Zeitschriftenartikel zum Thema „Περιπέτεια“
Um die anderen Arten von Veröffentlichungen zu diesem Thema anzuzeigen, folgen Sie diesem Link: Περιπέτεια.
Geben Sie eine Quelle nach APA, MLA, Chicago, Harvard und anderen Zitierweisen an
Machen Sie sich mit Top-19 Zeitschriftenartikel für die Forschung zum Thema "Περιπέτεια" bekannt.
Neben jedem Werk im Literaturverzeichnis ist die Option "Zur Bibliographie hinzufügen" verfügbar. Nutzen Sie sie, wird Ihre bibliographische Angabe des gewählten Werkes nach der nötigen Zitierweise (APA, MLA, Harvard, Chicago, Vancouver usw.) automatisch gestaltet.
Sie können auch den vollen Text der wissenschaftlichen Publikation im PDF-Format herunterladen und eine Online-Annotation der Arbeit lesen, wenn die relevanten Parameter in den Metadaten verfügbar sind.
Sehen Sie die Zeitschriftenartikel für verschiedene Spezialgebieten durch und erstellen Sie Ihre Bibliographie auf korrekte Weise.
1
Παπάγγελος, Ιωακείμ Αθ. „Περιπέτεια του Αναστάσιου Δ. Καρατάσου στην Θεσσαλονίκη το 1873“. Μακεδονικά 28 (01.01.1992): 111. http://dx.doi.org/10.12681/makedonika.140.
Der volle Inhalt der Quelle
2
Καραθανάσης, Αθ Ε. „Θεσσαλονίκη και Nis της Σερβίας: μια περιπέτεια το 1737-1738.“ Μακεδονικά 35 (09.11.2011): 290. http://dx.doi.org/10.12681/makedonika.15.
Der volle Inhalt der Quelle
3
ΠΑΛΛΑΣ, Δημήτριος Ι. „Ο Χριστός ως η Θεία Σοφία. Η εικονογραφική περιπέτεια μιας θεολογικής έννοιας“. Δελτίον Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας 33 (11.01.1991): 119. http://dx.doi.org/10.12681/dchae.1038.
Der volle Inhalt der Quelle
4
Liapi, Marianthi, und Edith Ackermann. „Το παιχνίδι ως καταλύτης στη διαδικασία προσαρμογής των αστροναυτών στις ακραίες συνθήκες διαβίωσης μιας διαστημικής αποστολής“. Διάλογοι! Θεωρία και πράξη στις επιστήμες αγωγής και εκπαίδευσης 1 (01.02.2016): 85. http://dx.doi.org/10.12681/dial.8774.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Η εξερεύνηση του διαστήματος είναι μια ιδιαίτερη, συναρπαστική περιπέτεια. Ακόμη πιο ιδιαίτερη, όμως, είναι η συνακόλουθη δραστηριότητα της επιστημονικής κοινότητας που επανεξετάζει σε νέες συνθήκες ό,τι θεωρούσε μέχρι σήμερα δεδομένο για την ανθρώπινη φύση. Ο αρχικός σχεδιασμός κάθε επανδρωμένης διαστημικής αποστολής δίνει προτεραιότητα στην ασφάλεια του πληρώματος, εκπαιδεύοντας τους αστροναύτες-ήρωες της περιπέτειας αυτής να επιβιώνουν απομονωμένοι σε περιβάλλον μικροβαρύτητας. Στο αληθινό πεδίο δράσης τους, όμως, οι αστροναύτες είναι επιβαρυμένοι με ένα δύσκολο πρόγραμμα έρευνας, επισκευών και διαχείρισης, φυσικά περιορισμένοι μέσα σε μια αποστειρωμένη διαστημική κάψουλα, αποστερημένη από περιβαλλοντικά ερεθίσματα. Στο πλαίσιο αυτό, ο ελεύθερος χρόνος τους είναι τυπικά ενταγμένος στο καθημερινό πρόγραμμα με καθορισμένες δραστηριότητες που ενώ έχουν τη χαλάρωση σαν στόχο, δεν καταφέρνουν να αποσυμφορήσουν τη βεβαρημένη ρουτίνα. Παρόλα αυτά, μέσα από καταγραφές στα προσωπικά τους ημερολόγια, οι αστροναύτες δείχνουν ότι προσπαθούν να αυτοδιαχειριστούν τις αρνητικές συνέπειες της απομόνωσης επινοώντας δικές τους δραστηριότητες κοινωνικοποίησης, χαλάρωσης