Journal articles: 'Dominikanie'

1

Rolska, Irena. "Zespół obrazów w dawnym dominikańskim sanktuarium św. Zofii w Zofiborze." Liturgia Sacra 57, no. 1 (July 7, 2021): 257–74. http://dx.doi.org/10.25167/ls.3946.

Full text

Abstract:

W roku 1710 Jan Domaszewski funduje w swojej wsi Domaszewice drewniany kościół. W latach 1721-1722 Franciszek i Zofia Nowosielscy wznoszą i uposażają dla dominikanów drewniany klasztor. Od tego też czasu część wsi należąca do dominikanów nosi nazwę Zofibór. Dominikanie prowadzili w Zofiborze misje ludowe i zajmowali się prowadzeniem przyklasztornego folwarku. Obecny drewniany kościół został wybudowany po pożarze poprzedniego w 1854 wieku. W 1864 zakon dominikanów uległ kasacie. Dopiero w 1914 roku utworzona została przy kościele św. Zofii parafia. Przez lata zatarła się pamięć o zofiborskich dominikanach. Pamiątką po nich są zachowane we wnętrzu kościoła podominikańskie barokowe wizerunki świętych dominikańskich Dominika i Wincentego Ferreusza, namalowany przez Stanisława Szczerbica obraz Matki Boskiej w typie Eleusa (1628) oraz obraz patronki sanktuarium św. Zofii.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

2

Wierzchowski, Grzegorz. "Podstawy materialne klasztoru dominikanów w Sieradzu w świetle kopiariusza klasztornego z początku XVII wieku." Nasza Przeszłość 121 (June 30, 2014): 131–52. http://dx.doi.org/10.52204/np.2014.121.131-152.

Full text

Abstract:

W artykule omówione zostały podstawy ekonomiczne funkcjonowania klasztoru dominikanów w Sieradzu w początkach XVII wieku. Najważniejszym źródłem do opracowania tego zagadnienia jest wykaz dochodów klasztoru zawarty w kopiariuszu klasztoru sieradzkich dominikanów przechowywanym w Archiwum OO. Dominikanów w Krakowie. W skład uposażenia sieradzkiego klasztoru dominikanów na początku XVII wieku wchodziły przywileje, z których najważniejszymi były prawo pobierania piątej miary słodu z młyna królewskiego, prawo połowu ryb w rzece Warcie oraz dochody z jatek rzeźniczych. Ponadto dominikanie czerpali dochody z posiadanych w mieście domów na zasadach wieczystej renty gruntowej. Duże znaczenie dla gospodarki klasztornej miały również znajdujące się w posiadaniu klasztoru ogrody oraz łąki. Jednak najwyższy udział (około 92 % rocznych dochodów) w systemie utrzymania sieradzkich dominikanów miały renty zabezpieczone najczęściej dobrami ziemskimi. Analizowane źródło nie zawiera pełnych informacji o dochodach klasztoru. Nie uwzględnione w nim zostały bowiem dochody uzyskiwane z działalności duszpasterskiej oraz kwesty w okręgu klasztornym. Na podstawie zgromadzonych danych można jednak stwierdzić, iż w początkach XVII stulecia klasztor znajdował się w dobrej kondycji materialnej, która umożliwiła jego szybki rozwój w tym okresie.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

3

Stefaniak, Piotr Marian. "Staropolski żywot bł. Ilony z Veszprém OP (1200–1240)." Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego 40, no. 1 (June 21, 2020): 283–94. http://dx.doi.org/10.25167/sth.1585.

Full text

Abstract:

Bł. Ilona z Veszprém, dominikanka, żyjąca w pierwszej połowie XIII w. na Węgrzech, była jedną z pierwszych stygmatyczek w Kościele. Jako mistyczka reprezentowała nurt chrystocentryczny i pasyjny. Po śmierci została otoczona na Węgrzech lokalnym kultem, który od XV w. promieniował dzięki dominikanom na inne kraje, w tym na Włochy. W dobie odrodzenia Kościoła po Soborze Trydenckim kult Ilony się odrodził i dotarł także do Polski. Przykładem tego jest jej żywot umieszczony w dziele Hilarego Piskorskiego Żywoty Świętych i Błogosławionych Zakonu Naszego na cały rok (…), Wilno 1759. Jest on o tyle ważny, że powstał w geograficznie bardzo odległym od Veszprém Wilnie, jest najobszerniejszym żywotem napisanym po polsku w XVIII w., co wskazuje na fakt, że postać Ilony była ważna pośród innych licznych świętych dominikańskich. Żywot oparty został na rozpowszechnionych od XVIII w. przekazach hagiograficznych, przede wszystkim na wydanym w Wiedniu w 1687 r. dziele De rebus Hungaricae Provinciae Ordinis Praedicatorum Zygmunta Ferrariusza – prowincjała węgierskiej prowincji dominikanów w latach 1642–1699. Wydany w Wilnie tekst podaje mało znane epizody o sylwetce duchowej veszprémskiej świętej dominikanki.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

4

Trajdos, Tadeusz. "Biskupstwo katolickie w Kijowie i dominikanie kijowscy XIV-XV w." Nasza Przeszłość 137 (June 30, 2022): 27–68. http://dx.doi.org/10.52204/np.2022.137.27-68.

Full text

Abstract:

Pierwszą trwałą instytucją katolicką w Kijowie był od lat 80-tych XIV w. klasztor dominikanów z drewnianym kościołem św. Mikołaja. Powstał z inicjatywy misyjnej organizacji zakonu (Societas Fratrum Peregrinantium propter Christum inter gentes, SFP) z poparciem niewielkiej wspólnoty wiernych, przeważnie kupców polskich i genueńskich, urzędników i żołnierzy litewskich oraz Ormian tego wyznania. Do 1456 r. należał do wikariatu ruskiego SFP, ale jak w innych klasztorach tego wikariatu zakonnicy rekrutowali się niemal całkowicie ze środowiska dominikanów polskich. Stabilizację klasztoru zapewniła dotacja dzielnicowego księcia kijowskiego Włodzimierza Olgierdowicza, przyrodniego brata i lennika króla Polski Władysława II Jagiełły, przekazana po objęciu tronu przez Jagiełłę w lutym 1386 r. Uposażenie to obejmowało nieodległe dobra ziemskie oraz intratne dochody z handlu zbożem w Kijowie. Przywilej w.ks. Aleksandra Jagiellończyka z 1495 r. powiększał udział dominikanów w dochodach z obrotów kupieckich w Kijowie. Od 1456 r. po likwidacji SFP klasztor należał do kontraty ruskiej w prowincji polskiej zakonu. W XV w. nie posiadał ani nowicjatu, ani studium konwentualnego. Kapłani zakonni prowadzili misje wśród tamtejszych prawosławnych Rusinów oraz sprawowali opiekę duszpasterską nad imigrantami katolickimi, głównie Polakami i Ormianami.Biskupi katoliccy, stale lub przynajmniej często rezydujący w Kijowie, pojawili się dopiero od lat 80-tych XIV w., gdyż ich jedynym oparciem był klasztor dominikanów. Do 1430 r. byli powoływani wyłącznie z kręgu dominikanów polskich. Po raz ostatni dominikanin polski (Michał ze Lwowa) zasiadał na tronie biskupim w Kijowie w latach 1486-1494. W 1412 r. biskupstwo kijowskie zostało wcielone do lwowskiej prowincji kościelnej. Diecezja ta formalnie objęła cały obszar ziem kijowskiej i czernihowskiej. W 1411 r. król Władysław II Jagiełło fundował osobną katedrę (w drewnianym budynku) na Górze Zamkowej w Kijowie, w pobliżu siedziby namiestników litewskich, a od 1471 r. wojewodów kijowskich. Przyznał też biskupstwu słabo zaludnione grunty, przynoszące mizerny dochód. Katedra kijowska przez cały wiek XV pełniła też funkcje parafii miejskiej. Kler przy niej pracujący był nieliczny. Od 1430 r. godność biskupią z prezenty królewskiej otrzymywali duchowni Polacy z obu prowincji kościelnych, gnieźnieńskiej i lwowskiej. Jedynie w latach 1473-1474 biskupstwo to posiadał ksiądz z diecezji wileńskiej, Litwin Wojciech Narbut z rodziny szlacheckiej. Za jurysdykcji biskupa Klemensa z Widawy (1451-1473) powstały dwie parafie miejskie, w Żytomierzu i Cudnowie. Ta pierwsza istniała do 1492 r., a druga nie przeżyła najazdu tatarskiego w 1482 r. W czasie tego najazdu spłonęła też kaplica na zamku kijowskim, założona przez wojewodę Marcina Gasztołda w 1471 r.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

