Inhaltsverzeichnis
Auswahl der wissenschaftlichen Literatur zum Thema „Centrum architektury“
Geben Sie eine Quelle nach APA, MLA, Chicago, Harvard und anderen Zitierweisen an
Machen Sie sich mit den Listen der aktuellen Artikel, Bücher, Dissertationen, Berichten und anderer wissenschaftlichen Quellen zum Thema "Centrum architektury" bekannt.
Neben jedem Werk im Literaturverzeichnis ist die Option "Zur Bibliographie hinzufügen" verfügbar. Nutzen Sie sie, wird Ihre bibliographische Angabe des gewählten Werkes nach der nötigen Zitierweise (APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver usw.) automatisch gestaltet.
Sie können auch den vollen Text der wissenschaftlichen Publikation im PDF-Format herunterladen und eine Online-Annotation der Arbeit lesen, wenn die relevanten Parameter in den Metadaten verfügbar sind.
Zeitschriftenartikel zum Thema "Centrum architektury"
1
Pol, Ewa. „ARCHITEKTURA DREWNIANA SAMARY Z KOŃCA XIX I POCZĄTKU XX WIEKU“. Teka Komisji Architektury, Urbanistyki i Studiów Krajobrazowych 7, Nr. 1 (20.12.2011): 183–96. http://dx.doi.org/10.35784/teka.2488.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Zabudowa drewniana pochodząca z końca XIX i pocz. XX w. w Samarze, w Rosji, jest jednym z przykładów nadwołżańskiej architektury drewnianej, charakteryzującej się bogatym zdobnictwem oraz formą. Ciekawym zjawiskiem w XIX w. stało się zastępowanie architektury murowanej architekturą drewnianą. Fenomen ten spowodowany był napływem ludności wiejskiej do miasta. Z drewna budowano nie tylko zabudowę mieszkaniową, ale i budynki użyteczności publicznej (kościoły, szpitale, szkoły) oraz małą architekturę. Początkowo architektura ta znajdowała się na obrzeżach miasta. Wraz z jej popularyzacją wśród urzędników, zaczęła ona występować również w centrum miasta w miejscu wolnych parceli. Można wyróżnić wiele typów tej zabudowy: od najprostszych jednoizbowych po dwu- i trzykondygnacyjne domy ważnych urzędników. Zabudowa ta najczęściej występowała w konstrukcji zrębowej oraz szkieletowej (podziały wewnętrzne, wykusze, wieże). Ostatni wymieniony typ zabudowy mógł mieć konstrukcję mieszaną – parter był murowany, natomiast pozostałe kondygnacje drewniane. Budynki mieszkalne najczęściej zwieńczone były dachem dwuspadowym, natomiast wykusze i ryzality – dachem wieżowym. Układ funkcjonalno – przestrzenny poszczególnych rodzajów zabudowy był określony. Charakterystyczna dla tej zabudowy stała się dekoracja. W przeważającej części motywami ornamentu były formy zoomorficzne, fitomorficzne, geometryczne oraz występowały typowe formy ludowe. Dekorowane były szczyty, okna szczytowe, wiatrownice, zwieńczenia szczytów, listwy podokapowe, naroża budynku (kożuchowanie), nad- i podokienniki. Przybierały one różne formy oraz kształty. Najbardziej charakterystyczne stały się nad- i podokiennik, tworząc dekorowane obramienia okienne. Ich charakterystyczną cechą kompozycyjną była symetria. Z czasem formy obramień okiennych ulegały przekształceniu (przesuwano je względem lica ściany, spiętrzano). Ważnym elementem elewacji stały się akcenty, takie jak ryzality, wykusze, wieżyczki, balkony i niewielkie lukarny. Były one bardzo różne i występowały w dowolnej kombinacji. Cechy architektury drewnianej nawiązują do stylu, jaki panował w XIX w. – eklektyzmu. W Rosji mamy do czynienia ze swoistą odmianą eklektyzmu, polegającą na połączeniu tradycyjnych form architektury rosyjskiej – np. kokosznik – z formami zachodnioeuropejskimi różnych epok.
2
Rytelewska-Chilczuk, Natalia. „Rola architektury miejskiej w budowaniu tożsamości mieszkańców miast“. Ogrody Nauk i Sztuk 8 (23.07.2018): 224–33. http://dx.doi.org/10.15503/onis2018.224.233.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Teza. Przedmiotem artykułu była analiza transformacji tożsamości miejskiej w oparciu o architekturę i tkankę miejską. Teza autorki zakładała, że architektura odgrywa rolę w budowaniu miejskiej tożsamości, co zaprezentowano na przykładzie dwóch polskich miast. Wraz z transformacją przestrzeni miejskiej następuje zmiana postrzegania miast, nie tylko przez mieszkańców, lecz także na arenie narodowej i międzynarodowej. Ważną role pełnią nowo powstające instytucje o charakterze edukacyjnym i historycznym, takie jak Europejskie Centrum Solidarności czy Muzeum Śląskie.
Omówione koncepcje. W pracy wykorzystano teorie modyfikacji oraz nawarstwienia stosowane przez Ewę Rewers w analizie tożsamości miejskiej. W badaniach powołano się także na rolę ideologii w kreowaniu i projektowaniu miast. Analizie poddano aplikacje, jakie zostały zgłoszone przez miasta w konkursie na Europejską Stolicę Kultury.
Wyniki i wnioski. Transformacja i rola architektury odgrywa znaczącą rolę w budowaniu tożsamości miejskiej. Dodatkowo miasta poprzez projektowane instytucje podkreślają swoją rolę w budowaniu polskiej historii (instytucje muzealne) oraz walczą z negatywną stereotypizacją (rewitalizacja opuszczonych zakładów przemysłowych). Istotną rolę odgrywa także rewitalizacja obszarów przemysłowych, która pozwala na stworzenie mostu między historycznymi oraz współczesnymi przestrzeniami miejskimi.
