Готові списки джерел за темами / Antynomie / Статті в журналах

Статті в журналах з теми "Antynomie"

Щоб переглянути інші типи публікацій з цієї теми, перейдіть за посиланням: Antynomie.
Автор: Grafiati
Опубліковано: 18 вересня 2022

Оформте джерело за APA, MLA, Chicago, Harvard та іншими стилями

Оберіть тип джерела:

Ознайомтеся з топ-50 статей у журналах для дослідження на тему "Antynomie".

Біля кожної праці в переліку літератури доступна кнопка «Додати до бібліографії». Скористайтеся нею – і ми автоматично оформимо бібліографічне посилання на обрану працю в потрібному вам стилі цитування: APA, MLA, «Гарвард», «Чикаго», «Ванкувер» тощо.

Також ви можете завантажити повний текст наукової публікації у форматі «.pdf» та прочитати онлайн анотацію до роботи, якщо відповідні параметри наявні в метаданих.

Переглядайте статті в журналах для різних дисциплін та оформлюйте правильно вашу бібліографію.

1

Januszkiewicz, Antonina. "Polityczność pragnienia w myśli Spinozy: przeciwko antynomicznej interpretacji Leszka Kołakowskiego." Civitas. Studia z Filozofii Polityki 29 (May 18, 2022): 13–37. http://dx.doi.org/10.35757/civ.2021.29.02.

Повний текст джерела
Анотація:
Artykuł ukazuje polityczność ontologicznego systemu Benedykta Spinozy na przykładzie pojęcia conatus (pragnienia). Autorka broni spójności myśli niderlandzkiego myśliciela polemizując z interpretacją Leszka Kołakowskiego, podług której system Spinozy charakteryzują nieprzezwyciężalne antynomie jednostki i nieskończoności. Jak zostaje wykazane w tekście artykułu, dostrzeżenie fundamentalnie politycznego charakteru ontologicznych pojęć Spinozy pozwala przekroczyć owe antynomie w kierunku spójnej i klarownej interpretacji. Skupiając ciężar wywodu na pojęciu conatus, autorka poddaje analizie dwie antynomie Kołakowskiego. Pierwsza z nich dotyczy problemu trwania i jednostkowości i przedstawia pozorną sprzeczność pomiędzy zasadą samozachowania indywiduów a niepodzielnością substancji. Druga zaś, dotyka kwestii ściśle etycznej – rzekomej niezgodności pomiędzy pragnieniem zachowania się w swym istnieniu a pragnieniem intelektualnej miłości Boga. Autorka wykazuje, że podstawą obydwu antynomii jest zapoznanie polityczności pojęcia conatus, a wraz z nim politycznego wymiaru Etyki.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
2

Karolczuk, Edward. "Sprzeczności i antynomie jako przypadłość demokracji." Studia Politicae Universitatis Silesiensis 32 (June 22, 2021): 63–81. http://dx.doi.org/10.31261/spus.12085.

Повний текст джерела
Анотація:
Cechą każdego ustroju demokratycznego – w tym także neoliberalnego – ze względu na jego genezę i pełnione funkcje, są pewne antynomie. Celem wyznaczonym w opracowaniu jest próba odpowiedzi na pytanie o to, czy zasadne jest stosowanie kategorii sprzeczności logicznej i sprzeczności dialektycznej w badaniu zagadnienia demokracji. Aby odpowiednio zrozumieć wewnętrzne sprzeczności demokracji neoliberalnej konieczne jest, zdaniem autora, posługiwanie się dialektyką – tak, jak ją rozumieli G.W.F. Hegel i K.Marks. Punktem wyjścia w rozważaniach autora jest przywołanie pojęcia dialektyki w kontekście analizy demokracji liberalnej. Kolejnymi syntetycznie omówionymi pojęciami w części wstępnej artykułu sąpojęcia sprzeczności i antynomii oraz ich rodzaje, istotne z punktu widzenia tematu i celu opracowania. Pozwalają ona na wskazanie w ostatniej części typowych antynomii demokracji (m.in. ,,władzy ludu”, równości, wolności, większości i mniejszości).
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
3

Pruś, Jakub. "Semantyczna teoria prawdy a antynomie semantyczne." Rocznik Filozoficzny Ignatianum 27, no. 1 (December 30, 2021): 341–63. http://dx.doi.org/10.35765/rfi.2021.2701.17.

Повний текст джерела
Анотація:
W poniższym artykule przedstawiona została dyskusja z zarzutami antynomiorodności wysuwanymi przeciwko semantycznej teorii prawdy Alfreda Tarskiego. Choć Tarski pokazał, że jego teoria rozwiązuje paradoks kłamcy, to w wieku XX i XXI powstało wiele rozbudowanych antynomii semantycznych, które są skierowane przeciwko tej koncepcji, a jej autor w większości pozostawił je bez odpowiedzi. Niniejszy artykuł skupia się na analizie tych zarzutów, a następnie na wykazaniu, że semantyczna teoria prawdy broni się przed tymi antynomiami. Okazuje się tym samym nie tylko, że koncepcja prawdy Tarskiego pozostaje bezsprzeczna, ale także, że jest to wciąż jedna z najbardziej optymalnych możliwości uniknięcia paradoksów i pozostania w obrębie logiki klasycznej. Punkt wyjścia do przedstawionych tutaj analiz stanowią definicja prawdy zaprezentowana przez Tarskiego w 1933 roku oraz bardziej współczesne dyskusje nad nią, w tym antynomie, które sformułowane zostały przeciwko niej w postaci zarzutów. Cel artykułu jest więc podwójny: po pierwsze, wykazanie, że rozwiązanie Tarskiego pozostaje aktualne i jest odporne na owe antynomie. Po drugie, udowodnienie, że takie rozwiązanie pozwala pozostać w logice klasycznej, to jest zachować zasadę dwuwartościowości, niesprzeczności oraz zasadę wyłączonego środka, jednocześnie unikając paradoksu kłamcy i jemu podobnych.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
4

Bobula, Eugeniusz. "Antynomie systemów." Humanistyka i Przyrodoznawstwo, no. 16 (October 12, 2018): 339–43. http://dx.doi.org/10.31648/hip.1650.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
5

Krawczyk, Magdalena. "Koncepcja religii Nicolaia Hartmanna." Humanistyka i Przyrodoznawstwo, no. 21 (August 19, 2018): 355–68. http://dx.doi.org/10.31648/hip.428.

