Дисертації з теми "Antoine (1972-....)"

Щоб переглянути інші типи публікацій з цієї теми, перейдіть за посиланням: Antoine (1972-....).

Оформте джерело за APA, MLA, Chicago, Harvard та іншими стилями

Оберіть тип джерела:

Ознайомтеся з топ-50 дисертацій для дослідження на тему "Antoine (1972-....)".

Біля кожної праці в переліку літератури доступна кнопка «Додати до бібліографії». Скористайтеся нею – і ми автоматично оформимо бібліографічне посилання на обрану працю в потрібному вам стилі цитування: APA, MLA, «Гарвард», «Чикаго», «Ванкувер» тощо.

Також ви можете завантажити повний текст наукової публікації у форматі «.pdf» та прочитати онлайн анотацію до роботи, якщо відповідні параметри наявні в метаданих.

Переглядайте дисертації для різних дисциплін та оформлюйте правильно вашу бібліографію.

1

Jung, Hye-Yong. "La littéralité dans la traduction littéraire : analyse des théories de la traduction de Meschonnic et de Berman." Paris 3, 2005. http://www.theses.fr/2005PA030001.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Cette étude a pour objectif de dégager, à travers de l'analyse des théories de Meschonnic et de Berman, la quintessence de la littéralité incarnée dans le littéralisme moderne français. D'abord, la littéralité moderne est caractérisée par la prise de conscience de la dimension culturelle de l'acte de traduire comme le montre la remise en cause de la tendance ethnocentrique par les littéralistes. Ensuite, notre analyse de la " traduction-de-la-lettre " de Berman et de la " traduction poétique " de Meschonnic a dévoilé le rapprochement entre la littéralité et la poéticité, une des caractéristiques de la littéralité moderne. Enfin, la confrontation de la théorie des littéralistes avec la théorie interprétative de la traduction a révélé le conflit des ordres langagier et littéraire avec l'ordre traductif dans leur réflexion théorique
This work is to show the quintessence of the literality incarnated in the modern French literalism by analysing Meschonic's and Berman's theories. First of all, the modern literality is characterized by the recognition of the cultural dimension of the translating act, which is well expressed by literalists' review on the ethnocentric tendancy. Our work on Berman's "translation of the letter" and Meschonic's "poetic translation" has presented the reconciliation between the literality and the poeticity as one of the characteristics of the modern literality. Finally the confrontation of the literality theory with the interpretative theory of translation has revealed the conflict between linguistic and literary orders on their theoretical reflection
2

Martins, Marcos Roberto. "Co-educação, cultura escolar e seus limites: Ginásio Barão de Antonina (1942-1952)." Universidade do Estado de Santa Catarina, 2009. http://tede.udesc.br/handle/handle/1039.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Made available in DSpace on 2016-12-08T16:35:10Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Marcos1.pdf: 2563107 bytes, checksum: 53ab5179d37af81664875b6ec0f19152 (MD5) Previous issue date: 2009-04-27
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
Para dar visibilidade à co-educação, cultura escolar e seus limites no Ginásio Barão de Antonina, este estudo optou por analisar as normas e práticas escolares, como as disciplinas, regimentos, leis, decretos, desfiles cívicos, tudo o que foi produzido e reproduzido por aquela instituição de ensino, para entender os saberes e habilidades escolares. Trata-se de uma instituição privada de ensino secundário, localizado em Mafra, ao norte do Estado de Santa Catarina, mantida por uma associação privada e laica chamada Associação Mafrense de Ensino, mantenedora do Ginásio. Este fez parte, na primeira metade do século XX, da fase de crescimento de instituições de ensino secundário no território catarinense e foi um dos poucos a oferecer um ensino co-educativo. Ofereceu, naquele período, para o gênero masculino:internato e externato; e para o gênero feminino, apenas o externato. O foco desta pesquisa está centrado no período compreendido entre os anos de 1942 e 1952. Através da categoria Cultura Escolar, tentou-se compreender: a interpretação do ensino co-educativo na Lei Orgânica do Ensino Secundário nacional de 1942 e as possíveis implicações da lei no currículo do Ginásio; o tratamento dado pela Associação Mafrense de Ensino àquele tipo de educação; as divergências entre os educadores do período sobre aquele tema; as disciplinas escolares oferecidas, como a Educação Física, Trabalhos Manuais e Economia Doméstica, que eram diferenciadas por gênero, e as outras disciplinas escolares da grade curricular, comuns aos gêneros; a co-educação e a formação de habilidades através dos limites físicos, normas, regulamentos, uniformes, exercícios, exames, certificação, atividades cívicas e extracurriculares. Além disso, procurou-se distinguir os limites e as formas diferenciadas do ensino co-educativo, atestadas pelas famílias e concretizadas no Ginásio e compreender as relações sociais, no processo de incorporação da cultura escolar, nos mais variados espaços do educandário. Como única instituição de ensino da região norte de Santa Catarina e sul do Paraná, o Ginásio Barão de Antonina, através de um conjunto de saberes e habilidades, funcionou como normalizadora dos anseios dos grupos sociais que o frequentavam. Através das disciplinas e práticas escolares, imprimiu nos alunos e alunas um conjunto de habilidades que teve por fim a formação co-educativa desigual. A co-educação funcionou como um verniz, pois era utilizada no Ginásio para adequação do número de matrículas em cada série e não como um ensino verdadeiramente co-educativo. O currículo, através dos saberes e das práticas escolares, objetivava a formação de homens patrióticos, que tinham como função social futura a direção de seus negócios, de suas carreiras públicas e privadas; e de mulheres capacitadas para realizar com dedicação a função de esposas e mães e dar apoio às aspirações profissionais ou políticas de seus futuros maridos
Para dar visibilidade à co-educação, cultura escolar e seus limites no Ginásio Barão de Antonina, este estudo optou por analisar as normas e práticas escolares, como as disciplinas, regimentos, leis, decretos, desfiles cívicos, tudo o que foi produzido e reproduzido por aquela instituição de ensino, para entender os saberes e habilidades escolares. Trata-se de uma instituição privada de ensino secundário, localizado em Mafra, ao norte do Estado de Santa Catarina, mantida por uma associação privada e laica chamada Associação Mafrense de Ensino, mantenedora do Ginásio. Este fez parte, na primeira metade do século XX, da fase de crescimento de instituições de ensino secundário no território catarinense e foi um dos poucos a oferecer um ensino co-educativo. Ofereceu, naquele período, para o gênero masculino: internato e externato; e para o gênero feminino, apenas o externato. O foco desta pesquisa está centrado no período compreendido entre os anos de 1942 e 1952. Através da categoria Cultura Escolar, tentou-se compreender: a interpretação do ensino co-educativo na Lei Orgânica do Ensino Secundário nacional de 1942 e as possíveis implicações da lei no currículo do Ginásio; o tratamento dado pela Associação Mafrense de Ensino àquele tipo de educação; as divergências entre os educadores do período sobre aquele tema; as disciplinas escolares oferecidas, como a Educação Física, Trabalhos Manuais e Economia Doméstica, que eram diferenciadas por gênero, e as outras disciplinas escolares da grade curricular, comuns aos gêneros; a co-educação e a formação de habilidades através dos limites físicos, normas, regulamentos, uniformes, exercícios, exames, certificação, atividades cívicas e extracurriculares. Além disso, procurou-se distinguir os limites e as formas diferenciadas do ensino co-educativo, atestadas pelas famílias e concretizadas no Ginásio e compreender as relações sociais, no processo de incorporação da cultura escolar, nos mais variados espaços do educandário. Como única instituição de ensino da região norte de Santa Catarina e sul do Paraná, o Ginásio Barão de Antonina, através de um conjunto de saberes e habilidades, funcionou como normalizadora dos anseios dos grupos sociais que o frequentavam. Através das disciplinas e práticas escolares, imprimiu nos alunos e alunas um conjunto de habilidades que teve por fim a formação co-educativa desigual. A co-educação funcionou como um verniz, pois era utilizada no Ginásio para adequação do número de matrículas em cada série e não como um ensino verdadeiramente co-educativo. O currículo, através dos saberes e das práticas escolares, objetivava a formação de homens patrióticos, que tinham como função social futura a direção de seus negócios, de suas carreiras públicas e privadas; e de mulheres capacitadas para realizar com dedicação a função de esposas e mães e dar apoio às aspirações profissionais ou políticas de seus futuros maridos
3

BONAUDO, RICHERT GENEVIEVE. "Antoine lacassagne (1884-1971) : sa vie, son oeuvre." Nice, 1989. http://www.theses.fr/1989NICE6512.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
4

Polman, Mariëlle. "De keerzijde van het leven : Anton van Duinkerken als literatuurcriticus bij "De Tijd" (1927-1952) /." Nijmegen : Valkhof pers, 2000. http://catalogue.bnf.fr/ark:/12148/cb37725789p.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Proefschrift--Letteren--Katholieke Universiteit Nijmegen, 2000.
La couv. porte comme nom d'auteur : Mariëlle Polman. Bibliogr. p. 473-487. Index. Résumé en français et en anglais. Les thèses de l'auteur sont jointes en feuille volante.
5

Premat, Julio. "Haroldo Conti et Antonio Di Benedetto. Deux écritures de l'espace." Paris 3, 1992. http://www.theses.fr/1992PA030078.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
L'etude comparative de l'espace chez haroldo conti et chez antonio di benedetto permet une lecture globale de leurs oeuvres et une definition de leurs conceptions de l'activite scripturale. Le travail part d'une analyse formelle, se continue par une approche thematique de l'imaginaire materiel, et aboutit a une mise en perspective, par rapport a la litterature argentine, de la spatialite dans le corpus
The comparative study of space in haroldo conti and antonio di benedetto's style of writing allows an overall reading of their works an a definition of their approach to writing. The thesis begins with a formal analysis, goes on to a topical approach to material imaginary and end bi putting into perspective, within the scope of argentinian literature, spatiality in the corpus
6

Lardera, Aube. "Antoine Pevsner : sa vie, son oeuvre." Paris 4, 1992. http://www.theses.fr/1991PA040170.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
7

Lafrance, Pierre-Luc. "Antoine Lemay : l'histoire d'une passion." Thesis, Université Laval, 2006. http://www.theses.ulaval.ca/2006/23667/23667.pdf.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
8

Ródenas, Garcia Juan Fernando. "Antonio Bonet Poblado Hifrensa, 1967-1975." Doctoral thesis, Universitat Rovira i Virgili, 2013. http://hdl.handle.net/10803/124099.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
El poblado HIFRENSA es un conjunto residencial formado por la agrupación de viviendas para alojar a los trabajadores de la central nuclear de Vandellòs-I. Cuenta además con una serie de equipamientos a escala de barrio. El conjunto está conectado mediante pasos para peatones con plazas públicas con esquema viario en cul-de-sac. Antonio Bonet recibe el encargo de la construcción del poblado en 1967, así como la realización de las dependencias administrativas y otros edificios de carácter técnico en el emplazamiento de la central nuclear. La tesis revela a Bonet como arquitecto investigador. En el poblado HIFRENSA no se puede establecer una línea clara que separe la arquitectura del urbanismo. Bonet busca una solución universal con la definición de un tipo o patrón, como elemento susceptible de ser perfeccionado, sistematizado y prefabricado. El patrón puede mutar, ya sea para adaptarse a un sistema constructivo o por necesidades topográficas, climáticas o programáticas. Particularmente en la obra de Bonet, también para satisfacer unos requerimientos de orden superior, su soporte urbanístico. La mayor dificultad radica en la definición de un criterio ordenador que permita dar forma superior a las unidades: ya sean viviendas o equipamientos sin que el conjunto urbanístico acuse monotonía y falta de identidad.
The HIFRENSA settlement is a residential complex built to accommodate workers of Vandellòs-I nuclear power plant. It also has a number of facilities at neighbourhood scale. The set is connected by pedestrian crossings with public squares and road scheme in cul-de-sac. In 1967 Antonio Bonet was commissioned to build the settlement, the administrative offices and other technical buildings on nuclear power plant site . The thesis exposes Bonet as architect researcher. At HIFRENSA settlement, a clear line between architecture and urbanism cannot be drawn. Bonet searches an universal solution. with a type or pattern definition as an element liable to be improved, refined, systematized and prefabricated. The pattern can mutate either to accommodate a construction system or for another needs, topographic, climatic or programmatic. Particularly in Bonet’s work, also to meet a higher requirement: its urban planning support. The greatest difficulty lies on the definition of an order judgment that can give a higher shape to the units, dwellings or facilities , with the intention of avoiding a monotonous urban complex and lack of identity.
9

Giacone, Alessandro. "La fonction présidentielle en Italie (1946-1964)." Paris, Institut d'études politiques, 2008. http://www.theses.fr/2008IEPP0037.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Lors du référendum du 2 juin 1946, les Italiens se sont prononcés pour la République, qui n’apparaît alors que comme une abstraction. De plus, l’Assemblée constituante ne définit pas précisément le champ d’action du chef de l’État. Après l’expérience de vingt ans de fascisme, les débats en son sein sont dominés par la crainte de l’« homme fort » et le refus du système présidentiel. La présidence de la République naît ainsi comme une institution sous contrainte : l’interprétation qui prévaut à cette époque en fait une institution « au-dessus de la mêlée », qui doit limiter au strict minimum ses interventions sur la scène publique. Or cette lecture de la fonction présidentielle connaît une profonde évolution pendant les quatre mandats d’Enrico De Nicola (1946-1948), de Luigi Einaudi (1948-1955), de Giovanni Gronchi (1955-1962) et d’Antonio Segni (1962-1964). L'analyse de ces quatre présidences met en évidence la politisation croissante de la fonction présidentielle. Loin d'être un spectateur passif, le chef de l’État intervient à la fois sur le plan interne et dans le domaine diplomatique. Son influence varie en fonction de la faiblesse du gouvernement et des rapports qu’il entretient avec le président du Conseil. Dans certains cas particuliers, il parvient à imposer ses candidats et son programme à un Parlement divisé. Enfin, le chef de l’État est l’auteur et l’acteur des cérémonies qui structurent le calendrier civil. Par cette mise en scène de sa fonction et par ses nombreux voyages dans les provinces italiennes (313 visites entre 1946 et 1964), il a certainement été l'un des artisans de l’enracinement progressif de l’idée républicaine en Italie
In the referendum of June 2nd, 1946, the Italian voted for a Republic, which appeared as an abstraction for the majority of them. Moreover, the Constituent Assembly did not define precisely the field of action of the Head of State. After twenty years of fascism, the debates were dominated by the fear of a ‘strong man’ and the refusal of a presidential model. The Republic was therefore born as a institution under constraint: according to the main interpretation of the time, it was a 'super partes' institution that was to interfere as little as possible in the public scene. However, this interpretation changed deeply during the four mandates of Enrico De Nicola (1946-1948), Luigi Einaudi (1948-1955), Giovanni Gronchi (1955-1962) and Antonio Segni (1962-1964). The analysis of these four presidencies reveals the growing politicization of the presidential function. Far from being a passive actor, the Head of State intervened in both domestic and international affairs. His influence depended on the government’s weakness and on his relations with the Prime Minister. In some situations, he managed to impose his candidates and programme when the Parliament was unable to come to an agreement. Lastly, the Head of State became both the author and actor of the ceremonies that structure the civil calendar. By ‘self-staging’ his function and thanks to his numerous trips to the Italian provinces (313 trips between 1946 and 1964), he certainly laid the basis for the spreading of the republican ideal in Italy
10

Rey, Agnès. "Antoine Vitez et Louis Aragon : une filiation revendiquée." Paris 3, 2001. http://www.theses.fr/2001PA030024.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
La rencontre d'aragon, son pere spirituel, influence antoine vitez : sa creation joue avec la memoire et le temps, art de la demesure en effervescence permanente. Une filiation familiale tronquee le pousse a elaborer son uvre poetique et theatrale telle une memoire en devenir dont l'invention continuelle est le moteur. Comme aragon, il convoque sa memoire, celle du monde et de la culture : nul refus du present ou de l'avenir mais detour pour affronter le monde. Hommes presses obsedes par la fuite du temps, ils plongent ainsi dans une ivresse creative, transformant le temps en personnage theatral. Dans la filiation d'aragon, les perturbations et les destructions du temps, les spectres dedoubles du vieillard hantent vitez qui pense le theatre en prisme de la mort. L'art devient alors le cur de ses interrogations dans des spectacles testamentaires : hantise dynamique du temps et de la mort, temoin la pratique de la variation. Un mouvement perpetuel anime donc leur creation, mue par l'invention et la recherche. Pratiquee par aragon et vitez des les annees soixante, la technique de la deconstruction qui estompe la frontiere entre theorie et pratique le prouve. Forge par aragon et adopte par vitez, le concept du << mentir vrai >> qui joue de l'intertextualite, de l'ambiguite entre fiction et autobiographie et exacerbe le simulacre se revele neanmoins une constante esthetique : artifice et theatralisation exposent une demesure qui travestit la realite. Tel aragon, brassant la memoire et le temps dans un mouvement continuel, vitez pratique donc une esthetique du monumental, reve prometheen du grand uvre.
11

Venegas, Calle Stella del Pilar. "A visão de desenvolvimento na obra do economista colombiano Antonio García Nossa." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2013. http://hdl.handle.net/10183/79127.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Antonio García Nossa é um dos referentes e interpretes mais importantes no tema do desenvolvimento econômico na Colômbia. Seus aportes no econômico, o metodológico, o politico e o social fazem que seja fascinante o estudo da sua obra no somente no entendimento do problema do atraso no pais, mas também no estudo do caso de América Latina. A presente tese, amostra os aportes à teoria do desenvolvimento do economista colombiano a partir da abordagem de: suas influencias, sua metodologia, seu diagnóstico do atraso e do subdesenvolvimento, o contexto histórico colombiano em que o autor faz sua interpretação, e finalmente as propostas elaboradas por ele. O documento constitui uma tentativa de resgatar a vigência de uns dos mais importantes autores da economia do desenvolvimento da Colômbia, e seu objetivo é contribuir a construção do marco analítico para repensar os problemas do atraso, suas causas e a forma em que os países da região podem mudar o seu destino económico.
Antonio García Nossa es uno de los referentes e intérpretes más importantes en el tema del desarrollo económico en Colombia. Sus aportes en lo económico, lo metodológico, lo político y lo social, hacen que sea fascinante el estudio de su obra no solo en el entendimiento del problema del atraso en el país, sino también en el estudio del caso de América Latina. La presente tesis, muestra los aportes a la teoría del desarrollo del economista colombiano, a partir del abordaje de: sus influencias, su metodología, su diagnóstico del atraso y del subdesarrollo, del contexto histórico colombiano en que el autor hace su interpretación, y finalmente de las propuestas elaboradas por él. El documento constituye un intento por rescatar la vigencia de uno de los más importantes autores de la economía del desarrollo en Colombia y su objetivo es contribuir a la construcción del marco analítico para repensar los problemas del atraso, sus causas y la forma en que los países de la región pueden cambiar su destino económico.
12

Martina, Aileen. "The Traditional Bambuco in Nineteenth and Twentieth-Century Colombian Composition." Thesis, University of North Texas, 1993. https://digital.library.unt.edu/ark:/67531/metadc500243/.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Disputes concerning the origin of the term bambuco persist among scholars in Colombia, as well as controversies regarding the process of notating the traditional bambuco (3/4 or 6/8), when it penetrates the written tradition of popular music. Composers writing popular and salon bambucos increasingly perceived the advantage of notating it in 6/8. This study investigates the traditional bambuco and its assimilation into nineteenth and twentieth-century cultivated tradition, with emphasis on piano pieces by representative Colombian composers of art music. I include specific analyses of Cuatro preguntas (ca. 1890) by Pedro Morales Pino (1863-1926), ChirimÍa y bambuco (1930) by Antonio MarÍa Valencia (1902-1952), Bambuco en si menor by Adolf o MejÍa (1905-1970), El bambuco by Manuel MarÍa Párraga (c. 1826-1895), and Trozos Nos. 6 and 158 (1927-1970) by Guillermo Uribe HolguÍn (1880-1971).
13

Migirdicyan, Eva. "Les modèles mathématiques dans l’art du XXe siècle." Paris 10, 2011. http://www.theses.fr/2011PA100210.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Les découvertes de la physique développées au début du XXe siècle ont inspire de nombreux artistes, ainsi qu’en témoignent les écrits de Theo van Doesbourg, Jean Hélion, Georges Vantongerloo, Salvador Dali, etc. Parmi les objets de convergence entre art et science, les modèles mathématiques sont des formes créées par les mathématiciens au XIXe siècle pour représenter en trois dimensions des fonctions algébriques complexes. Séduits par la beauté et le pouvoir expressif de ces modèles, les Surréalistes les présentent en 1936 dans leurs expositions à Paris, Londres et New York ; Man Ray les photographie et les peint ; Max Ernst les intègre a ses collages. Introduits dans le monde de l’art, ces modèles perdent leur contenu mathématique pour acquérir une signification nouvelle. L’astronomie est à l’honneur dans les sculptures abstraites en fil de fer d’Alexander Calder exposées en 1931 à la Galerie Percier, ainsi que dans les constructions et les peintures de Vantongerloo. Max Bill construit le « Ruban sans fin » avec l’anneau de Möbius. Cette thèse met particulièrement l’accent sur les surfaces réglées telles que les surfaces développables, le paraboloïde hyperbolique, etc. Que les Constructivistes Antoine Pevsner et Naum Gabo choisissent comme éléments constitutifs de leurs sculptures. Grace à leur courbure, ces formes concilient le géométrique et l’organique. Il ressort de notre analyse que ces surfaces courbes engendrées par des droites sont le moyen privilégié pour inscrire le mouvement, le temps, la quatrième dimension dans la construction. Pevsner et Gabo utilisent les surfaces réglées comme moyens plastiques pour construire un espace-temps courbe à quatre dimensions
The discoveries in physics, at the beginning of the XX th century, have inspired many artists, as indicated by the writings of Theo van Doesburg, Jean Hélion, Georges Vantongerloo, Salvador Dali, etc. As examples of the convergence of art and science, mathematical models are three-dimensional forms created by nineteenth century mathematicians to depict complex algebraic functions. Attracted by the beauty and the expressive power of these models, the Surrealists presented them in their 1936 exhibitions in Paris, London and New York; Man Ray has photographed and painted them; Max Ernst has incorporated them in his collages. Introduced in the art world, these models loose their mathematical content and acquire a new meaning. Astronomy is honoured in the iron wire abstract sculptures that Alexander Calder presented in 1931 at the Percier Gallery in Paris, as well as in the paintings and constructions of Vantongerloo. Max Bill has built the “Ruban sans fin” with the Möbius ring. This thesis is focused on ruled surfaces such as developable surfaces, hyperbolic paraboloids etc. That the Constructivists Antoine Pevsner and Naum Gabo have chosen as constitutive elements for their sculptures. Thanks to their curvature, these forms combine geometric and organic aspects. Our analysis shows that these curved surfaces generated by straight lines are the privileged means to inscribe the movement, the time, the fourth dimension in their construction. Pevsner and Gabo used the ruled surfaces as plastic means to build a curved four-dimensional space-time
14

Sarges, Maria de Nazare dos Santos. "Memorias do "velho" intendente : Antonio Lemos- 1869-1973." [s.n.], 1998. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/280055.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Orientação: Sidney Chalhoub
Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Filosofia e Ciencias Humanas
Made available in DSpace on 2018-07-24T09:44:06Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Sarges_MariadeNazaredosSantos_D.pdf: 8600796 bytes, checksum: 40284359967f8c8d4a5ecc3376e90f0b (MD5) Previous issue date: 1998
Resumo: Não informado
Abstract: Not informed
Doutorado
Doutor em História
15

Mundler, Helen Esther. "Intertextualité dans l'oeuvre d'A. S. Byatt, 1978-1996 /." Paris ; Budapest ; Torino : l'Harmattan, 2003. http://catalogue.bnf.fr/ark:/12148/cb38987719q.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
16

Nebot, Nebot Vicente José. "Antonio de Zayas. Poética y poesí­a parnasianas (1892-1902)." Doctoral thesis, Universitat Jaume I, 2014. http://hdl.handle.net/10803/276158.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:

A) Introducción
La Tesis Doctoral estudia la obra poética de Antonio de Zayas Beaumont, duque de Amalfi (1871-1945), comprendida entre 1892 y 1902, Poesías (1892), Joyeles bizantinos (1902) y Retratos antiguos (1902), precedida de una biografía del autor. Poeta de notable repercusión entre la juventud modernista de principios de siglo XX y diplomático de una ascendente carrera profesional. Para el análisis de la obra de Antonio de Zayas se sitúa la misma en su momento literario. Los años de mayor relevancia del autor se desarrollan en la etapa finisecular, donde tuvo una importante participación en la cultura de entre siglos y en la renovación literaria que supuso el Modernismo, y publica las obras más representativas del Parnasianismo hispánico.

B) Metodología
Los escasos y breves estudios sobre la obra poética de Antonio de Zayas coinciden en destacar el injusto olvido de su figura en la Historia de la Literatura y su adscripción casi exclusiva al Parnasianismo entre las diversas formas que adoptó el Modernismo hispánico. Entre sus primeros críticos, figuran las reseñas elogiosas de los hermanos Machado, Manuel y Antonio, o Ramón Pérez de Ayala. Entre los círculos modernistas se aplaude la novedad de su poesía, como expresan las evocaciones de Francisco Villaespesa o Rubén Darío. La edición de una antología poética en 1980 por J. M. Aguirre despertará tímidamente los estudios sobre el escritor en algunos artículos publicados en los años sucesivos y establecerá sus principales características, que tienen en su parnasianismo el motivo más destacado: Luis Antonio de Villena (1981), Fernando González Ollé (1982), Allen W. Philips (1989), Roberto Mansberg Amorós (1992), y la edición crítica de una antología poética a cargo de Amelina Correa (2005). Más recientemente, los artículos de Juana María González Martínez (2007) y Carlos Primo (2010).
El análisis de este trabajo se documenta con las obras del propio escritor, los estudios que de él se han elaborado, semblanzas del Modernismo y su época, y otros materiales bibliográficos.

C) Conclusiones
"Poesías" (1892): obra muy cercana a sus modelos decimonónicos, pero interesante porque pueden rastrearse algunas de las futuras inclinaciones del autor, como son los temas históricos y ecfrásticos. "Joyeles bizantinos" (1902): análisis del poemario en relación a su estilo parnasiano y sus confluencias simbolistas, orientalistas y decadentistas.
"Retratos antiguos" (1902): La estética parnasiana preside el motivo de la écfrasis. Se estudian las correspondencias poético-pictóricas.
La obra poética de Antonio de Zayas se adscribe, con los poemarios de 1902, "Joyeles bizantinos" y "Retratos antiguos", con la renovación literaria del Modernismo hispánico y resulta un caso único y esencial para el estudio del parnasianismo y el tratamiento de la écfrasis.

17

Haddad, Luiz Naim. "A presença cenica na obra de Antonio Nobrega." [s.n.], 2002. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/284186.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Orientador: José Roberto Zan
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Artes
O exemplar da biblioteca do IA (tombo 52229) acompanha 1 CD-ROM
Made available in DSpace on 2018-08-02T22:24:26Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Haddad_LuizNaim_M.pdf: 6182496 bytes, checksum: 954c3af3d9cd43598440493a7d56c521 (MD5) Previous issue date: 2002
Resumo: Este trabalho busca um entendimento acerca da presença cênica na obra de Antônio Nóbrega, desde o plano material dos elementos de representação presentes na música, na dança, na teatralidade, até a dimensão simbólica que tais elementos refletem. A dissertação inicia-se com a conceituação da presença cênica como representação da realidade, partindo da idéia das ações fisicas como elemento transformador da realidade e criador de espaço simbólico, criando um jogo de representação que revela o universo estético do artista. Em seguida desenvolve-se uma breve biografia de Nóbrega, que passa pelo Movimento Armorial, analisando e procurando revelar o universo estético que está na base da formação do artista. Sob o prisma conceitual da presença cênica e do contexto histórico no qual se enquadra o artista, segue-se uma análise do espetáculo Madeira Que Cupim Não Róe, buscando um esclarecimento das relações entre a música, a dança e a teatralidade presentes no espetáculo e na atuação do artista. Por fim há uma análise do jogo de representação presente na obra, a unidade de discurso, sua relação com a arte popular e o processo criativo
Abstract: This work search an understanding concerning the scenic presence in Antônio Nóbrega's work, from the material plan of the present representation elements in the music, in the dance, or in the theatricality, until the symbolic dimension that such elements contemplate. The dissertation begins with the conception of the scenic presence as representation of the reality, leaving of the idea of the physical actions as element transformer of the realityand creator of symbolic space, producing like this a representation game that reveals the artist's aesthetic universe. Soon afterwards the research present an abbreviation biography of Nóbrega, that goes by the Armorial Movement, analyzing and trying to reveal the aesthetic universe that it is in the base of the artisfs formation. Under the conceptual prism of the scenic presence and of the historical context in which the artist is framed, an analysis of the show "Madeira que Cupim Não Róe", looking for an explanation of the relationships among the music, the dance and the present theatricality in the show and in the artist's performance. Finally an analysis ofthe game ofpresent representation in the work, the unit of speech, the relationship with the popular art and the creative process
Mestrado
Mestre em Artes
18

Junior, Celso Carlos Longo. "Design total: Cauduro Martino, 1967-1977." Universidade de São Paulo, 2007. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/16/16134/tde-27052010-101648/.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Sob a égide da arquitetura moderna, as competências da programação visual e do desenho industrial fundiram-se pelas mãos dos arquitetos João Carlos Cauduro e Ludovico Antonio Martino na criação, desenvolvimento e implantação de projetos sistêmicos de identidade corporativa e ambiental. Em São Paulo, circunscrito no ápice do paradigma moderno entre os anos 1960 e 1970, este design total não só realizou vultosas e perenes identidades visuais para os setores produtivos e operacionais brasileiros, como também materializou icônicos espaços públicos para a metrópole paulistana corroborando, em última instância, a consolidação dessas matrizes paradigmáticas de projeto as quais, àquele momento, socializaram um conhecimento tipológico e metodológico, reiterando um antigo ideário e aproximando o arquiteto de suas funções civis dentro das novas necessidades de comunicação e informação da cidade.
Under the shield of modern architecture, the competencies of visual programming and industrial design were merged by the hands of architects João Carlos Cauduro and Ludovico Antonio Martino, through the creation, development, and implementation of systemic projects of environmental and corporate identity. In São Paulo, in the 1960s and 1970s and circumscribed by the apex of the modern paradigm this total design not only yielded important and long standing visual identities for the Brazilian productive and operational sectors, but also materialized iconic public spaces for the metropolis, corroborating the consolidation of those projects paradigmatic matrices in the last instance. These matrices, at that moment, introduced in the society a typological and methodological knowledge, reiterating an old ideology and bringing the architect closer to his civil functions within the citys new needs for information and communication.
19

Irles, Parreño Ricardo. "Arquitectura escolar en Elche: 1939-1979." Doctoral thesis, Universitat Politècnica de València, 2016. http://hdl.handle.net/10251/62155.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
[EN] The whole school plans made by the Francoism for 40 years, left a large number of schools where come together many aspects that make it a prime architectural heritage in the city of Elche. Firstly, we have to underline that the school architecture that was held in the city during the Franco regimen reached to be a reflection and witness of much of the evolution and transformation of the Spanish architecture of those years. Until the end of the sixties almost all the school architecture of the city was performed by Serrano Peral and Perez Aracil, the first as a school architect and the second as municipal architect. Their works becomes a witness to the vicissitudes of Spanish architecture after the civil war and till the start of the Spanish development. After them, Serrano Brú, son of Serrano Peral, held all public schools architecture of the city, there we are able to follow the same transformation and hesitations that are typical of the Spanish architecture of the seventies, once that the principles International Style sacred finished. With the work of the main protagonists of the investigation period cited above, other buildings and other architects allow us to complete the panorama of Spanish architecture of the time. The school building in the city during francoism had the strong and continued support from the Mayor Vicente Quiles. His presence from the middle of the sixties, the largest school construction period, allows us to have a common thread to organize the story. The set is a sufficiently large and homogeneous number of works to study, from it, influence the political, socio-economic, educational and legislative framework had on the school building. In the whole school work of the city we will see the evolution of the pedagogical model that goes from the first model of the authoritarian Franco regime which is expressed in the unit and graduate schools to the brief illusion of flexible and personalized School Education Act. Also the placement of the school in the city is subject of our interest as far as the architecture, and especially the school building, is a powerful tool for building the city. Its location in palm groves, in consolidated peripheral environments has important implications for the use, processing and image of the city, Primary sources of the professionals and municipal school construction files with interviews, visits to buildings, and photographic reports have allowed us to look through a set of works, whose main interest, apart from the architectural consideration of each of them, is building a homogeneous whole period of architecture in the city (both in school and in general specificity) and all at the same time, in the context of the Spanish architecture of its time.
[ES] El conjunto de planes escolares realizados por el franquismo durante 40 años, dejaron en la ciudad de Elche un elevado número de centros escolares en el que concurren numerosos aspectos que lo convierten en un patrimonio arquitectónico de primer orden. En primer lugar destacar que el conjunto de la arquitectura escolar llevada a cabo en la ciudad durante el régimen de Franco alcanza a ser reflejo y testimonio de buena parte de la evolución y transformación de la arquitectura española de esos años. Hasta el final de la década de los sesenta la práctica totalidad de la arquitectura escolar de la ciudad la llevaron a cabo Serrano Peral y Pérez Aracil, el primero en su condición de arquitecto escolar y el segundo como arquitecto municipal. Su obra se convierte en testimonio de las vicisitudes de la arquitectura española tras la guerra civil, hasta el inicio del desarrollismo español. Tras ellos, Serrano Brú, hijo de Serrano Peral, llevó a cabo a continuación toda la arquitectura escolar pública de la ciudad, pudiéndose seguir en la misma la transformación y devaneos de la arquitectura española de la década de los setenta, una vez que los principios sagrados del Estilo Internacional dejaron de serlos. Junto a la obra de los principales protagonistas del periodo de investigación ya citados, otros edificios y otros arquitectos nos permiten completar el panorama de la arquitectura española de la época. La construcción escolar en la ciudad en el franquismo contó con el impulso decidido y continuado del alcalde Vicente Quiles. Su presencia a partir de mitad de la década de los sesenta, el periodo de mayor construcción escolar, permite contar con un hilo conductor sobre el que ordenar la historia. El conjunto constituye un número lo suficientemente numeroso y homogéneo de obras para estudiar, a partir de él, la influencia que el marco político, socioeconómico, pedagógico y legislativo tuvo sobre el edificio escolar. En el conjunto de la obra escolar de la ciudad veremos la evolución del modelo pedagógico que va del modelo autoritario del primer franquismo que se materializa en las escuelas unitarias y graduadas, a la breve ilusión de la escuela flexible y personalizada de la Ley General de Educación. También el emplazamiento de la escuela en la ciudad es objeto de nuestro interés en la medida que la arquitectura, y muy especialmente el edificio escolar, es una potente herramienta de construcción de la ciudad. Su emplazamiento en huertos de palmeras, en entornos consolidados y sobre todo en entornos periféricos tiene importantes consecuencias en el uso, transformación e imagen de la ciudad, Las fuentes documentales primarias de los archivos profesionales y municipales de las obras escolares junto con entrevistas, visitas a los edificios, y reportajes fotográficos nos han permitido asomarnos a un conjunto de obras, cuyo principal interés, al margen de la consideración arquitectónica de cada una de ellas, es el de constituir un periodo homogéneo y completo de la arquitectura de la ciudad ( tanto en su especificidad escolar como en sentido general) y todo ello a su vez, en el contexto de la arquitectura española de su época.
[CAT] El conjunt de plans escolars realitzats pel franquisme durant 40 anys, deixaren en la ciutat d'Elx un elevat nombre de centres docents on concorren nombrosos aspectes que el converteixen en un patrimoni arquitectònic de primer ordre. En primer lloc, destacar que el conjunt de l'arquitectura escolar portada a terme en la ciutat durant el règim de Franco arriba a ser reflex i testimoni de bona part de l'evolució i transformació de l'arquitectura espanyola d'eixos anys. Fins a la fi de la dècada dels seixanta la pràctica totalitat de l'arquitectura escolar de la ciutat la portaren a terme Serrano Peral i Pérez Aracil, el primer en la seua condició d'arquitecte escolar i el segon com arquitecte municipal. La seua obra es converteix en testimoni de les vicissituds de l'arquitectura espanyola després de la guerra civil, fins a l'inici del desenrotllament espanyol. Darrere d'ells, Serrano Bru, fill de Serrano Peral, portà a terme a continuació tota l'arquitectura escolar pública de la ciutat, on es pot seguir la transformació i passatemps de l'arquitectura espanyola de la dècada dels setanta, una vegada que els principis sagrats de l'Estil Internacional deixaren d'existir. Junt a l'obra dels principals protagonistes del període d'investigació ja citats, altres edificis i altres arquitectes ens permeten contemplar el panorama de l'arquitectura espanyola de l'època. La construcció escolar en la ciutat durant el franquisme contà amb l'impuls decidit i continuat de l'alcalde Vicente Quiles. La seua presència a partir de la meitat de la dècada dels seixanta, el període de major construcció escolar, permet comptar amb un fil conductor sobre el qual ordenar la història. El conjunt constitueix un nombre suficientment nombrós i homogeni d'obres per a estudiar, a partir d'ell, la influència que el marc polític, socioeconòmic, pedagògic i legislatiu tingueren sobre l'edifici escolar. En el conjunt de l'obra escolar de la ciutat veurem l'evolució del model pedagògic que va del model autoritari del primer franquisme, que es materialitza en les escoles unitàries i graduades, a la breu il¿lusió de l'escola flexible i personalitzada de la Ley General de Educación. També l'emplaçament de l'escola en la ciutat és objecte del nostre interés en la mida que l'arquitectura, i molt especialment l'edifici escolar, és una potent ferramenta de construcció de la ciutat. El seu emplaçament en horts de palmeres, en entorns consolidats i sobretot en entorns perifèrics té importants conseqüències en l'ús, transformació i imatge de la ciutat. Les fonts documentals primàries dels arxius professionals i municipals de les obres escolars juntament amb entrevistes, visites als edificis i reportatges fotogràfics ens han permés abocar-nos a un conjunt d'obres, l'interés principal de les quals, al marge de la consideració arquitectònica de cadascuna d'elles, és el de constituir un període homogeni i complet de l'arquitectura de la ciutat (tant en la seua especificitat escolar com en sentit general) i tot això a la seua vegada, en el context de l'arquitectura espanyola de la seua època.
Irles Parreño, R. (2016). Arquitectura escolar en Elche: 1939-1979 [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/62155
TESIS
20

Heuchert, Volker. "Roman coins from the Province of Asia in the Antonine Period (138-192)." Thesis, [S.l. : s.n], 1997. http://catalogue.bnf.fr/ark:/12148/cb42008006r.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
21

Farrokhi, Mahdi. "Penser la traduction : étude immanente de l'oeuvre d'Antoine Berman." Thesis, Paris 10, 2014. http://www.theses.fr/2014PA100067.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Ce que, logiquement, attend d’un discours traductologique, c’est son utilité pour la pratique de la traduction ; autrement dit, qu’il nous aide à traduire mieux. Mais, celui d’Antoine Berman, objet de la présente recherche, excentrique et singulier, poursuit un objectif plus profond. Ici, la traduction, excédant une simple pratique, tend à devenir une « tâche ». Ayant une appréhension fragmentaire du monde - due à la fragmentation du langage - Antoine Berman voit la traduction comme le seul moyen qui, en surmontant cette fragmentation, fait révéler le « sens su monde ». D’où son engagement dans un « projet » auquel il consacre toute sa vie. Mais la dissimulation par Berman de ce « projet » derrière un discours traductologique, afin de lui assurer une meilleure réalisation, fait que le dévoilement du « projet » devienne le premier objectif de toute rencontre avec sa traductologie. Cela est d’autant plus vrai que derrière ce discours, nous découvrirons un homme « mystique » pour qui la mystification est une prise de position volontaire
What can, logically, be expected from a traductological discourse is its usefulness to the practice of translation. In other words, it helps us to translate better. But the discourse of Antoine Berman, an eccentric and singular one, the subject of this research, pursues a deeper purpose. Here, the translation exceeding a simple practice, tends to become a “task”. Having a fragmentary understanding of the world - result of the fragmentation of the language - Antoine Berman sees the translation as the only way that, by overcoming the fragmentation, makes reveal the “meaning of the world”. Hence, his commitment to a “project” to which he devotes his entire life. But the concealment by Berman this “project” behind a traductological discourse, to ensure him a better fulfillment, makes that the unveiling of the “project” will become the primary goal of any encounter with his “traductology”. This is especially true given that behind this discourse, we will discover a “mystical” man for whom the mystification is a voluntary position
22

Trelles, Thorne María del Pilar. "Luis Antonio Trelles Montero (3 de setiembre 1942 - 23 de febrero 2001)." Pontificia Universidad Católica del Perú, 2016. http://repositorio.pucp.edu.pe/index/handle/123456789/99754.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
23

Richer, Geneviève. "Entre loyauté partisane et engagement nationaliste : Napoléon-Antoine Belcourt, le Parti libéral et la cause canadienne-française, 1860-1932." Thesis, Université d'Ottawa / University of Ottawa, 2015. http://hdl.handle.net/10393/32183.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Avocat de profession, Napoléon-Antoine Belcourt (1860-1932) est une figure bien en vue de l’élite canadienne-française d’Ottawa et de la scène politique fédérale de la fin du XIXe et du début du XXe siècle. Élu en 1896, puis réélu en 1900 et en 1904 député libéral de la circonscription d’Ottawa, Belcourt occupe aussi la fonction de président de la Chambre des communes pendant quelques mois en 1904, avant d’être nommé sénateur en 1907. En 1910, il contribue à la fondation de l’Association canadienne-française d’éducation d’Ontario (ACFEO), dont il occupe la présidence de 1910 à 1912 et de nouveau entre 1921 et 1932. De plus, Belcourt est l’un des chefs de la résistance au Règlement XVII en Ontario. Depuis plusieurs années, l’historiographie de la question nationale et de la question politique au Canada français s’est principalement intéressée à des figures historiques du Québec qui font passer l’intérêt national avant toute chose ou encore à celles qui sont prêtes à accepter des compromis. Pourtant, Belcourt montre qu’il n’est ni l’un, ni l’autre puisqu’il manifeste à la fois sa loyauté partisane, de même qu’un engagement certain à l’égard de la cause canadienne-française. Ce dernier devient toutefois plus important à compter de 1910, au moment où l’homme politique se porte à la défense des intérêts des Franco-Ontariens, alors que ceux-ci ne constituent pas, de toute évidence, un obstacle à sa loyauté partisane. Dans ce contexte, Belcourt affiche un nationalisme modéré qui promeut un Canada fort et uni dans la dualité. Ce faisant, il apporte un discours qui se distingue des acteurs les plus intransigeants de la lutte contre le Règlement XVII et qui ont retenu l’attention des historiens depuis les dernières années. Cette forme de nationalisme, que défend Belcourt au cours de cette période, est aussi défendue par le Parti libéral fédéral à partir des années 1920. L’homme politique est alors un de ceux qui permettent de faire de la question canadienne-française un enjeu au sein de la famille libérale. Ainsi, sa formation politique n’est pas seulement une contrainte pour Belcourt ; elle contribue aussi à façonner son nationalisme.
24

Colmar, Matthieu. "Gaullisme et gaullistes en Haute Normandie (1969-1992)." Thesis, Normandie, 2018. http://www.theses.fr/2018NORMR149/document.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Nombreux ont été les travaux réalisés sur le gaullisme et les gaullistes ces dernières années. Outre les nombreuses études sur le général de Gaulle, ces travaux ont notamment concerné le parti se réclamant de celui qui a lancé l’appel du 18 juin 1940, ainsi que les idées qui composent ce courant de pensée. Il s’agit pour nous de nous intéresser à la période allant du départ du général du pouvoir le 27 avril 1969 jusqu’à l’année 1992, qui voit au niveau national le référendum de Maastricht diviser les gaullistes sur la question européenne et au niveau local l’élection à la tête de la région de Antoine Rufenacht, qui succède à un autre gaulliste, Roger Fossé. Ici, nous prenons un point de vue original puisqu’il s’agit de faire une étude territoriale d’un parti politique, en prenant comme objet d’étude une région, la Haute-Normandie. C’est pourquoi notre analyse se situe sur plusieurs échelles, du national au municipal, en passant par l’échelle régionale, départementale ainsi que celle de la circonscription et du canton. Ainsi, un des objectifs est de s’interroger sur la question de savoir s’il y a une certaine singularité du territoire normand par rapport à l’échelon national. Une étude des structures partisanes territoriales nous permet également de voir comment s’organise un parti politique au niveau local, et de constater ou non qu’il y a une indépendance possible par rapport à la structure nationale. Enfin, nous nous posons la question de savoir ce qu’il reste du gaullisme une génération après le départ de son inspirateur, à travers l’étude des références au général de Gaulle, au gaullisme lui-même, mais également en nous attachant à voir l’évolution des références aux idées qui fondent le gaullisme. De même, l’apparition d’un nouvel acteur dans la vie politique au milieu des années 1980, le Front national, oblige ceux qui se réclament du gaullisme à s’adapter à ce nouvel état de fait. Pour mener cette étude, au-delà des sources classiques que sont les articles de presse, nous utilisons des sources jamais utilisées jusqu’ici. Il s’agit premièrement des rapports des Renseignements Généraux qui permettent d’avoir des éléments pour définir ce qu’est la vie politique dans un parti politique au niveau local, mais également des archives privées et orales qui permettent de donner un regard neuf sur le parti gaulliste et sur ceux qui le compose
Over the past few years, many works have been done on “French Gaullism” as well as on “partisan gaullists”. Besides the numerous studies on French Général de Gaulle, these works focused mostly on the political party which claimed the political ideas of the man who called to resistance with the “Appeal of 18 June”. What will be primarly explored in this work is the era which followed the Général’s resignation from power on the 27 april 1969, up to the year 1992, which saw, at a national level, the French Maastricht Treaty referendum divide gaullists on the European issue, as well as, at a local level, the election of Antoine Rufenacht as head of region, following another gaullist, Roger Fossé. Our approach here is therefore quite original as it is a territorial study of a political party, and it explores the regional example of Haute-Normandie. As a result, our analysis will combine different scales of observation, from national to municipal, as well as regional, local and district scales. Thus, one of our main goal is to question ourselves on the singularity of the Normandy region, compared to the national standard. A close examination of the regional adherent structures will allow us to illuminate the organisation of a local political party, and to evaluate the possible independence from the national structure. Finally, we will discuss the state of “French Gaullism”, one generation after the retirement of its leader, through the exploration of references to the Général de Gaulle, of the “gaullist” movement itself, as well as of the evolution of its fondamental principles. Furthermore, the emerging of a new french political actor in the mid-1980s, the far-right party “Front National”, forces those who refer as “gaullists” to adapt to this new political polarisation. In order to conduct this study beyond the usual sources, that is to say press articles, rare sources, that have never been used before, will be put under scrutiny. As a result, we will benefit from reports by the « Renseignements Généraux », which are decisive to clearly define what political life means inside a political party, at a local scale. Moreover, privates archives and oral files will allow us to provide a fresh look on the “gaullist” party and its members
25

Mvou, Perrine. "Violence et société dans le théâtre de Marco Antonio de la Parra à travers : King Kong Palace o el exilio de Tarzàn (1990), Ofelia o la pureza (1995), Lucrecia y Judith (1995)." Perpignan, 2004. http://www.theses.fr/2004PERP0508.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Dans un pays où la liberté d'expression fait toujours défaut, Marco Antonio de la Parra, dramaturge et psychiatre chilien, a su se jouer de la censure, pour créer une œuvre théâtrale d'une richesse indéniable, qui recèle des couches sémantiques insondables, plongeant le public au milieu de thématiques multiples. Ses personnages sont des êtres constamment angoissés, égarés, mais surtout, enfermés dans des espaces oppressants, archétypes du climat social de la dictature militaire de Pinochet. Il nous ouvre les portes de l'Inconscient pour révéler les pulsions destructrices génératrices des conflits sociaux qui président notre existence. Ainsi, tout en participant du dévoilement de la réalité tragique du Chili contemporain, son œuvre pose, dans sa généralité, les questions humaines de notre époque
In a country where the freedom of expression is always lacking, Marco Antonio de la Parra, playwright and Chilean psychiatrist,knew to be played of the censure, to create a theatrical work of an undeniable richness, who conceals unsoundable semantic layers, plunging the public in the medium multiple sets of themes. Its characters are beings constantly distressed, mislaid, but especially, locked up in oppressive spaces, prototypes of the social climate of the military dictatorship of Pinochet. It opens the doors of Unconscious to us to reveal the generating destroying impulses of the social conflicts which chair our existence. Thus, while taking part of the revealing of the tragic reality of contemporary Chile, its work raises, in its general information, the human questions of our time
26

Rodríguez, Ruiz Purificación. "Antonio Pedro Rodríguez Pérez (1912-1964) : un murciano en la Escuela Neurohistológica Española." Doctoral thesis, Universidad de Murcia, 2012. http://hdl.handle.net/10803/104108.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Se estudia en este trabajo la labor científica, docente y cultural de Antonio Pedro Rodríguez Pérez (1912-1964), como uno de los últimos representantes de la Escuela Neurohistológica Española (ENE) continuadora de la obra del Premio Nobel de la Medicina Santiago Ramón y Cajal. En cantidad son 141 trabajos publicados, de los cuales 89 son trabajos de investigación, algunos en colaboración con maestros y compañeros discípulos de Tello. De ellos 46 son morfológicos y 2 morfo-fisiológicos; 39 artículos de revisión fundamentalmente sobre la sinapsis; 14 publicaciones entre libros de texto, educativos, ensayos literarios y biografías de maestros y compañeros. En cualidad son relevantes en histología sus estudios sobre la sinapsis, tanto de las células gliales como de los componentes químicos; sobre los receptores sensitivos de la piel y de los Glomus aórtico y carotídeo; en anatomía patológica los trabajos en colaboración con Gay Prieto, sobre el cultivo del bacilo de Hansen
In this thesis, the scientific, educational and cultural work of Antonio Pedro Rodríguez Pérez (1912-1964) is studied, as one of the last representatives of the Neurohistological Spanish School. That school continued the works of the Medicine Nobel awarded, Santiago Ramón y Cajal. There are 141 published works. 89 of them are research reports, some of which were done with the collaboration of lecturers and classmate disciples of Tello. 46 of them are morphologic and 2 morpho-physiological; 39 were checking reports, mainly about synapse; another 14 are other type of publications, including textbooks, educational books, literary rehearsal and biographies. Synapse reports on glial cells and also on chemical components, on sensory recipients of skin and on aortic and carotid glomus are qualitatively significant, as well as the works about the culture of Hansen bacillus in pathological anatomy.
27

Ramassote, Rodrigo Martins 1979. "A formação dos desconfiados : Antonio Candido e a critica literaria academica (1961-1978)." [s.n.], 2006. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/281512.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Orientador: Heloisa Andre Pontes
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Filosofia e Ciencias Humanas
Made available in DSpace on 2018-08-06T11:00:00Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Ramassote_RodrigoMartins_M.pdf: 464507 bytes, checksum: a91c33c07c70a8a8fddba20693ff7da5 (MD5) Previous issue date: 2006
Resumo: Este trabalho pretende examinar a trajetória institucional e intelectual de Antonio Candido no período compreendido entre 1961 e 1978, quando ele se torna o principal professor, orientador e responsável do curso de Teoria Literária e Literatura Comparada na Universidade de São Paulo (USP). Em particular, proponho descrever em detalhe a estrutura e dinâmica organizacional interna desse núcleo acadêmico, levando em consideração, de um lado, o regimento disciplinar, a estrutura curricular, as características específicas de seu quadro docente, o conteúdo das disciplinas oferecidas e, de outro, as áreas e linhas temáticas de pesquisa desenvolvidas e os mecanismos envolvidos na construção da identidade profissional de seus membros componentes. Em seguida, examino as principais características morfológicas do grupo de discípulos reunidos ao redor de Candido e confronto o perfil particular da área em relação aos outros segmentos, pesquisadores e projetos críticos em disputa no seio do campo acadêmico paulista. Por fim, discuto alguns dos principais ensaios de Candido, procurando caracterizar a procedência teórica que inspira os modelos sociológicos neles subjacentes
Abstract: This dissertation intents to analyse the institutional and intellectual trajectory of the literary critic Antonio Candido when he becomes, between the years 1961 and 1978, the main teacher, guider and responsable for the area of Teoria Literária e Literatura Comparada into the Universidade de São Paulo (USP). In particular, this work focuses on the academic structure and dynamics of the area, considering, on one hand, the disciplinar regiment, the curricular structure, the specifics characteristics of its docent group, the disciplinar contents and, on the oder hand, the research themes and areas and the mechanisms responsables for the build of the professional identity of its members. In sequence, the it explores the principals characteristics of the disciple¿s group around Candido and the relationships of the area with others segments, researchers and critics projects presents into the São Paulo¿s academic field. Finally, the work discusses Candido¿s principals papers analyzing the theorical source that inspires theirs underlyings sociologicals models
Mestrado
Antropologia Social
Mestre em Antropologia Social
28

Nam, Bongsoon. "Etude du subjonctif dans trois œuvres françaises du XXe siècle : 'Thérèse Desqueyroux' de François Mauriac, 'La Voie royale' d'André Malraux et 'Terre des hommes' d'Antoine de Saint-Exupéry." Paris 4, 2002. http://www.theses.fr/2002PA040040.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Notre étude porte sur le subjonctif dans trois œuvres françaises du XXe siècle :Thérèse Desqueyroux de François Mauriac, La Voie royale d'André Malraux et Terre des hommes d'Antoine de Saint-Exupéry. Nous proposons comme condition de l'apparition du subjonctif l'hypothèse suivante : l'emploi du subjonctif est le signe d'un anti-raisonnement sous-jacent. Pour vérifier notre hypothèse, tous les relevés du subjonctif dans les trois œuvres sont étudiés syntaxiquement dans les propositions indépendantes, principales, complétives, relatives et circonstancielles ; ils sont aussi observés sémantiquement selon les idées véhiculées par le verbe principal ou le contexte. À la fin de chaque chapitre, des tableaux récapitulent les emplois du subjonctif analysés. À travers cette étude, nous dégageons les emplois propres à chacun des trois écrivains dans le contexte concret de l'œuvre littéraire, et tentons de rendre compte de l'emploi général du subjonctif
Our study deals with the subjunctive mood in three French novels of the 20th century : Thérèse Desqueyroux by François Mauriac, La Voie royale by André Malraux and Terre des hommes by Antoine de Saint-Exupéry. The hypothesis propounded to explain the use of subjunctive is as follows : the use of the subjunctive is a sign of the existence of an underlying process of thought antithetic to that expressed. Every use of the subjunctive in the three novels is thus analysed syntactically in independent, main, noun, relative and circumstancial clauses ; they are also studied semantically according to the ideas conveyed by the main verb or by the context. At the end of each chapter, a table recapitulates the various uses of the subjunctive studied. Through this study, we distinguish between the uses of the subjunctive peculiar to each of the three writers considered, in concrete literary examples, and the general use of the subjunctive
29

Marques, Mauro Luiz Barbosa. "Entre ferro e fogo : os noticiários da imprensa sul-rio-grandense sobre o governo Agostinho Neto em Angola (1975-1979)." reponame:Biblioteca Digital de Teses e Dissertações da UFRGS, 2011. http://hdl.handle.net/10183/36123.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Este trabalho analisa o conteúdo dos jornais Zero Hora e Correio do Povo entre os anos 1975 e 1979, quando estes jornais abordaram os acontecimentos em Angola e o governo de Agostinho Neto, líder do MPLA e chefe de Estado do primeiro governo independente angolano pós independência. Procura-se identificar a metodologia, os critérios, formas de abordagem e criticamente analisar o que os jornais divulgavam aqui no rio Grande do Sul em tempos de extrema polarização na política internacional e de regime conservador militar imperando aqui no Brasil. Para isso se pretende analisar prioritariamente as relações entre a censura e o conteúdo dos periódicos, o papel das Agências Internacionais e suas notícias, os artigos próprios ou republicados por estes jornais, bem como suas colunas, enviados especiais e outras formas de divulgação. Acontecimentos como a presença cubana em Angola, as relações angolanas com os EUA, as fronteiras angolanas e seus conflitos, a guerra civil interna contra FNLA e UNITA travada pelo MPLA de Neto, as crises políticas do MPLA, as avaliações e os balanços de Zero Hora e Correio do Povo sobre o contexto angolano, bem como as situações jurídicas internas e os reconhecimentos internacionais que Angola costurou são os principais alvos do noticiário deste período e objeto de crítica deste trabalho.
This research aims to analyze the content in the newspapers Zero Hora and Correio do Povo between the years 1975 and 1979, when these newspapers approached the events in Angola during Agostinho Netos’s government, MPLA’s leader and state’s head of the first independent government in Angola after independence. It seeks to identify the methodology, criteria, forms of approach and analyzes critically the content in the newspapers in Rio Grande do Sul in times of extreme polarization in the international politics, when there was a military conservative regime dominating Brazil. The aimis to analyze primarily the relation between censorship and the content of the journals, the role of the International Agencies and their news, own articles or republished by these newspapers and their columns, specially sent journalists and other means of communication. Events like the cuban presence in Angola, the relation between Angola and the USA, the angolan borders and their conflicts, the internal civil war against FNLA and UNITA headed by MPLA and Neto’s president, the political crises of the MPLA, the reviews and the political balance in Zero Hora and Correio do Povo about the angolan context, the internal juridical situation and the international recognition achieved for Angola are the main targets in the news of this period and the critical object of this research.
30

Latour-Lefort, Danielle. "Le mythe d'Evangéline revisité par William Faulkner et Antonine Maillet." Bordeaux 3, 2003. http://www.theses.fr/2003BOR30015.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
S'inspirant de la déportation des Acadiens en 1755, Henry W. Longfellow publia en 1847 le poème "Evangeline". Son succès en fit un véritable mythe et l'héroʺine devint le symbole de l'Acadie. Le mythe ensemença la littérture du XIXe et eut un avatar dans le personnage de la petite Eva de "Uncle Tom's Cabin" (H. Beecher-Stowe, 1852). Il resurgit au XXe siècle dans les oeuvres du romancier sudiste W. Faulkner et de l'Acadienne A. Maillet. Tous deux s'interrogent sur les relations du mythe avec la réalité et concluent que l'héroʺine romantique et puritaine ne convient pas à la représentation de l'Acadie. Parti du mythe d'Evangéline qu'il considère sous tous ses aspects, Faulkner aboutit à une réflexion sur les mythes en général et à leur impact sur l'imaginaire d'une communauté. A. Maillet consacre son oeuvre à la démythification et à la remythification de son peuple. Empruntant certaines structures littéraires à Faulkner, elle crée une nouvelle Acadie diégétique qu'elle oppose à celle de Longfellow
Drawing his inspiration from the deportation of the Acadians in 1755, Henry W. Longfellow wrote a poem entitled "Evangeline" in 1847. Its success turned into a myth and its heroine became the symbol of Acadia. The myth resurfaces in works of 19th century literature includind its incarnation in the character of Eva in H. Beecher Stawe's "Uncle Tom's Cabin" (1852). It reappeared in the 20th century in the fiction of the Southern novelist W. Faulkner and the Acadian writer A. Maillet who both probethe relationship between the myth and the Acadian reality and conclude that the romantic and puritanical heroine is not suitable symbol for Acadia. Faulkner examines all aspects of the myth and his reflection leads him to coclusions about myths in general and their effect on group' collective imagination. A Maillet's fiction is entirely devoted to the de-mythifying her people. Using Faulkner selectively as a model she creates a new fictional Acadia that she pits against that of longfellow
31

Weis, Bauer Samuel Michael. "Cincuenta años de Humor Nuevo: La obra de Antonio de Lara Gavilán (1921-1971)." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2012. http://hdl.handle.net/10803/96318.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Con el armisticio de la Gran Guerra vino el florecimiento de los movimientos de vanguardia en España y la inevitable irradición de sus valores en las otras ramas artísticas, tal como sugirió Ortega y Gasset en La deshumanización del arte: “cada época histórica mantiene [...] una inspiración idéntica, un mismo estilo biológico” . El humorismo, sus valores discursivos y el acercamientos particulares, fue una estrategia predilecta y natural del vanguardismo por lo que compartían de efecto y objetivo: la desmitificación, la desubicación, la mofa, la desdramatización y, en caso del humor vanguardista, la yuxtaposición de elementos heterogéneos. Así que el desarrollo de un humorismo que incorporar elementos del vanguardismo, un humorismo nuevo en España que ahora se llama, en mayúsculas, “Humor Nuevo” por ser un movimiento histórico reconocido, fue un acontecimiento, en retrospectiva, totalmente esperado, por muy revolucionario que fuera. En España la llegada del vanguardismo, y el humorismo vanguardista, se vio especialmente influenciado por el carisma, las enseñanzas, el magnetismo y la personalidad del ilustre Ramón Gómez de la Serna, quien entendía el humor como un valor transcendental y una postura ante la vida , y cuyas ideas formarían gran parte del trasfondo teórico y práctico del Humorismo Nuevo. Guiados por RAMÓN, los practicantes del Humorismo Nuevo, Los humoristas del 27 o La otra generación del 27, rompían conscientemente con las estéticas y los hábitos conceptuales del costumbrismo, el realismo y el romanticismo, los cuales eran, según RAMÓN, enfermedades sociológicas, fuentes de amargura y diatriba. La rotura concienzuda con esos géneros tuvo profundas implicaciones estéticas, “humorales” y retórica para esa nueva generación de artistas que ejercían bajo la bandera del Humor Nuevo. Antonio de Lara Gavilán (Tono) formó parte del grupo cuya trayectoria inicial son mejor descritos por las revistas: Buen Humor (1921-1932), Gutiérrez (1927-1934) y La Codorniz primera (1941-1944). Más tarde a los miembros integrales del grupo todos les dio por trabajar en el teatro. El objetivo de esta tesis doctoral es catalogar y estudiar la obra escrita y gráfica de Tono , autor que se ha quedado relegado a menciones fortuitas en discusiones sobre Los humoristas del 27 y el Humor Nuevo español. A fin de paliar el vacío crítico que ha sufrido su obra, se procura presentar un primer acercamiento bibliográfico y llevar a cabo un primer estudio exclusivo de su prolífica obra escrita, gráfica, escénica y cinematográfica en el cual se analizarán sus características, mecánica, contexto y idiosincrasias. En los dos primeros capítulos se presenta un esbozo biográfico y una cronología analítica de su obra, explorando con especial esmero las pautas estéticas y humorísticas que la regían, particularmente su relación con los movimientos de vanguardia, los humoristas predecesores, los otros humoristas del 27 y las teorías de José Ortega y Gasset y Ramón Gómez de la Serna. En el tercer capítulo, se analizan los rasgos determinantes de su humor a través de un estudio casi exhaustivo de los recursos retóricos, los cuales vienen a ser el mecanismo más fundamental de éste y el engranaje de su humor. Dada la importancia de lo gráfico y la complicidad de éste con lo escrito en su obra, se dedica el capítulo cuatro al estudio del componente gráfico, para el cual se emplea un análisis interdisciplinario que incluye la descripción de las pautas estéticas, simbólicas e ideológicas del plano gráfico y como éste interactúa –determinando, informando y contradiciendo– el plano escrito. El estudio del contenido visual comprende una descripción detallada y un análisis de la evolución de su corpus gráfico que además lo sitúa dentro de las grandes tendencias artísticas occidentales sin olvidar la relación más cercana e íntima con el mundo de la viñetas española e italiana de su época. En el anexo se incluye un catálogo de su obra y un breve estudio semiótico en el cual se descomponen los constituyentes gráficos y lingüísticos de su obra para así desvelar relaciones subyacentes recurrentes y contemplarlas desde una óptica estructuralista. La obra de Tono ha recibido una atención periférica y una recepción crítica agridulce que, aparte de reseñas periodísticas de sus contemporáneos, ha aparecido como anexo a los análisis de los escritores más celebres de su “generación” tales como Miguel Mihura, Jardiel Poncela, José López Rubio o Edgar Neville, o como parte inevitable del estudio de La Codorniz “primera” o el Humor Nuevo, aunque Tono fue uno de los dos «dibujantes más significativos de la posguerra inmediata» . El creciente interés entre historiadores y críticos, dice Llera (2007), arrancó con el discurso de ingreso en la RAE de José Luis Rubio en 1983, aunque ese discurso no fue totalmente nuevo y pidió prestado contenido de un artículo de Pedro Laín Entralgo en La Gaceta Literaria. El discurso de López, nos explica Llera , «no es más que un intento de construir una cédula de incorporación al canon a partir de una palabra taumatúrgica en nuestra historiografía literaria: generación». Más allá de los vínculos literarios y la amistad sincera que compartían Los humoristas del 27, Llera nos confirma que sus relaciones estuvieron «plagadas de rupturas, celos profesionales, medias verdades y matrimonios de conveniencia» , y ofrece una carta vitriólica de Enrique Jardiel Poncela dirigida a Miguel Mihura como prueba. Aunque el Humor Nuevo fue un humor, en teoría, apolítico, la obra temprana de Tono se ve puntualmente influenciada, y hasta dominada en cuanto a contenido, por la política de la España de aquel entonces. Al principio de su vida y durante la guerra civil, Tono fue falangista –hecho que, quizás, informe a el desprecio por lo burgués– constatado por su posición de director de la revista Vértice “revista nacional de Falange Española y la J.O.N.S.”, su participación en el diario F.E. y la revista pro-bélica, La Ametralladora. Si cabe, una explicación de las opiniones políticas tempranas de Tono se encuentra en un comentario de López Ruiz –basado en otro de Barreto– en su estudio del humor gráfico madrileño titulado La vida alegre en que se atribuye la pertenencia a un bando u otro a la ubicación geográfica, una descripción que no deja de ser, quizá, apologética y simplista: A partir de aquella primavera frentepopulista los humoristas, [éramos] huérfanos de publicaciones específicas […]. Después, aparte de afinidades políticas, sería la bola negra o la bola blanca –como diría Barreto– de la ubicación geográfica la que determinara quiénes serían «rojos» y quienes «azules» . A pesar de que a primera vista las opiniones «suprasociales» y «antipolíticas» de Tono podrían parecer contrarias a su pertenencia al movimiento falangista, pero éstas, en realidad, concuerdan perfectamente con la tendencia antipolítica del fascismo. La desilusión o, por lo menos, la falta de interés por lo político que Tono compartía con Mihura se aprecia en que a partir de María de la Hoz y La Ametralladora ninguno de los dos vuelve a escribir sobre un tema político con tanta asiduidad y, de hecho, lo evitan. Como un ejemplo de la complejidad y el vaivén de las opiniones políticas de Tono , apenas una semana después de la desautorización de José Antonio Primo de Rivera por el rey y otros mandos militares, lo cual ocurrió el 28 de enero 1930, Tono publica, el 2 de febrero de 1930, sin haberse si quiera realmente instituido la “dictablanda” de Dámaso Berenguer un artículo en Gutiérrez en que se festeja un «rumor» que «la Dictadura esa […] presidido por Primo de Rivera se ha ido […] a consecuencia de la presión sistemática que venía haciéndosele objeto en la tertulia de los dibujantes de la Granja de Henar», ofreciendo otras razones hipotéticas bastante tonescas por las cuales el Gobierno de la Dictadura dimitió: Se confirma el rumor. A última hora de la noche nos enteramos, por el extraordinario del Herald, de la exactitud de los rumores que corrían, y queriendo ser los primeros, como siempre, en dar la noticia a nuestros lectores, se lo decimos para que lo sepan. Hoy podemos asegurar formalmente, sin temor a multas ni tonterías que el Gobierno de la Dictadura esa que había ha dimitido. Al parecer, el gobierno presidido por Primo de Rivera se ha ido: Primero. Porque se le hacía tarde. Segundo. A consecuencia de la presión sistemática que venía haciéndosele objeto en la tertulia de los dibujantes de la Granja del Henar. Tercero. Por lo de las divisas. Cuarto. Por lo de los petos. Nosotros ya estábamos viendo que aquello se venía abajo, pero no decíamos nada por temor a la censura. Hoy podemos decir muy alto que tenía que acabar así. (1) Un éxito más que tiene que apuntarse Gutiérrez. (1) Bueno, a ver si ahora resulta que todo ha sido un rumor y me plantan un multazo. Consta que a mí me ha encargado el director esta información. Yo soy un “mandao” . Es verdad que la índole descomprometida de Los humoristas del 27 fue «un eficaz contrapeso a tanta farfolla, tanta catarata de prosa ampulosa, doctrinaria y pseudopatriótica que abrumaban [a los españoles]» , pero eso no es decir que otras características de este humor fueran productos de la necesidad de camuflar sus mensajes de la censura. El léxico vacío se produjo antes de guerra como parodia de lo romántico, lo cursi y lo tópico. Este “movimiento humorístico”, como es sabido, y como se ve a lo largo de este trabajo, se remonta a movimientos de vanguardia bien anteriores al franquismo. Volviendo al tema de que si Tono era «antipolítico» o no, en su entrevista con Tubau a finales de su carrera, Tono proclama que nunca fue un «dibujante político», así que sabemos como él se veía (o quería que le viera) aunque decir que nunca fue un dibujante político nos parece un impreciso, por lo menos en cuanto a su participación como dibujante en La Ametralladora, una revista probélica destinada a soldados nacionales. El mismo Tubau, el entrevistador, discrepa con Tono, y cita viñetas de La Ametralladora, argumentando que que Tono no era un dibujante político por lo general pero que los títulos “antirrojos” que daba a dibujos en La Ametralladora efectivamente hicieron de dibujos apolíticos, viñetas altamente políticas ya que los títulos de las viñetas los convierten no sólo en chistes políticos crueles y denigrantes hacia la zona republicana. Tubau argumenta bien, y mantiene que las viñetas de Tono, si no eran políticas, tenían una clara función política, concediendo que Tono tenía «razón en alguna medida al decir que él nunca fue un dibujante político» ya que «lo político no fue nunca el objetivo de su humor, sino un accidente circunstancial: se limitó a superponer a su humor habitual un título “politizador”»: Tono afirma que nunca ha sido un dibujante político, lo cual no es del todo cierto. Es posible que sus chistes de 1938 en San Sebastián […] no fueran políticos en sentido estricto, pero tuvieron sin duda una función política. […] la mayor parte adquieren un sentido político en función de que llevan títulos como «Zona Roja», «Frente Rojo», «En Madrid», «Marxismo» o «Niño rojos». Veamos uno de ellos: ZONA ROJA –Te quejas de hambre y escribes hombre sin h. –Es que me la he comido. Sin el título, esto sería una tonería como otra cualquiera. Pero con el título «Zona Roja» deviene humor político propiamente dicho. Es más: deja de ser humor puro para convertirse en humor crítico, porque en efecto en la zona roja se pasaba hambre, con o sin h . En todo caso, sus viñetas en La Ametralladora quedaban muy lejos del humor puro predicado por Gómez de la Serna o practicado en La Codorniz y a lo largo de su carrera. Un comentario de Carlos Castilla del Pino sobre el funcionamiento del chiste político puede informar a la lectura de estos chistes de Tono: los chistes políticos se pueden entender como el intento de «tomarse a risa la cuestión [política]» y evitar «la praxis opuesta, efectiva, seria» . Las viñetas de Tono en La Ametralladora, su contenido aparte, emplean exactamente el mismo tipo de humor inconexo y anecdótico, los mismos juguetes verbales, la misma equivocación gratuita y los mismos escenarios domésticos de siempre: –Supongamos que usted es el ejército rojo, y ese vaso son sus posiciones, y yo… –Sí, vamos, usted lo que quiere es tomarse mi café . –¿Qué horas son estas de venir? –¡Pero mujer! ¡Si es que he estado tomando Huesca! Aunque la censura apenas le afectó, el modo de expresión evasiva que generó podría haber fomentado un ambiente lingüístico que favorecía la elaboración de un lenguaje deliberadamente oblicuo y vacío como el que Tono desarrolló con Mihura: «esa censura se concentra, en buena medida, en un audaz desvelamiento de las trampas del lenguaje: no otro es el tema central de sus páginas, su leitmotiv» . A lo largo de su prolífica obra cómica, hay alguna referencia puntual inevitable a la censura, como en el cuento «Nadie es profeta en su casa» en que Tono emplea el viejo truco de encaminar un diálogo hacia una frase que hace clara referencia a la censura pero que es coherente con el resto del dialogo. En dicho diálogo se mezcla, además, la referencia a la censura con el apéndice de don Felipe Fabregat, lo cual se sugiere la corporalidad y evoca, por ende, la sexualidad: –No digas disparates, Enriqueta. ¿Cómo voy a llevar a un niño de tres años a que vea el apéndice de don Felipe Fabregat? La esposa del imponente cirujano frunce el ceño y pregunta a su eminente marido: –Es que el apéndice de don Felipe Fabregat no es apto para menores? Como ya hemos visto, la obra de Tono ha sido descuidada por la crítica, tal vez por la aversión crítica a su carácter aparentemente frívolo, disparatado y popular que al fin y al cabo es un humor de quiosco que contiene, además, un fuerte componente visual de cómic, una fórmula artística «desvinculada tanto del éxito masivo como de las élites de la cultura» , lo cual Tono reconoce en su discurso al ganar el Premio Mingote en 1968: Porque este premio, además, viene a dignificar una profesión y un oficio al que en nuestro país apenas si se le concedía beligerancia. Las gentes han considerado siempre a los humoristas como a unos vagos que se dedicaban a hacer esos “monos” para no trabajar, y a lo más que se comprometían al pedirnos un dibujo era a ponerle un marco, como si sólo de marcos pudiera vivir el hombre. Si se usan las críticas de sus obra teatral como modelo, la poca atención crítica prestada a su obra de formato largo se debe, quizás, a que las técnicas humorísticas se consideren astracanescas y de baja estofa, tales como el empleo vicioso del retruécano y la ocurrencia que, utilizados como recursos de base en sus obras largas, las desbaratan. Otra razón por la cual Tono no ha recibido la atención crítica que merezca es el declive global de su obra a partir de los años 50 cuando cayó en el autoplagio y la repetición.
32

Ballón, Aguirre Enrique. "Antonio Cornejo Polar, La novela peruana • Siete estudios, Lima (Editorial Horizonte), 1977, 162 pp." Pontificia Universidad Católica del Perú, 2013. http://repositorio.pucp.edu.pe/index/handle/123456789/102504.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
33

Gordon, Jody Michael. "Felicitas Imperii: The Roman African Modes of Antonine Dynastic Commemoration in African Proconsularis (138-192 A.D.)." University of Cincinnati / OhioLINK, 2004. http://rave.ohiolink.edu/etdc/view?acc_num=ucin1077829104.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
34

Gordon, Jody M. "Felicitas Imperii the Roman African modes of Antonine dynastic commemoration in African proconsularis (138-192 A.D.) /." Cincinnati, Ohio : University of Cincinnati, 2004. http://rave.ohiolink.edu/etdc/view?acc%5Fnum=ucin1077829104.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
35

Sommella, Valentina. "Il volto della lettera : Antoine Berman lettore del "Compto del traduttore" di Walter Benjamin." Paris, EHESS, 2010. http://www.theses.fr/2010EHES0154.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
L'ouvrage d'Antoine Berman a acquis tout de suite une place remarquable parmi les travaux consacrés aux problèmes de la traduction. Mais la traductologie bermanienne peut se révéler aussi particulièrement précieuse pour le discours philosophique, et c'est précisément ce que je tenterai de montrer dans ma thèse à travers l' analyse d'un séminaire que Berman a tenu au Collège International de Philosophie pendant le semestre hivernal 1984-85 consacré à la lecture de la Tâche du traducteur de Walter Benjamin, à savoir "le" texte philosophique par excellence du XXème siècle sur la traduction, Dans ce "dernier" texte de Berman (dont j'ai préparé récemment l'édition avec Isabelle Berman), reviennent presque tous les thèmes principaux de sa réflexion traductologique, en s'articulant de manière originale et trouvant dans la pensée benjaminienne leur fondation philosophique accomplie. Berman dans son commentaire arrive à la conclusion que la traduction est dans son essence Darstellung, et cette même notion revient maintes fois dans ses écrits. Cependant, il semble négliger le fait que précisément le problème de la Darstellung représentation el exposition est pour Benjamin une question philosophique cruciale. Mon hypothèse est que si on lit la proposition bermanienne de penser la traduction comme Darstellung à la lumière de la portée spéculative que ce concept a dans la pensée benjaminienne où il est rien d'autre que la forme et la méthode de la philosophie la traduction pourrait acquérir un rôle de premier plan au sein du discours philosophique, comme pratique capable d'indiquer à la pensée la possibilité d’une expérience plus originaire du langage
Antoine Berman's work has acquired a preeminent position within translation studies from the very beginning. I intend to show that his '"traduetologie" or theory on translation is also fully part of the philosophical discourse. I will start my discussion by analyzing the content of the lecture that Antoine Berman heId at the College International de Philosophie during the winter semester of the 1984 - 1985 academic year dedicated to the reading of « The task of the translator » by Walter Benjamin that is considered the 20th century's masterpiece of philosophical thinking on translation. The text of this lecture that I recently edited together with Isabelle Berman - is the last in Berman's production. It contains almost ail the topics of his “traductologie" and is a very original work philosophically based upon Walter Benjamin's thought on translation. Berman comes to the conclusion that. In its essence, translation is Darstellung, in the sense of representation and explanation. This is something that he often repeats. However he seems to fail to underline that the very concept of Darstellung is a crucial philosophical matter for Walter Benjamin. My hypothesis is that if we see Berman 's work in the light of the concept of Darstellung that in Walter Benjamin 's thinking is considered nothing else than the method and the form of philosophy - then we may also admit that translation could acquire a preeminent role within the philosophical discourse. Translation may thus be considered a practice that can relate to thought with the capacity to show and suggest the possibility of an experience that is well more original than language
36

Iafelice, Maria-Carmela. "The concept of reality as seen through the works of Antonio Pizzuto /." Thesis, McGill University, 1987. http://digitool.Library.McGill.CA:80/R/?func=dbin-jump-full&object_id=72084.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Like many other authors of the experimental genre, Pizzuto believed that the conceptual framework imposed upon reality by literary tradition was too restrictive and illusory. In taking up the challenge of reality in a contemporary context which also demanded deference to a sophisticated modern audience, the author presents a composite image of the whole which cannot be captured except in its multiplicity through mimicry, satire, parody, lyricism and elements of the fantastic. Pizzuto's refreshing and unique style may be seen in four major areas: the presentation of reality, the depiction of time, character portrayal and lastly, word technique. The simultaneous interaction of these elements in Pizzuto's production brings a bold new dimension to the portrayal of reality and to the Italian literary scene. Essentially, this is the substance of the thesis.
37

Weir, Allison Jean. "A study of Fulvia." Thesis, Kingston, Ont. : [s.n.], 2007. http://hdl.handle.net/1974/966.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
38

Zamperon, Simone. "Cenas do teatro de resistência na América Latina: Gota D'Água (Brasil, 1975, Chico Buarque e Paulo Pontes) e lo Crudo, lo Cocido, lo Podrido (Chile, 1978, Marco Antonio de la Parra)." reponame:Repositório Institucional da UNILA, 2015. http://dspace.unila.edu.br/123456789/552.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Dissertação de Mestrado apresentada ao Programa de Pós-Graduação Stricto Sensu Mestrado Interdisciplinar em Estudos Latino-Americanos da Universidade Federal de Integração Latino-Americana (UNILA), como requisito parcial à obtenção do título de Mestre em Estudos Latino-americanos. Orientador: Prof. Dr. Marcelo Marinho. Coorientador: Prof. Dr. Fernando Mesquita de Faria.
Submitted by Ricardo Rezende (ricardo.rezende@unila.edu.br) on 2016-06-20T18:35:14Z No. of bitstreams: 1 Cenas do teatro de resistência na América Latina Gota D'Água ....pdf: 1696829 bytes, checksum: c9f6692a9511a84a92e5fdd1de898713 (MD5)
Made available in DSpace on 2016-06-20T18:36:03Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Cenas do teatro de resistência na América Latina Gota D'Água ....pdf: 1696829 bytes, checksum: c9f6692a9511a84a92e5fdd1de898713 (MD5) Previous issue date: 2015
Entre los años de 1960 y 1980, las Dictaduras Militares implantadas en la América Latina suprimirán las libertades individuales y establecieran un régimen de excepción que mucho afectó la producción cultural en el continente. En contrapartida, en el teatro y en la literatura, varios fueron los autores y grupos teatrales que se dedicaran a escribir y llevar a las calles y escenarios ideales y cuestionamientos banidos de los medios de comunicación de masa, de la educación escolar y universitaria. La presente pesquisa es una análisis de los textos dramáticos Gota d’ água (Brasil, 1975, Chico Buarque de Hollanda y Paulo Pontes) y Lo crudo, lo cocido, lo podrido (Chile, 1978, de Marco Antonio de la Parra), y de las condiciones contextuales de producción, ambos escribidos y escenificados durante el periodo dictatorial en Brasil (1964-1985) y en Chile (1973-1990). La pesquisa es de carácter bibliográfico, cualitativa y comparatista. Tiene como uno de sus principales objetivos comprender el proceso de creación literaria de Chico Buarque, Paulo Pontes y Marco Antonio de la Parra, en la condición de intelectuales latino-americanos comprometidos. Por lo tanto, intenta identificar las motivaciones históricas, estéticas e ideológicas que orientaran la producción y la fortuna de las piezas en análisis.
Entre os anos de 1960 e 1980, as ditaduras militares implantadas na América Latina suprimiram as liberdades individuais e instauraram um regime de exceção que muito afetou a produção cultural no continente. Em contrapartida, no teatro e na literatura, vários foram os autores e grupos teatrais que se dedicaram a escrever e levar às ruas e palcos ideias e questionamentos banidos dos meios de comunicação de massa, na educação escolar e universitária. A presente pesquisa é uma análise dos textos dramáticos Gota d’ água (Brasil, 1975, Chico Buarque de Hollanda e Paulo Pontes) e Lo crudo, lo cocido, lo podrido (Chile, 1978, de Marco Antonio de la Parra), e das condições contextuais de produção, ambos escritos e encenados durante o período ditatorial no Brasil (1964-1985) e no Chile (1973-1990). A pesquisa é de caráter bibliográfico, qualitativa e comparatista. Tem como um de seus principais objetivos compreender o processo de criação literária de Chico Buarque, Paulo Pontes e Marco Antonio de la Parra, na condição de intelectuais latino-americanos engajados. Portanto, busca-se identificar as motivações históricas, estéticas e ideológicas que orientaram a produção e a fortuna das peças em análise.
39

Abuhab, Flávio Antonio [UNESP]. "A arte não esquece a arte: aproximação : apropriação e citação em arte." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2013. http://hdl.handle.net/11449/86973.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Made available in DSpace on 2014-06-11T19:22:29Z (GMT). No. of bitstreams: 0 Previous issue date: 2013-09-27Bitstream added on 2014-06-13T18:47:59Z : No. of bitstreams: 1 abuhab_fa_me_ia.pdf: 1914301 bytes, checksum: f7dfae9dbfde76d56efa1ddaa5186a82 (MD5)
Este texto é um relato sobre duas experiências realizadas durante minha permanência no Programa de Pós Graduacão do Instituto de Artes da Universida de Estadual Paulista, onde pude desenvolver dois trabalhos práticos e relacionados com disciplina ministrada por meu orientador: Práticas Contemporâneas da Instalação e Site Specific. No primeiro, um projeto de Site Specific tendo como referência as paisagens litorâneas do pintor Benedicto Calixto. Já no outro trabalho, uma Instalação apresentada na Galeria do Instituto de Artes e que homenageia o artista plástico Nelson Leirner. Ambos são resultado de minha pesquisa sobre apropriação, citação e autoria na arte, e estabelecendo conexões poéticas com a História da Arte.
This paper is a report on two experiments performed during my stay in the graduate program of the Art Institute of São Paulo State University, where I developed two projects and related subject taught by my mentor: Contemporary Practices Installation and Site Specific. In the first, a draft site specific with reference to the landscapes coastal painter Benedicto Calixto. In the other work, an installation presented at the Institute of Arts Gallery and honors the artist Leirner. Both are the result of my research on ownership, citation and authorship in art, poetry and establishing connection with History of Art.
40

Machaca, Arque Nestor Jorge. "José Antonio Encinas y la educación indígena de los aimaras y quechuas: Puno 1900 – 1932." Doctoral thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2018. https://hdl.handle.net/20.500.12672/7842.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Distinguir a José Antonio Encinas, como uno de los principales pedagogos en el Perú del siglo XX, quien con su protagonismo influenció como educador e intelectual; la investigación es de tipo histórico que comprende entre 1900 -1932 que contiene los hechos más importantes de su interactuar con la sociedad de la época, en el que planteó la educación social para todos mediante la Escuela Nueva, y su performance como rector de la Universidad Nacional Mayor de San Marcos en la que implementó la reforma universitaria en 1931. La investigación busca responder a la interrogante ¿Cuáles fueron las condiciones que permitieron la formación de José Antonio Encinas como pedagogo e intelectual, lo que influyó en su accionar político, con gran impacto mediante el pensamiento de la escuela nueva en la educación, durante las primeras tres décadas del siglo XX?. Con la sistematización y análisis de los resultados de una hipótesis general se concluye que José Antonio Encinas se consolidó como pedagogo e intelectual ya que las condiciones que posibilitaron la confluencia de oportunidades culturales, su protagonismo en el debate público, el contexto de la época y su accionar político influyeron, con gran impacto durante las tres primeras décadas del siglo XX, y por formar parte de una generación de pensadores que profundizaban sus ideas sobre el problema indígena y la educación como elementos claves de reflexión porque sus planteamientos luego desencadenaron en soporte teórico y propuestas pedagógicas de transformación educativa.
Tesis
41

Céspedes, Gallego Jaime. "L'autobiographie littéraire espagnole des années 1990 : Jorge Semprún, Carlos Castilla Del Pino, Terenci Moix et Antonio Martinez Sarrión." Paris 10, 2003. http://www.theses.fr/2003PA100087.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
La thèse « L’autobiographie littéraire espagnole des années 1990 » de Jaime Céspedes Gallego comprend trois parties. La première est consacrée à l’état de la question des études critiques sur l’autobiographie. La deuxième parcourt l’autobiographie espagnole tout au long de son histoire, des premières manifestations de la forme autobiographique à la fin du Moyen Âge au XXe siècle, en soulignant spécialement l’autobiographie moderne (siècles XIXe et XXe). La troisième partie présente et analyse quatre auteurs appartenant aux années 1990, en étudiant le caractère particulier de leur projet autobiographique : l’autobiographie politico-philosophique chez Jorge Semprún, l’autobiographie intellectuelle chez Carlos Castilla del Pino, l’autobiographie « queer » chez Terenci Moix et l’autobiographie poétique chez Antonio Martínez Sarrión. Ces auteurs ont renouvelé de différentes façons une tradition autobiographique qui avait été presque interrompue pendant la dictature franquiste
The thesis written in French by Spanish researcher Jaime Céspedes Gallego, «The Spanish literary autobiography during the 1990s», contains three parts. The first one summarizes the critical theories about autobiography from both structuralist and deconstructionist scholars. The second one shows the main tendencies in the history of Spanish autobiography from the end of the Middle Ages until the present times. Finally, four autobiographers from late XXth century in Spain are studied: the political autobiography of the former minister Jorge Semprún, the intellectual autobiography of psychiatrist Carlos Castilla del Pino, the queer autobiography of the novelist Terenci Moix and the poetical autobiography of Antonio Martínez Sarrión, one of the famous 1970s “novísimos”. All those authors have renewed in different ways an autobiographical tradition broken off during francoist dictatorship
42

Couto, Maria de Fátima Morethy. "Antonio Bandeira : ses séjours parisiens et la critique d'art au Brésil." Paris 1, 1999. http://www.theses.fr/1999PA010512.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Ce travail se propose de dresser un bilan et de mener une analyse minutieuse de la vie et de l'œuvre du peintre brésilien Antonio Bandeira (1922-1967), dont la courte carrière, qui a débuté dans une ville de province, s'est déroulée entre le Brésil et l’Europe. En 1946, l'attribution d'une bourse d'études du gouvernement français lui a donné la possibilité de séjourner pendant une année à Paris. Il y restera cinq ans, décidant par la suite d'alterner sa résidence entre Rio de Janeiro et la capitale française, ville où il meurt en 1967, à l'âge de 45 ans. Nous chercherons ici à reconsidérer avec attention les rapports qui se sont établis entre Bandeira et la scène artistique française au cours des trois séjours qu'il a effectuées à Paris (1946-1951,1954-1959,1964-1967), et à analyser les différents moments de la réception de son art au Brésil. Nous essayerons en outre de situer son travail par rapport à celui de ses contemporains et de retracer les lignes majeurs du débat qui, dans le Brésil des années 1950, a porté sur l'opposition, d'un côté, entre figuration et non-figuration, et, de l'autre, entre abstraction froide et abstraction informelle. Malgré les limitations de l'œuvre de Bandeira - qui, à nos yeux, manque de cohérence et unité -, la critique d'art brésilienne, dans son écrasante majorité, s'est employée, jusqu'à nos jours, à le présenter sous un éclairage résolument favorable. Et l'aura de mystère qui a entouré le déroulement de sa carrière à l'étranger a fait succomber bon nombre de chercheurs à la séduction du mythe nationaliste de sa renommée internationale. Il importait donc de se demander pourquoi ce type de discours bienveillant, de regard complaisant et partial et de célébration immodérée à l'égard de Bandeira n'a jamais été véritablement remis en question
This research sets out to provide both an overview and a detailed evaluation of the life and work of the brazilian painter antonio Bandeira (1922-1967), whose short career, which began in a provincial town, spanned brazil and europe. In 1946, a study grant allocated by the french govemment gave him the opportunity to spend a year in paris. In fact he stayed for five years, and subsequently decided to divide his time between Rio de Janeiro and the french capital, where he died in 1967 at the age of 45. We aim to examine closely the relations built up by Bandeira and the french art world during his three stays in paris (1946-1951,1954-1959,1964-1967), and to look at the different points when his art was received in brazil. We will also attempt to situate his work compared to that of his contemporaries and to trace the broad outline of the debate in brazil in the 1950s between representation and non-representation painting on the one hand, and between geometric and informal abstraction on the other. Despite the limitations of Bandeira's work - which in our view lacks coherence and unity - the vast majority of brazilian art critics have until now seemed determined to present him in a resolutely favourable light. Moreover, the aura of mystery surrounding the development of his career abroad has led a fair number of researchers to be taken in by the nationalist myth of his international fame. It was therefore necessary to ask why this benevolent reasoning, indulgent and biased attitude, and the inordinate celebration of Bandeira have never really been called into question
43

Steppan, Andreas. "Di tu nombre : zur intertextuellen Codierung homosexueller Liebe in der spanischen Literatur nach 1975 /." Berlin : Ed. tranvía, 2009. http://opac.nebis.ch/cgi-bin/showAbstract.pl?u20=9783938944325.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
44

Xu, Pu. "Les enjeux d’une théorisation de la traduction : l’expérience, l’à-traduire et la philosophie : une étude méta-théorique des trois discours traductologiques (Danica Seleskovitch, Antoine Berman et Jean-René Ladmiral)." Paris 10, 2013. http://www.theses.fr/2013PA100088.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Nous tenterons de répondre, par notre étude, à la question : comment les traductologues contemporains théorisent-ils la traduction ? Ce qui nous intéresse le plus, c’est la façon dont ils pensent la traduction : l’angle choisi pour réfléchir en ce domaine, le terrain d’observation, les questions qu’ils ont tenté de traiter et l’évolution de chaque théorie. Nous aimerions situer ce travail dans le cadre des études méta-théoriques. Nous espérons qu’il contribuera à révéler les enjeux de théoriser la traduction à l’époque contemporaine. Nous tenterons d’éclairer les enjeux de théoriser la traduction chez trois traductologues français (Danica Seleskovitch, Antoine Berman et Jean-René Ladmiral). L’expérience en tant que base de réfléchir sur la traduction joue toujours un rôle important dans la démarche de théoriser la traduction et constitue un enjeu étroitement lié à l’épistémologie de la traductologie, mais l’expérience traductive ne mène pas les traductologues contemporains aux mêmes chemins de réfléchir sur la traduction. L’à-traduire (ce que le traducteur doit transmettre du texte-source au texte-cible) reste un sujet central dans les études de la traduction. Définir et redéfinir l’à-traduire constitue un « moteur » le plus puissant de théoriser la traduction. Les réflexions sur ce sujet problématisent le sens, l’effet, le littéralisme et l’éthique en traductologie contemporaine. En tant qu’espace de réflexivité, la traductologie contemporaine est bien marquée par la tradition philosophique
We will analyze three French theories of translation (Danica Seleskovitch, Antoine Berman and Jean-René Ladmiral) in our work. We will try to answer the question by our study: how is the translation theorized in the contempory time? What interests us most is the way of thinking the translation: the angle chosen to study the translation, the ground of observation, the questions which are studied in these three theories and the evolution of each theory. We would like to place this work in the framework of the meta-theoretical studies. We hope that it will help to understand the stakes of theorizing the translation in the contempory time. The experience of translation as the basis of the translation studies plays always an important role in the theorization of translation. It concerns especially the question of epistemology in the translation studies. The experience of translation is not used in the same way in these three theories. The question of to-be-translated (what should be transfered from the source text to the target text) is a central subject in the discussion about translation, because to define and to redefine this problem is the most powerful ̎engin" in theorizing the translation. The discussion about the to-be-translated involves the questions such as the sens, the effect, the litteralism and the ethics in the translation studies. The translation studies in the contemporary time are rather a field of reflexity. The philosophy as a discours of authority in the humains sciences influences the thoughts about translation
45

Besó, Portalés César. "El teatro policiaco en la postguerra española (1939-1975). Análisis de "Madrugada" de Antonio Buero Vallejo." Doctoral thesis, Universitat de València, 2009. http://hdl.handle.net/10803/31793.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
La tesis plantea el estudio del subgénero dramático policiaco en el período de la dictadura franquista (1939-1975). Se dedica un capítulo a caracterizar el subgénero dramático policiaco y a establecer sus conexiones con la novela, el cine y el serial radiofónico policiaco en el período histórico estudiado. Un capítulo posterior se dedica a contextualizar el teatro policiaco de posguerra en la historia del teatro en el período correspondiente. En la parte más extensa de la tesis se establece un corpus de obras de teatro policiaco españolas y extranjeras, ordenadas cronológicamente por décadas y por autores, estrenadas principalmente en Madrid durante la dictadura franquista. Se analizan con detenimiento obras policiacas de dramaturgos españoles como Enrique Jardiel Poncela, Jacinto Benavente, Juan Ignacio Luca de Tena, Alejandro Casona, Claudio de la Torre, Miguel Mihura, José Antonio Giménez Arnau, Antonio Lara de Gavilán ("Tono"), Alfonso Sastre, José López Rubio, Víctor Ruiz Iriarte, Alfonso Paso, Jaime de Armiñán, Luis Escobar, José María Pemán, Juan José Alonso Millán o Jaime Salom, además de otrás obras policiacas de dramaturgos menos conocidos. A partir de los datos estudiados, en el siguiente capítulo se establece una conceptualización sobre el género teatral policiaco, siempre referido al período de la dictadura franquista. En un capítulo independiente se presta atención especial a una de estas obras, Madrugada, de Antonio Buero Vallejo. La tesis concluye la existencia de un teatro policiaco en la escena de la dictadura franquista y se presenta un catálogo de obras dramáticas policiacas representadas en el período estudiado.
This thesis poses the study of the detective dramatic subgenre in the period of the Franco dictatorship (1939-1975). A chapter is dedicated to characterize the detective dramatic subgenre and to establish its connections with the novel, the movies and the detective radio serial in the historical period studied. A later chapter is dedicated to contextualize the postwar detective theater in the history of the theatre in the corresponding period. In the most extensive part of the thesis, a Spanish and foreign detective play corpus is established, and the plays are chronologically ordered by decades and by authors, released mostly in Madrid during the Franco dictatorship. Detective plays by Spanish playwrights, such as Enrique Jardiel Poncela, Jacinto Benavente, Juan Ignacio Luca de Tena, Alejandro Casona, Claudio de la Torre, Miguel Mihura, José Antonio Giménez Arnau, Antonio Lara de Gavilán ("Tono"), Alfonso Sastre, José López Rubio, Víctor Ruiz Iriarte, Alfonso Paso, Jaime de Armiñán, Luis Escobar, José María Pemán, Juan José Alonso Millán or Jaime Salom, are analyzed thoroughly in addition to other detective plays of less well-known playwrights. A conceptualization on the detective theatrical genre is established in the following chapter, always referred to the the Franco dictatorship period. In an independent chapter, special attention is provided to one of these plays, Dawn, by Antonio Buero Vallejo. A list with a lot of detective plays performed along the period of the Franco dictatorship is shown. This thesis concludes the existence of a detective theatre in the scene of the Franco dictatorship.
46

Steppan, Andreas. "Di tu nombre zur intertextuellen Codierung homosexueller Liebe in der spanischen Literatur nach 1975." Berlin Ed. tranvía, Verl. Frey, 2008. http://d-nb.info/994653654/04.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
47

Rochefort, Sophie. "La signification du marquage des canadianismes par l'italique dans la première édition de Menaud, Maître-draveur, de Félix-Antoine Savard." Thesis, Université Laval, 2009. http://www.theses.ulaval.ca/2009/26385/26385.pdf.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
48

Galastri, Leandro de Oliveira. "Revisionismo "Latino" e Marxismo = de Georges Sorel a Antonio Gramsci." [s.n.], 2011. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/280141.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Orientador: Alvaro Gabriel Bianchi Mendes
Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Filosofia e Ciências Humanas
Made available in DSpace on 2018-08-18T01:15:56Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Galastri_LeandrodeOliveira_D.pdf: 1747409 bytes, checksum: e6261f2b14a8c94fcd5def8d8c729cc7 (MD5) Previous issue date: 2011
Resumo: O objetivo desta tese é demonstrar a hipótese de que categorias centrais elaboradas nos Cadernos do Cárcere provêm da assimilação crítica de conceitos elaborados por Georges Sorel no período de uma trajetória pessoal em que o pensador francês encontrava-se envolvido na produção revisionista de sua época, em diálogo direto ou indireto com ela. Consideramos as categorias de "bloco histórico", "mito" e "cisão de classes" como emblemáticas a respeito. Além disso, são os mais agudos representantes do pensamento revisionista na Europa a "vanguarda do pensamento adversário", a qual cumpria chamar em desafio para, assimilando seus momentos mais elaborados, superá-la criticamente conferindo um novo vigor à filosofia da práxis. Supomos ser esta uma das vias perseguidas por Gramsci nos Cadernos. De nossa parte, procuraremos apontar e discutir os momentos de apropriação e assimilação crítica, por parte de Gramsci, do pensamento revisionista representado, sobretudo, por Georges Sorel. Antes disso, porém, seguiremos a constituição daquele pensamento, desde seus momentos mais conhecidos, a partir da Alemanha, passando pelas suas expressões mais importantes na França e na Itália para, após compreendermos historicamente seu contexto "marginal" (ou seja, fora da Alemanha), alcançarmos o debate que nos compete de forma mais central, qual seja Georges Sorel nos Cadernos do Cárcere como um importante depositário da herança revisionista
Abstract: The purpose of this thesis is to demonstrate the hypothesis that central categories present in Prison Notebooks come from the critical assimilation of concepts developed by Georges Sorel, in a personal trajectory in which the French thinker was involved in the revisionist production of his time, in direct or indirect dialogue with her. We consider the categories of "historical block", "myth" and "class scission" as emblematic. Furthermore, are the most acute representatives of revisionist thinking in Europe the "vanguard of the opponent's thought", which fulfilled the call in defiance to assimilating their more elaborate moments, overcome it critically conferring a new force to the philosophy of praxis. This is assumed to be a persecuted way in the Prison Notebooks. We will point out and discuss the moments of critical assimilation and appropriation by Gramsci of the revisionist thinking represented, above all, by Georges Sorel. Before that, however, we will follow the constitution of that thought, since their best-known moments, from Germany, through its most important expressions in France and in Italy for, after we understand historically its "marginal" context (i.e. outside of Germany), we can achieve the debate that we consider in a more central point of view, which is Georges Sorel in Cadernos do Cárcere as an important depository of revisionist inheritance
Doutorado
Teoria Política
Doutor em Ciência Política
49

MENDES, Patrícia Miranda. "Segurança alimentar em comunidades quilombolas: estudo comparativo de Santo Antonio (Concórdia do Pará) e Cacau (Colares, Pará)." Universidade Federal do Pará, 2006. http://www.repositorio.ufpa.br:8080/jspui/handle/2011/1977.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
Made available in DSpace on 2011-03-23T21:19:47Z (GMT). No. of bitstreams: 0
Item created via OAI harvest from source: http://www.bdtd.ufpa.br/tde_oai/oai2.php on 2011-03-23T21:19:47Z (GMT). Item's OAI Record identifier: oai:bdtd.ufpa.br:389
MDA/Brasil - Ministério do Desenvolvimento Agrário
In this research the slight knowledge of alimentary security are presented, sovereignty and the dynamics of groups quilombolas through the analysis and quarrel of the alimentary diet and its transformations in the communities of the Cacau and Santo Antonio from the study of the ways of acquisition, social relations and its influence in the health of populations. The feeding system of the localities passes for a process of change occasioned, over all by the exhaustion of the nature resources associated with the population growth and the external pressure on the territories making it demands for more financial resources for its acquisition, what contributes in negative way in the diet, beyond causing changes in the alimentary habits. The feeding effect on social groups diet is demonstrated through a nutritional evaluation executed among the families members (adult, adolescent and children). Thus a comparison among the research results in the two communities is done so that the differences and the singularities in relation to the alimentary and nutricional security are observed.
Nesta pesquisa apresentam-se as noções de segurança alimentar, soberania e a dinâmica de grupos quilombolas através da análise e discussão da dieta alimentar e suas transformações nas comunidades do Cacau e Santo Antônio a partir do estudo dos meios de aquisição, relações sociais e influência na saúde das populações. O sistema de alimentação das localidades passa por um processo de mudança ocasionado, sobretudo pelo esgotamento dos recursos da natureza associado ao crescimento populacional e à pressão externa sobre os territórios fazendo com que se demande por mais recursos financeiros para a sua aquisição, o que contribui de maneira negativa na dieta, além de ocasionar mudanças nos hábitos alimentares. O efeito da alimentação na dieta dos grupos sociais é demonstrado através de uma avaliação nutricional realizada entre os membros das famílias (adultos, adolescentes e crianças). Assim se faz uma comparação entre os resultados da pesquisa nas duas comunidades de maneira que se observem as diferenças e as singularidades em relação à segurança alimentar e nutricional.
50

López, González José. "La labor del doctor Juan Antonio Martínez Ladrón de Guevara en el Periodismo médico murciano (1915-1932)." Doctoral thesis, Universidad de Murcia, 2012. http://hdl.handle.net/10803/101516.

Повний текст джерела
Стилі APA, Harvard, Vancouver, ISO та ін.
Анотація:
El presente trabajo estudia una parte del Periodismo médico murciano del primer tercio de siglo XX. Se realiza un análisis estadístico, formal, de edición y de composición de tres revistas relacionadas entre sí por sus fundadores (Murcia Médica 1915-1918, Revista de Tisiología y Especialidades 1919-1926, y Levante Médico 1928-1932); y un estudio prosopográfico de sus directores y de autores destacados murcianos. Supone el inicio del conocimiento en profundidad del periodismo sanitario de la Región de Murcia, global, centrado en las publicaciones científicas y sus responsables. Se han localizado los números existentes de las revistas en hemerotecas y archivos españoles, se han catalogado los artículos científicos y otros contenidos publicados, y se ha elaborado un tesauro para analizar la actividad científica de autores. La especialidad predominante en los artículos científicos estudiados es la microbiología/infecciosas, y la patología más frecuente es la tuberculosis.
The work of Dr. Juan Antonio Martínez Ladrón de Guevara in medical journalism from Murcia (1915-1932). The present paper examines part of the Medical Journalism from Murcia in the first third of the twentieht century. It has been performed a statistical, as well as formal, editing and compositional analysis of three journals which are interrelated to each other by its founders (Murcia Médica 1915-1918, Revista de Tisiología y Especialidades 1919-1926, y Levante Médico 1928-1932), in addition to a prosopographical study of its editors and other prominent authors from Murcia. This study represents the beginning of the in-depth knowledge of the health journalism in the Region of Murcia, a global study, focused on the scientific publications and the professionals responsible for them. The existing issues of the journals have been found in Spanish newspaper and periodical libraries and archives, scientific articles and other published contents have been catalogued, furthermore a thesaurus has been developed in order to analyze the scientific activity of authors. The predominant speciality in the scientific articles which have been studied is the microbiology/infectious diseases where tuberculosis is the most common pathology.

До бібліографії