και κυρίως παιχνιδιού. Αναγνωρίζοντας την απουσία ενός κοινωνικο-ψυχολογικού ρυθμιστή στις καθημερινές συνθήκες διαβίωσης μιας διαστημικής αποστολής και γνωρίζοντας τη ζωτική σημασία του παιχνιδιού στη διαδικασία προσαρμογής του ανθρώπου σε νέο περιβάλλον, η επιστημονική αυτή εργασία παρουσιάζει: (1) μια νέα προσέγγιση στον εγκλιματισμό των αστροναυτών σε ακραίες συνθήκες διαβίωσης με την ονομασία "Προσαρμογή στη Μικροβαρύτητα μέσα από το Παιχνίδι"; και (2) τις βασικές κατευθύνσεις για τον λειτουργικό και χωρικό προγραμματισμό που θα υποστηρίζει το παιχνίδι μέσα σε ένα επανδρωμένο διαστημικό σκάφος, εκμεταλλευόμενος τις εγγενείς παιγνιώδεις ποιότητες ενός περιβάλλοντος χωρίς βαρύτητα. Στόχος είναι να δημιουργηθούν νέες χωρικές και κοινωνικές ευκαιρίες για τους αστροναύτες να επιταχύνουν τη διαδικασία προσαρμογής τους σε συνθήκες μικροβαρύτητας, ενεργοποιώντας σταδιακά την ικανότητα που είχαν σαν παιδιά να επεκτείνουν νοητά τα όρια του κόσμου που τους περιβάλλει μέσα στον κόσμο της φαντασίας που τους καθοδηγεί.
5
Βεμη (Mp. Vemi), Μπ. „Η Περιπέτεια της Γραφής: Προτάσεις για την Ενίσχυση της Διδασκαλίας της Γραφής στην Πρώτη Δημοτικού“. Ερευνώντας τον κόσμο του παιδιού 3 (01.07.1998): 21. http://dx.doi.org/10.12681/icw.18155.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Στην παρούσα εργασία παρουσιάζεται ένα «πολύτεχνο» σχέδιο εργασίας, που αναφέρεται στην περίοδο εκμάθησης της γραφής και του γραπτού λόγου στην Α' τάξη του Δημοτικού σχολείου. Εκπονήθηκε προκειμένου να ενισχυθεί με στοιχεία από την τέχνη και την πολιτισμική κληρονομιά αυτή η περίοδος, η οποία και δύσκολη είναι για τα παιδιά και καθοριστική για τη μετέπειτα σχέση τους με τη χρήση του γραπτού λόγου και το βιβλίο. Παρουσιάζονται επίσης τα πρώτα αποτελέσματα από την πιλοτική εφαρμογή του προγράμματος αυτού σε σχολείο της Θεσσαλονίκης κατά τη σχολική περίοδο 1995-96.
6
Δόνος, Δημοσθένης Αρ. „Bembo ή Sanudo; Οι βενετικές επιχειρήσεις στον Αμβρακικό κόλπο κατά το 1500 (m.v.) και η ιστοριογραφική τους περιπέτεια“. Πρεβεζάνικα Χρονικά, Nr. 51-52 (31.12.2015): 39. http://dx.doi.org/10.12681/prch.28284.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Το παρόν άρθρο επανεξετάζει κάποια πολεμικά επεισόδια που έλαβαν χώρα στον Αμβρακικό κόλπο κατά τη διάρκεια του Β΄ Βενετοτουρκικού πολέμου (1499-1503).Για πρώτη φορά, η ευρέως αποδεκτή εκδοχή των γεγονότων –όπως αυτή παραδίδεται από τον Ρ. Bembo, επίσημο ιστοριογράφο της Βενετίας– αντιπαραβάλλεται με τις εκτενείς αλλά έως τώρα αναξιοποίητες αναφορές των Diarii του Μ. Sanudo, τα οποία και επιτρέπουν μια διαφορετική, πολύ πιο λεπτομερή αλλά και συνεκτική ανασύσταση των διαδραματισθέντων, ενώ επιπλέον μας παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες για τη στρατηγική θέση και λειτουργία της πρώιμης Πρέβεζας και της Βόνιτσας στην οθωμανική στρατιωτική μηχανή του δυτικού ελλαδικού χώρου.Περαιτέρω, υπό το πρίσμα της γενεαλογικής θεωρίας του M. Foucault, συζητείται κριτικά η εν γένει ιστοριογραφική διαδρομή των γεγονότων στην ακαδημαϊκή και τοπική ιστορία. Στο παράρτημα παρατίθενται όλες οι σχετικές πηγές.
