Статті в журналах з теми "Phi Rho Sigma Fraternity"
Щоб переглянути інші типи публікацій з цієї теми, перейдіть за посиланням: Phi Rho Sigma Fraternity.
Оформте джерело за APA, MLA, Chicago, Harvard та іншими стилями
Ознайомтеся з топ-50 статей у журналах для дослідження на тему "Phi Rho Sigma Fraternity".
Біля кожної праці в переліку літератури доступна кнопка «Додати до бібліографії». Скористайтеся нею – і ми автоматично оформимо бібліографічне посилання на обрану працю в потрібному вам стилі цитування: APA, MLA, «Гарвард», «Чикаго», «Ванкувер» тощо.
Також ви можете завантажити повний текст наукової публікації у форматі «.pdf» та прочитати онлайн анотацію до роботи, якщо відповідні параметри наявні в метаданих.
Переглядайте статті в журналах для різних дисциплін та оформлюйте правильно вашу бібліографію.
1
Filevych, P. V., and O. B. Hrybel. "Generalized and modified orders of growth for Dirichlet series absolutely convergent in a half-plane." Matematychni Studii 61, no. 2 (June 19, 2024): 136–47. http://dx.doi.org/10.30970/ms.61.2.136-147.
Повний текст джерелаАнотація:
Let $\lambda=(\lambda_n)_{n\in\mathbb{N}_0}$ be a non-negative sequence increasing to $+\infty$, $\tau(\lambda)=\varlimsup_{n\to\infty}(\ln n/\lambda_n)$, and $\mathcal{D}_0(\lambda) $ be the class of all Dirichlet series of the form $F(s)=\sum_{n=0}^\infty a_n(F)e^{s\lambda_n}$ absolutely convergent in the half-plane $\operatorname{Re}s<0$ with $a_n(F)\not=0$ for at least one integer $n\ge0$. Also, let $\alpha$ be a continuous function on $[x_0,+\infty)$ increasing to $+\infty$, $\beta$ be a continuous function on $[a,0)$ such that $\beta(\sigma)\to+\infty$ as $\sigma\uparrow0$, and $\gamma$ be a continuous positive function on $[b,0)$. In the article, we investigate the growth of a Dirichlet series $F\in\mathcal{D}_0(\lambda)$ depending on the behavior of the sequence $(|a_n(F)|)$ in terms of its $\alpha,\beta,\gamma$-orders determined by the equalities$$R^*_{\alpha,\beta,\gamma}(F)=\varlimsup_{\sigma\uparrow0}\frac{\alpha(\max\{x_0,\gamma(\sigma)\ln\mu(\sigma)\})}{\beta(\sigma)},$$$$R_{\alpha,\beta,\gamma}(F)=\varlimsup_{\sigma\uparrow0}\frac{\alpha(\max\{x_0,\gamma(\sigma)\ln M(\sigma)\})}{\beta(\sigma)},$$where $\mu(\sigma)=\max\{|a_n(F)|e^{\sigma\lambda_n}\colon n\ge0\}$ and $M(\sigma)=\sup\{|F(s )|\colon \operatorname{Re}s=\sigma\}$ are the maximal term and the supremum modulus of the series $F$, respectively. In particular, if for every fixed $t>0$ we have $\alpha(tx)\sim \alpha(x)$ as $x\to+\infty$, $\beta(t\sigma)\sim t^{-\rho}\beta(\sigma)$ as $\sigma\uparrow0$ for some fixed $\rho>0$, $0<\varliminf_{\sigma\uparrow0}\gamma(t\sigma)/\gamma(\sigma) \le\varlimsup_{\sigma\uparrow0}\gamma(t\sigma)/\gamma(\sigma)<+\infty$,$\Phi(\sigma)=\alpha^{-1}(\beta(\sigma))/\gamma(\sigma)$ for all $\sigma\in[\sigma_0,0)$,$\widetilde{\Phi}(x)=\max\{x\sigma-\Phi(\sigma)\colon \sigma\in[\sigma_0,0)\}$ for all $x\in\mathbb{R}$, and $\Delta_\Phi(\lambda)=\varlimsup_{n\to\infty}( -\ln n/\widetilde{\Phi}(\lambda_n))$, then: (a) for each Dirichlet series $F\in\mathcal{D}_0(\lambda)$ we have$$R^*_{\alpha,\beta,\gamma}(F)=\varlimsup_{n\to +\infty}\left(\frac{\ln^+|a_n(F)|}{-\widetilde{\Phi }(\lambda_n)}\right)^\rho;$$ (b) if $\tau(\lambda)>0$, then for each $p_0\in[0,+\infty]$ and any positive function $\Psi$ on $[c,0)$ there exists a Dirichlet series $F\in\mathcal{D}_0(\lambda)$ such that $R^*_{\alpha,\beta,\gamma}(F)=p_0$ and $M(\sigma,F)\ge \Psi(\sigma)$ for all $\sigma\in[\sigma_0,0)$; (c) if $\tau(\lambda)=0$, then $(R_{\alpha,\beta,\gamma} (F))^{1/\rho}\le (R^*_{\alpha,\beta,\gamma}(F))^{1/\rho}+\Delta_\Phi(\lambda)$ for every Dirichlet series\linebreak $F\in\mathcal{D}_0(\lambda)$; (d) if $\tau(\lambda)=0$, then for each $p_0\in[0,+\infty]$ there exists a Dirichlet series $F\in\mathcal{D}_0(\lambda)$ such that $R^*_{\alpha,\beta,\gamma}(F)=p_0$ and $(R_{\alpha,\beta,\gamma}(F))^{1/\rho}=(R ^*_{\alpha,\beta,\gamma}(F))^{1/\rho}+\Delta_\Phi(\lambda)$.
2
AGATI, Maria Luisa. "Un manoscritto equivocato del copista santo Theophilos († 1548)." BYZANTINA SYMMEIKTA 22 (May 23, 2013): 265. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1108.
Повний текст джерелаАнотація:
<p><font size="3"><span class="A1"><span style="font-family: 'Times New Roman','serif'">ΕΝΑ ΛΑΝΘΑΝΟΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΑ ΘΕΟΦΙΛΟΥ </span></span><span class="A1"><span style="font-family: 'Times New Roman','serif'">(† 1548)</span></span></font></p><p><font size="3"><span class="A1"></span></font><span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman','serif'; color: black; font-size: 12pt">Ἡ μελέτη ἐπικεντρώνεται στὴν ἐπανόρθωση τῆς - ἕως τώρα ἐσφαλμένης - ἀπόδοσης τῆς ἀντιγραφῆς τοῦ ἁγιορειτικοῦ κώδ. Κωνσταμονίτου 48 (Εὐχολόγιο τοῦ ἔτους 1545/6). Μὲ βάση τὸ κωδικογραφικό του σημείωμα, ποὺ εἶχε διαφύγει τῆς προσοχῆς τῶν ἐρευνητῶν, τὸ χειρόγραφο αὐτὸ πρέπει νὰ ἀποδοθεῖ ὄχι στὸν Κύριλλο τὸν Ναυπάκτιο, ἀλλὰ στὸν διάσημο γραφέα καὶ ὅσιο Θεοδόσιο-Θεόφιλο, ποὺ ἐργάσθηκε κυρίως στὴ Μ. Ἰβήρων μεταξὺ τοῦ 1513 καὶ 1548. Ἀπὸ τὸ πλούσιο κείμενο τοῦ Βίου του διατρέχουμε τὶς κυριότερες φάσεις τῆς ζωῆς του, λαμβάνοντας ὑπόψιν τὶς συμβολὲς τοῦ Λίνου Πολίτη καὶ τοῦ Κρίτωνα Χρυσοχοΐδη, σὲ μία προσπάθεια νὰ κατανοήσουμε ὀρθὰ τὸν κώδικα, τοῦ ὁποίου δίνεται μία ἀκριβὴς περιγραφή, καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖο δημοσιεύεται, μεταξὺ ἄλλων, καὶ ἕνα ἐνδιαφέρον αὐτοβιογραφικὸ σημείωμα τοῦ ὁσίου. Ὁ κώδικας θέτει διάφορα προβλήματα, ποὺ συζητοῦνται, ἐνῶ καθίσταται φανερὴ ἡ ἀνάγκη μιᾶς παλαιογραφικῆς ἐξέτασης τῆς γραφῆς τοῦ Θεόφιλου ὑπὸ τὸ φῶς νέων στοιχείων.</span></p>
3
Filevych, P. V., and O. B. Hrybel. "On regular variation of entire Dirichlet series." Matematychni Studii 58, no. 2 (January 16, 2023): 174–81. http://dx.doi.org/10.30970/ms.58.2.174-181.
Повний текст джерелаАнотація:
Consider an entire (absolutely convergent in $\mathbb{C}$) Dirichlet series $F$ with the exponents $\lambda_n$, i.e., of the form $F(s)=\sum_{n=0}^\infty a_ne^{s\lambda_n}$, and, for all $\sigma\in\mathbb{R}$, put $\mu(\sigma,F)=\max\{|a_n|e^{\sigma\lambda_n}:n\ge0\}$ and $M(\sigma,F)=\sup\{|F(s)|:\operatorname{Re}s=\sigma\}$. Previously, the first of the authors and M.M.~Sheremeta proved that if $\omega(\lambda)<C(\rho)$, then the regular variation of the function $\ln\mu(\sigma,F)$ with index $\rho$ implies the regular variation of the function $\ln M(\sigma,F)$ with index $\rho$, and constructed examples of entire Dirichlet series $F$, for which $\ln\mu(\sigma,F)$ is a regularly varying function with index $\rho$, and $\ln M(\sigma,F)$ is not a regularly varying function with index $\rho$. For the exponents of the constructed series we have $\lambda_n=\ln\ln n$ for all $n\ge n_0$ in the case $\rho=1$, and $\lambda_n\sim(\ln n)^{(\rho-1)/\rho}$ as $n\to\infty$ in the case $\rho>1$. In the present article we prove that the exponents of entire Dirichlet series with the same property can form an arbitrary sequence $\lambda=(\lambda_n)_{n=0}^\infty$ not satisfying $\omega(\lambda)<C(\rho)$. More precisely, if $\omega(\lambda)\ge C(\rho)$, then there exists a regularly varying function $\Phi(\sigma)$ with index $\rho$ such that, for an arbitrary positive function $l(\sigma)$ on $[a,+\infty)$, there exists an entire Dirichlet series $F$ with the exponents $\lambda_n$, for which $\ln \mu(\sigma, F)\sim\Phi(\sigma)$ as $\sigma\to+\infty$ and $M(\sigma,F)\ge l(\sigma)$ for all $\sigma\ge\sigma_0$.
4
VATIN, Nicolas, and Gilles VEINSTEIN. "Trois documents signés du Şehzâde Mustafâ b. Süleymân conservés au monastère de Patmos." BYZANTINA SYMMEIKTA 12 (September 29, 1998): 237. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.855.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Nicolas Vatin - Gilles Veinstein</p><p>Τρία ενυπόγραφα έγγραφα του Şehzâde Muşţafa b. Süleymân από τη μονή της Πάτμου</p><p>Έκδοση και σχολιασμός τριών φιρμανιών, που εξεδόθησαν από τον διοικητή της Μαγνησίας Şehzâde Muşţafa, πρωτότοκο γιό του Σουλεϋμάν του Μεγαλοπρεπούς, και σώζονται στο αρχείο της μονής της Πάτμου. Τα τρία αυτά έγγραφα φωτίζουν πτυχές της ιστορίας της μονής και της Πάτμου γενικότερα, καθώς και των σχέσεών της με την Υψηλή Πύλη. Επιπλέον παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για την λειτουργία του οθωμανικού κράτους κατά τον 16ο αιώνα.</p><p>Το πρώτο έγγραφο (χρον. 1535) αφορά την πληρωμή του φόρου cizye, που οι κάτοικοι οφείλουν να καταβάλουν στο οθωμανικό κράτος. Από το έγγραφο προκύπτουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τη φορολογική υπαγωγή του νησιού, τον τύπο φορολόγησης των κατοίκων και συζητείται η ενδεχόμενη διάκριση μεταξύ μοναχών και λαϊκών ως προς τις φορολογικές τους υποχρεώσεις.</p><p>Το δεύτερο έγγραφο (χρον. 1539) παρέχει σημαντικές πληροφορίες ως προς τον έλεγχο σχετικά με τη διακίνηση προϊόντων, κυρίως τροφίμων, από την μικρασιατική ενδοχώρα προς την Πάτμο. Από το περιεχόμενο της υπόθεσης διευκρινίζονται επίσης θέματα που αφορούν τα εμπορικά προνόμια προς τη μονή της Πάτμου.</p><p>Το τρίτο έγγραφο (χρον. 1541) αφορά το ζήτημα της απελευθέρωσης κατοίκων του νησιού (μοναχών ή/και λαϊκών) οι οποίοι είχαν εξανδραποδισθεί από Οθωμανούς levend. Με αφορμή το περιεχόμενο του εγγράφου σχολιάζονται η πειρατική πρακτική στις ακτές της Μικράς Ασίας και τα νησιά του Αιγαίου, η πιθανή υπαγωγή των levend ως κουρσάρων στην υπηρεσία του διοικητή της Μαγνησίας και ο τίτλος του kapudan της «Λευκής θάλασσας» (Akdeniz), ο οποίος πιθανότατα δηλώνει το ναυτικό διοικητή της νοτιανατολικής Μεσογείου με έδρα τη Ρόδο.</p><p> </p>
5
NASTASE, D., and Florin MARINESCU. "Les actes roumains de Simonopétra (Mont Athos). Catalogue sommaire." BYZANTINA SYMMEIKTA 7 (September 29, 1987): 275. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.720.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Δ. Ναστάσε - Φλ. Μαρινέσκου</p><p>Τὰ ρουμανικὰ ἔγγραφα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σιμωνόπετρας (Ἅγιον Ὄρος). Συνοπτικὸς κατάλογος </p><p>Τὸ 1983, σὲ προηγούμενο τόμο τῶν Συμμείκτων, ὁ Δ. Ναστάσε παρουσίασε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ μεγάλο ἀριθμὸ ρουμανικῶν ἀνέκδοτων ἐγγράφων ποὺ σώζονται στὸ ἀρχεῖο τῆς Σιμωνόπετρας. Ἀκολουθεῖ, τώρα, σὲ συνεργασία μὲ τὸν Φλορὶν Μαρινέσκου, ὁ συνοπτικὸς κατάλογος αὐτῶν τῶν ἐγγράφων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ παλαιότερο χρονολογείται στὰ 1433 καὶ τὸ πιὸ πρόσφατο στὰ 1848. Ὁ ἀριθμός τους φτάνει στὰ 773 καί, συνολικά, μὲ ἀντίγραφα, μεταφράσεις, περιλήψεις, ὑπερβαίνει τὰ 1500 (προσωρινοὶ ἀριθμοί). Μὲ τὴ μοναδικὴ ἐξαίρεση ἑνὸς μολδαβικοῦ ἡγεμονικοῦ κηροβούλλου, ὅλα προέρχονται ἀπὸ τὴ Βλαχία. Τὰ περισσότερα εἶναι ἡγεμονικά, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ πολυάριθμα συμβόλαια, καθὼς καὶ ἔγγραφα ποὺ ἀπολύθηκαν ἀπὸ τὸ ἡγεμονικὸ συμβούλιο, πατριάρχες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μητροπολίτες τῆς Οὐγγροβλαχίας, ἄλλες ἀρχές, καθὼς καὶ ἀπὸ μονές-μετόχια τῆς Σιμωνόπετρας (ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἡ πιὸ σημαντικὴ ἦταν ἡ καλούμενη μονὴ τοῦ «Μιχαὴλ Βόδα»).</p>
6
YANGAKI, Anastasia G. "North Syrian Mortaria and Other Late Roman Personal and Utility Objects Bearing Inscriptions of Good Luck." BYZANTINA SYMMEIKTA 19 (May 25, 2010): 247. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.953.
Повний текст джерелаАнотація:
<span style="font-size: 11pt; color: black; font-family: 'Times New Roman','serif'">ΠΗΛΙΝΑ ΙΓΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ</span> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt; vertical-align: middle; text-indent: 21.25pt; line-height: 15pt" class="MsoNormal"> </p><span style="font-size: 11pt; color: black; font-family: 'Times New Roman','serif'">Ορισμένα από τα σφραγίσματα που εντοπίζονται σε ιγδία από τη Βόρειο Συρία, μία ιδιαίτερα διαδεδομένη ομάδα πήλινων ιγδίων που χρονολογούνται στο τέλος του 3ου και στο πρώτο μισό του 4ου αι. μ.Χ., φέρουν επιγραφές όπου κυρίως γίνεται χρήση του επιρρήματος <em>εὐτυχῶς</em> ή του ρήματος <em>εὐτυχῶ</em> σε συνδυασμό με ένα κύριο όνομα. Η μελέτη συγκεντρώνει τα πολυάριθμα ιγδία που φέρουν σχετικές επιγραφές (Παράρτημα Α), καθώς και πολλά αντικείμενα καθημερινής και προσωπικής χρήσης (δακτυλίδια, σφραγίδες, πυξίδες, γυάλινα αγγεία, πήλινα λυχνάρια, πήλινες οινοχόες) με επιγραφές παρόμοιου περιεχομένου. Τα περισσότερα από τα αντικείμενα αυτά είναι σύγχρονα με τα ιγδία, ενώ ορισμένα χρονολογούνται στην περίοδο από τον 5ο μέχρι και τον 7ο αι. μ.Χ. Αναλύεται η μορφή και το περιεχόμενο αυτών των επιγραφών, μέσω των οποίων εκφράζονται ευχές για καλή τύχη. Σχολιάζεται κατά πόσον αυτές, στην περίπτωση των πήλινων ιγδίων, αναφέρονται παράλληλα και στο εργαστήριο κατασκευής αυτών των αγγείων. Αυτού του είδους οι επιγραφές που εντοπίζονται στα ιγδία από τη Βόρειο Συρία αποτελούν μέρος μίας μακράς επιγραφικής παράδοσης και, βάσει της χρονολόγησης των λοιπών αντικειμένων στα οποία αυτές απαντούν, συνέχισαν να είναι αρκετά κοινές για μεγάλο χρονικό διάστημα, προφανώς δεδομένου του περιεχομένου του μηνύματός τους.</span><span style="font-family: 'Times New Roman','serif'"><font size="3"> </font></span>
7
PAVLIKIANOV, Cyril. "A Short Catalogue of the Slavic Manuscripts in the Docheiariou Monastery." BYZANTINA SYMMEIKTA 14 (September 26, 2008): 301. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.883.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Cyril Pavlikianov</p><p>Συνοπτικὸς κατάλογος τῶν σλαβικῶν χειρογράφων τῆς μονῆς Δοχειαρίου</p><p>Τὸ ἄρθρο παρουσιάζει διεξοδικὰ τὰ ἐννέα σλαβικὰ χειρόγραφα, ποὺ ἐντοπίσθηκαν στὴ βιβλιοθήκη τῆς ἀθωνικῆς μονῆς Δοχειαρίου τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1998. Τρία ἀπὸ αὐτὰ σώζονται ὡς αὐτοτελεῖς κώδικες, δύο ὡς σπαράγματα τευχῶν καὶ τέσσαρα ὡς σπαράγματα φύλλων. Το σύνολο αὐτό περιλαμβάνει δύο δείγματα γραμμένα σύμφωνα μὲ τὴν σερβικὴ ορθογραφία της Ρεσάβας (ἀρ. 6 καὶ 9), ἕνα ποὺ τηρεῖ τοὺς ρωσικοὺς ὀρθογραφικοὺς κανόνες (ἀρ. 8). Τὰ λοιπὰ χειρόγραφα μποροῦν νὰ χαρακτηρισθοῦν ὡς βουλγαρικοῦ τύπου, ἄν καὶ εἶναι πολὺ πιθανὸν κάποια ἀπὸ αὐτὰ νὰ ἔχουν ἀντιγραφεῖ στὴν Μολδαβία. Τὰ βουλγαρικὰ αὐτὰ βιβλία, κατά πᾶσα πιθανότητα, ἐξυπηρετοῦσαν τὶς πνευματικὲς καὶ τὶς ἐπικοινωνιακὲς ἀνάγκες τῶν εἰδικῶν ἀπεσταλμένων τῆς μονῆς στὴ Μολδαβία, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἀναγκασμένοι νὰ ταξιδεύουν καὶ νὰ λειτουργοῦν σὲ βουλγαρόφωνο γλωσσικὸ περιβάλλον. Στὶς ἀρχὲς τοῦ ΙΕ' αἰώνα μαρτυρεῖται ἐπίσης καί μιὰ ἀπομονωμένη μεταφραστικὴ προσπάθεια, ἡ ὁποία συνδέεται μὲ τὸ ὄνομα τοῦ σλάβου Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Σεραφεὶμ ἀπὸ τὴν Ἀχρίδα.</p><p> </p>
8
DAVIS, John. "A Passage of the 'Barbarograeca᾽ Metaphrase of Niketas Choniates᾽ Chronike Diegesis. Retranslated or Revised?" BYZANTINA SYMMEIKTA 10 (September 29, 1996): 127. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.809.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>J. C. Davis</p><p> Ἕνα χωρίο ἀπὸ τὴ λεγόμενη «δημώδη» μετάφραση τῆς <em>Χρονικ</em><em>ῆ</em><em>ς Διηγήσεως</em> τοῦ Νικήτα Χωνιάτη: ἐπανα-μετάφραση ἤ ἁπλῶς διόρθωση; </p><p>Τὸ χωρίο ποὺ συζητεῖται ἐδῶ ἀποτελεῖ ἰδιάζουσα περίπτωση στὸ σύνολο τῆς λεγομένης Barbarograeca («δημώδους») μετάφρασης τῆς Χρονικῆς Διηγήσεως τοῦ Νικήτα Χωνιάτη: ἡ χειρόγραφη παράδοση τοῦ κειμένου αὐτοῦ (Niketas-Metaphrase=<em>Ν</em>-<em>Μ</em>) παρουσιάζει δύο κλάδους, οἱ ὁποῖοι δὲν διαφέρουν ριζικὰ παρὰ μόνο στὸ ὑπὸ συζήτησιν σημεῖο.</p><p>Τὸ ἐρώτημα ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὶς δύο παραλλαγὲς ποὺ σώζονται στὰ χειρόγραφα εἶναι κατὰ πόσο ἡ μία εἶναι δυνατὸ νὰ θεωρηθεῖ διόρθωση τῆς ἄλλης, καὶ κατὰ πόσο αὐτὴ ἡ διόρθωση ἔγινε βάσει τοῦ πρωτοτύπου τοῦ Χωνιάτη, τοῦ λόγιου, δηλαδή, κειμένου τῆς <em>Χρονικ</em><em>ῆ</em><em>ς Διηγήσεως</em>.</p><p>Ὅτι οἱ δύο παραλλαγὲς τοῦ χωρίου, ἀνεξάρτητα ἡ μία ἀπό τὴν ἄλλη, ὑποδεικνύουν γνώση τοῦ πρωτοτύπου, θέτει ἕνα ἄλλο ἐρώτημα: πῶς ἦταν ἡ ἀρχικὴ μορφὴ τῆς <em>Ν</em>-<em>Μ</em>; Ὑπῆρχε μήπως ἕνα κείμενο ἐπάνω στὸ ὁποῖο ἦταν σημειωμένες κάποιες διορθώσεις ἤ ἀλλαγές, πιθανὸν γραμμένες σὲ κοντινὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τὴ συγγραφὴ τῆς <em>Ν</em>-<em>Μ</em>, καὶ γιὰ τὶς ὁποῖες ὁ (συγ)γραφέας παρέπεμπε στὴ Χρονικὴ Διήγηση;</p><p>Ἐνῶ ἡ γενικὴ μορφὴ τῶν δύο παραλλαγῶν ὑποδεικνύει ὅτι ἡ μία (σωζόμενη στὰ χειρόγραφα XS) ἔγινε μὲ βάση τὴν ἄλλη -καὶ συνεπῶς δὲν ἀποτελεῖ ἀκριβῶς νέα μετάφραση-, παρά ταῦτα περιλαμβάνονται λέξεις καὶ φράσεις, οἱ ὁποῖες μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι οἱ συντάκτες τῶν παραλλαγῶν γνώριζαν τὸ ἀρχικὸ ἔργο τοῦ Χωνιάτη. Ἴσως τὸ χωρίο μᾶς διασώζει τὸ ἀποτέλεσμα μίας προσπάθειας ἀνάγνωσης, ἀντιγραφῆς καὶ ὀργάνωσης ἑνὸς κειμένου ἡμιτελοῦς μορφῆς (ἔστω σ' ἕνα μικρὸ σημεῖο τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἔργου), ἤ ἴσως μᾶς ἔχει σωθεῖ κάποιου εἴδους πείραμα ἐκ μέρους τοῦ μεταφραστῆ ἤ τοῦ αντιγραφέα.</p>
9
NASTASE, D. "La chronique de Jean Chortasménos et le dernier siècle d᾽historiographie byzantine." BYZANTINA SYMMEIKTA 8 (September 29, 1989): 389. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.734.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Δ. Ναστάσε</p><p>Τὸ χρονικὸ τοῦ Ἰωάννη Χορτασμένου καὶ ὁ τελευταῖος αἰώνας τῆς βυζαντινῆς ἱστοριογραφίας </p><p>Συνέχεια μιᾶς ἄλλης ἐργασίας στὴν ὁποία ὁ συγγραφέας ὑποστήριξε ὅτι τὸ λεγόμενο ἀνώνυμο βουλγαρικὸ χρονικὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ 15ου αἰ. δὲν εἶναι παρὰ μερικὴ μετάφραση ἑνὸς χαμένου βυζαντινοῦ χρονικοῦ, τὸ ὁποῖο καὶ ἀπέδωσε στὸν ἐπιφανὴ λόγιο Ἰωάννη Χορτασμένο (1370-1436/7).</p><p>Στὴν παρούσα ἐργασία ἐπιχειρεῖται συγκριτικὴ ἀνάλυση τοῦ χρονικοῦ αὐτοῦ στὰ πλαίσια τῆς βυζαντινῆς ἱστοριογραφίας, μὲ τὰ ἑξῆς ἀποτελέσματα: Τὸ χρονικὸ χρησιμοποιεῖ τὶς Ἱστορίες τοῦ Ἰωάννη Καντακουζηνοῦ. Μὲ τὴ σειρά του, χρησιμοποιήθηκε -ἄμεσα ἤ ἔμμεσα- ἀπό ὕστερα καὶ μεταβυζαντινὰ χρονικά. Ἔτσι, τὸ χρονικό τοῦ Χορτασμένου ἔρχεται νὰ καλύψει τὸ μέχρι τότε κενὸ τοῦ τελευταίου αἰώνα τῆς βυζαντινῆς ἱστοριογραφίας, ρίχνοντας καινούργιο φῶς στὴν τελική της φάση καὶ στὴ μεταβυζαντινή της συνέχιση.</p><p> </p>
10
BASEU-BARABAS, Theoni. "Perdikas von Ephesos und seine Beschreibung Jerusalems: die heiligen Stätten gesehen von einem Byzantiner des 14. Jhs." BYZANTINA SYMMEIKTA 11 (September 29, 1997): 151. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.828.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Θεώνη Μπαζαίου- Barabas</p><p> Ο Περδίκας Εφέσου και η περιγραφή των Ιεροσολύμων: Οι Άγιοι Τόποι όπως τους είδε ένας Βυζαντινός του 14ου αιώνα</p><p>Η έμμετρη (259 πολιτικοί παροξύτονοι στίχοι) περιγραφή των Ιεροσολύμων και της περιοχής τους είναι το μόνο γνωστό έργο του Περδίκα, πρωτονοτάριου Εφέσου. Το κείμενο σώζεται σε δύο κώδικες του 14ου αιώνα, τον Vind. Phil. gr. 149 και τον Vat. gr. 93, στους οποίους στηρίζεται και η παρούσα έκδοση. Μολονότι δε γνωρίζομε πολλά για τον συγγραφέα, η ένταξη του έργου του στα χειρόγραφα μεταξύ κειμένων που χρονολογούνται στον 13ο αιώνα, καθώς και εσωτερικά στοιχεία οδηγούν στη χρονολόγηση του κειμένου κατά την Παλαιολόγεια εποχή και ειδικότερα κατά το 14ο αιώνα. Η γλώσσα του κειμένου, υψηλού ρητορικού επιπέδου, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.</p><p>Στο έμμετρο κείμενο του, ο Περδίκας μεταφέρει, προς χάριν όσων δεν έχουν τη δυνατότητα να επισκεφθούν τους Αγίους Τόπους, τις εντυπώσεις του από το προσκύνημα του στα Ιεροσόλυμα και τα περίχωρα. Για τον λόγο αυτό προχωρεί σε συστηματική καταγραφή των ιερών χώρων, τους οποίους εντάσσει στην παράδοση της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, παρεμβάλλοντας όμως και τις προσωπικές διαπιστώσεις του σχετικά με την κατάσταση ερήμωσης ορισμένων από αυτούς ή την υπαγωγή τους στους μουσουλμάνους κυρίαρχους της περιοχής. Οι τοπογραφικές του ενδείξεις υποστηρίζονται από την απόκρυφη παράδοση, παλαιότερες θεολογικές ερμηνείες και κείμενα Πατέρων.</p><p>Το κείμενο του Περδίκα έχει ασφαλώς σημαντική θέση στη ρητορική δραστηριότητα της εποχής του. Επιπλέον, εμπλουτίζοντας τους κανόνες του θρησκευτικού τουρισμού με παρατηρήσεις που αφορούν τη σύγχρονη ιστορική κατάσταση των Αγίων Τόπων, ο Περδίκας απεγκλωβίζεται από τα πρότυπα του και μεταφέρει με ενάργεια την προσωπική μαρτυρία ενός προσκυνητή κατά το 14ο αιώνα. </p><p> </p>
11
PAVLIKIANOV, Cyril. "A Short Catalogue of the Slavic Manuscripts in Vatopedi." BYZANTINA SYMMEIKTA 10 (September 29, 1996): 295. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.818.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>C. Pavlikianov</p><p> Συνοπτικὸς κατάλογος τῶν σλαβικῶν χειρογράφων τοῦ Βατοπεδίου </p><p>Ὁ παρατιθέμενος σύντομος κατάλογος τῶν σλαβικῶν χειρογράφων ποὺ σώζονται στὴν Μονὴ Βατοπεδίου περιλαμβάνει ἐννέα κώδικες, οἱ όποῖοι χρονολογοῦνται μὲ βάση τὰ ὑδατόσημα καὶ ἀνάγονται στὴν περίοδο 1340-1700. Οἱ δύο πρωϊμότεροι κώδικες (ἀρ. 5 τοῦ 1340-1350 καὶ ἀρ. 1 τοῦ 1390-1400) ἀκολουθοῦν τὸν βουλγαρικὸ ὀρθογραφικὸ κανόνα, ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι ἀνήκουν στὸ σερβικὸ ὀρθογραφικό ἰδίωμα, μὲ μοναδικὴ ἐξαίρεση τὸν κώδικα 9 τοῦ 1550-1560, ὁ ὁποῖος εἶναι ρωσικῆς προελεύσεως καὶ περιέχει τὴν ρωσικὴ μετάφραση τῶν Ὁμιλιῶν τοῦ Ἰωάννη Χρυσοστόμου εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγέλιον, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πόνημα τοῦ Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ. Τὰ χειρόγραφα ποὺ περιγράφονται εἶναι ὅλα λειτουργικά: δύο εὐαγγέλια, δύο ψαλτήρια, δύο τριώδια, μία ὀκτώηχος καὶ ἕνα λειτουργικό. Παρὰ τὸ ὅτι στὴν πλειονότητά τους ἀκολουθοῦν τὸ σερβικὸ ὀρθογραφικὸ ἰδίωμα τῆς Ρεσάβας, περιέχουν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον βουλγαρικῆς συντάξεως σημειώματα. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶναι ἐνδεικτικὸ γιὰ τὶς πνευματικὲς διασυνδέσεις τῆς μονῆς Βατοπεδίου μὲ τὶς βουλγαρόφωνες περιοχὲς τῶν Βαλκανίων.</p>
12
ΤΡΩΙΑΝΟΣ, Σπύρος. "Η Νεαρά Κωνσταντίνου του Μονομάχου: ἐπὶ τῇ ἀναδείξει καὶ προβολῇ τοῦ διδασκάλου τῶν νόμων". BYZANTINA SYMMEIKTA 22 (15 квітня 2013): 243. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1055.
