Добірка наукової літератури з теми "Molécules recombinantes"

Оформте джерело за APA, MLA, Chicago, Harvard та іншими стилями

Оберіть тип джерела:

Ознайомтеся зі списками актуальних статей, книг, дисертацій, тез та інших наукових джерел на тему "Molécules recombinantes".

Біля кожної праці в переліку літератури доступна кнопка «Додати до бібліографії». Скористайтеся нею – і ми автоматично оформимо бібліографічне посилання на обрану працю в потрібному вам стилі цитування: APA, MLA, «Гарвард», «Чикаго», «Ванкувер» тощо.

Також ви можете завантажити повний текст наукової публікації у форматі «.pdf» та прочитати онлайн анотацію до роботи, якщо відповідні параметри наявні в метаданих.

Статті в журналах з теми "Molécules recombinantes"

1

Tonnel, A. B., A. Tsicopoulos, and H. Hammad. "Les thérapeutiques du futur en allergologie. Cytokines recombinantes, anticytokines, antagonistes des récepteurs de cytokines et inhibiteurs des molécules costimulatrices." Revue Française d'Allergologie et d'Immunologie Clinique 40, no. 3 (April 2000): 295–300. http://dx.doi.org/10.1016/s0335-7457(00)80041-6.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
2

Bonnefoy, Nathalie, Daniel Olive, and Bernard Vanhove. "Les futures générations d’anticorps modulateurs des points de contrôle de la réponse immunitaire." médecine/sciences 35, no. 12 (December 2019): 966–74. http://dx.doi.org/10.1051/medsci/2019193.

Повний текст джерела
Анотація:
Les points de contrôle du système immunitaire sont des systèmes moléculaires qui complètent les processus déclenchés par la reconnaissance antigénique en contrôlant l’inhibition ou l’activation des lymphocytes et des cellules myéloïdes, notamment celle des lymphocytes T régulateurs (Treg), permettant ainsi de combiner réponses immunes et maintien de la tolérance au soi. En cancérologie, l’inhibition de points de contrôle inhibiteurs vise à amplifier les réponses immunitaires existantes dirigées contre les tumeurs. Parmi ces points de contrôle inhibiteurs, dont des antagonistes sont en utilisation clinique, se trouvent CTLA-4 (cytolytic T-lymphocyte-associated antigen 4 ou CD152), PD-1 (programmed cell death 1, ou CD279), PD-L1 (programmed cell death-ligand 1, ou CD274), LAG-3 (Lymphocyte-activation gene 3, ou CD223), TIM3 (T-cell immunoglobulin and mucin-domain containing-3), TIGIT (T cell immunoreceptor with Ig and ITIM domains), VISTA (V-domain Ig suppressor of T cell activation), ou B7/H3 (ou CD276). La stimulation de points de contrôle activateurs tels que les molécules de co-activation CD28, CD137 (aussi appelé 4-1BB), OX40 [aussi appelé tumor necrosis factor receptor superfamily, member 4 (TNFRSF4)], GITR (Glucocorticoid-induced tumor necrosis factor receptor family-related protein) ou CD40, est également testée en cancérologie, le plus souvent en combinaison avec un antagoniste de point de contrôle inhibiteur. Dans les maladies auto-immunes et inflammatoires, des antagonistes de points de contrôle activateurs (CD28, CD40) et des agonistes de points de contrôle inhibiteurs (LAG-3) sont également à l’essai. Dans cette revue, nous mettons l’accent sur certains modulateurs de points de contrôle pour lesquels le mécanisme d’action a été particulièrement étudié. Cette description ne pouvant être exhaustive, nous avons regroupé dans le Tableau I l’ensemble des anticorps monoclonaux (AcM) ou protéines recombinantes en usage clinique à notre connaissance, modulant l’action d’un point de contrôle du système immunitaire.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
3

Santos Junior, Alceu Gonçalves, Renan Eugênio Araujo Piraine, Rodrigo Casquero Cunha, Leandro Quintana Nizoli, Renato Andreotti, and Fábio Pereira Leivas Leite. "AVALIAÇÃO DE MÉTODOS PARA OBTENÇÃO DE PROTEÍNAS RECOMBINANTES." Science And Animal Health 5, no. 2 (November 6, 2017): 166. http://dx.doi.org/10.15210/sah.v5i2.11387.

Повний текст джерела
Анотація:
A utilização de Pichia pastoris para a produção de proteínas recombinantes apresenta inúmeras vantagens que esse sistema agrega, destacando-se a exportação das moléculas para o meio extracelular. Isto permite que a obtenção das proteínas possa ser realizada por métodos de precipitação, com uso de sais neutros ou solventes orgânicos, sem trazer prejuízos. O objetivo deste trabalho foi avaliar a utilização de sulfato de amônio, acetona e metanol para obtenção da proteína recombinante Bm86 do carrapato Rhipicephalus microplus expressa por P. pastoris. A ação provocada pelos solventes orgânicos ocasionou uma solubilidade parcial das proteínas. Na quantificação por densitometria da proteína rBm86-CG, verificou-se que utilizando acetona (1:2) foi obtido 30,3 mg/L, metanol (1:2) 60,5 mg/L e com sulfato de amônio a 70% (83,5 mg/L). A manutenção das características antigênicas após a precipitação foi verificada pela técnica de Western Blot, sendo que a proteína rBm86-CG obtida pelos três métodos foi reconhecida por anticorpos específicos. Os resultados sugerem que a precipitação com sais neutros e solventes orgânicos pode ser utilizada para obtenção de proteínas recombinantes como a rBm86-CG, sem trazer prejuízos a sua antigenicidade.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
4

Nieto Clavijo, Carlos Alfonso, Nicolás Forero Baena, and María Helena Ramírez Hernández. "Diseño y producción de diversas proteínas fusión de la nicotinamida/nicotinato mononucleótido adenilil transferasa (NMNAT) de Plasmodium falciparum." Revista Colombiana de Química 46, no. 3 (September 1, 2017): 5–10. http://dx.doi.org/10.15446/rev.colomb.quim.v46n3.63492.

Повний текст джерела
Анотація:
Las proteínas recombinantes se han convertido en herramientas útiles en la investigación bioquímica. Sin embargo, durante su producción, aparecen cuerpos de inclusión (IB), debido, por un lado, a la alta expresión de proteína producida a partir de los vectores usados que poseen promotores de alta eficiencia y, por otro lado, a características propias de la proteína. Ahora bien, la nicotinamida/nicotinato mononucleótido adenililtransferasa (NMNAT) es una proteína central en la biosíntesis del NAD(H)+, molécula esencial en el metabolismo celular, y ha sido estudiada en parásitos protozoos. Para el estudio de la NMNAT de estos parásitos se ha recurrido a la expresión de su versión recombinante en E. coli, obteniéndose gran cantidad de proteína como IB. Con el fin de aumentar la solubilidad de la proteína, se clonó la secuencia codificante de la NMNAT de Plasmodium falciparum en diferentes vectores de expresión, se indujo la expresión de la proteína recombinante en E. coli BL21(DE3) y se analizó la solubilidad. La proteína fusión con mayor solubilidad fue purificada y evaluada enzimáticamente. La adición de la etiqueta MBP (proteína de unión a maltosa) a la PfNMNAT incrementó su solubilidad y permitió obtener una proteína funcional con una alta pureza.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
5

Castellanos, Jaime E., Sheilla Ledesma-Ortiz, and Jeanette Prada-Arismendy. "Producción y evaluación anti-herpética de una molécula recombinante de interferón beta." Hechos Microbiológicos 2, no. 2 (August 25, 2012): 47–54. http://dx.doi.org/10.17533/udea.hm.12649.

