Academic literature on the topic 'Amino acids in animal nutrition; Sheep Feeding and feeds'
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Contents
Consult the lists of relevant articles, books, theses, conference reports, and other scholarly sources on the topic 'Amino acids in animal nutrition; Sheep Feeding and feeds.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Journal articles on the topic "Amino acids in animal nutrition; Sheep Feeding and feeds"
Davis, Michael A. "Small Flock Poultry Nutrition." EDIS 2015, no. 8 (November 5, 2015): 4. http://dx.doi.org/10.32473/edis-ps033-2015.
Full textWallace, R. J., W. K. Min, M. W. Witt, G. Grant, J. C. MacRae, W. J. Maeng, C. J. Newbold, and L. M. Rode. "Uptake of acetylated peptides from the small intestine in sheep and their nutritive value in rats." British Journal of Nutrition 80, no. 1 (July 1998): 101–8. http://dx.doi.org/10.1017/s0007114598001822.
Full textVovkotrub, N., A. Melnyk, L. Bogatko, O. Piddubnyak, and S. Sokolenko. "Analysis of changes in hematological indexes and essential trace elements metabolism under the using of vitamin-amino acid complex." Naukovij vìsnik veterinarnoï medicini, no. 1(165) (May 25, 2021): 147–58. http://dx.doi.org/10.33245/2310-4902-2021-165-1-147-158.
Full textValdivié, Manuel, and Yordan Martínez. "Hibiscus rosa-sinensis Forage as a Potential Feed for Animals: A Review." Animals 12, no. 3 (January 25, 2022): 288. http://dx.doi.org/10.3390/ani12030288.
Full textLi, L., I. Godwin, S. M. Liu, V. H. Oddy, and J. V. Nolan. "Skin characteristics and skin protein composition of Merinos differing in estimated breeding values for wool growth and fed at above and below maintenance." Australian Journal of Experimental Agriculture 46, no. 7 (2006): 937. http://dx.doi.org/10.1071/ea05377.
Full textRoshchin, V. A. "Use of feed nitrogen by young pigs of meat genotypes, depending on metabolizable energy and available essential amino acids level in diet." Proceedings of the National Academy of Sciences of Belarus. Agrarian Series 58, no. 3 (August 4, 2020): 331–38. http://dx.doi.org/10.29235/1817-7204-2020-58-3-331-338.
Full textGiro, T. M., A. V. Molchanov, A. N. Kozin, A. V. Giro, E. V. Fat’yanov, and V. V. Svetlov. "Use of iodine and selenium enriched fodder rations for production of fortified young lamb." Theory and practice of meat processing 6, no. 1 (April 28, 2021): 46–55. http://dx.doi.org/10.21323/2414-438x-2021-6-1-46-55.
Full textGovoni, Kristen E. "261 Effects of Dam Nutrition on Offspring Metabolism." Journal of Animal Science 99, Supplement_3 (October 8, 2021): 138. http://dx.doi.org/10.1093/jas/skab235.253.
Full textОrishchuk, О. S., and S. V. Tsap. "Scientific and practical basis for the use of probiotics to improve the quality of poultry products." Theoretical and Applied Veterinary Medicine 8, no. 4 (2020): 241–45. http://dx.doi.org/10.32819/2020.84034.
Full textBarekatain, M. R., and R. A. Swick. "Composition of more specialised pre-starter and starter diets for young broiler chickens: a review." Animal Production Science 56, no. 8 (2016): 1239. http://dx.doi.org/10.1071/an15333.
Full textDissertations / Theses on the topic "Amino acids in animal nutrition; Sheep Feeding and feeds"
Jurgens, Andre Hendrik. "Feedlot performance and essential amino acid growth requirements of Dorper lambs." Thesis, Stellenbosch : Stellenbosch University, 2002. http://hdl.handle.net/10019.1/52846.
Full textENGLISH ABSTRACT: The Dorper is numerically the second most abundent of all the sheep breeds in South Africa. It is the most numerous sheep breed in the dry arid areas of South Africa which make out a very big portion of the natural grazing in South Africa. In this study the feedlot performance was specifically investigated since so little research has been done in this regard. In the first study (Chapter 1), the production efficiency, body components and commercial yield of 13 Dorper and 12 Merino lambs were investigated. A pelleted diet was fed ad lib and the water intake per day was measured. Lambs were slaughtered at 30kg and at 40kg live weight and cut up according to the South African commercial cuts. The weights of the organs, head, feet, skin and carcass were also recorded. Results from the first study showed that Dorpers had a lower (P<0.05) water efficiency (285.97 mVkgO75/day) than the Merinos (240.07 mVkg075/day), but had a higher (P<0.05) nitrogen retention. The head, feet, skin, heart, lungs, kidneys and diaphragm of Merino lambs were heavier (P<0.05). Merinos had heavier (P<0.05) breast and shank and thick rib (only at 40kg live weight) cuts. But the Dorper had a significantly heavier hindquarter (buttock and loin) which is the high-priced cut of any carcass. It seems that the Dorper will do well under feedlot conditions, and would possibly make a better commercial meat producer than the Merino under all circumstances. In the second study (Chapter 2), the free-ranging Dorper on natural grazing were compared with 7 Dorper lambs in the feedlot study. The essential amino acids in the duodenal contents were compared. The free-ranging Dorpers were randomly slaughtered at 40 kg live weight and a duodenal sample was collected. The feedlot Dorpers were also slaughtered at 40 kg live weight and a duodenal sample was taken. The second study indicated no significant differences between the EAA composition of the duodenal samples, whether protein quantity was taken into account (gAA/100g crude protein (CP)) or not (expressed as % of lysine). The chemical scores indicated that the two most limiting amino acids in the duodenal digesta for whole empty body growth were: arginine and histidine. Excess levels of amino acids tend to be present in all three duodenal digesta samples (isoleucine, leucine, lusine, methionine, phenylalaline, threonine and valine). The whole empty body EAA composition (g AA/100 g crude protein) was as follows 7.10 arginine; 2.40 histidine; 3.31 isoleucine; 7.22 leucine; 6.61 lysine; 1.62 methionine; 3.91 phenylalanine; 3.77 threonine and 4.85 valine. The composition can serve as an example of the ideal EAA requirements for whole empty body growth between 30 and 40 kg live weight of Dorper ram lambs. The duodenal amino acid concentrations of the free-ranging Dorper compared well with those of the feedlot Dorpers which suggests that the microbial organisms have a big influence on the amino acid concentration which reaches the intestines.