Повний текст джерела
Анотація:
W artykule wskazano na elementy wspólne i rozbieżne pomiędzy etyką a religią. Przywołano także antynomie występujące w Etyce Nicolaia Hartmanna. Pierwszą z nich jest skierowanie etyki na wartości doczesne, a religii na rzeczywistość wieczną. Kolejną z nich jest to, że w etyce najważniejszy jest człowiek, w religii - Bóg jako nosiciel wartości moralnych. Trzecią antynomią jest sprzeczność między etycznymi wartościami a dekalogiem. Etyka jako dziedzina autonomiczna względem religii jest przejawem dojrzałości człowieka. Bóg jako najwyższa norma moralna jest sprzeczny z ideą wartości etycznych.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
6

Bobula, Eugeniusz. "Antynomie filozofii materii." Krakowskie Studia Małopolskie 2, no. 1 (December 31, 1998): 223–36. http://dx.doi.org/10.15804/ksm199817.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
7

Krasińska, Magdalena. "Antynomie Kantowskiej filozofii muzyki." Sztuka i Filozofia 53, no. 2 (2018): 47–70. http://dx.doi.org/10.14394/sztfil.2018.0015.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
8

Zasacka, Zofia. "Antynomie szkolnych i pozaszkolnych lektur." Polonistyka. Innowacje, no. 2 (December 29, 2015): 35. http://dx.doi.org/10.14746/pi.2015.1.2.3.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
9

Kalaga, Wojciech. "Antynomie Trzeciego w myśli Emmanuela Lévinasa." Przestrzenie Teorii, no. 33 (June 15, 2020): 17–40. http://dx.doi.org/10.14746/pt.2020.33.1.

Повний текст джерела
Анотація:
The ethics of Emmanuel Lévinas – the idea of asymmetrical, unconditional responsibility for and devotion to the Other – is founded on the dichotomy between the Same (I) and the Other. The objective of the article is to demonstrate that, in spite of this dichotomous foundation, Lévinas’s argument paradoxically eludes the binary logic of the Western logos. Employing the ‘close reading’ method with Otherwise than Being or Beyond Essence, the author shows how Lévinas’s way of thinking and the main concepts of his argument situate themselves beyond binary oppositions – in the realm of the excluded middle or, otherwise, in the realm of the Third, construed as transgression of dichotomies. The main argument is preceded by a discussion of the antinomies introduced into the I-Other relation by the appearance of the Third construed as the Third Party (le tiers).
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
10

Arndt, Aleksandra. "Antynomie Atalanty i ich konkretyzacje antyczne." Rocznik Komparatystyczny 12 (2021): 15–49. http://dx.doi.org/10.18276/rk.2021.12-01.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
11

Podstawka, Anna. "Antynomie ludzkiej kondycji w "Marchołcie" Jana Kasprowicza." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica 33, no. 3 (May 29, 2017): 171–85. http://dx.doi.org/10.18778/1505-9057.33.08.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
12

Łabędź, Krzysztof. "Antynomie i problemy polskiej demokracji A.D. 2019." Studia Politicae Universitatis Silesiensis 32 (June 24, 2021): 47–61. http://dx.doi.org/10.31261/spus.12400.

Повний текст джерела
Анотація:
W tekście, na podstawie opracowań m.in. Giovanniego Sartoriego, Larry’ego Diamonda, Philippe’a Schmittera i Juana J. Linza, zawierających przedstawienie kluczowych potencjalnych wewnętrznychsprzeczności i paradoksów systemów demokratycznych, zostanie podjęta próba odpowiedzi na pytanie, jakie zasadnicze antynomie i problemy można wskazać w aktualnym funkcjonowaniu polskiego systemu politycznego. W odpowiedzi uwaga zostanie zwrócona m.in. na możliwości istnienia autonomicznej opinii publicznej, przyzwolenie dla realizacji modelu demoautorytarnego oraz sprzyjające temu cechy kultury politycznej, zakres oligarchizacji władzy, głębokość podziałów i konfliktów politycznych, a także zakres autonomii rządzących i państwa wobec Kościoła (jako instytucji względnie niezależnej od opinii publicznej).
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
13

Wołowski, Witold. "Antynomie cyrku — na kanwie książki Cyrk w świecie widowisk." Roczniki Humanistyczne 66, no. 5 (2018): 203–7. http://dx.doi.org/10.18290/rh.2018.66.5-14.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
14

Winiecka, Elżbieta. "Nowoczesne antynomie. Uwagi o nowych odczytaniach poezji Bolesława Leśmiana." Przestrzenie Teorii, no. 12 (January 1, 2009): 221. http://dx.doi.org/10.14746/pt.2009.12.9.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
15

Petelenz, Małgorzata. "Światło i jego antynomie jako narzędzie narracyjne w architekturze." Środowisko Mieszkaniowe 18 (2017): 58–66. http://dx.doi.org/10.4467/25438700sm.17.007.7597.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
16

Koehler, Krzysztof. "Antynomie religii mitologicznej. Kilka uwag na marginesie Traktatu teologicznego Czesława Miłosza." Colloquia Litteraria 11, no. 2 (November 22, 2011): 15. http://dx.doi.org/10.21697/cl.2011.2.02.

Повний текст джерела
Анотація:
The Noble Prize winner, Czeslaw Milosz in the last years of his life wrote a religious poem „The theological treatise”. In my paperI try to understand a religious dimension of a person who is the narrator of the poem. This is the voice of an experienced person who tries to find his way between two oppositions: the so called Polish catholicism (which is stereotypised as „mass” catholicism, unreflective, superficial etc) and a religion of a modern intellectual (with his religious hesitations, opposition to the catholic „mob” etc).I try to throw some light on a narrator’s perspective going back to some Molosz’s texts from the past. I hope the paper will be interesting to the scholars and others who are trying to solve the fascinating problem of the religious dimenssion of Czeslaw Milosz’s poetry.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
17

Marciniak, Milena. "Wyzwolenie ludzkiego losu z uwarunkowania przyczynowego w filozofii Schopenhauera." Humanistyka i Przyrodoznawstwo, no. 17 (September 12, 2018): 141–52. http://dx.doi.org/10.31648/hip.831.

Повний текст джерела
Анотація:
Artykuł stanowi próbę przypomnienia sensu kluczowej dla myśli Schopenhauera antynomii rysującej się pomiędzy koniecznym zdeterminowaniem ludzkiego losu przez fakt, iż wszystkie wydarzenia zachodzące w świecie są tylko formami obiektywizacji woli (jako rzeczy samej w sobie), a szansą na przynajmniej częściową wolność ludzkiej osoby, uzyskaną poprzez współczucie, wyrzeczenie i ascezę. Kant antynomię tę rozwiązał poprzez oddzielenie od siebie świata przyrody nieożywionej, podległego zasadzie mechanicznego determinowania i świata przyrody ożywionej, pobudzanej przez samorzutność wolności. Schopenhauer, który ostatecznie nie akceptował tego podziału, zaproponował inne rozwiązanie owej antynomii, przedstawione tu w najogólniejszych zarysach.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
18

Kozłowski, Ryszard. "Antynomie miłości - słabość i moc. Personalne konteksty miłości agape i jej antropologiczne konsekwencje." Filozofia Chrześcijańska 11 (January 1, 2014): 27. http://dx.doi.org/10.14746/fc.2014.11.02.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
19

Sielski, Jerzy. "Sprawozdanie z Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej „Antynomie demokracji”, Podlesice, 5–6 listopada 2019 roku." Studia Orientalne 15, no. 1 (June 30, 2019): 141–47. http://dx.doi.org/10.15804/so2019109.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
20

