Bibliografias temáticas / Polska a Jugosławia

Índice

  1. Artigos de revistas
  2. Livros

Literatura científica selecionada sobre o tema "Polska a Jugosławia"

Autor: Grafiati
Publicado: 29 de julho de 2024
Última modificação: 30 de julho de 2024

Crie uma referência precisa em APA, MLA, Chicago, Harvard, e outros estilos

Selecione um tipo de fonte:

Consulte a lista de atuais artigos, livros, teses, anais de congressos e outras fontes científicas relevantes para o tema "Polska a Jugosławia".

Ao lado de cada fonte na lista de referências, há um botão "Adicionar à bibliografia". Clique e geraremos automaticamente a citação bibliográfica do trabalho escolhido no estilo de citação de que você precisa: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

Você também pode baixar o texto completo da publicação científica em formato .pdf e ler o resumo do trabalho online se estiver presente nos metadados.

Artigos de revistas sobre o assunto "Polska a Jugosławia"

1

Niemczyk, Marcin. "Rewizjonizm jako przejaw racjonalizacji myśli socjalistycznej". Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio G (Ius) 66, n.º 1 (17 de julho de 2019): 331. http://dx.doi.org/10.17951/g.2019.66.1.331-350.

Texto completo da fonte
Resumo:
<p class="default"><span>U źródeł rewizjonistycznych prób modyfikacji myśli socjalistycznej leżało przekonanie o potrzebie usprawnienia czy też przystosowania marksizmu do zmieniającej się rzeczywistości. Dlatego, spośród wielu możliwych perspektyw badawczych (politycznej, historycznej, doktrynalnej czy prawnej), rewizjonizm może być traktowany także jako przejaw racjonalizacji myśli socjalistycznej. W artykule przedstawiono główne historyczne i doktrynalne aspekty rewizjonizmu marksizmu na przykładzie dorobku przedstawicieli myśli polityczno-prawnej z takich krajów, jak: Polska, Węgry, Czechosłowacja, Jugosławia. Próby racjonalizowania socjalizmu w tych krajach opierały się bowiem na podobnych założeniach ideowych. Postulowano zatem redefinicję relacji tych krajów z ZSRR, demokratyzację życia społecznego i politycznego oraz reformy ekonomiczne mające zapewnić zwiększenie efektywności gospodarek tych krajów. W opracowaniu również wskazano, iż istotą rewizjonizmu było szukanie dróg, aby w ramach oficjalnej marksistowskiej doktryny funkcjonujący na jej podstawach ustrój uczynić bardziej racjonalnym. Odzwierciedleniem tych wysiłków było hasło tworzenia „socjalizmu z ludzką twarzą”.</span></p>
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
2

Sienkiewicz, Izabela. "Polityka Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wobec uchodźców z Grecji". Studia z Polityki Publicznej 9, n.º 3(35) (4 de dezembro de 2022): 89–107. http://dx.doi.org/10.33119/kszpp/2022.3.5.

Texto completo da fonte
Resumo:
Wojna domowa w Grecji tocząca się w latach 1946-1949 podzieliła społeczeństwo na sojuszników monarchii i zwolenników kierowanego przez Komunistyczną Partię Grecji Tymczasowego Rządu Demokratycznego Wolnej Grecji. Zbrojnym ramieniem lewicowego ośrodka była Demokratyczna Armia Grecji. Do pewnego czasu siłom komunistycznym aktywnego wsparcia udzielały państwa bloku wschodniego: Albania, Bułgaria, Jugosławia, Czechosłowacja i Rumunia. Jednak nasilający się od 1948 r. konflikt na linii Stalin-Tito przyczynił się do klęski Demokratycznej Armii Grecji, wywołanej przygniatającą przewagą militarną sił monarchistycznych. W połowie 1949 r. podjęto decyzję o ewakuacji do Albanii oddziałów partyzanckich oraz pozostającej do tej pory pod ich kontrolą ludności cywilnej. Także Polska - kraj, który ogromnie ucierpiał w wyniku II wojny światowej - pomagała Grecji, najpierw dostarczając żywność, sprzęt wojskowy i medyczny, później przyjmując na swoje tereny ponad 13 tys. dzieci i dorosłych, bojowników i cywili z terenów objętych wojną, wszystkich bardzo zmęczonych wojną i tułaczką. Grupie migrantów zapewniono opiekę medyczną, socjalną, pracę, edukację, dostęp do kultury. Wędrówki ludności w poszukiwaniu schronienia przed konfliktami, prześladowaniami oraz ubóstwem nie są tylko współczesnym problemem Unii Europejskiej. W niniejszym artykule przedstawiono reformy, jakie zainicjował rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej pod wpływem eskalacji kryzysu na Bałkanach. Uchodźcy z Grecji zastali w Polsce zupełnie nowe dla nich warunki bytowe, cywilizacyjne, kulturalne, geograficzne i gospodarcze. Stopniowo udało im się w tym obcym kraju zaaklimatyzować. Dziś wielu z nich jest Polsce wdzięcznych za okazaną pomoc.
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
3

