Journal articles on the topic '1944-'
To see the other types of publications on this topic, follow the link: 1944-.
Create a spot-on reference in APA, MLA, Chicago, Harvard, and other styles
Consult the top 50 journal articles for your research on the topic '1944-.'
Next to every source in the list of references, there is an 'Add to bibliography' button. Press on it, and we will generate automatically the bibliographic reference to the chosen work in the citation style you need: APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver, etc.
You can also download the full text of the academic publication as pdf and read online its abstract whenever available in the metadata.
Browse journal articles on a wide variety of disciplines and organise your bibliography correctly.
1
Гордієнко, Марина. "УТОЧНЕННЯ ДЕЯКИХ ДАТ І ФАКТІВ НАУКОВО-ОРГАНІЗАЦІЙНОЇ ДІЯЛЬНОСТІ АКАДЕМІКА М.М. БОГОЛЮБОВА." Молодий вчений, no. 5 (93) (May 31, 2021): 27–31. http://dx.doi.org/10.32839/2304-5809/2021-5-93-5.
Full textAbstract:
В статті на основі вивчення архівних документів Київському національному університеті імені Тараса Шевченка за 1939 рік та за 1941 – 1951 роки, статей і монографій, що стосуються науково-організаційної та педагогічної діяльності академіка М.М. Боголюбова, спогадів учнів М.М. Боголюбова, уточнено дати перебування М.М. Боголюбова на посаді декана механіко-математичного факультету, завідувача кафедри теорії функцій та кафедри ма-тематичної фізики. Вказано викладацький склад кафедри математичної фізики в період 1945 – 1951 рр. Встановлено, що в аспірантурі Київського державного університеті ім. Т.Г. Шевченка М.М. Боголюбов був науковим керівником наступних аспірантів (в дужках вказано термін навчання під керівництвом М.М. Боголюбова): Авраменко С.О. (вересень 1939 – липень 1941), Гіхман Й.І. (вересень 1939 – липень 1941)., Крейн С.Г. (вересень 1940 – липень 1941), Хацет Б.І. (жовтень 1944 – березень 1948) Стрельцова О.О. (листопад 1946 – листопад 1949), Кац Г.І. (листопад 1946 – листопад 1949), Польський Н.Й. (жовтень 1947 – жовтень 1950), Лось Ф.С. (жовтень 1948 – жовтень 1949), Пахарєва Н.О. (жовтень 1950 – жовтень 1952). У статті відтворено хронологію подій пов’язаних з відновленням діяльності механіко-математичного факультету Київського державного університеті ім. Т.Г. Шевченка в перші післявоєнні роки.
2
Гареева .,, Г. Н., and И. А. Мустафина . "Тема войны и мира в башкирской поэзии." ТЕНДЕНЦИИ РАЗВИТИЯ НАУКИ И ОБРАЗОВАНИЯ 97, no. 4 (2023): 49–52. http://dx.doi.org/10.18411/trnio-05-2023-194.
Full textAbstract:
В конце тридцатых годов ХХ века, в пору усиления международной напряженности, в башкирской поэзии одной из центральных тем становится тема войны и мира. Один из ведущих поэтов того времени Рашит Нигмати в стихотворениях и поэмах «Голос истории» (1935), «Письма к дочери» (1938), «Военные эпизоды» (1940), «Он повседневно совершает подвиг» (1940). Основное направление творчества Р.Нигмати в годы Великой Отечественной войны более емко и точно определено в названии его книги «Песни любви и ненависти» (1941). Также тема Великой Отечественной войны нашла свое яркое отражение в сборниках стихов другого не менее талантливого поэта Мустая Карима. В поэтических сборниках «Мой конь» (1943), «Стихотворения» (1945), поэмах «Декабрьская песня» (1942), «Ульмасбай» (1942-1944), «Черные воды» (1961). М.Карим отразил трагизм войны, героизм наших солдат, гуманистическую миссию Красной Армии
3
BEKCHIEV, ROSTISLAV, and PETER HLAVÁČ. "Endogean and Cavernicolous Coleoptera of the Balkans. XX. Notes on the genus Protamaurops J. Müller, 1944 (Coleoptera: Staphylinidae: Pselaphinae) with the description of a new species from Bulgaria." Zootaxa 4779, no. 3 (May 20, 2020): 367–78. http://dx.doi.org/10.11646/zootaxa.4779.3.5.
Full textAbstract:
The genus Protamaurops J. Müller, 1944 and three species: P. macedonicus J. Müller, 1934, P. macrophthalmus J. Müller, 1944 and P. winneguthi Székessy, 1943 are reviewed and redescribed. One new species from Bulgaria, Protamaurops bulgaricus sp. n. is described. Protamaurops montenegrinus (Székessy, 1943) is transferred to the genus Paramaurops Jeannel, 1948 and Protamaurops macrophtalmus beieri (J. Müller, 1944) is synonymized to the nominal species Protamaurops macrophtalmus macrophtalmus (J. Müller, 1944).
4
ROSE, EDWARD P. F. "BRITISH MILITARY CONTRIBUTIONS TO THE GEOLOGY OF MALTA, PART 2: THE SECOND WORLD WAR, 1939–1945." Earth Sciences History 41, no. 1 (January 1, 2022): 186–216. http://dx.doi.org/10.17704/1944-6187-41.1.186.
Full textAbstract:
ABSTRACT During the Second World War, the central Mediterranean island of Malta was famously besieged by the Italian navy and intensively bombed by Italian and later German air forces, from June 1940 until Allied victory in North Africa in May 1943 brought an end to the siege. It was then scheduled as a staging post to support the Allied invasion of Sicily from North Africa in July 1943 and of mainland Italy from Sicily in September. From 1941 until 1945, two Tunnelling Companies Royal Engineers, overlapping in succession, excavated underground facilities safe from aerial or naval bombardment. In 1943 and then 1944–1945, two Boring Sections Royal Engineers in succession drilled wells to enhance water supplies, initially for increased troop concentrations. Borehole site selection was guided in 1943 by the Director of the Geological Survey of Great Britain (Edward Battersby Bailey: 1881–1965) and by geologists Captain Frederick William Shotton (1906–1990) and Major Gordon Lyall Paver (1913–1988). In 1944, it was guided by geologist Captain Howard Digby Roberts (1913–1971), leading a detachment from 42nd Geological Section of the South African Engineer Corps that pioneered earth resistivity surveys on the island. Overall, these military studies generated a new but unpublished geological map of the island at 1:31,680-scale and refined knowledge of its geological structure: a much faulted but otherwise near-horizontal Oligo-Miocene sedimentary sequence. Further refinement was achieved as a consequence of the 1944–1945 drilling programme, led principally by geologist Captain Thomas Owen Morris (1904–1989) of the Royal Engineers. By 1945, this had helped to develop an improved water supply system for the island, and plans to develop groundwater abstracted from a perched upper aquifer (in the Upper Coralline Limestone and underlying Greensand formations, above a ‘Blue Clay’) as well as from the main lower aquifer, near sea level (in the Globigerina Limestone and/or underlying Lower Coralline Limestone formations).
5
Ruiz Soriano, Francesc. "Ideologia i estètica a una revista de l’exili, «Lletres» (1944-1948) d’Agustí Bartra." Caplletra. Revista Internacional de Filologia, no. 75 (November 8, 2023): 55. http://dx.doi.org/10.7203/caplletra.75.26826.
Full textAbstract:
Les revistes catalanes de l’exili van jugar un paper important en la defensa de la llengua i la literatura de postguerra, entre les quals destaca la revista Lletres (1944-1948), creada per Agustí Bartra a Mèxic. L’article estudia les seves característiques, marcades per un vessant mític i simbòlic de la mà d’escriptors com Jordi Vallès, Pere Calders o Joan Roura-Parella que veia en l’art una projecció espiritual per a l’educació humana, trets de caire neoromàntic que influïren en l’estètica compromesa de Bartra. A més a més d’analitzar els antecedents de la publicació com el Full Català (1941-1942) i les polèmiques que hi va haver entre alguns dels col·laboradors, sobretot amb Joan Sales i Ferran de Pol, controvèrsia que continuaria a Quaderns de l’exili (1943-1947), s’estudia el nucli fundacional, els propòsits i el contingut dels números de la revista.
6
Magoga, Giulia, Matteo Montagna, Laura Marziali, and Bruno Rossaro. "Revision of type and non-type material assigned to the genus Orthocladius by Goetghebuer (1940–1950), deposited in the Royal Belgian Institute of Natural Sciences (Diptera: Chironomidae)." Acta Entomologica Musei Nationalis Pragae 57, no. 2 (2017): 723–49. http://dx.doi.org/10.1515/aemnp-2017-0097.
Full textAbstract:
Selected type and non-type material belonging to the genus Orthocladius van der Wulp, 1874 (Diptera: Chironomidae) sensu GOETGHEBUER (1940-1950), deposited in the Royal Belgian Institute of Natural Sciences (RBINS), originally comprising specimens dry pinned or stored in isinglass, were mounted on microscope slides and re-examined. Other chironomids present in the RBINS collection belonging to other genera were also examined. Fifty slides were prepared and identified to species, or to generic level when the condition of the specimens did not allow species identification. The following types, representing taxa formerly considered as nomina dubia, were examined and the concerned species are stated here as valid: Georthocladius collarti (Goetghebuer, 1941) comb. nov., Georthocladius scaturiginis (Goetghebuer, 1940) comb. nov., Lapposmittia succinea (Goetghebuer, 1942) comb. nov., Orthocladius (Euorthocladius) tolleti Goetghebuer, 1944 (new subgenus placement), Orthocladius (Orthocladius) timoni Goetghebuer & Timon-David, 1939, Pseudorthocladius hockaiensis (Goetghebuer, 1933). Orthocladius (Orthocladius) mitisi Goetghebuer, 1938, previously stated as junior synonym of Orthocladius (Orthocladius) glabripennis (Goetghebuer, 1921), is reinstated as valid species. The following new synonyms are proposed: Georthocladius (Georthocladius) collarti = Parachaetocladius retezati Albu, 1972: 19, syn. nov.; Cricotopus (Paratrichocladius) rufiventris (Meigen, 1830) = Orthocladius franzi Goetghebuer, 1949, syn. nov.; Cricotopus (Paratrichocladius) skirwithensis Edwards, 1929 = Orthocladius nigritus Goetghebuer, 1938, syn. nov. = Paratrichocladius spiesi Ashe & O’Connor, 2012; Hydrobaenus distylus (Potthast, 1914) = Orthocladius antennalis Goetghebuer, 1944, syn. nov. Lectotypes of Orthocladius collarti Goetghebuer, 1941, Orthocladius antennalis Goetghebuer, 1944, Orthocladius timoni Goetghebuer & Timon-David, 1939, and Orthocladius hockaiensis Goetghebuer, 1933 are designated. Non-type material assigned to Orthocladius was also mounted on slides and identified. Although a list of the non-Orthocladius taxa is also provided, no taxonomic changes are proposed for the latter.
7
Rzeczkowska, Ewa. "„Był daleki od nienawiści, także w stosunku do swoich oprawców...” Sprawa Adama Gajdka jako przykład zbrodni komunistycznej." Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL 16 (January 9, 2020): 71–105. http://dx.doi.org/10.18290/teka.2019.7.