Śmieja, Wojciech. "Antynomie męskości i erotyczne spojrzenie na męskie ciało w Agnieszce, córce Kolumba Wilhelma Macha." Wielogłos, no. 4 (38) (2018): 69–89. http://dx.doi.org/10.4467/2084395xwi.18.035.10199.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
21

Barański, Jarosław. "Shame, I and Spirit – the Antinomy of Human Identity. Some Reflections on Zygmunt Krasiński’s Human Philosophy." Nowa Krytyka 38 (2017): 181–95. http://dx.doi.org/10.18276/nk.2017.38-09.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
22

Majewski, Piotr. "Antynomie i paradoksy współczesnej demokracji, red. Marcin Tobiasz, Dom Wydawniczy ELIPSA, Warszawa 2016, ss. 180." Athenaeum Polskie Studia Politologiczne 58 (June 30, 2018): 266–70. http://dx.doi.org/10.15804/athena.2018.58.19.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
23

Jędrek, Grzegorz. "Dawid Gostyński, Byt i rozpad. Poetyckie antynomie Marcina Sendeckiego – rozważania na marginesach w 7 wątkach." Roczniki Humanistyczne 69, no. 1 (March 11, 2021): 165–71. http://dx.doi.org/10.18290/rh21691-11.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
24

Tkaczyk, Marcin. "The Antinomy of Future Contingent Events." Roczniki Filozoficzne 66, no. 4 English Online Version (2018): 5–38. http://dx.doi.org/10.18290/rf.2018.66.4-1en.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
25

Sendecki, Piotr. "Professor Seidler – Anatomy of Antinomies." Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (IUS) 61, no. 1 (October 17, 2014): 117. http://dx.doi.org/10.17951/g.2014.61.1.117.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
26

Mizera‐Pęczek, Patrycja. "Antynomies of Creative Attitudes of Employees." Kwartalnik Ekonomistów i Menedżerów 42, no. 4 (October 1, 2016): 0. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0009.5492.

Повний текст джерела
Анотація:
Currently the value of intangible resources of the organisation, such as: knowledge, skills and attitudes of employees, is increasingly important. The most valuable asset of any organisation is a creative attitude of the staff. Creative attitude is a willingness to initiate innovative actions, perseverance in achieving ambitious professional tasks, customized approach to problems and conflicts, skillful shaping of relationships with colleagues. Unfortunately, despite the fact that the psychology of creativity has many aspects, it is still not clear, what is the set of conditions that affect the formation of new, brilliant ideas. Due to insufficient knowledge about the conditions of work of employees, the author poses the question: are there universal methods of shaping the creative attitudes? The aim of the article is to show the extreme approaches to shaping creative attitudes due to the antinomian character of creativity. The article is theoretical. In the first part of the article the author explains the importance of creativity in contemporary organisations, then taking individualistic point of view on creativity, describes the concepts of creative attitudes of employees. In the next part of the article refers to the achievements of pedagogy and psychology of creativity to explain the nature of the antinomian attitudes of creative workers.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
27

Król, Zbigniew. "Antynomia Russella a wiedza a priori." Edukacja Filozoficzna 68, no. 2 (December 1, 2019): 153–68. http://dx.doi.org/10.14394/edufil.2019.0020.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
28

Tkaczyk, Marcin. "The Antinomy of Future Contingent Events — a Rebuttal." Roczniki Filozoficzne 66, no. 4 English Online Version (2018): 197–215. http://dx.doi.org/10.18290/rf.2018.66.4-11en.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
29

Gruszewska, Ewa. "FORMAL AND INFORMAL INSTITUTIONS. RESULTS OF ANTINOMY." Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, no. 493 (2017): 36–50. http://dx.doi.org/10.15611/pn.2017.493.03.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
30

Binek, Mateusz. "Overcoming the Romanticist antinomies in August Cieszkowski’s philosophy." Kultura i Wartości 23 (July 15, 2018): 73. http://dx.doi.org/10.17951/kw.2017.23.73.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
31

Budzik, Jagoda. "„Mi‑ Szoa li‑tkuma”. Polska jako antynomia Izraela." Narracje o Zagładzie, no. 4 (November 3, 2019): 55–66. http://dx.doi.org/10.31261/noz.7878.

Повний текст джерела
Анотація:
Celem artykułu jest zaprezentowanie i analiza tekstów, których twórcy – przedstawiciele izraelskiego trzeciego pokolenia – na różne sposoby odwołują się do zjawiska pielgrzymek do miejsc pamięci, odbywanych przez młodzież licealną od przeszło trzech dekad. Zjawisko to skupia w sobie kwestie takie jak: rola Zagłady w izraelskiej narracji zbiorowej, stopień jej instytucjonalnego upamiętniania, częste związki między upamiętnianiem Szoa a wątkami militarnymi i trwałym wpisaniem doświadczenia pielgrzymki do Polski w proces dojrzewania izraelskiej młodzieży. Teksty włączone do rozważań mają za zadanie unaocznić wielość możliwych postaw przyjmowanych przez twórców wobec takich metod upamiętniania Szoa – od bezwarunkowej ich akceptacji, przez przekonanie o ich nieuchronności, aż po zdecydowaną krytykę.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
32

Піддубна, Наталія. "ПАРАДИГМАТИЧНІ ТА СИНТАГМАТИЧНІ ЗВ'ЯЗКИ ЯК ВИЯВ СИСТЕМНОСТІ БІБЛІЇЗМІВ УКРАЇНСЬКОЇ МОВИ". Studia Ukrainica Posnaniensia 7, № 2 (1 червня 2019): 127–36. http://dx.doi.org/10.14746/sup.2019.7.2.13.

Повний текст джерела
Анотація:
Artykuł poświęcony jest badaniu systemowych (syntagmatycznych i paradygmatycznych) relacji leksykalnych i frazeologicznych biblizmów języka ukraińskiego. Wykazano, iż zmiana relacji syntagmatycznych wpływa na stosunki paradygmatyczne, w rezultacie czego biblizmy ulegają desakralizacji, a w ich systemie mają miejsce zjawiska enantiosemii, antynomii, homonimii, jak również przeintegrowanie znaczeń. Dla biblizmów charakterystyczne są synonimiczność, wieloznaczność i wiarantywność, hipero- i hiponimia, co również potwierdza ich systemowość.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
33

Syska, Rafał. "Dotknięcie filmu. Techniczne uwarunkowania obecności filmu w muzeum." Kwartalnik Filmowy, no. 113 (May 7, 2021): 68–90. http://dx.doi.org/10.36744/kf.689.