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Die voerkraal prestasie en essentiele aminosuur behoeftes van groeiende Dorper lammers: The Dorper is getalgewys die tweede mees talryke skaapras in Suid-Afrika. Dit is die mees talryke skaapras wat in die drce woestynagtige gebiede van Suid-Afrika aangetref word. Die gebiede beslaan die grootste oppervlakte van Suid-Afrika se natuurlike weiveld. In die studie is voerkraal prestasie van die Dorper nagevors, spesifiek omdat daar so min navorsing op hierdie gebied gedoen is. In die eerste studie (Hoofstuk 1) is die produksie doeltreffendheid, liggaams komponente en kornrnersiele produksie van 13 Dorper- en 12 Merino lammers ondersoek. 'n Verpilde rantsoen is ad lib gevoer en die water inname per dag is ook gekontroleer. Die lammers is geslag op 30 en 40 kg lewende gewig en die karkasse is daarna opgesny volgens die Suid-Afrikaanse kornmersiele karkassnitte. Die resultate van die eerste studie het getoon dat Dorpers 'n laer water potentiaal (P<0.05) (285 97 mflkgO 75/dag) as die Merinos (240.07 mVkg075/dag) het. Dorper lammers het ook 'n hoer (P<0.05) stikstof retensie. Die kop, vel, pote, hart, longe, niere en diafragma van Merino lammers was swaarder (P<0.05). Merinos se brisket en dikrib snitte weeg ook swaarder (P<0.05). Die Dorper het 'n beduidende swaarder agterkwart (len de en boud) gehad, wat die duurste snit is van enige karkas. Die Dorper het baie goed gedoen in die voerkraal toestande en sal waarskynlik onder aile omstandighede 'n hcer vleisproduksie op die Merino lewer. In die tweede studie (Hoofstuk 2), is die vryweiende Dopers op natuurlike weiding vergelyk met die Dorpers in 'n voerkraal. Die twee groepe Dorpers se essensiele aminosuur samestelling in hul dunderms is bepaal en vergelyk om te bepaal of daar enige tekorte teenwoordig is. Die Dorpers in die veld en in die voerkraal is op 40 kg lewende gewig geslag en monsters van die dunderm inhoud is gekollekteer. Die monsters is ontleed om te bepaal of daar enige betekenisvolle verskille in die essensiele aminosure van die dunderm inhoud tussen die veld Dorpers en voerkraal Dorpers was. Die tweede studie het geen betekenisvolle verskille getoon tussen die dunderm monsters se essensiele aminosure, of die hoeveelheid proteien (gAA/100g) in aanmerking geneem is of nie (uitgedruk as % lisien). Die chemiese telling dui aan dat die twee mees beperkende aminosure in die dunderm inhoud vir lee liggaam groei arginien en histidien was. Oormaat vlakke van aminosure kom voor in al drie dunderm inhoud monsters (isoleusien, leusien, lisien, metionien, femielalanien, treonien en valien). Die totale lee liggaam essensiele aminosuursamestelling (g aminosuur/100g ruprotein) was soos volg: 7.10 arginien; 2.40 histidien; 3.31 isoleusien; 7.22 leusien; 6.61 lisien; 1.62 metionien; 3.91 fenielalanien; 3.77 treonien en 4.85 valien. Hierdie aminosuursamestelling kan as 'n aanduiding dien vir die ideale aminosuurbehoeftes van Dorper ram lammers vir totale lee liggaamsgroei vanaf 30 tot 40 kg lewende massa. Die dunderm aminosuur konsentrasie van die Dorper in die veld stem goed ooreen met die van die voerkraal Dorper. Dit toon waarskynlik dat die mikrobe organismes in die rumen In groot invloed het op die aminosuur samestelling wat die dunderm bereik.
Le, Roux Marize. "Specialized creep feeding for lambs to optimize performance." Thesis, Stellenbosch : Stellenbosch University, 2011. http://hdl.handle.net/10019.1/17974.
Full textENGLISH ABSTRACT: The following study is to determine if a creep feed balanced for limiting essential amino acids (EAA) at a certain non structural carbohydrate (NSC) level will elicit greater responses than lambs reared on a commercial creep feed. Lysine, Threonine, Methionine, Isoleucine, Phenylalanine and Leucine were determined as the limiting amino acids for nursing lambs. These amino acids were incorporated into the creep feed treatments CF1 and CF2 representing 157 g CP/kg, 477 g NSC/kg and 179 g CP/kg, 508 g NSC/kg, respectively. A commercial creep feed with no optimisation for EAA is represented as CFC with 139 g CP/kg and 455 g NSC/kg. A negative control (CON) treatment represents lambs receiving no creep feed but with ad libitum access to suckle their dams while feeding on kikuyu pasture. A growth trial was conducted on Merino x Döhne-Merino cross twin lambs averaging a birth weight of 4.42 kg ± 0.11 for 60 days following with a digestibility trial towards the end of the trial. Half of the lamb crop was slaughtered at an average live weight of 23.6 kg ± 0.56. The M. longissimus dorsi was removed on both the left and right half of the carcass between the 2nd - 3rd last thoracic vertebrae and the 4th - 5th lumbar vertebrae. A sample from the rumen wall was taken at the rumino-reticular fold to determine development characteristics. Results indicate that the feed conversion ratio for the CFC lambs were better than CF1 (P = 0.052) but not more than CF2 (P = 0.307). The FCR was 0.88, 1.19 and 1.01 (kilogram feed required to gain 1 kg in bodyweight) for CFC, CF1 and CF2, respectively. Dressing percentage was higher for CF2 than for both CFC (P = 0.012) and CF1 (P = 0.077). Along with BUN data it was concluded that the high CP level of CF2 resulted in the higher fat deposition. The optimised creep feeds had higher nitrogen and energy balances than the commercial CFC, this implicates that the optimised creep feeds were more efficiently utilised. Optimised creep feed treatments had longer papillae than CON (P < 0.0001). Papillae of creep feed 2 was longer than CFC (P = 0.0537). Papillae width decreased as the NSC level increased thus it is surmised that higher NSC levels resulted in longer but thinner papillae. Rumen muscularization was equally developed between all the treatments and was ascribed to the lambs’ access to course roughage. Meat quality in terms of physical and chemical characteristics was found to be in range with that expected for lambs at higher slaughter weights (40 kg). In conclusion, the balancing of the limiting EAA increases the benefits of creep feeding while simultaneously being more efficiently utilised. Intensive sheep production systems may benefit from the feeding of such creep feeds provided it fits economically into their farming system.