Gotowa bibliografia na temat „Przywileje i immunitety kościelne”

Przywileje i immunitety konsularne, w tym również immunitet jurysdykcyjny, zapewniają należytą realizację funkcji konsularnych. Są to wszelkie prawa, ulgi, wyłączenia oraz szczególna ochrona, z jakiej korzysta urząd konsularny i jego członkowie. Obecnie podstawowym źródłem przywilejów i immunitetów konsularnych jest konwencja wiedeńska z 1963 roku. Niniejszy artykuł poddaje analizie rozwiązania przyjęte w konwencji w zakresie immunitetu od jurysdykcji administracyjnej, cywilnej i karnej państwa przyjmującego, a także porównuje je z regulacjami ustawodawstwa polskiego.

Przysługujące funkcjonariuszom ONZ immunitety i przywileje ograniczają możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności przed sądami krajowymi w razie popełnienia przestępstwa. Z tego powodu przewidziano wewnętrzny system sprawiedliwości ONZ, w ramach którego funkcjonariusz ONZ może ponieść odpowiedzialność dyscyplinarną za naruszenie obowiązków podczas wykonywania pracy. Organizacja ta, zatrudniając tysiące pracowników, musi zapewnić, że wszyscy funkcjonariusze, bez względu na stanowisko, podlegają wewnętrznemu systemowi sprawiedliwości i ich naruszenia mogą spotkać się z sankcją ze strony ONZ. To, czy środki dyscyplinarne zostaną nałożone zależy jednak w dużym stopniu od Sekretarza Generalnego ONZ. Wyniki śledztwa specjalnego organu OIOS stanowią tylko rekomendacje. Wobec funkcjonariuszy wyższych rangą rzadko wszczyna się postępowanie. Celem artykułu jest zatem zaprezentowanie procedur dotyczących odpowiedzialności dyscyplinarnej w ramach ONZ i wskazanie potrzebnych zmian w zakresie tych procedur. Sprawy dyscyplinarne są szczególnie ważne dla oceny działalności organizacji międzynarodowych, zwłaszcza dla Organizacji, która stoi na straży pokoju międzynarodowego i ochrony praw człowieka.

Cooperation with police forces of other countries and their international organisations as well as with bodies and institutions of the EU is the statutory task of the Polish Police, and simultaneously one of its priorities. Active participation of the Polish Police in international police structures is manifested by seconding its representatives to them. Representatives to INTERPOL and Europol play a special role in this respect. The legal situation of Polish Police officers serving in the structures of these organisations is regulated by both national and international law, and in the case of Europol – also by EU law. In the light of legal regulations currently in force, the legal status of Polish Police officers seconded to INTERPOL and Europol is not homogeneous, and the main difference results from the fact that persons serving in the INTERPOL General Secretariat are obliged to maintain far-reaching impartiality and act only in the interest of this organisation, while officers operating in the Polish Liaison Officeat Europol (PLOE) may receive instructions from Polish services in the field of tasks they perform. However, despite the differences, there are also some common elements for the officers seconded both to the INTERPOL General Secretariat and to the PLOE, such as the privileges and immunities necessary for such type of positions. Undoubtedly, another common element is the fact that they operate in the structures of entities that currently constitute the pillars of international cooperation of the Polish Police, significantly affecting the effectiveness of tasks performed by itStreszczenieWspółpraca z policjami innych państw i ich organizacjami międzynarodowymi oraz organami i instytucjami Unii Europejskiej jest ustawowym zadaniem polskiej Policji, a zarazem jednym z jej priorytetów. Aktywny udział polskiej Policji w międzynarodowych strukturach policyjnych przejawia się przez delegowanie do nich swoich przedstawicieli. Szczególną rolę w tym zakresie odgrywają przedstawiciele delegowani do INTERPOL-u i Europolu. Sytuację prawną funkcjonariuszy polskiej Policji pełniących służbę w strukturach tych organizacji reguluje zarówno prawo krajowe, jak i międzynarodowe, a w przypadku Europolu — także prawo Unii Europejskiej. W świetle obowiązujących regulacji prawnych status prawny funkcjonariuszy polskiej Policji oddelegowanych do INTERPOL-u i Europolu nie jest jednolity, zasadnicza różnica wynika zaś z faktu, że osoby pełniące służbę w Sekretariacie Generalnym INTERPOL-u są zobowiązane do zachowania daleko idącej bezstronności i działania wyłącznie w interesie tej organizacji, natomiast funkcjonariusze działający w Polskim Biurze Łącznikowym przy Europolu (PLOE) mogą otrzymywać polecenia od polskich służb w zakresie realizowanych przez siebie zadań. Pomimo różnic istnieją jednak pewne elementy wspólne