Full textAbstract:
Adam Gajdek brał udział w kampanii polskiej we wrześniu 1939 r., walcząc w 3 Pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku. W 1940 r., przybrawszy pseudonim „Olek”, wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Po wkroczeniu do Polski wojsk sowieckich pozostał w konspiracji. Brał udział m.in. w nieudanej akcji na więzienie w rzeszowskim zamku przeprowadzonej 7-8 października 1944 r. Na początku 1947 r. wstąpił do Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. W kwietniu 1947 r. objął funkcję kierownika organizacyjnego powstałej pod koniec 1946 r. siatki wywiadowczej o kryptonimie „Instytut Bakteriologiczny”, podlegając bezpośrednio kierownikowi Wydziału Informacji IV Zarządu Głównego WiN Mieczysławowi Kawalcowi. Aresztowany 17 października 1947 r. przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie, przeszedł w tym mieście wstępne śledztwo, a następnie został przewieziony do aresztu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie. Jesienią 1948 r. jego sprawę skierowano do stołecznego Wojskowego Sądu Rejonowego. Wyrokiem z 23 października 1948 r. Adam Gajdek skazany został na karę śmierci. Naczelny Sąd Wojskowy oddalił skargę rewizyjną, a prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski, wobec czego 14 stycznia 1949 r. Adama Gajdka stracono w więzieniu przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie.
8
Stepens, Ojārs. "MANIFESTATIONS OF LEFTISM IN LATVIA DURING THE NAZI OCCUPATION: 1941–1945." Culture Crossroads 8 (November 13, 2022): 38–44. http://dx.doi.org/10.55877/cc.vol8.158.
Full textAbstract:
During the Nazi occupation (1941–1945), Latvia was subject to nazification. In the course of this process, the left wing elements of the Nazi ideology were actively introduced into Latvia. The process manifested itself in two ways: firstly, in the propaganda of the postulates of the Nazi ideology and, secondly, in a series of practical political activities. The main themes of the Nazi left wing propaganda were as follows: propaganda of the so-called German socialism and its achievements; criticism of the soviet socialism and the political system of the USSR; propaganda of the formation of classless society; propaganda of eradicating social injustice; singing praise to the prevalence of the workers in the social organism and introducing the left wing Nazi traditions into the occupied Latvia. However, the propaganda of the Nazi ideology in Latvia was introduced un- evenly and ambiguously. Several phases of its implementation can be singled out: the Hot Phase (1941), the Transitional Phase (1941–1942), the Pragmatic Phase (1943–1944) and the Disintegration Phase (1944–1945). The general trend was from propagating the ideas which maximally complied with the Nazi ideology towards gradual mitigation of the propaganda in order to achieve support from the local population for the occupation power and their involvement in the war. In practice, the Nazi occupation power, according to the common position of the left wing Nazi ideology, carried out the nationalisation of all the sectors of the economy of Latvia. This policy reached its peak in the autumn of 1941, when the German state took control of the great part of the Latvian enterprises. In 1942–1944, as the war developed unfavourably for Germany, re-privatisation of the property was permitted in order to achieve the support of the population and their active involvement in the war.
9
Biondi, Maurizio, Roberta Frasca, Elizabeth Grobbelaar, and Paola D’Alessandro. "Supraspecific taxonomy of the flea beetle genus Blepharida Chevrolat, 1836 (Coleoptera: Chrysomelidae) in the Afrotropical Region and description of Afroblepharida subgen. nov." Insect Systematics & Evolution 48, no. 2 (April 8, 2017): 97–155. http://dx.doi.org/10.1163/1876312x-48022152.
Full textAbstract:
The supraspecific taxonomy of the species traditionally attributed to the flea beetle genusBlepharidaChevrolat, 1836 is discussed. A cladistic analysis, based on 30 morphological characters of traditionalBlepharidaspecies, has revealed that two genera occur in Sub-Saharan Africa:CalothecaHeyden, 1887 andBlepharidinaBechyné, 1968. The latter genus is known from Africa, and probably also Madagascar, and has two subgenera:Blepharidinas.str. andAfroblepharidasubgen. nov. Twenty-seven traditionalBlepharidaspecies are here attributed to the genusCalothecaHeyden, while eighteen species are assigned to the genusBlepharidinaBechyné. FourBlepharidinaspecies,antinorii(Chapuis, 1879),gedyei(Bryant, 1948),scripta(Weise, 1904) andsomaliensis(Bryant, 1948), belong to the new subgenusAfroblepharida. The following new synonymies are established:Eutheca conradsiWeise, 1906= Eutheca erlangeriWeise, 1907 syn. nov. =Blepharidella irregularisBryant, 1945 syn. nov.;Blepharida marginalisWeise, 1902 =Blepharida monticolaWeise, 1926 syn. nov. =Blepharida ugandaeBryant, 1944 syn. nov.;Blepharida inornataJacoby, 1895 =Blepharida semisulcataAchard, 1922 syn. nov.;Blepharidella lewiniWeise in Lewin, 1912 =Blepharidella picticollisBryant, 1945 syn. nov.;Podontia nigrotessellataBaly, 1865= Blepharidella rubrosignataBryant, 1945 syn. nov.= Blepharidella variabilisBryant, 1945 syn. nov.;Blepharida ornataBaly, 1881= Blepharida freyiBechyné, 1954 syn. nov.;Podontia reticulataBaly, 1865= Blepharida guttulaBryant, 1944 syn. nov.;Blepharida antinoriiChapuis, 1879 =Blepharida sudanicaBryant, 1944 syn. nov.;Blepharida scriptaWeise, 1904= Blepharida geminataBryant, 1944 syn. nov. In addition:Blepharida plagipennisAchard, 1922, its locality certainly mislabeled, is transferred to the New World genusNotozonaChevrolat, 1837;Calotheca thunbergiis proposed as the new name forBlepharida stolida(Thunberg, 1808). Finally, an updated catalogue of the known species ofCalothecaandBlepharidinais also supplied, including new synonymies, material examined, new faunistic records, distributions and chorotypes.
10
Jarkowska-Natkaniec, Alicja. "Powojenne procesy członków Jüdischer Ordnungsdienst w okupowanym Krakowie. Casus Dawida Lieblinga." Studia Żydowskie. Almanach 4, no. 4 (December 31, 2014): 97–114. http://dx.doi.org/10.56583/sz.549.
Full textAbstract:
Celem artykułu jest przedstawienie działalności Judishe Ordnungsdienst (OD) okupowanego przez Niemców Krakowa w latach 1940-1945. W zakresie tematycznym mieści się organizacja OD w dzielnicy żydowskiej Kazimierz w 1940 r., w getcie krakowskim w latach 1941-1943 oraz w niemieckim obozie koncentracyjnym w Płaszowie w latach 1942-1945. Główny wątek poprzedzony jest analizą historii OD w polskich miastach Warszawie i Łodzi, również okupowanych przez Niemców. Pozostałe getta służą do przedstawienia ogólnej sytuacji organizacji. Opisano również, co działo się z funkcjonariuszami po wojnie przez pryzmat polskiego prawa. Procesy funkcjonariuszy OD toczyły się przed Specjalnym Sądem Karnym w Krakowie w latach 1945-1947. Celem niniejszego artykułu było również przedstawienie powojennego procesu byłych członków Jüdische Ordnungsdienst w okupowanym Krakowie, ze szczególnym uwzględnieniem sprawy Dawida Lieblinga. Proces oskarżonego Lieblinga, który był członkiem Jüdischer Ordnungsdienst i Żydowskiej Organizacji Bojowej, odbył się przed Specjalnym Sądem Karnym w Krakowie 26 maja 1946 roku. Zarzut kolaboracji został przez sąd odrzucony.
11
Young, William R. "Academics and Social Scientists versus the Press: the Policies of the Bureau of Public Information and the Wartime Information Board, 1939 to 1945." Historical Papers 13, no. 1 (April 20, 2006): 217–40. http://dx.doi.org/10.7202/030485ar.
Full textAbstract:
Résumé Pendant la deuxième guerre mondiale, le gouvernement canadien commence à recourir aux techniques des sciences sociales pour élaborer ses politiques d'information. Ceci n'est pas sans susciter de vives oppositions de la part des gens de la presse qui estiment que, dans un gouvernement élu démocratiquement, toute manipulation de l'information brime la liberté du citoyen puisqu'elle l'empêche de se faire une opinion personnelle de l'événement. Au fait, les années de guerre voient alterner à la tête de l'organisme gouvernemental chargé de l'information publique des hommes représentant tantôt les gens de la presse, tantôt les adeptes des sciences sociales. C'est ainsi que se succèdent Gardiner, un partisan de la presse, qui est en poste de juillet 1940 à juin 1941, puis, Thorson, un supporteur des sciences sociales, qui est en fonction jusqu'à mai 1942; vient ensuite Vining, un tenant de la presse, de mai 1942 à février 1943, suivi de Grierson, un fervent des sciences sociales de février 1943 à janvier 1944. Après lui, on opte définitivement pour les instruments qu'offrent ces dernières. En janvier 1944, la direction passe à Dunton, un journaliste qui a travaillé sous Vining et Grierson. Pendant son mandat, on développera des techniques qui se réclament nettement des sciences sociales; elles s'étendront d'ailleurs assez rapidement à d'autres agences du gouvernement, voire même, elles permettront au parti libéral de se faire réélire en 1945. En somme, la guerre a accéléré l'intégration des méthodes des sciences sociales dans le cadre de l'administration gouvernementale; cependant, elle n'a pas apporté de solution au problème que soulevèrent les journalistes tout au long de cette période: celui de la manipulation de l'information dans un état démocratique.
12
Ceva, Lucio. "La campagna di Grecia 1940-1941 Riflessi politici e conseguenze strategiche." ITALIA CONTEMPORANEA, no. 258 (September 2010): 73–83. http://dx.doi.org/10.3280/ic2010-258004.
Full textAbstract:
Nell'ottobre 1940 l'Italia aggredě la Grecia subendo rovesci rimediati. Solo nell'aprile-maggio 1941 i tedeschi, attraversando Ungheria, Romania e Bulgaria, soggiogarono l'intero paese, Creta compresa. Mentre in Italia barcollava il prestigio del fascismo, in Grecia l'orgoglio per le vittorie sull'Italia era pagato con anni di occupazione militare tedesca. Lo studio della consistenza e dei piani della Wehrmacht prova che la campagna di Grecia non influě né sulla data d'inizio (22 giugno 1941) dell'attacco all'Urss né sul suo esito disastroso dovuto a incredibile sottovalutazione della potenza sovietica. Neppure successivamente la Grecia divenne un fattore importante, benché nel 1943 Hitler vi concentrasse forze aeree nel timore che gli angloamericani, approfittando del crollo italiano, invadessero la Balcania. Tale sarebbe stata la volontŕ di Churchill che sperava di provocare anche l'intervento della Turchia. Ma Roosevelt decise invece che le maggiori forze puntassero sull'invasione della Francia (giugno 1944). La Grecia fu liberata da forze britanniche nell'autunno 1944 senza contrasto da parte dei tedeschi che mantennero indisturbato il controllo delle isole egee sino all'epilogo del maggio 1945.
13
Almeida, Rodrigo. "Dilemas de representação na carreira e obra de Emilio Fernández." Dialogos 27, no. 3 (February 19, 2024): 24–48. http://dx.doi.org/10.4025/dialogos.v27i3.68155.
Full textAbstract:
O presente artigo analisa os dilemas de representação na carreira e obra do ator e diretor mexicano Emilio “El Indio” Fernández a partir dos melodramas Flor Silvestre (1942), Las Abandonadas (1945), Pueblerina (1949) e especialmente Maria Candelária (1944) e La Perla (1947). Na disputa pela formulação de uma iconografia nacional através do cinema, os filmes de Fernández foram pioneiros na inserção da experiência indígena e na inclusão de debates sobre justiça social. No entanto, por outro lado, esse avanço é marcado por inúmeras contradições, tais como uma naturalizada violência de gênero e o fortalecimento de conservadores modelos de masculinidade.
