Academic literature on the topic 'ZSRC'

Deep metric learning has been widely applied in many computer vision tasks, and recently, it is more attractive in zeroshot image retrieval and clustering (ZSRC) where a good embedding is requested such that the unseen classes can be distinguished well. Most existing works deem this ’good’ embedding just to be the discriminative one and thus race to devise powerful metric objectives or hard-sample mining strategies for leaning discriminative embedding. However, in this paper, we first emphasize that the generalization ability is a core ingredient of this ’good’ embedding as well and largely affects the metric performance in zero-shot settings as a matter of fact. Then, we propose the Energy Confused Adversarial Metric Learning (ECAML) framework to explicitly optimize a robust metric. It is mainly achieved by introducing an interesting Energy Confusion regularization term, which daringly breaks away from the traditional metric learning idea of discriminative objective devising, and seeks to ’confuse’ the learned model so as to encourage its generalization ability by reducing overfitting on the seen classes. We train this confusion term together with the conventional metric objective in an adversarial manner. Although it seems weird to ’confuse’ the network, we show that our ECAML indeed serves as an efficient regularization technique for metric learning and is applicable to various conventional metric methods. This paper empirically and experimentally demonstrates the importance of learning embedding with good generalization, achieving state-of-theart performances on the popular CUB, CARS, Stanford Online Products and In-Shop datasets for ZSRC tasks. Code available at http://www.bhchen.cn/.

Abstract. A new zenith-looking narrow-band radiometer based system (ZEN), conceived for dust aerosol optical depth (AOD) monitoring, is presented in this paper. The ZEN system comprises a new radiometer (ZEN-R41) and a methodology for AOD retrieval (ZEN-LUT). ZEN-R41 has been designed to be stand alone and without moving parts, making it a low-cost and robust instrument with low maintenance, appropriate for deployment in remote and unpopulated desert areas. The ZEN-LUT method is based on the comparison of the measured zenith sky radiance (ZSR) with a look-up table (LUT) of computed ZSRs. The LUT is generated with the LibRadtran radiative transfer code. The sensitivity study proved that the ZEN-LUT method is appropriate for inferring AOD from ZSR measurements with an AOD standard uncertainty up to 0.06 for AOD500 nm ∼ 0.5 and up to 0.15 for AOD500 nm ∼ 1.0, considering instrumental errors of 5 %. The validation of the ZEN-LUT technique was performed using data from AErosol RObotic NETwork (AERONET) Cimel Electronique 318 photometers (CE318). A comparison between AOD obtained by applying the ZEN-LUT method on ZSRs (inferred from CE318 diffuse-sky measurements) and AOD provided by AERONET (derived from CE318 direct-sun measurements) was carried out at three sites characterized by a regular presence of desert mineral dust aerosols: Izaña and Santa Cruz in the Canary Islands and Tamanrasset in Algeria. The results show a coefficient of determination (R2) ranging from 0.99 to 0.97, and root mean square errors (RMSE) ranging from 0.010 at Izaña to 0.032 at Tamanrasset. The comparison of ZSR values from ZEN-R41 and the CE318 showed absolute relative mean bias (RMB) < 10 %. ZEN-R41 AOD values inferred from ZEN-LUT methodology were compared with AOD provided by AERONET, showing a fairly good agreement in all wavelengths, with mean absolute AOD differences < 0.030 and R2 higher than 0.97.

We carried out a detailed strong lensing analysis of a sub-sample of eight galaxy clusters of the Cluster Lensing And Supernova survey with Hubble (CLASH) in the redshift range of zcluster = [0.23 − 0.59] using extensive spectroscopic information, primarily from the Multi Unit Spectroscopic Explorer (MUSE) archival data and complemented with CLASH-VLT redshift measurements. The observed positions of the multiple images of strongly lensed background sources were used to constrain parametric models describing the cluster total mass distributions. Different models were tested in each cluster depending on the complexity of its mass distribution and on the number of detected multiple images. Four clusters show more than five spectroscopically confirmed multiple image families. In this sample, we did not make use of families that are only photometrically identified in order to reduce model degeneracies between the values of the total mass of a cluster source redshifts, in addition to systematics due to the potential misidentifications of multiple images. For the remaining four clusters, we used additional families without any spectroscopic confirmation to increase the number of strong lensing constraints up to the number of free parameters in our parametric models. We present spectroscopic confirmation of 27 multiply lensed sources, with no previous spectroscopic measurements, spanning over the redshift range of zsrc = [0.7 − 6.1]. Moreover, we confirm an average of 48 galaxy members in the core of each cluster thanks to the high efficiency and large field of view of MUSE. We used this information to derive precise strong lensing models, projected total mass distributions, and magnification maps. We show that, despite having different properties (i.e. number of mass components, total mass, redshift, etc.), the projected total mass and mass density profiles of all clusters have very similar shapes when rescaled by independent measurements of M200c and R200c. Specifically, we measured the mean value of the projected total mass of our cluster sample within 10 (20)% of R200c to be 0.13 (0.32) of M200c, with a remarkably small scatter of 5 (6)%. Furthermore, the large number of high-z sources and the precise magnification maps derived in this work for four clusters add up to the sample of high-quality gravitational telescopes to be used to study the faint and distant Universe.

An equivalent model is established for zero-sequence circulating current (ZSCC) in three-phase three-level modular photovoltaic grid-connected system, and ZSCC is classified by frequency into high-frequency and low-frequency components. A parallel solution based on improved LCL filter is proposed to reduce high frequency component of ZSCC, and the low-frequency component of ZSCC can be reduced by using the ZSCC controller. The ZSCC model analysis and reduction methods are verified by experimental results based on a 10 kW three-phase three-level modular photovoltaic grid-connected system.

Parallel three-phase pulse with modulation (PWM) rectifiers with common sc and ac buses are widely used in power systems due to their many advantages such as flexibility, sinusoidal grid currents, lower switching frequency, and good reliability. However, this topology suffers from zero-sequence circulating current (ZSCC) generated by numerous reasons including filters inductors unbalanced, unequal dead time, and losses of synchronism between the control of each rectifier, which will distort the ac-side currents and increase power losses. This paper proposes both an adjusted space vector pulse width modulated (ASVPWM) method and proportional integral quasi resonant controller (PIQRC) method not only to force the ZSCC to be zero but also to reduce its ripples, which results in low frequency harmonic components in the ac side currents. This twofold objective can be achieved by adjusting the zero-vector duty ratios of ASVPWM to suppress the ZSCC and by using PIQRC to mitigate its predominant harmonics. Finally, the superiority and efficiency of the proposed control method in terms of ZSCC suppression and current ripple reduction are verified through comparative analysis with the conventional ZSCC-PI controller.

W artykule omówiono politykę władz ZSRR wobec Kościoła katolickiego w okresie międzywojennym. Konsekwencją działań podjętych przez komunistów miała być całkowita likwidacja struktur kościelnych oraz wychowanie nowego, radzieckiego Polaka – ateisty. W efekcie licznych kampanii prowadzonych przez służby specjalne, organy administracji państwowej, opartych głównie na terrorze i fizyczną eliminację duchowieństwa i wiernych, Kościół katolicki praktycznie przestał istnieć w ZSRR w 1938 r. Jednocześnie w artykule pokazano na przykładzie polskojęzycznej gazety „Trybuny Radzieckiej”, jak za pomocą narzuconej odgórnie przez władze komunistyczne antyreligijnej propagandy dążono do kształtowania pożądanych, ateistycznych postaw wśród obywateli ZSRR.

RFN była żywotnie zainteresowana wydarzeniami w Polsce, a przede wszystkim groźbą interwencji ZSRR, która mogła poważnie skomplikować relacje RFN-NRD. W oparciu o niemieckie materiały archiwalne podjęto próbę odpowiedzi na trzy zasadnicze pytania: czy rząd RFN liczył się jesienią 1980 r. z interwencją ZSRR w Polsce? Jakie warunki musiały być spełnione, aby ZSRR zdecydował się na działania siłowe? Czy w ocenach RFN sytuacja w Polsce wykazywała podobieństwa do sytuacji w Czechosłowacji w 1968 r.? Odpowiedzi na te pytania pozwolą zrozumieć zarówno działania podejmowane przez Bonn wobec Polski i całego bloku wschodniego, jak i prezentowane przez polityków RFN postawy.

Dysertacja ukazuje jak bardzo złożonym problemem jest sytuacja kobiet we współczesnej Rosji. W pięciu rozdziałach przeanalizowano, w jaki sposób rola i obraz kobiety zmieniał się w państwie rosyjskim, jakie czynniki wpływały na jego ówczesny kształt i jakie siły go kreowały. Podejmując problem sytuacji kobiety w społeczeństwie rosyjskim uznano, że szczególnie ważnym okresem dla kształtowania się sytuacji kobiet była rewolucja październikowa, która diametralnie zmieniła podejście do kwestii kobiecej. Jednak by zrozumieć genezę tych zmian należy sięgnąć do wcześniejszego etapu, czyli okresu rządów carskich a nawet początków państwowości, charakteryzujących się patriarchalnym porządkiem społecznym. W rozdziale trzecim podjęto temat wpływu rewolucji 1917 r. a w późniejszym etapie, państwa radzieckiego, na sytuację i kreowanie roli kobiety. Wyzwolenie kobiety miało być ważnym aspektem kolektywnego życia. W dysertacji zawarto także najważniejsze problemy dotyczące roli i sytuacji Rosjanek po upadku ZSSR i w trakcie formowania nowego państwa rosyjskiego po 1991 r. Zwrócono uwagę na wielość regulacji prawnych FR, które pod względem formalnym gwarantowały Rosjankom równość wobec prawa i brak dyskrymiancji we wszystkich sferach życia. Niestety ze względu na brak narzędzi wdrażania i egzekwowania tych zapisów, także problemy ekonomiczne państwa związane z transformacją ustrojową, a finalnie zmianą polityki państwa po 2000 r. sprawiły, że większość zapisów nie została wdrożona. Zwrócono szczególną uwagę na sytuację kobiet rosyjskich w okresie transformacji ustrojowej. Wyróżniono ważniejsze problemy jakimi są: dyskryminacja na rynku pracy związana zarówno z nierównością w wynagrodzeniu za pracę jak i z traktowaniem kobiet na rynku pracy; przemoc wobec kobiet, która jest wciąż bardzo palącym problemem, szczególnie w sferze prywatnej. Analiza opracowań tekstów źródłowych, dostępnych danych statystycznych, uregulowań prawnych czy ówczesnej prasy pozwolił śledzić procesy formowania tendencji społecznych w podejściu do roli i wizerunku kobiety. W związku z różnorodnością źródeł i potrzebą sięgnięcia do różnych dyscyplin naukowych, można stwierdzić, iż niniejsza dysertacja ma charakter interdyscyplinarny.

Les aérosols atmosphériques jouent un rôle essentiel sur l’équilibre énergétique de la planète et ont également un impact important sur la santé humaine. Le dernier rapport d’évaluation du Groupe d’Experts Intergouvernemental sur l’Evolution du Climat (GIEC) souligne que le niveau d’incertitude du forçage radiatif des aérosols est particulièrement élevé. Ceci est principalement dû aux effets complexes et mal quantifiés des propriétés chimiques, physiques et optiques des aérosols. En particulier, une humidité relative élevée (RH) augmente la quantité de vapeur d’eau captée par les particules d’aérosol atmosphériques, ce qui modifie leurs tailles, leurs morphologies et leurs composition chimiques et donc leurs propriétés optiques. Les mesures in situ des propriétés des aérosols (coefficients de diffusion et d’absorption, distribution en taille) sont généralement obtenues dans des conditions sèches (RH <40%). Or dans l’atmosphère les aérosols existent à humidité plus importante. Il est donc essentiel de connaı̂tre l’évolution des propriétés physico-chimiques et optiques des particules d’aérosol à différentes humidités relatives, afin d’améliorer les estimations des forçages radiatifs de l’aérosol. Le but de ce travail est d’étudier l’évolution des propriétés optiques (diffusion et absorption), physiques (taille) des aérosols à différentes humidités, en s’appuyant sur des mesures de laboratoire à humidité contrôlée. Des aérosols purs ont été générés, tels que des particules de silice amorphe (SiO2 ), de chlorure de sodium (NaCl), de sulfate d’ammonium ((NH4)2SO4), de nitrate de sodium (NaNO3 ) et le chlorure de potassium (KCl). L’étude est d’abord réalisée à faible humidité relative (≈ 35% RH), ensuite, les mesures sont effectuées à une RH plus élevée (de 40 à 90%) en utilisant deux dispositifs expérimentaux différents. La vapeur d’eau captée par l’aérosol, calculée à l’aide du modèle thermodynamique E-AIM, provoque un changement de sa taille et de son indice de réfraction (RI) qui influence directement ses propriétés optiques . La relation de Zdanovskii-Stokes-Robinson (ZSR) est appliquée aux mélanges d’aérosols et comparée aux mesures expérimentales. Les écarts constatés seront présentés et devraient être utilisés pour mieux comprendre l’influence de la vapeur d’eau captée par les aérosols sur le forçage radiatif estimé par les modèles climatiques
Aerosols play vital roles in energy balance of the Earth and also have a significant impact on human health. The last assessment report by the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), states that the uncertainty in the total radiative forcing is mainly dominated by the high uncertainty in the aerosol radiative forcing. This is mainly caused by the poorly understood and quantified aerosol effects. Indeed, high relative humidity (RH), promotes water uptake by atmospheric aerosol particles, which modifies their size, morphology and chemical composition and therefore their optical properties. In-situ measurements of aerosols properties (scattering and absorption coefficients, size distribution) are usually performed at dry conditions (RH <40%). However, aerosols are present in a humid atmosphere. Knowing the physical, chemical and optical properties of the aerosol particles at ambient RH is thus crucial in order to improve the estimation of the aerosol direct radiative forcing. The aim of this work is to study the evolution of aerosols optical (scattering and absorption) and physical (size) properties at different RH. Our study is based on laboratory measurements at controlled humidity. Pure aerosols were generated, such as amorphous silica (SiO2), sodium chloride (NaCl), ammonium sulfate ((NH4)2SO4 ), sodium nitrate (NaNO3) and potassium chloride (KCl). The study was first conducted under dry conditions (≈ 35% RH), then measurements were performed at higher RH (from 40 up to 90%) using two different experimental setups. The exchange of water vapor that causes a change in size and refractive index (RI) of aerosol particles and therefore directly influences their optical properties is computed using E-AIM thermodynamic model. Zdanovskii–Stokes Robinson (ZSR) approach is applied on aerosols mixtures and compared with the experimental measurements. The discrepancies found will be presented and should be used to better understand the influence of water uptake on the aerosol radiative forcing estimated by climate models

The Z-Source Converter is discussed in this study in the context of EV battery charging apparatus. The concept is illustrated using the Z-source resonant converter, which is one of the topology that could be used for charging electric vehicle batteries. The Z Source Resonant Converter (ZSRC) implements Power Factor Correction (PFC) and controls the voltage at the output side automatically that too simultaneously, thanks to the Z-Source Inverter (ZSI), without going for any control circuitry or extra semiconductor devices, as traditional PFC converters do. To put it another way, the ZSN is a single-stage PFC converter family. Furthermore, because the ZSN is not affected by Shoot-Through States, it is appropriate for high-power applications, thereby increasing system stability and adding a boost function. This project describes and analyses the ZSRC-based Battery Charging System's operational principle.

Uniwersytet Warszawski Wydział Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii Piotr Kościński Obraz Polaków i II Rzeczpospolitej w polskojęzycznej prasie w ZSRR w latach 1925- 1936 Praca doktorska napisana pod naukowym kierownictwem prof. dr hab. Janusza Adamowskiego Streszczenie 1. Polacy w ZSRR i polskojęczyna prasa Ustanowiona traktatem ryskim granica Rzeczypospolitej Polskiej ze Związkiem Radzieckim pozostawiła na zachód od niej znaczące grupy Ukraińców i Białorusinów, a na wschód – duże grupy Polaków. Granica ta nie została bowiem poprowadzona wzdłuż linii podziału etnicznego. Co więcej, takiego podziału praktycznie nie sposób było dokonać, ze względu na przemieszanie sąsiadujących ze sobą narodów – polskiego, ukraińskiego i białoruskiego. W tych warunkach, aktywnie działający polscy komuniści postanowili z jednej strony stworzyć z Polaków w ZSRR „ludzi radzieckich” (czy „sowieckich”), a z drugiej – wykorzystać ich jako rezerwuar kadr w razie nowej wojny sowiecko-polskiej. Ostatecznym celem komunistów – celem nigdy nie ukrywanym – było bowiem przekształcenie Polski w państwo jemu podległe. Przy czym formuła tego państwa, kolejna republika radziecka w ramach ZSRR czy też pozornie niepodległe państwo komunistyczne, pozostawała sprawą drugorzędną. Komunistyczna Partia Polski funkcjonująca w II Rzeczypospolitej Polskiej była formacją stosunkowo nieliczną, kadrową (liczbę jej członków w latach ’30 XX w. szacuje się na ok. 10 tys., z czego znaczącą część stanowili Żydzi, Białorusini i Ukraińcy ) – i w razie sowieckiej wygranej w ewentualnej wojnie i podporządkowania Polski Związkowi Radzieckiemu miałaby ogromne kłopoty, by skutecznie kierować stosunkowo dużym krajem. Potrzebne więc były znacznie większe i odpowiednio przygotowane „zasoby ludzkie”. I dlatego też rozpoczęto budowę rozmaitych polskich, ale w istocie bolszewickich instytucji jak szkoły (od podstawowych po wyższe uczelnie pedagogiczne), biblioteki, wiejskie rady narodowościowe, a wreszcie – polskie rejony. Istniał nawet pomysł stworzenia polskiej republiki autonomicznej (nie wiadomo, na ile realny), ale nie został on zrealizowany. Ponieważ dla bolszewików bardzo ważnym narzędziem wpływania na społeczeństwo była prasa, powstały też liczne, polskojęzyczne gazety. One to – podobnie jak cała prasa w ZSRR – za główne zadanie miały oddziaływanie propagandowe na społeczeństwo, kształtowanie postaw pozytywnych wobec państwa radzieckiego, poprzez wskazywanie wzorców i piętnowanie zachowań ocenianych negatywnie. Jednak te działania bolszewików okazały się mało skuteczne. Polacy, przywiązani do swej tożsamości narodowej i do religii katolickiej, nie garnęli się do partii bolszewickiej i do kołchozów. W 1935 r. polskie instytucje uległy więc likwidacji, niemal w całości zlikwidowana też została polskojęzyczna prasa. Jednak jej funkcjonowanie wymaga uważnej analizy i dalszych badań. Te kilkadziesiąt (dokładnej liczby nie znamy) tytułów funkcjonujących przez kilkanaście lat odegrało bardzo dużą rolę, nawet, jeśli okazały się nieskuteczne w rozumieniu ich założycieli – czyli bolszewików. Autor dysertacji skupił na jednym aspekcie ich funkcjonowania – czyli pokazaniu, jaką rolę miały odgrywać i jakie do tego celu wykorzystywano metody. A będąc w istocie pismami agitacyjno-propagandowymi, najważniejsze było w nich ukazywanie z jednej strony państwa polskiego – wrogiego przecież dla ZSRR, a z drugiej miejscowych Polaków. Stosunek do ZSRR jest oczywiście ważny, ale w pewnym sensie drugorzędny, bo oczywisty: prasa bolszewicka była jednoznacznie pozytywna wobec ZSRR. Inaczej być nie mogło i nie było (chyba, że w przypadku jakichś prób dysydenckich) w całym okresie istnienia Związku Radzieckiego. Natomiast kluczowy był sposób ukazywania Polski oraz mieszkających w ZSRR Polaków. W „Trybunie Radzieckiej”, „Sierpie”, „Radzieckiej Marchlewszczyźnie” Polska przedstawiana była jako państwo faszystowskie, kraj usiany szubienicami, gdzie obrońców ludu się prześladuje i wsadza do więzień. Nasi rodacy za wschodnią granicą mogli w polskojęzycznej prasie poczytać też o sobie - przede wszystkim o tych Polakach w ZSRR, którzy realizują idee komunizmu i przykładnie pracują dla dobra „ojczyzny proletariatu”. Ci byli wskazywani jako przykłady godne naśladowania. Natomiast „szkodnicy”, wszelkiego rodzaju „resztki” burżuazji, obszarników, kułaków (bogatych chłopów), a także księża czy dawni nauczyciele albo urzędnicy, byli piętnowani, wskazywani po nazwisku, wraz z sugestiami osądzenia. 2. Polskojęzyczna prasa w zasobach archiwalnych Omawiana prasa zachowała się w stosunkowo niewielkiej liczbie egzemplarzy i przeważnie w nienajlepszym stanie – niektóre egzemplarze, nawet przechowywane w znanych bibliotekach, powoli się rozsypują i jeśli nie będą odpowiednio konserwowane, wkrótce mogą zniknąć. Jest dostępna przede wszystkim w bibliotekach oraz archiwach na terytorium b. ZSRR, m.in. w Moskwie, Kijowie i Mińsku. W Polsce zarchiwizowane są głównie większe i bardziej znaczące pisma. Wydawana w Moskwie „Trybuna Radziecka” – przez dłuższy czas najważniejsze polskojęzyczne czasopismo w ZSRR - dostępna jest w Bibliotece Narodowej w Warszawie, w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego i Bibliotece Sejmowej Pismo to znajduje się również w Bibliotece Uniwersytetu Jagiellońskiego. Charkowski, a potem kijowski „Sierp” – zapewne drugi po „Trybunie Radzieckiej” pod względem wagi, a także nakładu - obecny jest w Bibliotece Narodowej i w Bibliotece Uniwersytetu Jagiellońskiego. Poza Polską dostępny jest przede wszystkim w archiwach i bibliotekach w Moskwie i Kijowie. W skromniejszym zakresie dostępne są inne, mniej nakładowe pisma. „Marchlewszczyzna Radziecka” rozprowadzana w latach ’20 i ’30 ub. wieku na terytorium polskiego rejonu narodowego w Ukraińskiej SRR, znacząca przede wszystkim symbolicznie, jako najważniejsze polskojęzyczne pismo lokalne, dostępna jest w nielicznych egzemplarzach. Wyspecjalizowane pismo młodzieżowe, „Głos Młodzieży”, dostępne jest w Bibliotece Narodowej oraz w Bibliotece Sejmowej. Oba te pisma można oczywiście odnaleźć w archiwach kijowskich czy moskiewskich. Jeszcze gorsza sytuacja ma miejsce w przypadku pism wydawanych w Białoruskiej SRR. Główny polskojęzyczny periodyk z tej republiki, „Młot”, w Bibliotece Narodowej reprezentują jedynie nieliczne egzemplarze, w Bibliotece Sejmowej zaś kilka niekompletnych roczników. Następca „Młota” – „Orka” – dostępny jest zwłaszcza w Bibliotece Sejmowej, a także w Bibliotece Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ponadto, periodyki „Młot” i „Orka” można odnaleźć w bibliotekach uniwersyteckich i innych naukowych na Litwie oraz przede wszystkim w Mińsku na Białorusi. Pomimo poszukiwań, autorowi niniejszej dysertacji nie udało się odnaleźć w Polsce pism lokalnych, wymienionych w rozdziale trzecim, poza wspomnianą już „Marchlewszczyzną Radziecką”. W dość skromnych ilościach można je znaleźć w archiwach na terytorium b. ZSRR. 3. Metody badawcze W swych badaniach, autor niniejszej dysertacji posługiwał się przede wszystkim najważniejszymi metodami badań prasy. Kluczowe były te metody, które dotyczyły zawartości prasy, zarówno ilościowe, jak i jakościowe; okazało się, że z różnych względów, omówionych szerzej w rozdziale pierwszym, metody ilościowe okazały się niemożliwe do zastosowania lub też nieprzydatne, konieczne więc było skupienie się na metodach jakościowych. Autor korzystał przy tym z opracowań ogólnie znanych, dotyczących badań prasy. Podstawowe dla autora w tym zakresie były dwie publikacje: „Analiza zawartości prasy” Walerego Pisarka oraz „Analiza wizerunku w mediach: podręcznik” pod redakcją Tomasza Gackowskiego i Marcina Łączyńskiego. Odwołując się do wielu innych publikacji, w swojej „Analizie zawartości prasy” Walery Pisarek podkreśla, iż przez analizę zawartości przekazu należy rozumieć rozkładanie go na elementy prostsze lub wyodrębnianie jego cech, właściwości i elementów oraz – w dalszej kolejności - ich klasyfikowanie zgodnie z przyjętym systemem kategorii”. Jak wskazuje, analizę taka winien charakteryzować obiektywizm, syntaktyczność i semantyczność, systematyczność oraz ujęcie ilościowe. Ponieważ w dysertacji istotnym elementem jest zarówno tło historyczne omawianych wydarzeń, a także bezpośrednio historia poszczególnych tytułów prasowych oraz ich redaktorów, konieczne było zastosowanie właściwej metodologii badań historycznych. 4. Struktura pracy Dysertacja, oprócz wstępu, zawiera rozdział poświęcony pracom badawczym, ukazujący główną i dwie pomocnicze hipotezy badawcze oraz konceptualizację, a także sam przebieg badań. Kolejne dwa rozdziały są już poświęcone samym badaniom. Rozdział drugi, zatytułowany Polacy w ZSRR, przedstawia szeroko zagadnienia dotyczące ludności polskiej, przede wszystkim na obszarze tych dwóch republik, w których istniały jej duże skupiska i w związku z tym szeroko funkcjonowała polskojęzyczna prasa - Ukraińskiej i Białoruskiej SRR. Oddzielny podrozdział poświęcony jest Polakom w Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, bo to właśnie oni byli redaktorami i autorami artykułów w tej prasie. Kolejne dotyczą polityki wobec Polaków – tzw. „korienizacji”, czyli położenia nacisku na kwestie narodowe, a następnie stworzenia dwóch polskich rejonów narodowych – Marchlewskiego i Dzierżyńskiego – w połowie lat 20. i ich likwidacja w połowie lat 30., wraz z następującą po niej operacją polską NKWD, polegającą na fizycznej likwidacji dziesiątków tysięcy Polaków. Z kolei rozdział trzeci pt. Prasa polskojęzyczna w ZSRR w latach 1925-1936, szczegółowo przedstawia zarówno całość polskich dzienników, tygodników i innych periodyków na szczeblu republikańskim i lokalnym, jak i ich dzieje, łącznie z likwidacją większości z tych pism w latach 1935-36; zawiera też podstawowe informacje na temat redaktorów i autorów publikacji poszczególnych pism (choć, ze zrozumiałych względów, jedynie tych centralnych i republikańskich), a wszystko to na tle sytuacji całości prasy w ZSRR. Kolejne dwa rozdziały, tj. czwarty i piaty, dotyczą meritum dysertacji. Pierwszy z nich, zatytułowany Wizerunek radzieckich Polaków w polskojęzycznej prasie w ZSRR, przedstawia życie codzienne naszych rodaków w ZSRR, a zwłaszcza w rejonach i instytucjach będących przyczółkami przyszłej, „bolszewickiej Polski”; prezentuje polską, choć bolszewicką, kulturę i oświatę, omawiane w prasie. A także – przedstawianie Polaków jako bolszewików (obraz pozytywny) oraz szkodników (obraz negatywny), wyodrębniając tu szczególną ich kategorię, czyli księży. Kolejny, zatytułowany Wizerunek Polski w polskojęzycznej prasie w ZSRR, skupia się na omówieniu przedstawiania polski jako kraj „szubienic i sądów doraźnych”, państwa „faszystowskiego”, okupującego „Zachodnią Białoruś” i „Zachodnią Ukrainę”, gnębiącego robotników i chłopów – a wszystko to na tle faktycznych stosunków między Polską i ZSRR. Oddzielnie opisani zostali główni wrogowie ZSRR i komunistów, a więc „dyktator” Józef Piłsudski oraz „polscy mienszewicy”, czyli PPS. Oddzielnie przedstawiona też została kwestia weryfikacji hipotez badawczych i konkluzje, a także bibliografia. 5. Weryfikacja hipotez badawczych Analiza materiału badawczego pozwoliła na pełne potwierdzenie hipotez roboczych. W ślad za tym, potwierdzona została hipoteza główna. Pierwsza z tez roboczych brzmi: Polskojęzyczna prasa wydawana w latach 1925-36 w ZSRR, prezentowała Polskę jako kraj faszystowski, za głównego wroga uznając Józefa Piłsudskiego i jego współpracowników, a za innego ważnego wroga – polskich socjalistów; kraj, w którym klasa robotnicza jest okrutnie wyzyskiwana, walcząca o interesy ludzi pracy partia komunistyczna – prześladowana i niszczona; kraj biedy i nędzy. Faktycznie: przez cały okres funkcjonowania polskojęzycznej prasy w ZSRR, II Rzeczpospolita przedstawiana była w niej jako kraj burżuazyjno-obszarniczy, a więc z założenia wrogi wobec klas pracujących, czyli robotników i chłopów oraz inteligencji pracującej, podobnie zresztą jak inne kraje określane mianem kapitalistycznych. Wypada przy tym podkreślić, że wszystkie informacje na temat państw kapitalistycznych, zamieszczane w tej prasie, miały wydźwięk negatywny. W tym więc sensie opinie dotyczące Polski były standardowe i dość schematyczne. Nie mogły być inne, bo tak wynikało z ideologii komunistycznej. Natomiast w badanym okresie, a w szczególności od 1926 roku, a więc chwili przejęcia władzy przez Józefa Piłsudskiego i jego obóz, Polska określana była mianem kraju „faszystowskiego”, przy czym nie chodziło o to, że w naszym kraju funkcjonował faszyzm w stylu włoskim czy niemieckim (w ZSRR konsekwentnie nazywano hitleryzm czy nazizm – po prostu faszyzmem). „Faszyzm” był „słowem-wytrychem”, uosabiającym największe zło rządów burżuazyjno-obszarniczych. Wystarczał za bardzo wiele innych, negatywnych epitetów. W kolejnych latach stanowił swoiste uzupełnienie słowa „Polska” – bo w prasie polskojęzycznej w ZSRR była tylko „faszystowska Polska”. Stąd też Józef Piłsudski przedstawiany był więc nie tylko jako dyktator, ale i jako najgorsze zło – „przywódca faszystów”, niszczących klasę robotniczą i chłopstwo pracujące, a także gnębiących mniejszości narodowe, w tym zwłaszcza Ukraińców i Białorusinów na ukraińskich i białoruskich ziemiach „okupowanych” przez Polskę. „Faszystów” wspierali „socjal-faszyści”, czyli Polska Partia Socjalistyczna, która - choć najbliższa komunistom ideowo (a może właśnie dlatego) - to jednak uznawana była za czołowego wroga i porównywana z mienszewikami, a także ugrupowania chłopskie nie współpracujące z komunistami (PSL, SL i różne jego wcielenia). „Socjal-faszyści” wysługiwali się faszystom i niszczyli klasę robotniczą i chłopską nie jawnie, a podstępnie, udając ich przedstawicieli. Komuniści – a ich śladem gazety w ZSRR – te podstępy skutecznie demaskowali. Natomiast jedyni, którzy walczyli z „faszystami” w obronie ludzi pracy – to właśnie komuniści i ich sprzymierzeńcy, bezprzykładnie prześladowani przez policję i służby specjalne. Komunistów aresztowano, torturowano i mordowano w niesłychanie brutalny sposób. Ale mimo to działali i odnosili sukcesy, po części wymierne (mierzone np. liczbą głosów oddanych na prokomunistyczną lewicę w wyborach parlamentarnych czy lokalnych), po części zaś całkowicie niewymierne. Wszystko to przedstawiało Polskę w skrajnie czarnych barwach; kraju, będącego istnym piekłem na ziemi – a więc państwa, który nie może być prawdziwą ojczyzną Polaków – oczywiście „dobrych” Polaków, a więc robotników, chłopów i inteligencji pracującej. Taką ojczyzną mógł być wyłącznie Związek Radziecki, co w prosty sposób wynikało z zamieszczanych w „Trybunie Radzieckiej”, „Sierpie” czy „Marchlewszczyźnie Radzieckiej” artykułów. To oczywiste, że ludzie pracy – Polacy z ZSRR – nie mogli wybrać zła, a musieli poprzeć Związek Radziecki. Inne działanie byłoby po prostu nielogiczne. Kolejna hipoteza robocza: W polskojęzycznej prasie wydawanej w latach 1925-36 w ZSRR, Polaków w Związku Radzieckim prezentowano dwojako: z jednej – ludzi sowieckich, w pełni oddanych Związkowi Radzieckiemu i partii bolszewickiej, walczących o coraz lepsze wyniki w pracy i nauce; z drugiej szkodników, pozostałości dawnych klas wyzyskiwaczy (burżuazja, obszarnicy, kułacy), którzy przeciwdziałają władzy radzieckiej, ale są skutecznie napiętnowani, również została potwierdzona. Na łamach polskojęzycznej prasy przedstawiane było bardzo szeroko obydwie postawy, zarówno ta pozytywna, jak i negatywna. Przedstawiano więc postacie pozytywne – przede wszystkim komunistów i komsomolców, ale także i tych jeszcze nie w pełni „uświadomionych” i ukształtowanych, bezpartyjnych (np. chłopów – „biedniaków”, a nawet „średniaków), którzy włączają się do działań dla dobra ogółu, np. uczestnicząc w wyścigu przodowników pracy, podejmując rozmaite zobowiązania czy też wykupując pożyczkę państwową albo zbierając pieniądze na sprzęt wojskowy dla Armii Czerwonej. Takie postawy były chwalone i wskazywane jako godne do naśladowania. Natomiast szkodnicy byli prezentowani szeroko i we wszystkich swych odmianach. W szczególności uderzano w dwie grupy: księży, jako propagatorów dawnego systemu lub wręcz polskich szpiegów, oraz w kułaków, czyli bogatych chłopów, jako głównych sabotażystów procesu kolektywizacji rolnictwa. Fizyczne wręcz zniszczenie kleru miało prowadzić do ostatecznego zaniku wrogiej i niebezpiecznej dla bolszewików religii. Usunięcie bogatych chłopów jako grupy społecznej miało natomiast pomóc w ostatecznym przekształceniu struktury wsi – likwidacji oddzielnych gospodarstw rolnych i stworzenie na ich miejsce kołchozów i sowchozów. Kluczowa hipotezą badawcza - polskojęzyczna prasa wydawana w latach 1925-36 w ZSRR, poprzez prezentację jak najgorszego wizerunku Polski oraz wychwalanie pozytywnych (w rozumieniu sowieckim) i napiętnowanie negatywnych postaw Polaków w ZSRR, stanowiła narzędzie sowieckiej propagandy mającej na celu ukształtowanie z sowieckich Polaków „ludzi radzieckich”, a w efekcie stworzenie kadr nie tylko na potrzeby partii bolszewickiej w samym ZSRR, ale i w razie wojny polsko-sowieckiej – na potrzeby przyszłej, sowieckiej Polski – też okazuje się potwierdzona. Sowiecka prasa z założenia miała być narzędziem w rękach bolszewików; miała nie tylko kształtować pożądane postawy, ale więcej – pomagać w tworzeniu „człowieka radzieckiego”, którego narodowość miała znaczenie drugo- czy trzeciorzędne, bo kluczowa była przynależność do jednego, wielkiego „narodu radzieckiego” i pełne uznanie Związku Radzieckiego za swoją ojczyznę. Wskazują na to bezpośrednio słowa Włodzimierza Lenina, Józefa Stalina i innych przywódców bolszewików; wskazują zresztą rozmaite artykuły także w polskojęzycznej prasie, pokazujące zadania, jakie są przed nią stawiane. W przypadku Rosjan, a nawet Ukraińców czy Białorusinów, bolszewicy mieli ułatwioną sytuację. Związek Radziecki był ich ojczyzną, mieli swoje własne republiki – Rosyjską FSRR, Ukraińską i Białoruską SRR – które się w jakiejś mierze troszczyły o ich kulturę i tradycje. W przypadku Polaków było inaczej. Przez lata zaborów dążyli do odbudowania niepodległego państwa i w 1918 r. to się udało. Polacy mieli więc swoją ojczyznę poza ZSRR. Byli w Związku Radzieckim mniejszością narodową z ośrodkiem ciążenia w innym kraju. Tymczasem taki układ był dla bolszewików nie do przyjęcia. Po przegranej wojnie 1920 r., Polska pozostawała dla nich kluczowym, choć tymczasowo tolerowanym wrogiem. Docelowo jednak chodziło o jej podbicie, czy – mówiąc ściśle – o przekształcenie Polski w kolejną republikę radziecką. Oznaczało to dla prasy radzieckiej zadanie szczególnie trudne. Po pierwsze, musiała przekonać polską społeczność, że wymarzona przez lata – i wreszcie odrodzona - ojczyzna była w rzeczywistości złem, które nie może być ojczyzną robotników i chłopów. Po drugie, musiała przekonać Polaków, że to, co do tej pory uważali za dobre – wiara katolicka i Kościół, a także posiadanie własnego gospodarstwa wiejskiego, jest także złe i wymaga zastąpienia przez wiarę w ideologię komunistyczną oraz kołchozy (czy sowchozy). Było to być może o wiele trudniejsze, niż przekonanie obywateli innych narodowości, a zwłaszcza tych, którzy nie dysponowali własnym państwem poza granicami ZSRR. Także ze względu na odmienne od rosyjskich (a więc dominujących w ZSRR) polskie tradycje. W efekcie, polskojęzyczne gazety i czasopisma stały się bardzo jednostronnymi biuletynami propagandowymi, w których poza skrajnie nachalną propagandą można było znaleźć co najwyżej praktyczne porady dla rolników i z rzadka rozmaite bieżące informacje bez odcienia propagandowego (choć, jak trzeba zaznaczyć, prezentujące wyłącznie sprawy pozytywne dla władz radzieckich; krytyki nie będącej propagandą nie ma). Z punktu widzenia dzisiejszego czytelnika, są to pisma skrajnie nudne i wręcz nie nadające się do czytania. Zapewne również dla ówczesnych odbiorców były bardzo trudne do przyjęcia. Poza nielicznymi przypadkami, nastawione były na odbiorców bardzo słabo wykształconych i niewyrobionych politycznie czy w ogóle społecznie. Poprzez bardzo proste działania – ukazywanie przykładów negatywnych i pozytywnych – miały prowadzić do ukształtowania pożądanych postaw. Sowiecka propaganda, w tym i prezentowana w polskojęzycznych gazetach, krótkoterminowo okazała się całkowicie nieskuteczna. Nie udało się Polaków nastawić negatywnie do Polski; nie przekonano ich do nowej ojczyzny – Związku Radzieckiego. W zdecydowanej większości nie przyjmowali oni komunizmu i nie chcieli stać się „ludźmi radzieckimi”. Nie udało się więc osiągnąć kluczowego celu – stworzenia grupy Polaków-bolszewików, którzy mogliby służyć do budowania kadr po spodziewanym zwycięstwie nad Polską. Dotychczasowe decyzje więc zmieniono i wybrano zupełnie inne metody oddziaływania. Po 1935 roku polska społeczność została na wiele lat stłamszona i uciszona; choć po II wojnie światowej ZSRR przejął dawne wschodnie tereny II Rzeczypospolitej, to liczba Polaków w tym kraju wcale się nie zwiększyła i tylko po części powodem była „repatriacja” większości naszych rodaków z dzisiejszej Litwy, a także zachodniej Ukrainy i Białorusi. Spora grupa naszych rodaków ukrywała po prostu swoją narodowość. Po II wojnie światowej polskojęzyczne pisma w ZSRR uległy likwidacji, podobnie jak niemal całe polskie szkolnictwo (poza Litewską SRR, gdzie było około 100 szkół oraz Lwowem, gdzie przetrwały dwie placówki). Gazety wydawane w PRL trafiały do ZSRR w bardzo niewielkiej ilości. Dopiero w 1953 r. powstał w Wilnie dziennik „Czerwony Sztandar”, organ KC Komunistycznej Partii Litwy . Przez wiele lat było to jedyne pismo w języku polskim w całym ogromnym państwie, jakim był Związek Radziecki. Mimo usilnych, trwających kilkadziesiąt lat starań władz radzieckich, pod koniec istnienia ZSRR, podczas pierestrojki Michaiła Gorbaczowa okazało się, że Polacy w Związku Radzieckim przetrwali. Po części powodem tego było istnienie do 1935 r. wielu polskich szkół, a także polskich gazet. Ci, którzy wówczas się uczyli i czytali po polsku, mogli później uczyć polskiego swoje dzieci i wnuki. Po rozpadzie ZSRR polskie pisma w nowych państwach budowane były, poza „Kurierem”, właściwie od zera. Na Ukrainie „Dziennik Kijowski” nawiązuje nazwą do gazety przedrewolucyjnej, ale wbrew nazwie to tygodnik; największe obecnie pismo to „Kurier Galicyjski” (wydawany we Lwowie), istnieje też kilka mniejszych, np. „Mozaika Berdyczowska”. Na Litwie funkcjonuje kilka tytułów, w tym „Kurier”, choć w bardzo małym (ze względów finansowych) formacie i nakładzie. Na Białorusi sytuacja jest szczególna: po 2005 r. i administracyjnym anulowaniu wyników zjazdu Związku Polaków na Białorusi (ZPB), funkcjonuje z pomocą polską „Głos znad Niemna na uchodźctwie”, wydawany w Polsce (reprezentujący kierownictwo ZPB z Andżeliką Borys na czele), oraz „Głos znad Niemna” redagowany przez zarząd ZPB działający faktycznie z nominacji władz państwowych i nieuznawany przez polski rząd.
University of Warsaw Department of Journalism, Information and Bibliology Piotr Kościński The image of Poles and the Republic of Poland in the Polish language press in the Soviet Union in the years 1925- 1936 PhD thesis written under the scholar leadership of prof. dr. Janusz Adamowski Summary 1. Poles in the USSR and the Polish language Press The Polish border with the Soviet Union, established by the Treaty of Riga (1921), left very big groups of Ukrainians and Belarusians in Poland, and large group of Poles in the USSR. This border wasn't led along ethnic lines. Moreover, such a division was virtually impossible to establish, because of the mixing of neighboring nations - Poles, Ukrainians and Belarusians. Under these conditions, actively working Polish Communists, decided on the one hand to create from the Poles living in the USSR so called "Soviet people", and on the other – to use them as a reservoir of human resources in the event of a new Soviet-Polish war. The ultimate aim of the Communists - the aim which was never concealed - was in fact transforming Poland into a Communist state. At the same time, formula of that state - another Soviet republic within the USSR or formally independent communist country - remained a matter of secondary importance. The Communist Party of Poland, functioning in the Second Polish Republic, was a formation relatively small (in the '30s of the twentieth century estimated at approx. 10 thousend members, of which a significant proportion were Jews, Belarusians and Ukrainians) - and if the Soviet Union would win in a possible war and conquer Poland, it would have enormous difficulties in an effective management of a relatively large country. It's why much larger and well prepared "human resources" were needed. And therefore, the Soviets started construction of various Polish, but in fact Bolshevik, institutions like schools (from primary schools to pedagogical colleges), libraries, Polish national rural councils, and finally - Polish national regions. There was even an idea of creating a Polish Autonomous Republic (we don't know, how real), but it was not realized. While for the Bolsheviks a very important tool to influence the society was the press, there were also created numerous Polish-language newspapers. Their main task - like for the rest of the media in the Soviet Union – was to create a propaganda impact on the society, shaping positive attitudes towards the Soviet state, by identifying positive patterns and stigmatizing negative behaviors. However, these actions of the Bolsheviks proved to be ineffective. Poles were attached to their national identity and to the Catholic religion, they weren't willing to became members of the Bolshevik Party and to join collective farms. In 1935 Polish institutions were closed, the Polish language newspapers were almost entirely liquidated. However, functioning of this press requires careful analysis and further research. These dozens (the exact number is not known) of titles functioning for several years played a very large role, even if proved ineffective within the meaning of their founders - the Bolsheviks. Author of this thesis focused on one aspect of their operation - what role have they played and for what purposes their specific methods were used. As being essentially the agitation and propaganda media, most important to them was portraying both the Polish state (after all, hostile to the USSR), and the local Poles. Attitude of these newspapers to the Soviet Union is of course important, but in a sense secondary, because it is obvious: the Bolshevik press has been overwhelmingly positive towards the USSR. Any other attitude was not possible (except in the case of some dissidents) throughout the whole period of the Soviet Union. The key question was a way of showing Poland and Poles living in the Soviet Union. In the "Trybuna Radziecka" ("The Soviet Tribune"), "Sierp" ("The Sicle"), "Marchlewszczyzna Radziecka" ("The Soviet Marchlewszczyzna"), Poland was presented as a fascist state, a country dotted with gallows, where the defenders of the people were persecuted and put to prisons. Poles living in the USSR could in the Polish language newspapers read also about themselves - especially those, who implemented the ideas of communism and faithfully worked for the good of "the fatherland of the proletariat". These were cited as examples worth following. And "saboteurs", all kinds of "remnants" of the bourgeoisie, the landlords, the kulaks (rich peasants), as well as priests or former teachers or officials, were marked, they were shown by name, together with suggestions for adjudication. 2. Polish newspapers in archives The discussed press exists today in a relatively small number of copies, and usually not in the best shape - some copies, even stored in a well-known libraries, slowly fall apart and if they are not properly maintained, they may soon disappear. They are available primarily in libraries and archives on the territory of the former USSR, among others, in Moscow, Kyiv and Minsk. In Poland, mainly larger and more significant newspapers were archivised. Published in Moscow "Trybuna Radziecka" - for a long time the most important Polish-language newspaper in the USSR - is available in the National Library in Warsaw, Warsaw University Library and the Sejm Library. This newspaper is also located in the Library of the Jagiellonian University. Issued in Kharkiv, and later in Kyiv, the "Sierp" - probably the second after the "Trybuna Radziecka" in terms of importance and circulation - is present in the National Library and the Library of the Jagiellonian University. Out of Poland it is available mainly in archives and libraries in Moscow and Kyiv. Smaller newspapers are more difficult to find. "Marchlewszczyzna Radziecka" distributed in the years '20 and '30 o 20th Century on the territory of the Marchlewski Polish National Region in the Ukrainian SSR (named after the Polish Communist Julian Marchlewski), significant mainly because of its symbolic, as the most important Polish-language local magazine, is available in very few copies. Specialized youth magazine, "Głos Młodzieży", is available in the National Library and the Sejm Library. Both can of course be found in the archives of Kyiv or Moscow. Even worse situation occurs in the case of newspapers published in the Byelorussian SSR. The main Polish-language journal of the republic, "Młot" ("The Hammer"), in the National Library is represented only by few copies, and in the Sejm Library few incomplete yearly sets. Successor of the "Młot" - "Orka" ("The Plow") - is available in the Sejm Library and the Library of the Jagiellonian University. In addition, both can be found in university and other scholar libraries in Lithuania and primarily in Minsk, Belarus. Despite the search, the author of this thesis could not find the Polish local newspapers listed in the third chapter, in addition to the already mentioned "Marchlewszczyzną Radziecka." The relatively modest number of copies can be found in the archives of the territory of the former USSR. 3. Research Methods In his research, the author of this thesis used first of all the most important methods of research of the media. Key were those methods, which were focused on the content of the press, both quantitative and qualitative; it turned out that, for various reasons, discussed in more detail in the first chapter, quantitative methods proved impossible to apply or unsuitable, so it was necessary to use qualitative methods. The author drew knowledge from the generally known books, dealing with the analysis of the press. Most important in this regard were two publications: "Analiza zawartości prasy" ("Analysis of the contents of the press") by Walersy Pisarek and "Analiza wizerunku w mediach: podręcznik" ("Analysis of the image in the media: handbook") edited by Tomasz Gackowski and Marcin Łączyński. Referring to a number of other publications in its "Analiza…", Walery Pisarek stresses that by analyzing the content of the message we understand a dissolving it into simpler elements or extracting its characteristics, properties and elements, and then classifying them according to the accepted system of categories. As indicated, this analysis should be characterized by objectivity, syntaxy and semantism, regularity and quantificative approach. Because in the thesis an essential element is the historical background of the events, as well as the history of individual newspapers and their editors, it was necessary to use appropriate methods of historical research. 4. Structure of the thesis Thesis, in addition to the introduction, includes a chapter on research work, showing the main and two auxiliary hypotheses and conceptualization, as well as the course of research. The next two chapters are already dedicated to the research. The second chapter, entitled "Poles in the USSR", shows the broad issues of the Polish population, primarily in the area of the two republics, which included large groups of Poles and therefore had widely functioned Polish-language newspapers - the Ukrainian and Byelorussian SSR. A separate section is devoted to the Poles in the Communist Party of the Soviet Union, because it is they who were the editors and authors of articles in this press. Another chapter deals with policy towards the Poles - the so-called "koryenization" or emphasis on national issues, which led to creation of two national regions Polish - Marchlewski and Dzierżyński - in the mid-20s and their elimination in the mid-30s, followed by the Polish operation of the NKVD, involving the physical liquidation of 111 thousands of Poles in the USSR. The third chapter, "Polish language newspapers in the USSR in the years 1925-1936", shows in details the Polish dailies, weeklies and other periodicals at republican and local levels, as well as their history, including the elimination of most of these media in the years 1935-1936; it also includes basic information on editors and authors of these newspapers (though, understandably, only the central and republican ones), and all this against the background of the whole situation of the press in the Soviet Union. The next two chapters, ie. the fourth and fifth, are dedicated to the main issues of the thesis. The first one, entitled "The image of the Soviet Poles in the Polish language press in the Soviet Union", presents the daily life of our compatriots in the Soviet Union, especially in the regions and institutions which should become a foothold of a future "Bolshevik Poland"; It presents Polish, though Bolshevik, culture and education, discussed in the press. And also – presentation of Poles as the Bolsheviks (the positive image) and “vryeditels” (people, harmful for the USSR, saboteurs – the negative image), showing also their particular category, priests. Another, entitled "The image of Poland in the Polish language press in the Soviet Union", focuses on discussing the presentation of Polish as a country of "gallows and courts martial," the "fascist" state occupying "Western Belarus" and "Western Ukraine", oppressing workers and peasants - all on the background of the actual relations between Poland and the Soviet Union. Separately described were the main enemies of the Soviet Union and the Communists, the "dictator" Józef Piłsudski and the "Polish Mensheviks," or PPS (Polish Socialist Party). Separately presented was also the issue of verification of hypotheses and conclusions, as well as the bibliography. 5. Verification of hypotheses Analysis of the research material allowed to full confirmation of the working hypotheses. Following this, the main hypothesis was confirmed. The first working argument is as follows: Polish language newspapers issued in the years 1925-1936 in the USSR, presented Poland as fascist state, with the main enemy Józef Piłsudski and his co-workers, and other important enemy - Polish socialists; a country, where the working class is cruelly exploited, and the Communist Party, fighting for the interests of working people, persecuted and destroyed; country of poverty and misery. It's true: during the whole existence of the Polish-language press in the Soviet Union, the Polish Second Republic was presented as a bourgeois and landowners country, and thus by definition hostile to the working classes, that is, the workers and peasants and the working intelligentsia, just as other countries called "capitalist". It should be stressed that all the information on all the capitalist countries, published in this press, had a negative connotation. In this sense, then, opinions on Poland were standard and quite schematic. There couldn't be different, because it resulted from the communist ideology. However, in the period considered, and especially since 1926, the year of the seizure of power by Józef Piłsudski and his camp, Poland was designated as the "fascist" country. It was not because fascism of Italian or German (in the Soviet Union Hitlerism and Nazism was consistently called “fascism”) style ruled in Poland. "Fascism" was a "word-picking", personifying the greatest evil rule of the bourgeois and landlords. It was enough for a lot of other negative epithets. In the following years was a kind of supplement to the word "Poland" - because in the Polish language press in the Soviet Union there was only a "fascist Poland". Hence Józef Piłsudski was portrayed not only as a dictator but as the worst evil - "leader of the fascists", destroying the working class and the peasantry, band oppressing the national minorities, in particular the Ukrainians and Belarusians on the Ukrainian and Belarusian territories "occupied" by Poland. "Fascists" were supported by "social-fascists" or Polish Socialist Party, which - although closest to the Communists ideologically (or perhaps because of it) - was considered a leading enemy and compared with the Russian Mensheviks, together with the peasant groups not cooperating with the Communists (Polish Peasant Party PSL and its various incarnations). "Social-Fascists" were "used by fascists" and fraudently destroying the working class and peasants, pretending to be their representatives. The Communists - and newspapers in the USSR - "successfully unmasked" these tricks. In contrast, the only ones who fought against the "fascists" in defense of working people - were Communists and their allies, exceptionally persecuted by the police and special services. Communists were arrested, tortured and murdered in an extremely brutal way. But despite this they and were successful, which in part was measurable ( eg. by the number of votes cast for the pro-Communist left in parliamentary or local elections), and partly completely irrational. All this represented Poland as being extremely bleak; country, which is a veritable hell on earth - and therefore the state, which can't be a true homeland of Poles - but "good" Poles, the workers, peasants and working intelligentsia. For them the homeland could only be the Soviet Union, which was clearly shown in articles published in "Trybuna Radziecka", "Sierp" or "Marchlewszczyzna Radziecka". It is obvious that the working people - Poles from the Soviet Union - could not have chosen evil, and they had to support the Soviet Union. Other decision would be simply illogical. Another working hypothesis: The Polish-language newspapers published in the years 1925-1936 in the Soviet Union presented Poles living in the Soviet Union in two ways: one - the true Soviet people, fully devoted to the Soviet Union and the Bolshevik Party, fighting for better results at work and learning; the other – saboteurs (“vryeditel”), the remnants of the old exploiting classes (bourgeoisie, landlords, kulaks), who counteract Soviet power, but are effectively stigmatized - was also confirmed. On the pages of Polish-language press very widely was presented both the the positive and negative behavior of the people. Obviously, positive characters were presented - mostly communists and Komsomol members, but also those not fully "conscious" yet, non-party members (eg. the poor and even medium-wealthy peasants), who join the actions for the common good, eg. by participating in "races of the labor leaders”, taking various obligations or buying a state loan or collecting money for military equipment for the Red Army. Such attitudes were praised and indicated as worthy to follow. Wrongdoers were widely portrayed in all their forms. In particular, the Soviet media hit two groups: priests, as the proponents of the old system or even Polish spies, and the kulaks, or rich peasants, as the main saboteurs of the process of collectivization of agriculture. Physical destruction of the clergy would lead to the ultimate failure of the religion, hostile and dangerous for the Bolsheviks. Removal of the rich peasants as a social group should help in the final transformation of the structure of the village - the liquidation of separate farms and creating in their place collective farms and state farms. The key hypothesis - Polish-language newspaper issued in the years 1925-1936 in the USSR, by presenting the worst image of Poland as well as praising positive (in the Soviet meaning) and the stigmatizing the negative attitudes of Poles in the USSR, was a tool of Soviet propaganda aimed at shaping the Poles into the " Soviet people" and, consequently, the creation of human resources not only for the Bolshevik party in the USSR, but in the case of the Polish-Soviet war - for the future, new, Soviet Poland - also turns out to be confirmed. The Soviet press was to also be a tool in the hands of the Bolsheviks; It should not only shape desirable attitudes, but more - help in the creation of a "Soviet man", whose nationality had a secondary or tertiary significance, because the most important was belonging to the united, great "Soviet nation" and the full recognition of the Soviet Union for its homeland. This was indicated directly by the words of Vladimir Lenin, Joseph Stalin and other leaders of the Bolsheviks; moreover, several articles in the Polish-language press, show the tasks that were placed before her. In the case of the Russians, and even Ukrainians or Belarusians, the Bolsheviks had a facilitated situation. The Soviet Union was their real homeland, they had their own republics - Russian SFSR, Ukrainian and Byelorussian Soviet Socialist Republic - which in some way cared about their culture and traditions. In the case of the Poles the situation was different. Over the years when their country was divided by three neighboring powers, they sought to rebuild an independent state and in 1918 it eventually happen. So the Poles had their homeland outside the USSR. They were in the Soviet Union a national minority, with the center of gravity abroad Meanwhile, such an arrangement was unacceptable for the Bolsheviks. After losing the war of 1920, Poland remained for them a key, albeit temporarily tolerated enemy. Ultimately, however, they wanted to conquer, or - strictly speaking - to transform Poland into another Soviet republic. This meant for the Soviet press a particularly difficult task. First, the media had to convince the Polish community that their dream - a finally revived homeland - was in fact evil, that it can't be a home to the workers and peasants. Secondly, Soviet journalists had to convince Poles that what has so far considered to be good - the Catholic faith and the Church, as well as having your own farmhouse, is also bad and needs to be replaced by faith in a Communist ideology and collective farms (or state farms). It was perhaps more difficult than the conviction of citizens of other nationalities, especially those who did not have their own state outside the USSR. Also, due to the differences between the Russian (so dominant in the USSR) and Polish traditions. As a result, Polish-language newspapers and magazines had become one-dimensional propaganda bulletins, in which except of the extremely insistent propaganda we could find only the practical advice for farmers and a rare variety of current information without a shade of propaganda (though, what has to be noted, presenting only things positive for the Soviet authorities; there was no criticism which was not a propaganda). From the point of view of today's readers these newspapers are extremely boring and not suitable for reading. Probably also for contemporary audiences they were very difficult to accept. Apart from a few cases, they were aimed at customers very poorly educated and not politically or even socially formed. Through very simple operations - portraying negative and positive examples – they tried to lead to the formation of the desired attitudes. Soviet propaganda, also this presented in the Polish-language newspapers, in the short term proved to be completely ineffective. It failed to set the Poles negatively to Poland; it couldn't persuade them to a love their new fatherland - the Soviet Union. In the vast majority Poles didn't accept Communism and didn't want to become "Soviet people". The key goal was not achieved - to create a group of the Bolshevik Poles, who could be used to build cadres after the expected victory over Poland. It's why the Soviet leadership changed their decisions and selected a completely different methods. After 1935 the Polish community for many years has been stifled and silenced; even if after the World War II the Soviet Union took over the former eastern territories of the Polish Second Republic, the number of Poles in this country did not increase, and only a part of the reason was the "repatriation" of most of our compatriots from today's eastern Lithuania and western Ukraine and Belarus. A large group of Poles were simply hiding their nationality. After World War II, Polish-language magazines and newspapers in the USSR were closed, like almost all Polish schools (apart of the Lithuanian SSR, with about 100 schools and Lviv in Ukraine, where two schools survived). Newspapers published in the Polish People's Republic were present in the Soviet Union in a very small amount. Only in 1953 "Czerwony Sztandar" ("Red Banner") daily was established in Vilnius, as an official newspaper of the Central Committee of the Communist Party of Lithuania. For many years it was the only periodical in the Polish language throughout the vast country, which was the Soviet Union. Despite strenuous, lasting several decades efforts of the Soviet authorities, at the end of the USSR, during the perestroika of Mikhail Gorbachev, it turned out that the Poles in the Soviet Union somehow survived. Part of the reason for this was the existence until 1935 a number of schools teaching in Polish and Polish language newspapers. Those who have studied and then read in Polish, could later teach this language their children and grandchildren. After the collapse of the USSR, Polish periodicals in the new states were formed, except of the former "Czerwony Sztandar", now called "Kurier Wileński" ("Vilnius Courier") built from scratch. In Ukraine it's the "Dziennik Kijowski" ("Kyiv Daily"), which refers to the name of the pre-revolutionary newspaper, but despite the name it's a weekly; newest "Kurier Galicyjski" ("Galicia Courier" published in Lviv), there are also several smaller magazines, eg. "Mozaika Berdyczowska” ("Berditchev Mosaic"). In Lithuania there are several titles, including "Kurier", although in very small (for financial reasons) format and circulation. In Belarus the situation is difficult: after 2005 and administrative cancellation of the results of the congress of the Union of Poles in Belarus, some periodicals appear with the help of Poland, including the "Głos znad Niemna na uchodźtwie" ("The voice from the Neman River in exile"), published in Poland (representing the leadership of UPB with Andżelika Borys at the head). "Głos znad Niemna" ("The voice from the Neman River”) is published by another leadership of UPB, de facto nominated by the Byelorussian Government and not recognized by the Polish authorities.

