Um die anderen Arten von Veröffentlichungen zu diesem Thema anzuzeigen, folgen Sie diesem Link: Poddajné kontakty.
Zeitschriftenartikel zum Thema „Poddajné kontakty“
Geben Sie eine Quelle nach APA, MLA, Chicago, Harvard und anderen Zitierweisen an
Machen Sie sich mit Top-24 Zeitschriftenartikel für die Forschung zum Thema "Poddajné kontakty" bekannt.
Neben jedem Werk im Literaturverzeichnis ist die Option "Zur Bibliographie hinzufügen" verfügbar. Nutzen Sie sie, wird Ihre bibliographische Angabe des gewählten Werkes nach der nötigen Zitierweise (APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver usw.) automatisch gestaltet.
Sie können auch den vollen Text der wissenschaftlichen Publikation im PDF-Format herunterladen und eine Online-Annotation der Arbeit lesen, wenn die relevanten Parameter in den Metadaten verfügbar sind.
Sehen Sie die Zeitschriftenartikel für verschiedene Spezialgebieten durch und erstellen Sie Ihre Bibliographie auf korrekte Weise.
1
Zajączkowska, Joanna. „Aspekty prawne kontaktów z dzieckiem“. Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 80, Nr. 1 (29.03.2018): 269–85. http://dx.doi.org/10.14746/rpeis.2018.80.1.21.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Artykuł przedstawia analizę instytucji kontaktów z dzieckiem, będącą stosunkowo nową regulacją w prawie rodzinnym. Rozważania teoretycznoprawne mają na celu określenie charakteru prawnego kontaktów i wskazać, że mają one charakter rodzinnoprawny i osobisty. Analizie poddano również obustronne prawo i obowiązek kontaktu z uwzględnieniem roszczenia po stronie dziecka, jak również samo pojęcie kontaktu, szczególnie w odniesieniu do równolegle występującego pojęcia osobistej styczności. Przy okazji omówiono bowiem instytucję osobistej styczności występującą przy przysposobieniu. W artykule przedstawiona została koncepcja konieczności ustalenia obowiązku do nienaruszania kontaktu przez jedno z rodziców zamieszkujące z dzieckiem, a także przemawiająca za wprowadzeniem instytucji zawieszenia kontaktów. W odniesieniu do jednego z rodziców sprawującego władzę rodzicielską przyjęto, że kontakt przyjmuje postać uśpionego roszczenia, które aktualizuje się w momencie rozpadu rodziny. W efekcie poczynione wnioski mają na celu wskazanie wykładni przepisów art. 113–1136 k.r.o., a także art. 1191 k.r.o., co sprawia, że rozważania mają również znaczenie praktyczne dla utrzymywania kontaktów z dzieckiem.
2
Szafranowicz-Małozięć, Radosław. „Postrzeganie profesji rezydenta biura podróży przez turystów“. Zeszyty Naukowe. Turystyka i Rekreacja 12, Nr. 2 (10.12.2013): 89–103. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0004.6925.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Biura podróży, dążąc do usprawnienia obsługi klienta, minimalizują jego bezpośredni kontakt z pracownikiem. Coraz więcej czynności (rezerwacja imprezy, odbiór dokumentów) dostępnych jest dzięki wykorzystaniu nowych technologii (call center, Internet). Rezydent może być pierwszą i ostatnią osobą reprezentująca organizatora turystyki, z którą turysta ma bezpośredni kontakt. Postanowiono zbadać postrzeganie profesji rezydenta turystycznego przez turystów. Weryfikacji poddano preferencje co do osoby, a także jej wiedzy, umiejętności i postaw/zachowania.
3
Zabielski, Łukasz. „Lokalna biblioteka w cyfrowych kleszczach (z perspektywy Książnicy Podlaskiej)“. Bibliotekarz Podlaski. Ogólnopolskie Naukowe Pismo Bibliotekoznawcze i Bibliologiczne 38, Nr. 1 (30.03.2018): 11–23. http://dx.doi.org/10.36770/bp.130.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Artykuł omawia zjawisko płynnej nowoczesności oraz przyspieszonego rozwoju cyfryzacji świata w kontekście funkcjonowania lokalnych bibliotek. Autor jako zwolennik i entuzjasta ułatwiania dostępu do digitalizowanej treści z całego świata pyta o wszystkie konsekwencje wprowadzanych zmian, również te mniej optymistyczne. Wśród zagrożeń, jakie poddaje refleksji, jest spadek zainteresowania bibliotek kwestią jakości procesu lektury, jakości korzystania z książki. Odwołując się do pojęcia „miejsc pamięci”, zdefiniowanego przez Pierre’a Norę, badacz zastanawia się, czy udoskonalenie kanałów kontaktu czytelnika z treścią z pominięciem (unieważnieniem) roli, jaką odgrywa otoczenie i kontekst owego kontaktu, nie wywoła negatywnych skutków. Artykuł ma charakter eseistyczny, jego celem jest wyartykułowanie wybranych kwestii dotyczących funkcjonowania regionalnej biblioteki, wartych poddania gruntownej analizie i refleksji.
4
GRUSZKA, Barbara, und Monika GÓRSKA. „OCENA RYZYKA BEZPIECZEŃSTWA INFORMACJI W RELACJACH Z DOSTAWCAMI“. Systemy Logistyczne Wojsk 1, Nr. 44 (10.07.2016): 107–16. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0011.7275.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
W artykule przeprowadzona została ocena ryzyk bezpieczeństwa informacji w relacjach z dostawcami wśród przedsiębiorstw zajmujących się produkcją konstrukcji stalowych. Analizie została poddana zarówno dokumentacja, dotycząca bezpośrednio dostawy jak również wszystkie aktywa informacyjne, z którymi dostawcy mogą mieć kontakt podczas współpracy. Przeprowadzona ocena ryzyka umożliwiła ujawnienie tych zagrożeń, które mogą wystąpić podczas współpracy z partnerami logistycznymi.
5
Bal, Ewa Jolanta. „Mobilność kulturowa w badaniach nad przedstawieniami - perspektywy metodologiczne“. Er(r)go. Teoria - Literatura - Kultura, Nr. 39 (16.12.2019): 11–23. http://dx.doi.org/10.31261/errgo.7722.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Artykuł jest próbą nakreślenia metodologicznych perspektyw jakie rysują się przed badaczami performansów artystycznych w związku z ogłoszonym przez Stephena Greenblatta Manifestem kulturowej mobilności w 2010 roku. Autorka poddaje w nim analizie koncepcję stref kontaktu wprowadzoną do humanistyki przez Mary Luise Pratt, rozwiniętą następnie przez Stephena Greenblatta oraz Donnę J. Haraway, pokazując w jaki sposób pozwala ona przeformułować obowiązujące do tej pory w obrębie performatyki rozumienie pojęcia "przedstawienia" (performansu). Sugeruje, że poprzez strefy kontaktu, rozumiane jako przestrzeń wzajemnego spotkania i redefiniowania się uczestniczących w niej heterogenicznych podmiotów jako badacze kultury zyskujemy możliwość nowego sposobu oglądu zastanej rzeczywistości kulturowej i poznawania jej emergentnych znaczeń. Swoje hipotezy autorka rozwija w oparciu o analizę dwóch przykładów: performansu Exhibit B, Bretta Bailey’a z 2013 roku oraz wystawy fotografii Pietera Ugo, Between the Devil and the Deep Blue Sea w Museu Coleção Berardo, Lizbona (05.07.2018 – 07.10.2018).
6
Głuszkowski, Michał. „Creolization and balkanization as a result of language (dialect) contact. Is the origin of mixed languages universal?“ Slavia Meridionalis 15 (25.09.2015): 53–66. http://dx.doi.org/10.11649/sm.2015.006.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Creolization and balkanization as a result of language (dialect) contact. Is the origin of mixed languages universal?There are several types of language contact depending on the relations between languages. The article focuses on the results of language contact with multi- and unidirectional influence: balkanization, pidginization, creolization and other types of contact – why not all of them result in mixing codes. The author considers various theoretical approaches to describe languages in contact, the process of convergence and the genesis of mixed codes. While the comparison of such language situations as Balkan Sprachbund, colonial and postcolonial societies, multi-ethnic societies in the Western world, has shown that each type of language contact needs its own approach, the final part of this paper is devoted to two analogical language situations: Russian Old Believers in Poland and Poles in Siberia. However, despite of many similarities, even these two communities have developed their bilingualism in a different way.Kreolizacja i bałkanizacja jako rezultat kontaktu języków (dialektów). Czy istnieje uniwersalna geneza języków mieszanych?Możemy wyróżnić kilka typów kontaktu językowego w zależności od relacji pomiędzy językami. W artykule omówiono rezultaty kontaktu językowego z jedno- i wielokierunkowym wpływem: bałkanizacja, pidginizacja, kreolizacja oraz inne typy kontaktu, a także podjęto próbę odpowiedzi na pytanie o to, czemu tylko niektóre z nich skutkują powstaniem języków mieszanych. Analizie poddano różne podejścia teoretyczne, służące opisowi języków w kontakcie, procesowi konwergencji oraz powstaniu języków mieszanych. Ponieważ porównanie takich przykładów kontaktu językowego jak Bałkańska Liga Językowa, społeczności kolonialne i postkolonialne oraz wieloetniczne społeczeństwa na Zachodzie pokazało, że każdy typ kontaktu wymaga innego podejścia, końcową część artykułu poświęcono dwóm praktycznie analogicznym sytuacjom językowym: Rosjanom-staroobrzędowcom w Polsce i Polakom na Syberii. Pomimo wielu podobieństw okazuje się jednak, że w obydwu społecznościach bilingwizm rozwinął się w inny sposób.
7
Limburska, Alicja. „Miejsce odbywania kary pozbawienia wolności w świetle wyroku ETPC w sprawie Polyakova i inni przeciwko Rosji“. Probacja 1, Nr. 1 (25.08.2019): 0. http://dx.doi.org/10.5604/01.3001.0013.3348.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Autorka poddaje analizie regulację art. 100 k.k.w. pod kątem jej zgodności ze standardem wyznaczonym przez art. 8 EKPC z perspektywy prawa skazanych na karę pozbawienia wolności do utrzymywania bezpośredniego kontaktu z najbliższymi. Podstawą dla tego zabiegu jest uzasadnienie wyroku ETPC z dnia 7 marca 2017 r. w sprawie Polyakova i inni przeciwko Rosji, w którym to orzeczeniu Trybunał skonstruował swego rodzaju model badania spełnienia konwencyjnego standardu przez ingerencje państwa w prawo do poszanowania życia rodzinnego skazanych.
8
Lipińska, Ewa. „Niczyje czy wspólne? O naturalnych i sztucznych językach mieszanych“. Acta Universitatis Lodziensis. Kształcenie Polonistyczne Cudzoziemców 27 (23.12.2020): 41–59. http://dx.doi.org/10.18778/0860-6587.27.01.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Celem tekstu jest uporządkowanie i scharakteryzowanie naturalnych i sztucznych języków mieszanych, które podlegają również klasyfikacji „edukacyjnej”. W artykule zwraca się uwagę na to, że naturalne języki mieszane (np. pidgin) nie były poznawane w szkole, zaś sztuczne (np. volapük) można opanować tylko w wyniku uczenia się/nauczania. Omówiono interjęzyk jako zjawisko obecne w procesie dydaktycznym, ale i poza nim – jako efekt naturalnego kontaktu języków. Refleksji poddano kwestię poszukiwań języka uniwersalnego, który służyłby do globalnego porozumiewania się i podjęto próbę wyjaśnienia istoty lingua franca, akcentując rolę angielszczyzny (także jej odmian Basic English i Plain English) we współczesnym świecie.
9
Strumińska-Doktór, Anna, und Małgorzata Jagodzińska. „Edukacja leśna wsparciem kształcenia szkolnego“. Studia Ecologiae et Bioethicae 16, Nr. 4 (31.12.2018): 67–76. http://dx.doi.org/10.21697/seb.2018.16.4.07.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Artykuł poddaje analizie istotę edukacji leśnej w kontekście jej wpływu na kreowanie postaw dzieci. Odwołując się do przykładów zajęć prowadzonych w lesie, mniej ustrukturyzowanych od prowadzonych w szkolnych klasach, pozwalających na większą samodzielność dzieci, przekonuje do stosowania rożnych form edukacji leśnej, ponieważ bezpośredni kontakt z lasem daje lepsze możliwości poznania, odkrywania i zrozumienia przyrody oraz kształtowania kultury obcowania z lasem. Podkreśla się przy tym znaczenie form i treści edukacji leśnej dla kształtowania postaw prospołecznych. Dzieci posiadając większą swobodę działania, uczą się rozwiązywać problemy, podejmować decyzje, tworzyć reguły i przestrzegać ich oraz traktować z szacunkiem środowisko leśne, co przekłada się na szacunek wobec całej, otaczającej rzeczywistości.
10
Dlugoš, Jozef, und Pavel Novotný. „Computational Modelling of Piston Ring Dynamics in 3D“. Journal of Middle European Construction and Design of Cars 12, Nr. 3 (01.12.2014): 1–7. http://dx.doi.org/10.2478/mecdc-2014-0009.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Shrnutí Pokročilé výpočtové modely pístní skupiny na základě virtuálních prototypů vyžadují mimo jiné i detailní popis dynamického chování pístního kroužku. Z tohoto hlediska je zřejmé, že pístní kroužky pracují v podmínkách, které obecně nelze zjednodušit na často využívaný osově symetrický model. Píst a vložka válce nemají dokonale kruhový tvar především v důsledku výrobních tolerancí a vnějšího tepelně-mechanického zatížení. V případech, kdy kroužek nedokáže kopírovat deformace vložky, nastane lokální ztráta kontaktu a následně i zvýšený profuk spalin a spotřeba oleje. V současné době využívané výpočtové modely nejsou schopné zahrnout všechny podstatné efekty. Článek se zaměřuje na tvorbu 3D poddajného modelu pístního kroužku s využitím Timoshenkovy teorie prutů a Multibody systému (MBS). Vytvořený výpočetní model je porovnán s numerickým řešením na základě metody konečných prvků (FEM).
11
Grzęda, Mateusz. „Portret w polityce – polityka portretu: uwagi o znaczeniu portretu w praktyce władzy Zygmunta I Starego“. Biuletyn Historii Sztuki 82, Nr. 1 (06.05.2020): 5–79. http://dx.doi.org/10.36744/bhs.635.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Celem artykułu jest ustalenie roli, jaką w praktyce sprawowania władzy przez króla Polski Zygmunta I Starego (1507-1548) odgrywały portrety powielane za sprawą mechanicznych technik reprodukcji (wizerunki króla i członków jego rodziny na drukach, monetach, medalach i oprawach ksiąg). Portrety tego typu powstawały z myślą o odbiorcach spoza wąskiego grona krakowskiego dworu, wykonywano je w większej liczbie egzemplarzy z myślą o dotarciu do odbiorców nie mających bezpośredniego kontaktu z monarchą, a częstokroć nawet nieznających jego wyglądu. Określenie w nich tożsamości portretowanych osób, w stopniu znacznie wyższym niż w przypadku tradycyjnych konterfektów, było uzależnione od konwencjonalnych środków przekazu, takich jak inskrypcje, znaki oraz zastosowane formuły obrazowe. Analizie poddano sens ideowy zawarty w tych elementach oraz podjęto próbę ustalenia wzorów i/lub źródeł inspiracji dla poszczególnych dzieł.
12
Szymański, Andrzej. „Sprawa operacyjnego sprawdzenia kryptonim „Zakonnik”. Inwigilacja ks. Henryka Surmy przez Służbę Bezpieczeństwa w latach 1974-1977“. Studia z Prawa Wyznaniowego 21 (18.12.2018): 221–38. http://dx.doi.org/10.31743/spw.189.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Celem opracowania jest ukazanie na przykładzie jednego z zakonników sposobu postępowania Służby Bezpieczeństwa wobec duchownych, którzy znaleźli się w spektrum zainteresowania tej instytucji, z uwagi na podejrzenie prowadzenia „antypaństwowej” działalności. Tego rodzaju sprawy operacyjnego sprawdzenia zakładane były przez Służbę Bezpieczeństwa PRL bardzo często i miały na celu sprawdzenie doniesień o prowadzeniu przez duchownych działalności uznawanej przez władze komunistyczne za wrogą ustrojowi PRL. Ks. Henryk Surma, nie godząc się na komunistyczne ograniczenia praw człowieka, ani na dążenia władz PRL zmierzające do marginalizacji Kościoła, próbował na własną rękę pozyskać środki na remont kościoła parafialnego, wykorzystując przy tym swoje prywatne kontakty z obywatelami RFN. Podejrzany o działania antypaństwowe, poddany został przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa wszechstronnej kontroli i naciskom. Ostatecznie inwigilację zakończono po kilku latach, nie udowodniwszy duchownemu działania na szkodę PRL. Akta sprawy pokazują, że ks. Surma był dobrym duszpasterzem, który za swe zaangażowanie zapłacił zainteresowaniem ze strony Służby Bezpieczeństwa. Artykuł oparty został na materiałach archiwalnych zgromadzonych w Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej.
