Artykuły w czasopismach na temat „Historia a historia alternatywna”
Kliknij ten link, aby zobaczyć inne rodzaje publikacji na ten temat: Historia a historia alternatywna.
Utwórz poprawne odniesienie w stylach APA, MLA, Chicago, Harvard i wielu innych
Sprawdź 50 najlepszych artykułów w czasopismach naukowych na temat „Historia a historia alternatywna”.
Przycisk „Dodaj do bibliografii” jest dostępny obok każdej pracy w bibliografii. Użyj go – a my automatycznie utworzymy odniesienie bibliograficzne do wybranej pracy w stylu cytowania, którego potrzebujesz: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver itp.
Możesz również pobrać pełny tekst publikacji naukowej w formacie „.pdf” i przeczytać adnotację do pracy online, jeśli odpowiednie parametry są dostępne w metadanych.
Przeglądaj artykuły w czasopismach z różnych dziedzin i twórz odpowiednie bibliografie.
1
Tierling-Śledź, Ewa. "Historie alternatywne Konrada T. Lewandowskiego". Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze, nr 6 (30.12.2017): 145–59. http://dx.doi.org/10.18778/2299-7458.06.07.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Autorka artykułu wyraża przekonanie, iż na przełomie XX i XXI wieku wzrosło zainteresowanie odmianami literatury popularnej, w tym historią alternatywną. Po przypomnieniu rozróżnień terminologicznych pomiędzy historią alternatywną i historią kontrfaktyczną przystępuje ona do omówienia historii alternatywnych Konrada T. Lewandowskiego. Badaczka dochodzi do wniosku, że w książkach Konrada Lewandowskiego historia alternatywna, pełniąc funkcję ludyczną, nie przestaje być nauczycielką życia.
2
Loska, Krzysztof. "„Hiszpanka”, czyli alternatywna historia powstania wielkopolskiego". Kwartalnik Filmowy, nr 103 (30.09.2018): 42–53. http://dx.doi.org/10.36744/kf.1912.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
W artykule poświęconym filmowi Łukasza Barczyka Loska zwraca uwagę na wykorzystanie przez reżysera strategii postmodernistycznych oraz sięgnięcie przez niego do konwencji historii alternatywnej. Rozpoczynając od nakreślenia kontekstów związanych z powstaniem wielkopolskim, autor przechodzi do spirytyzmu i mediumizmu jako zjawisk w sposób szczególny odciskających swoje piętno na fabule filmowej, ponieważ alternatywna historia powstania została pokazana przez pryzmat walki telepatów. Odrodzenie tradycji ezoterycznych Loska uznaje – za Wolfgangiem Welschem – za jeden z wyróżników postmodernizmu (ze względu na zwrot ku alternatywnym formom poznania). Autor stara się wykazać, że w Hiszpance kluczową rolę odgrywa proces fabularyzacji faktów, czyli wykorzystania materiałów historycznych do zbudowania wyobrażeniowej fikcji.
3
Przymuszała, Beata. "Opowieść a‑ alternatywna. O Patrz pod: Miłość Dawida Grossmana". Narracje o Zagładzie, nr 4 (11.11.2019): 259–68. http://dx.doi.org/10.31261/noz.7903.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Artykuł przedstawia interpretację powieści Davida Grosmana Patrz pod: Miłość w kontekście historii alternatywnej. Historia ujawniająca problemy związane z opowiadaniem o Zagładzie staje się krytyką naszej kultury. Pokazuje, w jaki sposób cztery odrębne części łączą się ze sobą, tworząc wizję ukrywanej przed światem ciemnej sfery naszego „ja”: alternatywna wersja opowieści o nas samych jest rodzajem rozrachunku z utrwaloną w naszej europejskiej społeczności koncepcją człowieczeństwa.
4
Zywert, Aleksandra. "Wielka Wojna Ojczyźniana – historia alternatywna: projekt „Pierwszy Oddział”". Przegląd Środkowo-Wschodni 2/2017 (21.06.2017): 61–74. http://dx.doi.org/10.32612/uw.2543618x.2017.pp.61-74.
Pełny tekst źródła
5
Tyszkowska-Kasprzak, Elżbieta. "Dzieje Łotwy XX wieku w powieści Jeleny Katiszonok „Когда уходит человек"". Rusycystyczne Studia Literaturoznawcze 33 (26.09.2023): 1–28. http://dx.doi.org/10.31261/rsl.2023.33.08.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
W artykule omówiony został sposób przedstawienia dziejów Łotwy XX wieku w powieści Jeleny Katiszonok Когда уходит человек (2011). Wprawdzie w utworze nie pojawia się nazwa państwa ani miasta, w którym umieszczona jest akcja utworu, ale można je rozpoznać po licznych markerach, głównie topograficznych. W centrum narracji autorka umieściła dzieje jednego domu i jego mieszkańców. Każdy z bohaterów przeżywa swoje radości i smutki, a na ich indywidualne losy nakłada się historia Łotwy w latach 1927–1991. Dzieje Łotwy XX wieku pokazane są z perspektywy upersonifikowanego domu, jednak należy podkreślić, że jest to prywatna, alternatywna historia, przeciwstawiona wersji oficjalnej, ideologizowanej. Historia kraju odzwierciedlona jest w losach zwykłych ludzi, na stronach utworu nie znajdziemy szczegółowych informacji o wydarzeniach dziejowych, rozważań o polityce państwa, a na plan pierwszy wychodzi prywatny, osobisty odbiór faktów, uzasadniony psychologicznie i prawie zawsze niejednoznaczny. Kolejne etapy historyczne Łotwy ukazane są poprzez zmiany w funkcjonowaniu domu, a granice epok wyznaczają zasiedlenia lokali przez nowych mieszkańców oraz wysiedlenia czy śmierć poprzednich. Jednocześnie przedstawiciele różnych narodowości zmieniają swój status: po okresie harmonijnego współistnienia nadchodzą czasy opresji, kiedy stają się oni przedstawicielami nacji dominującej lub zdominowanej.
Zakończenie utworu sugeruje, że jest to powieść o stracie: otwarte na innych, tolerancyjne państwo z okresu międzywojennego już nie powróci, nawet po odzyskaniu niepodległości w 1991 roku. Katiszonok, przedstawiając historię Łotwy z prywatnego punktu widzenia reprezentantów różnych narodów, pozwala zrozumieć ich doświadczenia i teraźniejsze konsekwencje tych doświadczeń. Uświadomienie traumy straty umożliwia odtworzenie logiki wydarzeń, co prowadzi do zmiany oceny nieistniejącej już całości.
6
Galant, Jan. "Niepozorna, alternatywna, otwarta. Kilka uwag o kulturze lokalnej". Polonistyka. Innowacje, nr 9 (9.06.2019): 3–14. http://dx.doi.org/10.14746/pi.2019.9.1.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Celem artykułu jest charakterystyka wybranych cech zjawiska kultury lokalnej. Posiłkując się kategorią twórczości niepozornej (naszkicowaną przez Ingę Iwasiów), autor omawia takie jej właściwości, jak: drugorzędność (stereotyp małej wartości wytworów kultury lokalnej oraz niska ranga badań regionalistycznych w humanistyce), peryferyjność (ograniczony zasięg występowania i opozycyjność wobec kultury ogólnej), nieliterackość (obecność gatunków poślednich, form pogranicznych, piśmiennictwa użytkowego), codzienność jako temat lokalnych narracji (historia lokalna jako przeciwhistoria). Kultura lokalna jest także alternatywna i opozycyjna wobec wszelkich projektów społecznych i poznawczych homogenizujących i zacierających różnorodność oraz otwarta – jako zjawisko autonomiczne i kompletne daje możliwość użycia do jej charakterystyki różnych języków i teorii badawczych.
