Добірка наукової літератури з теми "Jay-z , 1969-"
Оформте джерело за APA, MLA, Chicago, Harvard та іншими стилями
Ознайомтеся зі списками актуальних статей, книг, дисертацій, тез та інших наукових джерел на тему "Jay-z , 1969-".
Біля кожної праці в переліку літератури доступна кнопка «Додати до бібліографії». Скористайтеся нею – і ми автоматично оформимо бібліографічне посилання на обрану працю в потрібному вам стилі цитування: APA, MLA, «Гарвард», «Чикаго», «Ванкувер» тощо.
Також ви можете завантажити повний текст наукової публікації у форматі «.pdf» та прочитати онлайн анотацію до роботи, якщо відповідні параметри наявні в метаданих.
Статті в журналах з теми "Jay-z , 1969-"
1
Rott, Dariusz. "Oglądać na raz dwa filmy. Lucjan Wolanowski (1920-2006) pisarz, podróżnik, dziennikarz." Kosmos 70, no. 3 (December 13, 2021): 375–82. http://dx.doi.org/10.36921/kos.2021_2813.
Повний текст джерелаАнотація:
Lucjan Wilhelm Wolanowski (urodzony jako Lucjan Kon, 26 lutego 1920 w Warszawie, zmarł 20 lutego 2006 w Warszawie). Polski dziennikarz, pisarz, podróżnik, tłumacz, doradca Wydziału Informacji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Wolanowski studiował chemię w Instytucie Politechnicznym w Grenoble (Francja, 1938-1939). Latem 1939 r. wrócił na wakacje do Polski i tu zastała go II wojna światowa. Podczas okupacji był żołnierzem Armii Krajowej i współpracownikiem prasy podziemnej. Po wojnie pracował w Polskiej Agencji Prasowej. Był sprawozdawcą z konferencji dla zagranicznych dziennikarzy akredytowanych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie. Pracował jako dziennikarz dla tygodnika Przekrój (1945-1950), tygodnika ilustrowanego Świat (1951-1969), jak również dla czasopism Dookoła Świata (1969-1976) i Magazyn Polski (1976-1984). W latach 1962-1963 był akredytowany przy wojskach ONZ w czasie operacji desantowych na Nowej Gwinei. W 1965 r. był stypendystą Departamentu Stanu USA. Był jedynym, pochodzącym ze wschodniej Europy członkiem międzynarodowej grupy reporterów obecnym na Przylądku Kennedy'ego w czasie wystrzelenia pojazdu kosmicznego Gemini 5 (USA, Florida, 1965). W latach 1967-1968 pełnił funkcję doradcy Wydziału Informacji WHO w Genewie, a następnie w New Delhi, Bangkoku i Manili. Autor 25 książek reportażowych, tłumaczonych na siedem języków.
2
Stachówna, Grażyna. "Żuławski w Grand Guignolu." Kwartalnik Filmowy, no. 95 (September 30, 2016): 19–26. http://dx.doi.org/10.36744/kf.2159.
Повний текст джерелаАнотація:
W przekonaniu autorki Andrzej Żuławski jest jedynym polskim reżyserem, który w swej twórczości podlega daleko idącym wpływom kultury francuskiej. Urodził się w 1940 r., we Francji spędził lata dzieciństwa i wczesnej młodości (jego ojciec, Mirosław, był radcą kulturalnym w Ambasadzie RP /1945-1949/, potem pracował w Paryżu, reprezentując Polskę w UNESCO /1956-1965/), tam skończył liceum (1957), studia w IDHEC (1958-1959) i studiował filozofię na Sorbonie (1959-1960). Przesiąkał – zapewne zarówno świadomie, jak i nieświadomie – wpływami kultury i mentalności francuskiej. Istotnym tego dowodem jest szokująca (nie tylko w polskim odbiorze) poetyka jego filmów. Badacze poszukiwali jej korzeni w różnych źródła inspiracji. Zdaniem autorki można ich także upatrywać w Le Théâtre du Grand Guignol – paryskim teatrze o specyficznym stylu i repertuarze, który istniał w latach 1897-1963 i wywarł wielki wpływ na kulturę – popularną, ale nie tylko – brytyjską i amerykańską, w tym także na horror filmowy w różnych krajach. Jednak – co bardzo ciekawe kulturowo – w ogóle nie przejawił się w polskim teatrze i kinie. Stachówna próbuje udowodnić, że filmowy styl Andrzeja Żuławskiego może mieć także związek z poetyką widowisk w Grand Guignolu.
3
Sykta, Izabela. "Synergia terenów wystaw światowych i struktur przestrzennych miast-gospodarzy." Budownictwo i Architektura 16, no. 2 (July 12, 2017): 005–30. http://dx.doi.org/10.24358/bud-arch_17-162_01.
Повний текст джерелаАнотація:
Organizacja wystawy światowej to dla miasta-gospodarza szansa wykorzystania tego wydarzenia o globalnej skali dla własnego rozwoju poprzez m.in. poprawę jakości przestrzeni publicznych, transportu, bazy turystycznej, powstanie nowych obiektów kultury, ale też budowy wizerunku i wyższego pozycjonowania na arenie międzynarodowej. Wykorzystywane do budowy miasteczek Expo rozległe, często zaniedbane czy zniszczone przez przemysł tereny są odzyskiwane dla miasta, przyczyniając się do jego rozwoju. Po zakończeniu wystawy miasto otrzymuje tereny wyposażone w infrastrukturę architektoniczną, techniczną i zieleń oraz obiekty, które nadal funkcjonują i benefitują dla miasta. W wyniku tego procesu często udaje się zrealizować założenia synergii, rozumianej jako synteza energii, wyrażone umownie równaniem „2+2=5”. Spoiwem synergicznie wiążącym struktury post-Expo z miastem są jednoczące je ciągi czy strefy przestrzeni publicznych (np. Paryż 1889, Barcelona 1929, Seattle 1962), a także włączanie terenów post-Expo w systemy zieleni miejskiej (np. Barcelona 1888, Chicago 1893, 1933, Sewilla 1929, Nowy Jork 1939, 1964, Szanghaj 2010). Nie zawsze jednak potencjał terenów post-Expo jest efektywnie wykorzystywany. Czasami pozostają one izolowanymi wyspami, które wprawdzie dają atrakcyjną ofertę funkcjonalną (np. Sewilla 1992, Mediolan 2015), ale poprzez brak urbanistycznej synergii z miastem, nie generują takich korzyści, jak w przypadku struktur synergicznie powiązanych.
