Tesi sul tema "Nauli"

The studies carried out in this dissertation was aimed at developing a coherent position resulting from the social teaching of the Church in relation to the phenomena of consumerism and anti-consumerism. One of the intentions was also to present the concept of the "culture of temperance" resultant from the social teaching of the Church (analysis of postulates expressed, among others, in social encyclicals Sollicitudo rei socialis, Centesimus annus, Caritas in veritate, Laudato si', Fratelli tutti), in order to finally compare the postulates/lifestyles of "secular" ideologies with the social teaching of the Church. The question to be answered was: Do the postulates of the contestationist (anti-consumerist) movements have the same scope of meaning as the "culture of temperance" postulated by the social teaching of the Church? If these scopes are not the same, then what makes them different? If they do overlap, on what level can and should a dialogue between them take place? Is a universal synthesis of this postulate coming from two different (economic-social and theological-moral) worlds possible? Thesis 1. It is unjustified to reduce consumptionism solely to a reevaluation of material consumption motivated by hedonism; Thesis 2: Giving up on possessions does not in itself perfect human, if it does not contribute to his moral development and enrichment of his "being"; Thesis 3: The postulates of anti-consumerist ideology do not have the same scope of meaning as the "anti-consumerist" postulates flowing from the Catholic social teaching; Thesis 4: No coherent alternative to anti-consumerism has arisen in the space of Catholic social teaching.

In thesis thesis, studies associated with the rehabilitation of the Malatya-Narli No: 7 Railroad Tunnel are presented. The rehabilitation work includes cleaning of two collapses and stopping of deformations occurring in the tunnel as well as characterizing the rock-mass by evaluating the cores obtained from 67 drill holes. Due to two collapses ocurred in the tunnel a large sinkhole (15x10x20 meters) was developed at the surface and the tunnel closed to train traffic for 10 months (September, 2002-July, 2003) covering the initiation of Iraq War. Originally, the tunnel had been opened into the paleo-landslide material in 1930. The rock-mass surrounding the tunnel consists of limestones, metavolcanics, and schists. Although the main problem in the tunnel is the reduced tunnel span caused by displacements triggerred by underground water, poor rock mass and time dependent deformations, from engineering point of view the other problems can be sited as collapses occurred in the tunnel, sinkhole devoloped at the surface and unstable sections existing in the tunnel. During the field studies, 15 deformation monitoring stations were installed aimed at determining the deviation from tunnel alignment. In order to provide stability of the tunnel Self Drilling Anchors (Mai bolts) were installed systematically around the tunnel. The details of the rock reinforcement design was presented in this thesis.

Letter – human oldest way of communication in written form, known from 18th century BC in Egypt. Epistolary prose – the collection of letters and correspondence, which appeared in early 18th century (in the age of Enlightenment) is still alive till our days. The first signs of Lithuanian epistolary appeared in literature in interwar period. Much more epistolary works appeared from the end of 20th century up to the beginning of the 21st century (modernism and postmodernism.) In this writing for a Master degree three modern Lithuanian epistolary examples are being studieg: the novel Letters from Viešvilė (2001) by Leonardas Gutauskas, narrative The best metaphysical friend by Herkus Kunčius and novel And Tomorrow We’ll Have to Go On (2002) by Ugnė Barauskaitė. These examples have common features and they are: the letter, the situation between the addressee and the author, dialogue (monologue), the outlook of feelings, the subjectivity and the need of a game. The aim of the work – the research of the transformation of modern epistolary and the influence of modern poetry on epistolary prose. These issues are almost unknown in Lithuanian literary criticism. Obviously, the questions are far too abstract, for that reason I have formulated concrete tasks of a research: The influence of some poetical elements of modern prose ( for example the subjectivity of narration, the criticism and search of values, inner monologue and the technique of stream-of-consciousness) on... [to full text]

Dalia Jazukevičiūtė (g. 1952 m.) – viena populiariausių, moterų rašytojų Lietuvoje. Pirmuoju Lietuvos nepriklausomybės dešimtmečiu autorė išgarsėjo tiriamosios žurnalistikos straipsniais. Jazukevičiūtės kūryba apdovanota ne viena premija, o jos trys romanai Anarchistės išpažintis, Juodas kvadratas, Dviejų mėnulių baras susilaukė didelio literatūrologų dėmesio. Rašytoja savo romanuose vaizduoja kuriančią moterį ir jos ieškojimus gyvenime. D. Jazukevičiūtė kuriančios moters stereotipą priešpastato iki tol literatūroje vyravusiam tradicinės moters paveikslui. Tradicinė moteris literatūroje buvo vaizduojama kaip atsisakanti savo interesų, nenorinti ar nesugebanti keistis kartu su besikeičiančiu pasauliu. Jazukevičiūtės romanų tematika apima kuriančios moters gyvenimo istoriją. Autorės kūryboje iškyla ne tik vaizduojamojo laikotarpio peripetijos, bet ir skaudi moteriškoji patirtis. Ryžtingas Jazukevičiūtės „silpnosios“ ir „stipriosios“ lyčių kaip socialinės problemos išryškinimas, moters paveikslo keitimas, kritikų ir skaitytojų vertinimai, liudija moteriškosios problematikos aktualumą. Magistro darbo objektas - kūrybine veikla užsiimančios moters „aš“ raiškos problema, remiantis D. Jazukevičiūtės romanų Anarchistės išpažintis (2007), Juodas kvadratas (2007), Dviejų mėnulių baras (2008) pagrindinių veikėjų, Katerinos N., Stellos ir Marijos gyvenimo istorijomis. Darbo tikslas - atskleisti naujus kuriančios moters vaizdavimo bruožus Dalios Jazukevičiūtės romanuose Anarchistės... [toliau žr. visą tekstą]
Dalia Jazukevičiūtė (D.O.B. 1952) is one of the most popular women writers in Lithuania. During the first decade of Lithuanian Independence the author earned her fame by the articles of investigative journalism. The creational work of Jazukeviciute is awarded for some times and her three novels “Anarchistės išpažintis”, “Juodas kvadratas”, “Dviejų mėnulių baras” received much attention from literary specialists. In her novels the writer depicts creating woman and her searches in life. D. Jazukeviciute sets the stereotype of creating woman against the picture of traditional woman, which prevailed in literature till then. Traditional woman in literature was depicted as rejecting her own interests, not wanting or not being able to change with the changing world. The topics of Jazukeviciute’s novels includes life story of a creating woman. In the author’s creational work not only peripeteias of depictive periods are raised, but also a painful woman’s experience. Resolved emphasis of Jazukeviciute’s “weak” and “strong” genders as a social problem, change of woman’s picture, evaluations of critics and readers witness relevance of womanly problematic. The object of master thesis – self-expression problem of a woman, engaged in creative activity, with reference to life stories of protagonists Katerina N., Stella and Marija from the novels by D.Jazukeviciute “Anarchistės išpažintis” (2007), “Juodas kvadratas” (2007), “Dviejų mėnulių baras” (2008). Aim of master thesis – to... [to full text]

Arktisen alueen habitaatit ovat uhan alla, kun niitä katoaa ilmastonmuutoksen ja maankäytön muutosten takia. Vaikka maapallollamme on aina tapahtunut ilmaston lämpenemisiä ja viilentymisiä, on lämpeneminen arktisella alueella tällä hetkellä kuitenkin kaksi kertaa nopeampaa kuin muualla maapallolla. Nopeat muutokset ovat suuri uhka varsinkin arktisille ekosysteemeille, sillä ne ovat erityisen haavoittuvia ympäristön muutoksille. Sopeutumista muuttuvaan ympäristöön vaikeuttavat monet häiriötekijät, kuten saasteet ja vieraslajien leviäminen, ja näiden ennustamattomat yhteisvaikutukset. Pohjoinen luonto on ahtaalla jo nyt, eivätkä lajit voi paeta loputtomasti pohjoisemmaksi. Kokonaisuudessa arktisen alueen biodiversiteetti tulee sis kasvamaan, vaikka todellisuudessa lajien kuollessa sukupuuttoon globaali lajien biodiversiteetti tulee laskemaan.

Niniejszy poradnik dla rodziców udzieli Wam wsparcia i odpowie na najważniejsze pytania dotyczące przygotowania do szkoły. Broszura powinna pomóc Wam we wsparciu i stymulacji Waszego dziecka. Przy tym nie jesteście sami, ponieważ także w przedszkolach przywiązuje się dużą wagę do roku poprzedzającego rozpoczęcie nauki w szkole. Skorzystajcie z możliwości, jakie oferuje zaufana współpraca różnych partnerów i ich oferta dotycząca rozwoju Waszego dziecka. Redaktionsschluss: 28.09.2018
Der Elternratgeber möchte Sie bei der Begleitung Ihres Kindes unterstützen und auf wichtige Fragen in Vorbereitung auf die Schule Antwort geben. Er soll Ihnen helfen, Ihr Kind zu unterstützen und zu fördern. Dabei sind Sie nicht allein, denn auch im Kindergarten hat das Schulvorbereitungsjahr einen hohen Stellenwert. Nutzen Sie die Möglichkeiten, die sich aus einem vertrauensvollen Miteinander der verschiedenen Partner und deren Angeboten für die Entwicklung Ihres Kindes ergeben.

Specyfika myśli Marshalla McLuhana leży w kategoriach porządkowania rzeczywistości przejętych z tradycji organizowania wiedzy w system sztuk wyzwolonych. Zależność McLuhana od tej tradycji można ująć w dwóch punktach. Po pierwsze autor Galaktyki Gutenberga korzysta z wieloznaczności, z jaką związane są sztuki wyzwolone – raz bowiem mogą oznaczać ogólną kulturą przystojną przyzwoitemu człowiekowi (to znaczenie wykorzystuje np. J. S. Mill w swojej koncepcji liberal education), innym razem sztuki wyzwolone, szczególnie dotyczy to sztuk trywialnych, rozumiane są jako coś, co stwarza określone dyspozycje psychiczne czy nawyki poznawcze (takie rozumienie sztuk znajdziemy już u św. Augustyna). Po drugie McLuhan dzięki studiom nad sporem w obrębie sztuk trywialnych wyznacza nowe pole epistemiczne w obrębie, którego znajdują się zależności między wiedzą, sposobami jej organizacji a komunikacją. Przy czym ta nowa perspektywa rozumienia wiedzy wymaga nowej artykulacji, wskazania obszarów badawczych, które znajdując się w miejscu zetknięcia epistemologii, estetyki i teorii społecznej, były przeważnie zaniedbywane przez tradycję filozoficzną. W projekcie nauki nowej idzie zatem McLuhanowi o opisanie tych miejsc niedookreśleń, wynalezienie nowego języka, w którym ukryte dla tradycyjnych metod myślenia powiązania między światem wytworów człowieka a społecznymi i psychicznymi jakościami staną się widoczne. Ważkości takiej próby nie należy poddawać w wątpliwość, mimo że sama realizacji w wielu miejscach musi budzić zastrzeżenia. Intencją McLuhana nie jest bowiem jedynie stworzenie teorii komunikacji społecznej, lecz zgodnie z tradycją zapoczątkowaną w Platońskim Fajdrosie, a później podtrzymywanej przez św. Augustyna w De doctrina christiana, autor Galaktyki Gutenberga widzi możliwość przemiany moralnego oblicza świata (tj. stworzenie globalnej wioski) poprzez poznanie gramatyki środków masowego przekazu.

Celem mojej pracy było ukazanie zasadniczych powiązań między władzą, a przestrzenią miejską, w jaki sposób władza, w danym miejscu i czasie determinuje, kształtuje przestrzeń miasta. Tym samym władza, poprzez przestrzeń miasta, kieruje ludzkim ciałem; władza kształtuje miejską przestrzeń w celu zawładnięcia ciałem człowieka. I tak; jedne ciała są wykluczane z przestrzeni publicznej – bo o tej tu mowa – inne uprzywilejowane. Ciało musi „znać swoje miejsce”, co jest szczególnie istotne dla władz totalitarnych, można wręcz określić proporcję – im mniej demokratyczna władza tym większą kontrolę stara się ona sprawować nad ciałami podwładnych. Ciało „musi znać swoje miejsce” także w tym sensie, iż musi dokładnie znać, odczuwać siłę władzy – i znów, im bardziej autorytarna władza, tym bardziej bezkrytycznego posłuchu się domaga. Autorytaryzm władzy zaś przejawia się – o czym była wielokrotnie już mowa w poprzednich rozdziałach – w kształcie, a przede wszystkim warstwie semiotycznej architektury. Nie bez przyczyny wszystkie znane totalitaryzmy tak chętnie posługują się monumentalną bryłą w celu podkreślenia swej potęgi. Dokonania w interesującej mnie dziedzinie przestrzeni miejskiej krajów socjalistycznych, czy III Rzeszy nie pozostawiają złudzeń – władza to siła, a siła musi się przejawiać, nie pozostawiać obywatelom złudzeń, muszą ją – władzę – odczuwać na co dzień. Architektura, przytłaczająca swym ogromem, spełnia doskonale funkcje stabilizatora społecznych zachowań – potęga wyrażona w bryle gmachu, jest tak monumentalna, że nie sposób nawet myśleć o próbie buntu. W przypadku rzeczywistości współczesnej – demokratycznej, sprawa nie wydaje się tak prosta, ale w poprzednim rozdziale starałam się ukazać, w jaki sposób władza w państwach współczesnych, zachodnich i demokratycznych, nadal realizuje swoje cele; powszechny panoptyzm, korporacje stymulujące konsumpcję, wszechobecne ekrany tejże konsumpcji i równie wszechobecna pustka są narzędziami w ręku władzy gwarantującymi ład społeczny. Z powyższych stwierdzeń wyłania się dość czarna wizja rzeczywistości, w której jesteśmy zniewoleni przez macki władzy-wiedzy, jesteśmy marionetkami władzy, a przestrzeń publiczna determinuje w pełni nasze zachowania, potrzeby, a wręcz – myśli. Rzeczy jednak nie mają się tak źle, jak można by było przypuszczać i aby posłużyć się hasłem przeczytanym na murze: „Nie wątp nigdy, że mała grupa troskliwych ludzi mogłaby zmienić świat. Tak naprawdę, to jedyna rzecz, która go kiedykolwiek zmieniała”. Mimo wszechogarniającej władzy, władzy kształtującej i kontrolującej miasto i jego mieszkańców, w przestrzeni istnieje opór, widoczna próba buntu przeciw władzy. Strategia wizualnego oporu na dobre już zadomowiła się we współczesnych miastach, a jej narzędzia to przede wszystkim graffiti, wlepka i szablon – techniki, którymi posługuje się street art. Początków street art.’u możemy dopatrywać się w pierwszych mozolnych staraniach człowieka, aby w sposób plastyczny zamanifestować swą obecność – dokładnie te same cele przyświecały/przyświecają autorom tagów (słowo „Tag” dla Demetriusa – pierwszego autora tagów, pokrywającego swoim podpisem ściany, wagony metra, słowem – miejsca w których się znalazł podczas swojej pracy kuriera w Nowym Jorku – i jego naśladowców, oznacza krótką ksywkę, w języku angielskim ma kilka znaczeń: najprostszym z nich jest „etykietka”, inne to: „identyfikator”, „pointa”, ale pośród nich znajdujemy również „grę w berka”, a dokładnie – dotknięcie kogoś w trakcie tej zabawy. Tagowanie było rodzajem etykietowania przestrzeni, oznaczaniem jej własnym kodem). Jak czytamy w tekście Izabeli Paluch „Na szarym murze domu” znajdującym się w albumie „Polski street art.”: Pierwotnie mianem graffiti określano anonimowe napisy i rysunki, wyryte na murach starożytnych miast, takich jak Pompeje czy Rzym, zazwyczaj o treści politycznej, nierzadko zabarwionej humorem. Określenie to stosowano również do naniesionych w podobny sposób wzorów ozdobnych na naczyniach i kamieniach. Nazwa wywodzi się od starożytnej sgraffito (lub sgraffito) – sposobu dekoracji ceramiki, a później techniki malarskiej popularnej w okresie renesansu, która polegała na częściowym zdrapaniu barwnych warstw tynku lub glazur. W języku włoskim graffiare oznacza „drapać” lub „skrobać”, co tłumaczy nazwę starożytnych działań komunikacyjnych w przestrzeni publicznej, anonimowe napisy i rysunki były bowiem wydrapywane na murach, tabliczkach, dzbanach. Ponieważ starożytne znaleziska stanowią unikalny zapis ówczesnej mowy potocznej, dosyć często pojawiają się odwołania do innej etymologii słowa graffiti – greckiego czasownika graphein, czyli „pisać” Ilustracje 13-20 ukazują realizacje Banksego brytyjskiego artysty ulicznego o nieznanej tożsamości, jednocześnie najbardziej znanego przedstawiciela street artu. Ten krótki rys najgłębszej historii zjawiska miał jedynie unaocznić ważkość działań wizualnych w przestrzeni miejskiej, a znajdujących się poza prawem – zarówno w odległych epokach, jak i współcześnie samowolne ozdabianie murów, czy umieszczanie na nich informacji było działalnością nielegalną. Dla mnie interesujące są szczególnie działania, określane mianem street artu, podejmowane w przestrzeni współczesnych miast. Jak to już jednak zaznaczyłam street art. ma głębokie korzenie tkwiące w naturalnych potrzebach człowieka jakimi są ekspresja, komunikacja, a przede wszystkim manifestacja własnego ja, własnej indywidualności, która wykracza poza ramy narzucone przez wladzę. Próba oswajania przestrzeni z jaką mamy do czynienia w działaniach sytreetartowskich, jest również próbą odzyskania przestrzeni. Można wręcz przyjąć założenie, że te dwie potrzeby – potrzeba oswojenia i odzyskania – były pierwotne dla graffiti, wlepek, szablonów. W polskiej historii, takie „odzyskanie przestrzeni” jest głęboko zakorzenione w ramach podejmowanych walk wyzwoleńczych. Podczas II wojny światowej w Polsce istniał ruch oporu podejmujący działania zakrojone na szeroką skalę, działania militarne, bojowe, ale także propagujący tak zwany „mały sabotaż”. „Mały sabotaż” mógł być i był z powodzeniem podejmowany także przez ludność cywilną, a polegał między innymi na lekceważeniu zaleceń okupanta, czy opieszałej na jego rzecz pracy. Aleksander Kamiński jako redaktor naczelny podziemnego „Biuletynu Informacyjnego” tak pisał na jego łamach: Każdy z nas – mężczyźni, kobiety, młodzież, zorganizowani chodzący luzem – każdy z nas musi wziąć czynny udział w akcji „małego” sabotażu. Sabotażu, który nie narazi nikogo na szkody, a jednocześnie utrudni wybitnie codzienne życie okupanta A. Kamiński (w:) I. Paluch, Na szarym musze domu. (w:) E. Dymna, M. Rutkiewicz (red.), Polski..., s. 359. . Do działań podejmowanych w ramach „małego sabotażu” miały należeć tak zwane „psie figle” czyli przylepianie na murach, parkanach, słupach ogłoszeniowych antyniemieckich wierszy, aforyzmów, dowcipów. Nalepki z czasem zyskują na wartości, gdyż cechują się wyjątkowo łatwą dostępnością: krótka i dobitna treść pozwalała na uchwycenie sensu, nie zatrzymując się w marszu; przechodzień nie musiał się zatrzymywać i czytać treści, ale ta wbijała się klinem w jego świadomość, czy tego chciał, czy nie. Pierwszym znakiem oporu na ulicach Warszawy była litera V symbolizująca zwycięstwo z angielskiego „victory”. Szybko pojawiły się kolejne wizualne znaki nawołujące do walki z okupantem: (...) z inspiracji brytyjskiej w 1941 roku walkę ekonomiczną z okupantem obrazował rysunek żółwia, występujący także pod postacią akronimu pPp („pracuj, Polaku, powoli”). W 1942 roku do ikonografii AK dołączył znak Polski Walczącej (PW), z charakterystyczną kotwicą, symbolizującą solidarność, nieustępliwość i niosącą Polakom nadzieję na odzyskanie niepodległości. Znak został wybrany spośród propozycji zgłoszonych na konspiracyjny konkurs, ogłoszony przez Biuro Informacji i Propagandy KG AK Maksyma Le Corbusiera „We must kill the street” jest kwintesencją działań podejmowanych na całym świecie przez architektów i urbanistów przy wsparciu władzy. Nie jest moim zamiarem oskarżanie urbanistów czy architektów o działanie skierowane przeciw społecznościom lokalnym, lecz faktem jest, iż realizacje utopii – jak Brazil – ale także wprowadzanie zmian przez architektów, bez porozumienia ze społecznością zamieszkującą daną dzielnicę ma posmak symbolicznej walki, w której siły nigdy nie są rozłożone równo. Władza sygnuje zmiany, wspiera je ekonomicznie, legitymizuje w sensie prawnym. To, co wykracza przeciw władzy jest nielegalne, a zatem podlega deprywacji, ale również deprawacji; działania wykraczające przeciw prawu, są wszak przestępstwem. Ulica zatem, jej żywotne siły, muszą być nie tylko poddane władzy, ale muszą zostać zneutralizowane ostatecznie, aby wprowadzić prawo. Ulica jako byt żywy przejawia te wszystkie elementy, jakie przejawia samo życie – jest niezdeterminowana, nieprzewidywalna. . Kolejny rozdział w polskiej historii ulicznych strategii oporu zajmuje Solidarność. Poprzednie rozdziały mojej pracy zorientowane były na ukazanie wszechstronnej roli władzy w kształtowaniu miast kultury zachodniej na przestrzeni dziejów od Starożytnej Grecji po dziś dzień. Jednak ulica nie daje się łatwo usidlić i wytworzyła własne alternatywne sposoby, strategie oporu przeciwko dominacji struktur władzy. Władza posiada wszystkie możliwe atuty, aby ulicę sobie podporządkować, jednak nie jest tak, że ulica skazana jest z góry na porażkę, czego dowody, mam nadzieję przedstawić poniżej. Żywotność ulicy jest bowiem tak duża, że mimo oczywistej przewagi władzy, ulica jest w stanie wytworzyć osobne strategie oporu skutecznie przeciwstawiające się dominacji ekonomicznej, prawnej czy politycznej. Robert Moses – jeden z największych wizjonerów modernizmu – mawiał: Kiedy działasz w zbyt gęsto zaludnionym metropolis, jesteś zmuszony wyrąbać sobie drogę tasakiem. Dla Mosesa, i jemu podobnych wizjonerów, kwestie społeczne nie miały znaczenia; urbanistyka to przede wszystkim sztuka kształtowania przestrzeni w sensie estetycznym i/lub funkcjonalnym ze względu na komunikację miejską, jednak pozycja mieszkańców, szczególnie dzielnic biedy jest znikoma – używając dość eufemistycznych sformułowań. Moses wydaje się doskonale realizować poglądy Le Corbusiera: harmonijne miasto musi być najpierw zaplanowane przez ekspertów, którzy rozumieją naukowy sens urbanistyki; albo: eksperci opracowują swoje plany w absolutnej niezależności od tendencyjnych nacisków i szczególnych interesów; kiedy ich plany zostaną sformułowane, muszą być realizowane bez sprzeciwu; lub też: musimy budować na oczyszczonym terenie. To ostatnie sformułowanie nawiązuje bezpośrednio do doświadczeń takich twórców przestrzeni miejskiej jak Georges-Eugene Haussmann (który zmodernizował Paryż za Napoleona III) czy Ildefonso Cerda – twórca Barcelony. Jak pisze o tym Ewa Rewers w „Post-polis. Wstęp do filozofii ponowoczesnego miasta” takie postawienie sprawy – tworzenie nowego świata na ruinach dawnego – bierze się z kartezjańskiej metafizyki fundamentów, czyli rozpoczynania budowy od usunięcia pozostałości starego gmachu oraz dawnych, także religijnych utopi budowania Celestial City na ziemi. To, co jednym wydawać się może figurą dystonii, inni, jak łatwo zauważyć, wskażą jako punkt wyjścia nowoczesnej utopii miejskiej. Dlatego zapewne modernistyczne projekty miast, perfekcyjnie uporządkowane, geometryczne przestrzenie prezentujące „chłodne piękno”, lecz wyludnione, jak np. projekt Antonia Sant’Elii, budziły już u współczesnych mieszane uczucia. Jak wszystkie utopie miejskie obiecywały, że dzięki odpowiedniemu rozplanowaniu przestrzeni, formom architektonicznym podporządkowanym funkcjom społecznym obiektów, można zmienić ludzkie życie i inicjować nowe relacje społeczne. Zmiana oznaczać miała oczywiście postęp, lecz najnowsze technologie służyły przede wszystkim do segregowania form życia społecznego, przestrzennego separowania warstw i klas społecznych zgodnie z wizją architekta, a nie mieszkańców miasta.

The undertaken studies have been aimed at reconstructing the image of family emerging from handbooks of Georgian language and literature Polish language and literature. In the theoretical part, the author refers to cognitive linguistics - the language picture of the world, the hierarchy of values in Polish and Georgian culture, the model of the Polish and Georgian family, and then to school handbooks - for their functions, structure, requirements on the part of the Polish and Georgian education system. The analytical part draws attention to the family model embedded in school handbooks, way of raising children, everyday life of the household members, relations between next of kin (husband - wife, parents - children, grandparents - grandchildren) and persons in the family circle (family - neighbours, family - guests), as well as the functions performed by the family members (economic, socialization, caring and educational). Author refers to the differences and similarities between the Georgian and Polish handbook’s family. Indicates whether the handbooks portrayal of family strengthens or transgress the existing stereotypical conceptions of family.

The first efforts to formulate the norms banning the use of force were reflected in the 1928 Kellogg–Briand pact. In the contemporary international law, prohibition of force has gained an extremely immense significance with the balance of powers changing and the processes of globalisation picking up pace. Emerging threats and the legal character of how different states respond to them is one of the most pressing topics of today’s international law. Obviously, the authors of the Charter could not have foreseen the modern challenges for the international peace and security, like the threat of weapons of mass destruction and the terrorism. The peacekeeping forces, the peace agenda, the humanitarian intervention have come to be the new examples of response to the contemporary challenges for the international peace and security and of a flexible practical application of the Charter’s provisions.

A preschool child requires special care, which is why the teacher’s activities should be focused on the selection of methods that activate and motivate the child and enable the practical application of acquired knowledge. These methods are »used to support comprehensively develop the child, and also stimulate his creative activity. The main advantage of activating methods is the improvement of skills useful not only during classes, but also in everyday life, e.g. the ability to draw conclusions, analytical and critical thinking, combining events and facts into cause-and-effect relationships, the ability to behave properly in a new situation, communication skills, discussing, creativity. , This doctoral dissertation raises two important issues that are present in the work of a preschool teacher on a daily basis. The first is related to the development of the speech of a six-year-old child and achieving his readiness to learn to read. The second concerns unusual solutions in pre-school education, i.e. the use of specific activating methods: educational kinesiology and kinetic analysis of a literary text in classes with six-year-old children. Chapter 1 presents the characteristics of the cognitive and emotional development of a preschool child, in particular in the field of visual, auditory perception, attention, thinking and speech. The description contains the child's silhouette in so-called developmental norm, as well as a child who may have some disorders in a particular developmental sphere. Chapter 2 deals with the neurocognitive assumptions of children's brain development. Much attention was devoted to the subject of multi-sensory stimulation of brain development. Brain researchers, based on the conducted experiments, prove that the brain does not learn as it was previously thought, and the possibility of effective use of its potential is to be achieved provided that innovative teaching methods are introduced. The importance of neurotransmitters in the learning process has also been signaled. Chapter 3 has become an attempt to answer the question of what is readiness to learn to read, how does the process of assimilating reading by a six-year-old child, what is the role of teacher and kindergarten in acquiring this complicated skill. When compiling the list of reading methods used, from traditional to alternative, a variety of educational approaches, a multitude of teaching aids, attractiveness and the ability to adapt them to the possibilities of preschool children were taken into account. Chapter 4 presents the methodological assumptions of own research, the subject and objectives of these studies, research problems, hypotheses, variables and their indicators, methods, techniques and tools, as well as the area, organization, research and study groups. Chapter 5 describes the experimental factors used in the research, i.e. two activating methods: educational kinesiology and kinetic analysis of a literary text. A series of exercises were presented to balance both cerebral hemispheres, improve concentration, attention, and visual-motor-auditoiy coordination. The remaining chapters show the effectiveness of the educational kinesiology method in improving speech and achieving readiness to learn to read a six-year-old child by comparing the level of language competence in the studied groups and determining the level of communication competence after applying the appropriate set of exercises according to the concept of P. and G. Dennison. Finally, chapter 10 presents the effectiveness of the method of educational kinesiology and kinetic analysis of a literary text in a comparative approach. Based on the analyzes, final conclusions and recommendations appeared. The possibility of using activating methods, which are an attractive and involving many senses solution used in meetings with a small recipient, was indicated. By leaning on the conclusions resulting from the conducted research it is worth noting that all experimental activities not only brought a lot of valuable data empirical, but met with great interest of children and their approval. All this in order for a small person to be able to succeed in the future, for him to develop his own self-esteem, become a real personality and not to get lost in difficult situations that may arise in his life.

Niniejsza rozprawa składa się z trzech części – teoretycznej, metodologicznej oraz empirycznej. Pierwsza obejmuje cztery rozdziały dotyczące jakości kształcenia, rynku pracy, operacjonalizacji podstawowych pojęć teoretycznych oraz regulacji prawnych określających standardy zapewniania jakości studiów. Rozważania zaczynają się od pojęcia jakości kształcenia oraz dylematów studiów społecznych, na przykładzie licencjackich studiów socjologicznych w Polsce. Rozdział pierwszy poświęcony jest również dylematom zarządzania jakością kształcenia, w tym roli wykładowcy w procesie nauczania, problemom kształcenia akademickiego ogólnego i zawodowego. Podjęto w nim również charakterystykę krytycznego podejścia do systemu bolońskiego oraz kwestię masowości kształcenia i związanego z tym finansowania uczelni wyższych. Zakończony on jest przedstawieniem modeli zarządzania jakością kształcenia stosowanymi w praktyce, czyli krótkim opisem dobrych praktyk. Rozdział drugi poświęcony jest kwestiom stanu i wymagań rynku pracy w kontekście podejścia studentów do procesu kształcenia. Pokrótce przedstawiony został rynek pracy w Polsce, w tym analiza ofert pracy dla socjologów. Opisany został również model edukacji w Polsce na tle innych państw Unii Europejskiej oraz podstawowe dane statystyczne dotyczące rynku pracy w czasie spowolnienia gospodarczego. Poruszona została również problematyka praktyki nabywania kwalifikacji przez studentów w kontekście nowego systemu jakości nauczania. Zostało przedstawione ich podejście do kształcenia oraz kwestia podejmowania zatrudnienia podczas studiów. Rozdział ten poświęcony jest również możliwościom absolwentów na współczesnym rynku pracy, wpływowi nowoczesnych technologii na jakość kształcenia i aktywność zawodową oraz strategiom zachowań studentów w sytuacji braku pracy. Trzeci rozdział dotyczy operacjonalizacji podstawowych pojęć socjologicznych. Przedstawione zostały sposoby definiowania kwalifikacji i efektów kształcenia. W szczegółowy sposób zostały opisane krytyczne podejścia teoretyczne socjologii edukacji w kontekście współczesnego nabywania kwalifikacji przez studentów. Poruszona została problematyka systemu oceniania i przymusu, ukrytego programu oraz postrzegania studenta jako klienta. Następnie opisane zostały podstawowe zagadnienia ewaluacji procesów kształcenia, w tym problemów w realizowaniu ewaluacji edukacyjnej na poziomie studiów. Przedstawiony został również schemat funkcjonowania uczelni wyższych w Polsce w kontekście przemocy symbolicznej. Czwarty rozdział dotyczy nowych regulacji instytucjonalnych jako odpowiedzi na wyzwania współczesnego rynku pracy. Zaprezentowany został krótki rys historyczny uwarunkowań prawno-systemowych wraz z charakterystyką podstawowych zmian Prawa o szkolnictwie wyższym oraz założeń wprowadzania Krajowych Ram Kwalifikacji w Polsce. Omówiono w nim kwestię ewaluacji losów absolwentów szkół wyższych w kontekście zmian prawnych i wynikających z nich wymagań proceduralnych. Rozdział ten dotyczy również problematyki prowadzenia dokumentacji przez kadrę dydaktyczną, założeń systemu monitoringu Krajowych Ram Kwalifikacji oraz samego ich wdrożenia. W części drugiej przedstawiono metodologiczne założenia ukierunkowane na cel i przedmiot badań tej rozprawy. Opisane zostały podstawowe problemy, pytania i hipotezy badawcze, wybrane metody, techniki i narzędzia dotyczące opracowania materiałów sondażowych i danych zgromadzonych w ramach tego projektu. Przedstawiono dobór próby oraz przebieg procesu badawczego, służącego diagnozowaniu problemów ewaluacji jakości kształcenia studentów nauk społecznych wobec ich potrzeb i wyzwań rynku pracy. Część trzecia niniejszej rozprawy obejmuje analizę przeprowadzonych badań. Na początku tego rozdziału została przedstawiona ogólna charakterystyka respondentów – prób celowo wybranych pracowników naukowych uczelni wyższych w Polsce i studentów nauk społecznych oraz pracodawców. Zaprezentowane zostały opinie dotyczące jakości kształcenia w oczach studentów oraz pracowników naukowych. Przedstawiony został również poziom znajomości Krajowych Ram Kwalifikacji przez respondentów. Problem biurokratyzacji w szkolnictwie wyższym dotyczący nowych regulacji instytucjonalnych stanowił tu przedmiot jednego z dyskursów. Kluczowym punktem analizy przeprowadzonych badań było również przedstawienie oceny efektów kształcenia w opiniach pracowników uczelni, studentów oraz pracodawców, między innymi w zakresie ich wzrostu, przydatności oraz deficytów. Analiza dotyczy również ocen ewaluacji jakości kształcenia w postaci badania jakości pracy dydaktycznej oraz karier absolwentów. Rozdział ten opisuje charakter współpracy uczelni z pracodawcami oraz poziom dostosowania programów nauczania do wymogów rynku pracy. Analiza celów kształcenia i przeprowadzone badania opinii ujmują również kwestię wykorzystania nowoczesnych technologii na uczelniach wyższych; a także ocenę przydatności kierunku socjologia w bezpośrednich kontaktach interpersonalnych w życiu prywatnym. W zakończeniu rozprawy dokonano podsumowania przeprowadzonych badań i omówiono wyniki weryfikacji hipotez. Na podstawie tych ustaleń wysunięte zostały rekomendacje w zakresie działań służących podwyższaniu efektywności kształcenia studentów nauk społecznych a uwzględniających procedury KRK i rozpoznawane przez respondentów wymagania współczesnego rynku pracy.

Ce memoire presente une etude experimentale des spectres de la molecule nali enregistres par spectrocospie par transformation de fourier ainsi que la determination des constantes moleculaires des quatre premiers etats electroniques. Apres un premier chapitre consacre aux rappels de physique moleculaire necessaires a l'interpretation des spectres, les principes de base et les avantages de la methode de spectroscopie de fourier sont developpes dans la deuxieme partie. La source originale mise au point pour produire les molecules de nali, un caloduc a double chauffage, y est egalement decrite. Dans la troisieme partie il est montre que l'excitation de l'etat b#1 a permis: i) une etude preliminaire des bas niveaux d'energie de l'etat fondamentale x#1#+; ii) une caracterisation de l'etat a#1#+ par l'etude de la transition b#1-a#1#+; iii) la decouverte d'un transfert collisionnel entre les etats b#1-c#1#+ mis en evidence par la presence de la transition c#1#+-a#1#+. Le quatrieme chapitre presente le modele theorique realiste qui a ete utilise lors de la reduction des perturbations qui affectent les spectres. Les resultats les plus marquants concernent la caracterisation dce l'etat c#1#+ et l'evolution erratique des constantes moleculaires de l'etat b#1. Le dernier chapitre est consacre a la determination de l'energie de dissociation de l'etat fondamentale. L'observation des niveaux vibrationnels proches de la limite a permis de determiner des valeurs precises des coefficients du developpement multipolaire de l'energie potentielle et celle de l'energie d'echange

Dziecko w wieku przedszkolnym ma ogromny potencjał w zakresie przyswajania języka, a tym samym rozwoju intelektualnego. Wczesne wykrywanie zaburzeń rozwoju mowy, stymulowanie sprawności językowej, a także monitorowanie i wspomaganie tego procesu poprzez ukierunkowane oddziaływania logopedyczne o charakterze profilaktyczno-terapeutycznym to czynniki warunkujące prawidłowy rozwój dziecka. Pozwalają na optymalne przygotowanie dzieci do rozpoczęcia edukacji szkolnej. To z kolei umożliwi tym dzieciom w przyszłości pełnowartościowe uczestnictwo w życiu społecznym i kulturalnym.

Organizacinio įsipareigojimo veiksnių vaidmuo karjeros raidos perspektyvoje Darbuotojų pritraukimas ir išlaikymas dabartinėje darbo rinkoje tampa vienu iš svarbiausių įmonių tikslų. Darbuotojų įsipareigojimo didinimas – geriausia priemonė smarkiai pakelti verslo efektyvumą ir pasiekti ilgalaikį konkurencinį pranašumą. Įsipareigojimas apima žmonių jausmus organizacijai, tai asmens savęs tapatinimo su organizacija ir įsitraukimo į ją stiprumas. Svarbu žinoti, kokie veiksniai didina darbuotojų įsipareigojimą ir kaip jų reikšmingumas kinta karjeros raidoje. Tyrimo tikslai: identifikuoti specifinius organizacinio įsipareigojimo veiksnius; nustatyti jų reikšmingumą darbuotojams; išanalizuoti organizacinio įsipareigojimo veiksnių svarbą naujų ir ilgamečių darbuotojų grupėse. Siekiant sukurti validžią tyrimo metodiką, buvo atliktas pilotinis tyrimas. Jo metu siekta identifikuoti pagrindinius organizacinio įsipareigojimo veiksnius. Viso išskirta 10 veiksnių, kurie buvo sugrupuoti į dvi kategorijas: racionalūs (darbo sutartis, darbo sąlygos, karjeros perspektyvos, profesinio tobulėjimo galimybės) ir emociniai (skolos jausmas organizacijai, organizacijos tikslai, vertybės, santykiai su kolegomis, santykiai su vadovu, saviraiškos galimybės darbe). Atliekant galutinį tyrimą buvo naudota alternatyvų principu sukurta metodika, kurioje pateikta 10 dileminių situacijų, susijusių su organizacinio įsipareigojimo veiksniais. Kita metodikos dalis buvo skirta veiksnių svarbumo palyginimui... [toliau žr. visą tekstą]
The role of organizational commitment factors in the perspective of career development One of the main goals of organizations in the present day labour market is to attract and retain employees. Increasing employee organizational commitment is the best way to enhance business effectiveness and to achieve long-term competitive superiority. Organizational commitment includes peoples’ feelings towards organization; it’s the degree to which employee identifies with and involves in the life of organization. It’s very important to be aware of factors that influence organizational commitment and how their significance vary in different stages or personal career. Research objectives: to identify specific factors influencing organizational commitment, measure their significance for employees, analyse the importance of organizational commitment factors in the groups of short and long-term employees. Seeking to create a valid research method an exploratory research was carried on. The purpose of it was to identify main factors that influence organizational commitment. 10 factors were distinguished and grouped in two categories: rational (employment contract, working conditions, career perspectives, professional development opportunities) and emotional factors (sense of debt for organization, organizational goals, values, relations with co-workers and executive, opportunities for self-expression). To carry out the final research we used a self created questionnaire, that was based on the... [to full text]

Darbo objektas: Inovacijų diegimas Lietuvos kelionių organizatorių įmonėse. Tikslas: įvertinti inovacijų diegimą Lietuvos kelionių organizatorių įmonėse. Uždaviniai: 1. Apibrėžti inovacijos sampratą ir paaiškinti inovacijų valdymo procesą; 2. Išnagrinėti inovacijų specifiką turizmo sektoriuje; 3. Apklausti Lietuvos kelionių organizatorių įmonių darbuotojus, siekiant ištirti inovacijų diegimą. Tiriamasis klausimas: 1. Ar kelionių organizatorių įmonės siekia kurti inovacinius produktus bei paslaugas? Svarbiausi rezultatai, išvados ir pasiūlymai. Atlikus tyrimą, galima daryti išvadą, kad Lietuvos kelionių organizatorių įmonių veikla orientuota į naujų paslaugų, produktų kūrimą bei jų diegimą. Didelis dėmesys skirtas ir esamiems produktams, paslaugoms tobulinti. Dažniausiai įmonėse yra diegiamos produkto ir paslaugos inovacijos. Retai diegiamos organizacinės veiklos inovacijos bei technologinio proceso inovacijos. Mano pasiūlymas kelionių organizatorių vadovams, savininkams – daugiau dėmesio skirti technologinio proceso inovacijoms, nes technologijos sparčiai juda į priekį, todėl visada yra terpė plėstis, tobulėti. Taip pat daugiau dėmesio skirti organizacinės veiklos inovacijoms, nes tik darniai dirbančios bei turinčios atitinkamą organizacinę kultūrą organizacijos, galės daug efektyviau kurti bei diegti naujus produktus. Taip pat rekomenduočiau vykdyti mokymus, seminarus apie naujų produktų kūrimą, esamų produktų tobulinimą, sėkmingą jų įvedimą į rinką. Siūlyčiau daugiau... [toliau žr. visą tekstą]
Key words: innovation, process of innovation, new products, travel organizer. Object of research: innovations in the enterprises of travel organizers. Aim of research: to evaluate the innovatory of Lithuanian travel organizers. Goals: 1. To explain the conception of the innovations and the process of the administration; 2. To discuss the particularity of the innovations in the tourism sector; 3. To investigate the Lithuanian travel organizers and evaluate their innovatory. Investigation: 1. Are the travel organizers enterprises ready to make the new products and services? Leading results, conclusion and suggestions. After the investigation we can come to the conclusion that Lithuanian travel organizers are innovatory enough and their work is directed towards creation of new services, products and their implementation in the market. 87 percent of enterprises apply the innovations in their activities. Great attention is paid to the already existing products and services and their implementation. Mostly the innovations of products and services are applied in the activity. Organizational and technological innovations are rarely used. The investigation showed that travel organizers enterprises do not encourage to suggest the new ideas, because it is considered as a matter-of-course, usual thing. My suggestion for the travel leaders and owners – is not only to pay more attention to the technological innovations, because technologies are expeditiously in progress, therefore... [to full text]

Questa tesi analizza sette film girati a Londra negli anni ’50 da registi di provenienza straniera. L’italiana Lorenza Mazzetti, l’ungherese Robert Vas, l’egiziana Nazli Nour e l’inglese (ma dai natali indiani) Lindsay Anderson hanno elaborato, attraverso le loro opere, una visione personale dell’alterità. K (1953) e Together, di Lorenza Mazzetti, sono due variazioni sul tema dell’outsider, realizzate con stile sperimentale e con toni esistenzialisti. Alone With the Monsters (1958), di Nazli Nour, vede un’anziana emarginata venire giudicata e derisa da gente mostruosa – che vive, però, nella sua testa. Refuge England (1959), di Robert Vas, ricostruisce l’arrivo di un rifugiato a Londra, il suo primo impatto con la città, la ricerca di un posto in cui stare, e i tentativi di decifrare la lingua e la società inglesi. Di Lindsay Anderson, O Dreamland (1953) e Every Day Except Christmas (1957) definiscono l’impianto estetico e politico, che verrà poi sviluppato in The White Bus (1967), un racconto sperimentale, surreale e Brechtiano in cui una giovane ragazza si ritrova aliena in un contesto urbano al quale non appartiene.
This thesis studies seven films shot in London in the 1950s by foreign-born directors. The Italian Lorenza Mazzetti, the Hungarian Robert Vas, the Egyptian Nazli Nour and the English (but Indian-born) Lindsay Anderson developed, through these works, their personal view on ‘otherness’. Lorenza Mazzetti’s K (1953) and Together (1956) are variations on the character of the outsider, directed with an experimental style and influenced by existentialism. Alone With the Monsters (1958), by Nazli Nour, sees an outcast being judged and laughed at by monstrous people – that are all in her head. Robert Vas’ Refuge England (1959), narrates a refugee’s first impact with the city of London, his search for a place to stay and his attempts to decipher the English language and society. Lindsay Anderson’s O Dreamland (1953) and Every Day Except Christmas (1957) define Anderson’s aesthetic and political stance, which will be fully developed in The White Bus (1967), en experimental, surreal and Brechtian tale in which a young Girl is alienated in an urban context to which she does not belong.

The subject of this doctoral thesis is the bibliometric analysis of selected current Polish journals in the field of mining sciences. The thesis has a theoretical and empirical character. In order to realize the subject of the thesis the following representative journals have been chosen on the basis of formal criterions: Archives of Mining Sciences, Gospodarka Surowcami Mineralnymi-Mineral Resources Management, Przegląd Geologiczny, Przegląd Górniczy, Physicochemical Problems of Mineral Processing and Rudy i Metale Nieżelazne. The main purpose of the thesis was to gain knowledge about Polish literature in the field of mining sciences. The bibliometric image of this literature reflects the current condition of the discipline. Specific research objectives of the doctoral thesis are: (1) an indication of the most cited articles and their age; (2) an indication of the most cited authors and investigation of co-authorship; (3) an indication of journals which play a key role in the field of mining sciences. In order to explore the research questions a bibliometric method, including citation analysis, was used. Data (research material) was collected using BazTech – a database which covers the contents of Polish Technical Journals and the Web of Science Core Collection – an international and multidisciplinary database. Bibliometric analysis was performed on the basis of 5980 articles published in six journals between 1998 and 2012, and 5222 citations obtained from reference lists of articles published in these journals between 2006 and 2012. Data for citation analysis was limited only to those items that refer to articles which are indexed in BazTech. Co-citation maps of journals in the field of mining sciences are presented. The journal co-citation maps were constructed using VOSviewer. References from 1942 articles published in the following international journals: Archives of Mining Sciences, Gospodarka Surowcami Mineralnymi-Mineral Resources Management and Physicochemical Problems of Mineral Processing) in 2007–2017 were taken into account. The Web of Science Core Collection was chosen as a data source 4 for visualizations. A bibliometric study has shown features of investigated literature, such as: the percentage of author and journal self-citations, author and journal productivity, co-authorship and citation age. On the one hand, the similarity of journals is visible at some levels of bibliometric analysis (e.g. Lotka‟s law), on the other there are also some differences (e.g. Bradford‟s law). This doctoral thesis contributes to novel and important knowledge about current literature in the field of mining sciences. The added value of this doctoral thesis is the information it provides on the most cited authors, articles and journals. This information is presented in the form of ranks prepared on the basis of various bibliometric indicators (e.g. number of citations, number of cited items, h-index) and journal co-citation maps.

Georges Canguilhem uważany jest za jednego z najważniejszych filozofów francuskich XX wieku, choć jego myśl nadal pozostaje bliżej nieznana. Przewodnim tematem jego prac były dwa problemy filozoficzne: pojęcie życia i zmienność nauki. W niniejszej praca staram się zrekonstruować poglądy Canguilhema na zmienność nauki i sposób jej historycznej rekonstrukcji. Problem rozwoju nauki i jej przeobrażeń został określony przez polemikę Poppera i Kuhna w latach 50. XX wieku. W mojej pracy podjąłem trud skonfrontowania poglądów Canguilhema na naukę z tradycją anglosaską. Canguilhem nie uczestniczył wprost w tej debacie, niemniej dobrze się w niej orientował i wpływała ona na jego prace z zakresu historii nauki. Wskazuję w swej pracy również na mnogość inspiracji filozoficznych Canguilhema, analizuję podstawowe pojęcia jego poglądów filozoficznych i rekonstruuję jego metodę historiograficzną. W ostatnich latach ilość prac poświęconych Canguilhemowi bardzo wyraźnie wzrosła i pozwala na pełniejszą interpretację jego przedsięwzięcia.

Praca poświęcona jest analizie różnych sposobów rozumienia i definiowania przedmiotów teoretycznych w sporze o realizm. Jej głównym celem jest sformułowanie definicji przedmiotu teoretycznego oddającej istotę tego rodzaju przedmiotów a zarazem neutralnej dla różnych stanowisk w sporze między realistami a antyrealistami. Drugim celem pracy jest pokazanie, że stworzenie odpowiedniej definicji jest niezbędne w celu efektywniejszego prowadzenia dysput na temat realizmu naukowego. Należy bowiem wiedzieć, czym są przedmioty teoretyczne, by móc w uzasadniony sposób postulować bądź negować ich istnienie. W pracy omawiane są różne sposoby rozumienia przedmiotów teoretycznych przyjmowane przez filozofów biorących udział w sporze o realizm, reprezentujących konstruktywny empiryzm, nowy eksperymentalizm i semirealizm. Analizowane są także cztery najpopularniejsze definicje przedmiotu teoretycznego: definicja podstawowa, definicja ontologiczna, definicja z nieobserwowalności i definicja z hipotetyczności. Wskazywane są wady i niepożądane konsekwencje tych definicji. Następnie autorka proponuje nową definicję przedmiotu teoretycznego, nazwaną definicją z eksplanacji. Definicja ta pozwala uniknąć problemów, które wiążą się z wcześniejszymi definicjami. W kolejnych rozdziałach pracy pokazane jest, w jaki sposób różne definicje funkcjonują w argumentach na rzecz realizmu w stosunku do przedmiotów teoretycznych i przeciw temu stanowisku. Omówiony zostaje także problem tzw. przedmiotów transteoretycznych. Autorka przedstawia dzieje eteru i flogistonu, a następnie rozważa, czy terminy takie jak „eter” i „flogiston” rzeczywiście utraciły odniesienie przedmiotowe i pokazuje, jak można wytłumaczyć to, że mimo zmiany teorii naukowej termin teoretyczny nie traci swojego odniesienia przedmiotowego.
The work presents an analysis of understanding and defining theoretical entities in a dispute over scientific realism. Its main aim is to present the definition of a theoretical entity reflecting the essence of this kind of objects and at the same time neutral for all kinds of positions in the debate. The secondary aim of the paper is to prove that proper definition of theoretical entity is necessary in debates over scientific realism. To make a legitimate claim about the existence of theoretical entities one should know what a theoretical entity really is. This dissertation discusses various understandings of the theoretical entities presented by the positions involved in the dispute: constructive empiricism, new experimentalism and semirealism. It also presents four main definitions of theoretical entity: basic definition, definition from unobservability, ontological definition and definition referring to the hypothetical entities. Those are definitions of theoretical entity which are most popular and accepted by some philosophers of science (both realists and antirealists). All these definitions contain significant defects, which lead to unacceptable conclusions. The author also offers an alternative definition: definition from explanation, which avoids defects of previous definitions. The following chapters show how various definitions work with arguments pro and con realism towards theoretical entities. Next chapters introduce history of such theoretical entities as: atom, ether and phlogiston. The author also considers how to explain that despite theory change some of theoretical terms still refer to something in independent reality.

Podstawowym celem badania jest próba odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób polscy naukowcy rozumieją pojęcie sukcesu w nauce i jakie czynniki, ich zdaniem, ułatwiają osiągnięcie takiego sukcesu. Przedmiotem analizy był przede wszystkim sposób, w jaki naukowcy rekonstruują i interpretują swoje biografie, ale również ich opinie na temat mechanizmów oceny osiągnięć naukowców oraz warunków pracy badawczej w Polsce. W szczególności w badaniu wykorzystane zostało pojęcie kariery, zdefiniowanej zgodnie z paradygmatem interakcjonistycznym, jako obiektywna sekwencja wydarzeń, ról i relacji, które są udziałem człowieka w trakcie jego życia, a zarazem subiektywna interpretacja tych doświadczeń i sekwencji następujących po sobie transformacji tożsamości. Badanie miało przynieść odpowiedź na pytania: jak badani naukowcy opisują własne strategie pracy badawczej? Czy i w jaki sposób odnoszą się do wpływu transformacji ustrojowej na warunki pracy naukowej w Polsce? Jakie role włączają do swojego opisu pracy naukowej i które z tych ról wiążą z sukcesem? Jakie czynniki strukturalne wplatane są przez rozmówców do relacjonowanych przez nich historii sukcesu w nauce oraz jakim czynnikom indywidualnym przypisywany jest sukces w nauce? Badanie przeprowadzone zostało w kontekście reformy nauki w Polsce i dyskusji wokół tej reformy, a także inicjatyw podejmowanych na szczeblu Unii Europejskiej na rzecz wspierania innowacyjności. Podejmowane w nim problemy atrakcyjności pracy badawczej, modelu kariery naukowej, strategii prowadzenia badań i zespołów badawczych oraz finansowania nauki służą odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób należy wspierać badaczy i jakie warunki pracy należy im tworzyć, by zwiększyć szanse na przełomowe badania. Zastosowana w badaniu metoda biograficzna, zakładająca koncentrację na perspektywie pojedynczego przypadku oraz na subiektywnym punkcie widzenia badanych połączona została z podejściem funkcjonalnym. Praca czerpie zarówno z teorii interakcjonizmu symbolicznego, jak i – a nawet przede wszystkim - z mertonowskich koncepcji struktury możliwości oraz akumulacji korzyści (efekt św. Mateusza). Odwołuje się także w dużej mierze do koncepcji kapitału symbolicznego, habitusu i reprodukcji elit Pierre’a Bourdieu. Badanie obejmowało cztery odrębne moduły zróżnicowane pod względem techniki, a przede wszystkim grupy badawczej. Podstawowym modułem były wywiady pogłębione, częściowo ustrukturyzowane z laureatami wybranych programów FNP - naukowcami na zaawansowanym etapie kariery, stojącymi na czele własnych zespołów badawczych. Wybór laureatów FNP jako grupy badawczej podyktowany był w dużej mierze względami praktycznymi: pracując od wielu lat w Fundacji, autorka miała ułatwiony dostęp do jej laureatów oraz szczególne możliwości obserwacji ich działań, karier i sposobu myślenia. Był to jednocześnie wybór celowy: chodziło o to, by - badając rozumienie sukcesu i jego uwarunkowań w nauce - skupić się na środowisku naukowców, którzy osiągają naukowe sukcesy, jakkolwiek trudno jest zdefiniować to pojęcie. Na potrzeby tego badania za wyznacznik sukcesu przyjęto powodzenie w konkursach Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Konkursy te z założenia miały charakter elitarny i opierały się na ocenach niezależnych, w dużej mierze zagranicznych recenzentów. Można więc powiedzieć, że laureaci programów FNP odnieśli co najmniej sukces w postaci wygranej w konkursie (o bardzo niskim z reguły współczynniku sukcesu). Co istotne jednak sukces ten wiązał się z oceną ich dorobku (sukcesów badawczych) przez grono kompetentnych i obiektywnych ekspertów, będąc niejako potwierdzeniem wcześniejszych sukcesów badawczych i wiążąc się z prestiżem i rangą w środowisku naukowym. Wywiady z laureatami FNP zostały uzupełnione wywiadami przeprowadzonymi z naukowcami pracującymi na amerykańskim uniwersytecie Michigan oraz dwoma badaniami CAWI przeprowadzonymi wśród polskich i zagranicznych naukowców pracujących za granicą oraz naukowców na bardzo wczesnym etapie kariery. Łącznie rozprawa stanowi próbę odpowiedzi na następujące pytania badawcze: 1. W jakim stopniu przedstawiane przez laureatów FNP doświadczenia i opinie na temat sukcesu są do siebie podobne, a w jakim różnicuje je płeć, wiek i etap kariery badanych? 2. Jak definiowany jest sukces naukowy przez laureatów FNP? 3. Jakie są komponenty sukcesu naukowego? Co składa się na sukces naukowy? 4. Na ile doświadczenia i opinie polskich naukowców (laureatów FNP) przypominają doświadczenia i opinie amerykańskich naukowców? 5. Jak praca w Polsce oddziałuje na osiąganie sukcesu naukowego? Pracę rozpoczyna część teoretyczna, służąca wskazaniu różnych koncepcji sukcesu w nauce i wyodrębnieniu zjawisk, które – zgodnie z rozmaitymi paradygmatami i teoriami badawczymi – mają wpływ na osiąganie takiego sukcesu. Rozważania te koncentrują się wokół tematów: (1) definicji sukcesu w nauce; (2) stratyfikacji w nauce; (3) czynników sukcesu; (4) roli współpracy i rywalizacji; (5) znaczenia mobilności. Druga część pracy („Sukces badawczy widziany z perspektywy laureatów FNP”) zawiera wnioski z badania jakościowego, które podzielone na rozdziały poświęcone: (1) rozumieniu sukces przez laureatów Fundacji; (2) rekonstrukcji karier laureatów Fundacji („Własna historia sukcesu”); (3) opiniom na temat specyfiki pracy badawczej w Polsce („Raport z prowincji”); (4) strategii prowadzenia zespołu badawczego („Na czele zespołu”); (5) strategii współpracy („Wśród innych zespołów: rywalizacja i współpraca”); (6) mechanizmom wspierania młodych badaczy („Z perspektywy mistrza”). Kolejne trzy rozdziały pracy prezentują wyniki badań uzupełniających wywiady z laureatami FNP, a więc (1) zbiorowe studium przypadku („Uwarunkowanie sukcesu naukowego z perspektywy profesorów amerykańskiej uczelni”) dotyczące prezentacji sukcesu w nauce i jego uwarunkowań przez wybranych amerykańskich badaczy; (2) rozdział omawiający badanie przeprowadzone wśród naukowców pracujących za granicą i dotyczący gotowości podjęcia pracy w Polsce oraz oceny warunków pracy badawczej w Polsce („Zainteresowanie pracą badawczą w Polsce wśród naukowców pracujących za granicą”); (3) wyniki przeprowadzonego wśród młodych naukowców badania na temat wyboru i warunków kontynuacji pracy naukowej pracy naukowej oraz postrzegania warunków sukcesu („Sukces i atrakcyjność kariery naukowej z punktu widzenia młodych badaczy. Badanie laureatów programu FNP START”). Dzięki takiej konstrukcji, badanie umożliwiało porównanie wypowiedzi naukowców pracujących w Polsce z wypowiedziami naukowców pracujących za granicą oraz porównanie opinii naukowców na zaawansowanym etapie kariery z wypowiedziami naukowców na początkowym etapie tej kariery. Opinie te – bez względu na różnice generacyjne i miejsce pracy (Polska czy USA) - okazały się bardzo zbliżone: badani naukowcy bardzo podobnie definiują sukcesy badawcze i identyfikują czynniki warunkujące takie sukcesy. Podobnie interpretują w tym kontekście swoje biografie. Również komunikowane przez nich strategie prowadzenia pracy badawczej i wspierania młodych badaczy są bardzo zbliżone, co sugeruje trwałość norm instytucjonalnych reprezentowanych przez mertonowski etos nauki. Jednocześnie objęci badaniem uczeni polscy zgodnie deklarują, że ten właśnie (wspólny z naukowcami amerykańskimi) punkt widzenia jest odosobniony w Polsce, gdzie środowisko badawcze pogrążone jest w kryzysie normatywnym, co przekłada się na jakość prowadzonych badań i szanse na sukces w nauce światowej.

Praca doktorska poświęcona jest zagadnieniu struktur centrum i peryferii w polskiej nauce. Autorka podjęła w niej próbę odpowiedzi na trzy pytania dotyczące związku pomiędzy: (1) dystrybucją zasobów w ośrodkach naukowych a szansą naukowców na zajęcie określonych pozycji w sieci współpracy, (2) pozycją ośrodka naukowego i sposobem budowy sieci współpracy naukowej na poziomie indywidualnym, oraz (3) pozycją ośrodka oraz strukturą indywidualnej sieci współpracy i zróżnicowania zasobów wnoszonych i otrzymywanych we współpracy naukowej. Praca rozpoczyna się od analizy pozycji polskiej nauki na arenie międzynarodowej, w której uwzględniony został kontekst historyczny rozwoju tego obszaru (Rozdział 1). Przegląd teorii centrum i peryferii oraz zestawienie badań wykorzystujących tę perspektywę do analizy nauki (Rozdział 2) pozwolił na wybór dwóch najistotniejszych wątków, tzn. (1) zagadnień związanych z dystrybucją zasobów oraz (2) sieciowymi metodami analizy tego typu struktur. Ze względu na ograniczone upowszechnienie metod sieciowych w badaniach społecznych w Polsce, w oddzielnym Rozdziale 3 zaprezentowane zostały podstawowe pojęcia wykorzystywane w tej metodologii. Rozdziały empiryczne poświęcone są poszukiwaniu odpowiedzi na poszczególne pytania badawcze. W Rozdziale 4 autorka opisała dystrybucję trzech kategorii zasobów (instytucjonalnych, ludzkich i finansowych) ważnych dla rozwoju nauki oraz złożoną strukturę sieci współpracy polskiej nauki, która łączy w sobie strukturę centrum i peryferii oraz strukturę opartą o społeczności. Przeprowadzone analizy wskazały, że naukowcy z dużych ośrodków mają większe szanse na nawiązanie współpracy, a naukowcy z małych ośrodków częściej budują współpracę w swoich województwach. W dalszej części (Rozdział 5), korzystając z pojęcia kontekstów społecznych, Autorka opisała różnice w sposobach nawiązania współpracy i wpływ tych różnic na strukturę indywidualnych sieci. Ostatni rozdział empiryczny (6) poświęcony został mechanizmom stojącym za zróżnicowaniem zasobów wnoszonych i otrzymywanych w ramach współpracy naukowej, tzn. wielkości ośrodka, w którym pracuje naukowiec, obecności luk strukturalnych i specjalizacji. W pracy wykorzystane zostały metody mieszane, tzn. Autorka połączyła ze sobą analizę treści wywiadów pogłębionych, analizę danych ilościowych stworzonych na podstawie analizy treści wywiadów pogłębionych, analizę danych urzędowych oraz danych bibliometrycznych z Polskiej Bibliografii Naukowej. Praca powstała przy finansowym wsparciu Narodowego Centrum Nauki, uzyskanym na realizację projektu własnego Autorki Sieci współpracy i wymiany w centrach i na peryferiach. Przypadek polskiej nauki (nr 2016/20/T/HS6/00012) oraz projektu Dynamics of Competition and Collaboration in Science: Individual Strategies, Collaboration Networks, and Organizational Hierarchies (nr 2012/07/D/HS6/01971), którego kierownikiem był dr Michał Bojanowski.
This doctoral dissertation explores core/periphery network structures in the Polish scientific system. The author poses three research questions concerning the relations between: (1) the distribution of resources in scientific centres and individual chances for occupying particular positions in the collaboration network, (2) size of a scientific centre and individual approaches to building personal collaboration networks, (3) size of a scientific centre as well as structures of personal collaboration networks and diversity of resources engaged with and obtained in scientific collaboration. ¬The dissertation describes the historical development of the Polish scientific system and its contemporary status in the international scientific system (Chapter 1). The review of core/periphery theories and their applications to research on science and scientific systems (Chapter 2) reveals two relevant threads in the literature, i.e. (1) approaches focusing on distribution of resources and (2) network approach to core/periphery structures. Social network analysis (SNA) is relatively unknown in Polish social sciences, therefore, Chapter 3 is dedicated to basic SNA terminology used in the dissertation. Empirical chapters are dedicated to the three research questions. Chapter 4 consists of two analyses. Firstly, the author describes the distribution of resources important for the development of science categorised into three groups: institutional, human and financial resources. Secondly, the author examines complex structure of collaboration network in Polish science. It combines two types of structures, i.e. core/periphery structure and community structure. It is shown that while scientists from large scientific centres have greater chances for collaboration in general, scientists from small scientific centres are more likely to find partners in their geographical proximity (within the same voivodeships). In Chapter 5 the author describes the differences in individual approaches to collaboration and how those differences affect structures of personal collaboration networks. The analysis applies the concept of social contexts. The last empirical chapter (Chapter 6) is dedicated to an investigation of factors contributing to diversification of resources engaged and obtained in scientific collaboration., i.e. the size of scientific centre, presence of structural holes in personal networks and specialisation.This investigation applies mixed methods. The author combines analyses of (1) individual in-depth interviews, (2) quantified individual in-depth interviews, (3) official statistics and (4) bibliometric data from Polish Scientific Bibliography. The research for this dissertation has been supported by National Science Center through individual funding Collaboration and exchange networks in science on core and peripheries. A case of Polish science (2016/20/T/HS6/00012) and research project Dynamics of Competition and Collaboration in Science: Individual Strategies, Collaboration Networks, and Organizational Hierarchies (2012/07/D/HS6/01971) led by dr. Michał Bojanowski.

Badania zostały przeprowadzone w ramach projektu pt. „Współczesna polska humanistyka wobec wyzwań naukometrii”, finansowanego ze środków Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki, nr decyzji 0057/NPHR3/H11/82/2014.
Badania oceny koleżeńskiej rzadko odnoszą się do awansów naukowych, koncentrując się na ocenie koleżeńskiej w czasopismach oraz konkursach grantowych. Można to wiązać z ograniczonym dostępem do recenzji z przeprowadzanych postępowań. Pojawiły się analizy, które, w oparciu o dane z włoskiej procedury awansowej, pokazują zjawiska faworyzacji i defaworyzacji ocenianych uczonych przez recenzentów. I choć odnoszą się one do procesu, w którym uwzględnia się ocenę jakościową i ilościową, to skupiają się na ocenie ilościowej. Brak jest więc badań, które pokazywałyby pogłębiony obraz praktyk recenzenckich odbywających się w ramach awansów naukowych. Problem ten nabiera szczególnego znaczenia w kontekście tzw. nauk miękkich, czyli humanistyki i nauk społecznych, których potencjału nie ukazują narzędzia oceny właściwe dla tzw. nauk twardych. Obecność takich narzędzi w obowiązujących kryteriach oceny dla przedstawicieli różnych nauk rodzi pytanie o sposób posługiwania się nimi przez reprezentantów humanistyki i nauk społecznych, czy szerzej o sposób działania recenzentów ewaluujących innych uczonych w awansach naukowych w tej grupie nauk. Problem ten podejmuje prezentowana rozprawa. Badania oceny koleżeńskiej rzadko odnoszą się do awansów naukowych, koncentrując się na ocenie koleżeńskiej w czasopismach oraz konkursach grantowych. Można to wiązać z ograniczonym dostępem do recenzji z przeprowadzanych postępowań. Pojawiły się analizy, które, w oparciu o dane z włoskiej procedury awansowej, pokazują zjawiska faworyzacji i defaworyzacji ocenianych uczonych przez recenzentów. I choć odnoszą się one do procesu, w którym uwzględnia się ocenę jakościową i ilościową, to skupiają się na ocenie ilościowej. Brak jest więc badań, które pokazywałyby pogłębiony obraz praktyk recenzenckich odbywających się w ramach awansów naukowych. Problem ten nabiera szczególnego znaczenia w kontekście tzw. nauk miękkich, czyli humanistyki i nauk społecznych, których potencjału nie ukazują narzędzia oceny właściwe dla tzw. nauk twardych. Obecność takich narzędzi w obowiązujących kryteriach oceny dla przedstawicieli różnych nauk rodzi pytanie o sposób posługiwania się nimi przez reprezentantów humanistyki i nauk społecznych, czy szerzej o sposób działania recenzentów ewaluujących innych uczonych w awansach naukowych w tej grupie nauk. Problem ten podejmuje prezentowana rozprawa. Autorka skupia się na praktykach recenzenckich obecnych w pięciu dyscyplinach naukowych: ekonomii, językoznawstwie, prawie, psychologii i teologii. Na podstawie analizy 300 dokumentów z postępowań habilitacyjnych autorka odpowiada na pytanie: Jakie są wzory praktyk recenzenckich w różnych dyscyplinach? Odpowiedź na to pytanie jest poprzedzona odpowiedzią na pytania szczegółowe: (1) Jaka jest charakterystyka ilościowa postępowań habilitacyjnych?; (2) Jak recenzenci w postępowaniach habilitacyjnych argumentują ocenę osiągnięć naukowych i konkluzję? (3) Jak recenzenci w postępowaniach habilitacyjnych używają kryteriów oceny osiągnięć naukowych wskazanych w aktach prawnych? (4) Jak recenzenci w postępowaniach habilitacyjnych używają metod bibliometrycznych w ewaluacji osiągnięć naukowych? Aby zrealizować postawiony cel badań, którym jest pokazanie dyscyplinarnej różnorodności i podobieństw w praktykach recenzenckich w ramach ewaluacji osiągnięć naukowych w postępowaniach habilitacyjnych z zakresu nauk humanistycznych i społecznych, autorka posługuje się metodami mieszanymi (ang. mixed methods). Badanie składa się z dwóch faz: ilościowej i jakościowej. Analiza ilościowa obejmuje dane o postępowaniach habilitacyjnych ze wszystkich obszarów wiedzy (N = 3695), natomiast analiza jakościowa obejmuje recenzje z pięciu dyscyplin naukowych z obszaru nauk humanistycznych i obszaru nauk społecznych (N = 300). Wyniki badań jakościowych mają wyższy priorytet w niniejszej rozprawie, gdyż pozwalają odpowiedzieć na główne pytanie badawcze. Wyniki badań ilościowych wspierają interpretację wyników badań jakościowych. Analiza wykazała istnienie różnic w praktykach recenzenckich obecnych w badanych dyscyplinach naukowych. Dotyczą one w szczególności podejść do kryteriów oceny osiągnięć naukowych habilitantów. Różnice te wiążą się z metodologiami i warsztatem badawczym, jakimi posługują się reprezentanci poszczególnych dyscyplin naukowych. Okazuje się, że przedstawiciele tych nauk, którym bliższa jest perspektywa scjentystyczna (ekonomia i psychologia), są bardziej skłonni wykorzystywać w ocenie obowiązujące kryteria oceny, aniżeli przedstawiciele tych nauk, którym bliższe jest podejście interpretatywne oraz historyczne (językoznawstwo, prawo, teologia). Można łączyć to z lepszym dopasowaniem obowiązujących narzędzi oceny do ekonomii i psychologii, aniżeli pozostałych dyscyplin naukowych. Brak akceptacji dla kryteriów oceny wyraża się w różnych metodach działania, np. w pomijaniu kryteriów przy ocenie osiągnięć naukowych habilitanta lub w nieprzypisywaniu znaczenia wynikowi zastosowania takich kryteriów w ocenie. Takie strategie „radzenia” sobie recenzentów z nieakceptowanymi kryteriami autorka nazywa „ogrywaniem” systemu. Prezentowane wyniki badań rzucają nowe światło na praktyki ewaluacyjne, w szczególności na wykorzystanie w ewaluacji obowiązujących kryteriów oceny. Na ich podstawie autorka rekomenduje, aby na nowo określić rolę kryteriów oceny osiągnięć naukowych, zmniejszyć ich liczbę, jak również dostosować je do potrzeb oceny humanistyki i nauk społecznych.

碩士
國立臺北大學
公共行政暨政策學系碩士在職專班
90
Disaster Response Center (DRC) is pivotal for any emergency organization and function. It is an urgent need to study the structure and function of DRC. This research was approached by literature review and depth-interview. About 17 government officials in disaster management agencies at the level of Executive Yuan, Taipei Metropolitan City Government, and District Office were interviewed with an hour basis for each interviewee. Five aspects of analytical framework were adopted to examine the structure and function of DRC, i.e. command and control; electronic communication; manpower, equipment and facilities; mutual assistance system. The author systematically described the problems of DRC. This research concluded several policy recommendations to strengthen the structure and function of DRC.

Praca składa się z ośmiu rozdziałów, wprowadzenia i zakończenia. Rozdział pierwszy poświęcono analizie bezpieczeństwa energetycznego jako wartości chronionej przez niemiecką Ustawę Zasadniczą. Pod względem konstytucyjnym omówiono sześć podstawowych wątków, w tym m. in.: zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego w orzecznictwie Federalnego Trybunału Konstytucyjnego w Karlsruhe, czy też wpływ braku dostaw energii na możliwość realizacji przez współczesne państwo konstytucyjne podstawowych zadań publicznych. Rozdział drugi przedstawia osadzenie problematyki energii jądrowej w niemieckiej Ustawie Zasadniczej. Omówione przepisy wprost odnoszą się do energii jądrowej. Choć regulują one jedynie kwestie kompetencyjne, to rozwinięte orzecznictwo sądu konstytucyjnego, literatura oraz praktyka ustrojowa nadały tym przepisom bogatą treść normatywną, która zostanie zrekonstruowana w tym rozdziale. Rozdział trzeci stanowi omówienie źródeł prawa obowiązujących w obszarze bezpieczeństwa instalacji jądrowych. Przedstawiono tu również strukturę organów administracji publicznej powołanych w Niemczech, których kompetencje obejmują problematykę energetyki jądrowej. W rozdziale czwartym przedstawiono charakterystykę prawa unijnego (Euratom) w obszarze energii jądrowej. Mimo kolejnych reform instytucjonalnych Wspólnot Europejskich (a następnie Unii Europejskiej), utrzymana została odrębność Euratom. Rozdział piąty, szósty oraz siódmy dotyczą problematyki odpadów radioaktywnych. Rozmyślnie znaczna część tej pracy dotyczy problematyki odpadów radioaktywnych. Jest ona bowiem niezwykle aktualna, wywołuje największe spory i ma żywotne znaczenie dla przyszłych pokoleń. Wynika to z okoliczności, iż składowanie wysokoaktywnych odpadów radioaktywnych będzie musiało być kontynuowane przez co najmniej milion lat – jest to więc rozstrzygnięcie o takiej perspektywie czasu, z którą system konstytucyjny musi się zmierzyć. Ostatni, ósmy rozdział stanowi omówienie koncepcji tzw. Restrisiko, czyli ryzyka niedającego się uniknąć, którą FTK wypracował w swoim orzecznictwie dotyczącym energetyki jądrowej. Omówienie tej koncepcji zostało rozszerzone o przedstawienie teorii ryzyk funkcjonującej w naukach ekonomicznych oraz o przedstawienie zastosowania jej w ramach analizy koncepcji wypracowanej przez Federalny Trybunał Konstytucyjny.
The dissertation consists of eight chapters, an introduction and conclusion remarks. The first chapter has been devoted to an analysis of energy security as a value protected by the German Basic Law. In terms of constitutional law six fundamental threads were elaborated, i.a. the issue of assuring energy security in jurisprudence of the Federal Constitutional Court in Karlsruhe, or influence of lack of deliveries of energy on the potential of a contemporary constitutional state to fulfill its essential public tasks. The second chapter presents seating of issues regarding nuclear energy in the German Basic Law. Analysed provisions directly refer in their wording to the nuclear energy. Although those provisions regulate solely jurisdictional issues, then the developed jurisprudence of the constitutional court, literature and political practice enriched those provisions with a reach normative content that has been reconstructed in this chapter. The third chapter presents sources of law that are binding in the area of security of nuclear installations. Also structure of those bodies of public administration in Germany was presented, to the competence of which belong issues of the nuclear energy sector. The fourth chapter presents characteristic of the law set by the European Union (Euratom) within the area of nuclear energy. Despite consecutive institutional reforms of European Communities (and of the European Union subsequently), a separation of Euratom has been maintained. Fifth, sixth and seventh chapter concern issues of radioactive waste. Intentionally vast part of this dissertation concerns issues of radioactive waste. It is a highly up-to-date subject, that ignites biggest disputes and is of a vital importance for future generations. This is a result of a circumstance that storage of highly-active radioactive waste will have to continue for at least one million years – thus it is a decision of such a timely perspective, that a constitutional system must set itself against it. The last, eighth chapter presents analysis of a concept of the so-called Restrisiko, i.e. of a risk that cannot be avoided, that has been developed in the jurisprudence of the Federal Constitutional Court in cases concerning the nuclear energy sector. Analysis of this concept has been extended on presenting theory of risk that functions in economics as well as on presenting its application within the concept developed by the Federal Constitutional Court.

Fragmenty fizjonomiczne” czyli w oryginale „Physiognomische Fragmente zur Beforderung der Menschenkenntnis und Menschenliebe” są uznawane za najważniejszą książkę dotyczącą fizjonomiki – nauki (lub pseudonauki) zakładającej możliwość odczytania charakteru człowieka na podstawie jego twarzy. Autor tej czterotomowej publikacji wydanej w latach 1775-78, szwajcarski pastor Johann Caspar Lavater był bardzo popularną postacią ze względu na nośne dzieła fizjonomiczne i religijne, ale przede wszystkim ze względu na osobistą charyzmę. Praca doktorska poświęcona jest zawartości ilustracyjnej omawianej książki. Z pozoru jest to temat bardzo wąski, ale ze względu na dużą (ponad tysiąc) liczbę rycin jakich użyto do zobrazowania myśli Lavatera i zaangażowanie licznych wykonawców zadanie badawcze ma zdecydowanie większy zasięg. Nie można zapominać, że doktryna fizjonomiczna miała istotne znaczenie w historii sztuki, jako możliwość względnie systematycznego ujęcia związku pomiędzy artystyczną formą a emocjonalnym przekazem. Literatura docząca fizjonomiki, a w szczególności Lavatera skupia się zasadniczo na interpretacji myśli oraz na wpływie tej doktryny na sztukę. Niniejsza praca zaś skupia się na wizualnym aspekcie, tym jak myśl fizjonomiczna została przedstawiona za pomocą obrazów, lub w jaki sposób Lavater odczytywał charakter z istniejących obrazach. Zasadnicza część dysertacji to analiza wybranych przykładów ilustracji, które pogrupowane są w kilka kategorii, od reprodukcji dzieł sztuki, poprzez portrety, studia portretowe, sylwetki, obrazy fragmentów twarzy, po abstrakcyjne schematy i wizualizacje narzędzi służących badaniom fizjonomicznym. Uporządkowanie materiału zgodne z tytułową tradycją artystyczną i wizualizacją nauk pozwala na prześledzenie udziału obu głównych elementów w ilustracjach „Fragmentów fizjonomicznych”. Analizy polegają w znacznej części na poszukiwaniach konkretnych źródeł obrazowych, typologicznych oraz oczywiście związku z tekstem. Istotnym elementem jest ważna rola konwencji ilustracji naukowej, którą zastosowano również przy okazji reprodukcji dzieł sztuki, z drugiej strony zaś konstatacja, że ilustracja naukowa ma również swój charakterystyczny styl i nie jest zwykłym, bezpośrednim przedstawianiem rzeczywistości.
Künstlerische Tradition und Visualisierung der Wissenschaft. Abbildungen zu den Physiognomischen Fragmente Johann Caspar Lavaters. Das wichtigste Ziel meiner Dissertation ist die Struktur, Quellen und Produktionsprozess der Abbildungen zum wichtigsten Werk Lavaters zu erklären. Das gesamte Bildmaterial umfasst zahlreiche Platten und Vignetten, die fast an jeder Karte dieses in Jahren 1775-1778 herausgegebenen vierbändigen Buches. Das Werk Lavaters gilt als das wichtigste Exempel des physiognomischen Denkens, das mindestens von Aristoteles zugeschriebener Physiognomika in der europäischen Kultur anwesend ist. Physiognomische Fragmente und ihr Autor als Persönlichkeit waren zur Zeit Lavaters und später im Laufe des 19. Jahrhunderts sehr populär. Das Konzept der Erkennung des Charakters aus der physiognomischen Merkmale wurde direkt und exklusiv mit Lavater assoziiert. Ausgangspunkt der Forschung war Bestimmung des Bildmaterials und seiner Urheber. Die Kupfertafeln zu den Physiognomischen Fragmente stammen von vielen Autoren, darunter der berühmteste Daniel Chodowiecki war. Andere wie Johann Rudolf Schellenberg oder Johann Heinrich Lipps, beide aus der Schweiz, und der Berliner Kupferstecher Johann Berger sind viel weniger bekannt. Der letzte hat dem Autor des Buches bei dem Sammeln und Systematisierung des Bildmaterials maßgeblich geholfen. Viele Platten blieben unsigniert und ich habe keine Absicht sie zu atribuiren, erstens wegen der in vielen Falle niedrigen künstlerischen Wert, zweitens wegen stilistischer Einheit, die diese Aufgabe vermutlich unmöglich macht. Das Problem der Urheberschaft ist aber viel mehr kompliziert als schlichte Frage, wer hat konkrete Kupferstiche bzw. Radierungen gemacht. Erstens viele sind als nur gezeichnet von Chodowiecki bezeichnet, aber es gab keine Unterschrift eines Stechers. Zweitens das gesammte Konzept der Abbildungen ist dem Autor des Buches zugeschrieben. Es ist von anderen schriftlichen Quellen wie Briefwechsel zwischen Lavater und Chodowiecki bestätigt, dass Lavater nicht nur die Abbildungen bestellte, sondern auch die künstlerischen Aspekte der Werke diskutierte. Nicht weniger interessant ist die Mitarbeit von Johann Wolfgang Goethe bei dem Sammeln und Organisierung des Bildmaterials. Goethe äußerte sich in seinem Memoire Dichtung und Wahrheit über Ideen Lavater skeptisch aber zweifellos ist er teilweise mitverantwortlich für das ganze Werk. Lavater hat auch mechanische Methoden der Visualisierung benutzt, vor allem Schattenrisse, die als typische Abbildungen für sein Werk gelten. Oft verglich Lavater mehrere Profile von verschienen Personen und das war eine seiner beliebten Methoden Charakters des Menschen zu erkennen. Zahlereiche Profilporträts oder Fragmente der Physiognomien an einer Tafel erinnern an den Sammlungen von Naturalien oder an botanische oder zoologische Illustrationen. Dieser Effekt ist, meiner Meinung nach, nicht zufällig; Lavater brauchte die visuelle Verstärkung seiner zu dieser Zeit angezweifelten wissenschaftlichen Methode. Die Dissertation, trotz scheinbar sehr engen Thema – Abbildungen zu einem Buch – ist auf viele, meiner Meinung nach, interessante Fragen geöffnet. Erstens ist die Rolle der schon von der Physiognomik beeinflussten Bilder auf die lavaterische Lehre. Zweitens die Herstellung des Werkes als ein dynamischer Prozess wobei viele künstlerische Persönlichkeiten teilgenommen haben. Nicht zu übersehen ist der Anspruch der Physiognomik sich als eine strenge Wissenschaft vorzustellen. Das ist eher was mehr in den Abbildungen, die die graphischen Schemata der Encyklopédie Diderots oder anderer naturwissenschaftlichen Werken der Aufklärung nachahmen, als im Text zu sehen.

Motywowanie uczniów do nauki jest zagadnieniem szeroko omawianym przez nauczycieli, językoznawców i badaczy. W badaniach zamieszczonych w niniejszej pracy, autorka stara się zbadać naturę relacji między motywacją do nauki języka angielskiego a czynnikami zewnętrznymi, takimi jak lokalizacja szkoły (środowisko wiejskie, małe miasto, duże miasto), czynnikami związanymi ze środowiskiem szkolnym jak i domowym środowiskiem uczniów w ostatnich klasach szkoły podstawowej. Według wiedzy badaczki, żadne inne podłużne badania na temat motywacji, w których uwzględniano wywiady i ankiety, zaprojektowane w celu ustalenia i porównania odpowiedzi (subiektywnych opinii) uczniów, ich nauczycieli i rodziców w trzech różnych lokalizacjach szkoły nie były do tej pory przeprowadzone. Głównymi narzędziami badania były wywiady z uczniami prowadzone trzykrotnie: w klasie czwartej, na początku klasy szóstej, i na koniec klasy szóstej. Pierwszy wywiad był częścią europejskiego badania Early Language Learning in Europe, którego kierownikiem w Polsce była dr Magdalena Szpotowicz. Dwa kolejne wywiady były kontynuacją poprzedniego, ale poszerzone zostały o pytania dodane przez autorkę tej pracy. Pytania dodatkowe dotyczyły w głównej mierze opinii uczniów na temat ich własnej motywacji. Warte podkreślenia jest to, że w każdym z wywiadów dziecko nie jest traktowane jako przedmiot badań, a jego opinie stają się centralnym punktem rozważań dysertacji (Burman, 2006). Autorka tej pracy brała udział we wszystkich trzech fazach zbierania danych (w klasie czwartej, na początku klasy szóstej i na koniec klasy szóstej). Wnioski z badania mogą stanowić podstawę do stworzenia bardziej motywującego środowiska edukacyjnego dla uczniów w ostatnich latach ich szkoły podstawowej. Wyniki badań sugerują, że nauczyciele jak i rodzice mają niezwykle istotny wpływ na naukę języków obcych dzieci. Współpraca nauczycieli i rodziców może mieć pozytywny wpływ na motywowanie uczniów do nauki języka obcego.
Motivating students to learn is a widely discussed issue. In the study conducted and used in this thesis, the author is trying to investigate the nature of the relationship between motivation for learning the English language and external factors, such as school location (rural, small town, big city), school learning environment and home learning environment of students in the last grades of primary school. The second consideration will be the correlating factors of students’ motivation to learn English. To the knowledge of the researcher, no other longitudinal motivational research, based on carefully planned interviews and questionnaires, have been conducted to establish and compare the answers (subjective opinions) of students, their teachers and parents in three different school locations. The main tools for the study were interviews with students conducted three times: in their fourth grade, at the beginning of the sixth grade, and at the end of the sixth grade. The first interview was a part of a European study, ELLiE . Two other interviews were a continuation of the previous one, with questions added by the author of this thesis, concerning the students’ opinion on motivation. It is important to highlight that in every interview the child himself is not treated as a subject of research, but more importantly the study focuses on the child’s perspective (Burman, 2006). The author of this thesis participated in all three phases of data collection (in the fourth grade, at the beginning of the sixth grade and at the end of the sixth grade). The conclusions of the study may provide the basis for creating more effectively motivating learning environments for students in their final years of primary school. The findings suggest, that teachers as well as parents have an important impact on children’s language learning. The cooperation of both teachers and parents may have a positive effect on motivating students to learn a foreign language with greater enthusiasm. There are three things to emphasize in teaching: The first is motivation, the second is motivation, and the third is (you guessed it) motivation. Terrel H. Bell, U.S. Secretary of Education, 1981-1985

Celem pracy jest charakterystyka źródłoznawcza staropolskich inskrypcji na terenie byłego województwa konińskiego. Podjąłem się rozważań nad zagadnieniami typowymi dla epigrafiki takimi jak analiza treści i funkcji inskrypcji oraz charakterystyka typu pisma oraz jego kształt. Podstawa źródłowa została poddana krytyce zewnętrznej i wewnętrznej w skutek czego wskazałem na przeszkody jakie pojawiły się podczas prób odczytania i ustalenia pierwotnych treści. Odniosłem się pobieżnie do współczesnego problemu przechowywania i dbania o posiadane przedmioty oraz kwestii postrzegania ich jako zabytki. Zastanawiam się nad kulturowym i społecznym odbiorem inskrypcji, motywami jej wyboru i sposobów prezentacji. Poruszyłem problem świadomego lub przypadkowego użycia konkretnych tekstów. Podjąłem się próby odpowiedzi na pytanie po co i dla kogo wykonywano dane treści. Wykazałem, że zebrane inskrypcje mogą posłużyć jako źródło do badań nad kulturą materialną i duchową oraz obyczajowością społeczeństwa staropolskiego. Podstawę źródłową pracy stanową inskrypcje staropolskie powstałe na przełomie XII-XVIII wieku. Na terenie byłego województwa konińskiego odnalazłem 483 inskrypcji, z czego największa ich ilość pochodzi z XVIII wieku. Teksty, poza pojedynczymi przypadkami, nie zostały nigdzie opublikowane. Pominąłem inskrypcje w języku hebrajskim, ponieważ nie zaliczają się do podjętego przez mnie problemu badawczego. Praca składa się z czterech rozdziałów podzielonych na podrozdziały oraz z aneksu. Rozdział I poświęcony został stanowi zachowania zabytków na którym znajdują się inskrypcje, charakterystyce nośników napisów epigraficznych oraz lokalizacji treści na przedmiotach. Zbudowany został w oparciu o podział przedmiotowy. W rozdziale II dokonałem charakterystyki inskrypcji pod kątem kanonu (kształtów) znaków, słów i zdań w układzie chronologicznym. W tej części umieściłem tabele przedstawiające przykłady wszystkich liter i cyfr zinwentaryzowanych na terenie byłego województwa konińskiego w układzie chronologicznym. W rozdziale III skupiłem się na analizie treści inskrypcji pod kątem przekazywanej informacji, zamierzonych celów propagandowych, wybranych cytatów i ich znaczeniu dla ówczesnych. Podjąłem się badania treści napisów pod kątem możliwości odbioru przekazów i okoliczności w jakich mogły mieć one miejsce. W rozdziale IV przedstawiłem informacje dotyczące powodów powstania inskrypcji. Zaprezentowałem, tam gdzie było to możliwe, fundatorów i autorów zabytków epigraficznych. W przypadkach braku informacji o tychże, przedstawiałem najbardziej prawdopodobne rozwiązania. Aneks zbudowany został z dwóch części: podstawy źródłowej umieszczonej w formie katalogu inskrypcji staropolskich oraz tabeli charakteryzującej zabytki epigraficzne.

Przedmiotem niniejszej pracy jest zjawisko wczesnego przerywania nauki szkolnej, a ściślej rola czynników społecznych wpływających na przerwanie nauki przez młodzież. Problematyka „wypadania” uczniów z systemu szkolnego jest ważna, nie tylko w Polsce, również w całej Unii Europejskiej, gdyż szkoły i systemy edukacyjne wydają się nie nadążać za globalnym rozwojem technologicznym, społecznym i ekonomicznym. Tradycyjne systemy edukacyjne nie są w stanie dostosować się do nowych realiów, co ilustruje znamiennie wysoki wskaźnik przedwczesnego kończenia nauki (ESL – early school leaving, lub ELET – early leavers from education and training) w Unii Europejskiej. Wskaźnik ten, w 2010 roku, w momencie wprowadzania strategii „Europa 2020” , w której obniżenie odsetka osób przedwcześnie kończących naukę jest jednym z celów, wyniósł 13,9% (średnia dla 28 krajów UE). W Polsce, według danych Eurostatu1 , współczynnik ten w 2010 roku wyniósł 5,4%. Jest on o wiele niższy niż w większości krajów Unii Europejskiej, a także niższy niż średnia całej Unii. Celem głównym pracy jest zbadanie przyczyn zjawiska wczesnego porzucania edukacji, czyli próba określenia wpływu różnych czynników na zjawisko przedwczesnego kończenia nauki, jak również na decyzję o ponownym podjęciu nauki przez młodych dorosłych. Ponadto, określiłam następujące cele szczegółowe: 1) poznanie mechanizmów i procesów wpływających na wczesne porzucenie nauki szkolnej, 2) poznanie motywacji powrotu młodzieży do systemu edukacji i ponownego podjęcia nauki, 3) poznanie stosowanych przez szkoły strategii zapobiegania zjawisku przedwczesnego kończenia edukacji. Ciekawe było poznanie 1 Kod wskaźnika: t2020_40 9 opinii młodzieży, która była i jest zagrożona wypadnięciem z systemu edukacji, a co za tym idzie, zagrożona wykluczeniem społecznym. Poznanie zagadnienia z tej perspektywy jest niezwykle użyteczne przy tworzeniu rekomendacji dotyczących przeciwdziałania wczesnemu porzucaniu edukacji. Do sformułowania rekomendacji szczególnie interesujące były motywy słuchaczy centrum kształcenia ustawicznego dotyczące powrotu do szkoły. Poznając podwójne doświadczenie tych, co wrócili do systemu szkolnego (analizując powody, które doprowadziły do porzucenia przez nich szkoły, oraz te, dzięki którym wrócili do szkoły), można w przyszłości udoskonalać działania podejmowane na rzecz zapobiegania wczesnemu porzucaniu szkoły przez uczniów.

Uważna lektura wierszy Krzysztofa Kamila Baczyńskiego ujawnia, że w swej istocie są one poetycką próbą docierania do istoty człowieczeństwa. Dlatego też pierwszym celem rozprawy jest odszukiwanie głębokich tekstowych znaczeń. Analizę wierszy oparto na założeniu, że poezja (jak każda ze sztuk temporalnych) jest zakorzeniona w ludzkiej historii zarówno na poziomie ontogenetycznym jak filogenetycznym i może być traktowana jako nad-zwyczajny przekaz będący splotem sensów werbalnych i pozawerbalnych. Rozumienie czytania poezji w kategoriach intersubiektywnej komunikacji autor-odbiorca - komunikacji, w której czas lektury, stając się czasem muzycznego podzielania rytmów, przekracza bariery czasu historycznego – jest podejściem nowym w badaniach literackich i wymaga ugruntowania teoretycznego oraz metodologicznego. Dlatego też drugim celem pracy jest przedstawienie takich koncepcji sztuki wyrastających z nauk przyrodniczych, które mogą wiele wnieść do myślenia o poezji i jej analizie. Wydaje się, że szczególnie trzy nurty badań i koncepcji: 1) biolkulturowa koncepcja sztuki Ellen Dissanayake, 2) badania z kręgu nurokognitywistyki i kognitywistyki archeologicznej, 3) badania z kręgu psychologii rozwojowej nad wczesną komunikacją i muzycznością komunikacyjną mogą wyposażyć badaczy literatury w cenny aparat pojęciowy oraz narzędzia analityczne.
A careful reading of poems by Krzysztof Kamil Baczyński shows that, at its core, his poetry is an attempt to discover and comprehend the essence of humanity. Thus, this dissertation aims primarily at finding deep textual meanings. The literary analysis of the poems is based here on the premise that poetry (as any temporal art) is deeply rooted in human ontogenetic as well as phylogenetic history, and so, it may be seen as a kind of extra-ordinary speech, in which verbal and preverbal meanings intertwine. An innovative approach is offered, to understand the act of reading in terms of intersubjective communication between the author and the reader, such communication in which time of reading becomes the time of musically shared meaningful rhythms and thus crosses the boundaries of historical time. This approach in literary studies requires theoretical legitimization and thorough methodological consideration. Therefore, the second aim of this dissertation is to propose and describe such notions of art derived from natural sciences, that would have something revealing to say about poetry itself and its analysis as well. In particular, three branches of these studies and notions seem to have the potential to provide literary scholars and poetry interpreters with both interesting conceptual apparatus and analytical tools. These are as follows: 1) the biocultural conception of art by Ellen Dissanayake, 2) cognitive neuroscience along with evolutionary cognitive neuroscience, and 3) the research in the fields of developmental psychology, early communication and communicative musicality.

Kraków
Rozprawa doktorska napisana na seminarium z teologii duchowości pod kierunkiem O. prof. dra hab. Jerzego Wiesława Gogoli OCD
Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Teologia duchowości