7
Kitromilides, Paschalis M. „The end of Empire, Greece's Asia minor catastrophe and the Ecumenical Patriarchate“. Bulletin of the Centre for Asia Minor Studies 17 (01.12.2011): 29. http://dx.doi.org/10.12681/deltiokms.7.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
<p>H εργασία εξετάζει την ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά την πρώτη εικοσιπενταετία του 20ου αιώνα, την εποχή του «τέλους των αυτοκρατοριών» ώς ένα ιστορικό δράμα που εικονογραφεί την αριστοτελική έννοια της περιπέτειας: <em>Έστι δε περιπέτεια ή εις τό έναντίον </em>των <em>πραττομένων μεταβολή (Ποιητική</em>, 11, 1). Ανασκοπείται η μεγάλη ακμή του μικρασιατικού ελληνισμού στην οποία απέληξε ή μακρά εποχή των μεταρρυθμίσεων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπως ή ακμή αυτή αποτυπώνεται κατά τις αρχές του 20<sup>ου</sup> αιώνα στη μεγάλη αύξηση του πληθυσμού και την ανάπτυξη σημαντικών αστικών κέντρων, παράγοντες πού οδήγησαν και στην αύξηση του αριθμού των μητροπόλεων του Οικουμενικού θρόνου με την ίδρυση δώδεκα νέων μητροπολιτικών δικαιοδοσιών στη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη μεταξύ 1900 και 1922. Σημειώνεται επίσης ότι ένα άλλο δείγμα της δημογραφικής ανάκαμψης του μικρασιατικού ελληνισμού υπήρξε ή επανεμφάνιση του ορθόδοξου μοναχισμού στη Μικρά Ασία, πέραν της περιοχής του Πόντου, όπου είχε διατηρηθεί ζωντανός διά των αιώνων λόγω της πυκνότητας του ορθόδοξου αγροτικού πληθυσμού της περιοχής. Η ακμή της εκκλησίας στην ‘Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά την εποχή αύτη κατοπτριζόταν και στην εκκλησιαστική αρχιτεκτονική με την ανοικοδόμηση πολλών νέων επιβλητικών ναών στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες περιοχές της αυτοκρατορίας έως το εσωτερικό στις απόμακρες ορθόδοξες κοινότητες της Καππαδοκίας. Σε αντίθεση προς την κατάσταση αυτή της ακμής, <em>ή εις το εναντίον των </em><em>πραττομένων μεταβολή</em>, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την κατάργηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, άφησε τη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία καθημαγμένη και εμπερίστατη. Στα 1923-1925 ή εικόνα της παρουσιάζεται ριζικά διαφορετική από εκείνην του 1900. Ώ ς συνέπεια της Σύμβασης της Λωζάννης της 30ής Ιανουάριου 1923 για την υποχρεωτική ανταλλαγή των ελληνοτουρκικών πληθυσμών, τα Οικουμενικά Πατριαρχείο απώλεσε τα σύνολο του ποιμνίου του και των μητροπόλεών του από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη. Από την ανταλλαγή εξαιρέθηκε μόνο ο ελληνορθόδοξος πληθυσμός της νομαρχίας Κωνσταντινουπόλεως και των νήσων Ίμβρου και Τενέδου, με αποτέλεσμα να παραμείνουν εντός της Τουρκικής Δημοκρατίας μόνον η αρχιεπισκοπή Κωνσταντινουπόλεως και τέσσερις μητροπόλεις (Χαλκηδόνος, Δέρκων, Πριγκιπονήσων. Ίμβρου και Τενέδου). Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αντιμετωπίστηκε εχθρικό από τις αρχές της νέας Τουρκικής Δημοκρατίας, όπως φάνηκε άπό την υποδαύλιση της κίνησης της λεγάμενης «Τουρκορθόδοξης Εκκλησίας» υπό τον καθαιρεμένο ιερέα Παπαευθύμ Καραχισαρίδη και τη διαρπαγή από αυτόν τριών ναών του Πατριαρχείου στον Γαλατά. Κορύφωση των τουρκικών πιέσεων επί του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως υπήρξε ή απέλαση του νεοεκλεγέντος Πατριάρχη Κωνσταντίνου ΣΤ ' στην Ελλάδα στις 30Ίανουαρίου 1925 ώς ανταλλαξίμου. Παρά την εχθρότητα της επίσημης τουρκικής πολιτικής απέναντί του, τις ποικίλες πιέσεις και τον περιορισμό των κινήσεων των στελεχών του, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως κατόρθωσε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου να ανασυγκροτηθεί, να αναζωογονήσει την εκκλησιαστική ζωή στην εντός της Τουρκίας δικαιοδοσία του και να παραγάγει ένα πρότυπο μιας μη εθνικής ορθοδόξου εκκλησίας, το οποίο υπήρξε μοναδικό στη μαρτυρία του μεταξύ των άλλων ορθόδοξων εκκλησιών πού παρέμειναν στενό προσδεδεμένες στο αντίστοιχα εθνικό κράτη.</p>
8
Gavriilidis, Sofia. „Φαγητό, άδειο στομάχι και χιουμοριστικές πτυχές της βρώσης στην παιδική λογοτεχνία. Η πείνα του Πινόκιο“. Διάλογοι! Θεωρία και πράξη στις επιστήμες αγωγής και εκπαίδευσης 3 (12.12.2017): 4. http://dx.doi.org/10.12681/dial.14909.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Ο κλασικός ξύλινος ήρωας, ο Πινόκιο, είναι γνωστός για τη μύτη του που βλασταίνει και αυξομειώνεται ανεξέλεγκτα και χωρίς την έγκρισή του κατόχου του - κάθε φορά που είτε ετοιμάζει μια σκανταλιά είτε λέει ψέματα. Παρά τις διάφορες ερμηνευτικές προσεγγίσεις και συμβολισμούς που μπορεί να προσλάβει μια ασύστολη μαρτυριάρα μύτη, αρκετά προκλητικό είναι και το θέμα της σχέσης του Πινόκιο με το φαγητό, ή μάλλον της έλλειψής του, και του διαρκούς αγώνα του για την αναζήτησή του. Θα μπορούσε ίσως το αριστούργημα του Κάρλο Κολόντι, Οι Περιπέτειες του Πινόκιο, να ερμηνευτεί βάσει της πείνας του Πινόκιο. Διότι ο Πινόκιο πεινάει, πεινάει συνέχεια, υποφέρει από αυτήν την «τρομερή αρρώστια που ονομάζεται πείνα». «Κοντεύει να πεθάνει από την πείνα». Έχει μια πείνα που δεν λέει να ησυχάσει και είναι αυτή που τον ρίχνει σε κακοτυχίες και σε εφιαλτικές συναντήσεις με το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Είναι μια πείνα που διαγράφεται με υπερβολές, που ξεφεύγει από τις ρεαλιστικές διαστάσεις της. Γίνεται κωμική και τραγική, όταν το ξύλινου αγόρι αναμετριέται μαζί της, μέσα από καρναβαλικά χιουμοριστικές ανατροπές και ματαιώσεις. Στις Περιπέτειες του Πινόκιο συνυπάρχουν γκροτέσκος ρεαλισμός και λεπτή ειρωνεία, εξ ορισμού αντιθετικές μορφές έκφρασης και τεχνικές πρόκλησης χιουμοριστικών γεγονότων. Αυτός ήταν και ο σημαντικότερος λόγος που προτείνεται μια εκ νέου ανάγνωσή του βιβλίου, εστιάζοντας στα ακραία γαστρονομικά και παράδοξα διατροφικά μυθοπλαστικά γεγονότα που συνδέουν μια πτυχή της ξύλινης υπόστασης του Πινόκιο με ένα κατεξοχήν ανθρώπινο ένστικτο: την πείνα.
9
Λυριντζής, Χρήστος. „Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Η εξουσία ως λαός και ως έθνος. Περιπέτειες σημασιών“. Επιστήμη και Κοινωνία: Επιθεώρηση Πολιτικής και Ηθικής Θεωρίας 5 (24.09.2015): 310. http://dx.doi.org/10.12681/sas.557.
Der volle Inhalt der Quelle
10
Ιωακειμίδου, Λητώ. „OL περιπέτειες του εξωτερικού κόσμου: αφηγηματικές ιδιομορφίες σε τρεις Οιδίποδες του 20ού αιώνα“. Σύγκριση 14 (31.01.2017): 139. http://dx.doi.org/10.12681/comparison.10118.
Der volle Inhalt der Quelle
11
Πεχλιβανίδης, Αναστάσιος. „Πασχάλης Μ. Κιτρομηλίδης, Πολιτική Επιστήμη. Οι Περιπέτειες μιας Ιδέας, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2013, 139 σελ“. Ελληνική Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης 43 (24.10.2017): 159. http://dx.doi.org/10.12681/hpsa.14411.
Der volle Inhalt der Quelle
12
Yiavis, Kostas. „The Topos of the Attack on Courtly Banquets“. Σύγκριση 23 (01.02.2013): 5. http://dx.doi.org/10.12681/comparison.20.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Το άρθρο αυτό υποστηρίζει ότι η επίθεση από εξωτερικό εχθρό στο γεύμα της αυλικής γιορτής και τους συνδαίτορες ήταν ένα δημοφιλέστατο μοτίβο της αρχαίας και μεσαιωνικής λογοτεχνίας, που δεν είχε συζητηθεί στη βιβλιογραφία. Παραδειγματίζονται εβδομήντα δύο περιπτώσεις του μοτίβου στην αυλική και δημώδη λογοτεχνία από τον δέκατο μέχρι τον δέκατο έκτο αιώνα στην εβραϊκή, την γαλλική, την αγγλο-νορμανδική, την αγγλική και σκωτική, την γερμανική, την ιταλική, την σκανδιναβική, την ελληνική, την περσική και την ιαπωνική παράδοση. Τα πρωιμότερα δείγματα απαντούν στα σουμεριακά, τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά. Το κύριο στοιχείο του θέματος είναι η απροσδόκητη εμφάνιση ενός μεταμφιεσμένου εξωτερικού επισκέπτη στο αυλικό δείπνο (εναλλακτικά, ο επιτιθέμενος μπορεί να είναι και μέλος της αυλής, με την οποία, όμως, ήρθε σε ρήξη.) Ακολουθούν συρράξεις και περιπέτειες. Η χρήση της σκηνής είναι τόσο διαδεδομένη τον Μεσαίωνα, ώστε λειτουργεί συχνά ως τυπική μέθοδος εναλλαγής αφηγηματικών επεισοδίων. Το θέμα είναι συνήθως μορφολογικά σταθερό, σημασιολογικά περιορισμένο και πολιτικά ουδέτερο. Πάντως, στα χέρια επιδέξιων ποιητών που γράφουν για απαιτητικότερο κοινό το θέμα παραλλάσσεται με τρόπους που υποσκάπτουν πολλές κανονικότητες:ανατρέπει την αυτάρεσκη εικόνα που έχει η αυλή για τον εαυτό της· ακυρώνει τις διαχωριστικές γραμμές που συμβατικά χωρίζουν τους κακούς ξένους από τους καλούς ημετέρους· και ανανεώνει τα όρια της φανταστικής και ερωτικής λογοτεχνίας του Μεσαίωνα.
13
Brad-Chisacof, Lia. „Un portrait robot de l'anonyme de 1789“. Bulletin of the Centre for Asia Minor Studies 11 (01.01.1995): 99. http://dx.doi.org/10.12681/deltiokms.50.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
<p>Στό άρθρο αυτό παρουσιάζεται μια άνανεωμένη άνάγνωση τού «’Ανωνύμου<br />τού 1789», καί δίνεται γαλλική μετάφραση τού κειμένου σε παράρτημα.<br />Υπογραμμίζεται ή σημασία των συμβόλων καί γίνεται προσπάθεια νά ανακαλυφθεί<br />ή συνάφεια μεταξύ τους. Φαίνεται ότι τό παν στρέφεται γύρω<br />άπό τό μηδέν πού επιτρέπει καί πορνογραφικούς υπαινιγμούς.<br />Σημαντικό ρόλο παίζει ή πολυγλωσσία, ή οποία έπιτρέπει λογοπαίγνια<br />αδύνατα σε ένα μονόγλωσσο λόγο. Αυτά τά λογοπαίγνια τονίζουν τις Ιδέες<br />πού υπερείχαν στήν εποχή, δηλαδή τήν αντιστοιχία των κόσμων καί των<br />θρησκευμάτων.<br />Μεταξύ τών άγνωστων μέχρι τώρα πηγών τού «’Ανωνύμου» διακρίνεται<br />ώς πρότυπό του τό γνωστότερο κατά τή ζωή τού Diderot έργο του, δηλαδή<br />Les Bijoux Indiscrets.<br />Τελικά γίνεται μιά προσπάθεια ταύτισης τού ανωνύμου συγγραφέα. Χάρη<br />στίς αρχαιολογικές αρετές πού επιφέρει ή γλωσσική ανάλυση, τά κύριό-</p><p>τέρα δεδομένα τής ζωής του έρχονται στο φως: ή παιδεία του, οί γλώσσες<br />πού μιλούσε, οί τόποι όπου είχε ταξιδέψει, διάφορες περιπέτειες. "Ισως,<br />αφού ό κύκλος των Ελλήνων διανοούμενων των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών<br />δσο ευρύς καί αν ήτανε μάς είναι αρκετά γνωστός σήμερα, να πρόκειται<br />για τόν Γρηγόριο Κωνσταντά.</p>
14
Roubien, Denis. „La rénovation du Théâtre Municipal d'Athènes par Emmanuel Lazaridis“. Μουσείο Μπενάκη 3 (10.08.2018): 125. http://dx.doi.org/10.12681/benaki.18238.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Ο Εμμανουήλ Λαζαρίδης είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους στην Ελλάδα ενός συγκρατημένου "μοντέρνου" κλασικισμού, μίας από τις εκφάνσεις της αμφισβήτησης του ίδιου του ρομαντικού κλασικισμού, ο οποίος, από τα τέλη του 19ου αιώνα και ακόμη περισσότερο στις αρχές του 20ού είχε περιέλθει σε πλήρες αδιέξοδο με τις υπερβολές του εκλεκτικισμού. Το ρεύμα που εκπροσωπεί ο Λαζαρίδης επιχείρησε την κάθαρση του κλασικισμού και την επιστροφή σε πιο αρχαϊκές μορφές. Στα Αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη φυλάσσεται φάκελος από το αρχείο του Εμμανουήλ Λαζαρίδη με τον τίτλο «Δημοτικό Θέατρο Αθηνών - Ανακαίνιση: Σχέδια 1928-31». Περιέχει μία σειρά σχεδίων για την ανακαίνιση του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών, που τότε βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση. Οι εργασίες είχαν προχωρήσει πολύ, αλλά σταμάτησαν το φθινόπωρο του 1929 και τελικά το θέατρο κατεδαφίστηκε το 1940. Το Δημοτικό Θέατρο της ελληνικής πρωτεύουσας ανήκει χρονολογικά στη χρυσή εποχή της οικοδόμησης κλειστών θεάτρων στην Ευρώπη. Θεμελιώθηκε το 1858 ως Εθνικό Θέατρο, σε σχέδια του François Florimont Boulanger, αλλά ύστερα από πολλές περιπέτειες ολοκληρώθηκε το 1888 ως Δημοτικό και σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ με χορηγία του Ανδρέα Συγγρού. Ο φάκελος από το αρχείο του Εμμανουήλ Λαζαρίδη περιέχει συνολικά 36 σχέδια. Όσα από αυτά φέρουν χρονολογίες είναι των ετών 1928, 1929, 1930 και 1931. Η αποτύπωση του Λαζαρίδη μας δίνει πολύτιμα στοιχεία για τη μορφή με την οποία πραγματοποιήθηκε τελικά το θέατρο και τις αποκλίσεις από τα σχέδια του Τσίλλερ. Αυτές οφείλονται κατά μεγάλο μέρος στην ανάγκη για περιορισμό των δαπανών, χαρακτηριστικό της οικοδόμησης όλων των δημοσίων κτιρίων στην Ελλάδα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, οφείλονται και σε επεμβάσεις του Ανδρέα Συγγρού με σκοπό την προσαρμογή του σχεδίου στην επιθυμία του να στεγάσει εκεί την Τράπεζα του και άλλες εισοδηματοφόρες γι'αυτόν λειτουργίες, πρακτική αρκετά συνηθισμένη στα εμπορικά θέατρα της εποχής. Στο ζήτημα των προτάσεων γ'ΐα το εσωτερικό του Δημοτικού Θεάτρου, όλες οι προτεινόμενες αλλαγές κινούνται προς την κατεύθυνση της κατάργησης του αυστηρού διαχωρισμού των θέσεων κατά κοινωνικές τάξεις. Αυτός ο διαχωρισμός αποτελούσε χαρακτηριστικό των αιθουσών ιταλικού τύπου, που κυριαρχούσαν στη θεατρική αρχιτεκτονική του 19ου αιώνα και αποτέλεσαν το πρότυπο και του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών. Αντίθετα, οι αίθουσες γαλλικού τύπου χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη ενοποίηση των χώρων και κατάργηση των στεγανών μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Αυτόν τον τύπο προτείνει ο Λαζαρίδης, ακολουθώντας τις αντιλήψεις τις εποχής του. Οι προτεινόμενες μορφολογικές αλλαγές είναι ριζικές και σαφώς επηρεασμένες από το art déco. Όσον αφορά τις προτάσεις για το εξωτερικό του κτιρίου, από μία πλάγια όψη που περιλαμβάνεται στον φάκελο, βλέπουμε ότι η πρόταση του Λαζαρίδη προέβλεπε μεγάλη αλλοίωση της όψης του θεάτρου, με την οικοδόμηση ενός είδους πύργου με επτά ορόφους εκτός του ισογείου, που δεν αντιστοιχούσαν στα επίπεδα που ορίζονταν από τα ανοίγματα και τα γείσα της υπόλοιπης όψης που παρέμεινε ως είχε. Η προσθήκη αυτή θα είχε καθαρά μεσοπολεμική μορφή, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της τη μορφολογία του κλασικιστικού κτιρίου. Αν το Δημοτικό Θέατρο δεν είχε κατεδαφιστεί, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ευτύχημα που δεν πραγματοποιήθηκε η πρόταση του Λαζαρίδη, τουλάχιστον όσον αφορά το εξωτερικό του θεάτρου.
15
Δουβλής, Βασίλης. „Στοργή στον λαό: Ο παραλογισμός και η γελοιότητα της χουντικής λογοκρισίας“. Θεάτρου Πόλις. Διεπιστημονικό περιοδικό για το θέατρο και τις τέχνες, 11.07.2022. http://dx.doi.org/10.12681/.30789.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Η Στοργή στον Λαό είναι ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη λογοκρισία στον κινηματογράφο την περίοδο της δικτατορίας, εσωτερική παραγωγή του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής. Γιατί, όμως, μια ταινία για τη λογοκρισία της Χούντας σήμερα; Όλα ξεκίνησαν, όταν πριν από μερικά χρόνια έμαθα, εντελώς τυχαία, ότι το αρχείο της λογοκρισίας της δικτατορίας είχε σωθεί. Τουλάχιστον ένα μέρος του. Η ιδέα της δημιουργίας ενός ντοκιμαντέρ που δεν θα βασιζόταν μόνο στις μαρτυρίες των σκηνοθετών που έζησαν στο πετσί τους τη λογοκρισία των συνταγματαρχών, αλλά και στο άγνωστο μέχρι τώρα αρχείο της Χούντας μου φάνηκε δελεαστική. Έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια της ταινίας.
16
Παναγιωτούνης, Φώτης, und Γιάννης Θεοδωράκης. „Μια εναλλακτική προσέγγιση στην συμβουλευτική των εξαρτήσεων. Θεραπεία μέσω της περιπέτειας, πιλοτική εφαρμογή“. Εξαρτήσεις / Exartiseis, Nr. 33 (14.12.2019). http://dx.doi.org/10.57160/bzrc4032.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Σκοπός αυτής της μελέτης είναι να διευρύνει την προοπτική της συμβουλευτικής στο πεδίο των εξαρτήσεων, προτείνοντας μια εναλλακτική θεραπευτική προσέγγιση, τη μεθοδολογία: Θεραπείας μέσω της Περιπέτειας (AdventureTherapy). Η θεραπεία μέσω της Περιπέτειας (AT) είναι μια θεραπευτική παρέμβαση που χρησιμοποιείται συχνά σε ένα ευρύ φάσμα ψυχικών διαταραχών είτε ως κύριο, είτε ως συμπληρωματικό θεραπευτικό εργαλείο. Η AT διαφέρει από άλλες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις, έχοντας τα δικά της δομικά χαρακτηριστικά, καθώς λαμβάνει χώρα στο φυσικό περιβάλλον. Στόχος της μελέτης ήταν η αξιολόγηση ενός πιλοτικού προγράμματος ΑΤ που σχεδιάστηκε στο πλαίσιο υλοποίησης του σχεδίου: Reintegration Through Sport / Erasmus+ Sport (www.rtsport.eu). Κύριος σκοπός του σχεδίου ήταν να αξιολογήσει την εφαρμογή της μεθοδολογία ΑΤ στη θεραπεία των εξαρτήσεων. Στο πιλοτικό πρόγραμμα ΑΤ συμμετείχαν 14 μέλη των θεραπευτικών προγραμμάτων του ΚΕΘΕΑ. Για την αξιολόγηση του πιλοτικού προγράμματος χρησιμοποιήθηκαν δυο εργαλεία μέτρησης: το “Participant Evaluation of Instructor and Program Quality” και το “Adventure Therapy Experience Scale”. Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης έδειξαν ότι το πιλοτικό πρόγραμμα είχε θετικό αντίκτυπο στους συμμετέχοντες, παρέχοντας περαιτέρω υποστήριξη για την αποτελεσματικότητα της μεθοδολογίας ΑΤ στο πεδίο των εξαρτήσεων. Λέξεις Κλειδιά: Θεραπεία μέσω της περιπέτειας, συμβουλευτική των εξαρτήσεων, δραστηριότητες περιπέτειας
17
Aslanis, Antonios, Georgia Gounari, Irini Paschali und Ioannis Diakomanolis. „Ο σχολικός κήπος εργαλείο εξέλιξης του σχολείου“. Open Schools Journal for Open Science 5, Nr. 4 (26.12.2022). http://dx.doi.org/10.12681/osj.31521.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Στη σύγχρονη εποχή, κοινωνικοί παράγοντες, όπως η αριθμητική συρρίκνωση των µελών της οικογένειας και η εξαφάνιση της γειτονικής «αλάνας», περιόρισαν τις εκτός σχολείου δυνατότητες κοινωνικοποίησης των παιδιών (Ματσαγγούρας, 1997). Την ίδια στιγμή η σύγχρονη αγορά εργασίας αναζητά άτομα που έχουν τη δυνατότητα να συνεργάζονται ομαλά µέσα σε δίκτυα επικοινωνίας και να εξελίσσονται συνεχώς. Τα δύο αυτά στοιχεία κατέστησαν επιτακτική την ανάγκη να καλύψει το σχολείο από την μια το έλλειμμα κοινωνικοποίησης και από την άλλη να μάθει στο μαθητή να μαθαίνει µόνος του, αυτόβουλα, κάνοντας χρήση των εσωτερικών του εμπειριών και δυνατοτήτων. Για τον σκοπό αυτό το 5ο Δημοτικό Σχολείο σε συνεργασία με την αστική εταιρεία «Ιπποκράτης» έχοντας ως επίκεντρο τον ελαιώνα και το υπό διαμόρφωση σχολικό κήπο σχεδίασε κι υλοποίησε τρία εκπαιδευτικά προγράμματα (σχολικές δράσεις): «Οι μαθητές σε μαγειρικές περιπέτειες», «Η αυλή των θαυμάτων» και το πρόγραμμα «Εστία».
18
Γαζή, Αγγελική. „Παναγής Παναγιωτόπουλος (2021). Περιπέτειες της μεσαίας τάξης. Κοινωνιολογικές καταγραφές στην Ελλάδα της ύστερης μεταπολίτευσης. Επίκεντρο.“ Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών, 26.01.2023, 181–84. http://dx.doi.org/10.12681/grsr.33200.
Der volle Inhalt der Quelle
19
Μελιάδου, Ελένη, Αλεξάνδρα Νάκου, Δημήτρης Γκούσκος und Μιχάλης Μεϊμάρης. „Digital Storytelling, Learning and Education“. Διεθνές Συνέδριο για την Ανοικτή & εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση 6, Nr. 1Α (09.06.2016). http://dx.doi.org/10.12681/icodl.681.
Der volle Inhalt der QuelleAnnotation:
Η παρουσία του αφηγήματος στις ανθρώπινες εκδηλώσεις διαχρονικά δηλώνει την αδιάλειπτη σχέση του με τον άνθρωπο. Από τα παραδοσιακά μέσα έως και τα νέα ψηφιακά μέσα το περιεχόμενο επιχειρείται συχνά να παρουσιαστεί με αφηγηματικό τρόπο. Διαπιστώνουμε ότι η σχέση του αφηγήματος με τον ψηφιακό πολιτισμό προσδιορίζεται ως ανταλλαγή στοιχείων εκατέρωθεν με αποτέλεσμα τον αναπροσδιορισμό των δομών τους. Με τον όρο ψηφιακή αφήγηση εννοούμε τη διαδραστική αφήγηση, όπως αυτή πραγματώνεται σε ψηφιακά παιχνίδια και άλλες διαδραστικές εφαρμογές, αλλά και την δημιουργία οπτικοακουστικού υλικού με την χρήση ψηφιακών εργαλείων ως μέσο προσωπικής έκφρασης και επικοινωνίας. Σε αυτό το πλαίσιο διερευνάται η σχέση της ψηφιακής αφήγησης με την εκπαίδευση, μελετώντας τις θεμελιώδεις αρχές που διέπουν την σχέση αυτή αλλά και παραδείγματα εκπαιδευτικών παρεμβάσεων βασισμένων στην ψηφιακή αφήγηση. Το Εργαστήριο Νέων Τεχνολογιών στην Επικοινωνία, την Εκπαίδευση και τα ΜΜΕ, του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Ε.Κ.Π.Α., αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες μάθησης και επικοινωνίας που αναπτύσσονται μέσα από την ψηφιακή αφήγηση ερευνά αυτόν τον τομέα. Τα δημιουργικά και ερευνητικά αποτελέσματα συνοψίζονται μεταξύ άλλων, στο «Μαγικό φίλτρο», ένα ψηφιακό μαθησιακό παιχνίδι περιπέτειας το οποίο είναι δομημένο μη-γραμμικά, στη «Μηλιά», μία ψηφιακή πλατφόρμα για την ανάγνωση και την συγγραφή ψηφιακών αφηγήσεων, και στο εργαστήριο για την ψηφιακή αφήγηση και τη διαγενεακή μάθηση με τίτλο «Πρωταγωνιστές και Παραγωγοί ψηφιακής μνήμης».