Articles de revues sur le sujet « Tsuḳ, Nir »
Pour voir les autres types de publications sur ce sujet consultez le lien suivant : Tsuḳ, Nir.
Créez une référence correcte selon les styles APA, MLA, Chicago, Harvard et plusieurs autres
Consultez les 46 meilleurs articles de revues pour votre recherche sur le sujet « Tsuḳ, Nir ».
À côté de chaque source dans la liste de références il y a un bouton « Ajouter à la bibliographie ». Cliquez sur ce bouton, et nous générerons automatiquement la référence bibliographique pour la source choisie selon votre style de citation préféré : APA, MLA, Harvard, Vancouver, Chicago, etc.
Vous pouvez aussi télécharger le texte intégral de la publication scolaire au format pdf et consulter son résumé en ligne lorsque ces informations sont inclues dans les métadonnées.
Parcourez les articles de revues sur diverses disciplines et organisez correctement votre bibliographie.
1
Mackiewicz, Marta. « Odpowiedzialność odszkodowawcza za szkody antymonopolowe wyrządzone przez spółki powiązane – rozwój koncepcji jednolitego organizmu gospodarczego Glosa do wyroku TSUE z 6 października 2021 r. w sprawie C-882/19 Sumal SL przeciwko Mercedes Benz Trucks España SL ». internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny 3, no 11 (décembre 2022) : 79–86. http://dx.doi.org/10.7172/2299-5749.ikar.3.11.6.
Texte intégralRésumé :
Przedmiotem niniejszej glosy jest analiza i ocena wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) wydanego dnia 6 października 2021 r. w sprawie C-882/19 z powódzwa Sumal SL przeciwko Mercedes Benz Trucks España SL. Wyrok w sprawie Sumal dotyczy istotnego zagadnienia w obszarze prawa konkurencji zarówno publicznego, jak i prywatnego (private enforcement), tj. ustalenia kręgu podmiotów odpowiedzialnych za naruszenia prawa konkurencji działających w ramach jednego organizmu gospodarczego. Dotychczasowe orzecznictwo TSUE w tym zakresie koncentrowało się przede wszystkich na ustaleniu odpowiedzialności spółki dominującej (matki) w grupie spółek. W wyroku w sprawie Sumal, TSUE podjął kwestię odpowiedzialności spółek zależnych (córek), w sytuacji naruszenia prawa konkurencji przez spółkę matkę. TSUE nie przekreślił w żadnym wypadku dotychczasowego orzecznictwa TSUE dot. single economic unit, uszczegółowił jedynie warunki odpowiedzialności spółek zależnych. Owe doprecyzowanie było niewątpliwie pożądane. Niemniej stawia pod znakiem zapytania zasadę odpowiedzialności spółek zależnych w sytuacji, gdy nie brały one bezpośrednio udziału w naruszeniu, ale w sposób pośredni lub nieformalny.
2
Grzejdziak, Łukasz. « Wpływ na handel między państwami członkowskimi UE jako przesłanka stosowania art. 107 ust. 1 TFUE. Kierunki rozwoju orzecznictwa ». Prawo 329 (22 juillet 2020) : 287–97. http://dx.doi.org/10.19195/0524-4544.329.23.
Texte intégralRésumé :
Wpływ na handel między państwami członkowskimi UE jest jednym z elementów defi-nicyjnych pojęcia pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. W toku rozwoju judykatury TSUE wykładnia tego warunku ewoluowała. Orzecznictwo stopniowo poświęca jej ocenie więcej uwagi, doprecyzowując znaczenie oraz (nieznacznie) zawężając jej zakres. Ocena spełnienia wa-runku wpływu na handel wewnątrzunijny stosowana przez TSUE opiera się na analizie podażowej strony rynku — otoczenia konkurencyjnego beneficjenta pomocy. W innym kierunku rozwija się praktyka decyzyjna Komisji. W licznych decyzjach uznawała ona, że środek wsparcia nie stanowi pomocy państwa, ponieważ nie wpływa na handel między państwami członkowskimi UE. Komisja kierowała się tu przede wszystkim argumentem lokalnego zakresu działalności beneficjenta po-mocy. Takie podejście, odnoszące się do oceny popytowej strony rynku, choć wprost niesprzeczne z orzecznictwem TSUE, nie znajduje w nim oparcia.
3
Kozłowski, Artur. « Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie niezależności polskich sądów (sprawy połączone C-585/18, C-624/18, C-625/18) a konstytucyjny wymóg przestrzegania przez Rzeczpospolitą Polską wiążącego ją prawa międzynarodowego — implikacje ». Przegląd Prawa i Administracji 120 (17 juin 2020) : 306–20. http://dx.doi.org/10.19195/0137-1134.120.23.
Texte intégralRésumé :
Artykuł 9 Konstytucji RP wraz z art. 2 oraz 91 ust. 1–3 Konstytucji RP tworzą silną i jed-noznaczną podstawę do nadania wyrokom TSUE wiążącego charakteru i bezpośredniej skuteczno-ści w sferze prawa krajowego. Moc prawna tego zobowiązania wyrasta z powszechnego prawa mię-dzynarodowego, wzmocnionego konstytucyjnym charakterem przepisów, które odwzorowują go na płaszczyźnie prawa wewnętrznego. Bezpośrednia skuteczność wyroków TSUE w prawie państwa członkowskiego jest wynikiem złożonej wykładni czerpiącej z zespolenia metod językowej, syste-mowej i celowościowej, z uwzględnieniem zasad dobrej wiary i pacta sunt servanda. Bezpośrednia skuteczność wyroku TSUE w prawie krajowym w stopniu najpełniejszym stanowi o wywiązaniu się z zobowiązania o przestrzeganiu przez Rzeczpospolitą Polską wiążącego ją prawa międzynarodowego oraz urzeczywistniania idei demokratycznego państwa prawnego. Niewywiązanie się z obowiązku wy-konania wyroku sądu międzynarodowego funkcjonującego w strukturze organizacji międzynarodowej (UE), do której Polska, czerpiąc ze swojej suwerenności, przystąpiła za pośrednictwem zawartych przez siebie umów międzynarodowych, stanowi o odpowiedzialności Rzeczypospolitej Polskiej na gruncie prawa międzynarodowego. Stan ten oznacza naruszenie zobowiązań traktatowych wobec or-ganizacji i wszystkich pozostałych państw członkowskich. Sanowanie tego naruszenia wymagałoby zgody wszystkich państw członkowskich albo na usunięcie podstawy odpowiedzialności w konkret-nym przypadku, albo na zmianę prawa unijnego stanowiącego źródło przedmiotowych zobowiązań. Jakiekolwiek jednostronne działania RP nie są w stanie wywołać żadnego z tych skutków. W wypadku wdrażania odpowiedzialności międzynarodowoprawnej w pierwszej kolejności przyjmuje ona postać wewnątrzorganizacyjną (na przykład procedura z art. 7 TUE, wyroki i zarządzenia tymczasowe TSUE, kary finansowe). W dalszej kolejności odpowiedzialnością tą rządzą zasady ogólne prawa międzyna-rodowego. W ostatecznym rozrachunku naruszenie zobowiązania, które zostanie utożsamione z po-gwałceniem przedmiotu i celu traktatów konstytuujących UE, może stanowić podstawę wykluczenia państwa członkowskiego z UE bez jego zgody (art. 60 ust. 2 KWPT) niezależnie od ścieżki wystąpie-nia z organizacji przewidzianej w art. 50 TUE.
4
Czerniak, Dominika. « Consequences of Defective Reasoning in the Court’s Decision to Apply “Special Investigative Measures” ». Gdańskie Studia Prawnicze, no 2(63) (15 juin 2024) : 147–57. http://dx.doi.org/10.26881/gsp.2024.2.10.
Texte intégralRésumé :
W glosowanym orzeczeniu TSUE poruszył problematykę uzasadnień rozstrzygnięć sądu w przedmiocie stosowania specjalnych środków dochodzeniowych, m.in. kontroli operacyjnej. Analizując przepisy obowiązujące w Bułgarii, stwierdził, że jeśli uzasadnienie wniosku o zastosowanie środków niejawnej inwigilacji pozwala na ustalenie legalności, proporcjonalności, konieczności i subsydiarności tych środków, to uzasadnienie sądu może być ograniczone wyłącznie do adnotacji o spełnieniu powyższych wymogów. Kluczowe znaczenie ma możliwość poznania przez stronę i sąd orzekający w sprawie karnej przyczyn stosowania specjalnych środków dochodzeniowych. TSUE nie odpowiedział jednak na pytanie, co w sytuacji, gdy uzasadnienie nie spełnia wymogów wynikających z prawa krajowego (jest niezindywidualizowane). Odwołując się do orzecznictwa ETPC wypracowanego na gruncie art. 8 EKPC, wskazano, że jeśli oskarżony oraz sąd, z uwagi na wadliwość uzasadnień decyzji w przedmiocie środków niejawnej inwigilacji, nie mogą zweryfikować zasadności, konieczności i proporcjonalności ingerencji w prywatność jednostki, materiały zgromadzone w wyniku czynności operacyjnych nie mogą zostać dowodowo wykorzystane w procesie karnym.
5
Napierała, Jacek. « PRZEKSZTAŁCENIE SPÓŁKI ZAGRANICZNEJ W SPÓŁKĘ KRAJOWĄ W ŚWIETLE WYROKU TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI UNII EUROPEJSKIEJ W SPRAWIE VALE ». Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 75, no 1 (2 novembre 2018) : 5–28. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2013.75.1.1.
Texte intégralRésumé :
Wyrok TSUE z 12 lipca 2012 r. w sprawie C-378/10 (VALE Építési Kft) ma charakter precedensowy i dotyczy doniosłej postaci korzystania ze swobody przedsiębiorczości (freedom of establishment), jaką jest transgraniczne przekształcenie spółki. Odmienne traktowanie spółek w zależności od tego, czy przekształcenie ma charakter krajowy, czy transgraniczny, stanowi ograniczenie swobody przedsiębiorczości (art. 49 i 54 TfUE). Ponieważ wtórne prawo Unii nie reguluje transgranicznego przekształcenia spółek, należy kumulatywnie stosować normy krajowe państwa emigracji i państwa imigracji spółki, w tym w szczególności przepisy regulujące tworzenie spółki krajowej. Środki (przepisy) krajowe uwzględniane przy transgranicznym przekształceniu nie powinny naruszać zakazu ograniczania swobody przedsiębiorczości w sposób niedający się usprawiedliwić oraz nie powinny naruszać unijnej zasady równoważności i skuteczności. TSUE wyraził expressis verbis stanowisko co do zasadności wydania czternastej dyrektywy. Podkreślił mianowicie, że unijne przepisy harmonizujące „są z pewnością przydatne do ułatwienia przekształceń transgranicznych”. Wyrok w sprawie Vale nie przesądza natomiast, czy przedmiotem czternastej dyrektywy miałaby być tylko harmonizacja transgranicznego przeniesienia siedziby statutowej czy również przeniesienia siedziby faktycznej.
6
Radzikowski, Krzysztof. « Dobra wiara à rebours – uwagi o konstrukcji podatku akcyzowego w świetle orzecznictwa ». Doradztwo Podatkowe - Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych 4, no 296 (30 avril 2021) : 4–7. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.8543.
Texte intégralRésumé :
Cechą konstrukcyjną VAT i akcyzy jest przerzucenie odpowiedzialności za podatek, którego wbrew prawu nie zadeklarowali ani nie odprowadzili inni podatnicy (odpowiedzialność quasi-solidarna). W zakresie VAT odpowiedzialność tę łagodzi klauzula dobrej wiary wynikająca z orzecznictwa TSUE, niemniej nie ma ona zastosowania do akcyzy. Sądy administracyjne odwołują się jednak do tej klauzuli à reburs, wywodząc negatywne dla podatnika konsekwencje z okoliczności odpowiadających brakowi dobrej wiary w rozumieniu VAT.
7
Sarnowski, Jan, Paweł Selera et Anna Bartosiak. « Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na gruncie niemieckiego podatku VAT i niemieckiej praktyki podatkowej ». Kwartalnik Prawa Podatkowego, no 3 (30 septembre 2018) : 27–42. http://dx.doi.org/10.18778/1509-877x.2018.03.02.
Texte intégralRésumé :
Celem opracowania jest analiza koncepcji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na gruncie niemieckiej ustawy o VAT oraz wykładni tego pojęcia dokonywanej przez niemieckie sądy finansowe i organy podatkowe. Niemieckie sądy finansowe, dokonując oceny kryteriów pozwalających na przyjęcie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej za punkt wyjścia, słusznie przyjmują Rozporządzenie 282/2011 oraz orzecznictwo TSUE. Niemniej jednak w niektórych przypadkach sądownictwo dopuszcza występowanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Niemiec nawet wówczas, jeśli podatnik korzysta z cudzego personelu albo nie dysponuje żadnym zapleczem personalnym. W opinii autorów jest to wykładnia zbyt daleko idąca, nieznajdująca uzasadnienia ani na gruncie prawa unijnego, ani orzecznictwa TSUE.
8
Rogowska-Rajda, Beata. « Zastosowanie zasady uzasadnionych oczekiwań w podatku od towarów i usług : studium przypadku ». Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 85, no 4 (30 décembre 2023) : 101–17. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2023.85.4.05.
Texte intégralRésumé :
Celem artykułu jest określenie relacji unijnej i krajowej zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań stosowanej w obszarze zharmonizowanego podatku VAT. Założono, że zasady te w ujęciu unijnym i krajowym, pomimo wspólnego mianownika, nie pokrywają się. W przypadku obszaru zharmonizowanego pierwszeństwo zawsze mają ramy gwarancyjne analizowanej zasady wyznaczone orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości (TSUE), nawet jeśli ograniczają zakres stosowania zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań w ujęciu krajowym. Materiał badawczy stanowiły reprezentatywne wyroki TSUE dotyczące istoty zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, jej źródeł oraz przesłanek zastosowania. Wnioski z analizy odniesiono do wybranych stanów faktycznych, na podstawie których zapadły rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego uwzględniające zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w ujęciu krajowym. Analiza tej zasady wskazuje na różny zakres ochrony, w przypadku zharmonizowanego i niezharmonizowanego prawa podatkowego. Przede wszystkim zasada ta nie będzie miała zastosowania w przypadku praktyki państwa członkowskiego sprzecznej z regulacją unijną, nawet jeśli praktyka ta jest korzystna dla jednostki. Uzasadnione oczekiwania nie mogą też powstać w przypadku nadużycia praw lub naruszenia prawa przez jednostkę, nawet jeśli stworzony przez nią stan niezgodny z prawem był tolerowany przez Unię lub organy krajowe. Przeprowadzona w artykule analiza wykorzystywania zasady uzasadnionych oczekiwań w polskim orzecznictwie sądowym w zakresie VAT prowadzi do wniosku, że znajduje ona znacznie szersze zastosowanie, niż wynikałoby to z doktryny i judykatury unijnej, co wskazuje na potrzebę zmian w tym zakresie.
9
Nadolska, Aleksandra. « Skuteczność prawna ochrony tzw. „frankowiczów” w kontekście terminów przedawnienia ». Finanse i Prawo Finansowe 2, no 26 (30 juin 2020) : 63–82. http://dx.doi.org/10.18778/2391-6478.2.26.05.
Texte intégralRésumé :
W Polsce nie wykształciła się jednolita linia orzecznicza, tak co do przesłanek i podstaw unieważnienia umowy kredytu, jak i co do uznania niektórych tylko warunków umownych za nieuczciwe, a w efekcie tego – również co do stosowania terminów przedawnienia wobec żądania zwrotu świadczenia wypłaconego na podstawie uznanej za abuzywną klauzuli bądź nieważnej czynności prawnej. Sytuacji tej nie zmienił wyrok TSUE z 3.10.2019 r. (C-260/18 Dziubak vs. Raiffeisen). Pożądane i konieczne jest tymczasem, aby krajowe sądy zaczęły rozstrzygać sprawy tzw. „frankowe” w duchu regulacji unijnych, bo to w ich ramach przyjęto ideę pełnej ochrony prawnej konsumenta, zasadniczo wedle której realizacja roszczenia restytucyjnego nie może być uzależniona od terminu przedawnienia.Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie: czy skutek restytucyjny obejmuje – obok dawnego stanu prawnego – przywrócenie stanu materialnego kontrahentów? Udzielenie odpowiedzi na to pytanie jest niezbędne dla ustalenia, czy sądowe uznanie warunków umowy za nieuczciwe może zostać ograniczone co do rodzaju skutku.Powyższe legło u podstaw sformułowania następującej tezy badawczej: ustalenie w postępowaniu sądowym nieuczciwości warunku umownego zawsze będzie miało charakter i skutek ex tunc wobec uprawnień majątkowych oraz niemajątkowych, i to bez względu na to, czy rozstrzygnięcie w tym przedmiocie jest konstytutywne czy deklaratoryjne.Przedstawiona materia zdeterminowała układ i treść artykułu, w którym wieloaspektowo omówiono problematykę terminów przedawnienia (ujętą w pytaniach prejudycjalnych oraz orzecznictwie TSUE), przedstawiono podział orzeczeń na konstytutywne i deklaratoryjne, a także wyjaśniono istotę i funkcję materialnych terminów przedawnienia.
10
Chowaniec, Jakub. « Zużycie własnego produktu energetycznego w świetle zasady opodatkowania konsumpcji podatkiem akcyzowym (wybrane zagadnienia na gruncie prawa unijnego) ». Doradztwo Podatkowe - Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych 2, no 294 (26 février 2021) : 16–24. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0014.7757.
Texte intégralRésumé :
Celem artykułu jest przedstawienie zagadnienia zużycia własnego produktu energetycznego na terenie zakładu wytwarzającego produkty energetyczne w świetle zasady opodatkowania konsumpcji w podatku akcyzowym, na gruncie prawa unijnego. Zharmonizowany system unijnej akcyzy oparty jest na zasadzie jednofazowości opodatkowania, a podatek staje się wymagalny w czasie i w państwie członkowskim UE dopuszczenia do konsumpcji, co jest określone w dyrektywie. Może się jednak zdarzyć, że to sam podatnik stanie się konsumentem w przypadku wykorzystania wyrobu akcyzowego do wytworzenia innego wyrobu akcyzowego. W konsekwencji powstaje wątpliwość, czy taka konsumpcja powinna podlegać opodatkowaniu, czy raczej być wyłączona lub zwolniona z podatku, jeżeli produkcja finalnego wyrobu akcyzowego będzie podlegać opodatkowaniu. Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej1 przewiduje specjalny przywilej podatkowy – zużycie produktów energetycznych na terenie zakładu produkującego produkty energetyczne nie jest uważane za zdarzenie powodujące powstanie zobowiązania podatkowego, jeśli zużyciu ulegają produkty energetyczne produkowane na terenie zakładu. Jednakże gdy zużycie następuje na cele niezwiązane z produkcją produktów energetycznych, w szczególności na cele napędu pojazdów, wówczas jest to uznawane za zdarzenie powodujące powstanie zobowiązania podatkowego. Jeśli weźmie się pod uwagę, że energia elektryczna nie stanowi produktu energetycznego oraz istnieje specjalne zwolnienie podatkowe przewidziane dla produkcji energii elektrycznej, a także że przepisy dyrektywy 2003/96/WE nie są wystarczająco precyzyjne, można dostrzec liczne problemy praktyczne związane z ich stosowaniem. Doprowadziło to do wielu sporów podatkowych między podatnikami a organami podatkowymi, a część z nich swój finał znalazła przed TSUE. W niniejszym artykule autor przedstawia najnowsze orzecznictwo TSUE dotyczące tego zagadnienia.
11
Kopyściański, Marek. « Prawo do odliczenia podatku od towarów i usług a dochowanie należytej staranności przez podatnika przy weryfikowaniu kontrahentów ». Przegląd Prawa i Administracji 120 (17 juin 2020) : 631–41. http://dx.doi.org/10.19195/0137-1134.120.47.
Texte intégralRésumé :
Podstawowym prawem wynikającym z dyrektywy Rady 2006/112/WE jest prawo do odliczenia podatku naliczonego, które to prawo może zostać — wyjątkowo tylko — ograniczone przez państwa członkowskie. Zarówno polskie, jak i unijne przepisy nie definiują pojęć „należyta staranność” oraz „dobra wiara”. Pojęcia te są tak zwanymi klauzulami generalnymi i zdefiniowane zostały na potrzeby prawa do odliczenia podatku VAT jedynie w orzecznictwie TSUE. Zapewniają one — przy dokonywaniu konkretnej oceny stanu faktycznego — tak zwany luz interpretacyjny, który pozwala uwzględnić kryteria pozaprawne mające znaczenie w funkcjonowaniu obrotu gospo-darczego. Wydaje się, że nie jest możliwe precyzyjne i zarazem niebudzące kontrowersji w procesie stosowania prawa zdefiniowanie pojęć „należyta staranność” czy „dobra wiara”. Należy postulować rozumienie należytej staranności jako zwykłej kupieckiej, zwyczajowo przyjętej staranności, która związana jest z przekonaniem, że towar czy też usługa nie jest dokonana/wykonana przez oso-bę zamierzającą „obejść” przepisy prawa podatkowego. Podatnik powinien dochować minimum staranności i dobrej wiary przy sprawdzaniu kontrahenta, a nie za organy podatkowe poszukiwać nieuczciwych przedsiębiorców.
12
Rypina, Mariusz. « Uprawnienie przewoźników kolejowych do zaskarżania decyzji cennikowych Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-563/20 ». internetowy Kwartalnik Antymonopolowy i Regulacyjny 6, no 11 (décembre 2022) : 26–37. http://dx.doi.org/10.7172/2299-5749.ikar.6.11.3.
Texte intégralRésumé :
Z wydanego 24 lutego 2022 r. przez TSUE wyroku w sprawie C-563/20 wynika, że choć przewoźnicy kolejowi nie są stronami toczących się przed Prezesem UTK postępowań dotyczących zatwierdzania ex ante cenników zarządców infrastruktury kolejowej, to jednak powinni mieć możliwość wniesienia do sądu odwołania od decyzji kończących takie postępowania. Wyrok ten zapadł na gruncie nieobowiązujących już przepisów tak unijnych, jak i krajowych, jakkolwiek będzie rzutować na stosowanie analogicznych przepisów obecnie obowiązujących. Sądy krajowe potwierdzają, że prawo przewoźnika kolejowego do zaskarżenia decyzji cennikowych Prezesa UTK wynika z wywołującej w tym zakresie bezpośredni skutek unijnej dyrektywy. Choć decyzje cennikowe nie są przewoźnikom kolejowym doręczane (bo nie są stronami postępowania administracyjnego), to jednak mają oni możliwość zapoznania się z ich treścią (i zdecydowania o ewentualnym wniesieniu odwołania) od momentu opublikowania decyzji przez Prezesa UTK stosownie do dyspozycji art. 13c ust. 2 utk.
13
Dmowski, Andrzej. « Prawo do odliczenia VAT naliczonego oraz ograniczenie tego prawa podsumowanie dowiadcze krajowych i midzynarodowych ». Doradztwo Podatkowe - Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych 7, no 323 (28 juillet 2023) : 6–17. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0053.7587.
Texte intégralRésumé :
Podatek od wartoci dodanej (VAT1), w Polsce podatek od towarw i usug, w zaoeniu charakteryzuje si neutralnoci dla podatnikw VAT czynnych i nie wpywa, a raczej nie powinien wpywa, na cen dobra (towaru lub usugi) dla tych podatnikw. Podmiotem ponoszcym ekonomiczny ciar tego podatku jest konsument ostateczny.Zasada neutralnoci podatku wynika zatem przede wszystkim z istniejcego prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabywaniu towarw i usug, a nie ze zwolnie podatkowych. Istnienie tej zasady wymusza jednak rwnie okrelenie pewnych warunkw, ktre musz zosta spenione, aby zachowa prawo do odliczenia podatku. Pierwszym i podstawowym wymogiem w tym zakresie jest dziaanie w charakterze podatnika. Jest to podkrelane na szczeblu zarwno unijnym, jak i krajowym. Jednoczenie, z uwagi na konstrukcj VAT, podatnikowi nie przysuguje prawo do odliczenia VAT w zakresie transakcji nieopodatkowanych lub transakcji zwolnionych z tego podatku.Ograniczenie prawa do odliczenia VAT naliczonego powinno stanowi wyjtek oraz by interpretowane zawajco. Podatnik jest pozbawiony prawa do odliczenia VAT w przypadku zakupu towaru lub usugi niezwizanych z prowadzon przez niego dziaalnoci opodatkowan, zakupu od podmiotu niemajcego statusu podatnika VAT czynnego lub te szczeglnego rodzaju transakcji, takich jak zakup i uytkowanie samochodw osobowych, zakup usug gastronomicznych i noclegowych.Trybuna Sprawiedliwoci Unii Europejskiej (TSUE) interpretowa w swoim orzecznictwie postanowienia dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wsplnego systemu podatku od wartoci dodanej2 i jednoznacznie potwierdzi, e prawo do odliczenia VAT naliczonego nie przysuguje podatnikowi w przypadku tzw. transakcji pozornej (pustej faktury), gdy dostawca towaru lub usugi jest podatnikiem tzw. nieistniejcym, lub w przypadku czynnoci pozornej.Jednake dziaania organw skarbowych mog mie znamiona naduycia (bezpodstawnego odebrania podatnikom prawa do odliczenia VAT naliczonego), ktre z reguy sprowadza si do przerzucenia ciaru weryfikacji wszystkich kontrahentw w acuchu dostaw na kadego uczestnika w tym acuchu.Przykadem takich dziaa jest sytuacja, gdy w acuchu dostaw wystpi podmiot niemajcy statusu podatnika VAT czynnego lub gdy ktry podmiot nie odprowadzi VAT nalenego (zostao popenione przestpstwo skarbowe polegajce na nieodprowadzeniu VAT), a organy podatkowe stoj na stanowisku, e w zwizku z tym wszystkie podmioty w acuchu dostaw nie maj prawa do odliczenia VAT naliczonego.Suszne dziaania organw administracji skarbowej w sferze przeciwdziaania naduyciom w rozliczaniu VAT nie powinny si sprowadza do przerzucania ciaru weryfikacji statusu danych podmiotw i zakresu ich dziaalnoci na wszystkich innych uczestnikw obrotu. Jest to niezgodne zarwno z dyrektyw 2006/112/WE, jak i utrwalon lini orzecznicz TSUE. Takie dziaania stanowi naruszenie fundamentu zasady neutralnoci VAT dla podatnikw.
14
Rudnicki, Jan. « INTERPRETACJA INSTRUKCJI DLA URZĘDNIKÓW Z 46 R. A WSPÓŁCZESNE DYLEMATY CYWILNOPRAWNE : CZY „CHYTRY KONSUMENT” ZASŁUGUJE NA OCHRONĘ ? » Zeszyty Prawnicze 23, no 1 (6 mai 2023) : 39–52. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2023.23.1.02.
Texte intégralRésumé :
Celem artykułu jest – za sugestią Leona Petrażyckiego, który postulował wykorzystywanie zapisanego w źródłach prawniczego instynktu Rzymian do oceny problemów prawa współczesnego – skonfrontowanie dylematu związanego z ochroną konsumentów z rzymską praktyką przyznawania szczególnej ochrony słabszej stronie stosunku prywatnoprawnego. W sprawie zawisłej przed TSUE powódka (konsumentka) jest osobą, której wykształcenie i doświadczenie zawodowe powoduje, że przedsiębiorca (bank, kredytodawca) nie ma nad nią przewagi w zakresie informacji o prawdziwym wymiarze zobowiązań umownych oraz realiach rynkowych. Tym samym kompletnie zniwelowana jest jedna z głównych cech przypisywanych konsumentowi w uzasadnieniu jego szczególnej ochrony. Powołana sytuacja, wcale nie rzadka w praktyce, znajduje analogię w rzymskich tekstach źródłowych dotyczących stosowania senatus consultum Velleianum; uchwały przewidującej specjalną ochronę prawną dla kobiety przed skutkami udzielonego przez nią poręczenia. Ulpian (D. 16,1,2,3) i Paulus (D. 50,17,110,4) zgadzają się, że celem wskazanej regulacji nie jest ochrona podmiotu, który pod pozorami słabości ukrywa spryt czy podstępne działanie.
15
Szymacha, Adam. « Przesłanki dopuszczalności ingerencji MDR w tajemnicę doradcy podatkowego w kontekście orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka ». Kwartalnik Prawa Podatkowego, no 3 (30 septembre 2020) : 21–36. http://dx.doi.org/10.18778/1509-877x.2020.03.02.
Texte intégralRésumé :
Artykuł koncentruje się na problemie zagrożeń dla tajemnicy zawodów prawniczych wynikających z MDR. Niemniej konflikt ten został już przynajmniej częściowo rozwiązany w przypadku regulacji dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu (AML). W tekście omówiono, w jaki sposób reguła AML może być stosowana jako minimalny standard proporcjonalności w przypadkach MDR. Zakładając, że motywy regulacji AML są ważniejsze społecznie niż regulacji MDR, należy rozważyć, czy regulacje MDR nie powinny być poddane silniejszym filtrom. Korzystając z praktyki orzeczniczej wypracowanej przez ETPC i TSUE, dokonano próby ustalenia prawdopodobnego standardu ochrony tajemnicy zawodowej.
16
Sikorski, Grzegorz. « Nieważność czy bezskuteczność zawieszonej umowy zawierającej klauzule abuzywne ». Gdańskie Studia Prawnicze, no 1(58)2023 (15 mars 2023) : 237–47. http://dx.doi.org/10.26881/gsp.2023.1.15.
Texte intégralRésumé :
Glosowane orzeczenie jest interesujące z kilku względów. Po pierwsze, wpisuje się ono w przyjętą już linię orzeczniczą, zgodnie z którą istnienie w umowie kredytu indeksowanego i denominowanego klauzul nieuczciwych może być powodem uznania przez sąd jej nieważności. Po drugie, glosowana uchwała potwierdza na gruncie krajowym możliwość utrzymania umowy w mocy na podstawie oświadczenia konsumenta akceptującego postanowienie niedozwolone, co wyrażono wielokrotnie w wyrokach TSUE. Po trzecie, uznaje prawo stron do wzajemnego dochodzenia roszczeń powstałych na skutek ustalenia nieistnienia stosunku prawnego wykreowanego umową zawierającą klauzule abuzywne.
W glosowanym orzeczeniu SN przyjął jednak pośrednio konieczność złożenia przez konsumenta w procesie oświadczenia o chęci skorzystania z ochrony przewidzianej dyrektywą 93/13 bądź też o rezygnacji z takiej ochrony. Złożenie takiego oświadczenia, według SN, skutkuje tym, że dopiero od tego momentu należy uznać bezskuteczność umowy, której wcześniejsza skuteczność jest zawieszona. Przyjęcie takiej konstrukcji ma konsekwencje w zakresie praw i obowiązków obu stron (przedawnienie, odsetki). Trudno uznać za zasadne traktowanie umowy zawierającej klauzule abuzywne za bezskutecznie zawieszoną. Skutek bezskuteczności zawieszonej umowy jest w prawie polskim przewidzianych tylko wówczas, gdy skuteczność umowy zależy od zgody osoby trzeciej. W glosie wskazano też na przyczyny, dla których TSUE uznał za możliwe składanie przez konsumenta oświadczenia w zakresie zgody na korzystanie z ochrony przewidzianej dyrektywą 93/13. Zarówno przyjęta konstrukcja bezskuteczności zawieszonej, jak i przyjęte orzecznictwo TSUE nie dają podstaw do tego, aby podzielić stanowisko SN zawarte w glosowanej uchwale o konieczności złożenia przez konsumenta oświadczenia co do objęcia go ochroną ani tym bardziej stanowisko dotyczące skutków takiego oświadczenia.
17
Pu, Ruiliang, et Stefania Bonafoni. « Reducing Scaling Effect on Downscaled Land Surface Temperature Maps in Heterogenous Urban Environments ». Remote Sensing 13, no 24 (12 décembre 2021) : 5044. http://dx.doi.org/10.3390/rs13245044.
Texte intégralRésumé :
The literature review indicates that a scaling effect does exist in downscaling land surface temperature (DLST) processes, and no substantial methods were specially developed for addressing it. In this research, the main aim is to develop a new method to reduce the scaling effect on DLST maps at high resolutions. A thermal component-based thermal spectral unmixing (TSU) model was modified and a multiple regression (REG) model was adopted to create DLST maps at high resolutions. A combined variance of red and NIR bands at a very high resolution with a difference image between upscaled LST and DLST was used to develop a new method. With two case data sets, LSTs at coarse resolutions were downscaled by using the modified TSU model and the REG model to create DLST results. The new method with a correction term expression (a linear model created by using a semi-empirical approach) was used to improve the DLST maps in the two case study areas. The experimental results indicate that the new method could reduce the root mean square error and the mean absolute error >30% and >33%, respectively, and thus demonstrate that the proposed method was effective and significant, especially reducing the scaling effect on DLST results at very high resolutions. The novel significance for the new method is directly reducing the scaling effect on DLST maps at high resolutions.
18
Giedrewicz-Niewińska, Aneta. « Środki zapobiegające nadużyciom w zakresie uczestnictwa pracowników w spółce europejskiej ». Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 80, no 3 (28 septembre 2018) : 47–60. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2018.80.3.5.
Texte intégralRésumé :
Cechą wyjątkową regulacji unijnej dotyczącej spółki europejskiej (SE) jest ścisłe związanie momentu powstania tej spółki z uczestnictwem pracowników. Mechanizm uczestnictwa umożliwia pracownikom wpływ na decyzje podejmowane w ramach spółki. Jako że zapewnienie pracownikom prawa do uczestnictwa często wydłuża procedurę zakładania SE, część przedsiębiorców poszukuje możliwości obejścia tego mechanizmu. Celem niniejszego opracowania jest zatem ustalenie, jak należy rozumieć nadużycia SE mogące prowadzić do pozbawienia pracowników prawa do uczestnictwa lub zawieszenia takiego prawa oraz jakie środki prawne uznaje się w prawie unijnym za odpowiednie, aby przeciwdziałać temu zjawisku. Realizacja wyznaczonych celów będzie oparta nie tylko na analizie regulacji prawnej i orzecznictwa TSUE, lecz także praktyki funkcjonowania spółek europejskich na rynku.
19
Sypniewska, Grażyna. « Pozasądowe metody rozwiązywania sporów między państwami członkowskimi w obszarze koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego – opis dostępnych procedur ». Ubezpieczenia Społeczne. Teoria i praktyka 149, no 2 (23 décembre 2021) : 1–11. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0015.5057.
Texte intégralRésumé :
Przepisy o unijnej koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego mają fundamentalne znaczenie dla realizacji traktatowej zasady swobodnego przepływu osób. Stosowanie rozporządzeń nr 883/2004 i 987/2009 napotyka jednak w praktyce trudności i staje się przedmiotem sporów między państwami członkowskimi. Spory te dotyczą sposobu interpretacji przepisów unijnych, bądź okoliczności faktycznych istotnych dla oceny danej sprawy. Przedłużające się, niezałatwione konflikty między administracjami państw członkowskich, z jednej strony generują koszty i obciążenia dla zaangażowanych w nie instytucji, z drugiej uderzają w zaufanie obywateli i przedsiębiorców do prawa UE i stawiają pod znakiem zapytania skuteczność ochrony socjalnej, której przepisy o koordynacji mają być gwarantem. Kwestia szybkiego i ostatecznego rozwiązywania sporów ma więc doniosłe znaczenie praktyczne, zarówno w sensie systemowym, jak i jednostkowym. Spory z obszaru koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego mogą być rozstrzygane w postępowaniach sądowych, prowadzonych przed sądami krajowymi lub TSUE, albo w postępowaniach pozasądowych, opartych na formule dialogu, koncyliacji, a już wkrótce także mediacji między administracjami państw członkowskich. Niniejszy artykuł ma na celu omówienie dostępnych pozasądowych metod rozwiązywania sporów między państwami członkowskimi. Zagadnienie to zasługuje na pogłębioną analizę, gdyż ostatnie lata przyniosły istotne zmiany w tej materii. Głównymi czynnikami rozwoju były nowe rozstrzygnięcia TSUE oraz powołanie do życia w 2019 r. Europejskiego Urzędu ds. Pracy.
20
Gryziak, Bartosz. « Powstanie obowiązku podatkowego, wymagalność podatku oraz powstanie zobowiązania podatkowego w VAT w kontekście sprawy C-855/19 (analiza porównawcza) ». Doradztwo Podatkowe - Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych 7, no 299 (26 juillet 2021) : 19–30. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0015.0501.
Texte intégralRésumé :
W ramach uszczelniania VAT wprowadzono w Polsce przepisy nakładające na podatników obowiązek wcześniejszego rozliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia paliwa (art. 103 ust. 5a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług1). Przewidziany w tym przepisie termin zapłaty następuje, zanim podatek z tytułu danej transakcji stanie się wymagalny (wedle terminologii dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej2), tj. zanim w stosunku do tej transakcji powstanie obowiązek podatkowy (według terminologii polskiej ustawy). Spór w tej sprawie zawisł przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawie C-855/193 (wyroku jeszcze nie wydano). Problem ten stał się przyczynkiem do analizy zgodności pojęć stosowanych przez polskiego ustawodawcę w odniesieniu do zdarzeń kształtujących sytuację prawną podatnika (powstanie obowiązku podatkowego, powstanie zobowiązania podatkowego, termin zapłaty podatku) z ich odpowiednikami w dyrektywie 2006/112/WE (fakt wywoławczy, wymagalność podatku, termin zapłaty podatku). Między tymi pojęciami nie zachodzi pełna konwergencja.
21
Łuczak, Konrad. « ZASADA SKUTECZNOŚCI JAKO PODSTAWA OBOWIĄZKU UWZGLĘDNIENIA PRZEZ NSA Z URZĘDU PRAWA UE ». Zeszyty Prawnicze 17, no 3 (15 mars 2018) : 135–64. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2017.17.3.05.
Texte intégralRésumé :
StreszczenieCelem artykułu było ustalenie, czy dla NSA rozpoznającego sprawę w granicach skargi kasacyjnej, może w określonych przypadkach powstać obowiązek uwzględnienia z urzędu prawa UE, na podstawie zasady skuteczności, która wynika z prawa UE. Artykuł obejmuje trzy części. W pierwszej scharakteryzowano podstawy kasacyjne i zasadę związania NSA granicami skargi kasacyjnej. Druga dotyczy treści zasady skuteczności i sposobu korzystania z niej w odniesieniu do krajowych reguł procesowych. W ostatniej części zbadano trzy warunki konstrukcji podstawy kasacyjnej pod kątem zasady skuteczności. Wnioski są następujące. Z jednej strony, obowiązek uwzględnienia przez NSA z urzędu prawa UE nie powstaje wtedy, gdy w skardze kasacyjnej w ogóle nie sformułowano podstawy kasacyjnej dotyczącej naruszenia prawa UE, jak również gdy sformułowano ją nieprawidłowo, bez wskazania konkretnego przepisu prawa UE. Z drugiej strony, obowiązek ten wchodzi w grę przy ponownej skardze kasacyjnej wniesionej w tej samej sprawie gdy okaże się, że wykładnia prawa UE ustalona we wcześniejszym orzeczeniu NSA, jest niezgodna z wyrokiem prejudycjalnym TSUE.
22
Rycielski, Radosław. « Znaczenie wykładni prawa podatkowego wobec sankcyjnego charakteru przepisów dotyczących klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania ». Doradztwo Podatkowe - Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych 1, no 317 (31 janvier 2023) : 4–13. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0016.2310.
Texte intégralRésumé :
Celem artykułu jest porównanie rozwiązań przyjętych w polskim i europejskim prawie podatkowym, dotyczącychunikania opodatkowania oraz sankcji podatkowych w tym zakresie, jak również próba opracowania koncepcjiprzepisów sankcyjnych zarówno w przypadku unikania opodatkowania (a w zasadzie uchylania się od niego), jaki w przypadku korzystania przez polskich podatników z rozwiązań umożliwiających uniknięcie polskiej jurysdykcjipodatkowej. Uwagę poświęcono analizie obowiązujących przepisów prawa w tym zakresie, jak również poglądomdoktryny prawa oraz ich implikacjom w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA), TrybunałuKonstytucyjnego (TK), Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) oraz wojewódzkich sądów administracyjnych(WSA). Podjęto także próbę odpowiedzi na pytanie o sankcyjny charakter przepisów regulujących opodatkowaniedochodów zagranicznych spółek kontrolowanych w kontekście unikania przez te podmioty opodatkowania(uchylania się przez nie od opodatkowania) na gruncie prawa polskiego.
23
Kosińska, Anna Magdalena. « Analiza wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie X przeciwko État belge, C 930/19. Rola TSUE we wzmacnianiu ochrony ofiar przemocy domowej ». Studia Prawnicze KUL, no 1 (24 mars 2022) : 319–35. http://dx.doi.org/10.31743/sp.13397.
Texte intégralRésumé :
Opracowanie stanowi glosę aprobującą orzeczenia w sprawie X przeciwko État belge C 930/19. W orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej dokonał wykładni art. 13 dyrektywy obywatelskiej w kontekście zachowania prawa pobytu przez członka rodziny obywatela Unii, który jest obywatelem państwa trzeciego i przed wszczęciem postępowania rozwodowego był ofiarą przemocy domowej. Do tej pory TSUE tylko raz rozpatrywał pytanie prejudycjalne dotyczące wykładni tego artykułu – w sprawie N.A. Trybunał zmienił w orzeczeniu w sprawie X swoją dotychczasową linię orzeczniczą i uznał, że zachowanie prawa pochodnego pobytu przez małżonka – obywatela państwa trzeciego, który był ofiarą przemocy domowej, w sytuacji gdy współmałżonek – obywatel Unii opuścił państwo goszczące i nie zostało jeszcze wszczęte postępowanie rozwodowe, umożliwia udzielenie ochrony ofierze przemocy i tym samym jest zgodne z art. 1 Karty Praw Podstawowych, gwarantującym nienaruszalną godność człowieka.
24
Sęk, Małgorzata. « Samozatrudniony w unijnym systemie VAT : przedsiębiorca czy pracownik ? » Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica 101 (29 décembre 2022) : 267–78. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6069.101.21.
Texte intégralRésumé :
Celem opracowania jest wskazanie, na podstawie analizy unijnych przepisów dotyczących zakresu podmiotowego VAT oraz zapadłych na ich tle orzeczeń TSUE, jakie okoliczności należy uwzględniać, ustalając, czy osoba samozatrudniona jest niezależnym przedsiębiorcą, a zatem podatnikiem VAT świadczącym swojemu kontrahentowi usługi opodatkowane VAT, czy raczej pozostaje z tym kontrahentem w relacji odpowiadającej stosunkowi pracy, co stawia samozatrudnionego i świadczone przez niego usługi poza zakresem opodatkowania VAT. W tekście wyjaśniono również, że ze względu na stosowane we wspólnym unijnym systemie VAT kryterium rzeczywistości gospodarczej, oceniając status podatkowy samozatrudnionego, nie można poprzestać na treści umowy łączącej go z kontrahentem, lecz trzeba uwzględnić rzeczywiste zasady współpracy. Pominięto natomiast tematykę konsekwencji dla samozatrudnionego i jego kontrahenta związanych ze skutecznym zakwestionowaniem przez organy podatkowe statusu samozatrudnionego jako przedsiębiorcy i podatnika VAT, która wymaga odrębnego opracowania.
25
Konarski, Xawery. « Administracyjna kara finansowa w sprawie cookies. Komentarz na kanwie postanowienia Krajowej Komisji Informatyki i Wolności we Francji (CNIL) z dnia 7 grudnia 2020 r. w sprawie Amazon Europe Core, SAN-2020-013 ». Gdańskie Studia Prawnicze, no 4(52)/2021 (15 décembre 2021) : 91–105. http://dx.doi.org/10.26881/gsp.2021.4.06.
Texte intégralRésumé :
Problematyka prawna korzystania z identyfikatorów internetowych takich jak pliki cookies jestjedną z najczęściej poruszanych w kontekście ochrony prywatności i danych osobowych użytkownikówusług łączności elektronicznej. Zasady korzystania z nich stały się w ostatnich latachprzedmiotem szeregu orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), a także decyzjiorganów regulacyjnych w poszczególnych państwach UE. Istotną decyzję w tym zakresiewydał w dniu 7 grudnia 2020 r. francuski organ ds. ochrony danych osobowych (CNIL), nakładająckarę pieniężną za naruszenie francuskich przepisów dotyczących cookies przez spółkę Amazon(SAN-2020-013).W kontekście powyższej decyzji, należy podkreślić specyfikę rozwiązań przyjętych przezustawodawcę francuskiego. Po pierwsze, CNIL w ustawie o ochronie danych osobowych umocowanyzostał nie tylko do egzekwowania przepisów RODO, ale również przepisów implementującychdyrektywę 2002/58/WE. Po drugie, przy określaniu terytorialnej właściwości przepisówfrancuskich w sprawach z zakresu dyrektywy o e-prywatności, posłużono się takimi przesłankami,jak określone w art. 4 dyrektywy 95/46/WE, uchylonej następnie przepisami RODO.Z powyższych względów, przedstawionej przez francuski organ ds. ochrony danych osobowychargumentacji, nie można stosować w sprawach rozstrzyganych na gruncie przepisówprawnych tych państw Unii Europejskiej, które transponowały przepisy dyrektywy 2002/58/WEdo sektorowych regulacji łączności elektronicznej, a także – inaczej niż ustawodawca francuski– w swoich przepisach nie wprowadziły norm określających właściwość terytorialną w tych sprawach.Przykładem jest polski system prawny, w ramach którego przepis art. 5 ust. 3 dyrektywy2002/58/WE implementowano w art. 173 ustawy – Prawo telekomunikacyjne.
26
Kostecka-Jurczyk, Daria. « Ograniczenia dystrybucji selektywnej przez platformy online — uwagi na tle sprawy Coty ». Prawo 329 (22 juillet 2020) : 333–42. http://dx.doi.org/10.19195/0524-4544.329.27.
Texte intégralRésumé :
W związku z dynamicznym rozwojem sprzedaży internetowej coraz większą popu-larnością cieszą się selektywne systemy dystrybucji. Jednocześnie coraz częściej w ramach tych systemów dostawcy ograniczają sprzedającym na dalszym łańcuchu dystrybucji możliwość wy-korzystania internetu jako kanału sprzedaży. Takie praktyki skłaniają do pytania, czy ograniczenia kanałów dystrybucji online są dopuszczalne w świetle prawa konkurencji. Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, czy producent lub wyłączny dystrybutor może ograniczyć sprzedaż nie-autoryzowanym dystrybutorom na niższym szczeblu rynku, zwłaszcza sprzedaż poprzez platformy internetowe należące do osób trzecich. W opracowaniu dokonano analizy selektywnego systemu dystrybucji z punktu widzenia dozwolonych ograniczeń sprzedaży głównie w oparciu o orzeczenie wstępne TSUE w sprawie Coty. Wykorzystano także orzecznictwo sądów niemieckich. W efekcie wykazano, że — co do zasady — niedopuszczalne jest ograniczanie sprzedaży przez internet, ale rezygnacja z konkretnego kanału dystrybucji online (na przykład platform należących do osób trze-cich) jest możliwa.
27
Gryziak, Bartosz. « Wymagalność podatku w rozumieniu europejskiegoprawa podatkowego a jego wcześniejsza zapłata – naprzykładzie polskiego VAT i podatku akcyzowego ». Doradztwo Podatkowe - Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych 12, no 328 (28 décembre 2023) : 45–56. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0054.1693.
Texte intégralRésumé :
Celem niniejszego artykułu jest odpowiedź na pytanie, jak należy rozumieć kryterium wymagalności, którym posługujesię prawodawca unijny. Okazuje się bowiem, że w polskim systemie podatkowym występują instytucjeprawne, które prima facie w podobny sposób przyspieszają termin zapłaty podatku, zanim ten staje się wymagalny,a mimo to niektóre z nich zostały zakwestionowane jako niezgodne z prawem unijnym, a inne dalej bez przeszkódfunkcjonują. Jest to zagadnienie szczególnie istotne w kontekście zmian wprowadzonych przez polskiegoprawodawcę w ślad za wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 9 września2021 r. w sprawie C-855/19 G. Sp. z o.o. v. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy1 i potrzeby ocenyich zgodności z kryterium wymagalności. Co do zasady owo kryterium określa najwcześniejszy moment, w którymzapłata podatku może być obowiązkiem podatnika – nie stoi to na przeszkodzie umożliwieniu mu wcześniejszej zapłaty podatku na zasadzie dobrowolności.
28
Grzelak, Agnieszka. « Przyszłość współpracy UE z państwami trzecimi w sprawie przekazywania danych pasażerów lotniczych. O skutkach opinii Trybunału Sprawiedliwości nr 1/15 dla wymiany danych PNR ». Gdańskie Studia Prawnicze, no 4(52)/2021 (15 décembre 2021) : 38–61. http://dx.doi.org/10.26881/gsp.2021.4.03.
Texte intégralRésumé :
System przekazywania danych pasażerów linii lotniczych właściwym organom państwowym docelów związanych z walką z terroryzmem i poważną przestępczością zaczął się w Unii Europejskiejrozwijać, odkąd Stany Zjednoczone zaczęły się domagać takich informacji. W efekcie, UniaEuropejska rozpoczęła proces przygotowania umów z państwami trzecimi, które pozwalałybyna przekazywanie takich danych, jak i tworzenia wewnątrzunijnego systemu wymiany danych.W opinii 1/15 dotyczącej umowy z Kanadą, która miała być zawarta przez Unię, Trybunał Sprawiedliwościwyraźnie dopuścił tworzenie systemów wymiany danych PNR, jednakże obwarowałto istotnymi ograniczeniami i gwarancjami, które miałyby zapewnić wysoki poziom ochrony prywatnościi danych osobowych obywateli UE. W efekcie, do zawarcia umowy z Kanadą nie doszło,negocjacje z innymi państwami zostały wstrzymane. Jednocześnie umowy UE z USA i Australiąobowiązują mimo tego, że zawierają sformułowania analogiczne do tych, które uznane zostałyprzez TSUE za niezgodne z Kartą Praw Podstawowych Unii Europejskiej i Traktatem o funkcjonowaniuUnii Europejskiej. Celem artykułu jest zarówno dokonanie przeglądu tej sytuacji, jaki próba spojrzenia na skutki opinii 1/15 dla systemu wymiany danych PNR w Unii Europejskiej.
29
Radomiński, Konrad Stefan. « ZABEZPIECZENIA TECHNICZNE GIER KOMPUTEROWYCH A UPRAWNIENIA GRACZY W PRAWIE UNII EUROPEJSKIEJ ». Zeszyty Prawnicze 22, no 3 (19 octobre 2022) : 143–72. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2022.22.3.06.
Texte intégralRésumé :
W artykule podjęto próbę ustalenia, czy przepisy prawa unijnego odnoszące się do zabezpieczeń technicznych gier komputerowych skutecznie równoważą pozycje graczy i wydawców. Duże znaczenie społeczno-gospodarcze tego problemu w Europie pokazano, zestawiając informacje dotyczące liczby graczy i wartości rynkowej gier. Wysokie koszty ich tworzenia i związane z nimi ceny powodują silne narażenie gier na działania „piratów komputerowych”, przed czym są często chronione zabezpieczeniami technicznymi. Czyni to gry dogodnym, choć nie wolnym od kontrowersji, obszarem badań nad prawną regulacją takich zabezpieczeń. Ustalono, że w jej ramach szczególne znaczenie ma dyrektywa 2001/29/WE, która została wskazana jako właściwa do prawnej oceny zabezpieczeń technicznych gier w orzeczeniu TSUE w sprawie C-355/12. Analizowane przepisy, w szczególności art. 6 wskazanej dyrektywy, skonfrontowano z postanowieniami licencji globalnych wydawców gier posiadających platformy cyfrowej dystrybucji gier. Stwierdzono, że podmioty te z pomocą zabezpieczeń technicznych mogą kształtować faktyczne uprawnienia graczy w sposób mniej dla nich korzystny, niż stanowi prawo.
30
Jarmoszka, Marcin. « Niemiecki federalny trybunał konstytucyjny a integracja europejska ». Kwartalnik Prawa Publicznego 21, no 1 (11 janvier 2024) : 59–111. http://dx.doi.org/10.21697/2023.21.1.02.
Texte intégralRésumé :
Niemiecka Konstytucja pozwala na ograniczenie praw zwierzchnich i powierzenie wykonywania władzy UE pod warunkiem przestrzegania zasad niemieckiego prawa konstytucyjnego oraz zasady subsydiarności. Poprzez stworzenie możliwości przekazania praw suwerennych, otworzono niemiecki system prawny na obowiązywanie prawa europejskiego, ale zakres tego otwarcia stał się zarazem przedmiotem doprecyzowań Federalnego Trybunału Konstytucyjnego. Rzeczywiście, FTK co do tzw. spraw europejskich wykazuje dużą aktywność, a rozstrzygnięcia, które podejmuje, z baczną uwagą analizowane są również na gruncie innych państwczłonkowskich UE.
FTK wypracował trzy wzorce kontroli zgodności aktów unijnych z niemiecką Ustawą Zasadniczą: kontrolę zgodności z prawami podstawowymi (Grundrechtskontrolle), kontrolę ultra vires (Ultra-vires Kontrolle) i kontrolę poszanowania tożsamości konstytucyjnej (Identitätskontrolle). Prawo unijne oczywiście ma pierwszeństwo przed ustawami krajowymi, gdyż ustrojodawca przewidział takąmożliwość, a organy Republiki Federalnej skorzystały z tej opcji. Ustrojodawca przewidział jednak zarazem prymat ustawy zasadniczej i żaden organ państwowy (a tym bardziej UE, która jest podmiotem pochodnym powołanym przez państwa członkowskie) nie dysponuje uprawnieniem ani materialnoprawnym, ani formalnoprawnym do zniesienia tego prymatu. Nawet gdyby stosować regułę tzw. przyjaznej interpretacji, to w sytuacjach kolizyjnych zawsze prymat należy przyznać przepisom rangi konstytucyjnej, chyba że suweren dokona zmiany ładu konstytucyjnego.
Nie zagłębiając się szczegółowiej w specyfikę tradycji prawnych poszczególnych państw członkowskich, acz przy zwróceniu uwagi przynajmniej na zróżnicowane podejście co do hierarchii źródeł prawa, można postawić tezę, że poszczególne europejskie konstytucje, podobnie jak niemiecka, podzielają zasadniczą ideę, iż państwa wciąż są suwerenne, posiadają prawo ostatniego słowa w sprawach najważniejszych i tylko wykonywanie niektórych praw może zostać przeniesione z poziomu prawa krajowego na poziom unijny. Poszukiwanie teoretycznej podstawy umożliwiającej pogodzenie różnych stanowisk, uregulowanie współpracy i określeniereguł konwergencji między trybunałem luksemburskim a krajowymi sądami konstytucyjnymi zaowocowało powstaniem koncepcji pluralizmu prawnego. Model ów oceniany bywa jako niezwykle atrakcyjny i spójny teoretycznie, jednak zarazem nie uwzględnia dostatecznie sytuacji powstawania zaburzeń w europejskim porządku prawnym w postaci międzysystemowych konfliktów konstytucyjnych. M. Kumm uznaje za uzasadnione odstępstwa od zasady supremacji prawa unijnego w przypadkach kolizji ze szczególnego rodzaju normą konstytucyjną regulującą kwestie należące do fundamentalnych rozstrzygnięć ustrojowych w danympaństwie.
Przyjęcie stanowiska, że w niektórych przypadkach państwa członkowskie mogą domagać się ochrony swojej tożsamości narodowej dla uzasadnienia odstępstwa od zasady pierwszeństwa prawa unijnego, zdaniem A. Kustry, prowadziłoby do rewolucyjnej zmiany w pojmowaniu zasady supremacji i nawiązania przez TSUE rzeczywistego, a nie jedynie pozornego dialogu z sądami konstytucyjnymi państw członkowskich. W doktrynie zwraca się przy tym uwagę, że to państwa członkowskie (a w ich ramach parlamenty i sądy konstytucyjne) będą musiały określić, jakie elementy składają się na ich „tożsamość konstytucyjną”. Pojęcie to może jednak przybrać charakter kreatywny i stać się istotnym wyznacznikiem definiowania relacji między UE a państwami członkowskimi. Jak zaś podkreślił rzecznik generalny TSUE M.P. Maduro (choć jeden ze zwolenników koncepcji pluralizmu konstytucyjnego), państwo członkowskie w niektórych przypadkach może domagać się ochrony swojej tożsamości narodowej, aby uzasadnić odstępstwo od stosowania podstawowych swobód przepływu, a tożsamość narodowa obejmuje bezsprzecznie też tożsamość konstytucyjną. Państwo członkowskie ma uzasadnione prawo do identyfikowania oraz ustalania znaczenia słusznego interesu, w określonych granicach, w rezultacie doprowadzając do ustanawiania podstaw dla ograniczenia danej swobody unijnej.
Jak wskazuje natomiast A. Kotowski, zwolennicy tezy o przeważającym charakterze monocentryczności albo multicentryczności systemu prawa nie opowiadają się przecież za całkowitym wykluczeniem argumentacji stanowiska opozycyjnego. Wszystkie współczesne systemy prawne dopuszczają pewien stopień multicentryzmu przy zachowaniu monocentrycznej hierarchicznejstruktury systemu prawa jako struktury podstawowej. W takim ujęciu systemy prawne są z natury monocentryczne, ale multicentryczne w pewnych, ograniczonych aspektach.
31
Bukowska, Joanna, et Anna Sosnowska. « WYBÓR PODSTAWY PRAWNEJ AKTÓW PRAWNYCH UNII EUROPEJSKIEJ Z ZAKRESU OCHRONY ŚRODOWISKA ODDZIAŁUJĄCYCH NA STRUKTURĘ ENERGETYCZNĄ PAŃSTWA CZŁONKOWSKIEGO ». Zeszyty Prawnicze 20, no 3 (26 novembre 2020) : 35–73. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2020.20.3.02.
Texte intégralRésumé :
Może się wydawać, że wybór podstawy prawnej aktu w dziedzinie ochrony środowiska jest sprawą oczywistą i niebudzącą wątpliwości, zważywszy, że kompetencje Unii w tej dziedzinie mają ponad trzydziestoletnią historię, a przy tym są wykonywane intensywnie, na co wskazuje stale rosnąca liczba aktów prawnych regulujących rozmaite zagadnienia z zakresu ochrony środowiska.
Jak się jednak okazuje wybór podstawy prawnej aktu w dziedzinie ochrony środowiska może okazać się problematyczny, jeśli weźmiemy pod uwagę warunki stosowania specjalnej procedury ustawodawczej, o której mowa w art. 192 ust. 2 TFUE. Procedura ta znajduje zastosowanie między innymi w odniesieniu do środków wpływających na wybór państwa członkowskiego między różnymi źródłami energii. Do tej pory TSUE nie zaproponował klarownej i spójnej interpretacji art. 192 ust. 2 TFUE w odniesieniu do przesłanek stosowania specjalnej procedury ustawodawczej. W wyroku w sprawie C-5/16 Polska przeciwko Parlamentowi i Radzie Trybunał Sprawiedliwości po raz kolejny mierzył się z tym problemem, niestety i tym razem nie doszło do wytyczenia przekonywujących kryteriów wyboru podstawy prawnej aktu, w sytuacji, gdy akt ten wpływa na wybór państwa członkowskiego między różnymi źródłami energii.
W artykule autorki dokonują przeglądu orzecznictwa sądów unijnych dotyczącego wyboru podstawy prawnej aktu. Ustalenia dokonane na tym tle stają się następnie punktem odniesienia przy ocenie wzorca stosowania specjalnej procedury ustawodawczej, który Trybunał zaproponował w sprawie C-5/16.
32
Matysiak, Michał. « Konsekwencje prawne transgranicznego charakteru umowy o świadczenie usług typu cloud gaming ». Studia Prawnicze / The Legal Studies, no 5 (31 décembre 2018) : 173–209. http://dx.doi.org/10.37232/sp.2018.5.6.
Texte intégralRésumé :
W niniejszym opracowaniu zostały częściowo poruszone niektóre problemy prawne związane ze świadczeniem usług z zakresu cloud gamingu. Szczególnie istotne są kwestie dotyczące wyczerpania praw autorskich oraz kierunków orzeczniczych, które mogą pojawiać się w tym zakresie w przyszłości. Orzecznictwo TSUE wydaje się obecnie stać na stanowisku, że instytucja wyczerpania zawarta w dyrektywie komputerowej nie znajdzie zastosowania w stosunku do gry komputerowej jako całości. Powyższa interpretacja może jednak w przyszłości ulec zmianie ze względu na rolę, jaką w dzisiejszym świecie odgrywają cyfrowe wersje utworów. Z punktu widzenia nie tylko dostawcy usług cloud gamingowych, ale również podmiotu praw autorskich, bardzo istotne są również stosunkowo nowe regulacje dotyczące transgranicznego przenoszenia usług online obowiązujące w Unii Europejskiej.
In this study was presented some legal problems related to the provision of cloud gaming services have been partially addressed. The issues related to theexhaustion of copyright and the directions of jurisprudence that may appear in this respect in the future are particularly important. The CJEU jurisprudenceseems to take the position that the institution of exhaustion contained in the cloud computing directive will not apply to the computer game as a whole.However, the above interpretation may change in the future due to the role played by digital versions of works in today’s world. From the point of view ofnot only the provider of cloud gaming services but also the copyright holder, the relatively new regulations on cross-border portability of online servicesin force in the European Union are also very important.
33
Ostojski, Przemysław. « Skuteczna ochrona sądowa w świetle wyroku TSUE z dnia 29 lipca 2019 r., Alekszij Torubarov przeciwko Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal, C-556/17 ». Nieruchomości@ : kwartalnik Ministerstwa Sprawiedliwości 3, no 3 (31 décembre 2019) : 57–68. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.5917.
Texte intégralRésumé :
Artykuł dotyczy realizacji gwarancji jednostki do uzyskania w postępowaniu sądowoadministracyjnym skutecznego środka prawnego, zgodnie z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. W tekście podjęto próbę wykazania zasadności stanowiska Trybunału Sprawiedliwości UE, który przyjął, że względy ochrony praw podstawowych jednostki wymagają w przypadku takim, jak w przedstawionym wyroku, by sąd administracyjny państwa członkowskiego – bez względu na istnienie albo nieistnienie ku temu podstaw w prawie krajowym – wydał orzeczenie zmieniające decyzję organu administracji publicznej. W przeciwieństwie do większości europejskich systemów prawnych, prawo polskie nie przewiduje w takim przypadku możliwości wydania orzeczenia reformatoryjnego, z uwzględnieniem ex nunc wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych sprawy
34
Gerecka-Żołyńska, Anna. « Prawomocność decyzji prokuratorskich kończących postępowanie przygotowawcze w świetle dyrektywy ne bis in idem ». Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 81, no 2 (28 juin 2019) : 83–96. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2019.81.2.7.
Texte intégralRésumé :
Artykuł dotyczy procesowych skutków prawomocnych decyzji prokuratora o zakończeniu postępowania karnego w konfrontacji z stosowaniem zakazu ne bis in idem. Analiza problemu przeprowadzona została w obrębie dwóch płaszczyzn tematycznych wyznaczonych zakresem obowiązywania zakazu ne bis in idem, tzn. w warunkach krajowych i w ramach współpracy z państwami członkowskimi Unii Europejskiej. W rozważaniach przyjęto, że prawomocne decyzje prokuratorskie o zakończeniu postępowania karnego stwarzają warunki do stosowania zakazu ne bis in idem, gdy pojawia się próba ponownego wszczęcia postępowania karnego wobec tej samej osoby o ten sam czyn. Tendencja ta nie jest charakterystyczna wyłącznie dla systemu polskiego, ale widoczna jest także w ustawodawstwie karnoprocesowym innych państw członkowskich UE, budzi aprobatę w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ale ostrożną. W ramach współpracy karnej państw członkowskich UE dla wykładni art. 54 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen pierwszoplanowe znaczenie ma orzecznictwo TSUE, w którym przede wszystkim wykorzystywana jest zasada wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych. Związek stosowania zakazu ne bis in idem z zasadą wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych w ramach współpracy karnej państw członkowskich UE wynika z fundamentalnej roli, jaką zasada ta pełni wobec regulacji przyjętych w Traktacie o funkcjonowaniu UE (Dział: Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości). W artykule wykazano, że w przyjęta w polskim systemie karnoprocesowym koncepcja klasyfikowania zakazu ne bis in idem jako ujemnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 § 1 pkt 7 Kodeksu postępowania karnego jest rozwiązaniem optymalnym przy założeniu, że skutek res iuducata systemowo zastrzeżony jest wyłącznie dla oceny orzeczeń sądowych. Zwrócono też w odpowiednim zakresie uwagę na znaczenie kwestii tożsamości czynu jako jednego z kryteriów stosowania zakazu ne bis in idem, aprobując powielaną, zwłaszcza w orzecznictwie TSUE, tezę, że w zaistniałej sytuacji niezbędne jest ustalenie, czy czyn, którego dotyczy prawomocne orzeczenie, jest tożsamy z podstawą faktyczną śledztwa lub dochodzenia, w którym postanowienie o umorzeniu postępowania ma zostać wydane z pominięciem oceny przyjętej kwalifikacji prawnej czynu lub interesu prawnego państwa.
35
Bernaczyk, Michał. « Dostęp do list poparcia kandydatów do Krajowej Rady Sądownictwa jako przykład neutralizacji aksjologicznej Konstytucji RP ». Przegląd Prawa i Administracji 120 (10 juin 2020) : 133–46. http://dx.doi.org/10.19195/0137-1134.120.11.
Texte intégralRésumé :
Artykuł omawia utrudnianie dostępu do informacji publicznej przez Kancelarię Sejmu (list poparcia kandydatów do Krajowej Rady Sądownictwa) mimo jej zasadniczego znaczenia dla oce-ny konstytucyjności Rady. Wątpliwości wyrażone przez TSUE w wyroku z dnia 19 listopada 2019 roku (w połączonych sprawach C-585/18, C-624/18 i C-625/18), podzielone przez Sąd Najwyższy w uchwale BSA I-4110-1/20 z 23 stycznia 2020 roku, można sprowadzić do wymogu weryfikacji całego procesu powoływania członków, ze szczególnym uwzględnieniem inspekcji papierowych do-kumentów posiadanych przez Kancelarię Sejmu. Bezwnioskowe udostępnienie tych list nastąpiło w lutym 2020 roku, w sytuacji, w której status Rady został już rozstrzygnięty w uchwale Sądu Naj-wyższego. Pomimo solidnych podstaw konstytucyjnych dla dostępu do tego rodzaju informacji (art. 54, 61 Konstytucji RP) praktyczny problem z egzekwowaniem Konstytucji RP tkwi w mało skutecz-nej regulacji ustawowej, jak na ironię osłabionej przez władzę sądowniczą, pierwszą ofiarę kultury tajności, oraz dużą niechęć uczestników życia politycznego (w tym opozycji) do zwiększenia poziomu przejrzystości w parlamentarno-gabinetowym systemie rządów. Artykuł dowodzi, że kwestia zakresu i efektywności ustawowego reżimu dostępu do informacji nie może być zakładnikiem politycznego kompromisu, ilekroć informacja ma kluczowe znaczenie dla zachowania porządku konstytucyjnego.
36
Unterschütz, Joanna. « Europejska autonomiczna definicja pracownika i jej implikacje dla osób samozatrudnionych w sferze indywidualnego i zbiorowego prawa pracy ». Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica 101 (29 décembre 2022) : 21–34. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6069.101.02.
Texte intégralRésumé :
Obecnie nie istnieje jednoznaczna definicja obowiązująca w całej Europie, która wprowadzałaby wyraźne rozróżnienie między osobami rzeczywiście samozatrudnionymi, które pracują niezależnie od kontrahenta, a osobami fałszywie samozatrudnionymi. W zaleceniu Międzynarodowej Organizacji Pracy z 2006 r. przyjęto szerokie podejście do pojęcia „stosunek pracy”, aby umożliwić podjęcie działań przeciwko fałszywemu samozatrudnieniu. Przy określaniu, czy istnieje stosunek pracy, należy przede wszystkim skupić się na faktach dotyczących działalności i wynagrodzenia pracownika niezależnie od tego, jak stosunek ten jest scharakteryzowany w umowie. Unijna tzw. autonomiczna definicja pracownika, ustalona przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zawiera trzy zasadnicze kryteria mające na celu ustalenie istnienia stosunku pracy, tj.: czy osoba wykonująca pracę działa pod kierownictwem, jaki jest charakter pracy (np. czy jest ona rzeczywista, efektywna i regularna) oraz czy za pracę otrzymuje się wynagrodzenie. Wydawane w ostatnim czasie przez TSUE wyroki prowadzą do wniosku, że taka definicja powinna być stosowana we wszystkich krajach członkowskich, aby zagwarantować skuteczność działania dyrektyw z zakresu prawa pracy. Ten kierunek interpretacji wzmacnia dodatkowo odwołanie się do autonomicznej definicji pracownika w dyrektywie 2019/1152 w sprawie przejrzystych i przewidywalnych warunków pracy w Unii Europejskiej. Celem opracowania jest refleksja nad tym, czy stosowanie tej definicji oznaczałoby objęcie uprawnieniami z zakresu indywidualnego i zbiorowego prawa pracy także osób pozornie samozatrudnionych.
37
Lai Chin Hoong et Shahrir R. Kasjoo. « Effect of Structural Parameters on Current-Voltage Properties of GaAs-based Resonant Tunneling Diodes Using Device Simulator ». International Journal of Nanoelectronics and Materials (IJNeaM) 16, DECEMBER (26 décembre 2023) : 59–64. http://dx.doi.org/10.58915/ijneam.v16idecember.386.
Texte intégralRésumé :
The resonant tunneling diode (RTD) was first introduced by Tsu and Esaki back in 1973. The RTD has a nano-meter scale dimension and is capable to operate in the terahertz range of frequency, thanks to its unique negative differential resistive (NDR) property. There are tons of potential of RTD capable to implement in many applications if the optimum scales and parameters of the RTD’s structure can be determined. Hence, this is the reason and purpose of this work being conducted. The effects of structural parameters of RTD are studied and analyzed. From the simulation results generated by the WinGreen simulator, the barrier layer thickness has exhibited to be the most performance-affective structural parameter for RTD, when compared to other parameters such as thicknesses of spacer and quantum-well layers, and doping concentration of emitter and collector layers. The highest peak-to-valley current ratio (PVCR) of InGaAs/AlAs RTD achieved is approximately 78.36 with its barrier layer thickness of 1.6 nm. For GaAs/AlAs RTD, the highest PVCR obtained is approximately 59.29 at 1.6 nm thick of its barrier layer.
38
Kozłowska, Maja. « W cieniu trudnej przeszłości — kolejna odsłona kryzysu katalońskiego ». Studia nad Autorytaryzmem i Totalitaryzmem 42, no 4 (21 septembre 2021) : 361–76. http://dx.doi.org/10.19195/2300-7249.42.4.17.
Texte intégralRésumé :
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie represji, które dotknęły Katalonię w czasie hiszpańskiej wojny domowej (zniesienie autonomii i powrót do centralizmu, wyroki karne o charakterze politycznym), a tym samym ukazanie, że wybory polityczne oraz kwestia dialogu i mediacji w sprawie Katalonii to kwestia o znaczeniu niezwykłej wagi. Doświadczenia historyczne nie powinny stawać się elementem rozgrywek politycznych, ale motywować do debaty nad reformą ustrojową państwa i usprawnieniem mechanizmów współpracy między władzą centralną a regionem autonomicznym.
Dyktatura oznaczała dla Katalonii anulowanie całokształtu legislacji republikańskiej, orzecznictwa sądowego oraz unieważnienie statutu autonomii Katalonii z 1932 roku. Struktury polityczne powróciły do monarchistycznego centralizmu, a system sądownictwa do obowiązującego w 1931 roku. W system sądownictwa uderzyły również represje — zawieszono wszystkie postępowania cywilne, w których brali udział funkcjonariusze komunistyczni, oraz unieważniono działania przeprowadzone przez funkcjonariuszy spoza Movimiento Nacional. Władze wojskowe anulowały też liczne wyroki karne o charakterze polityczno-społecznym. Działania represyjne skierowano także w obszar edukacji w celu wyeliminowania z systemu osób, które nie odpowiadały interesom dyktatury. Powołano tak zwane komisje „oczyszczające”, odpowiadające poszczególnym poziomom edukacji i w praktyce decydujące o losie zawodowym nauczycieli.
Eskalacja separatystycznych dążeń Katalończyków miała miejsce jesienią 2017 roku. Rząd regionalny przegłosował wówczas ustawę o referendum i tak zwany Akt Przejściowy, określający ramy prawne dla mającej powstać republiki Katalonii, po pozytywnym wyniku głosowania w referendum. Hiszpański Trybunał Konstytucyjny zawiesił jednak wskazane akty prawne. W październiku 2017 roku uruchomiono w Hiszpanii po raz pierwszy procedurę art. 155 Konstytucji, zawieszając autonomię regionu. Tuż po wyroku Sądu Najwyższego z 14 października 2019 roku, zasądzającego kary pozbawienia wolności dla dziewięciu liderów katalońskich separatystów, w całej Katalonii miały miejsce gwałtowne zamieszki, manifestacje i akty wandalizmu, a mieszkańcy domagali się amnestii dla skazanych.
Szczególna rola niewątpliwie przypadła europejskim instytucjom wymiaru sprawiedliwości w kontekście wyroku TSUE w sprawie katalońskich separatystów i ich statusu eurodeputowanych. Jednocześnie należy podkreślić, że reakcja na sprawę katalońską wyłącznie z poziomu wymiaru sprawiedliwości jest jedynie środkiem doraźnym, niezmierzającym do wypracowania konstruktywnych rozwiązań konfliktu.
39
Zhang, Qianpeng, Daquan Zhang, Xiaofei Sun, Beitao Ren et Zhiyong Fan. « (Invited, Digital Presentation) High-Efficiency and Stable Perovskite LEDs and Displays with Nanophotonic Methods ». ECS Meeting Abstracts MA2022-02, no 36 (9 octobre 2022) : 1308. http://dx.doi.org/10.1149/ma2022-02361308mtgabs.
Texte intégralRésumé :
Perovskite light-emitting diodes (PeLEDs) have experienced rapid development in the past 8 years. The external quantum efficiencies (EQEs) of red, green, and near-infrared (NIR) PeLEDs have all surpassed the 20% milestone. Meanwhile, the blue PeLEDs also achieved EQEs higher than 10% and are catching up quickly with PeLEDs of other colors. However, there are still two key problems remaining within the PeLEDs for their further development, namely the light extraction problem and the short lifetime problem. Therefore, in this report, we will discuss our recent work targeting addressing the above two critical problems. First, our work on improving the light extraction efficiency by deploying the nanophotonic substrates will be introduced. Second, the improvement of the device’s operational lifetime at high luminance conditions with perovskite nanowires embedded in a porous alumina template will be discussed. Third, a full evaporation method that is compatible with industrialization will be shown. Last but not least, our endeavors on the displays based on perovskite materials will be covered. References [1] Q. Zhang, M. M. Tavakoli, L. Gu, D. Zhang, L. Tang, Y. Gao, J. Guo, Y. Lin, S. -F. Leung, S. Poddar, Y. Fu, Z. Fan, "Efficient metal halide perovskite light-emitting diodes with significantly improved light extraction on nanophotonic substrates," Nature Communications, 10 (1), 727 (2019). [2] Q. Zhang, D. Zhang, L. Gu, S. Poddar, Y. Fu, L. Shu, and Z. Fan, “Three-dimensional perovskite nanophotonic wire array-based light-emitting diodes with significantly improved efficiency and stability,” ACS Nano, 14 (2), 1577-1585 (2020). [3] Y. Fu, Q. Zhang, D. Zhang, Y. Tang, L. Shu, Y. Zhu, and Z. Fan, “Scalable All-evaporation Fabrication of Efficient Light-Emitting Diodes with Hybrid 2D-3D Perovskite Nanostructures,” Advanced Functional Materials, 30, 2002913 (2020). [4] D. Zhang, Q. Zhang, B. Ren, Y. Zhu, M. Abdellah, Y. Fu, B. Cao, C. Wang, L. Gu, Y. Ding, K.-H. Tsui, S. Fan, S. Poddar, L. Shu, Y. Zhang, D.-B. Kuang, J.-F. Liao, Y. Lu, K. Zheng, Z. He, Z. Fan, “Large-scale Planar and Spherical Light-emitting Diodes Based on Arrays of Perovskite Quantum Wires”, Nature Photonics, 19, 284-290 (2022).
40
« W pułapce braku ochrony. obrona szerokiego pojęcia ruchu pojazdu na gruncie przepisów o ubezpieczeniu OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ». Wiadomości Ubezpieczeniowe 2, no 2021/2 (1 février 2021). http://dx.doi.org/10.33995/wu2021.2.5.
Texte intégralRésumé :
Orzeczenie TSUE w sprawie Rodriguez de Andrade wywołało kontrowersje odnośnie do pojęcia ruchu pojazdu. Kontrowersje powstały również w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który wcześniej ujmował ruch pojazdu szeroko: w oderwaniu od funkcji pełnionej przez pojazd w chwili wypadku. Zdaniem autora Sąd Najwyższy nie powinien odchodzić od tak ukształtowanej linii orzecznictwa. Wyrok w sprawie Rodriguez de Andrade nie pozwala sądom państw członkowskich Unii Europejskie na zawężanie zakresu pojęcia ruchu w stosunku do zakresu określonego przez TSUE, ale nie zakazuje ujmowania ruchu szerzej, bowiem celem dyrektyw unijnych dotyczących ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych jest ochrona poszkodowanych. Poza tym w polskich warunkach istnieje szereg argumentów wspierających dotychczasowe stanowisko Sądu Najwyższego. Jednym z nich jest stosunek między pojęciem ruchu pojazdu w rozumieniu Kodeksu cywilnego oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zdaniem autora pojęcie ruchu pojazdu winno być wykładane w sposób tożsamy na gruncie obu wskazanych aktów prawnych.
41
Hejbudzki, Michał. « Termin przedawnienia roszczeń przewoźnika wobec tzw. pasażera na gapę w transporcie kolejowym ». Studia Prawnoustrojowe, no 59 (17 mars 2023). http://dx.doi.org/10.31648/sp.8251.
Texte intégralRésumé :
Celem opracowania jest ustalenie terminu przedawnienia roszczeń przewoźnika wobec tzw. „pasażera na gapę” w transporcie kolejowym. Zawarte w opracowaniu rozważania prowadzą Autora do konkluzji, że co do zasady stosunek prawny łączący przewoźnika kolejowego i pasażera, który wsiada do swobodnie dostępnego pociągu w celu odbycia podróży bez uprzedniego zakupienia biletu, należy postrzegać jako umowa przewozu. Tylko taka wykładnia przepisów prawa krajowego daje się pogodzić z interpretacją prawa unijnego dokonaną przez TSUE w wyroku z 7 listopada 2019 r. (C-349/18). Oznacza to, że co do zasady podróżnego bez biletu należy klasyfikować jako konsumenta ze wszystkimi tego skutkami. W przypadku sądowego dochodzenia roszczeń od takich pasażerów sąd zobligowany jest do dokonania jurydycznej oceny stanu faktycznego poprzez pryzmat przepisów o przedawnieniu roszczeń i uwzględnienia przedawnienia roszczenia nawet bez inicjatywy procesowej podróżnego występującego w roli pozwanego. Powoływanie się przez wierzycieli – powodów na konstrukcję pozaumownego stosunku prawnego łączącego przewoźnika kolejowego z tzw. „pasażerem na gapę” nie wytrzymuje konfrontacji w świetle dokonanej przez TSUE wykładni prawa unijnego i powinno być postrzegane wyłącznie jako próba obejścia bezwzględnie obowiązujących przepisów o przedawnieniu roszczeń względem konsumentów. Teoria pozaumownego stosunku prawnego łączącego przewoźnika z podróżnym bez biletu wydaje się do obrony w tych sytuacjach, w których zaistnieją znamiona wykroczenia z art. 121 § 1 kodeksu wykroczeń. Wówczas dopuszczalne będzie stosowanie terminu przedawnienia roszczeń z art. 4421 § 1 kodeksu cywilnego w oparciu o regułę z art. 443 kodeksu cywilnego. Trzeba też zaznaczyć, że prounijna interpretacja umownego stosunku prawnego łączącego przewoźnika kolejowego z tzw. „pasażerem na gapę” w niczym nie uchybia obowiązywaniu art. 16 ust. 1 prawa przewozowego i nie czyni go normatywnie pustą normą. Przepis ten powinien być interpretowany zgodnie z wykładnią dokonaną przez TSUE, a nadto w pełni zachowuje dotychczasowe zastosowanie do podróżnych w pociągach, do których nie jest możliwy swobodny dostęp.
42
Parol, Agnieszka. « Dyskryminacja nauczycieli religii. Glosa do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 stycznia 2022 roku (C-282/19) ». Studia z Prawa Wyznaniowego, 12 septembre 2023. http://dx.doi.org/10.31743/spw.15610.
Texte intégralRésumé :
Glosa poddaje analizie orzeczenie prejudycjalne Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zapadłe w sprawie C-282/19, YT i in. przeciwko MIUR i Ufficio Scolastico Regionale per la Campania, z dnia 13 stycznia 2022 r. Włoski sąd krajowy wystąpił z odesłaniem prejudycjalnym, kwestionując zgodność prawa krajowego z prawem UE. Naruszenie prawa UE miało wynikać z nadużywania kolejnych umów o pracę na czas określony i braku skutecznych środków przeciwdziałania dyskryminacji włoskich katechetów ze względu na religię. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dokonując wykładni prawa, potwierdził, iż normy krajowe wykluczające nauczycieli religii katolickiej w szkołach publicznych z zakresu stosowania przepisów mających na celu wyciągnięcie konsekwencji z nadużywania kolejnych umów na czas określony – gdy w wewnętrznym porządku prawnym nie istnieje żaden inny skuteczny środek pozwalający na osiągnięcie tego celu – stanowią naruszenie prawa UE. Stwierdził także, że obowiązek posiadania misji kanonicznej nie stanowi przesłanki znoszącej zakaz dyskryminacji pracowniczej. Glosowane orzeczenie stanowi jedną z wielu spraw dotyczących nadużyć praw pracowniczych we włoskim sektorze publicznym, w którym to obszarze TSUE zasadniczo kontynuuje dotychczasową linię orzeczniczą. Novum w komentowanej sprawie stanowi wykładnia zakazu dyskryminacji ze względu na religię w dostępie do zatrudnienia i pracy. Wbrew wykładni dokonanej przez sąd krajowy, TSUE nie potwierdził istnienia bezpośredniej dyskryminacji ze względu na religię, która jest zakazana na mocy dyrektywy 2000/78 i art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Wydaje się, że wyjątkowo wyważone i wstrzemięźliwe stanowisko TSUE wynika z chęci zachowania możliwie szerokiej neutralności w obszarze ściśle związanym z pozycją prawną kościołów i innych wspólnot religijnych, której kształtowanie pozostaje w wyłącznej kompetencji państw członkowskich, zgodnie z art. 17 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
43
Maziarz, Aleksander. « Zaniżanie marży handlowej jako przejaw nadużycia pozycji dominującej ». Krytyka Prawa 16, no 1 (15 mars 2024). http://dx.doi.org/10.7206/kp.2080-1084.658.
Texte intégralRésumé :
Zaniżanie marży handlowej stanowi nadużycie pozycji dominującej, które to nie jest wymienione bezpośrednio w art. 102 TFUE. To właśnie orzecznictwo TSUE oraz Sądu UE uznało tę praktykę za antykonkurencyjną, lecz początkowo traktowaną ją jako antykonkurencyjną odmowę dostaw. Z uwagi na wiele podobieństw zachodzących między tymi praktykami wątpliwości budzi, czy zaniżanie marży handlowej powinno stanowić niezależny przejaw nadużycia pozycji dominującej. Celem artykułu jest poddanie analizie w tym zakresie stanowiska Komisji Europejskiej z poglądami wyrażonymi w orzecznictwie, a także porównanie uregulowań przyjętych w Stanach Zjednoczonych.
44
Wardak, Zbigniew. « Glosa do wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 11 czerwca 2020 r., sygn. akt C-634/18 ». Studia Prawnoustrojowe, no 54 (29 décembre 2021). http://dx.doi.org/10.31648/sp.7176.
Texte intégralRésumé :
Ta glosa stanowi komentarz do wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 11 czerwca 2020 r., sygn. C-634/18. W tym wyroku TSUE przesądził, że artykuł 4 ust. 2 lit. a decyzji ramowej 2004/757 ustanawiającej minimalne przepisy określające znamiona przestępstw i kar w dziedzinie nielegalnego handlu narkotykami w związku z jej art. 2 ust. 1 lit. c, a także art. 20, 21 i 49 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie kwalifikowało jako przestępstwo posiadanie znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych zarówno w celu konsumpcji własnej, jak i w celu nielegalnego handlu narkotykami, wykładnię pojęcia “znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych” pozostawiając jednak każdorazowo ocenie sądów krajowych, pod warunkiem że wykładnię tę można racjonalnie przewidzieć. Autor, podzielając stanowisko Trybunału analizuje przepis art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wskazując na rozbieżne orzecznictwo sądów i doktryny. Zdaniem Autora, w świetle tych stanowisk wykładni pojęcia “znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych” nie można racjonalnie przewidzieć. Wskazuje się bowiem w różny sposób na ilość narkotyków, jak również to, czy przy wykładni pojęcia “znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych” należy brać po uwagę okoliczność, czy narkotyki są posiadane zarówno w celu konsumpcji własnej, jak i w celu nielegalnego handlu narkotykami.
45
Kuźniacki, Błażej. « Zbiegający się globalny standard przeciwdziałania nadużyciom prawa podatkowego : Czy GAAR (ATAD) i PPT (MLI) powinny być stosowane w podobny sposób ? » Analizy i Studia CASP, 29 mai 2020, 33–46. http://dx.doi.org/10.33119/ascasp.2020.1.4.
Texte intégralRésumé :
Potrzeba znalezienia środków z podatków na finansowanie funkcjonowania państw oraz coraz większa nieufność polityków i opinii publicznej wobec schematów optymalizacji podatkowej przedsiębiorstw wielonarodowych (multinational enterprises, MNE) i najbardziej majętnych osób fizycznych (high-net worth individuals, HNWI) wywołały bezprecedensowy entuzjazm polityczny dotyczący przeciwdziałania międzynarodowemu unikaniu opodatkowania. Ten entuzjazm przerodził się w mandat polityczny udzielony OECD przez G20 w 2012 r. Wśród mnogości propozycji środków prawnych przeciwdziałających unikaniu opodatkowania opracowanych przez OECD w ramach projektu BEPS, za kluczowe należy uznać: test jednego z głównych celów (principal purposes test, PPT) z MLI i ogólną klauzulę przeciwdziałania unikaniu opodatkowania (general anti-avoidance rule, GAAR) z unijnej dyrektywy przeciwdziałającej praktykom unikania opodatkowania (anti-tax avoidance directive, ATAD). Celem niniejszego artykułu jest znalezienie odpowiedzi na główne (tytułowe) pytanie badawcze: Czy GAAR (ATAD) i PPT (MLI) powinny być stosowane w podobny sposób? Hipotezą pozytywnie zweryfikowaną w ramach niniejszego opracowania jest to, że: im bardziej zbiegające się (koherentne) będzie stosowanie GAAR i PPT, tym mniej praktyk unikania opodatkowania i sporów wynikających z tego zjawiska będzie występować między podatnikami i organami podatkowymi. Istnieje jednak poważne zastrzeżenie: GAAR i PPT powinny być stosowane zgodnie z ogólną zasadą przeciwdziałania nadużyciom (general anti-abuse principle, GAAP) wynikającą z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), a nie zgodnie z PPT zaprojektowanym przez OECD. Tylko takie podejście do stosowania GAAR i PPT może zapewnić właściwą równowagę między interesami fiskalnymi różnych państw a swobodami gospodarczymi podatników. Konstatacja ta wynika z analizy treści i struktury GAAR i PPT, celów polityki podatkowej wyrażonych w preambułach do MLI i ATAD, orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), Komentarza OECD do Modelu Konwencji OECD oraz literatury.
46
Thoms, Julie A. I., Forrest C. Koch, Alireza Raei, Shruthi Subramanian, Jason W. H. Wong, Fatemeh Vafaee et John E. Pimanda. « BloodChIP Xtra : an expanded database of comparative genome-wide transcription factor binding and gene-expression profiles in healthy human stem/progenitor subsets and leukemic cells ». Nucleic Acids Research, 23 octobre 2023. http://dx.doi.org/10.1093/nar/gkad918.
Texte intégralRésumé :
Abstract The BloodChIP Xtra database (http://bloodchipXtra.vafaeelab.com/) facilitates genome-wide exploration and visualization of transcription factor (TF) occupancy and chromatin configuration in rare primary human hematopoietic stem (HSC-MPP) and progenitor (CMP, GMP, MEP) cells and acute myeloid leukemia (AML) cell lines (KG-1, ME-1, Kasumi1, TSU-1621-MT), along with chromatin accessibility and gene expression data from these and primary patient AMLs. BloodChIP Xtra features significantly more datasets than our earlier database BloodChIP (two primary cell types and two cell lines). Improved methodologies for determining TF occupancy and chromatin accessibility have led to increased availability of data for rare primary cell types across the spectrum of healthy and AML hematopoiesis. However, there is a continuing need for these data to be integrated in an easily accessible manner for gene-based queries and use in downstream applications. Here, we provide a user-friendly database based around genome-wide binding profiles of key hematopoietic TFs and histone marks in healthy stem/progenitor cell types. These are compared with binding profiles and chromatin accessibility derived from primary and cell line AML and integrated with expression data from corresponding cell types. All queries can be exported to construct TF–gene and protein–protein networks and evaluate the association of genes with specific cellular processes.