Bibliografías temáticas / Muzeum Archidiecezjalne w Poznaniu / Artículos de revistas

Artículos de revistas sobre el tema "Muzeum Archidiecezjalne w Poznaniu"

Siga este enlace para ver otros tipos de publicaciones sobre el tema: Muzeum Archidiecezjalne w Poznaniu.
Autor: Grafiati
Publicado: 25 de julio de 2024

Crea una cita precisa en los estilos APA, MLA, Chicago, Harvard y otros

Elija tipo de fuente:

Consulte los 34 mejores artículos de revistas para su investigación sobre el tema "Muzeum Archidiecezjalne w Poznaniu".

Junto a cada fuente en la lista de referencias hay un botón "Agregar a la bibliografía". Pulsa este botón, y generaremos automáticamente la referencia bibliográfica para la obra elegida en el estilo de cita que necesites: APA, MLA, Harvard, Vancouver, Chicago, etc.

También puede descargar el texto completo de la publicación académica en formato pdf y leer en línea su resumen siempre que esté disponible en los metadatos.

Explore artículos de revistas sobre una amplia variedad de disciplinas y organice su bibliografía correctamente.

1

Pudelska, Aleksandra. "Muzeum Archidiecezjalne w Poznaniu na przełomie wieków XX i XXI". Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, n.º 13 (15 de diciembre de 2018): 161–78. http://dx.doi.org/10.14746/e.2018.13.6.

Texto completo
Resumen
Przypadające w bliskim odstępie czasu trzy rocznice (powołania Akademii Lubrańskiego w 1518 r., założenia Muzeum Archidiecezjalnego w 1898 r., zakończenia modernizacji Muzeum we wrześniu 2007 r.) stwarzają Muzeum Archidiecezjalnemu w Poznaniu okazję do krytycznego spojrzenia na jego kondycję i działalność w minionym czasie. W tym artykule skupiono się na okresie drugiej połowy XX wieku i pierwszych dekadach wieku XXI. Zwrócono uwagę na ważny moment usamodzielnienia się placówki poprzez oddzielenie od istniejącego do tej pory łącznie Archiwum i Muzeum oraz powołanie odrębnego dyrektora, któremu powierzono przede wszystkim zorganizowanie muzealnej ekspozycji i opiekę konserwatorską nad zabytkami całej archidiecezji. Zadania te zostały wykonane, co zapoczątkowało dobry okres działalności Muzeum – funkcjonowała otwarta dla publiczności ekspozycja z wystawą stałą i zmieniającymi się wystawami czasowymi, otwarto nowy oddział, dobrze prosperowała pracownia konserwatorska. Zmiany ustrojowe, wejście Polski do wspólnoty Unii Europejskiej oraz objęcie rządów w archidiecezji przez nowego arcybiskupa stworzyły nowe możliwości działania dla Muzeum. W tej chwili Muzeum Archidiecezjalne w Poznaniu to licząca się w mieście placówka kulturalna współpracująca z wieloma instytucjami nauki i kultury, z bogatym programem edukacyjnym dla dzieci i młodzieży oraz wartościową ofertą kulturalną dla każdego.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
2

Bartkowiak, Bogumiła. "Mosiężne misy norymberskie w zbiorach Muzeum Archidiecezjalnego w Poznaniu". Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, n.º 7 (1 de enero de 2012): 333. http://dx.doi.org/10.14746/e.2012.7.14.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
3

Grzesik, Ryszard. "Czy Malchus stracił ucho od ciosu mieczem przechowywanym w poznańskiej katedrze?" Nasza Przeszłość 115 (30 de diciembre de 2011): 535–41. http://dx.doi.org/10.52204/np.2011.115.535-541.

Texto completo
Resumen
„Ten sam papież Stefan, aby umilić duchowieństwu i Polakom początki pobytu Jordana, ofiarował mu miecz św. Piotra, którym Apostoł, jak sądzą, odciął uszy Malchusowi w Ogrodzie Oliwnym, może ten sam miecz, może drugi, i pobłogosławił go na pamiątkę cudownego czynu Apostoła, aby Kościół polski posiadał ten pozorny klejnot, by chlubić się kapłanem Chrystusowym i następcą św. Piotra na chwałę i sława św. Piotra” (Jan Długosz, Katalog Biskupów Poznańskich). Sesja naukowa poświęcona temu mieczowi przechowywanemu w Poznaniu jako poznańskiemu mieczowi św. Piotra. Historia i legenda zorganizowana została 8 kwietnia 2011 r. w Muzeum Archidiecezjalnym w Poznaniu. Inicjatorem był dyrektor muzeum ksiądz prałat Marian Lewandowski. Omawiana sesja jest przykładem, jak wiele możliwości daje dyskusja związana z indywidualnym dziełem sztuki. Przedstawiciele wielu zebrano dyscypliny, od studiów biblijnych po metalurgię.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
4

Kronthal, Arthur. "Z prehistorii Muzeum Archidiecezjalnego w Poznaniu Ein unbekanntes Posener Museum". Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, n.º 10 (1 de noviembre de 2018): 193–205. http://dx.doi.org/10.14746/e.2015.10.7.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
5

Nosek, Elżbieta M. y Janusz Stępiński. "Badania metaloznawcze poznańskiego miecza św. Piotra z Muzeum Archidiecezjalnego w Poznaniu". Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, n.º 6 (1 de enero de 2011): 77. http://dx.doi.org/10.14746/e.2011.6.7.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
6

Wajroch, Agnieszka. "„Męczeństwo św. Apolonii" z Głuchowa. Płaskorzeźba z kolekcji gotyckiej Muzeum Archidiecezjalnego w Poznaniu". Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, n.º 8 (1 de enero de 2013): 63. http://dx.doi.org/10.14746/e.2013.8.4.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
7

Sobczyńska-Szczepańska, Mirosława. "Kasata klasztoru trynitarzy w Krotoszynie oraz losy jego kultowego dziedzictwa". Nasza Przeszłość 128 (30 de diciembre de 2017): 131–53. http://dx.doi.org/10.52204/np.2017.128.131-153.

