Siga este link para ver outros tipos de publicações sobre o tema: Rehabilitacja (prawo).
Artigos de revistas sobre o tema "Rehabilitacja (prawo)"
Crie uma referência precisa em APA, MLA, Chicago, Harvard, e outros estilos
Veja os 21 melhores artigos de revistas para estudos sobre o assunto "Rehabilitacja (prawo)".
Ao lado de cada fonte na lista de referências, há um botão "Adicionar à bibliografia". Clique e geraremos automaticamente a citação bibliográfica do trabalho escolhido no estilo de citação de que você precisa: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
Você também pode baixar o texto completo da publicação científica em formato .pdf e ler o resumo do trabalho online se estiver presente nos metadados.
Veja os artigos de revistas das mais diversas áreas científicas e compile uma bibliografia correta.
1
Sotuła, Oleksandr. "RESOCJALIZACJA I REHABILITACJA SKAZANYCH W UKRAINIE: KORELACJA POJĘĆ". International Science Journal of Jurisprudence & Philosophy 1, n.º 2 (1 de agosto de 2022): 48–63. http://dx.doi.org/10.46299/j.isjjp.20220102.4.
Texto completo da fonteResumo:
Pojęcie resocjalizacji po raz pierwszy pojawiło się w ustawodawstwie ukraińskim w 2004 roku wraz z przyjęciem nowego Kodeksu karnego wykonawczego Ukrainy. Art. 6 Kodeksu karnego wykonawczego Ukrainy stanowi zatem, że resocjalizacja jest świadomym przywróceniem skazanego statusu społecznego pełnoprawnego członka społeczeństwa; jego powrót do niezależnego, powszechnie akceptowanego życia społecznego i normatywnego w społeczeństwie. Mówi się również, że koniecznym warunkiem resocjalizacji jest poprawka skazanego. W odniesieniu do rehabilitacji pojęcie to jest rzadko stosowane w ukraińskim prawie karnym, ale jest dość rozpowszechnione w zagranicznej teorii i praktyce prawa. Termin rehabilitacja pojawił się po II wojnie światowej w Anglii i Stanach Zjednoczonych Ameryki, gdzie wypracowano jego zasady, które stały się podstawą koncepcji rehabilitacji chorych i niepełnosprawnych. Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia rehabilitacja to zintegrowane i skoordynowane wykorzystanie działań medycznych, społecznych, edukacyjnych i zawodowych w celu szkolenia lub przekwalifikowania osoby niepełnosprawnej do maksymalnego poziomu funkcjonalności. Powszechnie uznaje się, że wyróżnia się trzy rodzaje rehabilitacji: rehabilitację medyczną, wychowawczą i społeczną. Resocjalizacja jest podobna do rehabilitacji, ale w przeciwieństwie do niej obejmuje okres postpenitencjarny. Zaczyna się od momentu, kiedy skazanyj trafia do zakładu poprawczego, przejawia się pośrednio, głównie w zakresie przygotowania skazańca do zwolnienia, a kończy dopiero jego powrotem do samodzielnego życia w społeczeństwie. Rehabilitacja we współczesnym sensie jest pojęciem najbardziej ogólnym i obejmuje w swojej treści proces korekcji i resocjalizacji, dlatego rozpoczyna się na etapie postępowania przygotowawczego i trwa po zwolnieniu osoby, aż do jej powrotu do samodzielnego życia w społeczeństwie. Wskazane jest unowocześnienie terminologii ukraińskiej i ujednolicenie jej zgodnie z międzynarodowymi aktami prawnymi, gdzie zamiast korekty i resocjalizacji skazanych stosuje się pojęcie resocjalizacji.
2
Dytko, Jan. "WERYFIKACJA CERTYFIKATU WALORÓW LECZNICZYCH GMIN UZDROWISKOWYCH". International Journal of Legal Studies ( IJOLS ) 9, n.º 1 (30 de junho de 2021): 81–94. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0015.0429.
Texto completo da fonteResumo:
Uzdrowisko jest zdefiniowanym obszarem w granicach administracyjnych gmin, zwanych uzdrowiskowymi, w którym występują naturalne właściwości lecznicze surowców i klimatu. To sprawia, że w gminach o takim statusie prowadzone jest lecznictwo uzdrowiskowe oraz rehabilitacja. Istnieją enumeratywnie wymienione zakłady lecznictwa uzdrowiskowego, do których należą: szpitale, sanatoria, przychodnie, zakłady przyrodolecznicze. Właściwości uzdrowiskowe gmin podlegają certyfikacji w formie świadectwa, które wydają uprawnione do tego podmioty. Zyskują one takie prawo w formie decyzji administracyjnej wydawanej przez ministra właściwego do spraw zdrowia, o ile spełniają ustawowe warunki. Ich brak lub utrata powoduje odmowę prawa do certyfikacji lub jego cofnięcie. Decyzje w tych sprawach podlegają weryfikacji w trybie ponownego rozpatrzenia sprawy albo skargi sądowoadministracyjnej. W kwestiach nieunormowanych w ustawie uzdrowiskowej stosuje się przepisy Kodek-su postępowania administracyjnego. Stąd weryfikacja decyzji certyfikacyjnych odbywa się w trybie ponownego rozpatrzenia sprawy, do którego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań. Skutkiem tego może być: utrzymanie w mocy decyzji, jej uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy, umorzenie postępowania remonstracyjnego wskutek jego bezprzedmiotowości. Zapadłe decyzje w wyniku ponownego rozpatrzenia nabierają waloru ostateczności i podlegają skardze do sądu administracyjnego. Kontroli sądowej mogą być też poddane decyzje nieostateczne, zatem bez uprzedniego wyczerpania drogi ponownego rozpatrzenia sprawy. Odrzucenie lub oddalenie obu rodzajów decyzji czyni je prawomocnymi.