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Die volgende studie is om te bepaal of 'n kruipvoer wat gebalanseerd is vir beperkende essensiële aminosure (EAA) by 'n vasgestelde nie-strukturele koolhidraat (NSK) vlak verbeterde groei sal ontlok teenoor lammers wat grootgemaak word op 'n kommersiële kruipvoer. Lisien, Treonien, Metionien, Isoleusien, Fenylalanien en Leusien is bepaal as die beperkende aminosure vir suipende lammers. Hierdie aminosure is opgeneem in die geoptimiseerde kruipvoer behandelings CF1 en CF2 wat 157 g RP/kg, 477 g NSK/kg en 179 g RP/kg, 508 g NSK/kg onderskeidelik verteenwoordig. 'n Kommersiële kruipvoer met geen optimalisering vir EAA is verteenwoordig as CFC met 139 g RP/kg en 455 g NSK/kg. 'n Negatiewe kontrole (CON) behandeling is verteenwoordig deur lammers wat geen kruipvoer ontvang het nie, maar wat ad libitum toegang tot hul ooi gehad het om te soog terwyl die ooi op ‘n kikoejoeveld wei. 'n Groei proef is uitgevoer met Merino x Döhne-Merino kruis tweelinglammers met ‘n gemiddelde geboorte gewig van 4,42 ± 0,11 kg vir 60 dae en 'n verteerbaarheids proef is na aan die einde van die studie uitgevoer. Helfte van die lam kudde is geslag by die lewende gewig van 23,6 ± 0, 56 kg. Die M. longissimus dorsi was op beide die linker-en regter helfte van die karkas tussen die 2de - 3de laaste torakale werwels en die 4de - 5de lumbale werwels verwyder. 'n Monster van die rumen wand is geneem langs die rumino retikulêre vou sodat die rumen ontwikkeling eienskappe daarmee bepaal kon word. Resultate dui daarop aan dat die voeromsetverhouding (VOV) vir CFC lammers beter was as vir CF1 (P = 0,052), maar nie meer as vir CF2 (P = 0,307) nie. Die VOV was 0,88 , 1,19 en 1,01 (kilogram voer wat nodig is om 1 kg liggaamsmassa aan te sit) vir CFC, CF1 en CF2 onderskeidelik. Uitslag persentasie vir CF2 was hoër as beide CFC (P = 0,012) en CF1 (P = 0,077). Saam met die bloed, urea en stikstofbalans data is daar tot die gevolgtrekking gekom dat die hoë RP inhoud van CF2 gelei het tot ‘n hoër vetneerlegging. Die geoptimaliseerde kruipvoere het ‘n hoër stikstof- en energiebalans gehad teenoor die kommersiële CFC behandeling wat dus impliseer dat die optimale kruipvoere doeltreffender benut was. Die geoptimaliseerde kruipvoer behandelings het langer papillae gehad as CON (P < 0,0001). Papillae lengte van die CF2 behandeling is langer as die van CFC (P = 0,0537). Papillae breedte het dunner geraak soos wat die NSK-vlak gestyg het dus word vermoed dat hoër NSK-vlakke langer maar dunner papillae tot gevolg het. Rumen bespiering is ewe ontwikkeld tussen al die behandelings en word toegeskryf aan die lammers se toegang tot growwe ruvoer. Vleis kwaliteit in terme van fisiese- en chemiese eienskappe was inlyn met wat verwag kan word vir lammers by hoër slaggewigte (40 kg). Ten slotte, die balansering van beperkende aminosure verhoog die voordele van kruipvoeding en word terselfdertyd doeltreffender benut. Intensiewe skaap produksie stelsels kan dus voordeel trek uit die voeding van sodanige kruipvoere mits dit ekonomies pas in die boerdery stelsel.
Erasmus, Morné. "Amino acid requirements of feedlot cattle according to the duodenal and whole empty body essential amino acid profile." Thesis, Stellenbosch : Stellenbosch University, 2001. http://hdl.handle.net/10019.1/52085.
Full textENGLISH ABSTRACT: The purpose of this study was to determine the essential amino acid requirements of beef cattle under feedlot conditions through evaluation of the duodenal and whole empty body essential amino acid compositions. To define the ideal protein required for growth, the whole empty body essential amino acid compositions of 8 beef steers (Simmental and Hereford crosses) was investigated. The amino acid composition of the components (carcass, metabolic organs and residual fraction), was pooled relative to their respective mass and protein contribution, resulting in the calculated whole empty body amino acid composition: arginine 6.81; histidine 2.69; isoleucine 4.02; leucine 6.96; lysine 7.43; methionine 2.01; phenylalanine 4.03; threonine 4.01; valine 5.30; tryptophan 0.82. Variations in profiles were found between scientific reports, either indicating that ratios change with growth and implants or possibly through genotype. The present study's body amino acid ratios were used to estimate dietary amino acid requirements through evaluation of the duodenal essential amino acid compositions from three different maize based feedlot diets. Although there was a general increase in the biological value of protein after rumen fermentation, the duodenal essential amino acids in comparison with the whole empty body recorded deficient/unbalanced profiles of essential amino acids for growth. The chemical scores suggested that the first-to-thirdlimiting amino acids in the duodenal digesta of beef cattle, that received three different commercially available feedlot diets, were: histidine, lysine, methionine/arginine (Diet 1), histidine, arginine, lysine (Diet 2) and arginine, methionine, histidine (Diet 3). Thedisproportionate duodenal amino acid concentrations obtained from the three diets, emphasise the necessity to enhance the intestinal delivery of amino acid profiles through different undegradable protein sources, with the objective to maximise protein utilisation and obtain the genetic potential for optimal growth in feedlot cattle. When amino acid requirements and flows to the duodenum were simulated using the Cornell Net Carbohydrate and Protein system (CNCPS), predictions indicated that lysine amino acid flow was limiting the metabolizable allowable average daily gain in Diet 1 and 3. Predicted profiles indicated that the order of limitation was: lysine, arginine, histidine (Diet 1), lysine, arginine, histidine, methionine (Diet 2) and lysine, arginine, histidine (Diet 3). The predicted profiles were in accordance with observed duodenal values, except for methionine that was observed limiting in Diet 1 and 3; however, the sequence and extent of limitation varied. Results indicate that prediction models have potential in predicting requirements; however there are still limitations for use to accurately define requirements for particular EAA's. From the present study, it is clear that the protein accretion was constrained by quantity and/or disproportionality of amino acids available for absorption. Further research should therefore be directed towards obtaining a more desirable array of amino acids to the lower digestive tract that is digestible, absorbable and an economically viable option for the feedlot operator.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Aminosuurbehoeftes van Voerkraalbeeste Volgens die Duodenale en Totale Lee Liggaam Essensiele Aminosuur Profiel: Die doel van hierdie studie was om die essensiele aminosuur vereistes van vleisbeeste onder voerkraal toestande te bepaal deur die evaluering van die duodenale en totale lee liggaam essensiele aminosuursamesteilings. Om die idea Ie proteiene wat vir groei benodig word te definieer, is 'n ondersoek ingestel na die totale lee liggaam essensiele aminosuursamesteilings van 8 vleisbees osse (Simmetailer en Hereford kruise). Die aminosuursamesteiling van die komponente (karkas, metaboliese organe en residuele fraksie), se massa en proteien bydrae is gebruik om die totale lee liggaam aminosuursamestelling 5005 volg te bereken: arginien 6.81; histidien 2.69; isoleusien 4.02; leusien 6.96; lisien 7.43; metionien 2.01; fenielalanien 4.03; treonien 4.01; valien 5.3; triptofaan 0.82. Variasies in profiele tussen wetenskaplike verslae is gevind. Dit dui daarop dat groei en inplantings of moontlik genotipe 'n invloed op profiele kan he. Die huidige studie se liggaam aminosuurverhoudings is gebruik om die dieet aminosuurbehoeftes te skat deur evaluering van die duodenale essensiele aminosuursamesteilings van drie verskiilende mielie-gebaseerde voerkraal diete. Alhoewel daar 'n algemene toe name in die biologiese waarde van die proteien na rumen fermentasie was, het die duodenale essensiele aminosure in vergelyking met die totale lee liggaam, ongebalanseerde profiele van essensiele aminosure vir groei getoon. Die chemiese teilings toon aan dat die eerste-tot-derde-beperkende aminosure in die duodenale inhoud van vleisbeeste wat drie verskillende kommersieel beskikbare voerkraal diete ontvang het, soos volg is: histidien, lisien, metionieniarginien (Dieet 1), histidien, arginien, lisien (Dieet 2) en arginien, metionien, histidien (Dieet 3). Die ongebalanseerde aminosuur konsentrasies wat in die duodenum van die drie dlete verkry is, beklemtoon die noodsaaklikheid om die intestinale lewering van aminosuurprofiele te verbeter deur verskillende nie-degradeerbare proteien bronne te voer. Die doelwit moet wees om proteien verbruik te optimaliseer en daardeur die genetiese potensiaal vir optimale groei in voerkraalbeeste te bereik. Met die simulering van aminosuurbehoeftes en vloei na die duodenum van die drie standaard voerkraal diete met behulp van die "Cornell Net Carbohydrate and Protein System" (CNCPS), het voorspellings gewys dat lisien aminosuurvloei die metaboliseerbare toelaatbare gemiddelde daaglikse toename in Dieet 1 en 3 beperk het. Voorspelde profiele wys dat die volgorde van beperking soos volg sou wees: lisien, arginien, histidien (Dieet 1), lisien, arginien, histidien, metionien (Dieet 2)' en lisien arginien, histidien (Dieet 3). Die voorspelde profiele was in ooreenstemming met die waargeneemde duodenale waardes, behalwe vir metionien wat beperkend was in Dieet 1 en 3; die volgorde en mate van beperking was egter verskillend. Resultate wys dat voorspellingsmodelle die potensiaal het om behoeftes te voorspel. Vir die akkurate definisie van behoeftes vir spesifieke essensiele aminosuure is daar egter nog beperkinge. Uit die huidige studie, is dit duidelik dat protetenneerleqqinq deur die hoeveelheid en/of oneweredigheid van geabsorbeerde aminosure beperk is. Verdere navorsing moet dus fokus op die verkryging van In meer geskikte profiel van aminosure wat verteerbaar, opneembaar en 'n ekonomiese lewensvatbare opsie vir die voerkraalbestuurder is.
Selaledi, Lesego Gaborone Amos. "The influence of different energy, lysine and methionine levels on layer performance." Thesis, Stellenbosch : Stellenbosch University, 2002. http://hdl.handle.net/10019.1/53128.
Full textENGLISH ABSTRACT: The study conducted was aiming on evaluating the influence of different levels of energy and amino acids, mainly lysine and methionine, on production performance of the layer bird. There were three treatments, namely the Control diet, a high energy, lysine and methionine diet (High spec.) and a low energy, lysine and methionine diet (Low spec.). The energy levels were 11.2 MJ/kg, 11.5 MJ/kg and 10.9 MJ/kg respectively. Lysine levels were 0.67%, 0.73% and 0.63% whereas methionine levels were 0.36%, 0.38% and 0.34% respectively. The experimental design was 3 x 4 factorial, which is 3 treatments with 4 replicates each. Results showed no significant difference (P>0.05) between treatments in egg production, egg mass, egg output, bodyweight and mortality. Feed intakes of the High spec. diet were significantly lower (P<0.05) than that of the control diet and the Low spec. diet.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie studiestuk handeloor die evaluering van die invloed wat die verskillende vlakke van die energie en aminosure, veraiiisien en methionine op die produksie van 'n lê hoender het. Daar was gebruik gemaak van drie behandelings, naamlik die kontrole dieet, 'n hoë energie, lisien en methionien dieet (Hoë spesifikasie), en 'n lae energie, lisien en methionien dieet (Lae spesifikasie). Die energievlakke was 11.2 MJ/kg, 11.5 MJ/kg en 10.9 MJ/kg onderskeidelik. Lisienvlakke was 0.67%, 0.73% en 0.63% waarby methionienvlakke was 0.36%, 0.38% and 0.34% onderskeidelik. Die eksperimentele ontwerp was 3 x 4 fakulteitsfunksies: 3 behandelings met 4 replikas elk. Die resultate het geen noemenswaardige verskille (P>0.05) tussen die behandelinge in eierproduksie, eiergewig, eier-uitset, liggaamsgewig en mortaliteite nie. Die voerinnames van die hoë spesifikasie dieet was aansienlik laer (P<0.05) as die van die kontrole en lae spesifikasie dieet.
Sitorski, Leonardo Gomes. "The Effects of Metabolizable Protein Intake and Post-Ruminal Flow of Amino Acids on Growth Performance and Pancreatic Digestive Enzymes in Steers." Thesis, North Dakota State University, 2018. https://hdl.handle.net/10365/29229.
Full textBurger, Willem Jacobus. "Die verbetering van die benutting van laegraadse ruvoer vir wol- en vleisproduksie deur aanvulling van beskermde proteienbronne en/of aminosure." Thesis, Stellenbosch : Stellenbosch University, 2002. http://hdl.handle.net/10019.1/52798.
Full textENGLISH ABSTRACT: Low quality roughage is often used in the Western Cape as the only source of roughage for the young growing ruminant. Production levels of these animals is unsatisfactory and therefore supplementation is required. It is necessary when small grains are fed to also include protein sources in the diets. For high production, these protein sources must also be protected against rumen degradation. Good results are reported with the treatment of sunflower oilcakemeal (SFOCM) with formaldehyde (0.86 g formaldehyde per 100 g protein). Protecting methionine with 2-methyl maleic anhydride results in an increase in wool production. This study looked at the effect on dry matter intake (DM-intake), wool production and live weight change with supplementing a low quality diet with urea, SFOCM and formaldehyde protected SFOCM (FSFOCM). These diets where also supplemented with no methionine, methionine and 2-methyl maleyl methionine (MMM). The DM-intake of total diet are increased (P<0.05) with the supplementing of oats straw and barley (1.1% of live weight) diet with SFOCM and FSFOCM (949 & 935 vs 848 gis/d). Supplementing MMM decreased (P<0.05) the DM-intake with 9 %. Supplementing FSFOCM increased (P<0.05) live weight change from 19 to 44 gis/d. Wool production are increased (P<0.05) with 38 % with supplementation of MMM. The apparent digestibility of crude protein (CP) of the urea diet are increased (P<0.05) by supplementing methionine when compared with no methionine supplementation (67.28 vs. 71.23 %). The apparent digestibility of crude protein (CP) of the SFOCM diet (63.71 and 64.96 vs. 70.15 %) and FSFOCM diet (66.39 and 66.26 vs. 70.89 %) are increased (P<0.05) by supplementing MMM when compared with no methionine and methionine supplementation. The apparent digestibility of fat of the SFOCM diet (61.01 and 65.65 vs. 48.33 %) and FSFOCM diet (60.93 and 63.83 vs. 38.14 %) are decreased (P<0.05) by supplementing MMM when compared with no methionine and methionine supplementation. The apparent nitrogen balance of the SFOCM diet (-0.15 and 5.41 vs. 4.62 gis/d) and FSFOCM diet (2.93 and 5.60 vs. 6.02 gis/d) are increased (P<0.05) by supplementing MMM when compared with no methionine and methionine supplementation. The DM- and CP-degradability of barley and DM-degradability of oats straw did not differ (P<0.05) between different protein treatments. The higher production with the supplementation of amino acids and proteins can be associated with more amino acids available in the lower digestibility tract and not as a result of better rumen function.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Die benutting van strooi as 'n laegraadse ruvoer deur die jong groeiende herkouer is 'n algemene praktyk wat in die Weskaap toegepas word. Produksie is egter laag en aanvulling van beperkende voedingstowwe is dus noodsaaklik. Saam met kleingrane word proteïenbronne meestal as aanvulling gebruik. Vir hoë produksie is dit dikwels nodig om proteïen aan te vul wat teen ruminale afbraak beskerm word. Die formaldehiedbehandeling (0.86 g formaldehied per 100 g proteïen) van sonneblomoliekoekmeel (SBOKM) is alreeds baie suksesvol toegepas vir die beskerming van proteïen teen ruminale afbraak. Deur metionien met dimetielmaleïelsuuranhidried te beskerm, is wolproduksie verhoog. Die studie het die effek van aanvulling van ureum, SBOKM en formaldehiedbehandelde SBOKM (FSBOKM) saam met geen metionien, metionien en 2,3 - dimetielmaleïelmetionien (MMM) op droëmateriaal (DM) -inname, wolproduksie en liggaamsmassaverandering ondersoek. Die DM-inname van jong Merinohamels op 'n hawerstrooi en gars (1.1% van liggaamsmassa) dieet is verhoog (P<0.05) deur die aanvulling van SBOKM en FSBOKM (949 & 935 vs 848 g/s/d). Die DM-inname is egter met 9 % verlaag (P<0.05) deur aanvulling van MMM. Die aanvulling van FSBOKM het die liggaamsmassatoename verhoog (P<0.05) van 19 na 44 gIs/d. Wolproduksie is met 38% (P<0.05) deur MMM-aanvulling verhoog. Die skynbare verteerbaarheid van ruproteïen (RP) by die ureumbehandeling is verhoog (P<0.05) met metionienaanvulling teenoor geen metionienaanvulling (67.28 vs. 71.23%). By SBOKM (63.71 en 64.96 vs. 70.15%) en FSBOKM-behandelings (66.39 en 66.26 vs. 70.89%) is skynbare verteerbaarheid van RP verhoog (P<0.05) met MMM-aanvulling teenoor metionien- of geen-metionienaanvulling. By SBOKM (61.01 en 65.65 vs. 48.33%) en FSBOKM-behandelings (60.93 en 63.83 vs. 38.14%) is skynbare verteerbaarheid van vet verlaag (P<0.05) met MMM-aanvulling teenoor metionien- of geen metionienaanvulling. By SBOKM (-0.15 en 5.41 vs. 4.62 gIs/d) en FSBOKM-bahandelings (2.93 en 5.60 vs. 6.02 gIs/d) is skynbare N-balans verlaag (P<0.05) met MMM-aanvulling teenoor metionien- of geen-metionienaanvulling. Die effektiewe verteerbaarheid van DM en RP van gars en effektiewe verteerbaarheid van DM van strooi is nie beïnvloed (P>0.05) deur die aanvulling van proteïen nie. Die verhoogde produksie kan dus geassosieer word met 'n verhoogde voorsienning van aminosure in die SVK deur aanvulling en nie weens verbetering in die rumenfunksie nie.
De, Beer Marc. "The influence of processing of soyabeans and sunflower seed on their energy and amino acid availability for poultry." Thesis, Stellenbosch : Stellenbosch University, 2003. http://hdl.handle.net/10019.1/53652.
