Journal articles: 'Jay-z , 1969-'

1

Rott, Dariusz. "Oglądać na raz dwa filmy. Lucjan Wolanowski (1920-2006) pisarz, podróżnik, dziennikarz." Kosmos 70, no. 3 (December 13, 2021): 375–82. http://dx.doi.org/10.36921/kos.2021_2813.

Full text

Abstract:

Lucjan Wilhelm Wolanowski (urodzony jako Lucjan Kon, 26 lutego 1920 w Warszawie, zmarł 20 lutego 2006 w Warszawie). Polski dziennikarz, pisarz, podróżnik, tłumacz, doradca Wydziału Informacji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Wolanowski studiował chemię w Instytucie Politechnicznym w Grenoble (Francja, 1938-1939). Latem 1939 r. wrócił na wakacje do Polski i tu zastała go II wojna światowa. Podczas okupacji był żołnierzem Armii Krajowej i współpracownikiem prasy podziemnej. Po wojnie pracował w Polskiej Agencji Prasowej. Był sprawozdawcą z konferencji dla zagranicznych dziennikarzy akredytowanych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie. Pracował jako dziennikarz dla tygodnika Przekrój (1945-1950), tygodnika ilustrowanego Świat (1951-1969), jak również dla czasopism Dookoła Świata (1969-1976) i Magazyn Polski (1976-1984). W latach 1962-1963 był akredytowany przy wojskach ONZ w czasie operacji desantowych na Nowej Gwinei. W 1965 r. był stypendystą Departamentu Stanu USA. Był jedynym, pochodzącym ze wschodniej Europy członkiem międzynarodowej grupy reporterów obecnym na Przylądku Kennedy'ego w czasie wystrzelenia pojazdu kosmicznego Gemini 5 (USA, Florida, 1965). W latach 1967-1968 pełnił funkcję doradcy Wydziału Informacji WHO w Genewie, a następnie w New Delhi, Bangkoku i Manili. Autor 25 książek reportażowych, tłumaczonych na siedem języków.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

2

Stachówna, Grażyna. "Żuławski w Grand Guignolu." Kwartalnik Filmowy, no. 95 (September 30, 2016): 19–26. http://dx.doi.org/10.36744/kf.2159.

Full text

Abstract:

W przekonaniu autorki Andrzej Żuławski jest jedynym polskim reżyserem, który w swej twórczości podlega daleko idącym wpływom kultury francuskiej. Urodził się w 1940 r., we Francji spędził lata dzieciństwa i wczesnej młodości (jego ojciec, Mirosław, był radcą kulturalnym w Ambasadzie RP /1945-1949/, potem pracował w Paryżu, reprezentując Polskę w UNESCO /1956-1965/), tam skończył liceum (1957), studia w IDHEC (1958-1959) i studiował filozofię na Sorbonie (1959-1960). Przesiąkał – zapewne zarówno świadomie, jak i nieświadomie – wpływami kultury i mentalności francuskiej. Istotnym tego dowodem jest szokująca (nie tylko w polskim odbiorze) poetyka jego filmów. Badacze poszukiwali jej korzeni w różnych źródła inspiracji. Zdaniem autorki można ich także upatrywać w Le Théâtre du Grand Guignol – paryskim teatrze o specyficznym stylu i repertuarze, który istniał w latach 1897-1963 i wywarł wielki wpływ na kulturę – popularną, ale nie tylko – brytyjską i amerykańską, w tym także na horror filmowy w różnych krajach. Jednak – co bardzo ciekawe kulturowo – w ogóle nie przejawił się w polskim teatrze i kinie. Stachówna próbuje udowodnić, że filmowy styl Andrzeja Żuławskiego może mieć także związek z poetyką widowisk w Grand Guignolu.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

3

Sykta, Izabela. "Synergia terenów wystaw światowych i struktur przestrzennych miast-gospodarzy." Budownictwo i Architektura 16, no. 2 (July 12, 2017): 005–30. http://dx.doi.org/10.24358/bud-arch_17-162_01.

Full text

Abstract:

Organizacja wystawy światowej to dla miasta-gospodarza szansa wykorzystania tego wydarzenia o globalnej skali dla własnego rozwoju poprzez m.in. poprawę jakości przestrzeni publicznych, transportu, bazy turystycznej, powstanie nowych obiektów kultury, ale też budowy wizerunku i wyższego pozycjonowania na arenie międzynarodowej. Wykorzystywane do budowy miasteczek Expo rozległe, często zaniedbane czy zniszczone przez przemysł tereny są odzyskiwane dla miasta, przyczyniając się do jego rozwoju. Po zakończeniu wystawy miasto otrzymuje tereny wyposażone w infrastrukturę architektoniczną, techniczną i zieleń oraz obiekty, które nadal funkcjonują i benefitują dla miasta. W wyniku tego procesu często udaje się zrealizować założenia synergii, rozumianej jako synteza energii, wyrażone umownie równaniem „2+2=5”. Spoiwem synergicznie wiążącym struktury post-Expo z miastem są jednoczące je ciągi czy strefy przestrzeni publicznych (np. Paryż 1889, Barcelona 1929, Seattle 1962), a także włączanie terenów post-Expo w systemy zieleni miejskiej (np. Barcelona 1888, Chicago 1893, 1933, Sewilla 1929, Nowy Jork 1939, 1964, Szanghaj 2010). Nie zawsze jednak potencjał terenów post-Expo jest efektywnie wykorzystywany. Czasami pozostają one izolowanymi wyspami, które wprawdzie dają atrakcyjną ofertę funkcjonalną (np. Sewilla 1992, Mediolan 2015), ale poprzez brak urbanistycznej synergii z miastem, nie generują takich korzyści, jak w przypadku struktur synergicznie powiązanych.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

4

Łysak, Tomasz. "Jak być kochaną. Kulturowe zapośredniczenie traumy wojennej w filmach z lat 60." Kwartalnik Filmowy, no. 105-106 (December 31, 2019): 6–22. http://dx.doi.org/10.36744/kf.32.

Full text

Abstract:

Teoria traumy pojawiła się w latach 90. jako wyraz rozczarowania tekstową orientacją dekonstrukcji i poststrukturalizmu. Jej celem było zwrócenie teorii ku światu. Jednakże w latach 60. polscy filmowcy z zapałem przedstawiali traumy wojenne, jak też ich echa. Przyłożenie narzędzi teoretycznych teorii traumy do trzech filmów: Dziś w nocy umrze miasto Jana Rybkowskiego (1961), Jak być kochaną Wojciecha Jerzego Hasa (1962) i Pasażerki Andrzeja Munka i Witold Lesiewicza (1963) ma trzy cele: ocenę poziomu rozumienia efektów wojennych stresorów traumatycznych w latach 60., odróżnienie uznawanych form przeżycia/śmierci od psychologicznego zranienia, które nie jest godne upamiętniania, a także potraktowanie kulturowych przedstawień traumy jako symptomów szerszych procesów kulturowych i społecznych.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

5

Pietrzykowski, Jan. "Salezjanie w Kutnie-Woźniakowie (1938-1998) jako odpowiedź na zapotrzebowanie inspektorii św. Stanisława Kostki." Seminare. Poszukiwania naukowe 16 (June 30, 2000): 563–80. http://dx.doi.org/10.21852/sem.2000.35.

Full text

Abstract:

W 1938 r. Zgromadzenie Salezjańskie dzięki dobroczynności ks. Michała Woźniaka założył nowy dom na obrzeżach Kutna. W związku z okupacją niemiecką w rozwój domu i aventó po drugim świecie Querrá. Salezjanie założyli w 1945 r 1 sierociniec, aw 1947 r. szkoła tekstylna. Ze względu na sytuację polityczną w Polsce jak i dla różnych z województwa warszawskiego dom często zmieniał swój charakter. Po zamknięciu szkoły tekstylnej (1949), w obronie majątku salezjańskiego, w Kutnie-Woźniaków został zorganizowany Studentat Filozoficzny (1949-1965), po nowicjacie (1965-1972) a następnie postnowicjat (1980-1992). Przez pewien czas służył jako dom misyjny popularne i dla księży-studentów. Od 1992 roku do dziś w Rutnie-Woźniakowie działa 1 aspirantat i dom ćwiczeń duchownych. W 1951 roku prymas Polski S. Wyszyński również erygował parafię. Pierwszy kaplica w niewyjaśnionych okolicznościach spłonęła w 1953 roku. W latach 1953-1968 salezjanie wybudowali nowy kościół w Woźniakowie dla potrzeb parafii.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

6

Przybył-Sadowska, Elżbieta. "Biblioteka Wiedzy Religijnej w Warszawie (1919-1939)." Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi 10 (December 11, 2019): 211–28. http://dx.doi.org/10.33077/uw.25448730.zbkh.2016.121.

Full text

Abstract:

Biblioteka Wiedzy Religijnej, założona przez Irenę Tyszkiewicz w 1919 r. w jej domu przy ul. Litewskiej 6 w Warszawie, była instytucją całkowicie prywatną, bo finansowaną przez założycielkę, a jednocześnie – publiczną w swoim społecznym wymiarze, gdyż pozycje gromadzone w książnicy były wypożyczane bezpłatnie każdemu, kto przedstawił jakiekolwiek poręczenie. Choć głównym celem założenia Biblioteki, jak wskazuje jej pełna nazwa, było szerzenie wiedzy religijnej w duchu katolickim, pomyślano także o specjalnym dziale dla dzieci i młodzieży oraz o dziale książki popularnej, gdzie gromadzono literaturę piękną i poezję. Jednak główny trzon zbiorów stanowiła literatura religijna zarówno polska, jak i obcojęzyczna, co dobrze odzwierciedlają dane liczbowe: zbiory Biblioteki Wiedzy Religijnej w 1939 r. liczyły ponad 17 000 woluminów, działu dziecięcego – ponad 3000 książek, a działu literatury popularnej – zaledwie kilkaset tomów. Liczba czytelników korzystających z biblioteki jest trudna do ustalenia. Według I. Tyszkiewiczowej założonych było 4000 kart czytelniczych, lecz pod wieloma z nich kryły się całe rodziny, a nawet instytucje, np. zgromadzenia zakonne. Choć Biblioteka uległa całkowitemu zniszczeniu (została spalona wraz z miastem po upadku powstania warszawskiego w 1944 r.), zachowane dokumenty archiwalne pozwalają na częściowe zapoznanie się z informacjami o jej zbiorach i funkcjonowaniu.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

7

Graczyk, Waldemar. "Mazowsze w przepowiadaniu Prymasa Stefana Wyszyńskiego." Forum Pedagogiczne 11, no. 2 (January 5, 2022): 87–94. http://dx.doi.org/10.21697/fp.2021.2.07.

Full text

Abstract:

Jednym z przystanków budzenia wiary narodu, świadomości człowieka wolnego i odpowiedzialnego, tworzącego historię na fundamencie prawa i moralności Dekalogu, było Mazowsze. Prymas wielokrotnie, przy różnych okazjach odwiedzał Płock. Niósł słowo, które jak biblijne ziarno miało padać na glebę ludzkich serc i przynosić owoce. Kardynał Stefan Wyszyński po raz pierwszy jako Prymas przybył do Płocka pod koniec 1961 roku, aby uczestniczyć w uroczystościach pogrzebowych biskupa płockiego Tadeusza Pawła Zakrzewskiego (zm. 26 listopada). Potem wielokrotnie przybywał jeszcze do historycznej stolicy Mazowsza – 4 lutego 1962 roku konsekrował w płockiej katedrze biskupa Jana Wosińskiego; 12–13 listopada 1966 roku uczestniczył w Płocku w uroczystościach millenijnych; 16 kwietnia 1968 roku wygłosił kazanie w płockiej katedrze z okazji 50-lecia działalności Zgromadzenia Sióstr Pasjonistek, a zwłaszcza wziął udział w uroczystych obchodach jubileuszu 900-lecia istnienia diecezji płockiej, które miały miejsce w niedzielę 1 czerwca 1975 roku. To, co Prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński mówił na Mazowszu Płockim i o Mazowszu, znalazło swoje dopełnienie w słowach św. Jana Pawła II, wypowiedzianych w dniu 7 czerwca 1991 roku podczas pobytu w Płocku: „Płock głęboko wrósł się w dzieje Polski i w dzieje Kościoła”. Podkreślał przez to rolę tego miasta, stolicy historycznego Mazowsza, w tysiącletniej historii naszej Ojczyzny. Mówił, że Mazowsze zajmuje wysokie miejsce w budowaniu państwa i Kościoła. Przywołując ważne dla Mazowsza postacie, wskazywał zawsze na wartości, których były one nośnikami, a które są ponadczasowe.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

8

Antoszczyk, Bożenna. "O rodzinie Siemiątkowskich. Część II. Dwór w Wojsławicach i jego mieszkańcy na fotografii, w pamiętnikach i wspomnieniach rodzinnych." Biuletyn Szadkowski, no. 17 (November 20, 2017): 29–53. http://dx.doi.org/10.18778/1643-0700.17.02.

Full text

Abstract:

Helena z Walewskich (1881–1956) i Antoni (1868–1952) Siemiątkowscy herbu Jastrzębiec byli właścicielami majątków Wojsławice i Tymienice do wybuchu II wojny światowej. Ich siedzibą był pałac w Wojsławicach zbudowany w latach 1900–1902, skąd zostali usunięci we wrześniu 1939 r. Mieli trzech synów: Bolesława (1901–1935), Józefa (1904–1939), Jana (1909–1958) oraz córkę Marię (1903–1979). Część II opowieści o rodzinie Siemiątkowskich zawiera wspomnienie Heleny z Walewskich Siemiątkowskiej o dzieciństwie i tragicznej śmierci syna Bolesława, który został ranny w niewyjaśnionych okolicznościach. W pałacu w Wojsławicach zamieszkiwali do września 1939 r. córka Maria z Siemiątkowskich Klińska z trojgiem dzieci (Jan, Maria Antonina zw. Tereską, Zofia Klińscy) oraz syn Jan Siemiątkowski. Opracowanie ukazuje życie mieszkańców wojsławickiego dworu nie tylko w okresie międzywojennym ale również przedstawia losy rodziny Siemiątkowskich z dala od rodzinnego gniazda, w nowej nieprzyjaznej powojennej rzeczywistości.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

9

Zbonikowska, Olga. "Jan Żabiński (1897-1974) - zoolog, wizjoner, polak, demokrata." Kosmos 69, no. 2 (August 10, 2020): 243–52. http://dx.doi.org/10.36921/kos.2020_2657.

Full text

Abstract:

Jan Franciszek Dionizy Żabiński urodził się 8 kwietnia 1897 r. w Warszawie. Tuż po osiągnięciu pełnoletności został wcielony do odrodzonego po zaborach Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Służył też w osobistej ochronie marszałka Józefa Piłsudskiego. Ukończył studia zoologiczne w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Pracę doktorską z fizjologii obronił na Uniwersytecie Warszawskim. Zaangażowany w program ratowania i przywracania naturze żubra, był też redaktorem Ksiąg Rodowodowych Żubra. Po wygranym konkursie, w 1929 r. objął stanowisko dyrektora Miejskiego Ogrodu Zoologicznego w Warszawie. Warszawskie ZOO pod jego kierownictwem znalazło się w ciągu dziesięciu lat wśród najnowocześniejszych ogrodów zoologicznych na świecie. O Żabińskim było głośno w świecie zoologicznym w związku z Jego zaangażowaniem w rozmnożenie likaonów, konia Przewalskiego i, przede wszystkim, słonia indyjskiego.Za kadencji Żabińskiego urodził się jedyny, jak dotąd w ogrodach zoologicznych Polski, słoń. Po zniszczeniu ZOO we wrześniu 1939 r., Żabiński pozostawał w konspiracji. Na terenie ogrodu zoologicznego ukrywał broń. Nauczał na tajnych kompletach. W swoim domu na terenie ZOO ukrywał osoby narodowości żydowskiej, wielokrotnie osobiście wyprowadzał z getta warszawskiego osoby, na które wydano wyrok śmierci. Wraz z żoną Antoniną Żabińską uratował z zagłady około 300 osób, za co został w 1965 r. odznaczony tytułem ?Sprawiedliwy wśród Narodów Świata?. Powstaniec warszawski, po upadku Warszawy, więzień Stalagów w Niemczech. W 1948 r. otworzył na nowo warszawskie ZOO dla zwiedzających. Za przynależność do AK szykanowany przez Urząd Bezpieczeństwa, zmuszony został do opuszczenia Ogrodu w 1951 r. Autor kilkudziesięciuksiążek i 1500 audycji radiowych o charakterze zoologicznym. Dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski z gwiazdą. Zmarł 26 lipca 1974 r. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

10

Szaynok, Bożena. "Sine ira et studio... Wspomnienie o Krystynie Kersten." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 4 (November 2, 2008): 559–62. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.286.

Full text

Abstract:

W twórczości profesor Kersten tematyka żydowska zajmowała ważne miejsce. Pojawiła się w prawie 30 różnych tekstach. Były to zarówno fragmenty większych opracowań o powojennej Polsce czy o migracjach, jak i osobne artykuły czy publikacje. Krystyna Kersten zdawała sobie sprawę z trudności towarzyszących badaniom problematyki polsko-żydowskiej. Nie bez przyczyny pierwszym zdaniem jej książki Polacy, Żydzi, Komunizm. Anatomia półprawd 1939-1968 był cytat z artykułu Melchiora Wańkowicza: „tematyka żydowska jest jak ten najtrudniejszy cel na strzelnicy, cel jest ruchomy, ruchem niejednostajnym, strzelca postawiono na wirującym podium i na dodatek dano mu broń strzelającą z odchyleniem”.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

11

Szczepańska, Anna. "Rodezja Południowa – utracony klejnot na kolonialnej mapie Wielkiej Brytanii. Relacje rodezyjsko-brytyjskie w latach 1961–1979. Zarys problemu." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica, no. 98 (June 30, 2017): 161–79. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6050.98.11.

Full text

Abstract:

Celem artykułu jest prezentacja najważniejszych zagadnień dotyczących relacji brytyjsko-rodezyjskich w latach 1961–1979. Rodezja Południowa, formalnie kolonia brytyjska, od zakończenia II wojny światowej dążyła do rozszerzenia swojej niezależności. Konstytucja nadana Rodezji w 1961 r. potwierdzała szerokie uprawnienia administracji wewnętrznej, to jednak władzom Rodezji nie wystarczało. W 1965 r. rząd Iana Smitha ogłosił tzw. jednostronną deklarację niepodległości, co rozpoczęło kryzys w relacjach z Londynem. Długotrwałe negocjacje, naciski międzynarodowe i niestabilna sytuacja w kraju (walki z oddziałami partyzanckimi organizacji wyzwoleńczych, jak ZANU i ZAPU) zmusiły Smitha do ustępstw i rozpoczęcia rozmów z Wielką Brytanią. Skuteczność polityki rządu rodezyjskiego załamała się w 1979 r. Smith musiał wycofać się z życia politycznego. Rok później Rodezja – już jako Zimbabwe – ogłosiła niepodległość, a pierwszym premierem nowego, większościowego rządu został Robert Mugabe, rządzący do listopada 2017 r.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

12

Skupiński, Jan. "Postępowanie przed kolegium karno-administracyjnym." Studia Prawnicze / The Legal Studies, no. 23 (April 29, 2023): 88–141. http://dx.doi.org/10.37232/sp.1969.23.3.

Full text

Abstract:

Autor artykułu kładzie nacisk na problem faktycznego funkcjonowania instytucji kolegiów karno-administracyjnych przy prezydiach rad narodowych. Autor dokonał analizy akt spraw z roku 1965, które zakończyły się wydaniem prawomocnego orzeczenia, obserwował rozprawy toczące się w kolegiach w roku 1966, przeprowadzał wywiady z przewodniczącymi kolegów, właściwych prokuratur oraz komend MO oraz badał warunki i organizacje pracy kolegiów. Celem pracy jest przedstawienie istniejącej w kolegiach praktyki oraz stwierdzenie jak kolegia karno-administracyjne interpretują obowiązujące przepisy oraz w jaki sposób rozwiązują sytuacje, które nie są precyzyjnie uregulowane.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

13

Murawski, Roman. "Jana Franciszka Drewnowskiego filozofia matematyki i logiki." Studia Philosophiae Christianae 55, no. 2 (June 30, 2019): 87–102. http://dx.doi.org/10.21697/spch.2019.55.2.04.

Full text

Abstract:

Praca poświęcona jest prezentacji i krytycznej ocenie poglądów filozoficznych Jana Franciszka Drewnowskiego na matematykę i logikę. Podstawą rozważań są cztery źródła. Podstawowym źródłem jest Drewnowskiego "Zarys programu filozoficznego" (1934), dalej dwa artykuły, a mianowicie "Stosowanie logiki symbolicznej w filozofii" (1965) oraz "Uwagi o stosowaniu logiki symbolicznej" (1967), w końcu fragmenty dziennika. Pokazuje się w niej, jak Drewnowski rozumiał matematykę i teorie matematyczne, jak widział logikę i jej rolę w nauce oraz na ile był zaznajomiony ze współczesnymi osiągnięciami w zakresie logiki matematycznej i podstaw matematyki oraz z ich konsekwencjami dla filozofii matematyki.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

14

Nawrocka, Ewelina. "Droga Zamościa na listę UNESCO w świetle materiałów z epoki." Archiwariusz Zamojski 19 (December 31, 2021): 315–32. http://dx.doi.org/10.56583/az.821.

Full text

Abstract:

14 grudnia 1992 r. Stare Miasto w Zamościu zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO. Uzasadnienie decyzji ICOMOS rozpoczął od stwierdzenia, że Zamość jest jedynym w Europie centralnej przykładem miasta renesansowego, które nie doznało żadnych zmian od swojego powstania. Autorka postanowiła prześledzić, jak doszło do wpisania miasta na listę UNESCO, początku tej drogi upatrując w latach 30. XX w., gdy inwentaryzację zabytków Starego Miasta i prace badawcze nad fortyfikacjami rozpoczął Jan Zachwatowicz z Politechniki Warszawskiej. Zachwatowicz i Władysław Wieczorkiewicz opracowali pierwszy plan zagospodarowania Zamościa. Przytoczono protokół z posiedzenia Rady Miejskiej z 1939 r., na którym omówiono m.in. projekty i realizacje odnowienia rynku zamojskiego. W 1961 r. wykonano inwentaryzację i ocenę zabytków na Starym Mieście: 20 proc. było zniszczonych jest w 70 proc., a połowa w 50-60 proc. Autorka relacjonuje podejmowane od początku lat 70. działania zmierzające do kompleksowej rewaloryzacji Starego Miasta przed jubileuszem 400-lecia (1980). Rada Ministrów w 1974 r. przyznała miastu 1,35 mld zł na prace remontowo-konserwatorskie i odtworzeniowe. Plan realizowano do 1985 r. Popularyzował go m.in. prof. Wiktor Zin. W 1980 r. w Zamościu odbyła się XV Konferencja UNESCO. Autorka wymienia najbardziej zasłużonych dla wpisania Zamościa na listę, w tym potomka założyciela miasta, XVI ordynata Jana Zamoyskiego.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

15

Kostrzyńska-Miłosz, Anna. "Inspiracje podhalańskie w meblach regionalnych Józefa Kulona." Artifex Novus, no. 5 (December 13, 2021): 78–87. http://dx.doi.org/10.21697/an.9371.

Full text

Abstract:

Abstrakt: Twórczość Józefa Kulona obejmuje szereg dziedzin związanych ze sztuką użytkową. Najbardziej znanymi jego projektami są meble regionalne, zwane także wiejskimi, inspirowane formami mebli ludowych. Były one wykonywane w spółdzielniach należących do Cepelii. Najliczniejsze tego typu projekty Kulona powstały dla Zakopiańskich Warsztatów Wzorcowych. Analizując ich formy, można wydzielić dwa typy. Pierwszy – najliczniejszy, charakteryzuje się użyciem wyraźnie zaznaczonych elementów konstrukcyjnych z płycinami wypełnionymi deseczkami lub ażurem o pofalowanych krawędziach, naśladujących ornamenty ludowe, do niego możemy zaliczyć takie zestawy jak Janosik, Kierdel, Redyk czy Kacwin; i drugi – różniący się nie konstrukcją, a jedynie ornamentyką, to meble o miękkich liniach zdobionych stylizowanym, wyciętym konturowo dłutem ornamentem animalistycznym. Ich powierzchnia była często opalana i szczotkowana, tak by uzyskać wyraźny, jaśniejszy rysunek słojów. Przykładem mogą być komplet Miś czy nieznane mi z nazwy meble, które można artyście przypisać. Od lat 60. artysta tworzył wystrój licznych wnętrz użyteczności publicznej, by wymienić tylko kilka: świetlicę Spółdzielni Pracy „Pieniny” w Krościenku (1968), świetlicę Spółdzielni Pracy AW, Koniaków (1968), część wyposażenia schroniska Ślęża (1966). Józef Kulon projektował również pojedyncze sprzęty dla osób znanych, na indywidualne zamówienia, m.in. w 1966 r. ławy dla wiceprezydenta USA H. Humphreya, w 1967 r. łóżko dla gen. Charlesa de Gaulle’a oraz łóżko dla Jana Pawła II w ośrodku wypoczynkowym biskupów polskich w Zakopanem. Summary: Józef Kulon’s oeuvre includes a number of branches related to applied art. His best known designs encompass regional furniture, also called cottage furniture, inspired by forms from folk furniture pieces. Kulon’s furniture was manufactured in Cepelia-run Cooperatives. The biggest number of his designs were created for the Zakopane Model Workshops. When analysing their forms, two types can be distinguished. The first, and the most numerous, is characterized by the use of clearly pronounced structural elements with panels filled with slats or openwork of wavy edges imitating folk ornaments, which include such sets as Janosik, Kierdel, Redyk, or Kacwin; the second type does not feature a different structure, but differs in ornamentation, with its pieces boasting soft lines decorated with a stylized contour chisel-cut-out animalistic ornament. The pieces’ surface was often scorched and brushed in order to obtain a clear lighter outline of rings. The latter type is exemplified by the set Miś [Bear] or other furniture pieces, unknown to me by their name, and which can be attributed to Kulon. Beginning with the 1960s, the artist created the décor of numerous interiors of public service, such as, to name a few: the common room of the ‘Pieniny’ Workers’ Cooperative, Krościenko (1968); the common room of the AW Workers’ Cooperative, Koniaków (1968); and a part of the furnishing of the Ślęża mountain hostel (1966). Furthermore, Józef Kulon designed customized furniture pieces for celebrities, e.g. in 1966, benches for US Vice President Humphrey; in 1967, a bed for General Charles de Gaulle; and a bed for John Paul II in the Zakopane Holiday Resort of the Polish Bishops.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

16

Poborca, Tomasz. "Mit nieoglądalnych filmów, czyli Grupa Dziga Wiertow w prasie filmowej PRL." Kwartalnik Filmowy, no. 120 (December 31, 2022): 164–89. http://dx.doi.org/10.36744/kf.1342.

Full text

Abstract:

Jak dla wielu narodów europejskich rok 1968 stanowi historyczną cezurę, tak i dla Jean-Luca Godarda był czasem przejścia od humorystycznych fabularnych kolaży o lekko politycznym zabarwieniu do kolektywnych eksperymentów motywowanych fascynacją maoizmem. Jego praca pod szyldem Grupy Dziga Wiertow, świadomie skazana na komercyjne niepowodzenie, doczekała się jednak uwagi polskich dziennikarzy. W swoim artykule, opierając się na analizie artykułów prasowych z lat 1960-1989, autor stara się dotrzeć do źródeł oporu publicystów wobec „czerwonej” twórczości reżysera. Zastanawia sie również, dlaczego komunistyczne treści w filmach z Zachodu nie doczekały się przyjaźniejszej recepcji w kraju, w którym wykładnia marksistowska obowiązywała także w czasopiśmiennictwie filmowym.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

17

KAMIŃSKI, Tomasz. "TREATY CAPACITY OF THE DEPENDENT STATES IN THE LIGHT OF THE WORK OF THE UN COMMISSION ON INTERNATIONAL LAW." National Security Studies 12, no. 1 (December 1, 2017): 209–27. http://dx.doi.org/10.37055/sbn/129865.

Full text

Abstract:

Przedłożony artykuł dotyczy kwestii zdolności traktatowej państw zależnych, która była rozpatrywana w toku prac Komisji Prawa Międzynarodowego ONZ (KPM ONZ) dotyczących projektu konwencji o prawie traktatów. I choć współcześnie termin ten nie przystaje do społeczności międzynarodowej składającej się z państw suwerennych, to w czasach kiedy trwały prace przygotowawcze KPM ONZ, które rozpoczęły się w 1949 r. i trwały przez kolejne siedemnaście lat, pojęcie państw zależnych było powszechnie stosowane. Cóż, przynajmniej było tak na początku tego procesu. Niniejszy artykuł przedstawia zmiany regulacji dotyczącej zdolności traktatowej państw zależnych zawarte w projektach opracowywanych przez czterech kolejnych Sprawozdawców Komisji, którym powierzono zadanie przygotowania projektu konwencji o prawie traktatów. Kwestia ta była o tyle ważna, że niekiedy państwa zależne posiadały zdolność do samodzielnego zawierania traktatów, niezależnie od zdolności traktatowej państwa odpowiedzialnego za prowadzenie ich spraw zagranicznych. Omawiane zagadnienie wydaje się szczególnie interesujące w zestawieniu z postępującym w owych czasach procesem dekolonizacji, wspartym między innymi deklaracją Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1960 r. o przyznaniu niezależności państwom i narodom kolonialnym (rezolucja 1514). Od tego czasu współistnienie równych i suwerennych państw (w tym powstałych w wyniku dekolonizacji) stanowi podstawę utrzymania pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego pod nadzorem Rady Bezpieczeństwa ONZ. Pojęcie „państwa zależnego” musiało więc zostać ostatecznie odrzucone w projektach prac ILC. Komisja uznała, że państwa muszą legitymować się suwerennością i jako takie posiadają zdolność traktatową. Rozwiązanie to zostało następnie podtrzymane w lakonicznie ujętej dyspozycji art. 6 konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów z 1969 r. (KPT), zgodnie z którym każde państwo ma zdolność do zawierania traktatów. Według KPT termin „państwo” w rozumieniu tej konwencji ma takie samo znaczenie, jak m.in. w Karcie Narodów Zjednoczonych, tj. jako państwo w rozumieniu prawa międzynarodowego, bądź też jako państwo w międzynarodowym znaczeniu tego pojęcia.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

18

Krasiński, Edward. "Profesor z Chylonii: Jan Ciechowicz (1949–2017)." Pamiętnik Teatralny 67, no. 1-2 (June 30, 2018): 204–15. http://dx.doi.org/10.36744/pt.615.

Full text

Abstract:

Zmarły 16 września 2017 w Gdyni Jan Ciechowicz był mistrzem krótkich form krytyki literackiej i teatralnej. Dwa ostatnie tomy jego dzieł zebranych, które zawierają eseje, artykuły, referaty konferencyjne i wypowiedzi, wyróżniają się erudycją akademicką, szerokim i zróżnicowanym obszarem zainteresowań, klasą pisarską i umiejętnością łączenia wielu punktów widzenia: teatralnego, literackiego, socjologicznego czy politycznego. Ciechowicz był także utalentowanym redaktorem. Redagował i wydał w sumie 21 tytułów, współpracując przy swoich projektach z innymi wybitnymi edytorami. Jego dorobek redakcyjny budzi podziw, ponownie jak rozległe obszary badawcze, które zgłębiał, a także jego zaradność i kreatywność, gust, umiejętności redakcyjne i organizacyjne. Wielokrotnie recenzował projekty badawcze i brał udział w akademickich grantach naukowych; zorganizował kilkanaście konferencji krajowych i międzynarodowych. Był członkiem wielu towarzystw naukowych; organizował i inicjował wydarzenia kulturalne i artystyczne na Pomorzu; pełnił funkcję doradcy władz miejskich i wojewódzkich.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

19

Krasiński, Edward. "Profesor z Chylonii: Jan Ciechowicz (1949–2017)." Pamiętnik Teatralny 67, no. 1-2 (June 30, 2018): 204–15. http://dx.doi.org/10.36744/pt.615.

Full text

Abstract:

Zmarły 16 września 2017 w Gdyni Jan Ciechowicz był mistrzem krótkich form krytyki literackiej i teatralnej. Dwa ostatnie tomy jego dzieł zebranych, które zawierają eseje, artykuły, referaty konferencyjne i wypowiedzi, wyróżniają się erudycją akademicką, szerokim i zróżnicowanym obszarem zainteresowań, klasą pisarską i umiejętnością łączenia wielu punktów widzenia: teatralnego, literackiego, socjologicznego czy politycznego. Ciechowicz był także utalentowanym redaktorem. Redagował i wydał w sumie 21 tytułów, współpracując przy swoich projektach z innymi wybitnymi edytorami. Jego dorobek redakcyjny budzi podziw, ponownie jak rozległe obszary badawcze, które zgłębiał, a także jego zaradność i kreatywność, gust, umiejętności redakcyjne i organizacyjne. Wielokrotnie recenzował projekty badawcze i brał udział w akademickich grantach naukowych; zorganizował kilkanaście konferencji krajowych i międzynarodowych. Był członkiem wielu towarzystw naukowych; organizował i inicjował wydarzenia kulturalne i artystyczne na Pomorzu; pełnił funkcję doradcy władz miejskich i wojewódzkich.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

20

Lenartowicz, Krzysztof. "Synergetyka a planowanie urbanistyczne i projektowanie architektoniczne." Budownictwo i Architektura 16, no. 1 (April 11, 2017): 199–212. http://dx.doi.org/10.24358/bud-arch_17-161_17.

Full text

Abstract:

O ile pojęcie synergii jako współpracy istniało w społecznościach ludzkich od zawsze, to rozumienie filozoficzne i techniczne jako współdziałania różnych czynników, którego efekt jest większy niż suma poszczególnych oddzielnych działań, nadał XXw. (H. Van Lier 1962, H. Haken 1969, R. Buckmister Fuller 1969). Synergetyka to uogólnienie synergii, uniwersalna teoria i metodologia, której przedmiotem są prawa samoorganizacji świata. W Polsce pierwsze opracowania tematu pojawiają się w latach 70. (Kotarbiński, Lenartowicz, Pszczołowski, Böhm). W artykule przedstawiono trzy rodzaje synergii związane z projektowaniem architektonicznym / planowaniem urbanistycznym: 1) Synergia formy przestrzennej. Efektem jest ład przestrzenny, zorganizowane uformowanie elementów tworzące całość. 2) Synergia dialogu społecznego. Proces decyzyjny projektowania/planowania, obejmujący realizację i użytkowanie, wymaga udziału wszystkich interesariuszy. Efekt synergetyczny zależy od partycypacji społecznej. 3) Synergia ekonomii społecznej. Partnerstwo prywatno-publiczne, poprzez synergię prowadzi do efektu „dźwigni” w finansowaniu inwestycji. Udana partycypacja wymaga istnienia społeczeństwa obywatelskiego. W praktyce uzyskanie efektu wymaga katalizatora, behawioralnej interwencji publicznej (BIP) – pośrednika między interesariuszami, którymi są użytkownicy i zespołem projektowym/planistycznym/ realizacyjnym. Wynikiem działania projektowego/planistycznego jest krajobraz miasta, także terenów otwartych. Krajobraz pozwala na diagnozę dobrostanu gospodarki i społeczeństwa (Pawlikowski, Bogdanowski). Społeczeństwo obywatelskie przejawia patriotyzm pejzażu (Mackiewicz). Podano przykłady działań pozbawionych synergii, jak też z założenia synergetycznych.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

21

Florczyk, Łukasz Grzegorz. "Paschalna wiara apostoła Tomasza (J 20,24-29)." Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego 40, no. 2 (October 30, 2020): 25–52. http://dx.doi.org/10.25167/sth.1966.

Full text

Abstract:

Ewangelista Jan zaprezentował w swoim dziele różne wymiary wiary w zmartwychwstałego Jezusa. Umiłowany uczeń uwierzył po zobaczeniu pustego grobu, w którym pozostały tylko płótna i chusta (J 20,8). Maria Magdalena uwierzyła po tym, jak przemówił do niej uwielbiony Chrystus, którego wcześniej pomyliła z ogrodnikiem (J 20,14-16). Uczniowie uwierzyli wówczas, gdy ujrzeli swego zmartwychwstałego Mistrzai Jego rany (J 20,20). Tomasz wyzbył się swych wątpliwości i uwierzył pod wpływem spotkania z Jezusem, który pozwolił mu nie tylko oglądać, lecz również dotknąć swych rąk i boku (J 20,24-28). Wreszcie są też i tacy, którzy nie widzieli Jezusa i Jego spektakularnych znaków, a jednak w Niego uwierzyli (J 20,29). Niniejszy artykuł prezentuje szczegółową analizę perykopy J 20,24-29, w której jest mowa o spotkaniu zmartwychwstałego Chrystusa z Tomaszem. Był to przełomowy moment w życiu apostoła, który wiązał się z dwoma rodzajami przejścia: od wątpliwości do wiary dojrzałej oraz od warunków stawianych Jezusowi do mocnego wyznania wiary: „Pan mój i Bóg mój!”

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

22

Rosiak, Łukasz. "ANALIZA PRZESTĘPSTWA STYPIZOWANEGO W ART. 151 K.K." Zeszyty Prawnicze 19, no. 3 (October 9, 2019): 115–30. http://dx.doi.org/10.21697/zp.2019.19.3.05.

Full text

Abstract:

Niniejszy artykuł opisuje historię penalizacji przestępstwa namowy lub udzielenia pomocy w samobójstwie w ramach m.in. polskich kodeksów karnych. Wyżej wymienione przestępstwo zostało ujęte w kodeksie karnym z 1932 r., kodeksie karnym z 1969 r. oraz w kodeksie karnym z 1997 r. Aktualna maksymalna sankcja z tytułu tego występku – w zakresie czasu jej trwania - jest tożsama z tą występującą w kodeksie karnym z 1932 r. oraz w kodeksie karnym z 1969 r. Sankcje karne zawsze powinny być stosowane w ostateczności, niemniej w przypadku tak ważkiego dobra chronionego prawem jak ludzkie życie wydaje się, iż istnieć winna możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności karnej danego sprawcy w zakresie kary będącej dla niego realną dolegliwością.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

23

Śnieżek, Barbara. "Piosenka religijna na festiwalu Sacrosong w latach 1969–1978." Muzyka 66, no. 2 (August 9, 2021): 162–76. http://dx.doi.org/10.36744/m.911.

Full text

Abstract:

Festiwal Pieśni i Piosenki Religijnej Sacrosong (1969–1999) powstał w czasie, gdy stopniowo wchodziły w życie postanowienia Soboru Watykańskiego II, a wśród nich to dotyczące otwierania Kościoła katolickiego na nowe formy ewangelizacji. Równocześnie olbrzymią popularność w świecie zyskiwała muzyka rockandrollowa. Znalazła ona entuzjastów także wśród muzyków chrześcijańskich, którym rockowe brzmienia posłużyły do przekazywania treści religijnych. Lata 60. XX wieku to również czas, w którym znacząco wzrosło zainteresowanie gatunkiem piosenki, której w twórczości religijnej dały wyraz m.in. utwory francuskiego jezuity Aimé Duvala. Pomimo trudnej sytuacji społeczno-politycznej PRL, zarówno moda na muzykę młodzieżową jak i na piosenkarstwo religijne bardzo szybko dotarły do grona zainteresowanych. Pierwszą sceną dla repertuaru religijnego w Polsce był festiwal Sacrosong, który w założeniach miał nie tylko sprzyjać powstawaniu i promocji nowych utworów w języku polskim, lecz również angażować w działalność religijną środowisko artystów i młodzież i w ten sposób przeciwdziałać ateizacji społeczeństwa. W ciągu trzydziestu lat podczas ogólnopolskich Sacrosongów można było usłyszeć zarówno piosenki konkursowe, jak i pieśni, kantaty czy oratoria powstałe na zamówienie organizatorów. Wydarzeniom muzycznym towarzyszyły spektakle teatralne, wystawy, wieczory poezji, konferencje i dyskusje. W jury konkursu zasiadały takie osobistości, jak Wojciech Kilar czy Stefan Kisielewski, muzykę na zamówienie pisali m.in. Jerzy Bauer, Marian Sawa, a teksty – Roman Brandstaetter, Ernest Bryll czy ks. Jan Twardowski. Artykuł porusza zagadnienia dotyczące historii Sacrosongów, repertuaru oraz społecznej i kulturotwórczej roli tego wydarzenia. Całości dopełniają refleksje związane z samym gatunkiem „głównej bohaterki” festiwalu – piosenki religijnej.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

24

Czekalski, Ryszard. "Troska prymasa Stefana Wyszyńskiego o Polonię w świetle zapisków "Pro memoria" z okresu obrad Soboru Watykańskiego II." Studia Prymasowskie, no. 7-8 (April 16, 2024): 119–43. http://dx.doi.org/10.21697/stpr.14077.

Full text

Abstract:

Sprawowanie duchowej opieki nad Polonią historycznie przynależało do prerogatyw prymasa Polski kard. S. Wyszyńskiego, który poczuwał się do tej roli, jednak wskutek sytuacji politycznej w kraju nie zawsze miał możliwość w pełni się z niej wywiązywać. Dogodną okazję do spotkań ze środowiskiem polonijnym dawały mu wyjazdy na cztery sesje obrad Soboru Watykańskiego II (1962-1965). Ich ślady zachowały się w dzienniku Pro memoria prowadzonym przez księdza prymasa. W ich świetle można dostrzec jego otwartość na spotkania z różnymi grupami osób (prywatnych, duszpasterzy polonijnych czy przedstawicieli organizacji polonijnych zarówno o charakterze kościelnym, jak i świeckim). Służyły one m.in. pogłębianiu więzi Polonii z ojczyzną, inicjowaniu przygotowań do obchodów Millenium Chrztu Polski oraz rozwijaniu działalności wydawniczej na potrzeby Kościoła w Polsce oraz Polaków mieszkających za granicą.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

25

Świderek, Konrad, Andrzej Pukos, and Katarzyna Sierawska. "Działalność Warszawskiego Koła Zamościan PTTK im. Michała Pieszki w latach 1969–1983 w świetle dokumentów własnych." Archiwariusz Zamojski 12 (December 31, 2013): 105–26. http://dx.doi.org/10.56583/az.1203.

Full text

Abstract:

Artykuł jest częścią większych badań poświęconych Warszawskiemu Kołu Zamościan PTTK. Koło to zrzeszało osoby pochodzące z Zamościa i okolic, a mieszkające w Warszawie, chcące podtrzymywać więzy z regionem pochodzenia i działać na rzecz promocji i rozwoju Zamościa i Zamojszczyzny. Pomysłodawcą był zasłużony nauczyciel gimnazjum w Zamościu i regionalista Michał Pieszko. Koło powstało w 1960 r., artykuł omawia jego działalność w latach 1969–1983. Autorzy poddali analizie 167 dokumentów z tego okresu, głównie protokoły z działalności koła oraz zebrań zarządu, komunikaty, korespondencję i in. Wyodrębnili trzy główne nurty działalności: kulturalno-popularyzatorską, prospołeczną i rozrywkowo-rekreacyjną, oraz omówili największe osiągnięcia i najciekawsze inicjatywy koła. Do takich można zaliczyć zaangażowanie się w obchody 400-lecia Zamościa, przypadające na 1980 r. Członkowie Koła działali na rzecz renowacji i odbudowy Starego Miasta w Zamościu (memoriały do Ministra Kultury, Głównego Konserwatora Zabytków in.), zainicjowali z Zarządem Głównym PTTK akcję „Zamość – Wczoraj, Dziś, Jutro”, w ramach której organizowano czyny społeczne wspierające odnowę zamojskich zabytków oraz przygotowali z nim wystawę poświęconą Zamościowi na Zamku Królewskim w Warszawie. Koło gromadziło publikacje dotyczące Zamościa i Zamojszczyzny. Aktywnym członkiem Koła był Jan Zamoyski, potomek założyciela Zamościa.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

26

Czwartkowski, Jan. "Struktura Niemieckiej Poczty Wschód na Zamojszczyźnie w okresie II wojny światowej na podstawie kolekcji archiwalnych materiałów pocztowych z zasobu Archiwum Państwowego w Zamościu." Archiwariusz Zamojski 19 (December 31, 2021): 303–14. http://dx.doi.org/10.56583/az.820.

Full text

Abstract:

15 listopada 1939 r. Hans Frank powołał w Generalnym Gubernatorstwie dla okupowanych ziem polskich Niemiecką Pocztę Wschód (Deutsche Post Osten) z siedzibą w Krakowie. Miała ona obsługiwać zarówno instytucje i ludność niemiecką, jak i polską, tę w bardzo ograniczonym zakresie. Rozszerzyła go nowa ordynacja pocztowa obowiązująca od wiosny 1940 r. do końca okupacji. Wprowadzono surową cenzurę korespondencji z jeńcami wojennymi, więźniami obozów i przesiedlonymi. Listy abonentów telefonicznych poddano kontroli Gestapo. W 1943 r. w GG funkcjonowało 1961 placówek pocztowych, w tym 140 urzędów pocztowych I i II klasy, około 400 biur pocztowych, resztę stanowiły agencje i pośrednictwa pocztowe w mniejszych miejscowościach, bez prawa kasowania znaczków na przesyłkach. Omówiono stosowane przez pocztę niemiecką stemple, znaczki doręczeniowe kasowane stempelkami pośrednictwa pocztowego, kasowniki okolicznościowe oraz propagandowe stosowane przy takich okazjach, jak urodziny Hitlera, rocznica utworzenia NSDAP i in., stemple i pieczątki stosowane w korespondencji w GG, serie niemieckich znaczków wypuszczanych w Polsce, stosowanie propagandowego „V” na przesyłkach pocztowych. Autor artykułu przekazał do Archiwum Państwowego w Zamościu kolekcję listów, kart pocztowych, kopert, znaczków pocztowych z odciskami stempli i pieczęci Niemieckiej Poczty Wschód z terenu Zamojszczyzny, także korespondencję z innych rejonów GG i Europy adresowaną na Zamojszczyznę. Wybrane pozycje z kolekcji ilustrują artykuł.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

27

Szajda, Marek. "Obraz Polski wśród polskich Żydów w Izraelu. Narracje przedstawicieli aliji gomułkowskiej i emigracji pomarcowej." Wrocławski Rocznik Historii Mówionej 8 (June 26, 2019): 143–77. http://dx.doi.org/10.26774/wrhm.227.

Full text

Abstract:

Doświadczenia żydowskich emigrantów z Polski po II wojnie światowej można przyporządkować odpowiednim falom migracyjnym, następującym po istotnych wydarzeniach historycznych. Przykładem tego jest alija gomułkowska z lat 1956–1960 oraz emigracja po wydarzeniach Marca 1968 r. Niniejszy tekst dotyczy narracji świadków historii – polskich Żydów, którzy opuści kraj w jednej z tych dwóch fal i osiadli na stałe w Izraelu. W oparciu o relacje historii mówionej odtwarzam ich trajektorie biograficzne, w tym punkty styczne narracji oraz stosunek rozmówców do Polski, wyrażający się w pamięci o „pierwszej ojczyźnie”, kulturowym zakorzenieniu oraz obecnej aktywności wobec Polski. Wynikające z narracji deklaracje uwypuklają dwoistość tożsamości świadków historii, ich identyfikacje z żydowskością oraz polskością. Natomiast obraz Polski, często sentymentalny i nostalgiczny, jest mocno zakorzeniony w doświadczeniach z okresu pobytu w kraju, zarówno tych pozytywnych (relacje międzyludzkie, miejsca), jak i negatywnych (antysemityzm). Wpływają na niego również współczesne wydarzenia oraz podróże do Polski.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

28

Majzner, Robert. "Podpułkownik Mieczysław hr. Poniński – attaché wojskowy Rzeczypospolitej w Rzymie (1920-1921)." Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica, no. 103 (April 30, 2019): 101–17. http://dx.doi.org/10.18778/0208-6050.103.08.

Full text

Abstract:

W maju 1919 r. powołano Attachat Wojskowy przy Poselstwie RP w Rzymie, zobowiązując go do obserwowania włoskich sił zbrojnych, gospodarki, polityki zagranicznej, koordynowania zakupów sprzętu wojskowego oraz organizowania procesu repatriacji do kraju Polaków – byłych żołnierzy armii austro-węgierskiej, przebywających w obozach jenieckich na terenie Włoch. Pierwszym attaché wojskowym został gen. Eugeniusz Kątkowski, który nie mówił po włosku. W październiku 1920 r. zastąpił go mjr Mieczysław hr. Poniński, który znał język włoski i włoską kulturę. W 1921 r. okazało się jednak, że wstępując w 1919 r. do Wojska Polskiego, zataił fakt, że z armii włoskiej został w 1893 r. usunięty i zdegradowany ze stopnia porucznika do sierżanta. Dzięki temu w Wojsku Polskim otrzymał stopień rotmistrza (kapitana). Ponadto jego pomocnik, mjr Jan Pogorski opracował 12 raportów wojskowych, twierdząc, że pozyskał je od tajnego informatora za ogółem 2500 lirów, podczas gdy przepisał je z włoskiej prasy wojskowej. Podpułkownik Mieczysław Poniński został odwołany z Rzymu i postawiony przed Oficerskim Sądem Honorowym, a następnie przed sądem karnym. Dzięki swym koneksjom uniknął jednak kary. Był jedynym spośród prawie 100 polskich attachés wojskowych w latach 1919–1939, który dopuścił się takiego przewinienia.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

29

Wójcik, Zbigniew, Michał Boraczyński, and Tomasz Boraczyński. "EDUKACYJNO WYCHOWAWCZA DZIAŁALNOŚĆ KLUBÓW I SEKCJI ZAPAŚNICZYCH W POLSKIM REGIONIE WARMIA I MAZURY (1945 – 1989)." Уманська старовина, no. 8 (December 30, 2021): 94–115. http://dx.doi.org/10.31499/2519-2035.8.2021.249944.

Full text

Abstract:

Słowa kluczowe: edukacja, zapasy, współpraca, region, Obwód Kaliningradzki. Streszczenie Wkrótce po zakończeniu działań wojennych (1945) utworzono w Okręgu Mazurskim pierwsze placówki oświatowe i rozpoczął się proces edukacyjno-wychowawczy. Po przekształceniu okręgu w województwo olsztyńskie przybył na Warmię ppor. Zenon Rydziński i jako oficer-zapaśnik propagował na modnych wówczas festynach i zawodach pokazowych walory uprawianej niegdyś dyscypliny sportowej. Po utworzeniu w Olsztynie Okręgowego Związku Zapaśniczego szkolenie prowadzono także w powstających spontanicznie klubach i sekcjach Ludowych Zespołów Sportowych. Wspomniane stowarzyszenia szczególnie cenną rolę odgrywały w środowiskach wiejskich. Po zgłębieniu podstaw nawiązano współpracę z Obwodem Kaliningradzkim. Wzajemna wymiana doświadczeń skutkowała wzrostem poziomu wyszkolenia sportowego, budowaniu zrębów przyjaźni między obu społecznościami, a wyjazdy zagraniczne stwarzały możliwość bliższego poznania regionów i kultury mieszkającej tam ludności. Ekipy wyjeżdżające za granicę tworzono z najlepszych zawodników, a powołanie w skład drużyny było dla zapaśników jednocześnie wyróżnieniem i nagrodą. W wymianie sportowej uczestniczyła także młodzież uprawiająca sport w szkolnych sekcjach. W treningach brali udział również młodzi Romowie i Ukraińcy i był to wzorcowy przykład integracji społecznej. Wzrastający poziom wyszkolenia skutkował uczestnictwem w turniejach ogólnopolskich, mistrzostwach Polski, a w roku 1978 rozegrano nawet mecz z przebywającą w Polsce drużyną stanu Colorado (USA). Bibliografia Archiwum Akt – Archiwum Akt Nowych w Warszawie, Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. 78, s. 22, Stan urządzeń. [Device status] 78, s. 22. Archiwum Państwowe, 1951 – Archiwum Państwowe w Olsztynie, Komitet Wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. 1141, Protokół z posiedzenia egzekutywy KW PZPR z maja 1951 roku, k. 141. [Minutes of the executive meeting of the KW PZPR in May 1951], k. 141. Archiwum Państwowe – Archiwum Państwowe w Olsztynie, Komitet Wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. 1141/2093, k. 80. X lat współpracy Olsztyna z Kaliningradem. [10 years of cooperation between Olsztyn and Kaliningrad], k. 80. [Poland]. Archiwum Państwowe, 1972-1973 – Archiwum Państwowe w Olsztynie, Komitet Wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. 1141/2101, Sprawozdanie z międzywojewódzkiej współpracy partyjnej z krajami socjalistycznymi w latach 1972–1973, k. 14. [Report on interregional party cooperation with socialist countries in 1972–1973], k. 14. [Poland]. Archiwum Państwowe, 1960 – Archiwum Państwowe w Olsztynie, Komitet Wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. 1141/2087, k. 10. Plan sportowych kontaktów przygranicznych Olsztyn – Kaliningrad na rok 1960. [The plan of sports contacts on the Olsztyn - Kaliningrad border for 1960], k. 10. [Poland]. Archiwum Państwowe, 1963 – Archiwum Państwowe w Olsztynie, Komitet Wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. 1141/2090, k. 1. Terminarz delegacji Olsztyn – Kaliningrad 1963. [Timetable of the Olsztyn - Kaliningrad delegation 1963], k. 1. [Poland]. Borejsza, 1964 – Czesław Borejsza. Władysław Pytlasiński i jego trening zapaśniczy. Warszawa 1964. 64 s. [Władysław Pytlasiński and his wrestling training]. Warszawa 1964. 64 s. [Poland]. Chełmecki, Głaz, Lipski, 2012 – Chełmecki Jerzy, Głaz Andrzej, Lipski Jerzy. Historia Polskich zapasów 1922 – 2012. Warszawa 2012. 345 s. [History of Polish stocks 1922 – 2012]. Warszawa 2012. 345 s. [Poland]. Dmowski, 1981 – Dmowski Zygmunt. I ty zostaniesz olimpijczykiem. Warszawa 1981. 80 s. [And you will become an Olympian]. Warszawa 1981. 80 s. [Poland]. Dmowski, Skubis, 1976 – Dmowski Zygmunt, Skubis Jacek. Zapasy judo. Warszawa 1976. 133 s. [Judo wrestling]. Warszawa 1976. 133 s. [Poland]. Tracewski, 1979 – Tracewski Janusz. Zapasy dla ciebie. Warszawa 1979. 18 s. [Stocks for you]. Warszawa 1979. 18 s. [Poland]. Filipkowski, 1979 – Filipkowski Tadeusz. Węzłowe problemy oświaty województwa olsztyńskiego po1945r. [Key problems of education in the Olsztyn voivodeship after 1945]. W: Zeszyt Pedagogiczny. 50 lat szkolnictwa polskiego na Warmii i Mazurach. Olsztyn 1979. S. 97– 128. [Poland]. Gąsiorowski, 2005 – Gąsiorowski Andrzej. Podróże historyczne i krajoznawcze na pograniczu pruskim 1466 – 1939. Olsztyn 2005. 379 s. [Historical and sightseeing trips in the Prussian borderland 1466 – 1939]. Olsztyn 2005. 379 s.[Poland]. Godlewski, 1987 – Godlewski Piotr. Mini-zapasy. [Mini-stocks]. W: Wychowanie Fizyczne i Higiena Szkolna 1987, Nr 8. Warszawa 1987. S. 5 – 12. Godlewski, 1987 – Godlewski Piotr. Rozwój organizacyjny sportu zapaśniczego w pierwszych latach Polski Ludowej. [Organizational development of wrestling sport in the first years of People's Poland]. W: Monografia AWF, Poznań, 1987, Nr 235. S. 233–242. Godlewski, 1987 – Godlewski Piotr. Aktualne problemy badań w zapasach, Warszawa 1987. 59 s. [Current research problems in stocks]. Warszawa 1987. 59 s. [Poland]. Godlewski, 1988 – Godlewski Piotr. Zarys dziejów polskiego zapaśnictwa profesjonalnego. Gorzów Wielkopolski 1988. 64 s. [An outline of the history of Polish professional wrestling]. Gorzów Wielkopolski 1988. 64 s. [Poland]. Gross, 2011 – Gross Radosław. Powszechna Organizacja „Służba Polsce” w województwie olsztyńskim w latach 1948 – 1955. Olsztyn 2011. 384 s. [The General Organization "Służba Polsce" in the Olsztyn voivodship in the years 1948 – 1955]. Olsztyn 2011. 384 s. [Poland]. Górniewicz, 2008 – Górniewicz Józef. Teoria wychowania. Olsztyn 2008. 187 s. [The theory of education]. Olsztyn 2008. 187 s. [Poland]. Jaroszewski, Połaniecka, 2019 – Jaroszewski Julian, Połaniecka Agnieszka. Sukcesy sportowe zapaśników z terenu województwa łódzkiego w latach 1945 – 1990. [Sports successes of wrestlers from the Łódź Province in 1945 – 1990]. W: Sport i Turystyka. Środkowoeuropejskie Czasopismo Naukowe 2019, t. 2, Nr 3. Częstochowa 2019. S. 71– 93. Księga Pamiątkowa – Księga Pamiątkowa Ludowego Klubu Sportowego „Agrokompleks” Kętrzyn. [Memorial Book of the People's Sports Club "Agrokompleks". Kętrzyn]. 52 s. [Poland]. Masztaler, Walichnowski, 1999 – Masztaler Jan, Walichnowski Feliks. Wokół stadionu Leśnego. [Around the Leśny Stadium.]. Olsztyn 1999, 38 s. [Poland]. Mistrzostwa w zapasach, 1971 – Mistrzostwa w zapasach. [Wrestling Championship]. W: Gazeta Olsztyńska 1971, Nr 33. S. 4. [Poland]. Nowocień, 2013 – Nowocień Jerzy. Studium o pedagogice kultury fizycznej. Warszawa 2013. 248 s. [A study on the pedagogy of physical culture]. Warszawa 2013. 248 s. [Poland]. Nowakowski, Grotkowski, 1955 – Nowakowski Witold, Grotkowski Józef. Zapasy klasyczne, Warszawa 1955. 90 s. [Classic stocks]. Warszawa 1955. 90 s. [Poland]. Nowe związki, 1965 – Nowe związki. [New relationships]. W: Głos Olsztyński 1965, Nr 209. S. 6. [Poland]. Piłkarze Warmii, 1956 – Piłkarze Warmii i Piszczewiko inaugurują przyjacielskie kontakty Olsztyna i Kaliningradu. [The players of Warmia and Piszczewiko inaugurate friendly contacts between Olsztyn and Kaliningrad]. W: Głos Olsztyńsk 1956, Nr 218. S. 5. [Poland]. Remis na olsztyńskim, 1956 – Remis na olsztyńskim ringu Kalioningrad – Olsztynianka 10:10. [Draw in the Olsztyn ring Kalioningrad - Olsztynianka 10:10]. W: Głos Olsztyński 1956, Nr 228. S. 4. [Poland]. Szypulski, 1991 – Szypulski Edward. Działalność sekcji zapaśniczych na terenie województwa olsztyńskiego w latach 1957 – 1990. Gorzów Wielkopolski 1991. S. 36. [Activity of wrestling sections in the Olsztyn voivodeship in 1957 – 1990]. Gorzów Wielkopolski 1991. S. 36. Tracewski, 2010 – Tracewski Janusz. Zapasy. W drodze do mistrzostwa, Warszawa 2010. 153 s. [Wrestling. On the way to the championship]. Warszawa 2010. 153 s. [Poland]. Tracewski, 2017 – Tracewski Janusz. Polska szkoła zapasów, Warszawa 2017. 128 s. [Polish school of wrestling]. Warszawa 2017. 128 s. [Poland]. Trzeba pokochać sport, 1975 – Trzeba pokochać sport. [You have to love sport ]. W: Wiadomości Sportowe 1975, Nr 48. S 4. [Poland]. Turniej piłkarski, 1965 – Turniej piłkarski w Braniewie. [Football tournament in Braniewo]. W: Głos Olsztyński 1965, Nr 159. S. 6. [Poland]. Turniej zapaśniczy, 1980 – Turniej zapaśniczy z udziałem reprezentacji Kaliningradu. [Wrestling tournament with the participation of the Kaliningrad national team]. W: Agrokompleks 1980, Nr 20-21. S. 8. [Poland]. Urniaż, 2000 – Urniaż Jerzy. Sport na Warmii i Mazurach w latach 1945 – 1975. Olsztyn 2000. 270 s. [Sport in Warmia and Mazury in the years 1945 – 1975]. Olsztyn 2000. 270 s. [Poland]. Urniaż, 2008 – Urniaż Jerzy. Współpraca sportowa w regionach warmińsko-mazurskim i kaliningradzkim w latach 1956 – 2006. Olsztyn 2008. 285 s. [Sports cooperation in the Warmian-Masurian and Kaliningrad regions in the years 1956 – 2006]. Olsztyn 2008. 285 s. [Poland]. Wójcik, Boraczyński, 2015 – Wójcik Zbigniew, Boraczyński Tomasz. Kultura fizyczna mniejszości polskiej w Prusach Wschodnich. [ Physical culture of the Polish minority in East Prussia]. W: Rozprawy Naukowe 2015, Nr 50. Wrocław 2015. S 16 – 23. [Poland]. Zapasy, 1972 – Zapasy. Olsztyniak B. Andryszczyk – mistrzem Polski. [Inventories. Olsztyniak B. Andryszczyk - the champion of Poland]. W: Głos Olsztyński 1972, Nr 50. S. 4. [Poland].

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

30

Siwek, Grzegorz Marcin. "Charakterystyka wezbrania opadowego w zlewni górnego Wieprza w maju 2014 roku." Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio B – Geographia, Geologia, Mineralogia et Petrographia 71, no. 1 (March 6, 2017): 45. http://dx.doi.org/10.17951/b.2016.71.1.45.

Full text

Abstract:

Wyżyna Lubelska jest regionem, w którym co kilka lat pojawiają się intensywne opady burzowe powodujące lokalne wezbrania rzek. Szczególnie często zjawiska te pojawiają się w okolicy Krasnegostawu (Ziemnicki 1956, Dębski 1958, Maruszczak, Trembaczowski 1958, Ciepielowski, Dąbkowski 1967, Ciepielowski, Dąbkowski 1968, Górniak 1982, Kaszewski, Siwek 2005, Siwek 2010).W świetle dotychczasowych badań (Parczewski 1960, Górniak 1982, Michalczyk 1984, Rodzik 1984, Michalczyk i in. 2008) na Wyżynie Lubelskiej katastrofalne w skutkach są ulewy o średnim natężeniu przekraczającym 1 mm∙min-1, a sumie opadu wynoszącej około 100 mm (Teisseyre 1994). Z obliczeń wynika, że prawdopodobieństwo wystąpienia opadów o tej wysokości wynosi około 1% (Suligowski 2004). W latach 1951–2000 zostało odnotowanych na Lubelszczyźnie jedynie 11 opadów o sumie dobowej >100 mm, z czego większość z nich (8 przypadków) w obszarze wyżynnym (Michalczyk i in. 2008, Siwek 2010). Kilka lat wcześniej, w międzyrzeczu Bystrzycy i Giełczwi, opad o wysokości powyżej100 mm wystąpił w nocy z 3 na 4 sierpnia 2005 roku (Michalczyk i in. 2008). Można domniemać, że najprawdopodobniej nie wszystkie epizody opadowe o sumie przekraczającej100 mm i znacznym natężeniu zostały zarejestrowane (Siwek 2006). Często o ich wystąpieniu można było wnioskować tylko na podstawie wysokiego spływu wody lub skutków geomofrologicznych. Przykładem tego są katastrofalne skutki opadów o znacznie niższych zmierzonych sumach (Maruszczak i Trembaczowski 1956, Ziemnicki 1956, Dębski 1958, Ciepielowski i Dąbkowski 1967, Ciepielowski i Dąbkowski 1968, Ciepielowski 1970, Buraczyński i Wojtanowicz 1974, Górniak 1982, Janicki i in. 2010).Celem niniejszego opracowania jest analiza warunków powstania oraz charakterystyka hydrologiczna wezbrania w zlewni górnego Wieprza, które zarejestrowano w maju 2014 roku. W dniach 11-17 maja 2014 roku na pograniczu Wyżyny Lubelskiej i Roztocza wystąpiły opady o dużej intensywności. Stacje meteorologiczne położone na tym obszarze zarejestrowały sumy opadów sięgające od 95 do226 mm. Opad o największej intensywności wystąpił w nocy z 16 na 17 maja, kiedy to w ciągu około 3 godzin w stacji Nielisz zanotowano aż110,7 mm. W krótkim czasie nastąpiło znaczne podniesienie stanów wody w rzekach, co spowodowało ogłoszenie w kilku gminach alarmów przeciwpowodziowych (m.in. w gminie Krasnystaw). Intensywny spływ wody wywołał gwałtowne wezbranie, które spowodowało wysokie straty zarówno materialne, jak i przyrodnicze. Woda zalała ponad 2,5 tys. ha upraw, wyrządziła szkody w inwentarzu, zniszczyła dziesiątki budynków oraz odcinek drogi Zamość – Hrubieszów.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

31

Latuch, Kazimierz J. "„W tym domu mieszkał i tworzył Bolesław Leśmian”. O jednej fotografii na wystawie „Przystanek z Leśmianem” (Tekst z okazji wydarzenia: 2017 Rok Bolesława Leśmiana w Zamościu)." Archiwariusz Zamojski 15 (December 31, 2017): 213–16. http://dx.doi.org/10.56583/az.1028.

Full text

Abstract:

Jeden z najwybitniejszych XX-wiecznych polskich poetów Bolesław Leśmian w latach 1922–1935 mieszkał w Zamościu; pracował tu jako notariusz. Miasto podejmowało wiele inicjatyw upamiętniających sławnego mieszkańca. Na przykład rok 2017 (140. rocznica urodzin i 80. rocznica śmierci poety) ogłoszono w Zamościu Rokiem Bolesława Leśmiana. W jego kalendarz wpisała się m. in. wystawa fotografii „Przystanek z Leśmianem”. Prezentowano na niej zdjęcie ze zbiorów Archiwum Państwowego w Zamościu, pokazujące odsłonięcie w 1967 r. na Domu Centralnym na Starym Mieście tablicy pamiątkowej z napisem: „W tym domu mieszkał i tworzył Bolesław Leśmian poeta 1878–1937”. W lokalnej prasie z tamtego okresu autor artykułu odnalazł więcej informacji o odsłonięciu tablicy, które odbyło się podczas wojewódzkiej inauguracji roku kulturalno-oświatowego 1967/1968 (14–15 X), z udziałem m. in. ministra kultury i sztuki Lucjana Motyki, przedstawiciela Wydziału Kultury KC PZPR, tow. Edmunda Makucha i in. Ciekawostką jest, że tego samego dnia, jak odkrył autor, w Zamościu odsłonięto tablicę ku czci rewolucjonistki Róży Luksemburg. Dzień później dokonano ponownego otwarcia dla publicznego zwiedzania Rotundy, miejsca martyrologii mieszkańców Zamojszczyzny podczas II wojny. Autor przypuszcza, że inicjatorem upamiętnienia w Zamościu Leśmiana był prof. Wiktor Zin, znawca architektury, który utrzymywał przez kilkadziesiąt lat ścisłe związki z Zamościem (pochodził z pobliskiego Hrubieszowa).

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

32

Drygier ks., Mariusz. "Troska pasterska Stefana Wyszyńskiego o administrację apostolską Śląska Opolskiego w latach 1949-1967." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 119 (December 22, 2022): 65–80. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.13650.

Full text

Abstract:

Przyznane Polsce po II wojnie światowej ziemie poniemieckie, wśród nich wydzielony z archidiecezji wrocławskiej obszar administracji apostolskiej Śląska Opolskiego, Stolica Apostolska już w 1945 r. poddała pod zarząd prymasa Polski: najpierw Augusta Hlonda, a po jego śmierci w 1948 r. – Stefana Wyszyńskiego, który objął oficjalnie swój urząd na początku 1949 r. Troska o lud Boży na Opolszczyźnie była zatem częścią szerszej misji prymasa wobec Kościoła na Ziemiach Zachodnich. S. Wyszyński w latach 1949-1967 przybył do opolskiej administracji osiem razy. Jesienią 1949 r. zwizytował nowo utworzone seminarium duchowne w Opolu oraz wziął udział jako prelegent w specjalnym kursie dla księży, którego celem była integracja duchowieństwa. W 1951 r., przybył aby zapobiec schizmie wywołanej bezprawną ingerencją władz państwowych w nominacje legalnych rządców kościelnych na Ziemiach Odzyskanych. W kolejnych latach witano prymasa na Śląsku Opolskim m.in. jako szafarza sakramentów i konsekratora biskupów. Wizyty te były dla S. Wyszyńskiego okazją do umocnienia wiary śląskich katolików i ich jedność z Kościołem oraz podkreślić o trwałej przynależnośćci Śląska do Polski. Kardynał podejmował również wysiłki w celu utworzenia na Ziemiach Odzyskanych stałej kościelnej administracji. Jego rola na Śląsku Opolskim, jak i w pozostałych administraturach apostolskich, najpierw została zmniejszeniu w 1956 r., kiedy to władze państwowe wyraziły zgodę na objęcie rządów kościelnych przez wyznaczonych przez Stolicę Apostolską biskupów – na Opolszczyźnie został nim Franciszek Jop. Zwieńczeniem działań S. Wyszyńskiego było poddanie bezpośrednio Stolicy Apostolskiej opolskiej administratury w 1967 r.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

33

Podgórski, Ryszard A. "Tomistyczno-fenomenologiczna filozofia osoby w personalizmie Karola Wojtyły." Studia Warmińskie 53 (December 31, 2016): 39–53. http://dx.doi.org/10.31648/sw.87.

Full text

Abstract:

Papież Jan Paweł II znany jest jako Namiestnik Chrystusowy. Wielu członków Kościoła nie pamięta, że był wybitnym filozofem. Na tyle znaczącym, że stworzył własną filozofię znaną jako personalizm chrześcijański lub antropologia adekwatna. Jej koncepcję wyłożył w 1969 r. w obszernej rozprawie Osoba i czyn, którą można nazwać summą filozofii późniejszego papieża. W niej znajdujemy nowożytną filozofię świadomości, podmiotu subiektywnie poznającego otaczającą go rzeczywistość, która przeciwstawiła się tradycyjnej metafizyce, próbującej obiektywnie opisać całą rzeczywistość, ale w nikłym stopniu zajmującej się krytyczną analizą subiektywności naszego poznania. Filozoficzne analizy Karola Wojtyły pokazują, że zarówno wcześniejsza historycznie filozofia bytu, jak i nowożytna filozofia świadomości są ujęciami jednostronnymi. Podejmowane przez tego filozofa studium myśli Arystotelesa i św. Tomasza oraz Immanuela Kanta i Maxa Schelera zaowocowało nie tylko podkreśleniem odmienności stanowisk, ujawnianiem ich niepełności, ale propozycją wyjścia z impasu, w jakim znalazły się względem siebie filozofia świadomości i filozofia bytu, z impasu idealizmu i realizmu, aprioryzmu i empiryzmu. Wysiłek integracji filozofii świadomości i filozofii bytu przewija się u Wojtyły od początku jego poszukiwań filozoficznych. Wyrasta zapewne z dwóch jego przekonań. Z jednej strony jest on zdecydowany o wyprowadzeniu wiedzy z doświadczenia, z drugiej strony - o słuszności postawy realistycznej w poznaniu intelektualnym. Potwierdzają to jego zainteresowania zarówno doświadczeniem mistycznym św. Jana od Krzyża, a później doświadczeniem fenomenologicznym Schelera, jak również systemem filozoficznym św. Tomasza. Drogi te będą się ciągle ze sobą spotykać i wzajemnie na siebie oddziaływać. Drogi łączące te filozofie to doświadczenie jako źródło bezpośredniej wiedzy o człowieku, Dotyczy to doświadczenia wewnętrznego, jak i zewnętrznego. Można powiedzieć, że w poszukiwaniach podstaw wiedzy filozoficznej u Wojtyły od początku pojawia się pewna „dwoistość”. Z jednej strony podejmuje on wysiłek, aby w doświadczeniu mistycznym odkryć to, co bezpośrednio przeżywamy, dzięki czemu to, co ludzkie jest nam tak bliskie, z drugiej – buduje metafizyczno-fenomenologiczny obraz człowieka przez konfrontację etyki Kanta i Schelera z etyką Arystotelesa i św. Tomasza z Akwinu.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

34

Radziejewski, Krzysztof. "Relacje i wspomnienia partyzantów w zespole akt Środowiska 9 p.p. AK Ziemi Zamojskiej." Archiwariusz Zamojski 11 (December 31, 2012): 137–52. http://dx.doi.org/10.56583/az.1217.

Full text

Abstract:

W 2011 r. Środowisko 9 pp Leg. AK Ziemi Zamojskiej w Warszawie przekazało do Archiwum Państwowego w Zamościu zebrane archiwalia i dokumentację z lat 1966–2008, w tym blisko 120 relacji, opracowań i wspomnień z lat 1939–1945 byłych partyzantów akowskich działających na Zamojszczyźnie. W artykule publikowana jest ich pełna lista, opatrzona szczegółowymi przypisami; np. bitwę pod Osuchami opisali Zbigniew Jakubik „Marek” z oddziału Konrada Bartoszewskiego „Wira”, ciężko ranny, leczony przez Zygmunta Klukowskiego, oraz Janina Bartoszewska „Nina”, żona „Wira”, sanitariuszka. Większość materiałów wspomnieniowych była publikowana, m.in. w pracach Zygmunta Klukowskiego („Materiały do dziejów Zamojszczyzny w latach wojny 1939–1944” i in.). W artykule wymieniono też najważniejsze publikacje dotyczące działalności ruchu oporu na Zamojszczyźnie. Autor opisuje także, jak doszło do powstania związku byłych akowców jeszcze w epoce PRL-u. Pierwszy zjazd żołnierzy AK i BCh odbył się w Zamościu w czerwcu 1981 r. Wydarzenie nie zostało odnotowane w oficjalnych środkach masowego przekazu i spotkało się z niechęcią miejscowych władz. W tym czasie weteranom 27 Wołyńskiej Dywizji AK udało się utworzyć własne środowisko przy ZBOWiD, a przy nim powstała sekcja 9 pp Leg. AK Ziemi Zamojskiej (1983). W 1989 r. powstał Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej i wkrótce jego zamojski oddział.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

35

Ziółkowska, Agata. "The institution of a military offence in light of the regulations of Polish criminal-military codifications of the 20th century – a historical and legal analysis." Czasopismo Prawno-Historyczne 76, no. 1 (July 1, 2024): 61–82. http://dx.doi.org/10.14746/cph.2024.1.3.

Full text

Abstract:

W artykule pokazano, jak na przestrzeni lat (zarówno w odrębnych kodeksach karno-wojskowych, jak i w części wojskowej powszechnego kodeksu karnego z 1969 r.) ustawodawca dekretował pojęcie przestępstwa wojskowego. Rozważania te można potraktować jako rodzaj historycznoprawnego uzasadnienia konieczności wprowadzenia do systemu prawa karnego sensu largo (np. poprzez nowelizację przepisów obowiązującego kodeksu karnego z 1997 r.) normatywnej definicji przestępstwa wojskowego. Choć instytucja przestępstwa wojskowego nie jest synonimem instytucji przestępstwa (współcześnie określanego także mianem przestępstwa powszechnego), to nie wynika to wprost z postanowień kodeksowych, a jedynie z wykładni dokonanej na tej płaszczyźnie, co zostało poddane krytyce.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

36

Piwowar, Jolanta. "Żyrafy nadal wchodzą do szafy? Kultowe teksty z PRL-u we współczesnej przestrzeni komunikowania społecznego." Media - Kultura - Komunikacja Społeczna 3, no. 13 (February 6, 2019): 69–85. http://dx.doi.org/10.31648/mkks.2974.

Full text

Abstract:

Autorka artykułu charakteryzuje wybrane cechy tekstów kultury wywodzących się z czasów PRL-u oraz ich funkcje we współczesnej przestrzeni komunikowania społecznego. Kultowe cytaty z polskich filmów opowiadających o tamtym okresie, na przykład ze Stawki większej niż życie (1967–1969), z Misia (1981), Seksmisji (1983) czy Rozmów kontrolowanych (1991), są ciągle żywe i aktualne pomimo upływu lat. Na podstawie współczesnych tekstów kultury (przykładowo publikacji prasowych) można obserwować sposoby ich wykorzystania w przestrzeni komunikowania społecznego i debacie publicznej na różne tematy. Pojawiają się zarówno w debacie politycznej, w debacie publicznej na temat międzynarodowych stosunków gospodarczych, w dyskursie na tematy prawne i prawnicze, jak i w tekstach o tematyce sportowej, w odniesieniu do produkcji filmowych, w debacie na tematy światopoglądowe. Najczęściej są wykorzystywane w wersji oryginalnej, ale bywają też poddawane różnym modyfikacjom, na przykład wprowadza się modyfikacje leksykalne, które zachowują ogólny zakres semantyczny tekstu pierwotnego; stosuje się również modyfikacje gramatyczne itp. Zanalizowane teksty kultury są poddawane różnym modyfikacjom, dzięki którym myśl odbiorcy kieruje się na nowe tory interpretacyjne i odczytuje on nowe (zmodyfikowane w stosunku do pierwotnego) obszary znaczeniowe.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

37

Dahlig-Turek, Ewa. "Morfologia „rytmów polskich” w „Mazowszu Polnym” Oskara Kolberga w świetle badań z zastosowaniem Music Information Retrieval." Muzyka 66, no. 4 (January 12, 2022): 37–59. http://dx.doi.org/10.36744/m.1067.

Full text

Abstract:

Celem opracowania jest przedstawienie wyników badań nad „rytmami polskimi, tj. trójmiarowymi rytmami descendentalnymi w zapisach muzycznych z tomów Mazowsze Polne Oskara Kolberga (Dzieła Wszystkie 24 i 25). Badania nad tym materiałem, ograniczone do rytmów mazurkowych, tj. o zagęszczeniu rytmu do 4 (maksymalnie 5) sylab w takcie, przeprowadził w latach 1959–1960 Jan Stęszewski („Morfologia rytmów mazurkowych na Mazowszu Polnym. Studium analityczne”, cz. I Muzyka 4 (1959) nr 4, s. 147–159; cz. II Muzyka 5 (1960) nr 2, s. 29–53). To znakomite studium, oparte na analizie materiału pieśniowego, wszechstronnie ukazuje rytmikę mazurkową w powiązaniu ze strukturą wersyfikacyjną tekstu. Z uwagi na ograniczone możliwości ręcznego przetwarzania danych, badanie miało charakter jednostkowy: podjęcie innego zagadnienia wymagałoby ponownego przygotowania materiału. Dostępne współcześnie metody opracowywania i przetwarzania zbiorów z zastosowaniem technologii informatycznych (Music Information Retrieval) otwierają szerokie perspektywy pracy na wielkich repozytoriach. Dlatego też drugim celem artykułu jest ukazanie przykładowych zastosowań aplikacji WebEsAC, przeznaczonej do pracy z kodem EsAC (Essener Assoziativ Code), w którym zapisane zostały wszystkie utwory zawarte w monografiach regionalnych Kolberga (grant ,,Opracowanie zapisów muzycznych z Dzieł Wszystkich Oskara Kolberga w trybie Music Information Retrieval i ich udostępnienie do badań naukowych” nr 0238/NPRH4/H1a/83/2015). Przeprowadzone z wykorzystaniem tej aplikacji obliczenia statystyczne morfologii „rytmów polskich” w tomach Mazowsze Polne Kolberga dopełniają obraz rytmiki trójmiarowej w tym regionie przedstawiony przez Jana Stęszewskiego, a zarazem są zapowiedzią dalszych badań, które - jeśli zrealizować je na całym zbiorze Kolberga – umożliwią „mapowanie” właściwości rytmicznych polskiego folkloru muzycznego. Dzięki możliwościom filtrowania i przeszukiwania materiału muzycznego, aplikacja WebEsAC może stać się wartościowym narzędziem nie tylko dla etnomuzykologów, ale także dla historyków muzyki badających nawiązania do muzyki tradycyjnej w twórczości wybranych kompozytorów.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

38

Kurzyk, Ewa. "“Empty Showcase of Hope,” or the establishment of the Museum of the Wałcz Land." Przegląd Zachodniopomorski 38 (2023): 406–15. http://dx.doi.org/10.18276/pz.2023.38-18.

Full text

Abstract:

Otwarcie Muzeum Ziemi Wałeckiej nastąpiło 28 maja 1984 roku, ale powojenne starania o powołanie placówki sięgają 1967 roku. Pojawiające się problemy, takie jak remont budynku czy rozproszenie zabytków z prowadzonych w tym czasie badań archeologicznych na ziemi wałeckiej, odsuwały przygotowanie stałej ekspozycji. Pierwotna koncepcja Muzeum w Wałczu związana była tematycznie z walkami o przełamanie Wału Pomorskiego. Niestety i ta idea nie powiodła się, albowiem powoływane izby pamiątek i powstanie w 1966 roku muzeum w Kołobrzegu odebrało szansę powołania palcówki o takim charakterze. Znacząca jest rola Jerzego Pulsakowskiego, ówczesnego Kierownika Wydziału Kultury Powiatowej Rady Narodowej (PRN) w Wałczu, który systematycznie w ramach swoich kompetencji forował ideę powołania muzeum. Ostatecznie to pierwsza kierowniczka Muzeum Ziemi Wałeckiej, Dobrochna Szymańska, doprowadziła do otwarcia placówki i zapełnienia prowokacyjnej „pustej gabloty”.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

39

Szydłowska, Mariola. "Teatr Miejski we Lwowie u progu niepodległości (1918-1919)." Pamiętnik Teatralny 67, no. 3 (October 1, 2018): 77–116. http://dx.doi.org/10.36744/pt.420.

Full text

Abstract:

Przedmiotem artykułu jest działalność Teatru Miejskiego we Lwowie w sezonie 1918/1919 w kontekście epokowych wydarzeń politycznych. Dyrektorem lwowskiej sceny był wówczas Roman Żelazowski, pierwszy antreprener po „umiastowieniu teatru”, czyli objęciu go w zarząd przez Gminę miasta Lwowa. Kierownictwo działu muzycznego sprawował Stanisław Niewiadomski. Nowa dyrekcja przystąpiła do pracy z zamiarem sanacji sceny, a pierwsze inscenizacje spotkały się z życzliwym przyjęciem widzów i krytyków. Ambitne plany artystyczne zniweczył ukraiński zamach stanu. Na czas listopadowych walk w obronie polskiego Lwowa teatr zawiesił działalność, a wielu artystów zgłosiło się do służby wojskowej. Po upragnionym zwycięstwie 1 grudnia wznowiono przedstawienia dramatem patriotycznym Obrona Częstochowy, który liczył bez mała pół wieku, lecz w ówczesnej sytuacji politycznej nabrał niezwykle aktualnej wymowy. Był hołdem dla najmłodszych obrońców Lwowa – dzielnych Orląt. Walki toczące się za rogatkami miasta wciąż dezorganizowały pracę teatru. Tuż przed Nowym Rokiem awaria prądu spowodowała, że zamknięto go prawie na miesiąc. Żelazowski i Niewiadomski z dniem 30 czerwca 1919 ustąpili ze stanowiska. Choć na skutek działań wojennych nie udało im się zrealizować ambitnych planów artystycznych, Teatr Miejski pod ich kierownictwem pełnił ważne funkcje narodowe i społeczne. W tych dramatycznych i przełomowych dniach scena lwowska – tak jak przed wielu laty chciał jej ojciec, Jan Nepomucen Kamiński – rozmawiała z sercem Narodu.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

40

Kuźnicki, Leszek. "Stulecie Instytutu Biologii Doświadczalnej im. Marcelego Nenckiego PAN – siła idei i wola działania." Postępy Biochemii 64, no. 2 (December 11, 2018): 81–88. http://dx.doi.org/10.18388/pb.2018_117.

Full text

Abstract:

Placówka utworzona z inicjatywy trzech kierowników zakładów Towarzystwa Naukowego Warszawskiego: Kazimierza Białaszewicza, Romualda Minkiewicza i EdwardaFlataua, którzy w 1918 r. wystąpili z inicjatywą połączenia ich placówek w jedną, organizacyjną całość pod nazwą Instytut Biologii Doświadczalnej im. Marcelego Nenckiego. Istotny wpływ pozwalający na realizację tego celu miał wysoki legat złożony w 1909 roku przez najbliższą współpracowniczkę Nenckiego Nadieżdę Sieber-Szumową. W latach 1938-1939 Instytut tworzyły trzy zakłady: 1. Biologii Ogólnej, kier. Romuald Minkiewicz; 2. Fizjologii, kier. Kazimierz Białaszewicz; 3. Neurobiologii, kier. Kazimierz Orzechowski i trzy stacje terenowe: 1. Stacja Hydrobiologiczna nad Wigrami, kier. Alfred Lityński; 2. Stacja Morska na Helu, kier. Mieczysław Bogucki; 3. Stacja Biologiczna w Pińsku, kier. Jerzy Wiszniewski oraz Biblioteka, kier. Aniela Szwejcerowa. Drugą wojnę światową przeżyli Mieczysław Bogucki i Aniela Szwejcerowa. Materialnie zakłady, stacje terenowe i biblioteka przestały istnieć. Instytut został odbudowany od podstaw w Łodzi (1946-1956) i przeniesiony do nowej, zbudowanej w Warszawie siedziby przy ul. Pasteura 3. Szczególny wkład w jego odrodzenie wniosły trzy pary małżeńskie: Jan i Stanisława Dembowscy, Włodzimierz i StellaNiemierkowie, Jerzy Konorski i Liliana Lubińska. Instytut im. Nenckiego został upaństwowiony w 1946 roku, włączony do placówek Polskiej Akademii Nauk w roku 1952 i wtym też roku Rada Naukowa Instytutu nabyła uprawnienia do nadawania stopni naukowych doktora i doktora habilitowanego. Początkowo badania w Instytucie rozwijały się w kierunkach zapoczątkowanych w latach trzydziestych, następnie skoncentrowały się na aktywności i plastyczności mózgu, chorobach neurodegeneracyjnych związanych ze starzeniem, na funkcjach białek odpowiedzialnych za ruchy, roli jonów w tych procesach, transdukcji sygnałów, działaniach mitochondriów w normie i patologii, zjawiskach ruchliwości komórek, mechanizmach ekspresji genów, jak również sprawach związanych z chorobami neurodegeneracyjnymi, nowotworowymi i problemami starzenia. Instytut od lat wydaje i redaguje kwartalnik Acta Neurobiologiae Experimentalis i prowadzi zakrojoną na szeroką skalę akcję upowszechniania nauki skierowaną do dorosłych, młodzieży i dzieci. Po drugiej wojnie światowej Instytutem kierowali kolejno dyrektorzy: Jan Dembowski, Włodzimierz Niemierko, Jerzy Konorski, Kazimierz Zieliński, Maciej Jan Nałęcz, Jerzy Duszyński, Adam Szewczyk. Od lutego 2018 r. po raz pierwszy w stuletniej historii na czele Instytutu Nenckiegostoi kobieta, Agnieszka Dobrzyń.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

41

Kaniecki, Przemysław. "Zbliżenie na biedronkę. Konwicki, Mach i ujęcie z niebyłej adaptacji." Kwartalnik Filmowy, no. 118 (August 11, 2022): 42–57. http://dx.doi.org/10.36744/kf.1173.

Full text

Abstract:

Przedmiotem artykułu jest podobieństwo motywu biedronki w scenariuszu (autorstwa Tadeusza Konwickiego, Jerzego Kawalerowicza i Wilhelma Macha) niezrealizowanego filmu o wyprawach kosmicznych Witaj, Ziemio (1959) oraz bliźniaczego motywu w powieści Wniebowstąpienie (1967) Konwickiego. Autor wykazuje, że motyw ten nie stanowi jedynie nieświadomej reminiscencji, ale został wprowadzony przez pisarza do tekstu powieści z rozmysłem i w konkretnych celach, które zostają tu zrekonstruowane. Omawia znaczenia figury biedronki w maszynopisie scenariusza oraz sensy, które nawiązanie to wnosi do Wniebowstąpienia. Przedstawia również komplikacje z zakresu teorii literatury ujawniające się przy opisie tego nawiązania. Wynikają one z tego, że tekst, do którego Konwicki się odwołał, nie funkcjonuje w obiegu (zatem trudno mówić o aluzji literackiej, skoro odbiorcy nie mogli wiedzieć, że motyw jest aluzją). Problemy te spiętrza jeszcze milczenie pisarza na temat scenariusza – nie opowiadał o nim ani nawet nie sugerował jego związków z Wniebowstąpieniem. Autor próbuje więc dociec, jakie mogły być intencje Konwickiego i jak podobieństwa obu motywów można wpisać w kategorie teoretycznoliterackie.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

42

Golec, Łukasz. "Eucharystia w Kościele Polskokatolickim a założenia Konstytucji Sacrosanctum Concilium." Studia Warmińskie 59 (December 31, 2022): 137–48. http://dx.doi.org/10.31648/sw.7451.

Full text

Abstract:

Kościół Polskokatolicki w RP wyrósł z grupy reformatorskiej pod przewodnictwem ks. Franciszka Hodura, działającego w USA na przełomie XIX i XX w., a potem także w Polsce. Zakres postulatów reformy Kościoła, podniesiony przez Hodura zawierał również aspekty zmian w liturgii. Celem autora jest sformułowanie odpowiedzi na pytanie: w jaki sposób postulaty Hodura, dotyczące Eucharystii, mają się do tych, podniesionych później przez Kościół Rzymskokatolicki w czasie Soboru Watykańskiego II (1962-1965)? Podstawą badań były tu z jednej strony publikacje, zawierające myśl samego ks. bp. Franciszka Hodura, jak i innych teologów starokatolickich, natomiast z drugiej - dokumenty Soboru Watykańskiego II, przede wszystkim Konstytucja o liturgii świętej i jej instrukcje wykonawcze, a także Konstytucja dogmatyczna o Kościele. Oprócz zmian zewnętrznych, postulowanych przez reformę liturgiczną, czyli wprowadzenie języka narodowego do liturgii, możliwości sprawowania Mszy św. przodem do wiernych oraz Komunii świętej pod obiema postaciami jest wiele zbieżności w teologicznym rozumieniu Eucharystii.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

43

Zemanek, Alicja, and Piotr Köhler. "Botany at Stefan Batory University in Vilna (Wilno, Vilnius) (1919–1939)." Studia Historiae Scientiarum 18 (November 15, 2019): 93–137. http://dx.doi.org/10.4467/2543702xshs.19.005.11011.

Full text

Abstract:

The university in Vilna (in Polish: Wilno, now: Vilnius, Lithuania), founded in 1579, by Stefan Batory (Stephen Báthory), King of Poland and Grand Duke of Lithuania, was a centre of Polish botany in 1780–1832 and 1919–1939. In the latter period the university functioned under the Polish name Uniwersytet Stefana Batorego (in English: Stefan Batory University). It comprised six departments connected with botany (General Botany, Pharmacognosy and Cultivation of Medicinal Plants, Plant Taxonomy, Botanical Garden, Garden of Medicinal Plants, and Natural History Museum). There worked such distinguished scientists, as: Jakub Mowszowicz (1901–1983), phytogeographer and phytosociologist; Jan Muszyński (1884–1957), botanist and pharmacist; Bronisław Szakien (1890–1938), cytologist and mycologist; Piotr Wiśniewski (1881––1971), physiologist; and Józef Trzebiński (1867–1941), mycologist and phytopathologist. Ca. 300 publications (including ca. 100 scientific ones) were printed in the period investigated, dealing mainly with morphology and anatomy, cytology, plant physiology, floristics (floristic geography of plants), systematics (taxonomy) of vascular plants, mycology and phytopathology, ecology of plant communities (phytosociology), as well as ethnobotany, and history of botany. Stefan Batory University was also an important centre of teaching and popularization of botany in that region of Europe. The aim of the article is to describe the history of botany at the Stefan Batory University in 1919–1939. Botanika na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (Vilna, Vilnius) (1919–1939) Abstrakt Uniwersytet w Wilnie (w języku angielskim: Vilna, obecnie: Vilnius w Republice Litewskiej), założony w 1579 r. przez Stefana Batorego, króla Polski i wielkiego księcia Litwy, był ośrodkiem polskiej botaniki w latach 1780–1832 oraz 1919–1939. W tym ostatnim okresie funkcjonował pod nazwą Uniwersytet Stefana Batorego (w języku angielskim: Stefan Batory University). W latach 1919–1939 zorganizowano następujące zakłady związane z botaniką: Botaniki Ogólnej, Farmakognozji i Hodowli Roślin Lekarskich, Systematyki Roślin, Ogród Botaniczny, Ogród Roślin Lekarskich oraz Muzeum Przyrodnicze. W ośrodku wileńskim pracowali wybitni uczeni, m.in. Jakub Mowszowicz (1901–1983), fitogeograf i fitosocjolog; Jan Muszyński (1884–1957), botanik i farmaceuta; Bronisław Szakien (1890–1938), cytolog i mykolog; Piotr Wiśniewski (1881–1971), fizjolog oraz Józef Trzebiński (1867–1941), mykolog i fitopatolog. Badacze roślin ogłosili drukiem ok. 300 publikacji (w tym ok. 100 naukowych) dotyczących głównie morfologii i anatomii, cytologii, fizjologii roślin, florystyki (florystycznej geografii roślin), systematyki (taksonomii) roślin naczyniowych, mykologii i fitopatologii, ekologii zbiorowisk roślinnych (fitosocjologii), a także etnobotaniki i historii botaniki. Uniwersytet Stefana Batorego był również ważnym ośrodkiem nauczania i popularyzacji botaniki w tym regionie Europy. Celem artykułu jest opracowanie historii botaniki na Uniwersytecie Stefana Batorego w latach 1919–1939.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

44

Sosnowska, Agnieszka. "Parangolés: Taniec i uruchomienie ciała widza w sztuce brazylijskiej lat sześćdziesiątych." Pamiętnik Teatralny 73, no. 1 (March 18, 2024): 83–96. http://dx.doi.org/10.36744/pt.1558.

Full text

Abstract:

Autorka analizuje twórczość artysty Hélio Oiticiki i neokonkretyzm brazylijski, aby na tym przykładzie zobrazować zmianę paradygmatu dzieła sztuki zachodzącą od lat sześćdziesiątych, interpretowaną jako droga od dzieła sztuki pojmowanego jako obiekt do efemerycznego wydarzenia. Zmiana ta implikuje osadzenie percepcji dzieła sztuki w doświadczeniu, redefinicję roli odbiorcy, otwarcie na życie codzienne i rzeczywistość społeczną i polityczną. Artykuł koncentruje się na powstałym w latach 1964–1968 cyklu Parangolés, aby ukazać, jak taniec stał się dla Oiticiki medium transformacji sztuki, a także życia społecznego. Parangolés wyglądają jak kolorowe płachty czy długie szarfy. Szyje się je bez uwzględnienia rozmiarów konkretnego ciała. Oplatając się nimi, trzeba dostosować je do swojej sylwetki i poprzez opanowanie materii stworzyć kompozycję w przestrzeni. Doświadcza się ich więc jako mobilnych rzeźb, które poruszają się razem z użytkownikiem czy bezpośrednio na nim.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

45

Brzezicki, Łukasz. "Proponowane kierunki zmian demokracji w Polsce w dobie XXI wieku." Horyzonty Polityki 12, no. 39 (May 19, 2021): 41–66. http://dx.doi.org/10.35765/hp.1969.

Full text

Abstract:

CEL NAUKOWY: Celem artykułu jest przedstawienie wybranych problemów systemu demokratycznego w Polsce oraz zaproponowanie kierunków rozwoju, poprawiających jego działanie. PROBLEM i METODY BADAWCZE: Problem badawczy dotyczył sprawdzenia czy wdrożenie założeń nowoczesnych koncepcji organizacyjnych i rozwiązań teleinformatycznych może przyczynić się do sprawniejszego sprawowania demokratycznej władzy, a także podwyższenia jej jakości? Podstawową metodą była zarówno analiza badań opinii publicznej o różnych aspektach polskiego systemu demokracji, jak i przegląd literatury przedmiotu dotyczącej koncepcji i teorii naukowych, związanych z badaniem systemów demokratycznych. PROCES WYWODU: W pierwszej części przedstawiono wyniki badań opinii publicznej o demokracji i jej poszczególnych obszarach działania. W drugiej części zaprezentowano koncepcje i teorie naukowe, związane z badaniem systemów demokratycznych i jego mechanizmów. Trzecia część przedstawia wybrane problemy demokracji w Polsce i propozycje ich zmian, opierających się na założeniach koncepcji i teorii omówionych w drugiej części artykułu. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Kryzys zaufania do obecnego modelu demokracji wynika z niedopasowania jej formy do wyzwań rozwojowych. Wdrożenie zarówno koncepcji e-demokracji proponowanej przez Parlament Europejski, jak i rozwiązań organizacyjnych opierających się na założeniach koncepcji i teorii naukowych, związanych z badaniem systemów demokratycznych, powinno przyczynić się do zwiększenia sprawności działania demokracji. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Pomimo ogromnej liczby publikacji w literaturze przedmiotu oraz prasie poświęconej demokracji, to przeważnie skupiano się albo na ocenie obecnego stanu systemu lub jego elementów, albo teoriach naukowych związanych z danym obszarem demokracji. Sporadycznie wskazywano ad hoc propozycje zmian, jednak i w tym przypadku miały one przeważnie charakter bieżącego reagowania na negatywne zjawiska, bez głębszego spojrzenia na cały system demokracji. W niniejszym artykule przezwyciężono powyższe ograniczenia poprzez połączenie oceny obecnego postrzegania demokracji z teorią naukową, które jednocześnie stanowią podstawy propozycji rozwiązań systemowych mających poprawić sprawność działania demokracji.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

46

Szmidt, Stanisław. "Działalność misyjna salezjanów polskich." Seminare. Poszukiwania naukowe 14 (June 30, 1998): 89–118. http://dx.doi.org/10.21852/sem.1998.07.

Full text

Abstract:

Stulecie obecności salezjanów w Polsce i okazja do przyjrzenia się praca misyjna polskich salezjanów. Temat ten podejmował już ks. Stanisław Kosiński w książce wydanej z okazji 75-lecia obecności salezjańskiej w Polsce w r 1974, jak również ks. Franciszek Socha w książce: Idąc tedy nauczajcie, wyd z okazji stulecia misji salezjańskich w 1976 r. W 1969 r. ks. Józef Nowacki pod przewodnictwem gnida ks. Jana Krawca napisał pracę pt. Polscy salezjanie na misjach w latach 1889-1968. Ten artykuł jest kontynuacją. Od 1879 r. (wyjazd pierwszego polskiego salezjanina na misję) do 1997 r. są Do 50 krajów Trzeciego Świata wyjechało 513 polskich współbraci. Wciąż dodając tych, którzy pracy wśród polskich emigrantów w Europie i USA liczba ta może znacznie wzrosnąć. Pod względem liczby współbraci wysyłanych na misje Polska jest na trzecim miejscu miejsce, po Włoszech i Hiszpanii. Wśród polskich misjonarzy salezjańskich zmarło już 184. Każdego roku 167 misjonarzy pracuje na ziemi misyjnej. Wśród polskich misjonarzy ks. R. Komorek i kandydat do ołtarza. Don Boryczka w Zambia i ks. Weder z Okręgu Specjalnego – Europa Wschodnia są obecnie prowincjałami. Niektórzy misjonarze byli mistrzami nowicjuszy, ekonomistami prowincjonalnymi, dyrektorami domów Salezjanie, profesorowie uniwersyteccy, nauczyciele naszych szkół, budowniczowie kościołów i szkół, formy pełnili swoją posługę duszpasterską w Kościołach partykularnych, wypełniając swoje obowiązki na szczeblu diecezjalnym. Niektórzy otrzymali honorowe obywatelstwo krajów, w których przebywają oni pracowali. Wielu misjonarzy opisywało swoją pracę zarówno w listach, jak iw książkach. Ale wszyscy swoim życiem i pracą zapisali zdumiewającą kartę w księdze misji salezjańskich.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

47

Krochmal, Anna. "„Czarodziej klawiatury” w świecie dyplomacji. Rola Ignacego Jana Paderewskiego w walce o polskie granice (1919-1920)." Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL 17 (November 12, 2020): 27–59. http://dx.doi.org/10.18290/teka.20.3.

Full text

Abstract:

Ignacy Jan Paderewski (1860-1941) – światowej sławy pianista, kompozytor, polityk oraz mąż stanu i dyplomata odegrał znaczącą rolę w kształtowaniu się odrodzonego państwa polskiego i jego granic. Aktywną działalność polityczną podjął w okresie pierwszej wojny światowej. W latach 1915-1918 pozyskał dla sprawy polskiej prezydenta Stanów Zjednoczonych, Woodrowa Wilsona i jego najbliższe otoczenie polityczne oraz ponad 4-milionową Polonię amerykańską. Realny wpływ na kształtowanie się terytorium i granic państwa polskiego zyskał po objęciu urzędu premiera polskiego rządu i ministra spraw zagranicznych, co miało miejsce 16 stycznia 1919 r. Doprowadził on do uznania odrodzonego państwa polskiego na arenie międzynarodowej przez Stany Zjednoczone (30 stycznia 1919 r.), Francję (23 lutego), Wielką Brytanię (25 lutego), Włochy (27 lutego), a następnie inne państwa. Reprezentował Polskę w Paryżu jako delegat na konferencję pokojową. W trakcie kilku miesięcy obrad walczył o włączenie do państwa polskiego Galicji Wschodniej, Śląska Cieszyńskiego i Górnego Śląska oraz Gdańska wraz z Pomorzem. Wspierali go w tych działaniach znani polscy uczeni, zarówno historycy (Szymon Askenazy, Oskar Halecki, Władysław Konopczyński), jak i geografowie (Eugeniusz Romer). Razem z Romanem Dmowskim podpisał w Wersalu w dniu 28 czerwca 1919 r. traktat pokojowy kończący I wojnę światową. Po rezygnacji z funkcji premiera w dniu 9 grudnia 1919 r. i wyjeździe z kraju, nadal interesował się sprawami polskimi. Do działalności politycznej powrócił w okresie inwazji bolszewickiej na Polskę. Od lipca 1920 r. do maja 1921 r. był na prośbę rządu polskiego i naczelnika państwa Józefa Piłsudskiego polskim delegatem na konferencje międzynarodowe oraz przedstawicielem przy Lidze Narodów.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

48

Chrzanowska, Magdalena. "PRAWNE MOŻLIWOŚCI WYEGZEKWOWANIA ZASĄDZONEJ KOMPENSATY TYTUŁEM ZADOŚĆUCZYNIENIA." Studia z zakresu nauk prawnoustrojowych. Miscellanea IX (December 19, 2019): 7–17. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.7195.

Full text

Abstract:

Mając na uwadze ciągle aktualny problem egzekucji zasądzonej kompensaty tytułem zadośćuczynienia, przy uwzględnieniu obszerności problematyki dotyczącej przedmiotowego tematu, w niniejszej pracy omówiono prawne możliwości dochodzenia roszczenia w związku z nieuczciwą praktyką dłużników wyzbywania się przez nich majątku w celu uniknięcia egzekucji, w sytuacji gdy zarówno wierzyciel, jak i dłużnik są osobami fizycznym nie ubezpieczonymi od odpowiedzialności cywilnej. Omówione zostały instrumenty prawne takie jak skarga paulińska uregulowana w art. 527 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16 oz. 93 z późn zm) oraz art. 300 § 2 ustawy z dnia 02 sierpnia 1997 r. kodeks karny (Dz.U. z 1997 r. Nr 88 oz. 553 z późn zm.), którymi mogą posługiwać się wierzyciele, aby dochodzenie należnych im środków wobec dłużników było bardziej skuteczne.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

49

Bedyński, Krystian. ""Więzienie w Mrowinie w latach 1933-1969"." Czasopismo Prawno-Historyczne 68, no. 1 (June 18, 2017): 133–47. http://dx.doi.org/10.14746/cph.2016.69.1.08.

Full text

Abstract:

Od listopada 1918 r. nowo organizowane więziennictwo polskie za jedno z podstawowych zadań uznało maksymalne zatrudnianie więźniów. Ekonomiczny aspekt tego procesu uzasadniano koniecznością zapewnienia zakładom więziennym środków materialnych i żywności. Starano się zatem uruchamiać i wykorzystywać pozostawioną przez zaborców bazę produkcyjną i usługową, a także wykorzystywać należącą do większości więzień ziemię, ogrody i sady, aby czerpać stamtąd jak najwięcej artykułów żywnościowych. Przykładem takiej jednostki byłop podpoznańskie Mrowino.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

50

Polak, Wojciech, and Sylwia Galij-Skarbińska. "Polacy z Wielkopolski i Kongresówki w obronie Lwowa w 1918 i 1919 r. Przykłady solidarności mieszkańców różnych zaborów w walce o niepodległość." Masuro-⁠Warmian Bulletin 311, no. 1 (June 16, 2021): 52–69. http://dx.doi.org/10.51974/kmw-135537.

Full text

Abstract:

W nocy 31 października na 1 listopada 1918 r. oddziały ukraińskie zajęły prawie całą Galicję Wschodnią oraz większą część Lwowa. Rozpoczęły się walki polsko-ukraińskie, które doprowadziły do zajęcia miasta przez Polaków dnia 22 listopada. Lwów był jednak ciągle otoczony przez oddziały nieprzyjacielskie. Pomoc dla rodaków walczących w Galicji organizowano w dawnych zaborach rosyjskim i niemieckim. W Warszawie utworzony został w listopadzie 1918 r. Warszawski Komitet Obrony Lwowa. Z inicjatywy Komitetu i za zgodą Józefa Piłsudskiego utworzono trzy oddziały, połączone 12 kwietnia 1919 r. w 19 pułk piechoty „Odsieczy Lwowa”. Odegrał on ważną rolę w wyzwalaniu Galicji Wschodniej wiosną 1919 r. Także mieszkańcy Wielkopolski mocno utożsamiali się z walką toczoną przez Polaków w Galicji Wschodniej. W lutym 1919 r. dowódca Armii Wielkopolskiej gen. Józef Dowbor-Muśnicki ogłosił ochotniczy zaciąg do oddziału, który miał iść z pomocą do Lwowa. Zgłosiło się do niego 204 żołnierzy, na czele których stanęli ppor. Jan Ciaciuch i ppor. Maksymilian Soldenhoff. Kompania była dobrze uzbrojona, w okresie późniejszym dotarły do niej uzupełnienia w liczbie 79 żołnierzy. Nieco później do Lwowa przybyła tzw. Grupa Wielkopolska pułkownika Daniela Konarzewskiego w sile ok. 4 tysięcy żołnierzy, która była uzbrojona w ciężką artylerię i samoloty. Obie formacje wykazały się wielką walecznością i skutecznością. W obronie Lwowa brały udział także kobiety w ramach Ochotniczej Legii Kobiet. Jak podają liczne źródła w sumie w obronie Lwowa wzięło udział około 400 kobiet, w tym w wiele z zaboru rosyjskiego.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

Journal articles on the topic 'Jay-z , 1969-'

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles