Articles de revues sur le sujet « Mimar Sinan »

The Master Ottoman Architect Sinan, known as Mimar Sinan, produced numerous works of different character, among these, mosques, madrasahs, masjids (prayer rooms), khans (inns), caravanserais, covered bazaars, hammams (bath-houses), darüşşifa (hospitals), imarets (hospices), darülkurra (Koranic schools), sibyan mektebi (primary schools), tekke (lodges), waterways, aqueducts, fountains and palaces. Sinan is an architect that imprinted his mark upon his era by not repeating himself in any of the structures he created. Appointed the head of the Sultan's Society of Architects in 1538, Sinan created a great number of architectural works. Throughout the years of his long career in Ottoman architecture, in which time he produced an expansive typology of works, Architect Sinan also made a major contribution to urban planning. As Chief Architect, Sinan was responsible for many urban activities having to do with wastewater, fire prevention and the repair of many public buildings in Istanbul. Although documentation pertaining to Sinan's concept of the urban environment is scant, an analysis of all his structures suggests the existence of a delicate notion of city planning. Looking into the placement of the structures, their functional distribution within the city, the special roles they play in the general urban landscape, as well as their relationships to each other, it is not difficult to witness the rational conceptualization of a city. This article will attempt to examine the works of Architect Sinan in terms of his perspective on kulliye architecture, analyzing the contributions he made to these structures within the urban fabric, and to review his major kulliyes as intrinsic parts of the entirety of the city.

The works of the Ottoman Empire?s Master Architect Sinan that he attached great importance to and produced the greatest in number were mosques. Mimar Sinan made use of multiple-support systems such as 4, 6 and 8-baldachins in his domed structures, planning the layouts of his domed buildings around the framework of these systems. In this article, five of Mimar Sinan?s square baldachin, singledomed mosques (Edirnekap? Mihrimah Sultan, Zal Mahmut Pasha, L?leburgaz Sokullu Mehmet Pasha, Fatih Bali Pasha and Manisa Muradiye) are selected, aiming to present an essay on the observed influence of Byzantine architecture in the domed square-baldachin and adjacent spaces that form the main area of these buildings.

Melchior Lorichis'in 1559 tarihli "Byzantium sive Constantinopolis" başlıklı İstanbul panoraması, Leiden Üniversitesi Kütüphanesinde bulunmaktadır. İstanbul'un Osmanlı kenti oluşundan yaklaşık yüz yıl sonra, Sultan Süleyman ve Mimar Sinan'ın elinde Osmanlı kimliğini kazandığı halini yansıtan ilk görsel belgedir. Panoramanın sıklıkla sözü edilen bir özelliği de, ressamın kendisini, kent görüntüsünün önünde çalışırken, yanında diğer bir kişi ile birlikte resme eklemiş olmasıdır. Osmanlı giysileri içinde ressam'a yardım eden kişinin temsili bir figür olduğu varsayılmıştır. Bu makalede Osmanlı figürünün kimliği sorgulanacaktır. Resmin yapıldığı tarihi bağlamın göz önüne alınmasından başka, kompozisyonunun ve ayrıntıların çözümlenmesi ile elde edilen ip uçları, bu kişinin Mimar Sinan olduğunu ortaya koymaktadır.

A bridge is an important element of transportation which improves the accessibility of a location. Before the Industrial Revolution, stone masonry arch construction was the preferred method of construction of bridges with the longest spans and the highest durability. Multiple arches provided the solution when a single arch was insufficient to provide the required span. Bridge design required thorough consideration of the seismicity, geology, hydrology, bathymetry, and topography of the particular region, along with considerations of the functional and architectural design requirements of the bridge. This paper introduces for the first time a new concept of an “intermittent-bridge” and presents a technical inquiry into historical design considerations and contemporary protective and maintenance efforts for a sixteenth-century, multi-arch masonry intermittent-bridge built in Istanbul during the epoch of the Ottoman empire by the chief imperial architect, or mimar, Sinan.

This article introduces an unpublished document concerning the water distribution network of the Topkapı Palace. Preserved in the Topkapı Palace Museum Archive, the undated document sheds light on not only the palace’s waterworks but also the locations and names of its earliest buildings. Clues suggest that it was written immediately after the 1509 earthquake. Its heading reads: “Description of the fountains and water jet fountains, some of which have been flowing since olden times and some of which were added later.” This oldest written source on the hydraulic landscape of the Topkapı Palace elucidates the original layout of the palace complex. It refers to the two architects responsible for this project as ʿAcem Miʿmar and Miʿmar Hamza, who are identified in this article as the chief architect who preceded Mimar Sinan, namely, Miʿmar ʿAlaʾüddin, nicknamed ʿAcem ʿAli (Persian ʿAli), and his son Hamza. The document is significant for understanding the water distribution networks and layout of the palace before a rebuilding campaign in the 1520s under this first chief architect of Sultan Süleyman.

Halit Refiğ had impact on Turkish national cinema both as a thinker and practitioner. He worked his way up from the 1950s as a film critic and became a film director practicing until the day he died. He also worked along with other directors like Metin Erksan, Lütfi Akad, Memduh Un, Duygu Sagiroglu. Ertem Görec, Nedim Otyam, Ilhan Arakon at Mimar Sinan University’s Turkish Film Institute, the first cinema training department at a University for 25 years training generations of film directors. This excerpt is from a 1968 film magazine essay.

Sultan Ahmed Külliyesi, 17. yüzyıl Osmanlı mimarisini temsil eden sayılı külliyelerden biri, hatta yapı topluluğu ve alan bazında en büyüğüdür. Osmanlı mimarisinde Mimar Sinan ve öğrencilerinin geliştirdiği klasik dönemin son eserlerinden biridir. Aynı zamanda Osmanlı mimarisinde farklı ebatların denendiği ve külliye sisteminden vazgeçildiği yeni bir dönemin hazırlık aşamasındaki eserlerindendir. Bu yüzden 17. yüzyılı tanımlayan eserlerin Osmanlı mimarisinin bütününü kavrama açısından iyi anlaşılabilmesi ve tercihlerinin iyi değerlendirilmesi gerekmektedir. Bu durum dönemin devlet teşkilatı ve inşa görevlilerinin eliyle kaleme alınmış birinci derece kaynak durumundaki arşiv belgelerinin incelenmesini gündeme getirmektedir. Sultan Ahmed Camii merkezli külliye ile ilgili bilgilere; rûznamçe, vâridât ve masârif defterleri gibi kaynakların taranmasıyla ulaşılabilir. İnşa sürecinde çalışanlar, kullanılan malzemeler, inşaat aşamaları, organizasyon vb. pek çok konuda arşiv kaynaklarından bilgi almak mümkündür. Bu çalışmada inşa evrakında yer alan malzemelerden ahşap üzerinde durularak; kaynakları, cinsleri, ustaları, masrafı ve sanatları hakkındaki bilgiler ele alınarak incelenmiştir.

The aim of this study is to find out the extent to which pre-service teachers’ life skills predict their sense of self-efficacy. The study employed a relational screening model within the quantitative research paradigm and included 195 pre-service teachers in Mimar Sinan Fine Arts University Pedagogical Formation Program. The data was collected through a life skills scale, a teacher self-efficacy scale and a questionnaire. The findings indicated a significant strong positive correlation between pre-service teachers’ life skills and their sense of self-efficacy in teaching (r=.624). Life skills accounted for 38.9 of the variance in teacher sense of self-efficacy. There were not any significant differences in teacher sense of self-efficacy between males and females, graduates and non-graduates, participants and non-participants in life skills training (p>0.05). The sense of self-efficacy of pre-service teachers with teaching experience was found to be higher than that without it (p<0.05).

This paper is aimed to analyse architectural features of a group of mosques from the age of the Crimean Khanate, the multi-domed and multi-section mosques. In the Crimea, there are two mosques of the kind: Sultan Selim Mosque in Feodosia (Kefe) and Dzhuma Dzhami (Cuma Camii) in Yevpatoria (Gozlev). Although the mosque in Feodosia does not survive to these days, there are its descriptions and drawings not always coinciding with each other. The main problem is that different authors mention a different number of its domes. The analysis of all available written and graphic sources allows the conclusion that the central part of the mosque was covered with a big dome and the aisles with two small ones. On the south side of it there was a portico covered with five domes. Sultan Selim Mosque had two minarets. Its ground plan is absolutely analogous to those of Sultan Camii and some other mosques in Manisa. This circumstance disproves the interpretation suggested by some researchers that the Crimean mosque was constructed by Sinan. Dzhuma Dzhami (Cuma Camii) mosque in Yevpatoria escapes destruction, so today it is completely restored. The building was erected by the architect Khoja Mimar Sinan. Its composition features the increasing volumes principle. The central hall is covered with a big dome on a high drum and the aisles with three small domes. Additionally, the mosque has a portico with five domes. There are two minarets towering on both sides of it. Its ground plan is very close to Fatih Camii in Istanbul and Selim II Mosque in Konya. Both multi-domed mosques in the Crimea are typical Ottoman buildings.

Abstract. This year the event of the Joint Geospatial Asia-Europe 2021 and GeoAdvances 2021 was held virtually from Casablanca, Morocco from 5 to 6th October. Sixty-two papers were received and 46 papers were accepted for the ISPRS International Archives. These papers could be categorized into three sub-disciplines – GIS, Geomatics, and Geo-computation (machine learning and applications). All accepted papers as revealed in this proceedings and presented at the conference. Several renowned researchers presented their works as keynotes, they are Prof Dr Peter van Oosterom (from TU Delft, the Netherlands), Prof Dr Volker Coors (from HfT Stuttgart, Germany), Dr Filip Biljecli (from National University of Singapore), Prof Dr Hassan Rhinane (from Hassan II University Casablanca, Morocco), Prof Dr Umit Isikdag (from Mimar Sinan Fine Arts University, Turkey), Assoc Prof Dr Gurcan Buyuksalih (Istanbul, Turkey), Prof Dr Sisi Zlatanova (from University of New South Wales, Sydney, Australia), Assoc Prof Dr Lars Bodum (Aalborg University, Denmark), Prof Dr Andreas Buerkert (from University of Kassel, Germany). Presentations from Invited Speakers from various universities and research institutes from Philippines, Malaysia, Poland, Switzerland, Qatar, Indonesia, and Germany enhanced the conference academic standing.We would like to thank all reviewers for their diligent works on the feedbacks and comments on the assigned papers.Last, but not least, gratitude to all the volunteers mainly our research students for making sure all the online system runs smoothly.Enjoy!

Aim: Pandemics have posed a threat to people and affected life throughout history. This study focuses on the experiences of the third and fourth year students of the Department of Interior Architecture and the common use area stakeholders regarding the pre-Covid-19 pandemic and the pandemic process. The aim of the study is to observe whether the future designers' awareness of the changing spatial usage priorities of the house, the spatial problems that arise at different scales, and their professional sensitivities and predictions for the future of housing design. Method: Online face-to-face interviews were conducted with 25 participants selected from among the third and fourth year students of Eskişehir Technical University, Istanbul Technical University, Mimar Sinan Fine Arts University, Marmara University and Hacettepe University Interior Architecture Departments. Case study, one of the qualitative research methods, was used in the study. All data collected through interviews and sketches were evaluated with descriptive analysis and five themes were created. Findings: In line with the opinions of the participants, it was understood that they saw the house as a "home" or "shelter" to which they were attached with a sense of belonging and trust. In addition, it has been observed that they need to reconsider the elements that affect the housing design and the relations with the immediate environment in a different way. Conclusion: It was concluded that the awareness of the interior architecture students, who are the designers of the future, about the changing spatial relations in the house, the spatial problems that emerged during the pandemic process, and their professional sensitivities and predictions for the future of housing design.

This book is a product of collective experience and solidarity based on the struggle of different groups in order to prevent sexual harassment and assault at universities. Gender inequality, which exists in many areas, also manifests itself in universities that have hierarchical relationships. It is believed that this book will also be a guide for Women’s Studies Centers about the topic of sexual harassment and assault. Of the 187 universities in Turkey, there are 95 Women's Research Centres. It is very vital that these centers have a feminist perspective. Universities contributed with their own Sexual Harassment and Assault prevention experiences to the book are: Ankara University, Atılım University, Istanbul Bilgi University, Eastern Mediterranean University, Dokuz Eylül University, İstanbul Koç University, Mimar Sinan University, Middle East Technical University, Sabancı University and Van Yüzüncü Yıl University. By sharing their experiences with other stakeholders, they emphasized the importance of SHA Network and intercollegiate dialogue and cooperation. It started with the question “What can be done against sexual harassment and assault at universities?” and thirteen workshops were held in six years in different universities. This book is an attempt to record and investigate exactly this process. Another point of this book is to talk about “the unspoken”. The problem of sexual harassment and assault occurs in almost every part of society but is "untouched" occurs on and off campus. Universities have the potential to transcend the people involved in achieving gender equality. In this book review, it is aimed to address the differences, similarities, gains and difficulties encountered in these experiences, each of which is very valuable.

One of the achievements in the field of education development in recent years is the emergence and development of digital libraries. This term began to be used in the late 80s in foreign publications in connection with the development of Project Gutenberg in 1971. This process is intensively developed and improved to this day. Depending on the level of development of the state (availability of high-speed Internet, financing of institutions, etc.), this process develops at different rates around the world and involves various public and private institutions. Digital libraries have become even more important during the COVID-19 pandemic as researchers and readers have been able to access vast amounts of resources at any time of the day during this challenging period when people have been confined to their homes. To date, the presence of an electronic library in the university has become an indicator of its respectability. There are certain criteria for university libraries, so they must cover scientific, educational and methodological literature in all taught disciplines. The main advantage of digital libraries is the confidence that they will deliver information better than it was in the past. At the same time, the creation and development of electronic libraries encounters a number of problems and difficulties. First of all, at present there is no clear understanding of what an electronic library is, what information systems should be attributed to this class, what are the requirements and evaluation criteria for them. In this article, we will analyze the emergence and development of the digital library, reveal the main obstacles to its development based on the creation of a technological model for the library of the Azerbaijan University of Architecture and Construction and the electronic library of the Mimar Sinan University of Fine Arts in Turkey.

<p><strong>Abstract</strong></p><p>Monuments play a key role in the formation of a common memory and community consciousness by symbolizing important events or situations in the lives of people and societies and establish diverse dialogues with their surroundings in this context. The monument-art works to be placed in open spaces are important in terms of shaping social life and fulfill functions such as warning and activating society. For this reason, the use of monuments in open spaces is a matter for landscape architects to explore. The aim of the study is to determine the purposes and functions of monuments in urban open spaces. In this context, monuments in the city center of Trabzon are photographed and their usage types are classified. As a result, the monuments in urban open spaces in Trabzon are mostly composed of Atatürk and the persons in the history of the city (Kanuni Sultan Süleyman, Yavuz Sultan Selim, Mimar Sinan Etc.) And secondly the figures and events reflecting the culture of the city (horon/dancing figures, kamancha playing figures, anchovy, Trabzonspor etc.) Finally, it is seen that the expressions (military, martyr, etc.) reflect the national spirit. So in the monuments; it has been determined that the historical, cultural and social characteristics of the city are gaining more importance.</p><p> </p><p><strong>Öz</strong></p><p>Toplum ve bireylerin yaşamında yer alan önemli olayları simgeleyen, ortak toplumsal bilinç ve hafıza oluşturan heykeller çevreleriyle ilişki kurarlar. Açık mekanlarda yeralan heykeller, toplumun yaşantısında, sanatsal, estetik, kültürel öneme sahiptir. Bu nedenle heykellerin açık alanlardaki kullanım amaçları peyzaj mimarları için araştırılması gereken bir konudur. Çalışmada amaç kentsel açık mekanlardaki heykellerin kullanım amaçlarını belirlemektir. Bu bağlamda Trabzon kent merkezideki heykeller fotoğraflanarak kullanım türleri sınıflandırılmıştır. Sonuçta Trabzon’da kentsel açık mekanlardaki heykellerin çoğunlukla kentin kültürünü yansıtan figür ve olaylara (kemençe, horon, hamsi, Trabzonspor, taka vb.), ikinci olarak Atatürk ve kentin tarihinde yer alan kişilere (Kanuni Sultan Süleyman, Yavuz Sultan Selim vb.), ayrıca en son olarak milli ruhu yansıtan ifadelere (asker, şehit vb.) ait olduğu görülmüştür. Yani heykellerde; kente ilişkin tarihi, kültürel ve sosyal özelliklerin ağırlık kazandığı belirlenmiştir.</p>

Muslims have been at the top of the glory of civilization with a combination of excellence achieved in the East and West. To the east, the progress made in Kufa, Baghdad and Damascus is a turning point towards the propagation of Islamic civilization. While on the west, Sicilian control has opened the eyes of the world. While the success achieved in Andalusia cannot be matched at that time by other European powers. Almost 14 centuries of Islam dominated the world stage. The development achieved in the aspects of science, architecture, science, technology and so on can not be matched at that time by any external force. This shows that the Islamic government has never forgotten the development aspect, but it is one of the important aspects of civilization. Among this achievement were contributed by Islamic scholar in Ottoman Empire such as Yusuf Sinauddin bin Abdul Mennan or Abdullah. He recognized as Mi’mar Sinan. This article aims to analyze the contribution of Sinan in regional development which was focusing in field of civil engineering. It involved content analysis as method for collecting the data. The result shows Sinan had significant contribution in two aspects namely in the construction of water aqueducts and bridges engineering. He also embedded the Islamic attributes in his works.

Resumo: É conhecida a importância fundamental de Shakespeare para as artes e para o debate estético alemão nos séculos XVIII e XIX. O drama de Shakespeare foi apontado entre os alemães como uma verdadeira revolução cultural, o exemplo do gênio original em que deviam se mirar caso quisessem se desvencilhar das amarras do classicismo francês e desvendar sua própria originalidade. Este artigo pretende mostrar como Nietzsche dá continuidade a essa leitura ao apontar o drama shakespeariano também como um acontecimento que tinha a importância de uma revolução cultural entre os alemães. Shakespeare era o “Sócrates musicante”, o sinal do despertar do gênio trágico em solo alemão.

Isparta’da Eğirdir ilçe merkezine bağlı bulunan Barla, daha önce kasaba iken günümüzde köy durumunda bir yerleşim merkezidir. Barla’da pek çok tarihi yapı bulunmaktadır. Bunlardan ikisi hamam yapısıdır. Bu hamamlardan birisi Çaşnigir Hamamı, diğeri ise Göçeri Hamamı’dır. Çaşnigir Hamamı, yakınında bulunan Çaşnigir Paşa Camisi’ne nispetle halk arasında “Çaşnigir Paşa Hamamı” olarak bilinmektedir. Hamamı, Çaşnigir Paşa Camisi’nin 1376 yılındaki banisi olan Çaşnigir Sinan Paşa’nın yaptırdığı söylenmektedir. Hamam mimari açıdan büyük ihtimalle yerli ustalar tarafından yaptırılmış olmalıdır. O yıllarda Hamidoğulları Beyliği’nin bölgede hüküm sürdüğü düşünülürse, hamamı yapan yerel ustaların, beyliğin sanatsal beğenisini ve etkisini de eser üzerinde yansıtmış olabilecekleri söylenebilir. Çaşnigir Hamamı; ılıklık, sıcaklı ve halvet mekânlarının yan yana yatay düzlemde yer alması nedeniyle çevrede bulunan diğer hamam yapılarından farklılık göstermektedir. Ayrıca soyunmalık kısmındaki açı yapan doğu duvarıyla diğer hamamlardan ayrılmaktadır. Hamamın planı bu haliyle çevredeki benzer yapılara göre tek temsilci durumundadır. Ancak hamamda bazı esas değişikliklerin yapılmış olduğu anlaşılmaktadır. Hamamda yapılan incelemeler sonucunda, yapıdan günümüze kalan bazı izlere dayanılarak yapılan yorumların ve düşüncelerin makale olarak sunulmasının bu konudaki bazı eksiklikleri gidereceği tahmin edilmektedir.

<p><em>Penelitian ini bertujuan mengetahui kondisi surat kabar cetak di Kota Medan Era 4.0, serta faktor-faktor memengaruhi perkembangan dengan menggunakan metode analisis dokumentasi serta wawancara kalangan pers terhadap surat kabar yang selama ini diketahui memiliki minat baca tinggi. Hasil penelitian menemukakan surat kabar harian cetak di Kota Medan mencapai 30 suarat kabar berada dalam kondisi kritis bahkan diperkirakan akan kolep. Karena pemasokan iklan yang merupakan jantungnya persuratkabaran menurun derastis sampai ke tingkat paling bawah. Fakta ini ditunjukkan Harian Analisa hanya mendapatkan 3 halaman iklan yang sebelum-seblumnya mencapai 10 halaman, Waspada hanya mampu meraih 0,5 halaman iklan, Harian Tribun hanya 1,5 halaman iklan, Sumut Pos 1 halaman, Koran Mimbar Umum, Sinar Indonesia Baru, Medan Pos, dan lainnya cuma ¼ halaman iklan, bahkan beberapa media lainnya tidak memperoleh iklan sama sekali.</em></p><p><em>Penyebab rendahnya pemasukan iklan bagi surat kabar cetak, karena para pemasang iklan melarikan iklan ke media berbasis digital dengan tarif lebih murah dan gampang diakses pembaca melalui android. Sisi lain juga karena berita-berita yang disajikan media surat kabar tidak mampu menarik perhatian pembaca secara signifikan, sehingga pembaca cendrung mengabaikan berita-berita di media massa surat kabar cetak. </em></p><p><em>Apa yang dikemukakan Garnham dalam teori ekonomi politik media jelas sekali bahwa media massa termasuk media massa cetak surat kabar erat kaitannya dengan masalah ekonomi. Artinya media massa surat tidak akan hidup tanpa didukung kekuatan ekonomi. Satu-satunya yang dapat menghidupkan media massa cetak terletak pada pemasukan iklan. </em><em>Teori Uses and effec juga berpandangan terhadap apa yang menjadi keinginan dan pandangan pada massa media serta akses kepada media akan membawa individu membutuhkan atau tidak membutuhkan mass media. Hal ini berkaitan dengan daya tarik berita yang disuguhkan media cetak tersebut sehingga memengaruhi sikap pembeli.</em><em></em></p>

Penelitian ini bertujuan untuk mengetahui bentuk perlindungan hukum bagi tenaga medis dan pasien terhadap tindakan gawat darurat dalam perspektif hukum pidana dan dalam perspektif hukum perdata. Metode yang digunakan dalam penelitian ini adalah yuridis normatif. Hasil penelitian menunjukkan bahwa pasien yang mendapati kesalahan dokter pada saat melakukan tindakan kedokteran dalam situasi gawat darurat dan perbuatan tersebut memenuhi unsur pidana maka pasien dapat menuntut pertanggungjawaban dokter secara pidana, namun sesuai asas ultimum remedium, hukum pidana hendaklah dijadikan upaya terakhir dalam hal penegakan hukum. Dalam perspektif hukum perdata, Pasal 58 ayat (2) Undang-Undang Kesehatan menyatakan bahwa tuntutan ganti rugi tidak berlaku bagi tenaga kesehatan yang melakukan tindakan penyelamatan nyawa atau pencegahan kecacatan seseorang dalam keadaan darurat. Pasien yang kepentingannya dirugikan atas tindakan dokter dalam menjalankan praktik kedokteran dapat mengadukan secara tertulis kepada Ketua Majelis Kehormatan Disiplin Kedokteran Indonesia dan tidak menghilangkan hak setiap orang untuk melaporkan adanya dugaan tindak pidana kepada pihak yang berwenang dan/atau menggugat kerugian perdata ke pengadilan. Kata kunci: Gawat darurat, Medis, Pasien, Perlindungan hukum This study aims to determine the form of legal protection for medical personnel and patients against emergency measures in the perspective of criminal law and in the perspective of civil law. The method used in this research is normative juridical. The results of the study show that patients who find a doctor's mistake when carrying out medical actions in an emergency situation and the act fulfills a criminal element, the patient can hold the doctor accountable criminally, but according to the principle of ultimum remedium, criminal law should be used as a last resort in terms of law enforcement. From a civil law perspective, Article 58 paragraph (2) of the Health Law states that claims for compensation do not apply to health workers who take actions to save lives or prevent someone from becoming disabled in an emergency. Patients whose interests are harmed by the doctor's actions in carrying out medical practice can complain in writing to the Chairman of the Indonesian Medical Discipline Honorary Council and do not eliminate the right of everyone to report suspected criminal acts to the authorities and/or sue for civil damages to court. Keywords: Emergency, Medical, Patient, Legal protection REFERENCES Bickenbach, Jerome. “WHO’s Definition of Health: Philosophical Analysis.” In Handbook of the Philosophy of Medicine, edited by Thomas Schramme and Steven Edwards, 1–14. Dordrecht: Springer Netherlands, 2015. https://doi.org/10.1007/978-94-017-8706-2_48-1. Buamona, Hasrul. “Tanggung Jawab Pidana Dokter Dalam Kesalahan Medis.” Almazahib 2, no. 2 (2014): 215–38. Chazawi, Adami. Pelajaran Hukum Pidana. Jakarta: RajaGrafindo Persada, 2002. Dini, Sandra, and Febri Aristya. “Pembuktian Perdata Dalam Kasus Malpraktik Di Yogyakarta.” Mimbar Hukum - Fakultas Hukum Universitas Gadjah Mada 0, no. 0 (2011): 180–205. https://doi.org/10.22146/jmh.361. Dorland. Dorland’s Illustrated Medical Dictionary. 33rd ed. Elsevier, 2019. Garner, Bryan A. Black’s Law Dictionary. Thomson Reuters. 11th ed., 2019. Hamzah, Andi. Asas-Asas Hukum Pidana. Jakarta: Rineka Cipta, 2010. Herkutanto. “Aspek Medikolegal Pelayanan Gawat Darurat.” Majalah Kedokteran Indonesia 57, no. 2 (2007): 37–40. Heuken, Adolf. Ensiklopedi Populer Politik Pembangunan Pancasila. 4th ed. Jakarta: Yayasan Cipta Loka Caraka, 1984. Jauhani, Muhammad Afiful. Dilema Kapabilitas Dan Imparsialitas Dokter Sebagai Mediator Sengketa Medis. Surabaya: Scopindo Media Pustaka, 2020. Muntaha. Hukum Pidana Malapraktik. Jakarta: Sinar Grafika, 2017. Nurhayati, Bernadeta Resti. “Perikatan Usaha (Inspanning Verbintenis) Versus Perkatan Hasil (Resultaat Verbintenis) Dalam Perjanjian Terapeutik,” no. November (2018): 1-8. Perwira, Indra. “Memahami Kesehatan Sebagai Hak Asasi Manusia.” Jurnal Lembaga Studi & Advokasi Masyarakat, 2001, 1–19. Pujiyono, Eko. Keadilan Dalam Perawatan Medis. Bandung: Citra Aditya Bakti, 2017. Sulistyani, Venny, and Zulhasmar Syamsu. “Pertanggungjawaban Perdata Seorang Dokter Dalam Kasus Malpraktek Medis.” Lex Jurnalica 12, no. 2 (2015). Widjaja, S. (2020). Perlindungan Hukum Bagi Pasien Selaku Konsumen terhadap Tindakan Malpraktik di Bidang Kesehatan. JURNAL RECHTENS, 9(1), hlm.47. https://doi.org/10.36835/rechtens.v9i1.660 https://app.dimensions.ai/details/publication/pub.1134311282?search_mode=content&search_text=jurnal%20rechtens&search_type=kws&search_field=full_search&and_facet_source_title=jour.1406386

Esta investigación nos sitúa frente a la temática de la demencia y da cuenta de las construcciones sociales que se tejen en relación a esta, considerando la vivencia y narrativas de quienes están en contacto cotidiano con los adultos mayores que han sido diagnosticados con esta enfermedad, como son los familiares, cuidadores, entornos comunitarios e institucionales. Se instala la pregunta: "¿cómo estructuran y significan la realidad de la demencia los agentes sociales que interactúan cotidianamente con las personas mayores con ese diagnóstico clínico?" (p. 30). En relación a lo anterior, es importante precisar que la perspectiva planteada en la investigación observa la demencia más allá de su categoría diagnóstica, abriendo paso a las percepciones de quienes conviven con esta realidad a diario, y que construyen significados propios, lidiando con la incertidumbre que la demencia tiene en sus vidas. Es así como vemos que las comunidades van generando sentido ante aquello que aparece como disruptivo, distinto y atemorizante, y donde los discursos médicos se hacen insuficientes como contexto explicativo. Como lo ilustran las experiencias a las cuales se les da voz en este libro, la demencia es una vivencia que fractura la realidad de quienes la padecen, así como su entorno más cercano, generando una crisis en las organizaciones previas de las familias. Sentimientos de extrañeza, miedo, confusión, vergüenza, son plasmados en los relatos, en los que se percibe la desesperanza, el aislamiento y sufrimiento de parte de familiares y protagonistas del cuidado. Hay una visión negativa y estigmatizada de la vejez, que a la vez alcanza en sus atribuciones a los cuidadores. Aparece una suerte de ‘contagio’ a la devaluación que se hace de la persona con demencia, la cual alcanza a su entorno familiar más cercano e influye en el proceso de marginación social de quienes son parte de este (pp. 95-189). Por otra parte, en el relato de los actores comunitarios se evidencia la falta de procedimientos y confusión frente a quienes quedan como responsables de manejar situaciones en las que existen personas identificadas con demencia en el espacio público. Entonces, se hace lo que se puede con los recursos disponibles, quedando expuesto que esta es una temática en la cual no hay claridad suficiente, preparación, ni dispositivos adecuados que puedan acoger las demandas de cuidado de adultos mayores con demencia, dejándolos muchas veces en situaciones de vulnerabilidad y desamparo (pp. 189-223 ). A partir de estos relatos en torno a la demencia y su complejo entramado, es posible reflexionar acerca de la forma en que los individuos y sociedades nos relacionamos, dando cuenta de la organización de los cuidados y regímenes de género presentes en nuestro país, las ideas en torno a la vejez, la enfermedad y la dependencia, experiencias que están fuertemente atravesadas por las profundas desigualdades en las realidades materiales y culturales de Chile. Todo esto, estructurado en un contexto neoliberal que mercantiliza la enfermedad (p. 141) y en el cual la lógica de derechos ha quedado subordinada a una segmentación de los recursos, reproduciendo a la vez la idea de un país que se divide en quintiles, y en el que las ofertas de ayuda son enmarcadas desde discursos asistencialistas (Aguirre, 2011, pp. 90-91; Arriagada y Todaro, 2012, pp. 63-64; Arriagada, 2011, pp. 5-6). Quisiera detenerme en torno a la temática del cuidado, que es uno de los protagonistas y ejes centrales de este libro. Preguntarse acerca de la organización de los cuidados conlleva observar la forma en la cual, desde los distintos sectores de la sociedad, este ha sido significado y distribuido, comprendiendo cuál es la participación del Estado, el mercado, las comunidades y las familias en este proceso, especialmente en los grupos que son considerados más dependientes, como es el caso de los adultos mayores diagnosticados con demencia (Lister et al., 2007, p. 2; Lutz, 2008, p. 2). El régimen de cuidados de una sociedad está conformado por las creencias y valoraciones asociadas a esta labor, incluyendo las expectativas relacionadas con la forma adecuada de proveerlo, las prácticas sociales existentes, los discursos dominantes, la historia en políticas públicas en la materia y las relaciones de poder que están insertas en la distribución del cuidado (Williams, 2010, p. 390). Chile y Latinoamérica han sido caracterizados como regímenes de cuidados ‘familistas’. Esto significa que las familias y, al interior de estas las mujeres, han sido históricamente las responsables de la provisión de cuidados en la sociedad (p. 141). Como podemos ver, desde los distintos subcampos investigados en este libro, el protagonismo del cuidado queda en manos de las mujeres, situación que es transversal en todas las clases sociales, en las llamadas cuidadoras formales e informales, incluso en quienes participan en este campo desde la producción científica. Sin embargo, esto aparece como una realidad que no es cuestionada en los discursos, observándose desde el relato de los sistemas familiares que el lugar del cuidador está prescrito (p. 107), y que resulta en una especie de continuidad de las labores previas que eran realizadas por una mujer del grupo familiar. El modelo de familia tradicional, conformado por el hombre proveedor y la mujer madre y dueña de casa, discurso realzado desde la arena política (Molano Mijangos, Robert y Domínguez, 2012, p. 17; Sunkel, 2007, pp. 175-176; Jelin, 2007, pp. 97-98), se ve reflejado en la forma en que las familias asumen el cuidado del adulto mayor con demencia, siendo las mujeres quienes tienen el rol de cuidadoras y los hombres de proveedores, distribuciones que se encuentran naturalizadas en los relatos de los entrevistados. Por otra parte, la devaluación del cuidado como un trabajo natural e intrínsecamente femenino (p. 29), se ha trasladado al mercado del trabajo, con precarización y bajos salarios en el rubro de las cuidadoras formales, definición de formalidad, que como se señala en el libro invita a ser cuestionada dadas las condiciones expuestas. En los relatos puede dimensionarse el grado de demandas y exigencias que esta labor requiere, y el desgaste físico y emocional que ella conlleva. Se observa, además, un carácter sacrificial del cuidado en los familiares, lo que se traspasa a quienes ejercen esta labor de forma pagada, respecto de quienes se espera una ‘vocación de servicio’, más allá de conocimientos específicos de las tareas que aquel implica (pp. 223-271). De esta forma se invisibilizan y devalúan las dificultades y grado de expertiz que se requieren para ejercer la labor de cuidado. Esto resulta muy conveniente en una lógica neoliberal de mercantilización de la salud (p. 141), ya que podemos hacer más ‘eficientes’ los servicios si lo que requerimos es un mano de obra barata, no calificada, es decir, mujeres haciendo lo que saben hacer por naturaleza: cuidar. Desde las experiencias expuestas, se concluye que el Estado y sus instituciones no son visibilizadas como una red de apoyo por parte de quienes conviven con la demencia en los entornos familiares, salvo proyectos concretos que aparecen como excepciones (p. 122). Junto con esto, la opción de institucionalización es devaluada, y existe una imagen negativa de los establecimientos de larga estadía, expresándose la creencia de que la familia es la que debe hacerse cargo del cuidado del adulto mayor con demencia, incluso por parte de quienes realizan esta labor dentro de las mismas instituciones. Esto nos invita a cuestionarnos respecto de la forma en que concebimos y actuamos frente a la vejez y la enfermedad, y en relación al cuidado de quienes quedan señalados como dependientes. Resulta fundamental dar espacio a que emerjan las experiencias de quienes se han sentido marginados, invisibilizados y desempoderados frente a las formas en que nos organizamos como sociedad ante la vejez y la enfermedad. A la vez, es necesario preguntarse cómo conectar estas realidades de quienes están en este contacto cotidiano, con la llamada ‘agenda institucional’, volviéndola una discusión que se abre al ámbito político, y no se queda restringida a la esfera familiar y femenina, reproduciendo las dicotomías de lo público y privado. Si bien en el libro se ilustra que existen esfuerzos en esta línea, estando en construcción un Plan para las Demencias en Chile para este año 2015 (pp. 63-78), se vuelve relevante que las intervenciones que emerjan de estas políticas públicas aparezcan vinculadas a las realidades materiales, de información y apoyo, que son expresadas por quienes conviven con la demencia a diario. Junto a esto, necesitamos políticas públicas que no sean neutrales a las diferencias estructurales que están insertas en nuestra sociedad, y que no sigan recreando segmentaciones sociales y reproduciendo desigualdades de género (Williams, 2001, p. 487). Por lo tanto, es necesario mirar el cuidado en su contexto de relaciones, visibilizándolo como una actividad significativa e indispensable para un desarrollo sustentable. Requiere cuestionar el régimen de cuidado actual, así como las políticas públicas existentes, que desde su acción u omisión excluyen a ciertos grupos y favorecen a otros. Además, resulta indispensable considerar las dimensiones materiales que caracterizan la provisión de cuidados, lo cual implica importantes esfuerzos en términos de tiempo y recursos financieros (Williams, 2001, p. 487). Por último, se necesita enfatizar la relevancia de desprivatizar el cuidado, y volverlo un asunto de interés público y prioridad política, respecto del cual se considere tanto a las personas dependientes, y sus cuidadores, especialmente en aquellas materias ligadas a la protección social, los sistemas de salud y servicios sociales (Williams, 2001, p. 487). Para finalizar, quisiera enfatizar que este libro representa una forma de conectar entre la llamada ‘agenda sistémica’ y la ‘agenda institucional’ (pp. 63-78). Nos permite mirar desde la perspectiva de quienes generalmente quedan marginados de los discursos dominantes, y cuestionar y desnaturalizar los órdenes actuales. El tema de la vejez, la demencia y el cuidado, constituyen una realidad que nos alcanza a todos, tarde o temprano, por lo cual este libro se convierte en una interesante invitación a observar y reflexionar en torno a las narrativas y creencias que se construyen en nuestra sociedad frente a estas experiencias. Referencias bibliográficas Aguirre, R. (2011). El reparto del cuidado en América Latina. En Duran, M. (coord..), El trabajo de cuidado en América Latina y España (pp. 89-104). Madrid: Fundación Carolina, Documento de trabajo. Arriagada, I. (2011). La organización social de los cuidados y vulneración de derechos en Chile. Santiago: ONU MUJERES, CEM (Centro de Estudios de la Mujer). Arriagada, I., Todaro, R. (2012). Cadenas globales de cuidados: El papel de las migrantes peruanas en la provisión de cuidados en Chile. Santiago: ONU MUJERES, CEM (Centro de Estudios de la Mujer). Jelin, E. (2007). Capitulo IV: Las familias latinoamericanas en el marco de las transformaciones globales. En Arriagada, I. (coord.), Familia y políticas publicas en Latino América: una historia de desencuentros (pp. 93-124). CEPAL UNFPA Santiago: Naciones Unidas. Lister, R., Williams, F., Anttonen, A., Bussemaker, J., Gerhard, U., Heinen, J., Johansson, S., Leira, A., Siim, B., Tobio, C., Gavanas. A. (2007). Gendering Citizenship in Western Europe: New Challenges for Citizenship Research in a Cross-National Context. Bristol: The Policy Press. Lutz, H. (2008). Introduction: Migrant Domestic Workers in Europe. En H. Lutz. (ed.), Migration and Domestic Work: A European Perspective on a Global Theme (pp. 1-10). Farnham and Burlingtonn: Ashgate Publishing Company. Molano Mijangos, A., Robert, E., García Dominguez M. (2012). Cadenas globales de cuidados: síntesis de resultados de nueve estudios en América Latina y España. Santo Domingo, República Dominicana: Onu Mujeres. Sunkel, G. (2011). Capitulo VII: Regímenes de bienestar y políticas de familia en América Latina. En I. Arriagada (coord.), Familia y políticas públicas en Latinoamérica: una historia de desencuentros (pp. 171-184). Santiago: CEPAL-UNFPA, Naciones Unidas. Williams, F. (2001). In and beyond New Labour: towards a new political ethics of care. Critical Social Policy 21, 467-493. (2010). Migration and Care: Themes, Concepts and Challenges. Social Policy and Society 9 (3), 385-396.

FORMAR PARA LA VIDA Y NO EXACTAMENTE PARA EL CONSUMO COMPETENCIAL En el abordaje educativo cobra importancia reflexionar sobre los conceptos competencia y comprensión: el primero entronizado en el mundo global-izado de la educación, y el segundo tomado erróneamente como subsidiario de aquel. Es necesario repensar el peso de estas expresiones y modelos en sistemas educativos por y para la vida. De ahí nuestro llamado a valorar la perspectiva comprensivo edificadora y perspectivas afines a esta. En la formación para la vida tiene un lugar primordial, más que la competencia como potencial, la comprensión como equipaje humano que involucra conocimiento, reflexión crítico generativa y experiencia, como mundo interdependiente de conocimientos, saberes, valores, actitudes, destrezas, reflexiones y aplicaciones; pero, sobre todo, la comprensión edificadora, aquella fortaleza por la cual la comprensión logra edificar, formar para la vida, por la cual el lenguaje comprensivo deviene obra de vida. Según lo hemos expresado en otros ámbitos, cuando desarrollamos nuestro potencial de comprensión edificadora (de usar las comprensiones con sentido de vida, de existencia y de mundo humano y común, lo que precisa la posibilidad de alterar desde el lenguaje comprensivo nuestra historia, la historia y el mundo), estamos reivindicando tanto el atributo práxico de la comprensión y del lenguaje como nuestra pluridimensionalidad, nuestro “micro” espacio común: el complejo de dimensiones interdependientes que nos conforma a cada humano, tales como las esferas física, psíquica, ambiental, social, política, histórica, cultural, entre otras, y en consecuencia ganando otredad, alteridad, humanidad (Arboleda, 2021/ 10/3). Formar-se para la vida precisa de procesos de tipo cognitivo, metacognitivo, valórico, operativo, práxico, actitudinal, los cuales se movilizan en la comprensión, la comprensión que edifica, que co-razona, que trenza vida. Ello no lo permite justamente un ambiente competencial, sino un ámbito surcado de sendas para caminar juntos, sintiendo y viviendo los cuerpos, la diferencia, los aprendizajes y las comprensiones, las cosmovisiones, espiritualidades y subjetividades diversas, y en el cual tributamos a la vida común, no menos que al ego propio. Los sistemas educativos al servicio de la vida, de la justicia social, económica, epistémica, racial, ambiental, humana y pluriversa no deben poder asumir (entregarse a) modelos que no tengan la vida entre sus prioridades -- es el caso de las competencias--, en tanto han sido calculados para fortalecer el mundo del consumo, que en aras de maximizar ganancias para someterlas a los intereses privados traban el beneficio social; los sistemas educativos sensibles han de proyectar luces para el orbe de la vida, desplegar formaciones que promuevan en los miembros de las comunidades educativas consciencia de mundo integrado. He ahí la necesidad de que los sistemas educativos no sigan el compás rítmico que imponen los poderes económicos y financieros globales, sino que elaboren lenguajes propios donde decir signifique hacer sintiendo, vivienciando, tejiendo vida. Precisamente porque, para decirlo con De Souza Silva (2013), nada es anterior ni superior a la vida. Se impone en consecuencia formar en la conciencia, y tal proceso pasa por formar en la capacidad reflexiva y autorreflexiva, de vernos como parte de la vida integrada y erosiva de la misma; es el arma que requerimos para enfrentar la imposición del enfoque por competencias en los procesos educativos y pedagógicos, por el cual se lesiona la vida común. En esta senda, una mirada ontologico relacional acompañaría a la educación y pedagogía otras, y ayudaría no poco a reconocer y desafiar vulnerabilidades y separatidades. Da cuenta de nuestra vulnerabilidad como integrantes del complejo de vida pluriversa, humana y no humana de corporalidades, culturas, cosmovisiones, espiritualidades, mundos, subjetividades, y la del mismo complejo interdependiente, cada vez más lesionado, atomizado, fragmentado, separado, antropocentrado, rentabilizado, epistemocentrado. Podríamos reconocer (y reflexionar de manera edificante) una separatidad endógena vulnerante: la desunión intestina que expresan las desigualdades y atrocidades en la interaccción humana. Una separatidad exógena, expresada en el hecho de estar supeditados a la evolución de la vida; y también la vulnerabilidad (o extravío, separación) del propio complejo pluriversal, hoy sometido al antropocentrismo agudizado por la sociedad del rendimiento. Quizás una educación en la formación de consciencia cognitiva, crítica, ética y sensible de vida integrada, nos permita morigerar las propias angustias que aflora este pensar vivido, sintiente. Una consciencia actuante de otredad y alteridad. Pero este es un tema que amerita realizar en otro espacio un abordaje específico. En todo caso, el basamento ontológico relacional de la pedagogía(s) animaría, de acuerdo con Walsh “el pensar desde y con genealogías, racionalidades, conocimientos, prácticas y sistemas civilizatorios y de vivir distintos. Pedagogías que inciten posibilidades de estar, ser, sentir, existir, hacer, pensar, mirar, escuchar y saber de otro modo; pedagogías enrumbadas hacia y ancladas en procesos y proyectos de carácter, horizonte e intento decolonial” (2013, p. 28). Con todo ello, es radical la diferencia entre los potenciales y entornos de formación competencial, comprensivo y comprensivo edificador. Aunque uno y otros reivindican el saber hacer en contexto, el primero traduce tal operatividad a favor del tener más que del ser o, si se prefiere de la vida, a favor de la incrementación sinfín de ganancias económicas para el interés, más que común, particular; la comprensión por su parte precisa de la capacidad reflexiva, que poco opera en el dominio de la competencia, al menos no pone de relieve la reflexión crítica que incluye el uso utilitarista de los bienes humanos y no humanos. Este mero hecho dice mucho de la comprensión respecto a la competencia, de tomar a uno y otro como referente educativo, y de la necesidad de repensar el enfoque y el modelo educativo y pedagógico, sobre todo en el marco de las finalidades de la función de educar, si se asume esta última como una apuesta por la formación de consciencia en los educandos para que con esta valija proyecten luces a su actividad de aprendizaje y a su vida en general. Y dice mucho más de la comprensión edificadora respecto a las mencionadas, en cuanto gesta y aprovecha escenarios para que el saber hacer reflexivo y contextual dignifique, potencie la vida integrada, personal, social y pluriversa. En esta dirección. La educación reclama de los sistemas educativos redimir sus deudas insondables frente a la vida, y esto no debe poder suceder al margen de la comprensión sensible, de la formación para una mayoría de edad edificante, en la que se juegue la construcción de sentidos de vida. En efecto. Hay una mayoría de edad a la que pueden llegar tanto niños como adultos en el marco de un sistema educativo para la vida y no exactamente para el mercado, y que los sistemas educativos por y para la vida han de promover. Formar en la edad abrasiva, corazonadora pasaría por aportar a la formación de una consciencia trenzadora de vida, que acompañe voluntades, actitudes, habilidades y destrezas para operar sentimientos, pensamientos, aprendizajes, conocimientos, comprensiones y demás funciones psíquicas que hacen parte de la pluridimensionalidad humana. El incremento del grado de desempeño, de ejemplaridad y testimonialidad sentipensante tributan a una mayoría de edad, más que intelectual, comprensivo edificadora. Ahí reside, a mi modo de ver, la credibilidad de un sistema genuinamente educativo, co-razonador. Con el lenguaje se puede agredir o cuidar y engrandecer la vida. La competencia como expresión de un potencial que resalta, como dijimos arriba, el saber hacer en contexto representa una fortaleza educativamente incompleta con miras a una formación sensible, reflexiva y consecuente con la vida, más sí afortunada para una formación subordinada a intereses de poder económico y financiero. Ser sigilosos con el lenguaje y su uso pasa por reconocer que “comprensión” es expresión adecuada para las apuestas por sistemas educativos tejedores de vida, y no precisamente “competencia”, que al ser parte inobjetable del lenguaje educativo globalizado, incide cada vez en las agencias que destejen vida. En su reseña Andria I. García Méjica4 inicia su reflexión mediante dos sentencias: “No todo docente educa”5 “La comprensión edificadora es parte de la educación para la vida. Las escuelas y los maestros deben prepararse para educar para la vida, tanto más que para las profesiones. Se trata de educar para ser humano, solidario, sensible, incluso más que ser hábil o competente, sin negar que las dos últimas cualidades complementan la formación del individuo”. Hace hincapié en la necesidad de direccionar o complementar la educación (enseñanza, aprendizaje, formación) por competencias, la cual reivindica el saber haciendo, con una educación comprensivo edificadora, desde la cual hemos de construir conocimientos y saberes sólidos y contextualizados, generando escenarios para hacer de estos obra de vida, con educandos y educadores que vivan sensible, éticamente sus comprensiones. Formar por competencias no garantiza la obra de vida, pues el mundo competencial erosiona, por el contrario, el mundo de la vida tras el afán interesado, individual sobre los intereses comunes, aspecto que pesa en aquellos sistemas sociales y de gobierno cementados en un capitalismo salvaje, donde la maximización de la productividad y las ganancias no se redistribuyen equitativa, justamente. Sin consciencia, sobre todo edificante – que no parece ser cuestión primordial en el enfoque por competencias- se anquilosa la formacion para la vida. Y no es posible tejer vida si no se la reconoce integrada y a las personas como habitantes carnales y espirituales cuyas relaciones precisan el acogimiento, la compasión ética, como educandos para la mayoría de edad comprensivo - sintiente, es decir con responsabilidad ética frente al otro y lo otro que hacen parte del complejo inextricable, pluridiverso, y si en esa línea sinuosa desconocemos que cada uno de los humanos somos no solo pluriversales sino también pluriversos, un mundo de mundos; mismos cuyas dinámicas evolutivas demandan la ética levinasiana de la compasión, que descansa, a nuestro modo de ver, en la actitud ótrica fáctica de sentir viviendo al otro, para el otro y diríamos también para sí mismo, de modo cooperativo (no exactamente en la competencia), con acciones sensibles frente al integrado vital.

ABSTRACT Ali Pasha Caravanserai, located in Bursa, is one of the caravanserai-han structures attributed to the works of Mimar Sinan. The inn is also known by names such as New Galle Bazaar, Galle Inn, Grain Inn. It was built by the Grand Vizier Semiz Ali Pasha in the 16th century because the existing grain market was insufficient to meet the needs in Bursa. The basis for attributing the building to Sinan the Architect is that it is included in the manuscripts called Tezkiretü'l-Bünyan and Tezkiretü'l-Ebniye, which contain a list of Sinan's works. Evliya Çelebi also confirms this information in his Travel Book. In our study, it will be investigated whether the caravanserai, most of which has been destroyed due to urbanization, was really built by Mimar Sinan or to what extent the chief architect contributed to the structure, if any. In our study, which is known as the only work of Mimar Sinan in Bursa, the traces of the architects will be traced. In addition, the common features of the caravanserais in Istanbul and Anatolia belonging to Mimar Sinan and the features of Bursa Ali Pasha Caravanserai will be compared and the existence of architectural similarity will be determined.

Bu makale, İstanbul Beyoğlu ilçesinde yer alan ve günümüzde Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi’nin kullanımında olan Tophane Kasrı’na dairdir. Kasır, Sultan Abdülmecid tarafından 1851 yılında Tophane Askeri Tesislerine rıhtımdan gelen ziyaretçilerin karşılanması amacıyla yaptırılmıştır. Kasır, yapıldığı tarihten günümüze kadar varlığını sürdürmüştür. Tasarımı, Osmanlı Sarayı’nın maaşlı resmi mimarı İngiliz William James Smith’e aittir. Makalede, Tophane Kasrı’nın mimari ve süsleme özellikleri sanat ve mimarlık tarihi disiplinleri çerçevesinde ele alınmıştır. Ayrıca yapının bulunduğu fiziksel çevre, tarihsellik perspektifinde değerlendirilmiştir. Kasrın mimarı William James Smith’in kısa bir biyografisi ile mimarın XIX. yüzyıl Osmanlı mimarlığındaki yeri ve metinde ele alınan diğer başlıklardır. Metnin oluşumunda literatür taraması ve sonrasında yerinde araştırma yapılmıştır. Ayrıca Devlet Arşivleri Başkanlığı Osmanlı Arşivi’nde konuya ilişkin belgeler ile çeşitli arşivlerde yer alan belge ve fotoğraflardan faydalanılmıştır.

Bilindiği üzere, şair ve yazarların felsefi, siyasî görüşlerinin ya da dinî inanışlarının izlerini eserlerinde bulmak mümkündür. Edebiyat araştırmacıları da eserleri daha iyi anlamak adına bu görüşler ve inanışlar üzerinde de araştırmalar yapmış ve eserlerde bunların izini sürmüşlerdir. Bir anlamda bir felsefi görüş, bir yaşam biçimi olduğu düşünülebilecek Masonluk da bazı şairlerin ve yazarların hayata bakışını etkilemiş ve bu düşünce sisteminin eserlerine de etkisi olmuştur. Ancak, bilindiği gibi, Masonlukla ilgili, kamuoyunda birçok komplo teorisi ve spekülatif düşünce kendine yer bulmuştur. Bunların doğruluğu ya da yanlışlığı çalışmanın konusu değildir. Çalışmada bilimsel bakışın gerektirdiği nesnelliği sağlamak adına, bu düşünce biçimi, “Türkiye Hür ve Kabul Edilmiş Masonları Büyük Locasının tarihi, çağdaş ve gerçekçi açıdan araştırma ve yayın organıdır.” alt başlığıyla yayımlanan Mimar Sinan isimli dergide ve hakemlik süreçlerinden geçmiş yayınlarda dile getirilen görüşlerle sınırlandırılacaktır. Çalışmada ayrıca, yine aynı derginin içinde Mason olduğu ifade edilen, biyografileri yayımlanan, eserlerinden Masonlukla ilişkili olduğu düşünülen hususlarla ilgili örnekler verilen sanatçılardan da bahsedilecektir.

Zeyrek Çinili Bath is a double bath, which is important in terms of its architecture, traditional heating system and decorative elements. As a result of the Çinili Bath Conservation- Repair and Rehabilitation Project, which was started in 2010, the bath function of the building and the resulting kalemişi will be preserved. This structure was built in order to bring income to the foundations established by Barbarossa Hayrettin Pasha in Istanbul. Although Zeyrek Çinili Hamam does not have a construction or revival inscription, there is no doubt that it was built by the Chief Architect Sinan. The name of the bath is mentioned in the biographies that list the structures built by Mimar Sinan and in the charter of Barbaros Hayrettin Pasha. Mimar Sinan has always been in search of new ones in the plan scheme of bath architecture, provided that he adheres to the basic principles of Turkish classical baths. As a result of the restoration works, the kalemişi in the men’s and women’s dressing areas of the bath, which added a different dimension to the building, was brought to light. The first layer of kalemişi during the repairs after the Cibali fires belong to 1850. The most qualified kalemişi that have survived to the present day are dated to the years 1850-1890. The kalemişi, which are dated to the 19th century and applied in two periods, are brought to the literature for the first time with this article. While the decorations of the lower sections are in layers applied on top of each other, the black and white kalemişi work on the upper sections of the walls and the dome transition is in a single layer. A comparison was made between the kalemişi added to the Classical Period buildings in the 19th century and these decorations, and the similarities were revealed with examples.

Unfortunately William Blake is not widely known in Turkey. This obscurity is partly because of his difficult symbolism. Even people adept at English find Blake challenging and incomprehensible; some relinquish the endeavor after giving it a try, but most never take it up. Even academics in Turkish literary departments tend to stay clear of Blake (with the exception of the Songs, this is true in many places, not just in Turkey); the general public is even less exposed to him. Under these circumstances, this new translation by Kaan H. Ökten (professor at Mimar Sinan Fine Arts University, İstanbul) is particularly valuable, and an important stepping stone for the introduction of Blake in Turkey.

İzmir'in kültürel mirasında eşsiz bir dokuya sahip Kemeraltı hanlar, ticarethaneler, camiler vb pek çok tarihi yapı ile birlikte kentsel sit alanı içinde yer alır. Hakkında yazılmış pek çok çalışma, bilimsel araştırma ve yayın bulunmakla birlikte, bölgenin ses ve akustik mirasının belleğini oluşturacak, geleceğe aktaracak çalışmaların sayısı konusunda benzer ilgiden söz etmek pek mümkün değildir. Dokuyu oluşturan tarihi camilerin mimari özellikleri kadar akustik performansları da mirasın önemli bir parçasıdır kuşkusuz. Mimar Sinan ve eserlerine karşı farkındalıkların her geçen gün artmasıyla, tarihi camilerin ses ve akustik özellikleri de ses mühendisleri ve mimarların ilgisini çekmeye başlamıştır. Birer kültür kalıtı olmaları nedeniyle camilerin bu kapsamda değerlendirilmeleri, toplumsal ve bireysel sorumluluklar ve kültürel varsıllık bilinciyle ses ve akustik tespitlerin yapılması, verilerin toplanıp belgelendirilmesinin, bilime ve gelecek nesillere kültürel veri tabanı oluşturulması açısından önemi tartışılamaz. Bu çalışmada Kemeraltı sit alanında yer alan beş tarihi caminin akustik özellikleri gerçek zamanlı ses ölçümleri ve noktasal dürtü yanıtları tekniği ile tespit edilmiştir. Evrensel akustik parametreler ve standartlar kapsamında incelenmiş, harimlerin akustik davranışları ve sesin anlaşılırlık seviyeleri saptanmış, hacimlerin akustik performansları analiz edilmiştir. Sonuçlar, cami içindeki en uygun konuşma noktasının hacimler büyüdükçe Minber’den Mihrab’a doğru kaydığını, kürsü kaynaklı seslerin Harim’deki ses gücü G değerlerini yükselttiğini, 160 Hz ve altı frekanslarda yer yer enerji artışlarının yaşandığını, cemaat sayısının artmasıyla kısmen kontrol altına alınabileceğini, ana giriş kapılarının gürültüye karşı korumasız oluşu nedeniyle arkaplan gürültülerinin yüksek, vaazları net olarak algılayabilme özelliğinin ise düşük seviyelerde olduğunu göstermiştir.

The Old Bridge of Mostar was built in 1566 by Hajrudin, a student of Kodza Mimar Sinan, the greatest Ottoman architect. It is a stone bridge of very slender and elegant shapes: its profile and its skyline are so thin and so high over the river waters that it is hard to believe that such a structure could be made out of huge stone blocks. The Bridge was destroyed in November 1993 by shelling during the recent war events. Its reconstruction was one of the biggest and most complicated projects involving UNESCO, The World Bank and many local and international experts. The task was to build a New Old Bridge – precisely the same in all details as the Old one. After many studies, tests and shape determinations, the project was completed and the actual reconstruction work could begin. Ancient techniques and methods, original materials and a perfectly reconstructed shape gave this Bridge its new life in post-war Mostar.

Geçmişten günümüze bakıldığında pek az kültürel eser kendi özelliklerini koruyarak günümüze gelebilmiştir. Bu eserler gerek doğa olayları sonucu yaşadıkları tahribatlardan, gerek insan eli ile verilen zararlardan dolayı, gerekse de koruma altında olmasına rağmen gerekli onarımları yapısal özelliklerine uygun bir şekilde yapılmadığı için yapısal bozulmalar geçirmekte, dolayısıyla harap olup yıkılmaktadırlar. Teknolojik gelişmelerin ışığında geçmişten günümüze kadar ayakta durmayı başarmış kültürel miras sayılabilecek tüm eserlerin yüzyıllar sonrasında da boyutları, mimarisi gibi özelliklerini koruyarak dimdik ayakta kalması mümkün olabilmektedir. Yersel fotogrametri yöntemi ile yapıların tüm detayları üç boyutlu olarak ölçülebilmekte ve yapıya ait fotoğraflar ile birlikte yapının ölçülebilir bir üç boyutlu modeli elde edilebilmektedir.. Bu çalışmada Van ili, Merkez İpekyolu ilçesinde bulunan ve bir Mimar Sinan eseri olarak günümüze kadar gelebilmiş olan Hüsrev Paşa Camii’nin yersel fotogrametrik yöntem ile detay ölçümleri üç boyutlu olarak yapılmış, yapının resimleri çekilmiştir. Böylece elde edilen veriler bilgisayar ortamında değerlendirilerek yapı üzerinde istenilen her noktaya ait ölçü, yapısal malzeme cinsi, yapının görseli gibi tüm yapı detaylarına sahip üç boyutlu bir modelinin elde edilmesi hedeflenmiştir. Çalışmada farklı fotogrametrik yazılımlar kullanılarak karşılaştırma yapılacaktır.

Trafik yoğunluğuna cevap veremeyen kavşaklar, taşıt gecikmeleri, akaryakıt tüketimiyle oluşan enerji kayıpları, havaya salınan gazların ve çevresel taşıt gürültüsünün artması gibi olumsuzlukları barındırır. Çalışmada, Samsun ili içerisinde şehirleşmiş bir bölgede batı karadeniz transit trafiği ile şehir içi trafiğinin birlikte çalıştığı Atatürk Bulvarı üzerinde trafik hacmi oldukça yüksek birbirini takip eden dört adet dönel kavşakta özellikle yan yol katılımlarından kaynaklı hacim artışıyla ortaya çıkan sorunların giderilmesinde bir geometrik düzenleme önerisi analiz edilmiştir. Bu maksatla öncelikle havai görüntüler yardımıyla mevcut trafik hacimleri belirlenmiş “Vissim” trafik simülasyon yazılımına işlenerek mevcut trafik sirkülasyonu kalibre edilmiştir. Devamında çözüm önerisi olarak sunulan yol geometrisi kalibre edilen trafik koşullarında simüle edilmiştir. İlaveten trafik hacmi artışı mevcut durum için %10 planlanan tasarım için ise %10 ve %20 oranlarında arttırılarak mevcut ve önerilen yol geometrilerinin karşılıklı değerlendirmesi yapılmıştır. Değerlendirmelerde gecikme miktarları, ağın performans değerlendirmeleri ve araç seyahat süreleri gibi önemli trafik parametreleri başarım ölçütleri olarak karşılaştırılmıştır. Yapılan tüm analiz sonuçlarına göre kuyruk uzunluğu, maksimum kuyruk uzunluğu ve araç gecikme süreleri parametrelerine göre Yeşilyurt, Mimar Sinan ve Ömürevleri kavşak kollarının %75’inde, Türkiş kavşak kollarının ise %100’ünde iyileşme sağlandığı ve trafiğin akıcı bir şekilde devam ettiği görülmüştür