Дисертації з теми "Pentatomidé"

Щоб переглянути інші типи публікацій з цієї теми, перейдіть за посиланням: Pentatomidé.

Оформте джерело за APA, MLA, Chicago, Harvard та іншими стилями

Оберіть тип джерела:

Ознайомтеся з топ-50 дисертацій для дослідження на тему "Pentatomidé".

Біля кожної праці в переліку літератури доступна кнопка «Додати до бібліографії». Скористайтеся нею – і ми автоматично оформимо бібліографічне посилання на обрану працю в потрібному вам стилі цитування: APA, MLA, «Гарвард», «Чикаго», «Ванкувер» тощо.

Також ви можете завантажити повний текст наукової публікації у форматі «.pdf» та прочитати онлайн анотацію до роботи, якщо відповідні параметри наявні в метаданих.

Переглядайте дисертації для різних дисциплін та оформлюйте правильно вашу бібліографію.

1

Martel, Guillaume. "Evaluation en laboratoire du parasitoïde Gryon gonikopalense (Hym ˸ Scelionidae) pour le contrôle biologique de Bagrada hilaris (Hem ˸ Pentatomidae), une punaise invasive aux Etats-Unis." Electronic Thesis or Diss., Montpellier, SupAgro, 2021. http://www.theses.fr/2021NSAM0023.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Dans un contexte de mondialisation et de changement climatique, de plus en plus d'insectes deviennent invasifs et affectent notamment l'agriculture à l'échelle mondiale. Au cœur de ce réseau d'invasions, les Etats-Unis subissent l'arrivée de nombreuses espèces provenant principalement d'Asie. Parmi elles, les punaises pentatomidés menacent la plupart des agrosystèmes américains et sont aujourd'hui principalement régulées par les pesticides de synthèse. Bagrada hilaris (bagrada), originaire d'Asie et d'Afrique, est la plus récente à avoir colonisé les Etats-Unis où elle sévit depuis 2008 dans les cultures de chou et de brocoli (Brassicaceae). Pour répondre aux besoins des agriculteurs, l'USDA-ARS a financé un programme de lutte biologique classique visant à sélectionner et introduire en Californie un ou plusieurs ennemis naturels de bagrada depuis son aire d'origine. Les travaux inclus dans cette thèse sont une partie de ce programme. Ils ont cherché à évaluer en serre de quarantaine si le parasitoïde oophage Gryon gonikopalense (Scelionidae), originaire du Pakistan, pourrait s'établir en Californie et contrôler efficacement bagrada. Quatre principaux objectifs ont ainsi été définis : 1) décrire la biologie générale de G. gonikopalense ; 2) décrire son comportement de recherche d'hôte ; 3) examiner la possibilité de le produire en masse et 4) évaluer sa spécificité vis-à-vis de bagrada avec des punaises euro-méditerranéennes. L'objectif 1 a permis de montrer que la physiologie de G. gonikopalense était similaire à celle de nombreux autres scelionidés : en fonction de la température, il complète son développement en 7 à 25 jours, peut vivre entre 30 et 150 jours et parasiter une centaine d'œufs au cours de sa vie. Il partage avec bagrada un optimum thermique entre 25 et 35 °C qui pourrait lui permettre de s'établir en Californie. En plus d'être un parasite efficace de bagrada, l'atout de G. gonikopalense réside particulièrement dans son comportement de recherche des œufs de son hôte qui sont enterrés dans le sol dans 90% des cas. Nous avons découvert que G. gonikopalense était capable de creuser le sol pour parasiter les œufs. En outre, nous avons montré dans un système tri-trophique que le parasitoïde attaquait principalement les pontes enterrées de bagrada, tout en étant capable d'atteindre les œufs déposés sur la plante hôte (env. 10%). Pour le 3ème objectif, nous avons montré que le stockage des œufs de bagrada à 5°C sur trois semaines permettait d'optimiser l'élevage du parasitoïde et faciliter une production de masse. Concernant l'objectif 4, toujours en cours, il en résulte que les sur 11 pentatomidés testées, au moins 4 ont été parasitées, dont deux essentiellement localisées autour du bassin méditerranéen. Ces résultats complémentent les tests menés en Californie et permettent de discuter proactivement de l'introduction de G. gonikopalense dans les populations méditerranéennes invasives de bagrada. Finalement, nous avons décrit au cours de cette thèse plusieurs aspects, jusqu'alors inconnus, de la biologie de G. gonikopalense. Sa spécialisation comportementale envers bagrada en fait notamment un candidat de premier choix pour le programme de lutte biologique Une pétition rédigée sur la base de ces connaissances remise aux autorités sanitaires des Etats-Unis restent un objectif à court terme. Ceux-ci évalueront alors les risques et les bénéfices liés à l'utilisation de G. gonikopalense pour contrôler bagrada en Californie
In a context of globalization and climate change, more and more insects are becoming invasive, particularly affecting agriculture on a global scale. At the heart of this network of invasions, the United States of America is experiencing the arrival of many species, mainly from Asia. Among them, stink bugs (Pentatomidae) threaten most American agrosystems and are now mainly regulated by synthetic pesticides. Bagrada hilaris (bagrada), native to Asia and Africa, is the most recent species to invade the USA, where it has been reported since 2008 in Brassicaceae crops. To answer the needs of farmers, USDA-ARS funded a classical biological control program to select and introduce from its native range one or more natural enemies of bagrada into California. The research included in this PhD thesis is part of this program. It sought to assess in a quarantine greenhouse whether the oophagous parasitoid Gryon gonikopalense (Scelionidae), native to Pakistan, could establish in California and efficiently control bagrada. Thus, four main objectives were defined: 1) to describe the general biology of G. gonikopalense; 2) describe its host foraging behavior; 3) examine the possibility of its mass production and 4) assess its specificity towards bagrada using Euro-Mediterranean non-target stink bugs. Objective 1 allowed to show that the physiology of G. gonikopalense was similar to that of many other scelionids: depending on the temperature, it completed its development in 7 to 25 days, its lifespan ranges from 30 to 150 days and it is able to parasitize hundred eggs during its lifetime. It shares with bagrada a thermal optimum between 25 and 35 °C which could allow it to settle in California. In addition to being an effective parasitoid of bagrada, the advantage of G. gonikopalense particularly involves its foraging behavior for host's eggs, which are buried in the ground in 90% of cases. We found that G. gonikopalense was able to dig into the soil to parasitize eggs. In addition, we have shown in a tri-trophic system that the parasitoid mainly attacks the buried eggs of bagrada, while being able to reach the eggs deposited on the host plant (about 10%). For the 3rd objective, we have shown that the storage of bagrada eggs at 5 °C over three weeks made it possible to optimize the breeding of the parasitoid and facilitate mass production. Concerning the objective 4, still in progress, we showed that among the 11 pentatomids tested, at least four were suitable for the parasitoid, and two of them were mainly located around the Mediterranean basin. These results complement the tests carried out in California and open a proactive discussion on the introduction of G. gonikopalense in invasive Mediterranean populations of bagrada. Finally, during this thesis, we have described several aspects, hitherto unknown, of the biology of G. gonikopalense. Its behavioral specialization towards bagrada makes this parasitoid particularly promising for the biological control program. A petition-to-release drafted on the basis of this knowledge submitted to the health authorities of the USA remains a short-term objective. They will then assess the risks and benefits of using G. gonikopalense to control bagrada in California
2

ARIF, Mokhtar. "Chemical ecology of Bagrada hilaris (Burmeister) (Heteroptera: Pentatomidae): intraspecific and interspecific chemical cues." Doctoral thesis, Università degli Studi di Palermo, 2020. http://hdl.handle.net/10447/395181.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
The chemical ecology of Heteroptera insects is determined by a wide array of chemical signals (semiochemicals) that drive their behavior at intra- and inter-specific level. Intraspecific semiochemicals are called pheromones, interspecific chemicals are named allelochemicals. In the case of stink bugs, sex-pheromones and aggregation pheromone are produced by adult males. Furthermore, phytophagous stink bugs exploit chemical cues emitted from plants to find a suitable food and oviposition source. The semiochemicals involved in this process are named kairomones and are generally formed by specific blend or key odorants emitted from host plant. The chemical ecology of the phytophagous Pentatomid species Bagrada hilaris, or Painted bug, native from Asia and invasive in the Americas is characterized by similarities and differences with the other stink bugs. In particular at intraspecific level is been observed that males volatiles attract females, and chemicals analyses showed that both adults produced a similar pattern of chemicals, with the only quantitative difference related to (E)-2-octenyl acetate, produced in higher amounts from males. However, the possible attractant role of this compound at intraspecific level is still to be assessed. Moreover at interspecific level, although B. hilaris is reported to be highly attracted to brassicas, few studies have attempted to elucidate the chemicals cues exploited in its host location process. In the specific, the chemicals cues exploited from this pest in the location of host plant at seedling stage, the stage more vulnerable and subjected to the attack from B. hilaris have still never been investigated.
3

Hopkins, Bradley Wayne. "Species composition and seasonal abundance of stink bugs in cotton in the Lower Texas Gulf Coast and the virulence of Euschistus species to cotton." Thesis, Texas A&M University, 2005. http://hdl.handle.net/1969.1/3307.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Stink bugs are beginning to emerge as important pests of cotton that often require management in the Lower Texas Gulf Coast. As eradication of the boll weevil progresses and producers increasingly adopt transgenic cotton varieties resulting in reduced broad spectrum pesticide use, stink bugs will likely become key cotton pests in this area. The Lower Texas Gulf Coast has a stink bug complex that differs somewhat from other areas of the Cotton Belt. Euschistus servus and lesser brown stink bugs, including E. quadrator, E. obscurus, E. crassus, and E. ictericus, make up the largest portion of this pest complex, and green/southern green stink bugs play less important roles than in other areas. Using evidence of internal feeding as a sampling criterion detected stink bug infestations more frequently that when using visual or drop cloth sampling methods. The main drawback to using this method is that species composition may still need to be determined when an economic threshold is reached in order to select the most effective control. Euschistus servus and E. quadrator both caused significant reductions in yield and fiber quality in cotton bolls, but E. servus was able to reduce yield and quality in small (1.8 cm), medium (2.8 cm), and large (3.2 cm) bolls, whereas E. quadrator reduced yield in only small bolls and reduced quality in only small and medium bolls. In general, E. servus caused more damage to bolls than E. quadrator and was able to damage a wider range of boll sizes. Dicrotophos was the most effective insecticide for stink bug control. Exposure to pyrethroids caused high mortality in N. viridula similar to that of dicrotophos, but pyrethroid activity was more variable when E. servus were exposed. In general, E. quadrator was more susceptible to insecticide treatments than E. servus, but both had similar mortalities when exposed to organophosphates, pyrethroids, and carbamates. Dynamic evidence of internal feeding thresholds may potentially be the best method for determining the need for stink bug control in cotton, but further research is necessary to refine these thresholds and make them applicable to the Lower Texas Gulf Coast.
4

Guimarães, Humberto Oliveira. "Dinâmica populacional e distribuição espacial de percevejos fitófagos em cultivos de soja [Glycine Max (L.) Merril]." Universidade Federal de Goiás, 2014. http://repositorio.bc.ufg.br/tede/handle/tede/5339.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Submitted by Cláudia Bueno (claudiamoura18@gmail.com) on 2016-03-15T18:48:21Z No. of bitstreams: 2 Dissertação - Humberto Oliveira Guimarães - 2014.pdf: 1535284 bytes, checksum: 045806a0a1f7bc2c0c290dd980ed680c (MD5) license_rdf: 23148 bytes, checksum: 9da0b6dfac957114c6a7714714b86306 (MD5)
Approved for entry into archive by Luciana Ferreira (lucgeral@gmail.com) on 2016-03-16T11:29:57Z (GMT) No. of bitstreams: 2 Dissertação - Humberto Oliveira Guimarães - 2014.pdf: 1535284 bytes, checksum: 045806a0a1f7bc2c0c290dd980ed680c (MD5) license_rdf: 23148 bytes, checksum: 9da0b6dfac957114c6a7714714b86306 (MD5)
Made available in DSpace on 2016-03-16T11:29:57Z (GMT). No. of bitstreams: 2 Dissertação - Humberto Oliveira Guimarães - 2014.pdf: 1535284 bytes, checksum: 045806a0a1f7bc2c0c290dd980ed680c (MD5) license_rdf: 23148 bytes, checksum: 9da0b6dfac957114c6a7714714b86306 (MD5) Previous issue date: 2014-02-25
Conselho Nacional de Pesquisa e Desenvolvimento Científico e Tecnológico - CNPq
During 2011/2012 and 2012/2013, soybean fields were sampled in all stages. In this case objective of describing the population dynamics of the main species of phytophagous stink bugs and to determine the spatial distribution within field level to understand how is the stink bugs colonize soybean field. Five commercial fields submitted to different management practices were monitored. Sampling surveys to describe the spatial and probability distribution were conducted using regular sampling grids with equidistance of 50 m between sampling points. Fields were sampled weekly for stink bugs in all crop stages. The sampling method used was ground cloth, trough coutn nymphs and adults. The data were subjected to descriptive statistical analysis for better understanding of population dynamics. To verify the statistical distribution to the population of stinkbugs best adjusted of the null hypothesis test. Maps representing the localization of samples of stink bugs in soybean fields were constructed. Euschistus heros was the predominant species, representing 91% of all stink bugs sampled. The stink bug population fluctuation showed an early colonization of the soybean fields, which in the past was restricted to pod formation. Our results indicate that E. heros best fits the negative binomial and occurs randomly distributed in soybean fields what allows to conclude that sampling should be done in the hole field.
Durante as safras de 2011/2012 e 2012/2013 campos de soja foram amostrados em diversos estádios fenológicos da planta. Neste caso objetivou-se conhecer a flutuação populacional das principais espécies de percevejos fitófagos e determinar a sua distribuição espacial na lavoura com o intuito de analisar como ocorre a colonização nos campos de soja. Foram monitoradas cinco lavouras comerciais submetidas a diferentes condições de manejo. Para tanto confeccionou-se malhas regulares de amostragem com pontos equidistantes de 50 metros, as quais foram amostradas semanalmente com o auxílio do GPS a partir da emissão dos primeiros trifólios até próximo à colheita. O método de amostragem utilizado foi o do pano de batida, através da contagem de ninfas e adultos dos percevejos em um metro linear. Os dados obtidos foram submetidos às análises estatísticas descritivas, para melhor entendimento da flutuação populacional. Para verificação da distribuição estatística a que a população de percevejos melhor se ajustou foi utilizado o teste de hipótese de nulidade. Mapas representativos da localização dos percevejos no campo foram confeccionados. Euschistus heros foi a espécie predominante, compondo 91% dos percevejos encontrados. As flutuações populacionais demonstraram a presença precoce dos percevejos nos cultivos de soja. A distribuição de E. heros nos campos de soja se ajustou melhor à Binomial Negativa e ocorreu de forma aleatória, asssim amostras devem ser realizadas em toda a área.
5

Neves, Juliana Alves. "Dinâmica predador presa, relações funcionais e o potencial de Heterópteros no manejo de pragas." Universidade de São Paulo, 2014. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/11/11146/tde-03062014-153807/.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Mediante as modificações ambientais realizadas por ações antrópicas, os sistemas ecológicos vêm sendo cada vez mais afetados pela perda de organismos, resultando em simplificações nas interações tróficas, que acarretam em desequilíbrio entre espécies, principalmente em sistema agrícolas e florestais. Assim, compreender a atuação dos inimigos naturais é fundamental para sua implementação em programas de manejo integrado. Neste estudo, investigou-se as interações predador presa de duas espécies da subordem Heteroptera, Podisus nigrispinus e Graptocleptes bicolor, para compreender suas dinâmicas e respostas funcionais com algumas presas da ordem Lepidoptera.
Because of the environmental modifications made by anthropic actions, the ecological systems have been losing their organisms, resulting in simplification of trophic interactions, which bring out species instability, especially at agricultural and forest systems. Thus, to understand the performance of natural enemies it is primordial to their usage at integrated pest management programs. In this study, the predator prey interactions of two species from the suborder Heteroptera, Podisus nigrispinus and Graptocleptes bicolorwere investigated, to understand their dynamics and functional responses, with some preys from the Lepidoptera order.
6

Azhar, Hasan Syed. "The morphology and cladistics of the Pentatomidae, with a revision of three tribes from the Malayan subregion." Thesis, University of Oxford, 1988. http://ethos.bl.uk/OrderDetails.do?uin=uk.bl.ethos.235183.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
7

Schwertner, Cristiano Feldens. "Filogenia e classificação dos percevejos-verdes do grupo Nezara Amyot & Serville (Hemiptera, Pentatomidae, Pentanominae)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2005. http://hdl.handle.net/10183/5998.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Os percevejos-do-mato da família Pentatomidae formam um dos maiores grupos dentre os hemípteros-heterópteros, sendo encontrados principalmente nas regiões tropicais. São exclusivamente terrestres e a maioria das espécies têm hábitos fitófagos, algumas delas registradas como pragas de plantas. A atual classificação do grupo encontra-se em intenso debate, mas a definição de grupos monofiléticos e o estudo das relações entre esses grupos dentro de Pentatomidae ainda são relativamente escassos. Este trabalho aborda o estudo de um grupo de percevejos-verdes (Pentatomidae) historicamente relacionados ao gênero Nezara Amyot & Serville. A análise cladística incluíndo, incialmente, 28 espécies de 11 gêneros de Pentatominae e 53 caracteres morfológicos permitiu a definição de um grupo monofilético que inclui 8 gêneros (6 conhecidos e dois novos), aqui denominado grupo Nezara. As características diagnósticas para o grupo incluem duas sinapomorfias: lobo ventral do tubérculo antenífero desenvolvido e espessamento secundário das gonapófises 9 amplos. Os resultados indicam que o gênero Chinavia, como atualmente configurado, é polifilético. A seguinte classificação para o grupo Nezara, em notação parentética, é proposta: (Pseudoacrosternum((Aethemenes, Nezara) (Genêro1 (Porphyroptera (Neoacrosternum (Gênero2(Chinavia))))))) Os gêneros Glaucias, Acrosternum e Parachinavia não compartilham as sinapomorfias dos gêneros do grupo Nezara e os resultados indicam uma relação mais próxima com outros gêneros de Pentatominae. As espécies Parachinavia prunasis (Dallas) comb. nov. e Neoacrosternum varicornis (Dallas) comb. nov. são transferidas dos gêneros Acrosternum e Chinavia, respectivamente. Com base no padrão de distribuição dos táxons do grupo Nezara, é discutida uma hipótese sobre a origem e diversificação do grupo. Dois novos gêneros são propostos: Schoutedenia gen. nov., para incluir S. distans (Schouteden) comb. nov., e Afrochinavia gen. nov., para incluir A. rinapsa comb. nov. Uma chave dicotômica para identificação, a diagnose dos clados resultantes da análise cladística e a descrição atualizada dos gêneros do grupo Nezara são apresentadas Com base no exame dos holótipos das espécies de Chinavia, as seguintes sinonimias são propostas: Chinavia aequale (Linnavuori, 1975) é sinônimo júnior de Chinavia aliena (Schouteden, 1960); Chinavia amosi (Linnavuori, 1982) é sinônimo júnior de Chinavia kaisaka (Schouteden, 1960); Chinavia bella (Rolston, 1983) é sinônimo júnior de Chinavia nigrodorsata (Breddin, 1901); Chinavia gerstockeri (Bergroth, 1893) é sinônimo júnior de Chinavia pallidoconspersa (Stal, 1858); e Chinavia panizzi (Frey-da- Silva & Grazia, 2001) é sinônimo júnior de Chinavia obstinata (Stal, 1860). Uma lista remissiva das espécies incluídas é fornecida, incluíndo as seis novas espécies de Chinavia Orian descritas neste trabalho: Chinavia vanduzeei sp. nov. do Peru e Brasil (AM, PA); Chinavia schuhi sp. nov. do Peru, Colômbia e Brasil (AM); Chinavia sebastiaoi sp. nov. do Brasil (MS), Bolívia e Paraguai; Chinavia cearensis sp. nov., Chinavia tuiucauna sp. nov. e Chinavia rufitibia sp. nov. do Brasil (CE, BA e PR, respectivamente). No Brasil, são registradas 32 espécies de Chinavia, dentre as quais 18 endêmicas; uma chave pictórica para a identificação das espécies e a diagnose, dados de distribuição e, quando disponível, o registro das plantas hospedeiras de cada uma delas, são apresentados.
8

Weiler, Luciana Maria. "Análise cladística e descrição de uma nova espécie para o subgênero Lycipta Stål, 1862 (Hemiptera, Pentatomidae, Carpocorini, Euschistus)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2011. http://hdl.handle.net/10183/60629.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
O subgênero Lycipta Stål, 1862 está incluído em Euschistus Dallas, 1851 e tem distribuição exclusivamente Neotropical. Após a descrição original do gênero, os principais trabalhos taxonômicos relativos a Euschistus resumem-se à sinopse de Stål (1872), algumas redescrições e ilustrações feitas por Distant (1880, 1893), às descrições de novos táxons e revisões de Rolston (1973, 1974, 1978, 1982, 1984). O último trabalho relativo ao subgênero é o de Rolston (1982); seu status como subgênero e sua classificação nunca foram testados pela metodologia cladística. Neste trabalho, é testada a monofilia de Euschistus (Lycipta) e estudadas as relações entre suas espécies. O cladograma foi enraizado em Carpocoris purpureipennis (DeGeer, 1783) e para compor os táxons do grupo externo foram incluídas mais 11 espécies, pertencentes a gêneros e subgêneros considerados próximos à Euschistus: Proxys victor (Fabricius, 1775), Dichelops furcatus (Fabricius, 1775), Spinalanx rolstoni Thomas, 1995, Spinalanx monstrabilis Rolston & Rider, 1988, Ladeaschistus bilobus (Stål, 1872), Euschistus (Euschistus) taurulus Berg, 1878, Euschistus (Euschistus) rufimanus Stål, 1872, Euschistus (Euschistus) heros (Fabricius, 1798), Euschistus (Mitripus) acutus Dallas, 1851, Euschistus (Mitripus) convergens (Herrich-Schäffer, 1842) e Euschistus (Mitripus) hansi Grazia, 1987. Foram levantados 77 caracteres morfológicos para 25 táxons terminais: 13 do grupo interno mais 12 do grupo externo. Os dados foram submetidos a três análises de parcimônia por busca heurística: a primeira com os 25 táxons terminais e com pesagem igual de caracteres; a segunda com mesma pesagem de caracteres, mas com exclusão do táxon Spinalanx monstrabilis e a terceira com a exclusão do mesmo táxon e atribuindo diferentes funções de pesagem implícita, em que o valor de K (constante de concavidade) foi alterado. Resultados muito semelhantes foram obtidos nas três análises, sendo que as variações se encontram nas relações internas do subgênero Lycipta. A primeira análise gerou uma árvore com 250 passos, índice de consistência 41 e índice de retenção 63. A segunda análise resultou em um cladograma de 242 passos, índice de consistência 42 e índice de retenção 64. A terceira análise corrobora e dá suporte aos resultados obtidos nas duas primeiras. Os resultados indicam a existência do subgênero, entretanto não se pode afirmar que Lycipta seja monofilético, uma vez que uma de suas espécies está relacionada como grupo irmão do subgênero. Uma nova espécie de Lycipta é descrita, com distribuição no Rio Grande do Sul (Esmeralda, São Francisco de Paula, Caçapava do Sul e Pelotas). O subgênero, a partir deste trabalho, passa a contar com 13 espécies válidas, sendo fornecida ainda uma chave de identificação para as espécies de Lycipta.
The subgenus Lycipta Stål, 1862 is included in Euschistus Dallas, 1851 and is exclusively Neotropical in distribution. After the original description of the genus, the most important taxonomic studies on Euschistus are the synopsis of Stål (1872), some redescription and illustrations by Distant (1880, 1893), descriptions of new taxa and revisions by Rolston (1973, 1974, 1978, 1982, 1984). The last paper on the subgenus is that of Rolston (1982); the subgenus status and classification have never been tested using cladistic methodology. In this work, Euschistus (Lycipta) is studied for its monophyly and the relationships among species. Specimens of Lycipta that did not fit the descriptions of known species were found among the studied material, and were considered Euschistus (Lycipta) new species. The cladogram was rooted in Carpocoris purpureipennis (DeGeer, 1783), and 11 additional species belonging to genera and subgenera considered close related were included as outgroups: Proxys victor (Fabricius, 1775), Dichelops furcatus (Fabricius, 1775), Spinalanx rolstoni Thomas, 1995, Spinalanx monstrabilis Rolston & Rider, 1988, Ladeaschistus bilobus (Stål, 1872), Euschistus (Euschistus) taurulus Berg, 1878, Euschistus (Euschistus) rufimanus Stål, 1872, Euschistus (Euschistus) heros (Fabricius, 1798), Euschistus (Mitripus) acutus Dallas, 1851, Euschistus (Mitripus) convergens (Herrich-Schäffer, 1842), and Euschistus (Mitripus) hansi Grazia, 1987. Seventy seven morphological characters were collected from 25 taxa: 13 belonging to the in group and 12 to the outgroup. Data were subjected to three parsimony analysis by heuristic search: the first with 25 terminal taxa and equal weighting of characters, the second with equal weighing of characters, but excluding the taxon Spinalanx monstrabilis, and the third excluding the same taxon and assigning different functions of implicit weighing in which K value (constant of concavity) was modified. Similar results were obtained from the three methods, only internal relations in the subgenus Lycipta varied. The first analysis generated a tree with 250 steps, consistency index of 41 and retention index of 63. The second analysis resulted in a cladogram of 242 steps, consistency index 42and retention index 64.The third analysis corroborates and supports the results obtained in the other two. Results indicate the existence of the subgenus, however Lycipta is not undisputedly monophyletic, since one of the species seems related to the sister group of the subgenus. A new species of Lycipta is described based on material from field trips and deposited in the collection of the Zoology Department (UFRG) (distributed in Rio Grande do Sul: Esmeralda, San Francisco de Paula, Caçapava do Sul, and Pelotas). After this work, the subgenus comprises 13 valid species; a key to the species of Lycipta is also provided.
9

Aldea, Andrés Francisco Fernandez. "Revisão de Oenopiella Bergoth, 1891 (Hemiptera, Pentatomidae, Carpocorini)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2013. http://hdl.handle.net/10183/78151.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Este projeto visou realizar um estudo sobre a morfologia das espécies de Oenopiella, com ênfase na genitália de ambos os sexos. Foram descritas e ilustradas as principais características, com o objetivo de efetuar um registro da variação morfológica das estruturas analisadas. Além da redescrição de Oenopiella unidentata Spinola, 1852, Oenopiella punctaria Stål, 1859 e Oenopiella pallidula Stål, 1872, duas novas espécies são descritas.
This project aimed to carry out a study on the morphology of the species of Oenopiella with emphasis on the genitalia of both sexes. The main features were described and illustrated in order to make a record of morphological variation of the analyzed structures. Besides redescription of Oenopiella unidentata Spinola, 1852, Oenopiella punctaria Stål, 1859, and Oenopiella pallidula Stål, 1872, two new species are here described.
10

Garbelotto, Thereza de Almeida. "Filogenia e classificação de DISCOCEPHALINI (HEMIPTERA: PENTATOMIDAE: DISCOCEPHALINAE)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2015. http://hdl.handle.net/10183/128950.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
A subfamília Discocephalinae, proposta por Fieber em 1861, é um grupo de percevejos fitófagos conhecidos apenas da região Neotropical, geralmente reconhecidos por apresentarem a inserção do lábio posterior à margem anterior dos olhos e tricobótrios lateralizados em relação aos espiráculos. Duas tribos são compõe a subfamília, Discocephalini e Ochlerini, entretanto pouco é conhecido de Discocephalini. A tribo teve uma diagnose apresentada quando proposta por Fieber, porém sua composição sofreu grandes alterações até hoje, e em termos de descrição do grupo é dito apenas que estes incluem espécies com corpo geralmente achatado, tamanho pequeno a médio, de coloração geralmente castanha, manchada de preto ou castanho escuro. Abordagens mais recentes baseadas em filogenias apontaram o grupo como parafilético. Com base nesta deficiência de conhecimento de Discocephalini e na incerteza sobre sua monofilia foi feito um estudo abordando a sistemática da tribo. O gênero Braunus Distant, antes pertencente à Discocephalini, foi reconhecido como sinônimo sênior de Lojus McDonald, e com base na classificação de Lojus transferido para Carpocorini (Pentatominae) em uma revisão do gênero que incluiu também a redescrição da espécie tipo do gênero (B. sciocorinus) e das demais espécies conhecidas; a descrição de três novas espécies para o gênero (B. machadoi sp. nov.; B. gibbus sp. nov. e B. prionotus sp. nov.); e uma chave de identificação para o gênero. Uma chave ilustrada para os gêneros de Discocephalini foi elaborada além de diagnoses para cada um dos 41 gêneros não-fósseis da tribo, muitos desses conhecidos apenas de suas descrições originais e pouco representados em coleções científicas. Ainda, o gênero Anhanga Distant foi transferido para Pentatominae, e Allinocoris Ruckes foi sinonimizado a Uncicrus Ruckes. Finalmente uma avaliação da monofilia da tribo foi feita utilizando caracteres morfológicos. As análises apontaram Discocephalini como polifilética, no entanto a maioria dos gêneros da tribo agruparam-se em um clado apenas (clado C) e, dentre estes, alguns dos gêneros apontados como relacionados por autores prévios apresentaram algum relacionamento. Uma diagnose para os gêneros do “clado C” foi elaborada, no entanto não foram feitas alterações da classificação atual. As análises ainda apontaram um possível parafiletismo de Discocephalinae.
11

Gonçalves, Valdenar da Rosa. "Análise cladística e revisão de Proxys spinola, 1837 (HEMIPTERA: PENTATOMIDAE)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2016. http://hdl.handle.net/10183/143863.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
O gênero Proxys Spinola (Pentatominae: Carpocorini) foi descrito para Cimex victor Fabricius, 1775, conta atualmente com quatro espécies, sendo caracterizado pelo clípeo mais longo que as placas mandibulares e de ápice agudo. Originalmente conhecido apenas para a América Central, está presente desde a América do Norte (EUA) até o sul da América do Sul. Algumas espécies do gênero podem ser encontradas em cultivos agrícolas com potencial para serem consideradas pragas. A análise do material obtido por empréstimo permitiu o reconhecimento de uma nova espécie para o gênero. A revisão da literatura evidenciou a necessidade de estudos para melhor descrever o grupo, e a realização de uma análise cladística para o conhecimento das relações internas e externas. Realizou-se a análise com o uso do software TNT, utilizando o método de comparção com o grupo externo. Foram incluídos 21 táxons e utilizados 71 caracteres morfológicos, buscas heurísticas foram feitas utilizando o algoritmo TBR e cálculos de índice de consistencia (CI), indice de retenção (RI) e suporte de Bremer. A visualização e interpretação das árvores foram feitas utilizando WinClada 1.00.08. A análise resultou em um cladograma de 217 passos, CI=0,42 e RI=0,56. A análise demonstrou a monofilia de Proxys com cinco espécies válidas, sendo incluída uma nova espécie descrita (Bremer=5). Realizou-se a revisão do gênero e se propôs uma nova chave de identificação.
12

Morehead, John Adam. "Efficacy of Organic Insecticides and Repellents against Brown Marmorated Stink Bug in Vegetables." Thesis, Virginia Tech, 2016. http://hdl.handle.net/10919/71810.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
The brown marmorated stink bug (BMSB), Halyomorpha halys (Stål), is a major pest of vegetable crops, fruit crops, and even ornamental plants in the Mid-Atlantic States. Organic growers have limited chemical options to manage this pest, and are in need of better management options. Several organically-approved insecticides including pyrethrins (Pyganic), azadirachtin (Aza-Direct), azadirachtin + pyrethrins (Azera), spinosad (Entrust), potassium salts of fatty acids (M-Pede), sabadilla alkaloids (Veratran D), extract from Burkholderia sp. (Venerate), and one experimental product, potassium salts + spinosad (Neudorff 1138), were evaluated for toxicity to BMSB nymphs and adults using lab bioassays and field trials on tomatoes and peppers. Another potential control option is to use natural chemicals to deter BMSB feeding in vegetables. Kaolinite [Al4Si4O10 (OH)8] (Surround WP); a white, plate-shaped, aluminosilicate mineral that is sprayed on plants to alter the appearance, feel, and smell of a plant to an insect. Essential oils (Ecotec) are chemicals produced by plants which are repellent and even toxic to certain insects, and by mimicking octopomine these chemicals disrupt the insect's neurotransmitters. Treatments were evaluated in choice test bioassays and field experiments on peppers using weekly applications of the highest labeled rates of the products. The results showed that, although some organically-approved insecticides demonstrate a high level of activity on BMSB in lab bioassays, none of these products appear to be effective at reducing stink bug damage to fruiting vegetables in the field. However, kaolinite provided significant control of BMSB nymphs (p=0.03) and adults (p=0.01) in both choice test bioassays and in field trials. Essential oils did not provide any significant control of BMSB in choice test bioassays or in field trials. Further research is needed to determine if the efficacy of kaolinite holds up under heavy pest pressure.
Master of Science in Life Sciences
13

ALVES, Tavvs Micael. "Distribuição espacial do percevejo-do-colmo (Tibraca limbativentris Stål) em arroz irrigado." Universidade Federal de Goiás, 2012. http://repositorio.bc.ufg.br/tede/handle/tde/2672.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Made available in DSpace on 2014-07-29T16:24:19Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Distribuicao espacial do percevejo do colmo.pdf: 2200998 bytes, checksum: 96ba2e406bd13f5eab8e639d97bddb15 (MD5) Previous issue date: 2012-11-09
The injury imposed by Tibraca limbativentris Stål in plants of rice can negatively affect the production and reduce grain yield. Knowing the spatial arrangement of this species allows fast and accurate sampling and identifies focuses of infestation determining the ideal moment of decision-making for the control. The aim of this study was to investigate the spatial and probabilistic distribution of adults and nymphs of T. limbativentris in irrigated rice. Fifteen fields with plants of 50-80 days after emergency were sampled on approximately regular grids in 2008, 2010, and 2011. Poisson and Negative binomial distributions were tested and Pearson chi-squared test was used to determine a probability distribution with the best fit. Polynomial regressions of the number of individuals versus geographical coordinates were used to try detecting trends related with macroscale. Later, semivariograms were used to interpret the spatial dependence and distribution of insects. The semivariance of the samples obtained with nymphs showed patterns grouped in 13% of fields sampled. Similar pattern was also obtained by semivariograms of adults in 26% of fields sampled. However, there were no spatial dependence in the most of the sampled fields with adults (74%) and nymphs (87%). In conclusion, adults and nymphs of T. limbativentris are randomly distributed in irrigated rice fields, though rarely clustered pattern can occur. The probability distribution that best fits the data sampling is the Negative binomial. Adults and nymphs do not inhabit the same local in the rice field. Population levels above the value of economic damage may occur, but individuals are not present in about 2/3 of the units sampled. Polynomial regression models tested are not appropriate to fit the trends related to macro-scale in irrigated rice fields.
A injúria imposta por Tibraca limbativentris Stål às plantas de arroz pode inviabilizar a produção e reduzir o rendimento de grãos. Conhecer o arranjo espacial desta espécie permite que amostragens rápidas e precisas identifiquem focos de infestação e se determine o momento ideal de tomada de decisão para o controle. O objetivo desse trabalho foi verificar a distribuição espacial e probabilística de adultos e ninfas de T. limbativentris em arroz irrigado. Quinze campos com plantas de 50-80 dias de emergência foram amostrados em grades aproximadamente regulares durante as safras 2008, 2010 e 2011. A distribuição Poisson e Binomial negativa foram ajustadas e o teste de qui-quadrado de Pearson foi utilizado para verificar a distribuição probabilística de melhor ajuste. Regressões polinomiais do número de indivíduos em função das coordenadas geográficas foram utilizadas na tentativa de detectar tendências de macroescala. Posteriormente, semivariogramas foram utilizados para interpretar a dependência espacial e distribuição dos insetos. As semivariâncias obtidas das amostragens com ninfas indicaram padrão agregado em 13% dos campos amostrados. Padrão semelhante também foi obtido pelos semivariogramas de adultos em 26% dos campos amostrados. No entanto, houve ausência de dependência espacial na maior parte dos campos amostrados com adultos (74%) e ninfas (87%). Compreende-se então que adultos e ninfas de T. limbativentris se distribuem aleatoriamente pelos campos de arroz irrigado, embora, raramente, ocorram padrões agregados. A distribuição de probabilidade que melhor se ajusta aos dados de amostragem é a Binomial negativa. Os adultos e ninfas não ocupam os mesmos locais da lavoura. Níveis populacionais acima do valor de dano econômico podem ocorrer, mas os indivíduos não estão presentes em cerca de 2/3 das unidades amostradas. Os modelos de regressões polinomiais testados não são indicados para ajustar as tendências de macroescala em campos de arroz irrigado.
14

Fortes, Priscila. "Fisiologia reprodutiva de Nezara viridula (Linnaeus, 1758) (Hemiptera: Pentatomidae)." Universidade de São Paulo, 2010. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/11/11146/tde-20042010-110715/.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
O objetivo geral desta pesquisa foi avaliar a fisiologia reprodutiva de Nezara viridula (L, 1758) (Hemiptera: Pentatomidae) e os fatores que influenciam o seu processo reprodutivo, como a frequência de cópula, a associação a bactérias simbiontes e a utilização de recursos nutricionais. Análises da composição bioquímica da hemolinfa durante o processo de maturação reprodutiva das fêmeas indicaram que a concentração de proteína total aumentou gradativamente durante o período de maturação dos ovários, sendo que as proteínas ligadas ao desenvolvimento de oócitos, as vitelogeninas, tornaram-se disponíveis na hemolinfa a partir do décimo dia de idade, período que corresponde à fase de pré-cópula. O desenvolvimento e a maturação de oócitos ocorreram de forma gradativa em função do aumento das proteínas disponíveis na hemolinfa das fêmeas. A cópula não foi essencial para o desenvolvimento dos ovários, indicando a inexistência de estímulos fisiológicos associados à distensão da espermateca ou à transferência de moléculas associadas ao fluído seminal de machos. Entretanto, a freqüência com que as fêmeas copularam afetou a capacidade reprodutiva de N. viridula, sendo as fêmeas que copularam por duas vezes as mais fecundas em relação àquelas que copularam múltiplas vezes. Este fato também indica a existência de custos fisiológicos associados à cópula para fêmeas, sendo ainda evidente a inexistência de relação positiva entre os possíveis benefícios da transferência de nutrientes pelo macho a fêmea e o número de cópulas realizadas. Análises relacionadas à utilização de recursos nutricionais indicaram que o desenvolvimento do ovário de N. viridula é basicamente dependente de nutrientes adquiridos na fase adulta, sendo que a fecundidade de fêmeas oriundas de ninfas criadas em dieta de valor nutricional reduzido, foi recuperada quando adultos foram alimentados em dieta de valor nutricional adequado. Foi verificado ainda uma rica diversidade de bactérias associadas ao aparelho reprodutor masculino de N. viridula, com predominância da Enterobacteriaceae Klebsiella sp, a qual foi anteriormente relatada associada ao intestino de N. viridula. Fêmeas copuladas com machos infectados ou não por estas bactérias não apresentaram qualquer efeito em sua capacidade reprodutiva.
The objective of this research was to evaluate the reproductive physiology of Nezara viridula (L., 1758) (Hemiptera: Pentatomidae) and the factors that influence their reproductive process, such as mating frequency, association to symbiotic bacteria and the use of food resources. Analysis on biochemical composition of haemolymph during the reproductive maturation process of females indicated that the total protein concentration increased gradually during ovary maturation the proteins related to oocyte development, the vitellogenins, became available in the hemolymph from the tenth day of age, corresponding to the pre-copulation. Oocyte development and maturation occurred gradually due to the increase of protein available in hemolymph of females. Copulation was not requered for ovary development, indicating the absence of physiological stimuli associated with spermatheca distension or molecules with on male seminal fluids. However, the frequency females mated affected the reproductive capacity of N. viridula, to females that mated twice were the most fecund if compared to those mated multiple times. This also indicates that there are physiological cost associated with mating frequency, and that there is no positive relationship between the potential benefits from the transfer of nutrients from male to female and the number of mates performed. Analysis related to the use of food resources indicated that ovary development of N. viridula is basically dependent on nutrients acquired during adulthood. Fecundity of females obtained from nymphs reared on a low nutritional value diet was recovered when adults were fed on an adequate-nutritional diet. We further verified a rich diversity of bacteria associated with the male reproductive system of N. viridula, with predominance of the Enterobacteriaceae Klebsiella sp, which was previously reported associated with the gut of N. viridula. Females copulated by males infected or not by these bacteria did not show any effect on their reproductive capacity.
15

CORREIA, André Oliveira. "Proposição de um novo gênero de Edessinae (Heteroptera, Pentatomidae)." Universidade Federal do Pará, 2015. http://repositorio.ufpa.br/jspui/handle/2011/7237.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Submitted by Cássio da Cruz Nogueira (cassionogueirakk@gmail.com) on 2016-12-05T13:03:13Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_DescricaoNovoGenero.pdf: 3673947 bytes, checksum: 3e18e91ae4576a2ad1b53f13fd6dceeb (MD5)
Rejected by Edisangela Bastos (edisangela@ufpa.br), reason: Primeiro nome cientifíco em maiusculo. Corrigir as palavras-chaves, iniciar com letra maiusculas. Corrigir na citação após o (mestrado) inserir - e não ponto. Renomear Pdf de acordo com o titulo da dissertação. Falta sigla do Museu. on 2016-12-05T15:37:43Z (GMT)
Submitted by Cássio da Cruz Nogueira (cassionogueirakk@gmail.com) on 2016-12-28T12:24:39Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 9 bytes, checksum: 42dd12a06de379d3ffa39b67dc9c7aff (MD5) Dissertacao_DescricaoNovoGenero.pdf: 3678351 bytes, checksum: 4e1b69f7e54dfd2f354fb9dc6b34760c (MD5)
Rejected by Edisangela Bastos (edisangela@ufpa.br), reason: Licença Creative Commons com erro on 2017-01-03T12:58:22Z (GMT)
Submitted by Cássio da Cruz Nogueira (cassionogueirakk@gmail.com) on 2017-01-04T14:25:08Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_DescricaoNovoGenero.pdf: 3678351 bytes, checksum: 4e1b69f7e54dfd2f354fb9dc6b34760c (MD5)
Approved for entry into archive by Edisangela Bastos (edisangela@ufpa.br) on 2017-01-06T17:32:43Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_DescricaoNovoGenero.pdf: 3678351 bytes, checksum: 4e1b69f7e54dfd2f354fb9dc6b34760c (MD5)
Made available in DSpace on 2017-01-06T17:32:43Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_DescricaoNovoGenero.pdf: 3678351 bytes, checksum: 4e1b69f7e54dfd2f354fb9dc6b34760c (MD5) Previous issue date: 2015-02-12
CNPq - Conselho Nacional de Desenvolvimento Científico e Tecnológico
Edessinae é uma subfamília de Pentatomidae que possui sete gêneros, dentre os quais Edessa figura como o maior, com mais de 250 nomes propostos e uma estimativa de mais de 300 espécies a serem descritas. Tamanha diversidade gerou um histórico taxonômico complexo, tornando Edessa o gênero com maiores problemas taxonômicos e nomenclaturais em Edessinae. A revisão do gênero a partir de grupos de espécies é a proposta mais aceita para organizar Edessa e já resultou na descrição de dois novos gêneros de Edessinae. Considerando essa proposta, este trabalho selecionou três espécies relacionadas por Breddin (1905), em adição a oito espécies novas reunidas por estados de caracteres morfológicos potencialmente sinapomórficos. Um Gênero novo para Edessinae é proposto, reunindo espécies que apresentam quatro faixas negras longitudinais e pontuadas na superfície dorsal da cabeça; ângulos umerais projetados lateralmente, levemente achatados dorso-ventralmente; processo metasternal com braços da bifurcação estreitos, longos, afilados no ápice; ambos os tricobótrios abdominais deslocados lateralmente, não alinhados ao espiráculo; gonocoxitos 8 e laterotergitos 8 sempre pontuados; gonocoxitos 8 grandes, de comprimento subigual aos laterotergitos 9; pigóforo com bordo ventral com escavação semicircular, parâmero projetado posteriormente, processo superior da taça genital escuro, laminar, parcialmente fundido à taça genital. Edessa pallicornis, E. bugabensis, E. rorativentris e E. stillativentris foram redescritas e transferidas para o novo gênero. Edessa strigiceps é proposta como sinônimo júnior de Gen. nov. pallicornis. Um sintipo de Gen. nov. bugabensis será designado como lectótipo da espécie. São descritos pela primeira vez os machos de Gen. nov. bugabensis e Gen. nov. rorativentris. As distribuições foram estendidas para Gen. nov. bugabensis (Costa Rica), Gen. nov. rorativentris (Brasil), Gen. nov. stillativentris (Colômbia). São descritas oito espécies novas dentro do novo gênero: Gen. nov. sp. n. 203a, Gen. nov. sp. n. 203e, Gen. nov. sp. n. 205, Gen. nov. sp. n. 206, Gen. nov. sp. n. 207, Gen. nov. sp. n. 207c, Gen. nov. sp. n. 297 e Gen. nov. sp. n. 297b.
Edessinae have seven genera, among them Edessa is the largest with more than 250 names proposed and more than 300 species to be described. The diversity resulted in a complex taxonomical history, so Edessa is the genus with more taxonomical and nomenclatural problems in Edessinae. Review the genus in groups of species is the best proposal to organize Edessa and it already resulted in description of two new genera of Edessinae. This study selected three species described by Beddin (1905), in addition to eight new species chosen for morphological characters. A new genus to Edessinae is proposed, uniting species with four black and punctured stripes longitudinal on dorsal surface of the head; humeral angles laterally projected, slightly flattened dorso-ventrally; metasternal process with branches of bifurcation narrow, long, thin in the apex; abdominal trichobothria placed laterally, not aligned with spiracles; gonocoxites 8 and laterotergites 8 always punctured in females; gonocoxites 8 large, subequal in length to laterotergites 9; pygophore with dorsal rim with semicircular excavation, paramere posteriorly projected, genital cup superior process dark, laminar, partially fused to the cup process. Edessa pallicornis, E. bugabensis, E. rorativentris and E. stillativentris are redescribed and transferred to the new genus. E. strigiceps is proposed as junior synonym of Gen. nov. pallicornis. This study gives the first description of males of Gen. nov. bugabensis and Gen. nov. rorativentris. Extended distribution of Gen. nov. bugabensis (Costa Rica), Gen. nov. rorativentris (Brazil), Gen. nov. stillativentris (Colombia). The lectotype of Gen. nov. bugabensis is here designated. Eight new species are described to the new genus: Gen. nov. sp. n. 203a, Gen. nov. sp. n. 203e, Gen. nov. sp. n. 205, Gen. nov. sp. n. 206, Gen. nov. sp. n. 207, Gen. nov. sp. n. 207c, Gen. nov. sp. n. 297 e Gen. nov. sp. n. 297b.
16

Faúndez, Eduardo I. "Conspectus of Aeptini Stål, 1871 (Hemiptera: Heteroptera: Pentatomidae: Pentatominae)." Diss., North Dakota State University, 2017. https://hdl.handle.net/10365/26705.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
The Pentatominae tribe Aeptini is revised. A key to the known genera is provided, together with redescription and figures. The genus Paramenestheus is revised, including a key to the species and figures to all the included taxa. Two new genera and eight new species are discovered and described. A phylogenetic analysis is included for the Aeptini, with two approaches, cladistic and maximum likelihood, both morphologically based. After these analysis it is concluded that it is a monophyletic tribe and has to be split into two subtribes: Aeptina (including Aeptus and Eribotes) and Menesthina (including Aeliosoma, Hillieria, Menestheus, Paramenestheus, Pseudaelia, New Genus 1, New Genus 2.). Diagnoses for both subtribes are included. Biogeographically it is hypothesized that the Aeptini have a Gondwanian origin which explains it current disjunct distribution in Africa and Australia. The importance of the findings on this dissertation, as well as the relationships among Aeptini and other Pentatominae groups is commented and disccused. Special reference is made to the importance of the presence of a mesosternal sulcus as a major character that may lead to a reclassification of the Pentatominae, having the Aeptini as one of the basal groups. After all the changes proposed on this dissertation the Aeptini is now comprised of two subtribes, nine genera and 30 species.
Collaborative Research: Digitization TCN: InvertNet – An Integrative Platform for Research on Environmental Change
Species Discovery and Identification
National Science Foundation (NSF). Advancing Digitization of Biological Collections Program
Knipling thesis enhancement award. North Dakota State University. Department of Entomology
Schaefer-Post Graduate Student in Systematics. North Dakota State University. Department of Entomology
17

Bernardes, Jorge Luiz Cabeleira. "Revisão e análise cladística de Thoreyella spinola e gêneros próximos (Hemiptera, Pentatomidae, Procleticini)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2008. http://hdl.handle.net/10183/61783.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Thoreyella Spinola, 1850 está incluído na tribo Procleticini Pennington, 1920 e tem distribuição exclusivamente Neotropical. Seu status como gênero e sua classificação nunca foram testadas pela metodologia cladística. Neste trabalho, Thoreyella é estudado quanto a sua monofilia e também quanto as relações entre suas espécies. Do material estudado, foram encontrados espécimes de Thoreyella que não se enquadraram nas descrições das espécies conhecidas, sendo consideradas como Thoreyella sp. nov. 1 e Thoreyella sp. nov. 2. Para estabelecer a classificação do gênero dentro da tribo, bem como definir um possível grupo-irmão, foram incluídos na análise três gêneros relacionados de Procleticini: Lobepomis Berg, 1891, Neoderoploa Pennington, 1922 e Procleticus Berg, 1891. Como grupo externo, foi utilizado o gênero Dendrocoris Bergroth, 1891. Foram levantados 38 caracteres morfológicos para onze táxons terminais: nove do grupo-interno mais dois do grupo-externo (Dendrocoris arizonensis Barber, 1911 e D. pini Montandon, 1893). Os dados foram submetidos a análises de parcimônia por busca exaustiva e busca heurística, obtendo pelos dois métodos o mesmo resultado: um cladograma com 71 passos, índice de consistência 0,73 e índice de retenção 0,81. A análise corroborou a hipótese da monofilia de Thoreyella, sustentada por nove sinapomorfias, bem como a relação de grupo-irmão com o clado formado pelo demais gêneros incluídos no grupo-interno (Neoderoploa + (Lobepomis + Procleticus)). A distribuição geográfica dos táxons analisados foi plotada em um mapa da América do Sul, demonstrando que o clado formado por Neoderoploa + (Lobepomis + Procleticus) é distribuído principalmente na sub-região Chaquenha, enquanto que o gênero Thoreyella está mais relacionado à sub-região Paranaense, principalmente nas províncias Mata Atlântica e Paranaense. Com base nas relações filogenéticas obtidas na análise, os táxons conhecidos de Thoreyella foram revisados e as duas espécies novas descritas: Thoreyella maracaja sp. nov. (com distribuição no Brasil: Minas Gerais, Santa Catarina e Rio Grande do Sul) e Thoreyella paraiba sp. nov. (Brasil: Paraíba). O gênero, a partir deste trabalho, passa a contar com seis espécies válidas. O lectótipo de T. brasiliensis é designado neste trabalho. Novos registros de ocorrência e chaves de identificação para os táxons incluídos na análise são fornecidos.
Thoreyella Spinola, 1850 is included in the tribe Procleticini Pennington, 1920, and has exclusive Neotropical distribution. Its monophyly and position within the tribe had never been tested by cladistic methodology. In this study, we tested the validity of Thoreyella as well as the relationships among its species. Identification of all described species of Thoreyella were confirmed with type comparisons, and two new species were recognized. In order to define the position of Thoreyella among Procleticini, three related genera were included: Lobepomis Berg, 1891, Neoderoploa Pennington, 1922 and Procleticus Berg, 1891. Species of Dendrocoris were used as outgroups. It was choosen thirty eigth morphological characters for eleven terminal taxa: nine in the ingroup and two in the outgroup (Dendrocoris arizonensis Barber, 1911 and D. pini Montandon, 1893). Parsimony analyses were carried out by using exhaustive and heuristical searchs, both methods yield the same result: one tree with 71 steps, consistency index of 0.73 and retention index 0.81. The results corroborated monophily of Thoreyella, supported by nine synapomorphies. The sister-group relationship with the clade formed by the genera included in the ingroup (Neoderoploa + (Lobepomis + Procleticus)) was also corroborated. Geographical distributions of the terminal taxa was ploted in a map of South America: Clade A, including Neoderoploa + (Lobepomis + Procleticus) is predominantly distributed in Chacoan sub-region, whereas Thoreyella seems more related to the Parana sub-region (mainly the Atlantic Forest and Parana Forest provinces). Based on the results, Thoreyella was revised, and two new species were described, both from Brazil: Thoreyella maracaja sp. nov. (states of Minas Gerais, Santa Catarina, and Rio Grande do Sul), and Thoreyella paraiba sp. nov. (state of Paraíba). As currently circunscribed, Thoreyella has six valid species. The lectotype of T. brasiliensis is designated in this work. New geographical records and identification keys for the taxa included in the analysis are presented.
18

Barão, Kim Ribeiro. "Morfologia comparada, descrição de novos táxons e filogenia de um gênero de Pentatomidae (Hemiptera: Heteroptera)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2015. http://hdl.handle.net/10183/128929.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Pentatomidae tem sido extensivamente estudada taxonomicamente, com espécies novas e táxons supragenéricos ainda sendo descritos, porém tanto as suas relações filogenéticas quanto a classificação supra-genérica permanecem em discussão. Este trabalho aborda comentários sobre análises filogenéticas realizadas na família, morfologia comparada como subsídio para análises filogenéticas, descrição de espécies novas e análise filogenética de Dichelops. Ressaltamos a necessidade da descrição e ilustração claras de caracteres, amostragem ampla de grupos externos, codificação de exemplares ao invés do uso de groundplan, da avaliação e consideração de dados faltantes e do emprego claro de métodos filogenéticos, concluindo que análises filogenéticas em Pentatomidae deveriam, preferencialmente, incluir grupos externos mais representativos, a fim de melhor testar as hipóteses de monofilia. Estudando comparativamente a morfologia de algumas estruturas da tíbia das pernas anteriores de Pentatomidae, Scutelleridae e Thyreocoridae, concluimos que a estrutura pré-tarsal em Pentatomidae é pouco variável e que não permite a identificação de grupos taxonômicos, à exceção de Phyllocephalinae que apresenta pulvilos distintos; que algumas características pré-tarsais permitem diferenciar o pré-tarso de Thyrecoridae do prétarso das outras duas famílias; que o número de cerdas que compõem o aparato tibial varia consideravelmente dentro de Pentatomidae, possuindo um padrão por subfamílias, e entre subfamílias. Sugerimos que o número de cerdas do aparato tibial e o número de projeções espatulares do pente tibial sejam usadas e exploradas como caracteres contínuos em análises filogenéticas em níves supra-genéricos. Uma nova espécie de Dichelops (Diceraeus) e o macho de Dichelops (Prodichelops) divisus são descritos. As relações filogenéticas de Dichelops, incluindo 44 espécies de grupo externo, foram estudadas por parcimônia utilizando-se dados morfológicos e discretos. Dichelops foi sempre recuperado parafilético. Decisões taxonômicas são tomadas e discussão sobre metodologia cladística e tratamento de caracteres contínuos são fornecidos.
19

Hirose, Edson. "Estudo de simbiontes associados a Nezera viridula (L.) (Hemiptera: Pentatomidae)." reponame:Repositório Institucional da UFPR, 2005. http://hdl.handle.net/1884/34747.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
As ninfas de 1º instar do Nezara viridula (L.) apresentam agregação marcante sobre as posturas, levando a possibilidade de aquisição de simbiontes depositados na superfície dos ovos por contaminação. Assim foram realizados estudos referentes à esterelização da superfície dos ovos e perturbação das ninfas agregadas sobre a postura, efeito de antibióticos no desenvolvimento ninfal, e detecção de bactérias presentes no trato digestório do inseto. A esterelização da superfície dos ovos, através de radiação ultravioleta (UV-C) não foi completa e a emergência de ninfas foi reduzida em 50% após 10 minutos de exposição à radiação UV-C. Hipoclorito de sódio (1 e 2,5%) impediu o desenvolvimento do embrião e a sobrevivência das ninfas de 1º instar. Formaldeído a 8% foi eficiente para eliminar as bactérias culturáveis da superfície dos ovos, e não houve diferenças siginificativas no tempo de desenvolvimento total das ninfas e peso no primeiro dia de vida adulta em comparação aos insetos testemunha. O efeito de grupo sobre a performance das ninfas de N. viridula no 1º ínstar indicou a mortalidade de 23,3% para ninfas mantidas individualizadas e 13,3% para ninfas mantidas em grupo. As ninfas que se desenvolveram de ovos isolados tiveram o tempo de desenvolvimento retardado em relação às ninfas mantidas em grupo ínstar. A mortalidade total das ninfas de N. viridula foi, respectivamente, 43,3% e 23,3% para as ninfas removidas do córion, e para as ninfas testemunha, mas não houve diferenças no tempo de desenvolvimento e no peso no 1º dia de vida adulta. Os antibióticos afetaram o desenvolvimento de ninfas N. viridula de forma positiva (estreptomicina), acelrando o desenvolvimento ninfal e originando adultos mais pesados; e de forma negativa (tetraciclina), atrasando o desenvolvimento ninfal e originando adultos de forma negativa, quando comparados à testemunha (sem antibióticos). A emergência das ninfas foi variável de acordo com a umidade relativa (UR), sendo de 83,9% (100% UR); 89,5% (84% UR); 76,0% (76%UR); 58,9% (55% UR); 38,5% (33% UR) e 19,1% (0% UR); apenas ninfas mantidas em 100% UR atingiram o 2º instar, enquanto a 0% UR, todas as ninfas morreram poucas horas após a emergência, sem permanecer sobre a postura. Ninfas expostas a gradientes de UR deslocaram-se da superfície dos ovos e buscaram as áreas com UR mais alta 30h após a eclosão, permanecendo na margem do papel saturado com água, mas evitando ficar diretamente em contato com a água, até a troca de ínstar. Verificou-se redução significativa no valor do pH da região do ventrículo I (VI) (6,6) e V2 (6,1), para o V3 (5,2). Foram identificadas três bactérias através do seqüenciamento de um segmento rDNA 16S: Klebsiella pneumoniae e Enterococcus faecalis em VI, V2 e V3, e uma bactéria culturável mais freqüentemente encontrada em adultos provenientes do campo. PALAVRAS CHAVES: Heteroptera, bactéria, trato digestório, comportamento
20

SIQUEIRA, Emely Laiara Silva de. "Revisão de Aceratodes Amyot & Serville, 1843 (Heteroptera, Pentatomidae, Edessinae)." Universidade Federal do Pará, 2013. http://repositorio.ufpa.br/jspui/handle/2011/6919.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Submitted by Edisangela Bastos (edisangela@ufpa.br) on 2015-09-21T16:09:53Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 22974 bytes, checksum: 99c771d9f0b9c46790009b9874d49253 (MD5) Dissertacao_RevisaoAceratodesAmyot.pdf: 5097089 bytes, checksum: 9a0e902eea1f7dbf2b6cb8bb08529635 (MD5)
Approved for entry into archive by Ana Rosa Silva (arosa@ufpa.br) on 2015-10-06T12:46:21Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 22974 bytes, checksum: 99c771d9f0b9c46790009b9874d49253 (MD5) Dissertacao_RevisaoAceratodesAmyot.pdf: 5097089 bytes, checksum: 9a0e902eea1f7dbf2b6cb8bb08529635 (MD5)
Made available in DSpace on 2015-10-06T12:46:22Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 22974 bytes, checksum: 99c771d9f0b9c46790009b9874d49253 (MD5) Dissertacao_RevisaoAceratodesAmyot.pdf: 5097089 bytes, checksum: 9a0e902eea1f7dbf2b6cb8bb08529635 (MD5) Previous issue date: 2013
Edessinae é uma das maiores e mais diversas subfamílias de Pentatomidae, sendo encontrada apenas na região Neotropical e sul dos Estados Unidos. Este fato se deve ao grande número de espécies descritas (cerca de 260) e ainda não descritas (cerca de 300). Compreende atualmente seis gêneros: Edessa, Brachystethus, Peromatus, Olbia, Pantochlora e Doesburgedessa. Ao longo do tempo, as espécies que não se encaixavam em nenhum dos outros gêneros foram sendo alocadas em Edessa, levando a uma confusão entre os limites do gênero e da subfamília. O grande número de espécies levou a uma concentração dos problemas taxonômicos e nomenclaturais de Edessinae em Edessa. Portanto, são necessários estudos taxonômicos que visem solucionar estes problemas, revisando os gêneros conhecidos, reavaliando os subgêneros de Edessa, redescrevendo espécies existentes e realizando novos arranjos nomenclaturais. O presente trabalho objetivou reavaliar o status taxonômico de Aceratodes, bem como resolver problemas nomenclaturais. Foram estudados 283 exemplares obtidos por empréstimos de 22 instituições, nacionais e estrangeiras. Para cada espécie, são apresentadas descrições, medidas, fotografias, desenhos de estruturas com importância sistemática (processo metasternal e genitália de ambos os sexos), chave dicotômica e mapa de distribuição. Aceratodes é elevado a gênero com base em caracteres morfológicos comuns as espécies, tais como: ângulo umeral não desenvolvido e arrendondado; placas genitais da fêmea não, ou pouco projetadas posteriormente; segmento abdominal VI não projetado posteriormente; hemiélitro com embólio apresentando textura, coloração e padrão de pontuação distintos do restante do cório; braços do processo metasternal achatados lateralmente e não atingindo o terço anterior do mesosterno. Aceratodes passou a ser formado por 19 espécies. Uma espécie nova da Mata Atlântica; duas originalmente descritas neste gênero: A. albomarginatus e A. marginalis; e 16 transferidas de Edessa: E. abdominalis, E. aulacosterna, E. brasiliensis, E. carnosa, E. castaneolineta, E. cerradensis, E. chapadensis, E. fulvicornis, E. luteovenulata, E. meditabunda, E. mexicana, E. ovalis, E. piperitia, E. rufodorsata e E. rufomarginata, E. sternalis. A fêmea de A. meditabundus é descrita pela primeira vez. O lectótipo de Edessa mexicana foi aqui designado. As espécies Edessa corallipes, Edessa cogitabunda e Edessa virididorsata foram sinonimizadas a A. carnosus, A. meditabundus e A. fulvicornis, respectivamente.
Edessinae is one of the largest and more diverse subfamily of Pentatomidae. This is due to the large number of described (about 260) and undescribed species (about 300). Edessinae comprises today six genera: Edessa, Brachystethus, Peromatus, Olbia, Pantochlora and Doesburgedessa. Along the time, species not fitting in one of the genera remaining were automatically placed in Edessa, leading to confusion between the limits of the genus and subfamily. The large number of species resulted in concentration of the taxonomical and nomenclatural problems of the Edessinae in Edessa. Therefore, new taxonomical studies are needed to solve these problems involving Edessinae and Edessa: revising the genera of Edessinae, reviewing the status of the subgenera of Edessa, redescribing species and proposing nomenclatural changes. The main objective of this study was to review the status of Aceratodes as well as to propose some nomenclatural changes detected. Were analyzed 283 specimens belonging to 22 institutions from Brazil and other countries. For each species were provided descriptions, measures, photographs, drawings of the taxonomically significant structures (metasternal process and genitalia of both sexes), identification key and distributional maps. Aceratodes was raised to genus level based on morphological characteristics common to all species,such as: humeral angle not developed and rounded; female genital plates of female not produced posteriorly; hemelitron with embolium showing texture, color and punctures pattern different from the remaining corium; arms of the metasternal process laterally flat and not reaching anterior third of mesosternum. Aceratodes now is composed by 19 species. A new species from Atlantic Forest; two originally described in this genus: A. albomarginatus and A. marginalis; and 16 transferred from Edessa: E. abdominalis, E. aulacosterna, E. brasiliensis, E. carnosa, E. castaneolineta, E. cerradensis, E. chapadensis, E. fulvicornis, E. luteovenulata, E. meditabunda, E. mexicana, E. ovalis, E. piperitia, E. rufodorsata and E. rufomarginata and E. sternalis. The female of A. meditabundus is here described for the first time. The lectotype of Edessa mexicana is here designated. The species Edessa corallipes, E. cogitabunda and E. virididorsata were considered junior synonyms of A. carnosus, A. meditabundus and A. fulvicornis respectively.
21

Jacques, Gabriel de Castro. "Interação trófica entre Podisus nigrispinus e Supputius cincticeps (Heteroptera: Pentatomidae)." Universidade Federal de Viçosa, 2011. http://locus.ufv.br/handle/123456789/3922.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Made available in DSpace on 2015-03-26T13:30:33Z (GMT). No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 1105883 bytes, checksum: a8693b1ab79fc07546f743be5cf8c49a (MD5) Previous issue date: 2011-07-29
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
Prey may be more or less consumed by control biologic agents and presents three kinds of interspecific interactions, (1) synergism, increase of mortality of prey comparing to each natural enemy independently, when the foraging of one species facilitates the capture of pest by another natural enemies. (2) Total mortality of the pest to natural enemies equals to the sum of individual mortality by each natural enemy. This occurs on independent natural enemies, when they prey different phases of pest’s life or in different temporal moments. (3) The total mortality of the pest by predator is lower than the individual sum for each predator. The decrease of predation tax may occur by different mechanisms, including the intraguild predation and the interespecific competition. Podisus nigrispinus (Dallas) and Supputius cincticeps (Stål) (Heteroptera: Pentatomidae), generalists predators of Neotropical region of South America, consume and share high variety of prey, not being restricted to inferior trophic level, because many may prey each other, on intraguild predation and on cannibalism. The aim of this work was determinate if there is competition and intraguild predation between P. nigrispinus and S. cincticeps. Besides that, study the effect of these phenomena on biology of the natural enemies and contribute to the understanding of interaction between predators on biologic control. On chapter I, the experiment was realized with adult females of this bugs and pupae of Tenebrio molitor Linnaeus (Coleoptera: Tenebrionidae) during nine days, when we analyzed the effect of intra and interespecific interactions on alimentary consume and on predation tax and the occurrence on cannibalism and intraguild predation among adults. On chapter II, we used second instar nymphs of the predators and pupae of T. molitor ad libitum were given once each four days. When they reach adult stage, couple were formed and we kept same treatment. The survival, cycle of life (second instar until hatch of adults), weigh, sexual ratio, longevity and reproductive aspects of bugs adults and intraguild predation and cannibalism between its nymphs were evaluated. Nymphs and adults of P. nigrispinusand S. cincticeps presented intraguild predation and cannibalism, which favors the survival of some nymphs until localization of the prey. On adult phase, bidirectional intraguild predation and the cannibalism were more frequently to S. cincticeps and increased the longevity of this species. The interespecific competition did not affect the alimentary consume, the predation tax, the development nor the reproduction of P.nigrispinus. The development and reproduction of S. cincticeps were affected, with the nymphal development shorter, production of bigger females and less viability of eggs, showing that this species is less competitive than P. nigrispinus. On higher prey density, these predators presented synergism on predation tax, which is good when it comes to biologic control. It is better to use only P. nigrispinus on inundative and inoculative biologic control, since this species presents higher predation and reproduction taxes. Besides that, the use of this predator with S. cincticeps may be unfavorable, because this is an intraguild predator and may lower P. nigrispinus population on lower prey availability or causes its migration. The low egg viability of S. cincticeps, bred with P. nigrispinus, is an indicative that is better to invest financial resources on P. nigrispinus production. However, in conservative biologic control, the use of both species is interesting because they can coexist at the same environment. Besides that, the egg viability of S. cincticeps presents constant decrease with interspecific interaction with P. nigrispinus, which may lead to a decrease of intraguild predation by this predator.
Presas podem ser mais ou menos consumidas por agentes de controle biológico e predadores apresentam três tipos de interações interespecíficas, (1) sinergismo, aumento da mortalidade da presa em relação a cada inimigo natural de forma independente, quando o comportamento de forrageamento de uma espécie facilita a captura da praga por outros inimigos naturais, (2) mortalidade total da praga por inimigos naturais em conjunto equivale à soma da mortalidade individual por cada um, ocorrem para inimigos naturais independentes, quando predam fases distintas da vida da praga ou em diferentes momentos temporais e (3) mortalidade total da praga por predadores em conjunto é menor que a soma da individual por predador. A diminuição na taxa de predação pode ocorrer devido à predação intraguilda e a competição interespecífica. Podisus nigrispinus (Dallas) e Supputius cincticeps (Stål) (Heteroptera: Pentatomidae), predadores generalistas da região Neotropical da América do Sul, consomem e compartilham alta variedade de presas, não sendo restritos ao nível trófico inferior, pois muitos podem se alimentar uns dos outros, na “predação intraguilda” e no canibalismo. O objetivo deste trabalho foi determinar se existe competição e predação intraguilda entre P. nigrispinus e S. cincticeps. Além disso, estudar o efeito desses fenômenos na biologia desses inimigos naturais e contribuir para a compreensão de interações entre predadores no controle biológico. No capítulo I, fêmeas adultas desses percevejos e pupas de Tenebrio molitor Linnaeus (Coleoptera: Tenebrionidae) foram mantidas durante nove dias para a análise das interações intra e interespecíficas no consumo alimentar e na taxa de predação e a ocorrência de canibalismo e predação intraguilda entre adultos. No capítulo II, ninfas de segundo estádio desses predadores foram alimentadas com pupas de T. molitor ad libitum e a cada quatro dias. No estágio adulto, casais foram formados e mantidos nos mesmos tratamentos. A sobrevivência, o ciclo de vida (segundo estádio à emergência dos adultos), peso, razão sexual, longevidade e aspectos reprodutivos dos adultos e a predação intraguilda e canibalismo entre suas ninfas foram avaliados. Ninfas e adultos de P. nigrispinus e S. cincticeps apresentaram predação intraguilda e canibalismo, que favorece a sobrevivência de algumas ninfas, até a localização da presa. Na fase adulta, a predação intraguilda e o canibalismo foram mais frequentes para S. cincticeps e aumentaram a longevidade dessa espécie. A competição interespecífica não afetou o consumo alimentar, a taxa de predação, o desenvolvimento e a reprodução de P. nigrispinus. O desenvolvimento e a reprodução de S. cincticeps foram afetados, com desenvolvimento ninfal mais curto, produção de fêmeas maiores e menor viabilidade de ovos, mostrando ser essa espécie menos competitiva que P. nigrispinus. Em alta densidade de presa, esses predadores apresentaram sinergismo na taxa de predação, o que é benéfico ao controle biológico. É melhor utilizar, apenas, P. nigrispinus nos programas de controle biológico inundativo e inocultaivo, pois essa espécie possui maior taxa de predação e reprodução. Além disso, o uso desse predador, com S. cincticeps, pode ser desfavorável, pois este é o predador intraguilda e pode diminuir a população de P. nigrispinus em baixadisponibilidade de presas, ou causar sua migração. A menor viabilidade de ovos de S. cincticeps, criado com P. nigrispinus, indica ser melhor investir os recursos financeiros na produção de P. nigrispinus. Porém, em programas de controle biológico conservativo, o uso de ambas as espécies é interessante por poderem coexistir no mesmo ambiente. Além disso, a viabilidade dos ovos de S. cincticeps apresenta queda constante com interação interespecífica com P. nigrispinus, o que dimuiria a predação intraguilda por esse predador.
22

Rosso, Pedro. "Filogenia e biogeografia de Ischnopelta STÅL, 1868 (HEMIPTERA: PENTATOMIDAE: DISCOCEPHALINAE)." Universidade Federal do Rio Grande do Sul, 2017. http://hdl.handle.net/10183/180483.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Ischnopelta Stål, 1868 foi proposto como subgênero de Discocephala Laporte, 1832 e tratado como gênero por Berg, em 1891. Rolston, em 1990, redescreveu o gênero e o incluiu em uma chave de identificação de gêneros de Discocephalini. Garbelotto, em 2015, incluiu duas espécies em uma análise filogenética da tribo Discocephalini. A análise do material disponível para revisão do gênero, oriundo de diversas localidades da Venezuela, Brasil, Bolívia, Argentina e Paraguai, revelou a existência de diversas espécies novas de Ischnopelta e de uma série com um macho e três fêmeas oriundos da Venezuela cuja morfologia geral e da genitália não eram consistentes com nenhum gênero no grupo broadheaded nem com outro gênero de Dicocephalinae. Por sua vez, a análise da distribuição das espécies de Ischnopelta suporta a hipótese de uma possível evolução associada a ecossistemas das chamadas áreas de formações abertas da América do Sul. A partir destas constatações, o gênero Ischnopelta foi revisado, I. scutellata e I. luteicornis foram redescritas, 20 espécies novas foram descritas e chaves de identificação para machos e fêmeas das espécies do gênero foram proposta. Foi ainda descrito um gênero novo para Discocephalini, Nigrisagitta gen. n., com base em características morfológicas. Foi proposta uma hipótese filogenética para Ischnopelta e realizada a análise biogeográfica utilizando a Análise Espacial de Vicariância. A presença de um sulco dorsal nos segmentos II e III das antenas e de intumescência nos 2/3 distais das prótibias foram identificadas como sinapomorfias exclusivas de Ischnopelta e a presença de um colarinho na porção proximal da espermateca foi relatado pela primeira vez para Discocephalinae. Nigrisagitta gen. n. pode ser diferenciado de outros gêneros de broadheaded discocephalines pela forma das búculas e do escutelo, o pigóforo achatado dorsoventralmente, a forma do segmento X nos machos, a falta de ring sclerites e a porção proximal da espermateca em forma de funil nas fêmeas. Ischnopelta foi recuperado como grupo monofilético em todas as análises com Nigrisagitta disctichus como grupo-irmão. Na maioria das análises Ischnopelta contem cinco clados, dois dos quais recuperados integralmente em todas as análises. A maioria das espécies de Ischnopelta tem distribuição total ou parcial em ecossistemas da diagonal de formações abertas na América do Sul, especialmente nas províncias do Cerrado e do Chaco. Foram recuperadas até 14 disjunções entre pares-irmãos nos nós do cladograma. A elevação dos Andes, a origem da diagonal de formações abertas, as transgressões marinhas e os eventos orogênicos na costa leste brasileira, além de variações climáticas estão entre os eventos associados à especiação em Ischnopelta.
Ischnopelta Stål, 1868 was proposed as a subgenus of Discocephala Laporte, 1832 and treated as genus by Berg, in 1891. Rolston, in 1990, redescribed the genus and included it on a identification key of Discocephalini genus. Garbelotto, in 2015, included two species in a phylogenetic analyses of the Discocephalini tribe. The analysis of the available material for the genus review, from several localities of Venezuela, Brazil, Bolivia, Argentina e Paraguay, revealed the existence of various new Ischnopelta species and one series with a male and three females from Venezuela whose general morphology and genitalia were not consistent with any genus of the broadheaded group or any other Dicocephalinae genus. Nevertheless, the distribution analysis of Ischnopelta species, supports the hypothesis of a plausible evolution associated to the ecosystems of the so called open vegetation formation (the Chacoan subregion) of South America. From these findings, the genus Ischnopelta was reviewed, I. scutellata and I. luteicornis were redescribed, 20 new species were described and identification keys for male and female of the genus were proposed. Furthermore, a new genus of Discocephalini was described, Nigrisagitta gen. n., based on morphological characteristics. It was proposed a phylogenetic hypothesis for Ischnopelta and a biogeographical analysis using Spatial Analysis of Vicariance. The presence of a dorsal groove on segments 2 and 3 of antennae and intumescences on the distal 2/3 of protibia were identified as exclusive synapomorphisms of Ischnopelta and the presence of a collar on the proximal portion of spermatheca was reported for the first time for Discocephalinae. Nigrisagitta gen. n. can be differentiated from other broadheaded discocephalines genus by the form of bucculae and scutellum, the dorsoventrally flattened pygophore, the form of segment X on male, the lack of ring sclerites and the proximal portion of spermatheca funnel shaped on female. Ischnopelta was recovered as monophyletic group in all analysis with Nigrisagitta disctichus as a sister group. In most of the analysis Ischnopelta has five clades, two of which were integrally recovered in all analysis. Most of the Ischnopelta species have total or partial distribution in ecosystems of the diagonal of open vegetation formation in South America, especially on the Cerrado and Chaco provinces. It was recovered up to 14 disjunctions between sister-pairs on nodes of the cladogram. The Andean uplift, the origin of the diagonal open vegetation formation, the marine transgressions and the orogenic events on the Brazilian east coast, in addition to climatic variations, are among the events associated to speciation in Ischnopelta
23

Garbelotto, Thereza de Almeida. "Revisão e análise cladística de Alitocoris Sailer, 1950 (Hemiptera: Pentatomidae)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2011. http://hdl.handle.net/10183/30204.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Alitocoris Sailer, 1950 possui quatro espécies válidas, descritas da América Central, sendo A. schraderi Sailer, 1950 a espécie tipo. O gênero foi reconhecido como parafilético na filogenia de Ochlerini, e o encontro de espécies não descritas das Américas Central e do Sul, supostamente pertencentes a Alitocoris, torna necessária a identificação e caracterização dos grupos monofiléticos. Para tanto foi feita, no software TNT, uma análise cladística de 40 táxons e 88 caracteres morfológicos, incluindo as espécies de Alitocoris e 16 espécies novas. Utilizou-se comparação com grupo externo, buscas heurísticas com o algoritmo TBR, retenção de 100 árvores e 1000 aleatorizações, cálculo de consenso estrito, índice de consistência (CI), de retenção (RI) e suporte de Bremer. O enraizamento dos cladogramas foi feito no grupo externo, Adoxoplatys Breddin, 1903. A análise resultou em 48 cladogramas de 264 passos, CI=39 e RI=64; e consenso com 285 passos, CI=36 e RI=59. Confirmou-se o parafiletismo de Alitocoris, com suas espécies distribuídas em quatro clados distintos. Alitocoris brunneus Sailer, 1950 formou uma politomia com sp. n. 15 e sp. n. 17, clado suportado por uma sinapomorfia exclusiva (Bremer=1) e irmão de sp. n. 5+sp. n. 10, este suportado por sete sinapomorfias sendo uma exclusiva (Bremer=2). Alitocoris schraderi é grupo irmão de sp. n. 11 com suporte de três sinapomorfias homoplásticas (Bremer=1) e A. maculosus Sailer, 1950 irmão de sp. 09, suportado por uma sinapomorfia exclusiva e uma homplástica (Bremer=1), ambos os grupos posicionados em uma politomia. Alitocoris parvus (Distant, 1880) agrupou com as demais nove espécies novas no clado apical sp. n. 07+, com suporte de três sinapomorfias homoplásticas (Bremer=1). Os resultados implicam em modificações na classificação de Alitocoris, que passa a ser composto por A. schraderi e seu grupo irmão sp. n. 11, além de A. maculosus e das espécies novas 6 e 9 que serão mantidas no gênero até que seja possível o esclarescimento de suas relações, com o acrécimo de mais espécimes. As espécies A. brunneus e A. parvus são transferidas a novos gêneros, propostos para os clados a que pertencem, respectivamente A. brunneus* e sp. 07+. O clado sp. n. 5+sp. n. 10 também comporá um novo gênero. Os novos táxons são propostos com base nas sinapomorfias que suportam cada ramo.
24

Fa?ndez, Eduardo I. "Conspectus of Aeptini St?l, 1871 (Hemiptera: Heteroptera: Pentatomidae: Pentatominae)." Diss., North Dakota State University, 2017. https://hdl.handle.net/10365/26705.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
The Pentatominae tribe Aeptini is revised. A key to the known genera is provided, together with redescription and figures. The genus Paramenestheus is revised, including a key to the species and figures to all the included taxa. Two new genera and eight new species are discovered and described. A phylogenetic analysis is included for the Aeptini, with two approaches, cladistic and maximum likelihood, both morphologically based. After these analysis it is concluded that it is a monophyletic tribe and has to be split into two subtribes: Aeptina (including Aeptus and Eribotes) and Menesthina (including Aeliosoma, Hillieria, Menestheus, Paramenestheus, Pseudaelia, New Genus 1, New Genus 2.). Diagnoses for both subtribes are included. Biogeographically it is hypothesized that the Aeptini have a Gondwanian origin which explains it current disjunct distribution in Africa and Australia. The importance of the findings on this dissertation, as well as the relationships among Aeptini and other Pentatominae groups is commented and disccused. Special reference is made to the importance of the presence of a mesosternal sulcus as a major character that may lead to a reclassification of the Pentatominae, having the Aeptini as one of the basal groups. After all the changes proposed on this dissertation the Aeptini is now comprised of two subtribes, nine genera and 30 species.
Collaborative Research: Digitization TCN: InvertNet ? An Integrative Platform for Research on Environmental Change
Species Discovery and Identification
National Science Foundation (NSF). Advancing Digitization of Biological Collections Program
Knipling thesis enhancement award. North Dakota State University. Department of Entomology
Schaefer-Post Graduate Student in Systematics. North Dakota State University. Department of Entomology
25

Endo, Jun. "Mechanism and function of synchronized hatching in Pentatomidae (Insecta: Heteroptera)." Kyoto University, 2018. http://hdl.handle.net/2433/232287.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
26

Gatti, Iara Cintra de Arruda. "Alguns aspectos comportamentais em Dichelops melacanthus (Dallas, 1851) (Heteroptera: Pentatomidae)." Universidade Estadual de Londrina. Centro de Ciências Agrárias. Programa de Pós-Graduação em Agronomia, 2006. http://www.bibliotecadigital.uel.br/document/?code=vtls000192795.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
O percevejo Dichelops melachantus, popularmente conhecido como barriga verde, tem sido reportado como uma espécie praga da cultura da soja desde a década de 70. Mudanças no cenário agrícola, mostraram que hoje esta praga é secundária na cultura da soja e as práticas culturais possibilitaram sua incidencia como uma praga principal na cultura de milho e soja. Seu controle é feito através do tratamento de sementes com inseticidas sistêmicos ou através de pulverizações. Com o intuito de buscar novas alternativas e controle, foram realizados estudos laboratoriais para observar os efeitos do cloreto de sódio, óleo de nim e óleo de alho no comportamento de Dichelops melachantus em grãos de soja, bem como a investigação sobre os compostos utilizados pelo percevejo como feromônio de alarme. Foram realizados teste de preferência alimentar com e sem chance de escolha, avaliados através de observação do número de bainhas alimentares nos grão e observação do tempo de procura, tratamento e alimentação, além da realização do teste de puf para confirmar a presença de feromõnio de alarme e para identificação dos compostos foram utilizadas cromatografia gasosa e cromatografia gasosa acoplada a detector de massas. No teste comportamental, o sal a 1% reduziu a alimentação do percevejo em relação à testemunha. Porém, não foi observado efeito fagoestimulante e nem arrestante do sal e repelente dos óleos de nim e alho em nenhuma das concentrações estudadas. Em teste de puf, os percevejos responderam aos compostos da glândula metatoráxica, evidenciando a presença do feromônio de alarme. Em análise do conteúdo da glândula metatoráxica de adultos e ninfas foram encontrados diferentes composições e também alguns compostos diferentes.
Bedbug Dichelops melachantus, popularly known as green belly, has been reported as a pest species of soybean since the 70s. Changes in agricultural scenario showed that this pest is now secondary in soybean and cultural practices allowed them incidence as a major pest in corn and soybeans. His control is done by seed treatment with systemic insecticides or by spraying. In order to seek new alternatives and control, laboratory studies were conducted to observe the effects of sodium chloride, neem oil and garlic oil in behavior Dichelops melachantus in soybeans, as well as research on the compounds used by bedbug as alarm pheromone. Feeding preference and no-choice, evaluated by observing the number of sheaths in food grain and observation of search time, handling and feeding tests were performed, in addition to carrying out the puff test to confirm the presence of alarm pheromone and identification of compounds and gas chromatography coupled with mass detector gas chromatography were used. In the behavioral test, salt 1% reduced the power of the bug on the control. However, there phagostimulant or arrestant and salt-repellent oils neem and garlic in any of the concentrations studied were found. On poof test, bedbugs responded to compounds of metatoráxica gland, showing the presence of the alarm pheromone. In analyzing the content of the gland metatoráxica adults and nymphs of different compositions and also some different compounds found.
27

Oliveira, Joel Antônio de. "Glândulas salivares de Podisus nigrispinus (Heteroptera: Pentatomidae): morfologia e enzimas." Universidade Federal de Viçosa, 2004. http://www.locus.ufv.br/handle/123456789/9946.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Submitted by Reginaldo Soares de Freitas (reginaldo.freitas@ufv.br) on 2017-03-30T12:17:24Z No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 6298113 bytes, checksum: d062e887b062b16684f43141310ca424 (MD5)
Made available in DSpace on 2017-03-30T12:17:24Z (GMT). No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 6298113 bytes, checksum: d062e887b062b16684f43141310ca424 (MD5) Previous issue date: 2004-07-30
O objetivo deste trabalho foi analisar a morfologia das glândulas salivares do predador Podisus nigrispinus (Dallas, 1851) (Heteroptera: Pentatomidae) e caracterizar a atividade bioquímico-enzimática dessas glândulas. P. nigrispinus apresenta um par de glândulas salivares principais e um de acessórias. Cada glândula principal é constituída por um lóbo anterior e um posterior sendo o anterior localizado na região do protórax. O lóbo posterior apresenta forma de saco alongado, translúcido com a porção próxima ao lóbo anterior dilatada. Entre esses lóbos existe uma forte constrição, caracterizando um hilo onde se inserem dois ductos, o excretor e o da glândula salivar acessória. As glândulas salivares principais e acessórias de P. nigrispinus são supridas por uma rede de traquéias. A ultraestrutura das glândulas salivares principais de P. nigrispinus mostrou que o epitélio do lóbo anterior está constituído por uma camada única de células achatadas com núcleo volumoso e predomínio de cromatina descondensada com porção apical apresentando microvilosidades curtas e irregulares. Mitocôndrias, retículo endoplasmático rugoso, inclusões lipídicas, figuras mielínicas e grânulos de secreção com diferentes eletrondensidades se acumulam no citoplasma. O conteúdo do lúmen das glândulas salivares de P. nigrispinus é muito eletrondenso, mas apresenta inclusões esféricas e eletrontransparentes. Na porção mediana da célula verificou-se retículo endoplasmático rugoso, elementos do complexo de Golgi, mitocôndrias e corpos densos tomados como lisossomos. A porção basal da célula apresenta invaginações da membrana plasmática basal, mitocôndrias e vacúolos eletrontransparentes. A membrana basal apresenta uma túnica formada por células musculares e elementos traqueais. O epitélio do lóbo posterior é achatado com vesículas eletrontransparentes e cisternas do retículo endoplasmático rugoso. A porção apical da célula apresenta eliminação de porções do citoplasma para o lúmen preenchido por secreção eletrondensa e homogênea, enquanto a basal apresenta invaginações da membrana plasmática basal. O núcleo é irregular com cromatina condensada. Externamente há células musculares e traqueais. A porção secretora das glândulas salivares acessórias de P. nigrispinus apresenta uma camada única de células colunares com cutícula espessa e lúmen vazio. A porção apical da célula secretora tem microvilosidades curtas e irregulares com acúmulo de grânulos eletrondensos e vacúolos. A porção basal da célula é rica em mitocôndrias, com retículo endoplasmático rugoso, vacúolos e alguns grânulos eletrondensos. O núcleo, caracteristicamente, apresenta cromatina descondensada. A célula está assentada sobre uma fina membrana basal, sem células musculares externas. O epitélio do ducto das glândulas salivares acessórias de P. nigrispinus é mais baixo que na porção secretora, com citoplasma vacuolizado. A caracterização bioquímico-enzimática do extrato de glândulas salivares de P. nigrispinus mostrou atividades das enzimas digestivas amilase, lipase e proteases. A atividade específica de amilase sobre o amido e aquela da lipase sobre o tributirato de ditiopropanol apresentaram aumento linear com o aumento da concentração do substrato. A atividade proteásica, determinada sobre a azocaseína em concentrações de 0 a 0,6 mg/mL, apresentou curva hiperbólica seguindo a cinética Michaeliana. A atividade específica tripsina-like, caracterizada com o substrato sintético L- BApNA em diferentes pH apresentou picos de atividade específica a pH 5,0 e 8,0, com maior atividade neste último. A atividade tripsina-like, a diferentes temperaturas, apresentou, picos de atividade a 25o C e 37,5o C. O efeito de inibidores, sobre a atividade esterásica, foi determinado em presença de benzamidina, um inibidor competitivo clássico de tripsina e do TLCK, inibidor irreversível desta enzima. Esses inibidores ocasionaram queda na atividade da tripsina-like com aumento da concentração dos mesmos, com redução de 65,2 e 70,9% nessa atividade, respectivamente. O gráfico de Michaelis-Mentem apresentou valor de Km 1,57 mM e Vmáx 0,166 μM.s-1. As glândulas salivares de P. nigrispinus contêm enzimas hidrolíticas, com pronunciada atividade catalítica que, possivelmente, estão envolvidas no processo de predação e fitofágico desse predador.
The objective of this investigation was to analyze the morphology of the salivary glands of the predator Podisus nigrispinus (Dallas, 1851) (Heteroptera: Pentatomidae) and to characterize biochemical-enzymatic activity of these glands. P. nigrispinus presents a pair of main salivary glands and one pair of ancillaries. Each main gland is constituted by an anterior and one posterior lobe being the anterior located in the protoraxial region. The posterior lobe exhibit the format of an oblong sac, translucid with the proximal portion of the lobe dilated. Between these lobes exists a strong constriction, characterizing a hilum where two ducts are inserted, the excretory and the one of the ancillary salivary gland. The main and ancillary salivary glands of the P. nigrispinus are supplied by a net of tracheas. The ultra structure of the main salivary glands of P. nigrispinnus shows that the epithelium of the anterior lobe is constituted by a single layer of flattened cells with a bulky nucleus and a predominance of descondensed chromatin with the apical portion presenting short and irregular microvilosides. Mitochondria, creasy endoplasmatic reticules, fatty inclusions, myelin images and secretion granules with different electron densities accumulates in the cytoplasm. The lumen content of the salivary glands of the P. nigrispinus is very electron dense, but exhibits spherical and electron transparent inclusions. In the median portion of the cell a creasy endoplasmatic reticule was detected, as well as elements of the Golgi complex, mitochondria and dense bodies considered as lisosomes. The basal portion of the cell exhibits invaginations of the basal plasmatic membrane, mitochondria and electron transparent vacuoles. The basal membrane presents a tunic formed muscular cells and tracheal elements. The epithelium of posterior lobe is flattened with electron transparent vesicles and cisterns of the creasy endoplasmatic reticule. The apical portion of the cell presents elimination of portions of the cytoplasm to the lumen filled by electron dense and homogeneous secretion, whereas the basal portion presents invaginations of the basal plasmatic membrane. The nucleus is irregular with condensed chromatin. Externally there are muscular and tracheal cells. The secretor portion of the ancillary salivary glands of the P. nigrispinus exhibits a single layer of columnar cells with thick cuticle and empty lumen. The apical portion of the secretor cell has short and irregular micromicrovilosides with accumulation of electron dense granules and vacuoles. The basal portion of the cell is rich in mitochondria, with creasy endoplasmatic reticule, vacuoles and some electron dense granules. The nucleus, characteristically, presents decondensated chromatin. The cell is settled on a thin basal membrane, with no external muscular cells. The epithelium of the ducts of the ancillary salivary glands of P. nigrispinus is lower than in the secretor portion, with vacuolated cytoplasm. The biochemical-enzymatic characterization of the extract of the salivary glands of P. nigrispinus exhibited activity of the digestive enzymes amylase, lipase and protease. The specific activity of the amylase on the starch and that of the lipase on dithiopropanol tributyrate exhibited linear increase with the concentration of the substrate. The protease activity, determined on azocaseine in concentrations from 0 to 0.6 mg/mL, exhibited a hyperbole curve following a Michaelian kinetics. The specific trypsine-like activity, characterized with the synthetic substrate L-BapNA at different pH’s exhibited peaks of specific activity at pH 5.0 and 8.0, with a higher activity with respect to the latter. The trypsine-like activity, at different temperatures, exhibited activity peaks at 25oC and 37.5 oC. The effect of inhibitors on the stereoastic activity was determined in the presence of benzamidyne, a classic competive inhibitor of trypsine and of TLCK, irreversible inhibitor of this enzyme. These inhibitors caused decrease in the activity of the trypsine-like with the increase of the concentrations of the same, with a reduction of 65.2 and 70.9 % of this activity, respectively. The Michaelis-Mentem graph exhibited a value of KM 1.57 mM and Vmax 0.166 mM.s-1. The salivary glands of P. nigrispinus contain hydrolytic enzymes, with prominent catalytic activity that, possibly, are involved in the predatory and phytophagic process of this predator.
28

Husch, Patricia Elizabeth. "CARACTERIZAÇÃO DOS DANOS OCASIONADOS POR Edessa meditabunda (F.), Chinavia impicticornis (Stal) e Piezodorus guildinii (West.) (HEMIPTERA: PENTATOMIDAE) NA CULTURA DA SOJA." UNIVERSIDADE ESTADUAL DE PONTA GROSSA, 2012. http://tede2.uepg.br/jspui/handle/prefix/2220.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Made available in DSpace on 2017-07-25T19:29:51Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Patricia Elizabeth Husch.pdf: 1923789 bytes, checksum: 66b22bd82c197d61e9ab27b9feed842a (MD5) Previous issue date: 2012-02-29
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
Experiments conducted in field cages (1.0 m x 1.0 m x 1.2 m) in Ponta Grossa, Paraná, with soybean NK 3363, during the 2010/2011 season, were designed to characterize and assess the damage caused by Edessa meditabunda, Chinavia impicticornis, and Piezodorus guildinii. The plants were infested with different population levels (0, two, and three adults/m) at different phenological phases, as follows: from the beginning of grain development up to maturation (R5.1-R9); 25% to 50% of seeds filled up to maturation (R5.3-R9); completely filled seeds up to maturation (R6-R9); physiological maturity (R7-R9). Two experiments were carried out: 1) the first with the species E. meditabunda and P. guildinii and the soybean sown on November 12, 2010 and harvested on April 8, 2011 (cycle of 147 days); 2) the second with the species C. impicticornis and P. guildinii and the soybean sown on December 16, 2010 and harvested on May 2, 2011 (cycle of 150 days). The following parameters were analyzed: leaf retention; germination; yield; damage estimate with tetrazolium, classified from 1 to 8; total number of non-viable seeds. Data underwent variance analysis and the Tukey test at 5% significance level. P. guildinii caused higher leaf retention during the longest infestation period (60 days, from R5.1 to R9), with an average retention index of 4.1 (41% to 60% of the plants with symptoms of leaf retention), whereas in the shortest period of infestation (21 days, from R7 to R9), the average retention index was 3.2. The lowest germination (66.5%) was observed in plants infested at the beginning of grain development (R5.1-R9) with three adults/m of P. guildinii, as well as in plants infested at the physiological maturity (R7-R9) with three adults/m of E. meditabunda (68.7%), a species that, in the same period of infestation, caused the highest number of non-viable seeds (18.0%). C. impicticornis infestation caused the lowest percentage of germination (76.5%) during phase R5.3 with two adults/m. The highest average percentage of seeds damaged occurred with infestations during R5.1-R9, with two and three adults/m of P. guildinii, when 22.6% to 25.0% of the seeds and 63.6% to 68.0% of the seeds were damaged in the first and second experiments, respectively, in a total of 50 seeds. E. meditabunda was responsible for the greatest damage in infestations at R7, with an average of 34.0% and 41.4% of the damaged seeds in the first and second experiments, respectively. C. impicticornis affected the highest number of seeds (approximately 54.0%) in infestations with two insects/m at R6. P. guildinii caused the severe damage (36.0% of non-viable seeds) in infestations during the longest period (R5.1-R9). No significant differences were observed between the periods of infestation with two and three insects/m. The highest reduction in viability and seed vigor was caused by infestations at R5.1 with three adults/m of P. guildinii, with only 64.0% of viable seeds and 38.7% of vigorous seeds. Yield (kg ha-1) was not significantly affected between the two periods of infestation and between different population levels.
Experimentos conduzidos em campo com gaiolas (1,0 m x 1,0 m x 1,2 m), em Ponta Grossa, Paraná, na cultura da soja, cv. NK 3363, na safra de 2010/2011, tiveram como objetivo caracterizar e avaliar os danos ocasionados pela alimentação de Edessa meditabunda, Chinavia impicticornis e Piezodorus guildinii. As plantas foram infestadas com diferentes níveis populacionais (0, dois e três adultos/m), em diferentes fases fenológicas, sendo elas: do início do desenvolvimento do grão até a maturação (R5.1-R9); 25% a 50% de granação até a maturação (R5.3-R9); semente completamente cheia até a maturação (R6-R9); maturidade fisiológica (R7-R9). Foram conduzidos dois experimentos: o primeiro, com as espécies E. meditabunda e P. guildinii e a soja semeada em 12 de novembro de 2010 e colhida em 8 de abril de 2011 (ciclo de 147 dias); o segundo, com as espécies C. impicticornis e P. guildinii e a soja semeada em 16 de dezembro de 2010 e colhida em 2 de maio de 2011 (ciclo de 150 dias). Foram analisados os seguintes parâmetros: retenção foliar; germinação; produtividade; danos estimados com análise de tetrazólio, sendo classificados de 1 a 8; número total de sementes danificadas, classificado de 6 a 8; número total de sementes inviabilizadas. Os dados foram submetidos à análise de variância e ao teste de Tukey no nível de 5% de probabilidade. P. guildinii causou maior retenção foliar no período mais longo de infestação (60 dias, de R5.1 a R9), com índice médio de 4,1 (41% a 60% das plantas com sintomas de retenção foliar), enquanto no período mais curto de infestação (21 dias, de R7 a R9), o índice médio de retenção foliar foi de 3,2. A menor germinação (66,5%) foi observada nas plantas infestadas no início do desenvolvimento dos grãos (R5.1-R9) com três adultos/m de P. guildinii, bem como nas plantas infestadas na maturidade fisiológica (R7-R9) com três adultos/m de E. meditabunda (68,7%), espécie que, neste mesmo período de infestação, causou o maior número de sementes inviáveis (18,0%). A infestação com C. impicticornis causou a menor porcentagem de germinação (76,5%) no período de R5.3 a R9, com dois adultos/m. As maiores porcentagens médias de sementes danificadas ocorreram nas infestações em R5.1-R9 com dois e três adultos/m de P. guildinii, tendo sido observados danos de 22,6% a 25,0% e de 63,6% a 68,0%, no primeiro e segundo experimentos, respectivamente, em um total de 50 sementes. E. meditabunda foi responsável pelos maiores danos nas infestações em R7, com média de 34,0% e 41,4% de sementes danificadas, no primeiro e segundo experimentos, respectivamente. C. impicticornis afetou o maior número de sementes (cerca de 54,0%) nas infestações em R6 com dois insetos/m. P. guildinii ocasionou os danos mais severos (36,0% de sementes inviabilizadas) em infestações no período mais longo (R5.1-R9). Não foram observadas diferenças significativas entre os períodos de infestação com dois e três insetos/m. A maior redução da viabilidade e do vigor das sementes foi ocasionada pelas infestações em R5.1 com três adultos/m de P. guildinii, obtendo-se apenas 64,0% de sementes viáveis e vigor de 38,7%. A produtividade (kg ha-1) não foi afetada significativamente entre os diferentes períodos de infestação e entre os diferentes níveis populacionais.
29

Koppel, Amanda Leigh. "Stink bug egg studies in southeastern Virginia: parasitoid survey, and susceptibility and chorion permeability to insecticides." Diss., Virginia Tech, 2010. http://hdl.handle.net/10919/37540.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Currently, there is little known about stink bug (Hemiptera: Pentatomidae) eggs, their natural enemies, and their susceptibility to insecticides. A survey of stink bug egg parasitoids was conducted in row crops and vegetables in eastern Virginia. Parasitization was highest in Euschistus servus (Say) with 89.7% and 49.2% of egg masses and individual eggs parasitized, respectively, followed by Acrosternum hilare (Say), with nearly half of all individual eggs parasitized. The most common parasitoid was Telenomus podisi Ashmead (Hymenoptera: Scelionidae). Laboratory egg-dip bioassays and field applications of acephate, lambda-cyhalothrin, spinosad, and thiamethoxam, were carried out to determine efficacy against nonparasitized E. servus and A. hilare eggs, and T. podisi embryos developing in E. servus eggs. Results showed that eggs of both species were susceptible to insecticides, that there was little difference among insecticides, but there was generally greater mortality in field-treated versus dipped eggs. Developing T. podisi were generally more susceptible to insecticides than stink bugs. Scanning electron microscopy was used to investigate oviposition sites as possible sites of insecticide movement into eggs. Oviposition wounds and holes made by a tungsten probe were similarly sealed by a â scabâ , so it was not clear whether these wounds allow for increased insecticide movement into parasitized eggs. Differences in chorion permeability of non-parasitized and parasitized eggs were compared by immersing them in solutions containing different 14C-ammended insecticides at field application rates for 0, 30, 120 or 240 minutes. Results showed that insecticide movement into the egg increased significantly with immersion time for both acephate and lambda-cyhalothrin, but there were no significant differences between nonparasitized and parasitized eggs. Neither immersion time nor egg status was significant for thiamethoxam. A model was constructed that predicts amount of insecticide entering the egg at any given time. An 8-week survey for the brown marmorated stink bug, Halyomorpha halys (StÃ¥l) was conducted in Beijing and five other cities in China. Incidence of egg parasitism was recorded. Results showed that H. halys utilized at least four different plants throughout the summer, and insects were found in Nanjing, Kunming, and Xiâ an. Parasitization of eggs was noted, and the parasitoids were identified as Trissolcus halyomorphae Yang (Scelionidae: Hymenoptera) by K.A. Hoelmer (USDA-ARS).
Ph. D.
30

Canevari, Glauco da Cruz. "Parâmetros biológicos do predador Podisus nigrispinus (Heteroptera: Pentatomidae) exposto ao piretróide Deltametrina no estágio ninfal." Universidade Federal de Viçosa, 2009. http://locus.ufv.br/handle/123456789/3895.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Made available in DSpace on 2015-03-26T13:30:26Z (GMT). No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 467059 bytes, checksum: 1d1a81846871a147cd18c0da3b09de6d (MD5) Previous issue date: 2009-07-20
Conselho Nacional de Desenvolvimento Científico e Tecnológico
The deltamethrin can be selective to natural enemies, and for the predator Podisus nigrispinus (Dallas) (Heteroptera: Pentatomidae) is important in controlling pests in agricultural systems and forestry. The objective was to evaluate the effect of selective insecticide deltamethrin applied manually to leaves of eucalyptus in concentrations corresponding to 50%, 100% and 200% of the recommended dose for control of defoliating caterpillars of eucalypt in development, reproduction and morphology of fat body, digestive system and reproductive and midgut of the predator in the laboratory. The duration of the fourth stage, weight of males, post-oviposition and hatching of eggs were stimulated by different concentrations of the insecticide deltamethrin, highlighting the phenomenon of hormesis. Histology of the fat body, midgut and reproductive organs of insects subjected to different concentrations of the insecticide did not show variations. The combination of chemical and biological methods may be more durable if the selectivity of insecticides is recognized and exploited.
A deltametrina pode ser seletiva a inimigos naturais, como para o predador Podisus nigrispinus (Dallas) (Heteroptera: Pentatomidae) que é importante no controle de pragas em sistemas agrícolas e florestais. O objetivo foi avaliar o efeito do inseticida seletivo deltametrina aplicado manualmente em folhas de eucalipto, em concentrações que correspondem a 50%, 100% e 200% da dose recomendada para o controle de lagartas desfolhadoras de eucalipto no desenvolvimento, reprodução e morfologia do corpo gorduroso, aparelho digestório e reprodutivos e intestino médio desse predador em laboratório. A duração do quarto estádio, o peso de machos, períodos de pós-oviposição e incubação dos ovos foram estimulados pelas diferentes concentrações do inseticida deltametrina, evidenciando o fenômeno de hormese. A histologia do corpo gorduroso, intestino médio e órgãos reprodutores dos insetos submetidos às diferentes concentrações do inseticida não apresentaram variações. A associação dos métodos químicos e biológicos pode ter maior durabilidade se a seletividade dos inseticidas for reconhecida e explorada.
31

Canassa, Vinícius Fernandes [UNESP]. "Resistência de genótipos de soja a Dichelops melacanthus (Dallas)(HEMIPTERA: PENTATOMIDAE)." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2015. http://hdl.handle.net/11449/127958.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Made available in DSpace on 2015-09-17T15:26:50Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2015-07-07. Added 1 bitstream(s) on 2015-09-17T15:45:11Z : No. of bitstreams: 1 000847013.pdf: 1282622 bytes, checksum: 5b59bc37e4a1eb768c01e240c182c08e (MD5)
A cultura da soja [Glycine max (L.) Merrill] está sujeita ao ataque de insetos-praga desde a germinação até a colheita. Na fase vegetativa, a cultura é alvo de diversas lagartas desfolhadoras e na fase reprodutiva sofre ataque do complexo de percevejos da família Pentatomidae. Esses insetos se alimentam diretamente das vagens e sementes, causando danos desde o início do desenvolvimento destes órgãos até a maturação. A espécie Dichelops melacanthus (Dallas, 1851), também conhecida como percevejo-barriga-verde, é uma praga importante para diversas culturas na região Sul do Brasil, principalmente ao norte do Estado do Paraná. Este percevejo ainda é considerado uma praga secundária para a cultura da soja, porém vem apresentando infestações crescentes nessa região. Em adição é apontado como praga-chave para a cultura do milho [Zea mays (L.)], trigo [Triticum aestivum (L.)] e outras gramíneas como aveia-preta [Avena strigosa (Schreb.)] e triticale [(Triticum secale (Wittmack)]. Considerando-se a carência de métodos de controle eficientes e menos agressivos ao ambiente, este trabalho avaliou 17 genótipos de soja, pertencentes a três grupos de maturação (precoce, semiprecoce e tardio), visando caracterizar mecanismos de resistência ao percevejo-barriga-verde. Para tanto, foram realizados ensaios de atratividade, preferência alimentar e desempenho biológico sob condições de laboratório (T= 26  2ºC, U.R.= 65  10% e fotoperíodo=14h). As vagens dos genótipos PI 171451 e D75-10169 (precoces); PI 227687, 'IAC 100', IAC 78-2318 e IAC 74-2832 (semiprecoces) foram pouco atrativas e consumidas por adultos de D. melacanthus, indicando a ocorrência de antixenose. Por sua vez, as vagens de PI 274453, PI 274454 e L 1-1-01 (tardios) sofreram menor número de puncturas, indicando a expressão do mesmo mecanismo. Todos os materiais afetaram o desempenho biológico do ...
Soybean [Glycine max (L.) Merrill] is subject to attack by insect pests from germination to harvest. In the growth vegetative phase, the crop is target of several defoliating caterpillars. Moreover, in the reproductive phase, it suffers from stink bugs complex attack (Pentatomidae family). These insects feed directly from the pods and seeds, causing damage from the early development of these bodies to maturity. The species Dichelops melacanthus (Dallas, 1851) is an important pest for several crops in southern Brazil, especially north of Paraná State. This insect is still considered a secondary pest of soybean, but increasing infestations have been observed. In addition, it is highlighted as key-pest of maize [Zea mays (L.)], wheat [Triticum aestivum (L.)] and other grasses such as oat [Avena strigosa (Schreb.)] and triticale [(Triticum secale (Wittmack)]. Considering the lack of efficient control methods, in special those less harmful to the environment, this study evaluated 17 soybean genotypes from three maturity groups (early, semi-early and late), to characterize resistance mechanisms to the green-belly stink bug. Therefore, attractiveness tests were carried out, as well as food preference and biological performance under laboratory conditions (T= 26  2ºC, R.H. = 65  10% and photoperiod=14h). Pods of genotypes PI 171451 and D 75-10169 (early); PI 227687, 'IAC 100', IAC 78-2318 and IAC 74-2832 (semiearly) were unattractive and consumed by adult of D. melacanthus, indicating the occurrence of antixenosis. In adittion, pods of PI 274453, PI 274454 and L 1-1-01 (late) showed lesser number of bites, indicating expression of the same mechanism. All materials affected the biological performance of the green-belly stink bug, characterizing the occurrence of antibiosis. However, PI 227687, 'IAC 100', PI 171451, IAC 78-2318, D 75-...
32

Dorneles, Junior Joáz [UNESP]. "Desenvolvimento de Euschistus heros (Hemiptera: Pentatomidae) em ambiente enriquecido com CO2." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2017. http://hdl.handle.net/11449/150033.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Submitted by JOÁZ DORNELES JUNIOR null (joaz.dorneles@gmail.com) on 2017-03-28T22:12:00Z No. of bitstreams: 1 Dissertação de mestrado - Joáz Dorneles Junior - 2017.pdf: 1210493 bytes, checksum: a0678b2e4f2566d9d9f8f86b1f166261 (MD5)
Approved for entry into archive by Luiz Galeffi (luizgaleffi@gmail.com) on 2017-03-30T17:11:11Z (GMT) No. of bitstreams: 1 dornelesjunior_j_me_bot.pdf: 1210493 bytes, checksum: a0678b2e4f2566d9d9f8f86b1f166261 (MD5)
Made available in DSpace on 2017-03-30T17:11:11Z (GMT). No. of bitstreams: 1 dornelesjunior_j_me_bot.pdf: 1210493 bytes, checksum: a0678b2e4f2566d9d9f8f86b1f166261 (MD5) Previous issue date: 2017-02-21
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior (CAPES)
O crescente aumento da liberação de dióxido de carbono (CO2) atmosférico, por meio de processos antrópicos, vem comprometendo a manutenção do equilíbrio dos gases atmosféricos, desencadeando alterações no planeta, tais como o aumento de temperatura global, alterações no índice pluviométrico e aumento do nível do mar, consecutivamente, nas plantas cultivadas e as previsões indicam que este processo não será revertido. As plantas cultivadas são a principal fonte alimentar do homem, e neste contexto a soja é uma das culturas mais plantada no mundo. O Brasil é o segundo maior produtor de soja no mundo e para manter a alta produtividade da soja, e evitar perdas na produção é necessário adotar o controle do percevejo Euschistus heros (Hemiptera: Pentatomidae), uma das principais pragas da cultura. Sabe-se que o CO2 estimula a produção de fotoassimilados nas plantas e consequentemente afeta as populações de insetos de importância agrícola, pelo favorecimento da herbivoria. No entanto, pesquisas visando a avaliação do impacto causado pelo aumento da concentração de CO2 nos insetos de importância econômica são escassas. Dessa forma, o objetivo do trabalho foi estudar a interferência do CO2 no desenvolvimento do percevejo E. heros. O projeto foi realizado no Laboratório de Entomologia e Fitopatologia da Embrapa Meio Ambiente em Jaguariúna/SP. O experimento foi conduzido em câmara climática do tipo Fitotron e B.O.D. Os insetos foram acondicionados em câmaras climatizadas nas concentrações de 400±100 partes por milhão (ppm) (Fitotron) e de 900±100 ppm (B.O.D.) de CO2. Os ovos dos insetos (400 ovos por tratamento) com idade de 24 horas foram colocados em gaiolas do tipo gerbox (11 x 11 x 3,5 cm) com aberturas nas tampas que foram cobertas por telas para trocas gasosas, posteriormente foram alocadas nas câmaras climáticas com 25±3 º C, 70±10 % de umidade relativa e fotoperíodo de 14 horas. O delineamento foi inteiramente casualisado, com dois tratamentos e 20 repetições e conduzido por duas gerações de insetos. Anotações diárias foram realizadas a fim de avaliar o desenvolvimento dos percevejos e os resultados foram utilizados para a construção de tabelas de vida. Os parâmetros avaliados fora período de incubação dos ovos, viabilidade da fase de ovo, duração de cada estágio ninfal, duração do período ninfal total, número de insetos deformados, mortalidade ninfal, razão sexual, período de maturidade sexual, fecundidade, mortalidade da fase adulta e peso de fêmeas e machos na fase adulta. O desenvolvimento ninfal do E. heros foi afetado negativamente com a adição de CO2. Verificou-se aumento da duração ninfal, a viabilidade dos insetos foi maior na primeira geração em relação a segunda, o peso de machos e fêmeas acasaladas foi maior e o tempo da maturidade. A produção de ovos, longevidade e a taxa de aumento da população (Ro) foram reduzidas nos insetos do tratamento com 900 ppm de CO2.
The increased release of atmospheric carbon dioxide (CO2) by anthropogenic processes is compromising the maintenance of atmospheric gases equilibrium, causing irreversible changes in the planet such as global temperature increase, rainfall and sea level rise. Cultivated plants are man's main food source, and soybean is one of the most planted crops in the world. Brazil is the second largest producer of soybeans, and to maintain the high productivity of soybeans, and to avoid losses in production, it is necessary to adopt the control of the Euschistus heros, the main pest of the crop. It is known that CO2 stimulates the production of photoassimilates in plants and consequently affect insect populations of agricultural importance, favoring herbivory. However, research aimed at assessing the impact caused by increased CO2 concentration on insects of economic importance is scarce. In this way, the objective of the work was to study the interference of CO2 in the development of the E. heros stink bug. The project was carried out at the Laboratory of Entomology and Plantpathology of Embrapa Environment in Jaguariúna / SP. The experiment was conducted in a climatic chamber type Fitotron and B.O.D. The insects were packed in CO2 air-conditioned chambers at concentrations of 400 ± 100 parts per million (ppm) and 900 ± 100 ppm of CO2. The eggs of the insects aged 24 hours were placed in gerbox cages (11 x 11 x 3.5 cm) with openings in the covers to facilitate gas exchange, later they were allocated in the climatic chambers with 25 ± 3 º C, 70 ± 10% relative humidity and photoperiod of 14 hours. The design was entirely randomized, with two treatments and 20 replicates and conducted by two generations of insects. Daily annotations were performed in order to evaluate the development of neotropical brown stink bug and the results were used for the construction of life tables. The parameters evaluated were egg incubation period, egg phase viability, duration of each nymphal stage, duration of the total nymphal period, number of deformed insects, nymphal mortality, sexual ratio, sexual maturity period, fecundity, adult mortality , female and male weight in adulthood. Data were submitted to normality tests and then by t test. The nymphal development of the neotropical brown stink bug was negatively affected by the addition of CO2. There was an increase in nymphal duration, insect viability was higher in the first generation in relation to second, the weight of males and females mating was higher and the time of maturity, but egg production, longevity and population growth rate (Ro) were reduced in treatment 900 ppm of CO2 insects.
33

Dorneles, Junior Joáz 1992. "Desenvolvimento de Euschistus heros (Hemiptera : Pentatomidae) em ambiente enriquecido com CO2 /." Botucatu, 2017. http://hdl.handle.net/11449/150033.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Orientador: Regiane Cristina Oliveira de Freitas Bueno
Coorientador: Simone de Souza Prado
Banca: Edson Luiz Lopes Baldin
Banca:Evandro Pereira Prado
Resumo: O crescente aumento da liberação de dióxido de carbono (CO2) atmosférico, por meio de processos antrópicos, vem comprometendo a manutenção do equilíbrio dos gases atmosféricos, desencadeando alterações no planeta, tais como o aumento de temperatura global, alterações no índice pluviométrico e aumento do nível do mar, consecutivamente, nas plantas cultivadas e as previsões indicam que este processo não será revertido. As plantas cultivadas são a principal fonte alimentar do homem, e neste contexto a soja é uma das culturas mais plantada no mundo. O Brasil é o segundo maior produtor de soja no mundo e para manter a alta produtividade da soja, e evitar perdas na produção é necessário adotar o controle do percevejo Euschistus heros (Hemiptera: Pentatomidae), uma das principais pragas da cultura. Sabe-se que o CO2 estimula a produção de fotoassimilados nas plantas e consequentemente afeta as populações de insetos de importância agrícola, pelo favorecimento da herbivoria. No entanto, pesquisas visando a avaliação do impacto causado pelo aumento da concentração de CO2 nos insetos de importância econômica são escassas. Dessa forma, o objetivo do trabalho foi estudar a interferência do CO2 no desenvolvimento do percevejo E. heros. O projeto foi realizado no Laboratório de Entomologia e Fitopatologia da Embrapa Meio Ambiente em Jaguariúna/SP. O experimento foi conduzido em câmara climática do tipo Fitotron e B.O.D. Os insetos foram acondicionados em câmaras climatizadas nas concentraçõ... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)
Abstract: The increased release of atmospheric carbon dioxide (CO2) by anthropogenic processes is compromising the maintenance of atmospheric gases equilibrium, causing irreversible changes in the planet such as global temperature increase, rainfall and sea level rise. Cultivated plants are man's main food source, and soybean is one of the most planted crops in the world. Brazil is the second largest producer of soybeans, and to maintain the high productivity of soybeans, and to avoid losses in production, it is necessary to adopt the control of the Euschistus heros, the main pest of the crop. It is known that CO2 stimulates the production of photoassimilates in plants and consequently affect insect populations of agricultural importance, favoring herbivory. However, research aimed at assessing the impact caused by increased CO2 concentration on insects of economic importance is scarce. In this way, the objective of the work was to study the interference of CO2 in the development of the E. heros stink bug. The project was carried out at the Laboratory of Entomology and Plantpathology of Embrapa Environment in Jaguariúna / SP. The experiment was conducted in a climatic chamber type Fitotron and B.O.D. The insects were packed in CO2 air-conditioned chambers at concentrations of 400 ± 100 parts per million (ppm) and 900 ± 100 ppm of CO2. The eggs of the insects aged 24 hours were placed in gerbox cages (11 x 11 x 3.5 cm) with openings in the covers to facilitate gas exchange, later they w... (Complete abstract click electronic access below)
Mestre
34

Santos, Regis Sivori Silva dos. "Aspectos bioecológicos de Oebalus poecilus (Dallas) (Hemiptera: Pentatomidae) durante a hibernação." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2003. http://hdl.handle.net/10183/72655.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Oebalus poecilus é apontado como importante praga na cultura do arroz irrigado. No Rio Grande do Sul, este inseto adota a estratégia de hibernação, passando os meses mais frios do ano em refúgios como o folhedo de bambu. Este trabalho objetivou elucidar aspectos relativos a esta estratégia de vida. O estudo foi realizado em um bambuzal com cerca de 260m de comprimento, situado em área orizícola, no município de Eldorado do Sul (30° 02'S e 51°23'W), RS. Deste agrupamento de bambu tomou-se como área experimental, 140m2 dispostos no sentido leste-oeste. Nesta área, a partir de junho/2000 e durante dois anos foram realizadas amostragens, em intervalos semanais ou quinzenais, sendo que em cada ocasião, retirava-se, aleatoriamente, 56 unidades de amostra com 300cm3 de folhedo. Em laboratório, os percevejos foram extraídos manualmente, separados e contados. Uma parte dos insetos vivos foram mortos em vapores de acetato de etila e dissecados em álcool 70%, para averiguar o estado fenológico dos órgãos internos de reprodução como indicadores do estado de diapausa. Constatou-se que: a) a entrada no refúgio de hibernação se inicia na primeira semana de março, completandose no início de maio; b) o abandono se inicia em meados de outubro prolongando-se até a última semana de dezembro; c) os percevejos distribuem-se com padrão espacial agregado no sítio; d) todos os indivíduos permanecem com os órgãos internos imaturos e com grande quantidade de corpos gordurosos na cavidade abdominal ao longo da hibernação, característico de diapausa; e) há um crescimento progressivo no tamanho dos testículos ainda dentro do sítio de hibernação, o que não foi verificado para os ovários; f) a proporção de insetos amostrados que apresentava o fungo Beauveria bassiana variou entre cinco e 12%; g) o fungo, em laboratório, mostrou-se patogênico a adultos não-hibernantes de O. poecilus, porém não registrou-se indivíduos mortos quando o mesmo foi aplicado no refúgio de hibernação.
Oebalus poecilus is pointed as an important pest in the irrigated rice culture. In Rio Grande do Sul, this insect adopts the hibernation strategy, spending the coldest months of the year in refoges like the bamboo litter. This paper aimed at clarifying aspects related to this life strategy. This study was conducted in a bamboo growth around 260 m long, located in a rice growing area, in Eldorado do Sul municipality(30° 02'S e 51°23'W), RS. From this bamboo growth a 140 m2 experimental area was taken, set in the east-west direction. In this area, during two years from June 2000 on, samplings were made at every weeekly or fortnightly intervai, and at each time, 56 sample units with 300cm3 of foliage litter were taken randomly. In the laboratory, the bugs were extracted manually, separated and counted. A part of the alive insects were killed in ethyl acetate vapor and dissected in 70% alcohol, to investigate the phenological state of the reproductive internai organs as indicators of the diapause state. The following points were verified: a) the arrival at the hibernation refuge begins in the first week of March, finishing in the beginning of May; b) the departure begins in the middle of October extending to the last week of December; c) the bugs are distributed in an aggregate spatial panem in the site; d) ali the individuais remain with their internai organs immature and with a great amount of fat bodies in the abdominal cavity along hibernation, a diapause characteristic state; e) during the diapause there is a progressive growth in the size of testicles still inside the hibernation site, what was not verified for the ovaries; f) the proportion of sampled insects presenting Beauveria bassiana range between five and 12%; g) in laboratory, the fungus revealed to be pathogenic to O. poecilus non-hibernating adults, however, when applied in the hibernation refuge, it did not provoke mortality.
35

Barros, Lurdiana Dayse de. "Filogenia e revisão de Agroecus DALLAS, 1851 (HETEROPTERA: PENTATOMIDAE: PENTATOMINAE: CARPOCORINI)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2016. http://hdl.handle.net/10183/143889.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Agroecus compreende seis espécies, de distribuição Neotropical e hábito alimentar fitófago, sendo A. griseus Dallas, 1851 de importância econômica em cultivo de milho. Neste trabalho a monofilia do gênero foi testada sob o método de parcimônia usando caracteres discretos e caracteres contínuos e dois métodos de pesagem, pesagem igual e pesagem implícita. O gênero é monofilético em todas as quatro análises, com uma árvore encontrada. A revisão do gênero com descrição de genitálias de macho e fêmea baseada em caracteres morfológicos é feita. O macho de A. lizerianus, até então desconhecido, é descrito. A genitália interna de fêmea é descrita para todas as espécies conhecidas. Novas localidades são adicionadas ao conhecimento da distribuição de A. griseus, A. scabricornis, A. brevicornis e A. lizerianus. Ilustrações comparativas de genitália externa e interna das espécies e uma chave dicotômica para a identificação das espécies são fornecidas.
Agroecus comprises six species, has Neotropical distribution and phytophagous feeding habit, of which A. griseus is economically important for corn crops. In this work the monophyly of the genus was tested using parsimony based on discrete characters and continuous characters equal weighing and implicit weighing methods were used. Agroecus was recovered monophyletic in all the four analysis, with only one resulting tree. A review of the genus with emphasis on the male and female genitalia based in morphological characters was provided. The unknown male of A. lizerianus was described. The internal genitalia of the female was described for all the known species. New localities are added to the distribution of A. griseus, A. scabricornis, A. brevicornis e A. lizerianus. Comparative illustrations of the external and internal genitalia of the species and a dichotomous key to identify them were provided.
36

Silva, Junior Fernando Cesar. "Aspectos estruturais e ultraestruturais das espermátides de percevejos fitófagos (Heteroptera : Pentatomidae) /." São José do Rio Preto, 2020. http://hdl.handle.net/11449/192730.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Orientador: Mary Massumi Itoyama
Resumo: Dentro da subordem Heteroptera algumas espécies pertencentes a família Pentatomidae apresentam espermátides polimórficas em seus lobos testiculares que são oriundas de dois fenômenos: a polimegalia e o lobo harlequin. Para a investigação dessas espermátides polimórficas e de seu desenvolvimento comparadas às espermátides não polimórficas, foram coletadas em São José do Rio Preto as espécies Antiteuchus tripterus, Edessa meditabunda, Loxa deducta e Proxys albopunctulatus (Pentatomidae, Heteroptera). Os machos tiveram seus testículos extraídos, fixados e incluídos em parafina ou resina. O material incluído em parafina foi cortado e corado com hematoxilina/eosina (HE) e analisados em microscopia de luz, outros testículos, destas quatro espécies, foram incluídos em resina e analisados em microscópio eletrônico de transmissão (MET). Os testículos A. tripterus são alongados e divididos em 6 lobos, sendo 1 a 3 sem alterações, 4 e 6 com polimegalia e o 5 o lobo harlequin. Foi possível observar, também, que os lobos 4 e 6 possuem espermátides grandes enquanto o 5 apresenta espermátides pequenas. Em MET foi possível observar em todos os lobos a formação da cauda da espermátide onde ocorre a formação dos derivados mitocondriais e a posterior formação do axonema entre os derivados. Além disso, foi detectada a presença de três tipos de espermatozoides no ducto eferente, sendo estes oriundos dos diferentes lobos. Há o espermatozoide maior com morfologia alongada com pequenas protuberâncias... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)
Abstract: Within the suborder Heteroptera, some species belonging to the Pentatomidae family show alterations in some of their testicular lobes, where we can show the polymegaly and the harlequin lobe. For the investigation of these polymorphic cells and their development compared to non-polymorphic cells, the species Antiteuchus tripterus, Edessa meditabunda, Loxa deducta and Proxys albopunctulatus (Pentatomidae, Heteroptera) were collected in São José do Rio Preto. The males had their testicles extracted, fixed and included in paraffin or resin. The material included in paraffin was cut and stained with hematoxylin / eosin (HE) and analyzed under light microscopy, other testicles, of these four species, were included in resin and analyzed using a transmission electron microscope (TEM). The testicles A. tripterus are elongated and divided into 6 lobes, 1 to 3 without changes, 4 and 6 with polymegaly and the 5 the harlequin lobe. It was also possible to observe that lobes 4 and 6 have large cells while 5 has small cells. In TEM, it was possible to observe the formation of the sperm tail in all lobes where the formation of the mitochondrial complex occurs, which divides into two mitochondrial derivatives and the subsequent formation of the axoneme between the derivatives. In addition, the presence of three types of sperm in the efferent duct was detected, these coming from different lobes. There is the larger sperm with elongated morphology with small protuberances at its ends; the inte... (Complete abstract click electronic access below)
Doutor
37

Canassa, Vinícius Fernandes 1988. "Resistência de genótipos de soja a Dichelops melacanthus (Dallas)(HEMIPTERA: PENTATOMIDAE) /." Botucatu, 2015. http://hdl.handle.net/11449/127958.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Orientador: Edson Luiz Lopes Baldin
Banca: Carlos Gilberto Raetano
Banca: André Lourenção
Resumo: A cultura da soja [Glycine max (L.) Merrill] está sujeita ao ataque de insetos-praga desde a germinação até a colheita. Na fase vegetativa, a cultura é alvo de diversas lagartas desfolhadoras e na fase reprodutiva sofre ataque do complexo de percevejos da família Pentatomidae. Esses insetos se alimentam diretamente das vagens e sementes, causando danos desde o início do desenvolvimento destes órgãos até a maturação. A espécie Dichelops melacanthus (Dallas, 1851), também conhecida como percevejo-barriga-verde, é uma praga importante para diversas culturas na região Sul do Brasil, principalmente ao norte do Estado do Paraná. Este percevejo ainda é considerado uma praga secundária para a cultura da soja, porém vem apresentando infestações crescentes nessa região. Em adição é apontado como praga-chave para a cultura do milho [Zea mays (L.)], trigo [Triticum aestivum (L.)] e outras gramíneas como aveia-preta [Avena strigosa (Schreb.)] e triticale [(Triticum secale (Wittmack)]. Considerando-se a carência de métodos de controle eficientes e menos agressivos ao ambiente, este trabalho avaliou 17 genótipos de soja, pertencentes a três grupos de maturação (precoce, semiprecoce e tardio), visando caracterizar mecanismos de resistência ao percevejo-barriga-verde. Para tanto, foram realizados ensaios de atratividade, preferência alimentar e desempenho biológico sob condições de laboratório (T= 26  2ºC, U.R.= 65  10% e fotoperíodo=14h). As vagens dos genótipos PI 171451 e D75-10169 (precoces); PI 227687, 'IAC 100', IAC 78-2318 e IAC 74-2832 (semiprecoces) foram pouco atrativas e consumidas por adultos de D. melacanthus, indicando a ocorrência de antixenose. Por sua vez, as vagens de PI 274453, PI 274454 e L 1-1-01 (tardios) sofreram menor número de puncturas, indicando a expressão do mesmo mecanismo. Todos os materiais afetaram o desempenho biológico do ...
Abstract: Soybean [Glycine max (L.) Merrill] is subject to attack by insect pests from germination to harvest. In the growth vegetative phase, the crop is target of several defoliating caterpillars. Moreover, in the reproductive phase, it suffers from stink bugs complex attack (Pentatomidae family). These insects feed directly from the pods and seeds, causing damage from the early development of these bodies to maturity. The species Dichelops melacanthus (Dallas, 1851) is an important pest for several crops in southern Brazil, especially north of Paraná State. This insect is still considered a secondary pest of soybean, but increasing infestations have been observed. In addition, it is highlighted as key-pest of maize [Zea mays (L.)], wheat [Triticum aestivum (L.)] and other grasses such as oat [Avena strigosa (Schreb.)] and triticale [(Triticum secale (Wittmack)]. Considering the lack of efficient control methods, in special those less harmful to the environment, this study evaluated 17 soybean genotypes from three maturity groups (early, semi-early and late), to characterize resistance mechanisms to the green-belly stink bug. Therefore, attractiveness tests were carried out, as well as food preference and biological performance under laboratory conditions (T= 26  2ºC, R.H. = 65  10% and photoperiod=14h). Pods of genotypes PI 171451 and D 75-10169 (early); PI 227687, 'IAC 100', IAC 78-2318 and IAC 74-2832 (semiearly) were unattractive and consumed by adult of D. melacanthus, indicating the occurrence of antixenosis. In adittion, pods of PI 274453, PI 274454 and L 1-1-01 (late) showed lesser number of bites, indicating expression of the same mechanism. All materials affected the biological performance of the green-belly stink bug, characterizing the occurrence of antibiosis. However, PI 227687, 'IAC 100', PI 171451, IAC 78-2318, D 75-...
Mestre
38

Athey, Kacie J. "Exploring Predator-Prey Interactions in Agroecosystems through Molecular Gut-Content Analysis." UKnowledge, 2017. http://uknowledge.uky.edu/entomology_etds/35.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Generalist predators can contribute to vital ecosystem services by potentially inducing trophic cascades as natural enemies of pests in agroecosystems. As the human population of the world gets larger, we need to produce more food on ever-smaller swaths of available land relying on ecosystem services, in the form of pest control, that may contribute to agricultural sustainability. Teasing apart the exact trophic linkages between predators and prey is a vital first step and essential to uncovering which predators are inducing trophic cascades and should be enhanced through conservation biological control. Combined with ecological experimentation, the main tool used throughout my research to identify trophic linkages is molecular gut-content analysis. I began by investigating mass sampling techniques and found they do not cause contamination in gut-content analysis and may be a simple method for collecting large numbers of cryptic predators for use in determining trophic linkages. Additionally, my research uncovered trophic interactions between stink bugs and generalist predators at multiple scales. Overall, I successfully designed molecular methods to investigate relationships between agricultural pests and generalist predators. A multi-year field study uncovered low predation on stink bug pests in contrast to previous research suggesting that generalist predators were contributing highly to biological control. This research highlights the need for replicated studies before making broad conservation biological control decisions. Although generalist predators were not consuming stink bugs in large numbers, my field cage study showed evidence of superfluous killing by spiders on adult stink bugs, highlighting the need to combine ecological studies with molecular methods to understand consumptive and non-consumptive effects on prey items. Gut-content analysis showed no evidence of consumption, but the field cage study allowed me to uncover the complicated relationships between spiders and stink bugs. In addition, I showed an invasive species can be detected in new areas through molecular gut-content analysis of predators before other sampling methods.
39

Borges, M. "Chemical communication in the green stink bug, Nezara viridula (L.) (Hemiptera : Pentatomidae)." Thesis, University of Southampton, 1987. http://ethos.bl.uk/OrderDetails.do?uin=uk.bl.ethos.378024.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
40

Fernandes, Adrienne de Paiva. "Estudo ultraestrutural e citoquimico da espermiogenese de percevejos da familia pentatomidae (Hemiptera)." [s.n.], 1999. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/318002.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Orientador: Sonia Nair Bao
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Biologia
Made available in DSpace on 2018-07-24T20:35:40Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Fernandes_AdriennedePaiva_M.pdf: 6560480 bytes, checksum: cb5545c7c98c2ac29b30cb2ab3aa4c47 (MD5) Previous issue date: 1999
Resumo: Percevejos fitófagos (Hemiptera, Pentatomidae) são as principais pragas de colheitas economicamente importantes ao redor do mundo. Entre os pentatomídeos pragas de leguminosas, o percevejo verde Nezara viridula talvez seja o mais importante, bem como as espécies do gênero Acrosternum. Portanto, a caracterização estrutural e ultraestrutural do espermatozóide destes insetos poderá ser importante futuramente para programar e direcionar o controle bioquímico destas pragas, bem como para a manipulação genética de populações através de machos estéreis e semi-estéreis. A espermiogênese assim como o espermatozóide de Acrosternum aseadum e Nezara viridula são muito semelhantes e portanto, foram descritos conjuntamente. A espermiogênese envolve a elongação nuclear, a condensação da cromatina, a formação do acrosoma, e o desenvolvimento flagelar, com a formação do axonema bem como dos derivados mitocondriais. Durante as fases iniciais da espermátide, o núcleo se parece com o núcleo de uma célula somática. O citoplasma circundante apresenta um complexo de Golgi bem desenvolvido, o qual é impregnado por tetróxido de ósmio - iodeto de potássio no "cis Golgi network", em cisternas cis e em várias vesículas do "trans Golgi network". O produto de reação de atividade fosfatase ácida e glicose-6-fosfatase é observado principalmente na porção "1rans network" do complexo de Golgi. O complexo de Golgi contribui para a formação do acrosoma. Primeiro um grânulo pró-acrosomal é formado pela fusão de vesículas oriundas do Golgi. Este grânulo se ancora no núcleo e sofre diferenciação simultaneamente com o núcleo e o flagelo. O núcleo sofre uma condensação gradual da cromatina com um aumento em sua ele1rondensidade. Durante a sua compactação a cromatina apresenta um aspecto fibrilar, o qual evolui para um arranjo paracristalino e então se toma muito compactada e ele1ron densa. Em espermátides jovens pode ser visto o adjunto do centriolo localizado posteriormente ao núcleo, na região de implantação do flagelo. Próximo ao adjunto do centriolo observamos um bastão ele1ron denso, o qual apresenta marcação positiva com anticorpos para as tubulinas a, J3 e total, e cuja a marcação desaparece nos estádios finais da espermiogênese, sugerindo uma função como cen1ro organizador de microtúbulos. O axonema da espermátide contém uma variedade de elementos tubulares que persistem no espermatozóide. O axonema apresenta o padrão de 9+9+2 microtúbulos que mos1ram produtos de reação de atividade fosfatase ácida, glicose 6-fosfatase e tiamino pirofosfatase. Dois derivados mitocondriais, contendo duas es1ruturas paracristalinas flanqueiam o axonema. Esses derivados mitocondriais são conectados ao axonema por pontes, que juntamente com as estruturas paracristalinas são características sinapomórficas dos espermatozóides dos Heteroptera. Nas fases iniciais da espermiogênese pode ser observado o produto de reação da atividade enzimática para glicose-6-fosfatase no nebenkem e para cito cromo C oxidase nas cristas dos derivados mitocondriais. Nos estádios finais de diferenciação algum produto de reação da atividade enzimática para tiamino pirofosfatase é observado nas estruturas paracristalinas. Assim, podemos observar que durante a espermiogênese de Acrosternum aseadum e Nezara viridula as espermátides sofrem modificações morfofuncionais que têm a participação do sistema complexo de Golgi-retículo endoplasmático, bem como de várias fosfatases e oxidases
Abstract: Phytophagous stink bugs (Hemiptera, Pentatomidae) are the main pests of economicaly important crops throughout the world. Among the several pentatomid pests of legume crops, the southem green stink bug Nezara viridula is perhaps the most imp0l1ant ones as well as the specie A. aseadum of the genus Acrosternul11. Thus, the structural and ultrastructural characterization of these insects spenl1atozoa will be velY imp0l1ant to programmes directed towards the biochemical control of insect pests and genetic manipulation of populations through sterile and semi-sterile males. The spelmiogenesis as well as the spennatozoon of Acroslernul11 aseadul11 and Nezara viridula were found to be very similar and were described together. The spenniogenesis involves nuclear elongation, chromatin condensation, acrosomal fOlmation, and flagellar development, along with fonnation of the axoneme as well as mitochondrial derivatives. During the early spennatid phase, the nucleus resembles that of a somatic cell. The sUITounding cytoplasm contained a well developed Golgi complex which was impregnated with tetroxide osmium potassium iodide on the cis Golgi network, cis cistemae and in several vesicles of the trans Golgi network. The acid phosphatase and glucose-6-phosphatase reaction products were observed mainly in the trans-most pOl1ion of the Golgi complexo The Golgi complex contributes to the formation of the acrosome. Initially, a proacrosomal granule is formed; it is attached to the nucleus and undergoes differentiation simultaneously with the nucleus and the flagellum. The nucleus undergoes a gradual chromatin condensation with an increase in its electron density. During its condensation the chromatin presents a fibrillar aspect which turns into a paracristalline arrangement and then becomes very compact and electron dense. In ear1y spennatids the centriolar adjunct could be seen located posterior to the nucleus in the region of flagellum implantation. Near the centriolar adjunct we observed an electron dense rod that presents positive labelling to antibodies against a, J3 and total tubulin, and this labelling disappears in the final stages of spermiogenesis, suggesting that this structure could be a microtubule organizing center. The spennatid axoneme contained a variety of tubular elements that persists in the spennatozoon. The axoneme has a 9+9+2 microtubular pattern that is reactive to acid phosphatase, glucose-6-phosphatase and thiamine pyrophosphatase. Two mitochondrial derivatives, containing two paraclystalline structures, flanked the axoneme. These mitochondrial derivatives are connected to the axoneme by bridges that together with the paracrystalline structures are synapomorphic characteristics of Heteropteran spermatozoa. ln the early phase of spenniogenesis the glucose-6 phosphatase reaction product was found on the N ebenkem; and cytocht.ome-C oxidase reaction product occurs on the cristae of the mitochondrial derivatives. Ln the final stages of differentiation some reaction product for thiamine was observed on the paracrystalline structures. In conclusion, it is clear that during spermiogenesis of AcroslernU111 aseadum and Nezara viridula, the spermatids undergo morphofunctional modification involving participation of the Golgi complex-endoplasmic reticulum system, as well as of several phosphatases and oxidases
Mestrado
Mestre em Biologia Celular
41

SILVA, Valéria Juliete da. "Análise cladística e revisão do subgênero nominal de Edessa (Heteroptera: Pentatomidae: Edessinae)." Universidade Federal do Pará, 2017. http://repositorio.ufpa.br/jspui/handle/2011/8317.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Submitted by Irvana Coutinho (irvana@ufpa.br) on 2017-05-08T18:13:27Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Tese_AnaliseCladisticaRevisao.pdf: 11142202 bytes, checksum: fc19c23e1d32abbbfe68bddab4f527af (MD5)
Approved for entry into archive by Irvana Coutinho (irvana@ufpa.br) on 2017-05-08T18:16:11Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Tese_AnaliseCladisticaRevisao.pdf: 11142202 bytes, checksum: fc19c23e1d32abbbfe68bddab4f527af (MD5)
Made available in DSpace on 2017-05-08T18:16:11Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Tese_AnaliseCladisticaRevisao.pdf: 11142202 bytes, checksum: fc19c23e1d32abbbfe68bddab4f527af (MD5) Previous issue date: 2017-01-23
CAPES - Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
Pentatomidae é a quarta família mais numerosa e diversa da subordem Heteroptera. Dentre as nove subfamílias que compõem Pentatomidae, Edessinae é uma das maiores, com mais de 300 espécies descritas. Edessinae, subfamília Neotropical, é composta por nove gêneros: Edessa Fabricius, 1803, Brachystethus Laporte, 1832, Ascra Say, 1832, Peromatus Amyot & Serville, 1843, Olbia Stål, 1862, Pantochlora Stål, 1870, Doesburgedessa Fernandes, 2010, Paraedessa Silva & Fernandes, 2013 e Grammedessa Correia & Fernandes, 2016, gêneros com diagnoses bem definidas com exceção de Edessa, o qual é considerado como um depósito de espécies para a subfamília. Edessa concentra a grande maioria dos problemas taxonômicos e nomenclaturais de Edessinae, pois historicamente existe uma grande confusão entre os limites do gênero e da própria subfamília. Como forma de resolver o problema foi proposta a revisão de Edessa a partir de grupos de espécies e revisão dos subgêneros. Edessa é formado por cinco subgêneros: Aceratodes Amyot & Serville, 1843, Dorypleura Amyot & Serville, 1843, Pygoda Amyot & Serville, 1843, Hypoxys Amyot & Serville, 1843 e o subgênero nominal. Entre os subgêneros apenas o nominal não foi revisado. Como Edessa (Edessa) é um táxon “vazio”, composto apenas pela espécie-tipo do gênero, foi utilizada a caracterização dos grupos de espécies delimitados por Stål (1872) como ponto de partida para a delimitação deste subgênero. Durante a fase de levantamento bibliográfico foi encontrado um erro na tipificação do gênero Edessa, então aqui alteramos a espécie-tipo de E. cervus (Fabricius, 1787) para E. antilope (Fabricius, 1798). Como forma de reconhecer e delimitar o subgênero Edessa e criar hipóteses de relacionamento entre as espécies estudadas foi realizada uma análise cladística. Nesta análise foram incluídas as espécies consideradas por Stål (loc. cit.) como parte do grupo de espécies Edessa, bem como espécies que possuem as características citadas por Stål como diagnósticas para este grupo. A matriz de dados é composta por 111 caracteres morfológicos e 85 táxons, sendo 13 pertencentes ao grupo externo e 72 ao grupo interno. Na análise foram realizados dois esquemas de ponderação: com pesagem igual e implícita dos caracteres com o K variando de 3–12, e dois tipos de busca: tradicional e de novas tecnologias. O cladograma obtido com K=8 e busca tradicional apresenta 763 passos, IC: 19 e IR: 60. Com base no cladograma reconhecemos o subgênero Edessa composto por 10 espécies já conhecidas para a ciência: E. antilope, E. cervus, E. taurina Stål, 1862, E. ibex Breddin, 1903, E. arabs (Linnaues, 1758), E. cylindricornis Stål, 1872, E. rondoniensis Fernandes & van Doesburg, 2000, E. burmeisteri Fernandes & van Doesburg, 2000, E. cerastes Breddin, 1905 e E. elaphus Breddin, 1905, e seis espécies novas morfotipadas como: E. sp. nov. “near flavinernis”, E. sp. nov. “close flavinernis”, E. sp. nov. “near 112”, E. sp. nov. “close 112”, E. sp. nov. “40” e E. sp. nov. “131”. O subgênero Edessa é diagnosticado pela coloração predominantemente verde na superfície dorsal; ângulo umeral no mínimo duas vezes mais longo que largo, ápice do ângulo umeral preto curvado posteriormente, podendo ser inteiro ou bífido; embólio de coloração contrastante ao cório, cório com pelo menos uma veia amarela; bordo dorsal do pigóforo estreito e contínuo com a base do ângulo posterolateral. Além da delimitação do subgênero a análise cladística mostrou a monofilia de Edessinae e a polifilia de Edessa em sua atual composição. A mudança do status taxonômico para gênero de Aceratodes, Dorypleura, Pygoda e Hypoxys é corroborada. Peromatus apareceu como um ramo interno na análise, resultado que reforça a necessidade de uma revisão do gênero. Além do reconhecimento do subgênero Edessa, foram reconhecidos e descritos 13 novos grupos de espécies para Edessa. Foram redescritas espécies já conhecidas para a Ciência e descritas espécies novas para o gênero. Problemas nomenclaturais foram identificados e resolvidos, com 11 sinonímias propostas e uma revalidação de taxon anteriormente em sinonímia, lectótipos foram designados e uma chave de identificação para as espécies é apresentada.
Pentatomidae is the fourth numerous and diverse family of Heteroptera. From Pentatomidae, Edessinae has more than 300 described species. Edessinae is a Neotropical subfamily with nine genera: Edessa Fabricius, 1803, Brachystethus Laporte, 1832, Ascra Say, 1832, Peromatus Amyot & Serville, 1843, Olbia Stål, 1862, Pantochlora Stål, 1870, Doesburgedessa Fernandes, 2010, Paraedessa Silva & Fernandes, 2013 and Grammedessa Correia & Fernandes, 2016, genera with well-defined diagnoses except Edessa which is considered a deposit of species to the subfamily. Edessa has the greatest taxonomical and nomenclatural problems of Edessinae, because it historically has a great confusion with the limits of the genus and subfamily. To solve the problem was proposed the review of Edessa from groups of species and subgenera. Edessa is composed by five subgenera: Aceratodes Amyot & Serville, 1843, Dorypleura Amyot & Serville, 1843, Pygoda Amyot & Serville, 1843, Hypoxys Amyot & Serville, 1843and the nominal subgenus. Among subgenera only the nominal was not reviewed. As Edessa (Edessa) is an “empty taxa”, composed only by the type specie, it were used the characters of the groups of species by Stål (1872) as start point to the delimitation of this subgenus. During the bibliography research was found a mistake in the typification of Edessa, so here the type specie was changed from E. cervus (Fabricius, 1787) to E. antilope (Fabricius, 1798). To recognize and limit Edessa and to create relationship hypothesis among the species was realized a cladistics analysis. It were included the species considered by Stål (loc. cit.) as part of the Edessa group of species, as well as species that possess the characters mentioned by Stål as diagnosis to this group. The data matrix is composed for 111 morphological characters and 85 taxa, 13 of outgroup and 72 of ingroup. For the analysis were realized two weighting schemes: equal and implicit weight of characters with K varying from 3–12, and two types of search: traditional and new technologies. The cladogram with K=8 and traditional search have 763 steps, IC: 19 and IR: 60. Based on this cladogram the subgenus Edessa is composed by 10 species known for the science: E. antilope, E. cervus, E. taurina Stål, 1862, E. ibex Breddin, 1903, E. arabs (Linnaues, 1758), E. cylindricornis Stål, 1872, E. rondoniensis Fernandes & van Doesburg, 2000, E. burmeisteri Fernandes & van Doesburg, 2000, E. cerastes Breddin, 1905 and E. elaphus Breddin, 1905, and six new morphotypes: E. sp. nov. “near flavinernis”, E. sp. nov. “close flavinernis”, E. sp. nov. “near 112”, E. sp. nov. “close 112”, E. sp. nov. “40” and E. sp. nov. “131”. The subgenus Edessa is diagnosed by the mainly green color on dorsal surface; humeral angles at least twice longer than large, black apex of humeral angle posteriorly curved, whole or bifid; embolium contrasting in color to the corium; corium with at least one yellow vein; dorsal rim of pygophore narrow and continuous with the base of posterolateral angles. Also the cladistics analysis suggests the monophyly of Edessinae and polyphyly of Edessa in its current composition. Changes in taxonomical status to genera of Aceratodes, Dorypleura, Pygoda and Hypoxys are corroborated. Peromatus appears with an internal branch in the analysis; it reinforces the necessity to review the genus. Also were recognized and described 13 new group of species to Edessa. Were redescribed species known to the science and described new species to the genus. Nomenclatural problems have been identified, with 11 synonyms proposed and a revalidation of taxon previously in synonymy; lectotypes were designated and a key of identification of species is given.
42

Simões, Felipe Lorenz. "Análise cladística e revisão de Ochlerus Spínola, 1837 (Hemiptera, Pentatomidae, Discocephalinae, Ochlerini)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2014. http://hdl.handle.net/10183/129468.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Ochlerus Spinola, 1837 possui 15 espécies válidas, distribuídas da América Central ao norte da América do Sul. Sua monofilia foi questionada recentemente, o que só somou ao já complicado histórico do gênero, pois desde 1910 não há trabalhos taxonômicos e/ou filogenéticos sobre o grupo. A redescoberta dos espécimes-tipo da maioria das espécies de Ochlerus, permitiu a revalidação de duas espécies antes sinonimizadas e a identificação de inúmeros espécimes até então identificados apenas pelo gênero. Esta ampliação no material reconhecido para Ochlerus permitiu a realização de uma análise cladística com 43 táxons e 87 caracteres. As análises foram conduzidas através de comparação com grupo externo, buscas heurísticas com o algoritmo TBR, cálculo de consenso estrito, e índices de consistência e de retenção, feitas sob pesagens iguais e pesagem ímplicita. Como resultado, foi corroborada a hipótese de polifilia de Ochlerus, resultando na descrição de dois novos gêneros, uma sinonimia, uma espécie retirada de sinonimia com revalidação de um gênero, e na descrição de sete novas espécies de Ochlerus.
43

Victor, Vinícius Suárez. "Resposta de genótipos de soja ao ataque de Euschistus heros (Hemiptera : Pentatomidae) /." Botucatu, 2020. http://hdl.handle.net/11449/192579.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Orientador: Edson Luiz Lopes Baldin
Resumo: A soja, [Glycine max (L.) (Merrill)] é um dos principais grãos produzidos mundialmente, com o Brasil apresentando grande destaque em produtividade e exportação. Diversos fatores podem comprometer a produção desta leguminosa, no qual o ataque de insetos fitófagos possui grande relevância. Dentre os insetos-praga para a cultura da soja, Euschistus heros (Fabricius) possui grande importância pela alta incidência no campo e elevado danos ocasionados. Como alternativa à baixa eficiência dos métodos de controle e aplicações indevidas de defensivos químicos, este trabalho procurou avaliar a tolerância de quatro genótipos de soja frente ao ataque de E. heros (3 percevejos/planta) em diferentes fases fenológicas (R3, R5, R7, R3 até o final do ciclo e controle) a campo em duas safras, e respostas enzimáticas, analisadas em laboratório, após o ataque de E. heros em casa de vegetação durante a fase fenológica R5 por diferentes períodos de infestação (7, 14, 21 dias). Para isto, foi avaliado a campo a produtividade, peso de 100 grãos, número de vagens/ 10 plantas, número de grãos/10 plantas, retenção foliar e nível de danos ocasionados. Em casa de vegetação avaliou-se produtividade da linha central, número de vagens e número de grãos. Posteriormente, em análises químicas realizadas em laboratório, foram avaliadas as atividades das enzimas peroxidase, polifenol oxidase, catalase, superóxido dismutase e proteínas totais solúveis. Os genótipos ‘Conquista’ infestado em R3, ‘IAC 100’ infestado... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo)
Mestre
44

Agüero, Marcos Arturo Ferreira. "Inseticidas desreguladores de crescimento sobre Euschistus heros e Nezara viridula (Hemiptera: Pentatomidae)." Universidade Estadual de Londrina. Centro de Ciências Agrárias. Programa de Pós-Graduação em Agronomia, 2013. http://www.bibliotecadigital.uel.br/document/?code=vtls000201912.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
O percevejo-marrom Euschistus heros e o percevejo-verde Nezara viridula provocam sérios prejuízos à cultura da soja, afetando a produção de grãos e sementes quantitativa e qualitativamente. Os inseticidas convencionais utilizados para reduzir suas populações não tem sido eficientes. Assim, o objetivo deste estudo foi avaliar o efeito de inseticidas desreguladores de crescimento (IDCs) sobre ninfas de E. heros e N.viridula. No artigo A, bioensaio um, testaram-se dois inseticidas do grupo dos inibidores de biossíntese de quitina (IBQ): lufenurom e diflubenzurom; um análogo do hormônio juvenil (AHJ), piriproxifem e um agonista do ecdisônio (AE), metoxifenozida, sobre ninfas de 4° e 5° ínstar de E. heros. No bioensaio dois, determinaram-se as concentrações letais (CL50 e 90) e tempos letais (TL50 e 90), utlizando seis concentrações de lufenurom, diflubenzurom e piriproxifem sobre ninfas de 4° ínstar de E. heros e N. viridula. No artigo B, verificou-se a mortalidade de ninfas de E. heros e N. viridula em plantas de soja tratadas com lufenurom, diflubenzurom e piriproxifem. Também, avaliou-se a produtividade de grãos e qualidade de sementes. No artigo C, avaliou-se as deformações no aparelho bucal, inibição da alimentação e mortalidade de ninfas de E. heros quando em contato com lufenurom, diflubenzurom e piriproxifem. No artigo D, avaliou-se o efeito do piriproxifem sobre a fecundidade e fertilidade de N. viridula e o efeito do diflubenzurom na formação do aparelho reprodutor. Para as pulverizações dos inseticidas em laboratório, utilizou-se torre de Potter e asperssor manual em semi-campo. Registrou-se diariamente a mortalidade e deformações morfologicas dos percevejos. Constatou-se a mortalidade de ninfas de 4º e 5º ínstar de E. heros com lufenurom (78,8%), diflubenzurom (62,9%), piriproxifem (52,8) e metoxifenozida (40,9%). Os valores de CL50 e 90 mostraram que ninfas de N. viridula foram mais sensíveis que E. heros aos produtos testados. Maiores concentrações dos IDCs, aumentam a mortalidade de ninfas e diminuem o TL50 e 90. Lufenurom e diflubenzurom foram mais eficientes que o piriproxifem no controle de ninfas de E. heros e N. viridula resultando em menor dano avaliado pelo maior peso de cem sementes. A maior produtividade de grãos observou-se no tratamento com lufenurom. As plantas de soja infestadas com E. heros e N. viridula tratadas com lufenurom e diflubenzurom produziram sementes viáveis com poucas puncturas, alto poder germinativo e número de plântulas normais. Verificou-se deformações no aparelho bucal, inibição da alimentação, alteração da metamorfose e mortalidade de ninfas de E. heros tratadas com lufenurom e diflubenzurom. O piriproxifem, embora não tenha causado deformações no aparelho bucal, foi letal para ninfas. O número de posturas de N. viridula não foi reduzida significativamente pelo piriproxifem. Entretanto uma diminuição na fertilidade dos ovos foi observada impedindo a eclosão de ninfas. O diflubenzurom afetou o desenvolvimento normal dos órgãos reprodutivos feminino e masculino. Conclui-se que de entre os IDCs o lufenurom e diflubenzurom são mais deletérios e eficientes na mortalidade de ninfas de E. heros e N. viridula. Piriproxifem e diflubenzurom têm potencial de diminuir a progênie de N. viridula.
The brown stink bug Euschistus heros and green stink bug Nezara viridula cause serious damage to the soybean crop, affecting grains production and seeds quantitatively and qualitatively. The conventional insecticides that are used for stink bugs populations control are sometimes not efficient. The objective of this study was evaluated insects growth disruptors (IGDs) effects on nymphs of E. heros and N.viridula. In manuscript A, bioassay 1, it two insecticides of the chitin biosynthesis inhibitors (IBQ) group, lufenuron and diflubenzuron were tested; a juvenile hormone analogue (JHA), pyriproxyfen and a ecdysone agonist (AE) methoxyfenozide, on nymphs of 4th and 5th ínstar of E. heros. In bioassay 2, lethal concentration LC50 and 90 and lethal time TL50 and 90 were estimated for lufenuron, diflubenzuron and pyriproxyfen on 4th ínstar nymphs of E. heros and N. viridula. In manuscript B, E. heros and N. viridula nymph mortality in soybean plants treated with lufenuron, diflubenzuron and pyriproxyfen were evaluated. It was also evaluated the yield and seed quality. In manuscript C, mouthparts deformation was evaluated and also feed inhibition and nymph mortality of E. heros treated with lufenuron, diflubenzuron and pyriproxyfen. In manuscript D, it was evaluated the effect of pyriproxyfen on fecundity and fertility of N. viridula and the effect of diflubenzuron in the reproductive system. For insecticides spraying in laboratory, it we used a Potter Tower and a manual sprayer in the greenhouse. Mortality and morphological deformations was recorded daily. œThe results show a mortality of E. heros nymphs for lufenuron (78.8%), diflubenzuron (62.9%), pyriproxyfen (52.8) and methoxyfenozide (40.9%). The estimated LC 50 and 90 values showed that N. viridula nymphs were more sensitive than E. heros. Higher concentrations of IGDs, increase nymph mortality and decrease TL50 and 90. Lufenuron and diflubenzuron were more efficient than pyriproxyfen for E. heros and N. viridula nymphs resulting in greater weight of one hundred seeds. The highest yield was reach for lufenuron treatment. Soybean plants infested with E. heros and N. viridula sprayed with lufenuron and diflubenzuron produced viable seeds with few punctures, high germination and normal seedling number. Mouthparts deformations, feeding inhibition, alteration of metamorphosis and mortality of E. heros nymphs treated with lufenuron and diflubenzuron, were observed. Pyriproxyfen, although not cause deformations on mouthparts, was lethal to nymphs., Eggs number of N. viridula was not significantly reduced by pyriproxyfen. However, a decreased in eggs fertility was observed, preventing nymphs eclosion. Diflubenzuron prevented the normal development of the male and female reproductive system. We concluded that the IGDs lufenuron and diflubenzuron are more efficient, deleterious and lethal to E. heros and N. viridula nymphs. Pyriproxyfen and diflubenzuron have potential to decrease N. viridula progeny.
45

Castro, Ancidériton Antonio de. "Morfologia das glândulas salivares e fitofagia do predador Supputius cincticeps (Heteroptera: Pentatomidae)." Universidade Federal de Viçosa, 2010. http://locus.ufv.br/handle/123456789/3913.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Made available in DSpace on 2015-03-26T13:30:31Z (GMT). No. of bitstreams: 1 texto completo.pdf: 660507 bytes, checksum: 9c4db4cb69f6e313fdccdea02225ee44 (MD5) Previous issue date: 2010-07-21
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
The asynchrony between population dynamics of pests and their natural enemies may lead to population outbreaks of pests. This is due, among other factors to the absence of predators for the colonization of crops and, subsequently, the lack of food to sustain these natural enemies. The establishment of natural enemies is usually slower and reaches significant populations after peak of pests. Understanding the role of plants in population dynamics may allow for the manipulation of omnivorous predators in agricultural systems and improve the efficiency of natural enemies. Supputius cincticeps (Stal) (Heteroptera: Pentatomidae) has potential for biological pest controls. The objective of this research was to study the morphology of salivary glands, reproductive characteristics and parameters of fertility and life expectancy tables of the predator S. cincticeps with different plants and Tenebrio molitor (L.) (Coleoptera: Tenebrionidae) pupae in the laboratory. The treatments were: T1- eucalyptus leaves + T. molitor pupae + water, T2- soybean leaves + T. molitor pupae + water, T3- bean leaves + T. molitor pupae + water, T4- cotton leaves + T. molitor pupae + water, T5- tomato leaves + T. molitor pupae + water and T6- T molitor pupae + water (control). The pairs of S. cincticeps received water daily, and two pupae of T. molitor three to four times a week. The salivary system of S. cincticeps is formed by a pair of principal glands and another pair of accessory glands in the prothorax. The principal glands are bilobed with a spherical anterior lobe, which is smaller than the posterior lobe that presents a prolonged sack form. The accessory glands present a long and tubular form that arises from the terminal portion of the accessory duct that suffers a camber. The number of eggs per female of S. cincticeps was lowest without plants. The number of nymphs per female was higher in eucalyptus, soybean, bean and cotton leaves than in tomato leaves and without plants. The net reproductive rates (Ro) of females S. cincticeps were highest on eucalyptus (68.39), soybean (57.28) and bean (58.69) leaves, and lowest without plants with 15.06 females added per female of this predator. The intrinsic rates of increase (rm) were highest with eucalyptus (0.10) and soybean (0.10) leaves, and lowest without plants with 0.07 females/female of S. cincticeps added to the population per day. The finite rate of increase (λ) was highest with soybean (1.11), eucalyptus (1.11) and bean (1.10) leaves, and lowest without plants with 1.07 females/female of S. cincticeps added to the population per day. Eucalyptus, soybean and bean plants improved the biological characteristics of S. cincticeps which is important for this predator in the biological control of pests in these crops. However, the negative impact of tomato plants indicates that the biological control of pests in this culture with S. cincticeps may have low efficiency.
A assincronia entre a dinâmica populacional de pragas e de seus inimigos naturais pode resultar em surtos populacionais de pragas. Isto se deve, dentre outros fatores, à ausência de predadores para a colonização das lavouras e, posteriormente, à falta de alimento para a sustentação desses insetos. O estabelecimento de inimigos naturais é, normalmente, mais lento e, atingem populações expressivas após os picos populacionais das pragas. A compreensão do papel das plantas na dinâmica populacional pode permitir a manipulação de predadores onívoros em sistemas agrícolas e melhorar a eficiência desses inimigos naturais. Supputius cincticeps (Stal) (Heteroptera: Pentatomidae) apresenta potencial para o controle biológico de pragas e, por isto, a morfologia das glândulas salivares, as características reprodutivas e os parâmetros das tabelas de fertilidade e esperança de vida desse predador foram estudadas com diferentes plantas e pupas de Tenebrio molitor (L.) (Coleoptera: Tenebrionidae) em laboratório. Os tratamentos foram: T1- folhas de eucalipto + pupas de T. molitor + água, T2- folhas de soja + T. molitor + água, T3- folhas de feijão + T. molitor + água, T4- folhas de algodoeiro + T. molitor + água, T5- folhas de tomateiro + T. molitor + água e T6- T. molitor + água (testemunha). Os casais de S. cincticeps receberam água, diariamente, e duas pupas de T. molitor três a quatro vezes por semana. Morfologicamente, o sistema salivar de S. cincticeps é constituído por um par de glândulas salivares principais e outro de glândulas acessórias, no protórax. As principais são bilobadas com lóbulo anterior esférico, menor que o posterior que apresenta forma de saco alongado e as acessórias, longas e tubulares originando-se na porção terminal do ducto acessório, que sofre um abaulamento. Quanto aos parâmetros reprodutivos, o número de ovos por fêmea de S. cincticeps foi menor sem planta que nos demais tratamentos e o de ninfas por fêmea, maior em folhas de eucalipto, soja, feijão ou algodoeiro que com tomateiro ou sem planta. As taxas líquidas de reprodução (Ro) de fêmeas de S. cincticeps foram maiores com folhas de eucalipto (68,39), soja (57,28) ou feijão (58,69) e menor sem planta com 15,06 fêmeas produzidas por fêmea. As taxas intrínsecas de crescimento (rm) foram maiores com folhas de eucalipto (0,10) ou de soja (0,10) e menor sem planta com 0,07 fêmeas/fêmea de S. cincticeps acrescentadas à população por dia. A razão finita de aumento populacional (λ) foi maior com folhas de soja (1,11), eucalipto (1,11) ou feijão (1,10) e menor sem planta com 1,07 fêmeas/fêmea de S. cincticeps acrescentadas à população por dia. Plantas de eucalipto, soja ou feijão melhoraram as características biológicas de S. cincticeps, o que é importante para esse predador no controle biológico de pragas nessas culturas. No entanto, o impacto negativo de plantas de tomateiro indica que o controle biológico de pragas nessa cultura com S. cincticeps pode ter baixa eficiência.
46

RODRIGUES, Agna Rita dos Santos. "Comportamento e fisiologia reprodutiva do macho de Podisus nigrispinus (Dallas) (Hemiptera : Pentatomidae)." Universidade Federal Rural de Pernambuco, 2008. http://www.tede2.ufrpe.br:8080/tede2/handle/tede2/5940.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Submitted by (edna.saturno@ufrpe.br) on 2016-11-22T15:55:38Z No. of bitstreams: 1 Agna Rita dos Santos Rodrigues.pdf: 1041996 bytes, checksum: 09225af0315071627118074737e4ebda (MD5)
Made available in DSpace on 2016-11-22T15:55:38Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Agna Rita dos Santos Rodrigues.pdf: 1041996 bytes, checksum: 09225af0315071627118074737e4ebda (MD5) Previous issue date: 2008-02-01
Conselho Nacional de Pesquisa e Desenvolvimento Científico e Tecnológico - CNPq
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES
The reasons of multiple and long successive mates accomplished by Podisus nigrispinus (Dallas) (Hem.: Pentatomidae) males has been unknown. Thus, mating behavior of P. nigrispinus was investigated as function of male body size (i), previous mating status (ii), risk of predation (iii), interrupted mating (iv), and spermatogenesis (v). The female choice for mating with large or small body size males was investigated under three conditions: multiples choice within a population of large and small males; partial choice (ca. only one pair of small and large male) and no choice (only small or large male). Time to initiate a copula and its duration was observed after pairing males and females under the risk of predation imposed by the presence of the predatory wasp Polistes versicolor Oliver (Hym.: Vespidae). Furthermore, females had their reproductive success evaluated with interrupted mating at different intervals (30, 60, 120 and 240 minutes afterinitiating a mating) and when mating with males previously mated. The spermatogenesis of these mated and unmated males was investigated. The outcomes show that P. nigrispinus female mates with males disregarding their body size, previous mating status and, exhibits no mating partner preference in successive mates. In addition, duration of mating, partner choice and female fertility were not influenced by male body size. The risk of predation did not alter mating behavior and duration of mating. However, females with interrupted mating at 30, 60, 120 and 240 minutesexhibited low egg viability (0, 3.1, 7.7, and 34%, respectively) compared to females with uninterrupted mating (338 to 671 minutes) that showed egg viability of 74.2%. The dissection of males of different mating status shows that P. nigrispinus exhibits continuous spermatogenesis and absence of a storage seminal vesicle. Spermatozoa were present in the lumen of the vas deferents independent of mating status. The spermatheca does not change size according to the duration of mating, although its duct exhibited elasticity with significant deformation after mating for 30 minutes. Females under uninterrupted mating exhibited spermathecal duct fully expanded and spermatheca filled with spermatozoa. Based on the results, the reproductive success of P. nigrispinus male is related to the duration of copula and female requires multiple mates to fill spermatheca with spermatozoa. However, the reproductive success of the species does not depend on males’ body size and their mating status.
A realização de múltiplas e longas cópulas por Podisus nigrispinus (Dallas) (Hem.: Pentatomidae) tem sido uma incógnita. Assim, este trabalho teve como objetivo investigar o comportamento reprodutivo de macho de P. nigrispinus. A cópula foi estudada em função do tamanho do macho, status prévio de acasalamento do macho e risco de predação (i). Também, foram analisados a espermatogênese e o efeito do tempo de cópula na transferência de espermatozóides para fêmeas (ii), bem como foram descritas a espermateca e estruturas relacionadas quanto à morfologia interna e modificações ocorridas durante a cópula (iii). A escolha da fêmea por machos virgens ou previamente acasalados foi estudada sob chance múltipla, parcial ou sem chance de escolha por machos grandes ou pequenos. O comportamento para o acasalamento e duração da cópula sob risco de predação [presença de Polistes versicolor Oliver (Hym.: Vespidae)] foi comparado com casais sem risco de predação. Fêmeas tiveram osucesso de fertilização e inseminação avaliado através da interrupção da cópula após 30, 60, 120 e 240 minutos. Em função do status de acasalamento, machos foram dissecados e investigados quanto a produção e transferência de espermatozóides para as fêmeas. Os resultados mostram que o acasalamento em P. nigrispinus independe do tamanho e status prévio de acasalamento dosmachos, além de não apresentar preferência de parceiro. A duração da cópula, escolha do parceiro e a fertilidade das fêmeas não sofrem influência do tamanho do macho. Também, o risco de predação não alterou o comportamento de acasalamento e duração de cópula. Fêmeas com cópulas interrompidas após 30, 60, 120 e 240 minutos apresentaram baixa viabilidade de ovos (0; 3,1; 7,7; e 34%, respectivamente), enquanto aquelas sem interrupção de cópula (338 a 671 minutos) obtiveram 74,2% de viabilidade de ovos. Também, foi observado que machos possuem espermatogênese contínua e ausência de vesícula seminal. A análise do ducto deferente mostra espermatozóides presentes no seu lúmen independente do status de acasalamento (machos virgens, 0h, 12h ou 24h após término da cópula). Em fêmeas, o volume da espermateca não sofre alteração com a cópula. Contudo, ocorre mudança de formato do ducto elástico da espermateca a partir de 30 minutos do início da cópula. Fêmeas que tiveram cópula sem interrupção apresentaram espermatecas completamente preenchidas com espermatozóides. Para P. nigrispinus o sucesso de inseminação e fertilização de fêmeas é dependente da duração da cópula e de múltiplas cópulas. Por outro lado, o sucesso reprodutivo não depende do tamanho do macho e de seu status de acasalamento.
47

Fornari, Rodrigo. "Bioecologia de Microtheca semilaevis Stal, 1860 (Col.: Chrysomelidae)." Universidade Federal de Santa Maria, 2012. http://repositorio.ufsm.br/handle/1/4856.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
The Chinese cabbage (Brassica chinensis L.) has been indicated, along with other vegetables, as an excellent alternative for Brazilian agribusiness, especially those grown in organic production system. Regarding to insect pests, that damage this crop, it shows the chrysomelid Microtheca semilaevis Stal, which cause defoliation on plants during larval and adult stages. Thus, the present work was developed to study bioecology aspects of M. semilaevis, obtaining information about biology, food preference and consumption, natural enemies and population fluctuation. In laboratory and under controlled conditions, biological aspects, such as duration, feasibility and measurement of the immature and adults; and fertility and longevity of adults were evaluated to determine fertility life table. Also in laboratory, experiments to evaluate food consumption and feeding preference of these beetles were conducted fed on leaf discs of four host varieties: Chinese cabbage, watercress (Nasturtium officinale L.), arugula (Eruca sativa L.) and mustard (Brassica juncea C.). Under field conditions, samples of natural enemies of the different development stages were taken in cultivation, besides studying the population dynamics of Microtheca spp. during Chinese cabbage crop cycle in Santa Maria, RS. The eggs have an average incubation period of 6.13 ± 0.04 days and average survival rate of 76.00%. M. semilaevis presents four larval instars, and the average duration of each instar were 2.86 ± 0.06, 1.97 ± 0.05, 1.80 ± 0.06 and 2.43 ± 0.07 days. The cycle from egg to adult is approximately 22 days. Life table fertility determined an increasing capacity of 166 times in each generation, and the average length of a generation of 49 days and finite rate of increase of 1.116 individuals / week. Larvae prefer watercress among crucifers tested, while adults prefer watercress and arugula, with lower consumption for both development stages ranging from Chinese cabbage and mustard. The peak population of larvae and adults in the field occurred in October. There was no emergence of parasitoids on larval and adult stages. However, predators were found belonging to four families with a predominance of Coccinellidae and Pentatomidae and also Vespidae and Reduviidae were found in smaller numbers. The results in this work provide subsidies that might be used for the establishment of integrated management strategies for M. semilaevis.
A couve-chinesa (Brassica chinensis L.) tem sido apontada, juntamente com outras hortaliças, como uma excelente alternativa para o agronegócio brasileiro, em especial aquelas cultivadas no modo de produção orgânica. Com relação aos insetos-praga que danificam a cultura, destaca-se o crisomelídeo Microtheca semilaevis Stal, causando desfolhamento nas plantas durante as fases larvais e adulta. Assim, o presente trabalho teve como objetivo estudar aspectos bioecologicos de M. semilaevis, obtendo informações sobre biologia, preferência e consumo alimentar, inimigos naturais e flutuação populacional. Em laboratório e sob condições controladas, foram avaliados aspectos biológicos, como a duração, a viabilidade e a medição de imaturos e adultos; também, a fecundidade e a longevidade dos adultos, para permitir a elaboração da tabela de vida de fertilidade. Ainda em laboratório, experimentos avaliaram o consumo e a preferência alimentar desses coleópteros alimentados com discos foliares de quatro variedades hospedeiras: couvechinesa, agrião (Nasturtium officinale L.), rúcula (Eruca sativa L.) e mostarda (Brassica juncea C.). Em condições de campo, foram realizadas coletas em cultivo dos inimigos naturais das diferentes fases de desenvolvimento, além de estudar a flutuação populacional de Microtheca spp. no ciclo da cultura de couve-chinesa em Santa Maria, RS. Os ovos apresentam um período de incubação médio de 6,13±0,04 dias e viabilidade média de 76,00%. M. semilaevis apresenta a fase larval com quatro instares, sendo que a duração média de cada ínstar foi de 2,86±0,06; 1,97±0,05; 1,80±0,06 e 2,43±0,07 dias. O ciclo de ovo a adulto foi de, aproximadamente, 22 dias. Através da tabela de vida de fertilidade determinou-se uma capacidade de aumento de 166 vezes a cada geração, sendo a duração média de uma geração de 49 dias e a razão finita de aumento de 1,116 indivíduos/semana. Larvas preferem agrião dentre as brássicas testadas, sendo que adultos preferem agrião e rúcula, com menor consumo, para ambas as fases de desenvolvimento, variando entre couve-chinesa e mostarda. Os picos populacionais de larvas e adultos, no campo, ocorreram no mês de outubro. Não houve emergência de parasitoides nas fases larval e adulta. Porém, foram encontrados predadores pertencentes a quatro famílias com predomínio de Coccinellidae e Pentatomidae, sendo Vespidae e Reduviidae presentes em menor número. Os resultados encontrados no presente trabalho fornecem subsídios que podem ser utilizados para o estabelecimento de estratégias de manejo integrado de M. semilaevis.
48

NUNES, Benedito Mendes. "Análise cladística e descrição de um novo gênero de Edessinae (Hemiptera, Heteroptera e Pentatomidae)." Universidade Federal do Pará, 2016. http://repositorio.ufpa.br/jspui/handle/2011/8290.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Submitted by Irvana Coutinho (irvana@ufpa.br) on 2017-05-03T14:48:25Z No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_AnaliseCladisticaDescricao.pdf: 3262578 bytes, checksum: 0773c28df53be74e6105be6d957f5d85 (MD5)
Approved for entry into archive by Irvana Coutinho (irvana@ufpa.br) on 2017-05-03T14:48:44Z (GMT) No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_AnaliseCladisticaDescricao.pdf: 3262578 bytes, checksum: 0773c28df53be74e6105be6d957f5d85 (MD5)
Made available in DSpace on 2017-05-03T14:48:44Z (GMT). No. of bitstreams: 2 license_rdf: 0 bytes, checksum: d41d8cd98f00b204e9800998ecf8427e (MD5) Dissertacao_AnaliseCladisticaDescricao.pdf: 3262578 bytes, checksum: 0773c28df53be74e6105be6d957f5d85 (MD5) Previous issue date: 2016-04-06
CNPq - Conselho Nacional de Desenvolvimento Científico e Tecnológico
Edessinae é uma das subfamílias de Pentatomidae que mais apresenta problemas taxonômicos e nomenclaturais, sendo formada por oito gêneros Edessa Fabricius, 1803 (cerca de 280 espécies), Brachystethus Laporte, 1832 (10 espécies), Ascra Say 1832 (7 espécies), Peromatus Amyot & Serville, 1843 (7 espécies), Olbia Stål, 1862 (3 espécies), Pantochlora Stål, 1870 (1 espécie), Doesburgedessa Fernandes, 2010 (5 espécies) e Paraedessa Silva & Fernandes, 2013 (9 espécies). Edessa é o maior destes gêneros, e o que concentra a grande maioria dos problemas taxonômicos, devido a identificações incorretas, dificuldade em levantar a literatura e o grande número de espécies descritas. Este trabalho objetiva a proposição de um novo gênero apoiado por uma análise cladística. Foram estudados 29 exemplares de instituições brasileiras e estrangeiras. Seis espécies foram descritas seguindo um roteiro tradicional para o estudo de Pentatomidae, os espécimes foram medidos, fotografados e as estruturas com importância taxonômica como o processo metasternal e genitália de ambos os sexos foram desenhadas a lápis. Para análise cladística foram utilizados os programas TNT e Winclada, para a análise de parcimônia foi utilizada a busca heurística, com estratégia de busca multiple TBR e pesagem implícita dos caracteres, o grupo externo foi composto por 11 espécies. Como resultado foi obtida uma árvore mais parcimoniosa com 83 passos, Índice de Consistência (CI) de 53 e Índice de Retenção (IR) de 67. Como resultados mais expressivos da análise obtivemos que o gênero novo é monofilético e relacionado com o subgênero Hypoxys de Edessa e o gênero Paraedessa; e que Edessa é um grupo polifilético.
49

Silva, Eduardo José Ely e. "Revisão de grupo E. rufomarginata do gênero Edessa fabricius, 1803 (Heteroptera pentatomidae, Edessinae)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2004. http://hdl.handle.net/10183/5217.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
O gênero Edessa Fabricius, 1803 pertence à subfamília Edessinae de Pentatomidae e possui um grande número de espécies já descritas (259), sendo provavelmente o maior de Heteroptera e um dos menos estudados desta família. Neste trabalho foi revisado o grupo denominado Edessa rufomarginata com base em caracteres morfológicos, principalmente da genitália de ambos os sexos. Para análise cladística do grupo foi montada uma matriz de dados com 25 caracteres da morfologia geral e da genitália. A polarização dos caracteres foi realizada através do método de comparação com grupo externo. Para análise dos dados obtidos foi utilizado o programa Hennig86, os algoritimos empregados foram “ie*” e “ne”, sendo que como interface gráfica com Windows®, foi utilizado o programa Tree Gardener V.2.2. A metodologia empregada propiciou o estudo das variações morfológicas em Edessa rufomarginata (De Geer, 1773), o que resultou na revalidação de Edessa marginalis (Dallas, 1951) e Edessa albomarginatus (Stål, 1855). Estas espécies foram redescritas bem como outras cinco a saber: Edessa abdominalis Erichson, 1848; Edessa corallipes Erichson, 1848; Edessa aulacosterna Stål, 1872; Edessa ovalis Stål, 1872 e Edessa nigropunctata Berg, 1884. Sete novas espécies foram descritas: Edessa brasiliensis sp. nov., Edessa castaneolineata sp. nov., Edessa cerradensis sp. nov., Edessa chapadensis sp. nov., Edessa luteovenulata sp. nov., Edessa rufodorsata sp. nov. e Edessa viridisdorsata sp. nov. Na análise cladística um único cladograma foi obtido, com 45 passos; Índice de Consistência = 60 e Índice de Retenção = 80; a monofilia do grupo foi corroborada por sete sinapomorfias.
50

Greve, Caroline. "Filogenia de grupo Chlorocoris baseada em morfologia e evidência total, descrição de cinco novas espécies e sinopse de Chloropepla Stal, incluindo análise cladística e biogeográfica (Hemiptera: Heteroptera: Pentatomidae)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2010. http://hdl.handle.net/10183/26622.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Apesar da monofilia de Pentatomidae ter sido amplamente demonstrada, as relações infrafamiliares precisam ser esclarecidas. Por exemplo, um dos maiores táxons da família, a subfamília Pentatominae, ainda não é reconhecido como um grupo monofilético. Para resolver estes problemas é necessário, além de conhecer a diversidade do grupo, realizar estudos cladísticos nos níveis genéricos e cladísticos. Na presente Tese são descritas cinco novas espécies do gênero Chloropepla (Pentatominae): C. paveli, C. stysi, Chloropepla sp. nov. 1, Chloropepla sp. nov. 2 e Chloropepla sp. nov. 3. As espécies são caracterizadas, principalmente, por atributos da genitália de machos e fêmeas. Uma chave ampliada para a identificação das espécies do gênero é fornecida. A distribuição setentrional do grupo é expandida da Venezuela para a Costa Rica. Uma sinopse de Chloropepla também é apresentada, com uma descrição ampliada do gênero e diagnose das espécies, ambas baseadas em análise de parcimônia das 12 espécies conhecidas. Esta análise cladística confirmou a monofilia do grupo, baseada no peritrema ostiolar longo e evanescente, hypandrium amplo com projeções dorsais atingindo o X segmento, parâmeros cilíndricos, dirigidos dorsalmente, conjuntiva membranosa reduzida, quase que inteiramente obscurecida pela phallotheca. A relação filogenética resultante entre as espécies de Chloropepla foi submetida à BPA com as subregiões e províncias da região Neotropical como terminais. Esta análise demonstrou uma relação próxima entre as áreas amazônicas e indicou uma natureza híbrida da sub-região chaquenha. Finalmente, a relação entre oito gêneros de Pentatominae é investigada: Arvelius, Chlorocoris, Chloropepla, Eludocoris, Fecelia, Loxa, Mayrinia e Rhyncholepta. Duas análises de parcimônia foram realizadas: uma baseada somente em caracteres morfológicos e outra baseada em morfologia e em sequências ribossomais (evidencia total). Um fragmento de rDNA mitocondrial 16S e dois de rDNA nuclear 28S foram sequenciados e analisados utilindo-se o método de optimização direta. As análises apresentaram diferentes relações entre os gêneros. Contudo, algumas relações se mantêm em ambos os cladogramas: Loxa + Mayrinia + Chlorocoris (Monochrocerus), Arvelius + E. humeralis + R. humeralis and Chlorochoris (Chlorocoris) + Fecelia + Chlorochoris (Arawacoris). Os resultados obtidos enfatizam a necessidade de estudos futures sobre o uso de dados moleculares em análises genéricas e específicas em Pentatominae. Além disto, as homologias também precisam ser melhor investigas e testadas, com base em estudos cladísticos, dentro de Pentatomidae, Pentatominae e tribos.
The monophyly of Pentatomidae was already highly confirmed. However, the infra-family relationships still need to be clarified. For example, one of the largest taxa of the family, the sub-family Pentatominae is not recognized as a monophyletic group. To solve these problems is necessary to know the diversity of the group as well as to perform cladistics studies at the level of genera and species. In this thesis, five new species of the genus Chloropepla (Pentatominae) are described: C. paveli, C. stysi, Chloropepla sp. nov. 1, Chloropepla sp. nov. 2 and Chloropepla sp. nov. 3. The species are mainly characterized by features of male and female genitalia. An extended key to identification of the species of the genus is provided. The northern distribution of the group is expanded from Venezuela to Costa Rica. A synopsis of Chloropepla is also presented, with an extended description of the genus and diagnosis for the species, both based in a parsimonious analysis of the 12 know species. This cladistics analysis confirmed the monophyly of the group, based on ostiolar ruga long and evanescent, wide hypandrium, with dorsal projections flanking the segment X, parameres cylindrical, dorsally directed, membranous conjunctiva reduced, almost entirely obscured by the phallotheca. The resultant phylogenetic relationship of Chloropepla species were submitted to a BPA with the sub-regions and provinces of Neotropical region as terminals. This analysis showed a near relation among the Amazonian areas and indicated a hybrid nature of the Chacoan subregion. Finally, the relationship of eight Pentatominae genera is investigated: Arvelius, Chlorocoris, Chloropepla, Eludocoris, Fecelia, Loxa, Mayrinia and Rhyncholepta. Two parsimony analyses were performed: one based solely on morphological characters and other based on morphological plus ribosomal DNA sequences (total evidence). One fragment of 16S mitochondrial and two of 28S nuclear rDNA were sequenced and analyzed using the direct optimization method. The results of both analysis differed in the relationships of the genera. However, some relations are recovered in both cladograms: Loxa + Mayrinia + Chlorocoris (Monochrocerus), Arvelius + E. humeralis + R. humeralis and Chlorochoris (Chlorocoris) + Fecelia + Chlorochoris (Arawacoris). The results here obtained emphasize the necessity of further studies on the use of molecular data in analyses on genera and species levels in Pentatominae. Besides, the homologies also need to be better investigated and tested within Pentatomidae, Pentatominae and tribes levels, based on cladistics studies.

До бібліографії