Journal articles on the topic 'Ecclesiae'
To see the other types of publications on this topic, follow the link: Ecclesiae.
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 50 journal articles for your research on the topic 'Ecclesiae.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Widok, Norbert. "Ojcowie Kapadoccy wobec biskupa Rzymu. Stanowisko Bazylego Wielkiego." Vox Patrum 46 (July 15, 2004): 193–209. http://dx.doi.org/10.31743/vp.6750.
Full textAbstract:
Hac in dissertatione de vinculis inter episcopos occidentales et Basilium tractatur. Ille inter octo ministerii pastoralis annos multiplicer ad episcopos occidentales, quoque ad Romae episcopum, se advertebat. In Oriente praecipue Arii sectae vigebant et Ecclesiae locales in communione non erant, atque Ecclesia in Antiochia est divisa. Quamobrem Basilius adiutorium inveniendum petebat in Occidente. Damasus, Romae episcopus, et alii episcopi occidentales causas rationesque, quibus Ecclesiae in Oriente occupatae sunt, comprehendere non potuerunt. Basilius ad communionem inter divisas Ecclesias in Oriente faciendam magna vi intendebat, potissimum cum Damaso. Quem attamen caput totius Ecclesiae non putabat, sed primum inter pares, qui magnam possidebat auctoritatem.
2
Viladrich, Pedro Juan. "Derecho y pastoral. La Justicia y la función del Derecho Canónico en la edificación de la Iglesia." Ius Canonicum 13, no. 26 (March 28, 2018): 171–258. http://dx.doi.org/10.15581/016.13.21364.
Full textAbstract:
Dilucidare armoniam iuridicae dimensionis et pastorales realitatis socialis Ecclesiae difficile evenit cum valde aequivocum sit verbum «pastoralis», quod praeter eius significationes technicas utitur etiam sensu tactico, vulgari et aequivoco. Cum quoquomodo referat ad ordinem actionum quibus Ecclesia in perficiendo suo munere autoefficitur in Historia, auctor finit significaciones latiores verbi: a) Significationes materiales: actio pastoralis cognominata fit actionis ecclesialis vel christianae, actionis ministerialis vel sacerdotalis, et actionis hodegeticae vel regiminis; b) Significationes
formales: actio pastora lis cognominatafit actionis efficacis, actionis mediatricis Dei hominumque, actionis hic et nunc configuratae, et actionis iam designatae. Examinatur deinde locus quem significationes finitae implent in evolutione historica-doctrinale lheologiae pastoralis ut detectetur quae sit conceptio luris Canonici in mente pastoralistarum. Ut non incurratur in «cientifismum» quoddam cum examinentur actiones aedificantes Ecclesiae, proficiscendumest a natura vera pastoralis, id est, in quantum manifestatio naturae Ecclesiae, in quo consistit realiter notio «pastoralis»; sic pastoralis refert ad dynamicam propriam et exclusivam sacerdotii ministerialis, ita ut scientia lheologiae pastoralis constituenda erit tanquam cogitatio de actionibus ministerialibus sacerdotii hierarchici. lamen, cum verbum «pastoralis» nunc maxi me utatur ut notio pure scientifica et non notio realis, distinguendi sunt nitide tres ordines realitatum ad concludendum non esse inter eos nexum causalitatisefficientis et formalis: ordo scientificus (lheologia pastoralis), realitates personales onticae sacramentalesque (indoles pastoris)atque consecutio salutis animarum (efficacitas pastoralis); ac aliqua potests prominere conclusio: in transponendis Ecclesiae notionibus, technicis atque rationibus scientiarum profanarum, reverentia naturae Ecclesiae et esse proprio rius realitatum est praevalens principiumabsolutum. His suppositis delimitatur punctum convergentiae Pastoralis et luris Canonici, quod est natura Ecclesiae, quia pastorale iuridica cumque potius qua m disiunctae realitates sunt dimensiones unius realitatis quae est Ecclesia. Apportatio propria luris aedificationi historicae Ecclesiae est dimensio iustitiae, aspectus attingens totum mysterium Ecclesiae, Ita ut non possimus dicere «campo ajurídico» praevium es se dationi legislativae luris humani ecclesiastici, sicut non est in Ecclesia «campo a divino» praevium neque eius realitates historicae eculiaresque apparent orbae omni norma omnique exigentia iustitiae. tDeinde poste a agitur de deformatione qua m verbum -pastoralis. passum est in conatu intelligendi et resolvendi omnes species mysterii Ecclesiae unice sub hoc prospectu; hic .pastoralismus» ducit ad inumbrandas et frangendas formalitates proprias aliarum scientiarum, et specialiter luris Canonici ratione significata. Describuntur postea tactus proprii praesentis «pastoralismi»: substituit orthodoxiam pro orthopraxl, amittitclarltatem distinctionis essentialis sacerdotii communis et ministerialis, historicismi et sociologismi in aestimatione efficacitatis salvificae Ecclesiae in Historia. Denique
ex analysi relationum Pastoralis etluris auctor infert insequentes conclusiones: 1) Actlo pastoralis ut sit vere actio aedificans Eccleslae, prlus debet esse actio iusta. 2) lus Canonicum, quod est tutela identitatis, unitatis ordinisque social¡s Eccleslae, est suppositum et basis necessaria activitatis pastora lis
3
Morales, José. "Las verdades católicas en las colecciones canónicas anteriores a Graciano. Estudio del Decreto de Buchardo de Worms (s. XI)." Ius Canonicum 13, no. 26 (March 28, 2018): 329–68. http://dx.doi.org/10.15581/016.13.21361.
Full textAbstract:
Theologicae atque canonicae fontes Eccleslae et examini ac definitioni Subiectorum Traditlonls, etiam «Veritates catholicae» dictorum vel «loci theologici». (Sacra Scriptura, Concilia, Sedes Romana, Patres Ecclesise, Theologia, Sensus fidelium, etc.) operam saepe dant, et eorum hierarchiae et mutuis connexionibus. Res agitur gravis vel fideli communltatl veritates definitas profitenti quas illam oportet scire ubl invenlri possent; vel magisteriali quoque auctoritatl testimoniorum interpreti quibus revelationis deposltum asservatur; vel etiam theologicae methodo quae his locis enutritur eosque simul illustrat et ordinat. Hac in re Decretum Burchardl Wormsiensis, canonica collectio saeculo XI, testis est magnl commodi quia videre permittit, plus quam alia documenta, locorum Traditionis historiam doctrinalem in discrimine. Loei cum sint quoque res ecclesiologicae, praesens studium primo prorrigit (II) ecclesiologiam In Decreto implicitam. Burchardo Wormslensi, atque theologicis adiunctis in quibus versatur et cogitat, Ecclesia visibilis compagem accipit circum sul Ipsius elementa fundamentalia (Summum Pontificatum, Episcopos, etc.) atque ordinum communionem constituit. Nec rigidum aedificium hierarchicum quo Summus Pontifex sihi contrahit totam rem ecclesialem vel ecclesiasticam ea concipitur, sed potius charismatum sidus et ordinum vel graduum, qUibus peculiare pondus unusquisque confert
vocemque atque praesentiam actuosam in aedificationem corporis Christi. l'raebet Igltur Decretum notas quibus ampla explanatione opus est, praesertim quod attinet actionem centmlizatlonis Primatus in Ecclesia; theo!ogiam vero continet etiam Episcopatus quae in posterum servabitur. Burchardi Decretum duplicem prospectum concedit veritatibus catholicis studendis. Et concedlt et exigit. Primum quidem (III) testis est sllens sed eloquens doctrinalis incrementi quod loei experti sunt decem saeculis suae collectioni praecurrentibus. Stratorum instar impositorum materiis, quas tempora slgnarunt et theologiae dlversae, composita collectio nobls Ipsa loquitur historiam utilitate confertam. Hoc demum sensu habet vitam propriam, libera a consilio eorum auctorum. 'Disputatur delnde (IV) methodologia conceptlonesque peculiares Burchardi, et cum eo laborantlum, pro Conciliis, Ecclesiae Patrlbus, Documentis. Pontlflciis et theologorum doctrina. Hoc studium ostendlt quomodo Burchardo Concilia sint auctoritas fundamentalis, alveus scilicet praestantlssimus qui nobis tradidit S. Scripturae sensum. Possunt dici Concilia medium 10- cum obtinere inter S. Scripturam et ceteros locos theologicos. Ecclesiae Patres Collectioni suppeditant textus judiciorum moralium, sententias indoles sapientiaBs, in rectas mores adhortationes, praecepta definida ac praesertim textus doctrinales, libro XX (De contemplatione) collectos. Patres sunt iam non tantum Episcopi in Concilio congregati quantum auctores christiani magnam doctrlnae opinlonem habentes, qui saltem implicitam Eccleslae probationem acceperunt. Hls ergo utitur magls doctrinaliter quam iurldlce. Deoretalia et documenta pontificia In Collectione munere funguntur declarativo et completivo. Sedes Romana iudicium vldetur cul maxime competlt ordinare ae Interpretari ius et traditiona antiquas. Burchardi denique Deeretum timide nuntlat configurationem In Ecclesia novi doctorum hominum ordlnis, qul cito dlgredletut a Patrlbus ut mlnorem constituta locum sed magnl ponderls doctrinalis.
