Journal articles on the topic 'Vie de Mahomet'

To see the other types of publications on this topic, follow the link: Vie de Mahomet.

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the top 30 journal articles for your research on the topic 'Vie de Mahomet.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.

1

Tolan, John. "Nedim Gürsel, La seconde vie de Mahomet. Le Prophète dans la littérature." Archives de sciences sociales des religions, no. 184 (December 1, 2018): 296–97. http://dx.doi.org/10.4000/assr.44915.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Venturino, Diego. "Un prophète «philosophe» ? Une Vie de Mahomed à l'aube des Lumières." Dix-huitième Siècle 24, no. 1 (1992): 321–31. http://dx.doi.org/10.3406/dhs.1992.1877.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Jia, Qingmei, James M. Hogle, Tsutomu Hashikawa, and Akio Nomoto. "Molecular Genetic Analysis of Revertants from a Poliovirus Mutant That Is Specifically Adapted to the Mouse Spinal Cord." Journal of Virology 75, no. 23 (December 1, 2001): 11766–72. http://dx.doi.org/10.1128/jvi.75.23.11766-11772.2001.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
ABSTRACT SA virus, a mutant of the Mahoney strain of type 1 poliovirus (PV1/Mahoney), replicates specifically in the spinal cords of mice and causes paralysis, although the PV1/Mahoney strain does not show any mouse neurovirulence (Q. Jia, S. Ohka, K. Iwasaki, K. Tohyama, and A. Nomoto, J. Virol. 73:6041–6047, 1999). The key mutation site for the mouse neurovirulence of SA was mapped to nucleotide (nt) 928 of the genome (A to G), resulting in the amino acid substitution of Met for Ile at residue 62 within the capsid protein VP4 (VP4062). A small-plaque phenotype of SA appears to be indicative of its mouse-neurovirulent phenotype. To identify additional amino acid residues involved in the host range determination of PV, a total of 14 large-plaque (LP) variants were isolated from a single point mutant, Mah/I4062M, that showed the SA phenotype. All the LP variants no longer showed any mouse neurovirulence when delivered via an intraspinal inoculation route. Of these, 11 isolates had a back mutation at nt 928 (G to A) that restored the nucleotide of the PV1/Mahoney type. The reversions of the remaining three isolates (LP8, LP9, and LP14) were mediated by a second site mutation. Molecular genetic analysis involving recombinants between Mah/I4062M and the LP variants revealed that the mere substitution of an amino acid residue at position 107 in VP1 (Val to Leu) (LP9), position 33 in VP2 (Val to Ile) (LP14), or position 231 in VP3 (Ile to Thr) (LP8) was sufficient to restore the PV1/Mahoney phenotype. These amino acid residues are located either on the surface or inside of the virus particle. Our results indicate that the mouse neurovirulence of PV is determined by the virion surface structure, which is formed by all four capsid proteins.
4

Mohammed, F. A. "Soliton solutions for some nonlinear models in mathematical physics via conservation laws." AIMS Mathematics 7, no. 8 (2022): 15075–93. http://dx.doi.org/10.3934/math.2022826.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
<abstract><p>In this paper, we derive the soliton solutions from conserved quantities for the Benjamin-Bona-Mahoney equation with dual-power law nonlinearity (BBM), modified regularized long wave (MRLW) equation, modified nonlinearly dispersive KdV equations 2K(2, 2, 1) and 3K(3, 2, 2) equation, which are constructed by the multiplier approach (variational derivative method). Finally, we give the numerical simulations to illustrate this method.</p></abstract>
5

Hovi, Tapani, Noora Lindholm, Carita Savolainen, Mirja Stenvik, and Cara Burns. "Evolution of wild-type 1 poliovirus in two healthy siblings excreting the virus over a period of 6 months." Journal of General Virology 85, no. 2 (February 1, 2004): 369–77. http://dx.doi.org/10.1099/vir.0.19518-0.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Wild-type 1 poliovirus (wtPV1) strains were isolated from two young healthy brothers shortly after arrival in Finland from Somalia in 1993. Twelve (sibling A) and 18 (sibling B) specimens collected over a period of more than 6 months yielded wtPV1. Partial sequences obtained from the one and two earliest isolates from sibling A and B, respectively, were nearly identical, differing from each other by only one or two nucleotides. Subsequently, the virus evolved separately in both siblings so that maximal differences between strains derived from a given subject peaked at 2·2 % for sibling A, at 1·5 % for sibling B and at 2·5 % between the two siblings in the VP1-coding part of the genome. All substitutions in the 150 nt VP1–2A junction region were synonymous, whereas as many as eight of the 31 variable positions in the remaining VP1-coding region encoded amino acid replacements in at least one strain. Probable structural locations of the variable amino acid positions were mapped to the published PV1/Mahoney structural model. Most of the substitutions occurred around the fivefold axis in motifs that are known to be or suspected to be targets of neutralizing antibodies. We suggest that the striking genetic divergence observed between the strains was based on a combination of bottleneck transmission events and antigenic drift during the prolonged period of poliovirus replication.
6

Arita, Minetaro, Hiroyuki Shimizu, and Tatsuo Miyamura. "Characterization of in vitro and in vivo phenotypes of poliovirus type 1 mutants with reduced viral protein synthesis activity." Journal of General Virology 85, no. 7 (July 1, 2004): 1933–44. http://dx.doi.org/10.1099/vir.0.19768-0.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Sabin vaccine strains of poliovirus (PV) contain major attenuation determinants in the internal ribosomal entry site (IRES), an area that directs viral protein synthesis. To examine the effect of reduced viral protein synthesis on PV neurovirulence, spacer sequences, consisting of short open reading frames of different lengths, were introduced between the IRES and the initiation codon of viral polyprotein, resulting in PV mutants with reduced viral protein synthesis. These PV mutants had a viral protein synthesis activity 8·8–55 % of that of the parental Mahoney strain as measured in HeLa S3 cells. Only viruses with more than 28 % of the wild-type activity had intact spacer sequences following plaque purification. Mutants with 17 % or 21 % of the wild-type activity were unstable and a mutant with 8·8 % was lethal. The neurovirulence of PV mutants was evaluated in transgenic mice carrying the human PV receptor gene. In this test, mutants with more than 28 % of the wild-type activity remained neurovirulent, while a mutant with 17 % of wild-type activity exhibited a partially attenuated phenotype. This mutant stably replicated in the spinal cord; however, the stability was severely affected during the course of virus infection from the cerebrum to the spinal cord. These results suggest that reduced viral protein synthesis activity as measured in cultured cells (17–55 % of the wild-type activity) is not the main determinant of PV attenuation.
7

Grdinić, Iva, and Jasna Mrkonjić. "O autobiografskim zapisima Antuna Hrvatina, Ivana Aničića i Katarine Šćuka-Kukec iz fondova Državnog arhiva u Pazinu." Vjesnik Istarskog arhiva 26 (2019): 105–11. http://dx.doi.org/10.31726/via.26.4.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Ovaj smo rad pripremile kako bi poslužio kao uvodni tekst tri članka koja slijede u ovom broju Vjesnika istarskog arhiva, a naslova su: »Rodjen sam u Kašćergi…. Autobiografsko kroničarski zapis Antuna Hrvatina (1875. – 1913.)«, »Pisma Ivana Aničića (Zlovečere) Antunu Flegi (1910. – 1913.)« i »Righe na duši pravom arhivu«. U ta su tri članka pored uvodnih objašnjena uvršteni prijepisi autobiografsko-kroničarskih zapisa te preslici fotografija, tiskovina i fragmenata nastalih mahom u prva dva desetljeća 20. stoljeća i pohranjenih u dva osobna fonda (HR-DAPA-904 Antun Hrvatin: 1905/1937 [1945/1946] i HRDAPA- 925 Katarina Šćuka Kukec: 1905/1989) i Zbirci pisama DAPA (HR-DAPA-899/7 Zbirka Pisama (1824/1913). Pisma Ivana Aničića Antunu Flegi (1910/1913)). Riječ je o ostavštinama Antuna Flege i Katarine Šćuka-Kukec, koji su ih osobno predali u pohranu ondašnjem Historijskom arhivu u Pazinu, odnosno DAPA, te o pisanoj ostavštini Antuna Hrvatina koju su mu unuci kao nasljedstvo predali Historijskom arhivu u Pazinu. Nakon uvoda se u radu objašnjava zajednički kontekst navedenog gradiva s obzirom na različite stvaratelje te značaj tih primopredaja i u arhivskom i u osobnom kontekstu. Sve tri biografski kontekstualizirane primopredaje jasno pokazuju kako je DAPA u slučajevima preuzimanja takvih ostavština »malih ljudi« preuzeo ne samo dužnosti skrbnika njihove materijalne ostavštine, nego je zadobio i povjerenje takvih stvaratelja ili njihovih nasljednika kao pouzdan čuvar i posrednik osobnih životnih priča.
8

Ochoa, Idoia, Mikel Hernaez, and Tsachy Weissman. "Aligned genomic data compression via improved modeling." Journal of Bioinformatics and Computational Biology 12, no. 06 (December 2014): 1442002. http://dx.doi.org/10.1142/s0219720014420025.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
With the release of the latest Next-Generation Sequencing (NGS) machine, the HiSeq X by Illumina, the cost of sequencing the whole genome of a human is expected to drop to a mere $1000. This milestone in sequencing history marks the era of affordable sequencing of individuals and opens the doors to personalized medicine. In accord, unprecedented volumes of genomic data will require storage for processing. There will be dire need not only of compressing aligned data, but also of generating compressed files that can be fed directly to downstream applications to facilitate the analysis of and inference on the data. Several approaches to this challenge have been proposed in the literature; however, focus thus far has been on the low coverage regime and most of the suggested compressors are not based on effective modeling of the data. We demonstrate the benefit of data modeling for compressing aligned reads. Specifically, we show that, by working with data models designed for the aligned data, we can improve considerably over the best compression ratio achieved by previously proposed algorithms. Our results indicate that the pareto-optimal barrier for compression rate and speed claimed by Bonfield and Mahoney (2013) [Bonfield JK and Mahoneys MV, Compression of FASTQ and SAM format sequencing data, PLOS ONE, 8(3):e59190, 2013.] does not apply for high coverage aligned data. Furthermore, our improved compression ratio is achieved by splitting the data in a manner conducive to operations in the compressed domain by downstream applications.
9

Wahid, Rahnuma, Martin J. Cannon, and Marie Chow. "Dendritic Cells and Macrophages Are Productively Infected by Poliovirus." Journal of Virology 79, no. 1 (January 1, 2005): 401–9. http://dx.doi.org/10.1128/jvi.79.1.401-409.2005.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
ABSTRACT Expression of the poliovirus receptor (PVR) on cells is a major host determinant of infection by poliovirus. Previously, the only immune cell type known to express PVR was the blood-derived monocyte, which is susceptible to infection at very low frequency. We demonstrate that professional antigen-presenting cells—macrophages and dendritic cells, generated upon differentiation of monocytes—retain expression of PVR and are highly susceptible to infection by type 1 Mahoney strain of poliovirus. Maximal cell-associated titers of virus are obtained within 6 to 8 h postinfection, and cell death and lysis occurs within 24 h postinfection. Similar kinetics are observed in cells infected with the Sabin 1 vaccine strain. Although protein synthesis and receptor-mediated endocytosis are inhibited upon poliovirus infection of these critical antigen-presenting cells, we demonstrate for the first time that functional presentation of antigen occurs in these infected cells via the HLA class II pathway.
10

Hegland, Markus, and Frank De Hoog. "Low rank approximation of positive semi-definite symmetric matrices using Gaussian elimination and volume sampling." ANZIAM Journal 62 (November 14, 2021): C58—C71. http://dx.doi.org/10.21914/anziamj.v62.16036.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Positive semi-definite matrices commonly occur as normal matrices of least squares problems in statistics or as kernel matrices in machine learning and approximation theory. They are typically large and dense. Thus algorithms to solve systems with such a matrix can be very costly. A core idea to reduce computational complexity is to approximate the matrix by one with a low rank. The optimal and well understood choice is based on the eigenvalue decomposition of the matrix. Unfortunately, this is computationally very expensive. Cheaper methods are based on Gaussian elimination but they require pivoting. We show how invariant matrix theory provides explicit error formulas for an averaged error based on volume sampling. The formula leads to ratios of elementary symmetric polynomials on the eigenvalues. We discuss several bounds for the expected norm of the approximation error and include examples where this expected error norm can be computed exactly. References A. Dax. “On extremum properties of orthogonal quotients matrices”. In: Lin. Alg. Appl. 432.5 (2010), pp. 1234–1257. doi: 10.1016/j.laa.2009.10.034. M. Dereziński and M. W. Mahoney. Determinantal Point Processes in Randomized Numerical Linear Algebra. 2020. url: https://arxiv.org/abs/2005.03185. A. Deshpande, L. Rademacher, S. Vempala, and G. Wang. “Matrix approximation and projective clustering via volume sampling”. In: Proceedings of the Seventeenth Annual ACM-SIAM Symposium on Discrete Algorithm. SODA ’06. Miami, Florida: Society for Industrial and Applied Mathematics, 2006, pp. 1117–1126. url: https://dl.acm.org/doi/abs/10.5555/1109557.1109681. S. A. Goreinov, E. E. Tyrtyshnikov, and N. L. Zamarashkin. “A theory of pseudoskeleton approximations”. In: Lin. Alg. Appl. 261.1 (1997), pp. 1–21. doi: 10.1016/S0024-3795(96)00301-1. M. W. Mahoney and P. Drineas. “CUR matrix decompositions for improved data analysis”. In: Proc. Nat. Acad. Sci. 106.3 (Jan. 20, 2009), pp. 697–702. doi: 10.1073/pnas.0803205106. M. Marcus and L. Lopes. “Inequalities for symmetric functions and Hermitian matrices”. In: Can. J. Math. 9 (1957), pp. 305–312. doi: 10.4153/CJM-1957-037-9.
11

Ramos, Manuel, Félix Galindo-Hernández, Brenda Torres, José Manuel Domínguez-Esquivel, and Martin Heilmaier. "In Situ Thermal-Stage Fitted-STEM Characterization of Spherical-Shaped Co/MoS2 Nanoparticles for Conversion of Heavy Crude Oils." Catalysts 10, no. 11 (October 27, 2020): 1239. http://dx.doi.org/10.3390/catal10111239.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
We report the thermal stability of spherically shaped cobalt-promoted molybdenum disulfide (Co/MoS2) nano-catalysts from in-situ heating under electron irradiation in the scanning transmission electron microscope (STEM) from room temperature to 550 °C ± 50 °C with aid of Fusion® holder (Protochip©, Inc.). The catalytic nanoparticles were synthesized via a hydrothermal method using sodium molybdate (Na2MoO4·2H2O) with thioacetamide (CH3CSNH2) and cobalt chloride (CoCl2) as promoter agent. The results indicate that the layered molybdenum disulfide structure with interplanar distance of ~0.62 nm remains stable even at temperatures of 550 °C, as observed in STEM mode. Subsequently, the samples were subjected to catalytic tests in a Robinson Mahoney Reactor using 30 g of Heavy Crude Oil (AGT-72) from the golden lane (Mexico’s east coast) at 50 atm using (ultrahigh purity) UHP hydrogen under 1000 rpm stirring at 350 °C for 8 h. It was found that there is no damage on the laminar stacking of Co/MoS2 with temperature, with interlayer spacing remaining at 0.62 nm; these sulfided catalytic materials led to aromatics rise of 22.65% and diminution of asphaltenes and resins by 15.87 and 3.53%, respectively.
12

Brelsford, Gina, and Kim Doheny. "Relationship Satisfaction, Co-Parenting, Spiritual Disclosure, and Religious/Spiritual Coping: Exploring Links to Parents’ Mental Health following a Neonatal Intensive Care Experience." Spiritual Psychology and Counseling 9, no. 1 (February 1, 2024): 7–20. http://dx.doi.org/10.37898/spiritualpc.1429870.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
The birth of a child is often a joyous occasion, but when a family experiences a neonatal intensive care stay, there may be mental health and relationship implications. In this quantitative study, 162 former neonatal intensive care (NICU) parents completed surveys related to their anxiety (PSWQ; Meyer et. al., 1990), stress (SASRQ-for NICU; Cardena et al., 2000), depression (CESD-R; Eaton et al., 2004), relationship satisfaction (RAS; Hendrick et al., 1998), and co-parenting (Brief Measure of Co-Parenting; Feinberg et al., 2012) along with self-reports of religious/spiritual coping (Brief RCOPE; Pargament et al., 2011) and spiritual disclosure (SDS; Brelsford &amp; Mahoney, 2008) in the couple relationship. Participants were acquired after soliciting names from a state Bureau of Health Statistics and mothers were contacted via mail with a second survey for her co-parent/partner. Respondents to this survey were married or were living together as partners. Infants were born on average at 31.65 weeks’ gestation and spent an average of 33.23 days in the NICU. The average time elapsed between NICU discharge and parent survey completion was 414 days. Analyses were conducted via SPSS Version 28 and results indicated that there were significant inverse correlations between parents’ mental health and their relationship functioning (spiritual disclosure, relationship satisfaction, and co-parenting). Moreover, parents’ mental health challenges were significantly related to increased use of negative religious/spiritual coping. Finally, after accounting for relationship functioning, parents’ use of negative religious coping had a significant link to their mental health outcomes. Thus, when parents are experiencing difficulties with their mental health after a NICU experience, they may struggle more with their marriage, co-parenting, and engage in more negative religious/spiritual coping. Therefore, additional research is needed on ways to support parents’ mental health, relational functioning, and religious/spiritual lives following a NICU experience.
13

Brelsford, Gina, and Kim Doheny. "Relationship Satisfaction, Co-Parenting, Spiritual Disclosure, and Religious/Spiritual Coping: Exploring Links to Parents’ Mental Health following a Neonatal Intensive Care Experience." Spiritual Psychology and Counseling 9, no. 1 (February 1, 2024): 7–20. http://dx.doi.org/10.37898/spc.2023.9.1.192.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
The birth of a child is often a joyous occasion, but when a family experiences a neonatal intensive care stay, there may be mental health and relationship implications. In this quantitative study, 162 former neonatal intensive care (NICU) parents completed surveys related to their anxiety (PSWQ; Meyer et. al., 1990), stress (SASRQ-for NICU; Cardena et al., 2000), depression (CESD-R; Eaton et al., 2004), relationship satisfaction (RAS; Hendrick et al., 1998), and co-parenting (Brief Measure of Co-Parenting; Feinberg et al., 2012) along with self-reports of religious/spiritual coping (Brief RCOPE; Pargament et al., 2011) and spiritual disclosure (SDS; Brelsford &amp; Mahoney, 2008) in the couple relationship. Participants were acquired after soliciting names from a state Bureau of Health Statistics and mothers were contacted via mail with a second survey for her co-parent/partner. Respondents to this survey were married or were living together as partners. Infants were born on average at 31.65 weeks’ gestation and spent an average of 33.23 days in the NICU. The average time elapsed between NICU discharge and parent survey completion was 414 days. Analyses were conducted via SPSS Version 28 and results indicated that there were significant inverse correlations between parents’ mental health and their relationship functioning (spiritual disclosure, relationship satisfaction, and co-parenting). Moreover, parents’ mental health challenges were significantly related to increased use of negative religious/spiritual coping. Finally, after accounting for relationship functioning, parents’ use of negative religious coping had a significant link to their mental health outcomes. Thus, when parents are experiencing difficulties with their mental health after a NICU experience, they may struggle more with their marriage, co-parenting, and engage in more negative religious/spiritual coping. Therefore, additional research is needed on ways to support parents’ mental health, relational functioning, and religious/spiritual lives following a NICU experience.
14

Jia, Qingmei, Seii Ohka, Kuniko Iwasaki, Koujiro Tohyama, and Akio Nomoto. "Isolation and Molecular Characterization of a Poliovirus Type 1 Mutant That Replicates in the Spinal Cords of Mice." Journal of Virology 73, no. 7 (July 1, 1999): 6041–47. http://dx.doi.org/10.1128/jvi.73.7.6041-6047.1999.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
ABSTRACT The Mahoney strain of poliovirus type 1 (OM) is generally unable to cause paralysis in mice. We isolated a mouse-adapted mutant, PV1/OM-SA (SA), from the spinal cord of a mouse that had been intracerebrally inoculated with OM. SA showed mouse neurovirulence only with intraspinal inoculation, and the infected mice developed a flaccid paralysis, which was indistinguishable from that observed in poliovirus-sensitive transgenic mice inoculated with OM. SA antigens were detected in neurons of the spinal cords of the infected mice. Nucleotide (nt) sequence analysis revealed 9 nt changes on the SA genome, resulting in three amino acid (a.a.) substitutions, i.e., one each in the capsid proteins VP4 and VP1 and in the noncapsid protein 2C. To identify the key mutation site(s) for the mouse neurovirulence, virus recombinants between OM and SA were constructed by using infectious cDNA clones of these two viruses and tested for their mouse neurovirulence after inoculation via an intraspinal route. The results indicated that a mutation at nt 928 (replacement of A with G), resulting in a substitution of Met for Ile at a.a. 62 within VP4, was responsible for conferring the mouse neurovirulence phenotype of the mutant SA. The mutation in VP4 may render the virus accessible to a molecule that acts as a virus receptor and is located on the surfaces of neurons of the mouse spinal cord. This molecule appears not to be expressed in the mouse brain.
15