14
Baldwin, Thomas. "Jean-Paul Sartre." Royal Institute of Philosophy Lecture Series 20 (March 1986): 285. http://dx.doi.org/10.1017/s0957042x00004193.
Full textAbstract:
Jean-Paul Sartre (1905–1980), nephew of the Alsatian theologian, Albert Schweitzer, was born in Paris, passed his agrégation at the Ecole Normale Superieure in 1929, and was a lycée teacher between 1931 and 1945. He was called up to the French Army in 1939, captured by the Germans in 1940 and released after the armistice. In 1938 he published a novel, La Nausée, translated by Robert Baldick as Nausea (Harmondsworth: Penguin, 1965), and in 1940, L'Imaginaire: Psychologie phénoménologique de l'imagination, translated by Bernard Frechtman as The Psychology of Imagination (London: Methuen, 1972). His major philosophical work, L'Etre et le Neant, was published in 1943, and translated by Hazel E. Barnes as Being and Nothingness (London: Methuen, 1957). As a novelist he is best known for a trilogy, Chemins de la Liberté (Roads to Freedom), comprising L'Age de raison (1945) translated by E. Sutton as The Age of Reason (Harmondsworth: Penguin, 1961), Le Sursis (1945), translated by E. Sutton as The Reprieve (Harmondsworth: Penguin, 1963) and La Mort dans l'āme (1949), translated by G. Hopkins as Iron in the Soul (Harmondsworth: Penguin, 1965). His main work of literary criticism is Qu'est-ce que la littérature? (1947), translated by B. Frechtman as What is Literature? (London: Methuen, 1950). Plays includeLes Mouches (1943) and Huis Clos (1944), both translated by S. Gilbert and published in one volume, as The Flies and In Camera (London: Hamish Hamilton, 1965).
15
Varganova, Galina V., and Victor A. M. Mutyev. "Professor A. Vaneev front roads." Vestnik of Saint Petersburg State University of Culture, no. 4 (29) (2016): 6–10. http://dx.doi.org/10.30725/2619-0303-2016-4-6-10.
Full textAbstract:
The outstanding Russian library science researcher A. Vaneev’s biographical information in the context of his participating in the Great Patriotic War (1941–1945) is examined. The brief overview of A. N. Vaneev‘s front roads is represented. The main attention is paid to his participation in Smolensk (1943) and Kenigsberg (1944) off ensive operations. The episode of Vaneev‘s feat accomplished during Kenigsberg assault (April, 1944) is decribed. The front experience is considered as a decision-making factor in his research activity.
16
Andreev, Alexander Alekseevich, and Anton Petrovich Ostroushko. "VOYNO-YASENETSKY Valentin Feliksovich (1877-1961). To the 140th of the birthday." Vestnik of Experimental and Clinical Surgery 10, no. 2 (September 23, 2017): 174. http://dx.doi.org/10.18499/2070-478x-2017-10-2-174.
Full textAbstract:
Voyno-Yasenetsky Valentin Feliksovich (Archbishop Luka) Archbishop of Crimea and Simferopol, Russian and Soviet surgeon, the author of works in anesthesiology, doctor of medical Sciences (1916), Professor (1917); doctor of theology (1959), winner of the Stalin prize, first degree (1946).
F. Voino-Yasenetsky was born 27 APR 1877. After graduating from high school and Kiev art school, studied painting in Munich. In 1898 he became a student of the medical faculty of Kiev University, after which he worked as a surgeon in Chita, the town of Ardatov in Simbirsk province S. Verkhniy Lyubazh, Kursk region, town of Fatezh, Moscow. In 1915 he published in Saint Petersburg the book "Regional anesthesia", and in 1916 he defended it as his thesis and received the degree of doctor of medicine. Until 1917 the doctor in some of the provincial hospitals of Russia, and later the chief doctor of Tashkent city hospital, Professor of Central Asian state University. In 1921 he was ordained to the diaconate, a week a priest in 1923 he was tonsured a monk and consecrated a Bishop with the name Luca, a week later arrested. In 1926 V. F. Voyno-Yasenetsky returned to Tashkent, but in 1930 he was arrested again and transported to Arkhangelsk. In 1934 he published a monograph "Sketches of purulent surgery". In 1937 he was arrested for the third time. Since 1940, works as a surgeon in the link in Bolshaya Murta, 110 kilometers from Krasnoyarsk. 1941 – consultant to all hospitals in the Krasnoyarsk territory and the chief surgeon of the hospital. In 1942 was elevated to the rank of Archbishop and appointed to the chair of Krasnoyarsk. In 1944, published the monograph "On the course of chronic empyema and hundreth" and "Late resections of infected gunshot wounds of the joints." In 1944, Archbishop Luke was headed by the Department of Tambov. In 1945, awarded the Patriarch Alexy I right to wear the diamond cross, wrote the book "Spirit, soul and body." In 1946 he headed the Crimean Department in Simferopol. In 1946 he was awarded the Stalin prize. In 1955, was blind. Died V. F. Voyno-Yasenetsky June 11, 1961, Archbishop of Crimea and Simferopol.
Author of 55 scientific papers on surgery and anatomy, ten volumes of sermons. His most famous book "Sketches of purulent surgery". Awarded Pointscore (1916), the diamond cross from the Patriarch of all Russia (1944), medal "For valiant labor in the great Patriotic war" (1945), Stalin prize first degree (1944).
Archbishop Luka monuments in Krasnoyarsk, Tambov, and Simferopol, is an honorary citizen of Pereslavl-Zalessky (posthumously). In 1995, St Luke canonized as locally venerated saints of the Crimean diocese, in 2000, the definition of the Council of bishops of the Russian Orthodox Church glorified as a Confessor (Saint) in the Assembly of new martyrs and Confessors of Russia. His relics are installed for worship at Holy Trinity Cathedral in Simferopol.
17
Fülep, Katalin. "Berlász Jenő (Bp., 1911. augusztus 28. – Bp., 2015. december 6.)." Magyar Könyvszemle 131, no. 4 (September 7, 2021): 467–68. http://dx.doi.org/10.17167/mksz.2015.4.467.
Full textAbstract:
Életútja a 20. század történelmi fordulatait követte. A „boldog békeidők” szülötte, tanulmányi évei még a Horthy-korszak nyugodt idejére estek, de pályakezdését már a második világégés árnyékolta be, mégis szerencsés és ígéretes indulásnak mondható. A Királyi Magyar Pázmány Péter Tudományegyetem bölcsészeti karának történelem–földrajz szakos hallgatója 1931–1935 között. Az egyetem elvégzése után a bécsi Magyar Történetkutató Intézet ösztöndíjasa, utóbb az Országos Széchényi Könyvtárban és az Országos Levéltárban dolgozott. 1942–1947-ben a Teleki Pál Tudományos Intézet intézeti tanára, 1943–1944-ben Eckhart Ferenccel együtt szerkesztette a Századok című folyóiratot, a háború után pedig a Magyar Történelmi Társulat megbízásából 1948-ig immár egyedül. 1947-ben négy pályázó közül (Berlász Jenő, Komjáthy Miklós, Paulinyi Oszkár, Wellmann Imre) őt választották az „Egyetemes és magyar gazdaság- és társadalomtörténeti tanszék” vezetőjévé.
18
Kohut, A. "THE PHENOMENON OF «CIVILIAN HOSTAGE» IN THE DEPORTATION PRACTICES OF SOVIET SPECIAL SERVICES IN WESTERN UKRAINE IN 1944-1952." Bulletin of Taras Shevchenko National University of Kyiv. History, no. 144 (2020): 25–30. http://dx.doi.org/10.17721/1728-2640.2020.144.5.
Full textAbstract:
In 1944, with the beginning of the re-occupation of Western Ukraine by the Soviet Union, the practice of using forced evictions of local civilians as a method of repression and combating against anti-Soviet organizations and movements was restored. In fact, the deportation campaign against the “OUN families” was continued, which began on May 22, 1941 and lasted, with a break for the German occupation, until 1952. The deportation campaign included four stages: (1) operation on May 22, 1941, when 3 079 families or 11 329 persons were evicted; (2) campaigns of 1944–1946 – 14 726 families or 36 609 persons; (3) operation “Zapad” (“West”) on October 21–26, 1947 – 26,332 families or 77,791 persons; and (4) 1948–1952 campaigns – 22,308 families or 80,209 persons. In total, 205,938 people were deported from Western Ukraine as part of this campaign. Counterinsurgency against the Ukrainian anti-Soviet Resistance movement (primarily the OUN and the UPA) was the main purpose of these measures of the Soviet special services. Initially, the use of mass deportations was aimed at destroying the base of the Ukrainian anti-Soviet resistance movement and focused primarily on the families of the killed, arrested and active members of the underground. With the resumption of the deportation campaign in 1944, the application of the principle of hostility began to become dominant. Initially as a “family hostage” (since August 1944), and soon as civilian hostage – when the principle of collective responsibility of the local civilian population start used. The first detected order of the Soviet special services, which provided the application of the principle of civil hostage, was issued on May 24, 1945 jointly by the NKVD and the NKGB of the Ukrainian SSR. Despite the absence of any direct reference to the principle of hostage in the regulatory acts of operation "Zapad", civilians and members of the anti-Soviet resistance movement perceived it as a “response” to the activity of Ukrainian insurgents. On October 20, 1948, the USSR Order No.00386 was issued, which was based directly on the principles of civil hostage. For more effective implementation of the Chekist “retaliatory actions” a special logistic infrastructure of special assembly points was created. Based on this analysis, it was established that the Stalinist repression system used the principles of joint and several liabilities for the local civilian population of Western Ukraine in 1944–1952. It can be qualified as a violation of the rules of international conventions by the Soviet special services that prohibit the practice of hostage among civilian persons who are not involved in armed conflicts.
19
Bezrogov, Vitaly, and Dorena Caroli. "Soviet Russian Primers of the 1940s." Journal of Educational Media, Memory, and Society 11, no. 1 (June 1, 2018): 14–34. http://dx.doi.org/10.3167/jemms.2019.110103.
Full textAbstract:
What changes did the content, structure, and production of Russian primers published in the Soviet Union undergo between 1941 and 1948—that is, during the Second World War and its aftermath? This article answers this question by analyzing language, content, iconography, and the printing process. The first section addresses key characteristics of primers printed between 1941 and 1944, while the second section focuses on the content of postwar primers printed between 1945 and 1948. The final section addresses challenges facing the textbook approval and circulation process experienced by the State Pedagogical Publishing House of the Russian Soviet Federal Socialist Republic (RSFSR) from 1945 to 1948.
20
PESCHANSKI, DENIS. "Legitimacy/Legitimation/Delegitimation: France in the Dark Years, a Textbook Case." Contemporary European History 13, no. 4 (November 2004): 409–23. http://dx.doi.org/10.1017/s0960777304001870.
Full textAbstract:
The history of France's defeat, occupation and subsequent liberation may be read, and written, as a constant struggle for legitimacy. Here the diverse candidates for legitimacy are analysed (Pétain, de Gaulle and the internal Resistance) as well as the agents of legitimation, and the arbiters of that process of legitimation (French society, the German occupier, Britain and the United States). Four successive configurations are distinguished within that struggle for legitimacy: summer 1940 to spring 1941, the time of the defeat; summer and autumn 1941, when French society called into question the legitimacy of the Vichy French State; the crossroads of greatest legitimacy between late 1942 and mid-1943, which also marked the period of greatest fragility for de Gaulle; and spring to autumn 1944, when the key question was which state should be rebuilt.