5

Kaczmarek, Krzysztof. "Dominikanie krakowscy w księgach święceń biskupów poznańskich." Folia Historica Cracoviensia 19 (December 30, 2013): 59. http://dx.doi.org/10.15633/fhc.231.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

6

Kumor-Mielnik, Joanna. "Folwark w Mętowie jako własność lubelskiego konwentu oo. dominikanów w XVIIIi XIX wieku." Nasza Przeszłość 129 (June 30, 2018): 181–209. http://dx.doi.org/10.52204/np.2018.129.181-209.

Full text

Abstract:

Przedmiotem niniejszego artykułu jest charakterystyka folwarku funkcjonującego w XVII i XIX wieku w podlubelskiej wsi Mętów, którego właścicielami od lat 20-tych XVIII w. stali się oo. dominikanie z Lublina. Szczegółowy opis XIX-wiecznych zabudowań i dóbr folwarcznych, ale także dochodów, jakie czerpał zakon z posiadanego majątku ziemskiego oparty został głównie na materiale źródłowym dostępnym w postaci inwentarzy spisanych w 1864 r. po kasacie lubelskiego konwentu oo. dominikanów, ale także w postaci szczegółowych opisów folwarku z I połowy XIX w. Zabudowania i obszar folwarku, wartość jego majątku żywego oraz ruchomego i nieruchomego, a także wykaz i rodzaje powinności poddanych zamieszkujących w dobrach folwarcznych w XIX w. każą nam zaliczyć mętowskie dobra braci kaznodziejów do bardzo znaczących dla funkcjonowania zakonu, a jednocześnie do porównywalnych w stosunku do innych folwarków istniejących w tym okresie na terenach Rzeczypospolitej. Celem podkreślenia i uwydatnienia roli folwarku w Mętowie, biorąc pod uwagę aspekt ekonomiczny, podjęto próbę porównania go z innymi, funkcjonującym w tym samym czasie dobrami ziemskimi, należącymi do lubelskiego konwentu oo. dominikanów (z podlubelskim folwarkiem na Trześniowie oraz posiadłościami dworskimi na Hajdowie). Przedstawiona w artykule wielkość, a zarazem wartość majątku klasztornego w Mętowie rodzi potrzebę badań porównawczych w stosunku do majątków innych zakonów (lubelskich i pozalubelskich), skasowanych w XIX w. przez władze carskie.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

7

Fatalski, Marcin. "„Dyktatura totalna”. Podstawy reżimu Rafaela Trujillo w Dominikanie (1930-1961)." Wiesław Dobrzycki. In memoriam, no. 115 (May 5, 2022): 95–110. http://dx.doi.org/10.7311/20811152.2022.115.07.

Full text

Abstract:

Artykuł podejmuje zagadnienie podstaw reżimu Rafaela Trujillo w Dominikanie oraz polityki, która zapewniała długie trwanie dyktaturze. Przedmiotem rozważań są działania Trujillo, które zapewniły mu poparcie społeczne, w szczególności charakter prowadzonej przez reżim modernizacji społeczno-gospodarczej. Analiza społecznych podstaw dyktatury oraz zakresu jej kontroli nad państwem i społeczeństwem prowadzi do wniosku o wyraźnie totalitarnym charakterze dyktatury. Warunkiem ukształtowania przez reżim Trujillo w pełni totalitarnego modelu państwa było osiągnięcie wyższego poziomu rozwoju gospodarczego i zmiana struktury społecznej. Umiarkowana modernizacja oraz „totalny” charakter dyktatury zapewniły stabilne rządy Trujillo przez trzy dekady. W tym kontekście analizowany jest potencjał ruchu rewolucyjnego, który skłonił USA do poparcia zamachu na dyktatora.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

8

Miławicki, Marek. "Dominikanie na kresach wschodnich Rzeczypospolitej Obojga Narodów (teren dzisiejszej Białorusi)." Folia Historica Cracoviensia 20 (October 18, 2014): 95. http://dx.doi.org/10.15633/fhc.651.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

9

Górczyk, Wojciech Jerzy. "Diecezja kamieniecka w drugiej połowie XVIII w. Czasy pontyfikatu biskupa Adama Stanisława Krasińskiego." Nasza Przeszłość 130 (December 30, 2018): 75–114. http://dx.doi.org/10.52204/np.2018.130.75-114.

Full text

Abstract:

Ostatnie dziesięciolecie 1. poł. XVIII w. i pierwsze dziesięciolecie 2. poł. XVIII w. w diecezji kamienieckiej to czas pontyfikatu Mikołaja Dembowskiego, który w 1741 r. objął biskupstwo kamienieckie. 24 IX 1759 r. został mianowany biskupem kamienieckim Adam Stanisław Krasiński, w październiku został prekonizowany, 27 stycznia 1760 r. konsekrowany w Skierniewicach. 36 letni okres rządów Krasińskiego sprawia, że o tej części historii diecezji kamienieckiej możemy powiedzieć, że są to czasy pontyfikatu Adama Stanisława Krasińskiego. Krasiński rządy w diecezji oddał w ręce wikariusza generalnego Ignacego Dłuskiego, pomimo iż sufraganem był bp Adam Woyna Orański. W 1775 r. Krasiński wyznaczył biskupa koadiutora Jana Józefa Dembowskiego. Cala diecezja kamieniecka w 1772 r. liczyła ok. 40 tys. katolików co stanowiło ok. 10% wszystkich mieszkańców terenu diecezji, dla których funkcjonowało 58 kościołów parafialnych, 9 kościołów filialnych oraz kilkanaście kaplic, parafie były podzielone na 6 dekanatów. W 1773 r. w diecezji działało 9 zakonów męskich i dwa żeńskie. Byli to dominikanie, franciszkanie konwentualni, bernardyni, kapucyni, karmelici bosi, karmelici (starej obserwy, potocznie nazywani też trzewiczkowymi), jezuici ( do kasaty w 1774 r.), paulini i trynitarze a żeńskie to dominikanki i szarytki. W roku 1795 po III rozbiorze Krasiński, chcąc ratować diecezję przed likwidacją, zrezygnował z biskupstwa na rzecz Jana Dembowskiego. Jednak diecezja została zlikwidowana przez Katarzynę II 17 IX 1795 r. a reaktywowana przez Pawła I w 1798 r.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

10

Matyja, Katarzyna. "Dominikanie tarnobrzescy w czasach II wojny światowej w świetle kroniki zakonnej. Edycja krytyczna." Rocznik Przemyski. Historia 1 (26) (2021): 429–57. http://dx.doi.org/10.4467/24497347rph.21.014.14737.

