Artigos de revistas sobre o tema "Ερωτικό"

Το μπαρ με κονσομασιόν αφορά σε έναν τύπο και τόπο ερωτικής συσχέτισης ανδρών και γυναικών. Κομβικό σημείο αυτής της σχέσης αποτελεί το κέρασμα του «γυναικείου» ποτού απο τους πελάτες στις κονσοματρις. Υποστηρίζω οτι ο ρόλος που διαδραματίζει το κέρασμα είναι να διαχειριστεί την αμφιθυμία που σχετίζεται με αυτόν τον τύπο οικονομικο-σεξουαλικής επικοινωνίας και που απορρέει απο τις κυρίαρχες κανονιστικές αντιλήψεις για την ερωτική επιθυμία και την ικανοποίησή της - αντιλήψεις που μοιράζονται απο κοινού άνδρες και γυναίκες, πελάτες κι εργαζόμενες. Η μετατροπή της αγοράς της συντροφιάς σε προσφορά ποτού ισορροπεί τις αντιθέσεις διασκέδααη/εργασία, υποχρέωαη/επιθυμία, χρήμα/συναίσθημα.

Το άρθρο επιχειρεί μια θεωρητική προσέγγιση στην εφαρμογή γνωριμιών «Grindr» ενσωματώνοντας την προσωπική εμπειρία του συγγραφέα μέσα στο επιχείρημα. Σκοπός του άρθρου δεν είναι να ασκήσει αρνητική κριτική στην εφαρμογή και να την απορρίψει, αλλά ούτε και να την επιδοκιμάσει και να την εξυμνήσει. Αυτό που επιχειρείται είναι ένας αναστοχασμός πάνω στις προεκτάσεις της τεράστιας επίδρασης της εφαρμογής και μια αξιολόγηση της πολιτισμικής και πολιτικής της σημασίας. Η έρευνα του άρθρου γίνεται μέσα σε πλαίσια που λαμβάνουν υπόψιν ένα ιστορικό πλαίσιο αγώνων της κοινότητας ατόμων με διαφορετική σεξουαλικότητα (ΛΟΑΤΚΙ), και ένα πολιτισμικό πλαίσιο όπου η ψηφιακή επικοινωνία είναι δεδομένη. Ακριβώς επειδή είναι δεδομένη και αναπόφευκτη, όπως είναι και για πολλά άτομα η επιτακτική ανάγκη που επιφέρει η ερωτική επιθυμία, το άρθρο προτείνει μια αναθεώρηση των ερωτημάτων που τίθενται για το «Grindr». Τα πολιτικά ζητήματα που προξενεί η ψηφιακή επικοινωνία σε θέματα ταυτότητας και σχέσεων, αλλά και αναζήτησης ερωτικών συντρόφων, χρήζουν προσοχής και αφύπνισης. Η εφαρμογή προσφέρει δυνατότητες αλλά ενέχει και σοβαρούς περιορισμούς που συνδέονται με συστημικά πλαίσια όπως η πατριαρχία. Είναι λοιπόν απαραίτητη η κριτική αξιολόγηση της εφαρμογής «Grindr» ως ψηφιακού μέσου αλλά και ως σημαντικής εξέλιξης στη σεξουαλική ιστορία της εποχής μας.

Η παρουσίαση μιας ανέκδοτης ξυλόγλυπτης κασέλας από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη (εικ. 1) και η συνδρομή δύο συγγενικών έργων (εικ. 5, 7), καθοδηγούν την ψηλάφηση ορισμένων ζητημάτων γύρω από έναν ανέγγιχτο ουσιαστικά τομέα της κοσμικής τέχνης των μεταβυζαντινών χρόνων. Με τη μελέτη αυτή επιχειρείται για άλλη μια φορά μια διείσδυση στον αινιγματικό κόσμο της λεγόμενης "λαϊκής" δημιουργίας. Οι κασέλες, τα απαραίτητα αν όχι μοναδικά έπιπλα κάθε παραδοσιακού σπιτιού, απαντούν έως και τον πρώιμο 20ό αι. σε όλη την έκταση του ελλαδικού χώρου, χωρίς εντούτοις να έχουν ακόμα μελετηθεί συστηματικά. Από τον έλεγχο της περιορισμένης άλλωστε βιβλιογραφίας συνάγεται εύκολα ότι το σωζόμενο υλικό, ούτε επαρκώς δημοσιοποιημένο, ούτε και εξαντλητικά αποσταγμένο είναι. Ενδεικτική για το επίπεδο της έρευνας θα πρέπει μάλιστα να θεωρηθεί η απουσία μιας έστω και δοκιμαστικής κατανομής των καταγεγραμμένων παραδειγμάτων σε συγκεκριμένες ενότητες με κοινά τεχνοτροπικά γνωρίσματα. Κάτι που θα διευκόλυνε κάθε μετέπειτα απόπειρα γεωγραφικής κατάταξης, αλλά και κάθε σοβαρή προσπάθεια να ιχνηλατηθεί ο αβέβαιος εξελικτικός χρόνος της επεξεργασίας, κυρίως όμως να εντοπιστεί το διαφεύγον στίγμα όσων διαδικασιών σχετίζονται με τη διακίνηση της παραγωγής. Η υπό εξέταση ομάδα των παραδειγμάτων του Μουσείου Μπενάκη, εμπλουτισμένη από μία ενότητα ομόλογων έργων σε άλλες συλλογές (εικ. 6, 8-13), μπορεί να αποδοθεί με σχετική ασφάλεια σε εργαστήρια της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου και ειδικότερα της μεσσηνιακής Μάνης. Ως προς την τεχνοτροπική ιδιαιτερότητα και το γενικότερο προσανατολισμό της αισθητικής, επισημαίνεται ο εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας που παρουσιάζει τόσο η ιδιοτυπία της λάξευσης, όσο και η θεματική του διακόσμου σε σχέση με κάποια υστερότερα προφανώς παραδείγματα από την Αρκαδία (εικ. 6). Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει τη βασική για τη λεγόμενη "λαϊκή" τέχνη αρχή της εκφραστικής αυτονομίας που διέπει το καλλιτεχνικό ιδίωμα πολλών ελληνικών περιοχών, τη μεγάλη δηλαδή κατά τόπους ποικιλία των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, η οποία είναι αισθητή λ.χ. στην κεντητική, προπάντων όμως στο εξαιρετικό ανάπτυγμα του διακοσμητικού πνεύματος που παρουσιάζουν οι γυναικείες ενδυμασίες. Οι άλλοι επιμέρους τομείς της "λαϊκής" δημιουργίας, παραμένοντας ερευνητικά μετέωροι, δεν προσφέρουν δυνατότητες συγκριτικών παραβολών. Τοΰτο ισχύει ειδικότερα στην περίπτωση της Πελοποννήσου, η οποία για λόγους ιστορικούς εμφανίζεται πραγματικά απογυμνωμένη από τα συστατικά του πιο πρόσφατου πολιτιστικού της παρελθόντος. Με αφετηρία τα δεδομένα επισημαίνονται και σχολιάζονται κάποιες από τις ιδιομορφίες της μανιάτικης ξυλογλυπτικής, κυρίως ως προς τις θεματικές επιλογές των διακοσμητικών πεδίων. Σε σχέση λ.χ. με ορισμένες τουλάχιστον από τις αρχές που σημαδεύουν τις συνθέσεις της "λαϊκής" τέχνης, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι συχνές αποκλίσεις από το βασικό κανόνα της συμμετρίας (εικ. 1, 7, 8). Σημαντικότερο νοηματικό βάρος πρέπει ωστόσο να υποκρύπτεται στην επανειλημμένη διατάραξη του κανόνα της ιεραρχίας με την αντιστροφή της καθιερωμένης φοράς, που κατευθύνει και γενικότερα τη διηγηματική ροή των παραστάσεων από τα αριστερά προς τα δεξιά (εικ. 2-4, 5). Σε ορισμένες περιπτώσεις τα εικονιζόμενα Βέματα αφήνουν να προβάλει ευδιάκριτα ένα ερωτικό στοιχείο, όπως και σε αντίστοιχα παραδείγματα άλλων περιοχών (εικ. 1, 2-4, 9). Η ηρωική, τέλος, διάσταση, η οποία διαφαίνεται στις διηγηματικές απόπειρες των παραστάσεων του κυνηγίου (εικ. 5, 7-8, 11-12), δεν είναι καθόλου ξένη προς το φρόνημα των κατοίκων της Μάνης και το πνεύμα της μανιάτικης αρετής.

Love consists of three components, intimacy, passion and decision/commitment (Triangular Theory of Love, Sternberg, 1986); the relative contribution of each to a love relationship is related to its outcomes. Such outcomes are the length or duration of the relationship and the frequency of sexual intercourse or sex in it. We first examined the construct validity and reliability of the components measure, that is of the Greek version of Sternberg’s Triangular Love Scale (STLS); subsequently, we tested if the components were associated in a predictable manner with relationship length and frequency of sexual intercourse in the relationship, thus checking the external validity of the STLS. Participants were 177 male and female University students in dating relationships. They responded to the STLS, and indicated the length of their relationship and the frequency of sexual intercourse in it. Factor Analysis revealed that the STLS had a strong and compatible with theory structure, comprising three factors of high reliability. Consistent with expectation, regression analyses indicated that stronger decision/commitment predicted longer relationships and less frequent sexual intercourse, whereas stronger passion predicted shorter relationship length and more frequent intercourse. Contrary to expectation, intimacy predicted neither relationship length nor frequency of sex. Conclusively, STLS has construct validity and reliability with the Greek population of young people, but its external validity is limited to the components of decision/commitment and passion. Passion consumes fast the duration of dating relationships, as it is manifested through the frequency of sexual intercourse; on the other hand, decision/commitment contributes to the longevity of relationships, while paying the price of reduced frequency in sexual intercourse.

Romantic jealousy is a commonly experienced complex of feelings, which in its pathological expression leads to personal misery, problematic relations and problems for the partner of the person experiencing it. Research in romantic jealousy has began since the ‘40s, when Alfred Kinsey noted that men tend to be more preoccupied withthe sexual aspect of a partner’s sexual infidelity, whereas women tend to worry most about lost attention, sentimental investment and love from their partner. More recently researchers have attempted to explainthe sexual difference in jealousy as an innate module, through the evolution theory and have attracted the attention of the scientific community, as well as much criticism. Supporters of sociocognitive theories attempt to place jealousy as an innate module in their theory. Cognitive behavioural therapies have started including jealousy as such a module in their case conceptualization of pathological jealousy.

Η συγκεκριμένη μελέτη πραγματεύεται τον τρόπο που παρουσιάζει, αντιλαμβάνεται και επιδρά το στενό φιλικό περιβάλλον στην αυτοτραυματική συμπεριφορά των νέων ενηλίκων. Η μη αυτοκτονική αυτοτραυματική συμπεριφορά (Non-suicidal-self-injury, NSSI) είναι σκόπιμη και δεν έχει πρόθεση αυτοκτονικής πράξης. Τα συνηθέστερα σημεία του σώματος που γίνεται ο αυτοτραυματισμός είναι τα χέρια, τα πόδια και ο κορμός. Η παρούσα είναι μια ποιοτική μελέτη. H συλλογή των δεδομένων έγινε με ημι-δομημένη συνέντευξη με την μέθοδο της χιονοστιβάδας. Οι συμμετέχοντες/ουσες της έρευνας ήταν 12 άτομα, 8 γυναίκες και 4 άνδρες από 19 έως 25 ετών. Κριτήριο εισαγωγής στην μελέτη ήταν η στενή σχέση με φίλο/η που έχει αυτοτραυματική συμπεριφορά. Τα αποτελέσματα αναδεικνύουν το πως οι συγκρουσιακοί δεσμοί με την οικογένεια και η συναισθηματική ανασφάλεια λόγω αυτών των δεσμών από την οικογένεια, σε συνδυασμό με την χαμηλή κοινωνικότητα και εσωστρέφεια του ατόμου φαίνεται να ενισχύουν την αυτοτραυματική συμπεριφορά των νέων. Ακόμη, ως επιβαρυντικοί παράγοντες για την εκδήλωση αυτοτραυματικής συμπεριφοράς αναφέρονται οι συχνές αλλαγές στην εργασία, στην ερωτική ζωή και γενικότερα στην διατάραξη της καθημερινότητας τους. Εντούτοις, το στενό φιλικό δίκτυο φαίνεται να ενθαρρύνει και να συμβάλλει στην αναζήτηση βοήθειας για την διαχείριση της αυτοτραυματικής συμπεριφοράς. Οι φίλοι/ες των ατόμων που αυτοτραυματίζονται θεωρούν την συνεισφορά τους θετική και υποστηρικτική στην προσπάθεια απεγκλωβισμού του ατόμου από τον αυτοτραυματισμό αλλά και επίπονη και δύσκολη για τους ίδιους. Η επιστήμη της Κοινωνικής Εργασίας οφείλει να αξιοποιήσει ολιστικά μοντέλα στην παρέμβασή της, ώστε να εκτιμήσει και να αξιολογήσει όλα τα συστήματα στα οποία ανήκει κι αλληλοεπιδρά ένα άτομο, στοχεύοντας στην κατανόηση και ερμηνεία της πολυπλοκότητας των καταστάσεων που το οδηγούν στην εμφάνιση αυτοτραυματικών συμπεριφορών.