21
Coates, Carrol F. "Folklore in the Theatre of Franck Fouché." Theatre Research International 21, no. 3 (1996): 256–61. http://dx.doi.org/10.1017/s0307883300015376.
Full textAbstract:
Franck Fouché was born on 27 November 1915, in Saint-Marc, Haiti. His formative years were precisely the period of the first American occupation of the island. He received his baccalauréat from the Lycée Pétion in 1934. After studying literature at the Université d'Haïti, he returned to Saint-Marc as a professor of literature and director of the Lycée Sténio-Vincent in 1940. He began to publish poetry (‘Billet à Florel’, 1941) and founded a literary review, Horizon (1942). He wrote for two daily newspapers, Le National and Le Nouvelliste in 1944. He received a Licence en Droit from the Université d'Haïti in 1945. After serving as Editor of Le National (1953–4), he was appointed Cultural Attaché at the Haitian Embassy in Mexico City in 1957. Along with a number of Haitian intellectuals, he emigrated from the Duvalierist Haiti to Montreal in 1966. He taught in Chambly. At the Université du Québec à Montréal, he completed an M.A. thesis, Vodou et théâtre; pour un nouveau théâtre populaire (1976). Following an automobile accident, he died on 3 January 1978 in Montreal.
22
Nawrocka, Ewelina. "Lotniska Luftwaffe na Zamojszczyźnie." Archiwariusz Zamojski 15 (December 31, 2017): 99–126. http://dx.doi.org/10.56583/az.1023.
Full textAbstract:
Powołując się na rosyjskie raporty w czasów wojny, autorka podaje, że niemiecki węzeł lotniczy Zamość składał się z siedmiu lotnisk: w Mokrem, Łabuniach, Klemensowie, Dubie, Hostynnem, Jarosławcu i Borowinie Sitanieckiej, oraz dwóch lądowisk: w Łapiguzie i Janowicach. Jedynie lotnisko w Mokrem istniało przed wojną, pozostałe były budowane od podstaw. Do pracy zmuszano Polaków (np. łapanki w Szczebrzeszynie) oraz Żydów (Mokre, Łabunie, Klemensów). Wzmożony ruch przy budowie lotnisk oraz militarny obserwowano od początku 1941 r., miały one zapewnić wsparcie lotnicze dla niemieckiej Grupy Armii Południe w planowanym ataku na ZSRR (operacji Barbarossa). Zamojszczyzna odczuła siłę lotnictwa Luftwaffe w 1943 i 1944 r., gdy samoloty z lotnisk w Klemensowie, Łabuniach i Mokrem patrolowały skupiska leśne i wyszukiwały ślady partyzanckich obozowisk, służyły także jako wsparcie przy pacyfikacjach wsi. Części lotnisk użyto przy odwrocie Niemiec 1944 r., niektóre były potem wykorzystywane przez Armię Czerwoną. Najwięcej informacji podano o lotniskach w Mokrem (dwa pasy startowe, w tym jeden dla bombowców, betonowe stoiska artylerii przeciwlotniczej) i Klemensowie (czynne od kwietnia 1941 r.), omówiono też Dub (aktywne w czerwcu 1941 r. i na początku lipca 1944 r.), Hostynne (zlikwidowane w 1942 r.), Łabunie (używane do ataku na ZSRR i w czasie odwrotu w 1944 r.), Łapiguz (lądowisko awaryjne prawdopodobnie nigdy niewykorzystane przez Niemców, używane przez lotnictwo radzieckie).
23
Inozemtsev, I. N. "Dynamics of the network of evacuation hospitals in the Penza region during the Great Patriotic War." Vestnik of Samara University. History, pedagogics, philology 29, no. 1 (April 21, 2023): 31–37. http://dx.doi.org/10.18287/2542-0445-2023-29-1-31-37.
Full textAbstract:
Based on the analysis of regional archival material, the article examines in detail the dynamics of the deployment of evacuation hospitals in the Penza region in 1941-1945. The features of the development of the structure of their bed fund are considered, the main places of deployment and placement are determined. The analysis made it possible to identify the following chronological stages in the development of the regional base of rear evacuation hospitals: 1) June 22 July 1941; 2) July 1941 early 1942; 3) February October 1942; 4) November 1942 early 1944; 5) early 1944 June-July 1945; 6) second half of 1945. It is concluded that the dynamics of the deployment of evacuation hospitals was determined, first of all, by a change in the operational-strategic situation and a change in the front line, and only then by the capabilities of regional health care. By comparing local data with data on the number of evacuation hospitals in other regions of the Volga region, an excessively high degree of mobilization load was placed on the healthcare system of the Penza region, which initially had insignificant sectoral resources. It was determined that the structure of the bed fund during the war years developed towards deepening its specialization, primarily due to an increase in the number of specialized surgical beds. The vast majority of evacuation hospitals were located in settlements located on the territory of the regions of the Penza region, which have the necessary social and railway infrastructure
24
Winarno, Novyantika Eka Putri, Marjono Marjono, Sumardi Sumardi, Nurul Umamah, and Riza Afita Surya. "The Struggle Of Achyat Chalimy Through Laskar Hizbullah In The Independence Revolution 1945-1950." JURNAL HISTORICA 6, no. 2 (December 15, 2022): 144. http://dx.doi.org/10.19184/jh.v6i2.28934.
Full textAbstract:
Achyat Chalimy is a student of KH. Hasyim Asy'ari who founded Laskar Hizbullah Mojokerto in 1945 to defend Indonesia's independence. The formation of Laskar Hizbullah was recognized by Japan on December 15, 1944. Laskar Heizbullah was a semi-military force consisting of Muslim youths and students who fought to defend Indonesia's independence against allied forces. The purpose of this study was to analyze the role of Achyat Chalimy and Laskar Hizbullah in the Revolution of Independence in 1945-1950. This research uses historical research methods and social psychology approaches. The results of this study indicate that Achyat Chalimy and Laskar Hezbollah during the Independence Revolution played a role in the battle in Surabaya in 1945, the guerrilla battle in Mojokerto in 1945-1947, and the battle in Kutorejo in 1948-1949. The end of Achyat Chalimy's role with Laskar Hizbullah in 1950 was marked by the transfer of sovereignty from the Netherlands to Indonesia.
Keywords: Achyat Chalimy, Laskar Hizbullah, Independence Revolution
25
Zajączkowski, Mariusz. "Terror i represje sowieckie wobec zachodnich Ukraińców w latach 1943–1945 z jugosłowiańskimi kontekstami w tle." Rocznik Polsko-Niemiecki, no. 24/2 (April 29, 2016): 109–60. http://dx.doi.org/10.35757/rpn.2016.24.18.
Full textAbstract:
The aim of this article is to show the relationship between Soviet partisans and the Ukrainian population in the western regions of Ukraine. It also aims to demonstrate how the attitude toward the armed troops of the Ukrainian national and nationalist underground, which operated in the area between 1942 and 1944, changed under the influence of the war on the Eastern Front and internal factors. All this led to the outbreak of an open armed conflict and terror of the red partisans against the Ukrainian peasants, most of whom supported national and nationalist partisans. These events are presented against the background of political, social and military conditions for the operation and development of the Soviet partisan movement in the area of Volhynia and Eastern Galicia. This article also describes how the Soviet security police and army fought the OUN-B and UPA in this area and repressed members of the anti-communist underground and its civilian supporters during the re-establishment of the communist authorities after 1944. It also attempts to show the similarities and differences between the events in Western Ukraine (1943–1945) and the Civil War in Yugoslavia (1941–1945), including the local communists’ fight for power in the country.
26
Matoga, Piotr. "Historia organów w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie-Piaskach Wielkich." Nasza Przeszłość 123 (June 30, 2015): 225–36. http://dx.doi.org/10.52204/np.2015.123.225-236.
Full textAbstract:
Archiwum parafialne w Krakowie-Piaskach Wielkich obfituje w dokumenty związane z historią miejscowych organów. Kościół parafialny został wybudowany w latach 20. XX w. W 1944 r. zamontowano w nim niewielkie, tymczasowe organy, wypożyczone z parafii w Prokocimiu. Instrument ten, zbudowany w 1924 r. przez Stanisława Żebrowskiego z Krakowa, oddano do Prokocimia w 1945 r. Jeszcze w 1944 r. ówczesny proboszcz, ks. Franciszek Dźwigoński, zamówił nowe, 15-głosowe, pneumatyczne organy w firmie Gebrüder Rieger z Jägerndorfu. Wskutek działań wojennych nigdy nie dotarły one do Piasków Wielkich. W latach 1948-1949 parafia starała się o nabycie używanego instrumentu, który miałbyś sprowadzony z Ziem Odzyskanych. Ks. Dźwigoński korespondował w tej sprawie z Marianem Śliwińskim, pracownikiem Politechniki Wrocławskiej i organmistrzem-amatorem, który pośredniczył w procederze wywożenia poniemieckich organów po drugiej wojnie światowej. Początkowo do Piasków Wielkich miał trafić 14-głosowy, pneumatyczny instrument ze Starych Rochowic, jednak został on przydzielony parafii w Rudnie. Później Śliwiński pisał o organach z Rościszewa, Gniechowic, Barkowa Wielkiego i Gostkowa. Pod koniec 1949 r. proboszcz otrzymał informację o tym, że przydział instrumentów został wstrzymany. W zaistniałej sytuacji zamówił nowe organy w firmie Wacława Biernackiego z Krakowa. Ten 15-głosowy, pneumatyczny instrument, zbudowany w latach 1951-1952, funkcjonuje w kościele do dziś.
27
Kollinger, Franziska. "Elsa Barraines politische Verflechtungen (1940/1944/1949)." Archiv für Musikwissenschaft 78, no. 2 (2021): 122. http://dx.doi.org/10.25162/afmw-2021-0007.
Full text
28
Mazur, Marcin Łukasz. "Chóralne wydania polskich kolęd na obczyźnie w czasach II wojny światowej." Muzyka 67, no. 2 (July 8, 2022): 91–112. http://dx.doi.org/10.36744/m.1295.
Full textAbstract:
Podczas wojny i okupacji w wielu miejscach, w których przebywali Polacy powstawały chóry i zespoły śpiewacze. Na ich potrzeby zostały wydane na obczyźnie śpiewniki z polskimi kolędami w opracowaniach na chór a cappella. Śpiewnikom tym poświęcony jest niniejszy artykuł. W l. 1940–46 w Villard-de-Lans koło Grenoble działało polskie Gimnazjum i Liceum im. C. Norwida. Na potrzeby chóru szkolnego, prowadzonego przez Ernesta Bergera (1904–58), matematyka i dyrektora szkoły powstał Zbiór pieśni kościelnych E. Bergera (Villard de Lans 1941). Rudolf Rygiel (1910–86), uczestnik kampanii wrześniowej, w 1940 r. dotarł do Francji, gdzie włączył się czynnie do działalności ruchu oporu oraz działał jako dyrygent i kompozytor. W 1941 r. wydał trzeci zeszyt Echa ojczystego zawierający dwadzieścia trzy kolędy na chór męski a cappella. Jednym z najważniejszych polskich zespołów w Wielkiej Brytanii był założony w 1940 r. Chór Wojska Polskiego. Z chórem pracował m.in. Henryk Hosowicz (1910–69), który na potrzeby zespołu wydał dwa śpiewniki kolędowe na czterogłosowy chór męski a cappella: 16 kolęd (1940) i 50 kolend (1942). W 1944 r. w Jerozolimie nakładem Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wydany został obszerny Zbiór pieśni polskich w opracowaniu Juliusza Leo (1901–62), który zawiera 180 utworów: 150 świeckich i 30 religijnych. W grudniu 1945 r. Sekcja Wydawnicza 2 Korpusu wydała zbiór kolęd na chór męski a cappella w przedwojennych opracowaniach Kazimierza Garbusińskiego i Gerarda Płachetki. Autor zbioru Kolendy polskie (1945), ppor. Feliks Kapała (ur. 1909), był weteranem walk nad Bzurą, a potem jeńcem Oflagu VIIA Murnau. W zbiorze Kapały znajduje się dwadzieścia pięć kolęd w różnych układach. Kompozytor Szymon Laks (1901–83) w czasie wojny był więźniem obozu w Oświęcimiu. Zbiór pt. Pięć kolęd został wydany już po wojnie przez Związek Polskich Kół Muzyczno-Teatralnych we Francji. Omówienie wymienionych wojennych wydań kolęd na zespoły chóralne jest przyczynkiem do historii polskiej tradycji muzycznej.
