Letteratura scientifica selezionata sul tema "1683-1737"

Na podstawie fromborskich archiwaliów miejskich i ksiąg metrykalnych Fromborka, Braniewa i Lidzbarka Warmińskiego autor przedstawił sylwetkę rajcy fromborskiego Jacobusa Zanetiego/Zanettiego (około 1661-1737) i dzieje jego rodziny ze szczególnym uwzględnieniem osoby jego syna Jacobusa Zanetiego/Zanettiego juniora (1735-1776), rzeźbiarza i od 1770 roku obywatela Starego Miasta Braniewa. Przy okazji zaprezentował także postacie dwóch innych rajców fromborskich: pochodzącego z Lidzbarka Warmińskiego Michaela Knorra (1683-1722) i wywodzącego się najpewniej ze wsi Skolity w komornictwie dobromiejskim Joannesa Constantinusa Herdera (około 1677-1742), powiązanych rodzinnie z rajcą Jacobusem Zanetim/Zanettim.

Summary Until the late 18th century, authors of vernacular grammars often adopted the categories of Latin grammar to describe these languages. However, by adapting the Latin system to English, German or Italian, grammarians could succeed only in part, because these languages work in different ways. In the present paper, the author discusses the solutions that Karl Philipp Moritz (1756–1793) proposes in his Englische and Italiänische Sprachlehre für die Deutschen, textbooks for German learners. The author analyses to what extent Moritz’s grammar descriptions were influenced by the Latin model as well as by the traditions of English and Italian grammar writing that he encountered in his sources. It will be demonstrated that he translated extensively from the works of other authors: For his English textbook (Moritz 1784), he mainly used James Greenwood’s (1683?–1737) The Royal English Grammar (1737), and for Italian (Moritz 1791), he profited especially from Benedetto Rogacci’s (1646–1719) Pratica, e compendiosa istruzione circa l’uso emendato, ed elegante della Lingua Italiana (1711).

Este estudio investiga los modelos de escalera propuestos por Guarino Guarini (1624-1683) en su Tratado Architettura Civile (1737). A través de la lectura de los textos y de las pocas ilustraciones contenidas en el Tratado, se han elaborado varios modelos gráficos, destacando la configuración geométrica y las características espaciales de los tipos presentados. Estos modelos se comparan luego con los propuestos por otros tratados italianos, incluidos los de Serlio y Palladio. Aquí son significativos los métodos de representación geométrica utilizados por Guarini para dibujar las escaleras, así como su crítica al matemático español Juan Caramuel y Lobkowitz (1606-1682) y su Architectura Civil Recta y Obliqua (1678-1679), que Guarini analizó en términos de configuración espacial y decoración de la escalera.

This article identifies ten fragments, used as reinforcements in the sounding boxes of three instruments made by Antonio Stradivari (Cremona, c.1648-1737), which are now kept at the Ashmolean Museum in Oxford (the ‘Cipriani Potter’ violin, 1683, and the ‘Hill’ guitar, 1688), and at the musée de la Musique in Paris (the ‘Vuillaume’ guitar). The fragments appear to come from a single book of hours, made in Italy no later than the mid-fifteenth century. This identification allows the documentation of the use of parchment fragments in the making process of Stradivari. The authors discuss what the common origin of parchment fragments found in three distinct instruments implies for the authenticity and relative dating of their making. Finally, this study sheds light on the potential of documenting reused parchment fragments, which are widely present in many string musical instruments produced in the sixteenth to eighteenth centuries.