Full text

Abstract:

[The Dominicans in Tarnobrzeg during the Second World War in the light of a monastic chronicle. A critical edition] The aim of the article is to edit an unknown and unused source, i.e. the chronicle of the Tarnobrzeg monastery from 1939–1945. The edition was preceded by a short introduction to the history of the Dominican community in Tarnobrzeg. For the almost entire period of the occupation, Father Fabian Madura was the prior of the monastery in Tarnobrzeg, and in his activities – also for the benefit of the needy – he was characterized by great courage. He acted on many levels: among others he organized aid for the displaced persons from Wielkopolska, or a kitchen for the poorest. He was active in ministry: he founded a choir which performed numerous charity concerts. Other fathers and brothers who lived in the monastery helped him in all the activities. The source delivers a lot of information about the life of monks in Tarnobrzeg and the history of the city in the war period. The entries from September 1939, when the Nazis invaded the city, are particularly interesting, as well as from the turn of July and August 1944 – at that time Tarnobrzeg was „liberated” by the Soviet army. As a result of these activities, many buildings – including those belonging to the Dominicans – were seriously damaged, which is also mentioned in the presented source.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

11

Kościelak, Sławomir. "Łukasz Myszka, Dominikanie w Toruniu od XVI do XIX wieku. Katolicki zakon w protestanckim mieście." Zapiski Historyczne lxxxiii, no. 2 (December 31, 2018): 249–53. http://dx.doi.org/10.15762/zh.2018.32.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

12

Pietrzykowski, Jan. "Zakony i zgromadzenia męskie w XX wieku w (Archi)Diecezji Łódzkiej." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 113 (June 30, 2020): 301–23. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.10010.

Full text

Abstract:

Na terytorium powstałej w 1920 roku diecezji łódzkiej podejmowały pracę zarówno nowe zgromadzenia zakonne, jak i zakony o starej metryce powstania. Pewną nowość stanowią zakony laickie działające okresowo: bracia doloryści, albertyni, Bracia Serca Jezusowego oraz posługujący ciągle: bonifratrzy i bracia szkolni. Z zakonów kleryckich i zgromadzeń zakonnych działających w czasach staropolskich jako pierwsi w 1919 roku przybyli do Pabianic Misjonarze św. Wincentego à Paulo. Po II wojnie światowej osiedlili się karmelici trzewiczkowi w Łodzi i filipini w Tomaszowie Mazowieckim. W okresie międzywojennym salezjanie zorganizowali trzy placówki: szkolno-wychowawczą w Łodzi, duszpasterską w Łodzi i opiekuńczą w Lutomiersku. Pozostałe zgromadzenia zakonne mają po jednej parafii w Łodzi i na terenie archidiecezji: oblaci (Grotniki), pasjoniści, klaretyni, sercanie (Bełchatów) i pallotyni. Jako ostatni w 2004 roku w trzypiętrowej kamienicy w Łodzi zamieszkali dominikanie. Duszpasterze zakonni swoją działalnością obejmują różne środowiska społeczne i usiłują realizować swoje posłannictwo w Kościele lokalnym.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

13

Kublin, Grzegorz. "Wykaz dominikanów i dominikanek śląskiej kongregacji bł. Czesława z 1774 roku." Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego 38, no. 1 (October 31, 2018): 225–41. http://dx.doi.org/10.25167/rtso/38(2018)1/225-241.

Full text

Abstract:

Artykuł przedstawia wykaz dominikanów i dominikanek z 1774 r., tworzących śląską kongregację bł. Czesława (1754–1810). Tenże wykaz oprócz ich imion i nazwisk zawiera m.in. informacje o pełnionych przez braci i siostry urzędach i funkcjach. Niniejszy tekst jest przyczynkiem do kompleksowego opracowania składów osobowych poszczególnych klasztorów dominikańskich w ciągu wieków ich funkcjonowania na Śląsku.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

14

Stefaniak, Piotr. "Z dziejów dominikanek klasztoru św. Anny na Starym Mieście w Pradze (1293–1782)." Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego 38, no. 1 (October 31, 2018): 195–224. http://dx.doi.org/10.25167/rtso/38(2018)1/195-224.

Full text

Abstract:

Najznakomitszy żeński klasztor na Starym Mieście w Pradze należał do mniszek Zakonu Kaznodziejskiego. Sam konwent powstał w 1293 r. z fundacji kanonika vyšehradzkiego Jana Holý’ego na prawym brzegu Wełtawy w Újeździe. Po likwidacji zakonu rycerskiego templariuszy w 1312 r. ich siedzibę na Starym Mieście w Pradze przy rotundzie św. Wawrzyńca przekazano 9 lipca 1313 r. za 130 kop groszy praskich dominikankom. Niebawem w miejscu dawnej komturii powstał wspaniały gotycki zespół klasztorny z obszernym kościołem pw. św. Wawrzyńca i św. Anny. W średniowieczu konwent dominikanek zwany Aneńskim dworem zasłynął jako ważne centrum duchowe i intelektualne. Przykładem jest przekład Biblii (tzw. Rękopis Drezdenski), który dla subprzeoryszy Anny Leskovieckiej dokonał na język czeski dominikanin Kolda z Koldic. Średniowiecze było dobą najpomyślniejszego rozwoju wspólnoty sióstr. W okresie wojen husyckich klasztor stał się w 1420 r. miejscem zgrupowania wszystkich praskich mniszek, które zmuszono do husyckich zwyczajów liturgicznych. Nastąpił także dalszy upadek ekonomiczny oraz duchowy wspólnoty. Odrodzenie przyszło dopiero w XVII w. Wówczas siostry przyjęły reformę proponowaną przez Sobór Trydencki. W 1676 r. zapoczątkowany został proces gruntownej przebudowy zespołu klasztornego, który uzyskał barokową formę architektoniczną. Równocześnie wspólnota rozrastała się sukcesywnie i w 1710 r. składała się z 60 mniszek. W latach 1709–1712 doszło do jedynej w dziejach konwentu fundacji nowego klasztoru, który powstał w Pilznie. Pomyślność konwentu podkopała wojna Austrii z Prusami. W samej Pradze we znaki dała się zwłaszcza francusko-bawarska okupacja miasta, która nastąpiła w latach 1741–1742. Po niej doszło do zajęcia Pragi przez Prusy w 1744 r. Rozpoczęły się liczne pobory kontrybucji, zajmowanie dóbr, grabieże. Urzędnicy pruscy w 1744 r. obłożyli klasztor kontrybucją w kwocie 25 000 złotych. Odtąd dominikanki borykały się z trudną sytuacją materialną. 21 maja 1782 r. konwent został skasowany dekretem cesarza Józefa II i 13 mniszek dominikańskich (10 chórowych i 3 konwerski) musiało opuścić klasztor. Poprzez wieki praski klasztor dominikanek składał się przede wszystkim z mniszek wywodzących się z ówczesnych elit społecznych: arystokracji, szlachty, patrycjatu i zamożnego mieszczaństwa. To gwarantowało jego wysoki poziom intelektualny. Mniszki w klasztorze reprezentowały zarówno żywioł niemieckojęzyczny, jak i czeski.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

15

Sołga, Przemysław. "Józef Puciłowski OP, Portrety imienne i bezimienne. Polscy dominikanie i bezpieka 1945-1989, Wydawnictwo Esprit, Kraków 2017, 240 ss." Collectanea Theologica 90, no. 4 (December 31, 2020): 188–92. http://dx.doi.org/10.21697/ct.2020.90.4.11.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

16

Gałuszka, Tomasz. "Mikołaja Duthorowa error condemnatus ab Ecclesia. Dominikanie polscy wobec herezji i nowych nurtów pobożności w pierwszej połowie XIV w." Kwartalnik Historyczny 121, no. 1 (January 1, 2014): 73. http://dx.doi.org/10.12775/kh.2014.121.1.03.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

17

Zimnoch, Katarzyna. "Księgozbiór klasztoru dominikańskiego w Krasnymborze w XVIII wieku." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 113 (June 30, 2020): 449–68. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.10017.

