Academic literature on the topic 'Ideologie algemeen'

Dit is duidelik uit die Suid-Afrikaanse geskiedenis van die afgelope 27 jaar dat die toesigrol in ons parlement tekortskiet. Oor die algemeen is die parlement veronderstel om toesig oor die kabinet te bied en dit sluit sowel opposisiepartye se lede van die parlement (LP’s) as die regerende party se LP’s in. Verder het opposisiepartye spesifiek die rol om deur die strukture van die parlement toesig oor die regerende party uit te oefen, maar dit kan met so ’n dominante meerderheidsparty soos die ANC slegs geskied met behulp van die ANC self. Dit is dan geen verrassing nie dat die grondwet se instansies erg verpolitiseer is en regstellende aksie ingespan word as ’n wapen om Suid-Afrika af te takel en te plooi na die wil van die ANC. Die enigste instelling wat sover staande kon bly is die parlementêre opposisie en die toesigrol wat dit verrig. Hierdie toesig is baie belangrik in enige regering, des te meer in ’n demokrasie. Demokrasie se kernwaarde is verteenwoordiging en gelykheid daarin. Demokrasie word juis hierdeur van outoritarisme onderskei: deurdat die verkose regering nie alleenreg op al die mag het nie, maar deur regulering (lees “toesig”) aan bande gelê word om sodoende toe te sien dat hulle die mense dien eerder as hulself. Omdat die regerende party in Suid-Afrika oor die meerderheid setels in die parlement beskik, word hierdie rol van toesig aan die opposisie oorgelaat en tans geweldig belemmer. Tog werk opposisiepartye baie hard om toesig en verantwoordbaarheid te bewerkstellig. Die opposisie was egter magteloos om die ANC se outoritêre oorname van die staat te stop. Ondanks hul geweldige pogings, bly die toesig wat hulle kan uitoefen minimaal. Hierdeur word die parlement gereduseer tot ’n instrument van die ANC, vir die uitvoering van sy ideologie en bemagtiging van sy elitekaders, ten koste van Suid-Afrika. Steeds word die opposisie toegelaat om te bestaan om ’n vorm van skynlegitimiteit te verkry. Die doel van die artikel is om te ondersoek wat die oorsprong van die oënskynlik oneffektiewe toesigrol binne die parlement is en wat die struikelblokke is wat opposisiepartye in hierdie verband ervaar. Struikelblokke het betrekking op verskeie van die idees en/of instellings wat die Suid-Afrikaanse staatsbestel definieer en in stand hou. Die ligpunt hier is dat opposisiepartye wel af en toe toesig en wetgewing uitgeoefen kry, maar dit is die uitsondering eerder as die reël. Die belangrikste bevindings van die artikel dui daarop dat die opposisie in die parlement ’n groter en belangriker rol as die regering speel om op te tree as die beskermer van die Suid-Afrikaanse grondwet en die burgers van die land. Trefwoorde: demokrasie; grondwet; legitimiteit; mislukte staat; toesig; opposisie; parlement; politiek; regstaat; staat; Suid-Afrika; wetgewer

Resum: El present treball és un estudi sobre quatre setmanaris bilingües d’Algemesí (València) del primer terç del segle XX: Pim, Pam, Pum (1911), La Canariera (1913), La Ribera (1917) i Llevant (1931); tot parant una atenció especial als aspectes lingüístics, sociolingüístics i literaris.En una primera part hi ha una contextualització de la premsa valenciana de principis de segle, en la qual s’estudien les publicacions locals, la premsa en català, la premsa satírica i la d’ideologia valencianista, així com les seues característiques i publicacions més destacades.En la segona part del treball s’analitza les quatre publicacions objecte d’estudi: la seua ideologia, els temes i continguts tractats, els gèneres, així com els aspectes lingüístics més destacats pel que fa a l’ús del català. Així mateix, es posen en relació amb el tipus de premsa del moment i amb el context polític, social i cultural. Paraules clau: premsa local, premsa en català, publicacions periòdiques, premsa valenciana, publicacions Algemesí Abstract: The present paper analyzes four bilingual weekly newspapers published in the first third of the twentieth century in Algemesí (Valencia, Spain): Pim, Pam, Pum (1911), La Canariera (1913), La Ribera (1917) i Llevant (1931); specially focusing on linguistic, socio-linguistic and literary aspects.In the first part there is a contextualization of Valencian press in the beginning of the twentieth century containing a study of local publications, Catalan press, satiric press and political Valencianism press, where characteristics and main titles are reported. The second part analyzes the four publications mentioned: ideology, themes, contents, genres… as well as most important language issues regarding the use of Catalan. They are also related to the press of that time and to the political, social and cultural context. Key words: local press, Catalan press, periodicals, Valencian press, publications in Algemesí

Populära kultuur speel 'n loane mend belangrike rol in die oorgang na 'n nuwe pailleke bedeling in Suid-Afrika. Die vraag la of daar 'n noemenswaardige funksleverande ring vir populêre simbollese vorme onderskel kan word en of dit selfs tot 'n herwaardering kan lel. Aan vanklik word daar op die algemene funksie van openbaarmaking gekon sentreer voordat die teoretiese debat opgesom word. Daar word geredeneer dat dit nie sinvol is om oor positiewe of negatiewe waardes rondom populêre kultuur te veralge meen nie. Die Ideologieë van massa en populêre kultuur word bespreek en na 'n aantal funksies van laasge- noemde herlei: genotbevrediging, simboliese oorskryding van "ampte- like kultuur, verset teen die domi nante kultuur in die kultuurstryd en teen die kanon van "hoë" kultuur, die daarstel van modelle vir die oor brugging van teenstrydighede, ge meenskapsopvoeding en die ver- teenwoordiging van teenkulturele en subkulturele waardes. Die artikel is 'n verwerking van 'n referaat gelewer tydens 'n seminaar "Kom munikasie-interaksies in die populêre kultuur", gereël deur die Randse Afrikaanse Universiteit in Johannesburg, 22 Oktober 1993.

This article aims to investigate the history curriculum policy of senior high school during the Sukarno era. The method used is qualitative research by using the historical approach. Also, this research used document study as the primary method. A document study was conducted to both the primary and secondary sources for the source triangulation. Additionally, the complementary approach used interviews with several practitioners and academics, including the practitioners of the Indonesia history curriculum. Data analysis used an interactive analysis model. The results show that during 1945-1951, the history curriculum of senior high school still used AMS (Algemene Middelbare School) curriculum as the inheritance from the Dutch Indies era, so it is directed to the political policy, and the materials are clearly oriented to politics, doctrine, national ideology. The philosophical foundation of history curriculum policy in senior high school during the Sukarno Era is based on Pancasila and UUD 1945. But its implementation refers to government politics and essentialism and perennialism philosophy. The position of history subject in senior high school during the Sukarno era has a strategic role in creating historical awareness and nationalism. However, Manipol USDEK indoctrination was very visible. Artikel ini bertujuan untuk menyelidiki kebijakan kurikulum sejarah SMA pada era Sukarno. Metode yang digunakan adalah penelitian kualitatif dengan menggunakan pendekatan sejarah. Selain itu, penelitian ini menggunakan studi dokumen sebagai metode utama. Studi dokumen dilakukan pada sumber primer dan sekunder untuk triangulasi sumber. Selain itu, pendekatan komplementer menggunakan wawancara dengan beberapa praktisi dan akademisi, termasuk praktisi kurikulum sejarah Indonesia. Analisis data menggunakan model analisis interaktif. Hasil penelitian menunjukkan bahwa selama tahun 1945-1951, kurikulum sejarah sekolah menengah atas masih menggunakan kurikulum AMS (Algemene Middelbare School) sebagai warisan dari jaman Hindia Belanda, sehingga mengarah pada kebijakan politik, dan materi yang jelas berorientasi pada politik, doktrin, ideologi nasional. Landasan filosofis kebijakan kurikulum sejarah di Sekolah Menengah Atas pada masa Sukarno berpijak pada Pancasila dan UUD 1945. Namun implementasinya mengacu pada filosofi politik pemerintahan dan esensialisme dan perenialisme. Kedudukan mata pelajaran sejarah di sekolah menengah atas pada era Soekarno memiliki peran strategis dalam menciptakan kesadaran sejarah dan nasionalisme. Namun, indoktrinasi Manipol USDEK sangat terlihat.

Die nouveau roman was die resultaat van ’n literêre beweging in Frankryk wat gedurende die 1950’s ontwikkel het. Die onderskrywers van die nouveau roman wou die tradisionele voorstelling in literêre tekste uitdaag deur daarna te strewe om weg te doen met vooraf geïnternaliseerde ideale en/of ideologieë soos onder andere polities, religieus, en/of esteties. In literêre tekste was hulle besig met ’n radikale eksperiment met taal en is belangrike veranderings aangebring betreffende die toe heersende narratiewe modus en fokalisasie. Al het die aanvanklike kerngroep skrywers wat hulself met die nouveau roman verbind het nooit ’n gesamentlike manifes uitgereik nie, het daar met verloop van tyd en deur middel van ’n kritiese evaluering van hul tekste sekere algemene delers gemanifesteer. Die doel van hierdie artikel is om vas te stel hoe Pfeijffer mise-en-abyme, een van die belangrikste kenmerke van die nouveau roman, in Die mooiste meisie van Genua (2019) gebruik om die moderne mens opnuut te konfronteer met nie alleen die sosiale waardesisteem van die gemeenskap waarbinne hy hom bevind nie, maar ook met sy eie bestaans- en identiteitskrisis. Wat blyk is dat die moderne mens so vasgevang is in sy eie persoonlike realiteit en ’n oormaat sosialemedia-interaksie dat hy nie meer tyd vind om te lees nie. Die sosiomaatskaplike boodskap van literêre tekste bereik daarom nie die teikengehoor waarvoor en waarin dit geskep is nie. Dit lei daartoe dat lede van die gemeenskap nie langer blootgestel word aan veranderende omstandighede waarteen geïnternaliseerde rituele, gebruike en lewenswyses opgeweeg en veranderings aan ’n eie waardesisteem aangebring moet word indien nodig nie. Hierdie benadering lei tot vernietigende gevolge vir die individu en die breër sosiale gemeenskap waarin hy hom bevind.

Natievorming en democratisering zijn onderling verweven processen, die sociale, politieke en culturele conflicten inbedden in een functionele politieke eenheid. Het nationalisme biedt, met zijn referentie aan de soevereiniteit van het volk, potentieel voor de democratisering van een samenleving. De in 2007 verschenen colloquiumbundel Natie en Democratie 1890-1921 (o.r.v. Els Witte, Ginette Kurgan-van Hentenryk, Emiel Lamberts e.a) bestudeert het effect van het democratische verruimingsproces op de Belgische natie-staat tijdens de periode 1890-1921, met als onderzoeksvraag: welke interactie had er plaats tussen natie en democratie? België is vanaf 1830 een goed voorbeeld van actieve natievorming; in het laatste kwart van de 19e eeuw was de burgerlijke natiestaat dan ook stevig gevestigd. Op het einde van de 19e eeuw werd het nationale identiteit nog versterkt door de vlugge economische ontwikkeling, de koloniale expansie en de culturele opleving. Dat gaf echter nauwelijks impulsen aan het democratiseringsproces, omdat de voornaamste krachten van het Belgisch nationalisme gevestigde belangen te verdedigen hadden. De democratische hervormingen kwamen zelden tot stand door de nood aan een verdere nationale integratie en de door de burgerlijke elite geconstrueerde Belgische natie diende tot aan WOI niet tot emancipatorische inspiratiebron. De nationalistische exaltatie na WOI versnelde echter het democratiseringsproces en omgekeerd versterkte de democratisering de nationale gevoelens. Het Vlaams-nationalisme, dat in de colloquiumbundel ook aan bod komt, werd dan weer door het democratiseringsproces versterkt. Gedragen door kleine burgerij, boeren en werkmannen, had het immers alles te winnen met een uitbreiding van het stemrecht, inzonderheid het mannelijk algemeen meervoudig stemrecht in 1894. Ook voor het vanaf dan met de Belgische natie concurrerende Vlaamse nationalisme, vormde WOI een waterscheiding. Tijdens en na de oorlog vond daarbij de strategische en ideologische splitsing plaats, die ondermeer verband houdt met de relatie tussen democratie en nationalisme. Dat we überhaupt aan de hand van de Belgische casus geen algemene conclusies kunnen trekken over de relatie natievorming-democratisering, bewijst overigens het comparatief luik in de colloquiumbundel.De relatie met de gemeenschap, de demos en de (al dan niet) democratische vertegenwoordiging is eveneens een belangrijke constante in de bijdrage over het Vlaams-nationalisme van de Gentse academici Bruno De Wever en Antoon Vrints tot een in 2008 verschenen reader over de politieke ideologieën in Vlaanderen (o.r.v. Luk Sanders en Carl Devos).Een aantal stellingen al dan niet gebaseerd op synthetiserende modellen, zwengelt de discussie aan. Dat betreft ondermeer de zgn. C-fase in de Vlaamse beweging, het onderscheid tussen patriottisme en nationalisme en het ideologisch gehalte van nationalisme.Beide publicaties scherpen in ieder geval de honger aan naar meer comparatief onderzoek op internationale schaal. ________The nationalisation of the demos. Two new contributions about nationalism in BelgiumThe formation of a nation and democratisation are two interconnected processes that mould social, political and cultural conflicts into a functional political entity. Nationalism referring to the sovereignty of the people offers potential for the democratisation of a society. The colloquium collection Natie en Democratie 1890-1921, published in 2007 (Editors: Els Witte, Ginette Kurgan-van Hentenryk, Emiel Lamberts and others) studies the effect of the democratic enlargement process on the Belgian nation-state during the period 1890-1921, with the research focusing on the question: what interaction took place between the nation and democracy? From 1830 onwards Belgium was a good example of the active formation of a nation; in the last quarter of the 19th century the civil nation state had therefore acquired a solid foundation. At the end of the 19th century the national identity was reinforced even more by the speedy economic development, the colonial expansion and cultural revival. However, that hardly provided any boost to the democratisation process, because the most prominent forces of Belgian nationalism were defending vested interests. Democratic reforms were rarely realised because of the lack of more national integration, and the Belgian nation, which had been created by the middle class elite did not provide a source for emancipatory inspiration until the First World War. The nationalist exaltation after the First World War however, speeded up the democratisation process and inversely, the democratisation reinforced the national sentiment.Flemish-nationalism in its turn, which is also dealt with in the colloquium collection, was reinforced by the democratisation process. As it found its supporters among the lower middle classes, farmers and workers, it could only gain from an extension of the right to vote, more in particular the right of universal plural voting for men in 1894. World War I was also a watershed for Flemish-nationalism which from that moment on competed with the Belgian nation. During and after the war a strategic and ideological schism took place, which among other things concerns the relationship between democracy and nationalism. The comparative section in the colloquium collection proves moreover that it is not at all possible to draw general conclusions about the relationship between the formation of a nation and democratisation on the basis of the Belgian case.The relationship with the community, the demos and their representation (whether democratic or not) is also an important constant factor in the contribution about Flemish-nationalism by the Ghent academics Bruno De Wever and Antoon Vrints to a reader published in 2008 about political ideologies in Flanders (Editors: Luk Sanders and Carl Devos).A number of propositions whether or not based on synthesizing models cranks up the discussion. This concerns among other things the so-called C-phase in the Flemish Movement, the distinction between patriotism and nationalism and the ideological content of nationalism.At any rate both publications increase our appetite for more comparative research on an international scale.

De presentatie van de De Pillecyn Studies III in Brussel op 13 februari 2008 geeft aan dat de belangstelling voor leven en werk van de Vlaamse auteur Filip De Pillecyn toeneemt. De eerste bundel verscheen in 2005.In de derde vinden we eerst studies over het literaire oeuvre. De eerste gaat over de betrouwbaarheid van de archivalia die ten grondslag liggen aan de roman over de priester Pieter Fardé. Vervolgens is er aandacht voor de romans Hans van Malmédy en Monsieur Hawarden, romans waarin het onvermogen van mensen om blijvende relaties aan te gaan centraal staat. Een thema dat vaker in zijn werk voorkomt. In de lichtvoetige en daardoor enigszins buiten het algemene patroon van De Pillecyns werk vallende roman De Veerman en De Jonkvrouw is er aandacht voor de literaire kritiek. Volgens een enkeling overschreed de roman de betamelijkheid. Bij de roman De soldaat Johan (1939) spitst de discussie zich toe op het al dan niet politieke karakter van de roman. Was het de opzet om een rechtse ideologie te verspreiden via deze historische boeren roman?Het maatschappelijke leven van De Pillecyn krijgt aandacht op het punt van zijn culturele collaboratie met het tijdschrift Westland. Ook komt zijn relatie met Hendrik Elias, zijn werk op het ministerie van onderwijs en zijn tocht naar Katyn in 1943 in bijdragen aan de orde.De bundel sluit af met studies over het woordgebruik in stukken over het Schelde, over zijn betrekkingen tot Antwerpen en een laudatio die gehouden werd bij de presentatie van de Russische vertaling van Mensen achter de dijk.________Large and wide like a polder landscape. Some short comments regarding the publication of the De Pillecyn Studies IIIThe presentation of the De Pillecyn Studies III in Brussels on 13 February 2008 demonstrates the increasing interest in the life and work of the Flemish author Filip De Pillecyn. The first volume appeared in 2005.The third volume first contains studies about the literary oeuvre. The first of these deals with the reliability of the archival documents that the novel about the priest Pieter Fardé is based on. Next it discusses the novels Hans van Malmédy and Monsieur Hawarden, which focus on the incapacity of people to form lasting relationships. This is a recurrent topic in his work. The light hearted and therefore – compared to De Pillecyns other work – somewhat atypical novel De Veerman en De Jonkvrouw (The ferryman and the maiden) pays attention to literary criticism. One or two people even considered that this novel transgressed the standards of decency. In the case of the novel De soldaat Johan (The soldier Johan) (1939) the discussion focuses on whether this novel was a political work. Was it his intention to propagate right-wing ideology by means of this historical peasant novel?De Pillecyn’s social life is reviewed from the perspective of his cultural collaboration with the magazine Westland. Other contributions discuss his relationship with Hendrik Elias, his work in the ministry of Education and his trip to Katyn in 1943. The volume concludes with studies about the use of words in essays about the Scheldt, his relation to Antwerp and a laudation which was pronounced at the presentation of the Russian translation of Mensen achter de dijk (People behind the embankment).

The words fundamentalist (as both a noun and an adjective) and fundamentalism were coined in 1920 within the Northern Baptist Convention when that and other American Protestant denominations were experiencing theological turmoil due to the advance of theological modernism. It is argued in the present article that both terms initially had positive meanings when used by defenders of orthodoxy. However, within weeks of their birth both were criticised by less conservative Christians. Like many other theological terms they underwent semantic change – in this case pejoration and lexical extension. Moreover, by 1923 ‘fundamentalist’ had been extended into political journalism to refer to strict adherents of one ideology or another. The greatest change, however, and one that fixed these neologisms in the public mind in both North America and the United Kingdom, came with the widely published ‘Scopes monkey trial’ of 1925, when the association of ‘fundamentalists’ and ‘fundamentalism’ with anti-intellectualism and obscurantism reached its apogee.Die terme fundamentalis (as ’n selfstandige sowel as byvoeglike naamwoord) en fundamentalisme het binne die Noordelike Baptiste-tradisie ontstaan toe hulle en ander Amerikaanse Protestantse denominasies onrus op teologiese gebied beleef het as gevolg van die opkoms van teologiese modernisme. Die betoog in hierdie artikel is dat albei hierdie terme aanvanklik positiewe betekenis gehad het toe dit deur die beskermers van die ortodoksie gebruik is. Albei terme is egter binne weke na hulle ontstaan deur minder konserwatiewe Christene gekritiseer. Soos vele ander teologiese terme, het hierdie woorde ook semantiese veranderinge ondergaan, in hierdie geval met ongunstige betekenis en leksikale uitbreiding. Boonop is die term fundamentalis teen 1923 ook in die politieke joernalistiek gebruik om na die rigiede navolging van een of ander ideologie te verwys. Die grootste verandering, en een wat hierdie neologismes algemeen in Noord-Amerika sowel as in die Verenigde Koninkryk gevestig het, het egter gekom met die wyd gepubliseerde ‘Scopes monkey trial’ in 1925 toe die assosiasie van fundamentalis en fudamentalisme met anti-intellektualisme en verkramptheid ’n hoogtepunt bereik het.

In dit artikel is een politiek-sociologische conceptenkwestie aan de orde. Bestaande omschrijvingen van sociale en nieuwe sociale bewegingen worden onderzocht en er wordt een nieuwe omschrijving van beide concepten gepresenteerd die uitgaat van de kenmerken van de bewegingen zelf. Daardoor laten de concepten zich niet te sterk in één bepaalde theoretische benadering inschrijven. Sociale en nieuwe sociale bewegingen worden duidelijk afgebakend van andere politiek-sociologische groeperingsverschijnselen en hun onderlinge relatie wordt scherp gesteld. Nieuwe sociale bewegingen verschijnen hier niet op de eerste plaats als hedendaagse bewegingen of als jonge bewegingen, maar als één mogelijk “constructed type” binnen het lege moederbegrip sociale beweging. Dat type is een bruikbaar heuristisch instrument voor onderzoek naar ideologie en organisatiepatroon van nieuwe sociale bewegingen. Tentatief wordt gewag gemaakt van een algemene typologe van sociale bewegingen waarin de verzuilde sociale beweging het organisatorisch tegengestelde type van de nieuwe sociale beweging zou kunnen zijn.

Vraagstukken omtrent diversiteit staan hoog op de publieke agenda en doen de gemoederen regelmatig hoog oplopen. Sommigen trekken het belang van diversiteit en de effectiviteit van diversiteitsinitiatieven in twijfel, terwijl anderen benadrukken dat diversiteit juist een sterkte is van samenlevingen en organisaties. De inconsistente wetenschappelijke evidentie voor het nut en onnut van diversiteit(sbeleid) illustreert deze complexe puzzel. Er is wel degelijk ondersteuning voor de positieve kanten en het belang van diversiteit, maar het is duidelijk dat diversiteit niet automatisch en altijd leidt tot betere uitkomsten. In deze bewerking van mijn oratie zal ik aan de hand van een viertal thema's bespreken welk bewijs er is voor de effectiviteit van verschillende diversiteitsinitiatieven. Het besproken onderzoek laat zien dat er vaak geen one-size-fits-all-oplossing bestaat, maar dat de effectiviteit van bijvoorbeeld training en ideologie vaak afhankelijk is van contextuele en intra-persoonlijke moderatoren. De algemene conclusie is dat het mogelijk is om door middel van een evidence-based-benadering werknemers, leiders en organisaties te helpen om mensen met verschillende achtergronden en ideeën dichter bij elkaar te brengen en zo de positieve kanten van diversiteit zo goed mogelijk te benutten.