Dissertations / Theses on the topic 'Foreign authors'

This study identified the types of sexist language that appear in ESL textbooks by Thai authors. The study analyzed the ESL textbooks by Thai authors sold at the Chulalongkorn University bookstore during spring 2007. It was a qualitative case analysis of fifteen ESL textbooks covering the beginning, intermediate, and advanced levels of ESL instruction. The study used feminist criticism to discover what gender roles are sanctioned as appropriate in ESL textbooks by Thai authors and if the language used supports or challenges patriarchy. The results of this study show that sexist language is present in the textbooks and that the textbooks contain content that promotes sexist assumptions concerning gender roles. As a whole, the language and examples used in ESL textbooks by Thai authors support patriarchy.

This inquiry explores matrilineal autobiographical narratives in the contexts of family stories and memories. This self-study traces the stories of a collective of five women of a common Armenian heritage, who represent various generational, homeland and diasporic portraits and experiences. Carrying the burden of being descendants of genocide survivors, the memories we reconstruct and interpret deal with issues of inherited exile, dispossession, loss, trauma, survival and healing. In exploring these narratives, I engage in self-reflexivity as we construct, re-construct, re-present our narratives and their impact on our constructions and negotiations of self and identity.
I use the family album metaphor as a foundation for my narrative framework and weave together the participants' and my autobiographical reconstructions through the intertwined stories of memory, trauma and displacement. The self-reflexive nature of our multilayered autobiographical narratives reconnects our selves with our pasts. Within a diasporic frame, I use the narratives as interpretive tools to explore the effects of multigenerational diasporic experiences on constructions of identity and agency.
The relationships we develop using face-to-face group conversations, virtual discussions through a Web forum and emails, personal reflexive journals, photo props and collaged images, highlight a dialogic process of imagined possibilities for the transformative power of storying. The autobiographical inquiry bridges voice to self and self to voice. This authoring process is an essential medium to writing ourselves as women. The process also allows us to reclaim our vulnerabilities as sources of inner strength and to embrace this understanding as the locus of writing.

During the twentieth century, the former Czechoslovakia was at the forefront of Communist takeover and control. Soviet influence regulated all aspects of life in the country. As a result, many well-known political figures, writers, and artists were forced to flee the country in order to evade imprisonment or death. One of the more notable examples is the writer Milan Kundera, who fled to France in 1975. Once in France, the notion of exile became a prominent theme in his writing as he sought to expose the political situation of his country to the western world--one of the main reasons why he chose to publish his work in French rather than in Czech. This thesis analyzes the themes of language and memory in connection with exile in two of Kundera's novels, Le livre du rire et de l'oubli (1978) and L'Ignorance (2000). We contend that these concepts serve as anchors and tethers, stabilizing forces meant to help exiled characters recreate their identity outside of their homeland. By exploring notions of language and memory in these novels, Kundera demonstrates how the experience of exile affects the human condition during the latter half of the twentieth century.

This thesis examines short fiction and some poetry by writers from four different Australian cultural communities, the Indigenous community, and the Jewish, Chinese and Middle-Eastern communities. I have chosen to study the most recent short fiction available from a selection of writing which originates from each culture. In the chapters on Chinese-Australian and Middle-Eastern Australian fiction I have examined some poetry if it contributes to the subject matter under discussion. In this study I show how the short story form is used as a platform for these writers to express views on their own cultures and on their identity within Australian society. Through a close examination of texts this study reveals the strategies by which many of these narratives provide an imaginative literary challenge to Anglo-Celtic cultural dominance, a challenge which contributes to the political nature of this writing and the shifting nature of the short story genre. This study shows that by celebrating difference these narratives can act as a site of resistance and show a capacity to reflect and instigate cultural change. This thesis examines the process by which these narratives create a dialogue between cultures and address the problems inherent in diverse cultural communities living together.

