Academic literature on the topic 'Síndrome compartimental'

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the lists of relevant articles, books, theses, conference reports, and other scholarly sources on the topic 'Síndrome compartimental.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Journal articles on the topic "Síndrome compartimental"

1

Orozco Chinome, Javier Esteban, Yelson Alejandro Picón Jaimes, Sergio Alberto Villabona Rosales, and Juan Dario Alviar Rueda. "Síndrome compartimental agudo en quemadura eléctrica." ARS MEDICA Revista de Ciencias Médicas 43, no. 1 (April 18, 2018): 35–38. http://dx.doi.org/10.11565/arsmed.v43i1.1106.

Full text
Abstract:
Introducción: El síndrome compartimental agudo es el aumento anormal de la presión en los compartimentos musculares en las primeras horas posteriores a la lesión, generando isquemia, necrosis e, incluso, la muerte de la extremidad afectada. Su tratamiento consiste en la rápida descompresión quirúrgica, con lo cual se preserva la vitalidad de los tejidos. El síndrome compartimental es una entidad poco frecuente en la práctica clínica, y el tratamiento depende de su sospecha y pronto diagnóstico. Métodos: Reportamos el caso clínico de un adulto medio con quemadura eléctrica en miembros superiores, quien durante estancia hospitalaria presentó síndrome compartimental, se realizó el diagnóstico oportuno y fue llevado a fasciotomía temprana con adecuada evolución. Este manuscrito tiene como objetivo realizar una revisión de la literatura e informar al lector sobre los aspectos fundamentales para la sospecha de esta patología. Resultados: Dentro de las características de este síndrome se incluye la disminución de la perfusión tisular, con compresión mecánica del flujo vascular por aumento del contenido en el compartimento y por disminución del continente. El principal síntoma es dolor exagerado con respecto a la lesión, asociado a parestesias, palidez y frialdad. Conclusiones: Además de la limitación en la movilidad de los dedos y la mano, el síntoma principal del síndrome compartimental es el dolor. Un dolor excesivo debe alertarnos siempre y hacernos sospechar un síndrome compartimental. Además, el dolor causado por el estiramiento pasivo de los músculos es un hallazgo clínico más sensible en un síndrome compartimental en desarrollo.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Navarro Soto, Salvador. "Síndrome compartimental." Revista Hispanoamericana de Hernia 4, no. 2 (April 2016): 39–41. http://dx.doi.org/10.1016/j.rehah.2016.02.001.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Blin, E., C. Pierret, L. Bonnevie, P. Larroque, and R. Clément. "Síndrome compartimental." EMC - Podología 11, no. 3 (2009): 1–9. http://dx.doi.org/10.1016/s1762-827x(09)70685-6.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

Sáez Sáez, Ana, Enrique De la Fuente Fernández, Luis Vicente Saenz Casco, and María Asunción Ramos Meca. "Síndrome compartimental abdominal." Revista Colombiana de Gastroenterología 35, no. 3 (September 30, 2020): 345–50. http://dx.doi.org/10.22516/25007440.491.

Full text
Abstract:
El síndrome compartimental abdominal (SCA) se define como la disfunción orgánica causada por la hipertensión intraabdominal (HIA). Ambas son complicaciones frecuentes en pacientes graves ingresados en las unidades de cuidados intensivos (UCI). Las manifestaciones clínicas asociadas suelen ser inespecíficas, por lo que dichas entidades deben ser sospechadas ante pacientes críticos con factores de riesgo. El diagnóstico de la HIA se realiza midiendo de forma indirecta la presión intraabdominal (PIA), generalmente por medio de una sonda vesical. El tratamiento consiste en medidas de soporte, y en algunos casos es necesaria la descompresión abdominal quirúrgica. En esta revisión se presenta la fisiopatología de ambas entidades, así como el enfoque diagnóstico y terapéutico.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

de Pablo-Márquez, B., S. Quintas-Álvarez, L. Solà-Ruano, and P. Castillón-Bernal. "Síndrome compartimental agudo." SEMERGEN - Medicina de Familia 40, no. 4 (May 2014): 226–28. http://dx.doi.org/10.1016/j.semerg.2014.01.006.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

Carmen Tabera Hernández, M., Miguel Torrecilla García, and Marta Gómez-Escolar Pérez. "Síndrome compartimental agudo." FMC - Formación Médica Continuada en Atención Primaria 15, no. 8 (October 2008): 546–47. http://dx.doi.org/10.1016/s1134-2072(08)72856-1.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

Hernández Wiesendanger, N., and S. Llagostera Pujol. "Síndrome compartimental abdominal." Angiología 69, no. 2 (March 2017): 98–102. http://dx.doi.org/10.1016/j.angio.2016.06.006.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
8

Márquez, Bernat de Pablo, Tiago A. García d’Almeida, and Saioa Quintas Álvarez. "Síndrome compartimental glúteo." FMC - Formación Médica Continuada en Atención Primaria 27, no. 3 (March 2020): 128–30. http://dx.doi.org/10.1016/j.fmc.2019.09.007.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
9

Guillen, G., A. M. Llorente, R. Maseda, S. Belda, and M. Olmedilla. "Síndrome compartimental tras bypass cardiopulmonar." Anales de Pediatría 73, no. 5 (November 2010): 277–78. http://dx.doi.org/10.1016/j.anpedi.2010.05.018.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
10

Rosa Camacho, V., J. M. González Gómez, and M. Jurado Tabares. "Síndrome compartimental en rabdomiólisis severa." Anales de Pediatría 84, no. 2 (February 2016): 125–26. http://dx.doi.org/10.1016/j.anpedi.2015.09.004.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
More sources

Dissertations / Theses on the topic "Síndrome compartimental"

1

Correa, Vazquez Eva Alicia. "SÍndrome compartimental crónico del antebrazo." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2020. http://hdl.handle.net/10803/670457.

Full text
Abstract:
El Síndrome Compartimental Crònic de l'Avantbraç és una patologia poc freqüent i que històricament el seu estudi s'ha centrat sobretot en l'afectació dels membres inferiors. El diagnòstic de la mateixa és de base clínica i es recolza en la realització de mesuraments dinàmiques de la pressió en els compartiments afectats. Aquesta tesi desenvolupa l'estudi de la variable Trest com a valor diagnòstic dels mesuraments de pressió intracompartimental dinàmica. Així mateix revisa la precisió dels actuals valors diagnòstics de pressió intracompartimental per al Síndrome Compartimental Crònic de l'Avantbraç i proposa l'optimització dels mateixos. El tractament es basa en la descompressió quirúrgica dels compartiments de l'avantbraç afectats i en el nostre estudi vam desenvolupar la comparació entre dues tècniques quirúrgiques, la cirurgia oberta i la tècnica mini-open.
El Síndrome Compartimental Crónico del Antebrazo es una patología poco frecuente y que históricamente su estudio se ha centrado sobre todo en la afectación de los miembros inferiores. El diagnóstico de la misma es de base clínica y se apoya en la realización de mediciones dinámicas de la presión en los compartimentos afectados. Esta tesis desarrolla el estudio de la variable TRest como valor diagnóstico de las mediciones de presión intracompartimental dinámica. Así mismo revisa la precisión de los actuales valores diagnósticos de presión intracompartimental para el Síndrome Compartimental Crónico del Antebrazo y propone la optimización de los mismos. El tratamiento se basa en la descompresión quirúrgica de los compartimentos del antebrazo afectados y en nuestro estudio desarrollamos la comparación entre dos técnicas quirúrgicas, la cirugía abierta y la técnica mini-open.
Exertional Chronic Compartment Forearm Syndrome is a rare disease and historically its study has focused mainly on lower limbs. The diagnosis is primarly clinical but supported by dynamic measurements of intracompartmental pressure. This thesis develops the study of a new variable, the TRest as a diagnostic value of dynamic intracompartmental pressure measurements. It also stimates the accuracy of current intracompartmental pressure diagnostic values for Exertional Chronic Compartment Forearm Syndrome and proposes their optimization. The treatment is based on surgical decompression of the affected forearm compartments. In our study we compare two surgical techniques, open surgery and mini-open technique.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Solanich, Valldaura Teresa. "Síndrome compartimental abdominal en aneurismas de aorta abdominal rotos." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2018. http://hdl.handle.net/10803/665385.

Full text
Abstract:
Introducción: Los aneurismas de aorta abdominal rotos (AAAR) presentan una alta tasa de mortalidad, incluso aquellos pacientes que sobreviven a la cirugía (32 al 80%1-4). El fallo de varios órganos en el postoperatorio inmediato supone una causa frecuente de muerte. El síndrome compartimental abdominal (SCA) se presenta en un 30-53%, independientemente de la técnica terapéutica realizada (cirugía abierta o endovascular), pudiendo comportar un fallo multiorgánico, con una mortalidad de más del 70%(3). El SCA es un factor predictor de mortalidad en los AAAR, su prevención, detección y tratamiento mediante laparotomía descompresiva puede aumentar la supervivencia. El objetivo del presente estudio ha sido determinar la supervivencia a 30 días de los pacientes intervenidos de aneurisma de aorta abdominal rotos, los factores de riesgo del síndrome compartimental abdominal y analizar los resultados del cierre abdominal diferido. Material y métodos: Estudio observacional retrospectivo de pacientes intervenidos de AAAR en el servicio de Angiología y Cirugía Vascular del Hospital Universitari Parc Taulí entre 2002 y 2016. Se consideró AAAR aquellos pacientes con extravasación de sangre o hematoma fuera del AAA en la tomografía computerizada realizada preoperatoriamente, y/o el hallazgo de hematoma fuera del AAA durante la cirugía abierta. Se diagnosticó de SCA aquellos pacientes que cumplían los parámetros establecidos por la WSACS o aquellos pacientes en que no pudo ser posible el cierre abdominal primario a criterio del cirujano vascular. Se registraron variables demográficas, tipo de intervención, cierre abdominal diferido, factores de riesgo de SCA pre-intra-postoperatorios y supervivencia a 30 días. Resultados: Se incluyeron 61 pacientes de 87 elegibles, 39 cirugía abierta y 22 endovascular.Se excluyeron los pacientes con AAAR no tributarios de intervención. La mortalidad global intra-postoperatoria fue del 54%, siendo del 66,7% para la cirugía abierta y del 31,8% en la cirugía endovascular (p=0,009) Se pudieron analizar los resultados postoperatorios de 43 pacientes que sobrevivieron a la cirugía, 21 cirugía abierta (48,8%) y 22 endovascular (51,2%). La supervivencia postoperatoría global a 30 días fue del 67,4% ( 61,9% cirugía abierta y 72,7 % endovascular). Los factores de riesgo del SCA más frecuentes fueron: perfusión de >5 litros, coagulopatía, transfusión > 6 concentrados de hematies y la acidosis metabólica. En el grupo de cirugía abierta: 12 presentaron SCA y 4 fueron éxitus. 9 no presentaron SCA, siendo éxitus 4. (p=0,604). En el grupo endovascular, 6 casos presentaron SCA, siendo éxitus 4, mientras que de los 16 casos que no presentaron SCA, 3 fueron éxitus (p=0,032) En el grupo de cirugía abierta: en 9 casos se dejó el abdomen abierto (42,9%) y en 12 se cerró de forma primaria. El cierre abdominal diferido comportó un incremento de la supervivencia (88,9% versus 41,7%). En el grupo endovascular: en 6 casos se procedió a laparotomia descompresiva en el mismo acto quirúrgico, esta laparotomia descompresiva no supuso un incremento de la supervivencia (42,9% versus 87,5%) Conclusiones: En nuestra serie en el grupo de cirugía abierta el síndrome compartimental abdominal no incrementó la mortalidad. El síndrome compartimental abdominal incrementó la mortalidad en el grupo de cirugía endovascular. La mortalidad intraoperatoria de los aneurismas de aorta abdominal rotos fue mayor en el grupo de cirugía abierta. No hallamos diferencias significativas en cuanto a la mortalidad postoperatoria de los aneurismas de aorta abdominal rotos según el tipo de cirugía. Los factores de riesgo de síndrome compartimental abdominal han sido: perfusión >5 litros, coagulopatía en el período postoperatorio inmediato, transfusión >6 concentrados de hematies y acidosis metabólica intraoperatoria o postoperatoria immediata. La laparotomía descompresiva primaria incrementa la supervivencia en el grupo de ciru-gía abierta no así en el grupo de cirugía endovascular.
Introduction: Ruptured abdominal aortic aneurysms (RAAA) carry a high mortality. Patients who survive surgery have mortality rates of 32 to 80%1-4). Multi-organ failure during the immediate postoperative period is a very common cause of death. Abdominal compartment syndrome (ACS) is present in 30-53% of cases and represents a frequent cause of multi-organ failure with both endovascular and open inter-ventions, which accounts for 70% of deaths (3). ACS is an independent predictor of mortality in RAAA and its prevention, detection and treatment with decompressive laparotomy can increase survival. The aim of the present study was to analyse 30-day survival of patients undergoing RAAA repair, the presence of risk factors for ACS and RAAA and the results obtained with delayed abdominal closure. Material and methods: A retrospective observational study was designed, with the inclusion of patients undergoing RAAA repair between 2002 and 2016 in the Angiology and Vascular Surgery service, at the Hospital Uni-versitari Parc Taulí. RAAA was defined as the extravasation of blood or haematoma outside the wall of the abdominal aortic aneurysm (AAA) in computed tomography (CT) angiography and/or evidence of haematoma outside the AAA during the surgery. The presence of ACS was established according to the parameters established by the WSACS or when primary abdominal closure could not be performed at the discretion of the vascular surgeon. Demographic variables, type of surgery, delayed abdominal closure, pre-, intra- and postoperative ACS risk factors and 30-day survival were collected. Results: A total of 61 patients were included out 85 eligible: 39 open and 22 endovascular surgeries.Patient not submitted to repair were excluded. Overall intra- and postoperative mortality was 54% (66.7% with open surgery and 31.8% with endovascular surgery (p=0.009)). The postoperative results of 43 patients who survived surgery were analysed: 21 (48.8%) with open surgery and 22 (51.2%) with endovascular surgery. Overall 30-day postoperative survival was 67.4% (61.9% with open surgery and 72.7 with endovascular surgery). The most frequent risk factors for abdominal compartment syndrome were: perfusion >5 litres, coag-ulopathy, transfusion > 6 units of packed red blood cells and metabolic acidosis. In the open surgery group: 12 presented ACS, 4 of which died, and 4 of the 9 patients who did not present ACS died (p=0.604). In the endovascular surgery group, 6 patients presented ACS, 4 of which died, and 3 of the 6 patients who did not present ACS died (p=0.032). Of the patients who underwent OS, the abdomen was left open in 9 cases (42.86%), and primary abdominal closure was performed in 12. Delayed abdominal closure increased survival (88.9% vs. 41.7%). Six patients in the endovascular group had decompressive laparotomy during the same sur-gical procedure. Decompressive laparotomy did not increase survival in the endovascular surgery group (42.9% vs. 87.5%). Conclusions: Abdominal compartment syndrome did not increase mortality in the open surgery group. Abdominal compartment syndrome increased mortality in the endovascular surgery group. Intraoperative mortality of RAAA was higher in the open surgery group. We did not detect differences in postoperative mortality of RAAA according to the type of surgery. The risk factors for abdominal compartment syndrome were: perfusion >5 litres, coagulopathy, trans-fusion >6 units of packed red blood cells and metabolic acidosis. Primary decompressive laparotomy increased survival in the open surgery group, but not in the endovascular surgery group.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
3

Amestoy, Torre Élida. "Hipertensión intraabdominal secundaria a la resucitación en el shock." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2017. http://hdl.handle.net/10803/405522.

Full text
Abstract:
La presión intraabdominal (PIA) es la presión dentro de la cavidad abdominal. El aumento de la misma o hipertensión intraabdominal (HIA) en pacientes con patología abdominal es ya conocida desde hace más de un siglo, sin embargo, la HIA secundaria desarrollada tras la resucitación con volumen en pacientes en shock es aún desconocida. El intercambio de gases, agua y solutos entre los comparDmentos del líquido intravascular y el líquido intersDcial Denen lugar sobretodo a través de los capilares. La estructura de los capilares varía de un tejido a otro y por ello no todos poseen la misma permeabilidad. En condiciones normales, la membrana endotelial es relaDvamente impermeable, pero ante un insulto como en la sepsis, la célula endotelial cambia de un fenoDpo quiescente (anDcoagulante, anDadhesivo, vasodilatador), a uno acDvado (procoagulante, proadhesivo y vasoconstrictor). Este fenómeno produce un aumento desmesurado de la permeabilidad vascular, aumento del líquido al espacio intersDcial e HIA secundaria. Esta situación se ve agravada por la resucitación con volumen que precisan los pacientes que ingresan por shock en las Unidades de Cuidados Intensivos. Llevamos a cabo un estudio prospecDvo observacional durante 21 meses en el que se incluyeron pacientes que ingresaron por shock hipovolémico hemorrágico, hipovolémico no hemorrágico y shock distribuDvo que precisan de resucitación con volumen. Valoramos el Dpo de shock, la presencia de patología abdominal asociada en el momento de ingreso, las entradas, las pérdidas de fluidos y el balance durante los 7 primeros días de ingreso, la variable principal PIA recogida durante los primeros dos días cada 6 horas y posteriormente como PIA máxima diaria, las variables hemodinámicas que describen el shock, variables que describen los diferentes fallos orgánicos (respiratorio, abdominal, renal, abdominal), estancias en UCI/hospitalaria y mortalidad. Se incluyeron en el estudio 106 pacientes. Según las variables analizadas y los resultados obtenidos mediante el análisis mulDvariante adecuado obtuvimos los siguientes resultados. Los factores independientes asociados al desarrollo de HIA en el paciente en shock son la presencia de patología abdominal al ingreso y el volumen total de fluidos administrados. La incidencia de HIA secundaria a la resucitación con volumen en el shock es del 89,7% y la incidencia de síndrome comparDmental abdominal (SCA) del 1.9%. El día de mayor HIA es el tercero. La HIA en los pacientes con shock de origen abdominal es mayor que la de los pacientes que ingresan por shock de otro origen. El volumen de resucitación acumulado al tercer día que mejor predice el desarrollo de HIA es 7681 mL y el volumen que mejor predice el desarrollo de HIA grado III, es decir, pacientes suscepDbles de desarrollar SCA, es 18743 mL. La HIA se correlaciona con la estancia en UCI y la estancia hospitalaria global. El factor que influye de manera independiente en el desarrollo de HIA en el paciente en shock sépDco de origen abdominal es el volumen de cristaloides acumulados durante los tres primeros días. Por lo que concluimos que la incidencia de HIA secundaria a la resucitación con fluidos es elevada. Dicha resucitación recibida durante los tres primeros días de ingreso en UCI de los pacientes que ingresan por shock hipovolémico hemorrágico, hipovolémico no hemorrágico y shock sépDco con patología abdominal, debe realizarse con prudencia guiada mediante monitorización hemodinámica, para diagnosDcar precozmente la HIA y así evitar y/o tratar el SCA y disminuir estancias hospitalarias.
Intra-abdominal pressure (IAP) is the pressure within the abdominal cavity. Increased IAP or intra-abdominal hypertension (IAH) in pa=ents with abdominal pathology has been known for more than a century, however, secondary IAH developed aBer resuscita=on with volume in pa=ents with shock is s=ll unknown. The exchange of gases, water and solutes between the intravascular fluid compartments and the inters==al fluid takes place mainly through the capillaries. The structure of the capillaries varies from one =ssue to another and therefore not all have the same permeability. In normal condi=ons, the endothelial membrane is rela=vely waterproof, but when something injures as sepsis, the endothelial cell changes from a quiescent phenotype (an=coagulant, an=adhesive, vasodilator), to an ac=vated phenotype (procoagulant, proadhesive and vasoconstrictor). This phenomenon causes an excessive vascular permeability, increase the liquid movement to the inters==al space and therefore secondary IAH. This situa=on is aggravated by the resuscita=on volume that is required in pa=ents with shock who are admiHed in the Intensive Care Units. We conducted a prospec=ve observa=onal study for 21 months in pa=ents who were admiHed for hemorrhagic hypovolemic shock, non hemorrhagic hypovolemic shock, and distribu=ve shock requiring resuscita=on volume. We assessed the type of shock, the presence of associated abdominal pathology at the =me of admission, total fluid volume administered, fluid losses and balance during the first 7 days of admission, IAP as the main variable collected during the first two days every 6 hours and aBer that collected as the highest IAP value over the day, hemodynamic variables that describe the shock, variables describing the different organic dysfunc=ons (respiratory, abdominal, renal, abdominal), ICU/hospital length of stays and mortality. We included 106 pa=ents in the study. According to the analyzed variables and the results obtained by the appropriate mul=variate analysis, we obtained the following results. The independent factors associated with the development of IAH in pa=ents with shock are the presence of abdominal pathology at admission and the total volume of fluids administered. The incidence of secondary IAH due to resuscita=on with volume in pa=ents with shock is 89,7% and the incidence of abdominal compartment syndrome (ACS) is 1,9%. The day of highest IAH value is the third. The IAH in pa=ents with shock of abdominal origin is greater than pa=ents who are admiHed due to shock from another source. The volume of cumula=ve third-day resuscita=on that best predicts the development of IAH is 7681 mL and the volume that best predicts the development of IAH grade III, pa=ents who are suscep=ble to develop ACS, is 18743 mL. The IAH correlates with ICU stay and overall hospital stay. The independent factor associated with the development of IAH in pa=ents with sep=c shock and abdominal origin is the volume of accumulated crystalloids during the first three days. We conclude that the incidence of secondary IAH to fluid resuscita=on is high. This resuscita=on received during the first three days of admission to the ICU of pa=ents admiHed for hypovolemic hemorrhagic shock, non hemorrhagic hypovolemic shock and sep=c shock with abdominal pathology should be performed with hemodynamic monitoring to diagnose early IAH, avoid and/or treat ACS and decrease hospital stays.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
4

Marcos, Neira Pilar. "Síndrome compartimental abdominal en el paciente crítico con abdomen agudo y pancreatitis aguda grave." Doctoral thesis, Universitat Autònoma de Barcelona, 2009. http://hdl.handle.net/10803/4324.

Full text
Abstract:
La presión intraabdominal (PIA) es la presión dentro de la cavidad abdominal. El aumento de la misma o hipertensión intraabdominal (HIA) es ya conocida desde hace más de un siglo y se sabe que puede provocar alteraciones en la funcionalidad del organismo. En el año 1876 se relacionó el aumento de la PIA con la disfunción renal. Desde entonces y, sobretodo, durante la última década, han sido innumerables las referencias bibliográficas sobre la misma, su forma de medida y sus consecuencias. Así, en el año 2006 se definió, por una comisión de expertos, el síndrome compartimental abdominal (SCA) como aquella PIA ≥ 20 mmHg, mantenida y asociada a nueva o nuevas disfunciones orgánicas.
A pesar de dicha comisión, siguen planteándose muchas preguntas sobre el método de determinación de la PIA y sobre qué medida de la misma considerar relevante en la evolución del paciente crítico, así como sus consecuencias clínicas.
El presente trabajo estudia el valor de la PIA en dos tipos de pacientes críticos: en la pancreatitis aguda grave (grado E de Balthazar) y en el paciente postoperado de cirugía abdominal urgente.
Los objetivos planteados son novedosos y útiles para la práctica clínica diaria. Dichos objetivos son mayoritariamente comunes a ambos grupos de pacientes:
1. Validación del método de determinación de la PIA con 50 mL de solución salina isotónica.
2. Validación del peor valor de PIA como la presión adecuada para realizar los estudios sobre SCA.
3. Comparar la PIA con otros factores pronósticos: APACHE II y PCR.
4. Demostrar que la PIA es marcador pronóstico del SCA y de mortalidad.
5. Establecer un valor de PIA pronóstico del SCA y de mortalidad.
6. Demostrar que la PIA es útil en la toma de decisiones terapéuticas y establecer un valor de PIA que determine un cambio en el tratamiento.
7. Demostrar que la PIA se relaciona con la estancia hospitalaria.
8. Establecer los factores pronósticos de mortalidad en esta patología.
9. Comparar la PIA de la pancreatitis aguda grave en función de si la etiología es biliar o enólica y en función de la presencia o no de necrosis.
Dentro de las aportaciones derivadas de este trabajo destaca la validación de la determinación de la PIA intravesical con 50 mL de solución salina isotónica, establece como valor de PIA relevante en la práctica clínica diaria el peor valor de PIA a lo largo de la evolución de los pacientes, asocia el incremento de la PIA con la disfunción multiorgánica y la mortalidad y, establece un punto de corte diferente para cada grupo de pacientes a partir del cual se prevee el desarrollo de fallo orgánico y de muerte. También sugiere que la PIA es útil para optimizar el tratamiento médico y para ayudar en la toma de decisiones quirúrgicas.
The intraabdominal pressure (IAP) is the pressure inside the abdomen. The increase in the abdominal pressure or intraabdominal hypertension (IAH) is well known since the nineteen century and is associated with multiple organ dysfunction. In the 1876 the IAH was related to renal dysfunction. Since then and specially during the last century, many studies were published about the abdominal compartment syndrome (ACS) and how to measure it. That's why an expert committee was created in 2004 and the first consensus about the ACS was published in 2006. The ACS was defined as sustained IAP > 20 mmHg associated with one o more new organ dysfunction.
Despite this consensus there are still many controversial points such as which is the critical IAP that causes several organ dysfunction in the different critical patients. This work studies the predictive value of two types of critical patients: severe acute pancreatitis (grade E of Balthazar's classification) and patients after an abdominal surgery because of acute abdomen. The objectives studied are of great utility for the daily clinical practice. These objectives are common for both group of patients:
1. Validation of the IAP determination with 50 mL of isotonic saline solution.
2. Validation of the worse IAP as the best pressure to study the ACS.
3. Compare the IAP with other prognostic factors: APACHE II and reactive C protein.
4. To prove that IAP is a marker of the ACS and predictor of mortality.
5. To establish an IAP value to predict the ACS and mortality.
6. To prove that IAP is of great utility to make therapeutic decisions and to establish an IAP value that make change the treatment.
7. To prove the relation between the IAP and the days of stay in hospital.
8. To establish the prognostic factors of mortality in each pathology.
9. To compare the IAP values of the severe acute pancreatitis with or without necrosis. The most important contributions of this study are the validation of the IAP determination with 50 mL of isotonic saline solution, the establishment the worst IAP as the best IAP to study the ACS, to associate the increment of the IAP with several organ dysfunction and mortality and to establish a different IAP value to predict several organ dysfunction and mortality in each group of patients. This study also suggests that we should use IAP to improve medical treatment and to help with the surgical decision.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
5

Custodio, Chafloque Walter. "Síndrome compartimental abdominal: descompresión terapeútica urgente en cirugía abdominal compleja. Hospital María Auxiliadora Lima Perú. Abril 2001- Abril 2003." Bachelor's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2003. https://hdl.handle.net/20.500.12672/1770.

Full text
Abstract:
El síndrome compartimental abdominal(SCA), entidad con morbimortalidad elevada espacialmente en pacientes quirúrgicos de cirugías complejas se ve incrementada por el cierre abdominal primario bajo tensión, llegando a una incidencia de aproximada en el 100% de los casos, requiriendo la descompresión quirúrgica urgente. Se desconoce en que momento realizar la intervención descompresor o la duración a la que puede ser tolerada sin que ocurran daños orgánicas significativos. El objetivo es establecer parámetros diagnóstico que permitan indicar descompresión abdominal urgente. El diseño de la investigación es longitudinal, analítico y prospectivo, realizado en 52 pacientes adultos postoperados con cierre abdominal bajo tensión, hospitalizados en unidades de cuidados especiales del HAMA de Lima-Perú durante abril 2001- abril 2003. Resultados: La causa predominante son los traumatismos abdominales(34.61%), la descompresión quirúrgica fue en el 78.85% a los 3.2 dias con PIA mayor a 30mmHg, APACHE II mayor a 18 y SOFA mayor a 6, Los factores de riesgo desencadenantes fueron peritonitis(34.62%) y parking abdominal(19.23%). La técnica quirúrgica descompresiva utilizada fue el cierre de piel sin tensión (46.34%); La mortalidad fue del 13.46%. Conclusiones: La descompresión abdominal mejora el estado critico del SCA, indicado cuando PIA mayor a 30mmHg, APACHE II mayor a 18, SOFA mayor a 6. Se recomienda monitoreo clínico intensivo en los 3.4dias por aparición de SCA.
Tesis de segunda especialidad
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
6

Candiotti, Herrera Mario Alberto. "Hipertensión intraabdominal en pacientes críticos." Bachelor's thesis, Universidad Nacional Mayor de San Marcos, 2009. https://hdl.handle.net/20.500.12672/14896.

Full text
Abstract:
Determina las variaciones de la presión abdominal, medida mediante método intravesical, en pacientes críticos ingresados en una unidad de cuidados intensivos. El abdomen es una cavidad cerrada, que por sus límites puede considerarse parcialmente rígida (columna espinal y pelvis) y parcialmente flexible (pared abdominal y diafragma). El grado de flexibilidad de la pared abdominal y la gravedad específica de los órganos que contiene, determinarán la presión en un punto dado y en una determinada posición (prona o supina). La PIA es el resultado de la tensión presente dentro del espacio anatómico abdominal. Es medida con el enfermo en decúbito supino y obtenido mediante métodos directos o indirectos (estos últimos más frecuentemente utilizados). En condiciones normales la presión existente dentro de la cavidad abdominal (PIA), es igual a la atmosférica, es decir 0, o incluso su atmosférica (en caso de RN diagnosticado de hernia diafragmática congénita). Se considera normal hasta 5 mmHg (22) pero hay circunstancias como en la obesidad mórbida, donde puede ser mayor.
Trabajo académico
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
7

Raymundo, João Fernando Ramos [UNESP]. "Análise da pressão intra-abdominal em pacientes submetidos à cirurgia abdominal oncológica internados em Unidade de Terapia Intensiva." Universidade Estadual Paulista (UNESP), 2016. http://hdl.handle.net/11449/138239.

Full text
Abstract:
Submitted by JOÃO FERNANDO RAMOS RAYMUNDO null (joao.fernando.hcb@gmail.com) on 2016-05-02T21:19:47Z No. of bitstreams: 1 Dissertação 02.05.16 - Versão FINAL.pdf: 1041129 bytes, checksum: ad2ccace3d485aa4b02d54a59ec72153 (MD5)
Approved for entry into archive by Felipe Augusto Arakaki (arakaki@reitoria.unesp.br) on 2016-05-04T19:45:09Z (GMT) No. of bitstreams: 1 raymundo_jfr_me_bot.pdf: 1041129 bytes, checksum: ad2ccace3d485aa4b02d54a59ec72153 (MD5)
Made available in DSpace on 2016-05-04T19:45:09Z (GMT). No. of bitstreams: 1 raymundo_jfr_me_bot.pdf: 1041129 bytes, checksum: ad2ccace3d485aa4b02d54a59ec72153 (MD5) Previous issue date: 2016-03-04
A pressão intra-abdominal (PIA) pode ser definida como, a pressão exercida pelos componentes intra-abdominais em relação à parede abdominal. Sua mensuração pode ser de forma direta ou indireta, através da pressão retal, gástrica ou vesical. A elevação da PIA é considerada uma complicação da cirurgia abdominal, sendo escassas as informações sobre esta variável em pacientes submetidos à cirurgia abdominal oncológica (CAO). Entre os fatores relacionados à elevação da PIA, podemos destacar a cirurgia abdominal, o estado nutricional dos pacientes e o balanço hídrico acumulado. O aumento da PIA pode acarretar à Hipertensão Intra-abdominal (HIA) - PIA maior ou igual a 12 mmHg, e até mesmo a Síndrome do Compartimento Abdominal (SCA) - PIA maior que 20 mmHg sustentada, quando associada a nova disfunção orgânica. Estas condições estão associadas à alta mortalidade. Objetivo: Analisar o valor da PIA em pacientes admitidos na UTI de um Hospital Oncológico submetidos à cirurgias abdominal, bem como verificar o desfecho clínico dos pacientes acometidos por HIA e SCA. Material e Método: Trata-se de um estudo observacional de coorte, com coleta retrospectiva, realizado na Unidade de Terapia Intensiva (UTI) do Hospital de Câncer de Barretos, Brasil. Os dados foram obtidos em um período de três meses, através de análises de prontuários. O objeto de estudo foi o valor da pressão intra-abdominal (PIA) em pós-operatório de cirurgias abdominais oncológicas (CAO), para detectar a ocorrência de hipertensão intra-abdominal (HIA). Foram incluídos pacientes admitidos na UTI, em pós-operatório imediato de CAO, ou casos de pós-operatórios de CAO recentes (até 2 semanas), encaminhados à UTI por indicações clínicas. A PIA e outras diversas variáveis fisiológicas foram analisadas, em três momentos - admissão na UTI, no registro do maior valor de PIA durante a internação e o último valor mensurado antes da retirada da sonda vesical, por não ser mais necessária, por alta ou óbito. Variáveis sócio demográficas também foram incluídas no estudo. Para a análise da relação entre a HIA e as variáveis foi utilizado a Analise Linear Multivariada (modelo reduzido). Resultado: Foram incluídos no estudo 50 pacientes, com idade média de 63 anos (± 10.8); 27 homens (54%); raça branca 38 (76%); obesos ou sobrepeso 33 pacientes (66%). A permanência média na UTI foi de 3,24 (± 4.56) dias. As especialidades médicas com maior número de cirurgias incluídas no estudo foi a equipe de Digestivo Alto com 22 pacientes (44%). Foram 49 cirurgias eletivas (98%), sendo 30 cirurgias por laparotomia (60%), 13 laparoscópicas (26%) das quais uma por metodologia robótica e 3 pacientes necessitaram de peritoniostomia. A prevalência de HIA (momento um) foi de 52% apresentando associação com a especialidade cirúrgica (p. 022). A frequência de HIA (maior elevação da PIA - momento dois) foi de 96% apresentando relação com a variável estado nutricional (p.0,027). No momento três (última mensuração), houve HIA em 62% dos pacientes, observando-se relação com as variáveis: Estado nutricional (p. 0,028), HAS (p. 0,048) e tipo de cirurgia (p. 0,023). Não foi observada relação entre o balanço hídrico acumulado e a presença de HIA em nenhum momento. Síndrome Compartimental Abdominal ocorreu em 10% dos pacientes. O desfecho em 30 dias após a Cirurgia Abdominal Oncológica foi analisado, sendo evidenciado 8% de mortalidade geral neste período. Conclusão: Os resultados obtidos neste estudo, sugerem que tanto elevação da Pressão Intra-Abdominal quanto a Hipertensão Intra-Abdominal são frequentes em pacientes submetidos à cirurgia abdominal oncológica. Foram identificadas outras variáveis que podem influenciar na elevação da PIA. A Síndrome Compartimental abdominal é uma entidade clínica presente no público estudado, porém não apresentou associação direta no desfecho em 30 dias.
The intra-abdominal pressure (IAP) can be defined as the pressure exerted by the intra- abdominal components in relation to the abdominal wall. Its measurement can be directly or indirectly, by rectal pressure, stomach or bladder. The elevation of the PIA is considered a complication of abdominal surgery, with little information on this variable in patients undergoing oncological abdominal surgery (OAS). Among the factors related to the increase in IAP, we can highlight abdominal surgery, the nutritional status of patients and the cumulative fluid balance. IAP increase may lead to intra-abdominal hypertension (IAH) - IAP greater than or equal to 12 mmHg, and even the Abdominal Compartment Syndrome (ACS) - IAP greater than 20 mmHg sustained when associated with new organ dysfunction. These conditions are associated with high mortality. Objective: To analyze the change in the value of IAP in patients admitted to the ICU of a Oncological Hospital undergoing abdominal surgery, as well as verify the clinical outcome of patients affected by IAH and ACS. Materials and Methods: This was an observational cohort study with retrospective collection, held in the Intensive Care Unit (ICU) of the Barretos Cancer Hospital, Brazil. Data were collected over a period of three months by chart analysis. The object of study was the amount of intra-abdominal pressure (IAP) in postoperative oncological abdominal surgery (OAS), to detect the occurrence of intra-abdominal hypertension (IAH). Admitted patients were included in the ICU, in OAS immediately after surgery, or cases of postoperative recent OAS (up to 2 weeks), admitted to the ICU for clinical indications. IAP and several other physiological variables were analyzed in three stages - ICU admission, the record of the highest value of IAP during hospitalization and the last value measured prior to catheter removal, for not being more necessary for discharge or death. Sociodemographic variables were also included in the study. Results: The study included 50 patients with a mean age of 63 years (s. d 10.8); 27 men (54%); 38 Caucasians (76%); obese or overweight 33 patients (66%). The average ICU stay was 3.24 (s.d 4:56) days. Medical specialties with the highest number of surgeries included in the study was the Digestive High team with 22 patients (44%). 49 were elective surgery (98%), 30 surgical laparotomy (60%), laparoscopic 13 (26%) of which a methodology for robotics and 3 patients required peritoneostomy. The prevalence of IAH (minute) was 52% with respect to the surgical specialty (p. 022). The incidence of IAH (highest elevation of IAP - times two) was 96% with respect to the variable nutritional status (p.0,027). At the moment three (last measurement), there IAH in 62% of patients, observing relationship with the variables: nutritional status (p 0.028.), Hypertension (p.0,048) and type of surgery (p 0.023.). To analyze the relationship between IAH and the variables we used the Analysis Multivariate Linear (scale model). No relationship was found between the accumulated water balance and the presence of IAH in no time. Abdominal Compartment syndrome was observed in 10% of the population. The outcome at 30 days after Abdominal Surgery Oncology was analyzed, being evidenced 8% overall mortality in this period. Conclusion: The results shown in this study suggest that both elevated intra-abdominal pressure as the Intra-Abdominal Hypertension is common in patients undergoing abdominal cancer surgery and other variables can influence the increase in IAP. Abdominal Compartment syndrome is a clinical entity present in the studied public, but has no direct influence on the outcome within 30 days.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
8

Neiva, Camila Alves Corrêa. "Efeito da variação de volume de solução salina na medida indireta da pressão intra-abdominal." [s.n.], 2010. http://repositorio.unicamp.br/jspui/handle/REPOSIP/309777.

Full text
Abstract:
Orientador: Izilda Esmênia Muglia Araújo
Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas. Faculdade de Ciências Médicas
Made available in DSpace on 2018-08-16T10:44:23Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Neiva_CamilaAlvesCorrea_M.pdf: 1065525 bytes, checksum: 5283e98e1556e2921a7e3d26a36ba69a (MD5) Previous issue date: 2010
Resumo: A Síndrome Compartimental Abdominal é uma situação clínica grave de disfunção de órgãos, resultante da permanência da hipertensão intra-abdominal, que pode ser identificada por meio da medida indireta da pressão intra-abdominal (PIA). Esta síndrome afeta todos os sistemas orgânicos do paciente acometido, por isso a medida indireta da PIA é um dado importante nas decisões sobre a terapêutica do paciente grave. Erros nos valores da PIA podem causar tanto a falta de uma conduta quanto procedimentos desnecessários. Não foram encontrados na literatura trabalhos que estimassem o volume mínimo necessário para a mensuração indireta da PIA por meio da pressão intra-vesical a partir da técnica tilizada no hospital em estudo. Objetivos: determinar o volume mínimo necessário de solução salina a 0,9% para medir a PIA por meio da PIV utilizando ambos os cateteres; comparar os valores da PIA obtidos pelos diferentes volumes infundidos e os dois tipos de cateteres; descrever a técnica utilizada para medir a PIA por meio dos cateteres vesicais tipo Foley de duas e três vias. Método: realizou-se estudo prospectivo experimental, no período de setembro de 2009 e janeiro de 2010. A mensuração da PIA foi obtida por meio da medida da pressão intravesical com sistema de coluna d'água com infusão de volumes de zero a 100mL de solução salina 0,9% à temperatura ambiente. Um grupo de pacientes utilizou o cateter tipo Foley duas vias (Grupo CV2), e o outro três vias (Grupo CV3). Resultados: a amostra foi constituída por 20 pacientes em cada grupo, do sexo masculino, acima de 18 anos de idade. A média de idade foi de 50,8 anos (±15,6) no grupo CV2 e de 65 anos (±18,5) no grupo CV3. Foi possível realizar a medida da PIA utilizando apenas o volume necessário para o preenchimento do sistema de medida (sem infundir volume na bexiga) em todos os pacientes. Observou-se aumento linear da PIA conforme aumenta o volume infundido, em ambos os grupos. Este efeito foi mais evidente nos pacientes do grupo CV2. Não foi encontrada diferença significativa entre as medidas da PIA nos volumes 20x40mL, 40x60mL e 80x100mL. No grupo CV3, não foi encontrada diferença significativa comparando-se os valores obtidos da PIA nos volumes 0x20mL, 0x40mL, 20x40mL, 40x60mL, 60x80mL e 80x100mL. Conclusões: não foi necessário instilar solução fisiológica na bexiga para realizar a medida da PIA, ou seja, o volume necessário para preencher o sistema foi suficiente para a leitura. O aumento do volume infundido causou aumento linear no valor da PIA, em ambos os grupos. Utilizando-se o CV2, volumes acima de 40mL causam diferenças clinicamente significantes nos valores da PIA e a partir de 20mL as diferenças são estatisticamente significantes. No grupo CV3, a diferença clínica existe a partir de 80mL e em termos estatísticos, a partir de 60mL. Não houve diferença significativa entre os valores da PIA obtidas infundindo-se 20x40mL, 40x60mL e 80x100mL, em ambos os grupos
Abstract: The abdominal compartment syndrome is a clinical situation of severe organ dysfunction resulting from the maintenance of intra-abdominal hypertension, which can be identified through the indirect method of measuring intra-abdominal pressure (IAP). This syndrome affects all organs of the patient, so the indirect method of measuring IAP is an important factor in decisions about treatment of critically ill patients. Errors in the values of IAP can cause both the lack of a conduct as unnecessary procedures. Studies to estimate the minimum volume required for indirect measurement of IAP through intra-bladder pressure and the techniques used in the hospital were not found in the literature. Objectives: to determine the minimal instillation volume of saline for measuring IAP through the transvesical pressure using the system of water column and 3-way and 2-way Foley catheter; to describe the technical used to measure the intra-abdominal pressure using two and tree-way Foley catheter. Method: we performed a experimental prospective study from September 2009 to January 2010. To measure IAP through the intravesical pressure was used to the water column (central venous pressure catheter) using volumes from 0 to 100mL of saline at room temperature. One group of patients used the 2-way Foley catheter (CV2 Group) and other group used the 3-way (CV3 Group). Results: We studied twenty adult men in each group, in a total of forty patients. In CV2 group, the mean age was 50.8 years (± 15.6) and CV3 group was 65 years (± 18.5). It was possible to perform the IAP measurements using only the necessary volume to fill the measurement system (without infusing any bladder volume) in all patients. We observed a linear increase in IAP as increases the infused volume in both groups. This effect was clearest in the CV2 group. Comparisons between IAP using 20x40mL, 40x60mL and 80x100mL were not significant in CV2 group. In CV3 group the comparisons between IAP were not significant 0x20mL, 0x40mL, 20x40mL, 40x60mL, and 60x80mL 80x100mL. Conclusions: there was no need to instill saline into the bladder to perform the measurement of IAP, ie even without any instillation of saline into the bladder an IAP measurement could be obtained in all patients. Increasing the volume of saline infused led to a linear increase in the values of IAP in both groups. For CV2 group volumes over 40mL caused clinically significant differences in the values of IAP. Volumes up to 20mL were statistically significant. For CV3 group, there was a clinical difference from 80mL and in statistical difference from 60mL. There was no significant difference between the values obtained infusing 20x40mL, and 40x60mL 80x100mL in both groups
Mestrado
Enfermagem e Trabalho
Mestre em Enfermagem
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
9

Akamine, Masahiko. "Medida da pressão intra-abdominal após colocação de compressas ao redor do fígado: estudo experimental em porcos." Universidade de São Paulo, 2009. http://www.teses.usp.br/teses/disponiveis/5/5132/tde-08092009-153517/.

Full text
Abstract:
INTRODUÇÃO: A síndrome compartimental abdominal (SCA) é uma complicação frequente da cirurgia de controle de dano, podendo ocorrer em até 33% dos casos. A medida da pressão intra-abdominal para diagnóstico da SCA é avaliada através da pressão intravesical. OBJETIVO: Avaliar, através de modelo experimental, as repercussões da colocação de compressas sobre a pressão intravesical e em diferentes regiões do abdome. MÉTODO: Foram utilizados 10 porcos machos, entre 45 e 60 dias, com peso entre 15 e 18 kg, submetidos a laparotomia exploradora para colocação de compressas e avaliação de medidas de pressão no espaço supra-hepático (Psh), espaço infra-hepático (Pih), espaço subfrênico esquerdo (Psfe), veia cava inferior (Pvci), veia porta (Pvp) e bexiga (Pv). Foi também avaliada a pressão arterial média (PAM) e o débito cardíaco. As diferentes medidas de pressão foram comparadas no mesmo animal com diferentes tipos de fechamento da parede abdominal: bolsa de Bogotá (CCB), total da aponeurose (CCAF), pele (CCPF) e total da pele e aponeurose (CF). Os resultados foram submetidos a análise estatística. RESULTADOS: Não houve diferença (p>0,05) entre as medidas de PAM em todas as fases de fechamento do abdome. A pressão de veia cava inferior e a pressão intravesical foram diferentes (p<0,05) entre os grupos CF e CCAF. Psfe, Psfd e Psh foram diferentes (p<0,05) entre CF e CCB, CF e CCPF e CF e CCAF. Foram diferentes (p<0,05) Pv e Psfd, Pv e Psh e Psfe e Psfd nos grupos CCB, CCPF e CCAF. No grupo CCAF ainda foram diferentes (p<0,05) Pv e Psfe e Psh e Psfd. A avaliação de Pvp mostrou-se diferente (p<0,05) em relação ao grupo controle (CF) nos grupos CCB, CCPF e CCAF, e ainda entre CCB e CCAF. CONCLUSÃO: A pressão intra-abdominal não é uniforme quando são colocadas compressas na cavidade peritoneal. A pressão vesical é menor que em outras regiões da cavidade peritoneal. As pressões não ultrapassaram níveis de Síndrome Compartimental Abdominal.
INTRODUCTION: Abdominal compartment syndrome is a frequent complication of damage control surgery and can occur in approximately 33% of cases. Diagnosis of abdominal compartment syndrome depends on measurement of abdominal pressure which is usually assessed through intravesical pressure. OBJECTIVE: Evaluate the consequences of liver packing with sponges to the intravesical pressure and to pressures in different sites of the abdomen in an animal experimental model. METHODS: 10 adult male pigs, aged 45 to 60 days, weighing 15 to 18 kg, underwent laparotomies for liver packing and evaluation of pressures in suprahepatic space (Psh), infrahepatic space (Pih), left subphrenic space (Psfe), inferior vena cava (Pvci), portal vein (Pvp) and bladder (Pv). Other variables such as mean arterial pressure and cardiac output, were also measured. Different pressure measurements were compared in the same animal with different types of closures of the abdominal wall: Bogota bag (CCB), total closure of aponeurosis (CCAF), skin closure (CCPF) and total skin and aponeurosis closure (CF). Results were analyzed statistically. RESULTS: There was no difference (p>0,05) between mean arterial blood pressure in all phases of abdominal closure. Pressure in inferior vena cava and intravesical pressure were different (p<0,05) in groups CF and CCAF. Psfe, Psfd and Psh were different (p<0,05) between CF vs CCB, CF vs CCPF and CF vs CCAF. Pv vs Psfd, Pv vs Psh and Psfe vs Psfd were different (p<0,05) in groups CCB, CCPF and CCAF. In group CCAF, Pv vs Psfe and Psh vs Psfd were also different (p<0,05). Evaluation of Pvp has shown to be different (p<0,05) when compared to control group (p<0,05) in groups CCB, CCPF and CCAF, and also between CCB and CCAF. CONCLUSION: Intra-abdominal pressure is not uniform when sponges are placed in the abdomen. Intravesical pressure is lower than pressures in other sites of the peritoneal cavity. No pressure measurement reached levels of abdominal compartment syndrome.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
10

Silva, Tomás Pinheiro Fernandes Neto da 1991. "A vacuoterapia como resposta à síndrome compartimental abdominal : artigo de revisão bibliográfica." Master's thesis, 2016. http://hdl.handle.net/10451/29576.

Full text
Abstract:
Trabalho Final do Curso de Mestrado Integrado em Medicina, Faculdade de Medicina, Universidade de Lisboa, 2016
A Hipertensão Intra-Abdominal (HIA) é uma realidade presente em cerca de pelo menos 30 % dos doentes internados em Unidades de Cuidados Intensivos. Tem comprovadamente, um enorme impacto no normal funcionamento dos diferentes sistemas do corpo humano. Em última instância, o aumento significativo da pressão intra-abdominal origina uma Síndrome Compartimental Abdominal (SCA) que, se não tratada a tempo, se associa a uma mortalidade de 100%. Este trabalho tem como objetivo expor as principais causas, consequências e opções terapêuticas para a HIA/SCA. Entre as melhores opções cirúrgicas disponíveis para lidar com a SCA encontra-se a Vacuoterapia, que ao associar a laparostomia a um sistema de vácuo tem obtido resultados comparativamente superiores às restantes abordagens. Destacam-se, entre outros resultados, o aumento da taxa de encerramento completo da fáscia abdominal, a redução da taxa de fístulas enterocutâneas, a diminuição do tempo de internamento e a maior comodidade para o doente. Pelas visíveis mais-valias no impacto clínico deste método, ele é já mundialmente reconhecido, ainda que não globalmente utilizado. Neste trabalho, é ainda apresentada uma breve análise das bases fisiológicas que sustentam a Vacuoterapia e as implicações financeiras que ela tem num sistema de saúde que procura soluções credíveis e custo-efetivas. A Vacuoterapia apresenta-se assim, como uma solução comparativamente superior, internacionalmente reconhecida e financeiramente interessante no tratamento desta patologia não rara, e potencialmente mortal, que é a Síndrome Compartimental Abdominal.
The Intra-Abdominal Hypertension (IAH) is a reality present in at least 30% of the Intensive Care Units patients. Its huge impact in the normal physiology of the human body is largely known. This condition may lead to an Abdominal Compartment Syndrome (ACS) which, if untreated in time, has a 100 % mortality rate. The aim of this work was to identify the causes, effects and available therapies for this pathology. Among the available therapeutic methods is the Vacuum Therapy, in which a vacuum system is associated to the laparostomy, with superior results when compared to the other available options. In between other results, one must notice the increasing rate of complete fascial closure, the decreasing rate of enterocutaneous fistulae, the decreasing hospitalization time and greater convenience to the patient. This method is already recognized worldwide, although not yet globally used. In this review, it is still presented a brief analysis of the physiological bases that sustain the Vacuum Therapy and its financial implications in a health system that seeks credible and cost-effective solutions. The Vacuum Therapy presents itself as a superior solution, internationally recognized and financially interesting in the treatment of a non-rare and potentially deadly disease, the Abdominal Compartment Syndrome.
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

Book chapters on the topic "Síndrome compartimental"

1

Carlin, Patricia Sáez, Inmaculada Domínguez Serrano, and Andrés Sánchez-Pernaute. "Síndrome compartimental agudo." In Fundamentos de la infección en cirugía digestiva., 397–408. Dykinson, 2019. http://dx.doi.org/10.2307/j.ctv103x9rn.28.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
2

Costa, Paula Lavigne de Sousa, Andrey de Almeida Carneiro, Caroline Lobato Pantoja, Amanda Freitas Teixeira da Silva, Matheus Benedito Sabbá Hanna, Fábio Brito Braga, Bernado Felipe Santana de Macedo, Tabata Valéria Leão Barros, and Andrew Silva Matos. "TRATAMENTO DA SÍNDROME COMPARTIMENTAL: ARTIGO DE ATUALIZAÇÃO." In Saúde Em Foco: Temas Contemporâneos - Volume 2, 611–21. Editora Científica Digital, 2020. http://dx.doi.org/10.37885/200700764.

Full text
APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles
We offer discounts on all premium plans for authors whose works are included in thematic literature selections. Contact us to get a unique promo code!

To the bibliography