Log in

Relevant bibliographies by topics / Dominikanie

Contents

Journal articles
Dissertations / Theses
Books
Book chapters

Academic literature on the topic 'Dominikanie'

Author: Grafiati

Published: 24 April 2022

Last updated: 26 January 2023

Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles

Select a source type:

Consult the lists of relevant articles, books, theses, conference reports, and other scholarly sources on the topic 'Dominikanie.'

Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.

You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.

Journal articles on the topic "Dominikanie"

1

Rolska, Irena. "Zespół obrazów w dawnym dominikańskim sanktuarium św. Zofii w Zofiborze." Liturgia Sacra 57, no. 1 (July 7, 2021): 257–74. http://dx.doi.org/10.25167/ls.3946.

Full text

Abstract:

W roku 1710 Jan Domaszewski funduje w swojej wsi Domaszewice drewniany kościół. W latach 1721-1722 Franciszek i Zofia Nowosielscy wznoszą i uposażają dla dominikanów drewniany klasztor. Od tego też czasu część wsi należąca do dominikanów nosi nazwę Zofibór. Dominikanie prowadzili w Zofiborze misje ludowe i zajmowali się prowadzeniem przyklasztornego folwarku. Obecny drewniany kościół został wybudowany po pożarze poprzedniego w 1854 wieku. W 1864 zakon dominikanów uległ kasacie. Dopiero w 1914 roku utworzona została przy kościele św. Zofii parafia. Przez lata zatarła się pamięć o zofiborskich dominikanach. Pamiątką po nich są zachowane we wnętrzu kościoła podominikańskie barokowe wizerunki świętych dominikańskich Dominika i Wincentego Ferreusza, namalowany przez Stanisława Szczerbica obraz Matki Boskiej w typie Eleusa (1628) oraz obraz patronki sanktuarium św. Zofii.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

2

Wierzchowski, Grzegorz. "Podstawy materialne klasztoru dominikanów w Sieradzu w świetle kopiariusza klasztornego z początku XVII wieku." Nasza Przeszłość 121 (June 30, 2014): 131–52. http://dx.doi.org/10.52204/np.2014.121.131-152.

Full text

Abstract:

W artykule omówione zostały podstawy ekonomiczne funkcjonowania klasztoru dominikanów w Sieradzu w początkach XVII wieku. Najważniejszym źródłem do opracowania tego zagadnienia jest wykaz dochodów klasztoru zawarty w kopiariuszu klasztoru sieradzkich dominikanów przechowywanym w Archiwum OO. Dominikanów w Krakowie. W skład uposażenia sieradzkiego klasztoru dominikanów na początku XVII wieku wchodziły przywileje, z których najważniejszymi były prawo pobierania piątej miary słodu z młyna królewskiego, prawo połowu ryb w rzece Warcie oraz dochody z jatek rzeźniczych. Ponadto dominikanie czerpali dochody z posiadanych w mieście domów na zasadach wieczystej renty gruntowej. Duże znaczenie dla gospodarki klasztornej miały również znajdujące się w posiadaniu klasztoru ogrody oraz łąki. Jednak najwyższy udział (około 92 % rocznych dochodów) w systemie utrzymania sieradzkich dominikanów miały renty zabezpieczone najczęściej dobrami ziemskimi. Analizowane źródło nie zawiera pełnych informacji o dochodach klasztoru. Nie uwzględnione w nim zostały bowiem dochody uzyskiwane z działalności duszpasterskiej oraz kwesty w okręgu klasztornym. Na podstawie zgromadzonych danych można jednak stwierdzić, iż w początkach XVII stulecia klasztor znajdował się w dobrej kondycji materialnej, która umożliwiła jego szybki rozwój w tym okresie.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

3

Stefaniak, Piotr Marian. "Staropolski żywot bł. Ilony z Veszprém OP (1200–1240)." Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego 40, no. 1 (June 21, 2020): 283–94. http://dx.doi.org/10.25167/sth.1585.

Full text

Abstract:

Bł. Ilona z Veszprém, dominikanka, żyjąca w pierwszej połowie XIII w. na Węgrzech, była jedną z pierwszych stygmatyczek w Kościele. Jako mistyczka reprezentowała nurt chrystocentryczny i pasyjny. Po śmierci została otoczona na Węgrzech lokalnym kultem, który od XV w. promieniował dzięki dominikanom na inne kraje, w tym na Włochy. W dobie odrodzenia Kościoła po Soborze Trydenckim kult Ilony się odrodził i dotarł także do Polski. Przykładem tego jest jej żywot umieszczony w dziele Hilarego Piskorskiego Żywoty Świętych i Błogosławionych Zakonu Naszego na cały rok (…), Wilno 1759. Jest on o tyle ważny, że powstał w geograficznie bardzo odległym od Veszprém Wilnie, jest najobszerniejszym żywotem napisanym po polsku w XVIII w., co wskazuje na fakt, że postać Ilony była ważna pośród innych licznych świętych dominikańskich. Żywot oparty został na rozpowszechnionych od XVIII w. przekazach hagiograficznych, przede wszystkim na wydanym w Wiedniu w 1687 r. dziele De rebus Hungaricae Provinciae Ordinis Praedicatorum Zygmunta Ferrariusza – prowincjała węgierskiej prowincji dominikanów w latach 1642–1699. Wydany w Wilnie tekst podaje mało znane epizody o sylwetce duchowej veszprémskiej świętej dominikanki.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

4

Trajdos, Tadeusz. "Biskupstwo katolickie w Kijowie i dominikanie kijowscy XIV-XV w." Nasza Przeszłość 137 (June 30, 2022): 27–68. http://dx.doi.org/10.52204/np.2022.137.27-68.

Full text

Abstract:

Pierwszą trwałą instytucją katolicką w Kijowie był od lat 80-tych XIV w. klasztor dominikanów z drewnianym kościołem św. Mikołaja. Powstał z inicjatywy misyjnej organizacji zakonu (Societas Fratrum Peregrinantium propter Christum inter gentes, SFP) z poparciem niewielkiej wspólnoty wiernych, przeważnie kupców polskich i genueńskich, urzędników i żołnierzy litewskich oraz Ormian tego wyznania. Do 1456 r. należał do wikariatu ruskiego SFP, ale jak w innych klasztorach tego wikariatu zakonnicy rekrutowali się niemal całkowicie ze środowiska dominikanów polskich. Stabilizację klasztoru zapewniła dotacja dzielnicowego księcia kijowskiego Włodzimierza Olgierdowicza, przyrodniego brata i lennika króla Polski Władysława II Jagiełły, przekazana po objęciu tronu przez Jagiełłę w lutym 1386 r. Uposażenie to obejmowało nieodległe dobra ziemskie oraz intratne dochody z handlu zbożem w Kijowie. Przywilej w.ks. Aleksandra Jagiellończyka z 1495 r. powiększał udział dominikanów w dochodach z obrotów kupieckich w Kijowie. Od 1456 r. po likwidacji SFP klasztor należał do kontraty ruskiej w prowincji polskiej zakonu. W XV w. nie posiadał ani nowicjatu, ani studium konwentualnego. Kapłani zakonni prowadzili misje wśród tamtejszych prawosławnych Rusinów oraz sprawowali opiekę duszpasterską nad imigrantami katolickimi, głównie Polakami i Ormianami.Biskupi katoliccy, stale lub przynajmniej często rezydujący w Kijowie, pojawili się dopiero od lat 80-tych XIV w., gdyż ich jedynym oparciem był klasztor dominikanów. Do 1430 r. byli powoływani wyłącznie z kręgu dominikanów polskich. Po raz ostatni dominikanin polski (Michał ze Lwowa) zasiadał na tronie biskupim w Kijowie w latach 1486-1494. W 1412 r. biskupstwo kijowskie zostało wcielone do lwowskiej prowincji kościelnej. Diecezja ta formalnie objęła cały obszar ziem kijowskiej i czernihowskiej. W 1411 r. król Władysław II Jagiełło fundował osobną katedrę (w drewnianym budynku) na Górze Zamkowej w Kijowie, w pobliżu siedziby namiestników litewskich, a od 1471 r. wojewodów kijowskich. Przyznał też biskupstwu słabo zaludnione grunty, przynoszące mizerny dochód. Katedra kijowska przez cały wiek XV pełniła też funkcje parafii miejskiej. Kler przy niej pracujący był nieliczny. Od 1430 r. godność biskupią z prezenty królewskiej otrzymywali duchowni Polacy z obu prowincji kościelnych, gnieźnieńskiej i lwowskiej. Jedynie w latach 1473-1474 biskupstwo to posiadał ksiądz z diecezji wileńskiej, Litwin Wojciech Narbut z rodziny szlacheckiej. Za jurysdykcji biskupa Klemensa z Widawy (1451-1473) powstały dwie parafie miejskie, w Żytomierzu i Cudnowie. Ta pierwsza istniała do 1492 r., a druga nie przeżyła najazdu tatarskiego w 1482 r. W czasie tego najazdu spłonęła też kaplica na zamku kijowskim, założona przez wojewodę Marcina Gasztołda w 1471 r.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

5

Kaczmarek, Krzysztof. "Dominikanie krakowscy w księgach święceń biskupów poznańskich." Folia Historica Cracoviensia 19 (December 30, 2013): 59. http://dx.doi.org/10.15633/fhc.231.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

6

Kumor-Mielnik, Joanna. "Folwark w Mętowie jako własność lubelskiego konwentu oo. dominikanów w XVIIIi XIX wieku." Nasza Przeszłość 129 (June 30, 2018): 181–209. http://dx.doi.org/10.52204/np.2018.129.181-209.

Full text

Abstract:

Przedmiotem niniejszego artykułu jest charakterystyka folwarku funkcjonującego w XVII i XIX wieku w podlubelskiej wsi Mętów, którego właścicielami od lat 20-tych XVIII w. stali się oo. dominikanie z Lublina. Szczegółowy opis XIX-wiecznych zabudowań i dóbr folwarcznych, ale także dochodów, jakie czerpał zakon z posiadanego majątku ziemskiego oparty został głównie na materiale źródłowym dostępnym w postaci inwentarzy spisanych w 1864 r. po kasacie lubelskiego konwentu oo. dominikanów, ale także w postaci szczegółowych opisów folwarku z I połowy XIX w. Zabudowania i obszar folwarku, wartość jego majątku żywego oraz ruchomego i nieruchomego, a także wykaz i rodzaje powinności poddanych zamieszkujących w dobrach folwarcznych w XIX w. każą nam zaliczyć mętowskie dobra braci kaznodziejów do bardzo znaczących dla funkcjonowania zakonu, a jednocześnie do porównywalnych w stosunku do innych folwarków istniejących w tym okresie na terenach Rzeczypospolitej. Celem podkreślenia i uwydatnienia roli folwarku w Mętowie, biorąc pod uwagę aspekt ekonomiczny, podjęto próbę porównania go z innymi, funkcjonującym w tym samym czasie dobrami ziemskimi, należącymi do lubelskiego konwentu oo. dominikanów (z podlubelskim folwarkiem na Trześniowie oraz posiadłościami dworskimi na Hajdowie). Przedstawiona w artykule wielkość, a zarazem wartość majątku klasztornego w Mętowie rodzi potrzebę badań porównawczych w stosunku do majątków innych zakonów (lubelskich i pozalubelskich), skasowanych w XIX w. przez władze carskie.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

7

Fatalski, Marcin. "„Dyktatura totalna”. Podstawy reżimu Rafaela Trujillo w Dominikanie (1930-1961)." Wiesław Dobrzycki. In memoriam, no. 115 (May 5, 2022): 95–110. http://dx.doi.org/10.7311/20811152.2022.115.07.

Full text

Abstract:

Artykuł podejmuje zagadnienie podstaw reżimu Rafaela Trujillo w Dominikanie oraz polityki, która zapewniała długie trwanie dyktaturze. Przedmiotem rozważań są działania Trujillo, które zapewniły mu poparcie społeczne, w szczególności charakter prowadzonej przez reżim modernizacji społeczno-gospodarczej. Analiza społecznych podstaw dyktatury oraz zakresu jej kontroli nad państwem i społeczeństwem prowadzi do wniosku o wyraźnie totalitarnym charakterze dyktatury. Warunkiem ukształtowania przez reżim Trujillo w pełni totalitarnego modelu państwa było osiągnięcie wyższego poziomu rozwoju gospodarczego i zmiana struktury społecznej. Umiarkowana modernizacja oraz „totalny” charakter dyktatury zapewniły stabilne rządy Trujillo przez trzy dekady. W tym kontekście analizowany jest potencjał ruchu rewolucyjnego, który skłonił USA do poparcia zamachu na dyktatora.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

8

Miławicki, Marek. "Dominikanie na kresach wschodnich Rzeczypospolitej Obojga Narodów (teren dzisiejszej Białorusi)." Folia Historica Cracoviensia 20 (October 18, 2014): 95. http://dx.doi.org/10.15633/fhc.651.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

9

Górczyk, Wojciech Jerzy. "Diecezja kamieniecka w drugiej połowie XVIII w. Czasy pontyfikatu biskupa Adama Stanisława Krasińskiego." Nasza Przeszłość 130 (December 30, 2018): 75–114. http://dx.doi.org/10.52204/np.2018.130.75-114.

Full text

Abstract:

Ostatnie dziesięciolecie 1. poł. XVIII w. i pierwsze dziesięciolecie 2. poł. XVIII w. w diecezji kamienieckiej to czas pontyfikatu Mikołaja Dembowskiego, który w 1741 r. objął biskupstwo kamienieckie. 24 IX 1759 r. został mianowany biskupem kamienieckim Adam Stanisław Krasiński, w październiku został prekonizowany, 27 stycznia 1760 r. konsekrowany w Skierniewicach. 36 letni okres rządów Krasińskiego sprawia, że o tej części historii diecezji kamienieckiej możemy powiedzieć, że są to czasy pontyfikatu Adama Stanisława Krasińskiego. Krasiński rządy w diecezji oddał w ręce wikariusza generalnego Ignacego Dłuskiego, pomimo iż sufraganem był bp Adam Woyna Orański. W 1775 r. Krasiński wyznaczył biskupa koadiutora Jana Józefa Dembowskiego. Cala diecezja kamieniecka w 1772 r. liczyła ok. 40 tys. katolików co stanowiło ok. 10% wszystkich mieszkańców terenu diecezji, dla których funkcjonowało 58 kościołów parafialnych, 9 kościołów filialnych oraz kilkanaście kaplic, parafie były podzielone na 6 dekanatów. W 1773 r. w diecezji działało 9 zakonów męskich i dwa żeńskie. Byli to dominikanie, franciszkanie konwentualni, bernardyni, kapucyni, karmelici bosi, karmelici (starej obserwy, potocznie nazywani też trzewiczkowymi), jezuici ( do kasaty w 1774 r.), paulini i trynitarze a żeńskie to dominikanki i szarytki. W roku 1795 po III rozbiorze Krasiński, chcąc ratować diecezję przed likwidacją, zrezygnował z biskupstwa na rzecz Jana Dembowskiego. Jednak diecezja została zlikwidowana przez Katarzynę II 17 IX 1795 r. a reaktywowana przez Pawła I w 1798 r.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

10

Matyja, Katarzyna. "Dominikanie tarnobrzescy w czasach II wojny światowej w świetle kroniki zakonnej. Edycja krytyczna." Rocznik Przemyski. Historia 1 (26) (2021): 429–57. http://dx.doi.org/10.4467/24497347rph.21.014.14737.

Full text

Abstract:

[The Dominicans in Tarnobrzeg during the Second World War in the light of a monastic chronicle. A critical edition] The aim of the article is to edit an unknown and unused source, i.e. the chronicle of the Tarnobrzeg monastery from 1939–1945. The edition was preceded by a short introduction to the history of the Dominican community in Tarnobrzeg. For the almost entire period of the occupation, Father Fabian Madura was the prior of the monastery in Tarnobrzeg, and in his activities – also for the benefit of the needy – he was characterized by great courage. He acted on many levels: among others he organized aid for the displaced persons from Wielkopolska, or a kitchen for the poorest. He was active in ministry: he founded a choir which performed numerous charity concerts. Other fathers and brothers who lived in the monastery helped him in all the activities. The source delivers a lot of information about the life of monks in Tarnobrzeg and the history of the city in the war period. The entries from September 1939, when the Nazis invaded the city, are particularly interesting, as well as from the turn of July and August 1944 – at that time Tarnobrzeg was „liberated” by the Soviet army. As a result of these activities, many buildings – including those belonging to the Dominicans – were seriously damaged, which is also mentioned in the presented source.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

More sources

Dissertations / Theses on the topic "Dominikanie"

1

Madej-Anderson, Agnieszka. "Repräsentation in einer Bettelordenskirche : die spätmittelalterlichen Bildtafeln der Dominikaner in Krakau." Ostfildern Thorbecke, 2007. http://deposit.d-nb.de/cgi-bin/dokserv?id=2899597&prov=M&dokv̲ar=1&doke̲xt=htm.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

2

Todenhöfer, Achim. "Kirchen der Bettelorden die Baukunst der Dominikaner und Franziskaner in Sachsen-Anhalt." Berlin Reimer, 2007. http://d-nb.info/988794438/04.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

3

Ulpts, Ingo. "Die Bettelorden in Mecklenburg : ein Beitrag zur Geschichte der Franziskaner, Klarissen, Dominikaner und Augustiner-Eremiten im Mittelalter /." Werl : D. Coelde, 1995. http://catalogue.bnf.fr/ark:/12148/cb369913491.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

4

Tschiggerl, Karl Maximilian [Verfasser]. "Die Dominikaner in Friesach (1217-2014) : Zur Geschichte des ersten Predigerklosters im deutschsprachigen Raum / Karl Maximilian Tschiggerl." Frankfurt a.M. : Peter Lang GmbH, Internationaler Verlag der Wissenschaften, 2019. http://d-nb.info/1199773190/34.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

5

Bitterlich, Markus [Verfasser], Gert [Akademischer Betreuer] [Gutachter] Melville, and Jens [Gutachter] Röhrkasten. "Statuten mittelalterlicher Ordensgemeinschaften : Strategien normativer Stabilisierung mittels statutarischer Gesetzgebung am Beispiel der Zisterzienser, Prämonstratenser, Dominikaner und Franziskaner / Markus Bitterlich ; Gutachter: Gert Melville, Jens Röhrkasten ; Betreuer: Gert Melville." Dresden : Saechsische Landesbibliothek- Staats- und Universitaetsbibliothek Dresden, 2017. http://d-nb.info/1139977202/34.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

6

Bitterlich, Markus [Verfasser], Gert [Akademischer Betreuer] Melville, and Jens [Gutachter] Röhrkasten. "Statuten mittelalterlicher Ordensgemeinschaften : Strategien normativer Stabilisierung mittels statutarischer Gesetzgebung am Beispiel der Zisterzienser, Prämonstratenser, Dominikaner und Franziskaner / Markus Bitterlich ; Gutachter: Gert Melville, Jens Röhrkasten ; Betreuer: Gert Melville." Dresden : Saechsische Landesbibliothek- Staats- und Universitaetsbibliothek Dresden, 2017. http://nbn-resolving.de/urn:nbn:de:bsz:14-qucosa-226401.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

7

Bitterlich, Markus. "Statuten mittelalterlicher Ordensgemeinschaften." Doctoral thesis, Saechsische Landesbibliothek- Staats- und Universitaetsbibliothek Dresden, 2017. http://nbn-resolving.de/urn:nbn:de:bsz:14-qucosa-226401.

Full text

Abstract:

Die Dissertation beschäftigt sich mit dem Partikularrecht mittelalterlicher Ordensgemeinschaften, wobei im Mittelpunkt der Untersuchung ein struktureller Vergleich der Statuten und Konstitutionen ausgewählter religiöser Orden und Kommunitäten des Hoch- und Spätmittelalters steht. Vom ius commune blieb das Recht der Orden recht unberührt, wobei einer der Gründe - neben der unüberschaubaren Vielfalt - die den Orden vom Papst zugebilligte weitgehende Rechtsautonomie gewesen sein dürfte. Die Orden nutzten diesen Freiraum in extensiver Weise und schufen sich eigene partikulare Rechtstexte. Zu den basalen Normen der hochmittelalterlichen Orden und Gemeinschaften gehören die Regel, sodann consuetudines, Statuten und weitere normative Texte. Es hat jedoch den Anschein, dass für die Zeitgenossen oft keine klaren Unterscheidungsmerkmale zwischen den verschiedenen Bezeichnungen existierten. Der kleinste gemeinsame Nenner der bisherigen Forschung für eine Definition von Statutentexten ist wohl der, dass es sich um schriftliche, im Konsens gesatzte, in die Zukunft wirkende Normen handelt. Die Studie soll diese Auslegung überprüfen und genauer bestimmen. Dabei wird ein möglichst breiter Vergleich der Statutentexte verschiedener mittelalterlicher Orden und Religiosengemeinschaften angestrebt. Hierbei muss freilich auch auf die Eigenheiten und unterschiedlichen Verfassungsstrukturen der Verbände eingegangen werden, um zum einen diejenigen Institutionen zu beschreiben, welche legislative Kompetenzen besaßen und zum anderen zu erörtern, wie stark diese Befugnisse jeweils ausgeprägt waren. Ein weiterer Schritt ist schließlich die vergleichende Untersuchung der Texte selbst sein. Hierbei steht weniger der inhaltliche, sondern vielmehr der strukturelle Vergleich im Vordergrund, um Aussagen zum Typus ‚Statut‘ treffen zu können. Das heißt, dass Aufbau und Anlagemethode der Texte sowie ihr eigentümlicher Duktus beziehungsweise Formulierungsmuster beleuchtet werden. Im Ergebnis zeigen sich vergleichend unterschiedliche Entwicklungen und Strukturmuster auf.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

8

Pretzschner, Maria. "Sanctae modernae in diebus nostris?" Doctoral thesis, Saechsische Landesbibliothek- Staats- und Universitaetsbibliothek Dresden, 2018. http://nbn-resolving.de/urn:nbn:de:bsz:14-qucosa-232683.

Full text

Abstract:

Sanctae modernae in diebus nostris? - Hagiographische Konzeptionen weiblicher vita religiosa im Umfeld der Mendikanten Die Dissertationsschrift ergründet die Entwürfe weiblicher Heiligkeit im Umfeld der Bettelorden. Die Frauenviten der Mendikanten boten sich für eine vergleichende Untersuchung an, da sie eine hagiographische Neuheit darstellten, insofern ein Großteil der verehrten Frauen Laien waren. In Anbetracht dessen, dass die Mendikanten einen erheblichen Beitrag zur Moralisierung der mittelalterlichen Gesellschaft und zur Verbreitung kirchlicher Ordnungs- und Normierungskonzepte geleistet haben, wurde ich von der Frage geleitet, ob sich mit den Bettelorden die Funktion der Hagiographie gewandelt hat, so dass sie stärker als zuvor zur sittlichen Besserung der Gläubigen eingesetzt wurde. Die Untersuchung der weiblichen Heiligenviten der Mendikanten hat gezeigt, dass die Aussageabsichten der Texte jeweils andere waren und die Schriften, um mit Gert Melville (Geltungsgeschichten) zu sprechen, sehr „differente Funktionen der Legitimierung, der Konsolidierung, der Integration und Abgrenzung“ einnahmen, was zu recht unterschiedlichen „Ausgestaltungen der für relevant angesehenen Vergangenheitspartien“ geführt hat. Um die Texte dennoch vergleichen zu können, habe ich sie in Gruppen unterteilt, entsprechend ihrer im Text dominierenden Funktionsweise : ♦ Viten in denen die paränetische Funktion im Vordergrund steht ♦ Viten in denen die Rechtfertigung einer bestimmten Lebensweise im Vordergrund steht ♦ Viten mit prestigestiftender Funktion ♦ Multifunktionale Viten Für die weitere Forschung ist es ratsam, sich nur einem dieser Typen zuzuwenden. Für die Betrachtung der paränetischen Viten wäre ein Vergleich mit der entsprechenden Predigtliteratur deutlich aufschlussreicher. Der Dominikaner Thomas von Cantimpré, der sich mit jedem Satz seiner Werke als Seelsorger zu erkennen gibt, gehört zu den am besten untersuchten Hagiographen heiliger Frauen. Bislang galten seine Werke als typische Beispiele mendikantischer Vitenschreibung. Dies war auch der Grund, dass die Dissertationsschrift mit ihm bzw. dem in seinem Umfeld wirkenden Jakob von Vitry einsetzt. Die vergleichende Untersuchung aller weiblichen Heiligenviten zeigt, dass Thomas im 13. Jahrhundert noch eine Ausnahmeerscheinung war, da die Werke in denen die Paränese im Vordergrund steht, nur einen Teil der hagiographischen Lebensbeschreibungen betrifft. Fazit: Auch im Zeitalter der Bettelorden erfüllte die Textsorte vor allem klassische Funktionen, indem sie in erster Linie der Andacht und Heilsvergewisserung diente, darüber hinaus jedoch auch ganz pragmatische Absichten verfolgte. Dynastische Interessen trugen ebenso wie innerklösterliche Probleme, kirchliche Anordnungen (Klausurierung weiblicher Religioser, Verurteilung der häretischen Spiritualen), ordensinterne Bestimmungen (beispielsweise solche, die regelten, wie mit der cura monialium zu verfahren sei) oder wichtige politische Ereignisse (die Auseinandersetzungen zwischen Guelfen und Ghibellinen in Florenz) zur Entstehung der Schriften bei. In Hinblick auf die bedeutende Rolle die das Papsttum, einzelne Dynastien, Kommunen oder Klöster bei der Abfassung einer Vita gespielt haben, glaube ich, dass es sich bei den jeweiligen Heiligkeitkonzeptionen mehr um zeittypische oder auch regionale Phänomene (Modeerscheinungen) den originär mendikantische Heiligkeitskonzeptionen handelt. Die in den Heiligenviten präsentierten Leitideen sowie die Art der Darstellung richteten sich vor allem nach der Funktion der Texte bzw. danach für wen (welche Rezipienten) die Werke bestimmt waren. So ist der laikale Rezipientenkreis der Grund dafür, dass sich die meisten Elisabethviten durch eine leicht verständliche Ausdrucksweise und ein klares Heiligenbild auszeichnen. Wohingegen die Werke des Thomas von Cantimpré, der sich als Novizenmeister zunächst an seine eigenen Mitbrüder richtet, einem komplexen Aufbau folgen und kunstvoll stilisiert sind. Einfluss auf die Gestaltung der Schriften hatten außerdem die sehr unterschiedlichen biographischen Hintergründe der Hagiographen. Denn der hochrangige Ordensvertreter und Vertraute der Kurie betätigte sich ebenso als Vitenautor (Jakob von Vitry und Konrad von Marburg waren Kreuzzugsprediger, Konrad überdies Inquisitor, Thomas von Cantimpré war Lektor, Thomas von Celano war der erste offizielle Ordenschronist des Franziskanerordens, Dietrich von Apolda war der Hagiograph des heiligen Dominikus) wie der politisch unbedeutende Bruder, den nicht sein Orden, sondern die persönliche intensive Beziehung zur Beichttochter zum Schreiben trieb. Neben dem unterschiedlichen Bildungsgrad der Autoren wirkten sich außerdem die starken regionalen Unterschiede auf die Qualität der Texte aus. So hatte das Verfassen von Heiligenviten in Brabant eine lange Tradition, während es in Ungarn etwas völlig Neues war. Auch regionale Besonderheiten hatten Einfluss auf die thematische Aufbereitung der Schriften. So kam dem Bußgedanken wie auch der Seelenrettung aus dem Fegefeuer in den brabanter Schriften besondere Bedeutung zu, was auf die regionale Nähe zur Pariser Universität zurückzuführen ist, an der damals genau jene Themen diskutiert wurden. Als weiteres Ergebnis der Untersuchung ist somit festzuhalten, dass die in den Frauenviten der Bettelorden aufgezeigten Leitideen mehr über die Rezipienten und Autoren aussagen, als über die Heiligen, die sie beschreiben. Dieser Befund widerlegt die in der Frauen- und Mentalitätsforschung gängige These, wonach die Frauenviten typisch weibliche Frömmigkeitsformen darstellen. Für die Beurteilung der Texte ist es vielmehr entscheidend, ob sie für ein laikales, monastisches oder klerikales Publikum verfasst wurden.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

9

Optołowicz, Krzysztof. "Klasztor dominikański w Brześciu Kujawskim w średniowieczu (XIII-XV w.)." Doctoral thesis, 2019. http://repozytorium.umk.pl/handle/item/5847.

Full text

Abstract:

Celem dysertacji doktorskiej było ukazanie wszystkich aspektów funkcjonowania średniowiecznej instytucji kościelnej, jaką był klasztor dominikański w Brześciu Kujawskim – od chwili jego fundacji przez księcia kujawskiego Kazimierza Konradowica (lata 40. – 60. XIII w.) aż do końca XV w. Pracę oparto na źródłach rękopiśmiennych ( m.in. dokumentach samoistnych i zachowanych w kopiariuszu klasztornym, księgach sądowych proweniencji kościelnej i świeckiej czy też późnośredniowiecznym zbiorze kazań z omawianego klasztoru) i drukowanych (m.in. aktach kapituł polskiej prowincji dominikańskiej) oraz literaturze przedmiotu (bezpośrednio i pośrednio odnoszącej się do tematu). W rozprawie wykorzystano metodę analityczną i komparatystyczną. Praca składa się z sześciu rozdziałów. W rozdziale pierwszym, poświęconym początkom klasztoru, omówiono zagadnienia czasu fundacji, fundatora (i ewentualnego współfundatora) oraz patrocinium (wezwania) klasztornego; w drugim – miejsce średniowiecznego założenia klasztornego w przestrzeni miasta lokacyjnego, architekturę kościoła klasztornego i samego klasztoru oraz ich wnętrza, w trzecim – przynależność klasztoru brzeskiego do struktur kościelnych (zakon dominikański, diecezja włocławska) oraz świeckich (państwo, miasto); w czwartym – organizację i życie wspólnoty klasztornej oraz kwestie związane bezpośrednio z osobami zakonników; w piątym – działalność duszpasterską dominikanów brzeskich oraz ich oddziaływanie na różne grupy społeczne; w szóstym – źródła dochodów i związane z nimi zagadnienie gospodarki klasztornej. Do pracy jest dołączony aneks z wykazem średniowiecznych dominikanów brzeskich.

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

10

Pawłowska, Anna. "Kultura retoryczna dominikanów z kręgu konwentu pw. Świętej Trójcy w Krakowie w I połowie XVII wieku na podstawie listów dedykacyjnych tekstów drukowanych w latach 1600 - 1650." Praca doktorska, 2015. https://ruj.uj.edu.pl/xmlui/handle/item/45503.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

Books on the topic "Dominikanie"

1

Dominikanie na ziemiach polskich w epoce nowożytnej. Kraków: Wydawn. Esprit, 2009.

Find full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

2

Markiewicz, Anna. Dominikanie na ziemiach polskich w epoce nowożytnej. Kraków: Wydawn. Esprit, 2009.

Find full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

3

Gapski, Henryk. Dominikanie w Lublinie: Studia z dziejów i kultury. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2006.

Find full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

4

Kościński, Mieczysław. Dominikanie w Krasnobrodzie (1664-1864): Dzieje kościoła i klasztoru. Lublin: Polihymnia, 2008.

Find full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

5

Konferencja Międzynarodowa pt.:Gdańskie i Europejskie Dziedzictwo - Zakon Dominikanów w Dziejach Gdańska (2002 Gdańsk). Dominikanie, Gdansk - Polska - Europa: Materiały z konferencji międzynarodowej pt.: "Gdańskie i europejskie dziedzictwo. Zakon Dominikanów w dziejach Gdańska" zorganizowanej przez Klasztor O.O. Dominikanów w Gdańsku, Instytut Historii Uniwersytetu Gdańskiego, Instytut Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego, z okazji 775-lecia powstania klasztoru św. Mikołaja w Gdańsku (9-10 maja 2002). Gdansk: Wydawnictwo Diecezji Pelplińskiej "Bernardinum", 2003.

Find full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

6

), Wiścicki Tomasz (1961, ed. Biel z dodatkiem czerni. Warszawa: Biblioteka "Więzi", 2005.

Find full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

7

Armanda, Ivan. Istaknuti hrvatski dominikanci. Zagreb: HKD sv. Jeronima, 2012.

Find full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

8

Posljednji dominikanac: Putopis. Zagreb: Dominikanska naklada Istina, 2000.

Find full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

9

Krasić, Stjepan. Dominikanci u srednjovjekovnoj Bosni. Đakovo: Karitativni fond UPT, 1996.

Find full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

10

Gołembnik, Andrzej. W cieniu klasztoru dominikanów. [Gdańsk]: Fundacja Św. Wojciecha, 2000.

Find full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

More sources

Book chapters on the topic "Dominikanie"

1

Füllenbach, Elias H. "Die Dominikaner zwischen Thomismus und Modernismusverdacht." In Transnationale Dimensionen wissenschaftlicher Theologie, 169–94. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 2013. http://dx.doi.org/10.13109/9783666101304.169.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

2

Mitsiou, Ekaterini. "Die Dominikaner als Experten in der Romania (13.–14. Jahrhundert)." In Praktiken und Räume des Wissens, 43–54. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 2019. http://dx.doi.org/10.13109/9783666370731.43.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

3

Senner, Walter. "Die rheinischen studia der Dominikaner im Mittelalter: Alternative und Vorläufer der universitates studiorum." In University, Council, City. Intellectual Culture on the Rhine (1300-1550), 3–45. Turnhout: Brepols Publishers, 2007. http://dx.doi.org/10.1484/m.rpm-eb.3.2996.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

4

Moll, Helmut. "Dominikaner." In Zeugen für Christus, 906–10. Verlag Ferdinand Schöningh, 2014. http://dx.doi.org/10.30965/9783657780808_038.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

5

"2 Dominikaner im Osten." In Kirchenbild und Kircheneinheit, 66–91. De Gruyter, 2020. http://dx.doi.org/10.1515/9783110697667-004.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

6

"5. DIE KONSOLIDIERUNG DER DOMINIKANER." In Die deutschen Dominikaner in Widerstand und Anpassung während der Reformationszeit, 359–72. De Gruyter, 1999. http://dx.doi.org/10.1515/9783050048147.359.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

7

"Die Dominikaner vor der Reformation." In Die deutschen Dominikaner in Widerstand und Anpassung während der Reformationszeit, 11–45. Akademie Verlag, 1999. http://dx.doi.org/10.1524/9783050048147.11.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

8

"VIII. Die deutsche Dominikaner-Mystik." In Christliche Mystik, 159–87. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 2017. http://dx.doi.org/10.13109/9783788732721.159.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

9

"2. DIE KONSERVATIVE BEHARRUNG DER DOMINIKANER." In Die deutschen Dominikaner in Widerstand und Anpassung während der Reformationszeit, 307–34. De Gruyter, 1999. http://dx.doi.org/10.1515/9783050048147.307.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

10

Rudolph, Ulrich. "1. Leben und Werk des Raimundus Martini (um 1220 bis nach 1284)." In Ein Dominikaner in Tunis, 9–17. Wallstein Verlag, 2022. http://dx.doi.org/10.5771/9783835348219-9.

Full text

APA, Harvard, Vancouver, ISO, and other styles

We offer discounts on all premium plans for authors whose works are included in thematic literature selections. Contact us to get a unique promo code!