Full textENGLISH ABSTRACT: 1. The effect of heat-treatment and dehulling of full-fat soya (Glycine max) on AMEn' amino acid availability and broiler performance. Heat treatment and dehulling of full-fat soya were evaluated in terms of their effect on AMEn, apparent amino acid availability and broiler performance. Four products were tested: raw whole soya (RWS), raw dehulled soya (RDS), extruded whole soya (EWS) and extruded dehulled soya (EDS). Trials were conducted to determine AMEn values and apparent amino acid availability of the products. A 42-day broiler trial was conducted to measure the effect of extrusion and dehulling on broiler performance. Test products were added to the diets at levels up to 263.2 g/kg in the starter diet and 260.0 g/kg in the finisher diet. Results indicated that extrusion cooking improved AMEn and apparent amino acid availability. This was reflected in the improved performance of broilers fed extruded soya as compared to raw soya. Increasing amounts of RWS and RDS led to decreases in mass and intake and poor feed conversion ratio (FeR) due to the presence of anti-nutritional factors. Broilers fed EWS were heavier, consumed more feed and had better FeR than those fed RWS or RDS. Dehulling improved AMEn (EWS: 13.75 MJ/kg vs EDS: 15.09 MJ/kg) and rendered a product with slightly higher levels of total amino acids. Broiler performance did not reflect this as there was no difference in mass, intake or FeR between broilers fed increasing levels of EWS or EDS. Lysine and arginine were less available in EDS than EWS indicating the possible over-cooking of EDS. Levels of EWS and EDS of 263.2 g/kg in the starter and 260.0 g/kg in the finisher supported maximum broiler performance. 2. The effect of heat-treatment and dehulling of full-fat sunflower (Helianthus annuus) on AMEm amino acid availability and broiler performance. Heat treatment and dehulling of full-fat sunflower were evaluated in terms of their effect on AMEn, apparent amino acid availability and broiler performance. Four products were tested: raw whole sunflower (RWSF), raw dehulled sunflower (RDSF), extruded whole sunflower (EWSF) and extruded dehulled sunflower (ED SF). Trials were conducted to determine AMEn values and apparent amino acid availability of the products. A 42-day broiler trial was conducted to measure the effect of expansion and dehulling on broiler performance. Test products were added to the diets at levels up to 115.0 glkg in the starter diet and 181.5 glkg in the finisher diet. Dehulling rendered a product with higher crude protein, ether extract, amino acid and AMEn values. AMEn was only slightly improved by expansion. The AMEn values obtained were: RWSF: 16.03 MJ/kg, RDSF: 18.87 MJ/kg, EWSF: 16.22 MJ/kg, EDSF: 19.49 MJ/kg. Dehulling had no effect on apparent amino acid availability. Expansion did not affect apparent amino acid availability of dehulled full-fat sunflower but had a negative influence on apparent amino acid availability of whole sunflower seeds. This highlights the possible dangers of reduced protein quality as a result of overprocessing. No differences were observed in terms of mass, intake and feed conversion ratio of broilers fed any of the products during the 42-day broiler growth trial. All products supported optimum broiler performance at levels up to 115.0 glkg in the starter diet. For the finisher diets, optimum performance was maintained at levels of 181.5 glkg, for RDSF and EDSF, while performance of broilers fed RWSF and EWSF was optimal up to 145.2 glkg.
AFRIKAANSE OPSOMMING: 1. Die invloed van hitte-behandeling en ontdopping van volvetsojabone (Glycine max) op SMEm skynbare aminosuur beskikbaarheid en braaikuikenprestasie. Hitte-behandeling en ontdopping van volvetsojabone is ge-evalueer in terme van hul invloed op stikstof gekorrekteerde skynbare metaboliseerbare energie (SMEn) waardes, skynbare aminosuur beskikbaarheid en braaikuikenprestasie. Vier produkte is getoets: rou heel sojabone (RWS), rou ontdopte sojabone (RDS), geekstrueerde heel sojabone (EWS) en geekstrueerde ontdopte sojabone (EDS). Proewe is uitgevoer om die SMEn waardes en skynbare aminosuur beskikbaarheid van die vier produkte te bepaal. Gedurende 'n braaikuikengroeitoets van 42 dae is die invloed van hittebehandeling (ekstrusie) en ontdopping op braaikuikenprestasie gemeet. Die vier toetsprodukte is ingesluit in die aanvangsdieet teen peile van tot 263.2 g/kg en teen peile van tot 260.0 g/kg in die afrondingsdieet. Resultate het getoon dat ekstrusie die SMEn waardes en skynbare aminosuur beskikbaarheid verbeter het. Braaikuikens wat geekstrueerde soja ontvang het, het beter gepresteer as braaikuikens wat rou soja ontvang het. Verhoogte insluitings van RWS en RDS het gelei tot verlagings in massa toename en voerinname en swak voeromsetverhoudings (VOV), as gevolg van die teenwoordigheid van anti-voedings faktore. Braaikuikens wat EWS ontvang het, was swaarder, het meer ingeneem en het beter vav gehad as die wat RWS of RDS ontvang het. Ontdopping het SMEn verhoog (EWS: 13.75 MJ/kg vs EDS: 15.09 MJ/kg) en ontdopte produkte het klein hoeveelhede meer aminosure bevat. Dit het egter nie in braaikuikenprestasie gewys nie. Daar was geen verskille in massa, voerinname en vav tussen braaikuikens wat EWS of EDS ontvang het. Lisien en arginien was minder beskikbaar in EDS as EWS wat op die moontlike oorprosessering van EDS dui. Vlakke van EWS en EDS van 263.2 g/kg in die aanvangsdieet en 260.0 g/kg In die afrondingsdieet het maksimale braaikuikenprestasie ondersteun. 2. Die invloed volvetsonneblosaad van hitte-behandeling (Helianthus annuus) en ontdopping van op SMEo, skynbare aminosuur beskikbaarheid en braaikuikenprestasie. Hitte-behandeling en ontdopping van volvetsonneblomsaad is geevalueer in terme van hul invloed op stikstof gekorrekteerde skynbare metaboliseerbare energie (SMEn) waardes, skynbare aminosuur beskikbaarheid en braaikuikenprestasie. Vier produkte is getoets: rou heel sonneblomsaad (RWS), rou ontdopte sonneblomsaad (RDS), geekspandeerde heel sonneblomsaad (EWS) en geekspandeerde ontdopte sonneblomsaad (EDS). Proewe is uitgevoer om die SMEn waardes en skynbare aminosuur beskikbaarheid van die vier produkte te bepaal. Gedurende 'n braaikuikengroeitoets van 42 dae is die invloed van hitte-behandeling (ekspansie) en ontdopping op braaikuikenprestasie gemeet. Die vier toetsprodukte is ingesluit in die aanvangsdieet teen peile van tot 115.0 g/kg en teen peile van tot 181.5 g/kg in die afrondingsdieet. Ontdopte sonneblomsaad het hoer peile van ruproteien, eter-ekstrak en aminosure as heel sonneblomsaad. SMEn waardes is ook hoer vir ontdopte sonneblomsaad. Hitte-behandeling het SMEn waardes effens verhoog. Die bepaalde SMEn waardes is as volg: RWSF: 16.03 MJ/kg, RDSF: 18.87 MJ/kg, EWSF: 16.22 MJ/kg, EDSF: 19.49 MJ/kg. Ontdopping het geen invloed op skynbare aminosuur bekikbaarheid gehad nie. Skynbare aminosuur beskikbaarheid van ontdopte sonneblomsaad IS me deur hitte-behandeling beinvloed nie, terwyl die van heel sonneblomsaad negatief beinvloed is. Dit beklemtoon die gevare van verswakte proteien kwaliteit as gevolg van oor-prosessering. Geen verskille is opgemerk in terme van massa, voerinname en voeromset verhouding (VOV) tussen die vier produkte gedurende die braaikuikengroeitoets van 42 dae. Alle produkte het maksimale braaikuiken prestasie ondersteun in die aanvangsdieet teen vlakke van 115.0 g/kg. In die afrondingsdieet het RDSF en EDSF optimale braaikuikenprestasie onderhou teen vlakke van 181.5 g/kg, terwyl RWSF en EWSF net t
Moolman, Justin. "Specialized feeding of lambs for optimized performance during the finishing phase." Thesis, Stellenbosch : Stellenbosch University, 2014. http://hdl.handle.net/10019.1/86257.