Celem pracy jest przedstawienie procedury oceny atrakcyjności rynków zagranicznych najpierw na poziomie makro (ogólna atrakcyjność inwestycyjna wybranej grupy krajów), a następnie na poziomie mezo (wybrany sektor gospodarczy). Zaproponowana procedura powinna charakteryzować się wystarczającą elastycznością zastosowania dla różnych grup krajów i sektorów gospodarczych - zarówno dla krajów i sektorów gospodarczych charakteryzujących się wysoką, jak i niską jakością danych wtórnych. W odniesieniu do krajów byłego Związku Radzieckiego oraz sektorów bankowych tych krajów została podjęta próba na przykładzie przedstawić użyteczność zaproponowanej procedury oceny atrakcyjności rynków zagranicznych.
The aim of this work is to present the procedure for assessing the attractiveness of foreign markets first at the macro level (overall investment attractiveness of a selected group of countries), and then at the meso level (selected economic sector). The proposed procedure should be characterized by sufficient flexibility of application for various groups of countries and economic sectors - both for countries and economic sectors characterized by high and low quality of secondary data. With the help of the countries of the former Soviet Union and the banking sectors of these countries, 4 was made an attempt to present the usefulness of the proposed procedure for assessing the attractiveness of foreign markets on the practical example.

The PhD thesis explores the experience of Polish diasporic students from the post-Soviet states who are studying in the ancestral homeland. They are mainly the descendants of Poles who remained in exile as a result of resettlements into the Soviet territory during the Second World War and the post-war shifts of Poland’s borders westwards. The dissertation’s aims are twofold. Firstly, it analyses the strategies of roots migration to the predecessors’ country and examines how the notions of ‘nation’, ‘home(land)’ and ‘belonging’ are experienced and constructed by students when in the countries of birth and upon arrival in Poland. Consequently, it tackles the problem of mutual perceptions of members of the same national community – diaspora in the post-Soviet countries and Poles in Poland. Secondly, the thesis focuses on the impact of roots migration on students’ national identity. It addresses a multiplicity of factors influencing one’s migration, creating a deep insight into an individual’s internal and subjective perception of the challenges implicated in the process of migration and beyond. How do they adapt to this allegedly ‘known’ surrounding? What coping strategies do they employ to counteract the adaptation challenges they face? What impact does roots migration have on their further life arrangements? Finally, how do the adaptation processes that accompany cross-border mobility shape their sense of belonging?
Rozprawa jest głosem w rozważaniach nad kluczowym we współczesnym świecie problemem migracji międzynarodowych, z naciskiem na dwa jej typy: migracje edukacyjne i migracje powrotne (a szczególnie jeden z podtypów tych ostatnich – migracje do korzeni). Koncentruje się ona na zrekonstruowaniu biograficznego wymiaru mobilności młodych członków polskiej diaspory w byłym ZSRR, którzy przyjeżdżają do Polski z zamiarem podjęcia edukacji wyższej. Głównym celem jest odtworzenie wzorów ścieżek migracyjnych oraz konsekwencji tożsamościowych i biograficznych dla tej grupy osób. Odwołując się do zebranego materiału empirycznego (autobiograficznych wywiadów narracyjnych ze studentami i absolwentami ze Wschodu) praca zmierza do ustalenia, czy i jakie przemiany obrazu siebie i doświadczeń zachodzą w następstwie migracji do kraju przodków.

