Littérature scientifique sur le sujet « 1522-1568 »

Objective. To determine the significance of high serum ferritin observed in Indigenous Australian patients on maintenance haemodialysis in the Northern Territory, we assessed the relationship between ferritin and transferrin saturation (TSAT) as measures of iron status and ferritin and C-reactive protein (CRP) as markers of inflammation. Methods. We performed a retrospective cohort analysis of data from adult patients (≥18 years) on maintenance haemodialysis (>3 months) from 2004 to 2011. Results. There were 1568 patients. The mean age was 53.9 (11.9) years. 1244 (79.3%) were Indigenous. 44.2% (n=693) were male. Indigenous patients were younger (mean age [52.3 (11.1) versus 57.4 (15.2), p<0.001]) and had higher CRP [14.7 mg/l (7–35) versus 5.9 mg/l (1.9–17.5), p<0.001], higher median serum ferritin [1069 µg/l (668–1522) versus 794.9 µg/l (558.5–1252.0), p<0.001], but similar transferrin saturation [26% (19–37) versus 28% (20–38), p=0.516]. We observed a small positive correlation between ferritin and TSAT (r2=0.11, p<0.001), no correlation between ferritin and CRP (r2 = 0.001, p<0.001), and positive association between high serum ferritin and TSAT (p<0.001), Indigenous ethnicity (p<0.001), urea reduction ratio (p=0.001), and gender (p<0.001) after adjustment in mixed regression analysis. Conclusion. Serum ferritin and TSAT may inadequately reflect iron status in this population. The high ferritin was poorly explained by inflammation.

Abstract The Arabian Gulf Countries (AGC) are strongly reliant on the economic export of fossil fuels, while being vulnerable to climate change that is resulting in temperature increase, air pollution and sea-level rise, and threatening the health of the population and ecosystem. In agreement with the Paris Accords, most of the AGC have published short-term goals to reduce their carbon emissions in the coming decades. In relation to these goals, this study explores the potential CO2 reduction, avoidance and removal in the region, by comparing a business-as-usual (BAU) scenario to three decarbonization scenarios for the power sector. In 2018, the total greenhouse gas (GHG) emissions in the AGC were ~1333 MtCO2/yr and are expected to rise to 1568 MtCO2/yr in 2030 following a BAU scenario, which is likely to be reduced to 1522 MtCO2/yr in 2030 by following the countries’ planning. Countries issued plans for the coming decades that focus on increasing the share of renewable energy in their grid mix. The three decarbonization scenarios presented in this study focus on supply-side technological solutions. The retirement of the oldest natural-gas and oil power plants could lead to a total emissions reduction of ~75 MtCO2/yr, without accounting for the embodied carbon emissions associated with renewable energy. In addition, the implementation of point-source capture at power plants expected to retire in &gt;10 years’ time could avoid emissions of ~240 MtCO2/yr, provided the CO2 is permanently sequestered in appropriate geological formations. The region also shows high-quality solar resources and large CO2-storage potential that could couple to direct air-capture plants to offset difficult-to-avoid emissions. This last scenario has the potential to ultimately result in net negative emissions.

Podstawę źródłową wniosków zawartych w tym artykule stanowią wyniki kwerendy w źródłach wytworzonych przez klasztory (dokumenty, rachunki, inwentarze, nekrologi, żywoty przełożonych, kroniki), rękopiśmiennych aktach sądowych biskupa i oficjała krakowskiego z XV i XVI w. oraz protokołów powizytacyjnych i ksiąg miejskich. Autor uwzględnił także całą literaturę przedmiotu. Rozpatrując dane źródłowe autor stawia tezę, że w XIII w. nie ma jakichkolwiek wzmianek o organach w kościołach klasztornych – za wysoce problematyczny i mało wiarygodny uznaje przekaz o organiście w kościele dominikańskim w Sandomierzu odnoszący się rzekomo do 1259 r. (przekaz ten pochodzi, w istocie rzeczy, dopiero z XVIII w.). Pierwsza wzmianka o organach klasztornych (1376) dotyczy kościoła bożogrobców w Miechowie. Zostały one ufundowane przez ówczesnego prepozyta Marcina Czcika. Podkreślić należy fakt, że miechowski kościół klasztorny pełnił zarazem funkcję kościoła parafialnego. Potrzeba oprawy muzycznej nabożeństw dla wiernych była jedną z ważniejszych przyczyn wybudowania organów w kościołach dominikanów i franciszkanów krakowskich. Istnienie organów w kościele dominikańskim w Krakowie możemy datować najpóźniej na pierwszą dekadę XV w. Zachowało się sporo wzmianek o konkretnych muzykach w tym kościele, a z XVI w. pochodzą informacje o organach w innych niż Kraków, kościołach dominikańskich. Czas wybudowania organów w kościele św. Franciszka przypada na okres przed 1445 roku. W XVI w. był to najlepiej wyposażony w instrumenty kościół w diecezji krakowskiej – 2 organy główne i pozytyw w każdej z kaplic bocznych Ważnymi ośrodkami kultury muzycznej były klasztory kanonickie. Z XV–XVI w. zachowało się wiele wzmianek imiennych o organistach w kościele kanoników regularnych przy kościele Bożego Ciała na Kazimierzu. W XVI w. organy grały także w innych kościołach tej reguły, a na szczególną uwagę zasługuje klasztor w Kraśniku (znani są tutaj wszyscy organiści z XVI w.). W kościele klasztornym św. Ducha w Krakowie organista jest poświadczony w 1443 roku. W kościele premonstratensów w Brzesku-Hebdowie organy były prawdopodobnie już w XV w, a w XVI w opactwie w Nowym Sączu, u kanoników regularnych od pokuty błogosławionych Męczenników w kościele św. Marka w Krakowie w 1541 r. Odrębnym zagadnieniem są kościoły klasztorne ściśle konwentualne. O organach w kościele benedyktynów w Tyńcu możemy wnioskować z faktu, że już w 1405 r. wzmiankowany jest organista benedyktyn Jan. Można przypuszczać, że organy w tym kościele istniały pod koniec XIV w. Problematyczne są początki organów w kościele na Łysej Górze, a zwłaszcza przypisywanie ich fundacji królowi Władysławowi Jagielle. Organy w kościele augustianów św. Katarzyny na Kazimierzu, klasztoru o wybijającej się kulturze muzycznej, istniały przed 1436 roku. W drugiej połowie XV w. kościół posiadał 2 instrumenty. Z 1494 r. pochodzi wzmianka o organiście w klasztorze augustianów w Olkuszu, filii kazimierskiego konwentu. Brak w pełni przekonywujących źródeł do datowania organów w kościołach bernardyńskich na okres przed 1600 rokiem. Dotyczy to także kościoła N. Marii Panny na Jasnej Górze, świątyni konwentualnej paulinów. Kontrastuje z tym stanem wiedzy, pierwsza wzmianka o organiście w kościele paulińskim na Skałce, bowiem dowodzi istnienia organów już w 1475 roku. O wczesnym powstaniu organów w kościele na Skałce zadecydowała niewątpliwie funkcja parafialna tej świątyni. W przypadku kościoła karmelitów, zakonu o surowej regule, na podkrakowskich Garbarach, gdzie organy istniały już w pierwszej połowie XV w. wpływ miały zarówno potrzeby muzyczne konwentu, jak i fakt, że znajdował się tutaj słynący łaskami obraz maryjny. Późno powstały organy w kościołach cysterskich, co również wiązało się z nakazami reguły. W Mogile wybudowano je w latach 1522–46 – jest to najstarszy przykład organów cysterskich w Małopolsce. Istnienie organów w kościele cysterskim w Jędrzejowie jest poświadczone w 1573 r., a w Szczyrzycu w 1597. Zapewne na XVI w. przypada także budowa organów w Koprzywnicy i Wąchocku, ale brak na razie źródeł potwierdzających tę hipotezę. W klasztorach żeńskich – u klarysek w Krakowie i norbertanek na Zwierzyńcu oraz w Imbramowicach, mimo zakazów wypływających z reguły (zakaz obecności mężczyzn), działalność organistów, a zatem i istnienie instrumentów, da się wykazać dla drugiej połowy XV w. Organista w kościele benedyktynek w Staniątkach jest poświadczony w 1521 r., a u klarysek w Starym Sączu w 1568 roku. Instrument w Starym Sączu istniał niewątpliwie znacznie wcześniej. Muzyka organowa w kościołach klasztorów żeńskich służyła wyłącznie przy śpiewie chóru zakonnic, kościoły te bowiem były całkowicie zamknięte dla profanów. Biorąc pod uwagę także źródła z końca XVI w. można obliczyć, że 36 kościołów klasztornych w Małopolsce (tożsamej terytorialnie z diecezją krakowską) posiadało instrumenty muzyczne. Zebrane wzmianki źródłowe stanowią świadectwo, że niektóre klasztory, posiadające własne warsztaty, (np. klasztor franciszkański w Krakowie) wykonywały prace także dla innych kościołów. Z kolei korzystanie przez zakonników z dorobku różnych środowisk organmistrzowskich widzimy w sytuacjach, gdy zatrudniani byli organmistrze ewidentnie niezakonni, lub gdy do odbioru gotowych organów klasztornych zaprasza się jako ekspertów np. organistów w kościoła Mariackiego. Wzmianki imienne o organistach świadczą, że rekrutowali się oni aż z trzech środowisk muzyków – z konwentu, z organistów niezakonnych, ale będących osobami duchownymi, z organistów świeckich. Zauważalne jest, że np. u cystersów organistami byli wyłącznie mnisi. Dane o wielkości organów pochodzą z XVI w. i dotyczą instrumentu w Miechowie – 22 głosy i u dominikanów krakowskich – 16 głosów. Organy klasztorne były montowane w różnych miejscach kościoła – pod sklepieniem nawy głównej, na ścianie z boku prezbiterium, na ścianie nad ołtarzem, nad wejściem zachodnim. W klasztorach małopolskich powstały niezwykle cenne dzieła muzyki organowej. Najsłynniejsze z nich to tabulatura klasztoru św. Ducha w Krakowie oraz tabulatura Jana z Lublina. Oba zawierają szereg utworów, które były wykonywane z użyciem klawiatury nożnej. Świadczą, że średniowieczne klasztory małopolskie były środowiskami żywo zainteresowanymi rozwojem budownictwa organowego i muzyki organowej.

Defence date: 20 March 2006
Examining Board: Prof. Peter Becker, Universität Linz ; Prof. Otto Dann, Universität Köln ; Prof. Willem Frijhoff, Vrije Universiteit Amsterdam (external Supervisor) ; Prof. Regina Schulte, Ruhr-Universität Bovhum (Supervisor)
First made available online on 15 May 2018
Die vorliegende Doktorarbeit war vom Bestreben inspiriert, die überwiegend textuell ausgerichtete Germanistik und die eher kontextuell ausgerichtete Geschichtswissenschaft anhand des Egmont-Themas miteinander zu verbinden. Den Anlaß dazu bildete die Lektüre von Goethes Egmont, die dann zur Entdeckung des bunten, nachhaltigen Nachlebens des niederländischen Grafen in der europäischen Kultur führte. Es erhob sich dabei die Frage, was Egmont zu dieser mehrere Jahrhunderte und Kulturräume umfassenden assoziativen Spannweite verholfen hat. Im Hinblick auf Goethe selbst mußte zudem der Stellenwert der historischen Egmont-Figur im literarischen Schaffensprozeß geklärt werden, nicht zuletzt deshalb, weil in der germanistischen Forschungsliteratur darüber Einigkeit besteht, daß Goethe zwar eine historische Gestalt gewählt, sie in seiner Darstellung jedoch neu erfunden hat. Das zentrale Anliegen dieser Dissertation bestand also darin zu zeigen, daß das Interesse von Goethe und Schiller an Egmont zutiefst historisch geprägt war, erstens weil beide primär an der historischen Figur Egmont interessiert waren und diese auch bewußt so instrumentalisierten, und zweitens weil ihr literarischer Stoff selbst die Frucht eines jahrhundertelangen geistesgeschichtlichen Rezeptionsprozesses war. Daraus ergab sich eine Fragestellung, die die Mythogenese von Egmont in den Mittelpunkt rückte, und zwar im Hinblick auf zwei wesentliche Aspekte. Einerseits galt es herauszufinden, in welcher Weise was die geistesgeschichtlichen Egmont-Spuren über das zugrundeliegende Interesse an dieser historischen Figur in den verschiedenen Perioden aussagen. Andererseits war zu ergründen, wie diese Faszination in den jeweiligen Phasen des mythogenetischen Prozesses ihren spezifisch dokumentarischen Ausdruck gefunden hat. Die Arbeit besteht aus drei Teilen, die chronologisch aufeinander folgen und untereinander intertextuelle Verbindungslinien aufweisen. Der erste Teil, der quellenmäßig auf Augenzeugenberichten, Pamphleten und Chroniken beruht, ist dem Gesichtspunkt der unmittelbaren Tragweite der Enthauptung in der europäischen Öffentlichkeit gewidmet. Im mittleren Teil verengt sich die Betrachtung, indem jetzt die historiographischen Quellen – zwischen denen sich stellenweise Rückgriffe auf die im ersten Teil behandelten Zeugnisse befinden und von denen außerdem belegt ist, daß sie den späteren mythischen Ausprägungen zugrunde gelegen haben – jeweils nach Autor oder Kategorie unter die Lupe genommen werden. Schließlich steht im dritten Teil die Phase der endgültigen Ausreifung zum Mythos in literarischen, historiographischen und essayistischen Darstellungen im Vordergrund. In methodischer Hinsicht standen dieser Dissertation Konzepte aus der Mythentheorie (u.a. André Jolles, Roland Barthes, Hans Blumenberg) und Einsichten aus der im Entstehen begriffenen Imaginationsgeschichte Pate, welche durch eigene Überlegungen zu einer Phänomenologie und Morphologie der Mythogenese ergänzt wurden, welche es nun auch ermöglichen, dieses Verfahren auf ähnliche Figuren anzuwenden.