Morawski, Konrad Sebastian. "Okoliczności budowy stosunków dyplomatycznych pomiędzy Polską a Jugosławią w 1918 roku". Historia i Polityka, n.º 10 (7 de julho de 2014): 95. http://dx.doi.org/10.12775/hip.2013.014.

Texto completo da fonte
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
4

Orska, Joanna. "Pełzająca rewolucja. Awangardowe transfery Europy Środkowej (na przykładzie powojennego surrealizmu)". Porównania 33, n.º 1 (31 de julho de 2023): 385–401. http://dx.doi.org/10.14746/por.2023.1.21.

Texto completo da fonte
Resumo:
W artykule podjęta zostaje problematyka transferów awangardowych w literaturze Europy Środkowej na przestrzeni XX i XXI wieku – w transnarodowej perspektywie; punktem odniesienia zaś jest program i zjawiska w poezji powiązane z surrealizmem. Pomimo bliskości geograficznej zarówno przed II wojną światową, jak i po niej tradycje awangardowe rozwijały się tam w relatywnym odseparowaniu. Transfery awangardowe były uwarunkowane najpierw przez dominujące przed wojną centra kultury (Francję i Związek Radziecki), później zaś przez rozmaite strategie komunistycznej polityki kulturalnej, w tym różnych ograniczeń cenzury. Obszar porównawczy stanowią przed i po-wojenna Czechosłowacja z jej mocnym, choć dysydenckim surrealizmem, Słowenia jako jeden z krajów Titowskiej Jugosławii z mocno surrealistyczną neoawangardą oraz Polska, w której, jak twierdzono, surrealizm w ścisłym znaczeniu nigdy nie zaistniał. Wybór taki został podyktowany szczególnym znaczeniem zdeterminowanej przez surrealizm poezji tych krajów w Polsce już po 1989 roku.
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
5

Nowak, Piotr. "Instytucjonalne kształcenie kadr pentekostalnych w Polsce w latach 1930-1938". Rocznik Teologiczny 65, n.º 4 (22 de fevereiro de 2024): 797–821. http://dx.doi.org/10.36124/rt.2023.29.