Full text

Abstract:

Dominikański klasztor w Krasnymborze w województwie trockim został ufundowany w 1684 roku przez Konstancję Chreptowiczową z Dolskich, wdowę po Samuelu Litaworze Chreptowiczu, chorążym starodubowskim, i jej syna Andrzeja. Był to niewielki konwent dominikański należący do prowincji litewskiej pw. Anioła Stróża, który funkcjonował na pograniczu Korony Polskiej i Litwy. Od początku jego powstania zakonnicy starali się zgromadzić odpowiedni księgozbiór. Dzięki zachowanym źródłom, Aktom Konsystorza Generalnego Diecezji Augustowskiej, obecnie przechowywanym w Archiwum Diecezjalnym w Łomży, możemy poznać krasnoborską bibliotekę dominikańską w XVIII wieku. Zawartość księgozbioru wskazuje, że miał on służyć zakonnikom w formacji duchowej i ich pracy duszpasterskiej. Zakon kaznodziejski słynął z ewangeliczno-apostolskiego stylu w walce o dusze ludzkie, stąd znaczną część księgozbioru klasztornego stanowiła literatura teologiczna i homiletyczna, miała ona pomagać w działalności kaznodziejskiej oraz w prowadzeniu misji. Dominikanie krasnoborscy sprawowali również opiekę nad obrazem maryjnym (obraz Matki Bożej Różańcowej), co również wpłynęło na zawartość księgozbioru. W konwencie zgromadzono także literaturę, którą można określić jako polemiczną. Warto zwrócić uwagę, że w omawianym dominikańskim księgozbiorze, mimo że należał do niewielkiego konwentu, znalazło się kilka bardzo cennych zabytków piśmienniczych. Są to ważne ślady po istniejącej niegdyś w tym miejscu placówce zakonnej, która miała być siłą duchową i kulturową oddziałującą na region w którym funkcjonowała.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

18

Świtała-Trybek, Dorota. "Święty Jacek w religijności ludowej i w kulturze polskiej." Roczniki Teologiczne 67, no. 9 (September 8, 2020): 141–58. http://dx.doi.org/10.18290/rt20679-10.

Full text

Abstract:

Święty Jacek Odrowąż, dominikanin urodzony w Kamieniu Śląskim nieopodal Opola, kanonizowany w 1594 r. przez papieża Klemensa VIII, należy do najwybitniejszych postaci XIII wieku. Jest uważany za twórcę polskiej prowincji dominikanów za inicjatora powstania wielu klasztorów w Polsce, Prusach, Czechach (Znojnie, Igławie, Ołomuńcu, Pradze) i Austrii (we Friesach na pograniczu Styrii i Karyntii). Nazywany Apostołem Północnej Europy, Apostołem Słowian, Światłem Północy, Lux ex Silesiae (Światłem ze Śląska), prowadził misje ewangelizacyjne wśród ludów zamieszkujących dzisiejsze państwa bałtyckie oraz stepy nadczarnomorskie, także w Rusi Kijowskiej. Przedmiotem niniejszego artykułu jest próba omówienia i analizy kultu św. Jacka w polskiej tradycji i kulturze religijnej. Autorka przedstawia biografię świętego, legendy i podania z nim związane, także przysłowia, zwyczaje agrarne i kulinaria. Materiały, które stały się podstawą omówienia, pochodzą z badań terenowych, które autorka prowadziła w latach 2015–2020, jak i z dostępnej literatury przedmiotu.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

19

Stefaniak, Piotr. "Dzieje tercjarek dominikańskich De Poenitentia we Lwowie (1293-1740)." Nasza Przeszłość 121 (June 30, 2014): 75–102. http://dx.doi.org/10.52204/np.2014.121.75-102.

Full text

Abstract:

Choć materiał źródłowy pochodzi dopiero z XVII w., to żeński ruch dominikański we Lwowie został zapoczątkowany w końcu XIII w. przez księżnę halicką, bł. Konstancję z węgierskiej dynastii Arpadów (1238-1301/2), małżonkę Lwa halickiego. Miała ona za zgodą męża, który wedle tradycji przed śmiercią zamieszkał w Spaskim Monastyrze założyć żeńską ok. 1293 r. wspólnotę tercjarską przy lwowskim klasztorze dominikanów. Nie wiemy o niej niczego. Mogła podupaść po 1301/2 r., po śmierci Konstancji w związku z zawirowaniami politycznymi na Rusi u progu XIV w. Sama księżna mocno zapisała się w hagiograficznej pamięci i we Lwowie od XIV w. uważana była za błogosławioną. Następnym śladem bytności tercjarek dominikańskich we Lwowie było wzniesienie dla nich w 1393 r. przez Magdalenę Ormiankę niewielkiego klasztoru położonego w sąsiedztwie konwentu dominikanów i korzystających z jego opieki pastoralnej. Siostry stanowiły w średniowieczu półzakonną wspólnotę agregowana prawnie do dominikanów. U progu XVII w. podjęły zgodnie z wytycznymi soborowymi dzieło przekształcenia się w regularny klasztor z potrydencką klauzurą. W 1619 r. w ramach reformy przebudowały swą siedzibę, przyjęły z zachowaniem swej tercjarskiej specyfiki zakonny, klauzurowy styl życia. Część zgromadzenia zdecydowało się wtedy zostać mniszkami i zapoczątkowały klasztor św. Katarzyny. Te co pozostały tercjarkami rozwijały się pomyślnie przez całe stulecie. Jednak w XVIII w. klasztor dotknął kryzys powołaniowy. Wspólnota sięgająca swymi tradycjami średniowiecza nie wytrzymała konkurencji z nowszymi klasztorami i powoli wymierała. Ostatnie dwie tercjarki zmarły w 1740 r. Dominikanki tercjarki we Lwowie były pierwszą katolicką wspólnotą zakonną i zarazem tą, po której zachowało się najmniej informacji. Przez wieki były papierem lakmusowym duchowych i społecznych potrzeb mieszczaństwa lwowskiego.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

20

Niebielski, Eugeniusz. "Dominikanin Kandyd Zielonko i jego życie pod policyjnym nadzorem w Orenburgu w wieku XIX." Nasza Przeszłość 129 (June 30, 2018): 211–23. http://dx.doi.org/10.52204/np.2018.129.211-223.

Full text

Abstract:

Artykuł opisuje losy dominikanina Kandyda Zielonko z Litwy, zesłanego do Orenburga na granicy Europy i Azji, tam pracującego dla wspólnoty katolickiej (głównie takich jak on zesłańców), budowniczego kościoła i założyciela parafii, proboszcza, społecznika, współtwórcę miejscowego Muzeum Krajoznawczego, jednej z najbardziej pozytywnych i barwnych postaci Kościoła katolickiego w Rosji w XIX wieku. Zielonko to szlachcic, po 1815 r. zakonnik dominikanin, w 1833 r. zesłany za sprawy polityczne do Orenburga pod nadzór polityczny. Stał się tam postacią znaną, cenioną także przez tamtejszych gubernatorów, w 1839 r. został mianowany kapelanem tamtejszych wojsk, w latach 1844-1847 wybudował w Orenburgu kościół, następnie został proboszczem – w 1850 r. miał pod swoją opieką około 1700 katolików. W mieście i okolicy jedna z najbardziej znanych i szanowanych osobistości: założyciel towarzystwa nad ubogimi, szkółki rzemiosł dla dziewcząt, kierował pewien czas miejscowym muzeum i powiększył jego zbiory. Zmarł w listopadzie 1860 r. i został pochowany przy zbudowanym przez siebie kościele. Pamięć o nim w Orenburgu trwa do dziś.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

21

Szymborski, Wiktor. "Podróż do Rosji biskupa Gawliny w świetle relacji spisanej przez jego kapelana o. Marcina Chrostowskiego1." Rocznik Filozoficzny Ignatianum 27, no. 1 (December 30, 2021): 253–302. http://dx.doi.org/10.35765/rfi.2021.2701.14.