4
Sauras, Emilio. "El carácter sagrado de los poderes de la Iglesia." Ius Canonicum 15, no. 29 (March 27, 2018): 15–44. http://dx.doi.org/10.15581/016.15.20554.
Full textAbstract:
Postquam breviter oppositionem inter sic dictam «Ecclesiam iuris» et «Ecclesiam charitatis» refert, auctor ad suum thema revertit scilicet, potestates sacras Ecclesiae et charismata. Ratio operis sic evolvitur: 1) Conceptio Ecclesiae. ut sacramentalis Coinmunitas, quoad suum objectum semper adfuit. Novitas datur quoad nomen. Profunda significatio huius realitatis necnon analogia exsistens inter sacramentalitatem Christi et Ecclesiae examinatur. 2) Sub rubrica de potestatibus sacramentalibus hierarchicis ad conceptum - hierarchiae », ad structuram hierarchicam Ecclesiae ad potestates ordinis, jurisdictionis et magisterii ad earum originem sacramentalem necnon ad sensum «collationis canonicae». Sese refert. 3) Deinde potestates, quas sacramentales comunes vocat, propriae populi fidelis (sacerdotium commune), inferiores et submissae potestatibus Hierarchiae examinantur. 4) In fine de potestatibus extrasacramentalibus sive charismatibus loquitur. In hoc contextu sensus et significatio harum potestatum in Ecclesiae, earum origo et relationes cum Hierarchia examinantur
5
Pastuszko, Marian. "Wprowadzenie do kanoniczno-liturgicznego prawa o sakramentach świętych (kanony 834-839)." Prawo Kanoniczne 35, no. 3-4 (December 10, 1992): 85–145. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1992.35.3-4.04.
Full textAbstract:
Hoc in articulo itroductio, duae partes et conclusio habentur. In introductione auctor dicit, quod de canonibus 834—839 Codicis Juris Canonici a Papa Joanne — Paulo II promulgati tractat. Sed primum notionem ipsius Ecclesiae praebet. Quia ius de sacramentis tam hoc canonicum quam hoc liturgicum conditum est ab Ecclesia, saltem aliqua elementa scientiae ipsam Ecclesiam attingentis studentibus ius canonico — liturgicum omnino necessaria videntur. Hac de causa in parte prima sui articuli notionem Ecclesiae auctor elaborat. Quae quaestio difficultatibus non caret. Etenim Ecclesia simul est non solum societas perfecta sed etiam Corpus Christi Mysticum, Populus Dei, Mysterium, Sacramentum, et Communio. Altera in parte (longiore) canones 834—839 breviter exponuntur. — Can. 834 § 1 notionem liturgiae continet. — In can 834 § 2 conditiones ecclesiastici cultus publici statutae sunt. In can. 835 §§ 1 — 4 personae munus sanctificandi in Ecclesia exercentes numerantur, nempe: episcopi, presbyteri, diaconi, acolythi, lectores, coniuges — parentes, ceterique christifideles. In can. 835 norma datur de fide eiusque excitatione neconn illustratione. Ad norman can. 837 §§ 1—2 actus liturgici non sunt actiones privatae sed ad universum corpus Ecclesiae pertinent. Propterea cum frequentia et actuosa participatione christifidelium celebrantur. Can 838 §§ 1—4 declarat quod moderatio sacrae liturgiae unice ab auctoritate ecclesiastica exercetur. Hac de causa leges in re liturgica dant solummodo: Sedes Apostolica, Conferentiae Episcoporum et singuli episcopi dioecesani. De mediis sanctificandi ad sacram liturgiam non pertinentibus seu de oratione, paenitentia et de caritatis operibus, in can. 839 §§ 1—2 norma habetur. In fine articuli, nonnullos libros liturgicos a Sede Apostolica in Civitate Vaticana editos nondum nostra in patria publicatos esse, auctor vehementer dolet.
6
Sobański, Remigiusz. "Zasięg normy kanonicznej." Prawo Kanoniczne 34, no. 3-4 (December 10, 1991): 27–50. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1991.34.3-4.02.
Full textAbstract:
Quaestio in studio ponitur de agendis quae iure canonico regulari possint vel immo debeant. Igitur de obiecto normae canonicae agitur. Nemo est qui non videat ambitum iuris ecclesialis variis in temporibus ampliari vel. etiam se minuere. Non omnia quae a fidelibus agenda sunt iure comprehendi possunt vel debent. Fines forma obiectoque determinantur. Limitationes formales natura normae ut regulae generalis statuuntur. Limitationes ex parte obiecti ex ratione agendorum gerendorumque quae uti testimonium fidei concipienda sunt sequuntur. Testimonium hoc actibus modoque sese gerendi manifestatum communio Ecclesiae ab omnibus fidelibus exspectat et exspectationem hanc etiam in norm is canonicis exprimit. Obligatio ad testimonium fidei dandum ius officiumque fundamentale totius Ecclesiae omniumque fidelium est. Quod ab Ecclesia proclamatur, actualizatur et ad effectum deducitur. Quapropter ius divinum positivum in legislatione canonica praetermitti nequit. Prima ergo in parte problemata iuris divini positivi tamquam elementi iuris Ecclesiae tractantur. Agitur de cognitione iuris divini, eius forma legali historica, indole iuridica, propsitione canonica. Secunda in parte de iure naturali sermo fit. Ius hoc directe non codificatur sed a legislatore ecclesiali praesupponitur. In canonibus „natura rei” sicut in actuali statu scientiae concipitur attendenda est. Hoc in sensu ius naturale in campo iuris Ecclesiae locum tenet. Porro enucleari conatur significatio termini „normae fundam entales”. Ad istas normae iuris divini certe pertinent. Initio quaeritur curnam ius divinum norm is canonicis proponatur. Inter rationes codificationis talis illae systematicae haud ultimum locum tenent, quae tamen non ut aliquid cosmeticum intelligi possunt, quia cum fine sensuque legislationis connexae sint. Criteria in luce ponuntur quae de fundamentali caractere normae alicuius decernunt (hierarchia normarum , earum recipoca connexio, locus in constructione institutionis, postulata systematis). Postea mentio de normis constitutivis fit. Obiectum proprium legislationis canonicae disciplina ecclesialis est. Significatio termini „disciplina” explanatur. Hoc in campo maxime disputatur an actus religiosi et ethici iure canonico comprehensi sint. Responsum affirmativum datur sequentibus sub conditionibus: (1) actus hi modo generali normis proprio et typico comprehendi possint; (2) eorum canonizatio functionalis evadat; (3) magni momenti respectu testimonii dandi sint. Ultimo momentum peccati in legislatione ecclesiali et — breviter — actuum internorum ut obiectum legis in Ecclesia tractatur.
7
Sobański, Remigiusz. "Podstawy prawa kościelnego." Prawo Kanoniczne 34, no. 1-2 (June 5, 1991): 13–24. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1991.34.1-2.02.
Full textAbstract:
In opere scientifico professoris Mariani Żurowski scripta problemata fundamentalia iuris canonici attingentia non deficiunt. Quapropter aequum iustumque videtur memoriam eius etiam expositione quidem brevissima fundamentis radicumque iuris ecclesialis honorare. Primo problema ipsum ponitur. Religio christiana unica est quae proprium, a civili independens, ius producit et evolvit. Cum ius proprium ad religionem uti talem necessario non pertineat explorandae sunt rationes legum propriarum quibus christiani vivunt. Secundo quaestiones methodologicae elucidantur. Minus recta videtur methodus quae praefixa notione iuris laborat et elementa ei correspondentia in Ecclesia invenire conatur. Exploranda est autoconscientia Ecclesiae et in luce ponendum est quod in Ecclecia ipsa ut ius percipitur et denominatur. Non a iure ad Ecclesiam sed ab Ecclesia ad notionem iuris eius procedendum est.
Postremo fundamenta iuris ecclesialis considerantur. Analysi subiicitur conscientia christianorum qui sciunt ipsos divinitus ut universale salutis sacramentum signumque et instrumentum unitatis vocatos esse. Populum in perspectiva salutis et actualizationis propositi Patris constituunt. Communio quam ipsi participant donum et munus ipsis commissum est. Munere hoc structura Ecclesiae relationesque sociales fidelium determinantur. Vocationem suam prosequens populus iste in mundo huius temporis vivit. Experientia istius mundi, scientiarum profectus, variae formae culturae humanae — immo et culturae iuridicae — Ecclesiae quoque prosunt. Confrontatio cum experientia iuris mundi sed autem cum iure veterotestamentorio quaestionem de sensu iuris gignit. Christiani sciunt sensum istum ab eis qui in Christo renati sunt efficiendum esse. Fidem testando et canitatem in praxim deducendo iustificantur et sensum finemque iuris explent. Iure relationes interpersonales amplectuntur quae tamen dono communionis nituntur et structuram communicationis gratiae fideique constituunt, cuius fons ih divino proposito salvifico perspicitur et ad quod significandum notio iuris divini utitur. Historica actualizatione iuris divini Ecclesia locum in historia iuris tenet. Ius Ecclesiae non dependet ab alio iure neque ulla notione iuris, quapropter apertum ad notiones, formae experientiam culturae iuridicae mundi manet. Tamen nec notionibus his nec experientia civili iuridica indoles iuris ecclesialis praefinitur sed conscientia propria christianorum.
8
Sobański, Remigiusz. "Problem stosunku Kościół - państwo w teorii i w praktyce." Prawo Kanoniczne 35, no. 3-4 (December 10, 1992): 9–23. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1992.35.3-4.01.
Full textAbstract:
Praesentatur versio polona praelectionis die 9. 1. 2. 1991 in Universitate Tubingae habitae et die 24. 2. 1992 in sessione canonistarum polonorum Varsaviae repetitae. Textus originalis in Theologische Quartalschrift 4/1992 publicatur. Problema theoricum consideratur locus et contextus relationis Ecclesiae ad statum: habitudo Ecclesiae ad mundum , praesentia Ecclesiae uti signum salutis, principia evangelizationis. Relatione hac in perspectiva historiae salutis attenta enucleari potest, de quo revera in vicissitudinibus Ecclesiae et status agitur. Canonistarum est categorias aptas quibus relationes istae amplecti possint elaborare, prae oculis habita fide autoconscientiaque Ecclesiae simul ac evolutione status moderni. Problema practicum statuitur relationem Ecclesia-status hodie in reciproca habitudine duorum systematum iuridicorum consistere. Quaestio convergentiae iuris Ecclesiae et status analysi fundamentali explanationeque praemissorum utriusque elucidare conatur, attenta praesertim conditione actuali reipublicae Polonorum.
9
Pawluk, Tadeusz. "Przedstawicielstwo papieskie w kościele partykularnym i dyplomacja Stolicy Apostolskiej." Prawo Kanoniczne 33, no. 3-4 (December 10, 1990): 7–25. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1990.33.3-4.01.
Full textAbstract:
Romanus Pontifex uti Vicarius Christi atque universae Ecclesiae his in terris Pastor, qui vi muneris sui suprema, plena, immediata et universali in Ecclesia gaudet ordinaria potestate, quam semper libere exercere valet, per Legatos suos, qui apud varias degunt Nationes, ut unitatis, tum Episcoporum tum fidelium multitudinis, perpetum ac visible principium et fundamentum apparetur; per ipsos quoque vitam ipsam Ecclesiarum particularium earumque necessitates et desideria cognoscit. Praecipuum munus Legati pontificii est ut firmiora et efficaciora in dies reddantur unitatis vincula, quae inter Apostolicam Sedem et Ecclesias particulares intercedunt. Legati munus nec superimponitur potestati episcopali, neque pro illa substituitur, neque eam praepedit; cum e contrario eam tueatur ac fraterno prudentique consilio foveat ac roboret. Romano Pontifici ius est Legatos suos nominandi et mittendi non solum ad Ecclesias particulares in variis nationibus vel regionibus, sed etiam (simul) ad Civitates et publicas Auctoritates, servatis quidem normis iuris internationalis, quod attinet ad missionem et revocationem Legatorum. Legati pontificili, qui simul legationem apud Rem Publicam iuxta iuris internationalis normas exercet, munus quoque peculiare est: 1° promovere et fovere necessitudines inter Apostolicam Sedem et Auctoritates Rei Publicae; 2° quaestiones pertractare quae ad relationes inter Ecclesiam et Civitatem pertinent; et peculiari modo agere de concordatis aliisque huiiusmodi conventionibus confidiendis et ad effectum deducendis. In his negotiis expediendis, prout adiuncta suadeant, Legatus pontificius sententiam et consilium Episcoporum dicionis ecclesiasticae exquirere eosque de negotiorum cursu certiores facere debet.
10
Marques, José A. "Función pastoral y poder en la Iglesia." Ius Canonicum 15, no. 29 (March 27, 2018): 159–86. http://dx.doi.org/10.15581/016.15.20564.
Full textAbstract:
Etiam post Concilium Vaticanum II thema de relationibus inter munus pastorale et potestatem in Ecclesia aliqua problemata ponit. Revera sive identificatic ordinis clericorum cum hierarquia et recognitio exclusivae capacitatis clericorum ad titulum potestatis in Ecclesia habendum ex parte doctrinae anteconciliaris, sive communis bipartitio vel tripartitio potestatis Ecclesiae conceptionem sic dictam personalistam hierarquiae ecclesiasticae supponere videntur. Doctrina Concilii Vatican; II prae occulis habita, problemata de relatione inter munus pastorale et potestatem in Ecclesia proposita melius solvi posse videntur, si in luce conceptionis sic dictae institutionalistae Ecclesiae considarentur. Studium muneris et potestatis in hoc contextu necnon relatio inter ministerium ecclesiasticum, munus pastorale, munus regendi et potestatem conclusionem permittere videtur secundum quam sensu juridico de potestate ordinis et de potestate magisterii independente a potestate jurisdictionis vel in ea inclusa loqui non deberet
11
Sobański, Remigiusz. "Epistemologiczne problemy pojęcia prawa kościelnego." Prawo Kanoniczne 33, no. 3-4 (December 10, 1990): 47–59. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1990.33.3-4.03.
Full textAbstract:
Problemata epistemologica iuris canonici aggrediuntur. Quaestio saliens sic ponitur: an ad ius cąanonicum modo fundamentali enucleandum aliquis notio luris supponenda sit. Responsum negativum probare conatur et hoc non solum quia respectu multitudinis varietatisque notionum iuris in litteratura iuridica vagantium optio quaevis necessarie arbitraria esset. Notio iuris ecclesialis analysi experientiae iuiridicae Ecclesiae ipsius explorari oportet. Ecclesiali comprehensione iuris in foro proprio explanata contactui communicationique reciprocae cum cultura iuridica profana via aperitur. Iter argumentationis in articulo sequentibus passibus protrahitur: 1) problema notionis iuris illustratur; 2) quaestio ponitur possitne notio iuris ecclesialis coniunctione notionum Ecclesiae et iuris adipisci?; 3) ut basis studii iuris ecclesialis experentia iuridica Ecclesiae demonstratur; 4) de articulatione experientiae iuridicae Ecclesiae sermo fit; 5) continua consideratio critica identitatis propriae attenta evolutione culturae iuridicae postulatur. Versio germanica articuli in Archiv für katholisches Kirchenrecht 157 (1988) 430-441 publicatur.
12
Wenz, Wiesław. "Obowiązki duchownych w Kodeksie Kanonów Kościołów Wschodnich." Prawo Kanoniczne 45, no. 3-4 (December 20, 2002): 155–79. http://dx.doi.org/10.21697/pk.2002.45.3-4.06.
Full textAbstract:
Codex Canonum Ecclesiarum Orientalium a Papa Joanne Paulo Π Constitutione Apostolica Sacri Canones, die 18. X. 1990 a. promulgatus, complures taxativas obligationes communes omnibus clericis Catholicarum Ecclesiarum Orientalium enumerat. In articolo hoc 12 obligationes indicantur, quae ad obligationes clericorum in eorum pastorali cura in Ecclesia sui iuris referuntur. Maior pars obligationum in CCEO eadem est cum normis CIC propter eundem fontem, quem Revelatio et Traditio Ecclesiae constituit. Tamen in CCEO aliquae differentiae cum CIC inveniuntur, propter diversas solutiones, quae erga clerum Ecclesiae Latinae acceptae sunt.
13
Rabady, Rama Al, and Shatha Abu-Khafajah. "Materiality of Divinity in an Atypical Flat-Roofed Apsidal Aula Ecclesiae." Journal of Eastern Mediterranean Archaeology and Heritage Studies 10, no. 2 (May 1, 2022): 137–61. http://dx.doi.org/10.5325/jeasmedarcherstu.10.2.0137.
Full textAbstract:
ABSTRACT Aulae ecclesiae occupy a space between secular and sacred church architecture and can be considered a post-domus and pre-basilica version of the ecclesia. This article examines the origin of the representation of divinity in the Lubbēn Large Church as an aula ecclesiae and presents a contextual reading of the historical, regional, and local conditions that led to its final incarnation. The church is located in one of Syria’s largest lava fields—a region called Trachonitis in the New Testament. In antiquity Lubbēn was known as Agraina, and the large church, one of two, dates from 417 CE and was built during the height of Byzantine occupation in the region. Referencing the unusual flat-roofed apse of the Lubbēn Large Church as an example, this study contends that aulae ecclesiae introduced the innovation of “divine light” in Christian churches for advancing spiritual illumination and heavenly communication.
14
Marušić, Matko Matija. "Hereditary Ecclesiae and Domestic Ecclesiolae in Medieval Ragusa (Dubrovnik)." Religions 11, no. 1 (December 20, 2019): 7. http://dx.doi.org/10.3390/rel11010007.
Full textAbstract:
The present paper explores domestic devotional practices in Ragusa (modern day Dubrovnik) from the late-thirteenth through the fourteenth and fifteenth centuries. Considering that important advancements in the understanding of domestic devotions in major Mediterranean cities have recently been made—particularly in Venice—the scrutiny of Ragusan sources enables further reflections on the same phenomena in minor Adriatic centres. Considering the paucity of preserved objects, and the fact that no late medieval domestic space of that time has survived in Dubrovnik, one must turn to archival sources to answer questions pertaining to the arrangements and uses of spaces of domestic worship. Three aspects are analysed here: privately owned chapels—adjoined to the dwellings of urban nobility, prayer areas and holy images inside the houses, and relics in the possession of individuals. In light of its source-driven approach, a significant part of this paper is devoted to the issue of the terminology of devotional props in contemporary documents. On a more general level, the paper aims at showing how, although no direct evidence of domestic devotional practices survives (such as in-depth textual evidence), all indications suggest that it was a deeply family-centred matter. Accordingly, particular attention is paid to the city’s most prominent families, such as Volcassio, Volzio and Sorgo. Finally, the evidence presented in this paper, gathered from both published and unpublished sources, offers valuable material for reflections on the spatial arrangements of domestic devotional spaces, not necessarily confined to the members of a single household, but, through hereditary rights, tied to specific lineages.
15
Martínez Oliveras, Carlos. "Sinodalidad: fundamentos teológicos del modus Ecclesiae." Salmanticensis 68, no. 2 (January 1, 2021): 213–49. http://dx.doi.org/10.36576/summa.141129.
Full textAbstract:
Synodality: Theological Foundations of modus Ecclesiae la sinodalidad desde una eclesiología eucarística (5); profundiza en los fundamentos eclesiológicos (6); y propone la sinodalidad como el estilo de vida, acción, celebración y misión propios de la Iglesia (modus Ecclesiæ) desde los aspectos eclesiales de la koinonia, diakonia, leiturgia y martyria.
16
Nasiłowski, Kazimierz. "Zgodność pierwszych dekretystów z opinią Gracjana o władzy kapłańskiej i o sakramentach." Prawo Kanoniczne 31, no. 3-4 (December 10, 1988): 159–222. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1988.31.3-4.11.
Full textAbstract:
Ut variis in disputationibus his in Foliis Trimestribus editis demonstravi, non solum potestatis sacramentalis eiusque inamissibilis et potestatis non sacramentalis eiusque amissibilis distinctio, verum etiam ipsa validitas sacramentorum a sacerdotibus degradatis, depositis aut excommunicatis administratorum cuncta ordinationis relativae periodo ab Ecclesia catholica agnoscebatur. Huic Ecclesiae doctrinae omnino similis erat Gratiani sententia auctoritatibus firmissime fundata in Decreto eius collectis. At non multo post Decreti Gratiani confectionem ab aliquibus decretistis introducta atque propagata est opinio de invalido ordinis sacramento ab ordinatoribus depositis vel extra Ecclesiam collato. Opinio haec ab aliquibus viris doctis ipsi Ecclesiae et Gratiano usque ad nostra tempora falso ascribitur. Ad originem artque radices iniustae huius opinionis recte pleneque explicandas necessario examinandum erat, utrum Paucapalea et Rolandus, primi noti nobis decretistae, eius auctores fuerint aut saltem ad eam introducendam aliquo modo occasionem dederint, necne. Hac igitur de causa in disputatione nunc proposita opinionem utriusque huius decretistae de potestate sacerdotali et sacramentis diligenter examinavi. Cuius laboris effectus sunt hii: Ut Paucapalea, ita Rolandus et potestatis sacerdotalis distinctionem, quam diximus, et vim sacramentorum agnoscit a quibusvis sacerdotibus indignis, sive degradatis vel depositis sive excommunicatis, celebratorum. Horum igitur decretistarum opinio Gratiani hac in re sententiae similis est. Attamen explicatio potestatis ordinandi recte a Rolando facta (C. I q. 7), sed non recte a canonistis intellecta, falsae illius, quam supra diximus, opinionis introducendae occasionem praebuit. Sed de ipso huius opinionis auctore atque historia alio in loco disputabimus.
17
Müller, Ludger. "Ordo Ecclesiae." Archiv für katholisches Kirchenrecht 163, no. 1 (June 12, 1994): 96–120. http://dx.doi.org/10.30965/2589045x-16301008.
Full text
18
Dietrich, R. S. "Acta Ecclesiae." Theology Today 57, no. 1 (April 2000): 109–10. http://dx.doi.org/10.1177/004057360005700115.
Full text
19
Goebel, Hans Theodor. "Notae ecclesiae." Evangelische Theologie 50, no. 1-6 (December 1, 1990): 222–41. http://dx.doi.org/10.14315/evth-1990-1-624.
Full text
20
Longosz, Stanisław. "Rodzina kościołem domowym w myśli św. Jana Chryzostoma." Vox Patrum 53 (December 15, 2009): 281–312. http://dx.doi.org/10.31743/vp.4472.
Full textAbstract:
Dissertatiuncula haec duabus partibus constat. In priore generaliter nomen atque notio locutionis „familia christiana uti Ecclesia domestica”, cuius auctor S. Joannes Chrysostomus invenitur, et quae fundamentum in fontibus biblicis, praesertim in Actis Apostolorum et epistolis S. Pauli Apostoli habet, exponuntur, in altera autem plurimae enuntiationes Episcopi Constantinopolitani, quae familiam christianam Ecclesiae similem faciunt, adducuntur; quae autem in tribus collectae sunt: pater familias domi, sicut episcopus in ecclesia, responsabilis magister veritatum fidei esse debeat; favorabilis locus communis orationis ac religiosi cantus, praesertim psalmorum, esse debeat; in familia christiana, sicut in Ecclesia, omnes familiares pares atque hospitales habeantur et se invicem adiuvare necnon diligere debeant.
21
Turini, Sandro. "La dottrina del laicato come dimensione informatrice del rapporto Chiesa-Mondo nel Concilio Vaticano II." Ius Canonicum 12, no. 24 (April 13, 2018): 57–84. http://dx.doi.org/10.15581/016.12.21375.
Full textAbstract:
Hoc studium de doctrina laicorum oppetit quaestionem relationum Ecclesiae et mundi lumini praeceptorum Conci1ii, sumens nucleum investigationis doctrinam laicorum in rebus saeculi. Fundamentale pondus humanae personae laicique ut talis, praeter fidelem, in Concilio Vaticano Il hunc proprium prospectum exigit. In primis paragraphum IIl, «De laicis et de personae humanae dignitate», agit de mutua conexione atque intelligentia duorum thematum etsi se contineat problematibus libertatis religiosae. Thema autem personae humanae,. media Concilii declaratio, in hoc paragrapho non examinatur quamquam adsit rector totius operis valde nexum cum themate laicorum. Alterum est elementum singulare quamvis summa investigatione situm, repraesentatum re pluralismi (socialis religiosique) in quo
auctor vult ostendere momentum vi Ecclesiae in mundo profectionis magis quam adventus tantum cogitationis Ecclesiae; et eminent aliquae ulteriores conexiones thematum humanae personae, laicorum et pluralismi, quorum maiores derivationes disseruntur in paragraphis IV et V, de Statu Internationalique communitate; restructuratio primi et magna evolutionis potentia secundi summum exitus sunt plurallsmi et activitatis hominum eam animantium. Eminet in primis in paragrapho IV peculiaris activitas laicorum ordine internationali et munus «creativum» quod in tale contextu possit habere haec activitas, ad Ecclesiam ducem malentem loqui hominibus quam nationibus. Hoc sensu (par. IV) interpretat auctor viam individualem ut primariam ET secundariam institutionalem. Ceterum restructurationi Status explicationes et indications quaerunt, inter eas rationem agendi Concilli in confesionalitatis Stati themate. Denique parag. VI conatur evidentia facere problemata et consequtiones laicorum in rebus saeculi, his conexis cum supra dictis ut coordinentur. Opus experitur facere continuationem conceptuum quae in miscendis et concatenandis thematibus singularibus permittat eminere profundam signüicationem relationum praesentium Ecclesiae et mundi in omnibus suis implicationibus valde praecipuis.
22
Nasiłowski, Kazimierz. "Duchowni niekanoniczni, a sankcje na nich nakładane w okresie święceń relatywnych." Prawo Kanoniczne 31, no. 1-2 (June 5, 1988): 147–236. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1988.31.1-2.11.
Full textAbstract:
Quod attinet ad sacramenta, praecipue autem ad baptism um , oridnem et Eucharistiam, tempore ordinationis relativae, quam vocant, a sacerdotibus celebrata maximas poenas in Ecclesia luentibus vel ab ea separatis très sunt etiam nostra aetate diversae doctorum opiniones. Ex sententia primae opinionis fautorum vera agnoscebantur sacramenta, quae dixdmus, ab episcopo viel presbytero etiam suspenso, degradato, deposiito aut ab Ecclesia separate catholico more tunc administrata. Ista igitur opinio similis est praesentis catholicorum persuasionis de veris sacramentis a talibus sacerdotibus eodem modo nunc celebratis. Ex sententia autem secundae opiniionis fautorum episcopi et presbyteri ab Ecclesia sepàrati vera sacramenta celebrare non poterant. Hanc opinionem persuasio sequiitur de reordinaitionibus tunc in Ecclesia faciendis, i. e. de eo ordine aliquando clerico conferendo, quem extra Ecclesiam accepit. Tertiae denique opinionis fautores vigentem illo tempore traditionem ecclesiasticam in re sacramentorum extra Ecclesiam catholicam celebratorum incertam putant et obscuram vel duplicem atque inconstantem. Nonnulli autem viri docti quaestionem hanc inenodabilem esse dicunt. Quamquam diversae istae de sacramentis opiniones Gratiano ascribuntur et attrdibuuntur, tamen etiam ad ipsam Ecclesiae doctrinam spectan tempore ordinationis relativae florentem. Namque et Magistri effata auctoritatibus in eius Decreto contentis nituntur et opinionum, quas diximus, fautores diversas sententias suas iisdem auctoritatibus comprobare conantur. Ut in opere demonstiravimus ad edendum praeparato, secunda opinio non multo post systematis ordinationis absolutae introductionem divulgari incoepta est, ad quod potissimium prioris systematis celerrime evanescens memoria ansam dedit. Hac etiam de causa primae opinionis fautorïbus argumenta deerant ad rectam eorum sentemtiam satis comprobandam et plenae erroris ceterae duae opiniones, neque solum fictae, sed etiam imperite absurdeque fictae, usque ad nostram aetatem obtinere poterant. Itaque nulla ex tribus his opinionibus controversiae de vi sacramentorum tempore ordinationis relativae ex tra Ecclesiam celebratarum penitus dirimendae causa esse potest. Omnes enim non satisfaciunt iis, quae recentior doctrima ab investigatoribus recte ac merito postulat. Numque sive ad vocabulorum artis sive ad rerum significationem enodandam nimis pauci investigantur et secum com parantur fontes optima sui ipsorum interpretes. Non atteinditur etiam antiquorum institutorum ecclesiasticorum natura atque indoles, neque ratio habetur legum et praeceptorum, quibus ordinationis relativae systema regebatur, neque anim us ad id satis advertitur, quod differat inter hoc systema et systema ordinationis absolutae. His potissim um de causis ea, quae tantum ordinationis absolutae propria sunt, in multa periodi ordinationis relativae texta, quae vocantur, quasi vi adihibita immttuntur. Omnes etiam enumeratarum opinionum fautores, quamquam diverso modo et inconsulte, detrimentum afferunt tota ordinationis relativae periodo florenti universali doctrinae Ecclesiae vera agnoscentis sacramenta, quae dixdmus, ubicumque eiusdem consuetudine celebrata. Igitur omnibus auctoritatibus omnibusque Gratiani dictis in eius Decreto contentis atque decretistarum doctrinis necnon opinionibus scriptorum usque ad nostram aetatem systema ordinationis relativae quoquo modo tractantium diligenter investigatis disputationes quasdam in his commentariis trimestribus, quibus titulus Prawo Kanoniczne (lus Canonicum), proximis superioribus annis edidimus. Ibi leges et praecepta explicavumus illius systematis propria. Item multis argumentis demonstravimus primam ex relatis opinionem, quamquam non satis probatem, veram tamen, secundam autem et tertiam falsis prorsus rationibus fultam esse. In ista autem disputatione novis argumentis comprobavimus tota ordinationis relativae periodo floruisse universalis Ecclesiae de veris sacramentis ubicumque eiusdem consuetudine celebratis doctrinam, multoties a Pontificibus Romanis, conciliis oecumenicis et synodis confirmatam. Argumenta haec ex significatione deprompsimus sive nominum claricis quoquo modo indignis tunc impositorum, ut pseudoepiscoporum, pseudopresbyterorum, et clericrum non canonicorum, sive poenarum quas tales clerici luebant. Ex hoc m ulto etiam magis apparet primam, quam diximus, opinionem veram, secundam autem et tertiam falsam esse. Istius vtro quaestionis explicandae materiam ordine disposuimus hoc: Introductio — I. Pseudoclerici — A. Significatio particulae „pseudo-” ad rationem verborum artis saecularis explicata — B. Sacramentorum vis sententia Cypriani atque Stephani I illustrata — C. Pseudobaptizati et pseudoclerici — D. Psaudioepiscopi — 1. Opinio Cypriani — 2. Opinio Stephani I — 3. Opinio Leonis I ex legislatione eccleisiasitica et Gratiani dictis considerata — a. Decisio Leonis I de pseudoepiscopis ab eisque facta ordinatione — b. Decisio Leonis I de pseudoepiscopis cum legislatione ecclesiastica comparata — c. Decisio Leonis I de pseudoepiscopis legibus explicata de rigore disciplinae et de dispensatione misericordiae ordine quodam a Gratiano dispositis — 4. Opinio Pelagii I — E. Pseudopresbyteri — II. Clerici non canonici — A. De significatione nominum adiectivorum „canonicus — non canonicus” — B. Canonica clericorum electio — C. Vita cleiricorum canonica — D. De regula rigoris disciplinae et miseirciordiae in puniendis clericis non canonicis observanda — Conclusio.
23
Kleinert, Christian. "Fasti Ecclesiae Gallicanae." Annarium Historiae Conciliorum 29, no. 1 (February 16, 1997): 165–201. http://dx.doi.org/10.30965/25890433-02901011.
Full text
24
Rhode, Ulrich. "„In Communione Ecclesiae“." Archiv für katholisches Kirchenrecht 172, no. 2 (December 13, 2003): 635–38. http://dx.doi.org/10.30965/2589045x-172-02-90000041.
Full text
25
Kalinowska, Janina. "Mysterium septiformis Ecclesiae." Analecta Cracoviensia 23 (December 31, 1991): 307. http://dx.doi.org/10.15633/acr.3158.
Full text
26
POST, Paul. "In medio ecclesiae." INTAMS review 11, no. 2 (August 1, 2005): 197–210. http://dx.doi.org/10.2143/int.11.2.2014374.
Full text
27
Rapanić, Željko. "Ecclesiae membra coniuncta." Hortus Artium Medievalium 9 (January 2003): 237–40. http://dx.doi.org/10.1484/j.ham.2.305268.
Full text
28
de Andia, Ysabel. "Le flair du troupeau : sensus Ecclesiae, sensus fidei et sentire cum Ecclesia." Nouvelle revue théologique 142, no. 2 (2020): 213. http://dx.doi.org/10.3917/nrt.422.0213.
Full text
29
Pastuszko, Marian. "Odpusty (kanony 992-997)." Prawo Kanoniczne 42, no. 3-4 (December 20, 1999): 63–197. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1999.42.3-4.04.
Full textAbstract:
Hoc in articulo proemium, pars principalis e tribus membris constans et conclusio habentur.
In proemio obiectum huius studii canones 992 — 997 Codicis luris Canonici Papae Joannis Pauli II esse annuniatur.
Pars principalis in tria membra dividitur. Primo ius vetus seu fontes iuris canonici et quidem a Christo Domino usque ad Codicem Iuris Canonici Pio-Benedictini seu de 1917 anni breviter praesentantur. Primis Ecclesiae temporibus episcopi in suo territorio poenas paenitentiales abbreviabant in bonum animarum et Ecclesiae. Non constat, hunc usum condonandi paenitentiam canonicam veram condonationem etiam poenae debitae pro peccato coram Deo fuisse. A saeculo VII redemptiones ut vocabantur, et romanae peregrinationes vigere incipiunt. Redemptiones supplebant ex dispositione confessarii paenitentias canonicas. De peregrinationibus dicitur, Romanos Pontifices Romam peregrinantibus minorem poenitentiam imposuisse. Medio aevo absolutiones primum extra sacramentum poenitentiae et postea in ipso sacramento usitatae sunt. Vix in saeculo XIII indulgentia evolvitur. In saeculo XIV indulgentiae multiplicabantur, sed quaestores, qui munus habebant indulgentias praedicandi et eleeomosynas colligendi, non semper rectam doctrinam divulgebant, immo falsi quaestores pecuniam sibi comparare conabantur. Quibus in circumstantiis protestantes seu reformatores Ecclesiam catholicam de venditione indulgentiarum accusabant.
Secundo canones 911 — 936 Codicis luris Canonici Pio-Benedictini seu de 1917 anni exponuntur. Heic primum de indulgentiarum concessione, deinde de indulgentiis acquirendis tractatur.
Postremo canones 992 — 996 Codicis luris Canonici Papae Joannis Pauli II feliciter Ecclesiae servientis fusius praesentantur. Sciendum est enim in can. 992 notionem indulgentiae dari, in can. 993 vero divisionem indulgentiarum haberi. In can. 995 de ministro idulgentiarum normae habentur, tandem in can. 994 et 996 de acquisitione indulgentiarum normae dantur.
Denique can. 997 Codicis luris Canonici Papae Joannis Pauli II citatur. Secundum hunc canonem ad indulgentiarum concessiones et usum quod attinet, servanda sunt insuper cetera praescripta quae in peculiaribus Ecclesiae legibus continentur.
30
Ribas-Bracons, José M. "La jerarquía de fuentes en el ordenamiento canónico." Ius Canonicum 13, no. 26 (March 28, 2018): 287–327. http://dx.doi.org/10.15581/016.13.21356.
Full textAbstract:
Notio sic dicta Status lurls, orta patrocinio doctrinae de tripartita potestatum separatione (legislativae, exsecutivae et iudicialis), pro Summo legjs imperio est; Status scilicet iuris Status quidem est legi pi ene subiectus. Haec notio Status necessario fontium hierarchiam ponit. Fons dicitur veluti productionis iuridicae; si autem normae iuridicae effectus fontium iuridicae pro ductionis intelliguntur, distinguendae sunt fontium productionis hierarchia (ordo cum sit fontium productionis secundum potestatem qua complectuntur et ordo etiam sit potestatum atque munerum) ac normarum iuridlca rum formalis hierarehia. Hierarchia fontium, principii legalitatis quod in statu iuris regit postulatio, via est apta ad iuridicam securitatem consequendam ac civium iurium tutelam adversus potestatis exercitationem arbitrariam. In ordinamento Ecclesiae fontium hierarchia non est nec normarum forma'lis hierarchia; quoquo modo organorum hierarchia gradu innixa quo in organizatione potitur. Sed ecclesiasticum magisterium uberius est in petitionibusa civili societate de iuridica curan da securitate civium ac de tutela iurium fundamentalium personae humanae. Huius doctrinae conscia sunt Principia quae Codicois luris Canoniei recognitionem dirigant, in I Synodo Episcoporum anno 1967 disputata. Ouamobrem necesse est in ordinamentum canonicum fontium hierarchiam indu. cere, ad huius rei partes transitis maximi nominis viris in doctrina canonica. Ouod in 'Ecclesia nec separatio potestatum exsistat huic proposito obex non est quia in eius sinu possibilis distinctio munerum et ea de causa legiferorum organorum, exsecutionis et iudicialium. De hoc sensu quidem servanda semper divinae constitutionis Ecclesiae structura et ordinamenti Ecclesiae species. Haec indagatio concluditur plurimis suggestis de iure ¡contiendo super ratione ordinamenti ECclesiae applicandi principii fontium hierarchiae. Fontium hie. rarchia in canonico ordinamentoesset: 1) lex funda. mentalis; 2) Ordinarie leges normativae; 3) Normae pro administratione; 4) Negotia administrativa; 5) Consue. tudo. Ut vero fidem nullam normam inferiorem aliae superioriexcellere opus est fontium hierarchiae iuris• dictionalem vigilantiam etiam introducere.
31
Del Amo, León. "Reflexión acerca de las causas matrimoniales en España." Ius Canonicum 14, no. 27 (March 27, 2018): 169–219. http://dx.doi.org/10.15581/016.14.21345.
Full textAbstract:
Intendit hoc studium responsum dare articulo P. Romualdo Rodrigo, O. A. R., edito in recensione Romanae Universitatis Gregorianae, «Periodica», a. 1973, p. 503-550. Per copiosa data considerationesque significatur status processuum matrimonialium in Hispania. Urgetur character iudicialis, non administrativus, Decreti ratificantis, sicut in Motu proprio «Causas matrimoniales » regulatur. Respectu matrimonii, Hispania non est fautor divortii, et tramitatio causarum matrimonii canonici, vel nullitatis sint vel separationis, reservatur tribunalibus Ecclesiae. Res publica agnoscit valorem harum decisionum quantum ad effectus civiles, quorum determinatio iudicibus civilibus competit Animadvertitur praestantia quam pro matrimonio et familia leges hispanae habent, non enim tribuunt effectus iuridicos separationi consensuali ad mentem doctrinae et iuris Ecclesiae. Ideo non permittitur transigere in solutione vinculi, neque in ruptura cohabitationis, neque in officio patrum. catholicae filiorum instructionis. Statu actuali divortiorum, nullitatum separationumque considerato, urgetur convenientia Ecclesiae tuendi, ubi possibile sit, sanctitatem atque dignitatem matrimonii familiaeque et non cedendi ius suumcognitionis causarum matrimonialium separationis. Pro munere quod Ecclesia fidelibus suis praestare debet quantum ad iustitiam de matrimoniis, principia, quibus tribunalium ecclesiasticorum ordinatio regi debeat, studuuntur. Specialiter considerata est convenientia Rotae Nuntiaturae Apostolicae Matritensis, in relatione cum tribunalibus minoribus Hispaniae et cum pontificiis, praesertim cum sacra Rota Romana. Auctor examinat argumenta adducta contra tribunalia ecclesiastica hispana. Denique proponuntur conclusiones et sugerentiae circa tribunal unipersonale in unaquaque dioecesi, circa tribunalia facultativa provincialiaet dioecesana, circa tribunalia Barcinonis Matritique, et circa Rotam Nuntiaturae Apostolicae. Magni momenti sunt varia schemata circa gradationem tribunalium. Erectio Studii Rotalis postulatur.
32
Kosuch, Andreas. "XIII. Gladius materialis ecclesiae." Zeitschrift der Savigny-Stiftung für Rechtsgeschichte: Kanonistische Abteilung 100, no. 1 (August 1, 2014): 428–67. http://dx.doi.org/10.7767/zrgka-2014-0115.
Full text
33
Schaßan, Torsten. "Codices Electronici Ecclesiae Coloniensis." Gazette du livre médiéval 40, no. 1 (2002): 45–50. http://dx.doi.org/10.3406/galim.2002.1556.
Full text
34
Kiss, Gergely. "Les Fasti Ecclesiae Gallicanae." Belvedere Meridionale 27, no. 2 (2015): 92–97. http://dx.doi.org/10.14232/belv.2015.2.6.
Full text
35
Wilks, Michael. "Thesaurus Ecclesiae (Presidential Address)." Studies in Church History 24 (1987): xv—xlv. http://dx.doi.org/10.1017/s0424208400008184.
Full text
36
Sztafrowski, Edward. "Ustawodawstwo Jana Pawła II." Prawo Kanoniczne 32, no. 1-2 (June 5, 1989): 7–25. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1989.32.1-2.01.
Full textAbstract:
Activitas legislativa Papae Nostri iam antea in campo legis particularis bene nota est. Ipse enim, uti pastor Ecclesiae Cracoviensis, synodum dioecesanam, et, uti Metropolita Cracoviensis, concilium provinciale, celebravit. Nunc, decenio Summi Pontificatus Eius celebrantes, omnes actus legislativos ab Ipso vel ab dicasteriis Curiae Romanae in memoniam revocare volumus, sed hic praeter Codicem Iuris Canonici. Isti actus multi et praeclari sunt. Hoc in articulo hoc modo positi sunt: I. De Populo Dei. 1. De christifidelibus. 2. De Ecclesiae constitutione hierarchica. 3. De institutis vitae consecratae. II. De Ecclesiae munere docendi. III. De Ecclesiae munere sanctificationis. IV. De processibus
37
Królikowski, Janusz. "Private revelations – Charisma and factum Ecclesiae." Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie 26 (2019): 93–103. http://dx.doi.org/10.18276/skk.2019.26-05.
Full text
38
Sobański, Remigiusz. "Eklezjologia nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego." Prawo Kanoniczne 28, no. 1-2 (June 5, 1985): 3–30. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1985.28.1-2.01.
Full textAbstract:
P rasen tatu r versio polona relation!« (L’ecclésiologie de nouveau Codede D roit canon) in V Congressu Intam atioinalis Iuris Canonici O ttaw aedie 19 auguisti L984 prolatae.Relatio duas in partes dividiitur, analyticam sciliceit et syntheticam .P rim a in p arte ventilatione problem atom u t infra proceditur ad conclusiones ecclesiologicas trahendas: 1) M ysterium Ecclesiae et linguacanonistica. 2) Nova ardinatiio system atica Codicils. 3) Obligatiiones e tiura fidelium . 4) P ersonae quae legifous ecclesialibus tenentux. 5) „Ecclesia ut sociiietas constituta”. 6) Potestatis regim im s coinceptus.
39
Wenanty Zubert, Bronisław. "Interkomunia w świetle nowego Kodeksu." Prawo Kanoniczne 31, no. 1-2 (June 5, 1988): 13–29. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1988.31.1-2.02.
Full textAbstract:
Intercommunio multo iam tempore thema disscussionis vividae inter chiristifideles diversarum confessionum facta est. Quaestio haec in finibus Poloniae non tam urgens erat quam in aliis regionibus orbis terrarum . Attamen iuxta semtentiam auctoris huius articuli II Congressus Eucharisticus hoc anno in Polonia celebrandus oportunitatem affert quaestionem hanc in forum publicum revocare, quandoquidem quaestio haec praxim attinet, id est admissionem christifidedium allarum Ecclesiarum vel communitatum ecclesiasticarum quoad participationem earum in dicto Congressu. Normae iuris canonici intercommunionem pertinentes secundaniae esse videntur, uipote a Magisterio Ecclesiae statutae atque hoc in casu dependentes, quae simul fidem Ecclesiae in sacramentum Eucharistiae exprimant. Articulus in tres partes divisus est. Prima in parte auctor sensum terminorum explanare studet. Terminus „intercommunio”, nota bene in documentis Concilii Vaticani II non adhibitus, multimodo explicari potest necnon exprimere varios modos eiusdem exsecutionis practicae. Inde sequitur primo necesse esse acuratissime determinare quibus terminis formae practicandi intercommunionem permissibiles vocentur. In secunda parte auctor possiblitates et difficultates intercommunionem practicandi post Vaticanum II demonstrat. Auctor verbis expressis asserit communionem eucharisticam atque communionem cum Ecclesia plenam strictissime cohaerere. Ita enim res se habebat a primordiis Christianitatis. Decretum Vaticani II „Unitatis reintegratio” atque Directorium oecumenicum communicationem in sacris permissibilem declaraverunt ergo etiam intercommunionem cum fratribus seiunctis Ecclesiarum. Orientalium propter sacramenta ordinationis et Eucharistiae valideministrata. Ecclesia catholica sodalibus aliarum Ecclesiarum vel communitatum ecclesialium intercommunionem permittit in periculo mortis vel urgente necessitate, dummodo conditiones adimpleantur quae a frequentantibus sacramenta requiruntur. Participatio catholicorum in Eucharistia celebrata in eorundem ecclesiis magnopere determinata est necnon a validitate sacramenti ordinationis et Eucharistiae ibidem exsistentium dependet. Quaestiones, quae successionem Apostolicam, munus sacerdotale atque essentiam sacramenti Eucharistiae spectant, iam a multis annis obiectum dialogo oecumenici fiunt, sed non obstante notabili convergentia ad optatum consensum plenum nondum perduxerunt. Pars tertia articuli interpretationem normarum CIC 1983 ab auctore peractum continet. Iuxta normam CIC solus sacerdos valide ordinatus sacramentum Eucharistiae conficere valet (can, 900 §1). In eodem CIC prohibetur sacerdotibus catholicis Eucharistiam concelebrare una cum sacerdotibus Ecclesiarum vel communitatum ecclesialium, qui communionem plenam cum Ecclesia catholica non habent (can. 908). Normae demum congruentes et ad intercommunionem pertinentes in can. 844 §§ 1—4 continentur. Normae hic statutae dispositiones Concilii Vaticani II, Directorii oecumenici atque Instructionis anno 1072 promulgatae resplendent. Legislator ecclesiasticus in can. 844 possibilitates intercommunionis, respectu habito supradictorum documentorum , amplificat. Auctor in conclusione articuli asserit, comparatione facta cum CIC 1917, innovationes essentiales interim ortas esse, quae simul sumptas fructum , dialogi oecumeni produnt. Idemque spem nutrit fore Spiritum Sanctum , Auctorem unitatis, omnes credentes in Christum ad plenam communionem eucharisticam adducturum esse.
40
Cantù, Francesca. "„De Signis Ecclesiae Dei”. L’ecclesiologia militante di Tommaso Bozio." Textus et Studia, no. 3(7) (November 17, 2017): 7–33. http://dx.doi.org/10.15633/tes.02301.
Full textAbstract:
What were the identifying marks of the true Church of God has been a strategic theological issue in the dispute between Catholics and Protestants in the modern age. Oratorian Tommaso Bozio’s De Signis Ecclesiae Dei (1592) represents a notable example of post-Tridentine controversialist theology, conceived in the Rome of the Counter Reformation as a form of a militant ecclesiology against heresy, to defend Catholic orthodoxy and aspiring to present itself as the theology of the Papal Magisterium. The article analyses the signa of the universality and of the Roman nature of the Catholic Church, of the primacy of the Roman Pontifex, source and foundation for any further spiritual and temporal power, and the signa of felicitas temporalis of the Spanish Monarchy as evidence of its historical adherence to the Ecclesia Dei.
41
Foster, John J. M. "Reflexiones canónicas acerca de "Universae Ecclesiae", Instrucción sobre la Aplicación de "Summorum Pontificum"." Ius Canonicum 52, no. 103 (June 1, 2012): 191–234. http://dx.doi.org/10.15581/016.52.935.
Full textAbstract:
En 2011, la Comisión Pontificia Ecclesia Dei publicó la instrucción Universae Ecclesiae para la aplicación del motu proprio Summorum Pontificum. Este artículo analiza brevemente la estructura de esta instrucción y su relevancia jurídica, antes de entrar en el estudio detallado del documento. De acuerdo con la disposición de la materia, el análisis del texto comienza prestando atención a la introducción, que se basa no solo sobre el motu propio del Papa sino también en la carta que lo acompaña, escrita por el Papa a los obispos, y la competencia de la comisión Ecclesia Dei. A continuación, se comentan las normas específicas de la instrucción relativas a las siguientes materias: la competencia de los obispos diocesanos, la noción de coetus fidelium, el sacerdos idoneus, la disciplina litúrgica y eclesiástica, la confirmación y el orden sagrado, el Breviarium Romanum, el Triduo Pascual, los ritos de las órdenes religiosas y uso del Pontificale Romanum y del Rituale Romanum.
42
Pennington, Kenneth. "Francesco Migliorino, In terris ecclesiae." Zeitschrift der Savigny-Stiftung für Rechtsgeschichte: Kanonistische Abteilung 82, no. 1 (August 1, 1996): 424–26. http://dx.doi.org/10.7767/zrgka.1996.82.1.424.
Full text
43
Królikowski, Janusz. "Maryja „typus Ecclesiae” i ewangelizacja." Sympozjum 23, no. 2 (37) (2019): 117–40. http://dx.doi.org/10.4467/25443283sym.19.026.11428.
Full text
44
Marcilla, Santiago. "Unico ecclesiae servitio; Germain Lesage." Mayéutica 20, no. 50 (1994): 493–95. http://dx.doi.org/10.5840/mayeutica1994205029.
Full text
45
Grocholewski, Cardeal Zenon. "A Ex corde Ecclesiae hoje." Reflexão 40, no. 2 (November 10, 2015): 145. http://dx.doi.org/10.24220/2447-6803v40n2a3294.
Full textAbstract:
O texto contém três momentos precisos: começa por descrever a identidade das Universidades Católicas; em seguida, sintetiza algumas características da missão das instituições superiores de ensino; e, por fim, aborda brevemente o tema do trabalho prático dessas universidades. Os três momentos são abordados levando-se em conta as leis e as declarações do Magistério da Igreja que estabelecem normas e regulamentam as universidades católicas, concentrando-se, sobretudo, no Concílio Vaticano II, no Código de Direito Canônico e na Constituição Apostólica Ex corde Ecclesiae, sem menosprezar algumas intervenções dos Sumos Pontífices.Palavras-chave: Ensino superior. Ex corde Ecclesiae. Magistério da Igreja. Universidades Católicas.
46
Adiprasetya, Joas. "On be...ing political: Empat model identitas ramah-gereja di bawah bayang-bayang kanopi suci kebangsaan." KURIOS 7, no. 2 (November 1, 2021): 305. http://dx.doi.org/10.30995/kur.v7i2.358.
Full textAbstract:
This article discusses the idea of a hospitable church that struggles under the sacred canopy of the state, especially in the Indonesian context. By using Stanley Hauerwas’ social ethics and ecclesiology that views the church as an exemplary community, this article proposes an ecclesial model that maintains the tension of being true to its nature on the one hand and being political on the other hand. Such a model is demonstrated through its four dimensions: beholding, becoming, belonging, and befriending. The paper ends with a conclusion, in which the author reflects on the four dimensions by using the perspective of the four classical marks of the church (notae ecclesiae). AbstrakArtikel ini membahas gagasan mengenai gereja dengan identitas-ramah yang berjuang di bawah kanopi suci negara, khususnya dalam konteks Indonesia. Dengan menggunakan etika sosial dan eklesiologi Stanley Hauerwas, yang memandang gereja sebagai komunitas eksemplaris, artikel ini mengusul-kan model gerejawi yang mempertahankan ketegangan antara menjadi setia pada hakikatnya di satu sisi dan menjadi politis di sisi lain. Model semacam itu ditunjukkan melalui empat dimensinya: beholding, becoming, belonging, dan befriending. Makalah diakhiri dengan kesimpulan yang di dalamnya penulis merefleksikan empat dimensi di atas dengan menggunakan perspektif empat tanda klasik gereja (notae ecclesiae).
47
Heimerl, Hans. "Die Funktion des Bischofs für die Leitung der Gesamtkirche." Ius Canonicum 11, no. 22 (April 13, 2018): 56–91. http://dx.doi.org/10.15581/016.11.21431.
Full textAbstract:
Durante mucho tiempo se sostuvo que el
gobierno universal revestía una forma monárquica, según la terminología consagrada
por Aristóteles. Esta afirmación figuraba
incluso como una de las tesis de los tratados
teológicos: «Thesis XVIII: forma proin
de regiminis Ecclesiae iure divino est monarchica» escribía, por ejemplo, Palmieri
(Tractatus de Romano Pontifice cum prolegomeno de Ecclesia, 3.a ed., Prati 1902, 507).También se decía, en relación con tal idea, que el Papa era «el gran solitario». Sin que esto suponga olvidar las verdades de base en las que se apoyaban los autores, la colegialidad episcopal, revalorizada por el Concilio Vaticano II, ha puesto de relieve que la forma regiminis Ecclesiae es ciertamente original y, si es verdad que no cabe en los otros dos términos (aristocracia, democracia) de la trilogía aristotélica, tampoco es conceptuable como monarquía. El Papa cuenta, para el gobierno de la Iglesia universal, con la asistencia de sus hermanos en el Episcopado, uno e indiviso, del cual el sucesor de Pedro es fundamento (const. Lumen Gentium, n. 18). ¿De qué forma participan los obispos en el gobierno de la Iglesia universal? Este es el tema que, desde un punto de vista teológico-jurídico, estudia Hans H eimerl.
48
Sztafrowski, Edward. "W sprawie układu materiału w księdze drugiej Kodeksu Jana Pawła II." Prawo Kanoniczne 32, no. 1-2 (June 5, 1989): 59–77. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1989.32.1-2.04.
Full textAbstract:
Ordo systematicus cuiuscuiusque collectionis res magni momenti constituitur. Longum et multis in modificationibus dives erat iter, quo divisio materiae hoc in libro, subsequentibus schematibus transiit, donec in novo Codice ultimam formam induit. Ex his conatibus una ex parte maxima diligentia et cura Pontificiae Commissionis, ut divisio materiae, in quantum fieri possit, optima sit, ex altera vero ipsam rem revera quam maxime difficilis esse, apparet. Auctor huius articuli hoc sibi proposuit, ut non solum simplicem informationem de itinere ordinis systematici illius Libri praesentare, sed etiam aliquam criticam aestimationem ac nonnulae alternativae propositiones proponere vult. Tota materia sic disposita est: I. Priora schemata, II. Schema de anno 1977, III. Schemata 1980 et 1982 a., IV. Ordo systematicus in Codice Ioannis Pauli II. En una ex propositionibus aliae divisionis partis saecundae Libri de Populo Dei De Ecclesiae contitutione hierarchica: Sectio I — De regimine Ecclesiae universae, tit. I. De Romano Pontifice deque Collegoi Episcoporum (c. I. De Romano Pontifice et c. II. De Collegio Episcoporum), tit. II. De Romani Pontificis in munere pastorali cooperatoribus (c. I. De Synodo Episcoporum etc., ut in Codice). Sectio II — De regimine Ecclesiarum particularium, tit. I. De Ecclesiis particularibus et de Episcopis (c. I. De Ecclesiis particularibus et c. II. De Episcopis in genere), tit. II. De Ecclesiarum particularium coetibus (ut in Codice), tit. III. De Episcopis dioecesanis, tit. IV. De Episcopis coadiutoribus et auxiliaribus, tit. V. De sede impedita et de sede vacante, tit. VI. De interna ordinatione Ecclesiarum particularium (c. I. De synodo dioecesana ... ut in Codice, c. IX. De diaconis permamenter constitutis).
49
Sztafrowski, Edward. "Kuria Rzymska Jana Pawła II." Prawo Kanoniczne 33, no. 1-2 (June 5, 1990): 21–81. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1990.33.1-2.02.
Full textAbstract:
Index materiae: Prooemium. I. Historia Curiae Romanae usque ad Vaticanum II. 1. A primordiis Ecclesiae ad CIC 1917. 2. Curia Romana in CIC 1917. II. De conciliari renovatione Curiae Romanae. 1. Postulationes conciliares. 2. Via realizationis postulationum conciliarum. A. Renovatio a Paulo VI facta. B. Continuatio renovationis a Ioanne Paulo II. III. Curia Romana in Constituione Apostolica Pastor bonus. 1. Fines et principia renovationis. 2. Normae generales. 3. Secretaria Status. 4. Congregationes. 5. Tribunalia. 6. Pontificia Consilia. 7. Officia. 8. Cetera Romanae Curiae Instituta. 9. Advocati. 10. Institutiones Sanctae Sedi adhaerentes. Curia Romana, quae est instrumentum necessarium in exercenda suprema, plena et immediata potestate Romani Pontificis in universam Ecclesiam, decurrentibus annis, reformationem indiget. Prima a s. Pio X anno 1908 per Costitutionem Apostolicam Sapienti consilio facta est. Patres Concilii Vaticani II exoptaverunt, ut Curia Romana novae ordinationi, necessitatibus temporum, regionum ac Rituum magis aptatae, subiciatur (Christus Dominus, 9). Haec postconciliaris renovatio opus multum difficile evadit. Duo sunt magni auctores huius renovationis, nempe Paulus VI, praesertim per Consitutionem Apostolicam Regimini Ecclesiae universae (1967) et Ioannes Paulus II per Constitutionem „Pastor bonus” (1988). Ambae Constitutiones optatis Patrum Concilii Vaticani II circa novam ordinationem respondere desiderabant, praesertim quod spectat ad dicasteriorum numerum, eorumque competentiam, propriam procedendi rationem etc. Constitutio autem Ioannis Pauli II insuper fundamenta theologica huius institutionis, eiusque pastoralem indolem — ad mentem et spiritum Vaticani II — late ponit.
50
Pawluk, Tadeusz. "Środki społecznego przekazu w dyspozycjach Kodeksu Prawa Kanonicznego." Prawo Kanoniczne 31, no. 3-4 (December 10, 1988): 45–58. http://dx.doi.org/10.21697/pk.1988.31.3-4.04.
Full textAbstract:
Ecclesiae, cui Christus Dominus fidei depositum concredidit ut ipsa, Spiritu Sancto assistente, veritatem revelatam sancte custodiret, intimius perscrutaretur, fideliter annuntiaret atque exponeret, officium est et ius nativum, etiam mediis communicationis socialis sibi propriis odhibitis, a qualibet humana potestate independens, omnibus gentibus Evangelium praedicandi. Ad Ecclesiae vero pastores munus pertinet fideles ita instituendi atque moderandi ut iidem, horum etiam instrumentorum auxilio, suam totiusque humanae familiae salutem ac perfectionem persequantur. Ut veritam fidei morumque integritas servetur, officium et ius est Ecclesiae pastoribus invigilandi, ne scriptis aut usu instrumentorum communicationis socialis christifidelium fidei aut moribus detrimentum afferatur; item exigendi, ut quae scripta fidem moresve tangant a christifidelibus edenda suo iudicio subiciantur; necnon reprobandi scripta quae rectae fidei aut bonis moribus noceant.