Texto completo da fonte
Resumo:
Ruch pentekostalny, zapoczątkowany w pierwszych latach XX w. w Stanach Zjednoczonych Ameryki, bardzo szybko dotarł na ziemie polskie, doprowadzając do powstania dwóch grup wyznaniowych utożsamiających się z doktryną zielonoświątkową. W 1910 r. na Śląsku Cieszyńskim powstał Związek Stanowczych Chrześcijan, a w 1929 r. – Związek Chrześcijan Wiary Ewangelicznej z siedzibą w Łodzi, obejmujący wspólnoty z całej Polski, w szczególności z jej Kresów Wschodnich. Prężnie rozwijający się pentekostalizm potrzebował wykwalifikowanych kadr, gotowych do sprawowania opieki nad powstającymi zborami oraz kontynuowania ewangelizacji. Z tego powodu, już w 1920 r. do Polski przyjechał Gustaw Herbert Schmidt, pierwszy zielonoświątkowy misjonarz oficjalnie skierowany do naszego kraju przez amerykańskie Zbory Boże [Assemblies of God USA]. Po kilku latach owocnych działań charytatywno-misyjnych oraz nauczycielskich Schmidt podjął starania w celu zorganizowania szkoły biblijnej przygotowującej duchownych dla istniejących oraz licznie powstających nowych wspólnot. W 1927 r. G.H. Schmidt doprowadził do powstania zarejestrowanej w Chicago Misji Wschodnio-Europejskiej [Eastern European Mission – EEM], w konstytucji której wyrażono jednoznaczny zamiar uruchomienia instytutu biblijnego w Europie Wschodniej. Dzięki organizacyjnej i finansowej pomocy z USA w 1930 r. została otwarta Szkoła Biblijna w Gdańsku, w 1935 r. przekształcona w Instytut Biblijny, istniejący do 1938 roku. Podczas swej działalności ta pierwsza zielonoświątkowa szkoła teologiczna w Europie Środkowo-Wschodniej wykształciła ok. 550 osób (mężczyzn i kobiet), pochodzących z Białorusi, Bułgarii, Czechosłowacji, Estonii, Jugosławii, Litwy, Łotwy, Niemiec, Polski, Rumunii, Ukrainy i Węgier.
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
6

Jovanka Ćirlić-Mentzel, Dorota. "Świat przedstawiony i nieprzedstawiony byłej Jugosławii na przełomie wieków". Miscellanea Posttotalitariana Wratislaviensia 4 (26 de abril de 2016): 101–9. http://dx.doi.org/10.19195/2353-8546.4.9.

Texto completo da fonte
Resumo:
The world presented and not presented in the former Yugoslavia. Not everyone puts their eternal myths on banners in order to kill others. The question is how a nation transforms myths into art, and in particular into theatre. A sudden focus in the Yugoslavia, which no longer existed, on topics that used to be forbidden, was a natural reaction to the previous existence of taboo. When Poland was celebrating its accession to the European community, the citizens of Yugoslavia were experiencing the nightmare of war. Later, the transformation reached them as well. And with it came corruption, theft, gangsters and kitch-coloured life. The dissolution of Yugoslavia was overzealously supported by ideologues and politicians. The authors of the new generation, such as Biljana Srbljanović and Milena Marković Serbia, Ivana Sajko and Tena Štivičić Croatia, Dorutina Basha an Albanian from Kosovo, write about what people living in the former Yugoslavia lost irretrievably. And in this way they fight the servile function of art towards the official ideology. But does anyone want to hear what the theatre warns against? Transformation of the world is a political project, which always finds its place in the theatre, if only a group of people meet, sharing common beliefs and ideas and wishing to change the world. Someone said so once in the former Yugoslavia.Prikazan i neprikazan svet bivše Jugoslavije. Ne ispisuju svi svoje prastare mitove na barjacima kako bi ubijali druge. Ono što je bitno je kako svaki narod pretvara mitove u umetnost, a posebno u pozorište. Naglo okretanje prethodno zabranjenim temama bila je, u već nepostojećoj Jugoslaviji, prirodna reakcija na dotadašnje tabue. Dok se Poljska radovala zbog pridruženja ujedinjenoj Evropi, građani Jugoslavije doživljavali su košmar rata. Onda je i kod nijh stigla transformacija. A sa njom korupcija, lopovluk, gangsteri i kičasto-šareni život. Raspad Jugoslavije je postignut uz svesrdnu podršku ideologa i političara. O tome što su ljudi, koji su tamo živeli, nepovratno izgubili, pišu autori nove generacije kao što na primer Bilijana Srbljanović i Milena Marković Srbija, Ivana Sajko i Tena Štivičić Hrvatska, Dorutina Basha Albanka iz Kosowa. I na taj se način suprotstavljaju stavu da umetnost prati zvaničnu ideologiju. Ali da li iko želi da čuje na šta upozorava pozorište? Menjanje sveta je politički projekat koji će naći mesto u pozorištu kada se okupi grupa istomišljenika koji imaju volju da menjaju svet. Jednom je neko tako rekao u bivšoj Jugoslaviji.
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
7

Komar, Vołodymyr, e Adam Szymanowicz. "Wolne Kozactwo i II Rzeczpospolita". Przegląd Nauk Historycznych 22, n.º 1 (4 de agosto de 2023): 169–203. http://dx.doi.org/10.18778/1644-857x.22.01.07.