Texto completo
Resumen
Klasztor trynitarzy w Krotoszynie podzielił los innych konwentów wielkopolskich, które po drugim rozbiorze Polski znalazły się w granicach królestwa Prus. W wyniku represyjnej polityki wobec Kościoła drastycznie spadła liczba członków wspólnoty zakonnej, a jej majątek uległ znacznemu uszczupleniu. Zarówno pod rządami pruskimi, jak i w okresie istnienia Księstwa Warszawskiego, decyzją władz państwowych część izb klasztornych zajęto pod magazyny i urzędy. Klasztor został zamknięty w1819 r., kiedy po śmierci jego przełożonego o. Jana Szkaradowicza ostał się tylko jeden zakonnik. Przy kościele ustanowiono intermistycznego kapłana, od 1824 r. był administrowany przez krotoszyńskiego proboszcza, a w 1925 r. erygowano przy nim parafię pw. św. św. Apostołów Piotra i Pawła. Gmach poklasztorny w 1836 r. stał się siedzibą szkoły powiatowej, następnie szkoły realnej i gimnazjum realnego, a od 1881 – urzędów wojskowych i cywilnych. Od 1969 r. mieści się w nim Muzeum Regionalne w Krotoszynie. Potrynitarskie budowle przetrwały w niezmienionym kształcie – wyburzono jedynie łączącą je dwukondygnacyjną galerię (w 1836 r.). Wystrój malarsko-rzeźbiarski świątyni zachował się z wyjątkiem kilku świętych wizerunków, w tym charakterystycznej dla ikonografii Zakonu Przenajświętszej Trójcy figury Jezusa Nazareńskiego Wykupionego, eksponowanej w ołtarzu głównym. Rozproszeniu uległy aparaty kościelne, przekazane do krotoszyńskiej fary i ubogich kościołów z archidiecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej. Część dokumentów i ksiąg klasztornych, przetrzebionych po zamknięciu klasztoru, w 1869 r. trafiło do Królewsko-Pruskiego Archiwum Państwowego w Poznaniu, a pozostałe, w 1935 r., – do Archiwum Archidiecezjalnego w Poznaniu. Te ostatnie zaginęły.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
8

Woźniak-Raciborska, Monika. "Predella z przedstawieniem Pokłonu Trzech Króli. Zagadnienie pierwowzorów graficznych warsztatu tryptyku z Szamotuł. Ze zbiorów Muzeum Archidiecezjalnego w Poznaniu". Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, n.º 10 (1 de noviembre de 2018): 43–112. http://dx.doi.org/10.14746/e.2015.10.3.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
9

Kabacińska, Katarzyna y Krzysztof Ratajczak. "Wystawa w Muzeum Archeologicznym w Poznaniu Dusze maluczkie – dzieci i dzieciństwo poprzez wieki". Biuletyn Historii Wychowania, n.º 25 (6 de marzo de 2019): 246–47. http://dx.doi.org/10.14746/bhw.2009.25.23.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
10

Skrzydlewska, Beata. "Muzea Muzea religijne Lwowa przełomu XIX i XX wieku na tle muzeów miejskich i prywatnychLwowa przełomu XIX i XX wieku na tle muzeów miejskich i prywatnych". Facta Simonidis 15, n.º 2 (31 de diciembre de 2022): 51–65. http://dx.doi.org/10.56583/fs.1716.

Texto completo
Resumen
Historia muzealnictwa lwowskiego jest na tyle bogata, że działalność placówek muzealnych rozpatrywać można w wielu aspektach. Przyczyniła się do tego zapewne specyficzna sytuacja polityczna, religijna, a co za tym idzie i kulturowa tego miasta. Lwów zamieszkiwali przedstawiciele różnych religii, wyznawcy każdej z tych grup postarali się o zorganizowanie własnego muzeum. Działały więc we Lwowie następujące placówki: Muzeum Archidiecezjalne Rzymskokatolickie, Muzeum Instytutu Stauropigialnego, Ukraińskie Muzeum Narodowe, Muzeum Żydowskie i Muzeum Ormiańskie. Podstawę zbiorów stanowiły obiekty wycofane z kultu, poszerzane z czasem o dary i sporadycznie o zakupy. Kolejną ważną grupą na mapie Lwowa są muzea i kolekcje prywatne. Wielu mieszczan, nie tylko tych najbogatszych, rozwijało własne pasje i dawało wyraz swoim zainteresowaniom poprzez gromadzenie kolekcji dzieł sztuki, bogatych zbiorów bibliotecznych, zaś pasjonaci świata przyrody zbierali okazy z pogranicza biologii i geologii. Zbiory te miały zazwyczaj charakter prywatny i dostępne były wyłącznie dla osób indywidualnych. Jednak powstawały też muzea z inicjatywy prywatnych zbieraczy, jak np. Dzieduszyckich, które zostały przekazane miastu i były otwarte dla szerszej publiczności, a także stały się miejscem szeroko zakrojonych badań naukowych.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
11

Chlebowska, Edyta. "Castra Annibalis". Studia Norwidiana 39 (19 de noviembre de 2021): 235–47. http://dx.doi.org/10.18290/sn2139.13.

Texto completo
Resumen
Artykuł przynosi prezentację oraz omówienie nieznanej akwareli Cypriana Norwida Castra Annibalis z r. 1850, przedstawiającej obóz kartagińskich wojsk z czasów drugiej wojny punickiej. Akwarela eksponowana była w 1947 r. w Muzeum Wielkopolskim w Poznaniu na wystawie zorganizowanej w 125. rocznicę urodzin Norwida. Ówczesnym właścicielem obiektu był historyk literatury polskiej prof. Roman Pollak.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
12

Ruśnica, Bogusław. "Muzeum Archidiecezjalne, im. Bł. Józefa Sebastiana Pelczara Biskupa, w Przemyślu : dzieje i organizacja". Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 79 (27 de abril de 2020): 121–26. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.9395.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
13

Brzezińska, Anna Weronika. "Bamber przez duże „B”. Recenzja wystawy Ty Bambrze prezentowanej w Muzeum Etnograficznym, Oddziale Muzeum Narodowego w Poznaniu". Annual Review of Museum Anthropology, n.º 7 (31 de diciembre de 2020): 369. http://dx.doi.org/10.12775/zwam.2020.7.22.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
14

Kołodziejczak, Anna. "Wprowadzenie". Rozwój Regionalny i Polityka Regionalna 15, n.º 61 (14 de diciembre de 2022): 5–8. http://dx.doi.org/10.14746/rrpr.2022.61.01.

