Добірка наукової літератури з теми "Terenzio"

The Canadian wheat (Triticum aestivum L.) cultivar Pasqua has good resistance to leaf rust (Puccinia recondita Rob. ex Desm.) and some sprouting resistance. Backcross F2 families were used to study the inheritance of leaf rust resistance in Pasqua. Based on the leaf rust resistance genotypes of its parents, Pasqua could have genes Lr11, Lr13, Lr14b, Lr16, Lr22, and Lr30. Of these, it was found to have Lr11, Lr13, Lr14b, and Lr30. As well, it has Lr34, which must have come from the cultivar Terenzio during the development of a Neepawa backcross line with Lr30. Key words: Triticum aestivum, wheat, leaf rust resistance

El artículo pretende investigar el uso del adjetivo lepidus en el Miles gloriosus, comenzando con el análisis del senex lepidus Periplectomenus y su aristia en 3.1. Se señalarán dos significadosde la palabra: por un lado, lepidus es la palabra clave que subraya la forma en que se alcanza el efecto cómico en la obra; por otro, representa una forma de vida e, indirectamente, un método de educación, como podemos observar en Los hermanos (Adelphoi ) de Terencio. Después de Plauto, este modelo será reutilizado activamente en la época republicana por Cicerón y Catulo antes de desaparecer en la época imperial, en la que las funciones y significados de lepidus se reducirán estrictamente y la palabra se empleará como marcadorpara introducir cuentos divertidos. The article aims to investigate the use of the adjective lepidus in the Miles gloriosus, beginning with the analysis of the senex lepidus Periplectomenus and his aristia in 3.1. Two meanings of the word will be pointed out: on the one hand, lepidus ist the key-word that underlines the way by which the comic effect is reached in the play; on the other, it represents a way of life – and, indirectly, a method of education, as we can observe in Terence’s Adelphoi . After Plautus, this model will be actively reused in the republican age by Cicero and Catullus before disappearing in the imperial age, inininwhich, instead, the functions and meanings of lepidus will be strictly reduced and the word will be employed just as marker to introduce funny tales.

L’articolo si propone di investigare l’uso dell’aggettivo lepidus nel Miles gloriosus, a partire dalla figura del senex lepidus Periplectomeno e della sua aristia in 3.1. L’indagine farà emergere due accezioni del termine: da una parte, lepidus è laparola chiave per indicare il meccanismo del comico su cui si regge la commedia; dall’altra, esso definisce uno stile di vita –e, implicitamente, un modello educativo– fondato sulla ‘lepiditas’. A partire da Plauto, tale modello verrà ripreso attivamente in età repubblicana, per poi venire meno, invece, in età imperiale, dove lepidus va incontro ad un impoverimento semantico e viene usato solo come marcatore di un genere comico minore e disimpegnato

Terenzio Baldovin è stato un volontario della libertà morto in campo di concentramento ad Obertraubling il 3 aprile 1945. La memoria della sua storia nella comunità del suo paese d'origine, Lozzo di Cadore, è alquanto controversa, così come lo è il ricordo dei fatti della Resistenza nella grande maggioranza degli insediamenti rurali del Centro Cadore. Questo è derivato da molti pregiudizi che si sono consolidati nell'opinione pubblica a partire dal dopoguerra fino ai nostri giorni. Attraverso la pratica della Public history è possibile riabilitare la memoria di queste persone, prendendo in esame le loro vicende dal punto di vista prettamente storiografico, liberandole quindi da ogni politicizzazione e preconcetto. La disciplina della public history, nata negli U.s.a negli anni '70, permette di restituire a chi era stato dimenticato la giusta considerazione a livello privato e collettivo. Questo è il tema principale della tesi, che si propone non solo di ricostruire la biografia di un singolo individuo, ma anche quella di un'intera comunità, tramite documenti storici e lo strumento della memoria.

The research consists of an analysis, both from a historical-biographical and literary point of view, of the references to Cicero and Terentia's marriage in the Ciceronian correspondence, and of the resulting link to the orator's attitude towards his wife, considering also the way in which the relationship between spouses was conceived at the end of the Roman republic. The introduction considers the peculiar status of the Ciceronian correspondence, both historical document and literary work, belonging to a specific gender and undergoing determinate rules. The research is organized in a series of chapters following a chronological succession. Chapter 1 includes the letters written before the consulship (68-64), in which the references to Terentia appear in conventional contexts: information about the woman's health; relationship with Atticus's family; the birth of Marcus, son of Cicero. After a break in the correspondence, during the year of consulship (63), chapter 2 deals with a specific question (62-61), in which Terentia is involved, as mediator, in a series of negotiations linked to the request of a loan for the purchase of Cicero's house on the Palatine hill. Chapter 3 includes the other letters written before Cicero's exile (60-59), in which references to Terentia appear both in conventional contexts and as regards her properties, economical activities and relationship with her husband, who states he receives from her moral support in a moment of trouble. Chapter 4 includes the letters from exile (58-57), in which Terentia is depicted as a woman in need of help and protection, with the typical features of a distressful condition, aiming to excite the recipient's pity; but at the same time, from the letters sent to Terentia herself, characterized by a strong affective connotation, we have news about the activity she carried out in support of her husband's recall. In Chapter 5, including the letters written between the orator's return in Rome and his departure for Cilicia (57-51), the references to Terentia are few and hint mostly to family disagreementes, probably owed to financial matters and to the strained relationship between the woman and Pomponia, her sister-in-law. In Chapter 6, the letters sent during the government of Cilicia (50) mostly include hints to practical questions; however, the fact that Terentia went and met Cicero at his arrival at Brundisium is a sign that their relationship is still generally serene. Chapter 7 includes the letters written during the civil war (49), in which one of the writer's main worries is the search for a safe place where the family women can stay; nonetheless, there are also hints to financial matters in which Terentia is directly involved. Chapter 8 includes the letters written during the forced staying in Brundisium, waiting for Caesar's pardon (48-47): from this period on, the relationship between the spouses starts deteriorating seriously, and the references to Terentia deal almost only with the question of her testament, also with hints to obscure financial matters in which she is involved. Chapter 9, the last one, includes the letters written after the return in Rome and the divorce from Terentia (46-44), which deal with financial matters, mostly linked to the refund of the dower and to the woman's testament. Generally, from the references to Terentia in Cicero's correspondence, it is possible to deduce that the relationship between the spouses is mostly based upon practical interests, consisting mainly on the managing of financial matters. The affective connotations of such relationship become more evident when Cicero's political life meets the greatest trouble (exile, civil war). After the divorce, and the consequent financial trouble, the references to Terentia appear even connotated by embarrassment. The research is followed by an appendix dealing with the role of women in the late Roman republic, with special attention to the mechanisms ruling marriage and divorce and to the way these happen in the practical case of Cicero and Terentia
Lo studio consiste nell'analisi, sia storico-biografica sia letteraria, dei riferimenti al matrimonio di Cicerone e Terenzia presenti nell'epistolario ciceroniano e il collegamento che ne risulta con l'atteggiamento dell'oratore nei confronti della moglie, tenendo anche conto della concezione del rapporto tra i coniugi alla fine della Repubblica romana. Come premessa all'indagine, si è preso in considerazione lo status particolare dell'epistolario ciceroniano, insieme documento storico e vera e propria opera letteraria, in quanto tale inserita in un genere definito e soggetta a determinate regole. Lo studio è strutturato in una serie di capitoli organizzati secondo una successione cronologica. Il primo comprende le lettere precedenti al consolato (68-64), nelle quali i riferimenti a Terenzia compaiono in contesti convenzionali, riguardanti informazioni sulla salute della donna, i rapporti con la famiglia di Attico e la nascita del figlio Marco. Dopo una pausa nella corrispondenza, in concomitanza con l'anno di consolato (63), il secondo capitolo tocca una questione particolare (62-61), che vede Terenzia coinvolta, in veste di mediatrice, in una serie di trattative legate alla richiesta di un prestito per l'acquisto della casa di Cicerone sul Palatino. Il terzo capitolo comprende le altre lettere scritte nel periodo precedente all'esilio (60-59), nelle quali compaiono riferimenti a Terenzia sia in contesti convenzionali sia per quanto riguarda le proprietà e le attività economiche di lei e il suo rapporto col marito, che afferma di ricevere da lei sostegno morale in un momento di difficoltà. Il quarto capitolo è dedicato alle epistole dall'esilio (58-57), in cui Terenzia viene rappresentata come una donna bisognosa di aiuto e di protezione, con caratteristiche proprie di una condizione infelice, volte a stimolare la compassione del destinatario; ma allo stesso tempo, dalle lettere indirizzate alla donna stessa, caratterizzate da una forte connotazione affettiva, si hanno notizie sull'attività svolta da lei in prima persona per favorire il ritorno del marito. Nel quinto capitolo, comprendente le lettere scritte tra il ritorno dell'oratore a Roma e la partenza per il proconsolato in Cilicia (57-51), i riferimenti a Terenzia sono scarsi e alludono prevalentemente a discordie familiari, derivanti probabilmente da questioni economiche e dai burrascosi rapporti della donna con la cognata Pomponia. Nel sesto capitolo, le lettere inviate durante il proconsolato in Cilicia (50) contengono principalmente allusioni a questioni pratiche; comunque, la notizia che Terenzia è andata incontro a Cicerone al suo sbarco a Brindisi è indizio che i rapporti tra i due sono ancora complessivamente sereni. Il settimo capitolo include le epistole scritte nel periodo della guerra civile (49), nelle quali una delle principali preoccupazioni del mittente è la ricerca di una sistemazione sicura per le donne della famiglia; compaiono tuttavia allusioni anche a questioni economiche in cui Terenzia è direttamente coinvolta. L'ottavo capitolo comprende le lettere scritte durante il soggiorno forzato a Brindisi, in attesa del perdono di Cesare (48-47): da questo periodo in poi si può affermare che i rapporti tra i due coniugi iniziano a deteriorarsi seriamente, e i riferimenti a Terenzia riguardano quasi esclusivamente la questione del testamento di lei, con allusioni anche ad affari economici poco chiari che la vedono implicata. Nel nono e ultimo capitolo sono incluse le lettere successive al ritorno a Roma e al divorzio da Terenzia (46-44), nelle quali vengono affrontati problemi economici, relativi prevalentemente al rimborso della dote e al testamento della donna. Complessivamente, dunque, dai riferimenti a Terenzia presenti nell'epistolario ciceroniano si può dedurre che il rapporto tra i coniugi è prevalentemente basato su interessi pratici, consistenti soprattutto nella gestione di affari economici. Le connotazioni affettive di tale relazione si fanno più vive nei momenti in cui la vita politica di Cicerone presenta maggiori difficoltà (esilio, guerra civile). In seguito al divorzio, e ai conseguenti problemi economici, i riferimenti a Terenzia appaiono persino connotati da disagio e fastidio. Lo studio è seguito da un'appendice riguardante il ruolo della donna nella tarda Repubblica romana, con particolare attenzione alle dinamiche che regolano il matrimonio e il divorzio e al modo in cui esse si verificano nel caso concreto di Cicerone e Terenzia

Tradução crítica do livro VIII do \"De Lingua Latina\" do gramático Varrão com o propósito de assim estudar parte dessa obra ainda pouco divulgada em português. Nesse livro Varrão trata sobre a maneira de se expressar na escrita, e na fala - mesmo que de uma minoria ilustrada -, mas também lança seu olhar para a disposição das palavras no enunciado conforme as funções que elas aí ocupam. Isso se evidencia por ele demonstrar preocupação com as regras que deveriam ser seguidas em relação a essa disposição das palavras ao apresentar a discussão de sua época entre analogistas e anomalistas no que se refere à analogia existir ou não no âmbito da linguagem, mais precisamente no âmbito dos processos de formação de palavras em latim.
Critical translation of book VIII of the \"De Lingua Latina\" (On The Latin Language) of the grammarian Varro with the intention to study part of this book still little divulged in Portuguese. In this book Varro deals with on the way if expressing in the writing, and in it speaks - exactly that of an illustrated minority -, but also launches his look for the disposal of the words in agreement statement the functions that they occupy there. This if evidences for him to demonstrate concern with the rules that would have to be followed in relation to this disposal of the words when presenting the quarrel of its time between analogists and anomalists as for the analogy to exist or not in the scope of the language, more necessarily in the scope of the processes of formation of words in Latin.

Celem pracy była identyfikacja polimorfizmu genetycznego w populacji świń rasy wielka biała polska i polska biała zwisłoucha. Szczegółowe cele to określenie prawidłowości kariotypu badanych loch, określenie struktury genetycznej badanej grupy loch ras matecznych, oszacowanie wpływu polimorfizmu genów na poziom wybranych cech rozrodu

La thèse étudie les six romans historiques de Terenci Moix : Nuestro virgen de los martires, No digas que fue un sueno, El sueno de Alejandria, La herida de la esfinge, Venus Bonaparte et El amargo don de la belleza. L'introduction générale propose un historique et une tentative de définition du roman historique. Elle présente l'auteur, Terenci Moix, et met en place la double problématique qui soutend la thèse : la spécificité du romancier en relation avec le genre et l'époque de production de même que l'écriture des romans historiques moixiens, à savoir le retour perpétuel aux origines, et la mise à jour d'une véritable mythologie moixienne. L'ensemble de la thèse se compose de trois grandes parties. La première correspond au premier chapitre qui propose un panorama de l'oeuvre de T. Moix et met en lumière le rôle qu'y jouent les romans historiques, véritables carrefours de tous les autres genres que Moix a abordés : autobiographie, roman de moeurs sur la société contemporaine espagnole, roman de formation. . . Les trois chapitres suivants (deuxième partie) se centrent sur le temps (qui met en valeur le retour aux origines, le temps des origines : un temps cosmogonique), l'espace (urbain, en particulier, et qui est avant tout mythique avec des villes comme Paris, Rome ou Alexandrie derrière lesquelles se cache Barcelone) et les personnages - y compris les figures actantielles que sont l'amour, la solitude, la mort - qui sont en quête perpétuelle de leur identité. Le cinquième chapitre, à travers l'analyse de l'écriture de la fiction historique, aborde les rapports entre l'histoire et l'histoire et l'écart entre les deux accentué par l'utilisation de l'humour puis de l'ironie. Le dernier chapitre étudie d'abord les divers intertextes (cinéma, opéra, radio, histoire, égyptologie, littératures. . . ) et mythes (Isis, Osiris) qui nourrissent la fiction par le biais de la mémoire, puis, se plaçant du côté de la réception, tente d'expliquer l'extraordinaire succès des + best-sellers savants ; de T. Moix par l’étude des phénomènes d'identification, de médiation culturelle, de séduction et en mettant en relief la place de l'imaginaire. La démarche adoptée est un traitement classiquement + narratologique ; mais aussi sémiotique, + mythodologique ; sans oublier les théories sur la réception
The thesis studies Terenci Moix's six historical novels : Nuestro virgen de los martires, No digas que fue un sueno, El sueno de Alejandria, La herida de la esfinge, Venus Bonaparte, El amargo don de la belleza. The introduction traces the history of and tries to define the historical novel. It introduces the author - T. Moix - and exposes the dual issue underlying the thesis : the originality of the author in relation with the genre and the time of production and the writing of Moix's historical novels, i. E. The constant return to the sources and the unveiling of a genuine "Moixian" mythology. The thesis consists of three parts. The first one - corresponding to the first chapter - stresses the role played by historical novels where all the other genres tackled by Moix meet : the autobiography, the novel of manners about today's Spanish society, the bildungsroman. . . The next three chapters (part II) focus on time ( highlighting the return to the origins, the time of the origins, a cosmogonic time), space (with a mythical dimension in cities such as Paris, Rome, Alexandria, behind which there is Barcelona) and characters, including actantial ones such as love, solitude, death, who are in constant search of their identity. Through the analysis of the writing of historical fiction, the fifth chapter studies the relation between the story and history as well as the gap between them that humour and irony tend to widen. The last chapter first tackles the various intertexts (the cinema, the opera, the radio, history, egyptology, literatures. . . ) and myths (Isis, Osiris) which nurture fiction through memory and then, taking the reader's point of view, tries to explain the extraordinary success of Moix's "highbrow best-sellers" by studying identification, cultural mediation and seduction processes and stressing the part played by imagination. The procedure adopted is traditionally "narratological" but also semiotic, "mythodological" and includes theories about reception

Cilj raziskave je predstaviti aktivnosti društev, ki povezujejo ljudi s posebnimi potrebami, povezane s prostočasnimi dejavnostmi s poudarkom na turizmu. V to skupino vključujemo invalide, slepe in slabovidne, gluhe in naglušne ter druga društva za pomoč ljudem s posebnimi potrebami. Danes se vsi srečujemo s prostočasnimi dejavnostmi in potovanji. Vanje in na potovanja pa se vključuje tudi vse več ljudi s posebnimi potrebami. To v preteklosti ni bil množičen pojav. Namen tega prispevka je raziskati tematiko, ki izhaja raziskovalnega vprašanja, kjer smo ugotavljali, kako društva ljudi s posebnimi potrebami organizirajo prostočasne dejavnosti in kako člani le-te sprejemajo. Izvedli smo namizno in terensko raziskavo. Ugotovili smo da društva za svoje člane organizirajo številne dejavnosti. Poleg prostočasnih tudi turistične dejavnosti. Člani pa so zelo aktivni in niso izrazito zahtevni. Prednost je tudi, da potujejo izven glavne sezone in da predajajo informacije do drugih od ust do ust. Zato je priporočilo, da bi se morala ta ponudba še bolj dopolniti in se tržno naravnati tudi na tuje turiste.

Sztuczna inteligencja (SI) coraz częściej wpływa na życie jednostek oraz funkcjonowanie społeczeństw jako całości. W ostatnim czasie rośnie również znaczenie sztucznej inteligencji w biznesie, w którym posiada ona coraz szerszy zakres zastosowań. Definicje sztucznej inteligencji różnią się w zależności od kontekstu, w którym to pojęcie jest używane. W najprostszym ujęciu przez sztuczną inteligencję rozumie się systemy lub maszyny na nich oparte, które naśladują ludzką inteligencję podczas wykonywania określonych zadań i dodatkowo mogą się interaktywnie doskonalić (uczyć) na podstawie zbieranych informacji. Postrzegane korzyści i zagrożenia związane z wdrażaniem w przedsiębiorstwach rozwiązań z zakresu sztucznej inteligencji mogą różnić się w zależności od tego, kto dokonuje oceny zjawiska. To, co dla pracodawcy stanowi korzyść (np. obniżenie kosztów pracy), przez pracowników może być postrzegane jako realne zagrożenie związane z utratą pracy (zastąpienie pracownika przez rozwiązania oparte o sztuczną inteligencję). Ograniczenie wspomnianych obaw będzie możliwe tylko wówczas, gdy sztuczna inteligencja będzie rozwijana i wdrażana w firmach w sposób właściwy, pozwalający zdobyć zaufanie pracowników. Zaufanie ukierunkowane na technologię jawi się jako niezwykle ważna i interesująca poznawczo kategoria. Zaufanie do technologii przejawia się w gotowości człowieka do bycia pod wpływem technologii, wynikającej z użyteczności tej technologii, przewidywalności skutków jej działania a także wiarygodności jej dostawców. Pojęcie zaufania do technologii odnosi się zatem do wiary, iż druga strona relacji – w tym przypadku technologia – będzie działać w sposób przewidywalny i niezawodny, zapewniający pozytywne rezultaty. Nie bez znaczenia jest tu również indywidualna skłonność jednostki do korzystania z technologii, będąca efektem jej cech osobowościowych, związanych m.in. z wcześniejszymi doświadczeniami, otwarciem na nowe doświadczania, chęcią ciągłego poznawania i uczenia się. Identyfikacja oraz pomiar zaufania do sztucznej inteligencji, rozumianej jako najbardziej zaawansowanej formy rozwoju technologii, jest swoistym wyzwaniem z uwagi na latentną naturę rozważanej zmiennej. Biorąc pod uwagę, że zaufanie pracowników do sztucznej inteligencji w przedsiębiorstwie jest konstruktem złożonym, wielowymiarowym i nieidentyfikowalnym bezpośrednio w zrealizowanym badaniu podjęto próbę jego opisu poprzez inne konstrukty badawcze złożone z elementów (zmiennych) identyfikowalnych, które odnoszą się do obserwowalnych cech. Konstrukty badawcze niższego szczebla to: ogólne zaufanie technologiczne, zaufanie do zaawansowanej technologii w przedsiębiorstwie, zaufanie wewnątrzorganizacyjne, indywidualne zaufanie kompetencyjne. Celem przeprowadzonego badania była ocena poziomu zaufania do sztucznej inteligencji pracowników przedsiębiorstw przemysłowych funkcjonujących w Polsce. Poziom wspomnianego zaufania zbadano w oparciu o cztery, wymienione wyżej, konstrukty badawcze niższego szczebla. Z uwagi na stosunkowo niski stopień rozpoznania w teorii i praktyce problematyki zaufania pracowników do sztucznej inteligencji, przeprowadzone badanie miało charakter eksploracyjny. Zostało zrealizowane w okresie luty–kwiecień 2020 r. w 29 przedsiębiorstwach funkcjonujących na terenie Polski. Ich dobór miał charakter celowy i wynikał z możliwości uzyskania w nich zgody na realizację pomiaru. Dobór respondentów w każdym z przedsiębiorstw miał także charakter celowy. Pomiar z udziałem wybranych w ten sposób osób zrealizowano metodą ankiety bezpośredniej. Wzięło w nim udział łącznie 792 respondentów. Opisane jednostki poddano pomiarowi w miejscu pracy. Stosownie do zaproponowanej metody zbierania danych, instrumentem pomiarowym wykorzystanym w badaniu był kwestionariusz ankietowy. Uzyskane wyniki poddano analizie w każdym z czterech zaproponowanych obszarów (konstruktów badawczych niższego rzędu), dokonano także syntetycznej oceny konstruktu złożonego, jakim jest zaufanie pracowników do sztucznej inteligencji w przedsiębiorstwie. Ocena syntetyczna wyniosła S=6,63 (w skali od 0 do 10) . Wynik ten należy interpretować z ostrożnym optymizmem, świadczy bowiem o umiarkowanie wysokim ogólnym zaufaniu pracowników do zaawansowanej technologii, w tym sztucznej inteligencji. Odwołując się do ocen cząstkowych dotyczących poszczególnych obszarów warto podkreślić, że owo zaufanie jest wspierane głównie przez indywidualne zaufanie kompetencyjne oraz zaufanie wewnątrzorganizacyjne. Te dwa komponenty zaufania są ze sobą ściśle powiązane. Wyniki badania wskazują jednocześnie na niższy poziom ocen uzyskanych w dwóch pozostałych komponentach opisywanego konstruktu, jakimi są ogólne zaufanie technologiczne oraz zaufanie do zaawansowanej technologii w przedsiębiorstwie.