Texto completo da fonte
Resumo:
Począwszy od XVI w. Kozacy byli jednym z narzędzi ekspansji Imperium Rosyjskiego. Służyli również do tłumienia antyrosyjskich i antycarskich powstań oraz buntów. Jeszcze w trakcie wojny domowej w Rosji Kozacy byli przez bolszewików poddawani represjom, a często i eksterminacji. Po zakończonej wojnie rozpoczął się proces rozkozaczania społeczności kozackiej i likwidacji jej odrębności. Nic zatem dziwnego, że Kozacy szukali sojuszników, w tym również w nowo odrodzonej Rzeczypospolitej. W latach 1919–1920 do Warszawy przyjeżdżali przedstawiciele wojsk kozackich w celu nawiązania współpracy wojskowej przeciwko Armii Czerwonej. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej u boku Wojska Polskiego walczyło około 6000–7000 Kozaków. Po zakończonej wojnie tysiące Kozaków pozostały na emigracji w Polsce. Inne większe ich skupiska znajdowały się we Francji, w Niemczech, Jugosławii, a także w Czechosłowacji. Jednym z najaktywniejszych działaczy kozackich był Ignat Biłyj. Dzięki jego zabiegom władze polskie udzieliły wsparcia finansowego kozackiej akcji niepodległościowej, która uzyskała większą przychylność po dojściu do władzy marszałka Józefa Piłsudskiego. W 1927 r. w stolicy Czechosłowacji – Pradze powstał Komitet Wolnego Kozactwa złożony z Kozaków dońskich i kubańskich. Organizacja ta miała swym zasięgiem objąć możliwie najszerzej emigrację kozacką rozsianą w różnych państwach Europy, a nawet poza nią, w celu zjednoczenia jej do walki przeciwko Związkowi Sowieckiemu. Pomoc udzielana tej emigracji była jednym z elementów akcji prometejskiej zainicjowanej przez Józefa Piłsudskiego. Patronat nad akcją prometejską objął Oddział II Sztabu Generalnego / Głównego Wojska Polskiego (czyli organ wywiadu i kontrwywiadu wojskowego II Rzeczypospolitej), przy współpracy z Ministerstwem Spraw Zagranicznych i innymi instytucjami.
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
8

Klimiuk, Zbigniew. "Specyficzna rola Polski w niemieckiej ekspansji gospodarczej w okresie międzywojennym (1918–1939). Porównanie z czterema rolniczymi krajami Europy Południowo-Wschodniej: Bułgarią, Jugosławią, Rumunią i Węgrami". Historia i Polityka, n.º 33 (40) (1 de dezembro de 2020): 9. http://dx.doi.org/10.12775/hip.2020.023.

Texto completo da fonte
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
9

Kęsik, Kamil. "Emigracyjna działalność ks. Szczepana Walkowskiego – kapłana diecezji częstochowskiej (1912-1969)". Studia Polonijne 43 (7 de dezembro de 2022): 337–63. http://dx.doi.org/10.18290/sp2243.14.

Texto completo da fonte
Resumo:
Szczepan Walkowski urodził się 12 listopada 1912 r. w Wieruszowie. Po wstąpieniu do seminarium duchownego w Krakowie w 1934 r. odbył studia filozoficzno-teologiczne i angażował się w organizacje studenckie. Święcenia kapłańskie przyjął w czerwcu 1939 r. Niebawem został wikariuszem w Lututowie. Już 2 września musiał stamtąd uciekać z powodu wybuchu II wojny światowej. Przechodząc przez Jugosławię i Rumunię dotarł do Rzymu. Niebawem przeniósł się do Francji do Coetquidain na pierwszy turnus szkoły podchorążych. Został kapelanem Brygady Podhalańskiej, następnie Zapasowego Ośrodka Oficerskiego w Sables-d’Or-les Pains. Po zdobyciu Francji prze Hitlera w czerwcu 1940 r., przeniósł się do Anglii gdzie niebawem został przydzielony do lotnictwa polskiego w ramach RAF-u. Po wojnie został uznany przez wadze sowieckie w Polsce za wroga narodu, dlatego w 1949 r. emigrował do Argentyny. Rozpoczął szeroką pracę duszpastersko-oświatową w Quilmes w prowincji La Plata. Zginął w wypadku samochodowym 8 czerwca 1969 r. Powyższe fakty udało się ustalić na podstawie dostępnych archiwaliów, w zdecydowanej większości wykorzystanych po raz pierwszy do pracy naukowej. Dzięki nim ukazano przebieg pracy kapłańskiej w rzeczywistości emigracyjnej, ze szczególnym uwzględnieniem okresu II wojny światowej i pobytu w Argentynie. Panoramiczne spojrzenie na aktywność duszpasterską ks. Walkowskiego ukazuje postać polskiego patrioty budzącego wzniosłe uczucia wśród Polonii. Śledząc kolejne homilie duchownego poruszające temat wojny i powojennego komunizmu w Polsce, zauważa się jego zatroskanie o pomyślny rozwój ojczyzny. Mając świadomość, że nie będzie mógl wrocić do Polski, podejmował działania mające na celu podnoszenie morali rodaków na obczyźnie, którzy mieli być przykładem religijności i miłości do rodzinnych stron.
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
10

Pawelec, Mariusz. "Muzułmańskie echa wizyty Hadży Seraji Szapszała w Jugosławii w 1936 roku". Almanach Karaimski 5 (30 de dezembro de 2016). http://dx.doi.org/10.33229/ak.2016.05.05.

Texto completo da fonte
Resumo:
Latem 1936 r. Hadży Seraja Chan Szapszał odbył wycieczkę naukową do Belgradu i Sarajewa w towarzystwie grupy studentów orientalistyki z Wilna. Wizyta ta odbiła się echem w środowiskach muzułmańskich Polski i Jugosławii. Fetih Bajraktarewić oraz Mehmed Handžić, dwaj wybitni przedstawiciele muzułmanów w Jugosławii, zabrali publicznie głos o religii karaimskiej usytuowanej pomiędzy judaizmem a islamem. Podkreślili oni również ważną rolę Szapszała jako duchowego przywódcy, orientalisty i kolekcjonera.
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.

Livros sobre o assunto "Polska a Jugosławia"

1

compiler, Stambolija Nebojša, ed. Polska i Jugosławia po II wojnie światowej. Bydgoszcz: Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego, 2016.

Encontre o texto completo da fonte
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
2

Andrzej, Antoszewski, ed. Ideologiczne, społeczne i polityczne podłoże konfliktów społecznych w Polsce i Jugosławii: Materiały z sympozjum polsko-jugosłowiańskiego, Wrocław 11-12 XI 1987 r. Wrocław: Wydawn. Uniwersytetu Wrocławskiego, 1991.

Encontre o texto completo da fonte
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
3

Polska--Jugosławia: Związki i paralele literackie. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1987.

Encontre o texto completo da fonte
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
4

Polska i Jugosławia w stosunkach międzynarodowych po II wojnie światowej: Relacje wielostronne i wielopoziomowe. Bydgoszcz: Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego, 2014.

Encontre o texto completo da fonte
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
5

Dom wdowy. Warszawa: Wydawnictwo Nowy Świat, 2007.

Encontre o texto completo da fonte
Estilos ABNT, Harvard, Vancouver, APA, etc.
Oferecemos descontos em todos os planos premium para autores cujas obras estão incluídas em seleções literárias temáticas. Contate-nos para obter um código promocional único!

Vá para a bibliografia