Повний текст джерела
Анотація:
Tematem artykułu jest analiza wpływu nowoczesnych technik cyfrowej audiowizualności na praktyki wystawiennicze – zwłaszcza w obszarze ekspozycji filmowych. W tym kontekście kluczowa dla wywodu jest antynomia dystans – bliskość, a także swoboda wprawionego w ruch odbiorcy. Przedmiotem badań jest pięć obszarów instytucjonalizowania się cyfrowego nie-filmu: sztuka nowych mediów, film galeryjny, cyfrowe techniki nowego muzealnictwa, wystawy narracyjne i filmowe. W nich objawia się pięć praktyk komunikacyjnych poszerzających działania w sferze interaktywności: immersyjność, responsywność, haptyczność, parateksty i wszechobecność. Konkluzją artykułu jest refleksja na temat instytucji muzeum cyfrowego.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
34

RUTKIEWICZ, Hanna. "ANTI-TERRORISM AND THE RIGHT TO PRIVACY IN THE COMMUNITY LAWS OF THE EUROPEAN UNION." National Security Studies 4, no. 1 (December 1, 2013): 263–83. http://dx.doi.org/10.37055/sbn/129807.

Повний текст джерела
Анотація:
Rozwijające się przez stulecia koncepcje wolności i godności człowieka wpłynęły na ujmowanie pojęcia prywatności, a także kształt jej formalnoprawnej ochrony. W opracowaniu podjęto analizę wpływu przepisów wspólnotowych służących przeciwdziałaniu terroryzmowi, funkcjonujących w Unii Europejskiej, na sferę prywatną jednostki, skupiając się przede wszystkim na problematyce ochrony danych osobowych. W tym kontekście jednym z zadań, zarówno prawodawstwa, jak i polityki wspólnotowej, stało się obecnie złagodzenie antynomii dostrzegalnej pomiędzy potrzebami w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony społeczeństwa przed terroryzmem z jednej strony a zabezpieczeniem jednostki i społeczności przed coraz częstszymi naruszeniami prywatności związanymi z wykonywaniem regulacji antyterrorystycznych z drugiej strony.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
35

Sieradzan, Jacek. "Szaleństwo jako norma. Antynomizm w działaniu żołnierzy, mafii, państw i korporacji." Humaniora. Czasopismo Internetowe 31, no. 3 (September 15, 2020): 119–39. http://dx.doi.org/10.14746/h.2020.3.8.

Повний текст джерела
Анотація:
The article is illustration of Victora Turner’s approach concerning liminality of phenomena both in social and ethical dimension. It shows liquid borders between state and self-defence social movements which from informal communitas transform into criminal organizations, and in time became states in state. The border between state and criminal organization can become liminal. Liminality of border between good and bad means not only that the same persons who in time of peace condem evil, during war glorify killing. It means also changing hierarchy of values in time of peace. As profitable and also good is regarded what serves smaller social group existing within the confines of bigger groups, for example criminal organization in a state, one state in the confines of community of states, or transnational corporation in world. In a country dominated by criminal organizations, crime is regarded as normalcy, and normalcy is treated as something curious and incomprehesible. Desire to improvement one’s social status at all costs is leading to criminalization of life and to living in permanent fear.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
36

Wrzesińska, Katarzyna. "Ariowie i Turańczycy. Poglądy Franciszka H. Duchińskiego na temat rasy i cywilizacji." Sprawy Narodowościowe, no. 46 (December 4, 2015): 46–63. http://dx.doi.org/10.11649/sn.2015.033.

Повний текст джерела
Анотація:
Aryans and Turanians. Franciszek H. Duchiński’s views on race and civilization The article deals with a theory of non-Slavic origins of Russians. This theory was authored by Franciszek Duchinski (1816-1893) who claimed that civilizational specifity of Russians stems from their racial origin that is different from the origin of the remaining European nations. He believed that because of this fact, two opposing civilizations emerged: the eastern civilization created by the Mongolian root, with a lack of rule of law and domination of despotism, and the western civilization existing among the Indoeuropean peoples who respected freedom and human dignity. Duchinski was convinced that the two civilization differed one from another most of all due to several external and mental factors instead of biological discrepancies. He did not evaluate races and civilizations as better or worse, and he did not giva a definion of the notion of race. This unprecise attitude was characteristic of the 19th century writings. Such notions as “race”, “nation”, “tribe”, or “clan”, were used interchangeably. Moreover, racial hierarchy was not considered as something improper.Duchinski’s views on the Asian despotism on the whole agreed with those abiding in the Polish writings in the 19th century, with dominating opinions that Russia and Europe represented different civilizations and were in a permanent antagonism. Duchinski’s aim was to warn Western European community that East is a threat to the West and he wanted to demonstrate that Poland had a role to play for the Latin Christianity.His conclusions about the antynomy of civilizations are still valid even though today we tend to deny that race and civilization are interconnected. Now civilizational identity is seen first of all in a variety of different values, beliefs, institutions and social structures. Thus, one should agree with Duchinski that civilizations are indeed different but we still should avoid to evaluate them as better or worse. Ariowie i Turańczycy. Poglądy Franciszka H. Duchińskiego na temat rasy i cywilizacjiTekst jest poświęcony teorii niesłowiańskiego pochodzenia Rosjan. Jej autor, Franciszek H. Duchiński (1816-1893), uzasadniał odmienność cywilizacyjną Rosjan ich innym od pozostałych ludów Europy pochodzeniem rasowym. Ono, jak uważał, zadecydowało o powstaniu funkcjonujących w opozycji dwóch cywilizacji: wschodniej, stworzonej poprzez pierwiastek mongolski, gdzie dominowało bezprawie i despotyzm, oraz zachodniej, powstałej jako wytwór ludów indoeuropejskich, które respektowały wolność i godność człowieka. Duchiński uzasadniał różnice między nimi w większym stopniu czynnikami zewnętrznymi i mentalnymi niż biologicznymi. Nie wartościował ras i cywilizacji, a pojęcia „rasa” nie definiował. Brak ścisłości w tym względzie był charakterystyczny dla XIX-wiecznego piśmiennictwa. Często stosowano zamiennie pojęcia „rasa”, „naród”, „plemię”, „szczep”. Nie uważano też za naganne hierarchizowania ras.Opinie Duchińskiego na temat azjatyckiej despotii nie odbiegały od powszechnie przyjętych w piśmiennictwie polskim XIX w. Dominujący w nim wątek stanowiło przekonanie o odmienności cywilizacyjnej Rosji i Europy i o trwałym pomiędzy nimi antagonizmie. Działalność Duchińskiego miała służyć uświadomieniu opinii zachodnioeuropejskiej zagrożenia jakie płynęło dla Europy ze strony cywilizacji wschodniej oraz roli Polski na przedmurzu chrześcijaństwa łacińskiego.Spostrzeżenia na temat antynomii wspomnianych cywilizacji są i dziś aktualne. Współcześni badacze problemu przeczą rzecz jasna związkom pomiędzy rasą i cywilizacją. Kładą za to nacisk na różnice w sferze wartości, wierzeń, instytucji i struktur społecznych, które decydują o tożsamości cywilizacyjnej. O ile więc można nie godzić się z argumentacją Duchińskiego, to w sferze wniosków należy autorowi przyznać rację i nie wartościując cywilizacji uznać je za odmienne.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
37

Małek, Michał Konrad. "ANTYWYCHOWAWCZA FUNKCJA ROZRYWKOWYCH MEDIÓW MŁODZIEŻOWYCH WYZWANIEM KATECHETYCZNYM." Warszawskie Studia Pastoralne, no. 4(29) (September 20, 2016): 123. http://dx.doi.org/10.21697/wsp.2015.10.4.29.07.