Повний текст джерелаАнотація:
<span style="font-family: 'Times New Roman','serif'; font-size: 12pt">Έχουμε εδώ έναν, κατά τη σημερινή ορολογία, φωτογραφικό νόμο, τη σύνταξη του οποίου ανέθεσε ο αυτοκράτωρ, ακριβώς λόγω της ιδιορρυθμίας του περιεχομένου του, όχι σε κάποιον από τους αρμόδιους για την επεξεργασία των κειμένων των νόμων αξιωματούχο, αλλά σε έναν φιλόσοφο, τον Ιωάννη Μαυρόποδα, δείγμα της ρητορικής δεινότητας του οποίου αποτελεί το κείμενό μας. Αυτός όμως, μη όντας εξοικειωμένος με την εκπόνηση τέτοιου είδους κειμένων, επεστράτευσε παρεμφερή κείμενα του 6<sup>ου</sup> αιώνα, πιθανότατα στο πρωτότυπο, δοθέντος ότι ο Μονομάχος μαζί με την εντολή για τη σύνταξη του σχεδίου του νόμου θα έθεσε ασφαλώς στη διάθεση του Μαυρόποδος και την αυτοκρατορική βιβλιοθήκη. Για τη λειτουργία του Διδασκαλείου των Νόμων δεν έχουμε καμία είδηση. Το κακό δε είναι ότι ο τίτλος του Νομοφύλακος, που δεν άργησε να περιέλθει στη δικαιοδοσία της Εκκλησίας, παρέσυρε σοβαρούς ιστορικούς του δικαίου να υποστηρίξουν ότι η σχολή ήταν σε λειτουργία ακόμη και τον 14<sup>ο</sup> αιώνα. Επομένως η προσφορά της Νεαράς από άποψη νομικών πληροφοριών είναι εξαιρετικά πενιχρή. Ακόμη και η με μελανά χρώματα περιγραφή της σύγχυσης που επικρατούσε ως προς την ερμηνεία και εφαρμογή του δικαίου ενδέχεται να αποδίδει όσα επισημαίνονται στα κείμενα του 6<sup>ου</sup> αιώνα. Δηλαδή, πολύ κακό για το τίποτε.</span>
13
KÜLZER, Andreas. "Adversus Judaeos: Text und Bild in spätbyzantinischer Zeit." BYZANTINA SYMMEIKTA 12 (September 29, 1998): 95. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.850.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Andreas Külzer</p><p><em>Κατὰ Ἰουδαίων</em>: Κείμενο και εικονογράφηση στην υστεροβυζαντινή εποχή</p><p>Το φιλολογικό είδος <em>Κατὰ Ἰουδαίων</em> αποτελεί ένα από τα παλαιότερα φιλολογικά δημιουργήματα του Χριστιανισμού. Η ύπαρξη του πιστοποιείται ήδη στην Καινή Διαθήκη (στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο).<strong> </strong>Συνεχίζεται από τους εκκλησιαστικούς πατέρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων και φθάνει μέχρι την ύστερη βυζαντινή εποχή. Από άποψη μορφής, το είδος διακρίνεται σε διάφορες κατηγορίες: επιστολές, ομιλίες, δοκίμια και άλλα. Εξέχουσα είναι η σημασία του διαλογικού είδους, από το οποίο σώζονται τριάντα επτά κείμενα, που χρονολογούνται κατά τη διάρκεια της βυζαντινής χιλιετίας. Το είδος αυτό γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση όχι μόνο κατά τον 6ο και τον 7ο, αλλά και κατά τον 14ο αιώνα. Πράγματι, στον αιώνα αυτό συντάχθηκαν τα κείμενα του Ανδρόνικου Κομνηνού Δούκα Παλαιολόγου, του Ματθαίου Βλάσταρη, του Θεοφάνη Νικαίας και του Ιωάννη Καντακουζηνού. Την ίδια εποχή αντιγράφηκαν ορισμένα παλαιότερα έργα , όπως αυτά που διασώζονται στους κώδικες Vind. theol. gr. 307 (του έτους 1300) και στον Paris, gr. 450 (του έτους 1363). Τα χειρόγραφα αυτά δεν είναι ιστορημένα. Εντούτοις αντί-ιουδαϊκές εικονογραφήσεις είναι γνωστές κυρίως από τις παραστάσεις της Δευτέρας Παρουσίας και της Κοίμησης της Θεοτόκου, καθώς και από Ψαλτήρια, σε συνδυασμό με τους Ψαλμούς 14, 78 και 106, τους κατεξοχήν «<em>κατὰ Ἰουδαίων</em>». Οι εικονογραφήσεις αυτές απουσιάζουν από τους διάλογους όχι μόνον επειδή η εσχατολογία και η μαριολογία δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία για το συγκεκριμένο φιλολογικό είδος, αλλά κυρίως επειδή πρόκειται για κείμενα πρακτικής, που χαρακτηρίζονται περισσότερο ως ενημερωτικά παρά ως ψυχωφελή.</p><p> </p>
14
LOUNGHIS, T. C. "Some Questions Concerning the Terminology used in Narrative Sources to Designate the Byzantine State." BYZANTINA SYMMEIKTA 11 (September 29, 1997): 11. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.820.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>T. Κ. Λουγγής</p><p> Σχετικά με την ορολογία των αφηγηματικών πηγών για το χαρακτηρισμό του βυζαντινού κράτους </p><p>1. Ο όρος <em>Ῥωμαίων ἐπικράτεια</em> προϋποθέτει συγκεκριμένα σύνορα και χρησιμοποιείται σε ολόκληρη την υπερχιλιετή ζωή του βυζαντινού κράτους.</p><p>2. Ο όρος <em>Ῥωμαίων ἀρχὴ</em> προϋποθέτει σύνορα μόνο στη διάρκεια των «σκοτεινών αιώνων» και αντικαθιστά στο Νικηφόρο και στο Θεοφάνη τον όρο <em>Ῥωμαίων ἐπικράτεια</em>. Βαθμιαία, ο όρος υπονοεί το ρωμαϊκό κράτος περιορισμένο στο χώρο, από την Άννα Κομνηνή ώς τον Ιωάννη Καντακουζηνό.</p><p>3. Ο όρος <em>'Ρωμαίων ἀρχὴ</em> είναι ευρύτερος σε περιεχόμενο από τον όρο <em>'Ρωμαίων πολιτεία</em> (Προκόπιος ή, ακόμα, Πρίσκος Πανίτης). Αντίθετα, στον Ιωάννη Μαλάλα, στον Ευάγριο και στον Θεοφύλακτο Σιμοκάττη, ο όρος Ρωμαίων πολιτεία έχει εδαφική σημασία. Η συνήθεια αυτή θα υιοθετηθεί και από τους Νικηφόρο πατριάρχη, Θεοφάνη και Κωνσταντίνο Πορφυρογέννητο για να αποδώσει καταστάσεις ώς το 724.</p><p>4. Από τις αρχές του 9ου αιώνα εμφανίζεται ο όρος <em>Ῥωμαίων ἡγεμονία</em> (Γενέσιος, Σκυλίτζης), ταυτόχρονα με την επανεμφάνιση του όρου <em>Ῥωμαίων πολιτεία</em> με ελαφρά διαφορετική έννοια τώρα (κρατική οργάνωση). Στην Άννα Κομνηνή και στο Νικήτα Χωνιάτη, ο όρος Ῥωμαίων πολιτεία απουσιάζει, ενώ απαντάται σε κείμενα που αποπνέουν βυζαντινή κρατική συνέχεια και σταθερότητα (Λέων Διάκονος, Ιωάννης Κίνναμος).</p><p>5. Η μελέτη προσπαθεί να παρακολουθεί την εναλλαγή των αποχρώσεων της έννοιας των πιο πάνω όρων σε αντιστοιχία με την εξέλιξη της βυζαντινής πολιτικής ιδεολογίας στην εξωτερική πολιτική. Πρόκειται για προσωρινά συμπεράσματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την εξέταση των όρων <em>Ῥωμαίων βασιλεία</em>, <em>τὸ ῥωμαϊκόν</em>, <em>Ῥωμανία </em>κλπ.</p>
15
BILIARSKY, Ivan. "Les manuscrits slaves de la bibliotheque du monastère de Saint-Jean Théologien à Patmos." BYZANTINA SYMMEIKTA 10 (September 29, 1996): 327. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.819.
Повний текст джерелаАнотація:
Ivan Biliarsky <p>Τα σλαβικά χειρόγραφα της συλλογής της μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο </p><p>Η σύντομη αυτή μελέτη αποσκοπεί στην περιγραφή των δύο σλαβικών κωδίκων, που απόκεινται στη βιβλιοθήκη της μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο και είναι γνωστά μόνο από τη συνοπτική αναγραφή τους στον κατάλογο του Σακκελίωνος. Ο κώδικας αρ. 469 περιέχει τους Ψαλμούς και λειτουργικά κείμενα. Σύμφωνα με την παρασελίδεια σημείωση στο φύλλο 245ν, ο κώδικας αντιγράφηκε από τον μοναχό Μωυσή στη μονή του Αγίου Παύλου στο Αγιον Όρος. Ο κώδικας αρ. 470 περιέχει το Τυπικό των Ιεροσολύμων και μερικά λειτουργικά κείμενα. Και οι δύο κώδικες ακολουθούν το σερβικό ορθογραφικό ιδίωμα. Οι δύο κώδικες παρουσιάζουν πολλά κενά και η διατήρηση τους είναι κακή.</p><p>Οι δύο κώδικες χρονολογούνται στον 15ο αιώνα και είναι δυνατό vα υποθέσουμε ότι είχαν την ίδια τύχη: αφού καταστρώθηκαν στο Άγιον Όρος (πιθανότατα στη μονή του Αγίου Παύλου), μεταφέρθηκαν στην Πάτμο, όπου αποτελούν τεκμήρια για τη συμβίωση των ορθοδόξων βαλκανικών λαών κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας.</p>
16
DIMITROUKAS, Ioannis. "The trip of the Great Persian Embassies to Byzantium during the reign of Justinian I (527-565) and its logistics." BYZANTINA SYMMEIKTA 18 (February 10, 2009): 171. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.273.
Повний текст джерелаАнотація:
<span style="line-height: 150%; font-size: 10pt"><font face="Times New Roman"><font size="3"><font size="3"><p style="text-align: justify; margin: 0cm 0cm 0pt" class="Pa12"><span style="color: black; font-size: 11pt"><font face="Batang">ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΕΡΣΙΚΩΝ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΕΠΙ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ Α΄ ΚΑΙ Η ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ</font></span></p></font> </font></font></span><span style="line-height: 150%; font-size: 10pt"><font face="Times New Roman"><font size="3">Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να διερευνήσει τις συνθήκες και το λογιστικό πλαίσιο διεξαγωγής των μεγάλων περσικών πρεσβειών από την Περσία στην Κωνσταντινούπολη επί Ιουστινιανού Α΄ (527-565). Οι πληροφορίες μας στηρίζονται κυρίως σε δύο αποσπάσματα από τη συγγραφή του Πέτρου Πατρικίου «</font><em><font face="MgOldTimes UC Pol,MgOldTimes UC Pol" size="3">Περί πολιτικής καταστάσεως</font></em><font size="3">», τα οποία περιγράφουν τη δεύτερη, πιθανώς, εκ των τριών πρεσβειών του πέρση Ιεσδεγουσνάφ και έχουν ενσωματωθεί στην «Ἔκθεσιν τῆς βασιλείου τάξεως» του Κωνσταντίνου Ζ΄. </font></font></span><span style="line-height: 150%; font-size: 10pt"><font size="3"><p align="justify">Ο πρεσβευτής με την ακολουθία του διερχόταν το μεθοριακό σταθμό μεταξύ Νισίβεως και Δάρας, εφοδιασμένος με έγγραφα υπογεγραμμένα από τον αυτοκράτορα, προτού γίνει δεκτός από τις βυζαντινές τοπικές αρχές στο συνοριακό φρούριο Δάρας. Εκεί οι Πέρσες ελάμβαναν εκ των προτέρων οδοιπορικά για ταξίδι 103 ημερών και στην Κωνσταντινούπολη ένα πρόσθετο ποσό, αν το ταξίδι είχε διαρκέσει περισσότερο. Η πρεσβεία ταξίδευε έφιππη με βραδύ ρυθμό (15 χλμ/ημέρα), συνοδευόμενη από υπαλλήλους του Δημοσίου Δρόμου. Μετά την Αντιόχεια η πρεσβεία ακολουθούσε το Δρόμο των Προσκυνητών διά μέσου της Μικράς Ασίας. Τελευταίοι σταθμοί ήταν η Νίκαια και η Ελενόπολις, από όπου η πρεσβεία διαπεραιωνόταν με δρόμωνες στη βασιλεύουσα ή οδηγούνταν, με ενδιάμεσους σταθμούς στη Νικομήδεια και τη Δακίβυζα, στη Χαλκηδόνα και από εκεί με πλοία στη βασιλεύουσα. </p><p>Στη Χαλκηδόνα και την Κωνσταντινούπολη είχαν ετοιμασθεί επίσημα καταλύματα, εφοδιασμένα με όλες τις απαραίτητες ανέσεις για την ευχάριστη διαμονή των υψηλών ξένων. Γενικά για τη διεκπεραίωση του εγχειρήματος αυτού συνεργάζονταν, με μεγάλη αποτελεσματικότητα, διάφοροι υπάλληλοι και διάφορες υπηρεσίες της διοικητικής μηχανής του Ρωμαϊκού Κράτους, υπό την καθοδήγηση του magister officiorum.</p></font></span>
17
MAVROMMATIS, Lénos. "La pronoia d᾽Alexis Commène Raoul à Prévista." BYZANTINA SYMMEIKTA 13 (September 29, 1999): 203. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.867.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Λένος Μαυρομμάτης</p><p>Η πρόνοια του Αλεξίου Κομνηνού Ραούλ στη Πρέβιστα</p><p> </p><p>Στο αρχείο της Μονής Ζωγράφου σώζεται ένα ακρωτηριασμένο πρακτικό, που αφορά στην οικονομία του γαμβρού του αυτοκράτορα (Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου) Αλεξίου Κομνηνού Ραούλ στην περιοχή της Ζαβαλτίας, στο χωριό Πρέβιστα (σήμερα Παλαιοκώμη). Όπως προκύπτει από τις πληροφορίες του εγγράφου και των πηγών, πρόκειται για το μέγα δομέστικο Αλέξιο Κομνηνό Ραούλ (+1303)<strong>•</strong> συντάκτης του πρακτικού είναι ο απογραφεύς του θέματος Βολερού, Μοσυνοπόλεως, Σερρών και Στρυμόνος Ιωάννης Πανάρετος. Το έγγραφο συντάχθηκε περί το 1297 όπως εικάζεται απὀ την όλη δραστηριότητα του Πανάρετου και οπωσδήποτε πριν το 1303. Εξ άλλου, η Πρέβιστα περί το 1307/8 παραχωρείται από τον Ανδρόνικο Β' στην ανεψιά του μεγάλη δούκαινα Θεοδώρα Παλαιολογίνα και το σύζυγο της μέγα δούκα Ferran Ximenes de Arenos. Τέλος, με τη συγκατάθεση του βασιλέως, η Θεοδώρα πωλεί την Πρέβιστα αντί 3.000 υπερπύρων στο βασιλέα των Βουλγάρων Μιχαήλ Ασέν Σισμάν (1325), ο οποίος τη δωρίζει στη μονή Ζωγράφου.</p><p>Το πρακτικό του Πανάρετου για τη Πρέβιστα παρέχει πολύτιμες πληροφορίες για τη σύνθεση και την εξέλιξη της οικογένειας στη Μακεδονία στα τέλη του ΙΓ' αι. Το χωριό αποτελείται από 62 «τζάκια» παροίκων, δηλαδή 320 ψυχές. Απογράφονται μόνο 6 ηλικιωμένοι και μόνο δύο εγγόνια. Καταχωρούνται 6 χήρες ως αρχηγοί οικογένειας και μία γυναίκα, που ζει μόνη. Στην εργασία επιχειρείται η ανάλυση των πληροφοριών για τρεις οικογένειες παροίκων και των δομών τους. Τέλος, εξετάζονται οι οικονομικές υποχρεώσεις των παροίκων και της κοινότητας έναντι του κράτους ή του προνοιαρίου σε συνδυασμό με τις υποχρεώσεις και τις απαλλαγές, που περιέχονται σε άλλα έγγραφα για την Πρέβιστα. Έπεται η διπλωματική έκδοση του πρακτικού.</p>
18
KOUNTOURA-GALAKE, Eleonora. "The Location of the Monastery of Chryse Petra." BYZANTINA SYMMEIKTA 13 (September 29, 1999): 69. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.860.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Ἐλεωνόρα Κουντούρα-Γαλάκη</p><p> Ἡ τοποθεσία τῆς μονῆς τῆς Χρυσῆς Πέτρας</p><p>Ἡ μονὴ τῆς Χρυσῆς Πέτρας, ἀφιερωμένη στὸν Προφήτη Ἠλία, εἶναι γνωστὴ ἀπὸ τὶς δωρεὲς τοῦ αὐτοκράτορα Ρωμανοῦ Λακαπηνοῦ καὶ μαρτυρεῖται στὸν Βίο τοῦ ὁσίου Νίκωνος τοῦ Μετανοεῖτε καὶ στὸν Βίο τοῦ ὁσίου Δωροθέου τοῦ Νέου. Ἡ παρούσα ἐργασία προσπαθεῖ νὰ δείξει ὅτι ἡ μονὴ βρισκόταν πολὺ κοντὰ στὴν Ἀμάσεια, στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Ἴριδος καὶ ἔλαβε τὴν προσωνυμία Χρυσῆ (ὅπως καί τά γειτονικά Κόμανα) ἀπὸ τὶς ἀντανακλάσεις τῶν ἀκτίνων τοῦ ἥλιου ποὺ ἔπεφταν στὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ Ἴριδος, καθὼς τὸ ὑπέδαφος τοῦ ποταμοῦ καὶ ὅλης τῆς περιοχῆς, ἰδιαίτερα στὴν ἀρχαιότητα, ἦταν πλούσιο σὲ ἀσήμι καὶ χαλκό.</p>
19
OIKONOMIDES, Nikos. "L᾽«unilinguisme» officiel de Constantinople byzantine (VIIe-XIIe s.)." BYZANTINA SYMMEIKTA 13 (September 29, 1999): 9. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.857.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Νίκος Οικονομίδης</p><p> Η επισήμως «μονόγλωσση» βυζαντινή Κωνσταντινούπολη (7ος-12ος αι.)</p><p>Η ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ξεκίνησε με το όνειρο ενός δίγλωσσου κράτους, όπου τα Ελληνικά και τα Λατινικά θα χρησιμοποιούνταν εξίσου. Στις ανατολικές επαρχίες, όμως, η χρήση των Λατινικών υποχώρησε γρήγορα. Ωστόσο, όπως τεκμαίρεται από τις σφραγίδες, τα έγγραφα και κείμενα, όπως τα Θαύματα του αγίου Δημητρίου, σε ορισμένες περιοχές των Βαλκανίων και, βέβαια, στην Ιταλία, η χρήση δυο γλωσσών διατηρήθηκε. Στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου τα Ελληνικά χρησιμοποιούνται ευρύτατα από τη διπλωματία ως ένα είδος lingua franca.</p><p>Οι Βυζαντινοί δεν φαίνεται να προσπάθησαν να μάθουν ξένες γλώσσες. Οι μεταφραστές προέρχονται από την περιφέρεια, από περιοχές δίγλωσσες, όπου η δεύτερη γλώσσα μαθαινόταν στο δρόμο. Οι ελληνόγλωσσοι κάτοικοι του κέντρου θεωρούσαν ότι οι άλλοι όφειλαν να γνωρίζουν την επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας, δηλαδή τα Ελληνικά, εφόσον έρχονταν σ' αυτήν. Τούτο ίσχυε και για τους ξένους μισθοφόρους, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν δικούς τους διερμηνείς, κυρίως μετά τη δημιουργία ταγμάτων που περιελάμβαναν στρατιώτες με κοινή εθνική προέλευση. Οι διερμηνείς της αυτοκρατορικής διοίκησης, που δρούσαν ενίοτε και ως κατάσκοποι, προέρχονταν συχνά από ξένες εθνότητες. Από τον 12ο αιώνα και εξής, οπότε η Κωνσταντινούπολη απέκτησε κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, οι ερμηνευταί της αυλής και της αυτοκρατορικής γραμματείας παίζουν όλο και σημαντικότερο ρόλο.</p><p>Οι Βυζαντινοί λόγιοι, ζώντας σε ένα είδος μεγαλοπρεπούς απομόνωσης, ενδιαφέρονταν κυρίως για της μορφές της ελληνικής γλώσσας του παρελθόντος. Τα «αττικίζοντα» ελληνικά ήταν η γλώσσα των μορφωμένων και των υψηλόβαθμων αξιωματούχων και αυτά τους ξεχώριζαν από τους λοιπούς. Επειδή, όμως, η «γλώσσα» αυτή δεν ήταν απόλυτα κατανοητή, ο όρος ερμηνευτής κατέληξε να δηλώνει τον δάσκαλο.</p><p>Χωρίς να εγκαταλείψει την ελληνική γλώσσα, ο μορφωμένος Βυζαντινός γινόταν «πολύγλωσσος» για να υπηρετήσει κοινωνικές; φιλοδοξίες και όχι πρακτικές ανάγκες.</p><p> </p>
20
SAVVIDES, Alexis G. C. "Internal Strife and Unrest in Later Byzantium, XIth-XIIIth Centuries (A.D. 1025-1261). The Case of Urban and Provincial Insurrections (Causes and Effects)." BYZANTINA SYMMEIKTA 7 (September 29, 1987): 237. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.719.
Повний текст джерелаАнотація:
<p> </p><p>Ἀλέξιος Γ. Κ. Σαββίδης</p><p> Ἐσωτερικὲς Διαμάχες καὶ Ἀνωμαλίες στὸ Ὕστερο Βυζάντιο, 11ος-13ος αἰ. (1025-1261 μ.Χ.). Ἡ Περίπτωση τῶν Ἀστικῶν καὶ Ἐπαρχιακῶν Κινημάτων (Αἴτια καὶ Ἀποτελέσματα) </p><p>Βασισμένη στὶς βυζαντινὲς πηγὲς τῆς ἐποχῆς (Κεκαυμένος, Θεοφύλακτος Ἀχρίδας, Νικήτας καὶ Μιχαὴλ Χωνιάτες, Γεώργιος Ἀκροπολίτης, Θεόδωρος Σκουταριώτης, Νικηφόρος Βλεμμύδης, κ.ἄ.) καθὼς καὶ σέ χρήσιμα πορίσματα νεότερων ἐρευνητῶν (Δ. Ξανάλατου, Δ. Ζακυθηνοῦ, G. Ostrogorsky, Α. Kazhdan, Ἰ. Καραγιαννόπουλου, M. Angold, Sp. Vryonis, Ἑλένης Γλύκατζη-Άρβελέρ, Καλλιόπης Μπουρδάρα, κ.ἄ.), ἡ παρούσα μελέτη ἐπιχειρεῖ σφαιρικὴ ἐξέταση τοῦ προβλήματος τῶν ἐσωτερικῶν ἀνωμαλιῶν ποὺ ἐπικράτησαν στὸ Βυζάντιο ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ Βασιλείου Β' Βουλγαροκτόνου ὥς τὴν ἀνακατάληψη τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τὸν Μιχαὴλ Η' Παλαιολόγο. Ἡ ἐξέταση αὐτὴ γίνεται μέσα στὰ γνωστὰ πλαίσια τῆς ὕπαρξης μιᾶς μακρόχρονης ἐμφύλιας διαμάχης ἀνάμεσα στὴν ἀστική γραφειοκρατία καὶ τὴν ἐπαρχιακὴ στρατιωτικὴ ἀριστοκρατία, φαινόμενο ποὺ κυριάρχησε στὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωὴ τοῦ βυζαντινοῦ κράτους, ἰδιαίτερα κατὰ τὸν 11ο αἰ.</p><p>Τὸ βασικὸ θέμα τῆς μελέτης, δηλ. τὰ αἴτια καὶ ἀποτελέσματα ποὺ χαρακτήριζαν τὰ στασιαστικὰ καὶ τὰ αὐτονομιστικὰ κινήματα στὴν αὐτοκρατορία κατὰ τὴν ἐξεταζόμενη περίοδο (δηλ. ἐκεῖνα πού στρέφονταν κατά τῆς κεντρικής ἐξουσίας μὲ ἄμεσο στόχο τους τὴν ἀνατροπὴ τοῦ αὐτοκράτορα καὶ τὸ σφετερισμὸ τῆς ἐξουσίας, καὶ ἐκεῖνα<strong> </strong>κατὰ τὰ ὁποῖα<strong> </strong>οί κινηματίες αὐτοανακηρύσσονταν ανεξάρτητοι άπο τήν κεντρικὴ ἐξουσία, χωρὶς πάντως νὰ ἐπιδιώκουν τὸν ἐκθρονισμὸ τοῦ ἡγεμόνα καὶ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ status quo στὴν αὐτοκρατορία), ἔχει πρόσφατα μελετηθεῖ ἀπὸ τὸ συγγραφέα στὴ διδακτορική του διατριβή, εἰδικότερα γιὰ τὴν περίοδο τῶν Ἀγγέλων, τῶν Λασκαριδῶν τῆς Νίκαιας καὶ τῶν Μεγαλοκομνηνῶν τῆς Τραπεζούντας.</p>Στὸ τέλος τῆς μελέτης παρατίθεται λεπτομερὴς συγκριτικὸς πίνακας τῶν κινημάτων τῆς περιόδου 1025-1261, ὅπου αναφέρονται οἱ κινηματίες (σὲ χρονολογική σύγκριση μὲ τὶς βασιλεῖες τῶν αὐτοκρατόρων), οἱ χρονολογίες τοῦ κάθε κινήματος, ὁ τόπος ἐκδήλωσής του, τὸ εἶδος του (π.χ. στασιαστικό, αυτονομιστικό, συνωμοτικό, κ.ἄ.), ἐνῶ παράλληλα ἀναφέρεται καὶ ἡ κοπὴ νομισμάτων (ὅπου καὶ ὅταν ἔγινε) ἐκ μέρους τῶν κινηματιῶν αὐτῶν.
21
ΠΑΠΠΑΣ, Βασίλειος. "Η μετάφραση του Breviarium ab urbe condita του Ευτροπίου από τον Νεόφυτο Δούκα (Α΄τόμος) και το Λεξικό των Ενδόξων ανδρών του έργου (Β΄τόμος)". BYZANTINA SYMMEIKTA 24, № 1 (24 лютого 2015): 129. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1117.
Повний текст джерелаАнотація:
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:PunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <w:DontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><span style="font-size: 12pt; font-family: 'Times New Roman'">Στην εργασία αυτή εξετάζουμε την απόδοση στη δημοτική από τον Νεόφυτο Δούκα της αρχαιοελληνικής μετάφρασης του <em>Breviarium ab urbe condita</em> του Ευτροπίου που είχε εκπονήσει ο Παιάνιος το 380 μ.Χ. Το βιβλίο του Δούκα είναι δίτομο (και οι 2 τόμοι εκδόθηκαν στη Βιέννη, το 1807). Ο πρώτος τόμος περιλαμβάνει τη μετάφραση της ιστορίας του Ευτροπίου και ο δεύτερος το <em>Λεξικό των Ενδόξων ανδρών</em> που εμπεριέχονται στον πρώτο τόμο. Αφού παρουσιάζονται τα περιεχόμενα του κάθε τόμου, στη συνέχεια αναλύονται οι μεταφραστικές τεχνικές του Δούκα καθώς και ο πλούσιος υποσελίδιος σχολιασμός του. Επίσης, μελετούμε τη δομή, τη γλώσσα και το ύφος της μετάφρασης, αλλά και του Λεξικού. Το βιβλίο του Δούκα αποτελούσε σχολικό βοήθημα για τους νέους των γυμνασίων, γι' αυτό εξάλλου είναι γραμμένο και στη δημοτική της εποχής. Θεωρούμε ότι το παρόν άρθρο είναι σημαντικό για δύο λόγους: α) είναι η πρώτη εργασία που γράφεται γι'αυτό το έργο του Δούκα και β) τονίζει ότι ο Ηπειρώτης λόγιος, αν και σφοδρός αρχαϊστής, ήταν έτοιμος να παραμερίσει τη γλωσσική του ιδεολογία και να θέσει σε προτεραιότητα τους παιδαγωγικούς του σκοπούς.</span><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]-->
22
NASTASE, D. "Les débuts de la communauté œcuménique du Mont Athos." BYZANTINA SYMMEIKTA 6 (September 29, 1985): 251. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.704.
Повний текст джерелаАнотація:
<p> </p><span style="font-size: 11pt; color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'">Δ. Ναστάσε</span><span style="font-size: 11pt; color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'"> <p> Οἱ ἀπαρχὲς τῆς οἰκουμενικῆς κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους </p><p> </p><p>Τὴν ἵδρυση τῆς μονῆς τῆς Λαύρας τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου (ποὺ ὁλοκληρώθηκε στὰ 963/4) ἀκολούθησε μία θεαματική αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μονῶν τοῦ Ἄθω. Στὴ μεγάλη τους πλειοψηφία, αὐτὲς οἱ μονὲς ἦταν ἑλληνικές, ἀλλὰ πολὺ γρήγορα ἐμφανίστηκαν καὶ μερικὲς μονὲς τῶν ὁποίων οἱ ἱδρυτές (ή οἱ νεοκτήτορες) καὶ οἱ μοναχοὶ ἦταν Γεωργιανοὶ (Ἴβηρες), Ἀρμένιοι, Ἰταλοὶ («Λατίνοι» ἀπὸ τὸ Βενεβέντο καὶ τὸ Ἀμάλφι, ἀλλὰ καὶ Ἕλληνες άπὸ τὴν Καλαβρία καὶ τὴ Σικελία), Ρῶσοι, Βούλγαροι καὶ ἀργότερα Σέρβοι. Ἔτσι δημιουργήθηκε στὸν Ἄθω μία πολυεθνικὴ μοναστικὴ κοινότητα μὲ οἰκουμενικὸ χαρακτήρα. Τὶς ἀπαρχὲς αὐτῆς τῆς κοινότητας ἐρευνᾶ ὁ συγγραφέας, στρέ­φοντας τὴν προσοχή του ιδιαιτέρως στὶς «ξένες» ἀθωνίτικες μονές.</p><p>Θεωρεῖται ἕως τώρα ὅτι ἡ ἵδρυση αὐτῶν τῶν μονῶν ὀφείλεται στὸ πνευματικὸ κῦρος τοῦ Ἄθω καὶ ἀρχικὰ στὴν προσωπικὴ φήμη τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου. Ἀλλὰ ἡ ἔρευνα τῶν ἱστορικῶν συνθηκῶν κάτω ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐγκαθίστανται στὸν Ἄθω οἱ ξένοι μοναχοὶ ὁδηγεῖ ἀναφορικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτὸ στὰ ἑξῆς διαφορετικὰ ἀποτελέσματα.</p><p>Ἡ οἰκουμενικὴ ἀθωνίτικη κοινότητα δημιουργήθηκε μὲ τὴ θέληση τῶν βυ­ζαντινῶν αὐτοκρατόρων, στὰ πλαίσια ἑνὸς πραγματικὰ πολιτικοῦ προγράμμα­τος μὲ θρησκευτικὴ μορφή. Αὐτή ἡ κοινότητα ἀντικατοπτρίζει πιστά, κατὰ τὴν πρώτη της φάση, τὴ στρατιωτική, πολιτική, καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἐπέκτα­ση τοῦ Βυζαντίου, ὑπὸ τὸν Νικηφόρο Φωκά, τὸν Ἰωάννη Τσιμισκῆ καὶ τὸν Βασίλειο Β', καὶ προοριζόταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ ἀποτελέσει ἕνα ζωντανὸ σύμ­βολο τῆς χριστιανικῆς αὐτοκρατορικῆς οἰκουμένης, ποὺ ἐπικεφαλῆς της, σύμφωνα μὲ τὴ βυζαντινὴ ἰδεολογία, ἦταν οἱ αὐτοκράτορες τῆς Κωνσταντινούπολης. Στὴν κορυφὴ αὐτῆς τῆς κοινότητας, βρισκόταν ἡ Λαύρα τοῦ Ἀθανασίου, ἐκ­προσωπώντας τὴν οἰκουμενικὴ κυριαρχία αὐτῶν τῶν αὐτοκρατόρων. Ὅσον ἀφορᾶ στὶς ξένες μονές, αὐτὲς ὑποδείκνυαν καὶ ἐγγυόνταν τὴν ἀναγνώριση αὐτῆς τῆς κυριαρχίας ἀπὸ τοὺς ἡγεμόνες τῶν ἀντίστοιχων χωρῶν. Ἔτσι εξηγεῖται γιατί, σὲ ὅλες τὶς γνωστές μας περιπτώσεις, οἱ ἱδρυτὲς καὶ πρῶτοι ἡγούμενοι αὐτῶν τῶν μονῶν (τῆς μονῆς Ἰβήρων, τῆς μονής τοῦ Λέοντα τοῦ Βενεβέντο καὶ ἀργότερα τῆς σερβικῆς μονῆς τοῦ Χιλανδαρίου) ἀνῆκαν στὶς ἡγεμονικὲς οἰκογένειες τοῦ τόπου τους: στὴν πραγματικότητα, αὐτὰ τὰ σημαντικὰ πρό­σωπα ἔρχονταν στὸν Ἄθω, ὄχι μὲ τὴ δική τους πρωτοβουλία, ἀλλὰ μὲ τὴ θέ­ληση τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο -δηλαδὴ ἱδρύοντας ἤ ξαναχτίζοντας μία ἀθωνίτικη μονὴ- φαίνεται ὅτι ἀποδείκνυαν τὴν ὄχι καὶ τόσο σίγουρη πίστη τους πρὸς αὐτοὺς τοὺς αὐτοκράτορες, καί ἄλλοι ξένοι, εἴτε πρώην ἡγεμόνες, εἴτε ἀξιωματοῦχοι ποὺ ὑπηρετοῦσαν στὸ Βυζάντιο, ἤ ἀκόμα καὶ μερικὲς μεγάλες βυζαντινὲς οἰκογένειες.</p><p>Ἄλλες μονὲς «ἀντιπροσώπευαν» στὴν κοινότητα περιφερειακὲς βυζαντινὲς ἐπαρχίες ποὺ ἀπειλοῦντο ἀπὸ ἐχθροὺς (ὅπως ἡ Καλαβρία) ἤ ποὺ εἶχαν ἤδη χαθεῖ, ἀλλὰ ποὺ τὸ Βυζάντιο συνέχισε νὰ διεκδικεῖ (ὅπως ἡ Σικελία).</p><p>Μετὰ τὴν κατάκτηση τῆς Βουλγαρίας (ποὺ ὁλοκληρώθηκε στὰ 1018), παραχωρήθηκε στοὺς Βούλγαρους, μὲ τὴν ἴδια συμβολικὴ σημασία τῆς ὑπο­ταγῆς τους, ἡ παλαιότερη μονὴ τοῦ Ζωγράφου». Περίπου τὴν ἴδια ἐποχή, ἡ ἵδρυση μιᾶς ρωσικῆς μονῆς στὸ Ἅγιον Ὄρος ἀντιστοιχεῖ μὲ τὴν εἴσοδο τῆς ἡγεμονίας τοῦ Κιέβου στὴ «χριστιανικὴ οἰκουμένη» καί, πιὸ συγκεκριμένα, στὴ βυζαντινὴ «ζώνη ἐπιρροής».</p><p>Λίγο ἀργότερα, ὁ πρῶτος σουλτάνος τοῦ Ροὺμ ἀναγνώρισε τυπικὰ τὴν κυ­ριαρχία τοῦ Ἀλεξίου Α' τοῦ Κομνηνοῦ: ἔτσι ἱδρύθηκε στὸ Ἅγιον Ὄρος ἡ μονὴ τοῦ Κουτλουμουσίου, ὁ κτήτωρ τῆς ὁποίας ἦταν ἕνας σελτζοῦκος πρίγκηπας ἀπὸ τὴ δυναστεία τῶν «Qutlumuš», ποὺ ἔγινε μ' αὐτὸν τὸν τρόπο χριστιανὸς ὀρθόδοξος καὶ ἁγιορείτης μοναχός.</p><p>Αὐτὲς οἱ τελευταῖες περιπτώσεις δείχνουν ὅτι ἡ «διεθνὴς ἀναγνώριση» νέων κρατῶν -χριστιανικῶν καὶ μὴ- ἐξαρτιόταν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καί, συνεπῶς, ὅτι μέσω τῆς οἰκουμενικῆς ἀθωνίτικης κοινότητας ποὺ εἶχε δημιουρ­γήσει, τὸ Βυζάντιο μποροῦσε νὰ ἐπιβληθεῖ στὸ διεθνὴ χῶρο ἀκόμα κ'ἐκεῖ ποὺ δὲν κατάφερε νὰ τὸ πετύχει μὲ τὴν ἰσχὺ τῶν ὅπλων.</p><p>Ἡ ἔρευνα σταματᾶ στὰ 1204, ὁπότε ἡ ἱστορία τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἰσέρχεται σὲ μία καινούργια φάση, μὲ τὴν ὁποία ὁ συγγραφέας ἀσχολήθηκε ἀλλοῦ.</p><p>Τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἔρευνας, δείχνουν ὅτι ὁ ρόλος ποὺ ἔπαιξε τὸ Ἅγιον Ὄρος στὴν ἱστορία τοῦ Βυζαντίου καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἄλλων λαῶν, ὀρθόδοξων καὶ μή, ἦταν πολὺ πιὸ σημαντικὸς καὶ πολυδιάστατος, ἀπ' ὅ,τι θὰ μπορούσαμε νὰ φανταστοῦμε.</p></span>
23
MALTEZOU, Chryssa A. "L΄impero di Nicea nelle fonti della Creta Veneziana." BYZANTINA SYMMEIKTA 8 (September 29, 1989): 27. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.723.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Χρύσα Α. Μαλτέζου</p><p> Ἡ αὐτοκρατορία τῆς Νίκαιας στὶς πηγὲς τῆς βενετοκρατούμενης Κρήτης </p><p>Ἐξετάζεται, μὲ βάση τὴν ὁρολογία ποὺ χρησιμοποιεῖται, σὲ μιὰ σειρὰ βενετικῶν ἐγγράφων ἡ στάση τῆς Γαληνότατης ἀπέναντι στὴν αὐτοκρατορία τῆς Νίκαιας. Τὰ ἔγγραφα αὐτὰ ἀναφέρονται στὸ ἐπαναστατικὸ κίνημα τῶν Κρητικῶν ἐναντίον τῆς Βενετίας ποὺ ἐκδηλώθηκε τὸ 1228 μὲ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Ἰωάννη Βατάτζη. Σχολιάζονται ἰδιαίτερα οἱ ὅροι <em>ἀνατολὴ</em> καὶ <em>ἀνατολικός</em>.</p>
24
DAWSON, Timothy. "The Monomachos Crown: Towards a Resolution." BYZANTINA SYMMEIKTA 19 (April 15, 2010): 183. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.268.
Повний текст джерелаАнотація:
<p><span style="font-size: 11pt; color: black; font-family: 'Times New Roman','serif'; font-variant: small-caps">ΤΟ ΣΤΕΜΜΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟΜΑΧΟΥ: ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΤΑΣΗ</span><span style="font-size: 11pt; color: black; font-family: 'Times New Roman','serif'"> </span></p><p><span style="font-size: 11pt; color: black; font-family: 'Times New Roman','serif'">Το Στέμμα του Μονομάχου έχει αποτελέσει αντικείμενο συζητήσεων όσον αφορά τη σημασία του, τον σκοπό κατασκευής του και την αυθεντικότητά του. Πρόσφατη συζήτηση έχει δώσει νέα κατεύθυνση στο θέμα, επιβεβαιώνοντας την αυθεντικότητά του. Στο παρόν άρθρο μια νέα ανάγνωση γνωστών φιλολογικών πηγών, σε συσχετισμό με έναν αριθμό πρακτικών παρατηρήσεων, ίσως συμβάλει στη λύση του προβλήματος.</span></p>
25
BASEU-BARABAS, Theoni. "Das Bild des «anderen» im Werk von Niketas Choniates. Das Beispiel von Peter und Asen." BYZANTINA SYMMEIKTA 10 (September 29, 1996): 283. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.817.
Повний текст джерелаАнотація:
<p> </p><p>Θεώνη Μπαζαίου-Barabas</p><p> Η «Εικόνα του Άλλου» στο έργο του Νικήτα Χωνιάτη. Η περίπτωση της επανάστασης του Πέτρου και Ασέν </p><p> </p><p>Με βάση το ιστορικό και ρητορικό έργο του Νικήτα Χωνιάτη εξετάζεται ο τρόπος παρουσίασης των λαών που συμμετέχουν στην επανάσταση του Πέτρου και Ασέν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βυζαντινού αυτοκράτορα Ισαακίου Β' Αγγέλου (1185-1195). Η επιλογή κατάλληλων λέξεων και εκφράσεων για τους Βούλγαρους, Βλάχους και Κουμάνους καθώς και η επισήμανση της ιδιοτυπίας ορισμένων χαρακτηριστικών γνωρισμάτων αυτών των λαών οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Νικήτας Χωνιάτης συνειδητά τούς διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους ξένους λαούς. Παράλληλα, όμως, ασκεί κριτική στην πολεμική τακτική του αυτοκράτορα Ισαακίου Β', τον οποίο παρακολουθούσε κατά τη διάρκεια της δεύτερης εκστρατείας του κατά των Βουλγάρων, το φθινόπωρο του 1187. Συμπερασματικά επισημαίνεται η χρήση τόσο κοινότυπων εκφραστικών μέσων όσο και διαφοροποιημένων κατά την περίσταση διατυπώσεων που αναφέρονται στην ενδυμασία, στην πολεμική τακτική, τα πολεμικά ήθη ή τις γαστριμαργικές προτιμήσεις των «αποστατών». Ο βυζαντινός ιστορικός και ρήτορας είναι επίσης πρόθυμος να αναγνωρίσει θετικές ιδιότητες στον βούλγαρο αντίπαλο του και να κατηγορήσει τον βυζαντινό αυτοκράτορα για αδράνεια και ολιγωρία.</p>
26
PAPADOPOULOU, Eutychia. "A propos de l᾽Istoria di Romania de Marin Sanudo Torsello." BYZANTINA SYMMEIKTA 10 (September 29, 1996): 195. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.813.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Ευτυχία Η. Παπαδοπούλου</p><p> Γύρω από την <em>Istoria di Romania</em> του Marin Sanudo Torsello </p>Αποκαθίσταται ο αρχικός τίτλος της ιταλικής μετάφρασης της <em>Istoria</em>, η οποία στην έκδοση Hopf φέρει τον τίτλο του εξωφύλλου του κώδικα του 18ου αιώνα που περιέχει το έργο. Εξετάζεται η αντίληψη του Marin Sanudo για το γεωγραφικό και το πολιτικό περιεχόμενο του όρου «Romania», με βάση πληροφορίες που περιέχονται στο σύνολο του συγγραφικού του έργου. Καταρτίζεται πίνακας των θεματικών ενοτήτων της <em>Istoria</em> και επισημαίνονται οι ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει η δομή της, ενώ με βάση χρονολογικές ενδείξεις, που περιέχονται σε ορισμένα χωρία του κειμένου, η σύνταξη της <em>Istoria</em> τοποθετείται στο διάστημα μεταξύ των ετών 1326 και 1343. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται οι απόψεις του Marin Sanudo για τις σχέσεις της δυτικής Ευρώπης και της Εκκλησίας της Ρώμης με το Βυζάντιο, κατά τις πρώτες δεκαετίες του 14ου αιώνα, όπως αυτές προκύπτουν από τον τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας της <em>Istoria</em> σχολιάζει τα γεγονότα του δεύτερου μισού του 13ου αιώνα. Χρονολογείται, τέλος, η ιταλική μετάφραση του λατινικού πρωτοτύπου της <em>Istoria</em> στην περίοδο μεταξύ των τελευταίων δεκαετιών του 15ου και του πρώτου μισού του 16ου αιώνα, με βάση τα περιεχόμενα του κώδικα που διασώζει το έργο και σε συσχετισμό με την έντονη ανησυχία που είχε προκαλέσει στη Βενετία την εποχή αυτή η σταδιακή απώλεια των κτήσεων της στη Ρωμανία από τους Οθωμανούς
27
OIKONOMIDES, Nikos. "Some Byzantine State Annuitants: Epi tes (Megales) Hetaireias and Epi ton Barbaron." BYZANTINA SYMMEIKTA 14 (September 26, 2008): 9. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.871.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Νίκος Οικονομίδης</p><p>Βυζαντινοί αξιωματούχοι με κρατικό ετήσιο εισόδημα: <em>ἐπὶ τῆς</em> (<em>μεγάλης</em>) <em>ἑταιρείας</em> και <em>ἐπὶ τῶν βαρβάρων</em></p><p>Στη μελέτη εξετάζονται δύο σειρές μολυβδόβουλλων, οι ιδιοκτήτες των οποίων παράλληλα προς τα λοιπά τους αξιώματα φέρονται είτε να ανήκουν στην (<em>μεγάλη</em>) <em>ἑταιρεία </em>είτε ως <em>ἐπὶ τῶν βαρβάρων</em>. Η ανάλυση των τίτλων και η διασταύρωση με τις πληροφορίες από αφηγηματικές πηγές, όπως το <em>Περί βασιλείου τάξεως</em> και από το <em>Περί των βασιλικών ταξιδιών</em> αποδεικνύει ότι και στις δύο περιπτώσεις οι τίτλοι επί <em>ἐπὶ τῆς</em> (<em>μεγάλης</em>) <em>ἑταιρείας</em> και <em>ἐπὶ τῶν βαρβάρων</em> δεν δηλώνουν λειτούργημα, αλλά ψιλό αξίωμα. Επιπλέον, από τη διασταύρωση των μαρτυριών συμπεραίνεται ότι οι δύο τίτλοι ανήκουν σε διαφορετικές διαβαθμίσεις της ίδιας κατηγορίας αξιωμάτων. Η απόκτηση αυτών των αξιωμάτων, που συνοδευόταν από ετήσια ρόγα, προϋπέθετε την αρχική «αγορά» τους, την επένδυση δηλαδή ενός αρχικού κεφαλαίου, κλιμακούμενου ανάλογα με τον τίτλο. Η απόδοση, ωστόσο, των κεφαλαίων ήταν σχετικά χαμηλή, γεγονός που υποδεικνύει ότι η αγορά τίτλων απέβλεπε αφενός σε κοινωνική καταξίωση και αφετέρου στην δυνατότητα συμπληρωματικών εισοδημάτων από άλλες πηγές.</p><p> </p>
28
PAVLIKIANOV, Cyril. "The Monastery of Zelianos, the First Slavic Monastic Institution on Mount Athos." BYZANTINA SYMMEIKTA 11 (September 29, 1997): 37. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.822.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Cyril Pavlikianov</p><p> Ἡ μονὴ τοῦ Ζελιάνου: Tὸ πρῶτο σλαβικὸ μοναστικὸ καθίδρυμα στὸ Ἅγιον Ὄρος</p><p>Τὸ πρῶτο ἀθωνικὸ μονύδριο ἄμεσα σχετιζόμενο μὲ ἄτομα σλαβικῆς καταγωγῆς χρονολογεῖται στὰ μέσα τοῦ ἑνδεκάτου αἰῶνος, ὅταν στὶς πηγὲς ἐμφανίζεται ἡ μονὴ τοῦ Ζελιάνου. Τὸ ὄνομα Ζελιάνος εἶναι ἀναμφίβολα σλαβικῆς προελεύσεως. Ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ μεταξὺ τῆς μονῆς τοῦ Ζελιάνου καὶ τῶν καθιδρυμάτων, ποὺ διατηρήθηκαν ὡς σλαβικὲς ἐστίες μέχρι σήμερα, ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πρώτη ἔγινε γνωστὴ στὸν Ἄθωνα μὲ τὸ ὄνομα τοῦ σλάβου ἱδρυτή της, ὁ ὁποῖος κάλλιστα θὰ μποροῦσε νὰ κατάγεται καὶ ἀπὸ τὰ ἐδάφη τῆς αὐτοκρατορίας. Ἀποτελοῦσε, δηλαδή, σλαβικὸ μοναστικὸ κέντρο ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της, ἐνῶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα μοναστήρια, ποὺ βαθμιαία περιῆλθαν στὰ χέρια σλάβων μοναχῶν, ἱδρύθηκαν ὡς ἑλληνόφωνα. Συνεπῶς, ἤδη ἀπὸ τὸν ΙΑ ' αἰῶνα, oἱ σλαβικοὶ πληθυσμοὶ τῶν Βαλκανίων μετεῖχαν στὴν ζωὴ τῆς ἀθωνικῆς μοναστικῆς κοινότητος.</p><p> </p>
29
ŽIVKOVIĆ, Tibor. "The Date of the Creation of the Theme of Peloponnese." BYZANTINA SYMMEIKTA 13 (September 29, 1999): 141. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.863.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Tibor Živković</p><p> Η χρονολογία της δημιουργίας του θέματος Πελοποννήσου</p><p>Στην ιστορική επιστήμη υπάρχει, για τη δημιουργία του θέματος Πελοποννήσου, η κυρίαρχη άποψη ότι προέκυψε μεταξύ των ετών 783 και 812, είτε ως διαίρεση του θέματος Ελλάδος είτε ανεξάρτητα από αυτό. Στην παρούσα μελέτη, προσπαθήσαμε να λύσουμε και τα δύο αυτά ζητήματα, της χρονολόγησης και του τρόπου δημιουργίας του θέματος Πελοποννήσου. Το συμπέρασμα μας είναι ότι το θέμα Πελοποννήσου προέκυψε από την διαίρεση του θέματος Ελλάδος. Από την άλλη πλευρά, θεωρήσαμε την χρονολόγηση του στο πλαίσιο των διπλωματικών σχέσεων του Βυζαντίου προς τη Δύση (τους Φράγκους) κατά τη βασιλεία της αυτοκράτειρας Ειρήνης. Εξετάζοντας τις πηγές (Χρονικόν της Μονεμβασίας, Σχόλια του Αρέθα και De Administrando Imperio), συμπεράναμε ότι το θέμα. Πελοποννήσου υπήρχε ήδη όταν ανέβηκε στο θρόνο ο Νικηφόρος Α' (802). Στα πλαίσια της πολιτικής της Ειρήνης προς τους Φράγκους στην Ιταλία, συμπεράναμε ότι η εκστρατεία του λογοθέτη Σταυρακίου το 783 ήταν η αρχή της πραγματοποίησης ενός ευρύτερου σχεδίου. Περαιτέρω όξυνση των βυζαντινο-φραγκικών σχέσεων, που κορυφώθηκε με την επίθεση του Καρόλου του Μεγάλου εναντίον του Benevento το 786, οδήγησε στην εκστρατεία του ευνούχου Ιωάννη το 788/89 στην Ιταλία. Ως εκ τούτου, συμπεραίνουμε ότι το θέμα Πελοποννήσου δημιουργήθηκε μεταξύ των ετών 784 και 788, στα πλαίσια των προετοιμασιών για τον πόλεμο με τους Φράγκους, πιο συγκεκριμένα μεταξύ του χειμώνα 786 και του καλοκαιριού 788.</p><p> </p>
30
KÜLZER, Andreas. "Reisende und Reisenliteratur im byzantinischen Reich." BYZANTINA SYMMEIKTA 14 (September 26, 2008): 77. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.875.
Повний текст джерелаАнотація:
<p> </p><p>Andreas Külzer</p><p>Ταξιδιώτες και ταξιδιωτική λογοτεχνία στη βυζαντινή αυτοκρατορία</p><p>Μόνο ένα μικρό μέρος των ελληνόφωνων ταξιδιωτών του Μεσαίωνα μας μεταδίδει πληροφορίες περί των βιωμάτων και συγκεκριμένων περιστατικών κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης τους. Οι διηγήσεις και παρατηρήσεις που έγιναν από στρατιώτες, ναυτικούς, αιχμαλώτους, τσιγγάνους και άλλα μέλη ";;περιθωριακών";; ομάδων, όπως από ιερόδουλες, είναι σήμερα ελάχιστα γνωστές και έχουν διασωθεί, διάσπαρτες και χωρίς την αμεσότητα τους, μέσα σε άλλα λογοτεχνικά είδη, όπως ιστορικές περιγραφές ή μυθιστορήματα.</p><p>Οι ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, σε αντίθεση με τους δυτικούς, δεν ήταν υποχρεωμένοι να καταγράφουν τη δραστηριότητα τους. Η ενθάρρυνση μεμονωμένων αποστολών δεν ανταποκρινόταν, άλλωστε, στη συνήθη βυζαντινή αντίληψη περί ιεραποστολής. Ωστόσο, απεσταλμένοι, έμποροι και λόγιοι, κατέλιπαν ακριβείς εκθέσεις των ταξιδιών τους, όπως είναι επίσης γνωστές οι οδοιπορίες των αγίων και των προσκυνητών. Οι εκάστοτε επιδιώξεις που επέβαλαν αυτά τα ταξίδια, αποτυπώνονται κάθε φορά στα κείμενα.</p><p>Ιδιαίτερα θελκτικές είναι οι εκθέσεις των απεσταλμένων, που γνωρίζουν να εκθέτουν όσα αφορούν την καθημερινή ζωή, αλλά και τις πολιτικο-ιστορικές ιδιαιτερότητες. Τα κείμενα τους, όμως, διατυπώνονται σε γλώσσα τόσο πολύπλοκη, ώστε ήταν κατανοητά μόνο από τον μικρό κύκλο των μορφωμένων αναγνωστών. Στην προσκυνηματική φιλολογία αντικατοπτρίζονται τα ταξίδια που υποκινούνται από θρησκευτικούς λόγους. Όμως, η αυστηρή τήρηση των κανόνων που είχαν επιβληθεί από την ρητορική της ύστερης αρχαιότητας και η εστίαση στο θείο, οδήγησαν στην παραμέλησή τους από την επιστημονική έρευνα.</p><p> </p>
31
KYRITSES, Demetrios. "The ‘‘Common Chrysobulls’’ of Cities and the Notion of Property in Late Byzantium." BYZANTINA SYMMEIKTA 13 (September 29, 1999): 229. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.868.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Δημήτριος Κυρίτσης</p><p>Τα <span style="font-family: ArialUnicodeMS; font-size: 16px" class="Apple-style-span"><span style="font-family: Verdana; font-size: 10px" class="Apple-style-span"><span style="font-family: ArialUnicodeMS; font-size: 11px" class="Apple-style-span">‘‘<span style="font-family: Verdana; font-size: 10px" class="Apple-style-span">κοινά χρυσόβουλλα<span style="font-family: ArialUnicodeMS; font-size: 13px" class="Apple-style-span"><span style="font-family: Verdana; font-size: 10px" class="Apple-style-span"><span style="font-family: ArialUnicodeMS; font-size: 11px" class="Apple-style-span">’’<span style="font-family: Verdana; font-size: 10px" class="Apple-style-span"> των πόλεων και η έννοια της ιδιοκτησίας στο ύστερο Βυζάντιο</span></span></span></span></span></span></span></span></p> <!--StartFragment--> <!--StartFragment--> <!--StartFragment--> <!--StartFragment--><p> </p><p> </p><p>Το άρθρο αυτό εξετάζει τις διατάξεις ορισμένων χρυσοβούλλων, που είχαν παραχωρήσει οι αυτοκράτορες της ύστερης Βυζαντινής εποχής στους κατοίκους ορισμένων πόλεων. Οι διατάξεις αυτές, ιδιαίτερα όσες σχετίζονται με την ιδιοκτησία αγροτικών εκτάσεων, σώζονται στα χρυσόβουλλα για τη Μονεμβασία, τις Κρόες και τα Ιωάννινα και μπορούν εν μέρει να ανασυσταθούν με βάση όσα αναφέρονται σε αρχειακά έγγραφα για τα χρυσόβουλλα της Θεσσαλονίκης, της Βέρροιας και της Ρεντίνας.</p><p>Γνωρίζουμε ή μπορούμε βάσιμα να συμπεράνουμε ότι ‘κοινά' χρυσόβουλλα απολύθηκαν για πρώτη φορά για χάρη πόλεων που περιήλθαν εκ νέου στη βυζαντινή κυριαρχία μετά το 1240. Κατά καιρούς μεταγενέστεροι αυτοκράτορες επικύρωναν το περιεχόμενο τους με νέα χρυσόβουλλα.</p><p>Τα ‘κοινά χρυσόβουλλα' παρείχαν διαφόρων ειδών προνόμια. Οι διατάξεις, όμως, που εξετάζονται εδώ, σχετίζονται ειδικότερα με την έννοια της ιδιοκτησίας. Στις σημαντικότερες περιπτώσεις, οι αυτοκράτορες εγγυώνται ότι η ακίνητη περιουσία την οποία κατείχαν οι ‘έποικοι' των πόλεων εκτός των τειχών ήταν ";;;ελεύθερη";;;, δηλαδή ότι δεν βαρυνόταν με καμμία υποχρέωση έναντι του κράτους, είτε αυτή συνίστατο στην πληρωμή φόρου είτε στην παροχή υπηρεσιών, στρατιωτικών ή άλλων. Από το καθεστώς ‘ελευθερίας' απέρρεε και η απεριόριστη δυνατότητα μεταβίβασης της ιδιοκτησίας, έννοια που περιγράφεται με τον όρο ‘κατά λόγον γονικότητος', μολονότι ο όρος αυτός δεν έχει πάντοτε την ίδια σημασία σε όλα τα έγγραφα.</p><p>Παρατηρούμε ότι δεν πρόκειται για την απλή -και γνωστή από το παρελθόν- παραχώρηση απαλλαγών ούτε για την απλή αναγνώριση της ιδιοκτησίας των πολιτών, αλλά για την αναγνώριση από το κράτος ότι τα συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία δεν έχουν παραχωρηθεί από το ίδιο έναντι υποχρεώσεων. Η έννοια της ιδιοκτησίας αποκλίνει από το παραδοσιακό ‘αντικειμενικό' νομικό πλαίσιο και εντάσσεται στο πλαίσιο μιας αμφίδρομης συμβατικής σχέσης με το κράτος, όπου η ‘ελευθερία' και το αντίθετο της, η ‘δουλεία', βαραίνουν περισσότερο. Η θεμελιώδους σημασίας δυνατότητα μεταβίβασης της περιουσίας καθορίζεται με βάση αυτές τις δύο έννοιες. Εικάζεται ότι αυτή η μεταβολή απηχεί την ασταθή κατάσταση που δημιουργήθηκε στις ευρωπαϊκές επαρχίες κατά τη διάρκεια της βαθμιαίας ανάκτησής τους από την αυτοκρατορία, όταν στο μεγαλύτερο μέρος τους οι εύφορες, καλλιεργήσιμες εκτάσεις περιήλθαν στην κυριότητα του κράτους, το οποίο τις εκχώρησε στη συνέχεια, υπό διαφόρους όρους, στην αριστοκρατία, τους λειτουργούς και το στρατό.</p><p>Τα ‘κοινά χρυσόβουλλα' αποσκοπούσαν στη διασφάλιση των περιουσιών των κατοίκων ορισμένων πόλεων από ενδεχόμενες απαιτήσεις του κράτους. Δεν εμπόδισαν όμως τη διείσδυση της αυτοκρατορικής αριστοκρατίας ή των μεγάλων μοναστηριών, που μέσω αγοράς ή δωρεών, άρχισαν να αποκτούν τα κτήματα αυτά. Στην ιδιαίτερη περίπτωση του κοινού χρυσοβούλλου των Ιωαννίνων οι οργανωμένοι ‘καστρηνοί' της πόλεως επιβάλλουν περιορισμούς με σκοπό να προστατεύσουν την περιουσία τους από έξωθεν διάβρωση. Οι αναφορές στα ‘κοινά χρυσόβουλλα' σταματούν στα μέσα του 14ου αι., όταν οι εν λόγω πόλεις είτε χάνουν την αγροτική ενδοχώρα τους είτε χάνοται οι ίδιες οριστικά για την αυτοκρατορία.</p>
32
MIHALJČIĆ, R. "La corégence dans l᾽état des Nemanjić." BYZANTINA SYMMEIKTA 11 (September 29, 1997): 215. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.830.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>R. Mihaljčić</p><p> H συμβασιλεία στο κράτος των Νεμανιδών</p><p> </p>Ο θεσμός του «νέου βασιλιά», που το σερβικό κράτος είχε κληρονομήσει από τους Ούγγρους για να δηλώνει τον διάδοχο του θρόνου, επηρεάσθηκε από τον βυζαντινό θεσμό του συμβασιλέως και γνώρισε παραλλαγές εξ αιτίας των πολιτικών αναστατώσεων. Κατά την συμβασιλεία του Στέφανου Dušan και του Uroš (1346-1355) γίνεται σαφής διάκριση ανάμεσα στις δικαιοδοσίες του πατέρα και του γιού, όπως και στο Βυζάντιο. Κατά την συμβασιλεία του αυτοκράτορα Uroš με τον Vukašin (1355-1371), που δεν ανήκε στη δυναστεία, η ιδέα του «διαδόχου του θρόνου» παραμερίζεται, καθώς ο Vukašin ασκούσε σημαντική εξουσία. Ο θεσμός της συμβασιλείας δεν ακολουθεί ούτε το ουγγρικό ούτε το βυζαντινό πρότυπο, αλλά εμφανίζεται ως πραγματικός εθνικός θεσμός των Σέρβων, - ένας θεσμός εξαιρετικά βραχύβιος, λόγω της εξαφάνισης της δυναστείας των Νεμανιδών
33
Tsouris, Konstantinos. "Οχυρωματικά έργα επί ανανεωσίμων πηγών υδάτων (9ος – 15ος αιώνας)". BYZANTINA SYMMEIKTA 22 (27 травня 2013): 293. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1081.
Повний текст джерелаАнотація:
<p style="text-align: justify; line-height: 150%" class="MsoNormal">Στους οικισμούς της μέσης και ύστερης βυζαντινής περιόδου ο συνήθης τρόπος κάλυψης των αναγκών σε νερό ήταν η αποταμίευση ομβρίων υδάτων. Οι περισσότεροι από τους οικισμούς που ιδρύθηκαν μετά το τέλος της αρχαιότητας βρίσκονταν σε απότομα υψώματα και έτσι η μεταφορά υδάτων από ανανεώσιμες πηγές υδάτων ήταν σχεδόν αδύνατη. Οι κάτοικοι αυτών των οικισμών όφειλαν να προμηθεύονται τις απαραίτητες ποσότητες νερού από παρακείμενα υδάτινα ρεύματα, πηγές ή λίμνες. Σε καιρούς ειρήνης η μεταφορά νερού από τις πηγές αυτές στο εσωτερικό των οχυρωμένων εγκαταστάσεων ήταν κοπιώδης μεν ακίνδυνη δε. Κατά τη διάρκεια όμως πολιορκιών η άντληση νερού από πηγές εκτός οχυρώσεως ήταν άκρως επικίνδυνη.</p> <p style="text-align: justify; line-height: 150%" class="MsoNormal">Οι κάτοικοι των οχυρωμένων οικισμών που βρίσκονταν σε απότομα υψώματα, για να εξασφαλίσουν την αβλαβή άντληση υδάτων από τα πεδινά, σε ορισμένες περιπτώσεις κατασκεύασαν σήραγγες που οδηγούσαν στις πηγές, τα ποτάμια ή τις λίμνες, ενώ σε άλλες κατασκεύασαν οχυρωματικά έργα πάνω ή δίπλα στις πηγές άντλησης. Μέχρι σήμερα αναφέρονται στη σχετική βιβλιογραφία δύο ειδών έργα. Το ένα ήταν η κατασκευή επέκτασης της οχύρωσης ώστε να περιληφθεί μέσα σε αυτήν μία πηγή ή να βρεθεί η οχύρωση δίπλα σε μία πηγή άντλησης. Έτσι αυξανόταν ο οχυρωμένος χώρος που διέθετε ο οικισμός, αλλά η επέκταση αυτή δεν αύξανε τις αμυντικές δυνατότητες του οικισμού άμεσα. Είτε υπήρχε είτε όχι η οχύρωση εξακολουθούσε να έχει τις ίδιες δυνατότητες. Η συμβολή στην άμυνα ήταν έμμεση: εφ’ όσον εξασφαλιζόταν η διαρκής ύδρευση, η άμυνα εξαρτιόταν απολύτως από τα οχυρωματικά έργα και τους πολεμιστές και δεν απειλούνταν από έλλειψη νερού. Το άλλο είδος έργου ήταν η κατασκευή πύργου μέσα ή δίπλα σε μία πηγή άντλησης. Ο πύργος αυτός άλλοτε ήταν παντελώς ανεξάρτητος από την οχύρωση του οικισμού, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις συνδεόταν με τείχος με την υπόλοιπη οχύρωση. Στο τελευταίο ενδεχόμενο ένας βραχίονας του τείχους (γραμμικό έργο) ξεκινούσε από την οχύρωση του απότομου υψώματος και κατέβαινε στα πόδια του υψώματος, όπου βρισκόταν η πηγή ύδρευσης (πηγή ή υδάτινο ρεύμα). Πάνω στο σημείο άντλησης υψωνόταν ένας πύργος, στο εσωτερικό του οποίου οι κάτοικοι του κάστρου μπορούσαν να αντλούν νερό χωρίς να εκτίθενται στα εχθρικά πυρά.</p> <p style="text-align: justify; line-height: 150%" class="MsoNormal">Οι ανωτέρω κατασκευές δεν ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες, έχουν εντοπισθεί μέχρι τώρα σε οχυρωμένους οικισμούς, που συνήθως χαρακτηρίζονται πόλεις και ορισμένοι από αυτούς είχαν ιδιαίτερη σημασία στη μεσαιωνική Βαλκανική, ιδίως κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο. </p>
34
REINSCH, Diether Roderich. "Die Zitate in der Alexias Anna Komnenes." BYZANTINA SYMMEIKTA 12 (September 29, 1998): 63. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.847.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Diether Roderich Reinch</p><p> Τα παραθέματα στην <em>Ἀλεξιάδα</em> της Άννας Κομνηνής</p><p>Τα τελευταία χρόνια η μελέτη των παραθεμάτων έχει δείξει την ανάγκη απεμπλοκής από την απλή ένδειξη των φιλολογικών παραλλήλων στο υπόμνημα πηγών, όπως αυτό παρατίθεται στις κριτικές εκδόσεις βυζαντινών κειμένων. Η ανάλυση παραθεμάτων από τον Όμηρο και την Καινή Διαθήκη που χρησιμοποιούνται από την Άννα Κομνηνή στην <em>Ἀλεξιάδα</em> υποδεικνύει ότι η συγγραφεύς χειρίζεται ελεύθερα τις πηγές της διασκευάζοντας, παραφράζοντας και προσαρμόζοντάς τις ανάλογα με τις αφηγηματικές ανάγκες του κειμένου της. Οι αποκλίσεις, επομένως, από το αυθεντικό κείμενο δεν μαρτυρούν σύγχυση, αλλά συνειδητή επεξεργασία.</p>
35
OIKONOMIDES, Nikos. "The Social Structure of the Byzantine Countryside in the First Half of the Xth Century." BYZANTINA SYMMEIKTA 10 (September 29, 1996): 105. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.808.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Ν. Οικονομίδης</p><p>H κοινωνική δομή της Βυζαντινής επαρχίας κατά το πρώτο ήμισυ του Ι΄αιώνα </p><p>Από το <em>De</em><em> </em><em>Administrando</em><em> </em><em>Imperio</em> (κεφ. 51, στ. 199-204 και κεφ. 52) γνωρίζουμε ότι κατά την δεύτερη εικοσαετία του 10ου αιώνα οι Πελοποννήσιοι εξαγόρασαν την συμμετοχή τους σε μια εκστρατεία στην Ιταλία δίνοντας στο κράτος 7200 χρυσά νομίσματα (5 νομ. κάθε εύπορος στρατιώτης και 2,5 κάθε άπορος). Οι εκκλησιαστικοί και κοσμικοί «δυνατοί» (μητροπολίτες, επίσκοποι, μονές, πρωτοσπαθάριοι, σπαθαροκανδιδάτοι, σπαθάριοι, στράτωρες) έδωσαν χίλια άλογα. Το χωρίο αυτό μπορεί να συγκριθεί με το <em>Περί Βασιλείου Τάξ</em>εως (Βόννη, 666-667) όπου αναφέρεται ότι οκτακόσιοι στρατιώτες του θέματος των Θρακησίων εξαγόρασαν το 949 τη συμμετοχή τους στην εκστρατεία της Κρήτης καταβάλλοντας 2984 νομίσματα (4 νομ. οι εύποροι, 2 νομ. οι άποροι).</p><p>Στο Θρακήσιον οι άποροι στρατιώτες αποτελούσαν 13,5% της συνολικής δύναμης του θέματος. Συνεπώς, αν το ποσοστό των απόρων ήταν ανάλογο και στην Πελοπόννησο, τότε ο συνολικός στρατός του θέματος θα αριθμούσε περί τους 1500-1600 άνδρες. Αν λάβουμε υπόψη ότι κάθε εύπορος στρατιώτης έπρεπε να έχει ακίνητη περιουσία αξίας 288 περίπου χρυσών νομισμάτων και ότι για να αποδώσει αυτή η ποσότητα γης χρειαζόταν περίπου δύο οικογένειες καλλιεργητών με δικά τους ζευγάρια, τότε είναι δυνατό να συμπεράνουμε ότι ο στρατός της Πελοποννήσου υποστηριζόταν τότε από 2880 οικογένειες ζευγαράτων χωρικών.</p><p>Οι Πελοποννήσιοι αριστοκράτες συνεισέφεραν 1000 άλογα. Τριάντα προέρχονταν από τους δύο μητροπολίτες και τους ένδεκα επισκόπους. Υποθέτουμε ότι θα υπήρχαν και 10-20 πρωτοσπαθάριοι, 20-40 σπαθαρο-κανδιδάτοι και 80-160 σπαθάριοι και στράτωρες, οι οποίοι θα προσέφεραν συνολικά 150-300 άλογα. Τα υπόλοιπα 380 περίπου προέρχονταν, πιθανότατα, από τα μοναστήρια. Μολονότι οι υπολογισμοί αυτοί είναι αυθαίρετοι, είναι βέβαιο ότι θα υπήρχαν περίπου 600 εκκλησιαστικοί και κοσμικοί αριστοκράτες στην Πελοπόννησο• ότι η περιουσία τους ήταν πολλαπλασίως μεγαλύτερη από την περιουσία όλων των στρατιωτών και ότι θα απασχολούσαν περισσότερους από 15.000 πάροικους ζευγαράτους, πιθανώς πολύ περισσότερους.</p><p>Είναι προφανές ότι κατά τα μέσα του 10ου αιώνα οι στρατιώτες του θέματος Πελοποννήσου ήσαν λιγότεροι από τους μοναχούς, που κατοικούσαν σ'αυτό, και ότι οι πάροικοι που εργάζονταν για λογαριασμό των «δυνατών» του θέματος ήσαν πολλαπλασίως περισσότεροι από τους ελεύθερους χωρικούς που υπηρετούσαν στο στράτευμα.</p><p>Ανάλογη εικόνα πρέπει να παρουσίαζε τότε και το Θρακήσιον, όπου ο αριθμός των γεωργών-στρατιωτών είχε μειωθεί ακόμη περισσότερο: στο θέμα αυτό, πολυανθρωπότερο και πλουσιότερο από την Πελοπόννησο, η εξέλιξη της κοινωνίας είχε επιτελεσθεί ταχύτερα προς όφελος της αριστοκρατίας και εις βάρος των μικρών ελεύθερων καλλιεργητών. Η δομή της κοινωνίας της υπαίθρου είχε αλλάξει ουσιαστικά πριν ακόμη αρχίσει η νομοθεσία των Μακεδόνων αυτοκρατόρων, που επεδίωκαν να προστατεύσουν τη μικρή ελεύθερη ιδιοκτησία.</p>
36
BILIARSKY, Ivan. "Les circonscriptions administratives en Bulgarie au 13e siècle." BYZANTINA SYMMEIKTA 13 (September 29, 1999): 177. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.866.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Ivan Biliarsky</p><p> Οι διοικητικές περιφέρειες στη Βουλγαρία τον 13ο αιώνα</p><p>Σκοπός του άρθρου είναι η παρουσίαση του διοικητικού συστήματος των επαρχιών της Βουλγαρίας κατά τον 13ο αιώνα και η συναγωγή όλων των σχετικών πληροφοριών.</p><p>Ο κατάλογος των όρων που χρησιμοποιούνται για να δηλωθούν οι διοικητικές περιφέρειες της βουλγαρικής αυτοκρατορίας είναι ο ακόλουθος: ҳωра, земља клисоура, страна, οвласть. Ιδιαίτερη διοικητική ενότητα αποτελούν οι πόλεις. Από τη λεξιλογική, συγκριτική μελέτη των όρων τεκμαίρεται ότι δημιουργήθηκαν κατ' αναλογία, μετάφραση ή μεταγραμματισμό αντίστοιχων ελληνικών όρων: χώρα, γη, κλεισούρα, επαρχία. Στο σύνολο αυτό πρέπει ενδεχομένως να προστεθεί ο όρος прѣдѣлъ(= μέρος) που δηλώνει τα όρια (= σύνορα) και ο οποίος ωστόσο μνημονεύεται σε κείμενο του 14ου αιώνα. Σε ανάλογα συμπεράσματα οδηγεί η μελέτη των επιμέρους στοιχείων της επαρχιακής διοίκησης.</p><p>Στη μελέτη μας παρουσιάζομε επίσης τον κατάλογο των επαρχιών της Βουλγαρίας κατά τον 13ο αιώνα, για τις οποίες διαθέτομε πληροφορίες από πηγές της εποχής.</p><p>Τα στοιχεία που παραθέτομε μας επιτρέπουν να συμπεράνομε τον πλήρη εκβυζαντινισμό της επαρχιακής διοίκησης κατά την εποχή του δευτέρου βουλγαρικού κράτους. Οι Ασενίδες όχι μόνον δεν κατήργησαν το βυζαντινό διοικητικό σύστημα, αλλά δημιούργησαν ένα κράτος βυζαντινού τύπου. Την ίδια τάση ανιχνεύομε, εκτός από τη διοίκηση, και στην πολιτική ιδεολογία, τη φιλολογία, την τέχνη, την εν γένει πνευματική, ακόμη και την καθημερινή ζωή της βουλγαρικής κοινωνίας του όψιμου Μεσαίωνα.</p><p> </p>
37
PAPAPOLYCHRONIOU, Efstathios. "Book review: Ἀ. ANAΓΝΩΣΤΟΥ, Τὰ δημόσια ἀρχεῖα στὴν ρωμαϊκὴ Αἴγυπτο, διδακτορική διατριβή, Σύλλογος προς διάδοσιν ὠφελίμων βιβλίων, Ἀθῆναι 2012",. BYZANTINA SYMMEIKTA 22 (12 грудня 2012): 371. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1090.
Повний текст джерелаАнотація:
<p style="text-align: justify; text-indent: 18pt" class="MsoNormal">BOOK REVIEW OF: Ἀ. Ἀναγνώστου, <em>Τὰ δημόσια ἀρχεῖα στὴν ρωμαϊκὴ Αἴγυπτο</em>, διδακτορική διατριβή, Σύλλογος προς διάδοσιν ὠφελίμων βιβλίων, Ἀθῆναι 2012, <span>pp</span>. <span>472 (3 maps and 4 photographs of papyri included)</span> Ι<span>SBN 978-960-8351-61-5</span></p>
38
ΦΩΣΚΟΛΟΥ, Βασιλική Α. "Ο Ῥώμης ἄναξ στην επιγραφή του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Χορηγία, αυτοκρατορική πολιτική και ιδεολογία στα χρόνια του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου." BYZANTINA SYMMEIKTA 23 (24 липня 2013): 11. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1082.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Αντικείμενο της μελέτης αποτελεί μια δημοσιευμένη αλλά σχετικά άγνωστη επιγραφή ανακαίνισης του Αγ. Δημητρίου Θεσσαλονίκης, που αναφέρει ως χορηγό κάποιο αυτοκράτορα Μιχαήλ. Η μέχρι σήμερα έρευνα έχει ταυτίσει τον εν λόγω ηγεμόνα με τον Μιχαήλ Θ' Παλαιολόγο και έχει χρονολογήσει το έργο γύρω στα 1320. </p><p>Στόχος του άρθρου είναι να προτείνει ότι ο αυτοκράτορας που ανακαινίζει το ναό του πολιούχου της Θεσσαλονίκης είναι ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος και να εντάξει το έργο στο γενικότερο πλαίσιο της πολιτικής του για την αναβίωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας. </p>
39
ΠΑΪΔΑΣ, Κωνσταντίνος. "Βιβλιοκρισία του: ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΑΤΖΗ-ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ – Γ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ (επιμ.), Πρακτικά Ζ΄ Συνάντησης Βυζαντινολόγων Ελλάδος και Κύπρου, «Παράδοση και ανανέωση στο Βυζάντιο», (Κομοτηνή 20-23 Σεπτεμβρίου 2007), Δημ. Παν. Θράκης-Τμήμα Ελλην. Φιλολογίας, Κομοτηνή 2011". BYZANTINA SYMMEIKTA 21, № 1 (5 грудня 2011): 383. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1053.
Повний текст джерелаАнотація:
Βιβλιοκρισία: ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΑΤΖΗ-ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ – Γ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ (επιμ.), Πρακτικά Ζ΄ Συνάντησης Βυζαντινολόγων Ελλάδος και Κύπρου, «Παράδοση και ανανέωση στο Βυζάντιο», (Κομοτηνή 20-23 Σεπτεμβρίου 2007), Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης-Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας, Κομοτηνή 2011, σσ. 456 (ISBN 978-960-99486-4-7).
40
ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, Νικόλαος Σ. "Περι της στρατιωτικής εκγύμνασης και εκπαίδευσης στο Βυζάντιο κατά την ύστερη περίοδο (1204-1453)". BYZANTINA SYMMEIKTA 22 (4 січня 2013): 157. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1056.
Повний текст джерелаАнотація:
<font face="arial, sans-serif" size="3" color="#333333">Αν και αποτελεί σημαντικό παράγοντα της αποτελεσματικότητας κάθε ένοπλης δύναμης, το ζήτημα της στρατιωτικής εκπαίδευσης στο Βυζάντιο έχει σε μεγάλο βαθμό παραμεληθεί από τη νεώτερη έρευνα. Το παρόν άρθρο επικεντρώνεται στη στρατιωτική εκπαίδευση στο ύστερο Βυζάντιο και παρά την έλλειψη στρατιωτικών εγχειρίδιων, σχηματίζεται μια αρκετά σαφής εικόνα των μεθόδων εκπαίδευσης. Τα αθλητικά παιχνίδια, το κυνήγι και οι κονταρομαχίες αποτελούσαν μορφές στρατιωτικής εκγύμνασης, οι οποίες ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες μεταξύ των μελών της ανώτερης τάξης και του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος. Τέλος, διερευνάται η σχέση μεταξύ της στρατιωτικής εκπαίδευσης και της αποτελεσματικότητας του ύστερου βυζαντινού στρατού, σε συνδυασμό με το σύστημα της πρόνοιας.</font>
41
ΠΑΛΛΗΣ, Γεώργιος Νέστορος. "Τοπογραφικά του αθηναϊκού πεδίου κατά τη μέση βυζαντινή περίοδο (9ος-12ος αιώνας)". BYZANTINA SYMMEIKTA 23 (29 січня 2014): 105. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1124.
Повний текст джерелаАнотація:
Στο άρθρο επιχειρείται η κατά το δυνατόν αναπαράσταση της οικιστικής οργάνωσης του αθηναϊκού πεδίου κατά τη μεσοβυζαντινή περίοδο, μέσα από την εξέταση των σωζόμενων μνημείων και αρχαιολογικών τεκμηρίων, αλλά και από τις διαθέσιμες γραπτές πηγές. Σχολιάζονται ζητήματα όπως η χωροθέτηση και η πολεοδομική οργάνωση των μικρών περιφερειακών οικισμών, οι παραγωγικές δραστηριότητες, η συμβολή του μοναχισμού, η κοσμική και η εκκλησιαστική αρχιτεκτονική.
42
LOUNGHIS, T. K. "The Decline of the Opsikian Domesticates and the Rise of the Domesticate of the Scholae." BYZANTINA SYMMEIKTA 10 (September 29, 1996): 27. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.804.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>T. Κ. Λουγγής</p><p>H παρακμή των δομεστικάτων του Οψικίου και η ανάδειξη του δομεστικάτου των σχολών </p><p>Το γεγονός ότι οι τουρμάρχες εμφανίζονται στο Οψίκιον μόλις από τις αρχές του ένατου αιώνα και εξής μαζί με το ότι ένας δομέστικος των Βουκελλαρίων μαρτυρείται σε σφραγίδα του πρώτου μισού του όγδοου αιώνα (G. Zacos - A. Veglery, <em>Byzantine</em><em> </em><em>Lead</em><em> </em><em>Seals</em> Ι, Βασιλεία 1972, αρ. 1656) οδηγεί στην διαπίστωση ότι στην πρώτη φάση της ιστορίας του, το αρχαιοπρεπές θέμα του Οψικίου δεν υποδιαιρείτο σε τούρμες, αλλά σε δομεστικάτα (Βουκελλαρίων, Οπτιμάτων). Η διαπίστωση ότι ο κόμης του Οψικίου έχει υπό τις διαταγές του δομεστίκους ενισχύει την υπόθεση του J. Haldon, ότι ο κόμης του Οψικίου είναι κατευθείαν απόγονος του comes domesticorum. Η ίδρυση του δομεστικάτου των σχολών από τον Κωνσταντίνο Ε' γύρω στα εξηκοστά έτη του όγδοου αιώνα συνδυάζεται έτσι με την περίπου ταυτόχρονη ίδρυση των θεμάτων των Βουκελλαρίων και Οπτιμάτων και δείχνει να αποσκοπεί στη μείωση της ανησυχητικής ισχύος του ώς τότε παντοδύναμου Οψικίου.</p>
43
NASTASE, D. "Les débuts de l'Eglise moldave et le siège de Constantinople par Bajazet Ier." BYZANTINA SYMMEIKTA 7 (September 29, 1987): 205. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.717.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>Δ. Ναστάσε</p><p> Oἱ ἀπαρχὲς τῆς Μολδαβικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ πολιορκία τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τὸν Βαγιαζὴτ Α΄ </p><p>Ἡ ἵδρυση τῆς μητρόπολης τῆς Μολδαβίας, περίπου στὰ 1381-1386, προκάλεσε μία σύγκρουση ἀνάμεσα στοὺς ἡγεμόνες τῆς χώρας αὐτῆς, ποὺ ἤθελαν νὰ ἐπιβάλουν ἕναν αὐτόχθονα, Ρουμάνο, μητροπολίτη, καὶ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης, ποὺ ἐπέμενε νὰ διορίζει ἕνα δικό του, ";Ελληνα, μητροπολίτη. Ἡ μελέτη ἀποδεικνύει ὅτι ἡ συμφιλίωση ἔγινε στὴ διάρκεια καὶ λόγω τῆς μακρᾶς πολιορκίας τῆς Κωνσταντινούπολης (1394-1402) ἀπὸ τὸν Ὀθωμανὸ σουλτάνο Βαγιαζὴτ Α'. Τὸ Πατριαρχεῖο ἀποδέχτηκε τελικὰ τὸν Μολδαβὸ ὑποψήφιο καὶ κέρδισε ἔτσι τὴ Μολδαβία σὰν σύμμαχο τῆς βυζαντινῆς «πολιτικῆς ὀρθοδοξίας» ἐναντίον τῶν Τούρκων, ἀλλὰ καὶ τῶν «Λατίνων».</p>
44
ΜΑΜΑΓΚΑΚΗΣ, Διονύσιος Α. "Aννα Ραδηνή: Η γυναίκα της επαρχιακής αριστοκρατίας στο Βυζάντιο του 12ου αι. μέσα από κτητορικές παραστάσεις." BYZANTINA SYMMEIKTA 22 (22 жовтня 2012): 71. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1057.
Повний текст джерелаАнотація:
<p><span style="font-family: 'MgOldTimes UC Pol'; font-size: 12pt"><font face="Times New Roman">Τα τελευταία χρόνια, η συστηματική έρευνα γύρω από τις Βυζαντινές γυναίκες αποκάλυψε την σημασία του ρόλου τους, κατά τον 11<sup>ο</sup>-12<sup>ο</sup> αιώνα, σε πολλούς τομείς του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού ακόμη βίου του Κράτους.</font></span></p><p><span style="font-family: 'MgOldTimes UC Pol'; font-size: 12pt"><font face="Times New Roman">Εχει μελετηθεί αρκετά η παρουσία τους στην καθημερινή ζωή της Κωνσταντινούπολης, αλλά όχι τόσο στην περιφέρεια. Η μελέτη αυτή αποσκοπεί κυρίως στην </font></span><span style="font-family: 'MgOldTimes UC Pol'; font-size: 12pt"><font face="Times New Roman"><span style="font-family: 'MgOldTimes UC Pol'; font-size: 12pt">ανίχνευση των παραπάνω εξελίξεων και εκτός του χώρου της Κωνσταντινούπολης. Παρότι τα στοιχεία των πηγών γενικά σε σχέση με τις γυναίκες της περιφέρειας (τουλάχιστον για τον 11<sup>ο</sup>-12<sup>ο</sup> αιώνα) είναι πενιχρά, οι κτητορικές σκηνές σε επαρχιακά μνημεία, οι οποίες τώρα απαντούν όλο και συχνότερα, αποτελούν πολύτιμο υλικό μελέτης της γυναίκας της επαρχιακής</span><span style="font-family: 'Times New Roman','serif'; font-size: 12pt"> é</span><span style="font-family: 'Times New Roman','serif'; font-size: 12pt">lite</span><span style="font-family: 'MgOldTimes UC Pol'; font-size: 12pt"> του Κομνήνειου Βυζαντίου.</span></font></span></p>
45
ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ, Μαρίνα. "Βιβλιοκρισία του: Martin da Canal, Les Estoires de Venise, αγγλική μετάφραση, εισαγωγή και σχόλια LAURA K. MORREALE [Archivio del Litorale Adriatico XII], Padova 2009". BYZANTINA SYMMEIKTA 21, № 1 (31 березня 2012): 413. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1068.
Повний текст джерелаАнотація:
Βιβλιοκρισία του:<span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12pt"> Martin da Canal, <em>Les Estoires de Venis</em>e, </span><span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12pt">αγγλική μετάφραση, εισαγωγή και σχόλια </span><span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12pt">LAURA K. MORREALE [Archivio del Litorale Adriatico XII], </span><span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12pt">Padova 2009</span><span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12pt">, </span><span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12pt">σσ. </span><span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12pt">xxii + </span><span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12pt">175 [ΙSBN 978-88-8098-267-8]</span><span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12pt">.</span><span style="line-height: 150%; font-family: 'Times New Roman'; font-size: 12pt"> </span>
46
LEONTSINI, Maria. "Βook Review: K. P. CHRISTOU, Ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς τοῦ 7ου αἰώνα ὡς μάρτυρες τῆς ἐποχῆς τους. Μάξιμος Ὁμολογητής, Ἀναστάσιος Σιναΐτης, Ψευδο-Μεθόδιος, Thessaloniki 2010." BYZANTINA SYMMEIKTA 23 (20 січня 2014): 297. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.1127.
Повний текст джерелаАнотація:
<font size="3"><span style="color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'"><span> </span></span><span style="color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'">K</span><span style="color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'">. </span><span style="color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'">P</span><span style="color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'">. </span><span style="color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'">CHRISTOU</span><span style="color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'">, <em>Ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς τοῦ 7ου αἰώνα ὡς μάρτυρες τῆς ἐποχῆς τους. Μάξιμος Ὁμολογητής, Ἀναστάσιος Σιναΐτης, Ψευδο-Μεθόδιος</em>, </span><span style="color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'">Thessaloniki</span><span style="color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'"> 2010</span><span style="color: black; font-family: 'Palatino Linotype','serif'">.</span></font>
47
ΚΑΡΔΑΡΑΣ, Γεώργιος Θ. "Βιβλιοκρισία του: Α. ΓΚΟΥΤΖΙΟΥΚΩΣΤΑΣ - Ξ. ΜΟΝΙΑΡΟΣ, Η περιφερειακή διοικητική αναδιοργάνωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τον Ιουστινιανό: η περίπτωση της quaestura Iustiniana exercitus". BYZANTINA SYMMEIKTA 19 (15 березня 2010): 311. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.983.
Повний текст джерелаАнотація:
<!-- /* Font Definitions */ @font-face {font-family:"MgOldTimes UC Pol"; panose-1:0 0 4 0 0 0 0 0 0 0; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:135 0 0 0 155 0;} @font-face {font-family:MelosIsle; mso-font-alt:"Times New Roman"; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:auto; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:50331648 0 0 0 1 0;} @font-face {font-family:Μοντέρνα; panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0; mso-font-alt:"Times New Roman"; mso-font-charset:77; mso-generic-font-family:roman; mso-font-format:other; mso-font-pitch:auto; mso-font-signature:0 1 0 124143932 -1 124143128;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:""; margin:0cm; margin-bottom:.0001pt; text-align:justify; line-height:150%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; mso-bidi-font-size:10.0pt; font-family:MelosIsle; mso-ascii-font-family:MelosIsle; mso-fareast-font-family:Μοντέρνα; mso-hansi-font-family:MelosIsle; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:EN-US;} @page Section1 {size:612.0pt 792.0pt; margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt; mso-header-margin:36.0pt; mso-footer-margin:36.0pt; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} --><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'">Βιβλιοκρισία του:</span><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'"> </span></em><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'">Α. ΓΚΟΥΤΖΙΟΥΚΩΣΤΑΣ-Ξ. ΜΟΝΙΑΡΟΣ, </span><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'">Η περιφερειακή διοικητική αναδιοργάνωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τον Ιουστινιανό Α΄ (527-565): η περίπτωση της </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'">quaestura</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'">Iustiniana</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'">exercitus, </span></em><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'">Θεσσαλονίκη 2009</span><em><span style="font-size: 12pt; line-height: 150%; font-family: 'MgOldTimes UC Pol'"><br /></span></em>
48
ΓΚΕΝΑΚΟΥ-ΜΠΟΡΟΒΙΛΟΥ, Αφροδίτη. ""Ἐπιμερισμοὶ κατὰ στοιχεῖον γραφικὰ" καὶ Ἰαμβικοὶ Κανόνες Χριστουγέννων, Φώτων καὶ Πεντηκοστῆς". BYZANTINA SYMMEIKTA 19 (2 березня 2010): 83. http://dx.doi.org/10.12681/byzsym.952.
Повний текст джерелаАнотація:
<p><font face="Times New Roman"><em><span style="font-size: 14pt">ΕΠΙΜΕΡΙΣΜΟΙ</span></em><em><span style="font-size: 14pt"> </span></em><em><span style="font-size: 14pt">ΚΑΤΑ</span></em><em><span style="font-size: 14pt"> </span></em><em><span style="font-size: 14pt">ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ</span></em><em><span style="font-size: 14pt"> </span></em><em><span style="font-size: 14pt">ΓΡΑΦΙΚΑ</span></em><em><span style="font-size: 14pt"> </span></em><span style="font-size: 14pt">AND IAMBIC CANONS FOR CHRISTMAS, EPIPHANY AND PENTECOST</span></font><span style="font-size: 14pt"><font face="Times New Roman"> </font></span></p><p> </p><p><font face="Times New Roman"><span style="font-size: 14pt">This article focuses on the sources of the text </span><em><span style="font-family: FreeSerif; font-size: 14pt">Ἐ</span></em><em><span style="font-size: 14pt">πιμερισμο</span></em><em><span style="font-family: FreeSerif; font-size: 14pt">ὶ</span></em><em><span style="font-size: 14pt"> </span></em><em><span style="font-size: 14pt">κατ</span></em><em><span style="font-family: FreeSerif; font-size: 14pt">ὰ</span></em><em><span style="font-size: 14pt"> </span></em><em><span style="font-size: 14pt">στοιχε</span></em><em><span style="font-family: FreeSerif; font-size: 14pt">ῑ</span></em><em><span style="font-size: 14pt">ον</span></em><em><span style="font-size: 14pt"> </span></em><em><span style="font-size: 14pt">γραφικά</span></em><span style="font-size: 14pt">,<em> </em>and on their relation with the iambic canons for Christmas, Epiphany and Pentecost attributed to St John Damascene. The so called </span><em><span style="font-family: FreeSerif; font-size: 14pt">Ἐ</span></em><em><span style="font-size: 14pt">πιμερισμο</span></em><em><span style="font-family: FreeSerif; font-size: 14pt">ὶ</span></em><span style="font-size: 14pt"> is further compared to the small <em>Lexicon</em> referring to the same canons and attributed to the monk Theodosius. Taking as a point of departure the text attributed to John Damascene and analyzing the use of words herewith we arrive to the conclusion that the anonymous compiler of the </span><em><span style="font-size: 14pt">Επιμερισμοί</span></em><span style="font-size: 14pt"> has borrowed from Theodosius’ <em>Lexicon</em> most of the words and relevant explanations he uses,<em> </em>as well as individual explanations which are used cut off from the original word which they explain. In the </span><em><span style="font-family: FreeSerif; font-size: 14pt">Ἐ</span></em><em><span style="font-size: 14pt">πιμερισμοί</span></em><em><span style="font-size: 14pt">,</span></em><span style="font-size: 14pt"> certain difficult words employed in the iambic canons are interpreted; moreover, in the same text, entire phrases are used as an example of the use of the Greek language. The reason why the relation between these texts is analyzed here is to reveal the way in which the </span><em><span style="font-family: FreeSerif; font-size: 14pt">Ἐ</span></em><em><span style="font-size: 14pt">πιμερισμο</span></em><em><span style="font-family: FreeSerif; font-size: 14pt">ὶ</span></em><em><span style="font-size: 14pt"> </span></em><span style="font-size: 14pt">were composed and the particular ways the author employed to compile his text.</span></font></p>
49
Liata, Eftychia. "The Anti-Semitic Disturbances on Corfu and Zakynthos in 1891 and their Socio-political Consequences." Historical Review/La Revue Historique 4 (November 20, 2008): 157. http://dx.doi.org/10.12681/hr.212.
Повний текст джерелаАнотація:
<p>The text below is a summary of my book <em>Η</em><em> Κέρκυρα</em><em> και</em><em> η</em><em> Ζάκυνθος</em><em> στον</em><em> κυκλώνα</em><em> του</em><em> αντισημιτισμού</em><em>. Η</em><em> συκοφαντία</em><em> για</em><em> το</em><em> αίμα</em><em> του</em><em> 1891</em> [Corfu and Zakynthos in a tornado of anti-Semitism: the <em>ghezera</em> of 1891], published in 2006 by the Institute for Neohellenic Research / NHRF, on the subject of the anti-Semitic incidents that broke out in the Spring of 1891 on those two Ionian Islands. Based on hitherto unknown archival material (public documents, diary entries, private texts) and press publications of the day, while at the same time making use of the scarce available bibliography, this study endeavours to reconstruct the events in the light of fresh data, pose questions and propose answers for the causes and the mechanisms leading to the aggravation of the situation, the outbreak of violence and the multifaceted consequences thereof, not only on the local but also the national level. The study also records the depiction of the events through contemporary and subsequent works of historiography, as well as their recasting in Greek literature to this day.</p>
50
KHAN, IHSAN ULLAH, WEIMIN SUN, and ELFED LEWIS. "Radiological Impact on Public Health from Radioactive Content in Wheat Flour Available in Pakistani Markets." Journal of Food Protection 83, no. 2 (January 23, 2020): 377–82. http://dx.doi.org/10.4315/0362-028x.jfp-19-403.
Повний текст джерелаАнотація:
ABSTRACT Wheat flour is a dietary staple of Pakistani population. This study is mainly focused on the measurement of radioactivity concentration due to naturally occurring radioactive nuclides, uranium-238, thorium-232, potassium-40, and the corresponding hazardous radiological parameters, radium equivalent dose (Raeq), annual effective dose, internal hazard index (Hint), and ingestion effective activity \(\def\upalpha{\unicode[Times]{x3B1}}\)\(\def\upbeta{\unicode[Times]{x3B2}}\)\(\def\upgamma{\unicode[Times]{x3B3}}\)\(\def\updelta{\unicode[Times]{x3B4}}\)\(\def\upvarepsilon{\unicode[Times]{x3B5}}\)\(\def\upzeta{\unicode[Times]{x3B6}}\)\(\def\upeta{\unicode[Times]{x3B7}}\)\(\def\uptheta{\unicode[Times]{x3B8}}\)\(\def\upiota{\unicode[Times]{x3B9}}\)\(\def\upkappa{\unicode[Times]{x3BA}}\)\(\def\uplambda{\unicode[Times]{x3BB}}\)\(\def\upmu{\unicode[Times]{x3BC}}\)\(\def\upnu{\unicode[Times]{x3BD}}\)\(\def\upxi{\unicode[Times]{x3BE}}\)\(\def\upomicron{\unicode[Times]{x3BF}}\)\(\def\uppi{\unicode[Times]{x3C0}}\)\(\def\uprho{\unicode[Times]{x3C1}}\)\(\def\upsigma{\unicode[Times]{x3C3}}\)\(\def\uptau{\unicode[Times]{x3C4}}\)\(\def\upupsilon{\unicode[Times]{x3C5}}\)\(\def\upphi{\unicode[Times]{x3C6}}\)\(\def\upchi{\unicode[Times]{x3C7}}\)\(\def\uppsy{\unicode[Times]{x3C8}}\)\(\def\upomega{\unicode[Times]{x3C9}}\)\(\def\bialpha{\boldsymbol{\alpha}}\)\(\def\bibeta{\boldsymbol{\beta}}\)\(\def\bigamma{\boldsymbol{\gamma}}\)\(\def\bidelta{\boldsymbol{\delta}}\)\(\def\bivarepsilon{\boldsymbol{\varepsilon}}\)\(\def\bizeta{\boldsymbol{\zeta}}\)\(\def\bieta{\boldsymbol{\eta}}\)\(\def\bitheta{\boldsymbol{\theta}}\)\(\def\biiota{\\boldsymbol{\iota}}\)\(\def\bikappa{\boldsymbol{\kappa}}\)\(\def\bilambda{\boldsymbol{\lambda}}\)\(\def\\bimu{\boldsymbol{\mu}}\)\(\def\binu{\boldsymbol{\nu}}\)\(\def\bixi{\boldsymbol{\xi}}\)\(\def\biomicron{\boldsymbol{\micron}}\)\(\def\bipi{\boldsymbol{\pi}}\)\(\def\birho{\boldsymbol{\rho}}\)\(\def\bisigma{\boldsymbol{\sigma}}\)\(\def\bitau{\boldsymbol{\\tau}}\)\(\def\biupsilon{\boldsymbol{\upsilon}}\)\(\def\biphi{\boldsymbol{\phi}}\)\(\def\bichi{\boldsymbol{\chi}}\)\(\def\bipsy{\boldsymbol{\psy}}\)\(\def\biomega{\boldsymbol{\omega}}\)\(\def\bupalpha{\bf{\alpha}}\)\(\def\bupbeta{\bf{\beta}}\)\(\def\bupgamma{\bf{\gamma}}\)\(\def\bupdelta{\bf{\delta}}\)\(\def\bupvarepsilon{\bf{\varepsilon}}\)\(\def\bupzeta{\bf{\zeta}}\)\(\def\bupeta{\bf{\eta}}\)\(\def\buptheta{\bf{\theta}}\)\(\def\bupiota{\bf{\iota}}\)\(\def\bupkappa{\bf{\kappa}}\)\(\def\\buplambda{\bf{\lambda}}\)\(\def\bupmu{\bf{\mu}}\)\(\def\bupnu{\bf{\nu}}\)\(\def\bupxi{\bf{\xi}}\)\(\def\bupomicron{\bf{\micron}}\)\(\def\buppi{\bf{\pi}}\)\(\def\buprho{\bf{\rho}}\)\(\def\bupsigma{\bf{\sigma}}\)\(\def\buptau{\bf{\tau}}\)\(\def\bupupsilon{\bf{\upsilon}}\)\(\def\bupphi{\bf{\phi}}\)\(\def\bupchi{\bf{\chi}}\)\(\def\buppsy{\bf{\psy}}\)\(\def\bupomega{\bf{\omega}}\)\(\def\bGamma{\bf{\Gamma}}\)\(\def\bDelta{\bf{\Delta}}\)\(\def\bTheta{\bf{\Theta}}\)\(\def\bLambda{\bf{\Lambda}}\)\(\def\bXi{\bf{\Xi}}\)\(\def\bPi{\bf{\Pi}}\)\(\def\bSigma{\bf{\Sigma}}\)\(\def\bPhi{\bf{\Phi}}\)\(\def\bPsi{\bf{\Psi}}\)\(\def\bOmega{\bf{\Omega}}\)\(\left( {{I_{o,x}}} \right)\) in 12 local brands of wheat flour retailed throughout Pakistan. The radiometric assessment was performed by using a high-purity germanium detector. The specific activities (means ± standard deviations) of uranium-238, thorium-232, and potassium-40 were found to be 5.7 ± 0.41, 1.9 ± 0.02, and 132.4 ± 0.82 Bq/kg, respectively. The mean values of the corresponding radiometric variables, Raeq, Hint, and Io,x (sum), were also found to be 18.651 Bq/kg, 0.313 mSv/year, and 0.213 mSv/year, respectively. The total mean annual effective dose due to the presence of the aforementioned radionuclides in the collected samples was found to be 213.1 μSv/year, which is less than 1.00 mSv/year that is recommended by the World Health Organization and International Atomic Energy Agency. Thus, the natural radioactivity mass concentrations and the corresponding radiological variables were found to be below the recommended specific values and have no health risks for consumers. HIGHLIGHTS