Texto completo
Resumen
Przedstawiamy Państwu nr 61 czasopisma „Rozwój Regionalny i Polityka Regionalna” przygotowywanego przez Wydział Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Tom stanowi zbiór ośmiu artykułów opracowanych przez autorów z ośrodków naukowych z całej Polski. Cztery z nich zostały napisane przez uczestników seminarium pt. „Zielona i niebieska infrastruktura na obszarach wiejskich”, które odbyło się w Muzeum Narodowym Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie w dniu 20 października 2021 r. i było XV edycją z cyklu „Rozwójobszarów wiejskich”. Zostało zorganizowane przez Zakłady Geografii Rolnictwa i Wsi oraz Geografii Kompleksowej, Stację Ekologiczną UAM oraz Stowarzyszenie Geodetów Polskich Oddział Wielkopolski w Poznaniu. Cztery pozostałe artykuły są opracowane w formie variów. W tomie tym autorzy poruszają problematykę zielonej infrastruktury, wyzwań związanych z analizą suburbanizacji mieszkaniowej na obszarach podmiejskich, możliwości powiatu, które mogłyby wpłynąć na poprawę jakości planowania przestrzennego, kierunków naukowej debaty nad systemem planowania przestrzennego w okresie PRL oraz aktualnych zagadnień dotyczących polityki w zakresie usług edukacyjnych.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
15

Andrejczuk ks., Paweł Jan. "Biskup Wincenty Urban jako organizator powojennej działalności instytucji kulturowych Kościoła wrocławskiego". Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 120 (30 de junio de 2023): 27–40. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.11918.

Texto completo
Resumen
Archiwum Archidiecezjalne we Wrocławiu oraz pozostałe instytucje kultury tej archidiecezji mogą poszczycić się bogatym zasobem źródeł historycznych. Zbiory te były gromadzone zasadniczo od pierwszych wieków istnienia biskupstwa wrocławskiego. Bezsprzecznie jednym z najwybitniejszych dyrektorów omawianych instytucji był bp Wincenty Urban, który w latach 1946-1983 pełnił funkcję dyrektora Archiwum Archidiecezjalnego, Biblioteki Kapitulnej oraz Muzeum Archidiecezjalnego we Wrocławiu. Głównym zadaniem, którego podjął się jako kierownik tych instytucji, była ich odbudowa po zniszczeniach w czasie II wojny światowej. Ponadto do dziś obowiązujące pomoce archiwalne, biblioteczne i muzealne opracowane zostały przez bp. W. Urbana. W swoich badaniach naukowych skoncentrował się on na opracowaniu dokumentacji zgromadzonej w Archiwum Archidiecezjalnym we Wrocławiu oraz dziejom Kościoła katolickiego na Dolnym Śląsku. Jest autorem ponad 500 publikacji naukowych. Urban urodził się w 1911 roku w Grodzisku Dolnym koło Przeworska. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1936 roku we Lwowie. W 1960 roku przyjął sakrę biskupią, a w latach 1974-1976 jako wikariusz kapitulny był rządcą Kościoła wrocławskiego. Zmarł 13 grudnia 1983 roku we Wrocławiu.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
16

Burkiewicz, Łukasz. "Sprawozdanie z konferencji naukowej pt. Cmentarz – dziedzictwo materialne i duchowe zorganizowanej przez Instytut Kulturoznawstwa Uniwersytetu Marii Curie‑Skłodowskiej w Lublinie oraz Stowarzyszenie „Studnia Pamięci” z Lublina (21‑22 października 2019 r.)". Perspektywy Kultury 27, n.º 4 (1 de enero de 2020): 235–45. http://dx.doi.org/10.35765/pk.2019.2704.16.

Texto completo
Resumen
W dniach 21‑22 października 2019 r. w salach Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Marii Curie‑Skłodowskiej w Lublinie odbyła się konferencja naukowa pod hasłem Cmentarz – dziedzictwo materialne i duchowe, zorganizowana przez pracowników tamtejszego Instytutu Kulturoznawstwa oraz Stowarzyszenie „Studnia Pamięci”. W trakcie konferencji rezultaty swoich badań przedstawiło 40 badaczy różnych specjalności: archeologów, historyków, historyków sztuki, antropologów, etnologów, kulturoznawców, filologów, filozofów, teologów, religioznawców, socjologów, pedagogów, przedstawicieli innych nauk, a także pasjonatów historii lokalnej oraz praktyków zaangażowanych w działalność na rzecz ochrony cmentarnego dziedzictwa. Reprezentowali oni szerokie środowisko akademickie: Uniwersytet Marii Curie‑Skłodowskiej w Lublinie, Uniwersytet Jagielloński, Akademię Ignatianum w Krakowie, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Uniwersytet Łódzki, Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Rzeszowski, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie, SWPS Uniwersytet Humanistyczno ‑Społeczny, Uniwersytet Szczeciński, Uniwersytet w Białymstoku i Katolicki Uniwe-sytet Lubelski Jana Pawła II w Lublinie. Ponadto dwie osoby reprezentowały zagraniczne ośrodki naukowe: Uniwersytet Nawarry w Pampelunie oraz Uniwersytet w Hildesheim. Wśród prelegentów znajdowali się również pracownicy naukowi i merytoryczni takich instytucji jak: Biblioteka Publiczna w Dzielnicy Wawer m.st. Warszawy, Muzeum Archeologiczno‑‑Historyczne w Stargardzie, Stowarzyszenie „Crux Galiciae”, Stowarzyszenie „Studnia Pamięci”, Komisja Rabiniczna ds. Cmentarzy, Fundacja Zapomniane, Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Przemyślu, Pracownia Architektury Krajobrazu Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu oraz Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
17

Jaśkowska, Zuzanna. "Spuścizna prof. Marii Paradowskiej w PAN Archiwum w Warszawie Oddział w Poznaniu". Przegląd Archiwalno-Historyczny 1 (2014): 21–28. http://dx.doi.org/10.4467/2391-890xpah.14.003.14864.

