Academic literature on the topic 'Non-interventie'

Defined as ‘a domain characterized by the use of electronics and the electromagnetic spectrum to store, modify, and exchange data via networked systems and associated physical infrastructures’ cyberspace is created by people for the people. However, this is not always the case. Cyber operations conducted by states may amount to the use of force. The opinions, though, regarding the threshold that must be reached differ, and there are diverse theories on when a cyber operation constitutes the use of force. Furthermore, there are cases of operations that despite not reaching the threshold of use, fall under the definition of threat of force, under Article 2(4) of the UN Charter. Finally, cyber operations that fail to reach the threshold may still be contrary to international law, constituting a prohibited intervention in the internal affairs of another state. Le cyberespace, défini comme « un domaine caractérisé par l’usage de l’électronique et du spectre électromagnétique pour stocker, modifier et échanger des données via des systèmes en réseaux et les structures physiques qui y sont attachées », est créé par des gens et pour les gens. Ce n’est pourtant pas toujours le cas. Des cyberopérations menées par des États peuvent représenter un emploi de la force. Mais les avis divergent quant au seuil devant être atteint, et les théories pour déterminer quand une cyberopération constitue un emploi de la force sont diverses. En outre, il existe des cas d’opérations qui n’atteignent pas ce seuil, mais qui relèvent pourtant de la définition de menace de la force, au sens de l’article 2(4) de la Charte des Nations unies. Enfin, des cyberopérations n’atteignant pas ce seuil peuvent néanmoins être contraires au droit international, en ce qu’elles constituent une intervention interdite dans les affaires intérieures d’un autre État. Omschreven als ‘een domein dat wordt gekenmerkt door het gebruik van elektronica en het elektromagnetische spectrum om gegevens op te slaan, te wijzigen en uit te wisselen via netwerksystemen en bijbehorende fysieke infrastructuren’ komt cyberspace tot stand door en voor mensen. Dat is echter niet altijd het geval. Cyberoperaties geleid door staten kunnen neerkomen op het gebruik van geweld. Over de drempel die bereikt moet worden lopen de meningen echter uiteen, en er zijn verschillende theorieën om te bepalen wanneer bij een cyberoperatie sprake is van gebruik van geweld. Verder zijn er gevallen van operaties die, ook al wordt de drempel van geweldgebruik niet bereikt, onder de definitie van bedreiging met geweld vallen, zoals bedoeld in artikel 2, lid 4, van het VN-Handvest. Ten slotte kunnen cyberoperaties die de drempel niet bereiken, nog steeds in strijd zijn met het internationaal recht en gelijkstaan aan een verboden interventie in de interne aangelegenheden van een andere staat. Definido como ‘un dominio caracterizado por el uso de la electrónica y el espectro electromagnético para almacenar, modificar e intercambiar datos a través de sistemas en red e infraestructuras físicas asociadas’, el ciberespacio es creado por personas para las personas. Sin embargo, no siempre ocurre así. Las operaciones cibernéticas realizadas por los Estados pueden equivaler al uso de la fuerza. No obstante, las opiniones sobre el umbral que se debe alcanzar difieren, existiendo diversas teorías sobre cuándo una ciber-operación constituye uso de la fuerza. Además, existen casos de operaciones que, a pesar de no alcanzar el umbral de uso propiamente dicho, entran sin embargo dentro de la definición de amenaza de uso de la fuerza, según el artículo 2 (4) de la Carta de la ONU. Finalmente, las operaciones cibernéticas que no alcanzan dicho umbral pueden, no obstante, seguir siendo contrarias al Derecho Internacional, constituyendo una intervención prohibida en los asuntos internos de otro Estado. Definito come ‘un dominio caratterizzato dall'uso dell'elettronica e dello spettro elettromagnetico per memorizzare, modificare e scambiare dati tramite sistemi in rete e infrastrutture fisiche associate’ il cyberspazio è creato dalle persone per le persone. Tuttavia, non è sempre così. Le operazioni cyber condotte dagli Stati possono equivalere all'uso della forza. Le opinioni, tuttavia, per quanto riguarda la soglia che deve essere oltrepassata sono diverse e ci sono differenti teorie su quando un'operazione cyber costituisca uso della forza. Inoltre, ci sono casi di operazioni che, pur non raggiungendo la soglia di utilizzo, rientrano nella definizione di minaccia all’uso della forza, ai sensi dell'articolo 2, paragrafo 4, della Carta delle Nazioni Unite. Infine, le operazioni cibernetiche che non raggiungono la soglia possono tuttavia essere contrarie al diritto internazionale, costituendo un intervento vietato negli affari interni di un altro Stato. Der Cyberspace, der definiert wird als ‘ein Bereich, gekennzeichnet durch den Gebrauch der Elektronik und des elektromagnetischen Spektrums, um Daten über vernetzte Systeme und dazugehörige physische Infrastrukturen zu speichern, zu ändern und auszutauschen’, wird von Menschen für Menschen geschaffen. Dies ist allerdings nicht immer der Fall. Cyberoperationen, die von Staaten durchgeführt werden, können der Anwendung von Gewalt gleichkommen. Allerdings gehen die Meinungen über die zu erreichende Schwelle auseinander, und es gibt verschiedene Theorien zur Frage, wann eine Cyberoperation die Anwendung von Gewalt ausmacht. Außerdem gibt es Fälle von Operationen, die als Androhung von Gewalt im Sinne von Artikel Volume 2 (Issue 4) der Charta der Vereinten Nationen bezeichnet werden können, und dies obwohl die Schwelle der Gewaltanwendung nicht erreicht wird. Schließlich können Cyberoperationen, die die Schwelle nicht erreichen, trotzdem gegen das Völkerrecht verstoßen, und somit ein verbotenes Eingreifen in die inneren Angelegenheiten eines anderen Staates darstellen.

Het systematisch literatuuroverzicht (systematic review) heeft de laatste jaren enorm aan impact gewonnen in het evidence-based discours en wordt beschouwd als een belangrijke informatiebron ter ondersteuning van besliskunde op praktijk en politiek niveau. Een systematisch literatuuroverzicht brengt resultaten van diverse individuele studies samen om betrouwbare antwoorden te genereren op welbepaalde vragen en wordt gepromoot door internationale non-profitorganisaties, zoals de Cochrane Collaboration en de Campbell Collaboration. Auteurs van systematische literatuuroverzichten (reviewers) streven een systematische identificatie, evaluatie en synthese na van alle relevante studies rond een bepaald onderwerp, gebaseerd op een expliciete en voorgedefinieerde methodologie. Hierbij wordt uitgegaan van een te beantwoorden vraag, een welgedefinieerde zoekstrategie, in- en exclusiecriteria voor studies, een kwaliteitsbeoordeling van de geselecteerde studies, en de extractie van resultaten uit die individuele studies, wat resulteert in een synthese. Momenteel is de vraag naar de evaluatie van de effectiviteit van medische, therapeutische, educatieve, sociale of criminologische interventies dominant in deze literatuuroverzichten. Hiervoor worden de resultaten uit studies – bij voorkeur gerandomiseerde, gecontroleerde experimenten – samengebracht door middel van een meta-analyse, een statistische techniek waarmee een gepoold resultaat verkregen wordt dat zich uitspreekt in het voor- of nadeel van een bepaalde interventie. Er is echter een groeiende belangstelling voor en erkenning van de waarde van inzichten uit kwalitatief onderzoek. Die inzichten kunnen immers helpen om de resultaten uit syntheses van kwantitatief onderzoek beter te situeren, om de vraagstelling mee te informeren en om een aantal vragen te beantwoorden die moeilijk door kwantitatief onderzoek kunnen worden beantwoord. Voorbeelden van dergelijke vragen zijn: Hoe moeten we interventies implementeren in een bepaalde context? Hoe kan een interventie verbeterd worden? Sluit de interventie aan bij de subjectieve noden van de doelgroep? Hoe wordt de interventie ervaren door diegenen die ze moeten uitvoeren of ondergaan? Die interesse heeft ertoe geleid dat meerdere onderzoekers zich zijn gaan buigen over de vraag hoe die kwalitatief georiënteerde inzichten op een methodologisch verantwoorde manier kunnen worden samengevat. Uiteraard hoeven syntheses van kwalitatief onderzoek niet aan te sluiten bij een systematisch literatuuroverzicht. Er zijn ook voorbeelden van syntheses die op zichzelf staan, zonder enige link met een bestaand literatuuroverzicht. De laatste jaren werd er enorm geïnvesteerd in het ontwikkelen van methoden voor het uitvoeren van syntheses van kwalitatief onderzoek (Dixon-Woods, Agarwal, Jones, Young & Sutton, 2005; Barnett-Page & Thomas, 2009). Twee van die methoden brachten een ondersteunend softwarepakket op de markt, EPPI-reviewer en QARI. EPPI-reviewer (Evidence for Policy and Practice Information and Coordinating Centre review software) werd ontwikkeld ter ondersteuning van thematische syntheses (Thomas & Harden, 2008), QARI (Qualitative Assessment and Review Instrument) werd ontwikkeld in de context van meta-aggregatie (Joanna Briggs Institute, 2007). Meta-aggregatie werd reeds toegepast in talloze literatuuroverzichten geproduceerd door het Joanna Briggs Institute, meestal als onderdeel van een mixed-methods-review. QARI is een onderdeel van het Joanna Briggs SUMARI softwarepakket (System for the unified management, assessment and review of information). SUMARI biedt software aan voor het uitwerken van literatuuroverzichten met betrekking tot vraagstellingen naar de effectiviteit, kosten en baten van interventies (syntheses van kwantitatief onderzoek) alsook naar de haalbaarheid, gepastheid en betekenis van interventies of fenomenen (syntheses van kwalitatief onderzoek). QARI kan enkel gebruikt worden voor het beantwoorden van kwalitatieve onderzoeksvragen. Ik illustreer het softwarepakket QARI aan de hand van een meta-aggregatie rond barrières ten aanzien van de implementatie van evidence-based praktijkvoering in België (Hannes, 2008).

Hersenbeeldvormingsonderzoek heeft belangrijke functionele en structurele verschillen tussen de hersenen van mensen die stotteren en typisch vloeiende sprekers onthuld. Deze verschillen hebben onderzoekers toegestaan om het ontstaan en de ontwikkeling van stotteren bij kinderen en volwassenen beter te begrijpen. Echter, tot voor kort was het voor hersenonderzoekers moeilijk, zo niet onmogelijk, om neurale processen tijdens de planning en productie van individuele gestotterde of vloeiend gesproken woorden te onderzoeken. Een relatieve nieuwe hersenbeeldvormingstechniek, magnetoencefalografie (MEG), biedt onderzoekers nu de mogelijkheid om subtiele modulaties in neurale processen op het milliseconde niveau te analyseren terwijl een spreker zich voorbereidt op het zeggen van een individueel woord. In dit artikel introduceren we MEG en de wijze waarop het gebruikt kan worden om spraak te bestuderen, gevolgd door een discussie van enkele recente bevindingen omtrent stotteren. Vervolgens illustreren we het gebruik van MEG voor de studie van vloeiende en gestotterde spraakproductie met behulp van voorlopige resultaten van twee recente studies uitgevoerd bij onze onderzoeksgroep. In de eerste studie onderzochten we het tijdsverloop van neurale activatie tijdens zowel een spreek- als een non-spreek (knopdruk) taak. De resultaten onthulden vergelijkbare resultaten voor de spreek- en non-spreekktaken, en lieten zien hoe taakcomplexiteit neurale verwerking kan beïnvloeden. Studie 2 rapporteert resultaten van een studie die stotterende en niet-stotterende sprekers vergeleek tijdens spraakproductie. De resultaten suggereerden dat verschillen in de betrokkenheid van de motorcortex kunnen worden getimed om samen te vallen met spraakplanning voorafgaand aan bewegingsinitiatie. Dergelijk onderzoek toont aan dat MEG veelbelovend is om ons begrip te bevorderen van neurale triggers die geassocieerd worden met het optreden van stotteren in spraak. De bevindingen kunnen klinisch onderzoekers in staat stellen om te zoeken naar manieren om klinische interventie aan te passen teneinde de rol van dergelijke triggers te minimaliseren of te voorkomen.