Добірка наукової літератури з теми "Glioblastome – Chirurgie"

Du pirminiai, skirtingos histologinės struktūros navikai, susiformavę vieno paciento galvos smegenyse –labai reta neurochirurginė patologija. Straipsnyje pristatomas 64 metų vyro klinikinis atvejis, kai šiam pacientui buvo nustatyti du skirtingos histologinės struktūros pirminiai galvos smegenų navikai – meningioma ir glioblastoma. Abu navikai buvo sėkmingai pašalinti per vieną chirurginę intervenciją ir vietą. Vėliau pacientas nusiųstas pas kitus specialistus, kad jam būtų atlikta chemoterapija ir radioterapija. Straipsnyje apžvelgiama kitų autorių patirtis ir galimos dviejų skirtingos histologinės struktūros navikų susiformavimo priežastys. Sėkmingam tokių navikų gydymui reikalingas visapusiškas radiologinis ištyrimas, didelė neurochirurgijos praktikos patirtis ir patikima multidisciplininė komanda.

Glejak wielopostaciowy (glioblastoma multiforme, GBM) należy do najbardziej złośliwych nowotworów pierwotnych mózgu. Charakterystyczną cechą GBM jest jego naciekający wzrost, zdolność komórek do szerzenia się wzdłuż dróg nerwowych istoty białej oraz możliwość inwazji przeciwnej półkuli mózgu. Agresywna natura glejaka wielopostaciowego sprawia, że u nieleczonych pacjentów przeżycia wynoszą jedynie 3 - 6 miesięcy od rozpoznania choroby. Po 65 roku życia odnotowuje się gwałtowny wzrost przypadków glejaka wielopostaciowego. Obecnie na świecie około połowa pacjentów z tym nowotworem ma więcej niż 65 lat. Biorąc pod uwagę starzenie się społeczeństwa oblicza się, że coraz bardziej rosnąć będzie liczba nowo stwierdzanych przypadków GBM u pacjentów w podeszłym wieku, a problem odpowiedniego podejścia terapeutycznego do tej szczególnej grupy chorych będzie coraz istotniejszy. Przez wiele lat klinicyści odnosili się z niechęcią do wdrażania u osób starszych metod leczenia z powodzeniem stosowanych u młodych pacjentów. Tak więc poprzez samo kierowanie się wiekiem terapia starszych chorych z GBM była często suboptymalna. Tymczasem zmiana w podejściu do leczenia pacjentów w starszym wieku udowodniła, że najważniejszym czynnikiem branym pod uwagę przed rozpoczęciem leczenia powinien być stan ogólny chorego oceniony według powszechnie uznawanych skal (np. skali sprawności Karnofsky’ego). Wiele badań klinicznych potwierdziło, że zastosowanie technik operacyjnych, metod radioterapii i chemioterapii z temozolomidem przynosi również istotny zysk starszym pacjentom (wydłuża przeżycia całkowite, poprawia jakość życia), w tym nawet chorym po 80 roku życia. Glioblastoma multiforme (GBM) is one of the most malignant primary brain tumour.There is a rapid increase in the number of glioblastoma multiforme cases found in patients older than 65 years old. Currently about half of patients with this cancer are more than 65 years old. Taking into account the aging of the population it is calculated that the number of newly diagnosed GBM cases in older patients will grow more and more and the problem of an appropriate therapeutic approach to this specific group of patients will become more and more important. For many years clinicians were reluctant to implement in older patients methods of treatment successfully used in young patients. Thus by taking into consideration only the age the therapy of older patients with GBM was often suboptimal. Meanwhile, a change in the approach to the treatment of elders proved that the most important factor taken into account before starting treatment should be the general condition of the patient assessed according to commonly accepted scales (eg Karnofsky score). Many clinical trials have confirmed that the use of surgical techniques, radiotherapy methods and chemotherapy with temozolomide brings significant benefits to older patients (prolongs overall survival, improves quality of life), including those over 80 years old. Słowa kluczowe: glejak wielopostaciowy, starość, radioterapia, chirurgia, temozolomid Key words: glioblastoma multiforme, elderly, radiotherapy, surgery, temozolomide.