29
Кулеша, Надія. "УКРАЇНСЬКИЙ РЕДАКТОР І ЖУРНАЛІСТ АНДРІЙ ЛУЦІВ (АНТІН ДРАГАН): БЕРЛІНСЬКИЙ ПЕРІОД (1938–1943 рр.)." Науковий вісник Ужгородського університету. Серія Філологія 1, no. 49 (November 16, 2023): 183–88. http://dx.doi.org/10.24144/2663-6840.2023.1.(49).183-188.
Full textAbstract:
Досліджено редакторську і публіцистичну діяльність Андрія Луціва (Антіна Драгана) під час його перебування у Берліні (1938–1943 рр.). Розглянуто сучасні публікації, в яких вивчається життєвий і творчий шлях А. Луціва. Проаналізовано мемуарні матеріали для висвітлення низки фактів діяльності А. Луціва у Німеччині і з’ясування його причетності до редагування низки періодичних видань. Розглянуто і охарактеризовано пресу, в якій він працював як журналіст і редактор, зокрема доступні до огляду збірки бюлетенів Українського пресового бюро у Берліні (1938– 1939 рр.) та пресової агенції Европейська інформаційна служба (згодом – Українська інформаційна служба) (1941 р.). Висвітлено умови, в яких доводилося працювати українським пресовим агенціям у Третьому Райху. Здійснено контент-аналіз часописів «Голос» (Берлін, 1939–1945), «Українець» (Берлін, 1942–1944) та «Хлібороб» (Берлін, 1943–1944) на предмет виявлення в них публікацій авторства А. Луціва у 1941–1943 рр.; проаналізовано й охарактеризовано ці публікації. Висвітлено структуру, змістове наповнення і проблемно-тематичні аспекти редагованих А. Луцівим часописів для примусових робітників, підкреслено їхню орієнтацію на специфіку реципієнта пресового контенту. З’ясовано оригінальні підходи А. Луціва для налагодження двостороннього зв’язку з читацькою аудиторією, зацікавлення читачів до творчої співпраці з редакціями періодичних видань. Встановлено значення аналізованих періодиків для полегшення українським промисловим і сільськогосподарським робітникам перебування на чужій території. Підкреслено потужну виховну, просвітницьку, культурницьку місію часописів, редагованих А. Луцівим, їхній вагомий внесок у формування національної самосвідомості читацької аудиторії, ціннісних орієнтацій та ідеалів, розвиток державницького світогляду. Визначено місце і роль українських періодичних видань, які редагував А. Луців, у системі української преси в Німеччині періоду Другої світової війни. Акцентовано важливе значення репортажів і публіцистичних творів А. Луціва у розкритті злочинів сталінського режиму проти українського народу, зокрема Вінницької трагедії 1943 р.
30
Slobodyanyuk, M. A. "Партизанський рух у Південній Україні у 1943–1944 рр." Науково-теоретичний альманах "Грані" 20, no. 6/146 (August 7, 2017): 81. http://dx.doi.org/10.15421/171789.
Full textAbstract:
Стаття присвячена завершальному етапу (1943–1944 рр.) розвитку радянського партизанського руху в Південній Україні. Цей регіон відрізняється відсутністю великих лісових масивів та наявністю великих промислових центрів. З огляду на це, пріоритетними там стали підпільні форми боротьби. Тим не менше, партизанські методи спротиву окупантам також доволі активно використовувалися. На основі аналізу широкого кола архівних документів центральних і обласних архівосховищ встановлено, що за своїми характеристиками завершальний етап розвитку партизанського руху суттєво відрізнявся від етапу початкового (1941–1942 рр.). Його особливостями стали відмінний механізм виникнення партизанських формувань, видозмінена тактика боротьби з окупантами. Зокрема, у 1943–1944 рр. партизанські загони формувалися внаслідок організаторської діяльності десантних груп, закинутих з «Великої землі», або підпільниками. З’ясовано, що активну діяльність вони розгортали при наближенні лінії фронту: нападали на окупаційні підрозділи та установи, здійснювали диверсійні акти, вели розвідку в інтересах Червоної армії. Видатною сторінкою руху Опору на півдні України стало Павлоградське повстання 1943 року. Загалом партизанський рух у Південній Україні зробив помітний внесок у вигнання нацистських окупантів з української землі.
31
Sampaio, Leandson Vasconcelos. "Tradução de "Le combat continue..." (Albert Camus)." Revista Dialectus - Revista de Filosofia, no. 24 (December 30, 2021): 257–58. http://dx.doi.org/10.30611/2021n24id78037.
Full textAbstract:
Tradução de CAMUS, Albert. Le combat continue... In: CAMUS, Albert. Œuvres Complètes. Bibliotèque de la Pléiade. Articles, préfaces, conférences. (1944-1948). Articles publiés dans “Combat” (1944-1947). Éditions Gallimard, Paris: 2006, pp. 515-516.
32
Petersen, Jógvan, Peter Skinhøj, and Thorkil Thorsen. "An Epidemic of Cirrhosis in Danish Women Revisited." Scandinavian Journal of Social Medicine 14, no. 4 (December 1986): 171–78. http://dx.doi.org/10.1177/140349488601400402.
Full textAbstract:
Between 1944 and 1947 the mortality statistics for the Danish population show an epidemic increase of liver diseases: subacute necrosis and cirrhosis. The epidemic only affected female mortality rates. Mortality due to cirrhosis remained at a higher rate for women than men until 1970 as a result of an excess mortality in the cohort of women who in 1945 were over the age of 45. Up to 1981 this group showed an excess of 4 000 fatalities. A re-evaluation of medico-statistical data shows that the disease cannot be explained by the epidemic hepatitis occurring in 1942–1944 or by increased consumption of alcohol. Possible causes could be pharmaceutical products or additives, perhaps hormone preparations.
33
Yu, Ruby, Moses Wong, Billy Chang, Xin Lai, C. M. Lum, T. W. Auyeung, Jenny Lee, Kelvin Tsoi, Ruby Lee, and Jean Woo. "Trends in activities of daily living disability in a large sample of community-dwelling Chinese older adults in Hong Kong: an age-period-cohort analysis." BMJ Open 6, no. 12 (December 2016): e013259. http://dx.doi.org/10.1136/bmjopen-2016-013259.
Full textAbstract:
BackgroundTo examine the trends in activities of daily living (ADL) disability in older Chinese adults in Hong Kong between 2001 and 2012.MethodsUsing data from the Elderly Health Centres (EHCs) of the Department of Health comprising a total of 54 808 community-dwelling Chinese adults aged ≥65 years in 1 early cohort (1904–1917) and 10 3-year birth cohorts (1918–1920, 1921–1923, 1924–1926, 1927–1929, 1930–1932, 1933–1935, 1936–1938, 1939–1941, 1942–1944, 1945–1947), we examined trends in ADL disability by using age-period-cohort (APC) models. ADL disability was defined as being unable to perform at least 1 of 7 ADL activities (bathing, dressing, toileting, transferring, feeding, grooming, walking) independently. Cross-classified random-effects logistic regressions were performed for each of the APC trends with adjustment for age, period, cohort, sociodemographic, lifestyle, comorbidity and self-rated health.ResultsThe mean age of the cohort was 70.9±4.7 (range 65–99) years. The prevalence rate of ADL disability was 1.6%. ADL disability increased with age (p<0.001) and the gradient of the increase was steeper in the older age groups. At the same age, women (1.7%) were more likely to report ADL disability than men (1.4%, p=0.001). For both genders, there was an increase in ADL disability between 2003 and 2012; adjustment for age, cohort and other covariates has diminished the trends observed among men. There was no cohort effect in ADL disability.ConclusionsADL disability in older adults has increased over the last decade. Further study is required to identify possible causes behind the disability trends.
34
Stokolos, Nadiya G. "Ethnic and Confessional Politics of the Reich in Occupied Ukraine (1941-1944)." Ukrainian Religious Studies, no. 19 (October 2, 2001): 70–77. http://dx.doi.org/10.32420/2001.19.1165.
Full textAbstract:
Orthodox church life in Ukraine from the summer of 1941 to the spring of 1944 was characterized by a sharp confrontation between two Orthodox churches, administrative centers of which were located in Volyn, in Lutsk and Kremenets. The Autonomous Orthodox Church (APC) was headed by an archbishop (from December 1941 - Metropolitan) Alex (Gromadsky). After his tragic death on May 7, 1943, the APC remained virtually without a chapter, since at this time the occupation authorities abolished the traditional system of church management. The Ukrainian Autocephalous Orthodox Church (UAOC) throughout its time was headed by an archbishop, and from May 1942 Metropolitan Polycarp (Sikorsky).
35
Галів, Микола, Олександра Свйонтик, and Мирослав Ющишин. "СТУДЕНТИ ПЕДАГОГІЧНОГО ТА УЧИТЕЛЬСЬКОГО ІНСТИТУТІВ У ЛЬВОВІ (1944‒1953 рр.): ЧИСЕЛЬНІСТЬ, УМОВИ НАВЧАННЯ І ПОБУТУ." Problems of humanities. History, no. 10/52 (July 4, 2022): 145–63. http://dx.doi.org/10.24919/2312-2595.10/52.257899.
Full textAbstract:
Анотація. Мета дослідження ‒ з՚ясувати чисельність та матеріальні умови життя і навчання студентів Львівського державного педагогічного інституту та Львівського державного учительського інституту у 1944‒1953 рр. Методологія дослідження спирається на принципи науковості, історизму, системності, авторської об՚єктивності, а також на використання загальнонаукових методів (індукції та дедукції, аналізу і синтезу) та спеціально-історичних методів (історико-системний, історико-генетичний, історико-типологічний). Наукова новизна полягає у тому, що вперше здійснено аналіз матеріальних умов навчання і побуту студентів педагогічного та учительського інститутів Львова у перше повоєнне десятиліття (1944‒1953). Висновки. У результаті дослідження встановлено, що контингенти студентів ЛДПІ і ЛДУІ впродовж досліджуваного періоду поступово зростали. У 1944 р. прийнято 220 осіб, а на навчання зʼявилася лише 181 особа. Студенти перших курсів не були достатньо підготовлені, але на кінець навчального року 12 студентів ЛДПІ були повними відмінниками. Кількість студентів у ЛДПІ на 1946–1947 н. р. сягнула 443 особи. Дисципліна студентів була невисокою: багато з них відкладали виконання завдань і підготовку до екзаменів на кінець семестру, відвідуваність занять не перевищувала 90 %. Щороку певну кількість студентів заарештовували органи держбезпеки за «український націоналізм». План набору студентів на 1950–1951 н. р. був виконаний повністю із великим конкурсом на історичному та біологічному факультетах. За цей навчальний рік 132 студенти вступили до комсомолу, з них 118 – уродженці Західної України. Навчальний корпус ЛДПІ та ЛДУІ мав 138 кімнат. Початково у ньому містився навіть гуртожиток. У звʼязку зі збільшенням контингенту студентів, будівля вже на 1948–1949 н. р. виявилася замалою. У ній не було лекційних аудиторій, де можна було б помістити понад 50 осіб. Бібліотеку інституту після війни комплектували заново: на 1947 р. вона налічувала близько 40 тис. томів, на 1951 р. – 71,5 тис. Їдальня інституту утримувалася трестом їдалень та ресторанів. Стан гуртожитків був критичним. На 1950 р. проблема гуртожитку посилилася. На 700 студентів, які потребували житла, студентський гуртожиток міг забезпечити його тільки 265 особам. При інституті до 1949 р. діяло підсобне господарство (52 га землі), а згодом ботанічний сад площею 3 га.