13
Badyda, Ewa. „Nazewnictwo współczesnych szkół tańca w aspekcie funkcjonalnym – na przykładzie szkół trójmiejskich“. Język – Szkoła – Religia 13, Nr. 2 (20.04.2018): 16–29. http://dx.doi.org/10.26881/jsr.2018.2.01.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Artykuł poddaje analizie nazwy trójmiejskich szkół tańca. Stanowią one w większości nową warstwę onimiczną i mają charakter chrematonimów marketingowych. Materiał stanowi 86 nazw. Analiza dotyczy aspektu funkcjonalnego nazw: wyróżnione zostały funkcja kulturowa, informacyjna, tożsamościowa i perswazyjna. Wydobyta została specyfika nazewnictwa branży. Stanowi o niej znaczący udział nazw hiszpańskojęzycznych oraz budowanie tożsamości szkoły poprzez włączanie do struktury nazw antroponimów właścicieli, mistrzów tańca, co pośrednio sugeruje najwyższe standardy szkolenia i bezpośredni kontakt z elitą środowiska. Funkcja perswazyjna nazw nastawiona jest na wykreowanie pozytywnego wizerunku szkoły oraz stworzenie zachęty do skorzystania z jej oferty. Nazwy budują pozytywne asocjacje związane ze szkołą jako ośrodkiem edukacyjnym, samym procesem nauczania, jej społecznością oraz sugerują indywidualne korzyści, które odnieść może uczestnik szkolenia tanecznego: fizyczne i wynikające z zaspokajania różnorodnych potrzeb psychicznych.
14
Pawlińska-Chmara, Romana, und Iwona Teul. „NADWRAŻLIWOŚĆ POKARMOWA W POPULACJI DZIECI SZKOLNYCH W OPOLU“. Pomeranian Journal of Life Sciences 61, Nr. 1 (20.07.2016): 120. http://dx.doi.org/10.21164/pomjlifesci.64.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Wstęp: Częstość występowania nadwrażliwości na pokarmy u dzieci jest wysoka i wzrasta szczególnie w środowisku miejskim. Celem pracy była ocena częstości występowania objawów nadwrażliwości na pokarmy w populacji dzieci szkolnych w Opolu.Materiał i metody: Wyłoniono grupę 450 dzieci, z czego badaniami objęto 440 w wieku 7–10 lat z opolskich szkół, w tym 224 dziewcząt i 216 chłopców. Badanie ankietowe przeprowadzono w oparciu o kwestionariusz międzynarodowego programu Euro-Prevall i autorską ankietę służącą do zebrania informacji. Uzyskane dane poddano analizie statystycznej za pomocą pakietu Statistica 8. Za poziom istotności statystycznej dla wszystkich analiz przyjęto wartość p < 0,05.Wyniki: Ankietę wypełniło 440 (97,7%) rodziców; 89% (n = 392) rodziców wyraziło zgodę na ponowny kontakt. Dolegliwości po spożyciu pokarmów zgłoszono u 205 dzieci (46,5%), z czego u 93 (45,36%) wystąpiły 2–4 razy w miesiącu. Najczęściej występującymi objawami były: wysypka skórna (28,29%) i biegunka (26,34%), które głównie występowały po spożyciu mleka krowiego (35,12%), jaj kurzych (12,19%), truskawek (8,78%), nabiału (5,36%), orzechów (5,36%), czekolady (4,87%) i kakao (4,87%).Wniosek: Według badań własnych wykazano wysoką częstość zgłaszania nadwrażliwości na pokarmy u dzieci z Opola.
15
Grochowalska, Magdalena. „Spotkanie dziecka z kulturą audiowizualną: obraz konstytuujący się w rodzicielskim dyskursie o dziecięcej codzienności“. Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce 15, Nr. 1(55) (12.05.2020): 9–22. http://dx.doi.org/10.35765/eetp.2020.1555.01.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Tekst dotyczy problematyki obecności kultury audiowizualnej w codzienności dziecka widzianej z perspektywy rodziców. Oglądaniu telewizji czy innych mediów ekranowych dzieci poświęcają wiele czasu. Rzeczywistość medialna, oferując zróżnicowane treści i formy przekazu, łatwość odbioru; ludyczność jest atrakcyjna dla dzieci. Audiowizualne doświadczanie świata nie pozostaje bez znaczenia dla rozwijającej się kompetencji kulturowej. Rodzice, kierując się troską o dziecko, zazwyczaj regulują dostępność mediów, angażują się w rodzinną edukację medialną. Mogą przyjmować zróżnicowane role: aktywnie wprowadzać w kulturę ekranu lub pozwalać na samotne, wielogodzinne obcowanie z nią. W odwołaniu do wyników badań własnych opisano sposoby postrzegania przez rodziców telewizji obecnej w codzienności dziecka. Założono, że znaczenia nadawane rzeczywistości medialnej przez rodziców wyznaczają doświadczenia gromadzone przez dziecko. Analizie poddano treść wypowiedzi udostępnianych na internetowych forach dyskusyjnych. Miało to na celu odtworzenie rodzaju ram pojęciowych posiadanych przez rodziców, za pomocą których konceptualizują konteksty funkcjonowania telewizji w dziecięcej codzienności. Poszukiwano odpowiedzi na pytania, jakie obszary kultury ekranu udostępniają dziecku w wieku przedszkolnym rodzice oraz jakie mogą być motywy podejmowanych wyborów. Analiza ujawniła sposoby interwencji rodziców w oglądanie telewizji przez dzieci oraz znaczenia przypisywane praktykom uznawanym za celowe w organizowaniu kontaktu z telewizją. W dyskusji otrzymane wyniki odniesiono do problemu umiejscawiania dziecka w codziennych praktykach dorosłych.
