Literatura académica sobre el tema "Miasta białoruskie"
Crea una cita precisa en los estilos APA, MLA, Chicago, Harvard y otros
Consulte las listas temáticas de artículos, libros, tesis, actas de conferencias y otras fuentes académicas sobre el tema "Miasta białoruskie".
Junto a cada fuente en la lista de referencias hay un botón "Agregar a la bibliografía". Pulsa este botón, y generaremos automáticamente la referencia bibliográfica para la obra elegida en el estilo de cita que necesites: APA, MLA, Harvard, Vancouver, Chicago, etc.
También puede descargar el texto completo de la publicación académica en formato pdf y leer en línea su resumen siempre que esté disponible en los metadatos.
Artículos de revistas sobre el tema "Miasta białoruskie"
1
Famielec, Monika. "Гiсторыка-культурны аспект намiнацыi урбанонiмаў сучаснага горада Брэста". Studia Białorutenistyczne 13 (30 de diciembre de 2019): 327. http://dx.doi.org/10.17951/sb.2019.13.327-341.
Texto completoResumen
<p>Miasto Brześć, którego historia liczy tysiąc lat, wchodziło w skład Rusi Kijowskiej, Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeczypospolitej, a od roku 1795 – Imperium Rosyjskiego. W XX w. miasto było częścią Polski (1919–1939), wchodziło w skład Związku Radzieckiego (1939–1941) jako centrum nowo utworzonego obwodu brzeskiego Białoruskiej Sowieckiej Socjalistycznej Republiki (BSSR), znajdowało się pod niemiecką okupacją (1941–1944), ponownie znalazło się w granicach ZSSR (1944–1991, od roku 1945 – BSSR), a od 1991 roku należy do suwerennej Republiki Białoruskiej. Niniejszy artykuł poświęcony jest historyczno-kulturowemu aspektowi nazewnictwa ulic współczesnego miasta Brześcia. Analizie semantycznej poddanych zostało 51 jednostek powstałych w XXI w. Zaprezentowany materiał pokazuje, że w procesie nominacji kontynuowany jest, często stosowany w XX w., model nadawania ulicom nazw pamiątkowych, służący upamiętnieniu postaci zasłużonych dla miasta Brześcia i dla obwodu brzeskiego w czasie działań wojennych w latach 1941–1944 (J. M. Winnik, W. P. Puganow, M. J. Krisztofowicz), jak również upamiętnieniu znaczących dla miasta wydarzenie historycznych, jakim była Bitwa pod Grunwaldem w roku 1410. Najnowsze ulice zostały też nazwane na cześć osób, których losy związane były z miastem przez miejsce zamieszkania bądź też inną działalność na rzecz rozwoju powojennego Brześcia (W. D. Machnowicz, W. I. Goździeckij). Jest też grupa nazw ulic upamiętniających nazwiska mistrzów pióra: białoruskich (N. Zasim, W. A. Kolesnik, I. P. Mieleż), rosyjskich (S. A. Jesienin, A. Płatonow, A. S. Gribojedow) i polskiego pisarza, historyka i działacza społecznego (J. U. Niemcewicza). Nazwy ulic nadane w pierwszym dwudziestoleciu XXI wieku, utrwalają ponadto nazwy obiektów sakralnych (<em>ulica Iljinskaja</em>, <em>Irininskaja</em>, <em>Pokrowskaja</em>) bądź bezpośrednio nawiązują do usytuowanej na ulicy budowli kultu religijnego (<em>ulica Gieorgijewskaja</em>, <em>Rożdiestwienskaja</em>, <em>Sierafima Sarowskogo</em>). Po raz pierwszy na mapie miasta pojawiły się nazwy motywowane imionami świętych Cerkwi prawosławnej (Borys, Włodzimierz, Tatiana). Próba odrodzenia języka białoruskiego w roku 1991 doprowadziła do tego, że nazwy urzędowe były zapisywane w języku białoruskim i rosyjskim. Najnowszy spis brzeskich ulic wzbogacił się o jedną nazwę pochodzenia białoruskiego – <em>Starożytnaja ulica </em>(biał. <em>старажытны </em>– ros. <em>древний</em>, pol. <em>starożytny</em>). Oddaje to charakter miasta, świadka skomplikowanej historii na przestrzeni wieków.</p>
2
Гардзееў [Gordziejew], Юры [Jerzy]. "Урбананімічны дыскурс у постсавецкай Беларусі". Acta Baltico-Slavica 41 (29 de diciembre de 2017): 212–50. http://dx.doi.org/10.11649/abs.2017.009.