Następstwem wprowadzenia do klasztornej liturgii polifonii, muzyki wokalno-instrumentalnej i instrumentalnej było powstanie nowego urzędu. W klasztorach cysterskich na Śląsku regens chori figuralis powoływany był począwszy od 2 połowy XVII wieku. W klasztornych dokumentach cystersów śląskich nie zachował się żaden opis tego urzędu; nie znamy zatem zakresu jego obowiązków. To on dostarczał repertuar (kupując, kopiując lub zlecając te zadania), uczył nowych utworów, prowadził próby nadając ostateczny kształt nowym utworom, dyrygował utworami w trakcie liturgii i poza nią (także większymi dziełami, takimi jak oratoria czy utwory dramatyczne). Ślady jego codziennej pracy odnaleźć można w rękopisach muzycznych. W klasztornym nekrologu z Lubiąża wyróżnia się wspomnienie wieloletniego regensa chóru, o. Caspara Raffa (1683–1738), doskonałego muzyka, zakonnika o wyjątkowym guście. Dostarczył on kapeli wiele pięknych i rzadkich utworów. Komponował utwory liturgiczne, o czym świadczą dwa zidentyfikowane ostatnio źródła. Nowo wyodrębnione 22 rękopisy muzyczne sporządzone w całości lub częściowo przez Caspara Raffa to najstarsze zachowane źródła muzyki wokalno-instrumentalnej w Lubiążu. Jest to repertuar skopiowany w latach ok. 1714–38 a użytkowany w klasztorze aż do kasaty. Zawiera utwory kompozytorów współczesnych Raffowi, takich jak Gunther Jacob (1685–1734), Francesco Mancini (1672–1737), Domenico Natale Sarri (1679–1744), Francesco Feo (1691–1761), Nicola Fago (1677–1745), Antonio Vivaldi (1678–1741) czy Pietro Paolo Bencini (1670–1755) oraz kilka utworów anonimowych. Do szczególnie interesujących źródeł należy kontrafaktura arii „Benché nasconda la serpe in seno” Antonia Vivaldiego (1678–1741) z opery Orlando furioso. Proweniencja i czas powstania tego rękopisu nie były dotychczas znane. Niezwykle ciekawy, doskonałej muzycznej jakości repertuar rodzi pytania o jego pochodzenie. Muzyka wykonywana u cystersów w Lubiążu nie odbiegała od repertuaru największych ośrodków muzycznych tego czasu, w których na lata dwudzieste XVIII w. przypada wzrost zainteresowania twórczością kompozytorów włoskich. Na przepływ tego repertuaru niewątpliwie miała wpływ polityka i fakt, że w latach 1714–35 Neapol znalazł się pod panowaniem habsburskim. Bezpośrednio przyczyniały się podróże muzyków włoskich do innych części monarchii, do Pragi czy Wrocławia i podejmowanie tam zatrudnienia, czego przykładem jest m.in. działalność teatrów operowych w tych miastach. Z drugiej strony do Włoch podróżowali dyplomaci i kolekcjonerzy, np. Balthasar Knapp czy Jan Rudolf von Sporck. Popularność włoskiej muzyki religijnej w monarchii habsburskiej wyprzedza ekspansję włoskiej opery mniej więcej o dekadę. Ogromny, dotychczas nie zawsze doceniany wkład w dystrybucję muzyki włoskiej miały klasztory i większe ośrodki kościelne. Utwory kompozytorów włoskich m. in. odnotowuje inwentarz z 1723 r. z klasztoru cystersów w Oseku, jednego z największych odbiorców muzyki włoskiej w Środkowej Europie. Działała tam doskonała orkiestra. Rękopisy ujawniają, że Caspar Raff w Lubiążu dysponował zbliżonym pod względem instrumentarium zespołem i na jego potrzeby szybko sprowadzał do Lubiąża aktualnie komponowane, doskonałe utwory włoskich mistrzów muzyki religijnej.

Never a monarch nor head of state, Queen Caroline of Ansbach (1683-1737) is among the legendary women rulers of England and Great Britain alongside Queens Elizabeth I and II, Queen Victoria, and Lady Margaret Thatcher. As queen consort, she was the acknowledged power behind the throne of her husband, King George II (1683-1760), working with Robert Walpole, the first Prime Minister of England. George accepted her intellectual superiority and backstage dominance even before he acceded to the throne in 1727. “[He had] no pretensions toward intellect and [was] basically interested in little more than military glory, political power, and a wife who would do her duty by providing him with male heirs,” wrote popular historian John Van de Kiste. After they were wed in 1705, Caroline carried out her task with a remarkable fecundity: a male heir, Frederick Louis, in 1707, followed by Anne (1709), Amelia (1711), Caroline (1713), George William (1717), William (1721), Mary (1723), and Louise (1724). With good reason she believed that her influence over George came from his sexual attraction to her. It was a conceit that proved to be her undoing as she strove to hide from common knowledge an unsightly umbilical hernia. The rupture caused her death in 1737 at age 54. It strangulated, perforated, and spilled feculent succus entericus and fetid fluid onto the royal bed, a vivid example of the consequences of an untreated surgical condition.

Abstract Queen Caroline (1683–1737) was a long-term supporter of Handel and his music. Her connection to the composer began in 1710 when he was appointed Kapellmeister to the Hanoverian court. In London from 1714 Caroline continued to show interest in music and Handel in particular, helping him to further develop his career. She regularly attended the opera, organized private performances at court, and ensured that her children received a good musical education—with Handel employed as a music master to her daughters. Although some royal support of music did continue after Caroline’s death, it is evident from a general decline in these years that she had been the driving force behind royal patronage, rather than her husband George II. Handel’s anthem for the funeral of Queen Caroline, The ways of Zion do mourn (1737), and individual aspects of her support of music and Handel, as well as her general interest in the arts, have received some scholarly attention. Her broader support of music in connection with Handel’s London career has, however, not been addressed in one place. This article therefore revisits Queen Caroline’s interests in music, providing new context surrounding her role in the Hanoverians’ patronage of Handel.

The purpose of this work was to analyze the participation of domestic and foreign morphological scientists in the activities of the Imperial St. Petersburg Academy of Sciences. From 1724 until 1917, a number of outstanding morphologists were elected as full members of the Academy, among them - anatomist and embryologist K.F. Wolf, anatomist A.E. Protasov, embryologist, geologist and paleontologist H.G. Pander, naturalist K. E. Beer, embryologist A. O. Kovalevsky, physiologist, histologist and zoologist F. V. Ovsyannikov, histologist A. S. Dogel, anthropologist, ethnographer and geographer D. N. Anuchin. The academy’s connections with foreign scientists also developed, many of whom were elected corresponding members and foreign honorary members of the academy, among them a number of morphologists, comparative anatomists and histologists. Thus, the following were elected as foreign honorary members: René Antoine Reaumur (1683 - 1757, elected in 1737); Albrecht Haller (1708 – 1777, elected 1776); in 1802 Georges Cuvier (1769 – 1732) was elected; in 1826 – Johann Wolfgang Goethe (1749 – 1832); in 1905 - Camillo Golgi (1844 - 1926). Correspondents were elected as foreign members: in 1826 - Robert Brown (1773 - 1858), who in 1827 became a full member of the academy; in 1826, Karl Ernst Baer (1792 - 1876) was elected foreign corresponding member, who after moving to Russia became its ordinary academician (1827), and then after his resignation, its honorary member (1862); in 1832 - Johannes Peter Müller (1801 - 1852); in 1836 - Jan Evangelista Purkinje (1787 - 1869); in 1850 – Matthias Jacob Schleiden (1804 – 1881); in 1857 - Rudolf Albert Kölliker (1817 - 1905); in 1881 - Rudolf Virchow (1821 - 1902); in 1897 - Franz Leydig (1821 - 1908). Communication between foreign corresponding members and foreign honorary members was carried out with the academy in several directions, of which the main one was sending their works to the academy and publishing their works in the academy’s publications. Another direction was the training of students who were subjects of the Russian Empire, as well as the internship of young Russian researchers who were preparing for a professorship.