Oryginalność/wartość poznawcza podejścia. Temat artykułu łączy w sobie analizy z pogranicza urbanistyki, socjologii, architektury i sztuk wizualnych. Podejście humanistyczno-techniczne pozwala na głębszą analizę tematu tożsamości miejskiej oraz potraktowanie miasta jako przedmiotu nauki, a nie tylko tła dla toczącego się w mieście życia codziennego.
3
Dudkiewicz, Margot, Wojciech Durlak, Mariusz Szmagara und Mykola Bevz. „Zieleń miejska Lwowa na przykładzie wybranych obiektów“. Teka Komisji Architektury, Urbanistyki i Studiów Krajobrazowych 15, Nr. 1 (31.01.2020): 139–46. http://dx.doi.org/10.35784/teka.715.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Lwów to największe miasto zachodniej Ukrainy. Autorzy pracy omawiają trzy parki publiczne położone w centrum miasta, przedstawiając ich zarys historyczny, kompozycje i układ przestrzenny oraz obiekty małej architektury. Należą do nich: Park Iwana Franki, Centralny Park Kultury i Wypoczynku im. Bohdana Chmielnickiego oraz Park Stryjski. Te publiczne miejskie założenia parkowe posiadają interesującą historię powstania i przekształceń, pełnią funkcje wypoczynkowe i rekreacyjne, porasta je cenna dendroflora oraz stanowią miejsce bytowania ptaków. W parkach wyznaczone są wygodne ścieżki i trasy do spacerowania, a w ich obrębie znajdują się spersonalizowane na potrzeby miasta Lwowa obiekty małej architektury (kosze na śmieci, ławki, latarnie), a ponadto również place zabaw, altany czy pomniki.
4
Gadomska, Wiesława, Krystyna Kleszewska und Mariusz Antolak. „Naturalne i kulturowe uwarunkowania projektowanego ogrodu botanicznego Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie“. Humanistyka i Przyrodoznawstwo, Nr. 21 (19.08.2018): 385–98. http://dx.doi.org/10.31648/hip.430.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Idea pow stania ogrodu botanicznego w Olsztynie sięga lat 60. XX wieku. W 2014 r. powstała koncepcja urbanistyczno-architektoniczna projektowanego ogrodu botanicznego na terenie wykorzystywanym w przeszłości jako poligon wojskowy, położonym w odległości 2,5 km od ścisłego centrum miasta. Zrealizowany ogród stałby się w skali Olsztyna największym obszarem zieleni urządzonej, znacznie przekraczającym powierzchnię olsztyńskiego Parku Centralnego oraz parków dzielnicowych i osiedlowych. W koncepcji zaplanowane zostały m.in. następujące strefy: kolekcje botaniczne, ogrody historyczne, ogród przyrodoleczniczy przylegający do rehabilitacyjnego centrum, ogrody sensoryczne, kolekcje roślin leczniczych i użytkowych. Wokół wewnętrznego zbiornika wodnego oraz wzdłuż linii brzegowej JezioraKortowskiego powstałyby pomosty i kolekcje hydrofitów. W zaprojektowanych obiektach kubaturowych zaproponowano rozwiązania neutralnej, transparentnej w stosunku do otaczającego kontekstu krajobrazowego architektury, wpisującej się w przestrzeń ogrodu odpowiednią skalą, proporcjami oraz rozwiązaniami materiałowymi.
5
Żwanko, Lubow. „Kościoły rzymskokatolickie na Ukrainie Lewobrzeżnej (XIX-XX wiek). Przegląd retrospektywny“. Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne 113 (30.06.2020): 485–510. http://dx.doi.org/10.31743/abmk.10019.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
W artykule dokonano krótkiej retrospektywy historii kościołów rzymskokatolickich na Ukrainie Lewobrzeżnej w XІХ-ХХ wieku, od budowy w czasach Imperium Rosyjskiego do losów w czasach radzieckich, i wspomniano o współczesnej sytuacji z kościołami już w niepodległej Ukrainie. Na początku zostały przeanalizowane czynniki, które spowodowały powstanie licznej Polonii na obszarach Ukrainy Lewobrzeżnej, czyli w guberniach: jekaterynosławskiej, połtawskiej, charkowskiej oraz czernihowskiej. Na tych terenach dzięki staraniom miejscowych Polaków zbudowano 12 kościołów w: Czernihowie, Nieżynie, Połtawie, Romnie, Krzemieńczuku, Jekaterynosławiu, Kamieńskim, Jenakijewie, Mariupolu, Bachmucie, Charkowie i Sumach. W podsumowaniu artykułu zaznaczono, że każdy kościół od momentu swojej konsekracji stał się centrum życia nie tylko społeczności polskiej, ale także miejscem spotkań katolików różnych narodowości. Podczas okupacji Ukrainy przez wojska bolszewickie kościoły zostały zamknięte, a część z nich zburzono. Tylko nieliczne świątynie przetrwały do naszych czasów. Dziś stanowią one ważne pamiątki architektury sakralnej, zdobiące centrum ukraińskich miast.
6
Wrana, Jan. „Synergia w nieidealnym mieście „idealnym” – próby integrowania Zamościa“. Budownictwo i Architektura 16, Nr. 1 (11.04.2017): 5–17. http://dx.doi.org/10.24358/bud-arch_17_161_01.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Zamość zrealizowane marzenie wielkiego hetmana koronnego Jana Zamoyskiego (1542-1605) to renesansowe „miasto idealne” którego początki sięgają roku 1579 – rozpoczęcia budowy miasta wg projektu włoskiego architekta Bernardo Morando (1540-1600). W układzie ówczesnego miasta można zauważyć odniesienia do teoretycznych prac Pietro Cataneo i Giorgio Mariniego. Już w roku 1580 Zamość uzyskał prawa miejskie, a po ośmiu latach stał się stolicą Ordynacji Zamojskiej. W okresie zaborów od roku 1822 funkcja miasta została wyprowadzona poza mury obronne na południowy-wschód od Zamościa, pełniącego wtedy funkcję „Twierdzy Zamość”. Obecnie „Stare Miasto” – ścisłe historyczne centrum miasta – zwane „perłą renesansu”, jest jedną z 16 dzielnic współczesnego miasta Zamość. Dzięki aktywności władz miejskich od lat 90-tych oraz pozyskanym środkom unijnym, prowadzony jest program rewitalizacji Starego Miasta – następuje zmiana wizerunku miasta oraz wzrasta aktywność społeczności lokalnej współpracującej z miastami partnerskimi. Poza rejonem historycznego Starego Miasta zauważalny jest problem dotykający współcześnie większość polskich miast – chaos przestrzenny i dysonans w strukturze przestrzennej. O możliwych w przyszłości działaniach w celu przywrócenia spójności i harmonijnego wizerunku Zamościa, jako jednego z przykładów dla polskich miast, odbywały się pierwsze Ogólnopolskie Studenckie Warsztaty „Synergia w Architekturze Lublin – Zamość 2015” zorganizowane w dniach 23-26 września 2015 roku przez Samodzielną Pracownię Architektoniczną Wydziału Budownictwa i Architektury Politechniki Lubelskiej, Fundację Rozwoju Politechniki Lubelskiej oraz Fundację Na Dużą Skalę z siedzibą w Poznaniu. Rejonem określonym w pierwszych warsztatach był teren Rotundy (w której obecnie jest Muzeum Martyrologii Zamojszczyzny) wraz ze znajdującym się w sąsiedztwie zalewem Ośrodka Sportu i Rekreacji, zlokalizowane w centrum Zamościa, w niewielkiej odległości od Zabytkowego Starego Miasta.
7
Lyzen, Yevhen. „POLSKO-UKRAIŃSKA KONFRONTACJA PODCZAS POLSKO-UKRAIŃSKIEJ WOJNY 1918-1919“. Scientific Journal of Polonia University 43, Nr. 6 (18.06.2021): 94–105. http://dx.doi.org/10.23856/4312.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
W artykule analizowane polsko-ukraińsku konfrontacju podczas polsko-ukraińskiej wojny 1918 – 1919 r. Stwierdzono, że okres rekonwalescencji państw narodowych Ukrainy i Polski, to opis generowany w czasie Pierwszej wojny światowej i Ukraińskiej rewolucji, zajmuje znaczące miejsce w losie polaków zachodnio-ukraińskich ziem. Rozwiązanie “ukraińskiego” i “polskiego” pytań, tworzenie niepodległych państw sąsiednich narodów słowiańskich odkrywał szansę do budowania nowej architektury Europy Środkowo-Wschodniej, jednak ono natknęło się na stereotypy imperialnej polityki Rosji i państw zachodnich, długotrwałe sprzeczności między ukraińcami i polakami, w centrum których znaleźli się roszczeń terytorialnych Polski na Wschodnią Galicją i Zachodnią Wołyń. Polityka URL (Ukraińska Republika Ludowa) stosunkowo polskiego etnosu w dużej mierze zależy od stosunków międzypaństwowych z przywróconym jesienią 1918 r. Polskim państwem. Skomplikowane, a czasami i wrogie stosunki między Polską i URL negatywnie odbijały się na sytuacji polskich mieszkańców Wołynia i Podola. Ponadto wśród ukraińskich partii politycznych i organizacji wojskowych nie było jednolitego stanowiska w odniesieniu do ludności polskiej.
8
Krupa, Karol, und Maciej Trochonowicz. „Ochrona wartości przestrzennych i kulturowych Śródmieścia Lublina poprzez zachowanie modernistycznego gmachu Powszechnego Domu Towarowego w Lublinie“. Budownictwo i Architektura 15, Nr. 4 (01.12.2016): 173–81. http://dx.doi.org/10.24358/bud-arch_16_154_17.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Artykuł porusza kwestię ochrony wartości przestrzennych i kulturowych Śródmieścia Lublina. Analiza kompozycyjna oraz funkcjonalna istniejącej zabudowy uwzględniającej modernistyczny gmach Powszechnego Domu Towarowego skłania do dyskusji na temat konieczności ingerencji we wskazaną tkankę miejską. Wartość „dodana”, efekt synergii, objawia się w efektach uzyskanych poprzez zachowanie istniejącej zabudowy, nadanie jej nowej wartości użytkowej przy poszanowaniu i uwydatnieniu wzajemnych relacji pomiędzy pierwotną funkcją,estetyką i kompozycją przestrzenną. Tadeusz Witkowski projektując w 1959 roku Powszechny Dom Towarowy (PDT) zmierzył się z lokalizacją wielkopowierzchniowej funkcji handlowej w ścisłym Centrum miasta Lublin. Wyczucie przez architekta kompozycji bryły, zrozumienie przestrzeni i zachowanie skali otaczającej zabudowy przyczyniło się do podkreślenia wartościowych osi widokowych i kompozycyjnych. W 2010 r. spółka inwestorska, właściciel budynku PDT, przedstawiła plan wyburzenia modernistycznego gmachu i powstania w tym miejscu nowoczesnej galerii handlowej. Dyskusja na temat przyszłości spuścizny Witkowskiego podzieliła środowisko lubelskich architektów. Jedną z form sprzeciwu i jego argumentacji były Warsztaty „Reaktywacja”, które odbyły się przy współpracy „Modernizmu w Lublinie” (inicjatywa mgr inż. arch. Marcina Semeniuka) oraz Studenckiego Koła Naukowego Architektury Współczesnej Politechniki Lubelskiej w 2015r. [1]. Młodzi architekci i studenci opracowali koncepcję adaptacji budynku PDT uwzględniające uatrakcyjnienie funkcji handlowej oraz wprowadzenie nowych, nastawionych na potrzeby i rozwój mieszkańców Lublina. Bazę koncepcji stanowił projekt Tadeusza Witkowskiego, który został rozbudowany zgodnie z wytycznymi uchwalonego dla tego obszaru Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego [2].Omówione zagadnienia związane z problematyką ochrony, analizą wartości przestrzennej i kulturowej oraz udział inicjatyw społecznych w dialogu na temat przyszłości Powszechnego Domu Towarowego w Lublinie są rozpatrywane przez autora jako działania, którychefektem jest synergia na kilku płaszczyznach.
9
Kimsza, Radosław. „Architektura i sztuka liturgiczna jako antidotum na desakralizację. Studium twórczości artystycznej M.I. Rupnika SI“. Roczniki Teologiczne 67, Nr. 5 (28.12.2020): 109–15. http://dx.doi.org/10.18290/rt20675-7.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Współczesna architektura i sztuka sakralna zatraciły swoje pierwotne ukierunkowanie na korzyść nieczytelnych i wieloznacznych form. W ten sposób sztuka sakralna, w pewnym sensie, przesłała być rzeczywistością pomagającą w kontakcie człowieka z Bogiem, albo jak chcieli teoretycy sztuki sakralnej, narzędziem sprowadzającym Boga na ziemię. Tendencjom tym próbuje zaradzić o. Marko I. Rupnik, słoweński jezuita, teolog i ikonograf, założyciel Centrum Aletti – instytutu teologii i sztuki, promującego ideę „chrześcijańskiego oddechu dwóch płuc”, łączenia tradycji wschodniej i zachodniej, jaka tworzyła doktrynę niepodzielonego Kościoła. Efektem myśli teologicznej Rupnika jest sztuka liturgiczna, która – wpisana w architekturę – tworzy przestrzeń spotkania się człowieka z Bogiem.
10
Mączyński, Ryszard. „Nowe oblicze oświeceniowej Warszawy – gmachy koszarowe projektowane przez Stanisława Zawadzkiego“. Biuletyn Historii Sztuki 81, Nr. 4 (06.02.2020): 601–26. http://dx.doi.org/10.36744/bhs.631.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Warszawskie koszary z czasów panowania króla Stanisława Augusta nie stały się dotychczas przedmiotem szczegółowych badań, zupełnie też niewykorzystane pozostały zarówno źródła archiwalne, jak i drukowane. Wobec unicestwienia stołecznych budynków koszarowych z czasów Oświecenia – najpierw w wyniku rozmaitych przekształceń, później zaś całkowitego ich zburzenia – tym większego znaczenia nabiera zachowana ikonografia, a zwłaszcza akwarele Zygmunta Vogla, który je uwiecznił. Realizm i staranność tych prac pozwala dokonać architektonicznej analizy namalowanych obiektów.
Wybudowanie koszar powierzono majorowi Stanisławowi Zawadzkiemu, sprawującemu w latach 1777-1795 urząd architekta wojsk koronnych. Swe umiejętności projektanckie doskonalił on niegdyś w cieszącej się renomą rzymskiej Akademii św. Łukasza. Zyskał już uprzednio uznanie, projektując w 1782 r. gmach koszar w Kamieńcu Podolskim. Wzniesienie go w tamtejszej twierdzy, która broniła południowo-wschodnich rubieży Rzeczypospolitej, miało w intencji monarchy istotnie przyczynić się do podniesienia obronności kraju. Stąd wzięła się chęć zrealizowania stworzonego przez Zawadzkiego projektu jako dzieła wzorcowego: odznaczającego się nowoczesnością formy zewnętrznej i funkcjonalnie rozwiązanych wnętrz. Jeszcze wcześniej, w 1781 r., architekt wystawił w Warszawie koszary Kadeckie, położone opodal pałacu Kazimierzowskiego, stanowiącego podówczas główną siedzibę założonej przez króla Stanisława Augusta Szkoły Rycerskiej.
Pozyskanie środków finansowych i formalny nadzór nad wznoszonymi gmachami warszawskich koszar poruczono wyznaczonej królewskim rozporządzeniem Komisji Lokacyjnej. Ludność stolicy czuła się utrudzona obowiązkiem nieustannego „goszczenia” żołnierzy, więc obietnica uwolnienia jej od tej powinności pozwoliła zebrać wystarczające fundusze na budowę koszar dla stołecznego garnizonu. Celem poboru owego podatku została w 1784 r. sporządzona specjalna Taryfa miasta Warszawy (nadająca po raz pierwszy wszystkim posesjom konsekwentną numerację). Inwestycja miała zresztą same zalety. Nie tylko uwalniała mieszkańców od przekleństwa kwaterunku, lecz także, gromadząc daną jednostkę wojska w jednej przestrzeni, w sposób istotny wpływała na subordynację żołnierzy oraz ich dyspozycyjność.
Cała inwestycja – realizowana do 1788 r. – obejmowała cztery zespoły koszarowe w różnych częściach miasta. Na skarpie rozciągającej się wzdłuż Wisły od strony północnej mieściły się koszary Gwardii Pieszej Koronnej, a od strony południowej – koszary Gwardii Pieszej Litewskiej. Dalej od rzeki, okalając Starą i Nową Warszawę od zachodu, zlokalizowane były na północy koszary Artylerii Koronnej, a na południu koszary Gwardii Konnej Koronnej. Wszakże w jednym tylko przypadku – koszar Artylerii Koronnej miała to być budowa całkowicie nowego, wznoszonego od podstaw kompleksu, w dwóch innych: koszar Gwardii Pieszej Koronnej oraz koszar Gwardii Pieszej Litewskiej – daleko posunięta rozbudowa albo istniejącego już założenia koszarowego, albo budynku cywilnego wcześniej przeznaczenia, w przypadku zaś ostatnim – koszar Gwardii Konnej Koronnej – gruntowna renowacja funkcjonującego zespołu.
Za dzieło najważniejsze – bo pozwalające projektantowi na największą swobodę –należy uznać koszary Artyleryjskie. Ich kompozycja zamknięta została w rozległym czworoboku zewnętrznych skrzydeł mieszkalnych, dwudziestotrzyosiowego od frontu oraz dwudziestosześcioosiowych bocznych. Owe skrzydła wydzielały trzy wewnętrzne dziedzińce, dwa mniejsze kwadratowe, tylne, oraz większy prostokątny, przedni. Elewacje zyskały surowy wystrój. Najokazalsza była fasada, rozczłonkowana trzema ryzalitami, ujętymi artykulacją porządkową, z których środkowy, ozdobiony dodatkowo kolumnowym portykiem zwieńczonym trójkątnym frontonem, mieścił bramę wjazdową koszar, a boczne wieńczyła dekoracja rzeźbiarska wyraźnie mówiąca nie tylko o militarnym przeznaczeniu gmachu, lecz także o ulokowaniu w nim siedziby artylerzystów. Wystrój, choć zgodnie z zasadami surowy, zyskał jednak dość wykwintny charakter, dostosowany do lokalizacji gmachu w centrum stolicy Rzeczypospolitej.
Projektując koszary Artylerii Koronnej, Zawadzki nie naśladował żadnego konkretnego wzoru, lecz wykorzystywał twórczo najnowsze europejskie trendy. Może je udokumentować niemal współcześnie powstały plan koszar stworzony przez Jean-Françoisa Neufforge’a i zamieszony w suplemencie do jego autorskiego wydawnictwa Recueil élémentaire d'architecture…, które opublikowane zostało w Paryżu w latach 1775-1780. Koncepcji Zawadzkiego nie należy wszakże traktować jako modyfikacji francuskiego abrysu, gdyż nie na tym opiera się ich podobieństwo. Identyczne bowiem są nie formy, lecz zasady stosowane przez obu architektów: komponowanie – przy zachowaniu ścisłych reguł symetrii – monumentalnego, wieloskrzydłowego gmachu z wewnętrznymi dziedzińcami, z praktycznymi rozwiązaniami wynikającymi z powtarzalności starannie rozplanowanych jednostkowych modułów formalno-funkcjonalnych, dostosowanych do zróżnicowanego poziomu komfortu kwater oficerskich i żołnierskich.
Skala przedsięwzięcia, jakie podejmowano przystępując do budowy stołecznych koszar, była w stanisławowskiej Warszawie bez precedensu. W 1788 r. podawano, że „na cztery fabryki koszar wyszło z kasy Komisji Lokacyjnej 1 473 693 zł”. Była to suma ogromna. Inne dane statystyczne również wkraczają w strefę wielkich liczb. Przy czterech prowadzonych równolegle „fabrykach” zatrudnionych było jednocześnie ponad tysiąc robotników, co również stanowiło liczbę znaczącą, zważywszy że ludność całej Warszawy w 1784 r. liczyła 63 tysiące mieszkańców. Należało zapanować nad tak gigantycznym zespołem zaangażowanych pracowników, skupionych na odległych od siebie placach, ale też – jak rzemieślnicy czy dostawcy – rozproszonych po całej ówczesnej aglomeracji. Front robót budowlanych został rozwinięty tak szeroko, że w roku 1785 cena cegły w stolicy gwałtownie podskoczyła o jedną trzecią.
Pierwsze tworzone w Warszawie dzieła klasycystyczne nie mogły jeszcze przesądzić o zmianie jej barokowego oblicza. Sprawiły to dopiero rozrzucone w różnych częściach miasta monumentalne gmachy koszar, „wszystkie inne budowle tej stolicy wielkością i ozdobą architektury przewyższające”, a zwłaszcza odznaczające się znakomitym wyeksponowaniem w przestrzeni urbanistycznej koszary Artylerii Koronnej i koszary Gwardii Pieszej Litewskiej. Cechą wyraźnie je też wyróżniającą spośród innych dzieł, które nierzadko, wprowadzając klasycystyczną stylistykę, nie odcinały się całkowicie od baroku czy rokoka, była konsekwencja w zastosowaniu surowych form. Z jednej strony wynikało to z przyjęcia propagowanej przez teoretyków architektury zasady stosowności odniesionej do architektury militarnej, z drugiej zaś z wyraźnej osobistej predylekcji Zawadzkiego do takiej właśnie „rewolucyjnej” – jak to niekiedy określali badacze – odmiany klasycyzmu.
Powstałe w stolicy budowle garnizonowe stały się istotnym tytułem do zasłużonej sławy Zawadzkiego pośród współczesnych, którzy zgodnie twierdzili, „iż wystawione przez niego gmachy koszar wojskowych w Warszawie i Kamieńcu Podolskim z nieporównaną oszczędnością nie tylko wygodę wojsku i mieszkańcom tych miast przyniosły, ale ozdobę w kraju i zaszczyt narodowi do późnej potomności przeniosą”. Spoglądając zaś z perspektywy ponad dwóch stuleci musimy w Stanisławie Zawadzkim docenić znakomitego architekta klasycystę, który miał odwagę wypowiadać się w najbardziej surowych, kubicznych formach, potrafił wykorzystywać najnowsze europejskie trendy sztuki architektonicznej, umiał też sprawnie rozwiązywać skomplikowane zagadnienia zarówno konstrukcyjne, jak i funkcjonalne tworzonych dzieł.
Dissertationen zum Thema "Centrum architektury"
1
Hertelová, Viola. „Elementární architektura / Galerie a muzeum architektury při FA VUT v Brně“. Master's thesis, Vysoké učení technické v Brně. Fakulta architektury, 2021. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-445382.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
The topic I have chosen for my diploma thesis is the curation of architecture as a possible overlap of teaching architecture towards the general public, but also a tool for connecting academic and municipal institutions. In my work I will examine the possibilities of creating an architecture center within the Faculty of Architecture, BUT. Galleries and museums of architecture, and thus various other associations and groups dealing with architecture, often function as separate institutions. I decided to solve the creation of a similar center, which as such has been missing in the Czech environment for many years, through its placement in academia. In my work I will first focus on the theoretical study of the possibilities of presentation and representation of architecture together with new approaches in the field of exhibition and curation of architecture. Subsequently, I will deal with the possibilities of connecting the activities of the Center of Architecture and the Faculty of Architecture. The aim of the work will be a practical design of the center within the BUT campus, for which I chose a space near Veveří Street in Brno, also known as Academic Square. For me to design the center, it will be important for me to analyze the place and find possibilities for its new concept. Today, the space of the Academic Square is in a state of disrepair and is waiting for an important gesture that can unite the place. Can it be the center of architecture?
2
Tománek, Martin. „Centrum trvale udržitelného rozvoje“. Master's thesis, Vysoké učení technické v Brně. Fakulta architektury, 2009. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-215615.
Der volle Inhalt der Quelle
3
Valová, Alena. „Městská knihovna v Přerově“. Master's thesis, Vysoké učení technické v Brně. Fakulta architektury, 2012. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-215896.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
The aim of this project is to properly implement the new library building in the territory. It also brings new value for the people of the borough. With the integration of library functions improves the life of the borough.
4
Valová, Eva. „Město místo továrny - polyfunkční městský blok na Starém Brně“. Master's thesis, Vysoké učení technické v Brně. Fakulta architektury, 2010. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-215673.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
This thesis wants to save character and identity of local. So it offers comfortable and special living and brings new values for the local inhabitants. Integrate suitable functions to improve the quality of quater.
5
Šrajerová, Hana. „Město místo továrny - polyfunkční městský blok na Starém Brně“. Master's thesis, Vysoké učení technické v Brně. Fakulta architektury, 2010. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-215669.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
The main design philosophy is gentle extension of the existing block with emphasis on keeping the character of Stare Brno untouched and enhance the area with missing functions, which would complement and rejuvenate both completed and projected house building development.
6
Šimoník, Luděk. „Dostavba objektů určených pro FA a FaVU VUT Brno v areálu Údolní“. Master's thesis, Vysoké učení technické v Brně. Fakulta architektury, 2017. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-316311.
Der volle Inhalt der Quelle
7
Salva, Martin. „Městský dům - architektura kombinace funkcí“. Master's thesis, Vysoké učení technické v Brně. Fakulta stavební, 2013. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-225866.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
The project deals with completion a REC block buildings in Brno – Zábrdovice, defined by local roads. For the design of mass was used a porosity principle, when the site was covered with maximum static mass cutted by dynymic communication-optimal connections through the object. Object has five floors and a basement with garages and technical facilities. In the 1st floor and the part of 2nd floor are business premises, on the 2nd and 3rd level are administrative premises. On the part of a 3rd floor and in 4NP and 5th floor there are apartments. The foundations of an object is the reinforced concrete slab, the constuction systém is formed by reinforced-concrete columns with brick walls. Ceilings and staircases are monolithic reinforced concrete. Object is topped by a flat roof, part of the roof is greened.
8
Žižková, Karolína. „Společensko-kulturní centrum s radnicí v Kohoutovicích“. Master's thesis, Vysoké učení technické v Brně. Fakulta architektury, 2016. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-240834.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
The subject of the thesis is the elaboration of the study of the socio-cultural center with townhall. The seleced location is in the northern part of the district Brno Kohoutovice. The thesis examines the location and suitable volume and conceptual solution for the best utilization of the potential of the site. In the design of the townhall, is the main task to restore confidence in public institutions, so that the notion of townhall in people's consciousness again featured the public building serving the people and the townhall was rightfully called a landmark and the heart of the town. For socio-cultural center is the main task a high variability and maximum utilization of the object. Work includes the complete design part including floor plans of all floors, the views, the facade and structural sections with selected details.
9
Drnovská, Adéla. „Společnost nad Sázavou“. Master's thesis, Vysoké učení technické v Brně. Fakulta architektury, 2017. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-316310.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
The topic of this diploma thesis is in accordance with the intent of the city of Žďár nad Sázavou to renovate an existing building of a kindergarten on Okružní street, and turn it into a community center. The focus of this thesis follows up the preceding term, the analytical part of which delved into possibilities, risks and the capacity of the city. In addition, the aim of this thesis conforms to the specialization of Res Publica module in social buildings of the city. The key prerequisite of the assignment is to work with the existing building, namely the kindergarten, hence the renovation and the extention. Unlike conventional and new development on a greenfield site, this project makes a point of utilizing existing values, making the city denser along with strengthening it, thus resulting in bringing about the difference compared to contemporary colonization of an open countryside. The design of the construction changes of the existing building must take development continuity perception into consideration, first and foremost the load-bearing system of the building, lest the newly-designed development layer belie the previous ones.
10
Chylíková, Marcela. „Kostel na sídlišti“. Master's thesis, Vysoké učení technické v Brně. Fakulta architektury, 2012. http://www.nusl.cz/ntk/nusl-215925.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
The study presents a new church for Novy Liskovec in Brno. The site is situated in the middle of housing estate close to public transport, on a rocky southern slope. The proposed building is used for local citizens and the christian community. For the project to be beneficial to all people concerned, I suggest layout features on culture, recreation, services and church. The open building design creates a natural social center. The church acts as a social center - multi-functional building. The basic inspirational impulse for the general shape and formal concept of the house is the existing passage through the plot, the need for social meetingpoint and the relationship to the surrounding landscape. Abstracted belt runs continuously through the construction; gradually defines and separates the social, secular and sacred space. To the visitor the house reveals a play of light, shadows and glimpses of the horizon. The project is divided into three parts: connected community center and church which are accompanied by multi-functional car park with shops and playground. The described objects create two building complexes that stand opposite to each other on the western and eastern edge of the plot. Among them, these create a town-square motif, leaving free space - the rock. The architectural concept of the church as a meandering path is expressed in the material solution of the construction. Path - the band that wraps the space has a different outer and inner material surface. The wrapped ribbon motif embracing and defining the space comes alive and changes with the movement of man in the enclosed space. Construction works as a series of leaflets - images that tell the story. The main axis of the object is oriented in the north-south direction thus offering views of open countryside and horizon, binds the building to the landscape. The structural design of the church is designed from concrete walls and steel trussers. The main load-bearing structures are embedded with self standing boxes from wooden KLH boards (laminated solid wood) as additional space separators.
Bücher zum Thema "Centrum architektury"
1
Skibiński, Sławomir. Problematyka konservatorska przedinkaskiej architektury kultury Nazca, na podstawie badań budowli centrum ceremonialnego w Cahuachi w Peru. Kraków: Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki, 1994.
Den vollen Inhalt der Quelle finden
2
Pehnt, Wolfgang. Die Architektur des Expressionismus. 3. Aufl. Ostfildern-Ruit: G. Hatje, 1998.
Den vollen Inhalt der Quelle finden
3
illustrator, Hroch Pavel 1967, Hrsg. Praha moderní: Velký průvodce po architektuře 1900-1950 : historické centrum. Praha: Nakladatelství Paseka, 2012.
Den vollen Inhalt der Quelle finden
4
1950-, Leuthäuser Gabriele, Hrsg. Architektur des 20. Jahrhunderts. Köln: Benedikt Taschen Verlag, 1990.
Den vollen Inhalt der Quelle finden
5
Chmielewski, Wojciech Jan. Architektura europejsiej przestrzeni kongresowej: Centrum kongresowe czy też wielofunkcy jny ośrodek kultury? Kraków: Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki, 2010.
Den vollen Inhalt der Quelle finden
6
Carlo, Scarpa. Carlo Scarpa: Architektur. Stuttgart: Gerd Hatje, 1986.
Den vollen Inhalt der Quelle finden
7
Donald, Judd. Donald Judd: Architektur. Münster: Westfälischer Kunstverein, 1989.
Den vollen Inhalt der Quelle finden
8
Donald, Judd. Donald Judd: Architektur. 3. Aufl. [Stuttgart]: Edition Cantz, 1992.
Den vollen Inhalt der Quelle finden
9
Brüggemann, Heinz. Architekturen des Augenblicks: Raum-Bilder und Bild-Räume einer urbanen Moderne in Literatur, Kunst und Architektur des 20. Jahrhunderts. Hannover, Germany: Offizin, 2002.
Den vollen Inhalt der Quelle finden
10
Łaźnia: Architektura, sztuka i historia = Laznia--the bathhouse : architecture, art, and history. Gdańsk: Centrum Sztuki Współczesnej "Łaźnia", 2008.
Den vollen Inhalt der Quelle findenBuchteile zum Thema "Centrum architektury"
1
Neitzke, Peter, Carl Steckeweh und Reinhart Wustlich. „Architektur ohne Neugier?“ In Centrum, 101–6. Wiesbaden: Vieweg+Teubner Verlag, 1997. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-322-83184-2_20.
Der volle Inhalt der Quelle
2
Wustlich, Reinhart. „Architektur als kulturelles Leitmedium (I)“. In CENTRUM, 16–21. Wiesbaden: Vieweg+Teubner Verlag, 1998. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-322-83185-9_3.
Der volle Inhalt der Quelle
3
Wustlich, Reinhart. „Architektur als kulturelles Leitmedium (II)“. In CENTRUM, 30–35. Wiesbaden: Vieweg+Teubner Verlag, 1998. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-322-83185-9_6.
Der volle Inhalt der Quelle
4
Hilpert, Thilo. „1968–1984 Die Architektur der Stadt“. In Century of Modernity, 346–429. Wiesbaden: Springer Fachmedien Wiesbaden, 2015. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-658-07043-4_6.
Der volle Inhalt der Quelle
5
Gruber Florek, Olivia. „The Absent Empress. Photomontage, Monarchy, and Celebrity in the Nineteenth Century“. In Die Repräsentation der Habsburg-Lothringischen Dynastie in Musik, visuellen Medien und Architektur/ Representing the Habsburg-Lorraine Dynasty in Music, Visual Media and Architecture. 1618–1918, 80–94. Wien: Böhlau Verlag, 2017. http://dx.doi.org/10.7767/9783205207153.80.
Der volle Inhalt der Quelle
6
Schütte, Ulrich. „«Architectura alla moderna» und die «Teutsche manier». Rubens’ Palazzi di Genova und die Neuorientierung der deutschen Architektur bei Joseph Furttenbach d. Ä. (1591-1667)“. In The Reception of P.P. Rubens's 'Palazzi di Genova' during the 17th Century in Europe: Questions and Problems, 143–60. Turnhout: Brepols Publishers, 2002. http://dx.doi.org/10.1484/m.archmod-eb.4.00241.
Der volle Inhalt der Quelle
7
„James Law Cybertecture. Pacific Century Cyberworks Connect Kiosk Shops“. In Mobile Architektur, 40–43. Birkhäuser, 2008. http://dx.doi.org/10.1007/978-3-7643-8323-7_6.
Der volle Inhalt der Quelle
8
Thomas, Edmund. „Building the Monuments of the Future“. In Monumentality and the Roman Empire. Oxford University Press, 2007. http://dx.doi.org/10.1093/oso/9780199288632.003.0021.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
The preservation of ancient structures like the house of Alexander at Thebes not only reinforced Romans’ sense of the passing of time, but also encouraged them to aspire to make their monuments last as long or even longer as legendary examples of the past. But the primary influence of historical archetypes was not on monuments’ precise architectural design, but on their identification as monuments by name and the implication of this for their memorializing function. This can be seen most clearly through those buildings that preserved the remains of human beings for future generations, in other words, tomb structures. It has often been argued that the purest form of building is funerary architecture, intended to commemorate and to endure, and not distracted by any social functions. This was the view of the early twentieth-century Moravian architect Adolf Loos, who wrote in his 1910 essay ‘Architektur’ that: ‘Nur ein ganz kleiner Teil der Architektur gehört der Kunst an: das Grabmal und das Denkmal. Alles andere, alles, was einem Zweck dient, ist aus dem Reiche der Kunst auszuschliessen.’ In the Roman world, tomb monuments had more complex functions for the living as well as the dead: they were not only a setting for ritual funerary processions and banquets in commemoration of the deceased, but also a backdrop to a wide range of economic and social activities in the suburbia of Roman cities, such as trade, market-gardening, and new construction. Yet the Antonine age also shows an interest in funerary buildings as a pure form of architecture in their own right. As Loos commented later in the same essay: ‘Wenn wir im Walde einen Hügel finden, sechs Schuh lang und drei Schuh breit, mit der Schaufel pyramidenförmig aufgerichtet, dann werden wir ernst, und es sagt etwas in uns: Hier liegt jemand begraben. Das ist Architektur.’ Potentially cut off from the functions of everyday life, the tomb monument expresses an ideal architecture. Tomb buildings had always been conspicuous monuments in the ancient world, and the biggest and most famous ones inspired others to follow their example.
9
Kulowski, Andrzej, und Wojciech Targowski. „Akustyczny aspekt zastosowania blachy kortenowej w Europejskim Centrum Solidarności w Gdańsku“. In Integracja sztuki i techniki w architekturze i urbanistyce. T. 6/2, 27–34. Wydawnictwa Uczelniane Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy, 2020. http://dx.doi.org/10.37660/integr.2020.6.2.3.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
W publikacji przedstawiono użycie blachy kortenowej jako dominującego materiału wykończeniowego na elewacjach i we wnętrzach budynku o przesłaniu symbolicznym. Przedstawiono architektoniczne przesłanki uzasadniające jednorodność zastosowanego materiału. Na tym tle omówiono wpływ blachy kortenowej na akustykę pomieszczeń wraz z podaniem kroków zaradczych redukujących nadmierną pogłosowość i zwiększających stopień rozproszenia dźwięku. Pozytywnym sprawdzianem dla warunków akustycznych uzyskanych w największym pomieszczeniu ECS jest zaprezentowanie w nim dużego dzieła z dziedziny muzyki klasycznej.
10
„Moderne Kindertagesstätten – Architektur zum Anfassen / Modern Child Care Centres – Hands-On Architecture“. In best of DETAIL Bauen für Kinder / Building for Children, 14–21. DETAIL, 2016. http://dx.doi.org/10.11129/9783955533113-003.
Der volle Inhalt der QuelleKonferenzberichte zum Thema "Centrum architektury"
1
Agata Kantarek, Anna, und Ivor Samuels. „Nowa Huta, Krakow, Poland. Old Urbanism, New Urbanism?“ In 24th ISUF 2017 - City and Territory in the Globalization Age. Valencia: Universitat Politècnica València, 2017. http://dx.doi.org/10.4995/isuf2017.2017.6463.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
This paper considers the first stage of Nova Huta New Town built near Krakow in the 1950s. In contrast to UK and US new settlements of the post war period it is a high density apartment block development which was ignored in the literature for more than half a century because its design, based on a system of streets, is in contrast with contemporary forms of development, either low density garden city or higher density free standing apartment blocks. A discussion of its neglect and the recent rediscovery of its qualities, both in Poland and by exponents of the US New Urbanism (part of the Urban Morphology spectrum somewhat neglected by ISUF) leads to a systematic investigation of the development, its influences and how this project conceived in a radically different political and economic context, matches or departs from the tenets of the Charter for the New Urbanism. The extent to which the context has determined the differences leads to a conclusion discussing the enduring qualities and contemporary relevance of inherited urban forms. References: Biedrzycka A., Chyb A., Fryźlewicz M. (ed.) Nowa Huta - architektura i twórcy miasta idealnego. Niezrealizowane projekty, Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, Kraków 2006. Gauthier,P. and J. Gilliland (2006), ‘Mapping urban morphology: a classification scheme for interpreting contributions to the study of urban form’, Urban Morphology 10.1, 41-50 Hatherley, O.(2015) Landscapes of Communism. A history through buildings (Allen Lane,London). Juchnowicz, S. (2005) ‘Nowa Huta-przeszłość i wizja. Z doświadczeń warsaztatu projektowego in Nowa Huta-przyszłość i wizja’. Studium muzeum rozprosznego, Biblioteka Krzysztoforska, Krakow. Lisowski, B. (1968) Modern architecture in Poland (Polonia Publishing House, Warsaw). Plater Zyberk, E. (2015) ‘Traditional urbanism: design policy and case studies’. in Jeleński et al eds. Tradition and heritage in the contemporary image of the city, Volume 1, Wyd. Politechniki Krakowskiej, Krakow. p160-171. The Congress for the New Urbanism (1999) Charter of the New Urbanism (1999) (https://www.cnu.org/who-we-are/charter-new-urbanism) accessed 4 January 2017. Wyrozumski J. (eds.) Narodziny Nowej Huty Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, Kraków, 1999.