Texto completo
Resumen
W artykule omówiono spuściznę zmarłej w 2011 r. prof. Marii Paradowskiej, długoletniej kierownik Instytutu Archeologii i Etnologii PAN. W poszczególnych paragrafach przedstawiono rodzaje dokumentacji przekazanej do zbiorów PAN Archiwum w Warszawie Oddział w Poznaniu. Najwięcej miejsca poświęcono materiałom o szeroko pojętej tematyce Bambrów, w tym działalności Towarzystwa Bambrów Poznańskich, organizacji corocznego Święta Bamberskiego oraz budowie i funkcjonowaniu otwartego w 2003 r. muzeum zadedykowanego tej społeczności. Kolejna część tekstu skupia się na zebranej przez prof. Paradowską dokumentacji, dotyczącej Polonii latynoamerykańskiej. W grupie tej wyróżniają się materiały na temat życia i działalności ks. Ignacego Posadzego, pierwszego przełożonego Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej. Artykuł, poprzez analizę spuścizny, przybliża zainteresowania badawcze oraz postać samej prof. Paradowskiej. The Heritage of Professor Maria Paradowska in the Polish Academy of Sciences in Warsaw, Poznan Branch The article discusses the heritage of the late professor Maria Paradowska (died in 2011), longserving head of the Institute of Archeology and Ethnology of the Polish Academy of Sciences. Each paragraph presents types of documents conveyed to the collection of the Polish Academy of Sciences in Warsaw, Poznań branch. Here, the most broadly discussed are the publications on the Bamberg settlers in Poznań, including materials on the Society of Poznań Bamberg Settlers, the annual organization of the Bamberg Festival, and the creation and operation of the museum dedicated to the Bamberg community in Poznań (opened in 2003). The next part of the text focuses on documentation on Polish emigrants in Central America, gathered by prof. Paradowska. In this group, the materials on life and work of father Ignacy Posadzy (the first superior of the The Society of Christ Fathers for Poles Living Abroad) clearly stand out. The analysis of prof. Paradowska’s heritage reveals not only her research areas, but also her character.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
18

Siekierska, Anna. "Wspomnienia Jana Schwarza (Szwarca) – pedagoga, psychologa, organizatora Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku – jako źródła do biografii zawodowej". Progress, n.º 9-10 (22 de diciembre de 2021): 273–83. http://dx.doi.org/10.26881/prog.2021.10.11.

Texto completo
Resumen
Niniejszy tekst prezentuje wspomnienia pozostawione przez Jana Schwarza (1901– 1988) oraz ich wartość jako źródła dotyczące przebiegu kariery tytułowego bohatera. Prezentowane wspomnienia pochodzą ze zbiorów oddziału muzeum Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Gdańsku. We wspomnieniach Schwarz opisuje głównie swoją działalność związaną z pracą pedagoga oraz psychologa, począwszy od roku 1920, kiedy zatrudniony został w szkole powszechnej w swojej rodzinnej miejscowości, a na latach 60. XX wieku kończąc. W trakcie swojej kariery Schwarz uczestniczył m.in. w organizacji Instytutu Psychotechnicznego w Poznaniu. Ponadto był założycielem i kierownikiem Państwowego Pedagogium w Toruniu (działającego od 1937 roku), mającego kształcić wysoko kwalifikowanych nauczycieli szkół powszechnych. W czasie wojny prowadził tajne nauczanie, a po jej zakończeniu został oddelegowany przez ministra oświaty do odbudowy szkolnictwa w Gdańsku, w którym podjął się organizacji Państwowego Pedagogium – przekształconego następnie w Państwową Wyższą Szkołę Pedagogiczną.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
19

Syska, Ewa. "Nieznana część kolekcji Stanisława Latanowicza (1886–1935) w zasobie Archiwum Państwowego w Poznaniu". Przegląd Archiwalno-Historyczny 9 (2022): 117–39. http://dx.doi.org/10.4467/2391-890xpah.22.007.17219.

Texto completo
Resumen
Przedmiotem artykułu jest nieznana i nierozpoznana część kolekcji Stanisława Latanowicza (1886–1935), którą w 1938 r. Zarząd Miasta Poznania kupił z przeznaczeniem do zbiorów Biblioteki Raczyńskich i Muzeum Miejskiego. Dzięki opracowanemu ostatnio inwentarzowi przechowywanego w Archiwum Państwowym w Poznaniu zespołu „Zbiór dokumentów pergaminowych i papierowych różnej proweniencji” udało się zidentyfikować 126 dokumentów ze zbiorów S. Latanowicza, które podczas okupacji zostały najprawdopodobniej przekazane z Biblioteki Raczyńskich do Archiwum Miejskiego. Unknown part of the collection of Stanisław Latanowicz (1886– 1935) in the fond of the State Archive in Poznań This paper discusses the unknown and unrecognized part of the collection of Stanisław Latanowicz (1886–1935), bought in 1938 by the Board of the City of Poznań with the intention to incorporate it into the collections of the Raczyński Library and the Municipal Museum. Owing to the recent inventory of the fond called “Parchment and paper documents of various provenance” kept in the State Archive in Poznań, it became possible to identify 126 documents from the collection of S. L atanowicz, which were most likely moved from the Raczyński Library to the Municipal Archive during the occupation.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
20

Zeidler, Kamil y Zofia Zeidler. "Kenya Hara. Japońskie projektowanie graficzne, Muzeum Narodowe w Poznaniu, 24 marca – 30 lipca 2023 r." Gdańskie Studia Azji Wschodniej, n.º 23 (31 de agosto de 2023): 252–53. http://dx.doi.org/10.4467/23538724gs.23.019.18165.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
21

Rzeczkowska, Ewa y Joanna Szady. "Idea wychowania morskiego w praktyce żeńskiego ruchu harcerskiego w latach międzywojennych". Przegląd Nauk Historycznych 22, n.º 2 (20 de diciembre de 2023): 213–43. http://dx.doi.org/10.18778/1644-857x.22.02.08.

Texto completo
Resumen
Artykuł prezentuje koncepcję wychowania morskiego realizowaną w środowisku harcerstwa żeńskiego w okresie międzywojennym. Do opracowania tematu wykorzystano materiały archiwalne przechowywane w Archiwum Akt Nowych, Muzeum Harcerstwa oraz w zbiorach Biblioteki Uniwersyteckiej KUL i Głównej Biblioteki Lekarskiej. Ponadto cenne informacje pozyskano z zasobów prasy harcerskiej, a także opracowań tematycznych, zwłaszcza tych o charakterze wspomnieniowym. Analiza danych źródłowych wskazuje na stopniowe wdrażanie idei wychowania morskiego, które dokonało się początkowo w ramach działalności środowisk harcerskich we Władywostoku, a następnie w Wejherowie. Od drugiej połowy lat dwudziestych zauważalny stał się rozwój ruchu wodniackiego wśród harcerek, który związany był początkowo z drużynami męskimi z Poznania, Wilna i Warszawy. W 1931 r. zastęp XIII Błękitnej Drużyny Harcerek im. Gen. Zamoyskiej w Poznaniu uzyskał charakter żeglarski. Od tego czasu harcerki rozpoczęły serię szkoleń specjalistycznych na potrzeby jachtingu morskiego. W 1934 r. harcerki pozyskały samodzielny jacht szkoleniowy „Grażyna”. W drugiej połowie lat trzydziestych samodzielne załogi kobiece pływały po Zatoce Gdańskiej i wodach Bałtyku. Wychowanie morskie związane było z polityką morską państwa. Podlegało też w tym czasie założeniom wychowawczym harcerstwa i było popularyzowane na łamach prasy harcerskiej. Do najwybitniejszych postaci związanych z żeglarstwem kobiecym należały harcerki: Jadwiga Skąpska-Truscoe, Jadwiga Wolffowa, Janina Bartkiewicz.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
22

Krucki ks., Łukasz y Justyna Mizerka. "Inwentarz zespołu „Wyższe Seminarium Duchowne w Gnieźnie” z zasobu Archiwum Archidiecezjalnego w Gnieźnie". Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 119 (22 de diciembre de 2022): 143–78. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.12579.

Texto completo
Resumen
Założone w 1960 roku przez prymasa Stefana Wyszyńskiego, Archiwum Archidiecezjalne w Gnieźnie zostało zobowiązane do gromadzenia, przechowywania, opracowywania oraz udostępniania archiwaliów związanych z dziejami archidiecezji i metropolii gnieźnieńskiej. W jego zasobie ważne miejsce zajmuje zespół „Wyższe Seminarium Duchowne w Gnieźnie”, który odzwierciedla skomplikowane dzieje jednego z najstarszych seminariów funkcjonujących na ziemiach polskich. Seminarium duchowne w Gnieźnie zostało założone przez abp. Stanisława Karnkowskiego w 1602 roku. Erekcja ta przypadła jednak na niesprzyjające czasy, stąd też okazała się nietrwała. W 1718 roku abp Stanisław Szembek dokonał ponownego ustanowienia seminarium i powierzył jego zarząd misjonarzom św. Wincentego à Paulo. W tej formie przetrwało ono do 1835 roku. Po kasacie zgromadzenia w zaborze pruskim abp Marcin Dunin postanowił przekształcić seminarium gnieźnieńskie w zakład kształcący kleryków w zakresie praktycznym. Rozwiązanie to przetrwało do 1927 roku, mimo iż w latach 1875-1886 seminarium było zamknięte na skutek kulturkampfu. W 1927 roku kard. August Hlond dokonał reorganizacji studiów seminaryjnych. W Gnieźnie ustanowił pełne studium filozoficzne dla kleryków z archidiecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej. W trakcie II wojny światowej w gmachu uczelni Niemcy urządzili szkołę policyjną. Zajęcia seminaryjne wznowiono dopiero w kwietniu 1945 roku. W 1953 roku kard. S. Wyszyński doprowadził do scalenia w Gnieźnie studiów filozoficznych i teologicznych. Od 1998 roku gnieźnieńskie seminarium stanowi część Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, przy zachowaniu własnej osobowości prawnej i odrębności organizacyjnej. Bogata tradycja gnieźnieńskiego seminarium sprawiła, że z jego działalności zachował się okazały zasób archiwalny. Obejmuje on 376 jednostek, które odnoszą się do dokumentacji wytworzonej po 1718 roku. Nie zachowały się bowiem wcześniejsze dokumenty wytwarzane przez kancelarię seminaryjną, co uświadamia drukowany inwentarz dołączony do niniejszego opracowania. Uwzględnia on archiwalia, z których można wyodrębnić następujące tematyczne grupy aktowe: wychowankowie; regulaminy i programy nauczania; biblioteka; dochody i rozchody; kontrakty i rachunki; majątek Braciszewo; inwentarze; korespondencja; konwikt arcybiskupi; seminarium zagraniczne; rekolekcje kapłańskie; akta budowlane.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
23

Pieczara, Jakub. "Sławomir Filipek, Obraz Matki Bożej Śnieżnej w Tokarni: studium nad ikonografią „Salus Populi Romani”, Wydawnictwo Muzeum Archidiecezjalne Kardynała Karola Wojtyły w Krakowie, Kraków 2017, ss. 135". Folia Historica Cracoviensia 24, n.º 1 (30 de junio de 2019): 215. http://dx.doi.org/10.15633/fhc.3326.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
24

Olejnik, Leszek. "Działalność Jana Plewińskiego w ruchu ludowym w okresie II Rzeczypospolitej i w konspiracji antyhitlerowskiej". Zeszyty Wiejskie 28, n.º 2 (7 de febrero de 2023): 163–89. http://dx.doi.org/10.18778/1506-6541.28.17.