dla funkcjonariuszy oddelegowanych zarówno do Sekretariatu Generalnego INTERPOL-u, jak i do PLOE, takie jak przywileje i immunitety niezbędne na tego typu stanowiskach. Niewątpliwie elementem wspólnym jest również fakt, że funkcjonują oni w strukturach podmiotów stanowiących obecnie filary współpracy międzynarodowej polskiej Policji, istotnie wpływając na efektywność realizowanych przez nią zadańResumenLa cooperación con las fuerzas policiales de otros países y sus organizaciones internacionales, así como con los órganos e instituciones de la Unión Europea, constituye un deber estatutario de la policía polaca y es una de sus prioridades. La participación de la policía polaca en las estructuras policiales internacionales se manifiesta a través de la delegación de sus representantes en las mismas. Los representantes delegados ante INTERPOL y Europol desempeñan un papel fundamental en este sentido. La situación jurídica de los policías polacos que prestan servicio en las estructuras de dichas organizaciones está regulada tanto por la legislación nacional como por la internacional y, en el caso de Europol, también por la legislación de la Unión Europea. Conforme a la normativa legal vigente, el estatuto jurídico de los funcionarios policiales polacos destinados en INTERPOL y Europol no es uniforme, y la diferencia fundamental resulta del hecho de que las personas que prestan servicio en la Secretaría General de INTERPOL se encuentran obligadas a mantener una imparcialidad de gran alcance y a actuar exclusivamente en interés de dicha organización, mientras que los funcionarios que trabajan en la Oficina Polaca de Enlace en Europol (PLOE) pueden recibir instrucciones de los servicios polacos en el ámbito de sus funciones. A pesar de las diferencias, existen ciertos elementos comunes en el caso de los funcionarios destinados tanto en la Secretaría General de INTERPOL como en la PLOE, tales como los privilegios e inmunidades exigidos para tales puestos. No cabe duda de que un elemento común es también su participación en las estructuras de entidades que en la actualidad son los pilares de la cooperación internacional de la policía polaca, lo que influye significativamente en la eficacia de las tareas que lleva a cabo la policíaZusammenfassungDie Zusammenarbeit mit den Polizeikräften anderer Länder und deren internationalen Organisationen sowie mit den Organen und Institutionen der Europäischen Union ist eine gesetzliche Aufgabe der polnischen Polizei und eine ihrer Prioritäten. Eine aktive Teilnahme der polnischen Polizei an den internationalen Polizeistrukturen wird durch die Entsendung von ihren Vertretern in diese Strukturen zum Ausdruck gebracht. Die in INTERPOL und Europol entsandten Vertreter spielen dabei eine besondere Rolle. Die rechtliche Situation der polnischen Polizeibeamten, die in den Strukturen dieser Organisationen tätig sind, wird sowohl durch nationales als auch durch internationales Recht geregelt, im Falle von Europol auch durch das Recht der Europäischen Union. Die Rechtsstellung der polnischen Polizeibeamten, die bei INTERPOL und Europol tätig sind, ist nach den geltenden Rechtsvorschriften nicht einheitlich. Der grundlegende Unterschied ergibt sich daraus, dass die im Generalsekretariat von INTERPOL tätigen Personen zu weitgehender Unparteilichkeit und ausschließlichem Handeln im Interesse dieser Organisation verpflichtet sind, während die im Polnischen Verbindungsbüro bei Europol (PLOE) tätigen Beamten im Rahmen ihrer Aufgaben Weisungen von polnischen Dienststellen entgegennehmen können. Trotz der Unterschiede gibt es jedoch gewisse Gemeinsamkeiten zwischen den zum INTERPOL-Generalsekretariat und zum PLOE entsandten Polizeibeamten, wie z.B. die für solche Positionen erforderlichen Vorrechte und Immunitäten. Ein gemeinsames Element ist zweifellos auch die Tatsache, dass die Beamten in den Strukturen von Einrichtungen tätig sind, die derzeit die Säulen der internationalen Zusammenarbeit der polnischen Polizei sind, was die Effizienz der von der Polizei ausgeführten Aufgaben erheblich beeinflusstРезюмеСотрудничество с полицейскими силами других стран и их международными организациями, а также с органами и учреждениями Европейского Союза является уставной задачей польской полиции и одним из ее приоритетов. Активное участие польской полиции в международных полицейских структурах выражается в делегировании в эти структуры своих представителей. Особую роль в этом отношении играют представители, делегированные в Интерпол и Европол. Правовое положение польских полицейских, работающих в структурах этих организаций, регулируется как национальным, так и международным законодательством, а в случае Европола - еще и законодательством