Kovač Orlandić, Milica. "Radno angažovanje studenata – nužnost radnopravne zaštite." Stanovnistvo 61, no. 2 (December 15, 2023): 69–84. http://dx.doi.org/10.59954/stnv.541.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Rad tokom studiranja višestruko je značajan, kako za studente tako i za ukupnu dinamiku tržišta rada. Nezavisno od toga da li se posmatra kao vid neformalnog obrazovanja, kao način sticanja praktičnih znanja i vještina ili kao važan izvor prihoda, rad tokom studiranja pozitivno utiče na brži i bezbolniji prelazak iz svijeta obrazovanja u svijet rada. Premda se studenti mogu zapošljavati na osnovu ugovora o radu, oni se mahom angažuju u nekim drugim formama rada koje ne podrazumijevaju zasnivanje radnog odnosa. U pitanju su, međutim, forme koje nijesu adekvatno i dovoljno regulisane, niti su prilagođene mladima kao posebno ranjivoj kategoriji radnika koja se na tržištu rada suočava sa brojnim izazovima vezanim za diskriminaciju, rad na crno i nedovoljnu plaćenost. Cilj je, otuda, ovog rada da ukaže na forme radnog angažovanja studenata, na potrebu njihovog posebnog zakonskog regulisanja i na nužnost određenih aspekata radnopravne zaštite mladih u svim tim slučajevima. Uvođenje određenih radnopravnih elemenata u sve forme radnog angažovanja studenata od suštinskog je značaja za njihovu zaštitu od ekspoloatacije i nedostojanstvenih uslova rada. Ovo posebno kada su u pitanju minimalni radni standardi koji se tiču zaštite na radu, nadoknade za rad, prava na dnevni i nedjeljni odmor, odsustva tokom praznika i prekovremenog rada. Pitanje zaštite i pravovremenog uključivanja mladih na tržište rada značajno je i u kontekstu aktuelnih demografskih kretanja, te traganja za adekvatnim nivoom međugeneracijske solidarnosti. U radu se kao ilustrativan primjer koriste zakonodavstvo i praksa u Crnoj Gori.
16

Bogojevski, Ljubomir, and Milena Bogojevska Doksevska. "Optimizing the value of the posterior condylar offset, proximal tibial resection and slope in order to achieve the right balance of the posterior cruciate ligament - clinical application of the molding function of the two parts of the PCL." Orthopaedic Journal of Sports Medicine 5, no. 2_suppl2 (February 1, 2017): 2325967117S0005. http://dx.doi.org/10.1177/2325967117s00053.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Introduction: In order to achieve the right balance of the posterior cruciate ligament using the skeletal method is very difficult, almost impossible (Mahoney). Our hypothesis for the right balance of the PCL by using the skeletal method is based on several defined facts: - PCL is a union based of two anatomically independent, but functionally synergic parts, posteromedial and anterolateral part. - The length of the posteromedial part of the PCL is determined by the belonging of the medial compartment and is shortest in varus and longest in valgus deformation. - The length of the anterolateral part of the PCL, placed centrally is unchangeable (cca 38 mm) in every knee and is independent from the anatomical appearance (deformation). - The cylindrical shape of the distal posterior part of the femur (Ficat) depends of the molding function of the PCL (Kapandji) and is a result of the proportion of the both parts of the PCL that is consisted of: shorter posteromedial part, less bone stock on the medial and more bone stock on the lateral condyle (varus knee) and vice versa, longer posteromedial part, more bone stock on the medial condyle and less on the lateral (valgus knee). According to that, the neutral bone stock is achieved by equalization of the lengths of the two parts (common radius of the cylinder) of the PCL, that is basis for the interligamentary balance of the posterior cruciate ligament. Methods: The basic characteristics of the interligamentary balance of the PCL that we started in 2008 are the following: 1. Posterior condylar offset is equal to the even length of the both part of the PCL. 2. Decrease of the values of proximal tibial resection from 10 in varus to 4-6 in valgus. 3. Femoral valgus cut from 6 in excessive varus deformity to 4 in valgus. Results: The clinical evaluation of the cases divided in groups excessive varus, mean varus, valgus type 1, 2 (Krakow) showed right distribution in the groups of the postoperative ROM and intraoperative tenacity of the PCL (POLO test and palpation test), as a confirmation to the hypothesis. Conclusions: The ligamentary apparatus of the knee by the molding function depends on the skeletal morphology of the distal posterior femur to the degree that there aren’t two identical knees (Kapandji). According to that, every PCL has its own knee.
17

Markovinovic, A., M. Herauf, J. Quan, L. Hracs, J. W. Windsor, N. Sharifi, S. Coward, et al. "A170 ADVERSE EVENTS & SEROLOGICAL RESPONSES FOLLOWING SARS-COV-2 VACCINATION IN INDIVIDUALS WITH INFLAMMATORY BOWEL DISEASE." Journal of the Canadian Association of Gastroenterology 6, Supplement_1 (March 1, 2023): 15–16. http://dx.doi.org/10.1093/jcag/gwac036.170.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Abstract Background The rapid development and distribution of SARS-CoV-2 vaccines has raised concerns surrounding vaccine safety in immunocompromised populations, such as those with inflammatory bowel disease (IBD). Purpose We described adverse events (AEs) following SARS-CoV-2 vaccination in those with IBD and determined relationships between AEs to post-vaccination antibody titres. Method Individuals with IBD from a prospective cohort in Calgary, Canada (n=670) who received a 1st, 2nd, 3rd, and/or 4th dose of a SARS-CoV-2 vaccine (Pfizer-BioNTech, Moderna, and/or AstraZeneca) were interviewed via telephone for AEs using the Adverse Events Following Immunization form. Subsequently, we assessed injection site reaction as a specific AE outcome. Multivariable logistic regression models were used to assess the association between anti-SARS-CoV-2 spike protein antibody (anti-S) levels within 1–12 weeks of vaccination and injection site reaction following 1st, 2nd, and 3rd dose vaccination. Models were adjusted for age, sex, IBD type, IBD medications, vaccine type, and prior COVID-19 infection. Additionally, we evaluated the risk of flare of IBD within 30 days of vaccination via chart review. Result(s) Table 1 describes AEs in individuals with IBD following 1st dose (n=331), 2nd dose (n=331), 3rd dose (n=195), and 4th dose (n=100) of a SARS-CoV-2 vaccine. AEs were reported in 83.3% of participants after 1st dose, 79.1% after 2nd dose, 77.4% after 3rd dose, and 67.0% after 4th dose. Injection site reaction (pain, redness, etc.) was the most common AE (50.8% of AEs), with fatigue and malaise (18.1%), headache and migraine (8.6%), musculoskeletal discomfort (8.2%), and fever and chills (6.5%) also commonly reported. Multivariable logistic regression determined no associations between anti-S concentration and injection site reaction for all doses. Age above 65 years was associated with decreased injection site reaction following 1st and 3rd doses, while female sex and mRNA vaccine type were associated with increased injection site reaction following 1st and 2nd doses. Prior COVID-19 infection, IBD type, and medication class were not associated with injection site reaction with any dose. Only one participant was diagnosed with a severe AE requiring hospitalization: Immune thrombocytopenic purpura (ITP) following 2nd dose of a Pfizer vaccination. No cases of IBD flare occurred within 30 days of vaccination. Image Conclusion(s) AEs following SARS-CoV-2 vaccination are generally mild and become less common with each consecutive dose. Antibody levels following each dose of the vaccine were not associated with injection site reactions. Females, those under 65 years of age, and those administered mRNA vaccines were more likely to experience an injection site reaction. Prior COVID-19 infection, IBD type, and IBD medication class did not predict injection site reactions. Vaccination was not associated with IBD flare within 30 days of vaccination. Please acknowledge all funding agencies by checking the applicable boxes below Other Please indicate your source of funding; Helmsley Disclosure of Interest A. Markovinovic: None Declared, M. Herauf: None Declared, J. Quan: None Declared, L. Hracs: None Declared, J. Windsor: None Declared, N. Sharifi: None Declared, S. Coward: None Declared, L. Caplan: None Declared, J. Gorospe: None Declared, C. Ma Grant / Research support from: Ferring, Pfizer, , Consultant of: AbbVie, Alimentiv, Amgen, Ferring, Pfizer, Takeda, , Speakers bureau of: AbbVie, Alimentiv, Amgen, Ferring, Pfizer, Takeda, R. Panaccione Grant / Research support from: AbbVie, Ferring, Janssen, Pfizer, Takeda, Consultant of: Abbott, AbbVie, Alimentiv, Amgen, Arena, AstraZeneca, Boehringer Ingelheim, Bristol Myers Squibb, Celgene, Celltrion, Cosmos Pharmaceuticals, Eisai, Elan, Eli Lilly, Ferring, Galapagos, Genentech, Gilead Sciences, GlaxoSmithKline, Janssen, Merck, Mylan, Oppilan Pharma, Pandion Therapeutics, Pandion Pharma, Pfizer, Progenity, Protagonist, Roche, Sandoz, Satisfai Health, Schering-Plough, Shire, Sublimity Therapeutics, Takeda, Theravance, UCB, Speakers bureau of: AbbVie, Arena, Celgene, Eli Lilly, Ferring, Gilead Sciences, Janssen, Merck, Pfizer, Roche, Sandoz, Shire, Takeda, R. Ingram: None Declared, J. Kanji: None Declared, G. Tipples: None Declared, J. Holodinsky: None Declared, C. Berstein Grant / Research support from: AbbVie, Amgen, Janssen, Pfizer, Takeda, Speakers bureau of: AbbVie, Janssen, Pfizer, Takeda, D. Mahoney: None Declared, S. Bernatsky: None Declared, E. Benchimol: None Declared, G. Kaplan Grant / Research support from: Ferring, Speakers bureau of: AbbVie, Janssen, Pfizer
18

Ligon, John, Woonyoung Choi, Gady Cojocaru, Wei Fu, Emily Hsiue, Teniola Oke, Carol Morris, et al. "506 The tumor immune microenvironment of metastatic osteosarcoma is marked by lymphocyte exclusion and impacts patient progression-free survival." Journal for ImmunoTherapy of Cancer 8, Suppl 3 (November 2020): A541—A542. http://dx.doi.org/10.1136/jitc-2020-sitc2020.0506.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
BackgroundPatients with relapsed metastatic osteosarcoma have no effective treatments available to them,1 and immunotherapy thus far has not succeeded in improving outcomes.2–5 We aim to understand the immune architecture of the tumor microenvironment (TME) of osteosarcoma, with the goal of harnessing the immune system as a major therapeutic strategy for the treatment of patients with osteosarcoma.Methods66 osteosarcoma tissue specimens were stained and analyzed by immunohistochemistry. Tumor-infiltrating lymphocytes (TILs) from 25 specimens were profiled by functional multiparameter flow cytometry (MFC). Distinct regions from 16 pulmonary metastases (PMs) were microdissected, and RNA was extracted to perform comparative transcriptomic studies. Clinical follow-up (median 24 months) was available from resection.ResultsDigital image analysis of immunohistochemistry demonstrated significantly higher infiltrating immune cells in the PMs compared to primary bone tumors, concentrated at the tumor-normal lung ‘PM interface’ region, and elevated expression of multiple immune checkpoint molecules at the PM interface (figure 1). MFC confirmed the increased expression of the immune checkpoint molecules programmed cell death 1 (PD-1, p<0.01) and lymphocyte activation gene 3 (LAG-3, p<0.01), as well as the activation marker IFN-γ (p<0.05) in CD8+ TILs. Gene expression profiling provided further evidence for the presence of TILs with expression of activation markers and inhibitory immune checkpoint molecules at the PM interface compared to the PM interior (figure 2). A strong M2 macrophage signature was present in both regions. Further analysis revealed that genes related to neutrophil and myeloid cell chemotaxis and known to be associated with polymorphonuclear myeloid-derived suppressor cells were highly expressed at the PM interface, along with genes for multiple subsets of dendritic cells (figure 3). Expression of PD-L1, LAG-3, and CSF1R at the PM interface were associated with worse progression-free survival (PFS), while gene sets associated with productive T cell immune response were associated with improved PFS (figure 4).Abstract 506 Figure 1Immunohistochemistry of osteosarcoma pulmonary metastasesA. H&E with demarcation of tumor-normal lung interface (center green line) and area quantified as the ‘PM interface’ (outer green lines). Pulmonary metastases demonstrate a higher concentration of immune cells (CD3 p<0.001, CD8 p<0.001, CD163 p<0.01) and PD-1 (p<0.001)/PD-L1 (p<0.05) at the PM interface.B. H&E with demarcation of PM interface as above. Pulmonary metastases demonstrating increased staining of TIM-3 (p<0.01), LAG-3 (p<0.01) and IDO1 (p<0.0001) at the PM interface (no significant concentration of CSF1R at PM interface).Abstract 506 Figure 2Activated/exhausted lymphocyte signatures at PM interfaceA. Heatmap displaying significant genes that contribute to leading-edge of core enrichment subset via Gene Set Enrichment Analysis (GSEA) demonstrating higher expression of immune regulatory molecules at the PM interface compared to the PM interior. Expression levels were converted into heatmaps and colors quantitatively correspond to fold changes. FDR=GSEA false-discovery rate q-value.B. Heatmap illustrating coefficients of xCell analysis shows higher expression of markers of cytotoxicity and activation, as well as multiple checkpoint molecules, at the PM interface, with evidence that they are being contributed chiefly by T cells. Intensity represents xCell coefficient, which corresponds to the amount that a particular region (PM interior or PM interface) or cell population (T cells, B cells, or myeloid cells) contributes to the expression of a specific gene.Abstract 506 Figure 3Genes related to dendritic cells and MDSCs at PM interfaceA. By GSEA, genes associated with multiple subclasses of antigen-presenting dendritic cells are significantly upregulated at the PM interface (cDC1=conventional type 1 dendritic cell; cDC2=conventional type 2 dendritic cell; pDC=plasmacytoid dendritic cell; moDC=monocyte-derived dendritic cell). FDR=GSEA false-discovery rate q-value.B. Heatmap shows heightened expression of cytokines, chemokines and endothelin transcripts associated with development, recruitment and maintenance of PMNs and granulocytic MDSCs at the PM interface compared to the PM interior.Abstract 506 Figure 4Markers of immune TME at PM interface correlate with PFSA. Hazard ratios for immunohistochemistry markers at the PM interface as they relate to PFS. For absolute count biomarkers (CD3, CD8, Foxp3, PD-1, CD163, and LAG-3) the unit is per 100 cells, and for percentage biomarkers (PD-L1, CSF1R, TIM-3, and IDO1) the unit is per 1%.B. Hazard ratios for gene sets at the PM interface as they relate to PFS. NS=p>0.05, *p<0.05, **p<0.01, ***p<0.001, ****p<0.0001ConclusionsIn contrast to primary bone osteosarcoma ‘immune deserts,’ osteosarcoma PMs represent an ‘immune-excluded’ TME where immune cells are present but are halted at the PM interface. TILs can produce effector cytokines, suggesting their capability of activation and recognition of tumor antigens. Our findings suggest cooperative immunosuppressive mechanisms in osteosarcoma PMs that prevent TILs from penetrating into the PM interior, including immune checkpoint molecule expression and the presence of immunosuppressive myeloid cells. We identify cellular and molecular signatures that are associated with PFS of patients, which could be potentially manipulated for successful immunotherapy.Ethics ApprovalThis study was approved by Johns Hopkins University’s Ethics Board, approval number FWA00005752.ReferencesMirabello L, Troisi RJ, Savage SA. Osteosarcoma incidence and survival rates from 1973 to 2004: Data from the surveillance, epidemiology, and end results program. Cancer 2009;115(7):1531–43.Tawbi HA, Burgess M, Bolejack V, Van Tine BA, Schuetze SM, Hu J, et al. Pembrolizumab in advanced soft-tissue sarcoma and bone sarcoma (SARC028): A multicentre, two-cohort, single-arm, open-label, phase 2 trial. Lancet Oncol 2017;18(11):1493–501.Davis KL, Fox E, Merchant MS, Reid JM, Kudgus RA, Liu X, et al. Nivolumab in children and young adults with relapsed or refractory solid tumours or lymphoma (ADVL1412): A multicentre, open-label, single-arm, phase 1–2 trial. Lancet Oncol 2020;21(4):541–50.D’Angelo SP, Mahoney MR, Van Tine BA, Atkins J, Milhem MM, Jahagirdar BN, et al. Nivolumab with or without ipilimumab treatment for metastatic sarcoma (alliance A091401): Two open-label, non-comparative, randomised, phase 2 trials. Lancet Oncol 2018;19(3):416–26.Paoluzzi L, Cacavio A, Ghesani M, Karambelkar A, Rapkiewicz A, Weber J, et al. Response to anti-PD1 therapy with nivolumab in metastatic sarcomas. Clin Sarcoma Res 2016;6:24.
19

Liu, Sophia, Bryan Iorgulescu, Shuqiang Li, Julia Morriss, Mehdi Borji, Evan Murray, David Braun, Kenneth Livak, Catherine Wu, and Fei Chen. "76 Spatial mapping of T cell receptors and transcriptomes in renal cell carcinoma following immune checkpoint inhibitor therapy." Journal for ImmunoTherapy of Cancer 9, Suppl 2 (November 2021): A84—A85. http://dx.doi.org/10.1136/jitc-2021-sitc2021.076.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
BackgroundBecause conventional single-cell strategies rely on dissociating tissues into suspensions that lose spatial context,1 we developed Slide-TCR-seq to sequence both whole transcriptomes and TCRs with 10µm-spatial resolution, & applied it to renal cell carcinoma (ccRCC) treated with immune checkpoint inhibitors (ICI).MethodsSlide-TCR-seq combines Slide-seqV22 3—a 10µm-resolution spatial approach utilizing mRNA capture and DNA-barcoded beads—with sensitive targeted capture of TCR sequences (rhTCRseq,4 previously developed by our group), thereby enabling amplification of segments extending from upstream of CDR3 to the 3’-end of the TCR transcript (figure 1A). We tested Slide-TCR-seq first on OT-I murine spleen and then applied this methodology to 3 patients‘ pre-αPD-1 ccRCC samples5 and a post-αPD-1 metastasis to investigate the spatial, functional, and clonotypic organization of T cells in relationship to tumor using RCTD,6 spatial enrichment, and spatial expression analyses.ResultsUsing Slide-TCR-seq, we first recapitulated native spatial structure of OT-I mouse spleen (figure 1B-G). TCRα/β CDR3 sequences were detected on 37.1% of beads with Trac/Trbc2 constant sequences—comparable to other scTCRseq methods. Because the clonal and spatial context of TILs have been increasingly implicated in immunotherapy resistance, we used Slide-TCR-seq to analyze a lung ccRCC metastasis following αPD-1 therapy. We employed unsupervised clustering to delineate the tumor, intervening boundary, and lung compartments, and RCTD analyses to spatially map individual cell types; together recapitulating the architecture observed in corresponding histology (figure 2). We identified 1,132 unique clonotypes, with distinct spatial distributions spanning the tissue compartments. Eight clonotypes were significantly enriched in tumor, whereas 5 were depleted (all p<0.05) (figure 3). We then analyzed the relationships between the T cells’ clonotype, gene expression, and tumor infiltration depth among clonotypes. Using a T-cell geneset associated with poor response to ICI,7 we dichotomized T-clonotype beads by geneset expression, and found spatial segregation of this geneset’s expression both within and across clonotypes (figure 4). TCR-4—the most significantly tumor-enriched clonotype—and TCR-2 displayed high expression of the poor ICI response geneset near the tumor’s edge, but low expression deeper in the tumor compartment; indicating that there are transcriptionally distinct subpopulations of these clonotypes, which depended on the extent of their tumor infiltration.Abstract 76 Figure 1Slide-TCR-seq spatially localizes T cell receptors and transcriptome information. a. Schematic of Slide-TCR-seq, in which tissue is placed onto an in situ barcoded bead array. cDNA libraries prepared with Slide-seqV2 are split prior to fragmentation with one portion used for targeted amplification via rhTCRseq optimized for use with Slide-seq libraries. Slide-TCR-seq provides gene expression, cell type, and clonotype information in space. b. Serial sections of the OT-1 mouse spleen with hematoxylin and eosin stain show characteristic architecture of red pulp and white pulp separation. c. Spatial reconstruction of Slide-TCR-seq array for a corresponding section of OT-I mouse spleen, with RCTD immune cell type assignment. NK = natural killer. d. Gene expression gaussian-filtered heatmap for visualizing the spatial distribution of gene markers for marginal zone (Marco), red blood cells (RBCs; Gypa), and CD8 T cells (Cd8a). e and f. Comparing the spatial distribution of constant (left) and variable (right) sequences for TCRα (e) and TCRβ (f), with superimposed density plot. g. The fraction of beads that capture CDR3 variable sequences (y-axis) when constant UMIs are captured (x-axis) for TCRα (left, light blue) and TCRβ (right, dark blue), with the number of corresponding beads along the top axis. All scale bars: 500 µm.Abstract 76 Figure 2Slide-TCR-seq identifies spatial differences between T cell clonotypes in renal cell carcinoma. (a) H&E stain of a ccRCC metastasis to the lung following PD-1 blockade therapy. (b) The compartment assignment of lung (green), immune cell boundary (orange), and tumor (blue) by applying K-nearest neighbors to cell types determined by unsupervised clustering from Slide-TCR-seq of a sequential tissue section. (c) Spatial reconstruction of cell type identifies using RCTD anaysis of the Slide-TCR-seq data. (d) Spatial localization of T cell clonotypes (n=447 clonotypes, colored by clonotype) from the the Slide-TCR-seq data.Abstract 76 Figure 3Top: y-axis Significance of clonotype spatial distributions compared against all other clonotypes with at least ten beads per array from the ccRCC lung metastasis plotted against an x-axis of magnitude of tumor enrichment or depletion (data from n=3 replicate arrays, two one-tailed K-S tests). Bottom: Visualization of selected significant clonotypes, ordered by tumor enrichment, in tissue compartments for a single array (T cells within the tumor compartment are displayed as opaque, T cells within other compartments are displayed as translucent).Abstract 76 Figure 4Spatial and molecular heterogeneity in clonotype gene expression and tumor infiltration. a. The three axes — spatial localization, gene expression, and T cell clonotype — that Slide-TCR-seq can relate. b. Top: distribution of poor response to immune checkpoint inhibitor treatment (’PRI’) geneset7 expression across all clonotypes in the tumor region of the same post-PD1 inhibitor RCC lung metastasis from figures 2–3 (from a single replicate) with kernel density estimation. Yellow = clonotypes with lower than median PRI expression; purple = clonotypes with PRI expression greater than or equal to the median value. Bottom: localization of low (yellow) and high (purple) PRI geneset expression clonotypes within the tumor region (light blue) from the Slide-TCR-seq array shows their distinct spatial separation (light blue = tumor region, orange = boundary region, green = lung region). Scale bar: 500 µm. c. Smoothed histograms comparing the distance infiltrated into tumor by two-tailed K-S test comparing low (yellow) and high (purple) expression clonotypes, as dichotomized by median expression of PRI. d. Comparing distance infiltrated into tumor by two-tailed K-S test between low and high PRI expression T cells across those clonotypes with at least 20 beads (n=7 clonotypes).ConclusionsSlide-TCR-seq effectively integrates spatial transcriptomics with TCR detection at 10µm resolution, thereby relating T cells’ clonality and gene expression to their spatial organization in tumors. Our findings suggest that a clonotype’s T cells may exhibit mixed responses to ICI depending on their spatial localization. The heterogeneity among clonotypes, in both gene expression and organization, underscores the importance of studying the TCR repertoire with spatial resolution.AcknowledgementsWe are grateful to Irving A. Barrera-Lopez, Zoe N. Garcia, and Aziz Al’Khafaji for technical assistance.ReferencesGohil S, Iorgulescu JB, Braun D, Keskin D, Livak K. Applying high-dimensional single-cell technologies to the analysis of cancer immunotherapy. Nat Rev Clin Oncol 2021; 18:244–256.Stickels RR, Murray E, Kumar P, Li J, Marshall JL, Di Bella DJ, Arlotta P, Macosko EZ, Chen F. Highly sensitive spatial transcriptomics at near-cellular resolution with Slide-seqV2. Nat Biotechnol 2021 Mar;39(3):313–319.Rodriques SG, Stickels RR, Goeva A, Martin CA, Murray E, Vanderburg CR, Welch J, Chen LM, Chen F, Macosko EZ. Slide-seq: A scalable technology for measuring genome-wide expression at high spatial resolution. Science 2019 Mar 29;363(6434):1463–1467.Li S, Sun J, Allesøe R, Datta K, Bao Y, Oliveira G, Forman J, Jin R, Olsen LR, Keskin DB, Shukla SA, Wu CJ, Livak KJ. RNase H-dependent PCR-enabled T-cell receptor sequencing for highly specific and efficient targeted sequencing of T-cell receptor mRNA for single-cell and repertoire analysis. Nat Protoc 2019 Aug;14(8):2571–2594.Braun DA, Street K, Burke KP, Cookmeyer DL, Denize T, Pedersen CB, Gohil SH, Schindler N, Pomerance L, Hirsch L, Bakouny Z, Hou Y, Forman J, Huang T, Li S, Cui A, Keskin DB, Steinharter J, Bouchard G, Sun M, Pimenta EM, Xu W, Mahoney KM, McGregor BA, Hirsch MS, Chang SL, Livak KJ, McDermott DF, Shukla SA, Olsen LR, Signoretti S, Sharpe AH, Irizarry RA, Choueiri TK, Wu CJ. Progressive immune dysfunction with advancing disease stage in renal cell carcinoma. Cancer Cell 2021 May 10;39(5):632–648.Cable DM, Murray E, Zou LS, Goeva A, Macosko EZ, Chen F, Irizarry RA. Robust decomposition of cell type mixtures in spatial transcriptomics. Nat Biotechnol 2021 Feb 18. doi: 10.1038/s41587-021-00830-w. Epub ahead of print. PMID: 33603203.Sade-Feldman M, Yizhak K, Bjorgaard SL, Ray JP, de Boer CG, Jenkins RW, Lieb DJ, Chen JH, Frederick DT, Barzily-Rokni M, Freeman SS, Reuben A, Hoover PJ, Villani AC, Ivanova E, Portell A, Lizotte PH, Aref AR, Eliane JP, Hammond MR, Vitzthum H, Blackmon SM, Li B, Gopalakrishnan V, Reddy SM, Cooper ZA, Paweletz CP, Barbie DA, Stemmer-Rachamimov A, Flaherty KT, Wargo JA, Boland GM, Sullivan RJ, Getz G, Hacohen N. Defining T Cell States Associated with Response to Checkpoint Immunotherapy in Melanoma. Cell 2018 Nov 1;175(4):998–1013Ethics ApprovalThis study was approved by MGB/DFCI/Broad institution’s Ethics Board; approval number 2019P000017.
20

Zamith Cruz, Judite. "Marina. Lucchesi, Marco. Santo André (SP): Rua do Sabão, 2023." EccoS – Revista Científica, no. 67 (December 18, 2023): e25392. http://dx.doi.org/10.5585/eccos.n67.25392.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Jogo de espelhos e palavras Analogias duma beleza transitiva Foi entre “formigas e cupins”[1] que descobri e inventei por “ver” o que lia. Do jardim a casa, numa aprazível “distração”, li Marina (do latim, marinus, “marinho”). Se ia em busca de cupins, absorvi-me logo numa bela atividade intrínseca de “ler” a natureza humana. Os estados/processos emocionais deram-se ao meu sonho acordado, frente à lua cheia. Por contraste mínimo, o que acontece no sonho propriamente dito é antes uma não narrativa, uma dissociação não controlada, exibida a superfície de fundo inacessível[2], graciosa alternativa criativa à “associação de ideias”. “O sonho de uma sombra”, em Píndaro (522 – 443 a.C.)[3], foi a ofuscação da “verdade” nua e crua. O sonho e a fantasia permitem a estranha fragmentação da sequência do pensamento escorreito, quando se experiencie a realidade de All-Self (ser com tudo em redor). Um efeito é imaginarmos sermos nós aquela “estrela” e recategorizamos algo num “todos juntos”, “transitarmos”[4], sem fixação, encontrado “tudo em tudo”[5]. “Somos plurais”[6] e mutantes sem “coerência”. Colocado a par o ser e o não ser, dada a aparência de Marina, numa superfície lisa refletida, convoca à reflexão que muda, quando “… todos querem, buscam, sonham com você”[7]. Na afirmação do narrador, Celso, é partilhado o desejo de alguém ou dele com “você”. Num detalhe ora geral, ora específico, algo dela poderá ser comparável ou semelhante a outra coisa, uma analogia. No encalço dela, Marco Lucchesi acompanha-nos no “eterno retorno da leitura”[8], trocadas cartas entre Celso e Marina, na década de noventa do século passado[9]. “Rasgadas”, anos passados por ele, entendidas “inúteis e vazias”[10], tendo ela dirigido um e outro e-mail inúteis, para “confissões”, via ”correspondências”[11], em que culpas confessadas nem sejam alheias a “amores mortos”[12]. Anteriormente, Celso chegaria a procurar Marina em “mundos improváveis”. Em locais de sua casa, a falsa presença, inviável, “tão querida”… Possivelmente desejada, chega a ser atingido o paradoxo da perenidade da vida, no espaço exíguo, amor eterno. Marina encontra-se em quase tudo[13]: “Digamos: a) no terreno baldio das gavetas; b) na agenda que perdeu a validade; c) nas fotos inquietas de um álbum (andorinhas em queda: sem cola, pálidas ou saturadas); d) no velho sótão que não tenho.” Como se “pousássemos os pincéis”, em continuidade, o modelo analógico varia no tempo… O escritor acrescenta: “nosso passado é analógico”[14]. Celso escuta cantos, sons e silêncios (a música “dela”?), no aparelho de rádio analógico... “Analogia”, nas nuances de significado no dicionário, são uma entre outras. E dada a representação de um objeto assemelhar-se ao original, pode Marina ser “pintada” em eternas obras de arte. “Vejo-a”, no que vejo e no que leio: “Coroação da Virgem”, de Fra Angélico (1395 — 1455); “A Madona de San Sisto”, de Rafael (1483 — 1520) … Escolho logo a bela Gioventü, de Eliseu Visconti (1866 - 1944). Figura nº 1 – Óleo sobre tela, Gioventü, de Eliseu Visconti (1898) Fonte: https://en.wikipedia.org/wiki/Giovent%C3%B9 Mas é em Candido Portinari[15], numa obra de 1957 – “O menino com pássaro”, que a voz e ela… se me apagou. Seria recolhida e cuidada por aquele que a encontrasse. Figura nº 2 – Elemento de obra de Candido Portinari (1957) – O menino com pássaro Fonte: https://www.wikiart.org/en/candido-portinari/menino-com-p-ssaro-1957 Numa analogia, a figura oscila de forma contínua, entre passado e presente, imparável no tempo. Sem comparecer perante Celso, também ele num não-lugar se quedou[16]. Os seus braços, “irredentos do todo”[17], vivido um “como se…”, avançariam o distanciamento/estranheza[18] face ao espelhado “teatro de sentimentos”. Fora Marina ferida? Num “jogo de espelhos e palavras”[19], “escrevo por espelhos reticentes, com frases e lacunas movediças” …. “Estendo as mãos para o espelho…”[20]. “Refletida” a escrita em processo, encontro Lucchesi solto no outro. Nos seus termos, a palavra “espelho” dará lugar ao oculto no “jogo de espelho, analogias”[21]. Quando a reflexão teria ainda o Sol no “espelho”, o encontro de ambos jorrava luz. Perdida a década de oitenta, o que é dado, antecipado[22]? Novas luzes e sombras. Celso e Marina foram inicial “espelho de paixão”. Seguiu-se a brecha na paixão. Num salão espelhado da paixão de Nosso Senhor Jesus Cristo, em 1507, vejo uma figuração pintada por Hans Schäufelein. “Herodes” deu lugar à figuração doutros maus tempos, no “Espelho da Paixão” (Speculum Passionis). Cristo diante de Herodes, o malvado, que morreu com o Eclipse lunar. Num “reflexo“, o culpado, no julgamento em “Herodes”[23], convocara Cristo[24], um culpado. Eu sou o outro do outro eterno Eleia, às portas da atual Itália. Numa primeira estrofe de Poema, a expressão dum outro, Parménides (530 a.C. — 460 a.C.), para quem “deus” não foi gerado, existindo[25] ad eternum... A estaca foi colocada num limiar doutro lugar estranho, em Poema: “Aí se encontram as portas”. Talhada a via inovadora do caminhar, tendemos a cruzar linhagens para não nos perdermos. Nem tudo se desgasta e corrompe, com Parménides. No rumo incerto, outra conquista do explorador Ulisses[26], foi ter encontrado o retorno? Ulisses, Celso, Alice, Marina… Pierre e Natacha, Tristão e Isolda. No desencontro, Molly e Leopold ou Eurídice e Orfeu ... A ficarmos “aos pés da biblioteca”[27], a ler vidas nas figuras centrais, estas oferecem um recuo[28]. Abrem portas. Eternas personagens, nem todas juvenis. Celso, o narrador? Alguém que já teve um “matagal” de cabelo perdido, que “nasceu no coração [uma floresta, cabelos…] … com espinhos” - “O elogio da calvície” [29]. Outra personagem de Marina, Alice, foi um exemplo de ajuda, porto marítimo, seguro, onde atracar? Substitui, sem substituir Marina? Alice adotará, também ela, o enigmático porte de “Gioconda”, “a senhora Lisa, esposa de Giocondo”, representada por técnica do sfumato, de Da Vinci (1452 — 1519). Foi seu o “vaso”[30], que Celso amou - “vasos quebrados” [31]. Acresce que “Alice e o vira-lata branco” encontram-se ambos registados num “resumo” de carta[32], em união, bem juntos. Bem articulado no pensado é o que a carta diz e não diz. Mas quem será aquele outro vira latas? Marina ainda pede foto da outra – Alice[33]. Num e-mail registado: “Se puder [você, Celso], mande-me fotos ou vídeos de Alice. Tenho por ela um profundo afeto. Lembro-me de seu sorriso, ao piano”. Será verdade? Uma inquebrável lembrança de Celso, uma só vez, Marina tocara piano com ele, a quatro mãos[34]. Celso poderá ter reparado (n)o vaso, a dado passo. Pode ter tido outra imagem fixada à Alice, de então. Seria aquele vaso que “amava”, ou Alice[35], uma figura magnética? “Para fugir de mil perigos”, a quem não faltou Alice? Alice usou “ampolas e unguentos, magos e poções”[36]? Cuidadora, Alice, com Celso, representado nos rapazes com pássaros feridos[37]? Em suma, pareceria a Celso não existir punção operada ou poder maior, quando os relacionamentos morrem, ainda que os vasos sejam compostos de cacos que se colam: “Não posso reparar o irreparável”[38]. No entanto, Celso conhecia a técnica das peças coladas do Japão - a técnica do kintsugi[39]. Observou, até mesmo o outro vaso por si trazido com os gerânios, da sua antiga casa… “Distancia que se perde. Vaso que se encontra…”[40] Na ficção, a fiação tudo interliga “Vimos a fiação que tudo interliga. Semântica e sintaxe”[41]. Dos golpes de génio ficcional e da sangrenta História, Marco Lucchesi concebeu comparações, em que “mudam as guerras”[42] e as linguagens. Numa realidade de rapto, guerra e paixão, o poema épico transcende o amor passado que eterniza. Homero fundador da literatura ocidental, numa autêntica carnificina, a incerta “Guerra de Troia”, contou com Ájax[43] dentro do cavalo, dando guerra (infinita)[44] a Heitor, o destemido troiano, incapaz de lhe perfurar o escudo. A guerra teve que ser interrompida ao pôr do sol, intervindo Apolo. Do inicial “pomo de discórdia” entre deusas até aos feitos, nove anos passados em guerra, Ájax é “muralha”. A Ilíada evidencia que esmagou o escudo de Heitor, com uma só pedra. Quem sabe se Celso seria uma barreira inexpugnável, de tão “glacial”[45], que se tornou? Numa contenda, para o romance histórico, de 1865 e 1869, Liev Tolstói cruzou aqueles que se amaram, na passagem do Grande Cometa, em 1811: na invasão napoleónica, em 1812, a personagem recorrente, Pierre encontra-se com a bela Natacha, aparentemente apaixonada por Boris, amada por Denisov. Como foi possível a “guerra sem paz”[46]? Celso e Marina viveram dessa “Guerra de quase e talvez”[47], no que foi a “guerra que nos mata”[48]. Lendários amores infelizes e apaixonados, trágicos, na bárbara Idade Média (século V a século XV)? Tristão («tristeza») e Isolda (“das mãos de fada”)[49]. E o Rei Marcos que a perdeu[50]. Guerras nos ensaios não-ficcionais e nas ficções. Já a estranha paixão da cantora Molly e Leopold termina com o “sim” dela, apenas num solilóquio. O corpo de Molly – no livro de James Joyce - seria “sensual”[51], no que ressalta o “incêndio” interior. Divergências? Foi numa dada “tarde”, vinte anos passados, que a caixa eletrónica de Celso recebe um primeiro e-mail de Marina. Iria acabar com a guerra entre ambos. Não parece de comparar com a ficção? Marina e Celso encontrar-se-iam no fim da “guerra fria”[52], em data marcada pela queda do muro de Berlim, 9 de novembro de 1989. Numa Rádio Londres, com “mensagem de Inglaterra aos aliados”, durante a longínqua Segunda Guerra Mundial, ele passava a escutar outra transmissão no rádio bem comum, no sistema analógico. Um sinal da mensagem dela, vulgar. Metáforas básicas da descrição do real Quando se coloque uma figura de estilo, cujos sentidos figurados utilizem comparações como a “metáfora do corpo em lua cheia”[53], é a Lua “tão nua e desarmada a vaporosa Lua”. A pessoa é então toda inteira, se bem que a Lua seja fragmentada noutra fase lunar. Damo-nos a facetas diversas, também. E a não ser a transição de fase a mesma daquela grande lua, Marco Lucchesi ainda afrontou a perda irreparável de parte dela, por Celso, num desaforo: “se você esperava tapetes e fanfarras, perdeu a viagem. Abandonei a timidez, digo o que penso, e sem rodeios.”[54] Dada a acentuada guerra entre Celso e Marina, ao referencial “real”, preferi antes juntar à lua a palavra “viagem” e a palavra “mundo”, no que coloco mais do que o que (a)parece – numa alegoria. Assim, na minha perceção subjetiva, uma fenomenologia, ocorreu algo mais a aprofundar. Nessa viragem, limito mais do que o que se me abra à fixação de “guerra”, quando se sucedam figuras de estilo, no livro[55]. Num jogo de linguagem, retiro a desafogada imagem concreta: o passeio na praia, junto da Cinelândia e o que faço? No termo metafórico duma “psicologia de viagem-vida”, encontro logo ali o figurativo, portanto, com os rodeios à casa velha de Celso, com os eventos no trânsito, com as margens do mar face à praia. Meios mundos são a frente “subaquático”[56] e outros territórios e sítios. Poderia convocar imensos espaços de transição, imaginando[57] além de um “mundo submarino”[58]. Lucchesi tantas vezes observa “estrelas”, algumas “estrelas não promissoras”[59]… Voltando ao avesso, na Terra, à “viagem à roda do piano e do quarto”[60], essas são breves viagens e têm fim. Contudo, é dada à incompletude a infinita “viagem à roda dos teus olhos, punhado de beleza, informe, passageira”[61]. Numa estranha viagem de recuo (na revirada do avesso), focada uma “correspondência” sem troca, é de antemão inviabilizado o “sim” e a chegada a bom porto[62]? Da presença na ausência de Marina: tempo de sonho e pesadelo Como “resumir” os “20 anos”[63] de afastamento? Um desapego de “dez mil dias”, após o “terremoto”. “Dez mil dias” sem se falarem? Pretendo dar forma ao texto, quando pense que uma correspondência convencionada abranja reciprocidade e presença, ainda que evitada a “literatice”[64] e o “episódico”. Não “agradará” ao narrador contar das cartas, para se livrar efetivamente delas. Ameaça que irá “destruí-las”. Celso foi intempestivo, aquando do primeiro e-mail de Marina[65], após aqueles vinte anos de alheamento dela… O livro Marina reproduz a reduzida “novela”[66] de singelas cartas e e-mails. Passado o texto a pente fino, no segundo e-mail de Celso, este redige uma desculpa: “Perdi tudo, não sei como. Preciso de um novo computador. Como se não bastassem formigas e cupins. Obstinado, insisto e recupero apenas uma parte”[67]. Numa convencional “não-narrativa”, coloco a tónica na congruência e na intencional, quando seja a “dissonância”[68] desarmante de “lirismos”. Alcançada a agressividade, a crítica mordaz, a sagacidade e o ardil… Frente ao quebra-cabeças, pede-se abertura (de espírito), quando se leia o “romance de ideias”, no pensamento do ser (em Parménides e Heidegger). Na dimensão emocional, a obra de resiliência traz-me a consciência da artificialidade da ficção. Cubro de culpas a protagonista Marina. Coloco logo a poção de amor viático, um mantimento para sustento num “líquido destino”[69]. Logo passa a parecer-me que “essa viagem nunca termina”[70], numa entusiástica volta no carrocel do mundo, num “eterno retorno”[71]. Essa segunda vez que é nomeado o eterno, dá-me esperança, ainda que Celso assuma: … “não quero este destino circular”. ~ E eu quero! Se o “nosso encontro não estava escrito [no destino] … Não houve um deus a decidir nosso destino, nem brilho de uma estrela promissora. Deixámos simplesmente de escrevê-lo [ao destino]”[72]. Escrevamos o que desejemos, então, por linhas tortas. Há ocasiões, em que um sonho se repete e elucida algo[73]… As produções estéticas de artistas foram os produtos de imaginações, ainda que acreditassem ser ajudados pelo diabo, por um santo ou pelo próprio sonho avassalador e as visões enigmáticas. Giuseppe Tartini (1692 - 1770), William Blake (1757 - 1827) ou o cavaleiro Adolf von Menzel (1815 - 1905) são exemplos elucidativos do pensamento mágico dominante, nos séculos XVIII e XIX. Há quase 100 anos, o psicanalista Carl Jung[74] escreveu o seguinte, com um sentido determinista do sonho: “uma experiência anómala, que não é compreendida permanece uma mera ocorrência; compreendida torna-se uma experiência [humana excecional] vivida”. Uma característica desse tipo de experiências únicas é serem inefáveis, mal descritas. Inefáveis ilações, na sombra que vira a luz? Posso recuar atrás, ao sonho e ao tempo de Píndaro[75]. O que alcançou aquele da Verdade, quando viveu entre 522 e 443 antes da nossa era? Com Píndaro, ficou assente que “[no humano] sonho é uma sombra”. Assim colocado, “sombra” opõe-se a brilho, a luz, quando a “verdade” seja ofuscada, esboroada na obscuridade. E na medida em que seja ausente um sentido puro para as palavras, damo-nos a alegorias, a metáforas, da “transparência” da palavra, da luz ao sábio recuo paradoxal. Possa o sonho ser “iluminação”, tal Marina, duma “beleza transitiva”[76], entre as luas cheias. Marina conforma aquilo[77], o deslocado pela sombra, quando fuja a juventude, na transitória impermanência. Que espelho da “verdade”? Logo na primeira configuração, se o par não foi (ou foi?) um “espelho inverso”[78], Marina chega a ser retratada no vidro fosco, na “transformação [dela] num espelho”[79]– “uma Gioconda cheia de segredos”, representada pelo impressionista Eliseu Visconti, em Gioventü. Indecidíveis formatos. Como abordar palavras guardadas num “poço” que, a ser “raso”[80], sempre igual e espalmado, lembra o “infinito” do “abismo (líquido)”[81], entre duas pessoas que “comunicam”[82]? 2 Analise textual de marina O método de analisar textos “Coerência” traduz a ideia, cunhada pelo psicoterapeuta Carl Rogers (1902 – 1987), em que o participante apresente um relato de experiência bem estruturada - lógica, a faceta cognitiva e interpretativa, uma significação de peso na experiência “arrumada”. Na narrativa literária, a noção de “coerência” coloca-se, no antigo Dicionário de teoria da narrativa[83]: “texto como unidade no processo comunicativo, resultante de intenções e estratégias comunicativas específicas, ele é também um texto semanticamente coerente... elementos recorrentes… não integralmente redundante… progressão de informação no interior de um texto … na ‘enciclopédia’ do recetor”[84]. Na nova literatura, Marina alude o “vórtice” do redemoinho amoroso de Celso e Marina, o forte movimento do “terramoto” bem rápido, cruzado com a empolgante sonoridade das bravas ondas. Marina retém uma imensa fluidez, em torno dum eixo fixado ao vórtice entre ambos. Sorvida a voragem sentimental no turbilhão do mar, noutra asserção a “vórtice” – um turbilhão, o fenómeno “incoerente” trespassa a vitalidade dos movimentos guerreiros de “homens”, nos tempos atuais. Onde encontrar uma “secreta harmonia”[85]? Em mulheres, no desaguisado com homens? “Sem que você soubesse, caminhamos lado a lado”[86]. Seremos bem menos coerentes do que se pensou, tanto mulheres quanto homens. Todos nós, humanos, somos sujeitos de analogias. Com o “corpo inelutável”[87] de Marina, que foi o “corpo em fuga” e se encontra ao lado do seu, Celso é já do outro lado. Seja que suba ele à Tocata e Fuga em ré menor, de Bach[88]? A inconsistência é presente na ausência de outrem. Outra mexida foi dada ao mundo amoroso, com as híbridas histórias-ficções, realidades e alternativas. Na alternativa ao modo de organização de “identidade do ‘eu’ estacionário”, sem fluidez de maior, teríamos a fixação eterna. Um risco pode ser nem encararmos a vida sujeita a contingências/acasos – o sem ganhar folgo, “… e, de repente… o sobressalto”. Em Marina, o leitor transcende o sabido (ontológico) e o instituído “romance”, o que não pressupõe que todos os planos sejam antecipadamente traçados. Não sabemos se Marina nos deixou. Ela foi a “glória de um destino”[89]? Um famigerado destino? Um Deus não decide do destino do par amoroso[90]. “Desconheço a direção [do futuro, indeterminado]. Soubesse de uma senha [mágica, um código … e o controlaria Celso. No fluxo permanente de mudança, já o passado e o devir são escapes [na aparente “fuga”], uma “disfunção” no presente [na fantasia inviável]. Porque não viver o aqui-e-agora? Amplificado o tempo, a “hipertrofia…”, é inviável a luta interior, “contra a qual luta o presente”[91]. “Deu-se por fim a glória de um destino. Porque, Marina, os relógios não morrem”[92]. “O vento segue os rumos do destino [ou da predisposição de sorte]”[93], tão mais improvável do que a precisão do tempo dos relógios. Abordagem narrativa na psicologia Numa aproximação literária, na psicologia narrativa, “as personagens são os elementos permanentes que sustentam o desenrolar do enredo”[94]. Nem as personagens fogem, nem restam fragmentadas, na “transparência da voz”[95]. Quem fale no esqueleto narrativo, pensa em episódios de um “guião” (scripts) identitário ou coletivo e, para a “narrativa de perda”, em Celso, congrega-se uma “organização de significado”, no que dê conta de mudanças dessa organização afetiva e psicológica, tão frequente e intensa de privação, podendo tornar-se duradoura ou reatar uma mera ocorrência súbita. O presente texto sobre Marina apresenta “fenómenos” talhados. Dito de outro modo, dá corpo a “ideias centrais, ao happening, ao incidente em torno do qual um conjunto de ações e de interações são dirigidas, com vista a serem reconhecidas, geridas e integradas, ou com as quais um conjunto de ações se relaciona”[96]. Numa forma de encontrar e descobrir ocorrências, farei um parêntesis para o que sabemos de um autor. Na sua suspensão de ideias feitas, como nos “lugares comuns”, nos “hiatos” e nos “silêncios”, o que “lemos” nos não ditos, sem um código? Para o efeito enredado, temos a ajuda de comparações constantes, numa “codificação aberta” do texto. Utilizam-se atributos/características para as palavras todas inteiras e para a variabilidade de significados não ficar de fora. E as “palavras (sem) envelope”, plenas de pregnância e fugidias, impõem afundar numa rigorosa análise linha-a-linha. Haverá ainda que conceber dimensões gerais, para “linhas-da-história”, duma ou doutra mini narrativa ou história, em Marina, o “tempo eterno” e o imparável “relógio dos ponteiros”; a vida e a morte; a terra e o mar, a nuvem e a pedra, o fogo do amor e as suas cinzas… Ao “questionar” os dados/textos, no aprofundamento que se justifica, efetuam-se as aludidas “comparações constantes entre fenómenos”. Da projeção, da narrativa e do episódio Em Marina, identificam-se esparsas narrativas míticas, nas guerras e nos amores. No amor, o “projetado” Orfeu[97] chega a parecer ser Celso, na sua ânsia de que Marina não morra …[98]. Celso poder-se-á sentir, noutra volta, um Marcus[99], chegando tarde, perdida Isolda, amante de Tristão[100]. “Pobre rei Marcos. Tão tarde descobriu o desamor”[101]. Marina não é escrito na primeira pessoa, autorreferenciada. Discriminada a faceta “projetiva” (ex.: uma pessoa não específica ou segunda pessoa, outros, alguém de quem se fala ou escreve): Marina ou Alice descobrem-se entre uma “Gioconda cheia de segredos”, uma Molly, o “verbo infinito”, na “voz” da cantora. Um eco repetido da voz dela, Marina. O narrador e Marina “nadam no monólogo de Molly”[102]. É preciso dizer que “não sei até que ponto lembro da tua voz [Marina]”[103]. Dito de outro modo, Celso mal se recorda do que Marina “disse/diz”, repetidamente. Falhou a voz e “deixou de dizer”[104]. Por seu lado, os episódios reais reportam-se às mínimas ações/interações, as quais podem ser relatos de experiências significativas, por vezes truncadas nas premissas, donde a maior ou menor coerência lógica ou consistência lógica. Quando as palavras chegam a mudar de estado, digamos, aluadas, tornam-se “líquidas, turvas, transparentes”[105]. Passam palavras estranhas pela fluência de selves (“múltiplos eus”, mentais e subjetivos), transformações identitárias. Apreender-se-ão coerências doutros implícitos, aspetos tácitos e inaudíveis da daqui e dali. Narrativa episódica A partir dos fenómenos esparsos, no grosso volume da vida, alcançamos registos de realizações pessoais e dos impedimentos, destinos e acasos, sortes e desaires. Foi a partir dessas constatações que distingui os fenómenos de meros episódios, nas narrativas/histórias, que lembram “todo o texto mostrar de forma holística as cognições e os processos emocionais do autor”[106]. O que se designou de plot (na língua inglesa) para um “episódio”, portanto, vai de encontro à narrativa, ao deparar-se o leitor com uma sequência de eventos ao longo do tempo (“sucessão”), para um “texto”[107], mesmo no mínimo “enredo”[108]. Na forma bem estruturada, visou-se o elemento sequencial e dinâmico, na literatura (na lógica, “gramática” ou “sintaxe”), considerado o episódio o “único esqueleto indispensável” e “menos variável”[109]. A variabilidade de Marina encontra-se nas intercaladas unidades de significado/segmentos de tópico, nas breves temáticas, as quais identificam a substituição de conteúdos, nos registos escritos por Celso. Acresce haver processos narrativos de vários modos evidenciados, no sentir, no experienciar e no pensar: a “descrição externa/concreta de acontecimentos de vida (atuais ou imaginados / passados, presentes ou futuros); a “descrição interna experiencial” (subjetiva), de episódios/narrativas, com a identificação verbal de “reações afetivas e/ou estados emocionais” (ex.: “triste”, “zangado”, “frustrada”, etc.); e a “análise reflexiva/interpretativa da descrição de eventos e/ou da experiência subjetiva, sendo os eventos presentes, passados ou futuros”[110]. No primeiro domínio narrativo, a ênfase no sentir alcança menor complexidade do que o experienciar (interno) e o refletir/pensar. Episódios mínimos Após o desenlace por afastamento, surge um episódio elaborado quase no final do livro. Possui a tónica na conduta de Celso, antes da adesão ao refletido, somente após a imersão interior num quadro e num cenário: Episódio - Título Promessa de calor na aflição dela: “Antes do amanhecer, sacudo meus ossos na areia. O mundo frio no vapor das ondas [do mar], enquanto o sol desponta, bem depois, nas rochas que me vedam o horizonte [limite]. Sem que você soubesse, caminhamos lado a lado. Não sei até que ponto lembro tua voz. Tudo que diz e deixa de dizer [adiante, eco repetido]. O modo, sobretudo a transparência da voz. Como o menino e o pássaro de Portinari. Te vejo, assim, ferida, a proteger-te. Promessa de calor. Será difícil atravessar a noite (p. 91). Registei outros episódios relatados, com mais de “vinte anos”, exceto o primeiro, possivelmente mais recente: (1) Aflições de Celso no mar[111]; (2) Celso e Marina nadaram no mar e, sentir-se-iam “alegres”, possivelmente ao saírem para a praia[112]; (3) “Mística do encontro” de dois “tímidos” (“dissemos algo escasso, imponderável ... o clima, as gentes, a história”)[113]; e (4) Aludidos passeios de bicicleta[114]. Na narrativa criam-se então replays de experiência, quando se atenda ao “eu” subjetivo frente ao quotidiano, a rituais e a “inéditos”, como nos encontros a dois. Somente o episódio de Celso sozinho e aflito no mar não correu bem. Será invencível o revolto mar e a doença de coração: “… ao dorso da onda fria, apressa o coração”[115]. E se é tremendo o risco de morte no mar bravo, não é impossível lutar a dois contra o tempestuoso. O que nem quer dizer deixar de ter mão para apagar aquela ou outra terrível imagem recordada. Afinal, qualquer um sonha com “você”[116]. Ora aquele primeiro “episódio de ‘sonho’”, mas pavoroso, é ilustrativo do mundo irreal, na forma “narrativa”[117]: “um belo dia quase me fui na onda[118] de seis metros. Eu me livrei a muito custo. Um sonho breve que o sal interrompeu. Vantagem provisória...” é acordar. Já o fustigou o voraz turbilhão real da ameaça e perigo no medo da morte dela, quando volte a passar ao mar… Deixar de ser, naquela praia – que “quase levou” Marina … e que é a mesma praia, que “seduz” o narrador[119]. O perigo de afogar-se na praia é real e irreal. Anotei ilações, decorrentes interpretações do texto, nas expressões do autor: (1) Risco frente ao mar[120]; (2) Juventude, em que se possa morrer com alegria[121]; (3) Encontros, fruto de “um milagre matemático… acaso e o seu mistério”[122]; e (4) A bicicleta que “morreu”[123]? A bicicleta? Um indicador do encontro com Marina: “Passeio de bicicleta. Voa o vestido azul. Essa viagem nunca termina”[124]. Noutra apropriação do contexto, o par poderia [ver] “baleias”, ao longe, “delicadas” [125], quando iam pedalando na “bicicleta” … Num contrassenso forjado na comparação, a bicicleta dele era um “cavalo”[126]? Antes dela “morrer”[127], melhor dito, “enferrujar”[128]. Na transição de pensamentos, afetos à morte: “Não há resumo para a última carta. Porque esta é uma carta definitiva. Porque se trata da morte de Marina”[129]. E adiante: “Imploro, Marina, que não morras antes de morrer”[130]. Ficaria ela sem maior sentido de vida? A viragem de alegre “surpresa” chegou a ser concebida, numa anterior “carta destroçada”, restos do que ficou dentro do “caderno escolar” e “cujos pedaços recomponho num mosaico bizantino”[131]: “Carta de amor (desesperado) que rasguei: “...pousa nos lábios uma estrela... secreta harmonia... deserto amanhecer... teu corpo inelutável... lagoa iluminada e seios úmidos... bosque sutil... pequena morte... jogo de espelhos e palavras... teu rosto desenhado no meu peito... à mesa um copo de absinto... duas palavras e voltamos a dormir... infame precipício...” (p. 86). Os procedimentos de análise de experiências são guias de leitura, no que prendem o elucidado “desespero”, o isolamento e o limitado prazer de Celso, quando a vida pudesse afigurar-se um pesado fardo, irado contra Marina, contra o violento mar, o amor eterno… A súmula de alegria - a “surpresa” … Num resumo analítico[132], estabelecem-se relações entre um fenómeno, no sentido da conceção de um episódio. Donde, uma ilustração de seis fatores envolvidos, no episódio Promessa de calor na aflição dela[133]: - Condições causais antecedentes, para a ocorrência reportada (antes do amanhecer, já levantado Celso da areia da praia onde dormiu, ao despontar do sol); - Fenómeno per se (“sacudidos ossos” ao sol, no limite do ser, entre eternas rochas, com a ausência de Marina); - Contexto (a praia junto ao mar ensoleirado); - Estratégias somente idealizadas de ação interativa (ser tomada Marina por indefesa a proteger, no que Celso escreve da sua possibilidade de “ajuda”); - Condições intervenientes (quadro “menino com pássaro” de Portinari…), - O que constrange ou facilita o incidente/fenómeno (recordações de encontros com Marina, num local partilhado e o fenómeno de imaginar um quadro) e - Condições consequentes (a dificuldade de continuar pela noite, sem a presença de Marina e a fixada promessa de calor humano). Nessa leitura duma abstração da experiência, um episódio pode ser idealmente estruturado, se bem que escapem as estratégias de ação interativa. Noutra margem encontram-se a filosofia (de Parménides e Heidegger), o jogo com textos míticos (Ájaz, Rei Marcus…). No “romance de ideias” de Marco Lucchesi, são vastos os domínios de conhecimento. Com o autor aprendi que, ao não aceder a “coisas em si”, tenho as coisas para mim e, talvez, nos apareçam amores e guerras, por prismas do entendimento e da sensibilidade. Dos fenómenos - as aparências - “O que sei?” No quotidiano, sei que vivemos de forma a criarmos conexões entre inauditos episódios, flashbacks, substituições de interesses/temáticas nem buscadas, redundâncias e omissões (como “lacunas de memória”), numa apreensão do que nisso assuma perene “relevância”. O núcleo duro, o “essencial”[134], segundo o autor? “Perdemos as palavras essenciais”[135]. Perdemos “baleias” naquele mar alto, enferrujaram-se as “bicicletas” e desapareceu o “corpo feminino em fuga”[136]. As cartas dizem muito “mais do que parece”[137]. 3 Do mundo poético “Tornei-me um leitor de Parmênides”[138] e de Heidegger No mundo eterno, Parménides colocou o “motor imóvel” do tempo, o “livre-arbítrio”[139], o “cálculo integral”[140] … “causa e concausa”[141] … “tudo em tudo”[142]… Bastará “puxarmos o fio…”[143]? Numa passagem paradoxal da breve (?) “novela”[144], logo vemos como “tudo muda” no (des)encontro, a par de “rádios, guerras, amores”[145]. Não há confissão, não há reparação, na “narrativa não projetiva”. As “narrativas” antes partem dela[146], nos “lugares comuns”[147], registados nas mensagens. O que procura despertar Celso? “A voz de quem morreu, não as histórias”[148]. Bastaria o alcance da superfície, na “voz” dela[149]… No início de Marina, nem se espera a finalização do encontro. Não é desejado o fim do amor. Um mal irremediável. Terá morrido? Obra de “criatividade” dissonante face a espectativas de cartas de amor, Marco Lucchesi coloca-nos a margem de manobra, uma deriva, mudado Celso em permanência e, nesse sentido, as suas posições emocionais básicas são sublevadas e revoltosas, sublimadas, substituídas. Existentia, como a explicitar? Quando numa página inicial, não numerada, o autor nomeia um filósofo italiano, Emanuele Severino (1929 - 2020), que escreveu sobre Martin Heidegger, que exploração de fenómenos “metafísicos”? Martin Heidegger[150], de que trata? Li algures que Heidegger se interessou por “atualidade, realidade, em oposição a possibilidade concebida como ideia”. Ser é a totalidade do que existe. “Aí onde está cada um de nós” - da sein, seria o lugar da nossa presença, duplicada pela sombra da subjetividade. Subjetividade é o vivido que torna algo maior, quanto dá à presença novas formas afetivo-cognitivas. Mundos universais musicais Tenho aquela “vontade” de mudar o passado[151] e de criar uma ideia prospetiva de florescimento. Do mito de amor a Marina, nem estranho virem três damas dar uma flauta a um príncipe, Tamino, que buscará a sua amada. A harmonia da música condensa o “universal”, atingidos géneros e variadas “vozes” trocadas, na “Flauta Mágica”, de Mozart (1756 – 1791). O poder unificador da música é uma metáfora para o príncipe neutralizar o mal. Outra das óperas que acompanham Celso? A ópera de Verdi (1813 – 1901)? Recuo, à procura de La forza del destino, de 1862, cantado por Galina Gorchakova. Será que soubemos escutar o ciciado na voz da atualidade e o que nem se abra ao previsível, no acaso, sem destino[152]? Vozes pessoais de visionários? Na aparência, as palavras são soltas numa poéticas. Meia página abala o leitor. Meia página, umas quantas linhas de “voz”[153] , “voz marinha”, vinda do mar, submarina. Marina. Na “poética da dissonância”, fica aberta a superfície ao “espaço descontínuo”, criado por Lucchesi para ela[154]. A inatingível voz dela? Não sabemos. Na aceção do termo “fragmento”, Heidegger sublinharia essa origem deslocada de textos únicos e incompletos, que deixam espaço por concretizar. Escritores como Lucchesi, coligindo fragmentos, escapam às “correntes literárias”, “movimentos identitários” e “evidências” repetidas. Um significado de recusa de continuidade no vestígio escrito, fragmentado, foi adquirido no mar, que não é terra firme. Todavia, com “intencionalidade”[155] na voz, “nunca poderemos deixar o mundo, o que nunca deixámos”[156], o mundo terreno. Numa particular fenomenologia[157], poder-se-á conceber a “suspensão de julgá-lo”. Como não julgar o mundo do pensamento oblíquo, da metafísica passada? Ficando pela rama, na área concreta, terrena (não marítima, à beira mar, o que “sobrenada” ...). No que importa, não estamos nós fora de água? É de todo difícil alcançar maneira de arrancar o “pensamento de superfície”, também a superfície da página de Marina encante, pela superfície que cobre os reflexos incessantes, os jogos de reflexos, como ilusões e evasões, que surgem e desaparecem. Se não for atingido o que aparece antes do fundo das letras, ficamos aquém de imergir: foi muito antes que Parménides e Heidegger viveram. É preciso dizer que a superfície não se confunde com a aparência - a realidade energética, a dança terreste, da vida dançante[158]. A máscara de Marina já arrasta a ilusão do que aflora (a superfície) – a “transparência da voz”[159]. Esconde-se ela algures, no “re-dobrar” do seu ser[160]. A sua aparência causar-me-ia a diligência em “lê-la” a preceito. A voltar a Parménides e Heidegger, a profundidade[161] do livro dá antes a explorar o ser e as coisas[162], ao invés da superfície (mas com a superfície), a sua luminosidade. Quando a metáfora da luz (do dia, do Sol, da Lua promissora do brilho dos olhos verdes…) não encontra um reino perdido que persiga o ser, quantas ideias ficam subterradas e obscuras ao leitor? Foi a partir daquele ilusório mundo de reflexos (a superfície), que alcancei a incerta profundidade. Será o outro mundo (“marinho”) contrastado ao ilusório da realidade e ainda aquele outro mundo perdura, mutável e instável, matizado de cor intensa e de brilho ténue de águas passadas. Quanto ao retorno à superfície, ao aparecer, no emergir de novo, volta a agitação do mar emocional, que se ressente, no que permanece do eterno esvaziamento. Ficou um poço vazio daquele outro momento de amor ou do que dele reste nas rochas imutáveis. “Tenho por ela um profundo afeto. Lembro-me de seu sorriso, ao piano”[163]. Quando “aparecer é um compromisso metafísico”? A “metafísica” foi além de physis. Cientistas designam a metafísica de “especulação” de ideias, tantas vezes incertas, com que se debatam. O que se entende por “real” é, nesse segundo sentido, o que ultrapassa a “realidade” que conhecemos por perceção (inter)subjetiva. O real é um referencial profundo[164]e infinito; a realidade é o que conhecemos ou julgamos conhecer. Numa mediação poética para a metafísica, “aparecer” situa a presença original no mundo do ser, sendo que o mundo adote a incerteza na errância (e na morada no novo mundo). ~ Quanto “aparecer” vive acima da superfície e da aparência das coisas, é o ser que reflete um inóspito caminho de linguagem reflexiva, aproximativa e assintótica[165]. No ato de escrever, Marco Lucchesi delineou-me a possibilidade de especulação, a liberdade crítica e a ironia, abertas portas à metafísica fenomenológica. O existir em processo trouxera-me antes outros saberes e, nos espaços do mundo daqui, foi indicada a deslocação para a saída de “ex-” (em “existir”). Entretanto, aprendi que existir alcança o sentido de “pôr-se de pé”, de acordo com a etimologia. Num apelo a erguer-se (pondo-se de pé), já o próprio ser permanece em lugar recôndito, na condição de vir a aliar o desvelamento do ente – objeto, coisa, um ser, Marina... Outros “reivindicam” para si o “estar-aí” (da-sein), dito que todos “querem, buscam, sonham com você” [Marina], um corpo no que não “fuja”[166], na errância noturna. Consequência da fuga da luz? Será ela dada a “despertar” outra, a emergente Marina de Celso? Encontra-se ela ausente, no que seria de voltar a abordar a limpidez, a superfície, a “transparência”[167] da constelação “prometida” de dois seres. Uma forma de profundidade incompleta. Numa lúcida forma de escrita, patamar de sonho lúcido, Celso encontra-se em guarda. O narrador não deseja “despertar [vidas escritas]” … Talvez busque tão somente a “voz” dela, naquele eco, em que ressoa a limpidez, alcançará outra “voz”. A quem dar “voz”? A Molly, no seu solilóquio, na primeira pessoa[168]. Molly, uma inigualável cantora de ópera; Marina, de que nem sabe Celso se se lembra… da voz, dada à imagem fugidia na melodia, ao piano[169]. O que passou não se encravou. No ser em mudança, serão cristalizadas mínimas recordações, rareando “o caminho da verdade”[170], sem saída (uma aporia) tantas vezes paradoxal. Guerras dos mundos de ideias As ideias “verdadeiras” e as guerras de “opiniões” não se consolidam, nas correntes do paradoxo. Conjugam batalhas sem fim: Parménides e Zenão vs. Platão; Nicolau de Cusa vs. os que não cooperavam… Numa oposição ao seu tempo, questão cerrada e a descoberto, foi a permanência e a transformação. Parménides reteve a pura permanência, unilateral. Exigente na “ponderação”, Platão (428/427 – 348/347 a.C.) dedicou-lhe um diálogo inteiro - Parménides, em que Sócrates levou uma revisão verbal dum oponente, Zenão de Eleia (século V a.C.), para o efeito de inquirir o sentido do Uno, cujas “absurdas consequências seguem (ou não seguem?) em contradição com a referida doutrina”[171]. E se o ser é múltiplo? “Parménides”, um arauto da “revolução”? Esse é um ponto de um “resumo” do livro. Sendo que o germe da destruição estivesse plantado[172], que revisões foram geradas, a propósito das suas ideias? O que queriam mostrar os eleatas, com Zenão adiante das forças, o arauto da geometria e dos estranhos números, o infinito e o zero? Uma revolução, no conceito de tempo: fluxo constante e deixa de haver presente? O paradoxo de Zenão assinala o contrário à opinião recebida e comum, para o tempo virar uma sequência de mínimos momentos separados, donde vivermos o presente e a mudança ser ilusão. Quanto ao espaço? Sendo uno, não dá condições a haver “lugar” e “aqui”. No espaço fragmentado só há “aqui”, ausente o movimento. A revolução tem sentido no paradoxo, forjadas inesperadas dissensões. “Mudam [os tempos e] as guerras”[173]. No século XV, novo sobressalto. Gerador de ódios por contemporâneos, Nicolau de Cusa (1401 – 1464) alarmou muitos, pelo acento na compatibilidade entre extremos. Encarou a conjetura de “opostos”[174], dicotomizado o mundo por valores antagónicos, quando se creia num ponto de vista considerado válido. Nova batalha. Era Napoleónica, em França e na Europa, no ano VIII (ou, no calendário vigente, datado a 9 de novembro de 1799). Contrastaram adesões e oposições a Napoleão, herói e anti-herói, arrebatado o poder no golpe “18 do Brumário”[175]. As mudanças foram inquestionáveis, com a chefia e as saradas guerras. A guerra entre Marina e Celso não foi uma constante, também não persistiu. No foco da maior peleja, a distância a Marina[176] antecedeu outra circunstância: o entendimento de “como [Celso] se vê”[177]. Num “sinal de transição, de deslocamento”[178], veio de Celso a afirmação séria, numa trégua consigo mesmo: “já não habito na distância”[179]. Anteriormente, despedir-se-ia dela, como um Catulo[180], numa linguagem coloquial, sem intensidade e sem profundidade maior… Poderia estar a recuperar o “habitar”, junto dela. Existirem compatibilizados, nas suas oposições, requer o significado: “habitar”. Talvez se encontre algures, na linguagem. Para “morar”, fica bem longínqua a raiz etimológica, no sânscrito - vatami -, cujo termo alemão é wesen. Dir-se-ia que Celso possa já “estar-aí” (da-sein)[181]. No seu lugar - aí -, à fluência não lhe faltará diferença. Como expor uma diferença melhor do que com o ruído feito pelas diferenças da fala e do canto de Celso e Marina? Revejo a aliança, a separação, o que nem quer significar uma divisão de opostos. Há uma distinção nas “vozes”, para um sistema caótico, em várias escalas de linguagens. A organização de mundos No século XXI, em 2023, há ordem para parar e avançar no terreno do ser. “Há mais de dois milénios…”. Heidegger[182] introduziu essa conjetura perdurante[183], nas primeiras palavras de Ser e Tempo. Fora há muito “esquecido” o que surgira em Parménides, uma abstração – Poema – “onde se encontra o ser e o ente”? Ente pode ser objeto, coisa, ser … E o ser é o mais próximo do ser humano, sem que seja “um Deus ou um fundamento do mundo”[184]. Não existe um ente sem um ser. Acresce perguntar: “o que significa pensar?”[185]. Pensa-se em alguém, um ser, enquanto as guerras matam pessoas. Desde que a nossa imaginação pejou o mundo de deuses, entre ninfas, dragões ou quimeras, foi feita a equação, pelo menos: esquecido o humano. Não neutro, mas esclarecido, Heidegger rebelou-se contra ter sido minada essa incógnita do mundo – o ser, o guardião da questão[186]. Colocado o tão saliente à parte (o ser) e juntas as palavras a ideais, “ordenaram-se” melhor as coisas. Nessa incessante transformação, contra as utopias, foram cometidas “supressões” de coisas, acrescentos de quimeras, os “suplementos”, esquecidas possíveis “deformações”[187]. Aguardado o alvorecer da modernidade líquida, após a linha humanista dos anos sessenta do século passado, ainda seria antecipado o outro tempo do ser frágil, das diferenças e vulnerabilidades acrescidas. Vemos superada a razão não linear, o princípio da não-contradição[188], a alinhar o excluído. Arrastamos até mesmo para a paz a “coincidência de opostos”[189]. No reiterado pensamento ímpar de Lucchesi, um visionário de saberes ontológicos, preside o ser humano que é pensado, dito que ser e não ser não sejam iguais. Os seus conhecimentos são buscados entre um que é muitos[190]: ser e não ser e “ser de todo o ser”, na expressão de Giordano Bruno (1548 – 1600). Ruínas e salvação Um genial revolucionário, Giordano Bruno, foi o que retomara o ser, em On the infinite universe and worlds (“Sobre o infinito, o universo e os mundos”). Recordado num post scriptum[191], o opositor, Bruno, foi morto. Para mais escrevera “A ceia das cinzas”[192], em gritante contraste com o fogo da paixão. Deu-se ao desfecho inolvidável, à morte horrenda, após outra intrincada conjetura resistente à “ignorância” por dogmatismo e ceticismo do tempo. Bem além e aquém do “estar aí“, em substancial presença, o que resiste à fixação ao lugar encontra-se na imaginação, em múltiplas superfícies, no não linear, cujas diversas escalas se coloca Marina. Celso vive numa efetiva transição temporal, quando “o agora é um índice [indicador] da eternidade”[193]. Quando ainda se creia na “eternidade do mundo”[194], uma exceção. Enquanto nos insurgimos, Marina poderia “fixá-lo” ao passado em comum[195]. Na “correspondência” truncada, o narrador assumirá a perspetiva de “crer na eternidade do ser. Mundo sem fim e sem Deus. Essa é a ideia que me salva”[196]. Ademais, imaginar a “eternidade” não diz que não se “aclare a contingência” [197], o acaso, por contemplação intuitiva[198] e sensível. No perpétuo salto entre histos, reparo no ocaso do relacionamento, na paragem e esgotamento dum percurso: “[As cartas de Marina, “ibérica prudência”?] Terminam com abraço afetuoso, promessas impagáveis e mil beijos de Catulo. Cartas inúteis e vazias! Abracem do não ser a eternidade!!”[199]. Creio no indecidível. Não cumpriremos todas as “promessas”, as coisas voltarão a ser as mesmas nas guerras e nos amores à beira mar: o “vestido azul”, a “pedra”, os “passeios” e as “bicicletas”[200]. Recordações e ilusões para “todas as cartas em princípio circular”[201]. “Quem sabe se…”[202], se “tudo se passa aquém da superfície”[203]? A verdade - domínio duplicado da aparência - agarra o “desvendamento”[204]. Da substância/essência não temos algo, além da aparência. E ainda que deixássemos há muito de atingir “as coisas em si”, vivemos demasiado no escuro em volta. Quanto muito, realizemos nova viragem às partes, quando “o passado é órfão do presente [índice de eternidade]”[205], no mundo compartimentado. Vivemos num “tempo inabordável”[206]. De forma paradoxal, deixámos o “museu”[207] e as “espécies” à solta, que diminuem com seres impreparados. Do ser e tempo[208] à nova hermenêutica, reatada “presença”, o que “aparece” no “compromisso metafísico” com o ser[209]? Numa filosofia para o século XX, o existencialismo ainda contou para O ser e o nada[210], no que importou o significado, o valor e o propósito da vida. Na época, avançado distanciamento/estranheza[211] face ao “teatro de sentimentos”. Na Europa, tanto “narrativa”, quanto “ficção” deram lugar ao “novo romance”[212], uma mistura de atores sociais e coletivos, de géneros misturados, uma “polifonia”[213]. A psicologia da vontade e a narrativa Na psicologia então emergente, William James[214] discriminara a “vontade de acreditar” do que queremos fazer “desacreditar” - o que seja convencionado para a época ou para a “troca” correspondida de “cartas” a e-mails, o que escape à explicação e/ou à compreensão[215]. Narrativa, na psicologia pós-racionalista, congregou a ideia de que “contadores de histórias” seriam os que estariam incrustados ao amor e ao sofrimento. Como sublinhado, nas teorias semânticas, havia outras “vozes” e “polifonias”, quando um discurso se enuncie. Fora enunciado. Ademais as (re)autorias e sensibilidades eram provenientes doutros domínios de saber, tomadas por empréstimo (nas teorias feministas, na narratologia, nas ciências sociais e humanas…). As temáticas ganharam sentidos segundos, o significado de ridículo e a ironia alcançou outra voz crítica, ainda com o romance de ideias. Com Laurence Stern[216] é possível “justificar” uns “resumos” dum Celso[217]. Os condensados foram ordenados, entre “ideias confusas”[218] dum amor límpido. Num modelo dos mundos emocionais e do “eu em processo”, as “organizações de significado pessoal” (OSP) remeteram, em fim de século, a "metáforas básicas da descrição do real”. Traduziram apreensões dinâmicas para “estrutura da personalidade” e consumaram “significados”, para formas de dar sentido à vida. O modelo OSP, de Vittorio Guidano Vittorio Guidano foi um psicoterapeuta romano, que viu a criatividade como possibilidade de transitarmos duma para outra organização de “significado pessoal”, da falta e perda à reorganização noutra emoção, talvez pelo receio da distanciação. Correu na margem de entendimentos do corpo e da culpa. Concebeu uma epistemologia, com Leslie Greenberg, Humberto Maturana, Michael Mahoney e Óscar Gonçalves. Numa visão emocional integradora, a faceta de experienciar a vida (I, em inglês; o nível de “eu experiencial”) nem se opôs mais a “significar” a experiência (a narrativa da experiência). Pode ser dado o exemplo buscado no que conheci em Guidano e num seu amigo, Leslie Greenberg, de saúde mental. Quando com eles estudei, partiram dde G. H. Mead[219], entre muitos outros. No sul africano Leslie Greenberg[220] senti a primazia conferida a existir, tão visceral, no âmago da experiência imediata, o "eu". Frente a frente ao vivido subjetivo, Vittorio Guidano[221] colocava-se noutro plano de conhecimento: o “mim reflexivo” (me, em inglês). Contrastava na relação à energia de Greenberg, uma “presença” por inteiro, uma conexão no momento, em níveis diversos (físico, emocional, cognitivo e espiritual), ou seja, havia uma consciência da plena experiência corporal e emocional, vontade de escuta ativa, busca de compreensão. Modelos para fazer mundo Na distância cavada, lemos que “a gota do mar é pequena, quando o tempo de ausência seja longo.” A memória nem se esvai na comparação e compreendido desgaste. O “piano – sobrenada”[222] … – voga à tona de água, assim sendo a memória[223], num “abismo líquido”[224]. Poderia ser a voz “atemporal”[225], inesquecível, aquela voz entretanto quebrada de Marina? Tendo lá permanecido uma presença, não se cravou… No incomensurável passar dos anos, quais “cardumes de palavras”[226], arrastaram “o vazio”[227]. A eternidade deixou de ser. Morreu um mundo terreno junto do mar. O eco imaginário de Marina, na ausência quedou-se. Existem as “rochas” [que] continuam imutáveis[228], fustigadas por ventos e marés. Do revolto mar à mata-bioma e às pedras encalhadas, sobressai o abandono, nas “correntes indomáveis”[229]. Celso, continente/recetáculo, sem mãos. Haja o que desapareça e volte com a “correnteza”[230]. Sem alcance do “mundo submarino”[231], as águas não brilham. Somente na “superfície” são “transparentes” [232] águas, para um mundo que foi desarticulado e fragmentado em partes. Como referido, no uno, teríamos um mundo total e eterno. Numa perspetiva particular, um amigo meu acentuou a condição física, metafórica e metafísica (“especulativa”) do ser. Sem ler Marina, António Maurício enfatizou o transitório – o humano para “ondas do mar” (o seu mundo parcial). Na expressão oral, coloquei as suas palavras de permeio, com parênteses retos, para elucidar o refletido do infinito: Em resumo, e metaforicamente, parece-me que [esse processo humano, dinâmico instável] tem semelhanças com o que acontece às ondas do mar[233] (…) configurações/formas locais e transitórias desse mar/suporte e alimento de todas as outras formas/configurações potencialmente possíveis do mesmo. Que podem nascer, crescer, viver/existir, reproduzir-se e morrer/deixar de ser/existir, porque são fenómenos/seres transitórios. (…) Mas não é por isso [por haver formas locais e transitórias de mar], que o mar/vácuo quântico/TAO/[234]o sem nome/... (pressuposto background/suporte/meio/ e fim de tudo o que é possível, e por isso intemporal, Total, global, cognoscível e/ou incognoscível), sem ser… seja redutível a qualquer aspeto antropomórfico[235] .... mas contendo-os... O meu amigo tem uma conceção física e de recipiente – o “vaso vazio”, o inamovível Uno[236]. Nessa substância, Maurício faz conter os mundos parciais contrastantes. Na “leitura desviante”, colocamos “entrelinhas”[237]. A “colocar parêntesis” no que se saiba ou julgue saber, houve um retorno ao mundo, no abalo cultural da consciência. Na aproximação a coisas[238], podemos condensar “cardumes de palavras”[239], no que sobreviveu unido, o par que se afastou: As “cartas deitam iodo [como o mar] e sal… [como lágrimas] [240]… novo sal”[241] Crescem as ondas que me arrastam para dentro [daquele mundo submerso]. Põe-se Celso “a nadar“[242]. [No mar] Haveria “… a correnteza“… e entretanto “as ondas sobem cada vez mais altas… Já não encontro salva-vidas. [Celso dirigindo-se a Marina, pede-lhe uma vez:] Nademos juntos”[243]… No relacionamento, terá havido … um “naufrágio e tempestade”[244]. Até no “perigo de [Celso] afogar-se na praia”[245]. Ergue-se, subleva-se ele, humano, que “não tem guelras nem escamas”[246] … No salva-vidas da terrena praia, onde não “para de chover” … “mal sei nadar em tanto azul… [Celso] Andava a saltar “nas rochas, acima do cinturão das algas”, mas mergulhara no mar, “quando é escassa a correnteza”[247]. “Caminho sobre a chuva, ondas revoltas [no mar], branca espuma”[248] … “nadar [para] tão longe” …[249]. Na deriva, as “leituras desviantes” de uma temática[250], colocam vários caminhos de leitura. Não fosse o vazio deixado de palavras… [Sempre permanecem] “As pedras [que] rugem no bater das ondas”[251] [instáveis]. [Muda o significado de] “Praia - Cadeia alimentar, baleias, pescadores”[252] … “Sinto no meu corpo a maresia [que muda também, após a vazante, de cheiro intenso do mar] e assim transformo o sal em novo sal”[253] [Em casa] O “relógio de areia” de Celso, quando se encontrava com Marina, no passado, “ficava na estante” … [porque o tempo era subjetivo]. “Um belo dia [a ampulheta] quebrou-se” … “Vinte anos” separaram [Celso e Marina] … quantos “grãos” de areia [na ampulheta] são necessário” para tanto tempo passado?[254] “… ao dorso da onda fria, apressa o coração”[255], sendo que o sal eliminado, baixe a pressão[256] [arterial] e “transformo o sal em novo sal”[257]. Nova vida. As palavras vão e vêm, na modernidade líquida. A tornarem-se as palavras “úmidas”, é o sinal de sofrimento no “sal” e na “lágrima” salgada. Qual garrafa que se joga ao mar? Flutuaram ambos num domínio intemporal, deram-se a palavras inevitavelmente “fartas de imprecisão, saudosas da beleza”[258]. E que “cartas” se virão a “salvar” do mar do esquecimento, com agrestes “ventos do Atlântico”? Na insana movimentação vital, Celso “decide [a dado momento] atravessar a maresia”[259] e quedou-se o mar de distância entre si e Marina[260], ao primeiro e-mail dela, seguido-das imagens coloridas, palavras dela. Marina aparecer-lhe-ia na imaginação dovbelo solilóquio de Molly Bloom[261], um encantatório eco. É dele o repente, quando não queira voltar ao passado: “Não me afasto deste mundo de areia… Passam navios à distância”[262]. Em terra firme, Celso, não sai de si mesmo. No final do livro, arredio, Celso dará conta do inesquecível mau tempo, em que se sentira “naufrago”, abraçado ao não-lugar[263]: “Passada a tempestade, me afogo nos teus olhos [verdes e do mar]”[264], olhos de luz fina e penetrante. Do repetido reparo no olhar de lince, o que ficamos cientes do passado na marinha de salinas, na praia e noutras paragens? A lembrança foi ter à imagem da “jovem” Lívia, sua prima e amiga de Marina… [Lívia] “deu-se às ondas”[265]. Deixou de ser. Condenado, Marcus, perdeu alguém; Celso perdeu Marina, não fossem as “fugas” intempestivas. Anunciado casamento ou “condenação”, na escuta de Grande Missa em Dó Menor, K 427[266], de Amadeus Mozart (1756 – 1791), o significado diverge, para o cineasta Robert Bresson[267]. A perda não justifica uma causa, que seja culpa de falta de pontualidade dela ou o atraso dele. Preso ao antecipado mito: “Cheguei tarde como o Rei Marcus”[268], já que a bela Isolda amava Tristão e vogariam num barco do amor à beira mar[269]. No enlevo por Isolda, Celso assumia encontrar-se na condição do rei[270]. Outro fora a lição de Orfeu[271], que olhou para trás… “Não se ergueu” (no existir). E como a palavra concretiza o pensamento (quando o alcance), em inumeráveis mundos atingimos a parte num ou noutro fator – o mar subterrâneo, o envelope na palavra, uma sinédoque. A crer na memória “líquida”, mais uma vez, em imaginação de Marina[272], Celso “lembrou-a” de que já teriam pisado as pedras até à onda, ao imenso mar[273] Quando o a sair último apaga a luz Na ausência de fundamentos externos e de princípios internos, temos o reino perdido do ser. No mundo abandonado, aliado no estranhamento, é o esquecimento (“o fundador”) uma implicação do recuo do ser[274]. Como constatado, em Heidegger[275], surgiu o ser, um dos seus dois temas constantes. Como ser nem seja fundamento, nem seja princípio, incorreria na dobra original “ser-ente”[276]. Donde, a possibilidade de “re-dobra” do ser em Marina. Para o incauto efeito, somente desviando-se um autor, poderá recuar o ser, em que as hierarquias da existência passam a ser independentes (ser e ente), deixando de fazer sentido o que veio primeiro. Nenhum deus alguma vez pode unir o disperso, nos tempos que correm. Em Heidegger (1986 [1982]), para quê escrever “Porquê poetas”. Andaria o filósofo nos caminhos da floresta obscura, no que recuaria e o conduziu a Hölderlin (1770 — 1843): “E porquê poetas em tempos atribulados?[277]” Além da destroçada condição de “autor-idade”, o autor deslocou-se à poesia de vestígios inacessíveis. Marco Lucchesi pode ter atendido ao segundo tema de Heidegger, quando foque o eterno, em Parménides[278]. Visado fundamento do enigmático “pensamento”: leu as primeiras descobertas nos fragmentos ou vestígios escritos. De Marina, Lucchesi arrasta já o leitor às primeiras interrogações, como nos ousados fragmentos pré-socráticos incompletos, desbravados e arredios a um ponto, excêntrico a linhagens ou a “influências”. Ocorre pensar noutro ângulo de visão criativa, sem articulação entre o próximo e o longínquo, alcançado um brilho lateral, que perpassa na contemporaneidade. Qual será o derradeiro lugar em que pulse o pensar? – Pergunte-se. Em Poema, de Parménides, fragmento de conceitos acutilantes. Possuímos além da “dobra” constitutiva do ser (nos limites entre ser e ente), a prerrogativa de interrogar, de hesitar, de duvidar e de afirmar. Em que mundos desaparece e reaparece a consciência? Resposta: Nos dias que se sucedem a noites, a alternância revela-se à consciência, no sonho e na realidade percetiva. Da diferença entre mundos, Marina, o que perdura na ausência? Memórias de palavras “recorrentes: o nada, a Morte, abismos e fantasmas”[279]. Perdura o “sonho” no eterno “menino”[280]. Em Marina, o coprotagonista Celso, um retirado fazedor de “não histórias”, afigura-se retirado, o que não significa derrotado. Noutra asserção crítica, quando não se bata em retirada, poderão ser dados saltos na compreensão duma obra de múltiplas leituras. Foi no Prefácio à segunda edição de Crítica da razão pura, que Kant alertou para o pensamento, cujos “saltos temerários” nem seriam escusados. Poder-se-ia ir mais longe, no arriscando, nas nossas frágeis sociedades, a ponto de nem ser dito o que se pense, nem ousar-se o criticar. [1] Lucchesi, Marco. Marina. Santo André (SP): Rua do Sabão, 2023, p. 89. Quanto à “romaria de formigas” (p. 78), a ser desfeita, “vivo em guerra contra os cupins…” (p. 23). “Só as cartas ficaram intactas. Desprezadas até pelos cupins” (p. 24). “Pobres cartas! Ai de nós! Indigestão de todos os cupins” (p. 28). Afinal, outra maçada, será o velho computador perder cartas, “perder tudo” (p. 89). [2] A crença no acesso à profundidade teve os seus dias melhores, quando se acreditou numa via única, uma dimensão da base ao topo, entretanto barrados os códigos e a exatidão, buscada na modernidade. [3] Marina, p. 73. [4] Marina, p. 56: Marina possui uma “beleza transitiva”. Marina, p. 60: “Sou trilho morto, intransitivo [que não chega a ela]. Se não te alcanço não me basto”. Marina, p. 71: o caráter transitivo, sendo o que muda, aproximou-se de “sinal de transição, deslocamento”. [5] Marina, p. 27. [6] Marina, p. 76. [7] Marina, p. 76. [8] Marina, p. 15. [9] Marina, p. 13. [10] Marina, p. 87. [11] Marina, p. 13, p. 17. [12] Marina, p. 67. [13] Marina, p. 85. [14] Marina, p. 85. [15] Marina, p. 91. [16] Marina, p. 55. [17] Marina, p. 87. [18] Marina, p. 54: “Distância na distância da distância. Porque o demónio é filho do silêncio. António Vieira dixit”. O silêncio marca a distância tão grande entre ambos, gerador do mal. Mas Celso foi um menino com “fome da distância” (p. 63). Um dia, deixou de “habitar na distância… distância que se perde” (pp. 97-98). [19] Marina, p. 86. [20] Marina, p. 72. [21] Marina, p. 69. [22] Marina, p. 84. [23] Marina, p. 33. [24] Na alusão do autor, a xilogravura de 1507, de Hans Schäufelein the Elder? Um idoso, “o mais velho” (the elder). Ou “Cristo diante de Anás, do espelho da paixão de Nosso Senhor Jesus Cristo”, também de 1507? [25] Marina, p. 22. Parménides é também referido na p. 35 e na p. 98. [26] Marina, p. 49). Ulisses representa o que enfrentou perigos e riscos do mar, explorando o mundo. Escritores foram “navegadores”, por caminhos sem guia e sem antecipação, como James Joyce (1882 – 1941). [27] Marina, p. 49. [28] Marina, p. 71. Celso efetua ainda um recuo, quando “uma janela abre-se ao vento” e se desfaz o enlevo com Marina. Concretamente, recuo terá o sentido militar, na guerra. [29] Marina, pp. 34-34. [30] O vaso é um recetáculo, um contentor para as coisas sensíveis, no Timeu de Platão, datado de 360 a.C. Identifica a chora, no que acolhe as coisas em devir. [31] Marina, p. 89. [32] Marina, p. 77. Nas folhas ímpares, são dados a ler “resumos”, como o da página 27: “Sobre a morte das cigarras e o motor imóvel. As garras do leão. Livre-arbítrio, borboleta e tempestade. Software e cálculo integral. Termina com um verso de Mallarmé.” Geralmente, os “resumos” são ampliados em textos de duas páginas. [33] Marina, p. 81. [34] Marina, p. 43. [35] Marina, p. 89. [36] Marina, p. 78. [37] Marina, p. 67, post scriptum: “Leitor de pássaros, sou como um áugure romano a decifrar tua mensagem”. Na Roma antiga, desde o século VIII a.C., os sacerdotes tornar-se-iam augures, tirando presságios, partindo dos voos, do canto e das entranhas de pássaros, entre outras aves. [38] Marina, p. 89. [39] Marina, p. 87. [40] Marina, post scriptum, p. 98. [41] Marina, p. 50. Na perspetiva computacional, disse-me um informático, a diferença é nítida entre significado e semântica: “fornece-se uma semântica para um argumento (ou seja lá o que for), quando se fornece um método de traduzir os símbolos, que contém para qualquer coisa que tenha significado: dar uma semântica para uma linguagem pressupõe, ou envolve, uma Teoria do Significado. Contrasta com a sintaxe, que é apenas a gramática formal do sistema, que determina que os símbolos estão corretamente juntos ou não. Pode assim seguir-se uma sintaxe do sistema sem ter a mínima ideia da sua semântica”. [42] Marina, p. 43. [43] Marina, p. 18. Na Ilíada, poema homérico, salienta-se o belo e valente Ájax, com que lutou Heitor, sem vencedor ou vencido. [44] Marina, p. 53. [45] Marina, p. 35. [46] Marina, p. 36. [47] Marina, p. 83. [48] Marina, p. 39. [49] Marina, p. 79. [50] Marina, p. 86. [51] Marina, p. 49. [52] Marina, p. 18. A Guerra Fria, tensão geopolítica, no final da Segunda Guerra Mundial (1945), abrangeu Os Estados Unidos da América e a União das Repúblicas Socialistas Soviéticas (URSS), desde a Presidência de Truman, em 1947, tendo fim na dissolução da URSS. [53] Marina, p. 31. [54] Marina, p. 35. [55] Quando a alegoria apresenta dois significados, literal e figurado, as palavras, cujo significado seja literal, devem dar lugar ao significado alegórico (figurado). [56] Por extensão, ao mundo subaquático, Marina, p. 50: “… o abismo líquido”. Marina, p. 37: “um líquido destino terra adentro. Marina, p. 79: “Presumo que se lembre (ó, líquida memória!) da onda que das pedras nos levou ao mar.” [57] Imagino até mesmo O mundo à minha procura, de Ruben A, um relato autobiográfico em que o escritor dá conta da vida e da escola, que “esquece os livros”. [58] Marina, p. 49. [59] Marina, p.54. [60] Marina, p. 65. [61] Marina, p. 65. [62] Marina, p. 13. [63] Marina, p. 27, p. 29. Na mesma página 29: “de dez mil dias” …, após o “terremoto” - “uma “falha sísmica”. [64] Castro, Ruy. A vida por escrito: ciência e arte da biografia. Lisboa: Tinta da China, 2023., p. 16. A “literatice” passa pela ideia de um biógrafo atravessar a pessoa-personagem, para dela extrair o que não saiba de si mesma nos pormenores, para o efeito de conceção de episódios “inesquecíveis”. [65] Marina, p. 16. [66] Marina, p. 13. [67] Marina, p. 89. [68] Marina, p. 13. [69] Marina, p. 37. [70] O interminável percurso, é destacado na página 93. O texto continua com a presença do tempo, para “Zenão de Eleia: Aquiles corre com a tartaruga”, um paradoxo da verdade de Parménides, numa demonstração “por absurdo”. [71] Marina, p. 16. [72] Marina, p. 54. [73] Durante uma noite, após ter querido escrever insistentemente uma sonata, o compositor italiano Giuseppe Tartini compô-la a dormir e a sonhar. Intitulada O Trilo do Diabo, imaginou que o próprio maligno lhe apareceu em pessoa para tocar violino e o “ajudar”. Ele não era capaz de terminar a obra musical, mas quando acordou conseguiu acabá-la com a única parte da música de que se lembrava. [74] Jung, Carl. (1954 [1951], p. 123) [75] Marina, p. 73. [76] Marina, p. 56. [77] Marina, pp. 55-56: “A jovem [caveira sem carne] cedeu sua beleza ao brinquedo”, tratando-se de morta, que na urna funerária tinha a sua boneca de marfim, segundo Marco Lucchesi, preservada do Tempo dos antoninos, na Roma antiga, pelo autor. Portanto, aquilo, demarca a figura histórica, no achado brinquedo, que a acompanhou na urna. https://en.wikipedia.org/wiki/Crepereia_Tryphaena [78] Marina, p. 56. O “espelho inverso”, do aveso, passa o par a dois contrários ou simetricamente opostos. [79] Marina, p. 69. Quem diga a transformação dela alude à sua representação no quadro de outra. [80] Um poço é um recetáculo, a chora, em Platão. Um continente retém um conteúdo, as ideias sensíveis. [81] Marina, p. 50. [82] Marina, p. 96. Nessa página, é salientada a comunicação, quando gatos ronronam e cães latem. [83] Reis, Carlos, & Lopes, Ana Cristina M. Dicionário da teoria da narrativa. Coimbra: Almedina, 1987, pp. 152-155. [84] Idem, pp. 152-153. [85] Marina, p. 86. [86] Marina, p. 91. [87] Marina, p. 86. [88] Marina, p. 63. [89] Marina, p. 95. [90] Marina, p. 54. [91] Marina, p. 73. [92] Marina, p. 96. [93] Marina, post scriptum, p.97. [94] Reis, Carlos & Lopes, Ana Cristina M. Dicionário da teoria da narrativa. Coimbra: Almedina, 1987, p. 154. [95] Marina, p. 91. [96] Strauss, Anselm, & Corbin, Juliet. Basics for qualitative research: Grounded theory procedures and techniques. Newbury Park, CA: Sage, 1990, p. 96. [97] Marina, p. 95. Numa intercalação da história de Proteu com o mito de Orfeu, essa invenção do poeta romano Virgílio (70 a.C. — 19 a. C.), encontra-se nos versos de número 453 a 527 do Livro IV, das Geórgicas. [98] Marina, pp. 71-72. Vale ouvir a rádio Orfeu … Ouço distante a voz de Orfeu. [99] Marina, p. 80, p. 86. [100] Marina, pp. 79-80. [101] Marina, p. 80. [102] Marina, p. 49. [103] Marina, p. 91. [104] Marina, p. 91. [105] Marina, p. 49. [106] Neymeyer, Robert A. & Mahoney, Michael. Construtivismo em psicoterapia. Tradução de Mônica Giglio Armando e Fábio Appolinário. Porto Alegre, Rio Grande do Sul: Artes Médicas, 1997, p. 173. [107] Quem diga texto, poderia referir-se a trabalhos com que um texto se cruza, num filme, romance ou peça de teatro. [108] Forster, Eduard Morgan. Aspects of the novel. New York, NY: Harcourt, Brace and World, 1927. O “enredo” (plot) distingue-se da “história” (story), na medida em que o enredo ordena os acontecimentos de forma temporal e de forma causal, mas a “história” limita-se a ordená-los no tempo. [109] Scholes, Robert, & Kellogg, Robert. The nature of narrative. New York, NY: Oxford University Press, 1966, p. 207, pp. 238-239. [110] Angus, Lynne; Lewin, Jennifer; Boritz, Tali; Bryntwick, Emily; Carpenter, Naomi; Watson-Gaze, James, & Greenberg, Leslie. Narrative Processes Coding System: A Dialectical Constructivist Approach to Assessing Client Change Processes in Emotion-Focused Therapy of Depression. Research in Psychotherapy: Psychopathology, Process and Outcome 2012, 15(2), 54–61. DOI: 10.7411/RP.2012.006 [111] Marina, p. 23. [112] Marina, pp. 79-80. [113] Marina, p 83. [114] Marina, p. 94. [115] Marina, p. 71. [116] Marina, post scriptum, p. 76. [117] Marina, p. 23. [118] No risco de morte no mar bravo, noutro lugar: “… ao dorso da onda fria, apressa o coração” (Lucchesi, 2023, p. 71). [119] Marina, p. 23. [120] Marina, p. 23. [121] Marina, p. 80. A expressão é atribuída pelo autor a um livre pensador, Lucilio Vanini (1585 – 1619), que se autodenominou outro, nas obras publicadas como Giulio Cesare Vanini. [122] Marina, p. 83. [123] Marina, p. 93. [124] Marina, p. 93. [125] Marina, p. 14, p. 79. As baleias primam nos seus “afetos radicais” (p. 79). [126] Marina, p. 93. [127] Marina, p. 93. [128] Marina, p. 93. [129] Marina, p. 95. [130] Marina, post scriptum, p. 99. [131] Marina, pp. 85-86. [132] Strauss, Anselm. Qualitative analysis for social scientists. New York, NY: Cambridge University Press, 1987, p. 32. [133] Marina, p. 91: “Antes do amanhecer, sacudo meus ossos na areia. O mundo frio no vapor das ondas [do mar], enquanto o sol desponta, bem depois, nas rochas que me vedam o horizonte [limite]. Sem que você soubesse, caminhamos lado a lado. Não sei até que ponto lembro tua voz. Tudo que diz e deixa de dizer [adiante, num eco repetido]. O modo, sobretudo a transparência da voz. Como o menino e o pássaro de Portinari. Te vejo, assim, ferida, a proteger-te. Promessa de calor. Será difícil atravessar a noite”. [134] Marina, pp. 13-14. [135] Marina, p. 54. [136] Marina, p. 14. [137] Marina, p. 13. [138] Marina, p. 22. [139] A noção de “livre arbítrio contracausal” indica a decisão livre, não determinada por uma causa, um motor. [140] No cálculo integral, pensa-se na heurística, de Arquimedes (287 – 212 a.C.) , com a finalidade inicial de calcular áreas e volumes e seguir a pista e gravar o movimento dos corpos celestes, do sol, da lua e dos planetas, no que se partiu da aritmética e da geometria. [141] Concausa introduz a causa, que coexiste com outra causa, cujo efeito seja conjugado. [142] Marina, p. 27. [143] Marina, p. 27. [144] Marina, p. 13. A brevidade contrasta como o longo tempo que passou, após o encontro prolongado. [145] Marina, p. 43. [146] Marina, p. 69: “Teus olhos sabem narrativas”. [147] Marina, p. 87. [148] Marina, p. 91. [149] Marina, p. 91. [150] Heidegger, Martin. Lettre sur l’Humanism. Paris: Aubier, (1970 [1947]), p. 65. [151] Marina, p. 75. [152] “O acaso dá-nos os pensamentos, o acaso retira-no-los”. Esse é um pensamento de Blaise Pascal (1623 – 1662). [153] Bakhtin, Mikhail M. Speech genres and other late essays. Austin, Texas: University of Texas Press, 1986. Partindo de “géneros de fala”, certas vozes farão coisas diferentes. A noção de “voz” tornou-se um conceito adequado e útil para a caracterização do narrador num texto: “quem ‘fala’”. “Quem é ‘ouvido’”, “quem expressou algo” … A ser “dada uma voz”, a “voz”, conduziu à critica de uma só voz, com Bakhtin. Na conexão de “voz”, com as ciências sociais, avançamos entre “múltiplas vozes”. [154] Marina, p. 13. [155] A “intencionalidade” em Edmund Husserl (1859 – 1938) e) colocou-se em “Meditações cartesianas”, para a forma basilar da consciência e dos processos psíquicos: “consciência de alguma coisa”. Donde, a proximidade das coisas. [156] Lévêque, Jean. ABCedário da filosofia. Lisboa: Reborn e Publico, 2001, p. 13. [157] O mundo e a consciência veem em conjunto, dum único golpe: se o mundo é exterior/interior à consciência, o que escape é o ribombar de “tempestade”, o espanto perante uma explosão, o ribombar do trovão. [158] Marina, p. 75. [159] Marina, p. 91. [160] A ser retomado o sentido do ser (do ser em si mesmo, do ser do “homem” e do ser do pensamento), com Martin Heidegger (1889 – 1976), a “metafísica” ganhou terreno, na tradição filosófica. Ficou a crítica ao que tenha sido “esquecido” - o ser, com frequência, entre Platão (428/427 – 348/347 a.C.) e Nietzsche (1844 – 1900). [161] Na etimologia de “profundidade”, “pro” indica uma direção a, e “fundus” é o esvaziamento, por extensão de fundo. [162] Na especificidade, “coisa” denota o objeto natural. Acresce o tratamento dado ao objeto ou ao termo natural-artificial, ao real-irreal, ao mental-físico. Na filosofia, “coisa” incorre numa aparição, vaga presença, quando faltem as palavras, por incerteza na “errância”, falhado o alvo … Uma tempestade abrupta, uma explosão. Coisa chega a ser conhecimento, imaginação, vontade... [163] Marina, p. 81. [164] Num referencial da personalidade do adulto, adiante aludido, a psicologia pós-racionalista enquadra um modelo da realidade humana, que conjuga a experiência e o significado da experiência (“eu-mim reflexivo”). À superfície emocional da infância, estudada em John Bowlby, o psiquiatra Vittorio Guidano, aliou a “organização do significado pessoal” (OSP). [165] Uma assíntota, na geometria, para uma curva plana, é uma linha que explora uma distância infinita em relação a um ponto (P), quando esse ponto se distancia ao infinito, sem jamais encontrar a linha. [166] Marina, post scriptum, p. 76. [167] Marina, p. 91. [168] Galindo, Caetano W. Sim, eu digo sim: Uma visita guiada ao Ulysses de James Joyce. São Paulo: Companhia das Letras, 2016, pp. 1104-1106. [169] Marina, p. 43. [170] Parménides. Fragments du poème de Parménides. Paris: PUF, 1996. Na primeira parte do poema, foi concebido um saber puro, a “verdade”, que afeta a via dos jogos de aparência das coisas, vindo a duplicar as aparências, no “desvendamento” (a-letheia, no grego clássico). O Uno, em Parménides, deixou-nos a mensagem fragmentada, na “revelação”, a “abertura”, a verdade escrita, no poema Sobre a natureza. Tanto as diversidades do mundo exterior, quanto as “opiniões dos mortais” (referidas num décimo da segunda parte da obra – o mundo da aparência), foram distanciadas da contemplação. Parménides inspirou a noção de Platão, para a dialética (partindo de duas ideias opostas, gerada uma síntese). [171] Platón. Parménides. Tradução de Guillermo R. de Echandía. Madrid: Alianza, 1987, pp. 55-56. [172] Na circunstância, as tensões antagónicas, entre a unidade e a diversidade, haviam sido protagonizadas por Parménides e Heráclito (cerca de 500 – 450 a.C.). Forçada a ultrapassagem da disputa inicial? [173] Marina, p. 43. [174] Nicolau de Cusa manifestou a sua forma de pensar num mundo em transição, tendo defendido a necessidade de contingência (coincidentia oppositorum), por parte da natureza e aderiu à contemplação intuitiva, em que o conhecimento fosse a unidade dos contrários (no livro Docta ignorantia, “Sobre a ignorância aprendida/sobre a ignorância científica”). [175] Marina, p. 35. [176] Marina, p. 31. [177] Marina, pp. 27-36. Na página 27, assumido ter-se tornado “perigosos”, na página 35, Celso diz ter medo de si mesmo. [178] Marina, p. 71. [179] Marina, post scriptum, p. 97. [180] Marina, p. 87: “[As cartas] Terminam com abraço afetuoso, promessas impagáveis e mil beijos de Catulo”. Catulo foi um poeta romano (87/84 a.C. – 57/54 a.C.), entre outros “modernos”, criticados por Marco Cícero, um contemporâneo, escritor e autor de cartas, mas que mudou a literatura europeia, com impacto no século XVIII. [181] Heidegger, Martin. Lettre sur l’Humanism. Paris: Aubier, 1970 [1947]. Na parte final de Carta sobre humanismo, Heidegger esclareceu: “não eis-me aqui! mas sim, se posso expressar-me num francês obviamente impossível, ‘être le là’ e o ‘aí’ é precisamente a-letheia. Como esquecer que da-sein representa o “estar aí”, o “habitar”? [182] Heidegger, Martin. Être et temps. Paris: Gallimard, 1980. [183] Uma ontologia dedicada ao ser, existência e realidade. [184] Heidegger, Martin. Lettre sur l’Humanism. Paris: Aubier, 1970, p. 77. [185] Heidegger, Martin. Que veut dire penser? In Essais et conferences. Paris: Gallimard, 1958. [186] O ser foi abandonado, quando se colocou adiante o ousia. No saber dos ousiai, enfatizadas substâncias. [187] Goodman, Nelson. Ways of world making. Indianapolis, Indiana: Hackett, 1985, pp. 7-17. [188] Marina, p. 93. Na lógica clássica, uma proposição não pode ser, em simultâneo, “verdadeira” e “falsa” (princípio da não contradição). Uma proposição é falsa ou é verdadeira (princípio do terceiro excluído). [189] Marina, p. 89. Em De docta ignorantia, de 1449, Nicolau de Cusa criou três momentos do “espírito” no itinerário, uma hermenêutica, ora voltado para o “exterior”, ora para o “interior”. Importa para a coincidência de sorte, em não serem anulados pontos de vista diferentes (opostos), do ser humano ao infinito. [190] Marina, p. 89. [191] Marina, post scriptum, p. 62. [192] Marina, p. 89. [193] Marina, p. 73. [194] Marina, p. 35. [195] Marina, p. 35. [196] Marina, p. 93. “Salva-nos” pensar que a unidade primeira não torne a escamotear o ser, frente ao ente, em Deus. A base da metafísica, ciência do ser, foi por muitos anos o debate de “substâncias”, para o que se mantenha por baixo, o “elemento” permanente da coisa. Embora o ser tenha múltiplas aceções, formulam-se todas para um princípio (arché) único, material e definido. Na “correspondência”, o ser não pretende servir a ideia de “ser para Deus”, de ser a pessoa concreta, o que se mantém (ousia, “substância”, “no bem fundo”). [197] Marina, p. 96. [198] Como Nicolau de Cusa, que viu nesse acaso o conhecimento de Deus. [199] Marina, p. 87. [200] Marina, p. 93. [201] Marina, p. 98. [202] Marina, p. 17. [203] Marina, p. 18. [204] O “desvendamento” - aletheia, no remoto Poema de Parménides, um saber do Uno, entretanto desfeito,encontra-se antes de recolocada a ordem do vivido, ou seja, “todas as formas de presença afetivas e intelectuais”, em Jean Lévèque. Lévèque, Jean. ABCedário da filosofia. Lisboa: Reborn e Público, p. 114. [205] Marina, p. 73. [206] Marina, p. 95. [207] Marina, p. 73. [208] Heidegger, Martin. Être et temps. Paris: Gallimard, 1980. [209] Marina, p. 22. [210] Marina, p. 93. “Não ser” tem no francês a palavra “néant”. E “nada” encontra-se em mè eon (“o não-ente”), em grego. Nem sendo a chora, o “nada”, o não-ente, nem chega a ser privação do ser, porque o “lugar” não tem qualquer objeto. O vazio de um contentor – o “vaso” - é diferente: possui forma, é chora. [211] Marina, p. 54: “Distância na distância da distância. Porque o demónio é filho do silêncio. António Vieira dixit”. O silêncio marca a distância tão grande entre ambos, gerador do mal. Mas Celso foi um menino com “fome da distância” (p. 63). Um dia, deixou de “habitar na distância… distância que se perde” (pp. 97-98). [212] Kundera, Milan. 1988. A arte do romance. Lisboa: Dom Quixote, 1988. Nessa obra, o “romance” é de ideias, a partir de Cervantes (1547 – 1616), por longo tempo “aguardada” a inspiração de Laurence Sterne (1713 – 1768), em D. Quixote. Ao romance de ideias foi dada outra linhagem, na marcação francesa: François Rabelais (1494 — 1553) e Denis Diderot (1713 — 1784), quando alcançaram liberdade crítica e ironia revolucionária, no renascimento e no século XVIII. O multifacetado Rabelais cruzou até as facetas na palavra, ora erudita, ora aventureira, percorrendo o lado festivo e o lado religioso e solene. [213] Marina, post scriptum, p. 76: “São minhas essas vozes: que me indagam, enlaçam, apertam, comprimem. Polifonia da gente que me habita. Mas todos querem, buscam, sonham com você”. [214] James, William. The will to believe and other essays in popular philosophy. New York, NY: Longmans, 1897. [215] Marina, p. 49. Para Carl Gustav Jung (1875 - 1961), a “humanidade” dividiu-se em duas partes: nos que “nadariam”, com James Joyce, no Ulisses, havendo quem se “afogasse” (numa autoridade, num qualquer saber dogmático). No Ulisses, é o monólogo de Molly Bloom condutor a um “sim”. [216] A obra de Lucchesi remete a Viktor Shklovsky. um crítico literário russo, em paralelo a Laurence Stern, autor de dissonantes observações, no que este último escreveu “A vida e as opiniões do cavalheiro Tristram Shandy”, um novo Quixote.” [217] Marina, p. 17: “Cada qual começa com um resumo”. [218] Marina, pp. 29-30. [219] Mead, George Herbert. Works of George Herbert Mead. Vol. 1 Mind, self and society from the standpoint of a social behaviourist. Chicago, Illinois: University of Chicago Press, 1967. A explicação das diferenças entre si e Greenberg, foi esclarecida por Guidano, que utilizou os termos de George Herbert Mead – I (“eu”) e me (“mim”), frente a Greenberg. Mead (1863 — 1931) concebeu o self social (Mead, 1913), no sentido de sermos a única espécie que usa a linguagem, aquisição a partir da qual planeamos, pensamos e comunicamos a experiência. A vida de uma pessoa não seria um atributo individual e privado em Mead, cuja narrativa seja uma autoexpressão, envolvendo o controlo da informação do self. [220] Geller, Shari M. & Greenberg, Leslie S. (2012). Therapeutic presence: A mindful approach to effective therapy. American Psychology Association. https://doi.org/10.1037/13485-000 [221] Guidano, Vittorio. The self in process: Towards a post-racionalist therapy. New York, NY: Guilford, 1991. [222] O que seja acima do nada, sobrenada num “lugar” das coisas sensíveis, que soam e ressoam. [223] Marina, p. 43. [224] Marina, p. 50. [225] Marina, p. 49. “Persegue os temporais”, os maus tempos de vendavais no passado-presente-futuro. [226] Marina, p. 18. [227] Marina, p. 49. [228] Marina, p. 73. [229] Marina, p. 73. [230] Marina, p. 18. [231] Marina, p. 49. [232] Marina, p. 73. [233] Tanto “mar” quanto o cérebro são “suportes físicos” e “alimentos”. A imensidão das “ondas do mar” e da mente em movimento configuram um fluxo movediço e inatingível, em que o ser é originariamente “bem-fundo”, a “substância” (no latim, ousia), para o que sejam variações e transformações das coisas. [234] Lao Tzu. Tao Te Ching. Capítulo 4, n.d. http://pt.wikisource.org/wiki/Tao_Te_Ching/IV. No mundo parcial ancestral chinês, pensar é agir. Reiterada a filosofia no T’ai Chi, a conexão ocorrida no Universo propicia a combinação de mente (li) e matéria (chi), “realidade última”, numa acomodação da unidade do Tao, à semelhança do “ancestral das dez-mil-coisas”: O Tao é um vaso vazio // Cujo uso nunca transborda. // Abismo! // Parece o ancestral das dez-mil-coisas! // Abranda o cume; Desfaz o emaranhado; Modera o brilho; Une o pó. // Profundo! // Parece existir algo! // Eu não sei de quem o Tao é filho. // Parece ser o anterior ao Ancestral. [235] Antropomorfismo para uma forma de pensamento em que elementos da natureza ou figuras de deuses alcançam características humanas. [236] O princípio da identidade, em Parménides, assumiu que todo o objeto é idêntico a si próprio. [237] Marina, p. 18. [238] Sartre, Jean-Paul. Une idée fondamentale de la phénoménologie de Husserl, l’intentionalité. La Nouvelle Revue Française, 1939, 304(1), 129-132. Na medida em que a consciência traduz uma aproximação às coisas, poderá “ser algo que não ela própria”. [239] Marina, p. 18. [240] Marina, p. 18. [241] Marina, p. 37. [242] Marina, p. 18 [243] Marina, p. 18. [244] Marina, p. 21. [245] Marina, p. 23. [246] Marina, p. 23. [247] Marina, p. 23. [248] Marina, p. 26. [249] Marina, p. 28. [250] Marina, p. 28. [251] Marina, p. 28. [252] Marina, p. 29. [253] Marina, p. 37. [254] Marina, p. 42. [255] Marina, p. 71. [256] Marina, p. 37. [257] Marina, p. 37. [258] Marina, p. 49. [259] Marina, p. 16. [260] Marina, pp. 16-18. [261] Marina, p. 49. Na obra publicada em 1922, Molly Bloom, cujo nome verdadeiro era Marion, é a personagem de Ulisses, de James Joyce, uma cantora de ópera, reconhecida em Dublin, na Irlanda. No monólogo, é colocado um “fluxo de consciência”, sem parágrafos e sem pontuação de vírgulas e travessões. [262] Marina, p. 55. [263] Marina, p. 55. [264] Marina, p. 95. [265] Marina, p. 61. [266] Marina, p. 95. [267] Casar não foi contemplado por Mozart, tendo vivido poucos mais anos que Jesus. Bresson utilizou a música de Mozart, em 1956, no filme “Um condenado à morte escapou”, passado durante a Segunda Guerra Mundial (1939 a 1945), nomeadamente no Kyrie, de Mozart (caso vocativo da palavra grega kyrios, para “senhor”). No Antigo Testamento, utilizou-se Kyrie na mais antiga tradução grega (Septuaginta), para traduzir a palavra hebraica Yahweh. No Novo Testamento, Kyrie foi o título dado a Cristo, como em Filipenses 2:11. [268] Marina, p. 86. [269] Marina, p. 86. [270] Marina, p. 79. [271] Marina, p. 95. [272] Marina, p. 79. [273] Marina, p. 79. [274] Marina, p. 55: “Ao não lugar me abraço como um náufrago”. No recuo do ser, não será “dispensado” o ser, no que me recorda o protagonista e narrador de Marina, encontrado num não lugar, sob um batimento da “pressão”. [275] Heidegger, Martin. Être et temps. Paris: Gallimard, 1980, pp. 88-89. [276] A dobra é franzida. “Eu-ente”, um depósito material insolúvel, na dobra existe o “sedimento”, em Ensaios e conferências, de Heidegger. [277] No Romantismo, após o Século das Luzes (século XVIII), Hölderlin viveria já ao “cair da noite”. Teriam deixado o mundo três deuses “fraternos” – “Héracles, Dionísio e Cristo”. Acresce dizer, sem romantismo, que alcançada a “noite”, perdermos as referências-guias, as linhagens e ficamos sós. Deixa-se de referir a autoridade (“quem sabe”) e configura-se um destino nem certo, nem seguro. Na incerteza da errância, falharia o alvo que seja excessivamente arriscado. [278] Marina, p. 22, p. 35 e p. 98. [279] Marina, p. 76. [280] Marina, p. 78.
21

Lejbowicz, Max. "Philippe-Joseph Salazar (éd.), Mahomet. Récits français de la vie du Prophète." Cahiers de recherches médiévales et humanistes, September 1, 2008. http://dx.doi.org/10.4000/crm.7983.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
22

Baptiste, Enki. "GÜRSEL Nedim, La seconde vie de Mahomet. Le Prophète dans la littérature, CNRS Éditions, Paris, 2018." Revue des mondes musulmans et de la Méditerranée, no. 147 (November 15, 2019). http://dx.doi.org/10.4000/remmm.12305.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
23

Gier, Albert. "Voltaire et l’opéra : ses livrets, adaptations opératiques de ses tragédies." ATeM Archiv für Textmusikforschung, no. 1 (January 12, 2017). http://dx.doi.org/10.15203/atem_2016.06.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Voltaire wrote seven librettos, but only two minor texts were set to music by Rameau. – His tragedies do not have tragic heroes (in the Aristotelian sense), they present paragons of virtue and vice. In some of his tragédies larmoyantes (Ridgway), the villains triumph at the end (cf. Mahomet); in others, virtue is rewarded and evil punished (cf. Sémiramis). Therefore, Voltaire’s tragedies anticipate some features of the romantic melodrama. This may be the reason why they inspired librettists and composers of (Italian and French) opera mainly in the decades between 1780 and 1810 when French melodrama was created by Guilbert de Pixérécourt and others. – As examples for the technique of adaptation, the librettos of Tancredi (Rossini), Maometto (von Winter), and Semiramide (Rossini) are analysed in greater detail.
24

Gier, Albert. "Voltaire et l’opéra : ses livrets, adaptations opératiques de ses tragédies." ATeM Archiv für Textmusikforschung, no. 1 (January 12, 2017). http://dx.doi.org/10.15203/atem_2016.1658.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Voltaire wrote seven librettos, but only two minor texts were set to music by Rameau. – His tragedies do not have tragic heroes (in the Aristotelian sense), they present paragons of virtue and vice. In some of his tragédies larmoyantes (Ridgway), the villains triumph at the end (cf. Mahomet); in others, virtue is rewarded and evil punished (cf. Sémiramis). Therefore, Voltaire’s tragedies anticipate some features of the romantic melodrama. This may be the reason why they inspired librettists and composers of (Italian and French) opera mainly in the decades between 1780 and 1810 when French melodrama was created by Guilbert de Pixérécourt and others. – As examples for the technique of adaptation, the librettos of Tancredi (Rossini), Maometto (von Winter), and Semiramide (Rossini) are analysed in greater detail.
25

"Economies of Desire at the Victorian Fin de Siècle : Libidinal Lives ed. by Jane Ford, Kim Edwards Keates, and Patricia Pulham, and: Literature and the Politics of Post-Victorian Decadence by Kristen Mahoney (review)." Victorian Studies 59, no. 4 (June 2017): 664–67. http://dx.doi.org/10.1353/vic.2017.a680238.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
26

Budzanowska, Anna. "Od "Theophrastus Redivivus" do Du Maraisa. Źródła laickości w podziemnej filozofii radykalnego Oświecenia we Francji." Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej, December 15, 2021, 18–29. http://dx.doi.org/10.36280/afpifs.2021.4.18.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Artykuł przedstawia źródła koncepcji antyreligijnych we francuskiej literaturze filozoficznej radykalnego oświecenia podążając za symbolicznymi, tajnymi manuskryptami m.in: Theophrastus Redivivus, Le Militaire philosophe, Lettre d’Hypocrate à Damagatte, La vie de Mahomed, Le traite sur les trois imposteurs, La Moysade oraz Le Philosophe, by ukazać radykalizm podejścia do religii i wiary mało znanych francuskich libertynów, przedstawicieli tzw. philosophie clandestin: Fontenelle’a, Malebranche’a, Yves de Vallone’a, Delaube’a, R. Challe’a, H. de Boulanvilliers, Du Maraisa. Okrycia dotyczące francuskich podziemnych manuskryptów filozoficznych budzą zainteresowanie badaczy zmieniając ideowy obraz Oświecenia. Okazuje się bowiem, jak niebagatelny i do tej pory nierozpoznany wkład, wnieśli ci undergroundowi myśliciele, zakresem i radykalizmem swoich koncepcji, w nieodległą epokę encyklopedyzmu i rewolucji 1789. Libertyńskie teorie zrodzone w reakcji na monarchiczny i klerykalny absolutyzm kryją kontekstualną, antysystemową wyrazistość polityczną. Tajni filozofowie traktując religię jako ludzki zamysł służący podporządkowaniu społeczeństwa politycznym partykularyzmom, wywiedli swoje przekonania z poszukiwań zrozumienia całej ludzkiej religijności lub z potrzeb artykułowania uniwersalności religii naturalnej. Nawiązując do podziemnego impulsu antyreligijnego, ich ideowi kontynuatorzy - osiemnastowieczni akademicy i encyklopedyści, nie sformułowali koncepcji przyznania szerokiej tolerancji religijnej lecz wykreowali teorie, które w kolejnym stuleciu stały się historią konfliktu dwóch wizji Francji prowadząc do usunięcie religijności ze sfery publicznej (laïcité). W artykule opisano formującą się koncepcję laickości w radykalnym, podziemnym ruchu oświeceniowym nawiązując do odłożonych w czasie konsekwencji tego zjawiska, gdy postrzegana jako politycznie niebezpieczna idea ta powróciła do politycznych debat dopiero w drugiej połowie XIX wieku będąc historią konfliktu dwóch wizji państwa, by ostatecznie na mocy ustawy 1905r. stać się la loi fondatrice republikańskiej Francji konstytuując świecką postawę francuskiego społeczeństwa porewolucyjnego i model rozdziału instytucji publicznych od kościołów, w którym państwo nie ingeruje w religię obywatela, a kościoły w funkcjonowanie państwa.
27

Zare, Mohammad, Zahra Tagharrobi, Khadijeh Sharifi, Zahra Sooki, and Javad Abolhasani. "Translation and Psychometric Evaluation of the Mahoney Pain Scale Among Iranian Elderly With Dementia: A Methodological Study." Evaluation & the Health Professions, September 29, 2020, 016327872096181. http://dx.doi.org/10.1177/0163278720961818.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Valid and reliable measurement tools are necessary for pain assessment among the elderly with dementia. This study aimed to translate the Mahoney Pain Scale (MPS) into Persian and evaluate its psychometric properties among Iranian elderly with dementia. In this methodological study, after translating and assessing the face and content validity of MPS, 100 elderly with dementia were selected via convenience sampling from nursing homes and clinics in Kashan in 2018–19; then, MPS was completed for them both at rest and during a movement pain protocol. MPS was assessed by exploratory factor analysis, known-group comparison, convergent validity, internal consistency, equivalence, and stability. The factor analysis revealed a one-factor structure, which explained 57.11% of the total variance. The Persian MPS differentiated patients with and without known painful conditions, as well as pain at rest and during the movement pain protocol (p < .0001). There was a significant positive correlation between the scores of MPS and PACSLAC-II (r = .87, p < .0001). The Cronbach’s α, intraclass correlation coefficient and standard error of measurement of MPS were .91, .79, and ±1.37, respectively. As a valid and reliable tool, the Persian MPS can be used for pain assessment among Iranian elderly with dementia.
28

Skračić, Vladimir. "The under—water toponymy of the kornate islands." Radovi. Razdio filoloških znanosti 27, no. 17 (March 4, 2018). http://dx.doi.org/10.15291/radovifilo.1575.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
Autor na primjeru kornatskog podmorja pokušava objasniti neke specifičnosti imenovanja podvodnih referenata. Najprije dijeli sve ovakve toponime u dvije velike grupe: u prvoj su tzv pošte na kojima se kroz čitavu povijest ovoga otočja lovila plava riba velikim mrežama, a u drugoj svi ostali ribarski tereni — praktički čitav kornatski litoral — na kojemu se odnedavna lovi riba malim ribolovnim sredstvima. Prva konstatacija koja proizlazi iz analize tih naziva jest da su likovi podvodnih toponima postojani, tj. da nema varijanata naziva, što je inače karakteristično za kornatski toponimijski sustav iznad površine mora. Na motivaciju u postupku denominacije podvodnih objekata ne utječu ni izgled, ni boja, ni oblik podvodnog referenta kao što je to slučaj na kopnu, već njegov položaj u odnosu na neki vidljivi toponim na kopnu, pa je i jezična struktura imena time uvjetovana. Naime, likovi podvodnih toponima mahom su višečlane toponomastičke sintagme kojima se izražava položajno ili proprljalno svojstvo podvodnog objekta u odnosu na neki drugi — vidljivi. Obrazac položajnog svojstva izgleda ovako: prijedlog -i poznati toponim u akuzativu (pod Lõnču, Pod Studenjàk. Ïzna Sïla, ltd,), a za proprijalno ovako: toponomastička imenica + prijedlog od + poznati toponim u genitivu [Brãk o Blïtvice, Brãk od Ökjuča, Méla o Vesejúha. itd.) Autor na koncu smatra da se, bez obzira na specifičnosti kornatske toponimije općenito, model toponimije kornatskog podmorja može naći i u drugim geografskim cjelinama kada se imenuju referenti koji se ne vide.
29

Bissaker, Edward, Bishnu Lamichhane, and David Jenkins. "A reduced concurrent memory access method to accelerate the computation of the lineal path function on large microstructures." ANZIAM Journal 64 (May 4, 2024). http://dx.doi.org/10.21914/anziamj.v64.17973.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
The Concurrent Reduced Memory Access method (CRMA) is a scalable memory-efficient Monte Carlo method for computing the lineal path function. It addresses an inherent memory bottleneck of lineal path function algorithms by utilising known properties of the two-point correlation function to reduce the number of voxels where the phase value must be evaluated. The CRMA method reduces the computation time and improves the scalability characteristics of the traditional lineal path function Monte Carlo methods. CRMA also provides additional information useful for analysing microstructures since the two-point correlation function is computed as part of the method. The CRMA method offers an efficient, scalable and extendable solution for computing the lineal path function. References A. A. Agra, A. Nicolodi, B. D. Flores, I. V. Flores, G. L. R. da Silva, A. C. F. Vilela, and E. Osório. Automated procedure for coke microstructural characterization in imagej software aiming industrial application. Fuel 304, 121374 (2021). doi: 10.1016/j.fuel.2021.121374 J. Baruchel, P. Bleuet, A. Bravin, P. Coan, E. Lima, A. Madsen, W. Ludwig, P. Pernot, and J. Susini. Advances in synchrotron hard X-ray based imaging. Comptes Rendus Physique 9.5-6 (2008), pp. 624–641. doi: 10.1016/j.crhy.2007.08.003 J. E. Bresenham. Algorithm for computer control of a digital plotter. IBM Sys. J. 4.1 (1965), pp. 25–30. doi: 10.1147/sj.41.0025 D. T. Fullwood, S. R. Kalidindi, S. R. Niezgoda, A. Fast, and N. Hampson. Gradient-based microstructure reconstructions from distributions using fast Fourier transforms. Mat. Sci. Eng.: A 494.1-2 (2008), pp. 68–72. doi: 10.1016/j.msea.2007.10.087 J. Gajdošík, J. Zeman, and M. Šejnoha. Qualitative analysis of fiber composite microstructure: Influence of boundary conditions. Prob. Eng. Mech. 21.4 (2006), pp. 317–329. doi: 10.1016/j.probengmech.2005.11.006 E. Y. Guo, N. Chawla, T. Jing, S. Torquato, and Y. Jiao. Accurate modeling and reconstruction of three-dimensional percolating filamentary microstructures from two-dimensional micrographs via dilation-erosion method. Mat. Character. 89 (2014), pp. 33–42. doi: 10.1016/j.matchar.2013.12.011 J. Havelka, A. Kučerová, and J. Sýkora. Compression and reconstruction of random microstructures using accelerated lineal path function. Comput. Mat. Sci. 122 (2016), pp. 102–117. doi: 10.1016/j.commatsci.2016.04.044 J. H. Kinney and M. C. Nichols. X-ray tomographic microscopy (XTM) using synchrotron radiation. Ann. Rev. Mat. Sci. 22.1 (1992), pp. 121–152. doi: 10.1146/annurev.ms.22.080192.001005 D. Kirk and W.-m. W. Hwu. Programming massively parallel processors: A hands-on approach. Morgan Kaufmann, 2016. url: https://shop.elsevier.com/books/programming-massively-parallel-processors/kirk/978-0-12-811986-0 J. Kováčik. Correlation between Young’s modulus and porosity in porous materials. J. Matt. Sci. Lett. 18.13 (1999), pp. 1007–1010. doi: 10.1023/A:1006669914946 J. Kukunas. Power and performance: Software analysis and optimization. Morgan Kaufmann, 2015. url: https://www.sciencedirect.com/book/9780128007266/power-and-performance D. S. Li, M. A. Tschopp, M. Khaleel, and X. Sun. Comparison of reconstructed spatial microstructure images using different statistical descriptors. Comput. Mat. Sci. 51.1 (2012), pp. 437–444. doi: 10.1016/j.commatsci.2011.07.056 H. Lomas, D. R. Jenkins, M. R. Mahoney, R. Pearce, R. Roest, K. Steel, and S. Mayo. Examining mechanisms of metallurgical coke fracture using micro-CT imaging and analysis. Fuel Process. Tech. 155 (2017), pp. 183–190. doi: 10.1016/j.fuproc.2016.05.039 B. Lu and S. Torquato. Lineal-path function for random heterogeneous materials. Phys. Rev. A 45.2 (1992), pp. 922–929. doi: 10.1103/PhysRevA.45.922 N. Otsu. A threshold selection method from gray-level histograms. IEEE Trans. Sys., Man. Cyber. 9.1 (1979), pp. 62–66. doi: 10.1109/TSMC.1979.4310076 H. Singh, A. M. Gokhale, S. I. Lieberman, and S. Tamirisakandala. Image based computations of lineal path probability distributions for microstructure representation. Mat. Sci. Eng.: A 474.1-2 (2008), pp. 104–111. doi: 10.1016/j.msea.2007.03.099 M. S. Talukdar, O. Torsaeter, and M. A. Ioannidis. Stochastic reconstruction of particulate media from two-dimensional images. J. Colloid Interface Sci. 248.2 (2002), pp. 419–428. doi: 10.1006/jcis.2001.8064 S. Torquato. Microstructure characterization and bulk properties of disordered two-phase media. J. Stat. Phys. 45.5 (1986), pp. 843–873. doi: 10.1007/BF01020577 D. M. Turner, S. R. Niezgoda, and S. R. Kalidindi. Efficient computation of the angularly resolved chord length distributions and lineal path functions in large microstructure datasets. Mod. Sim. Mat. Sci. Eng. 24.7, 075002 (2016). doi: 10.1088/0965-0393/24/7/075002 C. L. Y. Yeong and S. Torquato. Reconstructing random media. Phys. Rev. E 57.1 (1998), pp. 495–506. doi: 10.1103/PhysRevE.57.495 J. Zeman. Analysis of composite materials with random microstructure. Czech Technical University, Faculty of Civil Engineering, 2003. url: https://katalog.cbvk.cz/arl-cbvk/en/detail-cbvk_us_cat-0288377-Analysis-of-composite-materials-with-random- microstructure/
30

Lithgow, Kirstie, and Bernard Corenblum. "Polyuria: A Pathophysiologic Approach." Canadian Journal of General Internal Medicine 12, no. 2 (September 11, 2017). http://dx.doi.org/10.22374/cjgim.v12i2.247.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
Abstract:
A 22-year-old man presented with a 3-week history of increased thirst, polydipsia, and polyuria. He described consuming large volumes of water and waking up multiple times throughout the night to drink and urinate. He also endorsed symptoms of fatigue and frequent headaches. Prior to this, he had been well. There was no history of diuretic use, lithium use, or renal disease. There was no prior head trauma, cranial irradiation, or intracranial pathology. He denied consumption of nutritional or protein supplements. Clinical exam revealed a well appearing young man with normal heart rate and blood pressure. Visual fields and general neurologic exam were grossly normal.Baselines investigations revealed serum sodium ranging from 141–142 mmol/L (reference range 133–145 mmol/L), creatinine 92 umol/L (50–120 umol/L), random glucose 5.4 mmol/L (3.3–11.0 mmol/L), potassium 4.0 (3.3–5.1 mmol/L) and ionized calcium 1.25 mmol/L (1.15–1.35 mmol/L). A 24-hour urine collection was arranged, and returned a urine volume of 5.6L (normal less than 3 litres/24 hours). Further investigations revealed a serum sodium of 142 mmol/L, serum osmolality 306 mmol/kg (280–300 mmol/kg), and urine osmolality of 102 mmol/kg (50–1200 mmol/kg). AM cortisol was 372 nmol/L (200–690 nmol/L).These results demonstrated inability to concentrate the urine, despite the physiologic stimulus of hyperosmolarity. Based on this, a presumptive diagnosis of diabetes insipidus was made. The patient was instructed to drink as much as he needed to satiate his thirst, and to avoid fluid restriction. The patient was started on DDAVP intranasal spray, which provided immediate relief from his symptoms. Magnetic resonance imaging of the brain revealed an unremarkable pituitary gland with abnormal thickening of the pituitary stalk and loss of the posterior pituitary bright spot. This confirmed the diagnosis of central diabetes insipidus, presumed secondary to infiltrative disease affecting the pituitary stalk.IntroductionPolyuria is defined as inappropriately high urine output relative to effective arterial blood volume and serum sodium. In adults, polyuria can be objectively quantified as urine output in excess of 3–3.5 L per day with a low urine osmolality (<300 mmol/kg).2Daily urine output is dependent on 2 major factors. The first is the amount of daily solute excretion, and the second is the urine concentrating capability of the nephron.3 Disturbances in either of these factors can occur by many different mechanisms, and can lead to a diuresis. This diuresis can be driven either by solute (solute diuresis), water (water diuresis) or a combination of these processes.4 A diagnostic algorithm for polyuria is outlined in Figure 1.Figure 1. Diagnostic Approach to Polyuria Solute DiuresisDaily solute intake varies between individuals, but typically averages about 10 mmol/kg or 500–800 mmol/day.2,3 Solute diuresis is the result of a higher solute load that exceeds the usual solute excretion. 4 Higher solute loads can be a consequence of either increased solute intake or increased solute generation through metabolism. High solute intake can occur from intravenous fluids, enteral or parental nutrition, and any other sources of exogenous protein, glucose, bicarbonate, or sugar alcohols.2,4 Metabolic processes leading to increased solute generation include hyperglycemia and azotemia. 2,4 Increased solute excretion drives urine output in a linear fashion.3 Furthermore, solute diuresis impairs the ability of the kidney to concentrate urine. Typically, in a pure solute diuresis, urine concentration is between 300 and 500 mmol/kg.2,4 The specific cause of solute diuresis can be further delineated with estimation of the urine electrolyte solute over 24 hours: 2(urine [Na]+urine [K]) ×24 hours.4 Values greater than 600 mmol/day suggest electrolytes are the solutes driving the diuresis, while values less than 600 mmol/day imply that the diuresis is due to a non-electrolyte solute, typically glucose or urea.Water DiuresisWater diuresis can occur due to excessive amounts of free water consumption (primary polydipsia) or impaired secretion or response to ADH (diabetes insipidus). In both cases, urine osmolality should be less than 100 mmol/kg.2 Primary polydipsia is characterized by excessive water consumption. This can be a result of compulsive water drinking (often observed in psychiatric disorders) or a defect in the thirst centre of the hypothalamus due to an infiltrative disease process.5,6The osmotic threshold for ADH release occurs at 280–290 mmol/kg. Failure to maximally concentrate the urine (1000–1200 mmol/kg in healthy kidneys) when serum osmolality rises above the osmotic threshold suggest diabetes insipidus.3 Diabetes insipidus (DI) can result from either insufficient ADH secretion from the posterior pituitary (central DI) or ADH resistance (nephrogenic DI).1Central DI can be caused by both congenital and acquired conditions known to affect the hypothalamic-neurohypophyseal system7,8 (Table 1). Polyuria occurs when 80% or more of the ADH secreting neurons are damaged 7. Metastatic disease has a predilection for the posterior pituitary, as its blood supply is derived from the systemic circulation, in contrast to the anterior pituitary which is supplied by the hypophyseal portal system.9 Rapid onset of polydipsia and polyuria in a patient older than 50 years of age should therefore raise immediate suspicion for metastatic disease.9 Treatment of adrenal insufficiency may “unmask” or exacerbate central DI, as normalization of blood pressure following glucocorticoid replacement inhibits ADH release.10 In the pregnant state, ADH degradation is increased due to placental production of vasopressinase. Any mechanism of hepatic dysfunction that occurs in pregnancy (pre-eclampsia, HELLP, acute fatty liver) will augment this normal physiology by reducing vasopressinase clearance, and can subsequently lead to transient DI 11In nephrogenic DI, ADH is present but the kidneys are unable to respond appropriately.8 In normal physiology, ADH acts to concentrate the urine via activation of the vasopressin V2 receptor, which leads to insertion of aquaporin-2 water channels in the collecting duct. 3,12 Nephrogenic DI can be primary (genetic) or secondary (acquired). Primary nephrogenic DI occurs as a result of genetic mutations affecting either the vasopressin 2 receptor or aquaporin-2 water channels; typically, such conditions present in infancy.12 Secondary nephrogenic DI can occur by a variety of mechanisms; the most common is chronic lithium administration. Lithium enters the principal cell in the collecting duct via epithelial sodium channels, and is thought to impair urinary concentrating ability via reduction in the number of principal cells and interference in signalling pathways involved in aquaporin. 12,13 Hypercalcemia, hypokalemia, obstructive uropathy, and pregnancy can lead to transient nephrogenic DI. 12,13 Hypercalcemia can lead to nephrogenic DI by causing a renal concentrating defect when calcium levels are persistently above 2.75 mmol/ L.14 Increased hydrostatic pressure from obstructive uropathy may lead to suppression of aquaporin-2 expression, resulting in transient nephrogenic DI.12 Nephrogenic DI can be caused by various renal diseases due to impairment of renal concentrating mechanisms, even before glomerular filtration rate is impaired. Polycystic kidney disease causes anatomic disruption of the medullary architecture. Polyuria in sickle cell disease results from a similar mechanism, as sickling in the vasa recta interferes with the countercurrent exchange mechanisms 16. Infiltrative renal disease including amyloid and Sjogren’s syndrome impair renal tubular function due to amyloid deposition and lymphocytic infiltration.17,18Mixed Water-Solute DiuresisIn some cases, polyuria can be caused by a combination of both mechanisms. The linear relationship between solute excretion and urine output described above is strongly influenced by ADH. In the setting of a solute diuresis, absence or deficiency of ADH can augment the degree of polyuria quite dramatically.14,19 Clinical examples of mixed diuresis include concurrent loading of both water and solute, chronic renal failure or infiltrative renal disease, relief of prolonged urinary obstruction, and partial DI.2,4 Typically in such scenarios, urine osmolality ranges from 100–300 mmol/kg.2 Conclusion Polyuria has a broad range of causes and can be a diagnostic challenge for clinicians. Understanding the pathophysiology that underpins the different mechanisms of polyuria is essential to appropriate workup, diagnosis, and treatment of this condition. If this is a complaint, the first step is to quantitate the 24-hour urine volume. We recommend referral to endocrinology when there is evidence of hypothalamic or pituitary disease, when a water deprivation test is required, or in cases where the diagnosis is unclear. DisclosureFunding sources: None.Conflicts of interest: None. References 1. Leung AK, Robson WL, Halperin ML. Polyuria in childhood. Clin Pediatr (Phila) 1991;30(11):634–40.2. Bhasin B, Velez JC. Evaluation of polyuria: the roles of solute loading and water diuresis. Am J Kidney Dis 2016;67(3):507–11.3. Rennke HG, Denker BM. Renal pathophysiology: the essentials. 4th ed. Philadelphia: Wolters Kluwer/Lippincott Williams & Wilkins; 2014.4. Oster JR, Singer I, Thatte L, Grant-Taylor I, Diego JM. The polyuria of solute diuresis. Arch Intern Med 1997;157(7):721–9.5. Grois N, Fahrner B, Arceci RJ, Henter JI, McClain K, Lassmann H, et al. Central nervous system disease in Langerhans cell histiocytosis. J Pediatr 2010;156(6):873–81, 81.e1.6. Stuart CA, Neelon FA, Lebovitz HE. Disordered control of thirst in hypothalamic-pituitary sarcoidosis. N Engl J Med 1980;303(19):1078–82.7. Di Iorgi N, Napoli F, Allegri AE, Olivieri I, Bertelli E, Gallizia A, et al. Diabetes insipidus--diagnosis and management. Horm Res Paediatr 2012;77(2):69–84.8. Mahzari M, Liu D, Arnaout A, Lochnan H. Immune checkpoint inhibitor therapy associated hypophysitis. Clin Med Ins Endocrin Diabet 2015;8:21–8.9. Hermet M, Delévaux I, Trouillier S, André M, Chazal J, Aumaître O. Diabète insipide révélateur de métastases hypophysaires : quatre observations et revue de la littérature. La Revue de Médecine Interne 2009;30(5):425-9.10. Martin MM. Coexisting anterior pituitary and neurohypophyseal insufficiency: A syndrome with diagnostic implication. Arch Intern Med 1969;123(4):409–16.11. Aleksandrov N, Audibert F, Bedard MJ, Mahone M, Goffinet F, Kadoch IJ. Gestational diabetes insipidus: a review of an underdiagnosed condition. J Obstet Gynaecol Can 2010;32(3):225–31.12. Bockenhauer D, Bichet DG. Pathophysiology, diagnosis and management of nephrogenic diabetes insipidus. Nat Rev Nephrol 2015;11(10):576–88.13. Grünfeld JP, Rossier BC. Lithium nephrotoxicity revisited. Nat Rev Nephrol 2009;5(5):270.14. Rose BD, Post TW. Clinical physiology of acid-base and electrolyte disorders. 5th ed. New York: McGraw-Hill, Medical Pub. Division; 2001, 754.15. Gabow PA, Kaehny WD, Johnson AM, Duley IT, Manco-Johnson M, Lezotte DC, et al. The clinical utility of renal concentrating capacity in polycystic kidney disease. Kidney Internat 35(2):675–80.16. Hatch FE, Culbertson JW, Diggs LW. Nature of the renal concentrating defect in sickle cell disease. J Clin Invest 1967;46(3):336–4517. Carone FA, Epstein FH. Nephrogenic diabetes insipidus caused by amyloid disease: Evidence in man of the role of the collecting ducts in concentrating urine. Am J Med 1960;29(3):539–44.18. Shearn MA, Tu W-H. Nephrogenic diabetes insipidus and other defects of renal tubular function in Sjögren's syndrome. Am J Med 1965;39(2):312–8.19. Rennke HG, Denker BM. Renal pathophysiology: the essentials. 4th ed. Philadelphia: Wolters Kluwer/Lippincott Williams & Wilkins; 2014. Figure 3.7, effects of ADH and solute excretion on urine volume, 88.

To the bibliography