Ο Κ. Π. Καβάφης γίνεται θησαυριστής στιγμών ενός χρόνου χαμένου, επιδιώκοντας στην ποίησή του τη σύζευξη των χρονικών διαστάσεων. Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται πώς πραγματοποιείται η διαστολή της καβαφικής χρονικότητας τόσο στα ιστορικά ποιήματά του με την αξιοποίηση της «αντικειμενικής συστοιχίας» και με τη χρήση της ειρωνείας ή της αλληγορίας όσο και στα ερωτικά ποιήματα του με την ενεργοποίηση της ατομικής μνήμης. Μελετάται ακόμη η καβαφική διαλεκτική μεταξύ γήρατος και νεότητας και διερευνάται η ενσωμάτωση στην ποιητική του μελλοντικών ενατενίσεων και σκόπιμα επιλεγμένων ή επαναλαμβανόμενων χρονικών σημάνσεων και δομών, που εξυπηρετούν ευφυείς σκηνοθετικές επιλογές ή τη δραματικότητα της γραφής του. Προάγοντας την αντίληψη του χρόνου ως ατομικού βιώματος, ο υποκειμενικός χρόνος του Καβάφη εύλογα μπορεί να συσχετιστεί με την έννοια της χρονικότητας των Ε. Husserl, H. Bergson και M. Heidegger, του Αγίου Αυγουστίνου και του T. S. Eliot. Cavafy becomes treasurer of the moments of a lost time, seeking in his poetry the coupling of temporal dimensions. This study examines how Cavafy’s expansion of temporality is realized both in his historical poems through the use of the “objective array”, the use of irony or allegory, and in his love poems through the activation of individual memory. In addition, Cavafy’s dialectic between old age and youth is studied, and the incorporation in his poetics of future reflections and deliberately chosen or repeated temporal markings and structures, which serve ingenious staging choices or his dramatical writing, is explored. Cavafy’s poetry projects a conception of time as an individual experience and consequently his subjective time can be reasonably related to the notion of temporality of E. Husserl, H. Bergson and M. Heidegger, St. Augustine and T. S. Eliot.

Το άρθρο αυτό υποστηρίζει ότι η επίθεση από εξωτερικό εχθρό στο γεύμα της αυλικής γιορτής και τους συνδαίτορες ήταν ένα δημοφιλέστατο μοτίβο της αρχαίας και μεσαιωνικής λογοτεχνίας, που δεν είχε συζητηθεί στη βιβλιογραφία. Παραδειγματίζονται εβδομήντα δύο περιπτώσεις του μοτίβου στην αυλική και δημώδη λογοτεχνία από τον δέκατο μέχρι τον δέκατο έκτο αιώνα στην εβραϊκή, την γαλλική, την αγγλο-νορμανδική, την αγγλική και σκωτική, την γερμανική, την ιταλική, την σκανδιναβική, την ελληνική, την περσική και την ιαπωνική παράδοση. Τα πρωιμότερα δείγματα απαντούν στα σουμεριακά, τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Το κύριο στοιχείο του θέματος είναι η απροσδόκητη εμφάνιση ενός μεταμφιεσμένου εξωτερικού επισκέπτη στο αυλικό δείπνο (εναλλακτικά, ο επιτιθέμενος μπορεί να είναι και μέλος της αυλής, με την οποία, όμως, ήρθε σε ρήξη.) Ακολουθούν συρράξεις και περιπέτειες. Η χρήση της σκηνής είναι τόσο διαδεδομένη τον Μεσαίωνα, ώστε λειτουργεί συχνά ως τυπική μέθοδος εναλλαγής αφηγηματικών επεισοδίων. Το θέμα είναι συνήθως μορφολογικά σταθερό, σημασιολογικά περιορισμένο και πολιτικά ουδέτερο. Πάντως, στα χέρια επιδέξιων ποιητών που γράφουν για απαιτητικότερο κοινό το θέμα παραλλάσσεται με τρόπους που υποσκάπτουν πολλές κανονικότητες:ανατρέπει την αυτάρεσκη εικόνα που έχει η αυλή για τον εαυτό της· ακυρώνει τις διαχωριστικές γραμμές που συμβατικά χωρίζουν τους κακούς ξένους από τους καλούς ημετέρους· και ανανεώνει τα όρια της φανταστικής και ερωτικής λογοτεχνίας του Μεσαίωνα.