Повний текст джерела
Анотація:
Rozrywkowy charakter mediów młodzieżowych sprawia, że ich odbiorcy przyjmują w sposób bezrefleksyjny występujące tam, silnie zideologizowane treści. Po 1989 r. większa część mediów kierowanych do młodzieży porusza błahą tematykę, występuje w nich coraz większa homogenizacja treści, co samo w sobie stanowi zagrożenie dla rozwoju młodych odbiorców. Uczą postaw konsumpcyjno – utylitarnych w każdej dziedzinie życia. Przedstawianie w nich tematyki seksualnej wypacza obraz seksualności człowieka w umysłach odbiorców. Stosowane techniki manipulacji: ingracjacja i fragmentacjapozwalają tym mediom kształtować niekompletny obraz świata i przyśpieszają erozję wartości podstawowych w życiu młodego pokolenia. Rozrywkowe media młodzieżowe wykorzystują cechy psychiczne swoich adresatów do manipulowania i czynienia z nich stałych odbiorców. Media audiowizualne chociaż posiadają oznaczenia wiekowe programów, to przez swój styl zdają się zachęcać młodzież do oglądania niedozwolonych treści. Przegląd wybranych programów pozwala dostrzec, że nie można rozpatrywać ich inaczej jak w kluczu antywychowania. Działanie rozrywkowych mediów młodzieżowych wydaje się być celowe, aby przygotować rynek zbytu dla równie infantylnych mediów kierowanych już do dorosłych. Wartości, które przekazują te media nie mają na celu integralnego rozwoju odbiorców i stanowią antynomię wychowania. Działania katechetyczno-duszpasterskie powinny być ukierunkowane na przeciwdziałanie antywychowaniu promowanemu przez media komercyjne dla młodzieży.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
38

Todorova Ilieva, Rositsa. "Empowering local food connections for resilient city-regions. Planning through foodsheds or terroir?" TERRITORIO, no. 60 (March 2012): 61–66. http://dx.doi.org/10.3280/tr2012-060011.

Повний текст джерела
Анотація:
This essay explores two antonimic approaches adopted by planning to describe food production and supply systems deeply rooted in local communities. The fi rst is based on the concept of a ‘foodshed' and puts the accent on sustainability and ‘resilience', while the second refers to the notion of ‘terroir', with the emphasis on oneness and the intrinsic value of locally produced food. Through a reading of English and Italian case histories, the essay critically analyses the two approaches, their feasibility and the different results achieved in terms of effi ciency and effectiveness. The analysis is organised in two sections, each of which introduces the case history with a brief theoretical introduction. In the conclusions, the antynomy between the two approaches is re-examined and possible research developments on the subject are identifi ed.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
39

Rycyk, Kondrad Dydak. "Krytyka Platona przyjmowania uczestniczenia (ei;dh) rzeczy w postaciach () jako przyczynek do dyskusji na temat źródeł antynomii w podstawach matematyki." Semina Scientiarum 17 (January 31, 2019): 20. http://dx.doi.org/10.15633/ss.3514.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
40

Tomiło, Janusz Piotr. "Niektóre uwarunkowania aktywności edukacyjnej dorosłych." Lubelski Rocznik Pedagogiczny 38, no. 3 (December 28, 2019): 237. http://dx.doi.org/10.17951/lrp.2019.38.3.237-252.

Повний текст джерела
Анотація:
<p>Obserwowany od lat niski wskaźnik aktywności edukacyjnej dorosłych skłania do podjęcia refleksji nad przyczynami tego zjawiska – postawienia diagnozy, która mogłaby stać się kanwą działań zmierzających do likwidacji tych przyczyn. W artykule skoncentrowano się na próbie ukazania uwarunkowań aktywności edukacyjnej dorosłych. Uznano, że znaczącą rolę odgrywają tu dwa rodzaje czynników: (1) związane z poczuciem bezpieczeństwa: osobistego, pracy czy edukacyjnego oraz (2) związane z kapitałem kulturowym jednostki. Poczucie bezpieczeństwa identyfikowane jest przez pryzmat stanu środowiska bezpieczeństwa, statusu i sytuacji społecznej oraz kompetencji jednostki i poczucia kontroli na własnym życiem i losem, a także osobowości dorosłego. Stan środowiska bezpieczeństwa został ukazany w perspektywie społecznej poprzez powiększającą się strefę ubóstwa, rozwarstwienie i polaryzację społeczną, marginalizację i wykluczenie społeczne oraz dyskryminacyjne formy zatrudnienia, naruszające prawa pracownicze i malejący przyrost naturalny, zmuszający pracowników do przedłużania okresu zatrudnienia, szczególnie w sytuacji coraz większej niewydolności systemu zabezpieczeń społecznych. Zaproponowano spojrzenie na aktywność edukacyjną dorosłych przez pryzmat dominacji potrzeb rynku pracy, ale także wydłużającego się życia Polek i Polaków. Natomiast znaczenie kapitału kulturowego przejawia się w stratyfikacji społecznej: w społeczeństwach postkomunistycznych nabywanie kapitału kulturowego jest bowiem postrzegane jako droga do awansu społecznego, ponieważ o stratyfikacji społecznej nie decyduje zarówno odziedziczony kapitał ucieleśniony (inkorporowany), jak i uprzedmiotowiony (zobiektywizowany). W tej sytuacji największe znaczenie ma kapitał zinstytucjonalizowany, głównie w postaci sformalizowanego wykształcenia, potwierdzonego dyplomami uczelni. Ukształtowana w PRL ścieżka awansu, osadzona w wykształceniu, opierała się na antynomii: praca fizyczna versus praca umysłowa, z których to ta druga nobilitowała. Zdobycie wykształcenia, najlepiej wyższego, było substytutem nobilitacji opartej na tzw. starych pieniądzach czy budowanej przez pokolenia pozycji zawodowej.</p>
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
41

Tomiło, Janusz Piotr. "Niektóre uwarunkowania aktywności edukacyjnej dorosłych." Lubelski Rocznik Pedagogiczny 38, no. 3 (December 28, 2019): 237. http://dx.doi.org/10.17951/lrp.2019.38.3.237-253.

Повний текст джерела
Анотація:
<p>Obserwowany od lat niski wskaźnik aktywności edukacyjnej dorosłych skłania do podjęcia refleksji nad przyczynami tego zjawiska – postawienia diagnozy, która mogłaby stać się kanwą działań zmierzających do likwidacji tych przyczyn. W artykule skoncentrowano się na próbie ukazania uwarunkowań aktywności edukacyjnej dorosłych. Uznano, że znaczącą rolę odgrywają tu dwa rodzaje czynników: (1) związane z poczuciem bezpieczeństwa: osobistego, pracy czy edukacyjnego oraz (2) związane z kapitałem kulturowym jednostki. Poczucie bezpieczeństwa identyfikowane jest przez pryzmat stanu środowiska bezpieczeństwa, statusu i sytuacji społecznej oraz kompetencji jednostki i poczucia kontroli na własnym życiem i losem, a także osobowości dorosłego. Stan środowiska bezpieczeństwa został ukazany w perspektywie społecznej poprzez powiększającą się strefę ubóstwa, rozwarstwienie i polaryzację społeczną, marginalizację i wykluczenie społeczne oraz dyskryminacyjne formy zatrudnienia, naruszające prawa pracownicze i malejący przyrost naturalny, zmuszający pracowników do przedłużania okresu zatrudnienia, szczególnie w sytuacji coraz większej niewydolności systemu zabezpieczeń społecznych. Zaproponowano spojrzenie na aktywność edukacyjną dorosłych przez pryzmat dominacji potrzeb rynku pracy, ale także wydłużającego się życia Polek i Polaków. Natomiast znaczenie kapitału kulturowego przejawia się w stratyfikacji społecznej: w społeczeństwach postkomunistycznych nabywanie kapitału kulturowego jest bowiem postrzegane jako droga do awansu społecznego, ponieważ o stratyfikacji społecznej nie decyduje zarówno odziedziczony kapitał ucieleśniony (inkorporowany), jak i uprzedmiotowiony (zobiektywizowany). W tej sytuacji największe znaczenie ma kapitał zinstytucjonalizowany, głównie w postaci sformalizowanego wykształcenia, potwierdzonego dyplomami uczelni. Ukształtowana w PRL ścieżka awansu, osadzona w wykształceniu, opierała się na antynomii: praca fizyczna versus praca umysłowa, z których to ta druga nobilitowała. Zdobycie wykształcenia, najlepiej wyższego, było substytutem nobilitacji opartej na tzw. starych pieniądzach czy budowanej przez pokolenia pozycji zawodowej.</p>
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
42

Goczał, Ewa. "Na kształt krzyża." Rocznik Filozoficzny Ignatianum 26, no. 2 (December 23, 2021): 219–38. http://dx.doi.org/10.35765/rfi.2020.2602.12.

Повний текст джерела
Анотація:
Celem artykułu jest refleksja nad wybranymi utworami Aleksandra Wata umieszczonymi w kontekście De imitatione Christi Tomasza à Kempis oraz zweryfikowanie poglądu, że cierpienie funkcjonuje w świadomości i wyobraźni poetyckiej pisarza jako wartość sprzyjająca duchowemu rozwojowi jednostki. Autorka analizuje wspomnienia poety, aby pokazać, w jaki sposób lektura tekstu odkrytego przez niego w czasie wojny, na zsyłce w Kazachstanie, wpłynęła na wybory i postawy Wata lub też jego postrzeganie podjętych przez siebie decyzji (przede wszystkim tej o odmowie przyjęcia radzieckiego obywatelstwa, co było czynem potencjalnie autodestrukcyjnym, a w istocie zbawiennym). Następnie interpretuje teksty poetyckie, w których akcentowany jest wątek cierpienia oraz naśladowania Jezusa Chrystusa. Omówiony zostaje między innymi cykl Wiersze somatyczne, utwory oparte na symbolice korony cierniowej i śmierci na krzyżu, fragmenty dramatu Kobiety z Monte Olivetto oraz wiersz o incipicie „U szczytu antynomij….”, uformowany na kształt krzyża. Badaczka poddaje je hermeneutycznej lekturze, w toku której analizuje symbole i aluzje biblijne, kojarzy literackie metafory z autobiograficznymi śladami przeżyć poety, odsłania więź między tekstami dwóch pokrewnych sobie autorów. Główną tezę szkicu stanowi twierdzenie, że w omawianej twórczości funkcjonuje nurt doloryczny – a więc taki, w którym cierpienie jest eksponowane i przedstawione jako doświadczenie etycznie wartościowe. Lektura szeregu utworów, w których rozmaicie obrazowany ból jest jednocześnie reminiscencją fizycznych i psychicznych udręk samego poety oraz nawiązaniem do Męki Pańskiej, pozwala stwierdzić, że dla autora Wierszy śródziemnomorskich cierpienie to stan duchowej przemiany, zbliżający człowieka do sfery sacrum. Autorka ostatecznie dochodzi do wniosku, że w świetle dzieła Tomasza à Kempis doloryzm Wata jawi się jako nowoczesna interpretacja idei naśladowania Chrystusa, naznaczonej koniecznością odróżnienia się od Niego.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
43

Płoski, Marcin. "Państwo narodowe czy zjednoczona Europa w dyskursie parlamentarzystów Ligi Polskich Rodzin." Przegląd Sejmowy 26, no. 1(144) (2018): 89–111. https://ps.sejm.gov.pl/journal.nsf/PS.xsp?documentId=C490D5C5C6FBAD78C12582420042EDD6&lang=PL.

Повний текст джерела
Анотація:
This article is an attempt to present national and European thought in the discourse of parliamentarians of the League of Polish Families in relation to two important processes of contemporary times, namely the Poland’s transformation and its integration with European structures. The data for the research are divided into the several spheres of social reality: politics, economy, culture, technology (production) and consumption. In particular spheres antinomies could be noticed, becoming the subject of the research study, because of the political controversy. Analytical material is cognitively interesting because of the contrary views in relation to other political opponents. The League of Polish Families used, in its rhetoric, Eurosceptic views as a weapon to fi ght its political adversaries.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
44

Zdun, Magdalena. "Ponowoczesny romantyzm jako nurt ideowy określający horyzonty współczesnego człowieczeństwa." Horyzonty Wychowania 20, no. 53 (February 17, 2021): 103–16. http://dx.doi.org/10.35765/hw.1816.

Повний текст джерела
Анотація:
CEL NAUKOWY: Celem analizy jest konceptualne zarysowanie modelów człowieczeństwa przy­szłości. W zamierzeniach artykułu mieści się również przedstawienie refleksji nad kondycją współ­czesnego człowieka w kulturowym kontekście ponowoczesności. Kontekst ten dla celów niniejszej pracy zostanie określony mianem ponowoczesnego romantyzmu. NARZĘDZIA I METODY BADAWCZE: Przedmiotem diagnozy jest model człowieczeństwa ufor­mowany na podstawie „aksjologicznych antynomii współczesności”. Pozwalają one kulturę po­nowoczesności zestawić ze wzorcami typowymi dla XIX-wiecznego romantyzmu. W rezultacie człowieczeństwo da się opisać poprzez wewnętrzne napięcia, które wyznaczają terminy: tymcza­sowość – nieśmiertelność, samorealizacja – poświęcenie; konsumpcja – praca; vita activa – vita contemplativa. Praca ma charakter socjologicznej analizy teoretycznej. Jej celom służy metodologia „postmodernistycznej nauki”. Przez to też narzędziem diagnozy stanie się metafora oraz kategoria archetypu, pozwalająca ostatecznie dookreślać horyzonty człowieczeństwa. PROCES WYWODU: Wywód składa się z trzech części. W pierwszej z nich wprowadzona zostaje metafora labiryntu – podstawowe narzędzie poznania i diagnostyki. Pozwoli ona wyeksponować podstawę napięcia w konstrukcji człowieka i odnaleźć wiodącą narrację kształtującą współczesne człowieczeństwo. Jest nią ponowoczesny romantyzm. Identyfikacja odmian i cech narracji ponowo­czesnego romantyzmu to drugi etap pracy. Legitymizuje on zastosowanie w kolejnej już – trzeciej części – kategorii archetypu. Pojęcie to umożliwi wskazanie ukrytych w narracji ponowoczesnego romantyzmu wzorów człowieczeństwa. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Podstawowym wynikiem analizy są modele ponowoczesne­go człowieczeństwa zapisane w archetypach Prometeusza, Orfeusza, Ikara i Narcyza. Ich szcze­gółowa diagnostyka pozwala wskazać podstawowe nurty formacyjne człowieczeństwa, takie jak: transhumnaizm, indywidualizm i imaginaryzm. Jednocześnie umożliwia identyfikację ograniczeń każdego modelu i wskazanie związanych z nimi zagrożeń. WNIOSKI, INNWACJE, REKOMENDACJE: Ostateczne wnioski i rekomendacje wiążą się z ana­lizą ponowoczesnego romantyzmu. Nurt ten daje się opisać w dwóch formach: ideacyjnej i zwul­garyzowanej – przepracowanej przez kulturę popularną. Pierwsza z wymienionych określa szansę formującego się na jej podstawie modelu, a druga eksponuje zagrożenia.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
45

Łuczewski, Michał. "Chrześcijanin bez Boga. Teologia polityczna Pierre’a Bourdieu." Stan Rzeczy, no. 1(8) (April 1, 2015): 194–227. http://dx.doi.org/10.51196/srz.8.13.

Повний текст джерела
Анотація:
Pierre Bourdieu jest teologiem, teologiem politycznym. Jednym z najważniejszych źródeł (choć ukrytym) myśli autora Reprodukcji jest klasyczne dzieło Ernsta Kantorowicza Dwa ciała króla. Studium ze średniowiecznej teologii politycznej. Konstruując jedną z najbardziej wpływowych teorii społecznych XX wieku, francuski badacz czerpie pełnymi garściami z religijnych metafor i pojęć. Stanowią one nie tyle retoryczny ornament, lecz także istotę jego myśli. Należy poważnie potraktować deklarację Bourdieu, że jest uczniem Pascala, „pascalianinem” ( pascalien). Istnieje bowiem głęboka racja, że antyklerykał i ateista opowiada się za największym apologetą chrześcijaństwa. Otóż podziela on wizję Pascala z jednym ważnym zastrzeżeniem. Deus absconditus Pascala, który ma nas uwolnić od nędzy świata, zostaje zakwestionowany, a cechy Boga jako wszechmocnego stwórcy i prawodawcy przechodzą na Państwo i naukę. W ten sposób Państwo zaczyna przypominać demiurga, Boga zła. Ponieważ Bourdieu nie wierzy w religijne drogi emancypacji spod władzy Państwa, emancypacja jako taka staje pod znakiem zapytania. Francuski socjolog znajduje jednak dwie wysoce ryzykowne drogi wyjścia: wiedzę i miłość. Emancypacja rozpoczyna się od wycofania się ze świata – od zmiany samego siebie, która jest warunkiem wszystkich zmian. Przez pokorę i ascezę wiedzie droga do konwersji naukowej, poprzez praktyki antynomijne wiedzie droga miłości. Odpowiada to dwóm wersjom gnostycyzmu: ascetycznej i libertyńskiej. W końcu jednak sam Bourdieu ulega sile Państwa i paradoksalnie staje po stronie Carla Schmitta.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
46

Łuczewski, Michał. "Chrześcijanin bez Boga. Teologia polityczna Pierre’a Bourdieu." Stan Rzeczy, no. 1(8) (April 1, 2015): 194–227. http://dx.doi.org/10.51196/srz.8.13.

Повний текст джерела
Анотація:
Pierre Bourdieu jest teologiem, teologiem politycznym. Jednym z najważniejszych źródeł (choć ukrytym) myśli autora Reprodukcji jest klasyczne dzieło Ernsta Kantorowicza Dwa ciała króla. Studium ze średniowiecznej teologii politycznej. Konstruując jedną z najbardziej wpływowych teorii społecznych XX wieku, francuski badacz czerpie pełnymi garściami z religijnych metafor i pojęć. Stanowią one nie tyle retoryczny ornament, lecz także istotę jego myśli. Należy poważnie potraktować deklarację Bourdieu, że jest uczniem Pascala, „pascalianinem” ( pascalien). Istnieje bowiem głęboka racja, że antyklerykał i ateista opowiada się za największym apologetą chrześcijaństwa. Otóż podziela on wizję Pascala z jednym ważnym zastrzeżeniem. Deus absconditus Pascala, który ma nas uwolnić od nędzy świata, zostaje zakwestionowany, a cechy Boga jako wszechmocnego stwórcy i prawodawcy przechodzą na Państwo i naukę. W ten sposób Państwo zaczyna przypominać demiurga, Boga zła. Ponieważ Bourdieu nie wierzy w religijne drogi emancypacji spod władzy Państwa, emancypacja jako taka staje pod znakiem zapytania. Francuski socjolog znajduje jednak dwie wysoce ryzykowne drogi wyjścia: wiedzę i miłość. Emancypacja rozpoczyna się od wycofania się ze świata – od zmiany samego siebie, która jest warunkiem wszystkich zmian. Przez pokorę i ascezę wiedzie droga do konwersji naukowej, poprzez praktyki antynomijne wiedzie droga miłości. Odpowiada to dwóm wersjom gnostycyzmu: ascetycznej i libertyńskiej. W końcu jednak sam Bourdieu ulega sile Państwa i paradoksalnie staje po stronie Carla Schmitta.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
47

Sajkowski, Wojciech. "Introduction to the Thematic Section." Colloquia Humanistica, no. 6 (November 22, 2017): 5–8. http://dx.doi.org/10.11649/ch.2017.002.

Повний текст джерела
Анотація:
Introduction to the Thematic SectionThe images of the borders of civilizations is the main topic of the thematic section of this issue of Colloquia Humanistica. In the call for papers it was emphasised, that this issue is particularly important, because the notion of civilization is strictly related to the issue of borders since it would became meaningless without the opposition to another civilization, or the lack of it. The juxtaposition between the notion of civilization and its different antinomies seems easier to display when seen from its centre, however the shape of its border is not always clear, even if it has a foundation in clear geographical or political divisions. Thus, this border can be represented as a linear frontier between a civilized state and barbaric lands, or as a borderland which encompasses some kind of fluent transition. The civilization border can be also represented in a macro scale, shaping geographic divisions of the continents (as it was in the case of the Balkans), but its depiction can also concern the micro scale, for example the difference between an urban and a natural landscape. The notion is even broader, because it is not only treated in the context of space but also social behaviours and their evolution (which is bound with notion of the progress since the Enlightenment). The question establishing the difference between the civilized and the uncivilized is still shaping the identity of modern societies, and thus it is worth attention. Wprowadzenie do sekcji tematycznejTematem przewodnim szóstego numeru rocznika Colloquia Humanistica są obrazy granic cywilizacji. Temat ten wydaje się niezwykle istotny, ponieważ pojęcie cywilizacji ściśle wiąże się z kategorią granicy, skoro traci ono znaczenie, gdy nie zachodzi opozycja wobec innej cywilizacji. Zestawienie pojęcia cywilizacji i jego różnych antynomii najłatwiej przejawia się, jak się wydaje, z perspektywy centrum, jednakże kształt jej granic nie zawsze rysuje się wyraźnie, nawet gdy wywodzi się ona z jasnych podziałów geograficznych czy politycznych. Granicę może zatem reprezentować linia między cywilizowanym państwem a krajami barbarzyńskimi lub też pogranicze, stanowiące coś w rodzaju płynnego przejścia. Granicę cywilizacji można też przedstawić w makroskali poprzez podziały geograficzne na kontynencie (jak ma to miejsce w przypadku Bałkanów), lecz jej obraz dotyka również mikroskali, na przykład różnicy między krajobrazem miejskim a naturalnym. Pojęcie to ma wręcz szerszy charakter, ponieważ porusza kontekst nie tylko przestrzenny, lecz również kwestię zachowań społecznych i ich ewolucję (od czasu oświecenia związaną z pojęciem postępu). Kwestia ustanowienia granicy między cywilizowanym a niecywilizowanym wciąż wpływa na kształt tożsamości współczesnych społeczeństw i dlatego warto podjąć się jej zbadania.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
48

Баева [Baeva], Искра [Iskra]. "Представата за Европа в модерна България – от Османската империя до Европейския съюз". Slavia Meridionalis 12 (31 серпня 2015): 171–85. http://dx.doi.org/10.11649/sm.2012.010.

Повний текст джерела
Анотація:
Perceptions of Europe in modern Bulgaria – from the Ottoman Empire to the European Union The article demonstrates the construction of the notion of Europe during the modernization of Bulgarian society during the historical period from the Bulgarian Renaissance (1762) until the end of 20th century. The perception of Europe in Bulgaria depends mostly on the almost five‑century‑long Ottoman rule of Bulgarian lands which detached Bulgaria from the European civilization. Therefore, for the Bulgarians Europe represents the foreign, more developed part of the world, towards which they strive. Bulgaria only begins to rees­tablish its place in Europe with the restoration of the Bulgarian state following its Liberation (1878), achieved thanks to the Russian‑Turkish war of 1877–1878. The new Bulgarian state is based on a European template, but in the first decades following its independence, it faces European contradictions. The idea of Europe as a unitary whole is put in doubt as Bulgaria is the battleground where the interests of the Russian liberator and the Western European countries collide.The participation of Bulgaria in the two world wars on the side of the Central Powers and the Tripartite Pact leads to defeats and further detachment from Western Europe. Following World War II, Bulgaria falls into the Soviet sphere of influence, and Europe (understood as Western Europe) is associated with the image of the enemy for nearly half a century. This only changes with the end of the Cold War, when the conception of Europe is equated with the de­sired membership in the European Union, achieved on 1 January 2007. Bułgarskie wyobrażenia Europy w dobie nowożytnej – od Imperium Osmańskiego do Unii Europejskiej Artykuł ukazuje powstawanie obrazu Europy w społeczeństwie bułgarskim w okresie modernizacji trwającej od początku odrodzenia narodowego (1762) do końca XX wieku. Na jego kształcie wyraźne piętno odcisnęło trwające pięć wieków panowanie osmańskie, które oddzieliło Bułgarię od cywilizacji europejskiej; dlatego dla Bułgarów Europa stanowi ze­wnętrzną, bardziej rozwiniętą część świata, do której aspirują. O początkach europejskiej identyfikacji Bułgarów można więc mówić dopiero po utworzeniu państwa bułgarskiego, co nastąpiło po wyzwoleniu w 1878 roku, w wyniku wojny rosyjsko‑tureckiej 1877–1878. Nowe państwo bułgarskie powstawało zgodnie z wzorcami europejskimi, ale już w pierwszych de­kadach niezależności Bułgarzy doświadczyli Europy w kategoriach antynomii. Idea Europy jako całości została zakwestionowana, ponieważ w Bułgarii starły się z jednej strony interesy wyzwolicielskiej Rosji, a z drugiej państw zachodnioeuropejskich.Udział Bułgarii w wojnach światowych po stronie państw centralnych i państw Osi do­prowadził ją do upadku i ostatecznego odcięcia od Europy Zachodniej. Po II wojnie świato­wej Bułgaria znalazła się w sferze wpływów Związku Radzieckiego, przez niemal pół wieku Europa (rozumiana tu jako Europa Zachodnia) stanowiła synonim wroga. Ta sytuacja uległa zmianie dopiero po zakończeniu zimnej wojny, kiedy dla Bułgarii pojęcie „Europa” stało się tożsame z pożądanym członkostwem w Unii Europejskiej, co nastąpiło 1 stycznia 2007 roku.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
49

Szyler, Bartosz. "O pojęciu antynomii idei prawa Gustawa Radbrucha." Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej, December 15, 2021, 82–90. http://dx.doi.org/10.36280/afpifs.2021.4.82.

Повний текст джерела
Анотація:
Celem artykułu jest analiza pojęcia antynomii idei prawa, które stanowi element siatki pojęciowej filozofii Gustawa Radbrucha. W pierwszej części artykułu analizuję najbardziej szczegółową eksplikację tego pojęcia, którą G. Radbruch zawarł we fragmencie Filozofii Prawa. Wskazuję jakie elementy składają się zdaniem G. Radbrucha na ideę prawa oraz jakie są jego zdaniem źródła ich antynomiczności. Drugą część artykułu poświęcam na ogólną rekonstrukcję pojęcia antynomii poprzez odwołanie do wykorzystanie tego pojęcia w historii filozofii i logiki, a szczególności do jednego z najważniejszych filozoficznych zastosowań antynomii w Krytyce czystego rozumu Immanuela Kanta. Przeprowadzona analiza pozwala na dostrzeżenie specyfiki pojęcia antynomii, którym posługuje się G. Radbruch i dostrzeżenie jego odmienności w porównaniu do antynomii kantowskich. Spojrzenie na antynomie idei prawa z szerszej perspektywy filozoficznej pozwala na krytykę niedoskonałości siatki pojęciowej przyjmowanej przez G. Radbrucha i niezależne od dotychczas występujących w literaturze uzasadnienie ich reinterpretacji.
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
50

Lichtarski, Janusz Marek. "Antynomie w zarządzaniu projektami (Antinomies in project management)." Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, no. 421 (2016). http://dx.doi.org/10.15611/pn.2016.421.29.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Також вас можуть зацікавити добірки на тему "Antynomie" для інших типів джерел:
Книги
Ми пропонуємо знижки на всі преміум-плани для авторів, чиї праці увійшли до тематичних добірок літератури. Зв'яжіться з нами, щоб отримати унікальний промокод!

До бібліографії