36
Zajączkowska-Łopatto, Maria Emilia. "Jerzy Jeremiasz Łopatto i jego Notatnik." Almanach Karaimski 4 (December 30, 2015): 217–65. http://dx.doi.org/10.33229/ak.2015.04.14.
Full textAbstract:
Jerzy Jeremiasz Łopatto (1896-1978) był piątym dzieckiem Józefa i Raisy z Juchniewiczów. Ukończył szkołę podchorążych w Odessie, walczył na frontach I wojny światowej, dwa razy ciężko ranny, wraz z bratem Aleksym walczył w pociągu pancernym „Na Moskwu”. Do Wilna wrócił w 1924 r. Ożenił się z Zofią Kobecką w 1926 i założył biuro melioracyjne. W 1934 r. przejechał wraz z żoną i trzema synami do majątku Szyłele w gminie Mejszagoła. Był dobrym gospodarzem, życzliwym sąsiadem, założyli z okolicznymi ziemianami kółko rolnicze. W nocy z 2 na 3 sierpnia 1940 r. przyjechało NKWD i zabrali go do więzienia Łukiszki w Wilnie. Oskarżony za przynależność do polskiej partii OZON (Obóz Zjednoczenia Narodowego), jako ziemianin na 140 ha dostał wyrok 8 lat( isprawitelno=trudowogo lagiera) poprawczego lagru pracy. Wywieziono go do Workuty. Wyszedł z lagru we wrześniu 1941 r. po podpisaniu przez gen. W. Sikorskiego układu z ambasadorem Iwanem Majskim w Londynie o wznowieniu stosunków dyplomatycznych polsko-sowieckich i utworzeniu armii polskiej w ZSRR.( Zwanego potocznie Paktem Sikorski – Majski) Dostał zaświadczenie ważne 3 miesiące, stwierdzające, że jest obywatelem polskim i udaje się do Buzułuku, gdzie zaczynały się formować Polskie Siły Zbrojne gen. W. Andersa. Zaciągnął się jako starszy szeregowy. Po opuszczeniu terytorium sowieckiego 30 marca 1943 r. zaczyna pisać „Notatnik”, nazwany „listy niewysłane” przedstawiając swoje losy dla żony i synów. Ten „Notatnik” ma 154 strony pisane wiecznym piórem Opisuje drogę jaką przebył : więzienie w Wilnie, pracę w lagrze, dojazd do Kołtubianki, a potem przez Guzar w Uzbekistanie, do Pahlevi w Iranie, Irak, Palestynę do Egiptu, skąd został oddelegowany do Anglii. Tam po ukończeniu kursów został przyjęty do Royal Air Force do Dywizjonu Budowy Lotnisk Nr 5029 /P/ w Portreath w Kornwalii i przerzucony do Brytyjskiej Strefy Okupacyjnej w Quakenbrücku. Ostatni zapis ma datę 31.XII 1946. Tam, w maju 1946 r. odszukał go najstarszy syn Emanuel i został wysłany do Florencji. Sierżant Jerzy Łopatto P-707496 pełnił służbę na stanowisku kierownika technicznego w Lotnictwie Polskim pod dowództwem brytyjskim w Anglii od 21 IV 1944 do 12 III 1947 i został zdemobilizowany wskutek przeniesienia go do Polskiego Korpusu Demobilizacyjnego (R.A.F). Nie doczekawszy się na przyjazd Żony i dwóch synów niepełnoletnich Jerzy Lopatto postanowił pojechać do nich do Wrocławia, aby się nimi zaopiekować.
37
Исупов, Владимир Анатольевич, Надежда Сергеевна Коробейникова, and Михаил Александрович Семенов. "Население западной Сибири в годы Второй Мировой войны: 1939 – 1945 гг." Демографическое обозрение 3, no. 2 (September 16, 2016): 143–68. http://dx.doi.org/10.17323/demreview.v3i2.1756.
Full textAbstract:
В статье рассматриваются особенности демографических процессов в Западной Сибири во время Великой Отечественной войны. К ним относятся резкие изменения численности и структуры населения, обусловленные мобилизацией в армию и развернувшимися в годы войны миграционными процессами, прежде всего эвакуацией. Основными детерминантами пространственных перемещений людей в этот период стали военно-политические факторы. Государственный контроль над территориальными перемещениями людей был резко усилен. За время войны резко сократилась численность сельского населения, но количество горожан за счет притока мигрантов возросло, в результате чего выросла доля городского населения региона, произошла его квазиурбанизация. Вследствие изменений структуры населения и общего ухудшения условий жизни значительно снизилась рождаемость, что стало главной причиной естественной убыли населения в 1942–1944 гг. Смертность же, после повышения в первые годы войны, с 1943 г. стала снижаться, общий коэффициент смертности в 1945 г. был более чем вдвое ниже, чем в 1941. Важнейшую роль в этом снижении сыграла система здравоохранения.
38
Nolasco, Barbara Barros Gonçalves Pereira, and Moema Rodrigues Brandão Mendes. "MÁRIO MATOS E SUA TRAJETÓRIA NA REVISTA ALTEROSA." IPOTESI – REVISTA DE ESTUDOS LITERÁRIOS 23, no. 2 (December 7, 2019): 198–208. http://dx.doi.org/10.34019/1982-0836.2019.v23.29209.
Full textAbstract:
Este trabalho faz parte de uma série de investigações realizadas acerca do escritor mineiro Mário Matos. Nesta busca mais diligente, estão sendo realizados levantamentos de seus textos publicados em diversos periódicos, desde os primeiros escritos até os que foram produzidos e localizados meses antes de sua morte. O presente artigo, contudo, pretende evidenciar a atuação jornalístico-literária desse autor na Alterosa, antiga revista de grande visibilidade no contexto de Minas Gerais, bem como trazer ao leitor uma apresentação geral da vida literária de Mário Matos.
Palavras-chave: Mário Matos. Alterosa. Literatura mineira. Imprensa mineira. Memória.
Referências
A COMEMORAÇÃO do 6.º aniversa’rio de “Alterosa”. Alterosa, Belo Horizonte, ano VII, n. 65, p. 120, 134, 136, set. 1945.
ALENCAR, Gilberto de. Um “novo” de valor. O Pharol, Juiz de Fora, ano XLVII, n. 307, p. 1, 27 dez. 1912.
ALTEROSA. Alterosa, Belo Horizonte, ano V, n. 39, p. 1, jul. 1943.
ALTEROSA. Alterosa, Belo Horizonte, ano VI, n. 49, p. 1, maio 1944.
ALTEROSA. Alterosa, Belo Horizonte, ano XV, n. 169, p. 96, 01 set. 1953.
ALTEROSA em nova fase. Alterosa, Belo Horizonte, ano XXII, n. 329, p. 1, maio 1960.
ANDRADE, Carlos Drummond de. Imagem de escritor mineiro. Correio da Manhã, Rio de Janeiro, ano LXVI, n. 22.619, 1º caderno, p. 6, 30 dez. 1966.
CHAVES, Hermenegildo. Uma alma simples de artista. Alterosa, Belo Horizonte, ano VII, n. 65, p. 142,147, set. 1945.
DANTAS, Paulo. Qual o seu candidato? Alterosa, Belo Horizonte, ano VII, n. 65, p. 92-94, set. 1945.
DUARTE, Constância Lima (org.). Dicionário bibliográfico de escritores mineiros. Belo Horizonte: Autêntica, 2010.
FECHAMENTO de “Alterosa” decidido pela direção em face do aumento do papel. Jornal do Brasil, Rio de Janeiro, ano LXXIV, n. 305, 1º caderno, p. 16, 27-28 dez. 1964.
JURISPRUDÊNCIA MINEIRA. Desembargador Mário Gonçalves de Matos: nota biográfica. Belo Horizonte, a. 53, n. 162, p. 3-5, out.-dez. 2002.
MÁRIO Matos: nota biográfica. Suplemento Literário do Minas Gerais, Belo Horizonte, ano II, n. 70, p. 2, 30 dez. 1967.
MATOS, Mário Gonçalves de. Dicionário da elite política republicana (1889-1930). FUNDAÇÃO GETÚLIO VARGAS/CPDOC. Disponível em: <https://cpdoc.fgv.br/dicionario-primeira-republica/5>. Acesso em: 01 abr. 2019.
MATOS, Mário. Caçada de onça. Bello Horizonte, Belo Horizonte, n. 101, fev. 1939. Não paginado.
______. Machado de Assis: o homem e a obra – Os personagens explicam o autor. São Paulo: Companhia Editora Nacional, 1939 (Coleção Brasiliana, 5ª série da Biblioteca Pedagógica Brasileira, vol. 153). 454 p.
______. O personagem persegue o autor. Rio de Janeiro: “O Cruzeiro”, 1945. 357 p.
______. Os mortos governam os vivos. Alterosa, Belo Horizonte, ano VII, n. 67, p. 39, nov. 1945.
______. Palavra da musa antiga. Alterosa, Belo Horizonte, ano VII, n. 68, p. 1, dez. 1945.
______. Interpretação do Natal. Alterosa, Belo Horizonte, ano [VIII], n. 68, p. 39,119, dez. 1945.
______. Chico Mendonça, a mulher e o “Balão”. Alterosa, Belo Horizonte, ano VIII, n. 69, p. 39, jan. 1946.
______. Centenário poético. Alterosa, Belo Horizonte, ano VII, n. 70, p. 39, fev. 1946.
______. A vida é assim. Alterosa, Belo Horizonte, ano VIII, n. 71, p. 39, mar. 1946.
______. Soldado Clementino. O Jornal, Rio de Janeiro, ano XXVIII, n. 8.158, 4ª seção (Revista), p. 1,7, 01 dez. 1946.
______. Casa das três meninas. Belo Horizonte: Movimento Editorial Panorama, 1949. 254 p.
______. Caçada da onça. Alterosa, Belo Horizonte, ano XVI, n. 206, p. 36-39,90, 15 mar. 1955.
MATTOS, Mário. Último bandeirante. Belo Horizonte: Os Amigos do Livro, 1935. 174 p.
MOREIRA, Vivaldi. Figuras, tempos, formas. Belo Horizonte: MP, 1966.
NOTAS & Novas. O Pharol, Juiz de Fora, ano XLIX, n. 45, p. 1, 22 fev. 1914.
O PARLAMENTO mineiro. O Jornal, Rio de Janeiro, ano V, n. 1.397, p. 11, 29 jul. 1923.
OLAVO, Alberto. Último canto da tarde. Belo Horizonte: Os Amigos do Livro, 1938. 224 p.
______. A poesia abandonou o verso. Alterosa, Belo Horizonte, ano V, n. 40, p. 18,19,146, ago. 1943.
______. Mês de Maria. Alterosa, Belo Horizonte, ano VI, n. 49, p. 41, maio 1944.
______. Soldado Clementino. Alterosa, Belo Horizonte, ano VII, n. 65, p. 39, set. 1945.
______. O consul Eça de Queiroz. Alterosa, Belo Horizonte, ano VII, n. 66, p. 37, out. 1945.
______. O exemplo de Judas. Alterosa, Belo Horizonte, ano VIII, n. 72, p. 39,129, abr. 1946.
______. Maio, mês da rosa e do sonho. Alterosa, Belo Horizonte, ano VIII, n. 73, p. 41, maio 1946.
______. Adeus, meu lar. Alterosa, Belo Horizonte, ano VIII, n. 74, p. 41, jun. 1946.
______. Vitória de princípios. Alterosa, Belo Horizonte, ano VIII, n. 76, p. 33,70, ago. 1946.
______. Eis a primavera. Alterosa, Belo Horizonte, ano VIII, n. 77, p. 33, set. 1946.
______. Sorvete, Iáiá. Alterosa, Belo Horizonte, ano VIII, n. 79, p. 33, nov. 1946.
______. Eterno sonêto de Natal. Alterosa, Belo Horizonte, ano VIII, n. 80, p. 41, p. 41, dez. 1946.
______. Casamento por anedota. Alterosa, Belo Horizonte, ano IX, n. 81, p. 33, jan. 1947.
______. Interpretação do carnaval. Alterosa, Belo Horizonte, ano IX, n. 82, p. 33,46, fev. 1947.
OLAVO, Alberto. O ridículo na poesia. Alterosa, Belo Horizonte, ano IX, n. 84, p. 33,57, abr. 1947.
______. Uma questão de dinheiro. Alterosa, Belo Horizonte, ano XI, n. 105, p. 33,73, jan. 1949.
UMA GRANDE aquisição para o quadro de colaboradores permanentes de Alterosa. Alterosa, Belo Horizonte, ano V, n. 40, p. 114, ago. 1943.
39
Tokár, F., and E. Krekulová. "Structure, quality, production, LAI and dendrochronology of 100 years old Austrian pine (Pinus nigra ARNOLD) stand ." Journal of Forest Science 51, No. 2 (January 10, 2012): 67–76. http://dx.doi.org/10.17221/4545-jfs.
Full textAbstract:
The paper evaluates the growth, structure, production, quality, leaf area index and dendrochronology of 100 years old Austrian pine (Pinus nigra ARNOLD) monoculture situated in the forest type group Fageto-Quercetum in the locality Horné Lefantovce (Nitrianska Streda Forest District, Topoľčianky Forest Enterprise). Codominant trees, trees with stem of high quality, with medium-sized crown, medium dense and straight crown are the most abundant in the stand. The tree number in the stand is 1,024 trees/ha, basal area 51.75 m2/ha, growing stock 571.56 m3/ha, aboveground biomass stock 348.76 t/ha and leaf area index 21.85 ha/ha. Dendrochronological analyses examined the response in individual sample trees and minimum annual ring width was found in 1920, 1922, 1925, 1929, 1933, 1938, 1944, 1946, 1947, 1949, 1952, 1954, 1963, 1968, 1976, 1982, 1990, 1993, 1998, 2001. Marked maximum values of annual ring width in the years 1919, 1923, 1926, 1930, 1936, 1937, 1941, 1948, 1951, 1955, 1959, 1966, 1972, 1975, 1980, 1985, 1997 were found as a positive productive feature. Beginning in the year 1993, dry Austrian pine trees occurred in the stand as a result of the fungal infection by Sphaeropsis sapinea (Fr.) Dyko et Sutton.
40
GEORGE, C. J., K. S. RAMASASTRI, and G. S. RENTALA. "Incidence of droughts in Andhra Pradesh, Tamil Nadu and Mysore." MAUSAM 23, no. 4 (February 7, 2022): 515–24. http://dx.doi.org/10.54302/mausam.v23i4.5312.
Full textAbstract:
Drought spells in Andhra Pradesh, Tamil Nadu and Mysore during the last 60-65 years are studied by computing the monthly Palmer index values. For computing the index, a detailed hydrologic accounting of the area is carried out for a large number of years using data of rainfall, potential evapotranspiration and water-holding capacity of the soil. Several parrameters are obtained from this accounting and the be are used to compute the 'CAFEC' (Climatically Appropriate For Existing Condition) precipitation of each month of the period. Anomaly of actual rainfall with respect to this 'CAFEC' precipitation is obtained for each month and this is used to compute Palmer index of the month.
Several drought spells occurred in these areas during the period studied. The longest drought spell experienced in each area was: (i) Interior My010re North-70 months (August 1922 to May 1928), (ii) Coastal Andhra Pradesh-57 months (July 1904 to March 1909), (iii) Tamil Nadu-41 months (November 1949 to March 1953), (iv) Rayalaseema 36 months (March 1941 to February 1944), (v) Telangana-35 months (May 1911 to March 1914 and July 1918 to May 1921) and (vi) Interior Mysore South-27 months (December 1948 to February 1951).
41
Nogueira-Pretti, Luciana Persice. "Proust contra a Degradação: gênese, infortúnios e redenção de um livro." Manuscrítica: Revista de Crítica Genética, no. 43 (July 26, 2021): 93–109. http://dx.doi.org/10.11606/issn.2596-2477.i43p93-109.
Full textAbstract:
Esse artigo retraça os caminhos e descaminhos da obra Proust contra a Degradação, de Joseph Czapski (1896-1993), e os percalços de sua redação, transmissão e publicação. Esse livro transita entre memória, ensaio e testemunho histórico, e transcreve uma série de conferências proferidas entre 1940 e 1941, no interior de um gulag siberiano, sobre Proust, seu romance, e seu poder “salvador” (de acordo com o próprio autor). Livro que espelha, em certa medida, seu autor, sobrevive a perdas e esquecimentos. O autor, que é escritor, artista plástico e crítico de arte, pretendia, com ele, “fazer um tributo à literatura francesa“, mas seu belo ensaio é eclipsado por imperativos ideológicos. Escrito (manuscrito) em 1941, perdido, reescrito (em tapuscritos) entre 1943 e 1944, publicado parcialmente num jornal francês em fins de 1943, traduzido e publicado na Polônia, em 1948, e, finalmente, publicado integralmente por uma editora suíça em 1987 – para voltar a ser esquecido, durante um quarto de século, até sua redenção a partir de 2011. Convidamos à leitura da saga de um livro, que reflete seu tempo e seu contexto. What do you want to do ? New mailCopy
42
Leociak, Jacek. "Rocznice powstania w getcie warszawskim w dyskursie publicznym (ze szczególnym uwzględnieniem lat 1943–1944, 1968, 2023)." Zagłada Żydów. Studia i Materiały, no. 19 (December 23, 2023): 153–84. http://dx.doi.org/10.32927/zzsim.1028.
Full textAbstract:
W artykule są przedstawione sposoby nazywania wydarzeń, jakie rozegrały się w getcie warszawskim między 19 kwietnia a 16 maja 1943 r. Podstawę źródłową stanowią dokumenty, stanowiska partii politycznych, relacje i świadectwa osobiste, a przede wszystkim prasa konspiracyjna z czasów okupacji i wydawana w Polsce po 1945 r. (z odniesieniami do polskojęzycznych gazet izraelskich). Autor rekonstruuje fragment dyskursu publicznego krystalizującego się wokół kolejnych rocznic wybuchu powstania w getcie warszawskim i mechanizmy retoryczne służące jego realizacji. W ów dyskurs wpisany jest projekt formowania świadomości zbiorowej na temat powstania, Żydów i Zagłady, a także stosunków polsko-żydowskich w czasie wojny. W okresie od wybuchu powstania w getcie do 1989 r. – symbolicznego końca PRL – szczególnie godne wyróżnienia są: rok 1943, kiedy wzorce wypowiedzi kształtują się na gorąco, lata 1943–1944, przełom 1967 i 1968 r. oraz rok 1983. W tym pierwszym przedziale czasowym prasa konspiracyjna w okupowanej Polsce jest jeszcze wolna. W sposób swobodny i nieskrępowany ujawniają się więc różne stanowiska i tendencje. W Polsce Ludowej rynek prasowy zasadniczo zmieni swoje oblicze. Poza krótkim okresem względnego pluralizmu (prasa żydowska przestanie istnieć w 1949 r.) dyskurs publiczny zostanie zmonopolizowany, a przestrzeń komunikacji społecznej przejęta i upaństwowiona. Dlatego warto zwrócić uwagę na lata 1945–1948, kiedy oprócz oficjalnej – komunistycznej – wyraźnie słyszalne są jeszcze inne wykładnie powstania. Monopol publicznego wypowiadania się o powstaniu zostanie złamany w 1983 r. W niezależnej prasie drugiego obiegu pojawią się artykuły, relacje, wywiady. W artykule są omówione tylko dwa okresy o zasadniczym znaczeniu dla kształtowania się dyskursu publicznego na temat rocznic powstania w getcie warszawskim. W latach 1943–1944 ustalają się podstawowe kanony mówienia i pisania o walkach w dzielnicy żydowskiej oraz rozgrywa się batalia o prawo obecności w przestrzeni komunikacji samego słowa „powstanie”. W 1968 r. dyskurs o upamiętnianiu powstania uzyskuje swój kanoniczny wzorzec. Autor analizuje składowe tego wzorca – czym są: powstanie, polska pomoc, rywalizacja na martyrologię, wspólny los, wspólna walka, wspólny cel. Swoistym epilogiem prezentowanego przeglądu form publicznego wypowiadania się w związku z rocznicami powstania jest opis retoryki zastosowanej po osiemdziesięciu latach od jego wybuchu, w 2023 r.
43
Stotland, Daniel. "1944–1948." Russian History 42, no. 3 (September 3, 2015): 343–69. http://dx.doi.org/10.1163/18763316-04203004.
Full textAbstract:
This work contests that the shift in the Soviet policies, usually referred to as Zhdanovshchina, was not the function of the war’s end and the response to bipolar confrontation between the Soviet Union. Rather, the rise of Andrei Zhdanov began during the war itself and was the result of the ongoing cyclical conflict within the party state between the pragmatist faction of Georgii Malenkov advocating the focus on the technological expertise of the Soviet administrative elite and Zhdanov’s faction intent on prioritizing political education and ideological purity. The paper, drawing heavily on the archival materials, will analyze the failure of the ideologues to roll back the gains made by the technocrats under the pressure of the early wartime crisis. Zhdanov’s reform program utilized a universalist approach, which was an attempt to use the ideological purification of the party as a vehicle to restore the Kremlin’s political control over the provinces and the technocrats. Both the provincial party bosses and the chiefs of the economic Ministries achieved a considerable degree of autonomy during the war, a compromise made by Moscow in order to allow a more efficient mobilization of resources. Yet the dream of maintaining adequate economic performance through increased political education quickly turned out to be a mirage. Under the rising pressure of post-war reconstruction to retain the productivity, the wartime compromises proved increasingly durable. Faced with the united opposition of the technocrats, the provincial party bosses, and the Ministerial apparatus Zhdanov’s reforms, and his political fortunes, floundered and collapsed.
44
Fodor, István. "Méri István és középkori régészeti falukutatásunk születése." Communicationes Archaeologicae Hungariae 2013 (January 17, 2013): 197–222. http://dx.doi.org/10.54640/cah.2013.197.
Full textAbstract:
Méri István szegény parasztcsaládból származott, nagy nehézségek árán végezte el a középiskolát, majd 1932-ben a Nemzeti Múzeumba került, ahol restaurátor lett, nyaranként őskori ásatásokon dolgozott. 1942-1944-ben Kolozsváron az Erdélyi Tudományos Intézet munkatársa lett, itt végezte első középkori ásatásait (Kidé, Kolozsvár-Fő tér). Egyetemi tanulmányait Budapesten és Kolozsváron végezte. 1945 után a Néptudományi Intézet, majd 1949-től a Nemzeti Múzeum munkatársa. 1948-49-ben Túrkeve-Móricon tár fel későközépkori falutelepülést, majd 1950-51-ben Tiszalök-Rázompusztán hazánkban elsőként tárja fe l egy> Árpád-kori falu jelentős részét. Ezzel az ásatással és dolgozataival ő teremti meg hazánkban az Árpád-kori falukutatás elméleti és gyakorlati alapjait. Az ötvenes években az ELTE-n oktatja a hallgatókat, megteremti a falukutató régészeti iskolát. Az Orosháza-kardoskúti ásatása (1955-57) feldolgozásában kijelöli falufeltárásaink helyét a nemzetközi kutatásban. Felismerései máig nem évültek el, falukutatóink élvonala az ő nyomdokain halad.
45
Bîc, Tania-Nicoleta. "NEGOCIERILE BILATERALE ROMÂNO MAGHIAREPRIVIND TRECEREA FRONTIEREI (1945-949)." ANUARUL INSTITUTULUI DE CERCETĂRI SOCIO-UMANE „GHEORGHE ŞINCAI” 26 (April 1, 2023): 285–97. http://dx.doi.org/10.59277/icsugh.sincai.26.18.
Full textAbstract:
The Romanian-Hungarian border after the end of the Second World War was one of the priorities of the Petru Groza government at the Paris Peace Conference in 1946. The border before the Conference benefited from additional protection from the Romanian authorities to prevent the illegal crossing of the border by the Hungarians. Even after the ratification of the Peace Treaty in 1947, there were incidents on the Romanian-Hungarian border. Due to the fact that at the beginning the Romanian-Hungarian border did not benefit from official recognition by international bodies, surveillance was mainly done through security and defense missions, with the exception of the border with the USSR. In 1944, in Northern Transylvania, the Soviets began an extensive border surveillance activity. Soviet military rule was maintained from November 1944 to March 1945, with the coming to power of a pro-Soviet government led by Dr. Petru Groza. Also, while the Soviet leadership controlled Northern Transylvania, they made provisions for the Border Guard Corps, which was significantly reduced. From a number of 44,000 in 1944 to 12,000 in April 1945. The Frontier Police also underwent permanent restructuring, coming under the supervision of the Allied Control Commission. In order to avoid illegal border crossing, we will see throughout this article that Romania has taken special measures to prevent this. This caused discontent among Hungarian citizens living in Hungary, as they were subjected to a series of bureaucratic procedures that made it difficult for them to come to Romania. In 1946, the Border Troops Command belonging to the Ministry of National Defense was established. The pedantic problems between Romania and Hungary regarding this aspect were dealt with within the Ministry of the Interior. The numerous problems caused by crossing the border determined the creation of a mixed Romanian-Hungarian delegation to discuss and lay the foundations for a convention in order to solve the existing problems. The first convention aimed to settle the points being accepted by both parties. Later, the Hungarian side requested the reinstatement of the Convention for Small Border Traffic with Hungary from 1931, which, however, was not accepted by the Romanian state. On November 25, 1947, with the arrival of the Hungarian delegation in Romania, a Protocol was signed. Point 3 of it referred to the issue of movement of people who have property in both countries. Transit visas were also on the agenda of the discussions. The two delegations held numerous negotiations between 1945-1949, but which did not lead to the definitive stop of the fraudulent crossing of the border with Romania.
46
Wertheim, Stephen. "Instrumental Internationalism: The American Origins of the United Nations, 1940–3." Journal of Contemporary History 54, no. 2 (February 20, 2019): 265–83. http://dx.doi.org/10.1177/0022009419826661.
Full textAbstract:
Why did the United States want to create the United Nations Organization, or any international political organization with universal membership? This question has received superficial historiographical attention, despite ample scrutiny of the conferences that directly established the UN in 1944 and 1945. The answer lies earlier in the war, from 1940 to 1942, when, under the pressure of fast-moving events, American officials and intellectuals decided their country must not only enter the war but also lead the world long afterwards. International political organization gained popularity – first among unofficial postwar planners in 1941 and then among State Department planners in 1942 – because it appeared to be an indispensable tool for implementing postwar US world leadership, for projecting and in no way constraining American power. US officials believed the new organization would legitimate world leadership in the eyes of the American public by symbolizing the culmination of prior internationalist efforts to end power politics, even as they based the design of the UN on a thoroughgoing critique of the League, precisely for assuming that power politics could be transcended.
47
Andreev, Alexandr Alexeevich, and Anton Petrovich Ostroushko. "135th birth anniversary of Alexander Fleming (The beginning of the era of antibiotics is dedicated)." Vestnik of Experimental and Clinical Surgery 9, no. 3 (January 13, 2017): 255. http://dx.doi.org/10.18499/2070-478x-2016-9-3-255-256.
Full textAbstract:
В 1999 году журнал «Time» включил Александра Флеминга в список 100 героев и кумиров XX века, заявив, что «открытие Флеминга породило огромную фармацевтическую промышленность, производящую синтетические пенициллины, направленные на борьбу с некоторыми самыми древними заболеваниями человечества, в числе которых сифилис, гангрена и туберкулез». По некоторым оценкам антибиотики спасли свыше 200 миллионов человек, а их открытие прибавило примерно 20 лет к средней продолжительности жизни человека в развитых странах.Александр Флеминг родился 6 августа 1881 года. В 1906 году получил степень Бакалавра Медицины и Бакалавра Хирургии с отличием и стал членом Королевского колледжа хирургов. В 1908 году он получает степень магистра и бакалавра наук в Лондонском университете. В 1922 году Александр Флеминг открывает лизоцим. В1928 г. он становится профессором бактериологии. 7 марта 1929 года, А. Флеминг выделил и описал свойства пенициллина. 12 февраля 1941 года пенициллин был впервые применен для лечения человека. В 1943 году началось промышленное производство антибиотика.В 1944 году Флеминг был возведен в рыцарское достоинство. В 1945 году Нобелевская премия по физиологии и медицине была присуждена А.Флемингу, Х.У.Флори и Э.Б.Чейну «за открытие пенициллина и его целебного воздействия при различных инфекционных болезнях». В 1928–1946 годах А. Флеминг работал профессором микробиологии Лондонского университета, в 1947 возглавил Институт Райта–Флеминга, в 1951–1954 был ректором Эдинбургского университета.А. Флеминг был удостоен 25 почетных степеней, 26 медалей, 18 премий, 30 наград и почетного членства в 89 академиях наук и научных обществах, в том числе, Лондонского королевского общества (1943), Парижской академии наук (1946), Первый президент общества общей микробиологии.Александр Флеминг скончался от инфаркта миокарда 11 марта 1955 года. В 2009 году изображение Флеминга размещено на новой купюре в 5 фунтов стерлингов.
48
Normandeau, Robert. "Influence de Stockhausen chez les compositeurs électroacoustiques québécois." Circuit 19, no. 2 (June 3, 2009): 51–56. http://dx.doi.org/10.7202/037450ar.
Full textAbstract:
Résumé Quelle a été l’influence de la musique électroacoustique de Karlheinz Stockhausen sur la production québécoise de cette même discipline ? Un certain nombre de compositeurs québécois de différentes générations ont été sollicités afin de connaître leur avis sur la question : Kevin Austin (1948), Walter Boudreau (1947), Yves Daoust (1946), Jean-François Denis (1960), Marcelle Deschênes (1939), Francis Dhomont (1926), Gisèle Ricard (1944), Stéphane Roy (1959), Alain Thibault (1956). Aux réponses de ce groupe de compositeurs se sont ajoutés les commentaires et souvenirs de l’auteur.
49
Laukaitytė, Regina. "Sovietinio pasų režimo įvedimas Lietuvos SSR 1944–1953 metais." Teisė 107 (July 2, 2018): 51–65. http://dx.doi.org/10.15388/teise.2018.107.11823.
Full textAbstract:
1944–1953 m. Lietuvoje vykdyta keletas pasportizacijos kampanijų: jau 1944 m. gruodžio mėn. sovietinio pavyzdžio asmens tapatybės dokumentus gavo Vilniaus ir Kauno gyventojai, 1945 m. lapkričio – 1946 m. kovo mėn. – visi Lietuvos SSR gyventojai. Straipsnyje siekiama išsiaiškinti: kada, kokiomis aplinkybėmis ir kokie pirmieji dokumentai Lietuvoje buvo išduodami; kaip veikė pasų režimo įgalinta gyventojų kontrolės sistema; kas žinoma apie padirbtų dokumentų plitimą.
50
Dončec, Akoš Anton. "Megyimurszki-szlovenszki – incredible fate of the „međimurean language“ (Part 2)." Kaj 56, no. 1-2 (2023): 49–80. http://dx.doi.org/10.32004/k.56.1-2.2.
Full textAbstract:
Josip Margitaj (1854.-1934.), učitelj i mađaron, bio je utemeljitelj pojma “međimurskoga jezika”. Godine 1884. počeo je izdavati dvojezični tjednik Medjimurje/Murakoz. Jezična inačica, koju Margitaj zove „međimurskim“, zaista u maloj mjeri predstavlja međimurski dijalekt. U većoj mjeri pokazuje jezičnu srodnost s kasnijim djelima kajkavskoga književnog jezika, koja su bila prožeta utjecajem hrvatskoga književnog jezika štokavske osnovice. Neposredan je uzor Margitajevu jeziku bila susjedna slovenska pokrajina u Ugarskoj (danas Prekmurje u Sloveniji i Porabje u Mađarskoj), gdje je ostvaren književni jezik prema lokalnom dijalektu u 18. stoljeću, a koji je u Ugarskoj službeno bio nazvan “vendski”; taj se jezik, prema tzv.“ vendskoj teoriji“, nastojalo razlikovati od slovenskog jezika. Po oslobođenju Međimurja (1918.) prestali su pokušaji pisanja „na međimurskome“, za razliku od Prekomurja (slov., Prekmurja), gdje je još bila aktivna lokalna književnost do 1945. godine. Međimursko je pitanje bilo oživljavano u doba mađarske okupacije (1941. - 1944.), ponovno zbog propagandističkih i mađarizacijskih ciljeva, kao i 1942. godine, kad su napisane dvije kratke standardne gramatike (međutim, te gramatike nisu mogle stvoriti pravi normativni jezik). Krajem Drugoga svjetskog rata (1939.-1945.) jednom zauvijek dovršeni su „pokusi“ tzv. međimurskog jezika. Zaista lažan, „međimurski jezik“ nema nikakva traga u međimurskoj kulturnoj baštini, dok prekomurski jezik ipak ima živu tradiciju podjednako u Sloveniji i Mađarskoj. Ovaj rad Akoša Antona Dončeca - čiji je domicil Verica-Ritkarovci (Ketvolgy/Mađarska) - drugi je dio cjelovite studije (u dva nastavka) - koji razmatra program tzv. „međimurskog jezika“ Josipa Margitaja u kontekstu nekolikih prijelomnih momenata tematiziranog područja: u periodu priključenja Međimurja i Prekomurja Kraljevini SHS 1918. – 1919. te u uvjetima mađarske okupacije 1941. – 1944. Rad detektira smjerove pokušaja kodifikacije međimurskoga i prekomurskoga jezika u kontekstu znanstvenih proučavanja, te, na kraju, obrazlaže razloge sloma i baštine „međimurskoga jezika“. Rad je na hrvatski preveo dr. sc. Elod Dudaš.