Articles de revues sur le sujet « Rosja w polskiej propagandzie »
Pour voir les autres types de publications sur ce sujet consultez le lien suivant : Rosja w polskiej propagandzie.
Créez une référence correcte selon les styles APA, MLA, Chicago, Harvard et plusieurs autres
Consultez les 29 meilleurs articles de revues pour votre recherche sur le sujet « Rosja w polskiej propagandzie ».
À côté de chaque source dans la liste de références il y a un bouton « Ajouter à la bibliographie ». Cliquez sur ce bouton, et nous générerons automatiquement la référence bibliographique pour la source choisie selon votre style de citation préféré : APA, MLA, Harvard, Vancouver, Chicago, etc.
Vous pouvez aussi télécharger le texte intégral de la publication scolaire au format pdf et consulter son résumé en ligne lorsque ces informations sont inclues dans les métadonnées.
Parcourez les articles de revues sur diverses disciplines et organisez correctement votre bibliographie.
1
Zackiewicz, Grzegorz. « Rewolucja lutowa i jej konsekwencje w propagandzie środowisk lewicy niepodległościowej w Królestwie Polskim w 1917 roku ». Res Historica, no 47 (13 décembre 2019) : 225. http://dx.doi.org/10.17951/rh.2019.47.225-243.
Texte intégralRésumé :
<p>Jednym z kluczowych wydarzeń z punktu widzenia sprawy polskiej w czasie I wojny światowej była rewolucja lutowa. Znalazło to w 1917 r. odzwierciedlenie między innymi w propagandzie lewicowych partii niepodległościowych z Królestwa Polskiego (Polska Partia Socjalistyczna, Polskie Stronnictwo Ludowe, Partia Niezawisłości Narodowej i inne), dla których głównym autorytetem pozostawał Józef Piłsudski.</p><p>Politycy wspomnianych partii twierdzili, że upadek caratu w Rosji był uwarunkowany różnymi czynnikami. Wskazywano tu na takie przede wszystkim kwestie jak: słabość władzy carskiej i klęski wojenne Rosji; braki żywnościowe w miastach; działalność zarówno opozycji liberalnej, jak też ruchu rewolucyjnego w Rosji; a także, zewnętrzna (brytyjska) inspiracja przewrotu.</p><p>W propagandzie partii lewicy niepodległościowej poddawano zdecydowanej krytyce rosyjskich liberałów, którzy objęli władzę po przewrocie. Paweł Milukow, Aleksander Guczkow i inni politycy z tego kręgu byli oskarżani o imperialistyczne tendencje. Nadzieje działaczy polskiej niepodległościowej lewicy wiązały się z aktywnością rosyjskich demokratycznych socjalistów, zwłaszcza zaś Aleksandra Kiereńskiego. Powszechne było też przekonanie, że rewolucyjne przeobrażenia zakończą się w Rosji dopiero w momencie zawarcia pokoju.</p><p>Latem i jesienią 1917 r. polscy socjaliści i inni lewicowi sympatycy Piłsudskiego z Królestwa Polskiego byli przekonani, że Rosja znajduje się u progu kolejnego przewrotu, a dni rządu Kiereńskiego są już policzone.</p>
2
Leinwand, Aleksandra Julia. « Rosja w propagandzie polskich powstań narodowych 1768‑1864. Wybrane zagadnienia ». Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej 48 (1 décembre 2013) : 5. http://dx.doi.org/10.12775/sdr.2013.01.
Texte intégral
3
Lubczyńska, Aleksandra. « Rosja w publicystyce „Myśli Polskiej” w latach 1989–1999 ». Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej 58, no 2 (12 mars 2024) : 205–33. http://dx.doi.org/10.12775/sdr.2023.2.09.
Texte intégralRésumé :
Artykuł poświęcony jest obrazowi Związku Radzieckiego i Rosji kreowanemu w publicystyce neoendeckiej, na przykładzie „Myśli Polskiej” – pisma wydawanego jako organ Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. Zakres chronologiczny obejmuje lata 1989–1999, czyli od momentu przemian ustrojowych w Polsce i odrodzenia się ruchu narodowego, po ustąpienie z fotela prezydenta Borysa Jelcyna i objęcie władzy przez Władimira Putina. Zawiera najważniejsze elementy dyskursu dotyczącego wschodniego sąsiada Polski na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w.
4
Masternak, Patrycja. « Polacy niepolskiej narodowości a formowanie się Armii Polskiej w ZSRR – wybrane dokumenty z archiwum ambasadora Stanisława Kota ». Polonia Inter Gentes, no 2 (27 décembre 2021) : 41–57. http://dx.doi.org/10.56583/pig.541.
Texte intégralRésumé :
W Bibliotece Uniwersyteckiej KUL znajdują się kopie dokumentów związanych z formowaniem się Armii Polskiej w ZSRR. Fascynujące są szczególnie te, które ilustrują walkę władz politycznych i wojskowych o obywateli polskich nieposiadających polskiego pochodzenia. Po dwóch latach sowieckiej okupacji ludzie ci doskonale zdawali sobie sprawę z tego, czym jest Rosja Sowiecka i masowo wyrażali chęć wstępowania do Armii Polskiej. Ze względu na sowieckie prowokacje i nieposzanowanie przez ZSRR prawa międzynarodowego nie wszystkim udało się pomóc.
5
Graczykowska, Tamara. « Uwagi o typach sowietyzmów w prasie polskiej wydawanej w Rosji Radzieckiej w okresie międzywojennym (na przykładzie „Trybuny Radzieckiej”) ». Prace Językoznawcze 21, no 1 (12 avril 2019) : 35–49. http://dx.doi.org/10.31648/pj.3712.
Texte intégralRésumé :
W artykule zostały zaprezentowane sowietyzmy wyekscerpowane z „Trybuny Radzieckiej” – centralnej gazety polskojęzycznej publikowanej w Moskwie w latach 1927-1938, wydawanej przez polskich komunistów przebywających w ZSRR w okresie międzywojennym. Sowietyzmy to jednostki odzwierciedlające nowe, radzieckie realia. W artykule przedstawiono cztery typy sowietyzmów: semantyczne (np. białogwardyjec, czerwony dyrektor), słowotwórcze (np. komsorg, partaktyw, politemigrant), stylistyczne (np. kapitalistyczna sfora) i onomastyczne (np. Leningrod, fabryka „Czerwony Sztandar”).
Język „Trybuny Radzieckiej”, tak jak innych wydawnictw polskojęzycznych w ZSRR w dwudziestoleciu międzywojennym, reprezentuje polszczyznę silnie zsowietyzowaną. Świadczą o tym nie tylko licznie zgromadzone sowietyzmy, ale cała „stylistyka radziecka” (slogany, uschematyzowane formuły, stereotypy, sztampowe słownictwo propagandowe) przebijająca się z każdej strony „Trybuny Radzieckiej” .
6
Wilczyński, Piotr L. « Inwestycje w zbrojenia w czasach kryzysu gospodarczego ». Przedsiębiorczość - Edukacja 9 (29 décembre 2013) : 227–44. http://dx.doi.org/10.24917/20833296.9.15.
Texte intégralRésumé :
Skutki obecnego kryzysu finansowego często stają się przedmiotem dyskusji specjalistów w różnych dziedzinach, naukowców i publicystów. Głównym problemem badawczym w artykule jest określenie wpływu kryzysu na skalę i lokalizację inwestycji zbrojeniowych oraz obronność. Okazuje się, że kryzys finansowy nie wpływa znacząco na rozmiar wydatków, które w większości krajów są procentowo współmierne do dochodów osiąganych przed kryzysem. Istnieją jednak obszary o wzmożonych zbrojeniach, takie jak Rosja i kraje byłego Związku Radzieckiego, Chiny oraz sąsiadujące z nimi państwa, a także kraje Bliskiego Wschodu i Maghrebu. Kryzys w postaci redukcji zbrojeń jest zaś widoczny w Europie. W celu wyjaśnienia tego zjawiska zastosowano analizy porównawcze danych statystycznych. Ponieważ zmiany rozmieszczenia produkcji i konsumpcji broni wydają się ponadto niezbędną podstawą debaty geopolitycznej, wzbogacono artykuł o konieczne mapy. W zakończeniu problem jest rozpatrywany z perspektywy krajowej. Przedstawiono tam główne dylematy rozwoju polskiego przemysłu zbrojeniowego, polskiej obronności i zdolności bojowej Rzeczypospolitej Polskiej.
7
Macała, Jarosław. « „Oddech Rosji plecy mrozi mi”. Związek Radziecki i Rosja w wyobrażeniach geopolitycznych polskiej muzyki popularnej po 1989 roku ». Studia nad Autorytaryzmem i Totalitaryzmem 42, no 4 (21 septembre 2021) : 377–402. http://dx.doi.org/10.19195/2300-7249.42.4.18.
Texte intégralRésumé :
Problematyka imaginacji geograficznych/geopolitycznych wiąże się z szerszym tak zwanym zwrotem kulturowym w geografii, skupiającym uwagę badaczy na tym, jak ludzie wyobrażają sobie przestrzeń i co warunkuje tego rodzaju praktykę społeczną. Wyobrażenia geopolityczne są podstawowym obszarem badania w geopolityce krytycznej. Tworzą mapę świata oraz są sposobem definiowania miejsca narodu i państwa w tym świecie przez wpływowe grupy społeczne, głównie z kręgu elit. Ich założeniem jest zastosowane przez Edwarda Saida w geografii wyobrażonej podstawowe tożsamościowe rozróżnienie na „my” i „oni”, „swoi” i „obcy”. Wytwarzaniem imaginacji geopolitycznych w kulturze i muzyki popularnej oraz w mass mediach zajmuje się geopolityka popularna, będąca częścią geopolityki krytycznej. Zjawisko muzyki popularnej trudno precyzyjnie zdefiniować ze względu na zmienność i ciągłe powstawanie nowych stylów. W tych badaniach analizuję niektóre polskie nurty muzyki popularnej, posługując się wybranymi tekstami piosenek jako bazą źródłową.
Celem tego artykułu jako case study z geopolityki popularnej jest analiza wytwarzania wyobrażeń geopolitycznych ZSRR i Rosji wśród twórców polskiej muzyki popularnej po 1989 roku oraz związane z tym niektóre uwarunkowania tożsamościowe, kulturowe, polityczne i generacyjne. Stawiam główną hipotezę, że obraz ZSRR/Rosji w imaginacjach polskiej muzyki popularnej był trwały i kreślił figurę wroga przez stosowanie wielu mitów i symboli z polskiej historii. Do tego był spójny z obrazem ogromnej większości elit politycznych i społeczeństwa. Tak zarysowany interdyscyplinarny problem badawczy nie doczekał się w polskiej nauce szerszych badań i wymagał zastosowania typowej dla geopolityki krytycznej metody badawczej w postaci analizy dyskursu tekstów piosenek oraz metody systemowej, traktującej wyobrażenia geopolityczne polskich elit symbolicznych jako spójny i powiązany z sobą system, w którym funkcjonują różne podsystemy, obejmujące obrazy kreowane przez poszczególne środowiska elitarne.