Les tumeurs cérébrales primitives de haut grade représentent un enjeu de soins depremière importance. En effet, les plus fréquentes d’entre elles ; les glioblastomes (GBM) sont incurables. Leur médiane de survie est d’une quinzaine de mois lorsque les patients ont bénéficié d’une chirurgie d’exérèse optimale suivie des traitements adjuvants recommandés que sont la radiothérapie et la chimiothérapie. Malgré ces traitements, la récidive est la règle,et ce la plupart du temps à proximité de la cavité d’exérèse initiale. De nouvelles techniques ont vu le jour afin d’améliorer le contrôle local de la tumeur, citons l’implantation des pastilles de carmustine au sein de la cavité chirurgicale. Toutefois le bénéfice de ce type de thérapeutique complémentaire reste limité.C’est dans ce contexte que l’idée d’appliquer la thérapie photodynamique (PDT) aux GBM a émergé. Ce traitement repose sur la présence synchrone de trois éléments : une molécule photosensibilisante, de l’oxygène et l’illumination à une longueur d’onde spécifique déclenchant une cascade métabolique favorisant la mort des cellules gliales cancéreuses.Grâce au développement de photosensibilisant plus spécifique des cellules cancéreuses (PpIX 5-ALA), et notamment gliales, la thérapie photodynamique cérébrale apparaît comme une thérapie additionnelle prometteuse, ayant potentiellement un effet synergique avec les traitements adjuvants recommandés.Dans le cadre de GBM opérables, la PDT intracavitaire a pu être évaluée par notre équipe lors d’un essai clinique de phase I (INDYGO), démontrant sa sécurité d’usage et confirmant des résultats oncologiques encourageants. L’évaluation de la dose de lumière optimale permettant de traiter plus en profondeur reste à réaliser. Un essai de phase II(DOSYNDIGO) y est dédié et est en cours de période d’inclusion.Toutefois, certaines lésions de par leur topographie ne peuvent être opérées sans engendrer des déficits neurologiques permanents et péjoratifs pour le pronostic du patient.L’absence de chirurgie d’exérèse initiale grève d’autant plus le pronostic ultérieur de la maladie en réduisant la période de survie sans progression et survie globale. Dans le cas des patients ne pouvant bénéficier d’une chirurgie d’exérèse, la PDT intracavitaire ne pouvait avoir lieu.C’est dans ce contexte que nous avons mené nos travaux de recherche en direction de la PDT interstitielle (iPDT). Ce traitement minimalement invasif consiste en l’introduction d’une ou plusieurs fibres optiques en conditions stéréotaxiques au sein de la tumeur ou à proximité immédiate afin de délivrer l’illumination requise sans réaliser de craniotomie ni de dissection du parenchyme cérébral. L’iPDT pourrait être indiqué pour les patients nouvellement diagnostiqués non opérables, mais aussi à la récidive. L’iPDT viendrait en complément des standards de soins, sans les modifier. Nous avons rapporté les données de la littérature concernant l’iPDT, puis nous avons proposé des données originales décrivant une procédure clinique standardisée basée sur un algorithme dosimétrique dédié, avant d’entrevoir un essai clinique de phase I
High-grade primary brain tumors represent a major care issue. Indeed, the mostfrequent of these tumors, glioblastoma (GBM), have an appalling prognosis. Their mediansurvival is about 15 months when patients have undergone optimal excision surgery followedby the recommended adjuvant treatments of radiotherapy and chemotherapy. In spite of thesetreatments, recurrence is the rule, and most of the time close to the initial excision cavity. Newtechniques have been developed to improve local control of the tumor, such as the implantationof carmustine wafers in the surgical cavity. However, the benefit of this type of complementarytherapy is limited.It is in this context that the idea of applying photodynamic therapy (PDT) to GBM hasemerged. This treatment is based on the synchronous presence of three elements: aphotosensitizer molecule, oxygen and illumination at a specific wavelength triggering ametabolic cascade promoting the death of cancerous glial cells. Thanks to the development ofphotosensitizers specific to cancer cells (PpIX 5-ALA), especially glial cells, brain PDT appearsto be a promising additional therapy, potentially having a synergistic effect with gold-standardadjuvant treatments.In the context of operable GBM, intracavitary PDT has been evaluated by our team ina phase I clinical trial (INDYGO), demonstrating its safety and confirming encouragingoncological results. The evaluation of the optimal light dose for deeper treatment remains tobe done. A phase II trial (DOSYNDIGO) is dedicated to this and is currently in the inclusionperiod.However, some lesions, because of their topography, cannot be operated on withoutcausing permanent neurological deficits that are disabling for the patient prognosis. Theabsence of initial excisional surgery further compromises the prognosis of the disease byreducing the period of progression-free survival and total survival. In patients who could notbenefit from excisional surgery, this additional intra-cavity treatment could not take place. Thisis why we conducted our research work towards interstitial PDT. This involves introducing oneor more optical fibers under stereotactic conditions into the tumor or in its immediate vicinity inorder to deliver the required illumination without performing a craniotomy or dissecting thebrain parenchyma. This minimally invasive treatment represents a real opportunity for allpatients who cannot be operated on, either at the initial diagnosis of their GBM or at recurrence.This interstitial treatment would complement standard of care without modifying it. We reportedthe current data regarding iPDT available in the literature, then we proposed original data witha standardized clinical procedure based on a dedicated dosimetry algorithm, before lookingforward to a phase I clinical trial

Our aim was to determine the characteristics, treatments and outcomes of patients with primary spinal glioblastomas (GB) or gliosarcomas (GS) reported in literature until March 2015. PubMed and Web of Science were searched for peer-reviewed articles pertaining to cases of glioblastomas / gliosarcomas with primary spinal origin, using predefined search terms. Furthermore we performed hand searches tracking the references from the selected papers. Eighty-two articles published between 1938 and March 2015 were eligible. They reported on 157 patients. Median age at diagnosis was 22 years. The proportion of patients who received adjuvant chemo- or radiotherapy clearly increased from the time before 1980 until present. Median overall survival from diagnosis was 8.0 ± 0.9 months. On univariate analysis age influenced overall survival, whereas tumor location, gender and the extent of initial resection did not. Outcomes did not differ between children (< 18 years) and adults. However, the patients who were treated after 1980 achieved longer survival times than the patients treated before. On multivariable analysis only age (< 60 years) and the time period of treatment (>1980) were confirmed as positive independent prognostic factors. In conclusion, primary spinal GB / GS mainly affect younger patients and are associated with a dismal prognosis. However, most likely due to the increasing use of adjuvant treatment, modest therapeutic progress has been achieved over recent decades. The characteristics and treatments of primary spinal glioblastomas should be entered into a central registry in order to gain more information about the ideal treatment approach in the future.