Full textENGLISH ABSTRACT: The aim of this study was to determine whether a lamb finishing ration that is balanced for essential amino acids (EAA), at a specific level of non-structural carbohydrates (NSC) would yield better feedlot performance when compared to a standard commercial finishing ration. Metionine (Met) and Lysine (Lys) were identified as the first limiting amino acids for growing lambs. These two amino acids, as well as Threonine (Thr), Arginine (Arg), Leucine (Leu), Isoleucine (Ile) and Phenylalanine (Phe) were included in an optimized protein (OP) feedlot ration at optimal levels. This ration was formulated to contain 157 g/kg crude protein (CP) and 477 g/kg NSC, with Met, Lys, Arg and Thr at 2.48, 7.45, 8.51 and 8.12 g/kg on dry matter (DM) basis respectively. The second treatment, FIN, was a standard commercial lamb finishing feed without optimized amino acids and contained similar total protein and NSC to OP of 152 g/kg CP and 468 g/kg NSC but with Met, Lys, Arg and Thr at 2.08, 5.49, 7.47 and 4.80 g/kg on DM basis respectively. A third treatment, a low protein (LP) diet served as a positive control and was formulated on lower specifications (139 g/kg CP, 455 g/kg NSC) and was also not optimized for amino acids. This treatment contained Met, Lys, Arg and Thr at 1.93, 4.99, 6.66 and 4.73 g/kg on DM basis respectively. Lambs grazing kikuyu pasture served as the negative control (CON) group. These lambs also received additional supplementary feed at 500 g/day as a production lick to be comparable to a scenario where lambs are finished on grazing. Forty cross-bred Merino x Döhne-Merino lambs with an average weaning weight of 24.35 ± 0.648 kg were finished in a feedlot for 57 days where after they were slaughtered at an average weight of 41.41 ± 1.259 kg. During the feedlot trial lamb performance was measured by monitoring daily growth rates and feed intake. Also, an in vivo digestibility study was carried out on the OP and FIN lambs. During the slaughter process the rumen was removed which was done to collect a sample of the rumen wall from next to the rumino-reticular fold. These rumen samples were mounted onto slides so that the development of the rumen could be examined. The M. longissimus dorsi from both sides of the carcass between the 2nd and 3rd last thoracic vertebra and the 4th and 5th lumbar vertebra were removed. There was no significant difference (P > 0.05) between any of the concentrate feed treatments with regards to the average daily gain (ADG), feed conversion ratio (FCR) or dressing percentage (DP). The CON lambs, as expected, had lower growth rates (P < 0.05) than the concentrate fed lamb and thus showed significant differences (P < 0.05) in terms of ADG. The DP of 45.96 % ± 0.711 for the CON lambs differed significantly (P < 0.05) from the OP (51.44 % ± 0.358), FIN (52.72 % ± 0.653) and LP (51.74 % ± 0.611) treatments. As expected the concentrate feeds were much more effective in maintaining higher growth rates when compared to the CON lambs while the optimizing of EAA in the OP diet did not lead to improved feedlot performance as the FIN and LP treatments were able to achieve similar (P > 0.05) growth rates. Within the feedlot treatments there was no significant difference (P > 0.05) with regard to the papillae length and rumen wall thickness. There was however a numerical increase in the papillae length as the NSC levels in the feed increased. The CON lambs differed from the OP lambs (P < 0.05) in terms of papillae length. This illustrated the importance of having increased levels of NSC in a feedlot diet as it is this fraction that is responsible for the initialisation and maintenance of rumen morphological development. The in vivo digestibility study therefore confirmed that the commercial finishing feed was just as effective as the optimized feed in terms of nitrogen retention as well as in maintaining suitable energy balance. Although the in vivo digestibility for Met and Lys in the OP feed was higher (P < 0.05) than the FIN feed, this did not lead to improved feedlot performance of the OP lambs. The increased digestibility of these amino acids is due to the fact that the OP diet was higher in levels of bypass amino acids than the FIN feed. The in vitro true digestibility (IVTD) of the OP feed was higher (P < 0.05) than that of the FIN feed.