7
Saja, Krystian. "Rozszerzenie faktu historycznego w literaturze kontrfaktycznej i jego wartości dydaktyczne". Dydaktyka Polonistyczna 18, nr 9 (25.12.2023): 75–86. http://dx.doi.org/10.15584/dyd.pol.18.2023.6.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Jednym z głównych celów historii kontrfaktycznych jest pełniejsze odczytywanie złożonych procesów dziejowych. Z pomocą literatury kontrfaktycznej budowany jest pełniejszy obraz przeszłości, a dopełnienie wiedzy o dziejach bieżących następuje za sprawą zrozumienia możliwych alternatyw. Przestrzeń historii alternatywnych buduje „nowe fakty”, ukazując wizje ich istnienia w procesie dziejowym. Innymi słowy, fakt historyczny, traktowany jako punkt przełamania, stanowi moment zwrotny w historii, w którym za sprawą literatury kontrfaktycznej realizuje się odmienny scenariusz dziejów. Historyk jest zobowiązany połączyć szereg faktów w ciąg przyczynowo-skutkowy, zespolony jednością wewnętrznej konieczności. Autor historii alternatywnej stwarza świat nowy, odrealniony, a jednocześnie prawdziwy, logiczny, mający początek w fakcie historycznym, zaś koniec osadzony w fikcji lub spekulacji, z konkluzją: „tak mogło być naprawdę”. Tak rozumiane historie alternatywne otwierają nowe możliwości w zakresie dydaktyki. Narracja historyczna osadzona w ramach powieści staje się atrakcyjniejszą formą przekazu dla młodego pokolenia. Ukazanie alternatywnych wariantów dziejowych poszerza nie tylko przestrzeń wyobraźni, ale przede wszystkim abstrakcyjnego i logicznego myślenia, z poszanowaniem historii.
8
Wójcik, Bartosz. "Rewolucja październikowa w Polsce: Historia antykomunistycznego wyparcia". Praktyka Teoretyczna 31, nr 1 (8.05.2019): 50–71. http://dx.doi.org/10.14746/prt.2019.1.3.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Podstawowa teza niniejszego artykułu jest następująca: rewolucja październikowa miała istotny wpływ zarówno na odzyskanie przez Polskę niepodległości, jak i na kształt polskich walk klasowych. Jednak historia tego wpływu jest całkowicie wypierana albo nawet jawnie negowana we współczesnym hegemonicznym prawicowym dyskursie historycznym w Polsce. Setna rocznica rewolucji wywołała publicystyczną dyskusję, w ramach której wydarzenia te były przedstawiane jako „demoniczne źródło dwudziestowiecznego totalitaryzmu”, zapoznając tym samym entuzjazm, jaki rewolucja wywołała wśród Polaków (zarówno jej uczestników, jak i pełnych nadziei obserwatorów). Nacjonalistyczna historiografia, idealizująca Polaków za wszelką cenę, stara się usilnie wymazać polskie zaangażowanie w „Czerwony Październik” albo zredukować je do rangi nieistotnego epizodu. W związku z tym tekst stanowi analizę dominującej narracji na temat rewolucji bolszewickiej w Polsce na przykładzie popularnonaukowej publikacji Mateusza Staronia Zdrajcy: Polacy u boku Lenina. Stawką tej analizy jest z jednej strony zbadanie strategii i sposobów antykomunistycznego „przepisywania” historii, podporządkowanej doraźnym celom ideologicznym, z drugiej zaś przedstawienie alternatywnej – wobec obowiązujących antykomunistycznych klisz – narracji dotyczącej rewolucji październikowej w polskim kontekście, opierającej się na trzech zagadnieniach:1. Polskiego uczestnictwa w październikowych wydarzeniach;2. Wpływu rewolucji na odzyskanie niepodległości przez Polskę;3. Polskich rad robotniczych jako bezpośredniej odpowiedzi na rewolucję rosyjską.Cel niniejszego artykułu nie ogranicza się – w związku z powyższym – do przedstawienia alternatywy dla dominującego dyskursu, wykonania kolejnego ćwiczenia w zakresie politycznej i historycznej wyobraźni czy wyciągnięcia na światło dzienne wypartych aspektów polskiej historii. Idzie tu raczej o ukazanie logiki i struktury samej antykomunistycznej narracji.
9
Meiksins Wood, Ellen. "Od możliwości do imperatywu: historia rynku." Praktyka Teoretyczna 26, nr 4 (8.10.2018): 320–42. http://dx.doi.org/10.14746/prt.2017.4.12.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Autorka pokazuje w swoim artykule, że historia kapitalistycznego rynku nierozerwalnie wiąże się z bezprecedensowym w historii użyciem siły i przemocy. Takie konsekwentne spojrzenie na rynek pozwala inaczej interpretować przejście z porządku feudalnego do kapitalistycznego. Autorka wskazuje, że nie było ono „wyzwoleniem” spod feudalnych okowów, ale przeciwnie – wiązało się z podporządkowaniem rynkowym imperatywom produkcji kapitalistycznej, które wynikało nie tyle z technologicznego postępu czy nieomal ponadhistorycznych praw, ale z przekształceń społecznych stosunków własności między chłopami a panami w Anglii. Proponowane w artykule ujęcie kapitalistycznego rynku stawia też w innym świetle przeciwstawione mu alternatywy polityczne.
10
Pitrus, Andrzej. "Nieistniejąca historia polskiej awangardy filmowej". Kwartalnik Filmowy, nr 101-102 (30.06.2018): 307–10. http://dx.doi.org/10.36744/kf.1974.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Recenzja książki Kamili Kuc Visions of Avant-Garde Film. Polish Cinematic Experiments From Expressionism to Constructivism (2016), poświęconej początkom polskiej awangardy filmowej. Autorka omawianego tomu proponuje autorską perspektywę, zwracając uwagę na zjawiska do tej pory nieopisane lub ignorowane. Jej refleksja skupia się na relacjach między filmem i innymi obszarami awangardy. Zdaniem Andrzeja Pitrusa książka jest nie tylko wartościowym wypełnieniem luki w piśmiennictwie poświęconym wczesnemu polskiemu kinu eksperymentalnemu, ale także oryginalną propozycją „alternatywnej” historii kina.
11
Pietrzyk, Anna. "Analiza antropologiczna potocznego wizerunku bioterapeuty w Polsce. Historia, tradycja, współczesność". Ogrody Nauk i Sztuk 4, nr 4 (9.02.2020): 81–88. http://dx.doi.org/10.15503/onis2014.81.88.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
W swoim artykule autorka analizuje wizerunek bioenergoterapeuty, opierając się na badaniach własnych z obszaru Łodzi oraz zgromadzonych materiałach zastanych, dotyczących całej Polski. W dobie rozkwitu biomedycyny, zastanawia fakt niezwykłej popularności bioenergoterapeutów i tzw. medycyny alternatywnej. Popularność ta nie jest wyłącznie rezultatem kryzysu służby zdrowia, lecz posiada uzasadnienie historyczno-kulturowe. Wizerunek bioenergoterapeuty kształtuje również nadzieja chorych na odzyskanie zdrowia, ich pragnienie bycia świadkiem interwencji sacrum w ludzki porządek świata, lub wynika ze świeckiej potrzeby widowiska, show, które wprowadzi jednostkę w świat głębszych doznań.
12
Stępkowski, Dariusz, Stanislav Ivanov i Anna Ksionek. "ETiK-International Warszawa. Historia badania, problemy badawcze i analiza wyników". Forum Pedagogiczne 6, nr 2/1 (16.11.2016): 37–56. http://dx.doi.org/10.21697/10.21697/fp.2016.2.03.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Głównym zamierzeniem badania ETiK-International przeprowadzonego w 2014 roku w wybranych gimnazjach Warszawy i województwa mazowieckiego było sprawdzenie, czy i w jakim stopniu lekcje etyki stanowią odrębną domenę szkolnego nauczania i uczenia się oraz jakie wyniki osiągają w tym przedmiocie polscy uczniowie w porównaniu z ich niemieckimi i austriackimi rówieśnikami. Niestety nie udało się w pełni zrealizować tego zamierzenia badawczego.Artykuł składa się z trzech rozdziałów. W pierwszym zostanie zrekonstruowany powrót lekcji religii do szkół publicznych w Polsce i związane z nim ustanowienie etyki przedmiotem alternatywnym. Następnie omówione zostaną bezowocne starania o przeprowadzenie ogólnopolskiego badania ETiK. Na zakończenie zaś, w trzecim rozdziale, zostanie scharakteryzowane wspomniane na wstępie badanie ETiK-International, ze szczególnym uwzględnieniem zastosowanego w nim narzędzia, podjętych problemów badawczych i uzyskanych wyników.
13
Stępkowski, Dariusz, Stanislav Ivanov i Anna Ksionek. "ETiK-International Warszawa. Historia badania, problemy badawcze i analiza wyników". Forum Pedagogiczne, nr 2/1 (16.11.2016): 37. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2016.2.03.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Głównym zamierzeniem badania ETiK-International przeprowadzonego w 2014 roku w wybranych gimnazjach Warszawy i województwa mazowieckiego było sprawdzenie, czy i w jakim stopniu lekcje etyki stanowią odrębną domenę szkolnego nauczania i uczenia się oraz jakie wyniki osiągają w tym przedmiocie polscy uczniowie w porównaniu z ich niemieckimi i austriackimi rówieśnikami. Niestety nie udało się w pełni zrealizować tego zamierzenia badawczego.Artykuł składa się z trzech rozdziałów. W pierwszym zostanie zrekonstruowany powrót lekcji religii do szkół publicznych w Polsce i związane z nim ustanowienie etyki przedmiotem alternatywnym. Następnie omówione zostaną bezowocne starania o przeprowadzenie ogólnopolskiego badania ETiK. Na zakończenie zaś, w trzecim rozdziale, zostanie scharakteryzowane wspomniane na wstępie badanie ETiK-International, ze szczególnym uwzględnieniem zastosowanego w nim narzędzia, podjętych problemów badawczych i uzyskanych wyników.
14
Rejniak-Majewska, Agnieszka. "Skazani na fikcje? Historia spekulatywna, kontr[f]aktualność i żywe archiwa". Pamiętnik Teatralny 70, nr 1 (7.04.2021): 179–95. http://dx.doi.org/10.36744/pt.747.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Artykuł stanowi komentarz na temat dwóch książek: Fikcje jako metoda. Strategie kontr[f]aktualne w pisaniu historii, literaturze, sztukach (red. Małgorzata Sugiera, Kraków 2018) i Performanse pamięci w literaturach i sztukach (red. Mateusz Borowski, Kraków 2020) oraz przemian we współczesnych badaniach historii sztuki i kultury. Obie prace łączy eksponowany w nich wątek historii kontrfaktualnej i znaczenia fikcji w rozbrajaniu spetryfikowanych, częstokroć narzuconych wizji przeszłości. Autorka artykułu skupia się na tym zagadnieniu, nawiązując do krytyki retorycznych schematów dyskursu historycznego i jego obiektywistycznych iluzji; niemniej jednak broni „zobowiązania prawdziwościowego” jako elementu pracy badawczej. Jak argumentuje, artystyczne działania kontrfaktualne stanowią alternatywną postać badania i odkrywania, angażującą odmienne formy przekazu, i świadomą roli zapośredniczeń. Jako formy pracy z pamięcią, z przeszłością warunkującą teraźniejszość, lub wypartą i zapomnianą, poszerzają one i aktywizują historyczną świadomość, umożliwiają krytyczną rewizję społecznych wyobrażeń.
15
Piasek, Piotr Franciszek. "Realizm kapitalistyczny, czyli raz jeszcze o końcu historii Fisher",. Perspektywy Kultury 33, nr 2 (1.07.2021): 221–27. http://dx.doi.org/10.35765/pk.2021.3302.15.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Przełom drugiej i trzeciej dekady XXI w. wciąż wydaje się nawiedzany widmem tezy o końcu historii. Kontekst światowej pandemii oraz próby zaradzenia globalnemu kryzysowi uwypuklają znaczenie tej dyskusji. Noszące nazwę „Wielki Reset” 50. Światowe Forum Ekonomiczne oraz książka napisana przez Klausa Schwaba i Thierry’ego Mallereta (Schwab i Malleret, 2020) również stanowią jej przedłużenie. Z perspektywy ludzkiej sprawczości historia stanowi podążanie do wyznaczonego sobie idealnego celu i tym samym odnajduje przedłużenie w jakiejkolwiek próbie świadomej zmiany istniejących warunków społecznych. Właśnie w tym kontekście pojawia się na polskim rynku wydawniczym książka Marka Fishera Realizm kapitalistyczny. Jej podtytuł głosi: Czy nie ma alternatywy?; wydawać się więc może, że w obliczu podejmowanych projektów transformacyjnych pozycja ta zestarzała się, że opisywana przez autora bezsilność została przezwyciężona. Nawet jeśli ludzkość zaczyna nabierać rozpędu, a dalsze dekady przyniosą próby wykreowania nowych utopii dobrobytu, to jednak zanim proces ten na dobre się rozpoczął, warto wziąć pod uwagę cechy systemu kapitalistycznego, które autor Realizmu kapitalistycznego krytykował. A z drugiej strony, trzeba również zadać sobie pytanie, czy zaprezentowana przez Fishera forma komentarza społecznego w ogóle jest w stanie przełożyć się na realne zmiany.
16
Popik-Konarzewska, Katarzyna. "MEDIACJA JAKO ALTERNATYWNY SPOSÓB ROZWIĄZYWANIA SPORÓW PO TRANSFORMACJI USTROJOWEJ W POLSCE". International Journal of Legal Studies ( IJOLS ) 7, nr 1 (30.06.2020): 287–302. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.3122.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Celem niniejszego artykułu jest omówienie instytucji mediacji z perspektywy upływu 30 lat od reformy ustrojowej w Polsce. Na wstępie zostało przedstawione znaczenie mediacji, jej założenia a także jej historia w polskim ustawodawstwie. Ponadto, poddano analizie instytucję mediacji w postępowaniu karnym, cywilnym, ze szczególnym uwzględnieniem jej znaczenia w sprawach rodzinnych oraz w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym. W opracowaniu uwzględniono dane Informatora Statystycznego Ministerstwa Sprawiedliwości, dotyczące liczby spraw kierowanych do mediacji w okresie kilkunastu lat od ich wprowadzenia do polskiego ustawodawstwa i wskazanie ich rosnącej popularności, jako alternatywnego sposobu rozwiązywania spornych spraw. Zwrócono także uwagę na aktualną problematykę kosztów mediacji, ponoszonych przez strony, w odniesieniu do jej założeń jakimi są m.in. dostępność mediacji oraz jej powszechność.
17
Domańska, Ewa. "Zastanawiając się nad historią w czasach permanentnego kryzysu". Prace Kulturoznawcze 26, nr 2 (1.02.2023): 135–48. http://dx.doi.org/10.19195/0860-6668.26.2.8.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Zapis wystąpienia podejmuje problem zmieniających się relacji pomiędzy różnymi lokalnymi i indygenicznymi wiedzami o przeszłości a historią akademicką. Autorka twierdzi, że w tych różnych wiedzach zachodzą procesy, które przybliżają je do siebie, jeżeli chodzi o zbieżność celów, metod i podejść do aktualnych problemów. W sytuacji coraz to nowszych kryzysów i zagrożeń badaczka promuje idee historii potencjalnej Arielli Azoulay, ujmowanej jako rodzaj laboratorium ukazującego możliwości i warunki współistnienia w konfliktach. Zwraca też uwagę na przeszłości, które opierają się historii i otwierają przestrzeń do stworzenia alternatywy dla historii jako dyscypliny i włączają różne (niezachodnie, a także nie-ludzkie) sposoby pojmowania zmian. Stawia ponadto problem odpowiedzialności historyka jako zdolności do odpowiedzi (response-ability) na wyzwania współczesnego świata.
18
Kruszelnicki, Michał. "Powrót /do/ Rousseau: Czy „porażka” emancypacji i „załamanie Dzieła”? Uwagi krytyczne do książki Pawła Pieniążka pt. „Jednostka, zło, historia w myśli Rousseau”". Hybris 61, nr 2 (6.12.2023): 89–113. http://dx.doi.org/10.18778/1689-4286.61.04.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Tekst zawiera uwagi polemiczne do książki Pawła Pieniążka pt. Jednostka, zło, historia w myśli Rousseau (Łódź 2022). Podjęta zostaje próba dyskusji z Autorem nad interpretacją głównych dzieł Rousseau, ich najważniejszymi pojęciami i problemami teoretycznymi. Mowa jest zwłaszcza o Umowie społecznej, Emilu, Marzeniach samotnego wędrowca, Nowej Heloizie, lecz pojawiają się też istotne odniesienia do tzw. pierwszej i drugiej Rozprawy, Dialogów i Listów do Malesherbesa. Tam, gdzie Pieniążek widzi tylko dowody „porażki” ideałów emancypacyjnych Rousseau i „klęskę” jego dzieła, tam autor polemiki stara się pokazać, że istnieją alternatywne sposoby czytania tekstów Rousseau, pozwalające ochronić go przed tradycyjnym zarzutem, że nie zdołał on uzgodnić wspólnotowego i indywidualistycznego planu swojej myśli i pozostał rozdarty między dwoma sprzecznymi i wykluczającymi się wzajemnie ideałami: obywatela i samotnika.
19
Morawski, Piotr. "Dyrektorka: Przyczynek do (nie)biografii Wandy Wróblewskiej". Pamiętnik Teatralny 69, nr 3 (11.11.2020): 75–103. http://dx.doi.org/10.36744/pt.426.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Artykuł stanowi próbę analizy zasad, na jakich dyrektorki mogą być wpisywane w historię teatru. Spekulatywny biogram Wandy Wróblewskiej, twórczyni i dyrektorki Teatru Ziemi Mazowieckiej, jest tu narzędziem umożliwiającym ujawnienie i sproblematyzowanie oczekiwań wobec kobiecych narracji, które mają być alternatywą dla dominującego w historiografii patriarchalnego modelu. Teatr Ziemi Mazowieckiej, jak większość scen objazdowych, kierowany były przez kobiety, co skłania do umieszczenia refleksji nad nim w perspektywie feministycznej. Jego działalność łatwo wpisać w alternatywny model historiograficzny, który akcentuje budowanie relacji z publicznością i działalność społeczną teatru, rezygnując ze wskazywania arcydzieł i konstruowania hierarchii artystycznych. Spekulatywna biografia Wróblewskiej jest też katalizatorem pytania o możliwości wyjścia poza narrację, która zawsze staje się formą dyskursu władzy.
20
Leśniak, Kamila Katarzyna. "Technika, sztuka, „filozoficzny sen”? Początki fotografii a pytanie o naturę i historię medium". Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio L – Artes 15, nr 2 (19.09.2018): 21. http://dx.doi.org/10.17951/l.2017.15.2.21.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
<p>Za datę wynalezienia fotografii przyjmuje się rok 1839, w którym François Arago ogłosił proces dagerotypii Louisa Daguerre’a. Jednakże początki fotografii są zagadnieniem złożonym. W najbardziej rozpowszechnionym ujęciu określa je historia technologicznej rywalizacji o prymat pierwszeństwa, w której prócz Daguerre’a ważne miejsce zajęli m.in. Nicéphor Niépce czy William Henry Fox Talbot.</p><p>Niniejszy artykuł dotyczy rozmaitych ujęć początków fotografii, pojmowanych jako alternatywne bądź uzupełniające się opowieści. Szczególna uwaga poświęcona została koncepcji „idei fotografii” przed 1839 rokiem, zjawisku tzw. „protofotografów”, a także związkowi owych postaw z przemianami w obszarze sztuk plastycznych, literatury czy zjawisk para-teatralnych. Przede wszystkim jednak omówiono konsekwencje rozmaitych ujęć początków fotografii – narodowego, kulturowego, estetycznego – dla pojmowania historii i natury medium na przestrzeni niemal dwóch stuleci.</p><p> </p><strong> Technology, Art, “Philosophical Dream”? The Beginnings of Photography and the Question about the Nature and History of the Medium </strong><p>SUMMARY</p><p>The date of the invention of photography is commonly recognized to be the year 1839, in which François Arago announced the daguerreotype process of Louis Daguerre. However, the beginnings of photography are a complex problem. In the most common approach they are defi ned by the history of technological rivalry for primacy, in which, apart from Daguerre, an important position was occupied by inter alia Nicéphor Niépce or William Henry Fox Talbot. The present article discusses various approaches to the beginnings of photography, understood as alternative or complementary narratives. Special attention is devoted to the conception of “the idea of photography” before 1839, the phenomenon of the so-called “proto-photographers”, and the connection between these attitudes and transformations in the area of plastic arts, literature, or para-theatrical phenomena. The article fi rst of all discusses the consequences of various approaches to the beginnings of photography – national, cultural, or esthetic approaches to the understanding of the history and nature of the medium over the period of almost two centuries.</p>
21
Tabaszewska, Justyna. "Przeszłe przyszłości. Afektywne fakty i historie alternatywne". Teksty Drugie 5 (2017): 48–69. http://dx.doi.org/10.18318/td.2017.5.4.
Pełny tekst źródła
22
Czapiga-Klag, Małgorzata. "Narodziny w czasie pandemii — percepcja porodów domowych w kulturze tradycyjnej i we współczesnych mediach". Studenckie Prace Prawnicze, Administratywistyczne i Ekonomiczne 38 (16.12.2021): 225–44. http://dx.doi.org/10.19195/1733-5779.38.15.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Pandemia COVID-19 wywołała skutki we wszystkich aspektach naszego życia. Ze względu na reżim sanitarny oddziały porodowe w większości szpitali w Polsce i na świecie odmówiły możliwości przeprowadzania porodów rodzinnych. Alternatywą wobec porodu w warunkach szpitalnych jest więc poród domowy, podczas którego decyzję o obecności osób trzecich podejmuje rodząca. Niewątpliwie historia zatacza tu koło, ponieważ na powrót poród ze zdarzenia medycznego staje się wydarzeniem rodzinnym i intymnym. Konotacje związane z porodem domowym w dyskursie publicznym i medialnym są dychotomiczne. Ścierają się tu biegunowe opinie: najczęściej są to bezpieczeństwo/ryzyko i szansa/szaleństwo oraz synonimiczne określenia obu par. Paradoksalnie ta dwudzielność obecna była również w kulturach tradycyjnych i kulturze ludowej, ale tamte wizje świata skupiały się na szeregu zakazów i nakazów związanych z ciążą, porodem i połogiem. Problemem nie było miejsce porodu, bo wiadomo, że musiał się on odbywać w przestrzeni domostw, w społeczności bliskiej ciężarnej, ale to, jak powinien przebiegać. Współcześnie, szczególnie w czasie pandemii, powraca się do praktyki porodu domowego, która ma już diametralnie inny kształt niż dawne, historyczne porody w domu. Jednak emocje, które wywołuje, ciągle oscylują między lękiem a euforią.
23
Górowska, Katarzyna. "Projektowanie alternatywne". Humanities and Cultural Studies 3/2021, nr 3 (30.09.2021): 10–20. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0015.2033.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Artykuł jest fragmentem pracy doktorskiej, przygotowywanej pod kierunkiem prof.dr.hab. Lechosława Lameńskiego w Katedrze Historii Sztuki Nowoczesnej Instytutu Nauk o Sztuce Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego im. Jana Pawła II w Lublinie. Zagadnienie projektowania alternatywnego zostało ukazane głównie w kontekście powstałego we wczesnych latach sześćdziesiątych XX wieku Wydziału Form Przemysłowych Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz utworzonej tam Pracowni Projektowania Alternatywnego przez profesorów: Andrzeja Pawłowskiego i Mieczysława Górowskiego. Przedstawiono definicje i inspiracje wynikające z działalności Ruchu „Arts & Crafts”, szkoły „Bauhaus”, tradycji skandynawskiej, a także ukazano kształtowanie tego rodzaju sztuki użytkowej przez tradycję i kulturę polską oraz sozologię. Została pokrótce opisana i zobrazowana wybranymi przykładami prac studenckich działalność unikatowej Pracowni Projektowania Alternatywnego krakowskiego Wydziału Form Przemysłowych.
24
Rakowski, Tomasz. "Etnografia, pamięć, eksperyment: w stronę alternatywnej historii społecznej". Teksty Drugie 6 (2016): 268–81. http://dx.doi.org/10.18318/td.2016.6.15.
Pełny tekst źródła
25
Zambrzycka, Marta. "Historie alternatywne i postapokaliptyczne wizje przyszłości w prozie Ołeksandra Irwancia". Literaturoznawstwo 1, nr 13 (30.04.2020): 32–44. http://dx.doi.org/10.25312/2451-1595.13/2019__03mz.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Alternative histories and post-calocaltist visions of the future in the prose of Oleksandr Irwancec The text deals with alternative histories and catastrophic visions of the future in the prose of the Ukrainian writer Oleksandr Irvanets. Two out of four nowels were written in the alternative history style another two were written in post-apocalyptic convention. The prose of Oleksandr Irvaniec is strongly based in the realities of post-Soviet Ukrainian society and is a kind of commentary to the problems that bothers that society. Keywords: alternative history, postapocalyptic prose, political fiction, Ukrainian literature, post-soviet society
26
Jasitczak, Joanna. "Kilka uwag na temat nauczania historii". Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica, nr 110 (3.12.2022): 417–25. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6050.110.21.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Specyfika młodego pokolenia przesiąkniętego elektroniką, przyzwyczajonego do wartkiego, dynamicznego przekazu stawia przed nauczaniem historii nowe wyzwania. Niechęć do korzystania z podręczników, literatury fachowej jest coraz większa. Tym bardziej, że pojawiła się alternatywa w postaci materiałów publikowanych na portalach społecznościowych, platformach streamingowych. Uczniowie coraz chętniej sięgają po tego typu rozwiązania. To zjawisko będzie eskalować. Nauka przez Internet budzi jednak obawy i kontrowersje. Główne zagrożenie dotyczy braku kontroli nad publikowanymi treściami, co podaje w wątpliwość ich wartości merytoryczne. Można z jednej strony protestować wobec takiego stanu rzeczy, z drugiej można Internet wykorzystać jako klucz do zainteresowania młodzieży szkolnej tematami naukowymi w przystępny sposób. Tym samym sprawić, by uczeń zechciał zgłębić temat. Wymaga to jednak od pedagoga pewnego nakładu pracy, jak i wysiłku związanego z koniecznością zaznajomienia się z terra incognita pod postacią środowiska social mediowego. Celem takiego działania jest możliwość rekomendowania uczniom materiałów godnych uwagi oraz przestrzegania przed publikacjami o wątpliwej wartości poznawczej.
27
Lemann, Natalia. "Historie alternatywne i steampunk a emancypacja i prawa kobiet. Rozważania wstępne". Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis | Studia Historicolitteraria 23 (30.12.2023): 363–82. http://dx.doi.org/10.24917/20811853.23.22.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
The article deals with the presence of reflections on emancipation and women’s rights in alternative and steampunk stories. The author points out that in both of the above‑mentioned genres of fantasy literature, these issues are not an overarching theme, despite the fact that criticism and subversive rewriting of past eras from the point of view of the present is inherent in these genres. The analysis shows that anachronically conceived emancipation of women takes place mainly in novels set in historical eras far removed from the present (deep antiquity and, far less frequently, the Middle Ages). Novels closer to contemporaneity, set in the 18th and 19th centuries, generally do not subject emancipation and women’s rights to alternative reflection. This is all the more astonishing if one bears in mind the fact that the 19th century was time of the birth of the feminist and suffragette movements. This reluctance to rework the nineteenth century from the point of view of women’s emancipation is due to the still active cultural memory of the period. The author’s thesis is that the unwillingness to rework the issues of emancipation and women’s rights in an alternative way is related to the still active cultural paradigm, founded, among others, on the Judeo‑Christian tradition. Another reason is the domination of ‘hegemonic masculinity’ in alternative and steampunk, which is a literary, phantasmatic reaction to the dynamic processes of women’s emancipation taking place in the actual world.
28
Brzozowski, Tomasz Tadeusz. "Tutoring jako alternatywna metoda edukacji". Przedsiębiorczość - Edukacja 13 (16.12.2017): 291–303. http://dx.doi.org/10.24917/20833296.13.21.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Problematyka referatu dotyczy prób implementacji idei tutoringu w polskim systemie nauczania. Tutoring jako nowa forma pracy z uczniem, opierająca się głównie na symetrycznej relacji pomiędzy nauczycielem a podopiecznym, ma krótką historię w polskim systemie oświaty, m.in. na poziomie edukacji ponadgimnazjalnej. Tutoring na ogół jest postrzegany jako idea alternatywna wobec tradycyjnych metod pracy z uczniem, stając się szansą na wzajemne zrozumienie potrzeb intelektualnych oraz emocjonalnych ucznia i nauczyciela. Jest także metodą znacząco różniącą się od tej, którą stosuje się z powodzeniem m.in. na uczelniach anglosaskich. Okres wdrażania tutoringu i przystosowania go do specyfiki pracy w polskiej szkole zaowocował wypracowaniem jego nowych form, uwzględniających rodzime uwarunkowania kulturowo-obyczajowe. Ta nowatorska forma pracy sięgająca korzeniami klasycznego modelu relacji mistrz – uczeń nierzadko napotyka poważne bariery, głównie natury systemowej. Celem artykułu jest zarówno wskazanie korzeni tej interesującej i skutecznej metody nauczania, jak i przedstawienie możliwości jej implementacji w rodzimym systemie edukacji. Autor nie tylko pokazuje jej zalety, lecz także podkreśla mankamenty, zwracając uwagę na odmienność kulturową i systemową krajów anglosaskich, z których pochodzi tutoring, i polskiego modelu oświaty. Ponadto, autor przedstawia problem specyfiki polskich doświadczeń we wdrażaniu tej metody, jej przebiegu, nowatorstwa oraz pozytywnych efektów pracy.
29
Ptaszek, Robert T. "The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints and Its Doctrine: A Philosophical Approach". Roczniki Filozoficzne 68, nr 1 (30.03.2020): 161–80. http://dx.doi.org/10.18290/rf20681-8.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Kościół Jezusa Chrystusa świętych w dniach ostatnich i jego doktryna z perspektywy filozofii
W artykule pokazuję, jak za pomocą realistycznej filozofii religii można dokonać wstępnej weryfikacji prawdziwościowych aspiracji doktryny konkretnej wspólnoty religijnej. Pierwszym elementem doktryny religijnej możliwym do filozoficznej oceny jest jej niesprzeczność. Dlatego w tekście rekonstruuję doktrynę konkretnego ruchu religijnego i pokazuję, jak na drodze filozoficznych analiz można wykazać, że nie spełnia ona tego kryterium. Jako przedmiot badań wybrałem główne elementy doktryny Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (nazywanego w skrócie Kościołem Mormonów), ponieważ uważam go za szczególnie interesujący alternatywny wobec chrześcijaństwa ruch religijny.
Spośród działających obecnie ruchów religijnych Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich wyróżnia się pod kilkoma względami. Przede wszystkim wspólnota ta korzysta z wielu różnych źródeł objawienia. Ponadto ich „święta opowieść” to licząca kilkanaście wieków historia, która choć rozpoczyna się w Izraelu, w większości dzieje się na kontynencie amerykańskim. Wreszcie Kościół Mormonów przedstawia wizję „ziemi świętej” oraz koncepcję zbawienia, które w istotny sposób różną się od koncepcji przyjmowanych przez inne wspólnoty religijne bazujące na Biblii.
Oryginalność koncepcji zbawienia mormonów, którą nazywają „planem wiecznego postępu”, dotyczy zarówno celu tego planu, jak też możliwych form jego realizacji. Jeśli chodzi o cel, to według mormonów ludzie mogą stać się bogami i zaludniać swoim potomstwem kolejne światy.
Przeprowadzona z punktu widzenia filozofii religii rekonstrukcja i analiza głównych elementów doktryny mormonów pokazuje jej liczne słabości, niespójności i uproszczenia. Z tej perspektywy „świętą opowieść” mormonów trudno uznać za coś więcej niż tylko barwny i interesujący mit. Natomiast odpowiedź na pytanie, dlaczego mormoni wciąż wierzą w tak niespójną doktrynę, wykracza poza zakres podjętych w artykule rozważań.
30
Brążkiewicz, Bartłomiej. "Powtórzenie jako konsekwencja zapomnienia w powieści Wiaczesława Rybakowa „На мохнатой спине”". Kultura Słowian Rocznik Komisji Kultury Słowian PAU 18 (9.11.2022): 241–50. http://dx.doi.org/10.4467/25439561ksr.22.018.16370.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Tło powieści На мохнатой спине stanowi kluczowe dla okoliczności wybuchu II wojny światowej wydarzenie: Pakt Ribbentrop – Mołotow. Wiaczesław Rybakow, historię prawdziwą przeplatając wątkami fikcjonalnymi, przeszłość z teraźniejszością, stworzył dzieło nie tyle z gatunku „historii alternatywnej”, co tekst wysoce aluzyjny. Odwołując się do kwestii, które bądź to ze względów ideologicznych, bądź w planie polityki historycznej, wpierw pomijano milczeniem, a w konsekwencji zapomniano, Rybakow dowodzi, jak ważną rolę odgrywa niczym niezafałszowana pamięć. Autor powieści stawia tezę, zgodnie z którą wyłącznie zgodny z historyczną rzeczywistością przekaz pozwala wysnuć z historii właściwe wnioski. W przeciwnym razie człowiek dopuszcza się powtórzeń przeszłych schematów, popełnia te same, zgubne w skutkach czyny, o których pamięć próbowano zatrzeć lub zniekształcić. Świadczą o tym nawiązania do bliższej Czytelnikowi płaszczyzny temporalnej. Repetition as a Consequence of Oblivion in Viacheslav Rybakov’s Novel “Na Mokhnatoi Spine” In the background of the novel Na Mokhnatoi Spine is one of the key events for the outbreak of World War II: the Molotov – Ribbentrop Pact. Viacheslav Rybakov, by interweaving true history with fictional threads, the past with the present, created a work not so much in the genre of “alternative history” as a highly allusive text. By referring to issues that, either for ideological reasons or in the plan of historical policy, were first ignored in silence and, consequently, forgotten, Rybakov proves the importance of unadulterated memory. The author of the novel puts forward the thesis that only a message consistent with historical reality allows to draw adequate conclusions from history. Otherwise, an individual keeps repeating past patterns and commits the same disastrous deeds, the memory of which was meant to be obliterated or distorted. This is evidenced by references to the temporal level of the novel closer to the reader.
31
Górecka, Magdalena. "National Imaginarium. Alternate Histories as an Area of Articulating Cultural Memory". Acta Humana 5 (3.03.2015): 37. http://dx.doi.org/10.17951/ah.2014.5.37.
Pełny tekst źródła
32
Lemann, Natalia. "Historie alternatywne − pomiędzy pisarstwem historycznym a fantastycznym, czyli czasem tertium est datur…". Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka, nr 28 (19.02.2017): 77–100. http://dx.doi.org/10.14746/pspsl.2016.28.4.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
The aim of this article is to define alternative history genre (branch of fantastic literature) as a participating in the historical writing formula (H. White). The author juxtaposes literary studies, literature and history as neighboring branches of humanistic knowledge. Alternate history genre could be displaced as displaced by both, the history and literary studies. This genre, as a type of fantastic literature, is understood as dangerous phantasm, because of fictional abilities. In this article historiography and literary studies are diagnosed as forming a sisterhood relationship. When the opportunity arises, it is shown that the idea of postmodern history is no novelty, since until the decline of the 18th century history did not stand in oppossition to literature. Actually, the way of thinking about history as an (literary) art has a splendid tradition rooted in antiquity. It is shown that, in fact, there is no essential difference between alternate history (as a branch of fantastic literature) and counterfactualism as a methodology of history. It drives the author to a conclusion − by comparison of the methodologies of history and literary studies in the field of narrativity, and, according to Hayden White, comprehends history as a type of fiction, historio-graphia, literary artifact, or historical writing – that the alternative history novel could be understood as a third path to reconcile literary studies and historical studies. The participation of popular culture, where the alternate history genre and fantastic literature traditionally belongs, makes the history and literary studies more transgressive, widely open for the contemporary forms of communication and more hearable.
33
Stefańska, Joanna, Agata A. Gawlak i Paulina Kowalczyk. "ALTERNATIVE EXHIBITION SPACES. MULTI-CRITERIA METHOD OF COMPARATIVE ANALYSIS". Space&FORM 2024, nr 57 (13.05.2024): 145–67. http://dx.doi.org/10.21005/pif.2024.57.b-08.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
The aim of this article is to make a multi-criteria analysis of various exhibition spaces of an originally non-exhibition character and to determine how these spaces affect the selection of works and the exhibition concept. The analysis is based on the exhibitions of art objects at collective exhibitions in unconventional architectural spaces: commercial, post-industrial and in the historic interior. The multi-criteria comparative analysis shows a variety of features of the studied spaces as well as the relationship between architecture and art and their mutual interaction, and the participatory role of the non-exhibition space in the process of creating an exhibition and selecting works has been proven.
34
Graf, Paweł. "Powieść szachowa jako powieść historyczna. Nieco przewrotna alternatywa gatunkowa". Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze, nr 5 (30.12.2016): 47–61. http://dx.doi.org/10.18778/2299-7458.05.04.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Artykuł realizuje dwa cele. Pierwszym z nich jest ponowne zdefiniowanie gatunkowe powieści historycznej w sytuacji, w której dotychczasowe próby opisania tej formy okazują się niewystarczające. Nowa definicja przenosi punkt ciężkości z cech strukturalnych (niemożliwych do ustalenia po doświadczeniu narratywizacji historii) na poetykę odbioru. Cel drugi, interpretacyjny, polega na skomplikowaniu uczynionych rozpoznań poprzez analizę powieści szachowej, która multiplikuje historyczność utworu i zmusza do postawienia innych pytań. Tym samym artykuł zmierza do alternatywnego opisu ważnego dziś doświadczenia literackiego, jakim jest proza historyczna.
35
Malendowicz, Paweł. "Lewica komunistyczna w Polsce po 1989 roku. Organizacje i ich myśl programowa. Zarys problemu". Dzieje Najnowsze 54, nr 4 (13.03.2023): 171–86. http://dx.doi.org/10.12775/dn.2022.4.08.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Artykuł przedstawia historię i główne założenia myśli politycznej ruchu komunistycznego w Polsce po 1989 r. Ruch ten tworzyły partie polityczne, nieformalne grupy oraz redakcje prasowe i internetowe, dla których fundament ideowy stanowiły marksizm-leninizm, trockizm lub maoizm/stalinizm. Były to m.in.: Komunistyczna Partia Polski, Nurt Lewicy Rewolucyjnej, Alternatywa Socjalistyczna, Pracownicza Demokracja. Ich myśl polityczna oparta została na krytyce przemian politycznych w Polsce po 1989 r.
36
Łukowski, Michał. "POLITYKA HISTORYCZNA I JEJ GRANICE". Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 74, nr 2 (2.11.2018): 225–37. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2012.74.2.16.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Tematem artykułu jest charakterystyka rozwiniętego w pierwszej dekadzie XXI w. dyskursu polskiej polityki historycznej (polityki pamięci), a także jego ograniczenia. Są nimi – po pierwsze – zewnętrzna opozycja ze strony części środowiska historyków oraz po drugie – wewnętrzne założenia dyskursu (założenie o homogeniczności podmiotu zbiorowej pamięci; założenie o elitarnym charakterze dyskursu; centralne znaczenie kategorii narodu). Alternatywną konceptualizację problemu relacji między historią i pamięcią a polityką można znaleźć między innymi w pracach Michela Foucaulta.
37
Mazlish, Bruce. "La historia se hace Historia: la Historia Mundial y la Nueva Historia Global". Memoria y Civilización 4 (12.11.2018): 5–17. http://dx.doi.org/10.15581/001.4.33832.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
A partir de la diferencia entre historia -en el sentido de "conjunto de acontecimientos"- e Historia -en el de "esfuerzo consciente por reconstruir y comprender los acontecimientos del pasado"- se procura contemplar dos ejemplos concretos de cómo la historia se vuelve Historia: la Historia Mundial (World History) y la Nueva Historia Global (New Global History). Se describe el desarrollo de la Historia Mundial después de la Segunda Guerra Mundial y se aporta un breve resumen de los planteamientos de William McNeill, de sus partidarios y de los teóricos del sistema mundial. A continuación se enumeran las diferencias entre la Historia Mundial y una incipiente Historia Global y se ofrece un esbozo de la naturaleza de esta última y de sus logros, poniendo el énfasis en su perspectiva sobre el espacio exterior, el papel de las comunicaciones vía satélite y la sinergia y sincronía de sus diversos elementos. Por fin, se discute el proceso de globalización, que ha provocado el surgimiento de la Nueva Historia Global, y se propone la tesis de que está cambiando el modo en que hacemos la "Historia".
38
Dobrowolski, Piotr. "Historie równoległe, zbieżne, przeciwstawne. Teatr dramatyczny w filmie jako alternatywa i dopełnienie fabuły". Kwartalnik Filmowy, nr 87-88 (31.12.2014): 32–43. http://dx.doi.org/10.36744/kf.2354.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Równoległe, zbieżne i przeciwstawne widzenie opowieści filmowej i teatralnej, która stanowi jej cześć, to trzy wersje – zawsze dialogicznej – intertekstualności typu „teatr w filmie”. Często samo wspomnienie tytułu, cytat czy fragment sceny wprowadzają ważny ładunek znaczeniowy, który przez dyfuzję sensów modyfikuje i uzupełnia treść pierwszoplanowej akcji w świecie przedstawionym na ekranie. Spektakl teatralny, włączany w film jako „wyrażenie cudzysłowowe”, uruchamia – zależnie od kompetencji odbiorcy – całość swoich znaczeń. Osadzone w konkretnych kontekstach fabuły filmowe, w których pojawiają się inscenizacje Szekspira, Goethego czy Wyspiańskiego, dowodzą aktualności klasycznych tekstów kultury, wariantywnie konfrontując ich wymowę z rzeczywistością polityczną i społeczną. Obserwacja ta okazuje się szczególnie interesująca w połączeniu z historycznymi realiami opresyjnej władzy i cenzury PRL, w których powstała większość filmów stanowiących materiał źródłowy tego tekstu.
39
Głuchowski, Michał. "Różnorodzajowe ustalenie alternatywne w niemieckim prawie karnym". Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 85, nr 1 (31.03.2023): 211–24. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2023.85.1.16.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
W niemieckim orzecznictwie i w doktrynie dominuje pogląd, że pod pewnymi warunkami możliwe jest skazanie oskarżonego, nawet jeśli sąd nie ustalił, jakiego typu przestępstwa się on dopuścił. Przykładem jest skazanie za „kradzież albo paserstwo”, jeśli u oskarżonego znaleziono skradzione rzeczy, ale nie wykazano, w jaki sposób je uzyskał. Tej nieuregulowanej przez ustawę praktyce zarzucano niekonstytucyjność ze względu na naruszenie gwarancji nullum crimen, nulla poena sine lege, zasady domniemania niewinności i zasady określoności. Do krytyków różnorodzajowego ustalenia alternatywnego (echte Wahlfeststellung) dołączył w 2014 r. jeden z senatów Trybunału Federalnego. Niniejszy artykuł systematyzuje rodzaje ustaleń alternatywnych w niemieckim procesie karnym, a następnie skupia się na ich najbardziej kontrowersyjnej odmianie. Przedstawiono historię kształtowania instytucji prawnej różnorodzajowego ustalenia alternatywnego oraz przesłanki jej stosowania. Omówiono też wszystkie wątpliwości natury konstytucyjnej. Autor zgodził się z Wielkim Senatem do Spraw Karnych Trybunału Federalnego i z Federalnym Sądem Konstytucyjnym, że obecna praktyka nie stanowi naruszenia Ustawy zasadniczej. Niemniej wyrażono postulat uregulowania ustaleń alternatywnych w ustawie.
40
Crosby, Alfred W. "Gran historia como historia ambiental". Relaciones Estudios de Historia y Sociedad 34, nr 136 (9.12.2013): 21–39. http://dx.doi.org/10.24901/rehs.v34i136.162.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
El texto es una demostración de “macrohistoria ambiental”, en continuidad con el libro The Columbian Exchange publicado hace 40 años. Y para resolver mejor las preguntas se remonta hasta unos 50,000 años, con la llegada de los primeros humanos a lo que será el continente americano, donde desarrollaron sistemas agrícolas variados, y en algunos aspectos superiores a los del Viejo Mundo (mandioca, papa, maíz). Una hectárea de papa, con un poco de leche, permite la supervivencia de toda una familia. Hasta algunas debilidades tienen su contraparte: la ausencia de animales domésticos apartó al Nuevo Mundo de ciertas enfermedades. Pero esto fue causa de una fragilidad fatal después de 1492, origen de un colapso humano.
41
Fombella Posada, Mª José, i Mª José Cereijo Quinteiro. "Historia de la historia clínica". Galicia Clínica 73, nr 1 (2012): 21. http://dx.doi.org/10.22546/16/291.
Pełny tekst źródła
42
Ory, Pascal, i Mariângela Peccioli Galli Joanilho. "A historia tem uma historia". Revista de História Regional 15, nr 1 (21.07.2010): 009–37. http://dx.doi.org/10.5212/rev.hist.reg.v.15i1.009037.
Pełny tekst źródła
43
Bermejo Barrera, José Carlos. "Hacer historia, hablar sobre historia". Revista de História das Ideias 21 (2000): 7–31. http://dx.doi.org/10.14195/2183-8925_21_1.
Pełny tekst źródła
44
Rodríguez Rojas, Pedro, i Janette García Yépez. "Historia oral: ¿una historia popular?" Campos en Ciencias Sociales 2, nr 1 (16.06.2016): 11. http://dx.doi.org/10.15332/s2339-3688.2014.0001.05.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
<p>El artículo empieza por reconocer la importancia de reivindicar una historia popular que revalorice el papel de los actores tradicionalmente excluidos —en oposición a la historia convencional de las élites—, por lo cual su propósito principal consiste en develar los intereses políticos que, bajo discursos populistas, sobredimensionan los testimonios orales para hacerlos pasar como equivalentes a la historia, en detrimento de las filosofías y teorías que, aun con sus deficiencias, han construido la cientificidad de la historiografía.</p>
45
Stańczyk, Xawery. "Instytucjonalizacja przechwyceń. Jak stwarzano autonomiczne miejsca kultury alternatywnej na przykładzie Ośrodka Wolnej Kultury w Lublinie". Stan Rzeczy, nr 2(7) (1.11.2014): 150–77. http://dx.doi.org/10.51196/srz.7.7.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Celem tego artykułu jest analiza zapomnianej historii LAG-i – anarchistycznej młodzieżowej grupy, której aktywność przypadła na szczególny czas politycznej transformacji w Polsce. Główne kategorie wykorzystane w procesie wyjaśniania to: występ, communitas, miejsce, przestrzeń, praktyka. Teoretyczne podejście, oparte na socjologicznych i antropologicznych koncepcjach Victora Turnera, Michela Maffesolego, Ervinga Goffmana i Michela de Certeau, przedstawia LAG-ę jako dynamiczną, zróżnicowaną, alternatywną wspólnotę, skuteczną w definiowaniu sytuacji w protestach, demonstracjach i akcjach społecznych, jednakże niewystarczająco skoordynowaną, by ustanowić swój własny porządek.
46
Stańczyk, Xawery. "Instytucjonalizacja przechwyceń. Jak stwarzano autonomiczne miejsca kultury alternatywnej na przykładzie Ośrodka Wolnej Kultury w Lublinie". Stan Rzeczy, nr 2(7) (1.11.2014): 150–77. http://dx.doi.org/10.51196/srz.7.7.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Celem tego artykułu jest analiza zapomnianej historii LAG-i – anarchistycznej młodzieżowej grupy, której aktywność przypadła na szczególny czas politycznej transformacji w Polsce. Główne kategorie wykorzystane w procesie wyjaśniania to: występ, communitas, miejsce, przestrzeń, praktyka. Teoretyczne podejście, oparte na socjologicznych i antropologicznych koncepcjach Victora Turnera, Michela Maffesolego, Ervinga Goffmana i Michela de Certeau, przedstawia LAG-ę jako dynamiczną, zróżnicowaną, alternatywną wspólnotę, skuteczną w definiowaniu sytuacji w protestach, demonstracjach i akcjach społecznych, jednakże niewystarczająco skoordynowaną, by ustanowić swój własny porządek.
47
Suárez-Pajares. "¿HISTORIA?" Revista de Musicología 37, nr 2 (2014): 629. http://dx.doi.org/10.2307/24245877.
Pełny tekst źródła
48
Alcántara, Juan. "Historia". Estudios: filosofía, historia, letras 9, nr 96 (2011): 148. http://dx.doi.org/10.5347/01856383.0096.000284114.
Pełny tekst źródła
49
Sánchez Gómez, Gonzalo. "Charles Bergquist: historia vivida, historia pensada". Anuario Colombiano de Historia Social y de la Cultura 48, nr 1 (15.12.2020): 31–41. http://dx.doi.org/10.15446/achsc.v48n1.91542.
Pełny tekst źródłaStreszczenie:
Charles Bergquist, historiador de la Universidad de Stanford (1973), profesor durante años de la Universidad de Duke (1972-1988) y luego de la Universidad de Washington (1989-2007) en Seattle, murió plácidamente, tras una velada con amigos, el 30 de julio pasado, a sus 78 años de edad. Chuck, como lo conocíamos familiarmente, hacía parte de esa gran red de estudiosos y promotores de Colombia en el exterior que, desde por lo menos la primera mitad del siglo XX, comenzaron a interesarse en la economía, la sociedad y la cultura de nuestro país, y que, en décadas recientes, se organizaron en torno a la Asociación de Colombianistas.
50
Wyżga, Mateusz. "Historia ludowa a historia lokalna Polski". Stan Rzeczy, nr 2(21) (1.11.2021): 331–43. http://dx.doi.org/10.51196/srz.21.13.
Pełny tekst źródła