Повний текст джерела
Анотація:
INTRODUCCIÓN El virus herpes simplex tipo 1 (HSV-1) es un patógeno humano altamente prevalente que causa infecciones en la superficie de la mucosa y región perioral. Déspues de la primoinfección, la progenie viral viaja atráves de las terminaciones nerviosas sensitivas hacia el ganglio trigeminal donde establece infecciones latentes, desde donde se reactiva generando infecciones recurrentes. Aunque los fármacos antivirales existentes reducen la morbilidad y la mortalidad potencial del virus, nunca hay una resolución absoluta de la infección. Es muy conocido el importante papel de los interferones tipo 1 en el control de la infección por HSV-1, pero poco se conoce acerca de cuál es el papel de esta citoquina en el establecimiento de la latencia y la aparición de recurrencias. OBJETIVO Estandarizar la producción de Interferón B recombinante para probar su efecto anti-herpético in vitro, con el fin de usarlo en pruebas posteriores en cultivos de neuronas trigeminales. RESULTADOS Se encontró un significativo efecto antiviral de la proteina producida, en el bioensayo con virus de estomatitis vesicular. Posteriormente, se evidenció que la infección por HSV-1 causó efectos citopático al 24% de las células neuronales SH-SY5Y, mientras que la mortalidad fue 10 veces menor (2,5%) en las neuronas tratadas con los sobrenadantes de las células transfectadas con un plasmido codificante para IFN-B, aunque no ocurrió disminución en la cantidad de virus producido por las células SH-SY5Y. CONCLUSIONES La molécula de IFN-B recombinante producida tuvo un leve pero significativo efecto anti-herpético en cultivos de células de neuroblastomas SH-SY5Y se deben mejorar las condiciones de producción de la molécula para mejorar su actividad.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
6

Bevilaqua, Vanessa Rezende, Jaqueline Rodrigues da Silva, and Vadim Ravara Viviani. "Demonstração bioluminescente de ATP com luciferase recombinante de vagalume (Amydetes vivianii Silveira & Mermudes, 2014) em aulas práticas de bioenergética." Revista de Ensino de Bioquímica 20, no. 2 (September 2, 2022): 209–28. http://dx.doi.org/10.16923/reb.v20i2.1006.

Повний текст джерела
Анотація:
A vida na Terra depende de energia. O ATP é a molécula universal que armazena e transporta energia nas células. Entre as reações que requerem a energia inicial do ATP, está a bioluminescência do vagalume. Nesta reação catalisada pela enzima luciferase, um composto chamado de luciferina é oxidado produzindo luz. Devido à dependência da reação bioluminescente pelo ATP, a luciferina e a luciferase têm sido utilizadas para de quantificação analítica desta molécula. Nesta aula prática, utilizamos uma luciferase recombinante do vagalume Amydetes vivianii para detectar e quantificar visualmente e fotograficamente a presença do ATP em amostras biológicas, por meio da bioluminescência. Ao misturar luciferina e luciferase às amostras de bactérias lisadas e corpo gorduroso da larva de Zophobas morio, a bioluminescência produzida pode ser facilmente visualizada em ambientes escuros e fotografada com câmeras fotográficas de telefones celulares, propiciando ao estudante um registro fotográfico dos resultados para análise. Na presença de padrões de concentração conhecida de ATP, o estudante pode estimar a concentração deste composto na amostra analisada. Ciências Biológicas e Engenharia Florestal, podendo ser utilizada também em aulas de Biofísica e Microbiologia.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
7

Cremonesi, Aline Sampaio. "A importância da docagem molecular no combate às bactérias multirresistentes." BIOINFO 3, no. 1 (September 21, 2023): 20. http://dx.doi.org/10.51780/bioinfo-03-20.

Повний текст джерела
Анотація:
Que a resistência bacteriana é tida como um problema de saúde pública não é mais uma novidade! Bactérias das mais diversas espécies estão adquirindo resistência aos antibióticos mais potentes que existem. Isso interfere significativamente em diversos aspectos da prática clínica, como a diminuição da eficiência terapêutica de substâncias e a redução no controle de doenças infectocontagiosas, colocando em risco profissionais da área da saúde e pacientes. Caracteriza-se por resistência bacteriana os mecanismos desenvolvidos por diferentes espécies que buscam reduzir ou eliminar o efeito de agentes antimicrobianos como os antibióticos. Estes mecanismos podem ser a produção de enzimas que degradam ou alteram a molécula antimicrobiana, eliminando seus efeitos nas células, ou ainda, proteínas capazes de formar uma bomba de efluxo, que seria um transportador de membrana capaz de expulsar os antimicrobianos da célula [1]. Além dos mecanismos de resistência, as bactérias têm adquirido cada vez mais habilidades de colonizarem e proliferarem em seus hospedeiros, por meio de melhora na captação de nutrientes e a utilização destes para a produção de biofilme e fatores de virulência [2]. Atualmente, diversas espécies bacterianas têm ampliado a lista de resistência, o que tem gerado o aumento na preocupação por parte dos sistemas de saúde de como controlar e contornar tal problema. Espécies como Acinetobacter baumanii, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Staphylococcus aureus e Clostridium defficile encabeçam esta lista por possuírem cepas capazes de resistir a antibióticos de segunda linha, ou seja, antibióticos específicos utilizados em infecções graves e que geralmente são mais tóxicos ou apresentam efeitos colaterais mais pronunciados do que os de primeira linha [3] . A infectividade e patogênese dessas bactérias têm sido relacionadas com um grupo de transportadores conhecidos como transportadores do tipo ABC (ATP-Binding Cassete – Conjunto de proteínas ligadoras de ATP) envolvidos principalmente com mecanismos de evasão, resistência ao hospedeiro, fatores de superfície celular e excreção, auxílio na captação de nutrientes, entre outros [4; 5]. Transportadores do tipo ABC utilizam a energia liberada pela hidrólise de adenosina trifosfato (ATP) para translocar diferentes compostos através das membranas celulares. Isso ocorre devido a estrutura complexa destes transportadores (Figura 1) que é formada por duas proteínas ligadoras de nucleotídeos (Nucleotide Binding Domain – NBD), também conhecidas como ATPases e duas proteínas transmembranas (Transmembrane Domain – TMD) que formam um canal de passagem através da membrana celular, também conhecidas como permeases. Os transportadores do tipo importadores, ainda contam com uma proteína a mais: a proteína ligadora de substrato (Substrate Binding Protein – SBP), que é responsável por identificar e se ligar de forma específica a molécula a ser internalizada. Por se encontrar no periplasma (espaço entre a membrana e a parede celular), esta proteína também é popularmente conhecida como periplasmática [6]. Figura 1: Esquema simplificado dos componentes dos transportadores ABC do tipo exportadores e importadores. Fonte: própria autora. O conhecimento detalhado da estrutura e de etapas do transporte pode fazer dos transportadores ABC novos alvos para a terapêutica antimicrobiana [7] e o desenvolvimento de vacinas [8], principalmente porque os transportadores responsáveis pela internalização de nutrientes para as células são exclusivos de bactérias. Dessa maneira, os antimicrobianos desenvolvidos para inibir a captação e transporte de nutrientes a partir da ação de transportadores ABC não influenciarão a atividade dos transportadores exportadores encontrados nos eucariotos. Existem muitos gargalos para o estudo de estruturas e funções de proteínas e um deles é a complexidade da produção destas moléculas em laboratório de forma recombinante e sua manutenção para os ensaios de atividade e inibição. O custo para produzir grande quantidade de uma proteína para testar diferentes inibidores é alto e pode desmotivar muitos pesquisadores. Mas existe um caminho alternativo. As proteínas são formadas por aminoácidos, cuja sequência é determinada pela sequência de nucleotídeos de DNA do indivíduo, assim, as análises destas sequências nos permite saber muito sobre as proteínas, de forma que podemos predizer alguns comportamentos destas moléculas. A forma como as proteínas adquirem sua estrutura é determinada em parte pela sua sequência de aminoácidos, que obedece uma série de leis físicas e químicas para que a molécula fique estável [9]. Hoje já sabemos quais posições os aminoácidos podem adotar ou não em uma estrutura tridimensional protéica e, a partir de então, com o auxílio de algoritmos específicos, podemos determinar computacionalmente a estrutura de uma proteína apenas com a sua sequência linear de aminoácidos. É o que chamamos de análises in silico. E qual a importância disso? Podemos estimar com uma relativa precisão a função de uma proteína a partir da sua estrutura, a partir de simulações de possíveis interações entre esta proteína e diversas moléculas. É possível, por exemplo, criar um modelo tridimensional para testar diversos compostos, a fim identificar aqueles que têm uma maior probabilidade de se ligar aos transportadores ABC de bactérias resistentes, possivelmente podendo causar a sua inibição. Este método é conhecido como docagem molecular. Aqueles compostos que apresentarem os maiores índices de interação serão validados experimentalmente, a fim de determinar sua eficácia como inibidores da proteína alvo. Esta metodologia é interessante pois seleciona quais compostos deverão ser testados experimentalmente, eliminando aqueles que certamente não apresentam características que favorecem a interação, reduzindo assim o número de ensaios que precisarão ser feitos, tempo e recursos. A aplicação da bioinformática para o desenvolvimento de novos tratamentos contra infecções é muito ampla e crescente, dada a importância do tema na saúde pública [10-11]. Entretanto, muitas outras áreas têm usado destas análises computacionais, na busca por novos alvos terapêuticos para diferentes tipos de câncer, doenças genéticas, terapias gênicas e compreensão e monitoramento de epidemias e surtos de doenças infecciosas. Sendo assim, a bioinformática se mostra essencial para a melhoria da saúde humana, aprimoramento da prática clínica e desenvolvimento de novos fármacos.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
8