16
Pszonka, Joanna, und Marek Wendorff. „Cathodoluminescence-revealed diagenesis of carbonates and feldspars in Cergowa sandstones (Oligocene), Outer Carpathians“. Gospodarka Surowcami Mineralnymi 30, Nr. 4 (01.12.2014): 21–36. http://dx.doi.org/10.2478/gospo-2014-0036.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Streszczenie Piaskowce cergowskie (dolny oligocen) charakteryzują się doskonałymi właściwościami fizyko- mechanicznymi, jednymi z najlepiej ocenianych wśród kruszyw budowlanych eksploatowanych w polskich Karpatach fliszowych. Obrazy katodoluminescencyjne piaskowców cergowskich przed- stawiają przede wszystkim węglany i skalenie, dlatego te dwie grupy minerałów zostały wybrane, aby zaprezentować i lepiej zrozumieć procesy odpowiedzialne za wyjątkowo silną cementację detrytycznych komponentów skały. Katodoluminescencja (CL) z zimną katodą umożliwia obserwację i interpretację cech diagenetycznych węglanów i skaleni, wizualizuje relacje przestrzenne między szkieletem ziarnowym i cementem, a tym samym pozwala na lepsze zrozumienie genezy wysokich wartości parametrów technicznych piaskowców cergowskich. W piaskowcach cergowskich roz- poznano za pomocą katodoluminescencji z zimną katodą trzy generacje cementu węglanowego (kalcytowego) wypełniającego przestrzenie międzyziamowe: kalcyt brązowy, kalcyt pomarańczowy i kalcyt żółty. Generacje te reprezentują spektrum od eo- przez mezo- po telodiagenezę. Skalenie zostały poddane procesom: albityzacji i zastępowania przez węglany. Dodatkowo, rozpuszczanie składników mineralnych wspomagane było ciśnieniem wywołanym kompakcją osadu. Proces roz- puszczania był na tyle słaby, że zniszczone zostały głównie brzeżne partie ziaren (korozja). Pomimo niedużej intensywności, proces ten był bardzo istotny w lityfikacji osadu. Przyczynił się on do zwiększenia powierzchni kontaktu korodowanych ziaren ze spoiwem. Kombinacja wspomnianych procesów spowodowała bardzo silną cementację składników piaskowców cergowskich, co przejawia się ich wysoką twardością i odpornością.
17
Danylenko, Andrii. „A missing chain? On the sociolinguistics of the Grand Duchy of Lithuania“. Acta Baltico-Slavica 41 (29.12.2017): 31–57. http://dx.doi.org/10.11649/abs.2017.002.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
A missing chain? On the sociolinguistics of the Grand Duchy of LithuaniaThe article critically assesses the theory of communicative networks and its applicability in the study of multilingualism as found in the Grand Duchy of Lithuania (GDL). The author analyzes foundations for postulating the existence of a speech community in the GDL and adduces counterarguments against viewing this community as a linguistic alliance of the Balkan type. The article offers new sociolinguistic and areal-typological methods of the study of language contacts. The author substantiates a systematic approach toward the problem of the ethnic attribution of Ruthenian. Based on the literary, linguistic, and cultural parameters, the author offers to drop the term ‘Old (Middle) Belarusian’ or ‘Old (Middle) Ukrainian’ in reference to this language. Brakujące ogniwo? Wielkie Księstwo Litewskie w świetle socjolingwistykiW artykule poddano krytycznej analizie teorię sieci komunikacyjnych i jej zastosowanie w badaniach nad wielojęzycznością na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego (dalej WKL). Autor rozpatruje podstawy zarówno postulowania istnienia wspólnoty językowej w WKL, jak i kontrargumenty przemawiające przeciwko postrzeganiu tej wspólnoty jako sojuszu językowego na wzór bałkański. Artykuł podaje nowe metody socjolingwistyczne i przestrzenno-typologiczne w badaniach kontaktu języków. Autor uzasadnia systemiczne podejście do zagadnienia etnicznej atrybucji języka rusińskiego. Na podstawie wskazań literaturoznawczych, językoznawczych i kulturowych postuluje zaniechanie posługiwania się w odniesieniu do tego języka terminami ‘staro-(średnio-) białoruski’ lub ‘staro-(średnio-)ukraiński’.