Full text

Abstract:

Celem artykułu było ukazanie niepublikowanej dotąd relacji przybliżającej podróż z Wielkiej Brytanii do ZSRR, podjętą przez biskupa polowego Józefa Gawlinę. Autorem relacji był dominikanin o. Marcin Chrostowski, który był kapelanem bpa Gawliny i towarzyszył mu w całej podróży. Tekst będący przedmiotem edycji jest przechowywany w spuściźnie o. Chrostowskiego w zbiorach Archiwum Polskiej Prowincji Dominikanów w Krakowie. Pewne jego pomniejsze fragmenty ogłoszono w biografii o. Marcina Chrostowskiego, pozbawione są one jednakże komentarza krytycznego. Tekst poniższej edycji obejmuje fragment relacji przybliżający podróż z Wielkiej Brytanii do Teheranu, dalsza część, ukazująca kolejne etapy podróży, została zarówno wyczerpująco omówiona w literaturze, jak również ukazała się drukiem w publikacjach o. Chrostowskiego, które niedawno zostały ponownie wydane drukiem i opatrzone wnikliwym komentarzem przez Jerzego Myszora. Opis pióra o. Marcina Chrostowskiego daje możliwość wglądu w nieznane szczegóły związane z przebiegiem samej trasy, osobami, z którymi stykał się biskup polowy, oraz co zrozumiałe – z warunkami, w jakich przyszło duchownym podróżować. Otrzymujemy opis podróży drogą morską na słynnych polskich transatlantykach „Sobieskim” i „Batorym”. I tak przebiegała ona z Greenock do Gibraltaru, następnie do Tokardi, drogą powietrzną poprzez Nigerię, Kamerun Francuski, Kongo Belgijskie, Sudan, aż do Kairu. Stamtąd dopiero przez Palestynę, Jordanię i Irak podróżnicy dotarli do Teheranu. Opis podróży pióra o. Chrostowskiego przynosi wiele nowych informacji, jest on też znacznie bardziej osobisty, nie jest pozbawiony emocjonalnych wątków czy wręcz słów podziwu kierowanych pod adresem bpa Gawliny. Dominikanin sporo uwagi poświęcił nie tylko na ukazanie kontaktów ze spotykanymi po drodze polskimi oficerami, ale i nie krył podziwu dla zmieniającej się i zaskakującej przyrody, którą obserwował z okien samolotu, podróżując nad Afryką.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

22

Molendowski, Leszek. "Strajk sierpniowy i Solidarność (1980–1981) widziane z gdańskich męskich domów zakonnych." Wolność i Solidarność 11-12 (2020): 35–55. http://dx.doi.org/10.4467/25434942ws.20.004.15008.

Full text

Abstract:

Strajk robotników w Stoczni Gdańskiej im. Lenina w sierpniu 1980 roku oprócz znacznego poparcia społecznego spotkał się z uznaniem, wsparciem oraz pomocą ze strony jedynej niezależnej od władz komunistycznych organizacji w PRL, Kościoła katolickiego. Wśród jego przedstawicieli nie zabrakło duchownych „zza klasztornej furty” – zakonników, których na terytorium diecezji gdańskiej nie brakowało. Gdańscy dominikanie, franciszkanie konwentualni, jezuici, pallotyni, reformaci, oblaci i wielu innych w różnym zakresie oraz stopniu zaangażowania włączyli się w działania na rzecz NSZZ „Solidarność”. Działania te dotyczyły związku zawodowego oraz rodzącego się przy Solidarności ruchu społecznego. Związek i ruch otrzymały wsparcie zakonników nie tylko poprzez opiekę duszpasterską, ale również przez organizowane na ich rzecz zbiórki pieniężne, współudział oraz organizację niezależnego życia artystycznego, pisarskiego, wydawniczego czy pomoc represjonowanym członkom Solidarności i ich rodzinom. Abstract Apart from considerable public support, the workers’ strike at the Lenin Gdańsk Shipyard in August 1980 received recognition and help from the only organization independent of the communist authorities in the Polish People’s Republic: the Catholic Church. Among its representatives there were some monastery clergymen – monks, of whom there were quite a few in the Gdańsk diocese. Dominican friars of Gdańsk, Conventual Franciscans, Jesuits, Pallottines, Reformists, Oblates and many others joined the activities of NSZZ (Independent Self-Governing Trade Union) “Solidarity” and were involved in one way or another. Their activities concentrated on the trade union and the social movement that was emerging around “Solidarity”. The union and the movement received the support of the monks not only through pastoral care, but also through fundraising, organization, and participation in independent artistic, writing and publishing life, as well as through the help given to the repressed members of “Solidarity” and their families.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

23

Matoga, Piotr. "Z badań nad historią muzyki w klasztorze sióstr dominikanek na Gródku w Krakowie." Nasza Przeszłość 126 (December 30, 2016): 251–64. http://dx.doi.org/10.52204/np.2016.126.251-264.

Full text

Abstract:

Artykuł jest pierwszym opracowaniem dotyczącym muzyki w klasztorze dominikanek Na Gródku w Krakowie. Autor koncentruje się na historii organów w kościele klasztornym. W 1820 r. w świątyni notowano dwa pozytywy (małe organy): większy pod chórem zakonnym i mniejszy na chórze. W 1838 r. instrument z chóru zakonnego został sprzedany, natomiast w latach 1838-1839 powstały w kościele nowe organy, umieszczone zapewne pod chórem. Po 1864 r. ich stan ulegał pogorszeniu, w związku z czym podjęto decyzję o zakupie nowych organów. W 1870 r. klasztor otrzymał na ten cel pieniądze od cesarza Ferdynanda, jednak przedsięwzięcie nie doczekało się realizacji. Ostatecznie rolę instrumentu akompaniującego podczas liturgii przejęła fisharmonia, a zdezelowane organy zostały usunięte. W drugiej połowie XIX w. zainstalowano organy elektroniczne. Od 2010 r. dominikanki zbierały pieniądze na zakup organów piszczałkowych. Ostatecznie zakupiony został używany instrument firmy Walcker z 1970 r., sprowadzony z Niemiec, a następnie zamontowany w kościele w 2011 r. Na przestrzeni kilku stuleci w kościele grali organiści. Były nimi zarówno osoby świeckie, jak i siostry zakonne

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

24

Kublin, Grzegorz. "Proces fundacji dominikanów w Raciborzu." Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego 36, no. 1 (April 29, 2019): 189–216. http://dx.doi.org/10.25167/sth.936.

Full text

Abstract:

Zakon dominikanów, zatwierdzony w 1216 r. przez papieża Honoriusza III, bardzo szybko rozprzestrzenił się, licząc już w 1228 r. dwanaście prowincji. Zdaniem Jana Andrzeja Spieża, w 1221 r. św. Jacek i jego towarzysze, jako Bracia Kaznodzieje, przybyli z Italii do Krakowa, goszcząc najpierw na dworze biskupa krakowskiego Iwona Odrowąża. Potem około 25 marca 1222 r. zamieszkali oni przy kościele Świętej Trójcy w Krakowie. W tych wydarzeniach można upatrywać zalążki polskiej prowincji dominikanów. W 1224 lub 1225 r. prowincjałem polskim został Gerard z Wrocławia, który rozesłał braci do: Wrocławia, Pragi, Kamienia, Płocka, Gdańska i Sandomierza. Od tego czasu można mówić o istnieniu polskiej prowincji zakonu dominikanów, obejmującej również teren Czech i Moraw. W latach trzydziestych i czterdziestych XIII w. powstały kolejne klasztory, m.in. w Raciborzu. Przybycie dominikanów do Raciborza można datować na lata 1241–1244. Otrzymali oni wówczas dom w mieście i pierwotny kościół św. Jakuba. Fundatorami raciborskiego klasztoru byli książęta opolscy, Mieszko II Otyły i Władysław I, oraz ich matka, Wiola. Utworzenie konwentu dominikanów w Raciborzu mogło nastąpić w 1243 lub 1244 r. Dokument z 29 października 1245 r. zawiera informacje o pierwszej donacji księcia Mieszka II Otyłego na rzecz raciborskich dominikanów i o ich przeorze oraz wylicza imiona ośmiu zakonników. Można przyjąć, że już w 1255 r. została zakończona budowa (względnie przebudowa) klasztoru i kościoła św. Jakuba, zgodnie z potrzebami dominikanów, chociaż tzw. dokument fundacyjny (raczej konfirmacyjny) został wystawiony dopiero 14 kwietnia 1258 r. Z tego dokumentu wiadomo o fundatorach raciborskiego klasztoru i jego pierwotnym uposażeniu. Baza źródłowa pozwala na uchwycenie najstarszych dochodów raciborskich zakonników.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

25

Izbicki, Thomas M. "The Immaculate Conception and Ecclesiastical Politics from the Council of Basel to the Council of Trent: The Dominicans and Their Foes." Archiv für Reformationsgeschichte - Archive for Reformation History 96, no. 1 (December 1, 2005): 145–70. http://dx.doi.org/10.14315/arg-2005-0108.

Full text

Abstract:

ZUSAMMENFASSUNG Bereits im 15.Jahrhundert lehnten die Dominikaner die Lehre von der Unbefleckten Empfängnis entschieden ab. Als das Konzil von Basel (1431-1449) versuchte, diese Lehre zu verkünden, nahm der dominikanische Widerstand zu. Die Position der Dominikaner wurde jedoch untergraben, als Papst Sixtus IV. (1471-1484) sich in mehreren Dekreten für die Unbefleckte Empfängnis aussprach. Im 16.Jahrhundert übten das Papsttum und die Sorbonne zunehmend Druck auf die Dominikaner aus, so daß ihr Widerstand allmählich nachließ. Während einige Dominikaner, u.a. Tommaso de Vio (Cajetan), die Lehre von der Unbefleckten Empfängnis weiterhin ablehnten, wurde diese von anderen, insbesondere Ambrosius Catharinus, akzeptiert. Lange bevor Papst Pius IX. die Unbefleckte Empfängnis im Jahr 1854 zum Dogma erklärte, hatte sie sich in der katholischen Kirche durchgesetzt.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

26

Wiesław Dobrzycki, Wiesław. "Meandry dominikańskiej niepodległości." Ameryka Łacińska. Kwartalnik analityczno-informacyjny, no. 100 (2018): 61–92. http://dx.doi.org/10.36551/20811152.2018.100.02.

Full text

Abstract:

Artykuł dotyczy problemów wielokrotnie traconej i odzyskiwanej niepodległości Dominikany. Część pierwsza analizuje wiodącą rolę Hispanioli (późniejszej Dominikany) w tworzeniu hiszpańskiego systemu kolonialnego. Następnie w artykule omówiona została polityka Hiszpanii wobec serj kolonii karaibskiej od wieku XVI do początków wieku XIX. Część trzecia prezentuje dzieje kruchej niepodległości Dominikany. W tym czasie republika karaibska była przedmiotem częstych agresji ze strony Haiti, licznych starań o protektorat, aneksji i okupacji. Ostatnia część dotyczy roli USA w historii kraju. Miejsce Dominikany w polityce amerykańskiej wynikało ze strategicznego położenia wyspy, tradycji ekspansjonizmu w regionie oraz uwarunkować zimnowojennych. W artykule przedstawiono też długie tradycje walk z obcą interwencją i stałe dążenia do odbudowy niepodległości narodowej

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

27

Przygoda-Stelmach, Marta. "Nieznany w historiografii „Inwentarz ksiąg klasztoru dominikanów w Łowiczu”." Nasza Przeszłość 117 (June 30, 2012): 427–34. http://dx.doi.org/10.52204/np.2012.117.427-434.

Full text

Abstract:

Celem artykułu jest przedstawienie Inwentarza Ksiąg Klasztoru Dominikanów w Łowiczu, który w trzech częściach znajduje się na siedmiu planszach w Copiarum et privi-legiorum et aliorum documentorum Conventus Loviciensis. Jest to zbiór dokumentów klasztoru łowickiego z lat 1600-1644, znajdujących się w Archiwum Polskiej Prowincji Dominikańskiej w Krakowie (CN Łw 2). Artykuł powstał na podstawie pracy dyplomowej na temat historii Klasztoru Dominikanów w Łowiczu oraz referatu wygłoszonego 6 listopada 2010 r. w Płocku na konferencji dotyczącej szkolnictwa kościelnego w Rzeczypospolitej od XVI do XVII wieku. Opis inwentarza poprzedzony został krótkim zarysem wczesnej działalności dominikanów w Łowiczu, a kończy przedstawieniem historii biblioteki po kasacie konwentu w 1818 roku. Każda część inwentarza została zrewidowana osobno. Poprzez analizę poszczególnych wpisów inwentarza przedstawiono najbardziej charakterystyczne dzieła historii Kościoła, logiki, historii liturgii czy hagiografii. Artykuł jest jedynie próbą przedstawienia omawianego materiału źródłowego i może stanowić przyczynek do dalszych badań nad zbiorami bibliotecznymi dominikanów łowickich od XV do początku XIX wieku.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

28

Świętochowski, Robert. "Biblioteka OO. Dominikanów w Krakowie." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 33 (March 19, 2020): 299–311. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.7066.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

29

Kaczmarek, Krzysztof. "Konwent dominikanów poznańskich w średniowieczu." Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, no. 1 (November 1, 2018): 35–54. http://dx.doi.org/10.14746/e.2003.1.2.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

30

Juda, Maria. "Kultura intelektualna i duchowa dominikanów wileńskich w świetle inwentarza biblioteki z I połowy XVII wieku." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 114 (December 21, 2020): 123–43. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.11774.

Full text

Abstract:

Inwentarz biblioteki dominikanów wileńskich z 1. połowy XVII wieku rejestruje 506 pozycji wydawniczych. Są wśród nich druki opublikowane w XV, XVI i w niewielkiej liczbie w XVII stuleciu. Wydrukowane zostały przede wszystkim przez oficyny zagraniczne: włoskie, francuskie, niemieckie, niderlandzkie i szwajcarskie. Pod względem treściowym reprezentują wszystkie ówczesne obszary wiedzy ludzkiej, a ich liczebność w poszczególnych działach odzwierciedla zapotrzebowanie przez dominikanów wileńskich na określone piśmiennictwo, które pozwalało im właściwie wypełniać zadania wobec własnego zgromadzenia, klasztoru i otoczenia zewnętrznego.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

31

Zajchowska, Anna. "Sermones varii. Kazania w średniowiecznych rękopisach ze zbiorów Archiwum Polskiej Prowincji Dominikanów w Krakowie jako świadectwo praktyki kaznodziejskiej polskich dominikanów." Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi 9 (December 12, 2019): 171–86. http://dx.doi.org/10.33077/uw.25448730.zbkh.2015.143.