Texto completoResumen
Urbanonymic discourse in the post-Soviet BelarusThis article attempts to analyze the current state of the Belarusian urban namespace. This toponymic study covers selected Belarusian cities and shows the clash of different discourses and strategies of social memory. Since the mid-nineteenth century state authorities intervened with urban place naming and created a symbolic space of the Belarusian city. During the 20th century names of urban objects were replaced completely. The aim of the paper is to discuss different approaches to the policy of urban place names.Characteristic motivational-semantic features of Belarusian urbanonymic design of the last 25 years are in coexistence with different semantic types, predominance of Soviet street names to the detriment of Belarusian. Thus it should be noted that the policies of current authorities seek to preserve Soviet toponimical heritage. Therefore street names still reflect historical figures and values of Soviet history.On the other hand the formation of the urbanonyms of Belarusian connotation is connected not so much with the decommunization of the urban landscape, but with the process of nomination of streets arising mainly for newly established streets in new districts in the outskirts of towns. No doubt, the only exception is Maladzechna where in the 1990s urban toponymy space had been decommunized.Finally, the article discusses numerous examples of Belarusian toponymic activism. Dyskurs urbanonimiczny na postsowieckiej BiałorusiArtykuł stanowi próbę zarysowania problematyki współczesnego stanu białoruskiego systemu urbanonimicznego. Analiza zbiorów toponimicznych wybranych miast białoruskich ukazuje zderzenie różnych dyskursów i strategii pamięci społecznej. Głównym aktorem, który od połowy XIX w. przez praktyki upamiętniające kreuje przestrzeń symboliczną białoruskiego miasta, jest instytucja państwa. W XX w. pod wpływem czynników pozalingwistycznych nasiliła się tendencja przemianowania nazw realnoznaczeniowych na nazwy pamiątkowe.Ze względu na fluktuację ustrojowo-polityczną ostatnich dwudziestu pięciu lat miejską przestrzeń nazewniczą cechuje nakładanie się odmiennych pod względem semantycznym zbiorów nazw ulicznych, dominacja radzieckiej spuścizny toponimicznej, wynikająca z priorytetów aksjologicznych obecnych władz.Z kolei pojawienie się nazw o białoruskiej konotacji ma związek nie tyle z procesem dekomunizacji przestrzeni miejskiej, ile z procesem nominacji ulic, powstających przeważnie w nowych dzielnicach. Jedyny wyjątek stanowi zespół urbanonimiczny Mołodeczna, gdzie jeszcze na początku lat 90. XX w. dokonano dekomunizacji przestrzeni symbolicznej miasta.W artykule omówiono też zagadnienie białoruskiego aktywizmu toponimicznego.
3
Mironowicz, Eugeniusz. "Dynamika kształtowania się struktury narodowościowej Białorusi po II wojnie światowej". Acta Baltico-Slavica 41 (29 de diciembre de 2017): 175–89. http://dx.doi.org/10.11649/abs.2017.008.
Texto completoResumen
The dynamics of development of the ethnic structure of Belarus after World War IIDuring the Second World War, Belarus lost more than 1.5 million inhabitants. In 1944–1946, as part of the repatriation process, 226,000 Poles left for Poland. With the construction industry in Belarus, deploying units of the Red Army and the creation of the Soviet system of government, to Belarus poured in hundreds of thousands of Russians and dozens of thousands of Ukrainians. At the same time, the Soviet authorities pursue policies conducive to resettlement Belarusians to other republics, especially to Russia. Widespread census was held every 10 years since 1959. It shows a systematic process of strengthening the Russian factor in the ethnic structure of the Belarusian Soviet Socialist Republic. This was accompanied by assimilation in Russian culture of the Belarusian youth, expelling from the countryside to the cities. The creation of the independent Belarusian state after the collapse of the Soviet Union reversed these trends. The percentage of people declaring Russian nationality, but also Jewish, Ukrainian and Polish, began to rapidly decline in the ethnic structure. This was accompanied, however, by a stronger presence of the Russian language, both in the public and private life of people in Belarus. Dynamika kształtowania się struktury narodowościowej Białorusi po II wojnie światowejW czasie II wojny światowej Białoruś utraciła ponad 1,5 mln mieszkańców. W latach 1944–1946 w ramach akcji repatriacyjnej do Polski wyjechało 226 tys. Polaków. Wraz z budową przemysłu na Białorusi, rozmieszczaniem jednostek Armii Czerwonej i tworzeniem radzieckiego systemu władzy do Białorusi napływały setki tysięcy Rosjan i dziesiątki tysięcy Ukraińców. Jednocześnie władze radzieckie prowadziły politykę sprzyjającą przesiedlaniu Białorusinów do innych republik, a zwłaszcza do Rosji. Powszechne spisy ludności organizowane co 10 lat od 1959 r. dość dobrze pokazują proces systematycznego umacniania czynnika rosyjskiego w strukturze narodowościowej Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Towarzyszyła temu asymilacja białoruskiej młodzieży, przesiedlającej się ze wsi do miast, w kulturze rosyjskiej. Powstanie niepodległego państwa białoruskiego po rozpadzie ZSRR odwróciło te tendencje. Odsetek osób deklarujących narodowość rosyjską, ale także żydowską, ukraińską i polską w strukturze narodowościowej zaczął się szybko zmniejszać. Towarzyszyło temu jednak umacnianie obecności języka rosyjskiego zarówno w przestrzeni publicznej, jak w życiu prywatnym mieszkańców Białorusi.
4
Korbut, Viktar. "Ідэнтычнасць жыхароў Мінска ў XIX – пачатку XX ст. у святле мемуарнай літаратуры". Przegląd Środkowo-Wschodni 5/2020 (10 de octubre de 2020): 127–67. http://dx.doi.org/10.32612/uw.2543618x.2020.pp.127-167.
Texto completoResumen
Wspomnienia mieszkańców Mińska są bardzo cennym źródłem do zrozumienia historii miasta. Ich szczególną wartością jest to, że pokazują życie miasta od wewnątrz, ze wszystkimi sprzecznościami. Mieszkańcy Mińska, którzy uważali się za Polaków, stanowili bardzo znaczną część jego mieszkańców do 1863 r. Wpłynęli na życie miasta, utrzymali te pozycję, choć w mniejszym stopniu do 1917 r. W XIX i na początku XX w., pomimo tego że miasto było częścią Imperium Rosyjskiego, Mińsk, podobnie jak w poprzednim okresie, kiedy był częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, był częścią polskojęzycznej przestrzeni kulturowej i mentalnej. Wśród mieszkańców miasta, głównie wiary katolickiej, ale także grecko-katolickiej (po 1839 r. – wśród prawosławnych, byłych unitów), szlachty i mieszczan, językiem kultury i codziennej komunikacji był polski, ale jednocześnie przywiązywano do tradycji dawnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Jednocześnie Mińsk lub Mińsk Litewski był rozumiany jako miasto na Litwie – tj. na terytorium byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W tym artykule, na podstawie wspomnień ówczesnych mieszkańców i gości miasta – Tadeusza Korzona, Zofi i Kowalewskiej, Ferdynanda Szabłowskiego, Ferdynanda Ruszczyca, Jana Bułhaka, Adama Bohdanowicza, Anieli Bohdanowiczowej, Mikałaja Ułaszczyka i in. – podjęto próbę odzwierciedlenia ich postrzegania Mińska i miejsca miasta na ówczesnej Litwie i Białorusi, w Polsce i Rosji.
5
Marozau, Siarhei. "Стэфан Баторый ў гістарычнай памяці Гродна і гродзенцаў (ХХ – пачатак ХХІ ст.)". Studia Białorutenistyczne 14 (15 de diciembre de 2020): 87. http://dx.doi.org/10.17951/sb.2020.14.87-101.
Texto completoResumen
<p>We współczesnej Białorusi zainteresowanie postacią króla Polski i wielkiego księcia litewskiego Stefana Batorego oraz jego epoką należy tłumaczyć rozwojem badań naukowych poświęconych zaniedbanej w czasach sowieckich historii politycznej Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej. Posiadająca stuletnią tradycję i zakorzeniona najsilniej na Grodzieńszczyźnie pamięć historyczna o władcy jest związana z rolą, jaką odegrał on w dziejach miasta: Grodno zawdzięcza Batoremu pozycję miasta królewskiego i atrakcyjny wizerunek historyczny. W oparciu o topografię Grodna w artykule omówiono miejsca związane z Stefanem Batorym: Stary Zamek jako jedyny zachowany po dziś dzień zamek królewski na Białorusi (oprócz tzw. Nowego Zamku), który w latach trzydziestych XX w. planowano przebudować na wzór krakowskiego Wawelu (tzw. <em>Wawel nad Niemnem</em>), znana w historii europejskiej medycyny Batorówka (miejsce przeprowadzenia sekcji zwłok Stefana Batorego), kościół Najświętszej Maryi Panny (zwany też Farą Witoldową) – najsłynniejszy białoruski kościół zniszczony przez władze komunistyczne, symbol Grodna. W artykule opisano trzy etapy ewolucji pamięci mieszkańców Grodna o Batorym w XX i na początku XXI wieku: od pozytywnego wizerunku w latach 1919–1939, poprzez <em>białą plamę</em> w historii w czasach radzieckich (król wyprawiający się na Wschód nie mógł być symbolem miasta), do „rehabilitacji” w latach 90. i dużego zainteresowanie postacią króla w ostatnich latach. Autor podkreśla wkład historyków Grodna (J. Jadkouski; wydarzenia naukowe organizowane przez D. Karawego) w projekty kultywujące pamięć historyczną mieszkańców regionu. Omówiono formy i sposoby manifestowania pamięci o Batorym: ogólnokrajowe obchody 400-lecia urodzin Batorego w 1933 r. (apogeum jego czci); wpisanie do współczesnego kalendarza pamiętnych dat dnia pamięci Batorego (12 grudnia), ufundowanie na miejscu Fary Witoldowej pomnika upamiętniającego dawny kościół (2014) oraz ujawnienie nowych okoliczności wyburzenia świątyni w 1961 r., „Święto Stefana Batorego” i inne. Opisano różne oceny Batorego jako władcy w opinii współczesnych mieszkańców Grodna: od pozytywnych, uznających go za silną postać polityczną w Europie Wschodniej i Środkowej drugiej połowy XVI w. do negatywnych, związanych z postulatem usunięcia króla z historii miasta (ponieważ faworyzował jezuitów, „tłumił” miejscowych). Omówiono zagadnienia, które w ostatnim czasie nurtują opinię publiczną miasta: odbudowa Fary Witoldowej, przebudowa Starego Zamku i ufundowanie pomnika Batorego. Kwestie te nabierają nowego znaczenia w kontekście rozwoju Grodna jako ośrodka turystycznego. Ich uregulowanie może dać silny impuls dla rozwoju turystyki na Białorusi.</p>
6
Górnikiewicz, Wojciech. "Funkcjonowanie i organizacja transportu tramwajowego w miastach Białorusi i Ukrainy". Urban Development Issues 66, n.º 1 (4 de noviembre de 2020): 217–27. http://dx.doi.org/10.2478/udi-2020-0026.
Texto completoResumen
AbstraktArtykuł powstał w nawiązaniu do poprzedniego artykułu autora dotyczącego komunikacji tramwajowej w Polsce. Omawia on zagadnienie organizacji i funkcjonowania przedsiębiorstw transportu tramwajowego znajdujących się na terenie Białorusi i Ukrainy. Przedstawione zostały – wzorem poprzedniego opracowania – podstawowe regulacje prawne, uwarunkowania organizacyjne przedsiębiorstw, a także zaprezentowano i omówiono informacje dotyczące tramwajów eksploatowanych w wyżej wymienionych krajach. Autor podjął również próbę podsumowania funkcjonowania komunikacji tramwajowej w Polsce w porównaniu z Białorusią i Ukrainą.
7
Łukasiewicz, Sergiusz. "Zdrada stanu. Działalność Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi w Wilnie w latach 1930 – 1935". Ogrody Nauk i Sztuk 2, n.º 2 (18 de febrero de 2020): 75–86. http://dx.doi.org/10.15503/onis2012.75.86.
Texto completoResumen
Celem niniejszego artykułu jest próba wyjaśnienia działalności Komunistycznej Partii Za-chodniej Białorusi w Wilnie podczas pierwszej połowy lat trzydziestych dwudziestego wieku. Celem autora jest ukazanie organizacji, teorii i praktyki funkcjonowania nielegalnej organizacji komunistycznej na podstawie kwerendy archiwalnej odbytej od lutego do czerwca 2011 w Li-tewskim Centralnym Państwowym Archiwum w Wilnie. Ponadto zamierzeniem artykułu jest zaprezentowanie działalności policji miasta Wilna wobec sympatyków i działaczy ugrupowań komunistycznych operujących na terenie tego miasta. Utworzona w 1923 r. w Wilnie Komunistyczna Partia Zachodniej Białorusi była ugrupowa- niem fi lialnym KPP. Działalność KPZB miała szczególny wymiar w Wilnie. Jako największe mia-sto regionu, była stolica Wielkiego Księstwa Litewskiego, oraz dom dla wielu narodów, wyznań i kultur, Wilno było najważniejszym polem dla działania KPZB. Z uwagi na liczbę mieszkańców, uprzemysłowiony charakter oraz wielonarodowość komuniści mieli możliwości rozwinięcia szerokiej pracy wywrotowej i konspiracyjnej. Ponadto, miasto było wielkim centrum produkcji i kolportażu wydawnictw komunistycznych, co umożliwiało szerzenie propagandy zarówno w jego granicach administracyjnych, jak i na prowincji. Działalność komunistów wileńskich nie pozostawała bez reakcji. Energicznie ją zwalczała Policja Państwowa w Wilnie. Działania organów śledczych nacechowane były niezwykłą de-terminacją mającą na celu wyeliminowanie lub przynajmniej ograniczenie komunistycznego zagrożenia w Wilnie.
8
Żółtowska, Jolanta Eliza. "Układy wielkościowe największych ośrodków miejskich w państwach położonych na pomoście bałtycko-czarnomorskim". Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, n.º 1 (14 de diciembre de 2018): 23–42. http://dx.doi.org/10.14746/ssp.2018.1.2.
Texto completoResumen
Zamierzeniem badawczym opracowania było porównanie rozkładuwielkościowego ośrodków miejskich w dwunastu państwach: Białorusi, Bułgarii, Republice Czeskiej, Estonii, Litwie, Łotwie, Mołdawii, Polsce, Rumunii, Słowacji, naUkrainie i Węgrzech.W celu wyjaśnienia postawionego problemu poznawczego wykorzystano dwie metody badawcze: tzw. regułę kolejności i wielkości G. K. Zipfa oraz analizę stopnia koncentracji M.O. Lorentza. Przed podjęciem zasadniczego tematu przedstawionoproblematykę rozwoju demograficznego miast stołecznych w wybranych państwach w pięciu przekrojach czasowych (w latach: 1900, 1930, 1960, 2000 i około 2015 r.). Następnie na podstawie przyjętej metody przeprowadzono skwantyfikowaną ocenę roli największego miasta, jak i zależności wielkościowych, jakie występują między nim a pozostałymi analizowanymi jednostkami osadniczymi. Wydzielono kraje odznaczające się monocentryzmem i policentryzmem. Ostatecznie wyniki analizy statystycznej ujawniły przydatność zastosowanej metody do badań nad problematyką odniesioną do rozmieszczenia i wielkości różnych typów jednostek osadniczych na dowolnie wybranym terytorium.
9
Zhigalova, Maria. "Kształtowanie się tożsamości chrześcijańskiej uczniów szkół parafialnych na Białorusi w końcu XX i na początku XXI wieku (na przykładzie miejscowości Małoryta)". Zeszyty Cyrylo-Metodiańskie, n.º 4 (29 de enero de 2016): 55. http://dx.doi.org/10.17951/zcm.2015.0.55.
Texto completoResumen
<p>W artykule przedstawiona jest działalność odrodzonych chrześcijańskich szkół parafialnych w regionie miasta Małoryta położonego w południowo-zachodniej Białorusi. Omówione zostały również strategie tworzenia chrześcijańskiej świadomości w obrębie wspólnot uczniowskich. W niniejszym opracowaniu ukazano również szczególną rolę rosyjskojęzycznej literatury pięknej, jako czynnika mającego znaczący wpływ na omawiany proces.</p>
10
Marmysh, Tatsiana. "Białoruska twórczość ludowa o tematyce protestacyjnej 2020-2021 jako obiekt zainteresowania muzeów". Annual Review of Museum Anthropology 9, n.º 9 (24 de febrero de 2023): 287–306. http://dx.doi.org/10.12775/zwam.2022.9.18.
Texto completoResumen
Artykuł poświęcony jest problemowi twórczości ludowej o tematyce protestacyjnej w Białorusi, która pojawiła się jako reakcja społeczeństwa na wyniki wyborów prezydenckich z 9 sierpnia 2020 roku. Na twórczość tę składają się różne gatunki folkloru, a także praktyki performatywno-karnawałowe. W drugiej części artykułu przedstawione są dwie kolekcje muzealne: Muzeum Flag i Muzeum Wolnej Białorusi. Pierwsza z nich stanowi wirtualne muzeum, którego celem jest gromadzenie i eksponowanie flag protestacyjnych powstałych w wyniku ruchu społecznego ulic, dzielnic, miast, regionów, diaspory. Druga z nich, powstająca poza granicami Białorusi, jest w trakcie organizacji i gromadzi artefakty oraz dokumenty związane z protestami. Obie inicjatywy łączy przekonanie o wadze tego typu działań dla przyszłych pokoleń Białorusinów.
Libros sobre el tema "Miasta białoruskie"
1
1976-, Marecki Piotr, Serednicka Renata 1960- y Stokfiszewski Igor 1979-, eds. Ludzie, miasta: Literatura Białorusi, Niemiec, Polski i Ukrainy--ślady "nieistniejącego języka". Kraków: Korporacja "Ha!art", 2008.
Buscar texto completoCapítulos de libros sobre el tema "Miasta białoruskie"
1
Antipowa, Jekaterina. "Wybrane problemy demograficzne małych miast Białorusi". En Kierunki i uwarunkowania rozwoju małych miast z perspektywy 20 lat transformacji. Studium przypadków. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2011. http://dx.doi.org/10.18778/7525-584-3.10.
Texto completoResumen
Celem Autorki artykułu jest omówienie sytuacji małych miast na terenie Białorusi, za przykład stawiając miasta z obwodu mińskiego. Podstawowym problemem, na którym skupiła się badaczka, jest rozwój demograficzny tego państwa w małych miastach.
2
WOJCIESZAK, ANDRZEJ. "Organizacja zabezpieczenia tyłowego 1. Frontu Białoruskiego w operacji berlińskiej". En Oblicza Wojny. Tom 5. Miasto i wojna. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2021. http://dx.doi.org/10.18778/8220-699-9.20.
Texto completoResumen
The course of each of the wars is characterized by various types of solutions in the field of logistic security, usually implemented in very extreme conditions. These solutions are often of fundamental importance for the course of combat operations. The Berlin Operation, the Battle of Berlin (in Soviet and Russian historiography as the Berlin Strategic Offensive Operation) – an offensive operation carried out between April 16 and May 2, 1945 with the forces of three Red Army fronts. Its goal was to conquer Berlin. The logistics of the Soviet troops during World War II reached a climax of development, hitherto unknown, taking into account the needs of troops participating in the fighting during large offensive strategic operations. The content of the article presents selected issues concerning the rear protection of the troops of the 1st Belorussian Front. The conditions that determined its planning and organization were presented, and the final results of the work performed were indicated. The tasks and the model of the organization of the rear of the front as well as the arrangement of the essential elements and rear devices were discussed. The aim of the article is to popularize issues related to the rear support of hostilities. According to the author, this aspect is often overlooked, usually treated very briefly or even underestimated, not to say even neglected by military historians, an aspect accompanying every armed conflict. Looking at the course of military operations through the prism of logistics, we see a completely different face of the war. You can then fully understand the words of the Swiss general A.-H. Jomini’s: “Logistics is all or almost all military activities, except for combat”. The history of the army and wars is closely related to the history of logistics. There have always been logistical problems since the beginning of warfare. They were the basic condition for the success of all kinds of activities because their purpose was to satisfy the material and other needs of soldiers and the combat equipment used by them. The way logistics function on the battlefield contributes to the development of military thought and the art of war to a varying degree. The history of wars provides us with many examples that sometimes small innovations or the implementation of unconventional solutions can change the course of history and turn the tide of victory.