18
Osłowska, Iwona. „Biblioteki – nowoczesne przestrzenie kultury“. Przegląd Biblioteczny 86, Nr. 4 (31.12.2018): 554–83. http://dx.doi.org/10.36702/pb.442.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Teza/cel artykułu – Celem artykułu jest pokazanie odmienionego oblicza współczesnych bibliotek, które odgrywają dużą rolę w sektorze kultury i przemysłów kreatywnych, a przez badaczy są zaliczane do kręgu określanego „jądrem kreatywności” bądź „rdzeniem kreatywności”. Obecnie gromadzą nie tylko dorobek kulturalny ludzkości, ale przede wszystkim aktywnie uczestniczą w jego promowaniu. Pojawia się więc pytanie, co i w jakim stopniu decyduje o tym, że dzisiejsze biblioteki są częścią culture industry? W artykule omówiono zagadnienia, które mają wpływ na takie ich postrzeganie, tj. wielofunkcyjny charakter, nowe technologie, oryginalny design. Metody badań – Zastosowano metodę analizy piśmiennictwa poświęconego problematyce przyszłości bibliotek i roli sektora kultury. Przeglądowi poddano również strony internetowe wybranych bibliotek. Wyniki i wnioski – Na wizerunek dzisiejszych bibliotek niebagatelny wpływ miał Internet i postęp techniczny. Czytelnicy z każdego miejsca na świecie, bez wychodzenia z domu, dzięki otwartemu dostępowi, mogą zajrzeć nie tylko do katalogów wybranej książnicy, ale też do wielu publikacji, które zostały już zamieszczone w domenie publicznej. Poza tym doszło też do zmiany samego sposobu postrzegania bibliotek przez społeczeństwo, dla którego czasami lokalne wypożyczalnie bywają jedynym źródłem bezpośredniego kontaktu z kulturą. Niekiedy są dla wielu osób tzw. trzecim miejscem, gdzie po pracy, poza domem mogą ciekawie spędzić czas wolny. Z myślą o takich czytelnikach biblioteki organizują m.in.: odczyty, wystawy, pokazy slajdów. Biorą udział w różnych projektach, jak np. Noc Muzeów czy Noc Bibliotek. Dodatkowo na ich atrakcyjność wpływa też ciekawa architektura i design. Jak pisał Walter Gropius, w architekturze jest tylko ciągła zmiana, czego żywotnym przykładem są dawne i dzisiejsze biblioteki. Ich zewnętrzna, jak i wewnętrzna szata zmieniała się przez wieki, niejednokrotnie zachwycając oglądających, jak i stałych użytkowników. Te trzy wymienione elementy – design/architektura, wielofunkcyjność, otwarty dostęp – sprawiają, że biblioteki są obecnie nowoczesnymi przestrzeniami kultury.
19
Cichońska, Małgorzata, Dorota Maciąg, Monika Borek und Izabela Konopka. „Poziom wiedzy personelu medycznego na temat zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał“. Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece 6, Nr. 2 (Dezember 2020): 33–38. http://dx.doi.org/10.15374/pwaiio2020011.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Cel Celem badań była ocena poziomu wiedzy personelu medycznego z zakresu zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał. Materiał i metody Badanie przeprowadzono w 2018 roku w grupie 101 osób personelu medycznego zatrudnionego w jednym ze śląskich szpitali, z wykorzystaniem metody sondażu diagnostycznego, techniki ankietowania i narzędzia, którym był autorski kwestionariusz ankiety, składający się z metryczki i pytań do oceny wiedzy. Zgromadzone wyniki poddano analizie z wykorzystaniem analizy procentowej oraz statystycznej. Wyniki W grupie badanej 48,51% ogółu stanowiły pielęgniarki, 14,85% lekarze, po 12,87% rehabilitanci i ratownicy medyczni, a 10,89% opiekunowie medyczni. 40,59% badanych posiadało wiedzę na temat najbardziej zakaźnego wirusa w następstwie ekspozycji na krew osoby zakażonej, wskazując HBV. Odpowiednio 44,55% ankietowanych odpowiedziało prawidłowo na pytanie dotyczące ryzyka zakażenia HBV w przypadku zakłucia igłą, a na fakt, że do ekspozycji najczęściej dochodzi podczas nakładania zatyczki na igłę po wykonaniu iniekcji, poprawnie wskazało 54,46% ankietowanych. W zakresie wiedzy ustalono, że badani najczęściej prezentowali bardzo wysoki lub dostateczny poziom wiedzy (po 31,7%). Najwięcej respondentów posiadało wiedzę na temat obowiązkowego szczepienia pracowników opieki zdrowotnej (100,00%), procedury dezynfekcji rąk (97,03%) i czynności, jakie należy wykonać po zakończeniu pobierania krwi (90,10%). Wnioski 1. Poziom wiedzy personelu medycznego na temat zakażeń szpitalnych i podstawowych zasad ich profilaktyki oceniono jako dobry. 2. Poziom wiedzy personelu medycznego z zakresu zasad zapobiegania zakażeniom szpitalnym, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej na krew i inny potencjalnie zakaźny materiał, korelował istotnie z: wykształceniem, częstością prowadzenia higieny rąk, poprawnym postępowaniem z użytymi ostrymi narzędziami i materiałem skażonym po użyciu, częstością nakładania zatyczki ochronnej na igłę po wykonaniu iniekcji, wyrzucaniem użytego ostrego sprzętu do przepełnionego pojemnika na odpady medyczne zakaźne oraz zwiększoną ostrożnością podczas kontaktu z pacjentem zakażonym HIV, HBV lub HCV. 3. Na poziom wiedzy badanych nie miały wpływu: miejsce pracy, używanie przez badanych rękawiczek ochronnych i stosowanie innych środków ochrony osobistej. 4. Konieczne i zasadne jest prowadzenie ciągłej edukacji dotyczącej zakażeń szpitalnych, w tym postępowania po ekspozycji zawodowej oraz dzielenia się wiedzą w ramach prowadzonych badań.
20
Szczepańska-Lange, Elżbieta. „Z korespondencji Emila Młynarskiego. Listy z lat 1905–1906 ze zbiorów Muzeum Teatralnego w Warszawie“. Muzyka 64, Nr. 4 (31.12.2019): 111–49. http://dx.doi.org/10.36744/m.225.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Artykuł zawiera opatrzoną wstępem i komentarzami edycję dwunastu listów Emila Młynarskiego pisanych do żony Anny w Lozannie w okresie 1905–06. Młynarski wywiózł wówczas czwórkę małych jeszcze dzieci i żonę do bezpiecznej Szwajcarii, z dala od wstrząsanej rewolucją Warszawy. Sam pozostał w mieście, czasem odwiedzał rodzinę. Nie był obecny przy narodzinach najmłodszej córki Anny w nocy z 31 XII 1905 r. na 1 I 1906 roku. „Szwajcarka, obywatelka wolnego kraju – napisał w jednym z listów – nie to co my, wiecznie pod knutem”. Mógł to pisać bez obaw, gdyż listy przesyłał „okazją” (poczta w Warszawie strajkowała). Listy są cenne nie tylko jako świadectwo postawy politycznej Młynarskiego, ale też jako swobodne, nie poddane autocenzurze wypowiedzi. Ponadto stanowią one jedyny znany dziś ułamek rozproszonej po świecie spuścizny epistolarnej autora. Dokumentują okres przesilenia w jego działalności zawodowej, któremu towarzyszą trudności finansowe, jako że od chwili zerwania z Filharmonią Warszawską (kwiecień 1905 r.) jednym miejscem pracy byłego dyrektora tej instytucji jest Instytut Muzyczny. Młynarski stoi na czele uczelni, ale to nie wystarcza do samorealizacji ambitnego i utalentowanego kapelmistrza.
Listy portretują także czułego kochanka i męża, zakochanego w żonie. Tęsknota do niej walczy o lepsze z myślami o powrocie do zawodu. Na nic jednak znajomości i kontakty Młynarskiego nawet w kancelarii generała-gubernatora: w operze warszawskiej, do której chce wrócić, ani w ogóle w życiu muzycznym miasta nie ma dla niego na razie miejsca. Konflikt z Aleksandrem Rajchmanem, dyrektorem administracyjnym Filharmonii, z powodu którego Młynarski opuścił jej podium, trwa nadal. Oponenta swego, z pochodzenia Żyda, nie cierpi, ale nie postrzega go w kategoriach etnicznych, co warto to odnotować jako rzadkość w czasach gdy antysemityzm był niemal normą.
Do edycji dołączone jest Posłowie, którego treścią są dramatyczne losy rodziny pozostałej po Młynarskim w latach II wojny światowej. Z sióstr Anny Młynarskiej jedną, Henrykę i troje jej dzieci wywieziono na Syberię jako „element społecznie obcy”, podobny los spotkał dwoje dzieci drugiej siostry Wandy. Anna Młynarska uniknęła deportacji prawdopodobnie dzięki ukryciu się w małym domku w sadzie. Jej syn Bronisław, więzień obozów sowieckich po 17 IX 1939 r., jako jeden z garstki 395 oficerów polskich uszedł z życiem z masakry katyńskiej. Znalazł się w grupie osób, o których zwolnienie wystarała się ambasada niemiecka. Autorka przypuszcza, że za tymi staraniami stał Richard Strauss, pierwszy szef Reichsmusikkammer, który od 1903 r. znał dobrze jego ojca, Emila Młynarskiego.
21
Rutkowska, Krystyna. „O warstwach leksyki pochodzenia litewskiego na obszarze ignalińsko-jezioroskim“. Acta Baltico-Slavica 38 (31.12.2014): 126–52. http://dx.doi.org/10.11649/abs.2014.003.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
About layers of lexis of Lithuanian origins in the Ignalina–Zarasai regionIn this study lexical lithuanisms were analysed, functioning in the Ignalina–Zarasai area, on the Lithuanian–Latvian–Belarussian borderland. Lithuanian proceeds on Slavic dialect have an ancient history, which can be associated with a period, dated quite early based on sources of language. Studying Lithuanian vocabulary in these dialects, the dynamics of influences can be observed simultaneously, as contacts between Lithuanian and other dialects existed in this area for a long time. Therefore, several layers of lithuanisms, differentiated based on time and manner of borrowing, can be distinguished: a) a layer of borrowings with a wide range, shared by many language groups, certified in Polish, Russian, Ukrainian and Belarusian languages; b) a layer of contact lithuanisms, certified in the border zone of Lithuania and the Polish language, dialects occurring in Belarus, also in the Russian dialects of Old Believers; this vocabulary can have a wider range of occurrence or be listed within a single language area, for example only in the Ignalina–Zarasai or Vilnius region; c) borrowings with the rank of infiltration, resulting from active contacts with the Lithuanian language and dialects. O warstwach leksyki pochodzenia litewskiego na obszarze ignalińsko-jezioroskimW niniejszym opracowaniu poddano analizie lituanizmy leksykalne, funkcjonujące na obszarze ignalińsko-jezioroskim, znajdującym się na pograniczu litewsko-łotewsko-białoruskim. Wpływy litewskie na gwary słowiańskie mają tu dawną historię – w dostępnych źródłach językowych pojawiają się dość wcześnie. Badając leksykę litewską w analizowanych gwarach, można jednocześnie obserwować dynamikę tych wpływów, bowiem kontakt z językiem litewskim trwał na tym terenie nieustannie. Zanotowane lituanizmy dają się podzielić na kilka grup w zależności od okresu i sposobu zapożyczenia: a) warstwę zapożyczeń o szerokim zasięgu, wspólną wielu zespołom językowym, poświadczoną w języku polskim, rosyjskim, ukraińskim i białoruskim; b) warstwę lituanizmów kontaktowych, poświadczonych w pasie przygranicznym z Litwą i występującej polszczyźnie i w gwarach białoruskich, też w rosyjskich gwarach staroobrzędowców; słownictwo to może mieć szerszy zasięg występowania lub być notowane w obrębie jednego obszaru językowego, np. tylko na terenie ignalińsko-jezioroskim lub wileńskim; c) zapożyczeń mających rangę infiltracji, wynikających z czynnych kontaktów z językiem i gwarami litewskimi.
22
Pietrzak, Małgorzata, und Ewelina Sobocha. „Kompetencje społeczne a możliwości aktywizacji zawodowej osób z niepełnosprawnością intelektualną na otwartym rynku pracy“. Przedsiębiorczość - Edukacja 15, Nr. 2 (28.12.2019). http://dx.doi.org/10.24917/20833296.152.7.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
W artykule wymieniono przyczyny i skutki niskiego poziomu aktywności zawodowej osób z niepełnosprawnością intelektualną (NI). Na podstawie sondażu przeprowadzonego z pracownikami otwartego rynku w Krakowie w 2018 r. zidentyfikowano bariery i szanse współpracy zawodowej osób w normie intelektualnej i osób z niepełnosprawnością intelektualną. Zaproponowano model edukacji i kontaktu młodzieży w normie intelektualnej z młodzieżą z NI, zwiększający szanse na otwarcie się rynku pracy na zatrudnianie osób z NI. Wykorzystując obserwację uczestniczącą zajęć przedsiębiorczości we wspólnej grupie, zaproponowano podejście integracyjne, tzw. inkluzji społecznej, w którym zasadniczą rolę podczas lekcji pełni trening kontaktów międzyludzkich (poznawczo-behawioralny) oraz nauczanie praktyczne – zewnętrzne (w rzeczywistych sytuacjach). Obserwacji poddani byli uczniowie ze Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego nr 3 w Krakowie oraz studenci Instytutu Geografii i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytetu Jagiellońskiego.
23
Działak-Szubińska, Anna. „"Dobry doradca" – piętnastowieczny portugalski traktat dydaktyczny. O poradach żywieniowych króla Edwarda“. "Res Rhetorica" 5, Nr. 1 (30.03.2018). http://dx.doi.org/10.29107/rr2018.1.6.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Dobry doradca (Leal Conselheiro) to traktat dydaktyczny napisany przez króla Edwarda (port. Dom Duarte), władcę Portugalii z dynastii Avis (1391–1438). Dzieło – podobnie jak inne utwory monarchy, któremu historiografowie nadali przydomek „Elokwentny” – jest przykładem publikacji z tak zwanego nurtu dworskiej prozy doktrynalnej. Wszechstronnie wykształcony władca wygłasza różnorodne porady. W wielu przypadkach odwołuje się także do autorytetu Kościoła i uczonych ksiąg, mimo to rady podane są w sposób przystępny i przejrzysty. Autor traktatu utrzymuje stały kontakt z audytorium – w pracy można znaleźć elementy właściwe dla dyskursu wygłaszanego ustnie, a porady są skierowane bezpośrednio do interlokutora i oparte na osobistych doświadczeniach władcy. Dobry doradca, zgodnie z nazwą, jest dziełem, które zawiera zalecenia z różnych dziedzin życia, w tym także porady dotyczące żywienia. To właśnie zalecenia, które król formułuje i przedstawia odnośnie do, jak sam to określa, „dbania o żołądek”, zostały w artykule poddane analizie. Na podstawie specyfiki wybranych środków językowych charakterystycznych dla literatury parenetycznej można stwierdzić, że tekst jest wysoce perswazyjny i podporządkowany celom doradczym. Co więcej, pozornie błahe wskazówki żywieniowe Dobrego doradcy są elementem szerszej wizji moralno-politycznej.
24
Szyszka-Sommerfeld, Liliana, Monika Machoy, Jadwiga Buczkowska-Radlińska und Krzysztof Woźniak. „Orthodontic treatment need in a group of 6–12-year-old children in Szczecin“. Pomeranian Journal of Life Sciences 64, Nr. 3 (26.09.2018). http://dx.doi.org/10.21164/pomjlifesci.450.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
ABSTRAKTWstęp: Celem pracy była ocena ortodontycznej potrzeby leczenia w populacji dzieci w Szczecinie oraz określenie możliwych czynników związanych z tą potrzebą.Materiały i metody: Badaniem objęto 532 dzieci nieleczonych ortodontycznie, podzielonych na dwie grupy: 279 6–8-latków i 253 9–12-latków. Ortodontyczną potrzebę leczenia oceniono za pomocą komponenty zdrowotnej (DHC) i komponenty estetycznej (AC) wskaźnika ortodontycznej potrzeby leczniczej. Wyniki poddano analizie za pomocą testu χ2. Analizę wieloczynnikowej regresji logistycznej przeprowadzono w celu ustalenia związku między potrzebą leczenia a zmiennymi niezależnymi.Wyniki: Pomiędzy grupami 6–8-latków i 9–12-latków zaobserwowano istotne statystycznie różnice na podstawie dwóch komponent wskaźnika (DHC ≥ 4 i/lub AC ≥ 8) w ocenie wyraźnej potrzeby leczenia (odpowiednio 14% i 20,6%; p = 0,044). Czynniki takie jak nieprawidłowości zębowe, II klasa Angle’a, zwiększony nagryz poziomy, zgryz krzyżowy, a także przemieszczenie punktów kontaktu były istotnie statystycznie związane z wyraźną potrzebą leczenia (DHC stopień 4 i 5).Wnioski: W badanej populacji ortodontyczna potrzeba leczenia była zbliżona lub mniejsza w porównaniu z innymi populacjami europejskimi. Większa potrzeba leczenia zaobserwowana w grupie 9–12-latków podkreśla znaczenie wczesnej diagnozy wad zgryzu oraz konieczności zgłaszania się pacjentów do leczenia we właściwym czasie.