碩士
淡江大學
化學學系碩士班
93
In this research, sigle phase orthorhombic Bi2+x-zSr2-x+zCuOy compounds with 0 ≦ x, z ≦ 0.10 were prepared by a solid state reaction method. Laminar structure is observed for all the samples under SEM. EDS analysis show that Bi is volatile, the depletion amount is in the range of 0.6 ~ 4.2%. Hole concentration of the Bi2-zSr2+zCuOy and Bi2Sr2-xCuOy series samples increases with increasing x (or z), showing a hole doping effect. In contrary, Bi2+xSr2CuOy series samples show a hole filling effect. Bi2+x-zSr2-x+zCuOy series samples are metallic in normal state and they are superconductors at lower temperature. Tc(onset) decreases with increasing x (or z). Bi2Sr2CuOy has the highest Tc at 7.9 K with an optimal hole concentration of 0.237. Hole concentration obtained from XANES and iodometric titration agrees well in the Bi2+x-zSr2-x+zCuOy compounds.

Rywalizacja supermocarstw USA oraz ZSRR na obszarze Afganistanu z uwzględnieniem państw trzecich. Klęska wojsk sowieckich, która doprowadziła do ich wycofania z Afganistanu. Konsekwencją wycofania był m.in upadek ZSRR w 1991 r.

Celem naukowym rozprawy było dokonanie, pierwszego - z wykorzystaniem w równej mierze źródeł polsko-, litewsko- i rosyjskojęzycznych - w polskiej i litewskiej literaturze przedmiotu, historycznego ujęcia zagadnienia procesu odrodzenia narodowego Polaków na obszarze współczesnej Wileńszczyzny na przełomie lat 80. i 90. XX w., ze szczególnym uwzględnieniem ich działalności na rzecz powołania polskojęzycznej jednostki autonomicznej w składzie Litwy.

Zero-shot classification (ZSC) is the task of learning predictors for classes not seen during training. Although the different methods in the literature are evaluated using the same class splits, little is known about their stability under different class partitions. In this work we show experimentally that ZSC performance exhibits strong variability under changing training setups. We propose the use ensemble learning as an attempt to mitigate this phenomena.

The article discusses the causes of increasing areas of degraded soils and desertification in the Volga delta, as well as the more frequent occurrence of natural hazards in the form of dust storms. Significant attention is paid to the causes and characteristics of zonal soil degradation in typical delta landscapes. Key areas of zonal soil complexes (ZSC) with visible changes in soil cover (lack of vegetation, changes in salinity, degradation) were under study. It is shown that regular systemic changes related to natural and anthropogenic factors occur in the soil cover. The main mechanisms of soil degradation have been identified: destruction, surface layer deflation, halohydrogenic transformation. A protective shrub shelterbelt and perennial grasses are recommended.