Academic literature on the topic 'Grupy wtórne'

Celem pracy jest omówienie głównych metod badawczych stosowanych w geografii pielgrzymek. Analizy zagadnienia dokonano na podstawie już opublikowanych prac zarówno w kraju, jak i za granicą. Wyróżniono następujące grupy metod badawczych: wykorzystujące informacje pierwotne, wykorzystujące źródła rękopiśmienne i materiały ikonograficzne, wykorzystujące informacje wtórne oraz metody kartograficzne.

Język węgierski jest językiem bezprzyimkowym. W polszczyźnie natomiast można wyodrębnić dwie grupy przyimków – pierwotne i wtórne. Odpowiednikiem węgierskim polskich przyimków pierwotnych jest syntetyczna forma kazualna, np.: Łódźban ‘w Łodzi’, natomiast ekwiwalentem przyimków wtórnych są poimki (postpozycje), np.: az apámnak köszönhetően ‘dzięki mojemu ojcu’, az egyetemmel szemben ‘naprzeciwko uniwersytetu’. W języku węgierskim wyodrębnia się trzy grupy poimków: łączące się z nominativem, np. a professzor szerint ‘według profesora’, łączące się z przypadkami zależnymi, np. az úton keresztül ‘przez drogę’, zawierające afiks dzierżawczy, np. az anyám ellenére ‘na przekór mojej matce’. Zrozumienie obu systemów i ich praktyczne opanowanie jest poważnym wyzwaniem dla uczących (się). Mimo odrębności genetycznych i typologicznych istnieje bardzo wysoki stopień ekwiwalencji w strukturach obu języków, obejmującej zarówno warstwę leksykalną, jak i gramatyczną.

Jakość żywności i pasz jest determinowana przede wszystkim czynnikami, które są charakterystyczne dla produkcji w gospodarstwie rolniczym czy ogrodniczym. Na każdym następnym etapie związanym z przetwarzaniem surowców pochodzenia roślinnego czy zwierzęcego może dojść do wprowadzenia lub powstania składników niepożądanych, które mogą stanowić zagrożenie dla ludzkiego zdrowia czy życia. Liczne badania naukowe prowadzą do ciągłej aktualizacji wiedzy na temat ryzyka związanego z obecnością kontaminantów w żywności. Jedną z takich grup są mykotoksyny, czyli wtórne metabolity grzybów strzępkowych. Znane są czynniki, które zwiększają ryzyko pojawienia się mykotoksyn w żywności i paszach. Wprowadzono stosowne regulacje prawne celem ograniczenia wystąpienia w obrocie produktów skażonych mykotoksynami. Ponadto prowadzone są badania mające na celu optymalizację procedur przygotowania próbki pod względem oceny obecności tej grupy kontaminantów w surowcach rolniczych, żywności oraz paszach. W pracy przedstawiono zagadnienia związane z czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia mykotoksyn, aktualne wymagania prawne dotyczące obecności mykotoksyn w żywności oraz techniki przygotowania próbek do analizy ze szczególnym uwzględnieniem etapu izolacji i oczyszczania mykotoksyn.

W artykule zaprezentowano zagadnienia związane z oczyszczaniem wód złożowych z substancji ropopochodnych i osadów. W prowadzonych badaniach szczególny nacisk położono na techniki koagulacji i flokulacji oraz stosowanie materiałów obciążeniowych w procesie oczyszczania wód. Materiałem badawczym były cztery rodzaje wód złożowych, które pobrano z separatorów odwiertów eksploatujących złoża gazu ziemnego. Wody te charakteryzowały się dużą rozpiętością zawartości substancji nierozpuszczonych (5–271 mg/dm3) i ropopochodnych (65,2–1368,5 mg/dm3), a także zróżnicowanym stopniem mineralizacji. Zawartość substancji rozpuszczonych oznaczono w granicach od 247 mg/dm3 do 119 839 mg/dm3. Podczas laboratoryjnego procesu oczyszczania wód szczególną uwagę zwrócono na koagulację i flokulację zanieczyszczeń w nich zawartych. W tym celu spośród dostępnych na rynku koagulantów wytypowano i przetestowano koagulanty glinowe: Kemira PAX XL 10, Kemira PAX XL 19F oraz Flokor 1 ASW, natomiast flokulantem był Stabpol. Dla każdego koagulantu wykonano serię badań pozwalającą na ustalenie jego optymalnej dawki. Proces oczyszczania wód zawierających substancje ropopochodne i osady prowadzono również z zastosowaniem substancji balastującej, którą był preparat bentonitowy DuoBent 1. Oceny efektywności procesu oczyszczania wód dokonywano na podstawie porównania wyników pomiarów mętności, wskaźnika ChZT(Cr) oraz zawartości żelaza ogólnego w wodach zanieczyszczonych oraz po poszczególnych etapach ich oczyszczania. Przeprowadzone próby oczyszczania wód zawierających różnego rodzaju osady i substancje ropopochodne podsumowano wyborem optymalnych rodzajów i dawek koagulantów lub substancji balastującej. Ponadto w artykule wykazano, że usuwanie zawiesin z wód złożowych można przeprowadzić z zastosowaniem jedynie środka bentonitowego (DuoBent 1), bez wprowadzania dodatkowych chemikaliów. Preparat ten należy do grupy naturalnych minerałów ilastych. Jego wykorzystanie do oczyszczania wody jest obiecujące ze względu na powszechność występowania, niską cenę i możliwość adsorpcji wszelkiego rodzaju zanieczyszczeń, w tym metali ciężkich występujących w wodzie. Przedstawione w artykule wyniki prac laboratoryjnych sugerują korzystne efekty technologiczne związane z efektywnym usuwaniem substancji ropopochodnych i osadów z wód w kontekście przygotowania ich do nawadniania złóż (wtórne metody wydobycia ropy naftowej ze złóż węglowodorów) oraz możliwości wykorzystania jako wód użytkowych.

Niniejsze opracowanie charakteryzuje motywy zabójstw homoseksualnych uwarunkowanych emocjonalnie, które należą do tej szczególnej grupy czynów, gdzie w zachowaniu sprawcy przeważają zmienne emocjonalno-afektywne, a nie poznawcze, jak w przypadku grupy zabójstw uwarunkowanych motywami racjonalnymi. Treść różnorodnych motywów emocjonalnych, ich kierunek i nasilenie są przede wszystkim zależne od właściwości osobowościowych sprawców, m.in. ich potrzeb, nastawień i oczekiwań, a także czynników zewnętrznych kumulujących się w sytuacji kryminogennej. Zazwyczaj tego rodzaju czyny mają niezwykle burzliwy przebieg, włącznie z wyładowaniem psychoruchowym i zaburzeniami świadomości. Jest to związane z działaniem sprawcy w poczuciu krzywdy, zagrożenia, zazdrości, lęku, nienawiści, chęci zemsty i wszelkiego rodzaju zachowaniami emocjonalno-afektywnymi, będącymi odpowiedzią na sytuacje trudne. W tej grupie zabójstw najbardziej uzewnętrznia się rola ofiar, ich predestynacja i przyczynienie się. Najczęściej bowiem zabójstwa te noszą zespół cech retorsyjno-odwetowych, gdyż sprawca z reguły doznaje krzywdy moralnej bądź fizycznej ze strony ofiary albo jego dobra stają się zagrożone. W większości tych zabójstw można przyjąć, iż zostały one popełnione w obronie subiektywnie pojmowanej godności osobistej (np. utrata męskości w związku z napastowaniem lub zgwałceniem homoseksualnym) oraz z poczucia zagrożenia własnych dóbr i wolności osobistej, tj. wolności od przymusu w sferze stosunków seksualnych. Ma to miejsce wówczas, gdy ofiara sama popełnia przestępstwo, zanim dozna wiktymizacji. Samo jej zachowanie staje się więc czynnikiem wiktymogennym, który niejednokrotnie natychmiast rodzi sytuację kryminogenną, inicjując proces motywacyjny sprawcy zabójstwa, przy czym niezależnie od motywów pierwotnych pod wpływem wzrastających procesów emocjonalnych mogą występować również motywy wtórne, np. chęć ukarania ofiary za jej postawę. Motywy emocjonalne wystąpiły w 39 (tj. 52%) zabójstwach homoseksualnych dokonanych przez 41 (tj. 49,4%) sprawców wobec 41 (tj. 50,6%) ofiar. Motywy nieustalone wystąpiły w jednej sprawie zabójstwa (dwóch sprawców, jedna ofiara). Nieznaczna większość sprawców dopuściła się więc zabójstw z motywów emocjonalnych, przy czym ich tło motywacyjne w zakresie osobowościowo-sytuacyjnym było zróżnicowane. Na tym tle wyodrębniono więc 11 stanów emocjonalnych związanych z określoną reakcją w sytuacji kryminogennej, związanej z interakcją sprawcy i ofiary. Stanowiły one motywy wiodące zabójstw homoseksualnych. Natomiast często motywami ubocznymi w tej grupie zbrodni była kradzież mienia, gdy sprawca po ochłonięciu emocjonalnym związanym z dokonanym zabójstwem przywłaszczał sobie dobra materialne ofiary. Na podstawie analizy motywów emocjonalnych można wyodrębnić czynniki sprzyjające popełnianiu zabójstw wśród stałych lub przygodnych partnerów homoseksualnych. Do czynników tych należy zaliczyć: — pozostawanie sprawcy i ofiary pod wpływem alkoholu, narkotyków lub leków psychotropowych, — silna presja kulturowa i obyczajowa na zachowanie honoru, męskości i godności, — stan depresji związany z kłótniami na tle zazdrości i posądzeń o zdradę, — doznany zawód miłosny, — molestowanie i napastowanie seksualne partnera, kolegi lub osoby dopiero poznanej, — groźby i szantaż wobec partnera, — chęć nadmiernego uzależnienia partnera i niepozwalanie na zerwanie związku, — znęcanie się fizyczne i moralne nad partnerem, jego poniżanie, — dążenie do realizacji własnych po - trzeb seksualnych bez zgody lub z pokrzywdzeniem partnera, — niedotrzymanie obietnicy i odmowa zapłaty za usługę homoseksualną, — uprzednie zgwałcenie albo uwiedzenie seksualne w dzieciństwie przez homo- lub biseksualnych mężczyzn, które wpłynęło negatywnie na dalszą drogę życiową i orientację płciową uwiedzionego, — zgwałcenie i wykorzystanie seksualne partnera lub innej osoby w stanie bezradności oraz przy nadużyciu stosunku zależności albo wyzyskaniu krytycznego położenia.

Przedmiotem artykułu są teoretyczne i empiryczne relacje między postawą wobec doktryny religii chrześcijańskiej a innymi zmiennymi religijności oraz osobowością. Prównano dwie grupy osób istotnie zróżnicowanych stopniem akceptacji trzech wymiarów Skali Spójności Przekonań Religijnych (przekonania podstawowe, przekonania kościelne, przekonania naturalne) w zakresie kilku innych apektów religijności (religijne style poznawcze, samoocena religijności, nawrócenie, częstotliwość korzystania z Biblii i sposoby jej recepcji) oraz kilku aspektów osobowości (obraz siebie, preferencje psychologiczne, cechy osobowości). Stwierdzono, że osoby zróżnicowane w zakresie postawy wobec chrześcijańskiego credo różnią się istotnie także w zakresie wymiarów – stylów religijnego myślenia (ortodoksja, wtórna naiwność, krytyka zewnętrzna): oceną swojej religijności, częstotliwością posługiwania się Biblią, obrazem siebie, ugodowością oraz ekstrawersją. Respondenci, którzy wykazywali wyższy stopień akceptacji trzech wymiarów doktryny chrześcijańskiej, uzyskali istotnie wyższe wyniki w dwóch wymiarach religijnego myślenia (ortodoksji i wtórnej naiwności), w religijnej samoocenie, dwóch cechach osobowości (ekstrawersji i ugodowości) oraz w obrazie siebie. Respondenci, którzy w akceptacji doktryny chrześcijańskiej uzyskali istotnie niższe wyniki, uzyskali istotnie wyższe wyniki w zakresie krytyki zewnętrznej. W celu uzyskania lepszego wglądu w otrzymane rezultaty porównań, dodatkowo zostały przedstawione także współczynniki korelacji miedzy badanymi zmiennymi.

Problem ustawy sukcesyjnej (ewentualnie statutu) księcia Bolesława Krzywoustego należy niewątpliwie do grupy najżywiej dyskutowanych zagadnień badawczych polskiej mediewistyki, począwszy od drugiej połowy XIX w., a skończywszy na pierwszych dwóch dekadach XXI stulecia. Może się zatem wydawać, że w dotychczasowej dyskusji na ten temat wyczerpano już wszelkie możliwości interpretacyjne, a każda kolejna praca podejmująca tę problematykę będzie miała charakter wtórny wobec już wypowiedzianych propozycji. Z tym większą uwagą należy zapoznać się z najnowszą rozprawą Jacka Osińskiego.

Celem artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie, czy w świetle obowiązujących przepisów prawa wspólnotowego i krajowego dopuszczalne jest wprowadzanie do obrotu przez uznane grupy producentów rolnych produktów dostarczonych przez członków lub podmioty spoza tego grona po ich przetworzeniu. Problem nie był dotąd podejmowany w literaturze, a ma istotny walor praktyczny. Kwestia przetwarzania produktów rolnych przez grupy uznane na podstawie ustawy o grupach producentów rolnych i ich związkach ma bezpośredni wpływ na ocenę spełniania przez grupy warunków uznania, a także utrzymania lub utraty tego statusu i co za tym idzie – przywilejów z nim związanych w postaci pomocy finansowej ze środków UE, zwolnień podatkowych czy dopłat do kredytów preferencyjnych. W artykule dokonano analizy prawa wspólnotowego pierwotnego i wtórnego oraz przepisów dotyczących pomocy finansowej ze środków Unii Europejskiej, a także wyroku Trybunału Sprawiedliwości. Wnioski prowadzą do twierdzącej odpowiedzi na postawione pytanie.

Cukrzyca to choroba stanowiąca jeden z głównych problemów zdrowia publicznego. Szacuje się, że około 15% pacjentów z cukrzycą – w wyniku neuropatii obwodowej oraz niewydolności naczyń obwodowych – zagrożonych jest zespołem stopy cukrzycowej (ZSC). Obydwa powikłania prowadzą do degradacji struktur anatomicznych stopy, tj.: układu kostno-stawowego, ścięgien i więzadeł oraz mięśni. Dysfunkcje i wady powstające w przebiegu cukrzycy powodują wadliwą dystrybucję sił i nacisków w obrębie stóp, co jest istotnym czynnikiem sprzyjającym powstawaniu ran przeciążeniowych, złamań zmęczeniowych itd. Obecnie strategie profilaktyczne ukierunkowane są głównie na profilaktykę nawrotów oraz na leczenie w celu uniknięcia amputacji. Mając na uwadze patofizjologię, ważnym aspektem wczesnej profilaktyki jest obserwacja kondycji układu neurologicznego oraz naczyniowego, co praktycznie realizowane jest przez zespoły interdyscyplinarne poprzez: obserwację, badanie czucia powierzchownego oraz przepływów (np. ABI), a tym samym znajduje odniesienie w licznych rekomendacjach. Niezbędną procedurą wczesnego wykrywania zagrożeń jest ocena stóp i kończyn dolnych w ujęciu anatomicznym oraz funkcjonalnym, uwzględniając w szczególności ocenę dystrybucji nacisków. Profilaktyczne znaczenie mają również niemedyczne usługi podologiczne. Istniejące rekomendacje i zalecenia w zakresie profilaktyki i terapii oraz edukacji pacjentów z grupy ryzyka, dotyczące wczesnej prewencji powstawania zmian przeciążeniowych, są zbyt ogólne, co wynika zarówno z doświadczenia praktycznego, jak i naukowego Autorów niniejszej publikacji. Natomiast obowiązujące przepisy oraz dokumenty normatywne w tym obszarze są wystarczające do wdrożenia procedur szczegółowych, co jest czynnikiem pozytywnym w procesie wdrożeniowym. Cel Wskazanie wczesnych i wtórnych procedur diagnostycznych, terapii oraz edukacji pacjenta, mających zastosowanie w profilaktyce ZSC.