An Erotic Epigram on a Rhodian Ostracon. During excavations on a plot in the central cemetery of Rhodes a deep filling of black earth with evidence of burning was explored. It contained disintegrated skeleton remains, clay urns, pottery fragments, stamped amphora handles, many small artifacts and a large number of inscribed potsherds. All seem to be transferred there from elsewhere to settle the area probably after a natural disaster. As far as the contents of the inscribed texts are concerned, apart from one literary ostracon, which is edited in this article, all the other ostraca are documentary and their edition is under preparation. Based on the palaeographical details the ostracon can be dated to the end of the third and the first half of the second century B.C. The scribe does not write breathings, accents and other diacritics. Some phonological interchanges are justified as local linguistic characteristics. Lines 1-10 preserve two elegiac distichs and lines 11-14 contain one pentameter and one incomplete hexameter. Two hypotheses can be advanced: (a) The epigram consisted of (at least) four elegiac distichs. The hexameter of the third elegiac couplet and the pentameter of the fourth elegiac couplet have been omitted, either deliberately or by mistake. (b) The epigram consisted of three elegiac distichs and the scribe wrote the pentameter of the last distich before the hexameter. The content of the epigram(s) is that Glykera, perhaps a Samian hetaira, managed to be freed from her eros by vowing to dedicate a painting of a pannychis that had taken place on some occasion. Now a deity is asked that a thiasos already offered should also function as a lysis from eros for Papylides. However, the kind of the thiasos and the way it is dedicated are not clear. Also, there are some questions concerning the corresponding elements between the two stories of Glykera and Papylides. Since there are missing verses or the verses are reversed, as said above, it is uncertain whether the text constitutes one or two different epigrams. In the first scenario, it is most likely that the epigram belongs to the category of erotic ones, in which the poet refers to a past event and now asks the deity to act likewise in a parallel situation. However, it is not certain whether Glykera and Papylides were involved in the past. The name Glykera is characteristic for hetairae, while the name Papylides, which derives from Papylos, is attested only in a Byzantine inscription in Bithynia. The deity involved in this story may be Dionysus (because of the thiasos) or Adonis (because of the pannychis). The verses preserved on the Rhodian ostracon are not included in the Anthologia Graeca. It would be tempting to assume that the surface of the ostracon was used for writing down a hasty and incomplete draft of a poet’s original creation. However, it seems more likely that we are dealing with the copy of an already existing text. The style and content of the Rhodian erotic epigram, which is written in the Ionic dialect, do not offer internal evidence concerning the poet’s identity. The phrase τὴν τότε παννυχίδα is found in Posidippus, the phrase ἀνέθηκεν ὁρᾶσθαι τοῖς φιλέρωσιν finds a good parallel in the Callimachean ἀνέθηκεν ἐπεσσομένοισιν ὁρᾶσθαι, the word φίλερως was used by Meleager, and the phrase καὶ σὺ δέχου is found in two Byzantine epigrams (Julian and Agathias). But these phrases alone could not indicate Posidippus or Callimachus as the potential composer of our epigram. Besides, the metric sequence dddsd in the third verse, where a spondee occurs before the bucolic diaeresis (Naeke’s law), is almost prohibitive in the Hellenistic epigram, with the exception of one verse of Asclepiades of Samos, one verse of Posidippus and another of Leonides. Moreover, a word-break after the first short syllable of the fourth foot is rare. Therefore, it is more likely that the composer of our epigram is either a poet of the third century B.C., from whom Posidippus borrowed the phrase τὴν τότε παννυχίδα, or a poet of the third or the early second century B.C., who borrowed that phrase from Posidippus. We might be entitled to conclude that the reference to a Samian hetaira could indicate a Samian epigrammatist, such as Asclepiades or Hedylus. First, Asclepiades influenced Posidippus, Hedylus and Callimachus. The metrical sins in l. 1 and 3 present a strong counter argument to our hypothesis that Asclepiades could be the poet in question, even though the violation of Naeke’s law occurs once in Asclepiades’ poems. However, there exist some other evidence that fits Asclepiades’ vocabulary, style and themes: he had composed another erotic epigram on Samian hetairai (AP 5.207), he had used phrases that refer to Homer (cf. for instance the Homeric ἐν πίνακι on the Rhodian ostracon), and to other lyric poets (cf. the phrase ἀποτίθεμαι ἔρωτα, which refers to Theognis, the adjective ἡδύπικρος and the participle θέλουσα, which refer to the Sapphic γλυκύπικρος and κωὐκ θέλοισα respectively). Moreover, Asclepiades includes technical terms that have a poetic dimension (such as the legal phrase τάσσω λύσιν in the Rhodian epigram) and creates new words by changing one component of an already existing known poetic word (for example the word ἡδυπίκρους instead of γλυκυπίκρους). Finally, some words of our epigram are placed in the same metrical position as in other epigrams of Asclepiades. More precisely, in the AP 5.207, αἱ Σάμιαι are cited in the beginning of the epigram at the start of the first verse, just like ἡ Σαμίη in the Rhodian epigram. In the case of AP 5.202, 6, attributed to Asclepiades or Posidippus, the pronoun τήνδε occurs in the same position in the pentameter of the third elegiac couplet. The composer of our epigram creates an alliteration of Δ καὶ σὺ δέχου θίασον τῆς ση… τάξας Π̣απυλίδῃ τήνδε λύσιν δακρύων (which becomes stronger if we restore Ἄδωνι or Διόνυσε in the missing part). Alliteration is a characteristic feature of Asclepiades, such as the alliteration of Λ in the epigram AP 5.164, 3 and the alliteration of X in the epigram AP 5.162, 2-3. Moreover, the way Asclepiades treats love can be traced in the Rhodian epigram: there is no sign of erotic lust, heterosexual love dominates the epigram and the intense erotic feelings are ridiculed. Finally, the composition of short epigrams (usually of two distichs, but also some of three distichs) is characteristic in Asclepiades. In addition, the adjective ἡδυπίκρους combined with the name Παπ-υλ-ίδης might suggest a word play with the name Hedylus. This could support the hypothesis that either Hedylus, also from Samos, was the composer of the epigram, if we accept that he made a word play with his name, or one of his circle and friends (e.g. Asclepiades) played with his name. All these observations do not exclude the assumption that the epigram on the ostracon was a composition which imitated well known Hellenistic themes (e.g. of hetaira) and styles (e.g. of Asclepiades, Hedylus or Posidippus). Finally, the archaeological context of the ostracon is not indicative of its use and purpose and cannot explain why and how a Samian woman could be of interest in Rhodes.

<div>Συνοψίζοντας πορίσµατα µιας ανέκδοτης εργασίας γύρω από την κοσµική τέχνη των µεταβυζαντινών χρόνων, η µελέτη αυτή στοχεύει ειδικότερα τη διερεύνηση της σχέσεως των ανδρικών προς τις γυναικείες µορφές, όπως την αποτυπώνουν δηµιουργίες κυρίως της προεπαναστατικής περιόδου. Το αντικείµενο ενός τέτοιου ερευνητικού προβληµατισµού έχει ουσιαστικά διαφύγει από τα επιστηµονικά ενδιαφέροντα των λαογραφικών, ανθρωπολογικών και εθνογραφικών σπουδών, προσκρούοντας και στην ελλιπή τεκµηρίωση των υλικών καταλοίπων του νεότερου ελληνικού πολιτισµού.</div><div>Σε µια σειρά έργων που έχουν να κάνουν µε τον εξοπλισµό της κατοικίας και στις συνθέσεις τους δεσπόζει ένα πλήθος από παραπληρωµατικά διακοσµητικά στοιχεία φυτικής προελεύσεως, οι εικονιζόµενες µορφές αφήνουν να προβάλλει ευδιάκριτα η γαµήλια διάσταση του νοηµατικού της περιεχοµένου. Με άξονα τον κανόνα της ιεραρχίας ο οποίος προτάσσει την αριστερή θέση ως ιεραρχικά πρωτεύουσα στη διηγηµατική ροή των παραστάσεων από τα αριστερά προς τα δεξιά, η ανίχνευση της εκφοράς του ερωτικού λόγου παίρνει ακόµα υπόψη της τη σηµασιολογική προτεραιότητα της καθιστής έναντι της όρθιας στάσεως σε συνάρτηση και µε το συµβολικό αντίκρισµα των δεδοµένων του περιβάλλοντος χώρου. Απ’ όσα παραδείγµατα αρθρώνουν την ανέλιξη της ερευνητικής διαδικασίας πιστοποιείται ότι ιεραρχικά προέχει άλλοτε η ανδρική µορφή (εικ. 4, 5, 7, 8-12, 14-17, 25, 28, 29, 31, 32, 33), άλλοτε όµως η γυναικεία (εικ. 18, 19, 20, 24, 26a-c, 30). Αυτό φαίνεται πως αντανακλά έναν βαθύτερο προβληµατισµό γύρω από τη σχέση των δύο φύλων και όχι το καταστάλαγµα µιας αποκρυσταλλωµένης άποψης. Το επιβεβαιώνει άλλωστε τόσο η συχνή εναλλαγή της ιεραρχικής τους τάξεως (εικ. 21-23a-b, 27), όσο και η πρόταξη της καθιστής έναντι της όρθιας στάσεως (εικ. 4, 19) η οποία µε την αντιθετική της ενίοτε επανάληψη (εικ. 35) πρέπει να αναδεικνύει µάλλον την ισότιµη εξοµοίωση των εικονιζόµενων (εικ. 34).</div><div>Ο ερωτικός λόγος όταν δεν εκφέρεται χορευτικά (εικ. 1, 2, 3, 4), µελοποιείται µε τη συνοδεία ενός µουσικού οργάνου (εικ. 5-12, 14-18) ή µε την προσφορά ενός άνθους (εικ. 27, 29, 32-34), και σπανιότερα µε ένα ποτήρι κρασί για την ευόδωση της συνοµιλίας (εικ. 30, 33, 34). Σε ορισµένες µάλιστα περιπτώσεις τονίζεται από την υπόσχεση της θαλπωρής και της άνεσης την οποία αναδίνει η ανάπαυλα του καθίσµατος και το κάπνισµα στον ασφαλή χώρο του σπιτιού (εικ. 4, 19, 34, 35) ή σε ένα ειδυλλιακό τοπίο (εικ. 20).</div>

Στις αρχές του 19ου αιώνα σφοδρές αντιπαραθέσεις έλαβαν χώρα στις ΗΠΑ γύρω από τη θέση που θα πρέπει να κατέχει η αρχαία ελληνική γραμματεία στην αμερικανική εκπαίδευση. Οι υποστηρικτές της διδασκαλίας της τόνιζαν ότι τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού ανάγονταν στην αρχαία Ελλάδα· οι επικριτές της, από την άλλη, στηλίτευαν την πλάνη της ειδωλολατρικής και πολυθεϊστικής θρησκείας των αρχαίων Ελλήνων και ισχυρίζονταν ότι τα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έργα που ενέπνευσε δεν είχαν θέση στην παιδεία ενός χριστιανικού έθνους. Κατέκριναν ιδίως την αρχαία ελληνική μυθολογία, της οποίας τις αναφορές σε πράξεις βίας και ερωτικού περιεχομένου τις θεωρούσαν ως πηγές διαφθοράς. Ανταπαντώντας στις αιτιάσεις τους, οι αμερικανοί κλασικοί φιλόλογοι της εποχής επιχειρηματολογούσαν υποστηρίζοντας ότι η αρχαία ελληνική θρησκεία και μυθολογία όχι μόνο δεν αποτελούσαν κίνδυνο για τα χρηστά ήθη, αλλά εμπεριείχαν αντιθέτως έναν πυρήνα υψηλών θρησκευτικών και ηθικών αρχών οι οποίες προοικονομούσαν τον χριστιανισμό. Στο παρόν άρθρο εξετάζονται αυτές οι αντικρουόμενες προσεγγίσεις και αποτιμήσεις της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και μυθολογίας στην αμερικανική ιστοριογραφία του 19ου αιώνα, δίνοντας έμφαση στον ρόλο που διαδραμάτισαν στις διενέξεις υπέρ και κατά της κλασικής παιδείας και στη χριστιανοκεντρική οπτική τόσο των υπερασπιστών όσο και των πολέμιών τους.

Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να διερευνήσει και να καταγράψει τα ιδιαίτερα προβλήματα και τις ανάγκες των τοξικοεξαρτημένων ατόμων που έχουν εγκλειστεί για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 6 μηνών σε σωφρονιστικά ιδρύματα. Εξετάζει σε ποιούς τομείς και σε ποιό βαθμό προκαλείται επιβάρυνση λόγω του εγκλεισμού τους στις φυλακές. Τα προβλήματα αυτά προστίθενται σε όσα προϋπάρχουν, εξαιτίας της τοξικοεξάρτησής τους. Στοχεύει στην αποτύπωση της πραγματικότητάς τους όταν αποφυλακίζονται, δηλαδή στον προσδιορισμό των αδιεξόδων και των δυσκολιών, που αντιμετωπίζουν με την αποφυλάκισή τους, καθώς και των προοπτικών τους. Ένας επιπλέον στόχος της έρευνας είναι να μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους, ορίζουν τις ανάγκες, τα προβλήματά και τις δυνατότητές τους. Μεθοδολογικά έγινε συνδυασμός ποιοτικών και ποσοτικών μεθόδων, για να διερευνηθούν πληρέστερα τα παραπάνω ερωτήματα. Χρησιμοποιήθηκε, κυρίως, ως εργαλείο ποιοτικής έρευνας η Ομαδικά Εστιασμένη Συνέντευξη (Focus Group), για να διερευνηθούν οι αντιλήψεις και οι απόψεις των ερωτώμενων για τα ερευνητικά ερωτήματα. Επίσης, αξιοποιήθηκαν ως εργαλεία ποσοτικής έρευνας, τα ερωτηματολόγια EuropASI και FTDI, που είναι σταθμισμένα για τα ευρωπαϊκά και ελληνικά δεδομένα. Οι συμμετέχοντες στην έρευνα ήταν μέλη της Θεραπευτικής Κοινότητας «ΝΟΣΤΟΣ» και του Κέντρου Υποδοχής και Επανένταξης «ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ» του ΚΕ.Θ.Ε.Α. οι οποίοι είχαν στο παρελθόν εγκλειστεί στη φυλακή για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από 6 μήνες. Η μελέτη έδειξε ότι η φυλάκιση επηρεάζει αρνητικά βασικούς τομείς της ζωής τους. Τομείς οι οποίοι συσχετίζονται με την εξάρτηση όπως: η υγεία, οι οικογενειακές, οι κοινωνικές και οι ερωτικές σχέσεις δημιουργούν μειονεκτήματα στη διαχείριση νομικών και δικαστικών εκκρεμοτήτων και επιδεινώνουν την οικονομική τους κατάσταση. Επιπλέον, η αποκοπή τους από τα κοινωνικά δρώμενα, η ιδρυματοποίηση και η εξάρτηση που παραμένει περιορίζουν τις δυνατότητες κοινωνικοποίησής τους. Έτσι, είναι πολύ πιθανό να αναπαράγουν το φαύλο κύκλο της χρήσης, της παραβατικότητας και της φυλάκισης. Ως εκ τούτου, χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια από μέρους τους, καθώς και ιδιαίτερη και εξατομικευμένη υποστήριξη από το πρόγραμμα θεραπείας, για να πετύχουν την όσο το δυνατόν πιο ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία. Συμπερασματικά, διαφαίνεται η ανάγκη να δημιουργηθούν εξειδικευμένα πλαίσια απεξάρτησης και κοινωνικής δραστηριοποίησης, τα οποία θα μπορούν να υποστηρίζουν αυτή την ομάδα ανθρώπων, η οποία είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένη.