Academic literature on the topic 'Doznání'

Rozważania przeprowadzone w niniejszym opracowaniu wskazują, że wynagrodzenie za służebność przesyłu ma charakter odszkodowawczy, a zatem pokrywa uszczerbki doznane przez właściciela nieruchomości w związku z ustanowioną służebnością. Powyższa teza prowadzi w konsekwencji do wniosku, że w większości przypadków zapłata wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu czyni niezasadnym wystąpienie z roszczeniem odszkodowawczym za szkodę związaną z posadowieniem i istnieniem urządzeń na nieruchomości, o ile doznany uszczerbek jest bezpośrednim i typowym skutkiem ustanowienia służebności przesyłu. Jedynie w szczególnych okolicznościach osobie poszkodowanej przysługiwałoby roszczenie o naprawienie szkody zgodnie z deliktową podstawą odpowiedzialności, gdy doznany uszczerbek majątkowy nie należy do typowych konsekwencji budowy bądź istnienia urządzeń przesyłowych na cudzej nieruchomości (np. w co do szkody doznanej w związku z awarią urządzeń), a nadto w zakresie uszczerbków doznanych poza pasem służebności. Przeprowadzone rozważania pozwalają także uznać za błędną praktykę domagania się odszkodowania – ponad kwotę ustalonego wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu – za uszczerbki związane ze spadkiem wartości nieruchomości obciążonej.

Dobro osobiste rodzica w postaci więzi rodzinnych i emocjonalnych z dzieckiem naruszone wskutek utrudniania kontaktów – problem kompensacji krzywdy doznanej w związku z jego naruszeniem w drodze zadośćuczynienia pieniężnego Możliwość kwalifikacji więzi rodzinnych i emocjonalnych jako dobra osobistego oraz przyznania temu dobru ochrony na tle stanów faktycznych, w których dochodzi do celowego ograniczania lub też uniemożliwiania jednemu z rodziców kontaktów z dzieckiem, obecnie nie wywołuje już większych kontrowersji wśród sądowych powszechnych. Wątpliwości budzi natomiast ich zapatrywanie w aspekcie możliwości kompensacji krzywdy będącej wynikiem takiego zachowania w drodze zadośćuczynienia pieniężnego. Dlatego też jako cel niniejszej publikacji, obrano analizę stosunkowo ubogiego, ogólnodostępnego orzecznictwa sądów powszechnych w kontekście powyższego zagadnienia, jak również polemikę z zawartą w nich argumentacją, z perspektywy wymienionego wyżej sposobu kompensacji krzywdy. W jej treści, w oparciu o literaturę oraz ogólnodostępne orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego przedstawiono zakres pojęciowy dobra osobistego rodzica w postaci więzi rodzinnych i emocjonalnych łączących go z dzieckiem oraz odgraniczono konsekwencje jego naruszenia w zakresie odnoszącym się do sfery zewnętrznej od jego skutków w ramach wewnętrznej sfery psychicznej, dokonano analizy funkcji instytucji zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w nawiązaniu do treści zaprezentowanych judykatów, jak również omówiono subiektywne i obiektywne kryteria ustalenia wysokości „odpowiedniej sumy” tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Końcowo analiza orzecznictwa pozwoliła na sformułowanie interesujących wniosków, wśród których na pierwszy plan wysuwa się stwierdzenie, iż brak jednolitej linii orzeczniczej prowadzi do sytuacji, w której na gruncie tożsamych lub co najmniej zbliżonych stanów faktycznych zapadają rozstrzygnięcia oparte na skrajnie rozbieżnej argumentacji.

Przedmiotem obserwacji badawczej pozostaje w artykule postać artystyczna Zuzanny Ginczanki (wł. Zuzanny Poliny Gincburg, 1917–1944). Była to polska poetka pochodzenia żydowskiego. Zadebiutowała w Warszawie w latach 30. XX wieku. W okresie II wojny światowej stała się jedną z ofiar Holocaustu. Legenda Ginczanki skupia uwagę na jej tragicznym losie i wczesnej śmierci w wieku zaledwie 27 lat. Niemniej jednak, twórczość poetycka tej autorki zasługuje na nasze uznanie. Jest ostatnimi laty doceniana przez badaczy. Poliszczuk rozważa w swoim tekście artystyczno-płciowy kryzys tożsamości Ginczanki, wyraźnie obecny w jej twórczości. Językowa i kulturowa orientacja Ginczanki skłaniała ją do wyboru polskości. Doznane przez poetkę prześladowanie na gruncie rasowym, a także potrzeba poznania korzeni kierowały ją w stronę kultury żydowskiej. Natomiast język rodzinny łączył ze światem kultury rosyjskiej, którą traktowała z dystansem. Tak czy inaczej, Zuzanna Ginczanka doznała swego rodzaju stanu „heroicznej zdrady”, zarówno wobec swego pochodzenia, jak i języka. Obecnie jej oryginalna postać po raz kolejny intryguje badaczy oraz interpretatorów, a poezję artystki warto dziś odczytywać jako szczególny rodzaj palimpsestu kulturowego.

<p>The purpose of this study is to analyze legal issues related to the scope of adjudication in cases of pecuniary compensation for the harm suffered, especially in a situation in which the party objected that the injured party contributed to the damage, and in a situation in which the claim submitted in the lawsuit was of a lower amount than the potentially “adequate compensation”. The principle of <em>ne eat iudex ultra petita partium</em> means that the court may decide only on what is claimed submitted by the party requesting legal protection. The scope of the requested legal protection thus sets the boundaries of the subject of the decision. At the same time, the assumption that there should be complete agreement between the subject of the proceedings and the subject of the ruling, i.e. what covers the subject of the decision, should be considered correct. As a result, it must be recognized that there are a close relationship and interdependence between limiting the court with what is claimed and the subject matter of the dispute. In determining the claim, the plaintiff thus sets the boundaries of the subject of the dispute, and limiting the court with what is claimed is tantamount to limiting the subject of the dispute.</p>

Niniejsze opracowanie charakteryzuje motywy zabójstw homoseksualnych uwarunkowanych emocjonalnie, które należą do tej szczególnej grupy czynów, gdzie w zachowaniu sprawcy przeważają zmienne emocjonalno-afektywne, a nie poznawcze, jak w przypadku grupy zabójstw uwarunkowanych motywami racjonalnymi. Treść różnorodnych motywów emocjonalnych, ich kierunek i nasilenie są przede wszystkim zależne od właściwości osobowościowych sprawców, m.in. ich potrzeb, nastawień i oczekiwań, a także czynników zewnętrznych kumulujących się w sytuacji kryminogennej. Zazwyczaj tego rodzaju czyny mają niezwykle burzliwy przebieg, włącznie z wyładowaniem psychoruchowym i zaburzeniami świadomości. Jest to związane z działaniem sprawcy w poczuciu krzywdy, zagrożenia, zazdrości, lęku, nienawiści, chęci zemsty i wszelkiego rodzaju zachowaniami emocjonalno-afektywnymi, będącymi odpowiedzią na sytuacje trudne. W tej grupie zabójstw najbardziej uzewnętrznia się rola ofiar, ich predestynacja i przyczynienie się. Najczęściej bowiem zabójstwa te noszą zespół cech retorsyjno-odwetowych, gdyż sprawca z reguły doznaje krzywdy moralnej bądź fizycznej ze strony ofiary albo jego dobra stają się zagrożone. W większości tych zabójstw można przyjąć, iż zostały one popełnione w obronie subiektywnie pojmowanej godności osobistej (np. utrata męskości w związku z napastowaniem lub zgwałceniem homoseksualnym) oraz z poczucia zagrożenia własnych dóbr i wolności osobistej, tj. wolności od przymusu w sferze stosunków seksualnych. Ma to miejsce wówczas, gdy ofiara sama popełnia przestępstwo, zanim dozna wiktymizacji. Samo jej zachowanie staje się więc czynnikiem wiktymogennym, który niejednokrotnie natychmiast rodzi sytuację kryminogenną, inicjując proces motywacyjny sprawcy zabójstwa, przy czym niezależnie od motywów pierwotnych pod wpływem wzrastających procesów emocjonalnych mogą występować również motywy wtórne, np. chęć ukarania ofiary za jej postawę. Motywy emocjonalne wystąpiły w 39 (tj. 52%) zabójstwach homoseksualnych dokonanych przez 41 (tj. 49,4%) sprawców wobec 41 (tj. 50,6%) ofiar. Motywy nieustalone wystąpiły w jednej sprawie zabójstwa (dwóch sprawców, jedna ofiara). Nieznaczna większość sprawców dopuściła się więc zabójstw z motywów emocjonalnych, przy czym ich tło motywacyjne w zakresie osobowościowo-sytuacyjnym było zróżnicowane. Na tym tle wyodrębniono więc 11 stanów emocjonalnych związanych z określoną reakcją w sytuacji kryminogennej, związanej z interakcją sprawcy i ofiary. Stanowiły one motywy wiodące zabójstw homoseksualnych. Natomiast często motywami ubocznymi w tej grupie zbrodni była kradzież mienia, gdy sprawca po ochłonięciu emocjonalnym związanym z dokonanym zabójstwem przywłaszczał sobie dobra materialne ofiary. Na podstawie analizy motywów emocjonalnych można wyodrębnić czynniki sprzyjające popełnianiu zabójstw wśród stałych lub przygodnych partnerów homoseksualnych. Do czynników tych należy zaliczyć: — pozostawanie sprawcy i ofiary pod wpływem alkoholu, narkotyków lub leków psychotropowych, — silna presja kulturowa i obyczajowa na zachowanie honoru, męskości i godności, — stan depresji związany z kłótniami na tle zazdrości i posądzeń o zdradę, — doznany zawód miłosny, — molestowanie i napastowanie seksualne partnera, kolegi lub osoby dopiero poznanej, — groźby i szantaż wobec partnera, — chęć nadmiernego uzależnienia partnera i niepozwalanie na zerwanie związku, — znęcanie się fizyczne i moralne nad partnerem, jego poniżanie, — dążenie do realizacji własnych po - trzeb seksualnych bez zgody lub z pokrzywdzeniem partnera, — niedotrzymanie obietnicy i odmowa zapłaty za usługę homoseksualną, — uprzednie zgwałcenie albo uwiedzenie seksualne w dzieciństwie przez homo- lub biseksualnych mężczyzn, które wpłynęło negatywnie na dalszą drogę życiową i orientację płciową uwiedzionego, — zgwałcenie i wykorzystanie seksualne partnera lub innej osoby w stanie bezradności oraz przy nadużyciu stosunku zależności albo wyzyskaniu krytycznego położenia.

Glosa stanowi próbę analizy granic kompensacji szkody na gruncie uchwały Sądu Najwyższego z 22 października 2019 r. (I NSNZP 2/19). Na tym tle w sposób szczególny zarysowuje się zagadnie-nie zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu poniesiony przez osoby bliskie oraz problematyka konstruowania przedmiotu ochrony cywilnoprawnej w postaci więzi rodzinnej. Zgodnie z tą uchwałą osobie bliskiej poszkodowanego nie przysługuje zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w sytuacji na-ruszenia więzi rodzinnej na skutek uszczerbku na zdrowiu bezpośrednio poszkodowanego. W ocenie Sądu Najwyższego więź rodzinna nie jest dobrem osobistym i ze swojej natury ma charakter relatywny. Choć katalog dóbr osobistych na gruncie rodzimego prawodawstwa jest otwarty, nie oznacza to, że za-wsze subiektywne i nieskonkretyzowane więzi międzyludzkie będą zasługiwały na ochronę prawną. Wreszcie, poziom satysfakcji z życia rodzinnego nie powinien uzasadniać przyznania zadośćuczynie-nia za szkodę niemajątkową. Uchwała Sądu Najwyższego pozostaje także istotna na tle uchwały Sądu Najwyższego z 27 marca 2018 roku, w której Sąd Najwyższy wyraził całkowicie odmienne zapatrywanie i uznał, że osoby bliskie mogą żądać zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wskutek uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego.

ABSTRAKTWstęp: Celem pracy było ustalenie klinicznych wskazań do wykonania tomografii komputerowej głowy bez kontrastu (TKGbK) u dzieci z lekkim urazem głowy (LUG).Materiały i metody: Retrospektywnej analizie poddano dokumentację 1615 dzieci leczonych w latach 2010–2015 z powodu urazów głowy. Do grupy badanej zakwalifikowano 162 pacjentów z LUG w różnym wieku, u których wykonano TKGbK. Lekki uraz głowy zdefiniowano w oparciu o wytyczne Scandinavian Neurotrauma Committee. Stan świadomości dziecka oceniano za pomocą skali Glasgow (GCS), przeznaczonej zarówno dla osób dorosłych, jak i dzieci. Analizie poddano wiek i płeć dziecka w chwili urazu, mechanizm urazu, odchylenia stwierdzone w badaniu przedmiotowym i w badaniu tomografii komputerowej głowy. Na podstawie analizy statystycznej ustalono kryteria kliniczne wysokiego ryzyka zmian pourazowych w badaniu TKGbK dla dzieci z LUG.Wyniki: Średni wiek pacjenta w dniu urazu wynosił 9 lat i 10 miesięcy. Przeważali chłopcy, którzy stanowili 60% analizowanego materiału (98/162). Najczęstszym mechanizmem urazu był upadek z wysokości notowany w 25% i wypadek komunikacyjny w 22% przypadków. U 149 (92%) dzieci oceniono stan świadomości po urazie na 15 pkt GCS. Najczęściej notowanym wskazaniem do wykonania TKGbK był ból głowy (50%) i utrata przytomności (39%). Analiza dokumentacji dotyczącej TKGbK wykazała złamanie czaszki/obrażenie wenątrzczaszkowe u 50 (31%) dzieci. U 7 (4%) dzieci stwierdzono istotne zmiany w badaniu TKGbK, co było wskazaniem do leczenia neurochirurgicznego. Sugestie płynące z analizy danych dotyczących zmian stwierdzonych w badaniu TKGbK wskazują na wysokie prawdopodobieństwo zmian pourazowych u dzieci, które doznały urazu głowy w wypadku komunikacyjnym i miały wymioty pourazowe, a także w grupie pacjentów z klinicznymi objawami złamania czaszki.Wnioski: Uraz głowy doznany w wypadku komunikacyjnym, wymioty oraz kliniczne objawy złamania twarzoczaszki/podstawy czaszki wydają się istotnym wskazaniem do wykonania TKGbK u dzieci z LUG.

1 Confession and its impact on the criminal proceedings Abstract The aim of this thesis is to provide a comprehensive view of the issue of confession, to characterize this legal concept and describe its importance in matters of substantive and procedural criminal law. For this purpose, the author synthesized the available legal, doctrinal, judicial and other relevant information with her own opinions and considerations de lege ferenda. The content of the thesis is divided into six chapters. The first chapter contains a historical introduction covering the development of confession from the 14th century to the political trials of the 1970s. The second chapter characterizes confession in terms of content and form, focusing on particular requirements for confession and various situations in which it can be made. It also focuses on the legal concept of declaration of guilt, its differences from confession and the mutual relation between the two aforementioned in the light of the recent amendment to the Criminal Procedure Code. The third chapter deals with confession as the evidence and its significance even in case it is revoked or obtained in an inadmissible manner. The fourth chapter deals in more detail with forced confessions, methods of physical and mental pressure on the defendant and presents the results...

Title: Advanced spectroscopic characterization of quantum dot ensembles Author: Michael Greben Department: Department of Chemical Physics and Optics Supervisor of the doctoral thesis: Prof. Jan Valenta, Ph.D. Abstract: Semiconductor quantum dots (QDs) are small crystallites whose sizes (of the order of nm) cause spatial confinement of carriers in all 3 dimensions. As result, QDs often reveal very different physical properties in comparison with their bulk counterparts. From the optical point of view, the broadening of bandgap with QD-size shrinking is particularly interesting. It is a purely quantum mechanical effect that results from quantum confinement (QC), i.e. dimensional limitations of excitons. A strong spatial confinement leads to a relaxation of momentum (Heisenberg uncertainty principle), consequently, larger overlap of the wave-functions of carriers results in significant increase of probability of radiative recombination. Therefore ensembles of QDs are promising candidates for new generations of photonic and photovoltaic devices. This PhD thesis is primary focused on detailed spectroscopic characterization of ensembles of direct (PbS) and indirect (Si) semiconductor QDs in both colloidal (toluene) and matrix-embedded (oxide or oxinitrides multilayers) forms. The oleic- acid capped PbS QDs were...