Morales, Liliana, Myriam L. Velandia, María Angélica Calderon, Jaime E. Castellanos, and Jacqueline Chaparro-Olaya. "Polyclonal antibodies against recombinant dengue virus NS3 protein." Biomédica 37, no. 1 (January 24, 2017): 131. http://dx.doi.org/10.7705/biomedica.v37i1.3249.

Повний текст джерела
Анотація:
Introducción. El dengue es una enfermedad causada por uno de los cuatro serotipos del virus del dengue (DENV) y es endémica en, aproximadamente, 130 países. Su incidencia ha aumentado notablemente en las últimas décadas, así como la frecuencia y la magnitud de los brotes. A pesar de los esfuerzos, no existen tratamientos profilácticos ni terapéuticos contra la enfermedad y, en ese contexto, el estudio de los procesos que gobiernan el ciclo de infección del DENV es esencial paradesarrollar vacunas o terapias antivirales. Una de las moléculas del DENV más prometedoras es la proteína no estructural 3 (NS3), la cual es indispensable para la replicación viral y es uno de los principales blancos inmunológicos durante la infección.Objetivo. Producir anticuerpos policlonales para contribuir a los futuros estudios sobre las interacciones entre la proteína NS3 y otras proteínas celulares.Materiales y métodos. Se expresaron dos proteínas recombinantes del dominio helicasa de NS3 del DENV de serotipo 2, las cuales se emplearon para inmunizar ratas y producir anticuerpos policlonales.Resultados. Los anticuerpos producidos fueron útiles en ensayos de Western blot e inmunofluorescencia y se reportó por primera vez un anticuerpo policlonal anti-NS3 que permitió la inmunoprecipitación de la proteína viral y la detecta con Western blot sin necesidad de inducir sobreexpresión de NS3 o de usar extractos de células marcados metabólicamente con radioisótopos. Conclusión. Las proteínas recombinantes expresadas y los anticuerpos producidos constituyen herramientas valiosas para estudiar procesos infecciosos del DENV que involucren a la proteína NS3 y evaluar pruebas dirigidas a interferir las funciones de esta proteína.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
9

Ostos Ortíz, Olga Lucía, Sonia Marcela Rosas Arango, and Johanna Lizeth González Devia. "Aplicaciones biotecnológicas de los microorganismos." Nova 17, no. 31 (June 15, 2019): 129–63. http://dx.doi.org/10.22490/24629448.3629.

Повний текст джерела
Анотація:
La biodiversidad de los microorganismos así como la naturaleza única y las capacidades biosintéticas en condiciones ambientales específicas hacen que los microorganismos sean los probables candidatos para resolver problemas de escases de alimentos, contro de plagas, biodegradación de los xenobióticos, descomposición de la basura, las pilas de desechos producidas, entre otros. Los microorganismos ofrecen un gran potencial para la exploración de moléculas y procesos, y el conocimiento de las especies no convencionales, especialmente dentro del grupo Archaea, ha estimulado la investigación molecular de genes de interés. Estos nuevos genes pueden incorporarse mediante tecnología recombinante en especies biológicamente conocidas, como E. coli y S. cerevisiae, para la síntesis a gran escala de productos. La microbiología tecnológica tiene grandes potenciales para explorar y obstáculos por superar. Por lo tanto, solo la investigación en esta área resulta prometedora para científicos en todo el mundo. En la presente revisión se presentan las aplicaciones más significativas de los microorganismos en la industria de alimentos, la agricultura, compuestos químicos, combustibles, farmacología y materiales.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
10

Blanco, Marcos Luengo. "Revisão de métodos convencionais de controle de qualidade biológico de biofármacos de origem recombinante e biossimilares e perspectivas de métodos alternativos: https://doi.org/10.31415/bjns.v1i3.36." Brazilian Journal of Natural Sciences 1, no. 3 (October 5, 2018): 7. http://dx.doi.org/10.31415/bjns.v1i3.36.

Повний текст джерела
Анотація:
A produção de biossimilares ou biofármacos com patentes expiradas pode ser uma oportunidade de crescimento para a indústria biofarmacêutica no Brasil. Entende-se por atividade biológica a habilidade ou capacidade específica do produto em obter um efeito biológico definido. Ela serve a múltiplos propósitos, na avaliação da qualidade do produto, sendo necessária para a caracterização e análise de medicamentos biossimilares, quando de sua comparação com um produto referência. Nessa breve revisão, o principal objetivo é explorar de forma mais critica o desenvolvimento e padronização de novas metodologias, que possam avaliar a atividade biológica de biofármacos e biossimilares, sob a luz de rever os principais modelos celulares utilizados, para desafiar a potencialidade dessas moléculas de atividade biológica, comparado com os modelos clássicos de células da linhagem murinas ou leveduras. A evolução de estudos bioanalíticos em torno desse assunto poderá contribuir para a disponibilização de testes de atividade biológica de maior precisão, gerando resultados mais conclusivos e seguros para os testes clínicos de fase I, II e III, no processo de regulamentação dos biossimilares. Além disso, futuramente a aplicação de testes de avaliação biológica com mais recursos analíticos, poderão ser indicados também como referência metodológica para classes diversas medicamentosas de biofármacos.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.

Дисертації з теми "Molécules recombinantes"

1

Rabu, Catherine. "Amplification ex vivo de lymphocytes T CD8 humains spécifiques à l'aide de molécules recombinantes multimérisées." Phd thesis, Université de Nantes, 2005. http://tel.archives-ouvertes.fr/tel-00339416.

Повний текст джерела
Анотація:
L'immunothérapie cellulaire passive par injection de lymphopcytes T cytotoxiques offre des possibilités thérapeutiques nouvelles dans l'immunité anti-virale et anti-tumorale. Par rapport aux méthodes actuelles de stimulation utilisant des lignées présentatrices d'antigènes, nous essayons de développer une méthode alternative d'amplification des lymphocytes T CD8 à l'aide d'une combinaison de protéines recombinantes immobilisées sur billes.
L'interaction 4-1BB/4-1BBL (CD137/CD137L) constitue un des signaux de co-stimulation impliqués dans l'activation des lymphocytes T CD8 effecteurs. Le travail présenté ici décrit pour la première fois la production et la caractérisation d'une forme fonctionnelle de 4-1BBL recombinant soluble. De plus, nous montrons qu'il est possible d'amplifier in vitro des lymphocytes T mémoires anti-CMV et anti-EBV avec des complexes HLA-peptide associés à ce 4-1BBL ou à de l'anticorps anti-CD28. L'intérêt de la co-stimulation du 4-1BB est comparée à celle du CD28 dans les 2 contextes antigéniques étudiés.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
2

Demouveaux, Bastien. "Modification des gels de mucus par la délivrance de molécules composées de domaines CYS." Thesis, Lille 2, 2019. http://www.theses.fr/2019LIL2S029.

Повний текст джерела
Анотація:
Le mucus est un gel conservé chez les vertébrés et les invertébrés. Ses fonctions majeures sont la protection et l’hydratation des épithéliums non kératinisés. Les mucines gélifiantes sont des protéines multi-domaines qui s’associent en polymères linéaires et enchevêtrés pour former la matrice glycoprotéique du mucus. Les interactions covalentes bien caractérisées des mucines, mais aussi les associations non covalentes (réversibles),sont responsables du caractère viscoélastique du mucus. Le domaine CYS des mucines est retrouvé dans le mucus à la surface de toutes les muqueuses sécrétoires humaines. Il est très conservé chez les vertébrés et très hydrophobe. De ce fait, il est l’un des meilleur scandidats pour l’établissement de liaisons hydrophobes réversibles.L’objectif de ce travail est d’étudier l’impact d’un enrichissement en domaine CYS sur les propriétés des gels de mucus. Pour cela, un modèle murin transgénique (Tg222) e tune lignée cellulaire muco-sécrétante (HT29-MTX E12), sécrétant constitutivement une molécule recombinante composée de 12 domaines CYS consécutifs (rCYSx12), ont été développés. L’effet de la délivrance endogène de rCYSx12 sur la perméabilité du gel de mucus, la motilité cellulaire et les propriétés rhéologiques du gel ont été étudiés. Des modèles cellulaires sécrétant des molécules constituées de domaines CYS (poly-CYS) ont aussi été développés afin d’envisager la délivrance exogène de cette molécule, et d’étudier son effet dans un contexte pathologique.La délivrance endogène de rCYSx12 dans le mucus de la lignée cellulaireHT29-MTX E12 diminue la perméabilité du gel de mucus. La sécrétion de rCYSx12est également associée à une diminution de la motilité bactérienne (vitesse et linéarité du déplacement) dans les mucus des modèles cellulaire et murin. Les propriétés rhéologiques du mucus colique murin ont été déterminées à plusieurs échelles. La délivrance derCYSx12 entraîne un remodelage de la matrice protéique du mucus en réduisant la taille des mailles que forment les mucines gélifiantes. La production d’une molécule poly-CYS aété développée chez la levure Pichia pastoris et dans la lignée cellulaire d’origine humaineHEK293. Contrairement à P. pastoris, la lignée HEK293 produit et sécrète la molécule poly-CYS sans modifications importantes apparentes.La molécule rCYSx12 revêt un grand intérêt thérapeutique pour renforcer les gels de mucus dans des contextes pathologiques, comme la rectocolite hémorragique ou les infections intra-utérines. Le développement de modèles sécrétant stablement une molécule poly-CYS permettra de réaliser des tests de délivrance exogène, et ainsi déterminer le potentiel thérapeutique de cette molécule
Mucus is a gel conserved among vertebrates and invertebrates. Its major functions arethe protection and hydration of non-keratinized epithelia. Gel-forming mucins are multidomainproteins, which self-associate together to form linear and entangled polymers toform the mucus glycoprotein matrix. The well-characterized covalent interactions, but alsonon-covalent (reversible) links, are responsible for the viscoelastic character of mucus. Themucin CYS domain is found in mucus on the surface of all secretory human mucosae. Itis very well conserved in vertebrates and very hydrophobic. Thus, it is one of the bestcandidates for establishing reversible hydrophobic bonds.The aim of this work is to study the impact of CYS domain enrichment on propertiesof mucus gels. For this, a transgenic mouse model (Tg222) and a mucus-secretingcell line (HT29-MTX E12), constitutively secreting a recombinant molecule made of 12consecutive CYS domains (rCYSx12), were developed. The effect of endogenous deliveryof rCYSx12 on mucus gel permeability, cellular motility and rheological properties wasstudied (micro- and macro-scale). Cellular models secreting a molecule made up of CYSdomains (poly-CYS) have also been developed in order to consider the exogenous deliveryof this molecule, and to study its effect in a pathological context.Endogenous delivery of rCYSx12 into the mucus of the HT29-MTX E12 cell linedecreased the permeability of the mucus gel. The secretion of rCYSx12 was also associatedwith a decrease in bacterial motility (velocity and linearity of displacement) in the mucusof the cellular and mouse models. The rheological properties of the colonic mucus weredetermined at multi-scale levels. The delivery of rCYSx12 leads to a remodeling of the mucus protein matrix by reducing its mesh size. The production of a poly-CYS moleculewas developed in the yeast Pichia pastoris and in the human cell line HEK293. UnlikeP. pastoris, the HEK293 cell line produced and secreted the poly-CYS molecule withoutapparent modifications.The rCYSx12 is of great therapeutic interest for strengthening mucus gels in pathologicalcontexts such as ulcerative colitis or intrauterine infections. The development ofmodels stably secreting the poly-CYS molecule will make it possible to carry out exogenousdelivery tests, and thus to evaluate the therapeutic potential of this molecule
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
3

Ho, Wang Yin Kiave-Yune. "Mécanismes d'action de la molécule tolérogène HLA-G au travers de la trogocytose et détermination des structures de HLA-G fonctionnelles in vivo." Paris 7, 2010. http://www.theses.fr/2010PA077102.

Повний текст джерела
Анотація:
HLA-G est une molécule du CMH de classe I dite non classique qui se caractérise par ses propriétés tolérogènes. A l'interface fœto-maternelle, HLA-G joue un rôle de protection du fœtus contre le système immunitaire de sa mère. L'expression de HLA-G par des greffons allogéniques est associée à une meilleure acceptation du transplant. Exprimée par les tumeurs, HLA-G leur confère une résistance à l'immunité antitumorale. La compréhension des mécanismes cellulaires ainsi que des structures impliquées dans les fonctions inhibitrices de HLA-G représente donc un véritable enjeu sur le plan thérapeutique et diagnostique. En premier lieu, j'ai étudié les mécanismes cellulaires d'inhibition par HLA-G par trogocytose et démontré que les monocytes capturent HLA-G1 par trogocytose à partir de cellules tumorales. Au contraire des lymphocytes T et des cellules NK, les monocytes ayant capturé HLA-G 1 ne se comportent pas en cellules régulatrices, mais sont capables de le re-transférer à d'autres effecteurs (trogocytose en série). J'ai également démontré que les lymphocytes T sont capables d'acquérir le récepteur ILT2 par trogocytose à partir de monocytes, ce qui leur permet de devenir sensibles à HLA-G 1. Mon deuxième objectif a porté sur l'étude des structures de HLA-G fonctionnelles in vivo. J'ai démontré l'existence de dimères de HLA-G2, G4 et G6, mis au point une méthode de détection utilisant les récepteurs ILT2 et ILT4 et déterminé les structures de HLA-G reconnues par ces récepteurs. J'ai en particulier démontré que le récepteur ILT4 reconnaît l'isoforme HLA-G6. Finalement, j'ai comparé les efficacités de structures de HLA-G in vivo dans un modèle murin de greffe de peau allogénique
HLA-G is a non-classical HLA class I molecule characterized by its tolerogenic properties. At the feto-maternal interface, HLA-G plays a key role in protecting the fetus against the immune System of the mother. The expression of HLA-G in allogeneic grafts is associated with better acceptance. Expressed by tumors, HLA-G endows them with a resistance to anti-tumor immunity. Understanding the cellular mechanisms and structures involved in the inhibitory fonctions of HLA-G is therefore a real therapeutic and diagnostic challenge. First, I studied the cellular mechanisms of inhibition by HLA-G mediated by trogocytosis and demonstrated that monocytes capture HLA-G 1 by trogocytosis from tumor cells. Unlike T lymphocytes and NK cells, monocytes that have captured HLA-G 1 do not behave as regulatory cells, but are able to transfer again HLA- Gl to other effectors (serial trogocytosis). I also showed that T cells are able to acquire the ILT2 receptor by trogocytosis from monocytes, which enables them to become sensitive to HLA-G 1. My second objective was to study the HLA-G structures that are functional in vivo. I demonstrated the existence of dimers of HLA-G2, G4 and G6, developed a detection method using ILT2 and ILT4 receptors, and determined the HLA-G structures recognized by these receptors. In particular, I demonstrated that thé ILT4 receptor recognizes the HLA-G6 isoform. Finally, T compared the efficiencies of HLA-G structures in vivo in a murine model of allogeneic skin graft
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
4

Jacopini, Sabrina. "Utilisation de la 13-Hydroperoxyde lyase recombinante d’olive dans des procédés biocatalytiques de production de composés à note verte." Thesis, Corte, 2015. http://www.theses.fr/2015CORT0016/document.

Повний текст джерела
Анотація:
L’hydroperoxyde lyase (HPL) est une enzyme issue de la voie de la lipoxygénase, voie métabolique très représentée chez les végétaux, impliquée dans la production de composés aromatisants (l’hexanal, le 3Z-hexenal et le 2E-hexenal). Ces composés sont responsables de l’odeur fraîche de l’herbe coupée dite « note verte » et sont très utilisés par les industries cosmétiques et agroalimentaires. Leur biosynthèse résulte de l’oxydation des acides gras polyinsaturés en hydroperoxydes par la lipoxygénase, puis de leur clivage par l’hydroperoxyde lyase (HPL). Les procédés actuels de production de ces composés présentent certains inconvénients, ils sont notamment très polluants et peu performants, aussi l’utilisation d’enzymes recombinantes dans de tels procédés permettrait d’obtenir ces molécules de manière plus efficace tout en bénéficiant du label "naturel". L’ADNc codant pour l’hydroperoxyde lyase (HPLwt) a été isolé au laboratoire à partir d’olives noires. Afin d’améliorer la solubilité de l’enzyme, une HPL dépourvue de son peptide de transit chloroplastique (HPLdel) a également été produite. Les deux enzymes ont été exprimées chez E.coli, purifiées par chromatographie d’affinité puis caractérisées biochimiquement. Elles agissent exclusivement sur les 13-hydroperoxydes (13-HPL) à un pH et une température optimum de 7,5 et 25°C. De plus l’évaluation des paramètres cinétiques de l’enzyme montre qu’elles ont une meilleure efficacité catalytique (kcat/Km) sur les 13-hydroperoxydes d’acide linolénique (3,68 s-1.µM-1) que sur les 13-hydroperoxydes d’acide linoléique (0,54 s-1.µM-1). La bioconversion des 13-hydroperoxydes d’acide linoléique et linolénique en hexanal et 3Z-hexénal par l’action de l’HPLwt et l’HPLdel a été étudiée. Des taux de conversion maximum atteignant 93 % et 68 % pour la production d’hexanal et 73 % et 45% pour la production d’3Z-hexénal ont été obtenus quand l’HPLwt et l’HPLdel sont utilisées respectivement. La stabilité de l’enzyme a ensuite été étudiée. Des essais de conservation montrent que l’utilisation de glycérol à 10% (v/v) permet le maintien de la totalité de l’activité de l’HPLwt et de l’HPLdel durant cinq semaines de stockage à -80°C. De plus, l’ajout de composés chimiques tels que le KCl, le NaCl, le Na2SO4, la glycine et le glycérol permettent d’augmenter l’activité enzymatique des deux enzymes et d’améliorer les conditions de synthèse de l’hexanal et du 3Z-hexénal en diminuant la quantité d’enzyme nécessaire à leur production
The hydroperoxide lyase (HPL) derives from a metabolic pathway named lipoxygenase pathway widely represented in plants and involved in the production of flavoring compounds (hexanal, 3Z-hexenal and 2E-hexenal). These volatile compounds are responsible for the fresh odor of cut grass known as "green note" and have a particularly interest for flavor and food industries. Their biosynthesis results from the oxygenation of linoleic and linolenic acids by lipoxygenase action to form fatty acid hydroperoxides, then of their cleavage by hydroperoxide lyase action. The processes of production currently used are highly polluting or lead to a low yield. To overcome these drawbacks, the use of recombinant enzymes in such processes constitutes an attractive alternative because they would allow producing these molecules in a more effective way, while benefiting from the "natural" label.A cDNA encoding for HPL (HPLwt) from black olive fruit was isolated, and in order to improve the enzyme solubility, the HPL deleted of its chloroplast transit peptide (HPLdel) was then produced. Both enzymes were expressed into E. coli (M15), purified by affinity chromatography, and characterized. They act exclusively on 13-hydroperoxide (13-HPL) and display an optimum pH at 7.5 and an optimum temperature at 25 °C. The bioconversion of 13-hydroperoxides of linoleic and linolenic acids in hexanal and 3Z-hexenal respectively, using HPLwt or HPLdel was studied. Conversion yields reach a maximum of 93 % and 68 % for hexanal production, and 73 % and 45 % for 3Z-hexenal when reactions were performed by HPLwt and HPLdel respectively.The enzyme stability was then studied. Conservations tests using 10 % glycerol (v/v) allows the maintenance of the entire activity of HPLwt and HPLdel during five weeks of storage at -80°C. Furthermore, the addition of chemical compounds such as KCl, NaCl, Na2SO4, glycine, and glycerol can increase the efficiency of both enzymes and improve the synthesis of hexanal and 3Z-hexenal by decreasing the amount of enzyme required to produce them
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
5

Gaudard, Aurélie. "Molécules favorisant le transport de l'oxygène : effets de la prise, chez l'athlète, d'érythropoi͏̈étine recombinante humaine, analogies et différences hémorhéologiques avec le sportif non dopé." Montpellier 1, 2002. http://www.theses.fr/2002MON13507.

Повний текст джерела
Анотація:
"La première partie de notre travail est consacrée aux produits et méthodes facilitant le transport de l'oxygène, en particulier l'érythropoi͏̈étine (Epo). Nous analysons les études pharmacocinétiques et pharmacodynamiques (PK/PD) réalisées après administration d'érythropoi͏̈étine humaine recombinante (rHuEpo) chez des individus non sportifs et chez des athlètes. Nous rapportons aussi les méthodes de détection d'un dopage à la rHuEpo. La deuxième partie de cette thèse comprend deux études mimant un dopage à la rHuEpo chez des athlètes après administration de doses faibles quotidiennes. Ces études ont permis i) de développer un modèle PK prenant en compte le rétrocontrôle négatif de la production endogène d'Epo et ii) de proposer un modèle PK/PD décrivant les changements, liés à la prise de rHuEpo, de certains paramètres ( nombre de réticulocytes, récepteurs solubles à la transferrine (sTfR) et rapport sTfR/protéines dans l'étude 1/ pourcentage de macrocytes, hématocrite réticulocytaire et sTfR dans l'étude 2). La dernière partie de notre travail comprend six études qui ont pour but d' évaluer les modifications hémorhéologiques à l'exercice chez l'athlète sain non dopé. Si l'Hct est augmenté lors de l'utilisation d'agents dopants tels que la rHuEpo, il a tendance à diminuer chez l'athlète non dopé bien entraîné et apte à réaliser des performances. La première étude vise à trouver une explication physiologique au " paradoxe de l'Hct ". Les études 2 et 3 ont pour but de déterminer si certaines manifestations cliniques ( jambes lourdes et thrombose rétinienne) sont liées à des changements hémorhéologiques. Cette question est particulièrement préoccupante dans la mesure où l'Epo et ses molécules parentes sont aussi à l'origine d'une hyperviscosité. Les études 4 et5 déterminent plus précisément les modifications de certains paramètres hémorhéologiques à l'exercice. L'étude 6 s'intéresse à l'influence de l'apport alimentaire sur l'hémorhéologie. "
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
6

Descamps, Delphyne. "Rôle des molécules d'apoptose de la famille du TNF dans l'hépatite auto-immune induite par la concanavaline A et l'hépatite associée au transfert de gènes par les adénovirus recombinants." Paris 7, 2007. http://www.theses.fr/2007PA077133.

Повний текст джерела
Анотація:
Pour analyser le rôle des récepteurs d'apoptose au cours des hépatites, nous avons construit et caractérisé différents adénovirus (Ad) recombinants codant pour des antagonistes solubles ou membranaires de récepteurs de mort de la famille du TNFR. Ces antagonistes sont des outils efficaces pour inhiber l'apoptose in vivo puisque leur expression par les hépatocytes prévient la mort des souris dans différents modèles d'hépatites aiguës. En particulier, nous avons montré que les antagonistes membranaires (dépourvus de domaine de signalisation) sont aussi efficaces que des récepteurs solubles pour inhiber les ligands d'apoptose. Ils pourraient donc constituer une alternative thérapeutique à l'utilisation de récepteurs solubles avec pour avantage d'inhiber localement l'apoptose. Dans un second temps, nous avons utilisé les antagonistes construits pour analyser la contribution de différents ligands et récepteurs d'apoptose dans deux modèles d'hépatite. Dans le modèle d'hépatite induite par la concanavaline A, nous avons montré que le TNF-α est indispensable à l'induction de l'hépatite et que la voie FasL/Fas constitue le mécanisme principal d'élimination des hépatocytes. En revanche, nous avons observé que la voie TRAIL/DR5 avait un rôle régulateur sur le développement de l'hépatite. Dans le modèle de l'hépatite associée au transfert de gènes par les Ad recombinants, nous avons montré d'une part que le TNF-α contrôlait le recrutement des cellules inflammatoires et d'autre part que le TNF-α et l'IL-6 jouaient un rôle important dans les réponses anticorps dirigées contre les adénovirus et les transgènes
In order to analyze the role of death receptors in different models of hepatitis, we first constructed and characterized different recombinant adenoviruses (Ad) encoding soluble or membrane-anchored antagonists of death receptors belonging to TNFR family. These antagonists were shown to be efficient tools to inhibit apoptosis in vivo since their expression by hepatocytes prevented liver damage and mice death in different acute hepatitis models. In particular, we showed that membrane-anchored antagonists (death domain-deficients (ADD)), unable to transduce death signals, were as efficient as soluble antagonists to inhibit death ligands. Such ADD-decoy receptors act as dominant-negative receptors exerting local inhibition, while avoiding systemic neutralization of apoptosis ligands. In the second part of our work, these antagonists were used to analyze the contribution of different death ligands and death receptors in two hepatitis models. In concanavalin A (ConA)-induced hepatitis model, we showed that TNF-α is essentiel to the development of hepatitis and that FasL/Fas pathway is the major mechanism of hepatocytes destruction. On the contrary, we observed that TRAIL/DR5 pathway is involved in negative regulation of cytokines production. In the hepatitis triggered by recombinant Ad gene transfer in the liver, we showed on one hand that TNF-α centrals the recruitment of immune cells and, on the second hand, that TNF-α and IL-6 play together an important role in controlling antibody responses against Ad and transgenes
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
7

Chanut-Delalande, Hélène. "Rôle du collagène V dans l'élaboration d'une matrice extracellulaire : approche in vitro par production de la molécule recombinante et in vivo par transgénèse chez la souris." Lyon 1, 2001. http://www.theses.fr/2001LYO10194.

Повний текст джерела
Анотація:
Le rôle crucial du collagène V, pourtant faiblement représenté dans les tissus, dans l'élaboration d'une matrice extracellulaire nous a conduit à l'étudier plus précisément par une double approche recombinante et transgénique. Ce collagène est un collagène fibrillaire existant sous différentes isoformes, une majoritaire hétérotrimérique [ α1(V)]2 α2(V) et plusieurs autres formes mineures dont l'homotrimère [ α1(V)]3. La production recombinante de molécules et des chaînes indépendantes constituant ce collagène dans les tissus et étudier l'assemblage, la maturation et la fonction de différentes isoformes. De fait, nous avons montré : (1) par expression simple ou concomitante des chaînes α1(V) et α2(V) dans les cellules 293 que, à l'inverse de la situation in vivo, la formation de l'homotrimère [ α1(V)]3 est toujours favorisé quel que soit le niveau d'expression de chacune des chaînes, (2) que la maturation en C-terminal des chaînes pro α1(V) et pro α2(V) peut être assurée par la BMP-1, enfin, (3) alors que l'hétérotrimérique [ α1(V)]2 α2(V)régule le diamètre des fibres, comme nous l'avons aussi observé pour les cellules ostéoblastiques MC3T3-E1, l'homotrimère est lui localisé à la surface des fibres et pourrait servir de protéine de liaison. Nous avons examiné, au niveau moléculaire et tissulaire, l'impact d'une délétion ciblée sur la chaîne α2(V) sur des souris crées précédemment. Dans la peau, le collagène V est principalement présent sous forme d'homotrimère, la chaîne α2(V) mutée n'étant pas incorporée dans les molécules. Les altérations de fibrillogenèse qui en découlent et l'engagement des fibroblastes du derme dans un processus apoptotique pourraient expliquer le phénotype observé dans la peau de ces souris. Des souris surexprimant les chaînes α1(V) humaines ont été produites. Une analyse préliminaire a d'ores et déjà montré la présence des chaînes α1(V) exogènes dans l'os.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
8

Garraud, Marie. "Étude de la toxicité vasculaire de l’activateur tissulaire du plasminogène recombinant (rt-PA) après une ischémie cérébrale." Thesis, Paris 5, 2014. http://www.theses.fr/2014PA05P618/document.

Повний текст джерела
Анотація:
Le seul traitement actuellement disponible pour les accidents vasculaires cérébraux d’origine ischémique est la thrombolyse par l’activateur tissulaire du plasminogène recombinant (rt-PA). Cependant, l’efficacité du rt-PA est souvent partielle ou absente, et des phénomènes de réocclusion du vaisseau peuvent être observés. Par ailleurs, l’administration de rt-PA est associée à un risque hémorragique. Il apparaît donc indispensable de rechercher les mécanismes à l’origine de la toxicité vasculaire du rt-PA, afin de pouvoir développer des stratégies capables de protéger le lit vasculaire. Parmi ces stratégies, notre équipe a montré dans des modèles expérimentaux que l’inhibition d’une enzyme nucléaire, la poly(ADP-ribose) polymérase ou PARP, permet de protéger la barrière hémato-encéphalique, de réduire les hémorragies et d’améliorer la reperfusion cérébrale suite à l’administration post-ischémique de rt-PA. Dans ce contexte, mon travail a consisté à étudier les mécanismes impliqués dans les altérations vasculaires associées à l’administration de rt-PA à la suite de l’ischémie. Mes travaux de recherche ont comporté un volet in vivo et un volet in vitro. Les études réalisées in vivo ont été menées dans un modèle murin d’ischémie cérébrale thrombo-embolique. Nos résultats indiquent que ni l’ischémie, ni le rt-PA, ni l’association au rt-PA d’un puissant inhibiteur de PARP, le PJ34, ne modifient à 24 heures la présence de dépôts de fibrine, marqueur d’hypoperfusion et de réocclusion. Nous nous sommes ensuite intéressés à deux marqueurs endothéliaux d’inflammation : VCAM-1 et ICAM-1, et avons montré que leur expression, qui augmente 24 heures après l’ischémie, n’est pas modifiée par le rt-PA. Enfin, l’association du PJ34 au rt-PA réduit significativement l’expression post-ischémique de VCAM-1, ce qui suggère le rôle de la PARP dans l’expression de cette molécule d’adhésion. La seconde partie de mon travail a été réalisée in vitro sur une lignée de cellules endothéliales cérébrales murines (bEnd.3). Le rt-PA est à l’origine de changements caractéristiques au niveau de l’organisation et de la morphologie de ces cellules. Ces changements ne sont pourtant associés ni à une dégradation de l’expression des molécules de jonctions inter-endothéliales (occludine, VE-cadhérine), ni à une augmentation de l’expression des marqueurs endothéliaux pro-inflammatoires (VCAM-1, ICAM-1). Nous nous sommes également intéressés à d’autres marqueurs de dysfonction endothéliale, les microparticules endothéliales (MPE). Nos résultats montrent que le rt-PA est à l’origine d’une augmentation importante de la libération des MPE. L’utilisation d’un inhibiteur de la protéine p38, le SB203580, et d’un inhibiteur de PARP, le PJ34, permet de réduire cette augmentation, ce qui suggère que p38 et la PARP pourraient être impliquées dans la production de MPE induite par le rt-PA. En conclusion, l’ensemble de ce travail contribue à préciser les effets vasculaires du rt-PA. Parmi ces effets, la mise en évidence de la production de MPE, via la PARP, est particulièrement novatrice
Thrombolysis with recombinant tissue plasminogen activator (rt-PA) is currently the only approved pharmacological strategy for acute ischemic stroke. However, the efficacy of rt-PA is rarely complete, and arterial reocclusion can be observed. Furthermore, administration of rt-PA increases the risk of hemorrhagic transformations. Therefore, it is essential to seek mechanisms underlying the vascular toxicity of rt-PA in order to develop strategies protecting the vascular bed. Among these strategies, our laboratory has previously shown that inhibition of poly (ADP-ribose) polymerase (PARP), a nuclear enzyme, protects the blood-brain barrier, reduces hemorrhagic transformations and improves cerebral reperfusion following the post-ischemic administration of rt-PA. In this context, the aim of the present work was to establish the post-ischemic mechanisms of rt-PA-induced vascular alterations. The research was divided into (1) in vivo experiments and (2) in vitro studies to examine the effect of rt-PA on the endothelium. The in vivo studies were performed in a mouse model of thrombo-embolic stroke induced by thrombin injection in the middle cerebral artery. Our results showed that neither ischemia, nor rt-PA, nor the association to rt-PA of the potent inhibitor of PARP PJ34 alter cerebral fibrin deposits, a marker of hypoperfusion and reocclusion, at 24 hours after ischemia. We then evaluated the expression of two endothelial markers of inflammation : VCAM-1 (vascular cell adhesion molecule-1) and ICAM-1 (intercellular adhesion molecule-1). Our results showed that their expressions increase 24 hours after ischemia and are not modified by rt-PA. Finally, the association of PJ34 to rt-PA significantly reduced the post-ischemic expression of VCAM-1, suggesting a role for PARP in the expression of this adhesion molecule. The second part of my work was carried out in vitro in cultures of mouse brain-derived endothelial cells bEnd.3. In the presence of rt-PA, the organization and the morphology of the endothelial cells radically changed. However, these changes were associated neither to a degradation of endothelial junction proteins (occludin, VE-cadherin (vascular endothelial-cadherin)), nor to an increase in the expression of pro-inflammatory endothelial markers (VCAM-1, ICAM-1). We were also interested in a recently identified marker of endothelial dysfunction : endothelial microparticles (EMP). Our results showed that rt-PA induces a significant increase in the EMP released by bEnd.3 cells. The use of a p38 inhibitor, SB203580, and the PARP inhibitor, PJ34, reduced this increase, suggesting that p38 and PARP could be involved in the EMP production induced by rt-PA. In conclusion, this work helps to clarify the vascular effects of rt-PA. Among these effects, the highlight of EMP production, through PARP pathway, is particularly original
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
9

Gricourt, Linda. "Implication des molécules du système insuline/IGF dans la croissance et la reproduction de l'huître creuse Crassostrea gigas : effets biologiques in vitro d'un ligand hétérologue (IGF-1 recombinant humain), caractérisation et expression d'un récepteur homologue de type insuline." Caen, 2002. http://www.theses.fr/2002CAEN2013.

Повний текст джерела
Анотація:
L'ostréiculture française repose essentiellement sur l'exploitation d'une seule espèce, l'huître creuse Crassostrea gigas. Face aux difficultés rencontrées par la profession, une meilleure compréhension de la reproduction et de la croissance de ces animaux s'avère essentielle. L'implication de molécules de la famille des insulines/IGFs dans la régulation de ces processus physiologiques est à rechercher chez C. Gigas : l'effet biologique de l'IGF-1 recombinant humain (IGF-1 rh) a été suivi au cours d'un cycle biologique sur des cellules de gonade et de bord de manteau, tissus cibles de la reproduction et de la croissance somatique et coquillière chez l'huître : - L'IGF-1 rh stimule les proliférations cellulaires dans la gonade en période de multiplication des cellules germinales (68% à 10-12 M) et active les synthèses de protéines des cellules germinales lors de la période de développement et de maturation des gamètes (41% à 10-13 M). Ces données indiquent que des molécules de type insuline/IGF seraient impliquées dans le contrôle de la reproduction et de la croissance chez C. Gigas. L'effet saisonnier de molécules de type insuline/IGF peut êre associé à une expression différentielle des récepteurs spécifiques de ces molécules [etc]
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.

Книги з теми "Molécules recombinantes"

1

Ryadnov, Maxim. Bionanodesign: Old Forms for New Functions. Royal Society of Chemistry, The, 2021.

Знайти повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
2

Ryadnov, Maxim. Bionanodesign: Old Forms for New Functions. Royal Society of Chemistry, The, 2020.

Знайти повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
3

Bionanodesign: Following nature's touch. Cambridge: RSC Publishing, 2009.

Знайти повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
4

Bionanodesign: Following Nature's Touch. Royal Society of Chemistry, The, 2009.

Знайти повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.

Частини книг з теми "Molécules recombinantes"

1

Furlan, Renata Ligia de Araújo. "PLATAFORMAS MICROBIANAS PARA PRODUÇÃO DE BIOFÁRMACOS." In Biotecnologia Microbiana - Volume 1, 11–24. Editora Científica Digital, 2023. http://dx.doi.org/10.37885/230111831.

Повний текст джерела
Анотація:
Os compostos bioativos despertam compostos bioativos que despertam grande interesse das indústrias farmacêuticas, alimentícias, agrícolas e outras. Produzidos em grande parte por microrganismos e plantas apresentam aplicações terapêuticas como agentes antimicrobianos, imunossupressores, anticancerígenos e anti-inflamatórias. Conhecidos como Produtos Naturais (PNs) são classificados como pequenas moléculas, representadas pelos metabolitos microbianos, moléculas sinalizadoras, fatores de crescimento entre outros. Geralmente, os PNs já estudados são derivados da síntese de metabólitos secundários dos microrganismos e plantas (DEMAIN, 2000; DHAKAL; DHAKAL; SOHNG, 2017). Além dos PNs, diversos produtos farmacêuticos biológicos, denominados biofármacos são produzidos utilizando a tecnologia do DNA recombinante em plataformas de células de animais, vegetais e microrganismos (TRIPATHI; SHRIVASTAVA, 2019). Desde a sua introdução nos tratamentos clínicos em 1982, os medicamentos biofarmacêuticos revolucionaram o tratamento de doenças como câncer, distúrbios metabólicos e infecções. Como exemplos de biofármacos apresentam-se a produção de anticorpos monoclonais, interferons, citocinas, vacinas, moduladores de enzimas (LACANÁ; AMUR; MUMMANNENI; ZHAO et al., 2007; MICHAEL, 2015). O mercado biofarmacêutico se desenvolveu muito mais rápido do que o mercado de PNs e medicamentos sintéticos, devido ao envelhecimento da população. Objetivo: referenciar as principais plataformas microbianas de produção de biofármacos. Método: o trabalho envolve uma pesquisa descritiva por coleta de dados bibliográficos. Resultados: apresentação de sistemas procarióticos, principalmente Escherichia coli, sistemas eucarióticos de leveduras, Saccharomyces cerevisiae e Pichia pastoris e atividade biológica provenientes dessas plataformas. Conclusão: as plataformas microbianas devem se tornar primordiais no processo de produção de biofármacos, devido ao interesse das indústrias farmacêuticas e aplicação em terapêuticas.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.

Тези доповідей конференцій з теми "Molécules recombinantes"

1

Kraschowetz, Stefanie, DOUGLAS BORGES DE FIGUEIREDO, Rafaela Tais Zanardo, Fara A. P. Eguia, Thiago Rojas Converso, and Viviane Maimoni Gonçalves. "Clonagem e expressão de uma molécula recombinante híbrida de duas proteínas de Streptococcus pneumoniae." In Simpósio Nacional de Bioprocessos e Simpósio de Hidrólise Enzimática de Biomassa. Campinas - SP, Brazil: Galoá, 2015. http://dx.doi.org/10.17648/sinaferm-2015-33390.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
2

KRASCHOWETZ, S., D. B. FIGUEIREDO, G. CAMPANI JR, G. G. SILVA, T. C. ZANGIROLAMI, L. C. C. LEITE, J. CABRERA-CRESPO, and V. M. GONçALVES. "PRODUÇÃO DE UMA MOLÉCULA RECOMBINANTE HÍBRIDA DE DUAS PROTEÍNAS DE Streptococcus pneumoniae: PspA94-PdT." In XX Congresso Brasileiro de Engenharia Química. São Paulo: Editora Edgard Blücher, 2015. http://dx.doi.org/10.5151/chemeng-cobeq2014-1318-19907-147206.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
3

Carneiro, Luis Felipe Ferreira, Osmar Júnior Da Silva Silva, Matteus Gomes De Oliveira, and Salomão Bruno Dos Santos Brasil. "TERAPIA GÊNICA NO TRATAMENTO DE ANEMIA FALCIFORME, UMA REVISÃO DE LITERATURA." In II Congresso Brasileiro de Hematologia Clínico-laboratorial On-line. Revista Multidisciplinar em Saúde, 2022. http://dx.doi.org/10.51161/hematoclil/133.

Повний текст джерела
Анотація:
Introdução: A anemia falciforme é causada por uma mutação pontual no gene beta da globina, essa substituição origina uma molécula de hemoglobina anormal denominada hemoglobina S (HbS), ao invés da hemoglobina normal chamada de hemoglobina A (HbA). Nesse sentido, com o recente desenvolvimento e aplicabilidade das técnicas de terapia gênica houve uma nova perspectiva de mais uma opção de cura, tendo como principal diferencial ser um tratamento de transplante de células hematopoiéticas (HSCs) autólogo. Objetivos: O objetivo dessa revisão é compilar as informações mais recentes sobre o uso da terapia gênica no tratamento de anemia falciforme. Métodos: Foi feito um levantamento de dados utilizando as bases de dados PubMed e Lilacs, sendo buscados os termos “sickle cell anemia”/”anemia falciforme” associados a “gene therapy”/”terapia gênica”. Resultados: A terapia gênica pode ser explicada como um tratamento certificado, constituído por um grupo de medicamentos ou por produtos de engenharia de tecidos e células processadas. Sendo utilizadas na aplicação da adição de um gene modificado e saudável na célula do paciente, através de transportadores recombinantes e não patogênicos, que adiciona um gene saudável para a restauração celular atribuindo uma nova função a célula alvo, e pode ser classificada como ex vivo e in vivo, em que cada uma é diferenciada pelo tipo de vetor que será responsável pelo carreamento do gene modificado até a célula alvo. Dentre as formas utilizadas na aplicação dessa técnica estão: adição de genes da globina e tecnologias de edição de genoma para diminuir os sintomas da doença falciforme; aumento da HbF ou corrigindo a sequência da β-globina, são delineadas manipulação da célula terapêutica no transplante de células-tronco autólogo, para ser alcançado a completa cura. Conclusão: O tratamento utilizando a terapia gênica ainda esbarra em muitas questões econômicas e socias apesar dos potenciais benefícios. Além disso, devido aos potenciais efeitos colaterais do uso de vírus como vetores em terapia gênica, é necessário mais progresso no desenvolvimento de novos vetores não virais. Os vetores virais atuais devem ser usados com cautela em humanos.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
4

Bridi, Vanessa, Gabriela Alves Carvalho Duarte, Dhullya Eduarda Resende Santos, and Hanstter Hallison Alves Rezende. "BIOFÁRMACOS: DESAFIOS ENFRENTADOS NA PRODUÇÃO NACIONAL." In I Congresso de Engenharia de Biotecnologia. Revista Multidisciplinar de Educação e Meio Ambiente, 2021. http://dx.doi.org/10.51189/rema/1376.

Повний текст джерела
Анотація:
Introdução: Os biofármacos, também conhecidos como medicamentos biológicos, são fármacos desenvolvidos por meio de processos biotecnológicos, onde se utiliza a tecnologia do DNA recombinante em sistemas vivos como bactérias, vírus, leveduras e principalmente células de mamíferos. Com o crescente desenvolvimento tecnológico, cada vez mais a indústria farmacêutica vem se inovando neste âmbito, afim de combater inúmeras doenças que não são sensíveis a terapias tradicionais, como por exemplo, o câncer, artrite reumatoide, diabetes, dentre outras. Infelizmente, acompanhado do avanço biotecnológico vem alguns desafios importantes que atrapalham a produção em larga escala em nosso país. Objetivo: Descrever os principais desafios encontrados na produção de biofármacos no Brasil no âmbito público. Materiais e métodos: Trata-se de um trabalho de revisão bibliográfica, onde foram coletados 10 artigos, dos quais 6 foram selecionados para síntese deste trabalho. As bases de dados de procura foram: PubMed, SciELO e Google Acadêmico, utilizando os descritores: biofármacos e medicamentos biológicos, publicados na série temporal 2016-2020. Resultados: A produção de um biofármaco acompanha uma série de etapas que vão desde a descoberta de novas moléculas até a validação e caracterização de todo o processo para que se tenha um produto final. Entre essas etapas é necessária uma gama de processos industriais que necessitam de profissionais altamente capacitados, equipamentos sofisticados e investimentos altos para cada etapa de produção, que dura em média 10 a 15 anos ao todo. No Brasil, o principal desafio enfrentado é a falta de investimentos desde a pesquisa básica, tornando inviável a produção destes medicamentos no setor público, tendo a necessidade de importações, elevando os preços desses medicamentos no mercado e comprometendo a saúde populacional, principalmente das pessoas mais carentes que não possuem recursos para adquirir estes fármacos. Conclusão: Conclui-se que com o aumento da expectativa de vida, essas doenças acompanham a população corriqueiramente e que é indispensável a criação destes medicamentos para garantir uma melhor qualidade de vida. Sugere-se que sejam criados investimentos em indústrias e instituições nacionais para a produção destes fármacos e que sejam criadas novas estratégias para atender as demandas, como por exemplo a produção em larga escala de fármacos biossimilares.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Ми пропонуємо знижки на всі преміум-плани для авторів, чиї праці увійшли до тематичних добірок літератури. Зв'яжіться з нами, щоб отримати унікальний промокод!

До бібліографії