For several reasons, translingual writers, defined here as authors who write in a language that is not their native one, have gained increased visibility in recent years. This is particularly true in the context of French literature where, more frequently than before, and with a more explicit recognition of their particular status, translingual writers have received important literary prizes and have been welcomed into the French Academy. Central to this recognition is their rich and diverse mobilisation of life writing, a corpus curiously neglected in the study of the phenomenon of literary translingualism. This thesis focuses on the writers Andreï Makine, Hector Bianciotti, Vassilis Alexakis, Nancy Huston, Agota Kristof and Katalin Molnár. It demonstrates that the translingual experience, in its capacity to question one's sense of self and provide novel tools for the exploration of one's personal history and subjectivity (conceived as an experience in language), appears eminently suited to the genre of life writing and that, in the current configuration of the French literary space, life writing is demanded from translingual authors. It proposes an original cartography of contemporary translingual literature in French, suggesting that more than any similarities in the conditions of their literary adoption of French, what creates family resemblance between translingual writers is the types of relation with their adopted language that are constructed in their autobiographical texts.

Dans ce travail on essaye de donner une définition et une historicisation de ce qu’on appelle « littérature italienne de la migration ». Il y a tout de suite une distinction à faire entre les écrivains étrangers qui écrivaient en italien avant le grand flux migratoire des années ’80 et ceux qui sont issus de cette vague, dont la thèse s’occupe dans une manière plus spécifique (années 1989-2007). Les changements sociaux et culturels que les nouveaux immigrés ont apporté, ont transformé l’Italie de pays d’émigration en pays d’immigration. Au niveau littéraire ces écrivains ont d’abord utilisé un langage standard, pour se faire comprendre du public et pour témoigner les difficultés du voyage migratoire et de l’intégration ;les dernières œuvres, pourtant, analysées dans la deuxième partie de la thèse, ont été écrites par des écrivains qui manipulent plus facilement la langue italienne, utilisant un plurilinguisme témoin d’un lien très stricte entre oralité et écriture, et entre langue d’origine et langue d’accueil. Enfin, les oeuvres des écrivains italophones postcoloniaux et de ceux issus de la deuxième génération peuvent rapporter la littérature italienne contemporaine avec des autres situation (France, Allemagne, Angleterre, Etats Unis) qui semblent très similaires.

ENGLISH: On this work we want to give a definition about “Italian Migrant Literature”. There is a difference between writers came in Italy before or after the migration’s fluxes on the 80’s. With this social and cultural changes, Italy became immigration country. First, migrant writers used a standard language, to have a big public and to talk about migration. Last works are more interesting because they use a plurilingualism that can show the relationship between oral and write. Finally, Postcolonial Italian writers and Second Generation writers make a connection with the literary situation in the other countries (France, Germany, Britain, United States).

Doctorat en Langues et lettres
info:eu-repo/semantics/nonPublished

Розглянуто провідні зарубіжні напрями вивчення фотокниги. Виявлено коло іноземних джерел, визначено проблематику, проаналізовано напрями та аспекти наукових досліджень, їх значення для вивчення фотокниги як явища мистецтва та дизайну. Зазначено перспективи її подальшого вивчення.
The article considers the main modern directions of study of the photobook by foreign researchers. The range of foreign sources devoted to the photobook are revealed, the main its issues are defined, the peculiar aspects of the scientific interests inherent in foreign scientists at the present stage are revealed. The importance of such experience for Ukrainian science, which later joined the global study of the photobook as a phenomenon of art and design, is emphasized. The prospects for its further study are determined.

O objeto deste trabalho é estudar o emprego de textos literários e a forma como eles são aproveitados no ensino de Português-Língua Estrangeira (PLE). Para tanto, apoiamo-nos nos fundamentos teóricos da abordagem comunicativa, da leitura e da enunciação a fim de investigar os potenciais pedagógicos do texto literário na sala de aula e nos livros didáticos de PLE. Com base em uma pesquisa feita com estudantes estrangeiros, pudemos detectar suas expectativas quanto à utilização de textos da literatura brasileira nas aulas, bem como suas representações lingüísticas, aí incluída a apropriação de elementos culturais, confirmando a relevância da contribuição desses textos no ensino de PLE. E, a partir da análise do emprego de textos literários e exercícios de compreensão em quatro materiais didáticos, observamos também que tais livros não podem suprir todas as expectativas dos alunos em razão de sua própria natureza didática, descontextualizada da interação autor-texto-leitor original. Como resultado, pudemos confirmar que o bom aproveitamento dos textos literários no ensino de PLE não está simplesmente no seu emprego como um pretexto em sala de aula ou nos manuais, mas no tratamento dado a eles, tendo em vista o seu caráter literário.
The objective of this paper is to study the employment of the literary texts and how they are exploited in the teaching of Portuguese as a Foreign Language (PFL). For that purpose, we followed the theoretical line of the communicative approach of reading and utterance-act in order to inspect the pedagogical potential of the literary text in the classroom and in PFL\'s textbooks. In a survey involving foreign students, we were able to detect their expectations in relation to the application of texts of the Brazilian literature in the classes, as well as their linguistic representations, including the appropriation of cultural elements, confirming the relevant contribution of these texts in PFL\'s teaching. And, after analysing the employment of the literary texts and the exercises of comprehension in four types of textbooks, we observed that these books are not able to fill all the students\' expectations due to the own educational nature of these materials, decontextualized from the original authortext- reader interaction. As a result, we were able to confirm that the effective utilization of the literary texts in PFL\'s teaching does not merely depend on its employment as an excuse in the classroom or in the manuals, but on the treatment given to them, in view of their literary quality.

Situé en didactique du Français Langue Étrangère (FLE) et notamment en celle de la littérature française au sein de l’université taiwanaise, l’élaboration des dispositifs didactiques tient compte des profils des apprenants locaux qui témoignent d’un trouble identitaire lié au contexte sociohistorique et expriment ainsi un intérêt envers les savoirs socioculturels en vue d’un enrichissement personnel et social. L’enjeu didactique de la lecture-écriture du personnage réside en l’occurrence dans l’exploration de la portée socioculturelle du texte littéraire en vue de la réflexion des apprenants sur des questions identitaires et sur des stratégies narratives liées à la construction du monde fictif et de l’authenticité du personnage favorisant l’identification du lecteur. Pour réaliser ce projet, une enquête sur les rapports des étudiants locaux avec la littérature française, notamment sur leur conception du personnage, a été effectué sous forme de questionnaire. Le débrouillement des données recueillies contribue à élaborer des séquences didactiques s’appuyant sur un corpus littéraire lié à la féminité des années 1920. Leur mise en pratique dans une classe de FLE en 2015 consiste à étudier des apports des référents culturels tant dans la structuration du système du personnage que dans l’articulation des séquences actionnelles du récit. Cette fonction narrative de l’acte de référence va de pair avec sa fonction pragmatique dans la programmation des tensions narratives, relatives à divers modes d’identification au personnage. Enfin, l’étude de l’acte de référence dans la construction d’un monde fictif permet de dégager la logique interne de la société représentée et les explications des phénomènes sociaux à partir de la situation définie dans le temps et dans l’espace
The development of a didactic plan for the teaching of French as a Foreign Language (FLE), and especially in French literature at universities in Taiwan, has taken the characteristics of local learners into consideration. It shows that they have experienced an identity confusion related to the socio-historical context, and thus have expressed an interest in socio-cultural knowledge in order to enrich themselves personally and socially. Under the circumstances, the didactic challenge of the characters’ reading and writing is located on examining the socio-cultural significance of the literary texts for the learners’ reflection on identity issues, narrative strategies associated with constructing the fictional world, and characters’ authenticity encouraging the readers’ identification.A survey on the relationship between the local students and French literature particularly on their characters’ conception, has been carried out for this project in the form of a questionnaire. The collation of the data collected providing the development of didactic sequences is underpinned by a literary corpus correlated to femininity of the 1920s. Their implementation in a FLE class in 2015 consists of studying the contributions of the cultural referents in the creation of the characters’ system as well as in the articulation of the sequential actions of narrative. This narrative function of the reference acts is coupled to its pragmatic function on programming narrative tensions corresponding to various modes of the characters’ identification. Finally, the study of reference acts in the making of a fictional world renders it possible to identify the internal logic of the represented society, and the explanations of social phenomena from the situation defined in time and space

This thesis attempts to demonstrate the potential of a 'cross-cultural' perspective in understanding migrant/exilic writing. The differences between the novels of Antigone Kefala and Yasmine Gooneratne can be used to illustrate alternative possibilities in a Centre/Margin approach to migrant and exilic writing inherent in multiculturalism and postmodernism. While Kefala conservatively wishes to privilege the margin, Gooneratne dissolves its boundary in search of a cross-cultural imagination.

Tematem rozprawy uczyniono analizę wycinka słownictwa poezji Wacława Potockiego (1621–1696). Na potrzeby badań ekscerpcji poddano próbę tekstową objętości 3000 linijek (wersów) pochodzących z trzech najbardziej znanych dzieł barokowego poety, to jest Transakcji wojny chocimskiej, Ogrodu nie plewionego i Moraliów. Podstawę źródłową badań stanowiło trzytomowe wydanie Dzieł W. Potockiego w edycji Leszka Kukulskiego (1987). Integralną częścią dysertacji stał się słownik języka autora, gromadzący całość zebranego materiału leksykalnego. Oprócz tegoż Słownika języka Wacława Potockiego (SJWPot), liczącego 6116 jednostek hasłowych, do pracy dołączono również dwa inne leksykony języka idiolektu, zawierające 1149 związków frazeologicznych (Słownik frazeologizmów Wacława Potockiego – SFWPot) oraz 679 łączliwych związków wyrazowych (Słownik kolokacji Wacława Potockiego – SKWPot). Na podstawie haseł SJWPot przeprowadzono kilkupłaszczyznową analizę językoznawczą, która przybrała postać analizy etymologicznej, słowotwórczej, semantycznej i leksykograficznej. Pomocniczo zgromadzoną leksykę poddano także analizie rejestrująco-opisowej, statystycznej, onomastycznej oraz analizie porównawczej. Każdy z wymienionych typów analizy miał na celu zbadanie wyekscerpowanego materiału pod innym kątem. Tak więc dzięki analizie genetycznej możliwe stało się oszacowanie, jaki procent słownictwa utworów W. Potockiego stanowiły jednostki rodzime, a jaki wyrazy obce. Wśród tych ostatnich za interesujące uznano zwłaszcza to, z którego języka wybrany pisarz czerpał najwięcej inspiracji. A zatem czy była to bardzo rozpowszechniona w XVII w. łacina, czy może W. Potocki preferował inne źródła zapożyczeń, np. niemieckie i czeskie? Zenon Klemensiewicz dowodził zbytniego nasycenia poezji autora Moraliów latynizmami, podczas gdy Aleksander Brückner wskazywał na dominujące w niej pożyczki węgierskie, tatarskie oraz ruskie. Autorka dysertacji starała się ustosunkować do opinii wymienionych badaczy, próbując zarazem dociec, w jakim stopniu ich sądy znalazły potwierdzenie w zebranym materiale. Z kolei słowa Janusza S. Gruchały zmotywowały ją do sprawdzenia, jak prezentuje się zgromadzone słownictwo pod względem realizowanych w jego obrębie kategorii, technik oraz typów słowotwórczych. Informacji na ten temat dostarczyła analiza strukturalna leksyki rodzimej, w tym analiza jednostek derywowanych od innych wyrazów już po wyodrębnieniu się języka polskiego ze wspólnoty prasłowiańskiej. Przyjęcie synchroniczno-diachronicznej perspektywy badawczej pozwoliło wskazać na pewne upodobania indywidualne W. Potockiego w zakresie tworzenia jednostek leksykalnych, jak też umożliwiło ono wysnucie pewnych wniosków dotyczących całego średniopolskiego podsystemu słowotwórczego polszczyzny. Dzięki obranemu trybowi postępowania chociaż w części możliwe stało się wypełnienie luki powstałej po opracowaniu przez językoznawców wzorca opisu staropolskiego systemu słowotwórczego (Kleszczowa, 1996, 1998, 2003, 2015), a jeszcze wcześniej – współczesnego (Grzegorczykowa, Laskowski i in, 1999). Strukturę tematyczną zebranego materiału zbadano z zastosowaniem metody pól leksykalno-semantycznych, wzorując się na podziale polowym słownictwa staropolskiego w opracowaniu Stanisława Dubisza. Zasadniczym celem tego etapu analizy było sprawdzenie, wokół jakich kręgów znaczeniowych sytuowało się słownictwo dzieł twórcy Ogrodu nie plewionego. Stosunki jakościowo- -ilościowe zaobserwowane pomiędzy wyodrębnionymi zbiorami wyrazów miały pomóc stwierdzić, czy najpłodniejszy poeta epoki baroku rzeczywiście interesował się „wszystkim” i „wszystkimi”. Dotychczas bowiem badacze tej spuścizny literackiej podkreślali ogromną różnorodność tematów w niej poruszanych. Kolejny etap podjętych badań stanowiła analiza leksykograficzna materiału, mająca na celu udokumentowanie kilkuset haseł SJWPot w reprezentatywnych opracowaniach słownikowych. Aby warstwę leksykalną utworów XVII-wiecznego autora móc ukazać w przekroju synchroniczno- -diachronicznym, kwerendą objęto słowniki gromadzące zasób wyrazowy polszczyzny, począwszy od epoki staropolskiej po początek wieku XIX. Były nimi: Słownik staropolski, Słownik polszczyzny XVI wieku, Elektroniczny słownik języka polskiego XVII i XVIII wieku, Słownik języka polskiego Samuela Bogumiła Lindego oraz leksykon pisarza w postaci Słownika języka Jana Chryzostoma Paska. Ze względu na obszerność prezentowanego materiału zrezygnowano zaś z oddzielnych rozdziałów poświęconych wyekscerpowanym nazwom własnym i frazeologizmom. Przedłożona rozprawa doktorska składa się z pięciu rozdziałów, w tym dwóch rozdziałów teoretycznych i trzech analitycznych. Po krótkim Wstępie informującym o celach, założeniach i strukturze pracy w rozdziale pierwszym autorka uzasadnia wybór tematu badawczego, objaśnia kryteria doboru próby materiałowej i podaję jej zakres, a także prezentuje stan badań nad twórczością W. Potockiego. Dalsza część rozdziału pierwszego zawiera charakterystykę epoki, w której żył i tworzył autor Moraliów, oraz omówienie najważniejszych pojęć i terminów związanych z barokiem. W tym fragmencie dysertacji zamieszczono również kalendarium życia i twórczości XVII-wiecznego poety. Rozdział drugi w całości poświęcono opisowi metodologii, kierunków i narzędzi badawczych wykorzystanych podczas analizy wybranego wycinka języka pisarza. Część teoretyczną pracy kończy podrozdział zatytułowany: Słownik języka Wacława Potockiego. Idea, struktura, zasady opracowania. Trzeci rozdział rozpoczyna część analityczną rozprawy i stanowi zarazem jej najobszerniejszy fragment. Tworzą go dwa mniejsze podrozdziały, wyodrębnione na podstawie wyników analizy genetycznej przyjętej próby materiałowej. W pierwszej części rozdziału zaprezentowano zbiór słownictwa rodzimego, w obrębie którego odpowiednio wcześniej wydzielono wyrazy podstawowe (niederywowane na gruncie polskim) oraz pochodne słowotwórczo. Ważny etap podjętych badań stanowiła analiza strukturalna tych ostatnich, polegająca na pogrupowaniu jednostek motywowanych słowotwórczo według typów, kategorii i technik derywacyjnych. W części drugiej rozdziału trzeciego, zawierającej charakterystykę zapożyczeń, umieszczono dane jakościowo-ilościowe obrazujące podział leksemów obcych według źródła pochodzenia, przedmiotu zapożyczenia oraz stopnia ich przyswojenia do polskiego systemu językowego. W rozdziale czwartym przedstawiono wyniki analizy leksykalno-semantycznej materiału, przeprowadzonej przy użyciu metody pól wyrazowych. Jeden z podrozdziałów rozdziału czwartego przeznaczono na charakterystykę słownictwa zgromadzonego w polu <„Metajęzyk” człowieka>, w którym to polu, zgodnie z przyjętą klasyfikacją, oprócz większości wyrazów funkcyjnych znalazły się również wyekscerpowane nazwy własne. Rozdział piąty dysertacji traktuje przede wszystkim o wynikach badań statystycznych. Ponadto w rozdziale tym omówiono wyniki badań leksykograficznych, obejmujących określony wycinek słownictwa dzieł W. Potockiego. Wnioski z przeprowadzonej analizy mieści syntetyzujące Zakończenie. Rozprawę zamykają: wykaz stosowanych skrótów i oznaczeń, indeks tabel znajdujących się w tekście głównym rozprawy, bibliografia uwzględniająca słowniki i inne źródła (elektroniczne) oraz dwuczęściowy aneks w wersji tradycyjnej i multimedialnej. Pierwszą część aneksu stanowią tabele załączone do dysertacji wraz z indeksem do nich. Drugi z aneksów, umieszczony na nośniku elektronicznym (płyta CD), zawiera trzy słowniki gromadzące leksykę utworów wybranego autora, tj. SJWPot, SFWPot oraz SKWPot. „Język J.Ch. Paska reprezentuje zasób leksykalny przeciętnego Polaka szlachcica z XVII wieku” – stwierdziła niegdyś Maria Borejszo w jednym z artykułów traktujących o leksyce Pamiętników Jana Chryzostoma Paska. Wnioski wyprowadzone z analizy porównawczej ujawniły podobieństwo jakościowo-ilościowe łączące warstwę słowną tekstu prozatorskiego z materiałem wyekscerpowanym z wycinka poezji W. Potockiego. Zarówno autor Ogrodu nie plewionego, jak i Jan Chryzostom Pasek najczęściej posługiwali się w swoich utworach wyrazami odziedziczonymi przez polszczyznę po wiekach poprzednich, w tym dużą liczbą jednostek niepodzielnych słowotwórczo i o najstarszej genezie w naszym języku. Wbrew też przypuszczeniom wysuwanym przez badaczy polszczyzny okresu średniopolskiego, żaden z autorów nie nadużywał zapożyczeń z języków obcych, przy czym XVII-wieczny poeta sięgał po nie rzadziej niż pamiętnikarz. Wacław Potocki okazał się tradycjonalistą językowym nie tylko w zakresie doboru słownictwa rodzimego, lecz także obcego i częściej niż średniopolskie latynizmy stosował w swoich wierszach pożyczki niemieckie, przejęte do polszczyzny przeważnie już w średniowieczu. Podobnie jak słownictwo zapożyczane z innych języków były to w zdecydowanej większości pożyczki formalnosemantyczne przyswojone drogą słuchową i spełniające określoną (utylitarną) funkcję w tekście. W przeciwieństwie do prozy Pamiętników J.Ch. Paska poezja W. Potockiego okazała się wolna od wspomnianej przez M. Borejszo „powodzi” makaronizmów, co jednak należy uznać za typowe dla ówcześnie powstających utworów wierszowanych.
The subject of this dissertation is the analysis of a part of Wacław Potocki's poetry vocabulary. For the purposes of the study, a text sample of 3000 verses from three representative works of the 17th-century poet (Transakcja wojny chocimskiej, Ogród nie plewiony, Moralia) was excerpted. The three-volume edition of Wacław Potocki's Dzieła edited by Leszek Kukulski (1987) was adopted as the source for the study. A dictionary of the author's language is an integral part of the dissertation, bringing together all the collected lexis: Słownik języka Wacława Potockiego (SJWPot), Słownik frazeologizmów Wacława Potockiego (SFWPot) and Słownik kolokacji Wacława Potockiego (SKWPot). On the basis of the SJWPot entries a linguistic analysis was conducted at several levels: etymological, word-formation, semantic and lexicographical. The collected lexica was auxiliary subjected to register-descriptive, statistical, onomastic and comparative analysis. The adoption of a synchronic-diachronic research perspective has made it possible to point to certain preferences of Wacław Potocki in the creation of lexical units, as well as to draw certain conclusions concerning the entire medieval Polish vocabulary subsystem. The thematic structure of the collected material was examined using the method of lexical-semantic fields. The next stage of the research was a lexicographic analysis of the material, aimed at documenting several hundred SJWPot entries in representative dictionary studies. The search covered five dictionaries collecting Polish word resources from the Old Polish period to the beginning of the 19th century. The dissertation consists of five chapters, including two theoretical and three analytical ones. After a short introduction informing about the aims, assumptions and structure of the work in the first chapter, the author justifies the choice of the research topic, explains the criteria for the selection of the material sample and gives its scope, as well as presents the state of research into the works of Wacław Potocki. The next part of chapter one contains the characteristics of the epoch, in which the author of Moralia lived and worked, and a discussion of the most important concepts and terms associated with the Baroque. In this part of the work there is also a calendar of life and work of the seventeenth-century poet. The second chapter is entirely devoted to the description of methodology, directions and research tools used in the analysis of a selected fragment of the writer's language. The theoretical part of the work ends with a subsection entitled: Słownik języka Wacława Potockiego. Idea, struktura, zasady opracowania. The third chapter begins the analytical part of the dissertation and constitutes its most extensive fragment. It consists of two smaller subsections, distinguished on the basis of the results of the genetic analysis of the material sample. In the first part of the chapter a set of native vocabulary is presented, within which basic (non-derivative) words and words derived from it are distinguished. The first stage of the research was a structural analysis of the latter, consisting in grouping the vocabulary-motivated units according to types, categories and derivational techniques. In the second part of the third chapter, which was devoted to the characteristics of borrowings, the qualitative-quantitative data were placed showing the division of foreign lexemes according to the source of origin, the object of borrowing and the degree of their assimilation into the Polish language system. The fourth chapter presents the results of lexical-semantic analysis of the material, conducted with the use of the word field method. The fifth chapter deals mainly with the results of statistical research. In addition, the chapter discusses the results of lexicographic research, covering a specific section of vocabulary of Wacław Potocki's works. Conclusions from the conducted analysis are included in the conclusion. The dissertation ends with a list of abbreviations and designations used, an index of tables included in the main text of the dissertation, a bibliography including dictionaries and other sources and a two-part appendix in traditional and multimedia versions. The first part of the appendix consists of tables attached to the dissertation together with an index to them. The second part of the appendix, placed on an electronic carrier, contains three dictionaries collecting the lexicon of works of a selected author – SJWPot, SFWPot and SKWPot. As the analysis has shown, Wacław Potocki most frequently used words inherited by the Polish language from previous centuries, including a large number of units with indivisible vocabulary and the oldest origins in our language. Contrary to the assumptions put forward by scholars of the Polish language of the Middle Polish period, the author of Moralia did not overuse borrowings from foreign languages. Wacław Potocki turned out to be a traditionalist not only in his choice of native vocabulary, but also of foreign languages, and more often than Middle Polish latinisms, he used German loans in his poems, which were brought into Polish mostly as early as the Middle Ages. Like the vocabulary borrowed from other languages, these were mostly formal- -semantic loans acquired by ear and fulfilling a utilitarian function in the text. In contrast to the prose of Pamiętniki of Jan Chryzostom Pasek, Wacław Potocki's poetry turned out to be free of macaronisms, which, however, should be considered typical of poems written at that time.