Texto completo
Resumen
Jana Plewińskiego (1898–1970) zaliczyć można do grona najwybitniejszych w dziejach najnowszych działaczy ludowych ziemi sieradzkiej. Obecnie jednak jest raczej mało znany, jakby zapomniany. Od 1919 r. działał w ruchu ludowym w kole młodzieży swojej rodzinnej wsi Strzałki (gmina Majaczewice). Od 1923 r. związał się z PSL „Wyzwolenie”, a od 1931 r. działał w Stronnictwie Ludowym (SL), w którym wtedy skupili się członkowie trzech dotąd samodzielnie funkcjonujących ugrupowań chłopskich. Najsilniejszą pozycję Plewiński wypracował sobie w latach 30. XX w., zarówno w SL jak i ZMW RP „Wici”. Od 1934 r. wchodził w skład Zarządu Powiatowego SL, w rok później objął funkcję sekretarza powiatowego i piastował ją do wybuchu II wojny światowej. W 1936 r. wybrany został do Zarządu Wojewódzkiego SL w Łodzi. W latach 1935–1936 stał na czele powiatowych struktur ZMW RP „Wici”. W latach 1936–1938 był członkiem Zarządu Wojewódzkiego tej organizacji. Był związany ze środowiskiem młodych, radykalnych działaczy ludowych, którzy skupili się wokół wydawanego wpierw w Poznaniu, a następnie w Łodzi czasopisma „Chłopskie Życie Gospodarcze”. Był cenionym prelegentem i często występował na różnych zgromadzeniach publicznych organizowanych przez sieradzki ruch ludowy. Współorganizował wielki strajk chłopski w 1937 r. Za swą działalność przeciw władzy sanacyjnej był w okresie Drugiej Rzeczypospolitej kilkakrotnie więziony. Na początku okupacji hitlerowskiej (listopad–grudzień 1939) znalazł się w sieradzkim więzieniu (w ramach antypolskich represji okupanta). Po ucieczce z więzienia włączył się aktywnie w tworzenie struktur konspiracji ludowej. Należał do kierownictwa lokalnego tej konspiracji (wchodził w skład „trójki” a następnie „piątki” powiatowej SL „Roch”, w latach 1944–1945 – po aresztowaniu Adama Banacha stanął na czele konspiracji ludowej powiatu sieradzkiego). Był także żołnierzem „Chłostry”, a od 1941 r. Batalionów Chłopskich. Jego działalność w latach 1945–1972 w ruchu ludowym (w SL, PSL, ZSL) szerzej opisuję w szkicu biograficznym zamieszczonym w numerze 37 (2021) „Rocznika Historycznego Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego” w Warszawie.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
25

Wrana, Jan. "Synergia w nieidealnym mieście „idealnym” – próby integrowania Zamościa". Budownictwo i Architektura 16, n.º 1 (11 de abril de 2017): 5–17. http://dx.doi.org/10.24358/bud-arch_17_161_01.

Texto completo
Resumen
Zamość zrealizowane marzenie wielkiego hetmana koronnego Jana Zamoyskiego (1542-1605) to renesansowe „miasto idealne” którego początki sięgają roku 1579 – rozpoczęcia budowy miasta wg projektu włoskiego architekta Bernardo Morando (1540-1600). W układzie ówczesnego miasta można zauważyć odniesienia do teoretycznych prac Pietro Cataneo i Giorgio Mariniego. Już w roku 1580 Zamość uzyskał prawa miejskie, a po ośmiu latach stał się stolicą Ordynacji Zamojskiej. W okresie zaborów od roku 1822 funkcja miasta została wyprowadzona poza mury obronne na południowy-wschód od Zamościa, pełniącego wtedy funkcję „Twierdzy Zamość”. Obecnie „Stare Miasto” – ścisłe historyczne centrum miasta – zwane „perłą renesansu”, jest jedną z 16 dzielnic współczesnego miasta Zamość. Dzięki aktywności władz miejskich od lat 90-tych oraz pozyskanym środkom unijnym, prowadzony jest program rewitalizacji Starego Miasta – następuje zmiana wizerunku miasta oraz wzrasta aktywność społeczności lokalnej współpracującej z miastami partnerskimi. Poza rejonem historycznego Starego Miasta zauważalny jest problem dotykający współcześnie większość polskich miast – chaos przestrzenny i dysonans w strukturze przestrzennej. O możliwych w przyszłości działaniach w celu przywrócenia spójności i harmonijnego wizerunku Zamościa, jako jednego z przykładów dla polskich miast, odbywały się pierwsze Ogólnopolskie Studenckie Warsztaty „Synergia w Architekturze Lublin – Zamość 2015” zorganizowane w dniach 23-26 września 2015 roku przez Samodzielną Pracownię Architektoniczną Wydziału Budownictwa i Architektury Politechniki Lubelskiej, Fundację Rozwoju Politechniki Lubelskiej oraz Fundację Na Dużą Skalę z siedzibą w Poznaniu. Rejonem określonym w pierwszych warsztatach był teren Rotundy (w której obecnie jest Muzeum Martyrologii Zamojszczyzny) wraz ze znajdującym się w sąsiedztwie zalewem Ośrodka Sportu i Rekreacji, zlokalizowane w centrum Zamościa, w niewielkiej odległości od Zabytkowego Starego Miasta.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
26

Pilarska, Marta, Jarosław Rogóż y Maria Rudy. "Technika i technologia woskowych płaskorzeźb z XVIII-wiecznego warsztatu z Landshut w świetle badań „Madonny z Pochyloną Głową” ze zbiorów Muzeum Narodowego w Poznaniu". Acta Universitatis Nicolai Copernici Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo, n.º 45 (1 de enero de 2014): 519. http://dx.doi.org/10.12775/aunc_zik.2014.021.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
27

Kapka, Magdalena y Elżbieta Basiul. "Warsztat malarski Pietera Meulenera na przykładzie obrazu Potyczka jeźdźców w krajobrazie (1647 r.) z Muzeum Narodowego w Poznaniu oraz innych dzieł malarza znajdujących się w zbiorach polskich". Acta Universitatis Nicolai Copernici Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo, n.º 44 (1 de enero de 2013): 183. http://dx.doi.org/10.12775/aunc_zik.2013.007.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
28

Woziński, Andrzej. "Co wspólnego ma Wniebowzięcie Marii z Ostatnią Wieczerzą, czyli o genezie formy i ikonografii późnośredniowiecznego obrazu ze zbiorów Muzeum Narodowego w Poznaniu,(...)". Porta Aurea, n.º 19 (22 de diciembre de 2020): 57–76. http://dx.doi.org/10.26881/porta.2020.19.02.

Texto completo
Resumen
The late medieval panel painting of the Assumption of Virgin Mary from the Collection of the National Museum in Poznań was most likely created in Greater Poland (Wielkopolska), probably in Poznań, in the early 16th century. Scholars have pointed out the connection of its iconography with several other art pieces from the area of Greater Poland. In the light of these findings, our painting seemed to be traditional in the terms of form, as well as of content. This paper shows that some formal solutions and motifs used in the painting from Poznań differ from a typical iconographic practice, and it has only partial coverage in literary sources. The Apostles’ behaviour not fully corresponding to the subject and the chair in which an unidentified Apostle is sitting in a strangely complicated pose by the sarcophagus are the exceptional traits of the Poznań painting. The reason for their presence is the fact that the painter quoted a large part of the copperplate engraving of the Netherlandish Master IAM of Zwolle on a completely different subject: the Last Supper. The painter repeated selected elements quite accurately, without trying too much to adopt them to the new context. The Poznań painting is one of the countless examples of the use of prints as a pattern in the late medieval workshop practice. But at the same time, it belongs to the smaller in number works that were created in a more sophisticated way, through a compilation of motifs taken from various sources, combined with iconographic transformations. The paintings of Jörg Stoker, active in Ulm, and the prominent Antwerp artist Joos van Cleve analysed in the paper, are the examples of the application of a similar creative procedure. The last part of the text is devoted to the reception of the copperplate engraving by Master IAM of Zwolle, which determined so markedly the form and iconography of the painting at the National Museum in Poznań. The range of impact of this pattern, including Northern France, Greater Poland, Austria, Southern Germany (?), Northern Italy, Sardinia and Castilla, illustrates how universal, despite all the regional differences, the visual culture of Latin Europe was at the time.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
29

Dudek, Tomasz. "Zakład Narodowy im. Ossolińskich i jego zbiory w latach 1817‒1939". Nowa Biblioteka 37, n.º 2 (29 de diciembre de 2020): 1–17. http://dx.doi.org/10.31261/nb.2020.37.06.

Texto completo
Resumen
Celem prezentowanego artykułu jest ukazanie dziejów i zbiorów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich w latach 1817‒1939. Za pomocą analizy zachowanych dokumentów oraz istniejącej literatury przedmiotu starano się nie tylko ukazać historię instytucji, wybrane kolekcje z zasobów biblioteki, ale także przedstawić jej organizację oraz ludzi, którzy na przestrzeni przeszło 120 lat przewinęli się przez jej mury. Jest to tym ważniejsze, że w przeciwieństwie do wielu innych polskich bibliotek nigdy nie napisano całościowej historii Ossolineum. Przyczyną tej sytuacji było to, że po 1945 r. niemal wszystkie archiwalia mogące służyć poznaniu dziejów Zakładu pozostały we Lwowie, zaś dostęp do nich był dla polskich badaczy bardzo utrudniony, a czasami nawet wręcz niemożliwy. Sytuacja ta zaczęła się powoli zmieniać po 1989 r. Wtedy też powstały mniejsze lub większe prace przyczynkarskie dotyczące dziejów Ossolineum. Dopiero od niedawna na rynku księgarskim zaczęły się pojawiać szersze publikacje ukazujące różne aspekty funkcjonowania Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Zgodnie z zamierzeniami fundatora instytucja ta złożona z biblioteki, wydawnictwa oraz muzeum miała nie tylko gromadzić różnego rodzaju druki, rękopisy, dzieła sztuki, ale także udostępniać swoje zbiory wszystkim zainteresowanym. Data początkowa artykułu wyznaczona została przez powołanie Zakładu, do którego doszło w 1817 r. Fundator przez kilka lat rozważał, gdzie instytucja będzie mieć swoją siedzibę. Ostatecznie już po jego śmierci w roku 1827 zbiory zgromadzone przez Józefa Maksymiliana Ossolińskiego zostały przewiezione do Lwowa i umieszczone w przebudowanym byłym kościele i klasztorze karmelitanek trzewiczkowych. Wtedy też dołączono ostatecznie do Ossolineum zbiory gromadzone przez rodzinę Lubomirskich z Przeworska. Przez okres przeszło 100 lat do zbiorów Ossolineum trafiły liczne rękopisy, archiwa, książki, czasopisma i dzieła sztuki. Datę końcową prezentowanego artykułu wyznacza rok 1939. Wybuch II wojny światowej rozpoczął bowiem nowy, dramatyczny okres w dziejach Ossolineum zakończony jego przeniesieniem do Wrocławia w 1945 r.
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
30

Włodarczak, Piotr. "Mrowino, stanowisko 3. Późny neolit nad środkową Wartą (Mrowino, site 3. Late Neolithic on the middle Warta), M. Szmyt (ed.), Bibliotheca Fontes Archaeologici Posnanienses 22. Poznań 2018: Muzeum Archeologiczne w Poznaniu. 568 pp. + CD : [recenzja]". Sprawozdania Archeologiczne 71 (2019): 473–77. http://dx.doi.org/10.23858/sa71.2019.019.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
31

Hall, Mark Anthony. "Agnieszka Stempin, ed. Magia Gry: Sztuka rywalizacji (The Magic of the Game: The Art of the Contest) (Poznań: Muzeum Archaeologiczne w Poznaniu, 2012, 136pp., 104 figs., pbk, ISBN 978-83-60109-23-6) - Mathieu Grandet and Jean-François Goret, eds. Échecs et Trictrac: Fabrication et u des jeux de tables au Moyen Âge. Catalogue de l'exposition présentée du 23 juin au 18 novembre 2012 au Musée du château de Mayenne (Paris: Editions Errance/Mayenne, Château de Mayenne, 2012, 159pp., 115 figs., pbk, ISBN 978-2-87772-503-3) - Isabelle Bardiès-Fronty and Anne-Elizabeth Dunn-Vaturi, eds. Art du jeu, jeu dans l'art de Babylone à l'occident médiéval. Catalogue de l'exposition présentée du 28 novembre 2012 au 4 mars 2013 au Musée de Cluny — Musée national du Moyen Âge, Paris (Paris: Editions de la Réunion des Musées Nationaux — Grand Palais, 2012, 160pp., 213 figs., pbk, ISBN 978-2-7118-5985-6) - Eero Heinloo, ed. Kõrts keskaegses linnas: Näituse ‘Poriveski Kõrts'. Kataloog/Inn in a Medieval Town, Catalogue of the Exhibition ‘Poriveski Kõrts’ 13 May to 11 November 2011 (Tartu: Tartu Linnamuuseum, 2011, 81pp., 75 figs., pbk, ISBN 978-9985-9877-6-6) - Philippe Bornet and Maya Burger, eds. Religions in Play: Games, Rituals and Virtual Worlds (Zurich: Pano Verlag, 2012, 351pp., 60 figs., pbk, ISBN 978-3-290-22010-5)". European Journal of Archaeology 16, n.º 3 (2013): 574–80. http://dx.doi.org/10.1179/146195713x13721616775755.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
32

De Rosset, Tomasz F. "Kaiser-Friedrich-Museum – książka Kamili Kłudkiewicz o niemieckiej historii Muzeum Narodowego w Poznaniu". Acta Universitatis Nicolai Copernici Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo 54 (30 de diciembre de 2023). http://dx.doi.org/10.12775/aunc_zik.2023.006.

Texto completo
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
33

Kowalewska-Marszałek, Hanna, Halina Królik, Maria Dekówna, Katarzyna Kerneder-Gubała, Dagmara H. Werra, Jacek Kabaciński, Małgorzata Winiarska-Kabacińska et al. "Dr hab. Zofia Antonina Sulgostowska, prof. IAE PAN (13.06.1944–12.02.2023)". Archeologia Polski 68 (28 de diciembre de 2023). http://dx.doi.org/10.23858/apol68.2023.001.

Texto completo
Resumen
Prezentowany zbiór tekstów poświęcony jest pamięci niedawno zmarłej Profesor Zofii Sulgostowskiej, wybitnej specjalistki w zakresie prahistorii starszej i środkowej epoki kamienia. Składają się nań wspomnienia uczniów, współpracowników i przyjaciół Pani Profesor, związanych głównie z dwiema naukowymi instytucjami archeologicznymi (w których Pani Profesor była zatrudniona): Państwowym Muzeum Archeologicznym (dr Wojciech Borkowski, mgr Elżbieta Ciepielewska) i Instytutem Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk (dr Hanna Kowalewska-Marszałek, mgr Halina Królik, prof. dr hab. Maria Dekówna, mgr Katarzyna Kerneder-Gubała, dr Dagmara H. Werra, prof. dr hab. Jacek Kabaciński, dr hab. Iwona Sobkowiak-Tabaka, obecnie profesor Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu). Znalazły się w nim także wypowiedzi osób z innych placówek naukowych: Muzeum Archeologicznego w Poznaniu (dr Małgorzata Winiarska-Kabacińska) oraz Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi (dr Dominik Kacper Płaza).
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
34

Sitarek, Adam. "Dziennik Viktora Hahna z łódzkiego getta". Zagłada Żydów. Studia i Materiały, n.º 16 w przygotowaniu (5 de noviembre de 2020). http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.669.

Texto completo
Resumen
Dziennik pisany przez Viktora Hahna w łódzkim getcie to jeden z nielicznych dokumentów dotyczących getta łódzkiego znajdujących się w zbiorach Muzeum Żydowskiego w Pradze i jedyny znany dotąd dziennik spisany w języku czeskim. Prezentowane świadectwo, niewielkiej objętości, przedstawia zaledwie dwa miesiące pobytu w getcie łódzkim i obozie pracy przymusowej w Poznaniu, niemniej jest pod wieloma względami interesującym źródłem. Z jednej strony przybliża wojenne losy autora, z drugiej jest doskonałym obrazem społeczności praskich Żydów deportowanych do getta łódzkiego jesienią 1941 r., żyjących w zbiorowych miejscach zamieszkania, tzw. kolektywach. Ostatnie wpisy autora są wyjątkowym świadectwem człowieka, którego nazwisko znalazło się na listach deportacyjnych, a który niemal cudem ocalał dzięki dobrowolnemu zgłoszeniu się na roboty przymusowe
Los estilos APA, Harvard, Vancouver, ISO, etc.
También puede estar interesado en las bibliografías sobre el tema "Muzeum Archidiecezjalne w Poznaniu" para otros tipos de fuentes:
Libros
Ofrecemos descuentos en todos los planes premium para autores cuyas obras están incluidas en selecciones literarias temáticas. ¡Contáctenos para obtener un código promocional único!

Pasar a la bibliografía