Kliknij ten link, aby zobaczyć inne rodzaje publikacji na ten temat: Paradoksit.
Artykuły w czasopismach na temat „Paradoksit”
Utwórz poprawne odniesienie w stylach APA, MLA, Chicago, Harvard i wielu innych
Sprawdź 50 najlepszych artykułów w czasopismach naukowych na temat „Paradoksit”.
Przycisk „Dodaj do bibliografii” jest dostępny obok każdej pracy w bibliografii. Użyj go – a my automatycznie utworzymy odniesienie bibliograficzne do wybranej pracy w stylu cytowania, którego potrzebujesz: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver itp.
Możesz również pobrać pełny tekst publikacji naukowej w formacie „.pdf” i przeczytać adnotację do pracy online, jeśli odpowiednie parametry są dostępne w metadanych.
Przeglądaj artykuły w czasopismach z różnych dziedzin i twórz odpowiednie bibliografie.
1
TEMİZKAN, Vedi. "İKİ HİÇLİK ARASINDA SALINAN İNSAN: ÖLÜMLÜLÜK PARADOKSU". Munzur Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi 12, nr 2 (31.12.2023): 115–32. http://dx.doi.org/10.61337/tusbd.1381448.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Başkasının ölümünü kavramakta bir sorun ile karşılaşmayız. Buna karşın kendi ölümümüzü düşünme teşebbüsümüz, her zaman bir paradoksla nihayetlenmektedir. Biz düşünürken çoğu zaman, farkında bile olmadan, paradoksun üzerinden atlayıveririz, kayıp geçeriz. Makalemizde, ‘ölümlülük paradoksu’ olarak adlandırdığımız bu sorunu ortaya koymaya çalışacağız. Kanaatimizce bu sorunun arka planında, birinci ve üçüncü şahıs perspektifleri arasındaki farklılaşma yer almaktadır. Başkasının ölümünü, üçüncü şahıs perspektifine dayandığı için, sorun çıkmadan düşünebiliriz. Oysa kendi ölümümüzü, ancak birinci şahıs perspektifinden düşünebiliriz. Bu düşünmede ortaya bir paradoks çıktığını fark etmeyişimiz, bu iki perspektifin hayal gücü aracılığıyla birbiriyle yoğurulması sebebiyledir. Bize göre, eğer üçüncü şahıs perspektifinde kalabilseydik, paradoksa düşmeden düşünmemiz imkan dahilinde olurdu; ve fakat bu iki perspektiften bakmamız mümkün olduğu için paradokstan kaçınamayız. Bundan ötürü, “ölümün gölgesi”, yani özbilincin sonlu oluşunu bilmesi, yaşamımızın kaçınılmaz olan özsel bir yanıdır.
2
Andersen, Ditte, i Margaretha Järvinen. "Haittojen Vähentäminen – Ideaalit ja Paradoksit". Nordic Studies on Alcohol and Drugs 23, nr 5 (październik 2006): 380–82. http://dx.doi.org/10.1177/145507250602300513.
Pełny tekst źródła
3
Rynio, Alina. "Wybrane paradoksy pedagogiki chrześcijańskiej podstawą jej tożsamości". Forum Pedagogiczne 3, nr 2 (13.11.2016): 40–64. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2013.2.03.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
W tekście podjęto się prezentacji wybranych paradoksów pedagogiki chrześcijańskiej przyjmując, iż paradoksy chrześcijaństwa stanowią podstawę tożsamości tejże pedagogiki. Autorka wyjaśnia znaczenie terminów: „paradoks” i „pedagogika chrześcijańska”. Przywołuje też rozumienie zasadniczych celów wychowania chrześcijańskiego. Następnie omawia podstawowe dla tożsamości pedagogiki chrześcijańskiej paradoksy: Wcielenia, Tajemnicy Boga, która stworzyła człowieka do więzi z Nią samą, pedagogii chrześcijaństwa jako religii krzyża i zmartwychwstania, chrześcijańskiej obecności w świecie. W trzeciej części artykułu, korzystając głównie z przesłania Benedykta XVI i nauczania ks. Luigi Giussaniego, charakteryzuje trzy główne paradoksy współczesności. Są to: paradoks mentalności, która rości sobie prawo do mówienia o Bogu z pominięciem Chrystusa, paradoks ograniczenia znaku do pozoru i paradoks redukcji serca do sentymentu. Zakończenie zawiera próbę udokumentowania tezy głównej, mówiącej o związku przedstawionych paradoksów z tożsamością pedagogiki chrześcijańskiej.
4
Onnismaa, Jussi. "Uuden työn paradokseja". Aikuiskasvatus 28, nr 2 (15.05.2008): 157–58. http://dx.doi.org/10.33336/aik.93823.
Pełny tekst źródła
5
Wołowski, Lech. "Cztery kategorie analogii i ich relacja do zagadnienia paradoksu w myśli Hansa Ursa von Balthasara". Polonia Sacra 26, nr 4 (30.12.2022): 47–72. http://dx.doi.org/10.15633/ps.26403.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
W artykule opisane zostały cztery kategorie analogii w refleksji Hansa Ursa von Balthasara: analogia entis, analogia fidei, analogia libertatis i analogia caritatis. Każda z tych kategorii została przeanalizowana w perspektywie towarzyszących jej paradoksów: paradoks jedności-wielości (nieudzielności-udzielności), paradoks universale concretum, paradoks wolności skończonej i nieskończonej, paradoks krzyża i zstąpienia do piekieł. Zasada analogii została tu skonfrontowana z metodą dostrzegania paradoksu i związanej z nim tajemnicy. Każde z zagadnień omówione zostało z uwzględnieniem źródeł myśli Balthasara (Anzelm, Przywara, Barth, de Lubac, von Speyr) i ze szczególnym uwzględnieniem jego oryginalnej refleksji. Pozwoliło to wyciągnąć wniosek dotyczący centralnego miejsca analogii miłości w koronnym dziele Balthasara, zwanym Trylogią.
6
Tartaglia, James. "Wolna wola a wiara w determinizm [polskie tłumaczenie]". Laboratorium Mentis 1, nr 1 (20.12.2023): 33–39. http://dx.doi.org/10.52097/lm.8152.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Artykuł porusza kwestię wolnej woli i determinizmu za pomocą dyskusji nad paradoksem Newcomba, przedstawionej w postaci dialogu między duchami – paniami Traf i Przeznaczenie. Argumentuję, że przyjęcie determinizmu, sugerowanego przez metafizykę materialistyczną, stoi w sprzeczności z naszym doświadczeniem wolności wyboru. Paradoks Newcomba opisuje dylemat polegający na wyborze między jednym lub dwoma pudełkami w celu maksymalizacji zawartości tych pudełek, którą z góry określiła maszyna przewidująca wybór. Postać Heather, stawiając czoła temu dylematowi, symbolizuje ludzkość borykającą się z problemem wolnej woli w obliczu determinizmu. Twierdzę, że nasze doświadczenie wolności nie pozwala nam wierzyć, że determinizm jest prawdziwy, gdy odpowiednio się nad tą kwestią zastanowimy, podobnie jak Heather nie była w stanie uwierzyć w determinizm, kiedy musiała dokonać wyboru w sytuacji opisanej w paradoksie.
7
Kowalewski, Maciej, Paweł Kubicki, Konrad Pędziwiatr i Marek Nowak. "Obywatelstwo miejskie – kto mieszka w polskich miastach, jakie ma prawa? Zapis panelu dyskusyjnego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego". Rozwój Regionalny i Polityka Regionalna, nr 68 (5.06.2024): 221–35. http://dx.doi.org/10.14746/rrpr.2024.68.14.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Koncepcja obywatelstwa miejskiego jest pochodną tendencji politycznej do dowartościowania lokalności, myślenia o miejskości jako wehikule podmiotowości, narzędziu innowacji i społecznej aktywności. Podmiotowość mieszkańców miasta ma długą historię wpisaną w same fundamenty cywilizacji europejskiej i w pewnym sensie kojarzy się z indywidualną podmiotowością (w sensie politycznym i prawnym) w ogóle. Można zatem uznać za paradoks, że mówienie o obywatelstwie miejskim wraca albo że staje się obecnie modne. Źródła tego paradoksu, który tak naprawdę paradoksem nie jest, leżą w co najmniej dwóch tendencjach: rosnącym znaczeniu miast jako podmiotów podlegających tendencjom globalizacyjnym (co wiąże się ze słabnięciem znaczenia państw narodowych w UE), ale również konsekwencjach przejścia migracyjnego (dodatniego bilansu migracji) i rosnącego zjawiska mobilności wewnętrznej.
8
Jayantini, I. Gusti Agung Sri Rwa, Ronald Umbas i Ni Nyoman Ayu Dewi Lestari. "Paradoks dalam Antologi Puisi Rupi Kaur “The Sun and Her Flowers”". Wanastra: Jurnal Bahasa dan Sastra 12, nr 2 (3.09.2020): 142–48. http://dx.doi.org/10.31294/w.v12i2.8591.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Sebagai salah satu genre karya sastra, puisi menjadi representasi universal yang menguatkan komunikasi antarindividu melalui gaya bahasa yang digunakan oleh sang penyair. Penggambaran suasana bertentangan yang dapat dicapai melalui paradoks membuat puisi mampu memacu daya analitis pembaca karena mereka harus mengulik makna dibalik pernyataan yang kontradiktif. Penelitian ini ditujukan untuk mengidentifikasi paradoks dan cara pengungkapannya dalam kumpulan puisi ”The Sun and Her Flowers” karya penyair yang terkenal di media sosial Instagram, Rupi Kaur. Analisis didasarkan pada fitur khas paradoks dari Morner dan Rausch (1991). Penelitian kualitatif berupa analisis konten (content analysis) ini dilakukan dengan pendekatan stilistika melalui langkah interpretasi puisi (Griffith, 2010). Hasil penelitian menunjukkan bahwa paradoks yang ditemukan bersifat retorik dengan dua cara interpretasi untuk memahami hubungan kontradiktif yang terjadi yaitu (1) paradoks yang diungkapkan melalui diksi dan (2) paradoks yang disampaikan melalui deskripsi paradoksal. Tujuan penggambaran suasana melalui gaya bahasa paradoks lebih dari sekadar membangun interpretasi. Paradoks dalam puisi memancing pemikiran kritis pembaca yang menginterpretasi makna di balik proposisi bertentangan.Kata kunci: paradoks, diksi, deskripsi paradoksal
9
Wierzejski, Wojciech. "Sumienie a praktyczna racjonalność. Jak pogodzić tradycyjne ujęcie sumienia z roszczeniami do nieskrępowanej wolności?" Studia Philosophiae Christianae 51, nr 3 (11.03.2017): 67. http://dx.doi.org/10.21697/2015.51.3.13.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Współcześnie można zaobserwować pewien paradoks. Z jednej strony wiele słyszy się o wolności sumienia, więźniach sumienia, konflikcie sumienia, klauzuli sumienia. Z drugiej zaś sumienie jest powszechnie ignorowane, przynajmniej w filozofii. Inny rodzaj paradoksu jest następujący: sumienie, które częstokroć w historii jawiło się jako sprzymierzeniec wszystkich walczących przeciw bezprawiu (tj. przeciw złemu prawu stanowionemu, natomiast w obronie niepisanego prawa naturalnego) i przeciw arbitralności tyranów (tj. tych, którzy realizowali „wolę mocy”), dziś stawiane jest w opozycji wobec obiektywnego prawa moralnego, albo jako racja usprawiedliwiająca wybór po linii zła moralnego. Filozof ma obowiązek zadać pytanie: dlaczego tak sie dzieje? Artykuł poświęcony jest zagadnieniu sumienia. Na początku przypomniana zostaje tradycyjna (tomistyczna) dystynkcja: intentio, synderesis i conscientia. Sumienie zostaje wprowadzone jako schemat syntetyzujący teorię praktycznej racjonalności (pochodzącej od Arystotelesa) i koncepcję wolnej woli (Augustyńską). Duch ludzki doświadcza szczególnego napięcia pomiędzy wezwaniem do posłuszeństwa absolutnym i obiektywnym wymogom prawa naturalnego a skłonnością do niezależności płynącą z doświadczenia własnej indywidualności. "Veritatis Splendor" pomaga wyjaśnić owe różne typy paradoksów.
10
JURIĆ, ANDRIJA. "THE SPLIT I OF PHENOMENOLOGICAL EGOLOGY". Arhe 19, nr 38 (28.03.2024): 345–70. http://dx.doi.org/10.19090/arhe.2022.38.345-370.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Pojam Ja jedan je od centralnih pojmova Huserlove fenomenologije. Glavni problem Ja sastoji se u mogućnosti njegovog zahvatanja. Pristupi li se iz ugla (samo)refleksije, tada pri Ja-refleksiji imamo slučaj javljanja „dva” Ja – reflektujućeg, subjekta refleksije i reflektovanog, objekta refleksije. Pri oslobađanju od objekt-orijentacije toka doživljaja, „upijenosti” u objekte i tematizovanju Ja, suočeni smo sa paradoksom da refleksija „cepa” Ja. Teškoća postaje uspostavljanje (ponovnog) identiteta između reflektujućeg i reflektovanog Ja. Ono, distancirajući se od sebe u samoposmatranju, istovremeno i održava kontinuitet samoidentiteta sa svojim objektom. Time širi problemi transcendentalne fenomenologije, kao što su odnos transcendentalnog i konkretnog ega, te paradoks subjektivnosti, počivaju na dubljoj rascepljenosti između reflektujućeg Ja-Subjekta i reflektovanog Ja-Objekta, odnosno, na paradoksu refleksije. Problem Ja-cepanja biće sagledan u tri distinktna slučaja: aktima osadašnjivanja, refleksiji i s obzirom na nezainteresovanog posmatrača. Rad će zaključiti da uprkos akcentovanju refleksije pri zahvatanju Ja, Huserl pojmom Ja-cepanja nudi jedno potencijalno rešenje kritike modela refleksije, uspostavljenu sa Fihteom.
11
Pruś, Jakub. "Semantyczna teoria prawdy a antynomie semantyczne". Rocznik Filozoficzny Ignatianum 27, nr 1 (30.12.2021): 341–63. http://dx.doi.org/10.35765/rfi.2021.2701.17.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
W poniższym artykule przedstawiona została dyskusja z zarzutami antynomiorodności wysuwanymi przeciwko semantycznej teorii prawdy Alfreda Tarskiego. Choć Tarski pokazał, że jego teoria rozwiązuje paradoks kłamcy, to w wieku XX i XXI powstało wiele rozbudowanych antynomii semantycznych, które są skierowane przeciwko tej koncepcji, a jej autor w większości pozostawił je bez odpowiedzi. Niniejszy artykuł skupia się na analizie tych zarzutów, a następnie na wykazaniu, że semantyczna teoria prawdy broni się przed tymi antynomiami. Okazuje się tym samym nie tylko, że koncepcja prawdy Tarskiego pozostaje bezsprzeczna, ale także, że jest to wciąż jedna z najbardziej optymalnych możliwości uniknięcia paradoksów i pozostania w obrębie logiki klasycznej. Punkt wyjścia do przedstawionych tutaj analiz stanowią definicja prawdy zaprezentowana przez Tarskiego w 1933 roku oraz bardziej współczesne dyskusje nad nią, w tym antynomie, które sformułowane zostały przeciwko niej w postaci zarzutów. Cel artykułu jest więc podwójny: po pierwsze, wykazanie, że rozwiązanie Tarskiego pozostaje aktualne i jest odporne na owe antynomie. Po drugie, udowodnienie, że takie rozwiązanie pozwala pozostać w logice klasycznej, to jest zachować zasadę dwuwartościowości, niesprzeczności oraz zasadę wyłączonego środka, jednocześnie unikając paradoksu kłamcy i jemu podobnych.
12
Jacek Kozak, Krištof. "Disput o petih paradoksih »poezije stranišča« s prologom in epilogom". Amfiteater 11, nr 1 (30.06.2023): 202–15. http://dx.doi.org/10.51937/amfiteater-2023-1/202-215.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Med deli verjetno najboljšega poznavalca slovenske dramatike in njenega prvega teoretika Tarasa Kermaunerja je mogoče najti tudi en sam dramski poskus: sodno razpravo o vrednosti avantgardistične poezije na primeru obtoženega pesnika Tomaža Šalamuna. Sicer gledališko zelo uporabno zvrst sodnega disputa Kermauner zanimivo razvije, zaključi pa jo s popolnoma antidramskim, antiklimaktičnim sklepom, s katerim preloži odločanje o stvari na drugi časoprostor. Natančnejši pregled besedila razkrije različne konceptualne nedoslednosti, ki jih je mogoče zajeti s pojmom paradoksa. V tekstu je bilo tako mogoče izslediti pet točk, ki bi jih bilo mogoče definirati kot paradoksne, in sicer zadevajo vsebinske kategorije, kot so bistvo umetnosti, vprašanja naroda za umetnost, umetnosti in marksizma ter življenja kot vrhovne estetske kategorije, zadnji paradoks pa je formalen, saj sodna razprava s svojim zaključkom izzveni popolnoma v prazno: ne glede na dovolj izrazito in ostro predstavitev stališč obeh protagonistov, Toživca in Branivca, se Kermauner odloči – namesto za stopnjevanje konflikta do (gledališkega) vrhunca – za razvodenitev disputa na podlagi vključitve občinstva in ugotovitve, da se slednje v vlogi porote ne more odločiti za nobeno od strani. (Raz)rešitev dileme o (nacionalni, umetniški) kvaliteti avantgardistične poezije tako preostane – vsej pirotehniki Kermaunerjeve gledališke sodne razprave navkljub – prihodnosti in literarni teoriji.
13
Kozak, Krištof Jacek. "Disput o petih paradoksih »poezije stranišča« s prologom in epilogom". Gledališke in medumetnostne raziskave 11, nr 1 (30.06.2023): 202–2015. http://dx.doi.org/10.51937/amfiteater_2023_1/202-215.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Med deli verjetno najboljšega poznavalca slovenske dramatike in njenega prvega teoretika Tarasa Kermaunerja je mogoče najti tudi en sam dramski poskus: sodno razpravo o vrednosti avantgardistične poezije na primeru obtoženega pesnika Tomaža Šalamuna. Sicer gledališko zelo uporabno zvrst sodnega disputa Kermauner zanimivo razvije, zaključi pa jo s popolnoma antidramskim, antiklimaktičnim sklepom, s katerim preloži odločanje o stvari na drugi časoprostor. Natančnejši pregled besedila razkrije različne konceptualne nedoslednosti, ki jih je mogoče zajeti s pojmom paradoksa. V tekstu je bilo tako mogoče izslediti pet točk, ki bi jih bilo mogoče definirati kot paradoksne, in sicer zadevajo vsebinske kategorije, kot so bistvo umetnosti, vprašanja naroda za umetnost, umetnosti in marksizma ter življenja kot vrhovne estetske kategorije, zadnji paradoks pa je formalen, saj sodna razprava s svojim zaključkom izzveni popolnoma v prazno: ne glede na dovolj izrazito in ostro predstavitev stališč obeh protagonistov, Toživca in Branivca, se Kermauner odloči – namesto za stopnjevanje konflikta do (gledališkega) vrhunca – za razvodenitev disputa na podlagi vključitve občinstva in ugotovitve, da se slednje v vlogi porote ne more odločiti za nobeno od strani. (Raz)rešitev dileme o (nacionalni, umetniški) kvaliteti avantgardistične poezije tako preostane – vsej pirotehniki Kermaunerjeve gledališke sodne razprave navkljub – prihodnosti in literarni teoriji.
14
Jarmużek, Tomasz, Krzysztof Krawczyk i Rafał Palczewski. "Knowability as De Re Modality: A Certain Solution to Fitch Paradox". Roczniki Filozoficzne 68, nr 4 (4.01.2021): 291–313. http://dx.doi.org/10.18290/rf20684-14.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Poznawalność jako modalność de re: pewne rozwiązanie paradoksu Fitcha
W artykule staramy się znaleźć nowe, intuicyjne rozwiązanie paradoksu Fitcha. Twierdzimy, że tradycyjne wyrażenie zasady poznawalności (p → ◊Kp) opiera się na błędnym rozumieniu poznawalności jako modalności de dicto. Zamiast tego proponujemy rozumieć poznawalność jako modalność de re. W artykule przedstawiamy minimalną logikę poznawalności, w której zasada poznawalności jest ważna, ale paradoks Fitcha już nie obowiązuje. Logikę charakteryzujemy semantycznie, a także poprzez podejście aksjomatyczne i tabelaryczne.
15
Kortbek, Hjørdis Brandrup, i Helle Hovgaard Jørgensen. "Samskabelse om leg og litteratur". BUKS - Tidsskrift for Børne- & Ungdomskultur 39, nr 67 (16.05.2023): 14. http://dx.doi.org/10.7146/buks.v39i67.137352.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Denne artikel præsenterer en analyse af samskabelse mellem bibliotekarer, pædagoger og børn om nye måder at arbejde med børnelitteratur i børnehaven. Analysen tager udgangspunkt i et samskabelsesforløb i det landsdækkende forsknings- og udviklingsprojekt LegeKunst. Artiklen peger på, at der i LegeKunst optræder et paradoks mellem intentioner om samskabelse i ligeværdige praksisfællesskaber på den ene side, og lokal fortolkning af samskabelse som kompetenceløft til det pædagogiske personale på den anden side. I det konkrete forløb kommer paradokset til udtryk i deltagernes forskellige uudtalte forståelser af leg, samskabelse og børnekultur, hvor pædagoger og bibliotekarer reflekterer over egen praksis, men ikke opnår en fælles forståelse af forhold mellem leg og litteratur. Med afsæt i analysen diskuteres, hvordan det er muligt at arbejde i og med paradokset mellem ligeværdighed og kompetenceløft, når børnelitteratur bliver brugt som afsæt for leg.
16
Szmidt, Olga Anna. "Autentyczność i przeszkoda. O paradoksalnych figurach autentyczności w kulturze XXI wieku". Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio FF – Philologiae 35, nr 2 (5.03.2018): 129. http://dx.doi.org/10.17951/ff.2017.35.2.129.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
<p>Artykuł jest poświęcony figurze paradoksu, która odgrywa kluczową rolę w procesie kształtowania się idei autentyczności, a także konstruowania tekstów kultury na niej skupionych. Tekst ma charakter teoretyczny, analizuje pojęcie paradoksu w kontekście autentyczności, a także jego znaczenia dla konstrukcji tej idei. Autorka poddała analizie fundamentalne dla autentyczności dzieła Denisa Diderota (Paradoks o aktorze) oraz Jean-Jacques’a Rousseau. Oba utwory zostały poparte krytycznymi współczesnymi analizami – odpowiednio autorstwa Philippe’a Lacoue-Labarthe’a oraz Jeana Starobinskiego, a także innymi opracowaniami. Przedstawienie fundamentalnych dla dyskursu o autentyczności rozpraw ma na celu próbę zderzenia ich z współczesnym sposobem mówienia na temat tej idei oraz określania jej paradoksalności. Zasadniczą koncepcją artykułu jest przedstawienie takich figur paradoksu, które wpływają na kształt oraz dynamikę pojęcia autentyczności w epoce oświecenia i współcześnie.</p>
17
Dahl, Hanne Marlene, i Mikkel Arp. "En omsorgskrise i den danske velfærdsstat?" Samfundsøkonomen 2023, nr 4 (27.11.2023): 49–65. http://dx.doi.org/10.7146/samfundsokonomen.v2023i4.141647.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Vi undersøger og afklarer, hvordan vi kan forstå en omsorgskrise – og dens udbredelse – i en dansk kontekst, og hvordan vi skal forstå et paradoks mellem indikatorer på en omsorgskrise og høje, positive brugerevalueringer på hospitaler og i ældreomsorgen. Vi forklarer paradokset indenfor ældreomsorgen og hospitalerne ved en forventningsbias formet af mediernes dækning af skandaler og/eller en generationseffekt, da der er tydelige tegn på en omsorgskrise. Vi konkluderer, at omsorgskrisen vil påvirke velfærdsstatens bæredygtighed på længere sigt og have stærkt kønnede effekter.
18
Slugan, Mario. "Fikcijske emocije i moralna dimenzija paradoksa fikcije u filmu". Filozofska istraživanja 40, nr 4 (28.12.2020): 685–97. http://dx.doi.org/10.21464/fi40402.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Nudi se dvojaka intervencija u debatu o paradoksu fikcije temeljenu na introspekciji i analitičkoj argumentaciji. Prvo, argumentira se da su se dosadašnje rasprave o paradoksu previše fokusirale na njegovu epistemološku dimenziju. To je dovelo da zanemarivanja moralne strane paradoksa, tj. malo je rečeno o tome da redovito više marimo za fikcijske entitete, nego što marimo za stvarne ljude. Drugo, predlaže se da su redovito, iako ne isključivo, strukture stvarnog života, a ne fikcijski entiteti, te koje uzrokuju emocije. U hororima, primjerice, ne bojimo se fikcijskog čudovišta, nego mogućnosti, ma koliko ona bila nevjerojatna, da nešto poput toga postoji u stvarnom svijetu. Bitno je primijetiti da se ovaj prijedlog razlikuje od pristupa temeljenih na protučinjenicama (counterfactualism) zato što dozvoljava da uzrok nekih emocija budu fikcijski entiteti. To su emocije poput simpatije i antipatije koje nemaju jasno definirane povezane tipične akcije.
19
Boiliu, Noh Ibrahim, i Bernadetha Nadeak. "Memahami manusia sebagai makhluk paradoksal dalam praktik Pendidikan Agama Kristen". Te Deum (Jurnal Teologi dan Pengembangan Pelayanan) 12, nr 2 (30.06.2023): 313–33. http://dx.doi.org/10.51828/td.v12i2.209.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Tujuan dari penelitian ini adalah untuk menjelaskan sifat paradoks manusia dalam praktik pendidikan. Manusia sebagai makhluk paradoksal adalah makhluk yang bebas namun bertanggung jawab, yang berarti bahwa manusia tidak hanya bergantung dan ada untuk dirinya sendiri, tetapi juga ada secara independen sambil terhubung atau bergantung pada orang lain. Hal ini menegaskan bahwa manusia adalah makhluk sosial. Kesadaran manusia sebagai makhluk sosial paradoks mempengaruhi pandangan mereka tentang hubungan antara manusia. Metode deskriptif analitis digunakan dalam menganalisis artikel untuk mensintesis dan menarik kesimpulan. Dalam kegiatan ini, baik guru dan murid memberi diri mereka untuk terlibat dan belajar bersama. Guru memberikan waktu, energi, dan kompetensinya, sementara murid memberikan diri mereka untuk diajarkan dan bersedia mengikuti petunjuk dan arahan guru. Kesadaran atas tanggung jawab peran dan tugas masing-masing membawa kehangatan ke dalam kegiatan belajar mengajar. Hal ini hanya dapat terjadi jika kedua belah pihak saling bergantung dan menyadarinya.
20
Partini, Partini. "Politik Adil Gender : Sebuah Paradoks". Jurnal Pemikiran Sosiologi 1, nr 2 (14.12.2015): 39. http://dx.doi.org/10.22146/jps.v1i2.23440.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
“Tulisan ini menggambarkan dinamika perempuan di dunia politik. Representasi Politisi perempuan menampilkan paradoksal antara ide kesetaraan dengan kenyataan praksisnya. Perempuan diwacanakan agar dapat menempati posisi strategis dalam skema pembangunan namun implementasinya belum maksimal. Dari segi kuota misalnya sebagian besar parpol bisa memenuhi kuota 30%, namun teori The glass ceiling masih berlaku dalam ranah politik. Pemerintah mencoba memperbaiki dengan penerapan sistem zipper namun paradoks masih terus terjadi. Tulisan ini mencoba menguraikan dinamika dan sekaligus tantangan yang muncul baik secara kultural maupun struktural”Kata kunci : Representasi Politik, Politik Adil Gender
21
Zakrzewska-Bielawska, Agnieszka, i Sylwia Flaszewska. "Hybrydowa struktura organizacyjna z perspektywy paradoksu eksploracji i eksploatacji". Studia i Prace Kolegium Zarządzania i Finansów, nr 183 (12.07.2022): 99–111. http://dx.doi.org/10.33119/sip.2022.183.8.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Paradoksy są wszechobecne we współczesnym zarządzaniu organizacjami, a jednym z nich jest paradoks eksploracji i eksploatacji. Chcąc realizować z powodzeniem obie te aktywności, przedsiębiorstwa potrzebują odpowiednich struktur łączących cechy z różnych modelowych rozwiązań. Potrzebują zatem struktur hybrydowych. Celem artykułu jest identyfikacja i ocena struktur organizacyjnych przedsiębiorstw funkcjonujących w Polsce z perspektywy realizacji strategii oburęcznej i przy uwzględnieniu wieku, wielkości oraz fazy rozwoju przedsiębiorstwa.Na podstawie badań przeprowadzonych na próbie 363 firm stwierdzono, że hybrydowe rozwiązania organizacyjne oparte na silnej strukturalnej dyferencjacji oraz towarzyszących jej formalnych mechanizmach koordynacji charakteryzują firmy większe i starsze, które realizują działania eksploracyjne i eksploatacyjne w sposób symultaniczny.
22
Aarsæther, Nils. "Kyst-paradokset". Plan 51, nr 03 (11.10.2019): 6–11. http://dx.doi.org/10.18261/issn1504-3045-2019-03-03.
Pełny tekst źródła
23
Kullerud, Dag. "I paradokset". Kirke og Kultur 120, nr 04 (2.12.2015): 300–302. http://dx.doi.org/10.18261/issn1504-3002-2015-04-01.
Pełny tekst źródła
24
Nesse, Synnøve. "Hvordan sikre innovasjon ved å samarbeide med en konkurrent?" Magma 21, nr 5 (1.05.2018): 61–70. http://dx.doi.org/10.23865/magma.v21.1124.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Samkonkurranse, at selskaper samarbeider og konkurrerer samtidig, er antatt å lede til innovasjon. Det er imidlertid et iboende paradoks at samarbeid for verdiskaping pågår samtidig med konkurranse om verdikapring ved samkonkurranse. Denne artikkelen ser på hvordan ledere håndterer mellommenneskelige spenninger knyttet til dette paradokset. Mens spenningene som oppstår kan true tillit mellom partene og hva man får til, kan ledelse spille en avgjørende rolle for hvordan man håndterer dette. Artikkelen bygger på intervju- og nettdata fra fire klynger innen finans, media, sjømat og undervannsteknologi. Funnene viser at de mellommenneskelige spenninger som kan oppstå ved samkonkurranse krever vedvarende fokus på tillit. Mens lederne som intervjues i hovedsak fokuserer på samarbeid fremfor konkurranse, taler funnene for at ledelse knyttet til «det paradoksale spenningspunktet» mellom samarbeid og konkurranse kan være av avgjørende betydning for å få til den tilliten som kreves mellom partene for å få til innovasjon sammen.
25
Yuningsih, Cucu Retno, Fahmy Al Ghiffary i Dyah Ayu Sintowoko. "Representasi Paradoks dan Harmoni Dalam Berkarya". JURNAL RUPA 6, nr 2 (31.12.2021): 112. http://dx.doi.org/10.25124/rupa.v6i2.3336.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Abstrak. Sifat representatif tidak selalu memiliki makna yang selaras dengan konteks sebuah karya seni. Ada maksud yang dimaksudkan walaupun karya seni itu mengusung sifat yang representatif, kemungkinan kebalikan dari sifat-sifat material pada objek dalam suatu karya atau kesepakatan umum atas suatu benda atau benda sehingga menimbulkan makna-makna yang terkesan kontradiktif atau kontradiktif paradoksal. Hal inilah yang kemudian menjadi inspirasi bagi penulis dengan menggunakan media seni lukis dan gambar berusaha menyajikan makna keindahan yang bertentangan dengan makna keindahan pada umumnya saat ini melalui penyusunan komposisi harmoni melalui dunia seni. Pengambilan ide pokok representasi yang dibawa dengan konteks paradoks dan harmoni sebagai acuan dalam merancang gagasan keseluruhan konsep berkarya, memvisualisasikan karya ke dalam medium painting dan pendekatan estetika sebagai teori visualisasi karya menjadi batasan masalah penelitian ini.
26
Kosche, Michał. "Hermeneutyka biblijna i teologia hermeneutyczna". Teologia w Polsce 10, nr 1 (26.03.2020): 107–17. http://dx.doi.org/10.31743/twp.2016.10.1.08.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Biblia zawiera w sobie pewien „paradoks hermeneutyczny”. Polega on na tym, że z jednej strony Pismo Święte zawiera w sobie sens obiektywny (doktrynalny) niepodlegający interpretacji wierzącego, z drugiej zaś słowo Boże w nim zawarte stanowi przestrzeń osobistego spotkania człowieka z Bogiem i nieodłącznej egzystencjalnej i podmiotowej interpretacji tekstu natchnionego. Rodzi się zatem pewien problem interpretacyjny, polegający na konieczności przedstawienia odpowiedniej hermeneutyki, dzięki której będzie możliwe dokonanie korelacji sensu obiektywnego (doktrynalnego) z sensem osobistym. Jednakże do satysfakcjonującego rozwiązania owego „paradoksu hermeneutycznego” nie wystarczy wskazać jedynie na odpowiednie zasady interpretacji tekstu natchnionego. Potrzeba tutaj całościowego podejścia do Objawienia właśnie na sposób hermeneutyczny. Biblia, jak każda narracja, domaga się odpowiedniej interpretacji. Domaga się zatem teologii hermeneutycznej, która respektując metodologiczne kanony, będzie „sztuką interpretacji” słowa Bożego.
27
Morkoç, Umut. "Tractatus Logico-Philosophicus’ta Saçmanın İşlevi". Kilikya Felsefe Dergisi / Cilicia Journal of Philosophy 10, nr 2 (2023): 136–48. http://dx.doi.org/10.5840/kilikya202310217.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Wittgenstein Tractatus Logico-Philosophicus’un sonunda, kendisini anlayan okuyucunun, söylediklerinin saçma olduğunu göreceğini söyler. Eserin bu paradoksu eserle tanışan hemen her okuyucu için bir kafa karışıklığı vesilesidir. Eğer eserde dile getirilenler saçmaysa bunların saçma olduğu da dahil olmak üzere eserin dile getirdiklerini ciddiye almamak gerekir, eğer eser ciddiye alınacaksa söylenenlerin saçma olduğunu kabul etmek gerekir. Eserin bu paradoksunun nasıl ele alınması gerektiğine dair hatırı sayılır bir literatür vardır. Bu çalışmada, Tractatus Logico-Philosophicus’taki bu paradoksun, saçmanın sağaltıcı işleviyle değerlendirildiğinde eseri anlamayı engellemeyeceği fikri savunulacaktır. Bunun için öncelikle genel olarak Resim Kuramı’nın ana hatlarından söz ederek Wittgenstein için saçmanın ne olduğunu anlatacağım. Daha sonra, Wittgenstein için saçmanın işlevinin ne olduğuna dair iyi gerekçelendirildiğini düşündüğüm fikirlerden söz edeceğim. Son olarak, saçmaya işaret edebilmenin ancak saçma ile mümkün olduğunu, Wittgenstein’ın bu yolla yaygın bir yanılgıyı sağalttığını ve dolayısıyla saçmanın sağaltıcı bir işlevi olduğunu iddia edeceğim.
28
Frankiewicz, Paulina. "Tragizm, absurd, paradoks – wokół słownika pojęć Waltera Hilsbechera". Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica 63, nr 4 (30.12.2021): 111–26. http://dx.doi.org/10.18778/1505-9057.63.05.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Artykuł stanowi próbę zdefiniowania pojęć tragizmu, absurdu i paradoksu, terminów kluczowych według niemieckiego eseisty Waltera Hilsbechera. Jest to zadanie trudne i ciekawe zarazem, głównie z uwagi na fakt, że pojęcia będące przedmiotem filozofii spekulatywnej stosunkowo rzadko podlegają skrupulatnym definicjom. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest trudność w uchwyceniu znaczenia tych terminów w sztywnych ramach. Problemy te pojawiają się również w tekście Hilsbechera pt. Tragizm, absurd, paradoks z 1972 roku. Filozofia absurdu, której metodologiczne wyodrębnienie postuluję, za centralne pojęcie obrała rzeczony absurd, również wymykający się ostrym definicjom. Niniejszy tekst stawia sobie za cel rekonstrukcję Hilsbecherowskiego słownika centralnych dla filozofii absurdu pojęć w odwołaniu do tradycji współczesnej filozofii spekulatywnej. Umiejscawiając myśl niemieckiego pisarza w kontekście innych twórców obracających się w podobnym kontekście tematycznym i stylistycznym (takich jak A. Camus, H. Bergson), zarysuję ten specyficzny nurt filozofii.
29
Davidovich, M. V. "On the Hartman paradox, electromagnetic wave tunneling and superluminal velocities (comment on "Tunneling of electromagnetic waves: paradoxes and prospects" by A.B. Shvartsburg)". Uspekhi Fizicheskih Nauk 179, nr 4 (2009): 443. http://dx.doi.org/10.3367/ufnr.0179.200904o.0443.
Pełny tekst źródła
30
MILJEVIĆ, ANA. "LOGOS I SPOZNAJA U HERAKLITOVOJ FILOZOFIJI". ARHE 12, nr 23 (16.06.2016): 139. http://dx.doi.org/10.19090/arhe.2015.23.139-160.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Rad preispituje temeljne pojmove Heraklitove filozofije kroz komparativnu analizu fragmenata, koji svojom hijastičkom strukturom, paralelizmom delova unutar svakog fragmenta, te ritmičkom i etimološkom igrom grade paradokse. Kako se Heraklit koristi paradoksima pri izgradnji osnovnih ontoloških pojmova, nameće se pitanje da li ovako izražena logosnost bivstvovanja, ima unapred određen metod. Heraklitov prvi fragment, koga mnogi autori nazivaju još i programskim fragmentom posmatran je u radu kao takav i u metodskom smislu. Ono što analiza ovog fragmenta donosi jeste to da Heraklit koristi etimološki i analitički metod kojima se u saznajnom smislu gradi, a u ontološkom smislu pokazuje paradoksalnost unutar pojmova. U tom kontekstu rad utvrđuje povezanost pojma <em>λόγος </em>(<em>logos</em>) sa pojmom <em>φρόνησις </em>(razboritost) i <em>τὸ σοφόν </em>kroz Heraklitov izraz <em>ἓν τὸ σοφόν </em>(Jedno-mudro).
31
Louw, Maria, i Mikkel Rytter. "Hvilket paradoks / hvis paradoks?" Tidsskrift for Islamforskning 7, nr 2 (5.02.2017): 1. http://dx.doi.org/10.7146/tifo.v7i2.25316.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
I stedet for et abstract er her begyndelsen på indledningen: Der er de senere år blevet forsket og skrevet om sufisme fra mange forskellige vinkler og med fokus på en bred række tematikker. For blot at nævne nogle, kunne man fremhæve studier der tager afsæt i den karisma, der emmer fra levende shuyukh (Werbner og Basu 1998; Werbner 2003); de tilbagevendende religiøse festivaller og fejringer ved helgengrave (Curie 2006; Frembgen 2011); forskellige former for zikr (ihukommelse af Gud) og ekstatiske ritualer (Lizzio 2007; Pinto 2010; Irwin 2011); fødevarers potentielt rensende og transformerende egenskaber for dedikerede sufier (Werbner 1998; Matzens 2012; Rytter 2013); sufisme som en integreret del af hverdagsislam (Louw 2007; Raudvere og Stenberg 2007); samt nutidige turuq (veje, ordner) globale udstrækninger og plasticitet (Malik and Hinnels 2006; Geaves, Dressler and Klinkhammer 2009; Stjernholm 2011; Bubandt 2011; Mathiesen 2012). Trods det massive opbud af studier, er der imidlertid ingen der endnu har adresseret og diskuteret det forhold, at sufisme - og islamisk mysticisme mere generelt - tilsyneladende har paradokset som centralt omdrejningspunkt. Det er denne vinkel på sufismen, som nærværende temanummer afsøger og diskuterer. (...)
32
Hołyst, Brunon. "UTRATA TOŻSAMOŚCI W PONOWOCZESNYM ŚWIECIE". PRZEGLĄD POLICYJNY 2, nr 122 (1.06.2016): 5–27. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.5682.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Tożsamość jest formą samoświadomości, wewnętrznym doświadczeniem bycia jedyną (niepowtarzalną) oraz tą samą, stałą w przestrzeni i czasie, jednością. Warunkiem ukształtowania się prawidłowego statusu tożsamości jest rozpoznanie ważnych i charakterystycznych, a zarazem stabilnych rysów własnej osoby, które pozwalają jednostce na identyfi kowanie siebie jako „ja” w różnorodnych i zmieniających się sytuacjach życiowych. Problem tożsamości jednostki we współczesnej kulturze można sprowadzić do problemu, jak etos dzisiejszego indywidualizmu wpływa na sposób odpowiedzi przez jednostkę na trzy sformułowane wyżej aspekty tożsamościowe. Wpływ ten przybiera postać, którą można określić mianem paradoksu wolności lub paradoksu wolnego indywidualisty. Mimo zniesienia barier komunikacyjnych i obyczajowych więzi międzyludzkie wydają się dziś słabe. Podobny paradoks stwierdzić można w odniesieniu do drugiego wymiaru tożsamości jednostki, tj. poczucia spójności wewnętrznej, które decyduje o autentyczności osoby. Poczucie spójności może być doświadczane na dwu płaszczyznach. Pierwsza to płaszczyzna witalna lub psychofi zyczna. Spójność osiągana jest na niej dzięki doświadczaniu zgodności zachowania z cechami własnego organizmu oraz psychofi zyczną kondycją i ma ona afektywny charakter. Drugą płaszczyzną doświadczania spójności „ja” jest płaszczyzna fenomenologiczno-egzystencjalna. Poczucie spójności osiągane jest na niej dzięki zgodności postępowania osoby z akceptowanym przez nią systemem wartości, przekonaniami, ideałami, co pozwala na samookreślenie się. Kryterium tego rodzaju spójności ma charakter fenomenologiczny, jest nim poczucie sensu, którego źródło usytuowane jest poza „ja”. Należy to rozumieć w ten sposób, że doświadczenie sensu wymaga odniesienia — siebie, swoich wyborów, intencji i działań — do czegoś, co jest większe, ogólniejsze, ważniejsze, do jakiegoś tła sensowności czy horyzontu wartości.
33
Tworak, Zbigniew. "Paradoksy". Filozofia Publiczna i Edukacja Demokratyczna 1, nr 1 (15.07.2018): 94–103. http://dx.doi.org/10.14746/fped.2012.1.1.7.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
An important part of philosophical thinking are paradoxes. Many of them raise serious problems and are associated with crises of thought and revolutionary advances in the science. This paper is devoted to the notion of paradox and presents a potpourri of paradoxes. I give a very broad interpretation of the term paradox, far broader than will appeal to many logical purists.
34
Idzikowska, Katarzyna. "RECENZJA KSIĄŻKI BARRY’EGO SCHWARTZA „PARADOKS WYBORU”". Decyzje, nr 27 (15.12.2017): 117–23. http://dx.doi.org/10.7206/dec.1733-0092.98.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Temat książki Barry’ego Schwartza Paradoks wyboru dobrze ilustruje już sam moment jej zakupu – czytelnik, stojąc w księgarni przed półką z tą właśnie pozycją, natknie się na absurdalny wybór. Książka w polskiej wersji językowej wydana jest przez PWN w dwóch wersjach: z okładką, na której zobaczymy sześć bombek choinkowych w pudełku lub niemal identyczną, ale z pisankami wielkanocnymi w wytłaczance na jajka. Oczywiście wybór okładki jest bez znaczenia dla treści, jednak zmuszeni jesteśmy go dokonać, nawet jeżeli już postanowiliśmy kupić książkę. Barry Schwartz opisuje w Paradoksie wyboru problemy związane ze współczesną „tyranią wyboru”, czyli z ciągle rosnącą liczbą decyzji, które ludzie muszą podejmować na co dzień oraz z rosnącą liczbą możliwości i różnorodności wyboru. Z jednej strony można w tym zjawisku dostrzegać większą wolność i swobodę działania, z drugiej jednak strony autor dowodzi, że nadmierny wybór kosztuje. W książce poruszane są zagadnienia dotyczące psychologii podejmowania decyzji, jak i rozważania na temat wolności, poczucia szczęścia oraz zdrowia jednostki w kontekście nadmiernego wyboru. Autor pokazuje, dlaczego nadmierny wybór wpływa raczej negatywnie na nasze życie. Na końcu jednak daje kilka rad i wskazówek, jak obronić się przed „tyranią wyboru”.
35
Layne, Louisa Olufsen. "Louisas verden: Oslo-paradokset". Samtiden 130, nr 2 (14.09.2021): 114–15. http://dx.doi.org/10.18261/issn1890-0690-2021-02-13.
Pełny tekst źródła
36
Sarje, Kimmo. "Ironia on paradoksin muoto". Tiede & edistys 39, nr 4 (1.04.2014): 382. http://dx.doi.org/10.51809/te.105173.
Pełny tekst źródła
37
Pavuna, Andro. "Paradoks privatnosti". Politička misao 56, nr 1 (6.05.2019): 132–62. http://dx.doi.org/10.20901/pm.56.1.05.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Paradoks privatnosti označava diskrepanciju između deklariranog izražavanja visoke zabrinutosti za privatnost (privacy concerns) i istovremenog manifestiranja ponašanja kojim se iskazuje nebriga za privatnost, osobito kada su u pitanju društvene mreže i korištenje interneta. Cilj istraživanja bio je provjeriti manifestiraju li pojedinci koji su visoko zabrinuti za svoju privatnost ponašanja kojima je štite. Za istraživanje paradoksa privatnosti korištena je skala zabrinutosti za privatnost, konstruirana za ovo istraživanje na osnovi rezultata predistraživanja o načinima kako ispitanici razumiju privatnost i ugrožavanje privatnosti. Za mjerenje bihevioralnih varijabli korištene su tri skale prilagođene za primjenu u Hrvatskoj: društvena dimenzija kontrole ponašanja, opći oprez i tehnička zaštita. Sudionicima je postavljeno i nekoliko konkretnih pitanja o korištenju interneta i društvenih mreža. Istraživanje je provedeno primjenom ankete na prigodnom uzorku od ukupno 966 sudionika. Dobiveni rezultati pokazali su postojanje paradoksa privatnosti na sve tri usporedbe na nivou p < 0,001. Unatoč tome što je 90,7% sudionika navelo kako im je privatnost važna ili izrazito važna, velik broj sudionika koristi usluge onih tvrtki čiji je cijeli poslovni model baziran na prikupljanju, analiziranju i dijeljenju korisničkih podataka. Njih 99,3% koristi jednu od takvih tražilica, 86% neki od takvih servisa e-pošte, 88% koristi društvenu mrežu Facebook, na kojoj ih više od 73% ima navedeno svoje pravo ime i prezime te osobnu fotografiju. Dobiveni rezultati pokazuju kako je sudionicima deklarativno važna njihova privatnost, no kako je se vrlo lako odriču kada se radi o korištenju interneta i društvenih mreža, što ima značajne implikacije na aktualnu raspravu o zaštiti privatnosti i osobnih podataka u digitalnom okruženju.
38
Stajić, Dubravka. "IZAZOVI I PARADOKSI GLOBALIZACIJE". Politička revija 15, nr 1 (2008): 321–26. http://dx.doi.org/10.22182/pr.1512008.19.
Pełny tekst źródła
39
Arbo, Peter. "Distriktspolitikkens paradokser". Plan 44, nr 01 (20.03.2012): 50–55. http://dx.doi.org/10.18261/issn1504-3045-2012-01-13.
Pełny tekst źródła
40
Simonsen, Mie Berg. "Rettferdighetens paradokser". Lov og Rett 35, nr 08 (1.10.1996): 545–58. http://dx.doi.org/10.18261/issn1504-3061-1996-08-05.
Pełny tekst źródła
41
Vujošević, Vladimir. "Pripovjedačko sveznanje i problem fikcionalne istinitosti devijantnih evaluacija". Filozofska istraživanja 43, nr 1 (8.05.2023): 171–88. http://dx.doi.org/10.21464/fi43109.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Problem fikcionalne istinitosti devijantnih evaluacija naziv je paradoksa koji je u posljednjih tridesetak godina postao predmet debate u filozofiji književnosti analitičke tradicije. Filozofi poput Waltona, Tannera, Morana, Gendler i drugih konstruirali su »mini-fikcije« koje navodno pokazuju da autor, bez obzira na svoje skoro pa neograničene ovlasti u pogledu toga što može učiniti istinitim u svijetu priče, ipak ne može uspješno konstruirati fikciju u kojoj bi evaluacija koju smatramo netočnom u aktualnome svijetu bila istinita. Primjerice, netko osmisli fikciju u kojoj se zbiva brutalno ubojstvo iz častohleplja. Takav događaj autor postulira i mi, kao čitatelji, to prosto prihvaćamo kao istinito u svijetu fikcije. No, zamislimo da je dio opisa ubojstva pripovjedačka evaluacija takvoga čina kao moralno ispravne stvari. Evaluaciju koju smatramo »devijantnom« u odnosu na naša aktualna (moralna) vjerovanja ne prihvaćamo kao integralni dio fikcionalnog svijeta, iako autor to traži od nas. Paradoks je u tome što izgleda kako je osnovna konvencija fikcijâ da su svi pripovjedački iskazi u trećem licu koji se ne mogu pripisati likovima fikcije uvijek fikcionalno istiniti. Čini se da je to bitno ograničenje pripovjedačkog autoriteta koje nas navodi preispitati naše uobičajeno razumijevanje fikcija. No, u članku argumentiramo, analizirajući konkretne »minifikcije«, kako (i) nema dovoljno razloga pretpostaviti da devijantnu evaluaciju u fikciji izri- če pripovjedački glas u trećem licu koji se ne može poistovjetiti s nekim fikcionalnim likom; (ii) da devijantne evaluacije uvijek mora izricati osobni pripovjedač; (iii) da takvi osobni pripovjedači nikad nisu sensu stricto »sveznajući« te im ne moramo bespogovorno vjerovati kada, primjerice, zločin evaluiraju kao »ispravnu stvar«. Cijeli paradoks, tvrdimo, tek je pseudoproblem generiran ignoriranjem konkretnih čitalačkih praksi i simplificiranim shva- ćanjem pripovjedačkih konvencija.
42
Maryniarczyk, Andrzej. "Metaphysical Creationism and the Paradoxes of Evolutionary Theism: A Contribution to the Discussion within Contemporary Thomism". Roczniki Filozoficzne 68, nr 4 (4.01.2021): 169–98. http://dx.doi.org/10.18290/rf20684-8.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Metafizyczny kreacjonizm a paradoksy teizmu ewolucyjnego: przyczynek do dyskusji w ramach współczesnego tomizmu
Autor artykułu dowodzi, że metafizyczny kreacjonizm, z którym spotykamy się w filozofii św. Tomasza z Akwinu, w odróżnieniu od kreacjonizmu amerykańskiego oraz teologiczno-‑biblijnego, jest teorią, która wyrasta z czysto filozoficznego wyjaśnianie początków świata i człowieka. Nie jest zatem ideą biblijną przeniesioną na teren filozofii. Podobnie jak teizm metafizyki Arystotelesa, a także teizm metafizyki św. Tomasza z Akwinu nie jest teizmem religijnym (teologicznym), lecz teizmem czysto filozoficznym (metafizycznym), gdyż wyrasta z metafizycznego wyjaśniania rzeczywistości. Kreacjonizm metafizyczny jest ostatecznym wyjaśnieniem źródła istnienia bytów, które dane są nam w doświadczeniu, jako niekonieczne w istnieniu i zmienne. Natomiast kreacjonizm amerykański, jest interpretacja biologiczno-kosmologiczną biblijnej prawdy o stworzeniu świata w określonym przedziale czasowym (paradygmat 7 dni) i w punkcie wyjścia odwołuje się do danych Objawienia, które chce naukowo potwierdzić
Artykuł został podzielony na dwie części. W części pierwszej zostały przedstawione węzłowe elementy metafizycznej teorii stworzenia ex nihilo i jej rozumienie. W drugiej zaś części artykułu zostały przywołane elementy teizmu ewolucyjnego, które z punktu metafizycznego kreacjonizmu są źródłem różnych paradoksów, a niekiedy i absurdów oraz domagają się ponownego przemyślenia.
43
YILMAZ, Fikret. "TOLERANS PARADOKSU". Journal of Academic Social Science Studies 6, Number: 59 (1.01.2017): 575–604. http://dx.doi.org/10.9761/jasss7150.
Pełny tekst źródła
44
Warchala, Michał. "Sekularyzacyjne paradoksy". Kwartalnik Historyczny 122, nr 4 (1.04.2015): 847. http://dx.doi.org/10.12775/kh.2015.122.4.18.
Pełny tekst źródła
45
Mejlgaard, Lærke. "Mellem værk og virkelighed". Peripeti 13, nr 25 (28.05.2021): 109–15. http://dx.doi.org/10.7146/peri.v13i25.109581.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
To be a spectator is to be separated from both the capacity to know and the power to act. Sådan opridser filosof Jacques Rancière den kritik af tilskuerpositionen, som især avantgarden har givet stemme til. Dog påpeger Rancière, at der intet teater findes uden tilskuere, og heri ligger tilskuerens paradoks. Men kan det lade sig gøre at overkomme paradokset og opløse tilskuerpositionen fuldstændigt? Og hvilket værkbegreb efterlader det teatret med? Diskussionen er ikke ny, men der kommer stadig nye bud på, hvordan tilskueren kan inddrages i værket som deltager eller medskaber. Da jeg påbegyndte arbejdet med den afhandling, der senere skulle blive til dette essay, ville jeg undersøge, hvorvidt teaterkollektivet Rimini Protokoll tilsluttede sig et avantgardistisk frigørelsesprojekt eller stillede sig som modstander af et sådant. Det blev dog hurtigt klart, at jeg ikke skulle lede efter Rimini Protokolls værkbegreb på den ene eller den anden side af frigørelsen, men netop i den paradoksale grænseposition, mellem realitet og fiktiv realitet, mellem fastholdelse og frigørelse fra en passiv tilskuerposition og mellem værk og virkelighed. På de følgende sider vil jeg sætte fokus på, hvordan og hvorfor denne paradoksale position udnyttes og tydeliggøres gennem interaktivitet i forestillingen Home Visit Europe, men også udfordre Rimini Protokolls brug af interaktivitet, ved at se interaktivitet som et nyt ståsted for politisk teater.
46
Byrkjeflot, Haldor. "Paradokser i omdømmeledelse". Stat & Styring 26, nr 02 (7.06.2016): 16–18. http://dx.doi.org/10.18261/issn0809-750x-2016-02-06.
Pełny tekst źródła
47
Storsveen, Odd Arvid. "Demring med paradokser". Agora 26, nr 04 (17.12.2008): 296–309. http://dx.doi.org/10.18261/issn1500-1571-2008-04-13.
Pełny tekst źródła
48
Jokubaitis, Alvydas. "LIBERALIZMO FILOSOFIJOS PARADOKSAI". Problemos 90, nr 90 (4.11.2016): 7. http://dx.doi.org/10.15388/problemos.2016.90.10131.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Straipsnyje siekiama įrodyti, kad po Johno Rawlso Politinio liberalizmo pasirodymo būtina naujai pažvelgti į liberalizmo filosofijos tapatumą. Liberalai neturi savarankiškos moralės ir politikos filosofijos. Jų filosofinis tapatumas grindžiamas ne pozityvia doktrina, bet oponentų kritika. Norint suprasti liberalizmo filosofiją, reikia išsiaiškinti jos santykį su neliberaliomis doktrinomis. Liberalų moralės ir politikos filosofija priklauso nuo neliberalių pažiūrų kritikos. Liberalizmo filosofija susiduria su neįveikiamais paradoksais: 1) politinis liberalizmas sulygina liberalus ir neliberalus, taip neleisdamas užtikrinti liberalizmo politinės filosofijos išskirtinumo, 2) iš liberalų pripažįstamo moralinio individualizmo nebūtinai seka liberalizmo moralės filosofija, 3) liberalų moralės filosofija pasižymi esminiais trūkumais, kuriuos įmanoma įveikti tik remiantis neliberaliomis moralės filosofijomis, 4) savo idėjinį tapatumą liberalai gali užtikrinti tik pasitelkdami ideologiją, o ne filosofiją. Tai, kas vadinama liberalizmo filosofija, yra pilietinės religijos variantas.
49
Krajewski, Patryk. "Logos Heraklitejskich paradoksów". Acta Universitatis Lodziensis. Folia Philosophica. Ethica-Aesthetica-Practica, nr 23 (1.01.2010): 25–33. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6107.23.02.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
The aim of this paper is to present lucid and sympathetic approach to Heraclitean paradoxes. I do not intend to resolve them in terms of Aristotelian logic. Instead, I attempt to reveal their connection with language, their dependence on Greek semantics and syntax. From such a point of view one may eventually see the great significance of language in general as an epistemic guide in Heraclitus' philosophical investigations.
50
Przepiórka, Paulina. "Wilno – miasto paradoksów". Bibliotekarz Podlaski Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne 60, nr 3 (21.12.2023): 375–80. http://dx.doi.org/10.36770/bp.838.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
The article is a review of the script for students Literary Vilnius in 1905–1939 by Irena Fedorowicz and Teresa Dalecka. The publication consists of two theoretical parts and an anthology. The book introduces the history of Vilnius in 1905–1939 and presents initiatives undertaken by the local literary and artistic circles in the discussed period, moreover, it discusses the pre-war heritage of the Stefan Batory University.