W imaginacjach geopolitycznych dotyczących ZSRR/Rosji widać echo trwającego w polskiej myśli geopolitycznej ostatnich 200 lat wyobrażenia o „przeklętym” miejscu Polski w Europie, czyli na styku Wschodu i Zachodu, na peryferiach cywilizacji zachodniej, zagrożonym przez silniejsze od nas Niemcy i Rosję. Integracja z bliskim kulturowo Zachodem, która była podstawą polskiej polityki zagranicznej po 1989 roku, doprowadziła do zerwania z tym obrazem, pojednania z Niemcami, żeby wejść w zachodnie struktury polityczne i militarne. Natomiast Rosja, niezależnie od różnych form ustrojowych, pozostała w naszych imaginacjach geopolitycznych obca cywilizacyjnie i wroga geopolitycznie — jako Azja, nie-Europa, symbol zacofania, barbarzyństwa, dyktatury. Historyczny obraz relacji Polski z Rosją przywoływany w muzyce popularnej zawiera przede wszystkim obcość, konflikt i wojnę. Ten przekaz akceptowała większość Polaków, gdyż był łatwy komunikacyjnie, opierał się na trudnej wzajemnej historii i wynikających stąd emocjach, uprzedzeniach, mitach. Wzmacniało to rolę martyrologii i heroizmu Polaków, oporu i nieposłuszeństwa. Ten resentyment pozwalał przekuwać nasze porażki w zwycięstwa, zwłaszcza moralne, co było poniekąd bronią słabych wobec silniejszych.
Delegitymizacja PRL jako satelity ZSRR ułatwiała kreowanie obrazu podobnego zagrożenia dla Polski ze strony Rosji po 1991 roku. W tym dyskursie większość elit politycznych, wspierana przez muzyków, zwłaszcza z pokolenia pamiętającego dobrze w pełni zależną od Kremla komunistyczną Polskę, wskazywała na stałe, historycznie motywowane zagrożenie polityką imperialną oraz dążeniami do podporządkowania sobie Polski przez Rosję. Rosję w dyskursie naszych elit, w tym muzycznych, wyolbrzymiano jako historycznie obcy cywilizacyjnie i groźny podmiot państwowy, żeby pokazać jej zagrożenie dla naszego bytu narodowego i uzasadnić niezbędny cywilizacyjny oraz geopolityczny zwrot Polski ku Zachodowi. Strach wzmagał poszukiwanie punktu oparcia w zachodnich sojusznikach. W efekcie prowadziło to do marginalizacji postaw kompromisu, zrozumienia czy dialogu, które otwierałyby drogę do poprawnych relacji bilateralnych z Rosją na poziomie państwowym, co widać w polskiej polityce zagranicznej po 1991 roku.
8
Wojan, Katarzyna. « Z polskiej leksykografii biograficznej, nekrologicznej i komemoratywnej. Rosja i ZSRS a Polska. Część II. (Bibliografia prac z lat 2022–2023 oraz uzupełnienia) ». Studia Rossica Gedanensia, no 10 (31 décembre 2023) : 374–82. http://dx.doi.org/10.26881/srg.2023.10.18.
Texte intégralRésumé :
Artykuł stanowi kontynuację badań z zakresu polskiej leksykografii biograficznej oraz – nowo wyodrębnionych przez autorkę działów – leksykografii nekrologicznej i komemoratywnej. Badania koncentrują się wokół problematyki relacji historycznych „Polska i Rosja” oraz „Polska i ZSRS”. Tegoroczna praca zawiera wykaz 51 pozycji słownikarskich polskich autorów oraz (dodatkowo) wydanych przez rosyjskie Stowarzyszenie „Memoriał”, którego ważnym kierunkiem działalności badawczej i dokumentacyjnej są studia nad polskimi ofiarami represji, w tym ludobójstwa w Katyniu. Bibliografia obejmuje lata 2022–2023 oraz uzupełnienia publikacji z lat 2006–2021.
9
Uryniak, Adam. « Smak Orientu i inne przyjemności. Rola filmów przygodowych i morskich w propagandzie II RP ». Kwartalnik Filmowy, no 95 (30 septembre 2016) : 71–83. http://dx.doi.org/10.36744/kf.2164.
Texte intégralRésumé :
W Polskiej publicystyce lat 30. XX w. często powracającym tematem była kwestia budowy imperium kolonialnego. Ponieważ władze II Rzeczypospolitej nie podejmowały oficjalnych działań mających doprowadzić do pozyskania terytoriów zamorskich, dyskusja ta odbywała się przede wszystkim na łamach prasy, literatury, a także na ekranach kin. Schemat fabuły prezentującej przygody dzielnego Polaka przeżywającego przygody w dalekich krajach lub rozprawiającego się z międzynarodową szajką przestępców powtarza się w kilku znaczących filmach tego okresu. Tytuły takie jak Głos pustyni (1932, reż. Michał Waszyński) czy Sygnały (1938, reż. Józef Lejtes), proponując polskiemu widzowi atrakcje w postaci dalekich krajów i sensacyjnych przygód, posłużyły jako sposób na leczenie narodowych kompleksów, stawiając Polskę w jednym rzędzie z najpotężniejszymi państwami ówczesnego świata. Filmy te – czemu również jest poświęcony artykuł – ujawniają ponadto wiele kontekstów dotyczących życia w ówczesnej Polsce.
10
Malinowski, Krzysztof. « Stosunki polsko-niemieckie i europejskie kryzysy ». Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, no 2 (31 mai 2019) : 35–52. http://dx.doi.org/10.14746/ssp.2015.2.2.
Texte intégralRésumé :
Stosunki polsko-niemieckie charakteryzuje dobra współpraca. Dysponują one wysokim potencjałem kooperacji i mogłyby się stać się jeszcze bliższe. Kryzys w strefie euro zwłaszcza w okresie polskiej prezydencji w UE zbliżył Warszawę i Berlin. Jednak obecny konflikt z Rosja przyniósł komplikacje. Paradoksalnie może on przyczynić się do lepszego zrozumienia przez Niemcy polskich oczekiwań w zakresie polityki bezpieczeństwa. Z polskiego punktu widzenia partnerstwo z Niemcami podlega obecnie ważnemu sprawdzianowi w ramach Sojuszu Północnoatlantyckiego. Niemcy starają się wyjść naprzeciw polskim postulatom, angażując się w tworzenie szpicy NATO i zacieśnianie kontaktów wojskowych. Stosunki polsko - niemieckie jeszcze długo będą uwarunkowane charakterem niemieckiego przywództwa i nie do końca zdefiniowaną rolą Polski w UE.
11
Jastrzębska, Joanna. « CZY INTERPRETACYJNA „ZEMSTA” TRWA ? ROSJA W POLSKIEJ PROZIE PODRÓŻNICZO-REPORTAŻOWEJ OSTATNICH LAT ». Rusycystyczne Studia Literaturoznawcze 28 (12 décembre 2018) : 157–78. http://dx.doi.org/10.31261/rsl.2018.28.08.
Texte intégralRésumé :
The essay aims at showing which ways an interpretation of literature can turn towards. A proposed way is based on how to functionalise post-colonial criticism tools for the purpose of today’s polish literary studies. The author discusses concept of post-colonial researches connected with polish literature about Russia and Russians. The article presents ways of an interpretation of Russia in polish travel literature after 1989. The author writes about three books, witch are a representation of different perspectives of thinking and writing about Russia. The first way is concerned with polish recolonization of the former USSR. Second is connected with a position of a wanderer, who travel from place to place with no permanent home in Russia. The last way shows thinking about Russian Federation in very innovative way, it is perspective of a settler. All those concepts of seeing and describing Russia is infected by an interpretation “revenge”.
12
Antas, Jolanta. « Semantyczne zmiany słowa „polityczny" we współczesnej polszczyźnie ». Forum Lingwistyczne, no 11.2 (29 décembre 2023) : 1–19. http://dx.doi.org/10.31261/fl.2023.11.2.10.
Texte intégralRésumé :
Próby podporządkowania języka władzy politycznej nie są zjawiskiem nowym. O propagandzie i jej mechanizmach pisali m.in. Orwell, Klemperer, Barańczak, Baecker, Głowiński, Bralczyk czy Markowski. W artykule skupiono się na analizie mechanizmu wykluczenia z dyskursu (i wspólnoty politycznej) charakterystycznym dla nowej nowomowy (pisomowy, piszczyzny). Chodzi mianowicie o dokonywane przez władzę operacje semantyczne dotyczące słów polityczny, apolityczność i zwrotu protest polityczny, które to zmienione znaczenia wchodzą następnie niestety do uzusu. Prześledzono wybrane przykłady różnego rodzaju wypowiedzi politycznych z ostatnich lat. Tekst stanowi językoznawczo, społecznie i politycznie zaangażowany głos sprzeciwu wobec tego rodzaju prób zawłaszczania i demolowania polskiej kultury.
13
Przebinda, Grzegorz. « Antyputinowska Rosja Dmitrija Bykowa. Z Polską nie tylko w tle ». Studia Pigoniana 6, no 6 (16 octobre 2023) : 131–59. http://dx.doi.org/10.12775/sp.2023.008.
Texte intégralRésumé :
Antyputinowska Rosja Dmitrija Bykowa. Z Polską nie tylko w tle Artykuł stanowi próbę opisu antyputinowskiej postawy współczesnego pisarza i myśliciela Rosji, Dmitrija Lwowicza Bykowa (ur. w 1967), poczynając od jego pierwszej powieści Uniewinnienie (2020) po jego ostatnie, z lipca 2023 roku, prowolnościowe i antyimperialne wypowiedzi już na emigracji w USA. Kluczowym tekstem pisarza jest tutaj artykuł z 2019 roku 20 lat Putina – 20 lat na biegu wstecznym, gdzie autor potwierdza swój negatywny stosunek do putinizmu jako „archaicznego imperializmu”, będącego przyczyną bezprawnej aneksji ukraińskiego Krymu przez Rosję, a obecnie – napaści Rosji na Ukrainę 24 lutego 2022 roku. W artykule omówiony jest także negatywny stosunek Bykowa do historycznego i współczesnego faszyzmu rosyjskiego, za którego przedstawiciela pisarz uważa również w znacznej mierze Fiodora Dostojewskiego. Ważnym segmentem prezentowanego artykułu jest również ogólny opis wielce pozytywnego stosunku Bykowa do współczesnej kultury i literatury polskiej – w szczególności do twórczości Leszka Kołakowskiego, Stanisława Lema, Wisławy Szymborskiej, Agnieszki Osieckiej, Czesława Miłosza. Tekst kończy się przywołaniem pełnej dramatyzmu i współczucia wypowiedzi Dmitrija Bykowa z 6 lipca 2023 roku w obliczu śmierci 37-letniej pisarki ukraińskiej Wiktorii Ameliny, która straciła życia z ran odniesionych pod rosyjskimi bombami w Kramatorsku w obwodzie donieckim Ukrainy. Artykuł stanowi jednocześnie rodzaj obszernego wstępu do lektury publikowanego zaraz poniżej w „Studiach Pigonianach” wywiadu Grzegorza Przebindy z Dmitrijem Bykowym, przeprowadzonego w Krakowie w październiku 2019 roku, przy okazji pobytu rosyjskiego pisarza na Festiwalu Conrada.
14
Ciunowič, Małgorzata. « O propagandzie w Polskiej Kronice Filmowej (na podstawie komentarza narracyjnego z lat 1971-1975) ». Załącznik Kulturoznawczy, no 5 (2018) : 77–92. http://dx.doi.org/10.21697/zk.2018.5.05.
Texte intégralRésumé :
The aim of the article is to show how persuasion intertwined with artistry in the Polish Film Chronicle [Polska Kronika Filmowa]. The years 1971-1975 were a period of a relative stability; a time in which the voice of the authors could break through even in the texts primarily used for language manipulation. Therefore, it is worth looking at the linguistic realisation of persuasive aims, as well as at the genre features of the Chronicle, which testify to its uniqueness in comparison to other journalistic genres.
15
Żurawski vel Grajewski, Przemysław. « The Challenges of the Polish Foreign Policy AD 2023 ». Lekarz Wojskowy 100, no 4 (30 décembre 2022) : 233–42. http://dx.doi.org/10.53301/lw/156981.
Texte intégralRésumé :
Wprowadzenie i celPrezentacja wyzwań stojących przed polską polityką zagraniczną w wymiarze bezpieczeństwa wojskowego państwa w kontekście rosyjskiej agresji na Ukrainę.Materiał i metodyAnaliza materiałów źródłowych (oficjalnych dokumentów państwowych i organizacji międzynarodowych, wystąpień publicznych polityków itp.), doniesień medialnych i literatury przedmiotu.WynikiOkreślenie natury wyzwań i metod stawienia im czoła.WnioskiGłównym wyzwaniem dla bezpieczeństwa RP jest Rosja. Niedostatek potencjału Polski w kontekście zagrożenia rosyjskiego zmusza ją do poszukiwania dodatkowych, zewnętrznych źródeł siły. Są nimi: USA/NATO; państwa w podobnym położeniu, co Polska z największym wśród nich – Ukrainą i najbardziej zdeterminowanymi – państwa bałtyckie; słabnąca i nie mająca znaczenia wojskowego UE; zbrojenia własne wystąpienie w roli wiodącego sojusznika regionalnego USA, zdolnego przejąć część ciężarów wspólnego bezpieczeństwa transatlantyckiego oraz ścisła współpraca z sojusznikami w regionie – to najważniejsze rekomendacje do działania.
16
Bryczek-Wróbel, Patrycja, Maciej Moszczyński et Wiesława Załoga. « Odporność polskiej świadomości społecznej na rosyjską propagandę rozpowszechnianą przez internet w pierwszych miesiącach konfliktu zbrojnego Rosja-Ukraina ». Polityka i Społeczeństwo 22, no 1 (29 mars 2024) : 86–103. http://dx.doi.org/10.15584/polispol.2024.1.6.
Texte intégralRésumé :
W artykule opisano temat oddziaływania na świadomość społeczną w początkowej fazie konfliktu zbrojnego. Jako studium przypadku wykorzystano działania towarzyszące konfliktowi zbrojnemu między Federacją Rosyjską a Ukrainą, a obserwowaną populację stanowili internauci w Rzeczypospolitej Polskiej. Aby zbadać wpływ rosyjskiej dezinformacji na kształtowanie świadomości społecznej Polaków, wykorzystano dane z narzędzia Google Trends. Natomiast słowa kluczowe do analizy zostały predefiniowane ze wsparciem sztucznej inteligencji zaszytej w algorytmach Chat GPT-4. Efektem analizy jest wykazanie wysokiej odporności świadomości społecznej Polaków na próbę zmian jej pozytywnej postawy dla pomocy humanitarnej i wojskowej dla walczącej Ukrainy w pierwszych dniach rosyjskiej inwazji w lutym 2022 r.
17
Kucharczyk, Grzegorz. « Zygmunt Krasiński i zmartwychwstańcy o polityce polskiej i rewolucji ». Biografistyka Pedagogiczna 8, no 3 (30 décembre 2023) : 197–207. http://dx.doi.org/10.36578/bp.2023.08.73.
Texte intégralRésumé :
Artykuł przedstawia zarys analizy podobieństw myśli politycznej Zygmunta Krasińskiego (1812–1859), romantycznego wieszcza, i refleksji na temat polityki najwybitniejszych przedstawicieli Zgromadzenia Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Autor podkreśla, że Krasiński wysoko oceniał pracę na niwie duszpasterskiej i narodowej zmartwychwstańców, darząc ich wielkim zaufaniem. Prowadził z nimi regularną korespondencję (z księżmi A. Jełowickim i H. Kajsiewiczem), która ujawnia istotne podobieństwa światopoglądowe poety i duchownych. Zarówno Krasiński, jak i zmartwychwstańcy dostrzegali w religii katolickiej fundament polskości, rozumianej jako wspólnota ducha i kultury. Zachowanie tej wspólnoty poprzez wierność katolickiej tożsamości narodu polskiego było – podkreślali zgodnie Krasiński i zmartwychwstańcy – warunkiem sine qua non odzyskania przez naród polski niepodległości politycznej. Na tej drodze istniało jednak poważne zagrożenie – rewolucja. Jak podkreślał autor Nie-Boskiej komedii, rewolucja zagrażała Polsce zarówno od zachodu (prądy radykalne inspirowane antychrześcijańskim dziedzictwem rewolucji francuskiej), jak i od wschodu (Rosja jako zinstytucjonalizowany przewrót rewolucyjny). Ten sposób analizowania zagrożenia rewolucyjnego był podzielany przez zmartwychwstańców, adresatów listów poety.
18
Repetowicz, Witold. « „Political realism” as a means of reflexive management in global hybrid warfare ». National Security 42, no 1 (10 août 2023) : 139–62. http://dx.doi.org/10.59800/bn/170906.
Texte intégralRésumé :
Pomimo przyjętej narracji przez niektórych polityków czy publicystów próby tworzenia opozycji realizm polityczny–romantyzm (rozumiany przez „realistów” jako podżegacz wojenny) nie mają w rzeczywistości wiele wspólnego z rozumieniem właściwej teorii realizmu politycznego. Nawet odwołując się do Hansa Morgenthaua, a w pewnym zakresie również do Johna J. Mearsheimera, można wykazać błędy w argumentacji zwolenników jak najszybszego zawarcia pokoju z Rosją i ograniczenia pomocy dla Ukrainy. W szczególności nieprawdziwa jest teza, jakoby Rosja nie przejawiała tendencji imperialistycznych i miała jedynie bronić swojego status quo. Należy również uznać za błędne założenie „realistów” kwestionujące aksjologiczne spojrzenie na konflikt. Wojna w Ukrainie nie jest wojną o strefy wpływów i interesy, lecz starciem rzeczywistości demokratycznej z zagrażającym mu imperializmem autorytarnym. Zderzenie tych dwóch porządków przybrało również formę globalnej wojny hybrydowej, której istotną częścią są operacje psychologiczno-informacyjne i sterowanie refleksyjne. Wykorzystywanie pojęcia „realizmu politycznego” do kreowania fałszywego obrazu wojny, narracji pacyfistycznej korzystnej dla Rosji i wywoływania strachu, również nuklearnego, stanowi istotną część tych operacji w ramach zarządzania refleksyjnego. Artykuł analizuje ten problem w oparciu o wybraną narrację w polskiej przestrzeni informacyjnej.
19
Jędrzejski, Łukasz. « Wiktoria Malicka „Wrocław w Polskiej Kronice Filmowej : Nowe miasto i nowi mieszkańcy w propagandzie państwowej, 1945–1970”, Wydawnictwo Libron, Kraków 2012, 310 ss. » Polityka i Społeczeństwo 13, no 4 (2015) : 174–78. http://dx.doi.org/10.15584/polispol.2015.4.13.
Texte intégral
20
Kęder, Wojciech. « Wojna rosyjsko-turecka 1768–1774 w depeszach papieskich dyplomatów w Europie ». Rocznik Filozoficzny Ignatianum 29, no 2 (29 juin 2023) : 59–72. http://dx.doi.org/10.35765/rfi.2023.2902.5.
Texte intégralRésumé :
W 1768 roku Turcja zagrożona ekspansywną polityką Moskwy, w tym zwłaszcza rozwojem sytuacji w Rzeczypospolitej, wypowiedziała Rosji wojnę. Toczyła się ona do 1774 roku i zakończona została klęską Turcji i podpisaniem pokoju w Küczük Kajnardży, na mocy którego Rosja umocniła się kosztem Turcji w basenie Morza Czarnego, a caryca Katarzyna II zrealizowała dążenia podjęte już za Piotra I Wielkiego. Zmagania wojenne Rosji z Turcją obserwowane były w Rzymie z dużą uwagą, a nuncjusze papiescy starali się nadsyłać do Rzymu wszelkie informacje, jakimi dysponowali na ten temat. Stolica Apostolska w swoich zabiegach dotyczących ratowania statusu Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej musiała też uwzględniać przebieg wojny rosyjsko-tureckiej. Ten istotny aspekt polityki Stolicy Apostolskiej nie był dotychczas poruszany w literaturze przedmiotu – zarówno polskiej, jak i obcej – stąd też niniejszy artykuł jest pierwszą próbą podjęcia tego tematu. Informacji na temat wojny papiescy dyplomaci przesyłali wiele. Pochodziły one nie tylko z dworów, przy których byli akredytowani, lecz także od ich informatorów. Często jednak wiele z tych wieści, co w tym czasie było normą, nie było zbyt dokładnych lub zawierało nieprawdziwe dane, lecz w Sekretariacie Stanu konfrontowano je z innymi źródłami, sprawdzając ich wiarygodność, tak że obraz wojny uzyskany tą drogą dawał dobrą orientację zarówno w przebiegu konfliktu, jak i staraniach dyplomatycznych mających na celu doprowadzenie do zawarcia pokoju. Szczególnie bałamutne były informacje napływające z pogranicza turecko-rosyjskiego i pogranicznych ziem Rzeczypospolitej, sugerujące rozszerzenie konfliktu rosyjsko-tureckiego na Rzeczypospolitą. Jednak konfrontacja informacji napływających z różnych źródeł pozwalała kierownikom dyplomacji papieskiej na odtworzenie w sumie poprawnego obrazu wojny. Nuncjusze papiescy trafnie interpretowali też intencje poszczególnych krajów czy to zaangażowanych w konflikt, czy działania dyplomatyczne mające na celu doprowadzenie do pokoju, jak również realizację interesów poszczególnych państw.
21
Кравченко, Светлана. « Zagadnienie stosunków polsko-ukraińskich w geopolitycznej koncepcji polskich prometeistów, zaprezentowanej na łamach czasopism z lat trzydziestych wieku XX ». Studia z Historii Społeczno-Gospodarczej XIX i XX Wieku 9 (1 janvier 2011) : 343–62. http://dx.doi.org/10.18778/2080-8313.09.20.
Texte intégralRésumé :
W artykule są rozpatrywane główne idee zwolenników ruchu prometejskiego, dotyczące zagadnień stosunków polsko-ukraińskich okresu międzywojennego prezentowane na łamach czasopism, które stały się placówkami polskiego prometeizmu. Fundamentem koncepcji tych działaczy była idea państwa – mocarstwa, a także idea „jagiellońska”. Autorka przeanalizowała zwłaszcza wypowiedzi prometeistów polskich opublikowane na łamach czasopism „Bunt Młodych” i „Biuletyn Polsko-Ukraiński”, w których zaprezentowane są propozycje rozwiązania zagadnienia ukraińskiego w Polsce lat trzydziestych wieku XX. Omówione zostały psychologiczne, kulturowe i polityczne aspekty problemu. Publicyści podkreślali najważniejsze punkty dotyczące „samourządzenia”, uwzględnienia w wewnętrznej polityce państwa interesów narodowych ludności ukraińskiej. Prezentowali przekonanie, że pomyślne rozwiązanie kwestii ukraińskiej zapewni bezpieczeństwo od wschodu. Rozpatrywali istotę pojęć, takich jak: polityczna koniunktura, ukrainofilizm, stereotypy masowej wyobraźni, racja stanu, interesy narodowe, „misja na Wschodzie” i in. Badaczka odrębnie omawia publicystykę Włodzimierza Bączkowskiego, specjalisty z zakresu wschodniej problematyki, który poddawał analizie polskie interesy narodowościowe w kontekście dylematu „wschód–zachód”, czyli „Niemcy–Rosja” i uzasadniał polityczne, ekonomiczne i kulturowe priorytety polsko-ukraińskiej współpracy. Zaprezentowała główne zasady koncepcji Włodzimierza Bączkowskiego, punkty dotyczące strategicznego i taktycznego charakteru problemu, wkład publicysty w rozwój polsko-ukraińskiego dialogu. W artykule zajęto się też wpływem autorytetu Józefa Piłsudskiego na poglądy przedstawicieli ruchu prometejskiego. Omówiono również występy publicystyczne innych działaczy – Leona Wasilewskiego, Adolfa i Aleksandra Bocheńskich, Stanisława Łosia, Konstantego Symonolewicza, Piotra Dunina-Borkowskiego. Autorka dokonała analizy historycznego, informatycznego i opiniotwórczego znaczenia prac tych publicystów, podała krótki biogram Konstantego Symonolewicza, jednego z najmniej znanych twórców ze środowiska polskich prometeistów, który pisał dla „Biuletynu Polsko-Ukraińskiego”, odnaleziony w zbiorach rękopisów St. Lama w Polskiej Bibliotece w Paryżu.
22
Wojan, Katarzyna. « Z polskiej leksykografii biograficznej, nekrologicznej i komemoratywnej. Rosja i ZSRS a Polska – ofiary antycywilizacji. (Bibliografia prac z lat 1832–2021 – w wyborze) ». Studia Rossica Gedanensia, no 9 (31 décembre 2022) : 201–48. http://dx.doi.org/10.26881/srg.2022.9.12.
Texte intégralRésumé :
From Polish biographical, obituary and commemorative lexicography. Russia and the USSR versus Poland – victims of anti-civilization. (A bibliography of selected works from 1832-2021) The paper presents selected issues in the area of Polish biographical lexicography from the genological perspective. The author proposes to distinguish a new type – obituary and commemorative lexicography. She states that no monographic work on biographical lexicography has been published within the Polish scholarly society. The existing publications are only in the form of thematic/problem and review articles. The second part of the paper contains a list of 379 Polish dictionaries; the bibliography covers the years 1832–2021. The data presented are considered statistically important. The bibliographic list includes various types/forms of dictionaries – strictly biographical dictionaries, lexicons, encyclopedias, dictionary-encyclopedias, encyclopedic guides, reference books (e.g. Who is who?), directories of people (e.g. The Book of Siberians), personal loss books, cemetery books, lists of people, alphabetical lists of people, lists of surnames, nicknames, registers of the dead, deported and others, indexes of people (e.g. of repressed people) and others, inventories (e.g. names of labor camps), etc. Formally, publications of this type meet the requirements of studies in the field of lexicography because: 1/ they constitute a linearly ordered set (by lexicographic order), and 2/ they are specific databases storing specific information.
23
Barash, Raisa. « The Problem of Divided Ethnonational Groups in Contemporary Russia and Poland ». Sprawy Narodowościowe, no 40 (15 février 2022) : 57–61. http://dx.doi.org/10.11649/sn.2012.004.
Texte intégralRésumé :
The Problem of Divided Ethnonational Groups in Contemporary Russia and PolandBoth Russia and Poland – to varying degrees – tend to maintain ties with “compatriots” living abroad, but these two groups are distinct in their essence. Poles living outside Poland can be rather qualified as part/parts of a divided people, whereas Russian-backed compatriots form a divided nation, and moreover, form not a divided nation of the Russian Federation, but a post-Soviet one.The Government of the Russian Federation used to claim maintaining ties with “Russian compatriots” living abroad. The theme of the rights of Russians living abroad is among the most popular ones in Russian media. The groups of Russian-speaking people who live in the former Soviet republics have often been subjects or objects of conflict situations in the last 20 years because of their desire to live in accordance with their identity. But the essence of this group of so-called Russians, living in the post-Soviet space, is very complex. Russian-backed compatriots form not a divided people – in an ethnic sense – but a divided nation (a cultural or historical, non-ethnic group). And moreover, such groups form not a divided nation of Russian Federation, but a post-Soviet divided nation. Problem podzielonych grup etniczno-narodowych we współczesnej Rosji i PolsceZarówno Rosja jak i Polska dążą, choć w niejednakowym stopniu, do zachowania więzi z rodakami zamieszkałymi poza granicami kraju, jednakże te dwie zbiorowości de facto są zupełnie od siebie odmienne. Polaków żyjących za granicą można zaliczyć do tej części ludności polskiej, którą określamy mianem Polonii, podczas gdy zamieszkali poza krajem Rosjanie stanowią podzielony naród i, co więcej, tworzą nie tyle diasporę narodową Federacji Rosyjskiej, ile postsowiecką.Rząd Federacji Rosyjskiej utrzymuje, że zależy mu na zachowaniu więzi z Rosjanami mieszkającymi za granicą. Temat praw Rosjan z zagranicy jest jedną z najbardziej popularnych pośród podejmowanych przez rosyjskie media kwestii. Rosyjskojęzyczna ludność żyjąca w byłych republikach Związku Sowieckiego była często w minionych 20 latach przedmiotem i podmiotem sytuacji konfliktowych spowodowanych tym, że wykazywała wolę, aby żyć w zgodzie ze swą tożsamością. Jednak z samej swej istoty charakter tej grupy ludzi, w Rosji nazywanych Russkie, zamieszkujących w przestrzeni postsowieckiej, jest nad wyraz skomplikowany i złożony. Osoby mające rosyjskie korzenie tworzą „naród podzielony“ nie w sensie etnicznym, ale w znaczeniu nieetnicznej grupy kulturowej bądź historycznej stanowiącej narodową diasporę, którą należałoby uznać za postsowiecką.
24
Czapiewski, Edward. « Historia – mentalność – tożsamość. Rosja i Zachodnia Europa w polskiej i ukraińskiej historiografii XIX i XX wieku, red. E. Koko, M. Nowak, L. Zaszkilniak, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 2013, ss. 614 ». Klio - Czasopismo Poświęcone Dziejom Polski i Powszechnym 31, no 4 (28 mai 2015) : 203. http://dx.doi.org/10.12775/klio.2014.067.
Texte intégral
25
Mazur, Mariusz. « Obraz Konrada Adenauera w propagandzie polskiej lat 1949-1955 ». Echa Przeszłości, no IX (15 mars 2019). http://dx.doi.org/10.31648/ep.3525.
Texte intégral
26
Porębski, Czesław. « Polska, Rosja, Europa w koncepcjach pionierów polskiej myśli integracyjnej ». Kultura Słowian. Rocznik Komisji Kultury Słowian PAU 11 (30 août 2015). http://dx.doi.org/10.4467/25439561ksr.15.004.6444.
Texte intégral
27
Kasprzycki, Remigiusz. « Ucieczki do Polski żołnierzy z krajów sąsiednich w latach 1920–1939 ». Przegląd Nauk Historycznych 16, no 1 (6 avril 2017). http://dx.doi.org/10.18778/1644-857x.16.01.06.
Texte intégralRésumé :
W latach 1920–1939 do Polski przedostało się co najmniej kilkuset dezerterów z krajów sąsiednich. Schronienia szukali tu również żołnierze z armii węgierskiej, a nawet francuskiej. Dezerterzy uciekali do Polski prześladowani na tle narodowościowym, religijnym i politycznym. Szczególnie dotyczyło to służących w Armii Czerwonej i Wehrmachcie. Wśród uciekinierów nie brakowało żołnierzy, którzy na terenie swoich krajów dopuścili się przestępstw. Charakteryzowało to zwłaszcza żołnierzy z armii czechosłowackiej i rumuńskiej. Dezerterzy z państw obcych dopiero po wnikliwym przesłuchaniu i żmudnej weryfikacji mogli zostać zaliczeni do politycznych uchodźców, dla których poszukiwano miejsca zamieszkania i pracy. Postępowania wobec dezerterów z państw obcych zostały określone w rozporządzeniach w marcu i kwietniu 1923 r. Takie postępowanie było konieczne ze względu na bezpieczeństwo państwa. W innym przypadku pozorny dezerter szybko okazywał się szpiegiem lub dywersantem. Mimo ograniczonego zaufania do dezerterów informacje uzyskane od zbiegów były niekiedy cennym materiałem wywiadowczym. Było tak m.in. wiosną 1936 r., kiedy przesłuchanie litewskiego dezertera znacznie rozszerzyło wiedzę polskiego wywiadu o tamtejszej armii. Dezerterzy służyli również polskiej propagandzie, która szczególnie latem 1939 r. nagłaśniała przypadki ucieczek niemieckich żołnierzy do Polski. Działania takie miały na celu osłabienie morale armii niemieckiej a jednocześnie pokrzepienie własnych żołnierzy i obywateli.
28
Aleksiejewa, Madina. « Dystrybucja form rodzajowych czasu przeszłego czasowników (na -li/-ły) w polskiej gwarze wsi Wierszyna (obwód irkucki, Rosja) ». Język Polski, 2016. http://dx.doi.org/10.31286/jp.96.3.4.
Texte intégral
29
Zalega, Dariusz. « Wpływ fali radykalizmu społecznego lat 1917–1923 na powstania śląskie ». Sprawy Narodowościowe, no 52 (23 décembre 2020). http://dx.doi.org/10.11649/sn.2297.
Texte intégralRésumé :
The Wave of Social Radicalism and Its Impact on Silesian Uprisings, 1917–1923Three Silesian Uprisings (1919, 1920, 1921) all contributed to incorporating a portion of industrial Upper Silesia to Poland after the First World War. Until now, history has been emphasizing mostly the national nature of these upheavals. However, the revolutionary wave of between 1917 and 1923 left an enormous impact on the region, influencing the character of the aforementioned uprisings as well. Already in 1917, the Upper Silesia was witness to mass hunger strikes, and in 1918 the region became one of the important centers for the German Revolution. The Communist Party of Upper Silesia counted twenty thousand members, and its activity both affected and reflected a radicalization of sentiment in Silesian laborers. Two sides of the conflict over Silesia,the Polish and the German, both feared the communist influence, but at the same time they were forced by it to put forward more radical democratic and social slogans, as part of their propaganda. Raising of such voices was further encouraged by emergence of Workers’ Councils, by which the workers were drawn directly into the world of politics, and also by the post-war „democratization” of weaponry that led to armament of numerous worker communities.The author’s primary thesis is concerned with how the revolutionary wave influenced the character of the Silesian Uprisings – both in activity (strikes, laborer militias) as well as in dialogue (radical democratic and social slogans). This period in the Silesian history should not be reduced to a Polish-German conflict. Wpływ fali radykalizmu społecznego lat 1917–1923 na powstania śląskieTrzy powstania śląskie (1919, 1920, 1921) przyczyniły się do przyłączenia części przemysłowego Górnego Śląska do Polski po I wojnie światowej. W dotychczasowej historii podkreślano narodowy charakter tych zrywów, w których brali udział śląscy robotnicy polskiej opcji. Okazuje się jednak, że fala rewolucyjna lat 1917–1923 wywarła ogromny wpływ na ten region, w tym także na charakter wspomnianych powstań. Już w 1917 roku na Śląsku doszło do masowych protestów głodowych, a w 1918 roku region ten był jednym z ważnych ośrodków rewolucji niemieckiej. Komunistyczna Partia Górnego Śląska liczyła 20 000 członków, przede wszystkim jednak jej działalność oddziaływała na radykalizację nastrojów robotników, jak i ją też odzwierciedlała. Obie strony konfliktu o Śląsk – polska i niemiecka, obawiały się komunistów, ale też musiały pod ich wpływem wysuwać w propagandzie radykalne hasła demokratyczne i społeczne. Podnoszeniu tych haseł sprzyjały także powstające rady robotnicze, wciągające w świat polityki załogi fabryk, oraz powojenna „demokratyzacja” broni prowadząca do uzbrojenia licznych środowisk robotników.Główna teza autora dotyczy tego, że fala rewolucyjna lat 1917–1923 w ogromnym stopniu wpłynęła na charakter powstań śląskich – tak w sferze działań (strajki, bojówki robotnicze), jak i głoszonych haseł (radykalnie demokratycznych i społecznych). Tego okresu na Śląsku nie można sprowadzać wyłącznie do konfliktu polsko-niemieckiego.