Full text

Abstract:

Kazania od dłuższego czasu przyciągają uwagę mediewistów. Widziano w nich teksty literackie, traktaty teologiczne, źródła do badań nad mentalnością i życiem codziennym etc. Niniejszy tekst jest próbą spojrzenia na rękopiśmienne teksty kazań przede wszystkim jako na świadectwo średniowiecznej praktyki kaznodziejskiej w Polskiej Prowincji Dominikanów w średniowieczu. Podstawę źródłową badań stanowi zbiór średniowiecznych rękopisów przechowywany obecnie w Archiwum Polskiej Prowincji Dominikanów. W oparciu o osiemnaście przechowywanych tam kodeksów zawierających kazania podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, co, kiedy i do kogo głosili polscy Bracia Kaznodzieje.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

32

Dóci, Viliam Štefan. "Wer darf einen kriminellen Dominikaner richten?" Mitteilungen des Instituts für Österreichische Geschichtsforschung 129, no. 2 (October 15, 2021): 308–29. http://dx.doi.org/10.7767/miog.2021.129.2.308.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

33

Kaczmarek, Krzysztof. "„Liber Consiliorum” konwentu dominikanów w Poznaniu." Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 100 (January 18, 2021): 231–43. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.11958.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

34

Kochaniewicz, Bogusław. "Wkład dominikanów w rozwój modlitwy różańcowej." Teologia Praktyczna, no. 11 (January 1, 2010): 136. http://dx.doi.org/10.14746/tp.2010.11.08.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

35

Zawadzki, Wojciech. "The role of the Dominicans in the Christianisation of Prussia up to the mid-13th century." Masuro-⁠Warmian Bulletin 293, no. 3 (November 23, 2016): 499–510. http://dx.doi.org/10.51974/kmw-135036.

Full text

Abstract:

At the beginning of the thirteenth century, the attempts to the Christianization of Prussia were resumed. The greatest and lasting results brought the Cistercian mission, led by the missionary bishop, Christian. The arrival of the Teutonic and DominicanOrders to Prussia changed the political, social and religious situation in this area dramatically. The Teutonic Order in the thirteenth century was dealing with creating their statehood and with the military conquest of the land. In converting the pagans, they were very glad to count on the assistance of the Dominican Order. The Dominican merits in the evangelism were so large that the Holy See was entrusting the priests from this Order with the most important ecclesiastical offices. By the end of the thirteenth century the Dominican Order gained in Prussia and also abroad the universal acclaim and respect, which raised objections and concerns of the Teutonic Order.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

36

Albiniak, Andrzej. "Krakowska wersja Janowskiego "Miraculum" - orginał czy kopia?" Nasza Przeszłość 121 (June 30, 2014): 103–30. http://dx.doi.org/10.52204/np.2014.121.103-130.

Full text

Abstract:

W dotychczasowych badaniach nad historią religijną ośrodku kultowego w Janowie Lubelskim przyjmowano, że rękopis obecnie znajdujący się w Archiwum Prowincjalnym Ojców Dominikanów w Krakowie stanowi oryginalne Miraculum spisywane od 1670 r. Tezę tę oparto na podobieństwie (choć twierdzono, że identyczności) treści rękopisu krakowskiego i janowskich. Nie uwzględniono w badaniach, czasu wywiezienia rękopisu znajdującego się obecnie w Krakowskie, które nastąpiło około 1840 r. W 1845 r. wykonano kopię z rękopisu znajdującego się ówcześnie w janowskim konwencie dominikanów, a z niej kolejne (zachowane) kopie. Znajdowanie się rękopisu krakowskiego już na początku latach czterdziestych XIX w. poza konwentem janowskim wyklucza możliwość wykonania zeń kopii w 1845 r. Rękopis krakowski nie jest w świetle ustaleń chronologicznych oryginałem janowskiego Miraculum, tylko kopią wykonaną po 1802 r.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

37

Flæten, Jon. "Nådens nærhet i 1300-tallets dominikanske «søsterbøker»." Norsk Teologisk Tidsskrift 112, no. 02 (June 21, 2011): 68–86. http://dx.doi.org/10.18261/issn1504-2979-2011-02-02.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

38

Zmuda, Ewa. "Imiona krakowskich sióstr dominikanek (XVII–XVIII w.)." ANNALES UNIVERSITATIS PAEDAGOGICAE CRACOVIENSIS. STUDIA LINGUISTICA, no. 14 (December 15, 2019): 268–79. http://dx.doi.org/10.24917/20831765.14.23.

Full text

Abstract:

The article is a kind of complement to the publication of Prof. dr hab. Józefa Kobylińska on the names of the Dominican fathers from the 17 th and 18 th centuries (2018). The aim of this text is to analyse the names of the Dominican nuns from the same period (17 th –18 th century) in order to complete the image of the Dominican religious naming in Krakow. The analysis revealed 71 anthroponyms that were used to name nuns in the described period, showed their occurrence, popularity and motivation, and pointed to the genesis of creation as a religious name. The article also classifies names according to cultural and religious sources, compares the collection of female names with male Dominican names, and describes the evolution of the name change practice in the Dominican Order.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

39

Kublin, Grzegorz. "Dwa niedrukowane dokumenty dotyczące raciborskiej dominikanki Agnieszki." Nasza Przeszłość 132 (December 30, 2019): 67–77. http://dx.doi.org/10.52204/np.2019.132.67-77.

Full text

Abstract:

W Archiwum Państwowym w Opolu, w zespole Akta miasta Brzegu, przechowywane są dwa dokumenty dotyczące raciborskiej dominikanki Agnieszki, profeski, córki rzemieślnika Konrada Sleussera z Nysy. Są one znane jedynie z regestów. Pierwszy z nich (sygn. 8309) został wystawiony 29 sierpnia 1365 r. i zachował się w oryginale. Drugi dokument (sygn. 14) pochodzi z 13 stycznia 1366 r. i funkcjonuje jedynie jako papierowa kopia, sporządzona zapewne w XIX w. Oba nie zostały dotąd wydane drukiem.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

40

Gałuszka, Tomasz. "Studium generalne dominikanów polskich w XIV wieku?" Folia Historica Cracoviensia 20 (October 28, 2014): 35. http://dx.doi.org/10.15633/fhc.649.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

41

Kublin, Grzegorz. "Nagrobek księżniczki raciborskiej Eufemii." Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego 39, no. 1 (July 24, 2019): 151–88. http://dx.doi.org/10.25167/sth.421.

Full text

Abstract:

Przedmiotem artykułu jest nagrobek księżniczki Eufemii, przeoryszy dominikanek w Raciborzu, zmarłej 17 stycznia 1359 r. Autor analizuje przekazy źródłowe, na podstawie których dochodzi do wniosku, że grób Ofki znajdował się na środku krypty pod kaplicą św. Dominika, przylegającą od północnej strony do kościoła dominikanek w Raciborzu. Grób był nakryty kamienną płytą z wyrytym wizerunkiem Eufemii. W 1623 r. nawzór tego przedstawienia został namalowany portret Ofki, który umieszczono w kaplicy św. Dominika. W tej kaplicy w XVII w. (raczej po 1637 lub po 1658 r., a przed 1672/1674 r.) wystawiono Eufemii drewniany grobowiec w formie tumby, nakrytej trumną, w której znajdowała się figura przedstawiająca Ofkę. Został on odnowiony w 1738 r., a w 1821 r. przeniesiony do kościoła pw. Wniebowzięcia NMP w Raciborzu, gdzie znajdował się aż do 1930 r.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

42

Knapp, Ulrich, and Margret Lemberg. "Rezension von: Lemberg, Margret, Die Universitätskirche zu Marburg." Zeitschrift für Württembergische Landesgeschichte 77 (February 15, 2022): 417–18. http://dx.doi.org/10.53458/zwlg.v77i.1747.