AFRIKAANSE OPSOMMING: Die doel van hierdie studie was om te bepaal of ‘n lamafrond rantsoen wat gebalanseerd is vir beperkende essiensiële aminosure (EAA) teen ‘n spesifieke vlak van nie-strukturele koolhidrate (NSK) beter voerkraal prestasie teweeg sou bring wanneer gemeet word teen ‘n standaard kommersiële afrond rantsoen. Metionien (Met) en Lisien (Lis) is geïdentifiseer as die eerste beperkende aminosure vir groeiende lammers. Hierdie twee aminosure, asook Treonien (Tre), Leusien (Leu), Isoleusien (Ile) en Fenielalanien (Fen) is teen optimale vlakke ingesluit in ‘n geoptimeerde voerkraal rantsoen, OP. Hierdie rantsoen is geformuleer om 157 g/kg RP en 477 g/kg NSK te bevat asook Met, Lis, Arg en Tre teen 2.48, 7.45, 8.51 en 8.12 g/kg onderskeidelik. Die tweede behandeling, FIN, was ‘n kommersiële lamafrond voer waarin die aminosure nie geoptimeer is nie en het soortgelyke vlakke van proteïene en NSK bevat teen 152 g/kg RP en 468 g/kg NSK met Met, Lis, Arg en Tre teen 2.08, 5.49, 7.47, 4.80 g/kg onderskeidelik. ‘n Derde voer, LP, het gedien as ‘n positiewe kontrole en was ‘n lae proteïen voer met laer spesifikasies (139 g/kg RP, 455 g/kg NSK) waarin die aminosure ook nie geoptimeer is nie. Die LP voer het Met, Lis, Arg en Tre bevat teen 1.93, 4.99, 6.66 en 4.73 g/kg onderskeidelik. Die negatiewe kontrole behandeling, CON, is verteenwoordig deur lammers wat op kikuyu gewei het terwyl addisionele supplementêre voeding teen 500g/lam/dag voorsien is. Hierdie supplementêre voeding het gedien as ‘n produksie lek om sodoende vergelykbaar te wees met scenario waar lammers op weiding afgerond word. Veertig kruisgeteelde Merino x Döhne-Merino lammers met ‘n gemiddelde gewig van 24.35 ± 0.648 kg is vir 57 dae in ‘n voerkraal afgerond waarna hulle, teen ‘n gemiddelde gewig van 41.41 ± 1.259 kg, geslag is. Tydens die voerkraal proef is prestasie gemonitor deur die meet van daaglikse groei en voerinname. Hiertydens is daar ook ‘n in vivo verteringsproef op die OP en FIN lammers gedoen. Tydens die slagproses is die rumen verwyder waarna ‘n monster van die rumenwand langs die rumino retikulêre vou geneem is. Hierdie rumenmonsters is op skyfies geplaas sodat die ontwikkeling van die rumen ondersoek kan word. Die M. longissimus dorsi was aan beide kante van die karkas tussen die 2de en 3de laaste torakale werwels en die 4de en 5de lumbale werwels verwyder. Daar was geen betekenisvolle verskille (P > 0.05) tussen enige van die konsentraat behandelings ten opsigte van gemiddelde daaglikse toename (GDT), voeromset verhouding (VOV) of uitslag persentasie nie. Die CON lammers het egter, soos verwag, beduidend (P < 0.05) stadiger gegroei en het dus verskille getoon ten opsigte van GDT. Die uitslag persentasie van 45.96 % ± 0.711 vir die CON lammers het ook betekenisvol verskil (P < 0.05) van die OP (51.44 % ± 0.358), FIN (52.72 % ± 0.653) en LP (51.74 % ± 0.611) behandelings. Binne die voerkraal behandelings was daar geen betekenisvolle verskille (P > 0.05) ten opsigte van die papillae lengte en rumenwand dikte nie, alhoewel daar ‘n numeriese toename in papillae lengte was soos die NSK vlakke in die voer gestyg het. Die CON lammers het wel van die OP lammers verskil (P < 0.05) ten opsigte van papillae lengte. Hierdie bevinding het bevestig hoe belangrik NSK is in die inisiasie en instandhouding van die morfologiese ontwikkeling van die rumen. Die in vivo verterings studie het daarop gedui dat die kommersiële afrond voer net so effektief soos die geoptimeerde voer was in terme van stikstof retensie asook die handhawing van ‘n geskikte energie balans. Alhoewel die in vivo verteerbaarheid van Met en Lis in die OP hoër was (P < 0.05) as in die FIN voer, het hierdie verskille nie gelei tot beter groei in die OP lammers nie. Hierdie verskil in verteerbaarheid is toegeskryf aan die feit dat die aminosure in die OP voer meer rumen-beskermd was as dié in die FIN voer. Die in vitro verteringstudie het daarop gedui dat die OP voer beduidend beter (P < 0.05) verteer is as die FIN voer.
Swinkels, Johannes W. G. M. "Availability of zinc from an amino acid chelate in Zn depleted pigs." Diss., This resource online, 1992. http://scholar.lib.vt.edu/theses/available/etd-06062008-171604/.
Full textUmigi, Regina Tie. "Níveis de treonina em dietas para codorna japonesa em postura." Universidade Federal de Viçosa, 2006. http://locus.ufv.br/handle/123456789/5640.
Full textCoordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior
The experiment was carried out to estimate the level of digestible threonine for laying japanese quail in posture. It was used four hundred quails, with 57 days old and with averaging 75.50% of the rate egg production, during 63 days. A complete randomized experimental design was used with five treatments, eight replicates and ten quail per experimental unit. The basal diet was deficient in threonine, containing 20% of crude protein, 2.910 kcal of ME/kg and supplied with five levels of L-threonine 98% (0.018; 0.074; 0.128; 0.183 and 0.239%), corresponding of digestible threonine: digestible lysine ratios 0.65; 0.70; 0.75; 0.80 and 0.85, respectively to compose the experimental treatments. The following parameters were evaluated: feed intake (g/quail/day), threonine intake (mg/quail/day), egg production (%), production of commercial eggs (%), egg weight (g), egg mass (g/quail/day), feed conversion (kg feed/kg egg), feed conversion (kg feed /egg dozen), weight gain (g), egg quality (yolk (g and %), albumen (g and %) and shell (g and %)), egg length and width (mm) and specific gravity (g/cm3). Linear effect (P<0.05) was only observed in the threonine intake. It is ended that, the japanese quail doesn't demand more than 0.65% of digestible threonine to provided the best productive performance and quality of eggs, for a consumption of 149.2 mg of digestible threonine/day or a daily consumption of 14.34 mg of digestible threonine/g egg, corresponding to the digestible threonine: digestible lysine ratio of 0.65.
O experimento foi conduzido a fim de se estimar o nível de treonina digestível para codorna japonesa em postura. Foram utilizadas 400 codornas, com idade inicial de 57 dias e com taxa de postura média de 75,50%, durante 63 dias. Utilizou-se delineamento inteiramente casualizado com 5 tratamentos, 8 repetições e 10 aves por unidade experimental.A dieta basal foi deficiente em treonina, contendo 20% de proteína bruta, 2910 Kcal de energia metabolizável/kg, sendo suplementada com cinco níveis de L- treonina 98% (0,018; 0,074; 0,128; 0,183 e 0,239%), correspondendo à relação treonina digestível:lisina digestível de 0,65; 0,70; 0,75; 0,80 e 0,85, respectivamente para compor os tratamentos experimentais. As variáveis estudadas foram: consumo de ração (g/ave/dia), consumo de treonina (mg/ave/dia), produção de ovos por ave dia (%), produção de ovos comercializáveis (%), peso do ovo (g), massa de ovos (g/ave/dia), conversão alimentar por massa de ovos (kg de ração/kg de ovos), conversão alimentar por dúzia de ovos (kg de ração/dz de ovos), mudança de peso (g), componentes dos ovos (gema (g e %), albúmen (g e %) e casca (g e %)), altura e diâmetro dos ovos (mm) e gravidade específica (g/cm3). Observou-se efeito linear (P<0,05) somente no parâmetro de consumo de treonina. Conclui-se que para proporcionar os melhores resultados de desempenho e de qualidade de ovos, a codorna japonesa não exige mais que 0,65% de treonina digestível, para um consumo de 149,2 mg de treonina digestível/dia ou um consumo diário de 14,34 mg de treonina digestível/g de ovo, correspondendo à relação treonina digestível: lisina digestível de 0,65.