4
Łysak, Tomasz. "Jak być kochaną. Kulturowe zapośredniczenie traumy wojennej w filmach z lat 60." Kwartalnik Filmowy, no. 105-106 (December 31, 2019): 6–22. http://dx.doi.org/10.36744/kf.32.
Повний текст джерелаАнотація:
Teoria traumy pojawiła się w latach 90. jako wyraz rozczarowania tekstową orientacją dekonstrukcji i poststrukturalizmu. Jej celem było zwrócenie teorii ku światu. Jednakże w latach 60. polscy filmowcy z zapałem przedstawiali traumy wojenne, jak też ich echa. Przyłożenie narzędzi teoretycznych teorii traumy do trzech filmów: Dziś w nocy umrze miasto Jana Rybkowskiego (1961), Jak być kochaną Wojciecha Jerzego Hasa (1962) i Pasażerki Andrzeja Munka i Witold Lesiewicza (1963) ma trzy cele: ocenę poziomu rozumienia efektów wojennych stresorów traumatycznych w latach 60., odróżnienie uznawanych form przeżycia/śmierci od psychologicznego zranienia, które nie jest godne upamiętniania, a także potraktowanie kulturowych przedstawień traumy jako symptomów szerszych procesów kulturowych i społecznych.
5
Pietrzykowski, Jan. "Salezjanie w Kutnie-Woźniakowie (1938-1998) jako odpowiedź na zapotrzebowanie inspektorii św. Stanisława Kostki." Seminare. Poszukiwania naukowe 16 (June 30, 2000): 563–80. http://dx.doi.org/10.21852/sem.2000.35.
Повний текст джерелаАнотація:
W 1938 r. Zgromadzenie Salezjańskie dzięki dobroczynności ks. Michała Woźniaka założył nowy dom na obrzeżach Kutna. W związku z okupacją niemiecką w rozwój domu i aventó po drugim świecie Querrá. Salezjanie założyli w 1945 r 1 sierociniec, aw 1947 r. szkoła tekstylna. Ze względu na sytuację polityczną w Polsce jak i dla różnych z województwa warszawskiego dom często zmieniał swój charakter. Po zamknięciu szkoły tekstylnej (1949), w obronie majątku salezjańskiego, w Kutnie-Woźniaków został zorganizowany Studentat Filozoficzny (1949-1965), po nowicjacie (1965-1972) a następnie postnowicjat (1980-1992). Przez pewien czas służył jako dom misyjny popularne i dla księży-studentów. Od 1992 roku do dziś w Rutnie-Woźniakowie działa 1 aspirantat i dom ćwiczeń duchownych. W 1951 roku prymas Polski S. Wyszyński również erygował parafię. Pierwszy kaplica w niewyjaśnionych okolicznościach spłonęła w 1953 roku. W latach 1953-1968 salezjanie wybudowali nowy kościół w Woźniakowie dla potrzeb parafii.
6
Przybył-Sadowska, Elżbieta. "Biblioteka Wiedzy Religijnej w Warszawie (1919-1939)." Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi 10 (December 11, 2019): 211–28. http://dx.doi.org/10.33077/uw.25448730.zbkh.2016.121.
Повний текст джерелаАнотація:
Biblioteka Wiedzy Religijnej, założona przez Irenę Tyszkiewicz w 1919 r. w jej domu przy ul. Litewskiej 6 w Warszawie, była instytucją całkowicie prywatną, bo finansowaną przez założycielkę, a jednocześnie – publiczną w swoim społecznym wymiarze, gdyż pozycje gromadzone w książnicy były wypożyczane bezpłatnie każdemu, kto przedstawił jakiekolwiek poręczenie. Choć głównym celem założenia Biblioteki, jak wskazuje jej pełna nazwa, było szerzenie wiedzy religijnej w duchu katolickim, pomyślano także o specjalnym dziale dla dzieci i młodzieży oraz o dziale książki popularnej, gdzie gromadzono literaturę piękną i poezję. Jednak główny trzon zbiorów stanowiła literatura religijna zarówno polska, jak i obcojęzyczna, co dobrze odzwierciedlają dane liczbowe: zbiory Biblioteki Wiedzy Religijnej w 1939 r. liczyły ponad 17 000 woluminów, działu dziecięcego – ponad 3000 książek, a działu literatury popularnej – zaledwie kilkaset tomów. Liczba czytelników korzystających z biblioteki jest trudna do ustalenia. Według I. Tyszkiewiczowej założonych było 4000 kart czytelniczych, lecz pod wieloma z nich kryły się całe rodziny, a nawet instytucje, np. zgromadzenia zakonne. Choć Biblioteka uległa całkowitemu zniszczeniu (została spalona wraz z miastem po upadku powstania warszawskiego w 1944 r.), zachowane dokumenty archiwalne pozwalają na częściowe zapoznanie się z informacjami o jej zbiorach i funkcjonowaniu.
7
Graczyk, Waldemar. "Mazowsze w przepowiadaniu Prymasa Stefana Wyszyńskiego." Forum Pedagogiczne 11, no. 2 (January 5, 2022): 87–94. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2021.2.07.
Повний текст джерелаАнотація:
Jednym z przystanków budzenia wiary narodu, świadomości człowieka wolnego i odpowiedzialnego, tworzącego historię na fundamencie prawa i moralności Dekalogu, było Mazowsze. Prymas wielokrotnie, przy różnych okazjach odwiedzał Płock. Niósł słowo, które jak biblijne ziarno miało padać na glebę ludzkich serc i przynosić owoce. Kardynał Stefan Wyszyński po raz pierwszy jako Prymas przybył do Płocka pod koniec 1961 roku, aby uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych biskupa płockiego Tadeusza Pawła Zakrzewskiego (zm. 26 listopada). Potem wielokrotnie przybywał jeszcze do historycznej stolicy Mazowsza – 4 lutego 1962 roku konsekrował w płockiej katedrze biskupa Jana Wosińskiego; 12–13 listopada 1966 roku uczestniczył w Płocku w uroczystościach millenijnych; 16 kwietnia 1968 roku wygłosił kazanie w płockiej katedrze z okazji 50-lecia działalności Zgromadzenia Sióstr Pasjonistek, a zwłaszcza wziął udział w uroczystych obchodach jubileuszu 900-lecia istnienia diecezji płockiej, które miały miejsce w niedzielę 1 czerwca 1975 roku. To, co Prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński mówił na Mazowszu Płockim i o Mazowszu, znalazło swoje dopełnienie w słowach św. Jana Pawła II, wypowiedzianych w dniu 7 czerwca 1991 roku podczas pobytu w Płocku: „Płock głęboko wrósł się w dzieje Polski i w dzieje Kościoła”. Podkreślał przez to rolę tego miasta, stolicy historycznego Mazowsza, w tysiącletniej historii naszej Ojczyzny. Mówił, że Mazowsze zajmuje wysokie miejsce w budowaniu państwa i Kościoła. Przywołując ważne dla Mazowsza postacie, wskazywał zawsze na wartości, których były one nośnikami, a które są ponadczasowe.
8
Antoszczyk, Bożenna. "O rodzinie Siemiątkowskich. Część II. Dwór w Wojsławicach i jego mieszkańcy na fotografii, w pamiętnikach i wspomnieniach rodzinnych." Biuletyn Szadkowski, no. 17 (November 20, 2017): 29–53. http://dx.doi.org/10.18778/1643-0700.17.02.
Повний текст джерелаАнотація:
Helena z Walewskich (1881–1956) i Antoni (1868–1952) Siemiątkowscy herbu Jastrzębiec byli właścicielami majątków Wojsławice i Tymienice do wybuchu II wojny światowej. Ich siedzibą był pałac w Wojsławicach zbudowany w latach 1900–1902, skąd zostali usunięci we wrześniu 1939 r. Mieli trzech synów: Bolesława (1901–1935), Józefa (1904–1939), Jana (1909–1958) oraz córkę Marię (1903–1979). Część II opowieści o rodzinie Siemiątkowskich zawiera wspomnienie Heleny z Walewskich Siemiątkowskiej o dzieciństwie i tragicznej śmierci syna Bolesława, który został ranny w niewyjaśnionych okolicznościach. W pałacu w Wojsławicach zamieszkiwali do września 1939 r. córka Maria z Siemiątkowskich Klińska z trojgiem dzieci (Jan, Maria Antonina zw. Tereską, Zofia Klińscy) oraz syn Jan Siemiątkowski. Opracowanie ukazuje życie mieszkańców wojsławickiego dworu nie tylko w okresie międzywojennym ale również przedstawia losy rodziny Siemiątkowskich z dala od rodzinnego gniazda, w nowej nieprzyjaznej powojennej rzeczywistości.
9
Zbonikowska, Olga. "Jan Żabiński (1897-1974) - zoolog, wizjoner, polak, demokrata." Kosmos 69, no. 2 (August 10, 2020): 243–52. http://dx.doi.org/10.36921/kos.2020_2657.
Повний текст джерелаАнотація:
Jan Franciszek Dionizy Żabiński urodził się 8 kwietnia 1897 r. w Warszawie. Tuż po osiągnięciu pełnoletności został wcielony do odrodzonego po zaborach Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Służył też w osobistej ochronie marszałka Józefa Piłsudskiego. Ukończył studia zoologiczne w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Pracę doktorską z fizjologii obronił na Uniwersytecie Warszawskim. Zaangażowany w program ratowania i przywracania naturze żubra, był też redaktorem Ksiąg Rodowodowych Żubra. Po wygranym konkursie, w 1929 r. objął stanowisko dyrektora Miejskiego Ogrodu Zoologicznego w Warszawie. Warszawskie ZOO pod jego kierownictwem znalazło się w ciągu dziesięciu lat wśród najnowocześniejszych ogrodów zoologicznych na świecie. O Żabińskim było głośno w świecie zoologicznym w związku z Jego zaangażowaniem w rozmnożenie likaonów, konia Przewalskiego i, przede wszystkim, słonia indyjskiego.Za kadencji Żabińskiego urodził się jedyny, jak dotąd w ogrodach zoologicznych Polski, słoń. Po zniszczeniu ZOO we wrześniu 1939 r., Żabiński pozostawał w konspiracji. Na terenie ogrodu zoologicznego ukrywał broń. Nauczał na tajnych kompletach. W swoim domu na terenie ZOO ukrywał osoby narodowości żydowskiej, wielokrotnie osobiście wyprowadzał z getta warszawskiego osoby, na które wydano wyrok śmierci. Wraz z żoną Antoniną Żabińską uratował z zagłady około 300 osób, za co został w 1965 r. odznaczony tytułem ?Sprawiedliwy wśród Narodów Świata?. Powstaniec warszawski, po upadku Warszawy, więzień Stalagów w Niemczech. W 1948 r. otworzył na nowo warszawskie ZOO dla zwiedzających. Za przynależność do AK szykanowany przez Urząd Bezpieczeństwa, zmuszony został do opuszczenia Ogrodu w 1951 r. Autor kilkudziesięciuksiążek i 1500 audycji radiowych o charakterze zoologicznym. Dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski z gwiazdą. Zmarł 26 lipca 1974 r. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.
10
Szaynok, Bożena. "Sine ira et studio... Wspomnienie o Krystynie Kersten." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 4 (November 2, 2008): 559–62. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.286.
Повний текст джерелаАнотація:
W twórczości profesor Kersten tematyka żydowska zajmowała ważne miejsce. Pojawiła się w prawie 30 różnych tekstach. Były to zarówno fragmenty większych opracowań o powojennej Polsce czy o migracjach, jak i osobne artykuły czy publikacje. Krystyna Kersten zdawała sobie sprawę z trudności towarzyszących badaniom problematyki polsko-żydowskiej. Nie bez przyczyny pierwszym zdaniem jej książki Polacy, Żydzi, Komunizm. Anatomia półprawd 1939-1968 był cytat z artykułu Melchiora Wańkowicza: „tematyka żydowska jest jak ten najtrudniejszy cel na strzelnicy, cel jest ruchomy, ruchem niejednostajnym, strzelca postawiono na wirującym podium i na dodatek dano mu broń strzelającą z odchyleniem”.
Дисертації з теми "Jay-z , 1969-"
1
Botková, Petra. "Jak se žilo před a po roce 1989 z pohledu lidí bez domova." Master's thesis, 2020. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-410763.
Повний текст джерелаАнотація:
The purpose of this work is to introduce the reader to people whose lives have only been of marginal interest to modern historiographers. It portrays the formation of personal stories of people who live on the edges of society. The narrators are people who were older than 18 years in 1989 and who have personally experienced homelessness after the Velvet Revolution. Homelessness is explored as a public phenomenon appearing alongside the transformation of the Czech Republic. However the work also touches on the history of homelessness in the area before 1989. The research is based primarily on the oral history method with currently homeless people. Key words homelessness, oral history, 1989
Книги з теми "Jay-z , 1969-"
1
Pfeffer, Jerzy. Jak uciekłem z Majdanka. Wrocław: Tom, 1990.
Знайти повний текст джерела
2
Czerniakiewicz, Jan. Przemieszczenia ludności polskiej z ZSRR, 1944-1959: Jan Czerniakiewicz. Warszawa: Wydawn. Wyższej Szkoły Pedagogicznej TWP, 2004.
Знайти повний текст джерела
3
Bojarski, Artur. Z kilofem na kariatydę: Jak nie odbudowano Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo "Książka i Wiedza", 2013.
Знайти повний текст джерела
4
Glazar, Richard. Treblinka, slovo jak z dětské říkanky. Praha: Ústav pro soudobé dějiny AV ČR, 1994.
Знайти повний текст джерела
5
Poleszak, Sławomir. Jeden z wyklętych: Major Jan Tabortowski "Bruzda". Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 1998.
Знайти повний текст джерела
6
Dzwonkowski, Roman. Papież Jan Paweł II: Spotkania z Polakami na Wschodzie (1993, 1999, 2001, 2002). Warszawa: Stowarzyszenie "Wspólnota Polska", 2012.
Знайти повний текст джерела
7
Halas, František. Není dálky--: Vzájemná korespondence Františka Halase a Jana Zahradníčka z let 1930-1949 / [editoři, Jan Wiendl a Jan Komárek]. Praha: Paseka, 2003.
Знайти повний текст джерела
8
Budziński, Robert. Z Grudziądza nad Anglię: Podporucznik Jan Budziński i inni piloci z grudziądzkich szkół lotniczych. Gdańsk: Wydawn. Regnum, 2003.
Знайти повний текст джерела
9
Janusz, Rieger, Szymczak Mieczysław, Urbańczyk Stanisław, and Polska Akademia Nauk. Komitet Językoznawstwa., eds. Jan Niecisław Baudouin de Courtenay a lingwistyka światowa: Materiały z konferencji międzynarodowej, Warszawa, 4-7 IX 1979. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1989.
Знайти повний текст джерела
10
Boćkowski, Daniel. Jak pisklęta z gniazd: Dzieci polskie w ZSRR w okresie II wojny światowej. Wrocław: Polskie Tow. Ludoznawcze, 1995.
Знайти повний текст джерелаЧастини книг з теми "Jay-z , 1969-"
1
Falkowska, Marzena. "Między immersją usytuowaną a podwójną świadomością...: wizja gier i wirtualnej rzeczywistości w eXistenZ Davida Cronenberga." In Update. Teorie i praktyki kultury gier komputerowych, 45–57. Wydawnictwo Academicon, 2017. http://dx.doi.org/10.52097/acapress.9788362475773.45-57.
Повний текст джерелаАнотація:
Mamy możliwość obserwować na bieżąco, jak wirtualna rzeczywistość wkracza w fazę technologii konsumenckiej. Szczególnie interesująca wydaje mi się w związku z tym konfrontacja aktualnego stanu rozwoju wirtualnej rzeczywistości z wyobrażeniami i fantazjami na jej temat, w których celowało kino fantastycznonaukowe lat 90. W arty-kule przyglądam się, jak jeden z najbardziej wizjonerskich, oryginalnych obrazów tam-tego okresu – eXistenZ Davida Cronenberga (1999) – bada płynne granice między realem i wirtualem, ciałem i maszyną, grą i tym, co poza nią, prowokując przy tym do pytań o celowość immersji usytuowanej i funkcjonowanie podwójnej świadomości (gracz jako osoba i jako awatar), a także o rolę ciała w relacji ze światem wirtualnym.
2
Biskupski, Łukasz. "Modernizacja rozrywki: umasowienie kina jako praktyki kulturowej w Łodzi do 1939 roku." In Łódź. Miasto modernistyczne. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2024. http://dx.doi.org/10.18778/8331-276-7.33.
Повний текст джерелаАнотація:
Tekst pokazuje, jak w skali jednego miasta, wielkoprzemysłowej Łodzi, przebiegało unowocześnienie krajobrazu komercyjnej rozrywki, w którym kino zajęło miejsce dominujące. Proces ten miał takie aspekty jak mediatyzacja, centralizacja wytwarzania treści oraz poszerzenie zakresu oddziaływania. Komercjalizacja wynalazku kinematografu spowodowała, że krajobraz miejskich rozrywek szybko został zdominowany przez kino, spychając na margines wcześniejsze rozrywki, dla których najbardziej reprezentatywne były formaty panoptikum i variete. Z nowinki technicznej kino przemieniło się w archetypowy nowoczesny środek masowego przekazu. Łódź, wielki ośrodek przemysłowy, typowy dla nowoczesności, również szybko stał się takim “Miastem Atrakcji” z bogatą ofertą popularnokulturową, wśród których coraz mocniej dominowały kina. Opisane zostały kluczowe elementy procesu umasowienia tej formy rozrywki ilustrujące, jak w ciągu pierwszych 40 lat XX wieku kinematograf wyewoluował od ciekawostki technologicznej do masowej praktyki kulturalnej, którą można nazwać kinomanią.
3
Bartyzel, Jacek. "Wolności konkretne i wolność chrześcijańska w hiszpańskiej myśli tradycjonalistycznej (karlistowskiej)." In Wolność człowieka i jej granice. Antologia pojęcia w doktrynach polityczno-prawnych. Od Nietzschego do współczesności, Tom 3. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2019. http://dx.doi.org/10.18778/8142-188-1.04.
Повний текст джерелаАнотація:
Rozważania karlistów o wolności nie stanowią nigdy – jak w wielu innych doktrynach politycznych, na czele z liberalizmem – tematu prymarnego i oderwanego od innych aspektów społecznej egzystencji człowieka, lecz umieszczone są w polu semantycznym tradycjonalistycznego „tetralematu” DIOS – PATRIA – FUEROS – REY, co (jak nietrudno zauważyć) sytuuje zasadniczo ich desygnat w trzecim z obiektów tej afirmacji. Autorami, do których odwołano się w artykule, są myśliciele, którzy w sposób najbardziej kompletny dokonali współcześnie1 teoretyzacji karlizmu, tj. Francisco Elías de Tejada y Spínola (1917–1978), Rafael Gambra Ciudad (1920–2004), Álvaro d’Ors y Pérez-Peix (1915–2004) oraz Miguel Ayuso Torres (ur. 1961).
4
Staroń, Ireneusz. "Naśladowanie Chrystusa." In Kwartalnik Nowy Napis #14. Instytut Literatury, 2022. http://dx.doi.org/10.55159/nn.2.
Повний текст джерелаАнотація:
Krzysztof Koehler pojęcie uchrystusowienia (drogi nawrócenia, która ma prowadzić do upodobnienia człowieka do arcywzoru dobrego życia – Chrystusa) czyni fundamentem swojej filozofii twórczej. W szeregu symboliczno-nastrojowych obrazów szyfruje misterium Kr z y ż a. Biblijne aluzje, metaforyka, tok wierszowy oraz przywoływana przez nie aura tajemniczości często nie pozwalają na dokonanie rozróżnienia pomiędzy pasyjną historią Chrystusa a życiem bohatera. Stąd też poeta nie tworzy apokryfów, lecz aktualizując ewangelijne kody, włącza je we współczesną narrację. W istocie wiersze te dzieją się równocześnie na trzech płaszczyznach czasowych: (1) historycznej (biblijnej), obejmującej powszechnie znane dzieje wędrówki na Golgotę; (2) mistycznej (pozaczasowej i uniwersalnej), w której życie każdego chrześcijanina wplecione jest na poziomie duchowym w dzieje Chrystusa; (3) lirycznej – konkretne „ja” podejmuje trud upodobnienia się do ewangelicznego Mistrza (naśladowanie figuratywne). Przyjrzyjmy się, jak to wygląda w praktyce w wierszach z lat 1993–1998, a więc w barokowo-romantycznych tomach: Nieudana pielgrzymka (1993), Partyzant prawdy (1996) oraz Na krańcu długiego pola (1998).
5
Woźniak-Łabieniec, Marzena. "„Wykreśliliśmy parę fragmentów…” Cykl Nowa baśń Teodora Parnickiego w dokumentach Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk." In Proza polska przełomu XX i XXI wieku, 35–45. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku; Instytut Literatury z siedzibą w Krakowie, 2023. http://dx.doi.org/10.15290/ppp.xx.xxi.2023.02.
Повний текст джерелаАнотація:
Celem artykułu jest ukazanie, jak urząd cenzury obchodził się z dziełami Teodora Parnickiego (na przykładzie cyklu Nowa baśń), czego świadectwem są dokumenty zachowane w Archiwum Akt Nowych. Teodor Parnicki (1908–1988) – polski prozaik, eseista, krytyk literacki, autor licznych powieści historycznych i fantastyczno-baśniowych, mimo iż do 1967 roku przebywał na emigracji, publikował w dużej mierze w Polsce, dlatego też wszystkie jego utwory – podobnie jak cała literatura wychodząca w oficjalnych krajowych wydawnictwach – były poddawane ocenie głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, zatem cenzurze instytucjonalnej. Artykuł opisuje cenzorską historię trzech książek wydanych w cyklu – dwóch pierwszych z serii oraz drugiego wydania pierwszej. Główne zastrzeżenia urzędników kontroli skupiały się na sposobie opisu w powieściach kwestii żydowskiej.
6
Bukowska, Joanna. "Kształtowanie się stóp procentowych i stopy inflacji a nominalny i realny kurs euro w latach 1999–2010." In Wzrost gospodarczy – rynek pracy – innowacyjność gospodarki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2012. http://dx.doi.org/10.18778/7525-697-0.04.
Повний текст джерелаАнотація:
Celem opracowania jest zbadanie zależności pomiędzy kształtowaniem się stóp procentowych i stopy inflacji a nominalnym i realnym kursem euro w latach 1999–2010. W artykule przedstawiono teoretyczne podstawy dotyczące współzależność między kursem walutowym, stopą procentową a stopą inflacji. Dokonano również analizy kształtowania się stóp procentowych i stóp inflacji w strefie euro i Stanach Zjednoczonych w latach 1999–2010. Z przeprowadzonej w opracowaniu analizy wynika, że w badanym okresie 1999–2010 różnice nominalnych i realnych stóp procentowych w strefie euro i Stanach Zjednoczonych miały istotny wpływ na kształtowanie się kursu euro względem dolara amerykańskiego. Na zmiany kursu euro widoczny wpływ miały również różnice stóp inflacji w obu obszarach walutowych. Dodatkowo na kurs euro miały wpływ inne czynniki. Od sierpnia 2008 roku do chwili obecnej, kurs euro podlegał znacznym fluktuacjom. Wynikało to przede wszystkim z niestabilności systemów gospodarczych oraz zmienności polityki zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak również w strefie euro, związaną z recesją gospodarczą i kryzysem finansowym.
7
Krzysztonek, Jakub. "Roman Dmowski i sprawa Polski na konferencji wersalskiej." In Niepodległość : idee, fakty, perspektywy : w 100. rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę, 121–37. Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie. Wydawnictwo Naukowe, 2019. http://dx.doi.org/10.15633/9788374388085.07.
Повний текст джерелаАнотація:
Artykuł dotyczy aspektów dyplomatycznej oraz organizacyjnej działalności – zarówno w wymiarze formalnym, jak i zakulisowym – Romana Dmowskiego, współtwórcy Narodowej Demokracji i nowoczesnej myśli nacjonalistycznej. Dmowski, stojący na czele Komitetu Narodowego Polskiego, był oficjalnym przedstawicielem rządu polskiego podczas konferencji pokojowej w Paryżu w latach 1919–1920, która ustalała europejski ład po zakończeniu I wojny światowej. W pierwszej części artykułu przedstawiono krótki rys biograficzny głównego bohatera oraz sytuację geopolityczną schyłku 1918 roku widzianą z perspektywy członków Komitetu Narodowego Polskiego. Zasadniczy prze‑kaz koncentruje się na działalności Dmowskiego od rozpoczęcia konferencji paryskiej (18 stycznia 1919 roku) aż po dzień podpisania przez delegację pol‑ską dokumentu przywracającego formalnie państwo polskie na mapę Europy (28 czerwca 1919 roku). W artykule poruszono również problem związany z wytyczeniem granicy wschodniej w kontekście sporu międzynarodowego o statut Galicji Wschodniej
8
Wejs-Milewska, Violetta. "Prolegomena radiowe, czyli przypadek rozgłośni Świt." In Kwartalnik Nowy Napis #19. Instytut Literatury, 2023. http://dx.doi.org/10.55159/nn.17.
Повний текст джерелаАнотація:
Po wojnie Czesław Straszewicz (1904–1963) opublikował dwa różnej długości utwory, które cieszyły się niesłabnącym powodzeniem zarówno wśród emigracyjnej krytyki, jak i przygodnych czytelników. Mowa o ogłoszonym w 1952 roku w „Kulturze” szkicu symulującym scenariusz audycji radiowej dzielonej na sekwencje za pomocą dźwięku gongu, zatytułowanym Pióra w ukropie albo strach nami rządzi, oraz dylogii – Turyści z bocianich gniazd, którą w tomie zwartym wydał Jerzy Giedroyć w roku 1953. O ile z wielkim trudem rodził się pierwszy szkic Straszewicza, dzięki któremu twórca de facto zaistniał w przestrzeni polskiej kultury emigracyjnej, o tyle Turystów… pisał on bez zbędnej zwłoki i z nieskrywanym entuzjazmem. Ten sam entuzjazm podzielał Jerzy Giedroyć, który zrobił wiele, aby nagłośnić powojenną aktywność Straszewicza, zwłaszcza wydanie jego powieściowej dylogii3, i który niestrudzenie namawiał go do kontynuowania pracy literackiej. Niestety – nieskutecznie. Poza wymienionymi utworami udało się redaktorowi „Kultury” namówić Straszewicza jeszcze na jeden ważny (i to nie z powodów literackich) szkic zatytułowany O „Świcie”, przywołujący pierwszy kontakt autora Turystów… z audialnym medium, działającym w warunkach wojny. Szkic ów dopełnia nadana kilka lat później na falach Radia Wolna Europa rozmowa Straszewicza z Michałem Lasotą (właściwie Tadeuszem Chciukiem). Obie te wypowiedzi na temat Świtu są ważne co najmniej z kilku powodów. Po pierwsze przybliżają jak dotąd niedostatecznie rozpoznane okoliczności funkcjonowania stacji radiowych w czasie wojny. Po drugie opisują ich specyfikę, dając możliwość zajrzenia do tej części radiowej pracy, która miała charakter dyskrecjonalny. Ponadto konkretyzują i zarazem dopełniają powojenne związki Straszewicza z rozgłośniami na wychodźstwie, dla których poświęcił niemal dwie dekady swojego życia, oraz – po czwarte – wzbogacają naszą dość skromną wiedzę o jego wojennej biografii. Zarówno szkic publikowany w „Kulturze”, jak i audycja radiowa poświęcona tej samej tematyce są wysokiej próby literackiej i – co warto w tym miejscu podkreślić – audycję radiową można od niedawna znaleźć w postaci tekstowej. Udało się bowiem w sześćdziesiątą rocznicę śmierci Straszewicza opracować i wydać w obszernych trzech tomach całą zebraną twórczość pisarza – z zachowaną w archiwum Wolnej Europy publicystyką radiową włącznie. Mam zatem prawo żywić nadzieję, że za sprawą owych Pism Straszewicza (t. 1–2/2020, t. 3/2022) – bo taki tytuł noszą trzy tomy materiałów zredagowane i opracowane przez piszącą ten szkic oraz przez Macieja Urbanowskiego przy współpracy Agaty Stecewicz – uda nam się wzbudzić zainteresowanie pisarzem, który do wybuchu wojny był autorem rozpoznawalnym, mającym na swoim koncie cztery wydane powieści i zyskał uznanie środowiska warszawskiej krytyki. Pisano bowiem przed 1939 rokiem o oryginalności i wyrazistości autorskiego stylu, odwadze sądzenia w kwestiach natury cywilizacyjno-kulturowej czy też „europejskim” charakterze tej twórczości.
9
Ferenc, Tomasz. "Miasto z ruin: o fotograficznych dokumentacjach wojennej Warszawy." In Miasto mozaika. Opis kulturowy. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2023. http://dx.doi.org/10.18778/8331-408-2.07.
Повний текст джерелаАнотація:
Niszczeniu miast w czasach wojennych konfliktów z reguły towarzyszą różne formy rejestracji fotograficznej. Zdjęcia takie powstają z różnych powodów i różne są także ich późniejsze zastosowania. Wiek XX obfituje w historie wielu miast zniszczonych w wyniku zaplanowanych, zmasowanych ataków; wśród nich Warszawa zajmuje pozycję szczególną. W czasie trwania II wojny światowej jej niemal całkowita destrukcja dokonała się w trzech etapach: niemieckiego oblężenia w 1939 r., likwidacji getta w 1943 r. oraz w czasie trwania i pacyfikacji powstania warszawskiego w 1944 r. Każde z tych tragicznych wydarzeń posiada swoją fotograficzną reprezentację. Analiza trzech zbiorów zdjęć ma prowadzić do odpowiedzi na kilka pytań: w jakim celu zostały one wykonane, jak zmieniało się ich znaczenie wraz z upływem czasu, a także jaka jest ich wartość jako „punktów odniesienia” oraz w zaczerpniętym od Johna Tagga ujęciu symbolicznej „waluty”.
10
Hubený, David, and Nadezda Kruglova. "Чехословацкие военные велосипеды (1918–1939)." In Tools of war, 203–22. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2023. http://dx.doi.org/10.18778/8331-461-7.12.
Повний текст джерелаАнотація:
W ostatnich dekadach XIX w. rozwój kolarstwa przyciągnął uwagę zaawansowanych armii, które zrozumiały zalety szybkiego przemieszczania się piechoty oraz możliwości pozostawienia rowerów bez opieki. Było to niewątpliwym atutem w przeciwieństwie do, na przykład kawalerii, gdzie część składu szeregowego, musiała być wydzielona do opieki nad końmi. Opieka nad rowerem okazała się znacznie prostsza i tańsza niż nad drogimi w utrzymaniu zwierzętami. Armia czechosłowacka od chwili swego powstania korzystała z jednostek rowerowych, a każdy batalion graniczny miał własną kompanię rowerową. Na początku lat trzydziestych XX w. pojawiło się kilka opracowań dotyczących oddziałów rowerowych, zaś niedługo potem zostały utworzone bataliony rowerowe w ramach brygad kawalerii i szybkich dywizji (rýchla divízia). W 1938 r. bataliony rowerowe brały udział w tłumieniu powstania terrorystów genleinowskich, rowerzyści działały również na terytorium Podkarpacia, gdzie tłumili działalność polskich i węgierskich grup dywersyjnych. Gdy tylko stało się jasne, że rowerów można używać do celów wojskowych, pojawiło się pytanie, jak powinny wyglądać rowery odpowiednie do tych celów. Artykuł podejmuje kwestię czechosłowackich rowerów wojskowych, ich niewystarczającej jakości i niedbałego podejścia administracji wojskowej do rozwiązania tego problemu. Artykuł opiera się na materiałach archiwalnych przechowywanych w zbiorach Centralnego Archiwum Wojskowego – Archiwum Historycznego Wojska (Vojenský ústřední archiv – Vojenský historický archiv) i archiwach niektórych producentów rowerów, a także na literaturze z badanego okresu i opublikowanych doświadczeniach wojskowych jednostek rowerowych.
Тези доповідей конференцій з теми "Jay-z , 1969-"
1
Granatowska, Justyna. "Przegląd stanu badań nad historią kobiet polskich (1945–1989)." In Ogólnopolska Konferencja Naukowa „Badania historii kobiet polskich na tle porównawczym. Kierunki, problematyka, perspektywy”, Białystok, 11–13 czerwca 2021. Instytut Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy, 2021. http://dx.doi.org/10.15290/bhkpntp.2021.18.
Повний текст джерелаАнотація:
W opracowaniu traktującym o problematyce kobiecej z okresu obejmującego lata 1945–1989 przytoczono publikacje tyczące się sfery prawa, ekonomii, socjologii, a także pozycje zbiorowe będące wynikiem przeprowadzanych sympozjów oraz konferencji naukowych organizowanych przez instytucje, w których zainteresowaniach znajdują się badania nad historią kobiet. Wskazane zostały zarówno publikacje powstałe w okresie PRL-u, jak i te wydane po 1989 r. Szczególnie uwzględniono opracowania wydawane w ramach inicjatyw realizowanych w związku z działalnością Zespołu Badawczego Historii Społecznej XIX i XX w. działającego przy Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego pod kierownictwem prof. Anny Żarnowskiej oraz białostockiego Ośrodka Badań nad Historią Kobiet, którego założycielką i kierownikiem jest prof. Małgorzata Dajnowicz.
2
Maj, Ewa. "Kultura organizacyjna społecznych ruchów kobiet: na podstawie publicystyki „Ziemianki Polskiej” (1926-1939)." In Ogólnopolska Konferencja Naukowa pt. „Ruchy kobiece na ziemiach polskich w XIX i XX w. Stan badań i perspektywy (na tle porównawczym)”. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2020. http://dx.doi.org/10.15290/rknzp.2020.18.
Повний текст джерелаАнотація:
Czasopismo „Ziemianka Polska” miało podtytuł: „organ zrzeszeń ziemianek wszystkich ziem polskich”. Ukazywało się w Warszawie w latach 1926-1939. Hasłem przewodnim było „Z Bogiem i Narodem”. Pod względem tematycznym pismo zajmowało się zagadnieniami instytucjonalizacji ruchu kobiet z uwzględnieniem ideologii ziemiańskiej. Emanacją ruchu były organizacje jak Stowarzyszenie Zjednoczonych Ziemianek oraz struktury szczególne na przykładzie Kongregacji Ziemianek pod wezwaniem Matki Boskiej Kochawińskiej. Redakcja „Ziemianki Polskiej” upowszechniała wartości narodowe, religijne, konserwatywne. Kreowała obraz Polki-katoliczki, hołdującej tradycjonalistycznemu i zachowawczemu oglądowi świata. Funkcje informacyjne i perswazyjne realizowano z wykorzystaniem faktografii dotyczącej działalności organizacji. Obok spraw instytucjonalnych w sferze zainteresowań publicystycznych była aktywność członkiń zrzeszeń ziemiańskich. Pokazywano różne rodzaje aktywności kobiet z wyższych warstw społecznych, zamożnych, wykształconych, mających predyspozycje do pracy pro bono. Problem kultury organizacyjnej społecznych ruchów kobiet był prezentowany w ujęciu statycznym (struktura organizacyjna, statutowa działalność stowarzyszenia, program) oraz dynamicznym (inspirowanie aktywności kobiet ze środowiska ziemiańskiego). Zajęto się stopniem formalizacji działań oraz rodzajem centralizacji pracy formacyjnej. Przedstawiono grupę miękkich czynników organizacyjnych, spożytkowano wiedzę o relacjach międzyludzkich wewnątrz ruchu, o sposobach hierarchizowania członkiń zrzeszeń, o metodach zarządzania sytuacją kryzysową. Zwrócono uwagę na istnienie symboli i rytuałów organizacyjnych, mających znaczenie w procesie integrowania uczestniczek.
3
Marcinkiewicz-Kaczmarczyk, Anna. "Związek Legionistek Polskich (1921-1939) – działalność szkoleniowa, charytatywna i kultywowanie tradycji niepodległościowych." In Ogólnopolska Konferencja Naukowa pt. „Ruchy kobiece na ziemiach polskich w XIX i XX w. Stan badań i perspektywy (na tle porównawczym)”. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2020. http://dx.doi.org/10.15290/rknzp.2020.05.
Повний текст джерелаАнотація:
Związek Legionistek Polskich (ZLP) został utworzony przez ppłk Aleksandrę Zagórską – byłą komendantkę Ochotniczej Legii Kobiet – pierwszej kobiecej regularnej formacji wojskowej na ziemiach polskich. OLK powstała w trakcie wojny polsko-ukraińskiej w 1918 r., a została zlikwidowana w 1922 r. Likwidacja OLK bardzo rozczarowała jej kadrę dowódczą, która planowała rozbudowanie i utrzymanie formacji również w okresie pokojowym. Byłe legionistki nie zrezygnowały z działalności wojskowej i w okresie międzywojennym wspierały działania na rzecz rozwoju edukacji obronnej kobiet. Od 1922 r. rozwijał się ruch Przysposobienia Wojskowego Kobiet, a po przewrocie majowym powstał ZLP. Zjazd organizacyjny ZLP odbył się w dniach 6-8 kwietnia 1929 r. w Warszawie. Podstawę prawną jego funkcjonowania stanowiły statut i regulamin opracowane do końca 1929 r. Związek składał się z oddziałów funkcjonujących w różnych miastach, a te składały się z 20-osobowych drużyn kierowanych przez drużynowe. Oddziały musiały liczyć co najmniej 20 członkiń i były podporządkowane najwyższym organom władzy w Związku, do których należały: Zjazd Walny Delegatek, Zarząd Główny, Komisja Rewizyjna. Przez cały okres funkcjonowania ZLP jego działalność skupiała się głównie na akcji samopomocowej oraz propagowania tradycji OLK. W znacznie mniejszym stopniu rozwijano działalność szkoleniową. Zasługi byłych legionistek w promowaniu edukacji wojskowej kobiet w okresie dwudziestolecia międzywojennego spowodowały, że miejsce kobiet w armii zostało ostatecznie zalegalizowane. W 104 art. ustawy „O powszechnym obowiązku wojskowym” uchwalonej 9 kwietnia 1938 r. stwierdzono, że kobiety, które ukończyły szkolenie wojskowe, podlegają obowiązkowi odbycia pomocniczej służby wojskowej w zakresie: obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej oraz służby łączności, wartowniczej, technicznej, przeciwpożarowej, sanitarnej, transportowej oraz biurowej. Wprowadzenie obowiązku pomocniczej służby wojskowej kobiet było dużym sukcesem, gdyż prawnie usankcjonowało ich działalność wojskową. Uchwalenie jej w dwudziestą rocznicę powstania OLK było ukoronowaniem dążeń byłych ochotniczek działających zarówno w PWK, jak i ZLP.
4
Świetlik, Katarzyna, and Paweł Woś. "„Gdzie kilka kobiet weźmie się za sprawę…”, czyli emancypacja na przykładzie Marii Dulębianki." In Ogólnopolska Konferencja Naukowa pt. „Ruchy kobiece na ziemiach polskich w XIX i XX w. Stan badań i perspektywy (na tle porównawczym)”. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2020. http://dx.doi.org/10.15290/rknzp.2020.06.
Повний текст джерелаАнотація:
Głównym celem artykułu jest przypomnienie postaci zasłużonej działaczki, artystki, feministki i patriotki, Marii Dulębianki (1862-1919), od śmierci której minęło sto jeden lat. Jednak to nie rocznica, a działania, jakich podejmowała się Dulębianka, posłużyły za główną motywację do przygotowania niniejszego artykułu. Pomimo nieprzychylnych postaw prezentowanych przez mężczyzn względem kobiet, które objawiały się m.in. w braku dostępu do edukacji na akademiach sztuk pięknych, co dotknęło artystkę personalnie, M. Dulębianka „zrzuciła patriarchalne okowy” i postanowiła walczyć nie tylko o kobiety, ale i całą narodową sprawę. Początkowo batalia ta miała charakter bardziej spontaniczny, bez konkretnego, opracowanego planu, bez organizacji, jednak to właśnie te żywiołowe działania, jak choćby zamieszczane w prasie artykuły autorstwa Dulębianki, czy uczestnictwo, a także organizacja licznych wieców, uczyniły pewnego rodzaju wyłom. Aktywność bohaterki na polu społeczno-politycznym, ale również kulturalno-oświatowym, doskonale wpisuje się w istniejący model kobiecych wyobrażeń i perspektyw na drodze ku równouprawnieniu. Próba spojrzenia na postać zasłużonej Polki przez pryzmat jej życia, zarówno publicznego, jak i prywatnego, pozwala na ukazanie pełnego wachlarza indywidualnych postaw, które cechowały Dulębiankę w celach, jakie sobie postawiła. Nawoływania nie tylko skierowane do kobiet, ale także, a może przede wszystkim, do mężczyzn o prawach płci pięknej do wykształcenia, jak i samostanowienia niejednokrotnie splatały się z hasłami równouprawnienia wszystkich warstw społecznych, w czym widziała jedyną drogę do odzyskania niepodległości.
5
Miodowski, Adam, and Małgorzata Dajnowicz. "Bariery rozwoju Ligi Kobiet w okresie stalinowskim (przyczynek do badań na przykładzie dolnośląskich struktur organizacji)." In Ogólnopolska Konferencja Naukowa „Badania historii kobiet polskich na tle porównawczym. Kierunki, problematyka, perspektywy”, Białystok, 11–13 czerwca 2021. Instytut Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy, 2021. http://dx.doi.org/10.15290/bhkpntp.2021.15.
Повний текст джерелаАнотація:
W grudniu 1948 r. powołano Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. Tym samym polska odmiana stalinizmu weszła w fazę niczym nieskrępowanego rozwoju. Kończył się okres polityczno-organizacyjnego „sterowanego pluralizmu”. Dotyczyło to nie tylko działalności struktur partyjnych, ale też stowarzyszeń. Jednym z nich była działająca od lipca 1945 r. Społeczno-Obywatelska Liga Kobiet. Już we wrześniu 1949 r. władze partyjno-rządowe doprowadziły do jej całkowitego podporządkowania. Zmieniono nie tylko nazwę, struktury Ligi Kobiet znalazły się bowiem pod nadzorem Wydziału Kobiecego Komitetu Centralnego PZPR i jego odpowiedników na szczeblu komitetów wojewódzkich i powiatowych. Okres stalinizmu odcisnął swoje piętno w równej mierze na działalności Zarządu Głównego Ligi Kobiet, jak też strukturach terenowych. Na funkcjonowanie tych ostatnich wpływ wywierały nie tylko czynniki ideologiczne, ale także regionalne uwarunkowania społeczno-gospodarcze, a nawet historyczne. Wszystkim tym specyficznym barierom rozwoju lokalnych struktur Ligi Kobiet w realiach dolnośląskich warto się przyjrzeć, by uzupełnić jeszcze jedną ważną lukę badawczą w naszej wiedzy na temat historii Polek i uwarunkowań działalności ich stowarzyszeń w XX w.
Звіти організацій з теми "Jay-z , 1969-"
1
Promowanie praw dziecka do partycypacji w ramach wczesnej edukacji i opieki: Narzędzie samooceny dla pracowników przedszkoli. 2019-1-PT01-KA202-060950: Professional Development Tools Supporting Participation Rights in Early Childhood Education, March 2022. http://dx.doi.org/10.15847/cisparticipa.sat03.2022.03.
Повний текст джерелаАнотація:
Narzędzie do samooceny zostało opracowane, by wesprzeć pracowników przedszkoli w doskonaleniu praktyk partycypacyjnych wykorzystując zasoby ich placówek. Partycypację definiujemy jako prawo dzieci do udziału we wszystkich sprawach, które ich dotyczą, do swobodnego wyrażania swoich poglądów oraz do tego, by były one szanowane i brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji (zgodnie z definicją zawartą w Konwencji ONZ o Prawach Dziecka z 1989 roku). Narzędzie składa się z trzech wersji uwzględniających specyfikę pracy asystentów nauczycieli, nauczycieli i dyrektorów przedszkoli. Partycypacja dzieci została skonceptualizowana na podstawie modelu Lundy (Lundy, 2007). Z narzędzia mogą korzystać zarówno pojedynczy nauczyciele jak i całe zespoły pedagogiczne.