Academic literature on the topic 'Βενιζέλος'

<p>Ή εργασία εξετάζει τήν πολιτική των βενιζελικών κυβερνήσεων τής περιόδου<br />1929-1932 άπέναντι στον προσφυγικό πληθυσμό καί ειδικότερα στο<br />ζήτημα τής εγκατάστασης των Μικρασιατων προσφύγων στα εδάφη του<br />έλληνικοΰ κράτους. Έπισημαίνεται ή σημασία πού άπέδιδε ό Βενιζέλος<br />στήν αγροτική άποκατάσταση των προσφύγων με τή διανομή σέ αύτούς<br />γεωργικών κλήρων για νά αποφευχθούν εκδηλώσεις κοινωνικού ριζοσπαστισμού<br />μεταξύ τού τμήματος αΰτοΰ τού πληθυσμού. Οί σταθεροποιητικές<br />προσπάθειες των κυβερνήσεων Βενιζέλου όμως κατά τήν κρίσιμη τελευταία<br />πρωθυπουργία του ύπονομεύθηκαν άπό τήν οικονομική κρίση τού 1929 καί ή<br />άποτυχία νά κερδηθεΐ ή «μάχη τής δραχμής» είχε γενικότερες επιπτώσεις ώς<br />προς τήν κλιμάκωση των άντιθέσεων στήν ελληνική κοινωνία. Οί εξελίξεις<br />αυτές έστρεψαν σημαντικό τμήμα τού άγροτικοΰ προσφυγικοΰ πληθυσμού<br />κατά τού Βενιζέλου, μέ άποτέλεσμα τήν τελική κατάρρευση τής βενιζελικής<br />ήγεμονίας στήν πολιτική ζωή.</p>

<p>The present paper examines the legislative proposals included in the educational draft laws of 1913. The proposals were associated with proposed political modernization, highlighting structured theoretical democratic discourse. The proposed legislative changes in primary and secondary education related critical literacy with the effective integration of male and female citizens into the system in the context of changing and differentiated political and social conditions. The political content of the educational draft laws was emphasized and was related to the overall political views of E. Venizelos’ first government. The political discourse of that period also included novel attitudes about the state’s effective organization and welfare policies for citizens. Moreover, an internationalized narrative about the policy of rights had already been established. Education was part of the welfare policy, as an attempt was made to educate and train citizens so that they had more opportunities to enter the labor market. At the same time, a request to restore all fields of the economy was highlighted, while the citizens’ education became a necessity. More specifically, utilizing human resources was based on the investment in human capital. Reference was made to a structural and operational correlation between education and the economy. In this respect, education should effectively contribute to economic development. Different objectives tied to primary and secondary education organization were defined by critical literacy. This way, the conditions of restructuring political practice were formed and orientated towards the participation of citizens in the operations of a civil society and political monitoring. </p><p>Underprivileged citizens, that is, those of lower strata and capital, were taken into account in social and strata terms. The draft laws were conducive to legalizing a version of political democratic narrative which forms the basis of conceptualizing social and political peculiarities within a more general transition policy to an industrial society. Their integration and adjustment systems are rather complicated. The issue of critical literacy in the 1913 draft laws was connected to democratization and the removal of political dysfunction in order to reinforce democratic pluralistic institutions. The issue of democratic modernization, democratic structure and the necessity for economic reconstruction created a different political discourse about the dynamics of systems, education included. Critical literacy is studied in correlation to the historic peculiarity which formed a different paradigm of functional education. The preamble, as textual discourse, is studied in comparison with the proposed educational reform, so as to highlight the intentions of the individuals involved in forming educational policy on critical literacy as well as their normative expectations. Although the 1913 draft laws were not passed, their structural interpretative approach serves for a subtle analysis of political objectives within a proposal for a different type of literacy.</p>

Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται συζήτηση σχετικά με το ρόλο των Πειραματικών Σχολείων. Λέγεται ότι τα Πειραματικά Σχολεία, δεν εκπληρώνουν τους στόχους για τους οποίους δημιουργήθηκαν και είναι ελιτίστικα σχολεία που απευθύνονται σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα.Σκοπός της εργασίας είναι η περιγραφή και συγκριτική θεώρηση των σκοπών, των γενικών στόχων και των επιμέρους διατάξεων των νομοθετημάτων που αφορούν τα Πειραματικά Σχολεία στην Ελλάδα από την ίδρυσή τους το 1929 έως σήμερα, με έμφαση στις δυο κύριες μεταρρυθμίσεις του 1929 (Κυβέρνηση Βενιζέλου) και του 2011 (Κυβέρνηση Παπανδρέου).Αξίωμα και «μοντέλο ανάλυσης» αποτελεί η επιστημονική θέση ότι οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις δεν είναι ανεξάρτητες από τους κοινωνικοοικονομικούς, πολιτισμικούς και πολιτικούς παράγοντες της ιστορικής στιγμής που συμβαίνουν. Πρόκειται για μια συγκριτική εργασία που επιχειρεί, με αφετηρία τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν στα Πειραματικά Σχολεία και τη συσχέτισή τους με το κοινωνικό οικονομικό και το γενικότερο εκπαιδευτικό τοπίο, να διερευνήσει τους στόχους που τίθενται κάθε φορά για το ρόλο των Πειραματικών Σχολείων, τη διοίκηση, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές, τη σχολική γνώση σε αυτά. Η συγκριτική θεώρηση της νομοθεσίας των Πειραματικών Σχολείων οδηγεί στην βαθύτερη κατανόηση του τρόπου λειτουργίας των Πειραματικών Σχολείων και αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για την διατύπωση, εναλλακτικών προτάσεων.

Προσεγγίζοντας τους στόχους που θέτει η νομοθεσία των Πειραματικών Σχολείων διαπιστώνεται πως οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις δεν είναι ανεξάρτητες από τους κοινωνικοοικονομικούς, πολιτισμικούς και πολιτικούς παράγοντες της ιστορικής στιγμής που συμβαίνουν. Με εργαλεία την Ιστορική Συγκριτική Ανάλυση και τον Ερμηνευτικό Κύκλο, επιχειρείται η προσέγγιση των νομοθετικών μεταρρυθμίσεων που αφορούν στα Πειραματικά Σχολεία και των ανατροπών τους.Σκοπός της εργασίας είναι η περιγραφή και συγκριτική θεώρηση των δυο κύριων μεταρρυθμίσεων που αφορούν τα Πειραματικά Σχολεία στην Ελλάδα, του 1929 (Κυβέρνηση Βενιζέλου) και του 2011 (Κυβέρνηση Παπανδρέου), σε σχέση με το περιβάλλον μέσα στο οποίο συντελέστηκαν και των ανατροπών τους, με τις νομοθετικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν καθώς το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον μεταβαλλόταν.Διαπιστώνεται ότι μετά την εφαρμογή συνολικής μεταρρύθμισης της νομοθεσίας που αφορά στα Πειραματικά Σχολεία, και καθώς μεταβάλλεται το γενικότερο περιβάλλον, γίνονται αλλαγές σε επιμέρους, αλλά σημαντικά, σημεία που οδηγούν στην μεταβολή της συνολικής αρχικής φιλοσοφίας της νομοθεσίας καθιστώντας την, τελικά, μη λειτουργική.Η συγκριτική ανασκόπηση της νομοθεσίας των Πειραματικών Σχολείων, σε συνάρτηση με τους παράγοντες που τη διαμόρφωσαν, οδηγεί στη βαθύτερη κατανόηση του τρόπου λειτουργίας των Πειραματικών Σχολείων και αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για την διατύπωση εναλλακτικών προτάσεων και την κριτική θεώρηση προτεινόμενων νομοθετικών αλλαγών.

Η συλλογή κινεζικής κεραµικής του Μουσείου Μπενάκη δωρήθηκε ανάµεσα στα έτη 1927 και 1936 από τον χιακής καταγωγής Βρετανό επιχειρηµατία Γεώργιο Ευµορφόπουλο (1863-1939) (εικ. 1). Αποτελεί ένα από τα πρωιµότερα σύνολα απωανατολικής κεραµικής που αποθησαυρίστηκαν µε σκοπό την έκθεσή τους σε µουσείο και αντιπροσωπεύει ό,τι για τους µελετητές της µεσοπολεµικής Δύσης χαρακτήριζε την τέχνη της Κίνας. Περιλαµβάνει αποκλειστικά έργα κεραµικής, της δηµοφιλέστερης έκφρασης της κινεζικής καλλιτεχνικής παραγωγής. Η γενιά του Ευµορφόπουλου εστίασε στις πρώιµες περιόδους της κινεζικής τέχνης, αναγνωρίζοντας στα τεχνουργήµατά τους τις αισθητικές αρχές που ενέπνευσαν τις αναζητήσεις πρωτοπόρων καλλιτεχνών του πρώιµου 20ού αιώνα: αδρότητα γραµµών, απλότητα διακόσµησης, αισθαντικές εφυαλώσεις, ηθεληµένα “ηµιτελές” αποτέλεσµα (εικ. 7-10, 13). Μολονότι τα χαρακτηριστικά αυτά απαντούν στη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη, η πλειονότητα των αντικειµένων φαίνεται πως συνάδει µε στερεότυπα του 19ου αιώνα, εµµένοντας σε ιστορηµένες πορσελάνες µε “εξωτική” θεµατολογία (εικ. 3-6). Η επιλογή αυτή πιθανότατα υπαγορεύθηκε από τον παιδευτικό ρόλο της συλλογής. Παρά ταύτα, ο Ευµορφόπουλος ήταν πρωτοπόρος στις συλλεκτικές του προτιµήσεις και είχε ευρύτερες αντιλήψεις από συγχρόνους του ακαδηµαϊκούς συλλέκτες, όπως ο Sir Percival David. Η εγκυκλοπαιδική και αισθητική προσέγγισή του συνδύαζε έργα σύγχρονης τέχνης, ευρωπαϊκές αντίκες και απωανατολικά και ισλαµικά τεχνουργήµατα (εικ. 11, 12). Ο φιλελληνισµός του προσέγγιζε εκείνον των Ελλήνων συλλεκτών της όψιµης βικτοριανής Βρετανίας, όπως η οικογένεια Ιωνίδη· εκείνοι όµως επέλεξαν να προσφέρουν εκπαιδευτικά ιδρύµατα και νοσοκοµεία, παρά έργα τέχνης στο νέο κράτος. Ο Ευµορφόπουλος, ενστερνιζόµενος τις αντιλήψεις µιας νέας εποχής, προσέφερε όλη την εντυπωσιακή συλλογή του στο ελληνικό κράτος κατά τα έτη 1922-1923, µια δωρεά που αγνοήθηκε από την κυβέρνηση Νικόλαου Πλαστήρα. Ύστερα από πέντε χρόνια, µια ευτυχέστερη συγκυρία έφερε κοντά τον Βρετανό συλλέκτη µε τον Αντώνη Μπενάκη ως µεσάζοντα και τον Ελευθέριο Βενιζέλο ως πολιτικό αποδέκτη µιας νέας, µικρότερης δωρεάς. Το ενθουσιώδες καλωσόρισµά της οφείλεται στην επιρροή της “γενιάς του ’30” που ευαγγελιζόταν την οικουµενικότητα, την πνευµατικότητα και την προοδευτικότητα της νέας Ελλάδας µετά το τραύµα της µικρασιατικής καταστροφής. Συµπερασµατικά, η συλλογή Ευµορφόπουλου αποτύπωσε µε ενάργεια όχι µόνο την ιστορία της κινεζικής κεραµικής, αλλά και τις ιστορικές πραγµατικότητες της Βρετανίας και της Ελλάδας την εποχή κατά την οποία συγκεντρώθηκε και δωρήθηκε.