3
Skrzypczak, Robert. "Osoba i relacja. Personalistyczny sens miłości i seksualności według Jana Pawła II". Studia Bobolanum 31, n.º 2 (10 de dezembro de 2020): 5–27. http://dx.doi.org/10.30439/2020.2.1.
Texto completo da fonteResumo:
Nowa fala rewolucji seksualnej w swej postaci transgenderowej ogarnęła cały zachodni świat, wywołując w niektórych środowiskach w Polsce gwałtowne żądania pełnego dostępu do edukacji seksualnej, aborcji i antykoncepcji. Zarówno wrogi stosunek do Kościoła, jak i próby dyskredytowania autorytetu świętego Jana Pawła II, towarzyszące tym żądaniom, odzwierciedlają odwieczne napięcie pomiędzy Kościołem a światem, między chrześcijańską a laicką wizją człowieka. Karol Wojtyła od lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku był świadomy, że batalia o sekularyzację tego świata i o prawo do zawłaszczenia dusz ludzkich zostanie przeprowadzona na terenie ludzkiej uczuciowości i seksualności. Małżeństwo i rodzina są tym miejscem, od obrony którego zależy jakość relacji nowoczesnego człowieka z Bogiem. Jan Paweł II wiedział, że delikatne kwestie ludzkiej tożsamości, seksualności i wzajemnych odniesień wymagają oparcia w gruntownym pojęciu osoby. Wzajemnie się uzupełniająca refleksja filozoficzna i teologiczna złożyła się na jego syntetyczną wizję Boga, człowieka, Kościoła i świata. Zastosowanie przez Jana Pawła II personalistycznego klucza do odczytania zjawiska ludzkiej miłości i seksualności, małżeństwa i rodziny okazało się wyjątkowo trafnym wyborem. Ukoronowaniem całej jego personalistycznej refleksji okazała się teologia ciała, w pełni oryginalna rehabilitacja biblijnego, chrześcijańskiego spojrzenia na ludzką miłość. Jan Paweł II uważał, że „miłość, cywilizacja miłości związane są z personalizmem, bo chodzi o osobę zdolną stawać się darem dla drugich, a co więcej, znajdującą w tym radość”.
4
Zaika, Vitalii. "Protection of rights of people with special educational needs in Ukraine". Lubelski Rocznik Pedagogiczny 37, n.º 2 (21 de novembro de 2018): 171. http://dx.doi.org/10.17951/lrp.2018.37.2.171-178.
Texto completo da fonteResumo:
<p>W artykule autor przeanalizował trzy modele postaw wobec osób o specjalnych potrzebach na świecie (model medyczny, model normalizacji i model społeczny) oraz określił priorytetowe podejście humanistyczne oparte na poszanowaniu godności ludzkiej, praw i wolności każdej osoby, niezależnie od płci, wieku czy stanu zdrowia. Wskazano też podstawowe potrzeby osób niepełnosprawnych oraz potrzebę samorealizacji, w wyniku której ludzie starają się odnaleźć swoje miejsce w życiu i wykorzystać swój potencjał, talenty, profesjonalną determinację. Uwzględnione zostały wewnętrzne i zewnętrzne mechanizmy wsparcia „niepełnosprawnych” w ich rozwoju, dla których edukacja włączająca ma na celu: zbudowanie korzystnego klimatu psychologicznego w rodzinie; stworzenie systemu kulturowego w społeczeństwie; uzyskanie wsparcia rządu w profesjonalnej i twórczej samorealizacji; zapobieganie społecznym negatywnym postawom wobec osób niepełnosprawnych i ich kontrolę; zapewnienie równych praw przez państwo; usuwanie granic między „zdrowymi” a osobami niepełnosprawnymi; pozytywne postrzeganie siebie; aktywne życie; wyraźną tożsamość i personalizację; odpowiedzialność, wolność i silną wolę; wiarę w siebie i pozytywną ocenę możliwości (swoich i innych osób). W opracowaniu przedstawiono zagraniczne i krajowe przepisy gwarantujące prawa osób o szczególnych potrzebach, takie jak: Powszechna deklaracja praw człowieka (1948), Deklaracja praw dziecka (1959), Deklaracja praw osób upośledzonych umysłowo (1971), Deklaracja praw osób niepełnosprawnych (1975), Konwencja dotycząca rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia osób niepełnosprawnych (1983), Konwencja o prawach dziecka (1989), Standardowe zasady wyrównywania szans osób niepełnosprawnych (1993), Deklaracja Salamanki w sprawie zasad, polityki i praktyki w zakresie specjalnych potrzeb edukacyjnych i ramy działania (1994), Deklaracja z Dakaru (2000), Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych (2006, Nowy Jork) i inne.</p>
5
Wos, Klaudia, e Ditta Baczała. "Seksualność dziecka z niepełnosprawnością intelektualną z perspektywy bioekologicznej Urie Bronfenbrennera". Prima Educatione 4, n.º 4 (29 de março de 2021): 47. http://dx.doi.org/10.17951/pe.2020.4.47-57.
Texto completo da fonteResumo:
Seksualność nie wynika z naszego wyboru, tylko jest naturalną częścią życia każdego człowieka. Każda jednostka ma prawo do przeżywania i rozwijania własnej seksualności, niezależnie od płci, wieku, orientacji seksualnej czy niepełnosprawności. W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną seksualność jest sferą drugorzędną, wypieraną przez stan niepełnosprawności i rehabilitację. W artykule postawiono tezę, że seksualność dziecka z niepełnosprawnością intelektualną została wyeliminowana przez stan niepełnosprawności. Występuje w związku z tym zjawisko „bezpłciowości” dziecka z niepełnosprawnością intelektualną. W opracowaniu opisano także uwarunkowania rozwoju seksualności dziecka z niepełnosprawnością intelektualną w perspektywie bioekologicznego modelu rozwoju człowieka Urie Bronfenbrennera.
6
Szczechowicz, Krystyna. "Przymusowe leczenie skazanych uzależnionych na tle regulacji art. 117 k.k.w. — zagadnienia wybrane". Nowa Kodyfikacja Prawa Karnego 67 (12 de fevereiro de 2024): 65–82. http://dx.doi.org/10.19195/2084-5065.67.5.
Texto completo da fonteResumo:
Artykuł stanowi próbę przybliżenia budzących kontrowersję zagadnień związanych z przymusowym leczeniem lub rehabilitacją osób uzależnionych w warunkach izolacji penitencjarnej na tle regulacji art. 117 Kodeksu karnego wykonawczego. Rozważania uwzględniają nowelizację tego przepisu ustawą z dnia 5 sierpnia 2022 roku. Nowelizacja dostosowała przepisy do standardów konstytucyjnych, zapewniając skazanemu ochronę jego praw poprzez wprowadzenie niezbędnych gwarancji procesowych. W konkluzji sformułowano postulaty de lege ferenda w zakresie objętym analizą.
7
Żyta, Agnieszka. "Samostanowienie z perspektywy dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną i ich rodziców". Men Disability Society 42, n.º 4 (31 de dezembro de 2018): 53–65. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.0283.
Texto completo da fonteResumo:
Samostanowienie osób z niepełnosprawnością intelektualną jest zagadnieniem istotnym z punktu widzenia potrzeb tych osób, zadań rehabilitacji i edukacji, jak i prawa wszystkich ludzi do decydowania o swoim życiu w sposób wolny od niepotrzebnych nacisków ingerencji zewnętrznej. Jednocześnie stanowi duże wyzwanie dla osób wspierających, członków rodziny, a także pedagogów i psychologów zajmujących się niepełnosprawnością intelektualną. Ciągle żywe są – także wśród wielu specjalistów – wątpliwości, na ile postulat samostanowienia tej grupy to prawdziwa potrzeba i konieczność, a na ile jest to wymóg ideologiczny. Kolejne wątpliwości dotyczą granic samostanowienia w przypadku tej grupy osób z niepełnosprawnością. W artykule przedstawione zostały opinie rodziców oraz dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną na temat szczęśliwej i niezależnej dorosłości z uwzględnieniem możliwości samostanowienia na podstawie analizy wybranych badań.
8
Browarek, Tomasz. "Obozy dla ludności niemieckiej w polityce władz polskich w latach 1945-1949". Facta Simonidis 6, n.º 1 (31 de dezembro de 2013): 213–31. http://dx.doi.org/10.56583/fs.238.
Texto completo da fonteResumo:
Obozy dla ludności niemieckiej tworzone w Polsce po II wojnie światowej pełniły wiele funkcji, ale w większości odpowiadały one podstawowym celom ówczesnej polskiej polityki wobec tej ludności. Miały one pomóc w usunięciu Niemców z Polski, a do tego czasu wykorzystać ich jako tanią siłę roboczą oraz przyspieszyć weryfikację i rehabilitację ludności rodzimej. Proces powstawania tych obozów charakteryzował się dużą dowolnością i chaosem organizacyjnym. W związku z tym istniała duża różnorodność w podległości obozów oraz bałagan organizacyjny, co sprzyjało licznym nadużyciom i łamaniu prawa. Obozy te często charakteryzowały się złymi warunkami bytowymi, ciężką pracą oraz surowymi regulaminami, wzorowanymi na regulaminach obozów hitlerowskich, co często przekładało się na dużą śmiertelność, której skalę trudno jest jednak dzisiaj ustalić.
9
Strzelecki, Dominik D. "SAMOSTANOWIENIE JAKO ELEMENT REHABILITACJI OSÓB Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ INTELEKTUALNĄ – ROLA PODSTAWOWYCH POTRZEB PSYCHOLOGICZNYCH". Niepełnosprawność i Rehabilitacja 90, n.º 2 (30 de junho de 2023): 54–68. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0053.8782.
Texto completo da fonteResumo:
Osoby z niepełnosprawnością intelektualną często napotykają różne bariery, które utrudniają im doświadczanie samostanowienia – podstawowego prawa każdego człowieka. Dominujące obecnie w pedagogice specjalnej paradygmaty, pozytywnie ukierunkowany oraz humanistyczny, pozwoliły na zmianę postrzegania tej grupy osób, uznawanych dotychczas za zaburzonych, biernych, niezdolnych do podejmować decyzji o sobie, jako jednostki sprawcze – zdolne do samostanowienia. Prezentowany artykuł ma na celu przybliżenie teorii działania sprawczego, której opracowanie opierało się na doniesieniach empirycznych, podkreślających istotę samostanowienia w życiu osób z niepełnosprawnościami. Zwrócono również uwagę na fundamentalne znaczenie podstawowych potrzeb psychologicznych w procesie wspierania samostanowienia i poprawy jakości życia tychże osób. Aby podjąć bardziej precyzyjne i zindywidualizowane oddziaływania rehabilitacyjne, niezwykle istotna jest obecność rzetelnych narzędzi pomiarowych. A zatem pokrótce przedstawiono Basic Psychological Needs Satisfaction and Frustration Scale – Intellectual Disability (BPNSFS-ID), będące propozycją badaczy holenderskich. Biorąc pod uwagę rezultaty dotychczasowych badań podkreślających znaczenie podstawowych potrzeb psychologicznych dla samostanowienia osób z niepełnosprawnościami, jest nieodzowne opracowanie polskich narzędzi do pomiaru potrzeby autonomii, kompetencji i relacji oraz kwerenda zagranicznych propozycji programów wspierających ich zaspokojenie.
10
Chodkowska, Maria. "Aksjologiczne dylematy niepełnosprawności w postintegracyjnej przestrzeni społecznej". Forum Pedagogiczne 6, n.º 1 (11 de janeiro de 2017): 19–35. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2016.1.02.
Texto completo da fonteResumo:
Przez wiele stuleci osoby z defektami cielesnymi lub umysłowymi postrzegane były jako należące do gorszej kategorii, a nawet niegodne życia. Takie postawy wygenerowały szereg stereotypów stanowiących podstawę dyskryminacji. Chrześcijaństwo wprawdzie zmieniło ogólne nastawienie do tych osób, jednak w praktyce różnice były niewielkie: pogardę zastąpiła litość, co rozwinęło bogate tradycje żebractwa opartego na miłosierdziu i jałmużnie, wpisane w główne nakazy tej religii. Rzeczywiste zmiany ukierunkowane na integrację osób niepełnosprawnych to dopiero ubiegłe stulecie, przy czym w różnych krajach przybierały one różne tempo, czasem następował całkowity regres, tak jak miało to miejsce w Niemczech nazistowskich. W Polsce dążenie do integracji osób niepełnosprawnych poprzez ich edukację i rehabilitację rozpoczęło się już w okresie międzywojennym, a lata PRL-u te działania mocno zintensyfikowały. Jednak dopiero po roku 1989 rozwinęła się polityka prointegracyjna, ukierunkowana nie tylko na edukację i rehabilitację, ale również na rzeczywistą i kompleksową normalizację warunków życia niepełnosprawnych, zespoloną z równoczesnymi działaniami mającymi na celu kształtowanie świadomości osób niepełnosprawnych oraz modyfikowanie postaw wobec ich problemów. Wysiłki te, podejmowane w kontekście światowych zmian w percepcji potrzeb i możliwości osób niepełnosprawnych, sprawiają, że integracja staje się coraz bardziej widoczna we wszystkich obszarach społecznego funkcjonowania, tj. w szkole, na uczelni, w zakładzie pracy, na ulicy, w sąsiedztwie, kinie itp. Natomiast wciąż jeszcze nierozwiązane pozostają kontrowersyjne kwestie aksjologiczne, odsuwane lub zupełnie pomijane zarówno w opracowaniach specjalistycznych, jak i dyskursie społecznym. Ostatni etap procesów integracyjnych, który nazywam postintegracyjnością, to czas zajęcia się tymi kwestiami, upubliczniania ich i szukania optymalnych rozwiązań. W opracowaniu tym przedstawiłam trzy tego typu kwestie, tj. seksualność osób niepełnosprawnych, aborcję płodów uszkodzonych i prawo do pomocy w zakończeniu życia osobom niezdolnym fizycznie do takiego działania.
11
Szeroczyńska, Małgorzata. "Klub integracji społecznej instrumentem przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu osób z niepełnosprawnościami". Special School LXXXIII, n.º 5 (30 de dezembro de 2022): 380–91. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0016.2085.
Texto completo da fonteResumo:
Wykluczenie społeczne jest poważnym problemem współczesnych państw, także Polski. Osoby z niepełnosprawnością niestety w dużym odsetku wciąż należą do grupy osób zagrożonych ekskluzją, gdyż mają utrudniony dostęp do zatrudnienia, które niewątpliwie jest jednym z podstawowych aspektów przeciwdziałających wykluczeniu społecznemu. Polskie prawo przewiduje różne instytucje rehabilitacji zawodowej i społecznej osób z niepełnosprawnościami. Są one uregulowane nie tylko w ustawach poświęconych tej grupie społecznej, lecz także w innych aktach prawnych, skierowanych do wszystkich osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. Jednym z instrumentów przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu przewidzianym w ustawie o zatrudnieniu socjalnym jest klub integracji społecznej. Celem tekstu jest zaprezentowanie tej instytucji w aspekcie oferty skierowanej do osób z niepełnosprawnościami. Co prawda, obecnie dość mało osób z niepełnosprawnościami jest uczestnikami takich klubów. Jednakże mogą one być miejscem pozwalającym także tej grupie osób na zwiększenie własnych kompetencji społecznych i dającym szansę na nabycie różnorodnych umiejętności, przydanych dla usamodzielnienia i coraz pełniejszego korzystania z życia społecznego, szczególnie że kluby integracji społecznej budują swoje podejście do uczestnika w sposób zindywidualizowany i na zasadzie poszanowania jego godności i autonomii oraz wspierania zasobów własnych.
12
Božiković, Nenad, Hrvoje Boban e Matej Vuković. "Struktura i utemeljenje međunarodne organizacije rada". Mostariensia 26, n.º 1 (21 de outubro de 2022): 59–80. http://dx.doi.org/10.47960/2831-0322.2022.1.26.59.
Texto completo da fonteResumo:
Međunarodna organizacija rada (International Labour Organisation) jedna je od najstarijih međunarodnih organizacija. Svojom djelatnošću, ponajviše normativnom, pridonijela je razvoju radnoga i socijalnoga prava i njegovu probijanju iz uskih nacionalnih okvira kao i podizanju radno-pravnih standarda na globalnoj razini. Osnivanje ove organizacije kruna je u nastojanju mnogih radnika, sindikalaca, poslodavaca, znanstvenika za organizacijom koja će nastojati stvarati, unaprjeđivati i usavršavati rad i uvjete na radu među državama, ali i poticati dijalog i rješavanje problema između socijalnih partnera radnika, poslodavaca i države. MOR je prva specijalizirana agencija organizacije Ujedinjenih naroda koja formulira međunarodne standarde rada u obliku konvencija i preporuka koje postavljaju minimalne standarde radnoga prava: slobodu udruživanja, pravo na organiziranje, kolektivno pregovaranje, ukidanje prisilna rada, jednake prilike i jednak tretman te druge standarde kojima se reguliraju uvjeti u cijelome rasponu pitanja u svezi s radom. Također pruža tehničku pomoć u sljedećim područjima: strukovno obrazovanje i strukovna rehabilitacija; politika zapošljavanja; administracija rada; radno pravo i industrijski odnosi; razvijanje menadžmenta; zadruge; socijalna sigurnost; statistika u svezi s radom te sigurnost i zaštita na radu. MOR promiče razvijanje neovisnih poslodavačkih i radničkih organizacija te im osigurava trening i savjetodavne usluge. Unutar sustava Ujedinjenih naroda MOR je jedinstven po svojoj tripartitnoj strukturi u kojoj radnici i poslodavci sudjeluju u radu upravnih organa organizacije kao ravnopravni partneri vladama. Ključne riječi: međunarodna organizacija rada; razvoj radnoga i socijalnoga prava; MOR; radnički pokret; globalizacija; konvencija. Nenad Božiković* Hrvoje Boban** Matej Vuković*** Prethodno priopćenje Preliminary communication UDK: 343.452 Primljeno: 23. prosinca 2021. * dr. sc. Nenad Božiković, Visoka škola Banja Luka College, jbozikovina@gmail.com ** dr. sc. Hrvoje Boban, Sveučilište u Splitu, hboban@gmail.com *** Matej Vuković, Općinski sud Kiseljak 60 Nenad Božiković • Hrvoje Boban • Mate
13
Didović, Lucija, Ivan Samardžić Ilić e Goran Arbanas. "The diversity of measures proscribed measures for offenders with mental health issues". Medica Jadertina 54, n.º 1 (5 de abril de 2024): 19–28. http://dx.doi.org/10.57140/mj.54.1.3.
Texto completo da fonteResumo:
Uvod: Psihijatrija i pravo često se isprepliću, zajedno omogućujući rehabilitaciju i socijalnu reintegraciju duševnih bolesnika koji su počinili nezakonita djela. Cilj: U ovom radu prikazati ćemo tri različite vrste pravnih mjera u hrvatskom pravosudnom sustavu koje se odnose na počinitelje kojima je potrebna psihijatrijska pomoć. Pregled: Kazneno pravo u Hrvatskoj dijeli psihijatrijske mjere liječenja u tri kategorije: mjere oslobađanja od krivice zbog neubrojivosti, sigurnosne mjere, te zaštitne mjere. Duševni bolesnici koji nisu krivi zbog neubrojivosti zaštićeni su Zakonom o zaštiti osoba s duševnim smetnjama i ne mogu biti kažnjeni. Umjesto toga, mogu biti podvrgnuti institucionalnom liječenju, liječenju izvan psihijatrijske ustanove ili se uopće ne liječiti, ako ne predstavljaju nikakav dodatni rizik za buduće prijestupe. Sigurnosne mjere dijele se na obvezno psihijatrijsko liječenje i obvezno liječenje od ovisnosti. To se odnosi samo na one koji su u trenutku počinjenja kaznenog djela bili "bitno smanjene uračunljivosti" ili su bili pod utjecajem psihoaktivnih tvari. U zamjenu za blažu kaznu ili izostanak kazne izriče im se obvezno psihijatrijsko liječenje kao mjera sigurnosti radi sprječavanja ponavljanja kaznenog djela. Budući da su još uvijek krivi i u vrijeme počinjenja djela su bili ponešto svjesni svojih postupaka, nepridržavanje liječenja koje im je odredio sud, mogu biti smješteni u zatvor radi izvršenja preostalog vremena kazne predviđenog za počinjeno djelo. Zaštitne mjere služe istoj svrsi, ali ih može odrediti sam sud, bez vještačenja. Zaključak: Hrvatski zakonodavac predvidio je gotovo sve moguće ishode u kojima bi zdravstveni sustav mogao spriječiti ponavljanje kaznenih djela u slučajevima počinitelja s psihičkim smetnjama.
14
Mujović, Hajrija, e Ranko Sovilj. "Društvo i zdravlje starijih osoba – Pogled iz ugla medicinskog i zdravstvenog prava". Stanovnistvo 61, n.º 2 (15 de dezembro de 2023): 31–49. http://dx.doi.org/10.59954/stnv.530.
Texto completo da fonteResumo:
Ovaj rad se bavi zdravstvenom zaštitom populacije starih, koju karakterišu različiti pravni izvori, prožimanje intersektorskih pitanja i uopšte potreba utvrđivanja posebnog položaja i dodatnih mehanizama zaštite starih u društvu. Primenom normativnog, komparativnog i aksiološkog metoda, autori nastoje da definišu položaj starih, prvenstveno se fokusirajući na usluge nege i zbrinjavanja. U radu se, najpre, polazi od razmatranja zakonskih propisa iz oblasti zdravstvene zaštite koji se odnose na položaj starijih osoba. S tim u vezi, postavlja se pitanje da li organizaciono i kadrovski postoji izgrađena služba, da li postoje specijalizovane ustanove i službe komunikacije koje ciljano pomažu starijima? Prema vrsti i obimu usluga, zdravstvena zaštita starijih osoba nosi svoje osobenosti i nameće posebne zahteve. Svakako da tu ulaze usluge vezane za najteža oboljenja i terminalna stanja, ali i rehabilitacije, usluge banjskog lečenja i sl. Kako pravo na zdravstvenu zaštitu derivira iz prava na zdravstveno osiguranje koje može biti javno i privatno, poseban segment rada odnosi se na učešće privatnih fondova zdravstvenog osiguranja u pružanju zdravstvenih usluga starim osobama. Stoga je cilj predmetnog istraživanja ukazivanje na ranjivost starije populacije koja implicira neophodnu pravnu zaštitu kroz intersektorsku saradnju.
15
Kuczur, Tomasz. "Przestępstwo polityczne jako kategoria prawnokarna". Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica 92 (3 de novembro de 2020): 147–71. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6069.92.11.
Texto completo da fonteResumo:
Przestępstwa polityczne, mimo że „wprost” nie zostały przez ustawodawcę określone we współczesnym rozwiązaniu kodeksowym z 6 czerwca 1997 r., stanowią określony „zestaw” czynów zabronionych, podejmowanych przez sprawcę w określonych uwarunkowaniach politycznych i społecznych. Ustawodawca w kodeksie karnym z 6 czerwca 1997 r. wyodrębnił stany faktyczne czynów skierowanych przeciwko państwu (podobnie w k.k. z 1969 r. i k.k. z 1932 r.), które noszą znamiona czynów karalnych o charakterze politycznym. W okresie dwudziestolecia międzywojennego czyny zostały dookreślone w dwóch rozporządzeniach Prezydenta RP z lat 1928 i 1934, penalizujących przestępstwo szpiegostwa oraz w kodeksie karnym z 1932 r. Typizacja tych czynów nie miała charakteru zbyt skomplikowanego i była dość jednorodna. Po roku 1944/1945 w doktrynie komunistycznego prawa karnego ukształtował się termin: przestępstwo kontrrewolucyjne. Charakter tzw. dekretów rozliczeniowych z lat 1944–1946 zdominował interpretacje tego pojęcia do roku 1956. Po przełomie październikowym inaczej traktowano ten czyn zabroniony. Nastąpiło wówczas odejście od hiperkryminalizacji i hiperpenalizacji podobnych zachowań na rzecz utrzymywania się tendencji prokryminalizacyjnych i propenalizacyjnych. Doktrynalne rozważania na temat ujmowania czynów określanych jako przestępstwo kontrrewolucyjne zdominowały w tym czasie jego charakterystykę kryminalną. Czyn kontrrewolucyjny był zawsze czynem politycznym. Wtłoczenie do systemu prawnego państwa kodeksu karnego z 1969 r. uporządkowało katalog czynów politycznych skierowanych przeciwko państwu. Określono je, już w nazwie rozdziału kodeksu karnego z 1969 r., jako przestępstwa przeciwko interesom politycznym i gospodarczym państwa. Po przełomie roku 1989 i zapoczątkowaniu procesu dekonstrukcji systemowej, przed ustawodawcą stanęło wyzwanie związane z rehabilitacją osób skazanych za działalność (polityczną) na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego oraz zagadnienie rozliczenia wcześniejszej kryminalnej (politycznej) działalności państwowej. Wreszcie w kodeksie karnym z 1997 r. ponownie stypizowano w art. 127–137 (9) katalog czynów skierowanych przeciwko państwu, które należy określić jako przestępstwa polityczne.
16
Nedeljkovic, Radica. "DRAGOLJUB JOVANOVIĆ: RAZMIŠLJANJA O SLOBODI I MORALU". Politička revija 74, n.º 4/2022 (23 de janeiro de 2023): 255–73. http://dx.doi.org/10.22182/pr.7442022.12.
Texto completo da fonteResumo:
Mnogim značajnim ljudima istorija je tek odredila pravo mesto. Nekad se neko vreme u kome dominiraju „pobednici” ogreši o nekim ljudima, međutim, prave vrednosti vreme ne briše. Kad tad bez obzira na sva potiskivanja i sakrivanja jačinom svoje vrednosti razgrnu tamu i isplivaju na svetlo dana. Jedan od intelektualaca koji je došao u sukob sa dva autoritarna sistema, oličena u dve autoritarne ličnosti (Pašić i Tito), koji je mnogo nepravdi i zla pretpeo od njih, dugo bio zaboravljen, a koji se svojom veličinom i svojim delima u punom sjaju vraća na naučnu scenu Srbije je i dvostruki doktor Sorbone – Dragoljub Jovanović. Cilj ovog ogleda je dvostruk: sa jedne strane on bi predstavljao još jedan doprinos istinskoj rehabilitaciji nepravedno potisnutog i zaboravljenog značajnog srpskog intelektualca, a sa druge strane, njegovo shvatanje slobode i morala, posebno moralnih vrednosti, može biti korisno u traganju za moralnim orjentirima u vremenima amoralnog moralizma i „liberalnog fašizma”. U cilju da se ukaže na doprinos Dragoljuba Jovanovića, shvatanju slobode i morala, u radu će se korišćenjem istorijske, komparativne metode i metode teorijske analize, analitički pristupiti i teorijski objasniti trendovi promena u shvatanju slobode i morala, imajući u vidu istorijsku genezu, da njihov savremeni oblik predstavlja, u velikoj meri, odjek onoga što se dešavalo u prošlosti. Društveni i naučni cilj ovog rada sadržan je u afirmaciji poruke koju nam Dragoljub šalje i svojim delom svedoči, a koja treba da nam bude nit vodilja u ovim vremenima: moral i sloboda nisu fizičke kategorije već stanje duha. Čovek je iznutra slobodan i niko nikada ne može da mu oduzme slobodu i da ga natera da bude nemoralan ako sam na to ne pristane.
17
Grbić, Sanja, e Dejan Bodul. "O ustavnim i konvencijskim dvojbama uz Zakon o stečaju potrošača – predstavlja li višegodišnji plan otplate duga u Zakonu o stečaju potrošača povredu prava na suđenje u razumnom roku?" Zbornik radova Pravnog fakulteta u Splitu 53, n.º 4 (15 de novembro de 2016): 1011–38. http://dx.doi.org/10.31141/zrpfs.2016.53.122.1011.
Texto completo da fonteResumo:
Precedentalni karakter prava Europske konvencije za zaštitu ljudskih prava i temeljnih sloboda (dalje: Europska konvencija ili EKLJP), koja se kroz praksu Europskog suda za ljudska prava (dalje: Europski sud ili ECHR) razvija kao „živi“ instrument, doveo je do toga da svaki od pojmova iz čl. 6 zahtijeva objašnjenje na stotine stranica. U navedenom kontekstu ECHR je u svojim presudama analizirao i tzv. „prešutna prava“ koja nisu izričito navedena u tekstu Konvencije već su stvorena kroz judikaturu za, exempli causa, stečajni (korporativni i potrošački) postupak. S druge strane, činjenica je da stečaj predstavlja izvansudski postupak, in extremis, u kojem je vrijeme jedan od najznačajnijih elemenata. Vrijeme umanjuje vrijednost imovine i što više vremena protekne u stečajnom postupku, vjerovnicima će okončanjem postupka biti u pravilu dostupna manja količina novčanih sredstva, dok su paralelno i dužnici – potrošači zakinuti jer imaju manje šanse za ekonomsko-socijalnu „rehabilitaciju“. U ovom radu bavimo se analizom dviju komplementarnih tema koje smo tijekom argumentacije povezali u jedinstvenu cjelinu. Naime, u navedenom kontekstu autori preispituju hoće li višegodišnje trajanje postupka potrošačkog stečaja (u nekim slučajevima i do 7 godina) definirano Zakonom o stečaju potrošača predstavljati povredu prava na suđenje u razumnom roku odnosno povredu prava na rješavanje građanskih prava i obveza dužnika i vjerovnika u razumnom roku iz čl. 6. EKLJP-a i čl. 29. Ustava RH. Kompleksnost predmeta istraživanja i postavljeni zadaci uvjetovali su izbor metoda pa je u istraživanju korišten metodološki pristup koji obuhvaća proučavanje domaće i strane literature, odgovarajućih zakonskih propisa kao i analizu sudske prakse. U radu se posebno analizira praksa Europskog suda za ljudska prava u postupcima uz čl. 6. (Pravo na pošteno suđenje) i Ustavnog suda RH uz čl. 29., st. 1. Ustava RH jer polazimo od pretpostavke da saznanja o ovome mogu biti ključna za razumijevanje problematike rada.
18
Pospiszyl, Irena. "SPOŁECZNA REHABILITACJA WIĘŹNIÓW – ZŁUDZENIE INKLUZJI". Student Niepełnosprawny. Szkice i Rozprawy, n.º 22(15) (1 de dezembro de 2022). http://dx.doi.org/10.34739/sn.2022.22.07.
Texto completo da fonteResumo:
Ostatecznym celem współczesnej resocjalizacji osób naruszających prawo – zarówno nieletnich, jak i dorosłych – jest społeczna inkluzja tego typu jednostek, zmobilizo-wanie ich do tego, aby zawiadywały swoim życiem w sposób zgodny z cenionymi wartościami i normami. Tyle postulaty humanistów i kryminologów. Tymczasem system instytucjonalnego postępowania z przestępcami, szczególnie zaś system penitencjarny, skonstruowany jest w taki sposób, aby pozbawić jednostkę, która dostaje się w jego tryby, wszelkich umiejętności konstruktywnego organizowania swojego życia. Jest skrajnie ze-wnątrzsterowny, redukujący aktywność do zaspokajania podstawowych potrzeb, przesycony wzorcami dewiacyjnymi i negatywnie stygmatyzujący przestępcę na tyle skutecznie, że jego możliwości zorganizowania sobie życia po opuszczeniu zakładu karnego są o wiele mniejsze, niż wówczas kiedy do niego trafił. Na szczęście pojawiają się coraz to nowe propozycje i instytucjonalne formy pracy z więźniami i osobami opuszczającymi zakłady karne, przełamujące te konserwatywne modele i stwarzające większe szanse rehabilitacji społecznej byłych więźniów. Artykuł traktuje o rozbieżności pomiędzy postulatami skutecznej resocjalizacji a praktyką postępowania z osobami skazanymi na karę pozbawienia wolności oraz prezentuje jeden z przykładów postępowania z tego typu osobami zgodny z postulatami współczesnej myśli humanistycznej, jakim jest otwarte więzienie.
19
Pleh, Vildana, Elma Bračković e Melika Bašić. "REHABILITACIJA UČINILACA KRIVIČNIH DJELA U BOSNI I HERCEGOVINI, REPUBLICI HRVATSKOJ I REPUBLICI SRBIJI". DRUŠTVENE DEVIJACIJE 7, n.º 1 (10 de outubro de 2022). http://dx.doi.org/10.7251/zcmz0122675p.
Texto completo da fonteResumo:
Rehabilitacija predstavlja pravo osuđene osobe da se nakon proteka određenog vremena od izdrţane kazne, te pod uslovima odreĎenim zakonom, smatra osobom koja nije počinila krivično djelo. Znači, svrha rehabilitacije je da obustavi negativno dejstvo pravnih posljedica osude, te da se na taj način bivši osuđenik izjednači u svim pravima sa ostalim građanima. Autorice u radu govore o pojmu, vrstama te historijskom toku razvoja sistema rehabilitacije. Ukazuju na probleme u vezi sa nastupanjem rehabilitacije, kao i na razlike u odnosu na slične krivičnopravne instute, koji mogu stvarati zabunu u poimanju ovog instituta. U najvećem dijelu rada, daju osvrt na aktuelna rješenja u propisima Bosne i Hercegovine, Republike Hrvatske i Republike Srbije, nagalašavajući važne sličnosti i razlike između navedenih rješenja i ukazujući na specifične institute, kaznene evidencije i posebne registre spesifičnih učinilaca pojedinih krivičnih djela.
20
Banach-Gutierrez, Joanna, e Małgorzata Janicz. "Zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania osób skazanych na karę pozbawienia wolności w świetle prawa karnego Unii Europejskiej". Studia Prawnoustrojowe, n.º 55 (21 de março de 2022). http://dx.doi.org/10.31648/sp.7407.
Texto completo da fonteResumo:
Przedmiot badań niniejszego opracowania dotyczy zakazu nieludzkiego lub poniżającego traktowania osób skazanych na karę pozbawienia wolności w świetle prawa karnego Unii Europejskiej. Za cel przyjęto w szczególności analizę porównawczą orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Przeprowadzone badania wskazują, że po pierwsze ochrona praw człowieka z perspektywy postępowań karnych o wymiarze transgranicznym stanowi wyzwanie dla państw członkowskich Unii. Po drugie, w odniesieniu do zakazu nieludzkiego lub poniżającego traktowania osób skazanych należy uznać, że prawa człowieka zajmują priorytetowe miejsce w unijnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości dla wszystkich ‘obywateli Europy’. Po trzecie, zakaz nieludzkiego lub poniżającego traktowania osób skazanych, o którym mowa w art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 3 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności wiąże się z postępującą humanizacją współczesnego prawa karnego, w tym zasadniczą rolą karą, jaką powinna być efektywna resocjalizacja i społeczna rehabilitacja sprawców przestępstw.
21
Marić, Tamara. "PRAVO NA ZDRAVLJE I OBRAZOVANJE U ZATVORU". DRUŠTVENE DEVIJACIJE 8, n.º 1 (10 de outubro de 2023). http://dx.doi.org/10.7251/zcmz0123537m.
Texto completo da fonteResumo:
Boravak u zatvorskom okruţenju predstavlja specifiĉno iskustvo za većinu pravosnaţno osuĊenih osoba. Iako se svrha kaţnjavanja ogleda u ostvarivanju ciljeva specijalne i generalne prevencije, treba imati u vidu da prilagoĊavanje na posebne uslove ţivota kao što su ograniĉenje slobode kretanja i upravljanja ustaljenim ţivotnim navikama predstavljaju sloţenu novonastalu situaciju koja utiĉe na opšte ali i mentalno zdravlje zatvorenika. Dalje, odlazak jedne osobe na izdrţavanje kazne zatvora, u velikom broju sluĉajeva, direktno utiĉe na brojne aspekte ţivota samog zatvorenika ali i ĉlanova njegove porodice a moţe imati dalekoseţne posljedice i nakon izlaska iz zatvorskih rešetki. Da li zatvor utiĉe na svijest zatvorenika o zdravim ţivotnim navikama i vrijednostima? Kako zatvor utiĉe na sposobnost zatvorenika da promjeni svoje ponašanje? Kakva prava u zatvoru imaju zatvorenici? Da li izlaze kao bolje ili lošije osobe? Da li zatvorske kazne utiĉu na zdravlje porodice i da li proces rehabilitacije kod zatvorenika uspije baš svaki put? Sve su to pitanja koja će biti obraĊena u okviru teme ovog referata.