Европейского Союза. С учетом действующих норм правовое положение польских полицейских, работающих в Интерполе и Европоле, не единообразно, и основное различие обусловлено тем, что лица, работающие в Генеральном секретариате Интерпола, обязаны сохранять широкую объективность и дей- ствовать исключительно в интересах этой организации, тогда как сотрудники, работающие в Польском бюро связи при Европоле (PLOE), могут получать распоряжения от польских служб в рамках своих задач. Однако, несмотря на различия, существуют некоторые элементы, общие для сотрудников, прикомандированных как к Генеральному секретариату Интерпола, так и к PLOE, например, привилегии и иммунитеты, необходимые на таких должностях. Безусловно, общим элементом является и то, что они работают в структурах организаций, составляющих в настоящее время основу международного сотрудничества польской полиции, существенно влияя на эффектив- ность выполняемых ею задач

Druki urzędowe stanowiły duży procent produkcji wydawniczej w XVII w. Ich wydawaniem – w oparciu o przywileje królewskie oraz kościelne – zajmowały się najprężniej działające drukarnie przede wszystkim w Krakowie (np. Piotrkowczyków, Schedlów, Cezarych) i Warszawie (np. Rossowskiego, Elerta, pijarów). Zapotrzebowanie na druki urzędowe było duże i z jednej strony zapewniało rentowość oficyn, patronat władz państwowych i kościelnych, z drugiej zaś nastręczało trudności wydawniczo-typograficznych. W artykule zaproponowano i przedstawiono rozbudowaną typologię tego typu publikacji: 1) druki sejmowe (np. zbiory konstytucji sejmowych, uchwały poszczególnych sejmów: zwykłych, ekstraordynaryjnych, elekcyjnych, koronacyjnych, konwokacyjnych, uchwały podatkowe czy instruktarze celne); 2) inne druki państwowe (np. rozporządzenia królewskie, akta różnych komisji, instruktarze celne i podatkowe, artykułu sądów marszałkowskich, lauda sejmikowe, uniwersały czy manifestacje rokoszowe); 3) druki kościelne (np. akta synodalne, dokumenty zakonne, rozporządzenia biskupów, kalendarze liturgiczne). Autorka omówiła również różnorodną formę wydawniczo-typograficzną oraz poziom estetyczny tych druków, wykorzystując z metodologię badań typograficznych.

Stosunki dyplomatyczne państw przez wieki regulowane były przez normy prawa zwyczajowego. Jednakże wraz z intensyfikacją stosunków międzynarodowych pojawiło się dążenie do skodyfikowania norm prawnych obowiązujących pomiędzy państwami w umowie międzynarodowej. Zadanie to zrealizowała Komisja Prawa Międzynarodowego ONZ, opracowując w latach 1954–1958 projekt artykułów w zakresie prawa dyplomatycznego, przyjęty następnie przez państwa w postaci Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r. W niniejszej rozprawie przeprowadzono analizę związków pomiędzy obowiązującymi, w ocenie Komisji Prawa Międzynarodowego, normami zwyczajowego prawa dyplomatycznego a normami umownymi wyrażonymi w Konwencji wiedeńskiej z 1961 r. Pierwszy rozdział stanowi wprowadzenie do analizowanej tematyki poprzez przedstawienie genezy kodyfikacji norm zwyczajowego prawa dyplomatycznego. Co więcej, znalazło się w nim wyjaśnienie podstawowych terminów stosowanych w dalszych częściach pracy. W rozdziale drugim zostały zaprezentowane kolejne etapy prac podejmowanych przez Komisję Prawa Międzynarodowego. Proces ten rozpoczął się od powołania specjalnego sprawozdawcy, który przygotował raport wraz z projektem artykułów. Były one następnie przedmiotem debaty podczas dwóch kolejnych sesji Komisji. W trakcie prac swoje uwagi zgłosiły również państwa, które w 1961 r. na konferencji kodyfikacyjnej w Wiedniu przyjęły obecnie obowiązującą treść Konwencji wiedeńskiej z 1961 r.W rozdziałach od trzeciego do szóstego przeanalizowano kolejne normy zwyczajowego prawa dyplomatycznego, których treść dyskutowana była na posiedzeniach Komisji Prawa Międzynarodowego w latach 1957–1958. Rozdział trzeci zawiera analizę norm prawa zwyczajowego w zakresie nawiązania stosunków dyplomatycznych przez państwa. Obejmuje ona działania zmierzające do utworzenia misji dyplomatycznej państwa wysyłającego, ustanowienia personelu misji dyplomatycznej, a w szczególności powołania szefa misji dyplomatycznej. W rozdziale czwartym analizie poddano funkcje dyplomatyczne, których katalog został wypracowany przez Komisję Prawa Międzynarodowego. Komisja uwzględniła także zgłoszone uwagi państw, w szczególności w zakresie pełnienia przez misję dyplomatyczną funkcji konsularnych. Rozdział piąty rozpoczyna się od wskazania teoretycznych podstaw przywilejów i immunitetów dyplomatycznych. Najważniejszą jest teoria funkcji, która uzasadnia przyznanie przywilejów i immunitetów, jako niezbędnych do wykonywania funkcji misji. W dalszej części rozdziału przeanalizowano przywileje i immunitety przyznawane misji dyplomatycznej. Z kolei w rozdziale szóstym została przeprowadzona analiza przywilejów i immunitetów przyznawanych członkom personelu misji. Istotna w tym zakresie jest analiza zarówno przywilejów i immunitetów przyznawanych personelowi misji dyplomatycznej, jak również ich obowiązków w stosunku do państwa przyjmującego. Rozdział siódmy stanowi uzupełnienie przeprowadzonej analizy, obejmując wyjaśnienie miejsca prawa zwyczajowego, ze szczególnym uwzględnieniem prawa dyplomatycznego, w polskim porządku prawnym, w świetle obowiązujących źródeł prawa wewnętrznego, orzecznictwa sądów oraz poglądów doktryny.W wyniku badań przeprowadzonych w niniejszej rozprawie możliwe było wysunięcie wniosków, wyrażonych w stosunku do kolejnych postanowień Konwencji wiedeńskiej z 1961 r., określających, czy stanowią one kodyfikację zwyczajowego prawa dyplomatycznego, czy są wyrazem działania Komisji Prawa Międzynarodowego ONZ przyczyniającej się do stopniowego rozwoju prawa międzynarodowego. W zakończeniu niniejszej rozprawy przedstawiono natomiast wnioski ogólne wynikające z przeprowadzonej analizy.
Diplomatic relations of states has been always regulated by the norms of a customary law. However, along with the intensification of international relations arose the need to regulate legal rules binding states in the form of the international treaty. This task has been achieved by the International Law Commission (henceforward called ILC) which, between 1954–1958, has prepared a draft articles on diplomatic law which were accepted by states and concluded in the form of the Vienna Convention on Diplomatic Relations, 18 April 1961. The overriding goal of the present doctoral dissertation was to analyse the relations between binding, in the opinion of the International Law Commission, rules of customary diplomatic law and treaty rules arising from the Vienna Convention of 1961.The first chapter is an introduction to the analysed topic, in which the origin of the codification of customary diplomatic law has been described. In addition, the chapter provided the explanation of the basic terms used in the further parts of this work. In the second chapter, the progress of work of the International Law Commission has been presented. This process has begun with the appointment of the special rapporteur, who had prepared the special report with the draft articles. The draft was then the subject of debate during two consecutive sessions of the ILC, during which states also gave theirs comments. The proposed draft articles were agreed during the conference in Vienna in 1961 and concluded as Vienna Convention on Diplomatic Relations.Chapters from three to six contain analysis of the norms of the customary diplomatic law, which were discussed during the plenary sessions of the International Law Commission in 1957 and 1958. Chapter three provided the analysis of customary law of in conection with establishing diplomatic relations between states. It consists of activities aiming at starting diplomatic mission, appointing the personnel of this mission, and in particular in appointing the head of the mission. In chapter four the diplomatic function, which catalogue was proposed by the International Law Commission, has been analysed. The ILC has taken into account the comments of states, especially by adding the possibility of performing consular function by the diplomatic mission. In chapter five the theoretical background of diplomatic privileges and immunities has been described. The most important is theory of functional necessity, which justifies privileges and immunities as being necessary to enable the mission to perform its functions. After that, the analysis of the privileges and immunities relating to the diplomatic mission was conducted. Chapters six provided the analysis of personal privileges and immunities. What is important, the subject of this chapter were both: the privileges and immunities of the personnel of the diplomatic missions, as well as as theirs obligations towards the receiving state. Finally, chapter seven consists of the explanation of the customary law, especially diplomatic law, in Polish legal order according to the inner sources of law, judicial decisions and doctrine.The results of analysis described in the present doctoral dissertation allows to draw conclusions concerning articles of the Vienna Convention of 1961, and identify whether they are the result of the codification of the customary diplomatic law, or the proposition of the International Law Commission influencing the progressive development of international law. At the end of the work, the general conclusions has been presented.