Full text

Abstract:

Margret Lemberg, Die Universitätskirche zu Marburg. Von der Kirche der Dominikaner zur reformierten Stadt- und Universitätskirche (Veröffentlichungen der Historischen Kommission für Hessen, Bd. 82), Marburg 2016. XII und 226 S., 114 v. a. farb. Abb. ISBN 978-3-942225-31-1. Geb. € 36,–

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

43

Kublin, Grzegorz. "Raciborskie dominikanki w nekrologach klasztorów czeskich i morawskich." Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego 37, no. 2 (2017): 173–89. http://dx.doi.org/10.25167/rtso/37(2017)2/173-189.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

44

Kaczmarek, Krzysztof. "Konwent Dominikanów w Brzegu w XIV-XVI wieku." Archiwa Biblioteki i Muzea Kościelne 2018, no. 109 (2018): 243–67. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.2018.109.11.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

45

Krohn-Hansen, Christian. "Dominikanere i New York og forståelsen av migrasjon." Norsk antropologisk tidsskrift 16, no. 02-03 (May 27, 2005): 75–83. http://dx.doi.org/10.18261/issn1504-2898-2005-02-03-02.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

46

Rizzi, Wilhelm Georg. "Ein Fassadenprojekt für die Kirche der Wiener Dominikaner?" Wiener Jahrbuch für Kunstgeschichte 55-56, no. 1 (December 2007): 267–80. http://dx.doi.org/10.7767/wjk.2007.5556.1.267.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

47

Kaczmarek, Krzysztof. "Szkoły dominikanów poznańskich w XVI do XIX wieku." Nasza Przeszłość 117 (June 30, 2012): 229–43. http://dx.doi.org/10.52204/np.2012.117.229-243.

Full text

Abstract:

W XVII i XVIII wieku poznański klasztor odgrywał ważną rolę na szkolnej mapie polskiej prowincji dominikańskiej. Dom utrzymywał nowicjat na własne potrzeby i formował nowicjuszy dla innych klasztorów. O randze poznańskiego nowicjatu i zasięgu jego wpływów może świadczyć przyjęcie dość licznej grupy młodych adeptów życia monastycznego ze Śląska, zwłaszcza w XVIII wieku, kiedy prowincja przeszła pod panowanie pruskie, a liczba przyjęć do miejscowych klasztorów była ograniczona. W poznańskim klasztorze na stałe funkcjonowała konwentualna szkoła teologiczna – ze względu na liczebność konwentu obsadzana była przez trzech lektorów wyznaczonych przez kapitułę wojewódzką. Równolegle funkcjonowały także w Poznaniu międzyklasztorne szkoły o profilu filozoficznym (materiałowym) i teologicznym (studia formalne), w których formację edukacyjną otrzymywali bracia zakonnej i wojewódzkiej elity intelektualnej przywłaszczani na studia zewnętrzne i awanse lektorskie. Powyższe fakty prowadzą do wniosku, który wyznacza ważne miejsce Klasztoru Dominikanów w Poznaniu na szkolnej mapie polskiej prowincji Zakonu Kaznodziejskiego w epoce potrydenckiej.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

48

Boberski, Wojciech. "Architekt Abraham Würtzner (?). Przyczynek do dziejów wileńskiego baroku." Biuletyn Historii Sztuki 83, no. 3 (January 11, 2022): 645–82. http://dx.doi.org/10.36744/bhs.1062.

Full text

Abstract:

Artykuł jest próbą nakreślenia sylwetki architekta Abrahama, noszącego zapewne nazwisko Würtzner (przed 1700–1758). Źródła archiwalne zaświadczają, że pochodził z „Krajów Cesarskich”. Prawdopodobnie miał syna Ignacego, również architekta, a także krewnego, złotnika Johanna, który przybył do Wilna z Lidzbarka Warmińskiego. Potwierdzają one ponadto udział architekta Abrahama w powstaniu większości dzieł krzewiących idee Borrominiego i Guariniego, a wiązanych ostatnio z Glaubitzem lub z „anonimowym włoskim architektem”. Był on zatem autorem niezwykłych karmelickich budowli w Wilnie i w Głębokiem, wybudował wieże kościoła dominikanów na Łukiszkach, a także oryginalny kościół kolegium pijarów w Łużkach nieopodal Głębokiego (1742). Budował również w Mińsku oraz w Nowogródku. Jakkolwiek nie ma bezpośrednich odniesień do konkretnych realizacji, indywidualny styl architekta Abrahama pozwala rozważać jego autorstwo wobec szeregu budowli zarówno na terenie Wilna (fasady kościoła wizytek i kościoła franciszkanów, kościół augustianów), Mińska (fasady kościoła dominikanów i kościoła bernardynów, wieża przed kolegium jezuitów) i Nowogródka (cerkiew zamkowa?), jak i na prowincji, np. kościół farny w Iwieńcu czy pałac Radziwiłłów w Zdzięciole (1729–1731?).

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

49

Stefaniak, Piotr Marian. "Wileński żywot bł. Ofki Piastówny OP." Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego 41, no. 1 (July 29, 2021): 137–53. http://dx.doi.org/10.25167/sth.2131.

Full text

Abstract:

W 1760 r. ukazał się w Wilnie w zbiorze żywotów świętych dominikańskich żywot bł. Ofki Piastówny. Jest on ciekawy z tego powodu, że został wydrukowany w Wilnie, najbardziej na wschód wysuniętym ośrodku, dokąd dotarł kult Ofki. Jest on oparty na najstarszym tekście Abrahama Bzowskiego z 1606 r.; niemniej pozostaje skróconą wersją tekstu, który napisał we Włoszech w 1668 r. neapolitański dominikanin Domenico Maria Marchese. Omawiany żywot ma wartość z uwagi na geografię kultu Ofki i posiada jeszcze jeden atut: autor umieścił w nim dwa wyimaginowane zdania samej Ofki, które też żywot jako jedyny mocno personalizują.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

50

Kamińska, Justyna. "Kto fundował XIII-wieczny zespół klasztorny dominikanów w Sandomierzu?" Biuletyn Historii Sztuki 82, no. 2 (August 12, 2020): 175–207. http://dx.doi.org/10.36744/bhs.640.

Full text

Abstract:

Artykuł jest głosem w dyskusji dotyczącej fundatorów dominikańskiego zespołu klasztornego w Sandomierzu. W konsekwencji korekty datowania XIII-wiecznych faz budowy odrzucono popularną w literaturze przedmiotu hipotezę, jakoby fundator klasztoru, biskup Iwo Odrowąż sprowadzić miał z Lombardii warsztat budowlany odpowiedzialny za wzniesienie murów oraz wykonanie bogatych dekoracji ceramicznych. Jako fundatorkę związaną z pierwszym etapem prac wskazano księżniczkę Adelajdę, córkę Kazimierza Sprawiedliwego, pochowaną w kościele św. Jakuba „in medio ecclesiae” i czczoną przez sandomierskich dominikanów jako „fundatrix istiu conventus”. W tekście zwrócono uwagę, że data śmierci księżniczki podana w inskrypcji na jej nagrobku była dotychczas odczytywana błędnie jako rok 1211, podczas gdy odczytywać ją należy jako rok 1240. Ponadto wskazano, że z fazą budowy, w której powstały ceramiczne dekoracje korpusu nawowego i wschodniego skrzydła klasztoru wiązać można biskupa Prandotę, a z budową dzwonnicy księcia Leszka Czarnego.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

Journal articles on the topic 'Dominikanie'

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles